Narodziny |
27 grudnia 1571 Weil der Stadt ( Święte Cesarstwo Rzymskie ) |
---|---|
Śmierć |
15 listopada 1630 r Ratyzbona ( Elektorat Bawarii ) |
Dom | Badenia-Wirtembergia , Styria , Czechy , Górna Austria |
Obszary | Astronomia , astrologia , matematyka i filozofia przyrody |
Instytucje | Uniwersytet w Linzu , Uniwersytet w Tybindze |
Znany z | Prawa Keplera związane z ruchami planet, przypuszczenie Keplera |
Johannes Kepler (lub Keppler), urodzony dnia27 grudnia 1571w Weil der Stadt i zmarł dnia15 listopada 1630 rw Ratyzbonie w Bawarii elektoratu , jest astronomem znana po przeanalizowaniu heliocentryczną hipotezę o Mikołaja Kopernika , potwierdzając, że Ziemia obraca się wokół Słońca , a przede wszystkim za to, że odkrył, że planety nie krążą wokół Słońca, wykonując trajektorii idealny okólniki ale eliptyczny trajektorie . „Kepler odkrył zależności matematyczne (znane jako prawa Keplera ), które rządzą ruchami planet na ich orbicie. Relacje te zostały następnie wykorzystane przez Izaaka Newtona do opracowania teorii powszechnej grawitacji . "
Kepler urodził się w rodzinie protestancki luterańskiego wyznania , utrwalonego w miejscowości Weil w Wirtembergii , w wolnym miastem pod bezpośrednim zwierzchnictwem Imperium . W Weil der Stadt Keplerzy cieszyli się pewnym społecznym uznaniem, jego dziadek był burmistrzem, ale po tym, jak został wyniesiony do nieba za walkę pod rozkazami Karola V , pogrążył się w ubóstwie. Cała rodzina tłoczy się pod jednym dachem w domu dziadków Sebalda Keplera i Kathariny Müller.
Urodzony przedwcześnie w wieku siedmiu miesięcy i słaby hipochondryk , Johannes Kepler przez całe życie cierpiał na słabe zdrowie. W wieku trzech lat zachorował na ospę , która między innymi poważnie osłabiła jego wzrok. Rodzina Keplerów jest niezwykła, a jej atmosfera nie jest najzdrowsza. Ojciec, Heinrich Kepler, był najemnikiem w armii księcia Wirtembergii , zawsze w polu, przez co rzadko bywał w jego domu. Niepiśmienna , szorstka i niepokojąca matka, Katharina Guldenmann – którą sam Kepler opisuje jako „małą, szczupłą, złowrogą i kłótliwą” – została wychowana przez ciotkę, która skończyła na stosie za czary . Kepler ma trzech młodszych synów: siostrę Margarette, z którą pozostaje blisko, Christophera, którego zawsze nie lubił, oraz Heinricha. Matka Keplera wyraźnie woli inne dzieci, ponieważ Johannes jest chudy, często chory, krótkowzroczny i cierpiący na poliopię.
Od 1574 do 1576 mieszkał ze swoim młodszym bratem Heinrichem – epileptykiem – z dziadkami ze strony matki, podczas gdy jego ojciec przebywał na wsi we Flandrii, a matka poszła go szukać. Dziadek Sebald Kepler zmusza go do pracy, bije i prześladuje.
Kiedy rodzice wrócili, Kepler przeniesiony do Leonbergu , miasto w Księstwie Wirtembergii i uczęszczał do szkoły łacińskiej od 1577 do 1579 i od 1581 do 1583 roku . Jego rodzice wprowadzili go w astronomię . Tak więc w 1577 roku jego matka zabrała go na szczyt wzgórza, aby obserwować przejście komety . Ze swej strony, jego ojciec pokazuje mu zaćmienie Księżyca z31 stycznia 1580i jak ten ostatni zmienił kolor na czerwony. Kepler zbada później to zjawisko i wyjaśni je w jednej ze swoich książek o optyce .
Rodzina Johannesa Keplera postanawia, że będzie kościelny, co nie ma mu się nie podobać. Z jednej strony jego siła fizyczna jest niewystarczająca do pracy w rolnictwie, z drugiej bez wątpienia widzi szansę na oderwanie się od niespokojnej rodziny. Jest głęboko wierzącym i pozostanie nim przez całe życie. Jego studia proboszczowskie przebiegały gładko: w 1584 wstąpił do protestanckiego seminarium w Adelbergu , a dwa lata później do Wyższego Seminarium w Maulbronn, gdzie uzyskał dyplom i w 1589 wstąpił na uniwersytet w Tybindze , do Wyższego Seminarium Duchownego w Tybindze . Seminarium Ewangelickie Tübinger Stift . Tam studiował najpierw etykę , dialektykę , retorykę , grekę , hebrajską , astronomię i fizykę , potem przez trzy lata teologię i nauki humanistyczne . Naukę kontynuował tam po uzyskaniu stopnia magistra w 1591 r podążył w tym samym czasie kursy astronomii Michael Maestlin którzy zobowiązani uczyć geocentrycznego systemu z Ptolemeusza , był żarliwym wielbicielem nowej heliocentryczny system z Kopernika ; Dlatego Maestlin uczynił Keplera entuzjastycznym Kopernikaninem i był jednym z tych, którzy przekonali Galileusza do przyjęcia heliocentryzmu.
Ponieważ Kepler planuje zostać pastorem luterańskim , protestancka szkoła ewangelicka w Grazu prosi o nauczyciela matematyki. Następnie porzucił studia teologiczne, aby objąć stanowisko, i opuścił Tybingę w 1594 roku. W ten sposób Kepler stał się „matematykiem prowincjonalnym” , który nie myślał o poświęceniu się nauczaniu. w pierwszym roku ma tylko kilku uczniów, w drugim żadnego! Jest zatem odpowiedzialny za nauczanie innych przedmiotów, takich jak retoryka , historia i etyka . Oprócz zajęć, on, jako prowincjonalny matematyk, musi rysować mapy astralne, opracowywać almanachy – które teraz nazywamy horoskopami – i dokonywać przewidywań astrologicznych . W tamtych czasach rozróżnienie między nauką a wiarą nie było jeszcze jasno ustalone i powszechnie uważa się, że ruch gwiazd rządzi się prawami boskimi.
Na polecenie przyjaciół Kepler ożenił się dnia 27 kwietnia 1597z młodą Barbarą Müller. Ta dwudziestotrzylatka, młoda kobieta o okropnym charakterze, którą opisuje jako „grubą i naiwną” , była już dwukrotnie zamężna i za każdym razem owdowiała. Od pierwszego małżeństwa miała córkę Reginę, którą Kepler szczególnie pokocha i która odegra ważną rolę w jej życiu. Barbara zmarła w 1612 roku, a dorosłość osiągnęli tylko córka Susanne i syn Ludwig.
W 1600 roku kontrreformacja rozszerzyła obszar swoich wpływów. Poinformowano go wtedy, że jeśli nie przejdzie na katolicyzm , zostanie wydalony z Grazu. Chociaż jego wierzenia nie są zgodne z ortodoksją luterańską , odmawia wyrzeczenia się swojej wiary i zostaje wygnany. Schronił się w Pradze , na zaproszenie duńskiego astronoma Tycho Brahe na jego asystenta ( Tycho Brahe , sam wypędzony z Danii po śmierci swego patrona Fryderyka II Danii , został mianowany matematykiem cesarskim w Pradze przez cesarza Rudolfa II (…) Kazał tam wybudować obserwatorium astronomiczne w zamku w Benatek , niedaleko Pragi.)
Kepler pracuje dla Tycho Brahe, który umiera w Październik 1601, pozostawiając Keplerowi jego pomiary i stanowisko imperialnego matematyka. Podobnie jak Tycho, Kepler został zamówiony przez Rudolfa II do ustanowienia nowych tablic planetarnych, które miały powstać w 1627 roku pod nazwą „Table Rodolfińskie” . Największy matematyk będzie wykorzystywał i rozpowszechniał pracę największego obserwatora tamtych czasów. Kepler zajmował stanowisko cesarskiego matematyka aż do śmierci Rudolfa II w 1612 roku.
W 1613 ożenił się z Susanne Reuttinger, z którą miał siedmioro dzieci, z których troje zmarło bardzo wcześnie. Tym razem szczęśliwe małżeństwo.
W 1615 r. jego matka, wówczas 68-letnia, została oskarżona o czary przez władze rodzinnego miasta Leonberg . Kepler, przekonany o swojej niewinności, przez sześć lat bronił się przed sądami i pisał liczne pisma procesowe. Dwukrotnie musiał wracać do Wirtembergii. Spędziła czternaście miesięcy zamknięta w Güglingen . Wreszcie książę Wirtembergii ogłasza ją wolną od wszelkich zarzutów o czary.4 października 1621. Osłabiona przez te ciężkie lata procesu i więzienia, zmarła sześć miesięcy później.
Kepler zmarł w 1630 roku w Ratyzbonie , w wieku 59 lat, daleko od Susanne i jej dzieci, które dowiedziały się o jej śmierci dopiero dwa miesiące później. Został pochowany 19 listopada. Zmarł w skrajnej nędzy materialnej z powodu kiepskiej sprzedaży Tablic Rudolfińskich i bez otrzymania ostatniego namaszczenia. Pastor luterański odmówił im, ponieważ wcześniej nie chciał potępiać kalwinistów .
Przed śmiercią zdążył napisać w formie dwuwierszu elegijnego epitafium wierszem, którego chciał na swój nagrobek: Mensus eram caelos. Nunc terrae metior umbras. Mężczyzna coelestis erat. Corporis umbra jacet ( mierzyłem niebiosa. Teraz mierzę cienie Ziemi. Duch był niebiański. Tu leży cień ciała ).
W 1633 - 1634 , podczas wojny trzydziestoletniej wojska szwedzkie zniszczono jego grób i jego kości zostały rzucone w grobie masowym. Jego prace odnaleziono w 1773 roku . Odzyskane przez Katarzynę II z Rosji , można je znaleźć w Obserwatorium Poulkovo w Sankt Petersburgu , Rosja . W 1808 roku w ogrodzie botanicznym Ratyzbony wzniesiono mu marmurowy pomnik pod opieką księcia-biskupa Karola-Théodore de Dalberg .
Miejsca, w których Kepler mieszkał w młodości.
Weil der Stadt [1571-157], Leonberg [1576-1579] [1581-1583] (w środku), Adelberg [1584-1586] (wschód), Maulbronn [1586-1589] (północ), Ellmendingen [1579-1581] (północny zachód, żółta tarcza na krawędzi kartusza), Tybinga [1589-1594] (południe).
Miejsca pobytu Keplera.
Weil der Stadt [ur. 1571-1576], Tybinga [1589-1594], Graz [1594-1600], Praga [1600-1612], Linz [1612-1626], Ulm [1627], Sagan [1628-1630] , Ratyzbona [zm. 1630].
Kepler odkrył trzy zależności matematyczne , znane obecnie jako prawa Keplera , które rządzą ruchami planet na ich orbicie . Pierwsze dwa zostały opublikowane w 1609 roku w książce Astronomia Nova . Trzecia pojawia się dopiero w 1618 roku i określa ilościowo związek między długością wielkiej półosi a okresem obrotu. Te relacje są fundamentalne, ponieważ zostały później wykorzystane przez Izaaka Newtona do opracowania jego teorii powszechnego ciążenia . W swojej Astronomia Nova dostrzegł już prawo powszechnego ciążenia. O grawitacji i przyciąganiu ziemskim wyjaśnia, że „dwa sąsiednie ciała i poza sferą przyciągania trzecie ciało przyciągałyby się nawzajem wprost proporcjonalnie do swojej masy. „ Dla lepszego zrozumienia pisze coś, co będzie uważane za pierwszą książkę science fiction, The Dream or Lunar Astronomy . Chce pokazać problemy, jakie stwarza przyciąganie i grawitacja, wyobrażając sobie podróż z Ziemi na Księżyc dwóch postaci: gwałtowność odlotu, stopniowy spadek grawitacji, która w końcu zostaje zniwelowana (stan nieważkości tych dni!), a rosnąca atrakcyjność Księżyca pozostaje mniejsza niż na Ziemi.
Założył nową naukę, nazwaną przez niego „dioptyką”, która stanie się optyką poprzez syntezę w 1604 r. , a następnie w 1611 r. podstawowych zasad nowoczesnej optyki, takich jak natura światła , ciemne pomieszczenie , lustra (płaszczyzny i krzywe) , soczewki lub załamanie .
W 1596 roku opublikował swoją pierwszą pracę, Mysterium Cosmographicum owoc jego lekturze Tymeusza od Platona i jego wczesne badania nad strukturą wszechświata . Widzi w prawach rządzących ruchami planet boskie przesłanie skierowane do człowieka. W tej książce, w której potwierdza swoje stanowisko Kopernika , postanawia odpowiedzieć na trzy pytania dotyczące liczby planet , ich odległości od Słońca i wreszcie ich prędkości .
W swojej książce, że rozwija teorię o regularnych wielościanów umożliwiający zbudowanie modelu Wszechświata. Kepler zauważył, że pomiędzy kulami sześciu znanych wówczas planet (od Merkurego do Saturna ) można interkalować pięć brył Platona . Te ostatnie, będące regularnymi wielościanami, należały do brył tych, które były najbliższe boskiej doskonałości sfery. Ich zastosowanie w architekturze Wszechświata dobrze współgrało z wielkością boskiego stworzenia . Liczba tych brył implikowała liczbę planet: pięć przedziałów, a więc sześć planet. Ale te wielościany wyjaśniały również, poprzez ich rozmieszczenie, proporcje kul planetarnych (względne odległości planet od Słońca): każda bryła była wpisana w kulę planety i zapisana w kuli planety znajdującej się bezpośrednio poniżej. Sprzężenie zostało wykonane w następujący sposób: sześcian między kulami Saturna i Jowisza, czworościan między kulami Jowisza i Marsa, następnie dwunastościan , między tym ostatnim a Ziemią, a następnie dwudziestościan obejmujący kulę Wenus , sam ograniczony do ośmiościanu , który ostatecznie otaczał kulę Merkurego.
Biorąc pod uwagę zmienność odległości planet od Słońca – wynikającą zarówno dla Keplera, jak i dla Kopernika z ekscentrycznością i epicyklami każdej z nich – astronom nadaje każdej kuli grubość odpowiadającą różnicy między odległością maksymalną a minimalna odległość od planety do Słońca. Należy zauważyć, że grubość kul prowadzi Keplera do zdecydowanego przekształcenia systemu Kopernika w system prawdziwie heliocentryczny: w rzeczywistości Kopernik przyjął za punkt odniesienia dla ruchów planet środek wielkiej kuli (kula ziemskiej), a nie Słońce. , trochę od siebie ze względu na ekscentryczność orbity Ziemi. Aby przypisać grubość kuli Ziemi, podobnie jak wszystkim innym, Kepler przesuwa odniesienie dla ruchów planet na Słońcu.
Pozostaje kwestia prędkości: aby je wyjaśnić, przypisuje Słońcu „duszę” lub „siłę napędową”, która indukuje ruch planet. Porównuje to ze światłem , które również pochodzi od Słońca i stara się z tej analogii wyprowadzić matematyczne prawo odnoszące okres obrotu planet do ich średniej odległości od Słońca. Ale jego błędne wyobrażenia o propagacji światła - które później poprawi - w dynamice (zależności między siłami i ruchami, które ustalą Galileusz i Newton ), jak również błędy w matematycznych dedukcjach zasad, które ustala, prowadzi go do błędnego prawa, którego naprawienie zajmie ponad dwadzieścia lat (w Harmonice mundi ).
Teoria brył zagnieżdżonych, która później doprowadziła Keplera do odkrycia dwóch nowych regularnych brył ( patrz wielościany Keplera-Poinsota ), jeśli wydaje się nam dzisiaj dziwna, pozwoliła Keplerowi zetknąć się ze współczesnymi mu Galileuszem i Tycho Brahe , matematykiem cesarskim przy sąd praski . Pierwszy opowiedział mu o swoim entuzjazmie do wspierania idei kopernikańskich, którymi również się podziela. Drugi, równie podziwiający, zaprosił go do współpracy. Ale wkład Mysterium Cosmographicum nie ogranicza się do bogatej współpracy, jaką umożliwiło to z duńskim astronomem. Książka ta została w swoim czasie szczególnie doceniona, ponieważ była pierwszym przekonującym argumentem za teorią Kopernika, nie zadowalającą się, jak to zrobił Retyk , przedstawieniem zalet systemu heliocentrycznego z matematycznego punktu widzenia. Kepler w rzeczywistości poszukuje (i wierzy, że znalazł) przyczyny (fizyczne i metafizyczne) liczby, rozmieszczenia i ruchów planet. To poszukiwanie przyczyn (fizycznych), które Kepler kontynuował przez całe życie, było aktem założycielskim wynalezienia nowej nauki: astrofizyki .
Stosunki między Tycho Brahe i Keplera są szczególnie kontrowersyjne, Tycho nie wierzy w heliocentryzmu z Mikołaja Kopernika , ale wspiera inną teorię, w którym Ziemia jest w centrum, ale inne planety krążą wokół słońca .
Kepler widzi w Tycho Brahe człowieka pełnego bogactw (jego pomiary były najdokładniejsze, jakie kiedykolwiek wykonano), ale który nie wykorzystuje ich właściwie. Żyjąc z krótkowzrocznością i podwójnym widzeniem po urodzeniu, Kepler opiera się na obserwacjach Brahe, aby rozwijać swoje teorie.
Brahe prosi go o obliczenie dokładnej orbity Marsa , którego pozycje, zgodnie z jego obserwacjami, opierają się wszelkim próbom modelowania i znacznie odbiegają (o kilka stopni) od przewidywanych przez tabele. Zadanie to zostało wcześniej przydzielone jego asystentowi Longomontanusowi , który następnie zajął się badaniem ruchów Księżyca .
Oczekuje, że wykona swoje zadanie w ciągu kilku tygodni, ale jego ukończenie zajmuje mu prawie sześć lat. To wtedy Kepler odkrył pierwsze dwa z trzech podstawowych praw :
Prawa te zostały opublikowane w Astronomia Nova w 1609 roku , gdzie Johannes Kepler jako pierwszy postawił hipotezę, że Słońce obraca się wokół własnej osi. W 1618 r. pojawia się jego trzecie wielkie prawo:
Ta praca jest tym dłuższa, że Kepler musi przeprowadzić równoległe badania nad optyką, aby lepiej zrozumieć i zinterpretować swoje obserwacje, i że wciąż jest zbyt „uwarunkowany” starymi wierzeniami w astronomię: wiele wątpi w przejęcie kołowej natury z toru , a potem myśleć o elipsy , kontynuując jednocześnie starają się udowodnić coś przeciwnego, wyciągając stare pomysły obejmujące wykorzystanie epicykli .
70 rozdziałów Astronomii Nova zawiera zatem wszystkie naukowe podejścia i błędy Keplera, które pozwalają mu dojść do pierwszych dwóch praw, ale także do innych interesujących wniosków, takich jak natura siły odpowiedzialnej za ruch planet. ” prawie magnetyczna” , a więc fizyczna i już nie boska.
Badając orbitę Marsa, Kepler widzi potrzebę zbadania również optyki , aby lepiej zrozumieć pewne obserwowane zjawiska, takie jak załamanie atmosferyczne . Od 1603 r. przejrzał różne książki na ten temat, w tym arabskiego Alhazena .
Kepler łączy ówczesną wiedzę w swojej książce Astronomia pars Optica , wydanej w 1604 roku . Wyjaśnia podstawowe zasady współczesnej optyki takie jak natura światła (promienie, natężenie zmieniające się wraz z powierzchnią, nieskończona prędkość itp.), ciemnia , lustra (płaszczyzny i krzywe), soczewki i załamanie, z których podaje prawo i = n × r , co jest poprawne dla małych kątów (prawdziwe prawo - sin i = n × sin r - podali później Willebrord Snell i René Descartes ). Odnosi się również do tematu widzenia i percepcji obrazów przez oko. Jest przekonany, że odbiór obrazów zapewnia siatkówka, a nie soczewka, jak wówczas sądzono, i że mózg byłby w stanie zresetować odwrócony obraz, który otrzymuje.
W 1610 r. dowiedział się o odkryciu czterech satelitów wokół Jowisza dzięki obserwacjom Galileusza za pomocą swojego teleskopu astronomicznego i napisał list poparcia opublikowany pod tytułem Dissertatio cum Nuncio Sidereo ( Dyskusja z niebiańskim posłańcem ), po czym sam obserwował te satelity, opublikował swoje obserwacje w Narratio de Observatis Quatuor Jovis Satellibus . To także Kepler jako pierwszy w swojej pracy z 1611 r. użył słowa „ satelita ” do określenia czterech małych gwiazd krążących wokół Jowisza .
Niedawny wynalazek teleskopu Kepler był bardzo entuzjastyczny, który w 1611 roku napisał drugą pracę optyczną, Dioptricae , podejmując wiele tematów poruszanych w Optice i zagłębiając się w nie. W tej bardzo matematycznej książce zebrał 141 twierdzeń mających na celu stworzenie teorii soczewek i ich możliwych skojarzeń, w tym teorię teleskopu Galileusza, której ten ostatni nie stworzył.
Kepler wierzył odkrył dzięki poprzedniej pracy, że Wszechświat był przedmiotem „harmonicznych” prawa, dzięki czemu połączenia między astronomią i muzyką . W opublikowanym w 1619 roku Harmonices Mundi przypisuje planetom motyw muzyczny. Różnice prędkości tych planet są reprezentowane przez różne nuty tworzące muzykę. W ten sposób łatwo było odróżnić najbardziej ekscentryczne oczodoły. Ale także w tej pięciotomowej pracy Kepler stwierdza swoje trzecie fundamentalne prawo: „kwadrat okresu jest proporcjonalny do sześcianu wielkiej półosi [elipsy]”. Wynika to z jego badań nad harmonicznym modelem wszechświata.
Po obserwację supernowej w 1604 - 1605 , dwa lata później pisał De Stella Nova w Pede serpentarii .
Rok 1613 wyznacza publikacja dzieła o chronologii i roku narodzin Jezusa z Nazaretu . Najpierw po niemiecku , a w następnym roku po łacinie ( De Vero Anno quo Aeternus Dei Filius Humanam Naturam in Utero Benedictae Virginis Mariae Assumpsit ). Tam wykazał, że kalendarz chrześcijański zawiera pięcioletni błąd i dlatego jako pierwszy dokonał przeglądu daty narodzin Jezusa w roku -4 . W latach 1617 i 1621 pisał uosobieniem Astronomiae Copernicae , wprowadzenie do Kopernika astronomii.
Skonstruował on tablicę logarytmów , opublikowaną w 1624 r. w Chilias logarithmorum w Marburgu , udoskonalając metodę obliczeń zaproponowaną przez Johna Napiera . Choć ukończony już od jakiegoś czasu, opublikował w Ulm , w 1627 r. , swoje tablice Rudolfińskie ( Tabulae Rudolphinae ) w hołdzie Rudolfowi II. Te tabele położeń planet zostały oparte na obserwacjach Tycho Brahe i jego własnej pracy na temat mechaniki nieba . Opóźnienie to było spowodowane sporem ze spadkobiercami Tycho Brahe, którzy nie chcieli, aby dzieło Tycho zostało wykorzystane bez otrzymania części zarobków, a także ich prośbą o zmianę wprowadzenia dzieła. Podczas pobytu w Ulm był odpowiedzialny, wraz z Faulhaberem , za określanie jednostek miar dla działalności handlowej i wojskowej.
Postawił matematyczną hipotezę zwaną „przypuszczeniem Keplera ” dotyczącą ułożenia kulek (lub kul armatnich). Zostało to zademonstrowane dopiero przez Amerykanina Thomasa Halesa w 1998 roku za pomocą dowodów wspomaganych komputerowo. Stwierdza, że w przestrzeni najgęstszym układem sfer jest kupiec czterech pór roku, a mianowicie sześcian skupiony na twarzy (patrz układ krystaliczny ).
Keplera planisphere wyprodukowany w 1627 roku w swojej pracy Tabulae Rudolphinae .
Frontyspis Tablic Rudolfińskich .
Kepler wierzył, że astrologia może stać się nauką taką jak fizyka czy matematyka. Był przekonany, że położenie planet wpłynęło na ludzi i wpłynęło na meteorologię Ziemi. Dla niego astronomia i astrologia były połączone. W ten sposób próbował położyć rygorystyczne podstawy naukowe dla astrologii, wprowadzając zasady fizyczne swoich czasów, zasadniczo wokół rozważań o naturze światła. Na przykład różnice między czystym światłem (ze słońca) a światłem odbitym (z księżyca, ale także z planet) itp.
Publikacja jego horoskopów i przepowiedni zapewniła mu dobrą reputację. W 1595 roku przewidział powstanie ludności, najazd turecki oraz srogą zimę. Okazuje się, że takie wydarzenia miały miejsce. Później opracował horoskop generała Albrechta von Wallensteina, który zakończył się „gwałtownym wydarzeniem” w 1634 roku . Wallenstein rzeczywiście został zamordowany 24 lutego tego roku. Pozostawił po sobie trzy pisma dotyczące astrologii: De fundamentalis astrologiae , w 1601 r .; Tercjusz interveniens w 1610 roku i Astrologicus w 1620 roku .
Przypisuje także gwiazdom nieszczęście i zachowanie swoich rodziców, których uważa, że urodzili się pod złą gwiazdą, a także swoje pierwsze małżeństwo - rozczarowujące - pod "nieszczęsnym niebem".
Jest również bardzo krytyczny wobec popularnej astrologii i jej przewidywań , tak jak „uczeni” astrolodzy zawsze krytykowali „popularnych” astrologów, nie potrafiąc zdefiniować linii podziału. Na przykład De fundamentalis astrologiae z 1601 r. jest minitraktatem mającym na celu fizyczne ustanowienie astrologii (wbrew tradycji, dlatego Tertius interveniens 1610 jest odpowiedzią na zarzuty formułowane przez niektórych astrologów jego czasów wobec jego „fizycznych” rozważań na astrologii). Kepler opowiadał się za zachowaniem jedynie aspektów astrologii i nieuwzględnianiem pozycji zodiakalnych . Prawie nie podążano w tym kierunku, z wyjątkiem zwiększenia liczby aspektów (takich jak kwintyl 72°). Tam ustalił pewne prognozy (głównie meteorologiczne) na rok 1602 po śmierci, kilka tygodni wcześniej, Tycho Brahe. We wstępie do tego tekstu Kepler wyjaśnia, że zamierza podjąć się tego zadania „bo musi”. Jest to rzeczywiście jeden z obowiązków związanych z urzędem cesarskiego astronoma, który odziedziczył wraz z niespodziewaną śmiercią Tycho Brahe.
Kepler jest czasami uważany za prekursora powieści science fiction z napisaniem Somnium, seu opus posthumum de astronomia lunari . W dziele tym opublikowanym pośmiertnie w 1634 r. przez jego syna Ludwiga, Kepler usiłuje rozpowszechniać doktrynę kopernikańską, wyszczególniając sposób postrzegania świata, jaki obserwator miałby z Księżyca. Wyjaśnia, że „celem [jego] Songe jest przedstawienie argumentu na rzecz ruchu Ziemi, a raczej posłużenie się przykładem Księżyca, aby położyć kres sprzeciwom wysuwanym przez ludzkość jako całość, która odmawia przyznać się do tego. "
W Monachium, w wydawnictwie Beck, ukazuje się referencyjna edycja dzieł kompletnych:
„To była cała fizyka i dzięki temu rozumowaniu Kepler jest uważany za pierwszego astrofizyka w historii, który stosuje zasady fizyczne do wyjaśniania zjawisk astronomicznych. Maestlin w ogóle nie podzielał stanowiska swojego ucznia i [...] pisał do niego: „Myślę, że nie wolno nam dopuścić do tego, aby w grę wchodziły przyczyny fizyczne, a z drugiej strony musimy wyjaśniać zjawiska astronomiczne na jedynym podstawy metod astronomicznych wykorzystujących przyczyny i hipotezy nie fizyczne, lecz astronomiczne. Innymi słowy, obliczenia wymagają oparcia się na astronomicznych podstawach w dziedzinie geometrii i arytmetyki. "
- Owen Gingerich (tłum. Jean-Jacques Szczeciniarz), Książka, której nikt nie czytał: w pogoni za „ De Revolutionibus ” Copernica, wyd. Dunod, Paryż, 2008, s. 183-184.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.