W astronomii , A małe ciało Układu Słonecznego jest ciałem niebieskim o Układzie Słonecznym okrążająca Słońce i która nie jest ani planeta ani planetą karłowatą . Ta definicja wyklucza naturalne satelity planet karłowatych.
Termin został przyjęty w 2006 roku przez Międzynarodową Unię Astronomiczną (IAU) w celu wyjaśnienia klasyfikacji obiektów obracających się wokół Słońca . Małe ciała to głównie asteroidy krążące po orbicie Neptuna , obiekty transneptunowe, których orbita w całości lub część znajduje się poza tą orbitą oraz komety, które charakteryzują się emisją gazu i pyłu z części orbity.
Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU), organizacja odpowiedzialna za nomenklaturze astronomicznej, określa mały organizm jako ciało niebieskie w Układzie Słonecznym , który spełnia następujące warunki:
Termin ten został przyjęty w dniu 24 sierpnia 2006przez Międzynarodową Unię Astronomiczną. Uczestniczy w klasyfikacji obiektów w Układzie Słonecznym na trzy kategorie według ich wielkości i środowiska.
Definicja UAI dotyczy tylko obiektów krążących bezpośrednio wokół Słońca. Dlatego nie ma zastosowania do naturalnych satelitów planet, planet karłowatych ani nawet innych małych ciał.
Z drugiej strony, definicja ta nie precyzuje statusu obiektów binarnych, których każdy z elementów ma porównywalne rozmiary i orbituje jeden wokół drugiego, cały system krążący wokół Słońca. Znanych jest kilka takich obiektów, na przykład asteroida (90) Antiope .
Definicja UAI nie określa żadnego limitu rozmiaru, ani dolnego, ani górnego.
Górne i dolne granice wielkości i masy planet karłowatych nie są określone w rezolucji 5A Międzynarodowej Unii Astronomicznej.
Górną granicę określa pojęcie „ równowagi hydrostatycznej ”, ale nie określa się wymiarów, w których obiekt osiąga taki stan; obserwacje empiryczne sugerują, że różnią się one w zależności od składu i historii obiektu. Początkowa wersja rozdzielczości 5 definiowała równowagę hydrostatyczną jako odnoszącą się do „obiektów, których masa przekracza 5 × 10 20 kg (lub 500 milionów miliardów ton) i średnicy 800 km ”, ale nie zostało to zachowane w ostatecznej rozdzielczości.
Dla porównania, wśród naturalnych satelitów gigantycznych planet ciało tak duże jak Proteus , satelita Neptuna o średniej średnicy ponad 400 km , nie ma kulistego kształtu. Z drugiej strony Mimas , satelita Saturna o porównywalnej wielkości, jest wyraźnie kulisty.
Nie określono dolnego limitu. Najmniejsze makroskopowe obiekty krążące wokół Słońca nazywane są meteoroidami . Poniżej tego rozmiaru znajduje się pył międzyplanetarny , cząsteczki i proste atomy . Nie określono, czy małe obiekty zawierają wszystkie te obiekty.
Definicja małego ciała odwołuje się do definicji planety i planety karłowatej i zakłada, że nie „zrobiło miejsca w swoim sąsiedztwie”, ale nie wyjaśnia tej koncepcji bardziej jednoznacznie.
Alan Stern i Harold F. Levison zdefiniowali kryterium rozróżnienia między planetą a planetą karłowatą, wyrażając prawdopodobieństwo spotkania obiektu z mniejszym ciałem po odchyleniu orbity ostatniej. Według jego autorów kryterium to pozwala oszacować zdolność organizmu do oczyszczania otoczenia. Stern i Levison odkryli różnicę pięciu rzędów wielkości między jego wartością dla Marsa a wartością największych asteroid i transneptunów. Korzystając z tej pracy, Steven Soter zaproponował parametr zwany dyskryminatorem planetarnym, który rozróżnia planety karłowate od ośmiu planet Układu Słonecznego na podstawie ich zdolności do oczyszczania mniejszych ciał poprzez zderzenie, przechwycenie lub zakłócenie - grawitacyjne. Kryteria te mogłyby a fortiori mieć zastosowanie do małych ciał.
Nie ma oficjalnej definicji różnych kategorii małych ciał. Stosowanie jest wywołanie ASTEROiDS małe ciała których orbity jest całkowicie wewnątrz że Neptune, transneptunian obiektów (lub Kuiper obiektów) te, które krążą w całości lub w części, poza tym orbity komet. Małe ciała gazu emitują lub pył część swojej orbita.
Orbity zdecydowanej większości małych ciał w Układzie Słonecznym znajdują się w dwóch różnych regionach pas planetoid znajdujący się pomiędzy orbitami planet Mars i Jowisz i pasa Kuipera znajduje się poza orbitą Neptuna między 50 a 100 jednostek astronomicznych od słońce. Inne regiony zawierają mniejsze koncentracje małych ciał, takich jak asteroidy bliskie Ziemi, których trajektoria przecina orbitę Ziemi, centaury krążące między Jowiszem a Neptunem , komety lub obiekty rozproszone . Aby wyjaśnić pochodzenie długowiecznych komet, astronomowie postawili hipotezę, że istnieje ogromny rezerwuar małych ciał, obłok Oorta , który sięgałby poza pas Kuipera do 100 000 jednostek. Astronomia Słońca.