Przestarzały | 14 października 1066 |
---|---|
Lokalizacja | Bitwa pod Hastings ( Anglia ) |
Wynik | Decydujące zwycięstwo Normanów |
Księstwo Normandii | Królestwo Anglii |
Wilhelm Zdobywca Alain le Roux Guillaume Fitz Osbern Eustache II z Boulogne |
Harold II † Gyrth Godwinson † Léofwine Godwinson † |
od 7000 do 15000 | od 5000 do 13 000 |
Bitwy
Współrzędne 50 ° 54 ′ 43 ″ północ, 0 ° 29 ′ 15 ″ wschód Geolokalizacja na mapie: East SussexBitwa pod Hastings odbyła się14 października 1066około dziesięciu kilometrów na północ od miasta Hastings we wschodnim Sussex . To doły ostatniego anglosaskiego króla Anglii , Harold II , przeciwko księcia Normandii Wilhelma Zdobywcy , który wygra decydujące zwycięstwo.
Hastings jest częścią kryzysu sukcesji zapoczątkowanego przez śmierć króla Edwarda Wyznawcy Anglii w EnglandStyczeń 1066. Wybrany i święty następca Edwarda, Harold musi stawić czoła najazdom pretendentów do korony. Pokonuje norweskiego króla Haralda Hardradę na25 wrześniaw Stamford Bridge w Yorkshire , ale w międzyczasie książę William Normandii wylądował w Sussex , na południu kraju, ponad 350 km dalej . Harold pędzi na spotkanie z nim w wymuszonym marszu.
Bitwa trwa od rana do wieczora 14 października. Umieszczone na szczycie wzgórza Caldbec wojska angielskie odpierają pierwsze ataki wroga za murem tarcz . Normanowie następnie uciekli się do podstępu: lewe skrzydło udało, że ucieka, zanim włączyło się w pościg Anglików. Armia angielska ostatecznie poddała się i rozwiązała po śmierci Harolda, a zwycięstwo przypadło Williamowi.
Dzięki swojemu zwycięstwu książę Normandii może chodzić do Londynu , a w Boże Narodzenie w Westminster zostaje koronowany na króla Anglii . Nawet jeśli podbój Anglii przez Normanów został naprawdę zakończony dopiero kilka lat później, bitwa pod Hastings stanowiła punkt zwrotny w historii Anglii , której zainaugurowała okres anglo-normański .
Król Edward Wyznawca Anglii zmarł nie pozostawiając dzieci 4 lub 5 stycznia 1066 roku . Witan , zespół składa się z głównych arystokratów i duchownych królestwa, wybierze następcę hrabia Wessex Harold II , najbogatszą i najpotężniejszą Baron Anglii. Został koronowany dzień po śmierci Edwarda.
Dwóch silnych przeciwników nie traciło czasu na zakwestionowanie sukcesji zmarłego króla. Książę Wilhelm Normandii twierdzi, że Edward wybrał go na swojego następcę i że Harold przysiągł respektować ten układ. Edward spędził większość swojej młodości na wygnaniu na dworze w Normandii , a po dojściu do władzy otoczył się normańskimi doradcami. Możliwe, że podsycili ambicje Guillaume'a. Ze swojej strony król Norwegii Harald Hardrada proponuje porozumienie zawarte między jego poprzednikiem, Magnusem Dobrym , a Hardeknutem , poprzednikiem Edwarda, na mocy którego Anglia i Norwegia powróciłyby do siebie, gdyby jedno z nich umarło bez pozostawienia dziedzic. Każdy po swojej stronie, Guillaume i Harald gromadzą swoje siły, aby najechać królestwo, które według nich słusznie należy do nich. Przelot komety Halleya na niebie Europy w kwietniu jest przedmiotem wielu komentarzy, a niektóre kroniki kojarzą go z kryzysem sukcesji angielskiej.
Na początku września Harald wylądował w Anglii na czele floty składającej się z ponad 300 statków, z prawdopodobnie 15 000 ludzi pod jego dowództwem. Otrzymuje posiłki dowodzone przez Tostiga , wygnanego brata króla Harolda, który kilka miesięcy wcześniej nękał angielskie wybrzeża własnymi statkami. Po pokonaniu armii hrabiów Edwina z Mercji i Morkarów z Northumbrii 20 września pod Fulford , Harald zajmuje York , drugie miasto królestwa.
Po kilku miesiącach czekania, aż wojska Williama wylądują na południowym wybrzeżu, Harold wysyła swoje wojska do domu na żniwa 8 września, a także jego flotę. Kiedy dowiaduje się o norweskiej inwazji, rusza na północ, zbierając po drodze armię. Natyka się na Norwegów z zaskoczenia i pokonuje ich na Stamford Bridge on25 września. Najeźdźcy ponoszą ciężkie straty: Harald i Tostig giną, a z 300 statków floty najeźdźców 24 wystarczy, by sprowadzić ocalałych do domu. Niemniej jednak zwycięstwo nie poszło bez kosztów dla Anglosasów: ich armia okazała się poważnie osłabiona.
Guillaume jest zmuszony skompletować flotę od podstaw, co zajmuje mu kilka miesięcy. Jej armia, zgromadzona w Dives-sur-Mer , a następnie w Saint-Valery-sur-Somme , składa się nie tylko z Normanów, ale także z kontyngentów m.in. z Bretanii i Flandrii . Niektóre kroniki normańskie przypisują również Wilhelmowi przygotowania dyplomatyczne, w tym wysłanie sztandaru przez papieża Aleksandra II jako znak poparcia. Jednak współczesne relacje nie mówią o tym sztandarze, o którym Guillaume de Poitiers wspomina dopiero kilka lat po fakcie. Nałożenie w 1070 r. powszechnej pokuty na wszystkich żołnierzy Wilhelma, którzy zabili lub zranili przeciwnika w czasie bitwy, również przemawiało przeciwko wysłaniu przez Aleksandra II sztandaru księciu .
Siły Guillaume'a są gotowe do przekroczenia Kanału wokół 12 sierpnia, ale operacje są opóźnione o kilka tygodni. Kronikarze normańscy wyjaśniają, że opóźnienie to jest spowodowane złą pogodą, ale bardziej prawdopodobne jest, że William wolał poczekać, aż Harold zwróci swoją flotę, aby zapewnić sobie łatwiejszą przeprawę. Normanowie w końcu wylądowali28 wrześniaw Pevensey , Sussex . Wilhelm zbudował drewniany zamek w Hastings , skąd rozpoczął ataki na okoliczne tereny. W Pevensey budowane są również fortyfikacje.
Po zwycięstwie nad Norwegami Harold zostawia znaczną część swoich wojsk na północy, wraz z hrabiami Morcarem i Edwinem, po czym wraca na południe w forsownym marszu. Prawdopodobnie po drodze dowiaduje się o lądowaniu w Normandii. Jej armia pokonała 320 km, które dzieliło ją od Londynu w zaledwie tydzień, średnio 43 km dziennie. Harold następnie spędził kilka dni w Londynie. Noc13 październikarozbił obóz ze swoją armią na wzgórzu Caldbec, około piętnastu kilometrów od zamku zbudowanego przez Wilhelma w Hastings.
Zwiadowcy księcia donoszą mu o przybyciu Harolda, niszcząc wszelkie możliwe niespodzianki. Źródła podają sprzeczne relacje o wydarzeniach bezpośrednio poprzedzających bitwę, ale zgadzają się, że William wyprowadza swoją armię ze swojego zamku na spotkanie z Haroldem, którego armia znajduje się na szczycie góry Senlac, około dziesięciu kilometrów od Hastings.
Armia angielska ma strukturę regionalną: jednostki fyrd , złożone z ludzi posiadających własny kawałek ziemi, są rekrutowane i dowodzone przez lokalnego lorda, czy to hrabiego, biskupa czy szeryfa. Na poziomie jednego człowieka na pięć skór może zgromadzić nawet około 14 000 ludzi. Fyrd jest podnoszony przez maksymalnie dwa miesiące, z wyjątkiem wyjątkowych przypadkach. Rekrutacja jest rzadko przeprowadzana w całym kraju: zdarzyło się to tylko trzy razy w ciągu ostatnich dwóch dekad, w 1051, 1052 i 1065. Król ma również osobistą gwardię, housecarls , zawodowych żołnierzy, którzy stanowią trzon jego sił. Niektórzy earlowie sprawują również opiekę nad housecarlami. W thegns kolejce albo obok huskarlowie królewskich lub pod rozkazami wielkiego barona.
Źródła podają bardzo zróżnicowane dane dotyczące armii Harolda: niektóre źródła normańskie podają od 400 000 do 1,2 miliona ludzi, podczas gdy większość źródeł angielskich podaje bardzo niskie liczby, być może w celu uczynienia porażki bardziej akceptowalną. Szacunki historyków wahają się od 5000 do 13 000, większość waha się od 7 000 do 8 000, w tym zarówno fyrd, jak i housecarls. Znamy tylko około dwudziestu osób, które walczyły po stronie angielskiej, w tym dwóch braci króla, Gyrth i Léofwine .
Armia angielska składa się wyłącznie z piechoty; możliwe, że niektórzy wysokiej rangi wojownicy podróżowali do Hastings konno, ale walczyli pieszo. Pancerz huskarlowie składa się ze stożkowej steru , łańcucha poczty kolczugi, a diament lub płyty o kształcie tarczy . Większość jest uzbrojona w dwuręczny duński topór , ale niektórzy walczą mieczem . Ludzie fyrda , którzy nie są zawodowymi żołnierzami, noszą lżejsze zbroje.
Współczesne źródła podają liczby od 14 000 do 150 000 żołnierzy armii Wilhelma, a lista z epoki mówi o 776 statkach dostarczonych przez 14 baronów normańskich, co może być przesadzone. Współcześni historycy podają skromniejsze szacunki: od 7000 do 8000 ludzi, w tym od 1000 do 2000 kawalerii, dla Matthew Bennetta; 7500 mężczyzn dla Christophera Gravetta; 8000 bojowników dla Pierre'a Boueta ; 10 000 ludzi, w tym 3000 kawalerii, dla Petera Marrena. Armia składa się z piechoty, jeźdźców i łuczników lub kuszników , z mniej więcej tyloma jeźdźcami co łucznikami i tyloma piechotą, co łącznie jeźdźców i łuczników. Żołnierze ci pochodzą nie tylko z Normandii, ale także z Bretanii, Flandrii i innych regionów Francji. Istnieje kilka list towarzyszy Wilhelma Zdobywcy , ale wiele z nazwisk na nich widniejących to późniejsze dodatki, a tylko około 30 z nich jest w pewien sposób pewni obecności na polu bitwy.
Żołnierze normańscy noszą dzielone kaftany, aby mogli jeździć konno. Zwykle schodzą do kolan, a niektóre mają rękawy na wysokości łokci. Ich hełmy mają kształt stożka, z metalową opaską osłaniającą nos. Kawaleria i piechota mają tarcze. Ci z piechoty mają zazwyczaj okrągły kształt, są wykonane z drewna z metalowymi wzmocnieniami. Jeźdźcy zamiast tego noszą tarcze w kształcie migdałów i są uzbrojeni we włócznie . Jest mało prawdopodobne, że wykorzystali lancę leżącą, trzymaną pod prawym ramieniem: jest to wówczas stosunkowo nowa technika, a teren nie nadaje się do długich szarży kawalerii. Kawalerzyści i piechurzy są uzbrojeni w proste, długie, obosieczne miecze. Piechota posiada również oszczepy i włócznie. Niektórzy jeźdźcy mogą używać maczug zamiast mieczy. Do łuczników noszą zbroje dla większości. Niektóre są wyposażone w kusze , potężną broń, ale długo się ładują, a ich powolność w połączeniu z niewielką liczbą nie pozwala im naprawdę wpłynąć na losy bitwy.
Sprzeczności między źródłami pierwotnymi uniemożliwiają ustalenie bezspornego opisu konfrontacji. Tylko kilka faktów jest bezspornych: bitwa rozpoczęła się w sobotę o dziewiątej rano14 października 1066i trwało to do wieczora. Tego dnia słońce wschodzi o 6 h 48 , a współczesne relacje wskazują, że świeci szczególnie mocno. Nie określają jednak pogody w Hastings. Po zachodzie słońca, o 16 h 54 , robi się ciemno o 17 wieczorem 54 , a noc zapada o 18 h 24 . Jak księżyc wschodzi na 23 h 12 , bitwy otrzymuje tylko trochę światła po zachodzie słońca.
Do starcia doszło 11 km na północ od Hastings , w pobliżu obecnego miasta Battle . Pole bitwy jest otoczone dwoma wzgórzami, Caldbec na północy i Telham na południu. Jest to gęsto zalesione miejsce, położone w pobliżu bagna.
Trasa, jaką obrała armia angielska, by dotrzeć na pole bitwy, nie jest do końca znana. Odkrycie ważnego skarbu zakopanego w pobliżu starożytnej rzymskiej drogi z Rochester do Hastings w 1876 roku sugerowało, że mogła to być droga Harolda, ale możliwe jest również, że jego żołnierze podążali inną rzymską drogą łączącą Londyn z Lewes, zanim wybrali drugorzędne drogi. Większość współczesnych historyków uważa, że Normanowie maszerowali z Hastings na pole bitwy, ale MK Lawson woli podążać za Wilhelmem z Jumièges , według którego armia Wilhelma była tam od poprzedniej nocy.
Siły Harolda są rozmieszczone w zwartym szyku wokół szczytu wzgórza Caldbec. Ich boki chronią lasy, a ziemia przed nimi jest bagnista i poprzecinana strumieniem. Lawson uważa, że możliwe jest, że ich linie były wystarczająco długie, aby połączyć się z jedną z rzek płynących w pobliżu ich pozycji. Pierwszy szereg armii anglosaskiej tworzy mur tarcz w celu ochrony przed ofensywą wroga.
Wydaje się, że Guillaume zorganizował swoje wojska w trzy grupy lub „bitwy”. Po lewej stronie są Bretonowie wraz z Andegawenami , Poitevinami i Manceaux, dowodzonymi przez bretońskiego barona Alaina le Roux . W centrum są Normanowie , dowodzeni przez samego księcia. Po prawej stronie są Picards , Boulonnais i Flemings, dowodzeni przez Guillaume de Crépon i hrabiego Eustache II de Boulogne . Łucznicy są na linii frontu, przed lansjami na piechotę, podczas gdy kawaleria pozostaje w rezerwie. Ten układ sugeruje, że plan Wilhelma polega na osłabieniu przeciwnika salwą strzał, a następnie natarciu piechoty w walce wręcz. Szarża kawalerii mogła następnie wykorzystać wyłomy otwarte przez piechotę w liniach angielskich do przebicia wroga i pogoni za uciekinierami.
Bitwa pod Hastings rozpoczyna się, gdy normańscy łucznicy strzelają w ścianę angielskich tarcz, z niewielkim skutkiem: gdy ich przeciwnicy znajdują się w pozycji uniesionej, strzały odbijają się od ich tarcz lub przelatują nad ich głowami. Ich zadania nie ułatwia niewielka liczba łuczników anglosaskich: w rzeczywistości ogranicza to liczbę strzał, które mogą zebrać i ponownie wykorzystać. Guillaume następnie wysyła lansjerów do ataku na Anglosasów. Ten ostatni odpowiadał za pomocą różnych pocisków: włóczni, oszczepów, toporów, a nawet kamieni.
Kawaleria normańska przyszła na wsparcie piechoty, która okazała się niezdolna do otwarcia wyłomu w liniach angielskich. Nie udaje mu się też przebić muru tarcz i następuje generalny odwrót, który źródła przypisują dywizji bretońskiej. Plotka głosi, że książę nie żyje, co zwiększa ogólne zamieszanie. Anglosasi wyruszyli w pogoń za rozbitymi Normanami, ale Guillaume okrakiem z odkrytą twarzą, aby pokazać, że wciąż żyje, przed poprowadzeniem kontrataku. Część sił angielskich zebrała się na kopcu, zanim została zmieciona.
Nie wiadomo, czy to Czkawka kazała swoim ludziom ścigać wroga, czy też był to ruch spontaniczny. Według Wace'a król rozkazuje swoim żołnierzom nie ruszać się, ale tylko on oferuje tę precyzję. Bayeux Tapestry reprezentuje śmierć Gyrth i Léofwine, braci Harolda, tuż przed walką wokół kopca, co mogłoby wskazywać, że byli przywódcy tej pogoni. Carmen Hastingæ Prœlio mówi Gyrth zginął z ręki William, który może być podjęta swego brata, a Poitiers William mówi, że ciała trzech braci stwierdzono blisko siebie, wówczas Gyrth i Léofwine musi zginąć w kierunku końca walczący. Czkawka mogła zostać zainspirowana do walki do końca przez śmierć swoich braci.
Początek popołudnia najprawdopodobniej będzie naznaczony przerwą w walkach, czasem na posiłek i odpoczynek żołnierzy. Wydaje się, że Guillaume skorzystał z okazji, by opracować nową strategię, być może zainspirowaną wydarzeniami poranka: starać się sprowokować wyrwy w liniach wroga poprzez podżeganie żołnierzy angielskich do pościgu za Normanami, którzy udają, że uciekają. Według Guillaume de Poitiers ta taktyka jest stosowana dwukrotnie. Niektórzy historycy uważają, że został wynaleziony dopiero po Hastings, a nawet że kronikarze usiłowali usprawiedliwić ucieczkę wojsk normańskich, ale znajdujemy go w innych bitwach z tego samego okresu, na przykład w Arques około 1052 r., w Mesynie w 1060 r. lub w Cassel w 1071. Większość historyków uważa, że był on również używany w Hastings.
Ta strategia nie łamie linii anglosaskich, ale prawdopodobnie skutkuje śmiercią kilku hukarli w angielskim murze tarczowym. Zastępują ich żołnierze fyrdu , którzy mimo ograniczonego wyszkolenia i wyposażenia trzymają się swoich sił . Wygląda na to, że łucznicy zostali ponownie zmuszeni do pracy przed i podczas szarży kawalerii i piechoty dowodzonej przez Williama. Źródła z XII th stan wiecznej że łucznicy zostały zamówione podciągnąć tak, że ich strzały latać nad ścianą tarczy, ale współczesne rachunki nie wspomina nic w tym rodzaju. Liczba szturmów na liniach angielskich nie jest znana, ale źródła podają różne akcje podjęte przez oba obozy w godzinach popołudniowych. Dwa konie zostały zabite za Guillaume'a według Carmen , trzy według Guillaume'a de Poitiers.
Wygląda na to, że Czkawka została zabita pod koniec bitwy, ale źródła są w tym sprzeczne. Guillaume de Poitiers nie podaje szczegółów. The Bayeux Tapestry przedstawia dwie postacie pod wzmianką „Tutaj król Harold ginie”: jedna z nich trzyma w dłoni strzałę, która przebija mu prawe oko, podczas gdy druga spada, trafiona mieczem wrogiego jeźdźca. Każda z nich może być Czkawką, chyba że obie są wyobrażeniami króla na różnych etapach jego śmierci. Tradycja głosi, że to strzała w prawe oko zabiła Czkawkę. Najstarsze źródło pisane prezentujące tę tradycję pochodzi z lat 80. XX wieku: jest to Historia Normanów włoskiego mnicha Aimé du Mont-Cassina . William z Malmesbury twierdzi, że strzała zabiła Czkawkę, tak jak zranił go rycerz. Według Carmen to sam książę Wilhelm zabił Czkawkę, ale takie osiągnięcie z pewnością zostałoby odnotowane w innych tekstach, gdyby rzeczywiście miało miejsce. Guillaume de Jumièges przedstawia jeszcze bardziej nieprawdopodobną wersję faktów: według niego Harold zginąłby rano, podczas pierwszych walk. The Battle Abbey Chronicle odnotowuje, że śmierć Harolda nastąpiła w szczytowym momencie walk iz tego powodu tożsamość sprawcy jest nieznana. Wśród współczesnych biografów Harolda Ian Walker uważa za prawdopodobne, że król zginął od strzały w oko, przyznając jednocześnie, że został poważnie ranny uderzony przez normańskiego rycerza, podczas gdy Peter Rex uważa, że niemożliwe jest ustalenie przyczyny śmierć króla.
Śmierć Harolda pozbawia Anglosasów ich przywódcę i zaczynają się rozpadać. Wielu ucieka, ale żołnierze królewskiej rodziny walczą na śmierć wokół szczątków swego pana. Normanowie wyruszyli w pogoń za uciekinierami i poza walką straży tylnej w miejscu zwanym „La Malfosse”, bitwa się skończyła. Dokładny charakter wydarzeń w Malfosse i jego dokładna lokalizacja pozostają sporne. Wygląda na to, że angielscy żołnierze zebrali się w pobliżu ufortyfikowanego miejsca lub sieci okopów i poważnie ranili Eustache de Boulogne, zanim zostali zgładzeni przez księcia Wilhelma.
Wynik bitwy tłumaczy kilka czynników, przede wszystkim sytuacja Harolda, który zmuszony jest bronić się przed dwoma równoczesnymi najazdami na jego królestwo. Kilku historyków uważa, że nie poświęcił czasu na zebranie większej armii, zanim ruszył w kierunku Hastings, ale nie ma dowodów na to, że jego niższość liczebna stanowi prawdziwą przeszkodę i prawdopodobnie nie szuka bitwy: jej celem jest zablokowanie drogi do armii normańskiej i odizolowania jej na jej przyczółku. Szczególnie długi czas trwania bitwy (cały dzień) obala tezę o zmęczonej długim marszem armii angielskiej.
W rzeczywistości wynik bitwy rozgrywany był w większości tego samego dnia. William miał więcej doświadczenia niż Harold, a brak angielskiej kawalerii pozbawił Harolda pewnych taktycznych wyborów. Być może moment, w którym armia normańska wierzy, że William nie żyje, mógł zostać lepiej wykorzystany przez Harolda. Ofensywa angielska okazała się błędem, gdyż w pościgu za uciekinierami z Normandii Anglosasi pozostawili odsłonięte boki. Trudno powiedzieć, czy winić za ten błąd brak doświadczenia przywódców angielskich, czy brak dyscypliny ich wojsk. Śmierć Harolda to wielkie wydarzenie, które oznacza pogrom wojsk angielskich.
Dzień po bitwie ciało Harolda jest identyfikowane na podstawie jego zbroi lub śladów na jego ciele. Według tradycji XII -tego wieku, jego twarz jest nie do poznania, jeśli jest to niezbędne do korzystania z jego konkubiny Edith , że identyfikuje się ze znanych samych marek. Różne tradycje są ze sobą sprzeczne w odniesieniu do jego szczątków. Jego osobisty standard jest przedstawiany Wilhelmowi, zanim zostanie wysłany do papieża. Zwłoki Anglików zostają porzucone na polu bitwy, a zwłoki Normanów pochowane w masowym grobie, którego lokalizacja pozostaje nieznana.
Dokładna liczba ofiar bitwy nie jest znana. Połowa Anglików, których obecność w Hastings jest pewna, nie przetrwała, ale odsetek ten może być wyższy niż w rzeczywistości. Ta sama kalkulacja dla Normanów podaje śmiertelność jedną na siedem, ale wszyscy znani Normanowie to szlachta i prawdopodobnie śmiertelność wśród ich żołnierzy była wyższa. Orderic Vital podaje bardzo przesadzone dane (według niego Guillaume miał 60 000 żołnierzy, z których 15 000 zginęło), ale jego wskaźnik 25% wydaje się prawdopodobny. Marren podaje liczby 2000 Normanów i 4000 Anglików zabitych, a Bouet szacuje liczbę ofiar w obu armiach na 5000 do 6000 ludzi .
Po tym zwycięstwie William spodziewa się otrzymać uległość angielskich lordów, ale Witan wybiera innego członka Domu Wessex , młodego Edgara Athelinga, króla . Jest wspierany przez hrabiów Edwina i Morcara, a także arcybiskupów Stiganda i Ealdreda . Dlatego Wilhelm skierował się w kierunku Londynu wzdłuż wybrzeża Kentu , zajmując bez walki Dover , Sandwich , Richborough i Canterbury . Pokonuje armię angielską pod Southwark , ale nie udaje mu się zmusić do wejścia na London Bridge . Zmuszony znaleźć okrężną drogę do miasta, on wstępuje na Tamizę i przecina rzeka w Wallingford , Oxfordshire , gdzie odbiera się o przedstawienie abp Stigand. Następnie podąża za Chilternami na północny wschód, po czym schodzi do Londynu z północnego zachodu, wielokrotnie stawiając czoła ofensywie z miasta. Angielscy lordowie w końcu poddali się w Berkhamsted w Hertfordshire , a William został ogłoszony królem Anglii. Został konsekrowany przez arcybiskupa Ealdreda 25 grudnia 1066 w opactwie westminsterskim .
Mimo uległości angielskiej szlachty ruchy oporu trwały kilka lat. Exeter został uderzony przez bunty pod koniec 1067, synowie Harolda próbowali najechać królestwo w 1068 iw tym samym roku powstanie rozpaliło Northumbrię. W roku 1069 pojawiły się nowe niepokoje w Northumbrii, przybycie inwazyjnej floty duńskiej i nowe rewolty na południu i zachodzie Anglii. William zmiażdżył różne siedliska buntu, a jego energiczna reakcja zakończyła się dewastacją północnej Anglii od końca 1069 do początku 1070. Rewolta Herewarda, Wygnanie w Ely, również została zmiażdżona w 1070 roku.
Jako decydująca bitwa inwazji Normanów Hastings zajmuje ważne miejsce w historii Anglii pod wieloma względami. Unia personalna z Księstwem Normandii doprowadziła do zrównoważenia dyplomacji angielskiej w kierunku południowym, ze szkodą dla jej dotychczasowych bliższych związków z krajami skandynawskimi. Szlachta anglosaska zostaje prawie całkowicie zastąpiona przez nowo przybyłych, którym Wilhelm Zdobywca obiecał ziemię i bogactwo w zamian za pomoc. Język anglo-normański wywiera trwały wpływ na rozwój języka angielskiego .
Guillaume założył Opactwo Bitwy na miejscu pola bitwy. Fundament ten prawdopodobnie nałożyli na niego legaci papiescy w 1070 r. Rozwój opactwa dał początek pracom, które w znacznym stopniu zmieniły fizjonomię krajobrazu: skarpa broniona przez Anglików jest dziś znacznie mniej stroma niż dzisiaj. szczyt wzgórza został wyrównany. W XVI -tego wieku, miejsca przejść do prywatnych właścicieli podczas rozpuszczania klasztorów . Są one wykupione przez rząd brytyjski w 1976 roku, z udziałem dawców USA na cześć 200 XX rocznicy niepodległości Stanów Zjednoczonych. Miejsce opactwa i pole bitwy są teraz własnością English Heritage i są otwarte dla publiczności. Zorganizowano tam kilka rekonstrukcji bitwy.
Bayeux Tapestry śledzi wydarzenia prowadzące do bitwy pod Hastings, jak również samej bitwy. Haft ten jest prawdopodobnie wykonany na zamówienie biskupa Odona de Bayeux , przyrodniego brata Wilhelma Zdobywcy, choć po raz pierwszy wspomniano o nim dopiero w 1476 roku. Stylistyką nawiązuje do późnych ilustracji rękopisów anglosaskich i jest to możliwe że został wykonany w Anglii. Jest teraz wystawiony w centrum Guillaume-le-Conquérant w Bayeux .
W 1956 roku francuski malarz Georges Mathieu wyprodukował La Bataille de Hastings . To płótno o wymiarach 200×500 cm powstaje w niecałe dwie godziny, zarówno w miejscach publicznych, jak i plenerowych, a chronologia jego powstania jest znana co do minuty. Jest wystawiony na Abattoirs de Toulouse .