Metr

Metr

Pieczęć Międzynarodowego Biura Miar i Wag
Informacja
System Jednostki podstawowe systemu międzynarodowego
Jednostką… Długość
Symbol m
Konwersje
1 minuta ... jest równe...
  Jednostki amerykańskie   ≈3280 84  stopy (1 stopa = 30,48 cm)
     ≈39,370 1  cal (1 cal = 2,54 cm)

Miernik z symboli m, to jednostka długości w międzynarodowym systemie (SI). Jest to jedna z siedmiu jednostek podstawowych , z których zbudowane są jednostki pochodne (jednostki SI wszystkich innych wielkości fizycznych ).

Pierwsza jednostka miary w początkowym metrycznym , metr (the Greek μέτρον  / Metron „  środek  ”) został po raz pierwszy zdefiniowany jako 10 milionów e część pół południka ziemi, a następnie jako długość międzynarodowego standardowego miernika , a następnie jako wielokrotność o określonej długości fali, a na końcu, od 1983 roku jako „długość drogi przebytej przez światło w próżni przez czas 299 792 458 TH o drugi  ”.

Historyczny

Pierwsze pojawienie się miernika pochodzi z 1650 roku jako długość wahadła bijącego drugie , idea „miara uniwersalnego”, czyli „  metra cattolico  ” (według włoskiego Tito Livio Burattiniego ), skąd będzie pochodzić słowo meter . Od tej daty zawsze będzie zachowywał ten rząd wielkości w swoich licznych definicjach.

„  Ustalamy jednostkę miary na dziesięciomilionowej części ćwiartki południka i nazywamy to metr  ”. 11 lipca 1792 rBorda , Lagrange , Condorcet i Laplace , w swoim raporcie dla Académie des Sciences na temat nomenklatury pomiarów liniowych i powierzchniowych, po raz pierwszy definiują to, co prawie sto lat później stanie się międzynarodową jednostką odniesienia długości pomiarowych.

Słowo „metr” było używane w języku francuskim już od ponad wieku w słowach złożonych, takich jak termometr (1624, Leurechon ) czy barometr (1666).

Rewolucyjne prawa i dekrety

19 marca 1791The Royal Academy of Sciences przyjmuje sprawozdanie komisji złożonej z Condorceta , Borda , Laplace i Monge i który zaleca wyboru, jako podstawy nowego uniwersalnego systemu miar i wag, TEN-milionowa część ćwiartce naziemnej południk przechodzący przez Paryż. 26 marca 1791Zgromadzenie Narodowe, na wniosek Talleyranda iw świetle raportu Akademii Nauk, zagłosowało za przeprowadzeniem pomiaru łuku południka z Dunkierki do Barcelony, aby dać obiektywną podstawę dla nowej jednostki miary.

Delambre i Méchain są odpowiedzialne za dokładny pomiar łuku południka z Dunkierki do Barcelony. Triangulacji jest wykonywana naCzerwiec 1792 do 1798, ze 115 trójkątami i dwiema podstawami: Melun i Perpignan . Kąty mierzone są metodą powtarzającego się okręgu Bordy.

Operacje nie są jeszcze zakończone do 1793, należy przyjąć pierwszy licznik prowizoryczny. W oparciu o obliczenia południka przez Nicolasa-Louis de Lacaille w 1758 i o długości 3 stóp 11 linii 44 setnych lub 443,44 linii Toise de Paris, ten prowizoryczny metr jest proponowany wStyczeń 1793 Borda, Lagrange, Condorcet i Laplace i przyjęty dekretem w sprawie 1 st sierpień 1793 przez Konwencję.

Z ustawą 18 germinalnego roku III (7 kwietnia 1795) Konwencja ustanawia system metryczny dziesiętny i kontynuuje pomiary południka ziemskiego, który został przerwany pod koniec 1793 r. przez Komitet Bezpieczeństwa Publicznego.

4-ci messidor roku VII (22 czerwca 1799), prototyp końcowego metra, w platynie, zgodnie z nowymi obliczeniami południka, jest przedstawiany Radzie Pięciuset i Radzie Starszych przez delegację, a następnie deponowany w Archiwum Narodowym.

Ustawa z 19 Frimaire roku VIII (10 grudnia 1799) uchwalony na początku Konsulatu, ustanawia ostatni metr. Licznik prowizoryczny ustalony w przepisach1 st sierpień 1793a od 18 roku germinalnego III rok jest cofnięty. Zastępuje go ostatni metr, którego długość ustalona przez pomiary południka Delambre i Méchaina wynosi 3 stopy 11 linii 296 tysięcznych.

Przyjęcie licznika

W 1801 r. Republika Helwecka za namową Johanna Georga Trallesa promulgowała ustawę wprowadzającą system metryczny, który nigdy nie był stosowany, gdyż w 1803 r. kompetencje w zakresie miar i wag przypadły kantonom . Na terytorium obecnego kantonu Jura , następnie przyłączonego do Francji ( Mont-Terrible ), miernik został przyjęty w 1800 r. Kanton Genewa przyjął system metryczny w 1813 r., kanton Vaud w 1822 r., kanton Wallis w 1824 i kanton Neuchâtel w 1857.

2 kwietnia 1807 r., Ferdinand Rudolph Hassler przedłożony Albert Gallatin , Sekretarz Skarbu Stanów Zjednoczonych, jego kandydatury do realizacji badania przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych , gdzie przyniósł kopię metr z Archiwum w 1805 roku.

Holandia przyjęła metr od 1816 roku, a następnie w Grecji w 1836 roku.

W lutym-marcu 1817 r. Ferdinand Rudolph Hassler standaryzuje swoją aparaturę do pomiaru baz kalibrowanych na metr, który będzie jednostką długości przyjętą w amerykańskiej kartografii.

W 1832 roku Carl Friedrich Gauss, który pracował nad ziemskim polem magnetycznym, zaproponował dodanie drugiej do podstawowych jednostek metra i kilograma w postaci systemu CGS ( centymetr , gram , sekunda ).

W 1834 r. dokonano ponownego pomiaru bazy geodezyjnej Grand-Marais między Walperswilem a Sugiez . Baza ta musi być źródłem triangulacji mapy Dufour , mapy Szwajcarii, która zostanie nagrodzona na Wystawie Światowej w 1855 roku w Paryżu . Dla tej mapy przy 1:100 000 jako jednostkę długości przyjmuje się metr. W tym samym roku 1834 Ferdinand Rudolph Hassler , superintendent z Coast Survey, który zmierzył tę bazę w 1791 i 1797 z Johann Georg Tralles zmierzył na Fire Island na południe od Long Island bazę geodezyjną za pomocą swojego urządzenia pomiarowego składającego się z czterech dwumetrowych spięte ze sobą żelazne pręty o łącznej długości ośmiu metrów.

Prawo 4 lipca 1837 r zabroniono we Francji od 1840 wszelkich wag i miar innych niż ustanowione przez ustawy z 18 roku germinalnego III roku (7 kwietnia 1795) a od 19 Frimaire roku VIII (10 grudnia 1799) stanowiący dziesiętny system metryczny.

28 lipca 1866 rThe Kongres Stanów Zjednoczonych zezwala na korzystanie z systemu metrycznego w całym USA .

W 1889 roku, pierwsza Generalna Konferencja Miar (CGPM) przedefiniowała metr jako odległość między dwoma punktami na sztabce ze stopu 90% platyny i 10% irydu. Miarą jest pręt „X” o wymiarach 20 × 20  mm i długości 102  cm . Podziałki podają długość miernika z dokładnością 10 do potęgi -7, czyli stopień dokładności trzykrotnie większy niż miernika z archiwum z 1799 r. Ten standardowy pasek jest utrzymywany w BIPM w Saint-Cloud we Francji. Trzydzieści numerowanych egzemplarzy jest sporządzanych i wysyłanych do różnych krajów członkowskich. Wiąże się to z opracowaniem specjalnej aparatury pozwalającej na porównanie nowych standardów między sobą iz Miernikiem Archiwum oraz zdefiniowanie odtwarzalnej skali temperatur. Prace te doprowadziły do wynalezienia Invar który uzyskał Charles-Édouard Guillaume , dyrektor Międzynarodowego Biura Miar, do nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1920 roku.

Liczniki zdematerializowane

W 1960 r. 11. Konferencja Generalna Miar i Wag (CGPM) uchyliła definicję miernika obowiązującą od 1889 r., opartą na międzynarodowym prototypie z platyny irydu. Definiuje on metr, jednostkę długości systemu międzynarodowego (SI), jako równą 1 650 763,73 długości fali promieniowania próżniowego odpowiadającego przejściu między poziomami 2p10 i 5d5 atomu kryptonu 86 .

W 1983 roku uchylono definicję miernika opartego na atomie kryptonu-86 obowiązującą od 1960 roku. Metr, jednostka długości w układzie SI, jest zdefiniowany przez 17. CGPM jako długość drogi przebytej w próżni przez światło w okresie 1/299 792 458 sekundy.

Rozpoczęcie 20 maja 2019 r., definicja licznika przyjęta na 26. posiedzeniu CGPM z dnia listopad 2018jest: „Metr, symbol m, jest jednostką długości w układzie SI. Definiuje się ją przyjmując stałą wartość liczbową prędkości światła w próżni, c, równą 299 792 458 wyrażoną w ms – 1, przy czym druga jest określona jako funkcja ΔνCs ”. W tej definicji ΔνCs jest częstotliwością przejścia nadsubtelnego stanu podstawowego niezakłóconego atomu cezu 133 równą 9 192 631 770  Hz .

Określanie długości licznika

8 maja 1790 rNarodowe Zgromadzenie Ustawodawcze opowiada się za stworzeniem stabilnego, jednolitego i prostego systemu pomiarowego. 19 maja 1790 rCondorcet powołuje komisję, w skład której wchodzą oprócz niego Jean-Charles de Borda, Coulomb, Joseph Louis de Lagrange, Laplace, Lavoisier i Tillet. Komisja bada trzy możliwości pomiarowe:

Zgłasza raport w Październik 1790. Z pomiaru wahadłem rezygnuje się z jednej strony ze względu na zmiany grawitacji ziemskiej, z drugiej zaś ze względu na ingerencję czynnika czasu w wyznaczanie jednostki długości za pomocą wahadła.

16 lutego 1791, na wniosek Bordy - wynalazcy wahadła i noszącego jego imię „powtarzalnego koła” - ukonstytuowana zostaje komisja, której zadaniem jest ustalenie podstawy jednostki miar. W skład komisji wchodzą Borda, Condorcet, Laplace, Lagrange i Monge. Niezbędne są precyzyjne i niezawodne geodezyjne urządzenia pomiarowe, takie jak linijka do długości i powtarzające się koło dla kątów, z dokładnością do jednej sekundy łuku, których wynalazcą jest Borda wraz z Etienne Lenoir.

Pomiar koła równikowego nie jest zachowany. Jest to wielkość jednej czwartej południka ziemskiego, która posłuży jako podstawa nowego systemu pomiarowego. Raport końcowy z wyboru jednostki miary przedstawiony w dniu19 marca 1791Condorcet do Akademii proponuje, że jednostka długości, ochrzczony „metr”, jest równa dziesięciomilionowej części jednej czwartej południka ziemskiego. Proponuje, abyśmy nie mierzyli całej ćwiartki południka, a jedynie, na równoleżniku 45° i na poziomie morza, łuk o długości 9 i pół stopnia, który oddziela Dunkierkę od Barcelony.

Prekursory

Podczas gdy Galileusz twierdził izochronizm wahadeł, Huygens stwierdza, że ​​okres wahadła zależy od amplitudy jego ruchu dla dużych oscylacji. Zainspirowany badaniami Christophera Wrena nad cykloidą, wyposażył swoje wahadła w cykloidalne łuki, które gwarantują izochroniczność drgań poprzez uniezależnienie okresu od amplitudy. Huygens określa długość wahadła, które bije drugie na 3 stopy, 3 cale i 3/10 cala Anglii. W 1659 r. Huygens wprowadził dodatkowy parametr do obliczania okresu wahadła, grawitację, którego wahadło staje się również instrumentem pomiarowym.

W 1668 angielski filozof John Wilkins zaproponował uniwersalną miarę w jednostkach dziesiętnych opartą na korelacji między długością geograficzną a miarą czasu jednej sekundy na wahadle. Jego podstawowa długość wynosiła 38 cali pruskich lub 993,7 mm (1 cal pruski równa się 26,15 mm).

W 1670 roku Gabriel Mouton zaproponował dziesiętny system miar używający jako jednostki miary ułamka obwodu Ziemi zamiast długości wahadła lub wymiarów ciała ludzkiego. Jej „virgula geometrica” miała długość sześciuset tysięcznych części stopnia łuku południka (około 0,18m). Jego wielokrotność, „virga” była mniej więcej wielkości grubasa (1,80 m).

W 1670 r. Jean Picard wykonał identyczne pomiary 440 linii 1/2 wahadła bijącego drugie na wyspach Heune, Lyon, Bayonne i Sète. W 1671 r. w swojej książce Pomiar Ziemi zaproponował odejście od materialnych standardów pomiaru, takich jak wykres wzrostu, na rzecz niezmiennego i uniwersalnego oryginału wynikającego z natury i sprawdzonego obliczeniami. Opowiada się za uniwersalną jednostką długości, „promieniem astronomicznym”, czyli długością wahadła z sekundami.

Ale w 1672 r. Jean Richer zaobserwował w Cayenne, czyli 4 do 5 stopni od równika, że ​​wahadło, które bije sekundy, jest krótsze niż w Paryżu o linię i ćwierć. Obserwację podejmuje Huygens, dla którego, jeśli grawitacja zmienia się w zależności od szerokości geograficznej, norma długości określona przez Picarda nie może być uniwersalna.

W 1675 r. włoski uczony Tito Livio Burattini opublikował dzieło Misura Universale , w którym przemianował uniwersalną miarę Wilkinsa w mierniku uniwersalnym na „metro cattolico” i przedefiniował go jako długość wahadła oscylującego z półokresem jednej sekundy. , czyli około 993,9 mm prądu.

W 1735 r. M. de Mairan znalazł z dokładnością do 1/90 taką samą wielkość jak Picard, tj. 440 wierszy 17/30. W 1747 r. La Condamine przedstawił Akademii Nauk Nowy projekt niezmiennej miary, która mogłaby służyć jako miara wspólna dla wszystkich narodów. Zauważając, że długość półgłowego jest prawie taka sama, z wyjątkiem siedmiu linii, jak wahadło, które bije drugą na równiku, proponuje przyjąć długość wahadła jako półgłową, przy czym zmiana jest równa według niego mało wrażliwy w zwykłym użytkowaniu.

W 1780 r. matematyk Alexis-Jean-Pierre Paucton opublikował Metrologię lub traktat o miarach, wagach i monetach . W systemie dziesiętnym określa jednostkę miary na przykład 400 000 część stopnia południka i nazywa ją „metrem liniowym”, dostosowując do miary długości nazwę greckiej i rzymskiej jednostki miary objętości cieczy.

Niektórzy widzą w królewskim łokciu miarę stanowiącą część układu łączącego metr, łokieć i liczbę Pi. Rzeczywiście, przyjmując długość łokcia królewskiego 52,36  cm , metr byłby równy średnicy okręgu obwodu sześć łokci z błędem względnym mniejszym niż 2,5 × 10 -6 . Innymi słowy, łokieć egipski zostałby obliczony na podstawie koła o średnicy jednego metra podzielonego na sześć części, z których łokieć stanowiłby resztę.

Geodezja jako podstawa pierwszego metra

Badanie Ziemi poprzedza fizykę i przyczyni się do rozwoju jej metod. Jest to więc tylko filozofia przyrody , której przedmiotem jest obserwacja zjawisk takich jak ziemskie pole magnetyczne , błyskawica czy grawitacja . Ponadto ustalenie figury Ziemi jest u jej podstaw problemem o najwyższym znaczeniu w astronomii , ponieważ średnica Ziemi jest jednostką, do której należy odnosić wszystkie odległości na niebie .

Pomiary łuku południka pod Ancien Regime

W 1667 za Ludwika XIV, Académie des Sciences wpadła na pomysł początkowego południka dla długości geograficznych, który przechodziłby przez środek budynków przyszłego obserwatorium. Królewskie Obserwatorium znajduje się poza Paryżem, aby ułatwić obserwacje astronomiczne. Naukowcy ustalają jego orientację północ-południe i ustalają jego oś symetrii, obserwując przejście Słońca, aby stać się południkiem odniesienia dla Francji. Aby zmierzyć część południka, metodą stosowaną od czasów renesansu jest triangulacja. Zamiast mierzyć tysiące kilometrów, mierzymy kąty szeregu sąsiednich trójkątów. Długość jednego boku pojedynczego trójkąta, którą geodeci nazywają „podstawą”, pozwala poznać wszystkie długości wszystkich trójkątów. Operacje geometryczne umożliwiają wtedy wyznaczenie długości południka.

W 1669 r. Jean Picard jako pierwszy zmierzył promień ziemski za pomocą triangulacji. Łuk południka 1 ° 11 ' 57 " wybrany z Sourdon i Malvoisine , mierzący 68.430 jardów od Paryża , 135  km . Pomiar ten, sprowadzony do jednego stopnia, pozwala określić długość południka przez o. Picarda, dla którego „ten pomiar, wykonany 360 razy, dawałby cały obwód południka ziemskiego”. W jego pamiętniku8 lutego 1681 rColbertowi na temat kartografii Francji Picard proponuje pomiar południka Obserwatorium w całej Francji. Pomiar ten miał służyć zarówno dokładniejszemu zmierzeniu obwodu ziemi, niż stworzeniu bardziej sprawiedliwej Francji. Zamiast mapować prowincje, a następnie składać różne mapy, Picard oferuje ogólną ramę triangulacji Francji, która następnie zostanie wypełniona bardziej szczegółowymi mapami. Aby zbudować to podwozie, Picard proponuje obrać ścieżkę południka, który zaczął mierzyć, i zmierzyć oś Dunkierka-Perpignan przechodząca przez Paryż. Picard zmarł w następnym roku, pod koniec 1682 roku.

Jean-Dominique Cassini przejął projekt w 1683 roku i zaczął mierzyć południk między Dunkierką a Collioure. Ale Colbert zmarł wwrzesień 1683a Louvois, który go zastąpił, przerwał pracę pomiarową Cassiniego. Zmarł z kolei w 1691 roku. Cassini wznowił swoją pracę w latach 1700-1701, nie będąc w stanie ich ukończyć. Jego syn Jacques Cassini (Cassini II) przeprowadzi ten pomiar w latach 1713-1718. Pomiar łuku obejmuje odległość pięciokrotnie dłuższą niż ta, którą wykonał ojciec Picard, jest dokładniejszy i zostanie tymczasowo zachowany w 1795 roku przez Konwencja o definicji metra, dziesięciomilionowa część jednej czwartej południka ziemskiego.

W swoich Principia z 1687 Newton twierdzi, że Ziemia jest spłaszczona na biegunach 1/230. W 1690 r., z powodu odmiennej koncepcji grawitacji, Huygens znalazł kurtozę tylko 1/578, niższą niż kurtoza Newtona. Aby zweryfikować te teorie, Akademia Nauk w Paryżu wysyła z rozkazu króla dwie ekspedycje geodezyjne, jedną do Peru w latach 1735-1744 z La Condamine , Bouguer, Godin i Jussieu, a drugą do Laponii w latach 1736. -1737 z Maupertuisem, Celsjuszem i Clairautem. Pomiar długości łuków południkowych na różnych szerokościach geograficznych powinien pomóc w określeniu kształtu Ziemi. Pomiary Maupertuis dają spłaszczenie 1/178, bliskie wartości podanej przez Newtona i potwierdzające, pół wieku po prawie grawitacji, newtonowski system uniwersalnego przyciągania.

W 1739 r. César-François Cassini de Thury (Cassini III) wykonał nowy pomiar południka Paryża, umożliwiający aktualizację map Francji i Europy. W 1784 r. założył metodą triangulacji dokładną mapę Francji.

Pomiary Méridienne de Paris przez Delambre i Méchain

W swoim słynnym dziele Théorie de la Rysunek de la Terre, pobranych z Zasadami Hydrostatyka opublikowanych w 1743 roku , Alexis Claude Clairaut ( 1713 - 1765 ) podsumowuje relacje między ciężkości i kształtu Ziemi. Clairaut eksponuje tam swoje twierdzenie, które ustala związek między grawitacją mierzoną na różnych szerokościach geograficznych a spłaszczeniem Ziemi traktowanej jako sferoida złożona z koncentrycznych warstw o ​​różnej gęstości. Pod koniec XVIII E  wieku , geodetów starają się pogodzić wartości spłaszczenie pochodzą z pomiarów południka łuków o podanej przez Clairaut sferoidy przyjęto pomiar siły grawitacji. W 1789 roku Pierre-Simon de Laplace uzyskał na podstawie obliczeń uwzględniających pomiary łuków południkowych znanych wówczas spłaszczeniem 1/279. Grawimetria daje jej spłaszczenie 1/359. W tym samym czasie Adrien-Marie Legendre znalazł spłaszczenie 1/305. Komisja Miar i Wag przyjęła w 1799 roku spłaszczenie 1/334 przez połączenie łuku peruwiańskiego i danych z południka Delambre i Mechaina .

26 marca 1791Talleyrand proponuje projekt dekretu inspirowany przez Lagrange'a, Bordę, Laplace'a, Monge'a i Gondorceta. Umożliwia to pomiar łuku południka od Dunkierki do Barcelony. Do realizacji projektu należy powołać sześciu komisarzy w Akademii Nauk. Zgromadzenie przyjmuje tę zasadę wielkości jednej czwartej południka ziemskiego jako podstawę nowego systemu miar, który będzie dziesiętny. Nakazuje pomiar łuku południka od Dunkierki do Barcelony.

W maj 1792rozpoczyna produkcję kółek powtarzalnych Borda i Lenoir. Pod koniec miesiącaCzerwiec 1792, dwaj komisarze Jean-Baptiste Joseph Delambre i Pierre Méchain oraz ich operatorzy zaczynają mierzyć południk. Jest podzielony na dwie strefy z węzłem w Rodez: północną część, od Dunkierki do Rodez, mierzył Delambre, a południową, wznoszącą się z Barcelony do Rodez, Méchain. Do pomiaru długości podstaw trójkątów Delambre i Méchain stosują reguły Bordy opracowane przez Etienne'a Lenoira. Wykonane z mosiądzu i platyny, są ustawiane na desce pomiarowej i mierzą 12 stóp (około 4 m). Do pomiaru kątów stosuje się koło powtórzeń opracowane przez Bordę i Étienne Lenoir w 1784 roku. Mierzy się długość jednego boku trójkąta spoczywającego na płaskim podłożu, a następnie na podstawie obserwacji ustala się pomiary kątów trójkąta, aby otrzymać za pomocą obliczeń trygonometrycznych długość wszystkich boków trójkąta i rzutując rzeczywistą odległość. Ustalenie pozycji (długość i szerokość geograficzna) końców segmentu południka odbywa się za pomocą pomiaru astronomicznego. 25 listopada 1792, raport Akademii Nauk do Krajowego Zjazdu podaje stan prac w toku.

Ze względu na uwarunkowania polityczne prace związane z pomiarem południka zostaną opóźnione i będą prowadzone w dwóch etapach od 1792 do 1793 i od 1795 do 1798. Sierpień 1793, Komitet Bezpieczeństwa Publicznego pragnąc rzeczywiście „umożliwić jak najszybsze zastosowanie nowych środków wszystkim obywatelom, korzystając z impulsu rewolucyjnego”, Zjazd Krajowy wydał dekret ustanawiający licznik oparty na starych wynikach pomiary z La Condamine w 1735 w Peru, Maupertuis w 1736 w Laponii i Cassini w 1740 od ​​Dunkierki do Perpignan.

Operacje pomiaru południków Delambre i Méchaina zostały zawieszone pod koniec 1793 roku przez Komitet Bezpieczeństwa Publicznego. Ci ostatni pragnąc jedynie powierzyć funkcje ludziom „godnym zaufania ze względu na ich republikańskie cnoty i ich nienawiść do króla”,23 grudnia 1793(3 nivose rok 2), Borda, Lavoisier, Laplace i Delambre są wykluczeni z Komisji Miar i Wag. Condorcet, sekretarz Królewskiej Akademii Nauk i inicjator nowego systemu pomiarowego, został aresztowany i zmarł w więzieniu dnia29 marca 1794. Lavoisier został zgilotynowany8 maja 1794 r. Ale dzięki prawu z 18 roku germinalnego III (7 kwietnia 1795) prowadzone przez Prieur de la Côte d'Or, Delambre i Méchain zostali ponownie mianowani komisarzami odpowiedzialnymi za pomiary południków, a prace mogły zostać wznowione i zakończone w 1798 r.

Wynik pomiarów Delambre i Méchaina jest precyzyjny: 551 584,7 toises, z niezwykłym błędem zaledwie 8 milionowych. Długość obliczonej ćwiartki południka wynosi wówczas 5 130 740 toisów, a metr 443,295936 linii. Specjalna komisja za ćwiartkę południka i długość metra pisze swój raport w 6 roku floréal 7 (25 kwietnia 1799). W dniu 4 Messidor Instytut przedstawia organowi ustawodawczemu wzorce metra i kilograma w platynie, które są zdeponowane w Archiwum w wykonaniu artykułu II ustawy z 18 roku germinalnego 3 (7 kwietnia 1795).

Z ustawą z 19 Frimaire rok 8 (10 grudnia 1799) zadekretował pod konsulatem długość prowizorycznego metra uporządkowana w ustawach 1 st sierpień 1793a 18 germinalnego roku III (3 stopy 11 wierszy 44 setne) zastępuje się ostateczną długością ustaloną przez pomiary południka przez Delambre'a i Méchaina. Jest to teraz 3 stopy 11 linii 296 tysięcznych. Miernik platyny zdeponowany na poprzednim 4 Messidor w Ciele Ustawodawczym przez Narodowy Instytut Nauki i Sztuki zostaje potwierdzony i staje się ostatecznym standardem pomiarowym dla pomiarów długości w całej Republice.

Od geodezji do metrologii

Początek XIX -tego  wieku jest naznaczona internacjonalizacji geodezji. Jednostką długości, w której mierzone są wszystkie odległości w US Coastal Survey, jest metr francuski, którego autentyczna kopia jest przechowywana w ewidencji Coastal Survey Office . Jest własnością Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego , któremu zaoferował go Ferdinand Rudolph Hassler , który otrzymał go od Johanna Georga Trallesa , delegata Republiki Helweckiej do międzynarodowego komitetu odpowiedzialnego za ustalenie wzorca miernika porównawczego. pręt wysokości, jednostka długości używana do pomiaru łuków południków we Francji i Peru. Posiada pełną autentyczność każdego istniejącego oryginalnego licznika, opatrzony nie tylko pieczęcią Komitetu, ale także oryginalnym znakiem, którym wyróżniał się na tle innych wzorców podczas operacji normalizacyjnej.

W latach 1853-1855 rząd hiszpański zlecił Jeanowi Brunnerowi , producentowi precyzyjnych instrumentów szwajcarskiego pochodzenia, wykonanie w Paryżu linijki geodezyjnej skalibrowanej na metry do mapy Hiszpanii. Metrologicznej identyfikowalność między sprawdzianu i miernika jest zapewniona przez porównanie hiszpańskiego geodezyjnej reguły z Borda zasada numer 1, który służy jako moduł porównania z innymi standardami geodezyjnych (patrz wyżej punkt: pomiary Delambre i Méchain). Kopie hiszpańskiej reguły są tworzone dla Francji i Niemiec . Te standardy geodezyjne będą wykorzystywane do najważniejszych operacji w geodezji europejskiej. Rzeczywiście, Louis Puissant oświadczył, że:2 maja 1836 rprzed Akademią Nauk, że Delambre i Méchain popełnili błąd w pomiarze południka Francji. Dlatego w latach 1861-1866 Antoine Yvon Villarceau zweryfikuje operacje geodezyjne w ośmiu punktach południka. Niektóre błędy, które zostały skażone działaniami Delambre i Méchain, zostaną następnie poprawione. W latach 1870-1894 François Perrier , a następnie Jean-Antonin-Léon Bassot mierzą nowy południk Francji .

Triangulacja Łuku Struvego została ukończona w 1855 roku, a triangulacje Wielkiej Brytanii , Francji , Belgii , Prus i Rosji były tak zaawansowane w 1860, że gdyby były połączone, triangulacja byłaby kontynuowana z wyspy Valentia w południowo-zachodniej Irlandii do Orska , nad Uralem w Rosji. Byłoby zatem możliwe zmierzenie długości łuku równoległego do szerokości geograficznej 52 °, o amplitudzie około 75 ° i określenie, za pomocą telegrafu elektrycznego, dokładnej różnicy długości między końcami tego łuku, a uzyskać w ten sposób kluczowy test dokładności figury i wymiarów ziemi, wyprowadzony z pomiaru łuków południkowych. Dlatego rząd rosyjski zaprasza, za namową Otto Wilhelma von Struve , cesarskiego astronoma rosyjskiego, w 1860 r. rządy Prus , Belgii , Francji i Anglii do współpracy przy realizacji tego projektu. Następnie konieczne jest porównanie różnych standardów geodezyjnych stosowanych w każdym kraju w celu połączenia pomiarów.

Ponadto, Friedrich Wilhelm Bessela jest pochodzenia badań przeprowadzonych w XIX E  wieku w postaci ziemi za pomocą oznaczania intensywności siły ciężkości za pomocą wahadła i zastosowaniu twierdzenia Clairaut . Jego badania w latach 1825-1828 i określenie długości pojedynczego wahadła bijącego drugie w Berlinie siedem lat później zapoczątkowały nową erę w geodezji. Rzeczywiście, odwracalny wahadło , ponieważ jest wykorzystywany przez geodetów w końcu XIX e  wieku jest w dużej mierze ze względu na pracę Bessela, ponieważ ani Johann Gottlieb Friedrich von Bohnenberger , jego wynalazca, ani Kater kto używa go od 1818 roku nie przyniósł to ulepszenia, które wynikają z bezcennych wskazań Bessela, a który będzie przekształcić go w jednej z najbardziej godnych podziwu instrumentów, które zostaną podane do naukowców z XIX e  wieku do użytku. Ponadto koordynacja obserwacji zjawisk geofizycznych w różnych częściach globu ma ogromne znaczenie i jest podstawą powstania pierwszych międzynarodowych towarzystw naukowych. Carl Friedrich Gauss , Alexander von Humbolt i Wilhelm Eduard Weber stworzyli Magnetischer Verein w 1836 r. Po utworzeniu tego stowarzyszenia w 1863 r. z inicjatywy generała Johanna Jacoba założono Międzynarodowe Stowarzyszenie Geodezyjne do Pomiarów Stopni w Europie Środkowej Baeyera . Odwracalny wahadło zbudowany przez braci Repsold użyto w Szwajcarii w 1865 roku przez Émile Plantamour do pomiaru ciężkości w sześciu stacjach szwajcarskiej sieci geodezyjnej. W następstwie za przykładem tego kraju i pod patronatem Międzynarodowego Stowarzyszenia Geodezyjnego , Austrii , Bawarii , Prusy , Rosja i Saksonia są podejmującego oznaczenia grawitacyjne na ich terytoriach.

Międzynarodowy prototyp metr będzie podstawą nowego międzynarodowego systemu jednostek , ale będzie to miało żadnego związku z wielkością Ziemi że geodeci próbują ustalić XIX th  wieku . Będzie to tylko materialna reprezentacja jedności systemu. Jeśli metrologia precyzyjna skorzystała na postępie geodezji, nie może dalej prosperować bez pomocy metrologii. Rzeczywiście, wszystkie pomiary ziemskich łuków i wszystkie określenia grawitacji przez wahadło muszą koniecznie być wyrażone we wspólnej jednostce. Metrologia musi zatem stworzyć jednostkę przyjętą i szanowaną przez wszystkie narody, aby móc jak najdokładniej porównywać wszystkie zasady, a także wszystkie kołatki wahadeł, którymi posługują się geodeci. To po to, aby móc połączyć pracę wykonaną w różnych narodach w celu zmierzenia Ziemi.

Organizacje międzynarodowe

W XIX XX  wieku , długości jednostek są zdefiniowane kołków metalowych. W związku z tym fundamentalna jest kwestia rozszerzania się objętości ciała pod wpływem jego nagrzewania. Rzeczywiście, błędy temperaturowe są proporcjonalne do rozszerzalności cieplnej normy. Tak więc nieustannie ponawiane starania metrologów o zabezpieczenie swoich przyrządów pomiarowych przed zakłócającym wpływem temperatury wyraźnie pokazują wagę, jaką przywiązują oni do błędów wywołanych zmianami temperatury. Problem ten stale dominuje we wszystkich wyobrażeniach dotyczących pomiarów podłoży geodezyjnych. Geodeci zajmują się nieustanną troską o dokładne określenie temperatury wzorców długości stosowanych w terenie. Wyznaczenie tej zmiennej, od której zależy długość przyrządów pomiarowych, zawsze było uważane za tak złożone i tak ważne, że można by niemal powiedzieć, iż historia wzorców geodezyjnych pokrywa się z historią środków ostrożności podejmowanych w celu uniknięcia błędów temperatura.

W 1866 roku Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero zaoferował Stałej Komisji Stowarzyszenia Geodezyjnego na spotkaniu w Neuchâtel dwie swoje prace przetłumaczone na język francuski przez Aimé Laussedata . Są to raporty z porównań dwóch linijek geodezyjnych zbudowanych dla Hiszpanii i Egiptu, kalibrowanych na metry, ze sobą oraz z linijką nr 1 podwójnego miernika Bordy, który służy jako moduł porównawczy z innymi wzorcami geodezyjnymi i dlatego jest odniesienie do pomiaru wszystkich podłoży geodezyjnych we Francji. Po przystąpieniu Hiszpanii i Portugalii Stowarzyszenie Geodezyjne stanie się Międzynarodowym Stowarzyszeniem Geodezji Pomiaru Stopni w Europie. Generał Johann Jacob Baeyer, Adolphe Hirsch i Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero po dojściu do porozumienia, postanawiają, aby wszystkie jednostki były porównywalne, zaproponować Stowarzyszeniu wybór miernika dla jednostki geodezyjnej, stworzenie miernika prototypowego. jak najmniejszą różnicę względem Miernika Archiwów, aby zapewnić wszystkim krajom identyczne standardy i jak najdokładniej określić równania wszystkich standardów stosowanych w geodezji, w odniesieniu do tego prototypu; wreszcie, aby wykonać te zasadnicze rezolucje, zwrócić się do rządów o zebranie w Paryżu międzynarodowej Komisji Metry.

W następnym roku, II Konferencja Generalna Międzynarodowego Stowarzyszenia Geodezyjnego Pomiaru Stopni w Europie, spotykająca się w Berlinie, zaleciła zbudowanie nowego prototypu licznika europejskiego i powołanie komisji międzynarodowej. Napoleon III utworzył dekretem w 1869 roku Międzynarodową Komisję Miarową, która stała się Generalną Konferencją Miar (CGPM) i wystosował zaproszenia do innych krajów. Dwadzieścia sześć krajów reaguje pozytywnie. Komisja ta zostanie w rzeczywistości zwołana w 1870 r.; ale zmuszony przez wojnę francusko-niemiecką do zawieszenia swoich sesji, nie mógł ich wznowić z pożytkiem do 1872 roku.

Podczas sesji 12 października 1872 r, Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero zostaje wybrany na przewodniczącego Stałego Komitetu Międzynarodowej Komisji Mierników, która stanie się Międzynarodowym Komitetem Miar (CIPM). Prezydencja hiszpańskiego geodety zostanie potwierdzona podczas pierwszego posiedzenia Międzynarodowego Komitetu Miar , w dniu19 kwietnia 1875 r. Trzej inni członkowie Komitetu, Wilhelm Foerster , Heinrich von Wild i Adolphe Hirsch są również jednymi z głównych architektów Konwencji Metrów .

20 maja 1875 r17 państw podpisuje w Paryżu Konwencję Metryczną, której celem jest ustanowienie światowego autorytetu w dziedzinie metrologii .

W tym celu tworzone są trzy struktury. Konwencja przekazuje zatem Generalnej Konferencji Miar (CGPM), Międzynarodowemu Komitetowi Miar (CIPM) oraz Międzynarodowemu Biuru Miar (BIPM) uprawnienia do działania w dziedzinie metrologii, w zapewnienie harmonizacji definicji różnych jednostek wielkości fizycznych. Praca ta doprowadziła do powstania w 1960 roku Międzynarodowego Układu Jednostek (SI).

Konwencja została znowelizowana w 1921 r. W 2016 r. zgromadziła 58 państw członkowskich i 41 państw stowarzyszonych z konferencją generalną, w tym większość krajów uprzemysłowionych.

Międzynarodowy Komitet Miar i Wag (CIPM) składa się z osiemnastu osób, każda z innego państwa członkowskiego Konwencji. Jego zadaniem jest propagowanie stosowania jednolitych jednostek miar oraz zgłaszanie projektów uchwał w tym zakresie do CGPM. W tym celu opiera się na pracy komitetów doradczych.

Generalna Konferencja Wag i Miar (CGPM) składa się z delegatów z państw członkowskich konwencji i spotyka się średnio co cztery lata, aby zrewidować definicje jednostek podstawowych Międzynarodowego Układu Miar (SI), w tym metr.

Międzynarodowe Biuro Miar i Wag (BIPM) z siedzibą w Sèvres niedaleko Paryża jest odpowiedzialne, pod nadzorem CIPM, za przechowywanie międzynarodowych prototypów wzorców pomiarowych, a także za porównywanie i kalibrację tych wzorców .tutaj z krajowymi prototypami. Rzeczywiście, podczas tworzenia BIPM porównanie wzorców platynowo-irydowych między sobą oraz z Miernikiem Archiwum implikuje opracowanie specjalnych przyrządów pomiarowych i zdefiniowanie odtwarzalnej skali temperatury . W obliczu konfliktów spowodowanych trudnościami związanymi z wytwarzaniem norm, przewodniczący CIPM Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero interweniuje w Akademii Nauk, aby uniemożliwić im stworzenie we Francji organu międzynarodowego. środki naukowe niezbędne do przedefiniowania jednostek systemu metrycznego zgodnie z postępem nauki.

Konwersje i testy porównawcze

Stosunek do innych jednostek miary

Istnieje zależność między jednostką miary (metr), jednostką masy (kilogram), jednostką powierzchni (metr kwadratowy) a jednostkami objętości (metr sześcienny i litr, często używane do oznaczania objętości lub ilości płynów):

W niektórych branżach (archiwum, roboty ziemne, budownictwo  itp. ) mówimy o „liczniku liniowym” (oznaczonym: „ml”). To pleonazm , gdyż miernik dokładnie wyznacza długość linii, a norma NF X 02-003 określa, że ​​nie należy przypisywać nazw jednostek kwalifikujących, które powinny odnosić się do odpowiadającej im ilości. Ponadto symbol ml, mℓ lub ml odpowiada w SI mililitrowi , co nie ma nic wspólnego z długością i jest źródłem nieporozumień . Jednak w tych branżach przymiotnik „liniowy” jest dodawany w znaczeniu „w linii prostej” lub „poziomo”.

Zwykle dla gazów stosuje się metr sześcienny normo (oznaczony Nm 3 ), dawniej „normalny metr sześcienny” (oznaczony m 3 (n)), który odpowiada objętości mierzonej w metrach sześciennych w normalnych warunkach temperatury i ciśnienia . Ta jednostka nie jest rozpoznawana przez BIPM. Jego definicja różni się w zależności od kraju i zawodów, które go używają.

W rzeczywistości i ogólnie „symbol jednostki nie powinien być używany do dostarczania konkretnych informacji o danej ilości i nigdy nie powinien być jedynym źródłem informacji o ilości. Jednostki nigdy nie powinny być używane do dostarczania dodatkowych informacji o charakterze ilości; tego typu informacje powinny być dołączone do symbolu wielkości, a nie do symbolu jedności. » (Tu tom). Musimy zatem powiedzieć „objętość mierzona w metrach sześciennych w normalnych warunkach temperatury i ciśnienia”, w skrócie „normalna objętość w metrach sześciennych”. Podobnie: U eff = 500 V i nie U = 500 V eff („napięcie skuteczne wyrażone w woltach”, a nie „wolty skuteczne”).

Korespondencja z innymi jednostkami długości

Miernik odpowiada:

  • 5,399 568 × 10-4 mil morskich  ;
  • 6,215 04 × 10-4 mil ustawowych  ;
  • 1,056 97 × 10-16 lat świetlnych  ;
  • około 1,093 6  jardów (z definicji jard jest równy 0,914 4  m );
  • około 3281  stóp (z definicji stopa jest równa 30,48  cm );
  • około 39,37  cala (z definicji cal jest równy 2,54  cm ).

Niektóre testy porównawcze

  • Wielkość ludzkiej stopy to około 0,30  m .
  • W ciągu godziny energicznego marszu pokonujemy około 5000  m .
  • Duży krok zajmuje około metra.
  • Wahadło 1 metr długości wykonuje kompletny oscylacji (jeden w obie strony) w ciągu około 2 sekund.

Wielokrotności i podwielokrotności miernika

Wielokrotności i podwielokrotności miernika
Listonosz Nazwa z prefiksem Symbol Numer w języku francuskim Liczba w metrach
10 24 jottametr Ym kwadrylion 1 000 000 000 000 000 000 000 000 000
10 21 zettametr Zm kwintylion 1 000 000 000 000 000 000 000
10 18 zbadać Em kwintylion 1 000 000 000 000 000 000
10 15 petametr Po południu bilard 1 000 000 000 000 000
10 12 termometr Tm kwintylion 1 000 000 000 000
10 9 gigametre Gm miliard 1 000 000 000
10 6 megametr Mm milion 1 000 000
10 3 kilometr km tysiąc 1000
10 2 hektometr hm sto 100
10 1 dekametr cholera dziesięć 10
10 0 metr m za 1
10 -1 decymetr dm dziesiąty 0,1
10 -2 centymetr cm setny 0,01
10 -3 milimetr mm tysięczny 0,001
10 –6 mikrometr μm milionowy 0,000 001
10 –9 nanometr Nm miliardowy 0.000 000 001
10 -12 pikometr po południu bilionowy 0,000 000 000 001
10 -15 femtometr fm bilard 0,000 000 000 000 001
10 -18 attometr jestem bilionowa 0,000 000 000 000 000 001
10 -21 zeptometr zm kwintylion 0,000,000,000,000,000,000 001
10 -24 joktometr ym biliardowa 0,000,000,000,000,000,000,000,000,000 001
Stare wielokrotności i podwielokrotności licznika
Listonosz Nazwa z prefiksem Symbol Numer w języku francuskim Liczba w metrach
10 4 miriametr mama dziesięć tysięcy 10 000
10 -4 decymilimetr dmm dziesięć tysięcznych 0,000 1

Opis wielokrotności

W rzeczywistości powyżej miliarda kilometrów rzadko używamy jednostki standardowej: preferujemy jednostkę astronomiczną (ua), z której wyprowadza się jednostkę pochodną, parsek  : było to konieczne, aby nie zniekształcać dokładnych pomiarów odległości paralaksy przez re -ocena au, powiązana z wartością stałej grawitacyjnej (G). Ta nieekumeniczna sytuacja została usunięta przez bezpośrednie pomiary echa radarowego na planetach.

Dekametr 1  tama = 10  m . Jednostka ta jest odpowiednia do obliczania powierzchni gruntu przy użyciu are , powierzchni np. kwadratu o boku dekametra. Hektometr 1  hm = 100  m . Jednostka ta nadaje się do obliczania powierzchni użytków rolnych, poprzez hektar , powierzchnię np. kwadratu o hektometrze bocznym. Kilometr 1  km = 1000  m . Jest to wielokrotność metra najczęściej używana do mierzenia odległości naziemnych (np. między miastami). Wzdłuż dróg co kilometr umieszczane są znaczniki kilometrowe. Miriametr 1 m = 10 000  m . Odpowiada to 10  km . To urządzenie jest przestarzałe. Megametr 1  mm = 1 × 10 6  m = 1 000 000  m . Jest to jednostka miary odpowiednia dla średnicy planet . Na przykład Ziemia ma średnicę około 12,8 megametra. Odpowiada to 1000  km , czyli 1 × 10 3  km . Gigametr 1  Gm = 1 × 10 9  m = 1 000 000 000  m . Jest to wielokrotność metra używana do pomiaru krótkich odległości międzyplanetarnych, na przykład między planetą a jej naturalnymi satelitami . Księżyc okrąża 0,384 gigametres z Ziemi (około 1,3 sekundy światło). Może być również używany do wyrażania średnicy gwiazd (około 1,39 gigametera dla Słońca ). Jednostka astronomiczna reprezentuje około 150 gigamerów. Odpowiada to 1 milionowi kilometrów, czyli 1 × 106  km . Terametr 1  Tm = 1 × 10 12  m = 1 000 000 000 000  m . Jest to wielokrotność metra używanego do pomiaru dużych odległości międzyplanetarnych . Na przykład planeta karłowata Pluton krąży średnio 5,9 terametrów od Słońca. Odpowiada to 1 miliardowi kilometrów, czyli 1 × 10 9  km . Petametr 1  µm = 1 × 10 15  m = 1 000 000 000 000 000  m . Rok świetlny jest wart około 21.47  pm Najbliższa gwiazda, Proxima Centauri , znajduje się około 40 petametrów od Słońca. Jest to dobra jednostka miary wielkości mgławic . Egzamin 1  Em = 1 × 10 18  m = 1 000 000 000 000 000 000  m . Egzamin ma około 106  lat świetlnych . Kulisty klastrów wynosi około exameter średnicy. Jest to typowa odległość międzygwiezdna na peryferiach galaktyki . Zettameter 1  Zm = 1 × 10 21  m = 1 000 000 000 000 000 000 000  m . Zettametr ma około 105 700 lat świetlnych. Milky Way (nasza galaktyka) środki około tej wielkości, około dwadzieścia zettameters oddziela go od Galaktyki Andromedy . Yottameter 1  Ym = 1 × 10 24  m = 1 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000  m . Jottametr ma około 105,7 miliona lat świetlnych. Jest to dobra jednostka miary odległości między odległymi galaktykami lub wielkości supergromad . Najdalsze obiekty we Wszechświecie znajdują się około 130 jottametrów. Z8 GND 5296 , odkryta w 2013 roku , byłaby najdalszą od nas galaktyką i najstarszą znaną obecnie. W rzeczywistości znajduje się 13,1 miliarda lat świetlnych od nas, czyli około 124 jottametrów.

Opis podwielokrotności

Decymetr 1  dm = 0,1  m . Podczas XX p  wieku standardowe dzieci szkolne linijka była dwukrotnie decymetr (2  dm = 20  cm ) oraz programy odnosiły się do tej nazwy. Centymetr 1  cm = 0,01  m . Centymetr jest jednym z podstawowych jednostek układu CGS . Milimetr 1  mm = 1 × 10-3  m = 0,001  m . Dokładne ręczne przedstawienie graficzne wymaga użycia papieru milimetrowego . Decymilimetr 1 dmm = 1 × 10 -4  m = 0,000 1  m . To urządzenie jest przestarzałe. Mikrometr 1  µm = 1 x 10-6  m = 0,000 001  m . Mikrometr dawniej nazywany „mikron” (symbol: μ). Użycie terminu „mikron” został zakazany przez 13 th  CGPM w 1968 roku. Ta jednostka służy do wyrażania wielkości komórek . Nanometr 1  nm = 1 × 10 -9  m = 0,00000 000 001  m . Nanometr służy do pomiaru długości fal krótszych niż fale podczerwone ( widzialne , ultrafioletowe i rentgenowskie ) oraz dokładności trawienia mikroprocesora . Teoretyczną granicą stanowiącą granicę między mikroelektroniką a nanoelektroniką jest grubość grawerowania 100  nm . Te promienie atomowe wahać się między 0,025 i 0,2  nm . Nanometr jest również tradycyjną jednostką miary chropowatości, kontroli stanu powierzchni (metrologia wymiarowa) Do wirusów dziesiątki lub setki miara nanometrów. pikometr 1  pm = 1 x 10 -12  m = 0,000 000 000 001  m . Jednostka ta jest coraz częściej używana do pomiaru długości wiązań atomowych zamiast ångström . 1  Å = 100  pm . Femtometr 1  fm = 1 x 10 -15  m = 0,000 000 000 000 001  m . Femtometr został po raz pierwszy nazwany „fermi” na cześć włoskiego fizyka Enrico Fermiego (fermi jako taki nie jest częścią systemu międzynarodowego ). Femtometr jest często używany do pomiaru średnicy jądra atomowego . Średnica jądra atomowego może dochodzić do 15  fm . Attometr 1 w  nocy = 1 × 10-18  m = 0,000 000 000 000 000 001  m . Maksymalny rozmiar kwarka szacowany jest na attometrze. Zeptometr 1  zm = 1 × 10 −21  m = 0,000 000 000 000 000 000 001  m . Jednostka ta cieszy się coraz większym zainteresowaniem w środowisku naukowym. Rzeczywiście, na polu nieskończenie małej istoty w pełnym rozwoju używa się coraz mniejszych jednostek, na przykład w ramach badania cząstek. Joktometr 1  ym = 1 × 10-24  m = 0,000 000 000 000 000 000 000 001  m . Joktometr jest 62 miliardy razy większy niż długość Plancka = 1,616 252 × 10-35 m = 0,00000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 016  m . 

Wielokrotności bez przedrostków

Angström 1  Å = 1 × 10 -10  m = 0,00000 000 1  m . Ta jednostka miary, która nie jest częścią systemu międzynarodowego, była wcześniej używana do pomiaru promieni atomowych.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. W tamtym czasie ćwiartka południka, ponieważ uważano, że okrąża Ziemię. Dziś południk biegnie od bieguna północnego do bieguna południowego , tak że metr jest w przybliżeniu równy 10 milionom e części półpołudnika.
  2. Zastosowana tutaj długa skala jest odniesieniem w krajach francuskojęzycznych , zwłaszcza we Francji, Kanadzie , a także ogólnie w Europie (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii ). Krótki skalę wykorzystywane jest głównie przez USA , Brazylii , Wielkiej Brytanii i innych krajach anglojęzycznych (z wyjątkiem Kanady).
  1. Termin borealny bazy Melun znajduje się w Lieusaint  ; termin południowy jest w Melun.
  2. Stacja borealna bazy Perpignan znajduje się w Salses  ; jej południowy kraniec znajduje się w Le Vernet .
  3. Delegacja składa się z Laplace , który jej przewodniczy oraz Brisson , Darcet , Delambre , Lagrange , Lefèvre-Gineau , Legendre i Méchain .

Bibliografia

  1. Leksykograficzne i etymologiczne definicje „metru” (czyli Etymol. I Hist. - 2) ze skomputeryzowanego skarbca języka francuskiego , na stronie Krajowego Centrum Zasobów Tekstowych i Leksykalnych .
  2. „Uchwała nr 1 z 17 -go  posiedzenia CGPM (1983) - Definicja miernika” , na terenie Międzynarodowe Biuro Miar i Wag , bipm.org. ; wersja [PDF] , s.  97 .
  3. (it) Tito Livio Burattini i Ludwik Antoni Birkenmajer, Misura Universale ,1675
  4. Borda, Lagrange, Condorcet i Laplace, Raport sporządzony do Akademii Nauk w sprawie nomenklatury pomiarów liniowych i powierzchniowych , 11 lipca 1792, Annales de chimie, Paryż, 1793, tom 16, s. 253.
  5. Jean Leurechon, Z termometru, Rekreacja matematyczna , Rigaud, 1627, s. 102
  6. Barometr , etymologia , Cnrtl.
  7. Ten i Castro 1993 , §  1 , s.  147.
  8. Lagrange, Borda, Laplace, Monge i Condorcet, Raport o wyborze jednostki miary , Akademia Nauk, 19 marca 1791 / Talleyrand, Projekt dekretu w sprawie jednostki miary uchwalony przez Zgromadzenie Narodowe, 26 marca 1791, Parlamentarny Archiwum z lat 1787-1860, tom XXIV, s. 394-397/s. 379
  9. Capderou 2011 , rozdz.  2 , ust. 2.3 , §  2.3.2 , s. .  46.
  10. Capderou 2011 , rozdz.  2 , ust. 2.3 , §  2.3.2 , s. .  46, przyp.  17 .
  11. Borda i Brisson, Raport z weryfikacji miernika, który powinien służyć jako wzorzec do wykonywania pomiarów tymczasowych , 18 Messidor i 3 (6 lipca 1795), Jean-Baptiste Delambre, Pierre Méchain, Podstawa dziesiętnego systemu metrycznego lub Miara łuku południka między równoleżnikami Dunkierki i Barcelony. T. 3, Paryż, 1806-1810., P. 673-685.
  12. Borda, Lagrange, Condorcet, Laplace, Raport do Akademii Nauk o jednostce wag i nomenklaturze jej oddziałów , 19 stycznia 1793, Annales de chimie, Paryż, 1793, tom 16, s. 267-268.
  13. Dekret z 1 sierpnia 1793 r. , prezydent Danton, sprawozdawca Arbogast, Konwent Narodowy, Archiwa parlamentarne od 1787 do 1860, Tome LXX, s. 71.
  14. Dekret 18 lat germinalnych III (7 kwietnia 1795) , oparty na sprawozdaniu o potrzebie i środkach wprowadzenia nowych wag i miar w Rzeczypospolitej, 11 ventose rok 3 (1 marca 1795) i jego projekt dekretu prezydenta Boissy d'Anglas, sprawozdawca Przeor Złotego Wybrzeża, s. 186-188 i 193-196.
  15. Prototypowy wzorzec miernika wraz z obudową wykonany przez Lenoira , platyna, 1799. Archiwum Narodowe AE / I / 23/10.
  16. Marqueta, Le Bouch i Roussel 1996 , s.  70.
  17. Ustawa z 19 Frimaire roku 8 - 10 grudnia 1799 , Wagi i miary, Ogólny słownik administracji: EV, Paul Dupont, 1847, s. 1373.
  18. Metr ostateczny , Jean-Baptiste Delambre, Pierre Méchain, Podstawa systemu dziesiętnego lub Pomiar łuku południka między równoleżnikami Dunkierki i Barcelony. T. 3, Paryż, 1806-1810, s. 691-693.
  19. Denis luty, „  Historia licznika  ” , w Direction Générale des Entreprises (DGE) ,12 listopada 2014(dostęp 26 stycznia 2018 )
  20. "  metryczny system  " na hls-dhs-dss.ch (dostęp na 1 st marca 2021 )
  21. F. R. Hassler, Transactions of the American Philosophical Society. , tom.  nowy ser.:v.2 (1825),1825( czytaj online ) , s.  234-240, 253, 252
  22. „  e-expo: Ferdinand Rudolf Hassler  ” , na www.fr-hassler.ch (dostęp 17 lutego 2020 r. )
  23. „  Hassler, Ferdinand Rudolf  ” , na hls-dhs-dss.ch (dostęp 25 lutego 2020 r. )
  24. Alexander Ross Clarke i Henry James , „  XIII. Wyniki porównań wzorców długości Anglii, Austrii, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych, Przylądka Dobrej Nadziei oraz drugiego wzorca rosyjskiego, dokonanych w Ordnance Survey Office w Southampton. Z przedmową i uwagami na temat greckich i egipskich miar długości autorstwa sir Henry'ego Jamesa  ”, Philosophical Transactions of the Royal Society of London , tom.  163,1 st styczeń 1873, s.  445-469 ( DOI  10.1098 / rstl.1873.0014 , przeczytany online , dostęp 8 stycznia 2020 )
  25. Suzanne Débarbat i Terry Quinn , „  Początki systemu metrycznego we Francji i konwencji z 1875 r., która utorowała drogę dla Międzynarodowego Układu Jednostek i jego rewizji z 2018 r.  ”, Accounts Rendus Physique , nowy Międzynarodowy Układ Jednostek / Le nouveau Système international d 'unités, tom.  20, n o  1,1 st styczeń 2019, s.  6-21 ( ISSN  1631-0705 , DOI  10.1016 / j.crhy.2018.12.002 , czytanie online , dostęp 8 stycznia 2020 )
  26. Historii SI , BIPM.
  27. G.-H. Dufour , „  Zawiadomienie na mapie Szwajcarii sporządzonej przez Federalny Sztab Generalny  ”, Le Globe. Revue genevoise de géographie , tom.  2 n o  1,1861, s.  5-22 ( DOI  10,3406 / globe.1861.7582 , czytać online , obejrzano 1 st marzec 2021 )
  28. "  e-expo Ferdinand Rudolf Hassler  " na www.fr-hassler.ch (dostęp na 1 st marca 2021 )
  29. "  e-expo Ferdinand Rudolf Hassler  " na www.fr-hassler.ch (dostęp na 1 st marca 2021 )
  30. Harriet Hassler i Charles A. Burroughs , Ferdinand Rudolph Hassler (1770-1843) ,2007( czytaj online ) , s.  51-52
  31. Amerykańskie Towarzystwo Filozoficzne. , Amerykańskie Towarzystwo Filozoficzne i James Poupard , Transakcje Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego , tom.  2,1825( czytaj online ) , s.  274, 278, 252
  33. "  Henri Dufour i mapa Szwajcarii  " , w Muzeum Narodowym - Blog o historii Szwajcarii ,14 lipca 2019 r.(dostęp na 1 st marca 2021 )
  34. Ustawa z dnia 4 lipca 1837 r. o miarach i wagach, uchylenie dekretu z dnia 12 lutego 1812 r . Legifrancja.
  35. "  Metric Act of 1866 - US Metric Stowarzyszenia  " na usma.org (dostęp na 1 st lutego 2020 )
  36. "  HR 596, 39-ci Congress - US Metric Stowarzyszenie  " na usma.org (dostęp na 1 st lutego 2020 )
  37. Rachunki CGPM z 1889 r. , BIPM, 1890 r.
  38. „  BIPM – definicja miernika  ” , na www.bipm.org (dostęp 31.01.2020 )
  39. Rezolucja nr 6 z 11. CGPM , 1960, Międzynarodowe Biuro Miar i Wag.
  40. Uchwała 1 z 17 CGPM , 1983, Międzynarodowe Biuro Miar i Wag.
  41. Uchwała 1 z 26. CGPM, 2018, Międzynarodowe Biuro Miar i Wag. https://www.bipm.org/fr/CGPM/db/26/1/
  42. Christiaan Huygens, Zegar wahadłowy od 1651 do 1666 , Prace kompletne, Holenderskie Towarzystwo Nauk, Haga, 1888-1950.
  43. Cykloida, Wahadło cykloidalne Huygensa , Le Repaire des Sciences.
  44. Vincent Deparis, Historyczne odkrycie zmienności grawitacji z szerokością geograficzną , Culture Physical Sciences, 2013.
  45. John Wilkins, Esej o prawdziwej postaci i języku filozoficznym , Royal Society, 1668, s. 223.
  46. Baron de Zach, Korespondencja astronomiczna, geografia, hydrografia i statystyka , Ponthenier, 1825.
  47. Jean Picard, Pomiar ziemi , Paryż, 1671, s. 4.
  48. Formey, d'Alembert, Jaucourt, Pendule , L'Encyclopédie, 1. wyd. 1751, t. 12, s. 294.
  49. M. de la Condamine, Nowy projekt niezmiennej miary nadającej się do pełnienia funkcji miary wspólnej dla wszystkich narodów , Królewska Akademia Nauk, rok 1747, s. 489-514.
  50. Alexis-Jean-Pierre Paucton, Metrologia lub traktat o miarach, wagach i monetach starożytnych ludów i nowożytnych, Vve Desaint, Paryż, 1780, s. 105.
  51. C Funck-Hellet, egipska królewski łokieć , badania metrologii, Cairo Review lutego marca 1952 N O  147/148 tom XXVII s.  1/17 .
  52. Roczna bibliografia egipska, tom 24, numer 2332
  53. Encyclopaedia Universalis (sztywne) , Encyclopaedia UNIVERSALIS. : Geofizyka , Encyclopaedia universalis,1996( ISBN  978-2-85229-290-1 , OCLC  36747385 , czytaj online ) , tom 10, s. 370
  54. „Ziemia, postać” , w 1911 Encyclopædia Britannica , t.  Tom 8 ( czytaj online )
  55. Michèle Audin, Geometria, pomiar Ziemi, pomiar Ziemi? , CNRS, Obrazy matematyki, 2019.
  56. Lucien Gallois, Akademia Nauk i geneza mapy Cassini . W: Annales de Géographie, t. 18, nr 100, 1909. s. 289-310.
  57. Vincent Deparis, Kształt Ziemi: płaski, podłużny czy spłaszczony na biegunach? , Planeta Ziemia, Eduscol, 2001.
  58. M. de la Condamine, Nowy projekt niezmiennej miary nadającej się do pełnienia funkcji miary wspólnej dla wszystkich narodów , Królewska Akademia Nauk, rok 1747.
  59. Rob Iliffe, Co Newton wiedział bez wychodzenia z domu: Maupertuis i kształt ziemi w latach 30. XVIII wieku , Histoire & Mesure, 1993, tom. 8, nr 3-4, s. 355-386.
  60. César-François Cassini de Thury, południk Królewskiego Obserwatorium w Paryżu , 1744.
  61. César-François Cassini de Thury, Ostrzeżenie lub wprowadzenie do ogólnej i szczegółowej mapy Francji , 1784.
  62. (w) '  Równanie Clairauta | matematyka  ” , na Encyclopedia Britannica (dostęp 2 lutego 2020 r. )
  63. Generał Perrier , „  Skrócona historia geodezji  ”, Thalès , t.  2,1935, s.  117-129 ( ISSN  0398-7817 , czytaj online , dostęp 2 lutego 2020 )
  64. Jean-Jacques Levallois, „  Królewska Akademia Nauk i Figura Ziemi  ” , na Gallica , La Vie des sciences ,maj 1986(dostęp 9 stycznia 2020 r. ) ,s.  261-301
  65. Serge Mehl, Geodezja i triangulacja .
  66. Sprawozdanie Akademii Nauk na Zjazd Krajowy o stanie prac podjętych w celu osiągnięcia jednolitości miar, 25 listopada 1792, s. 255-267.
  67. Léon Chauvin, Historia licznika według prac i sprawozdań Delambre, Méchain, Van Swinden , E. Ardant, Limoges, 1901, s. 74.
  68. Damien Gayet, Człowiek mierzący metr - II (Joseph Delambre) , CNRS, Obrazy matematyki, 2012.
  69. Jean-Baptiste Delambre, Pierre Méchain, Mowa wstępna, Podstawa systemu dziesiętnego lub Pomiar łuku południka między równoleżnikami Dunkierki i Barcelony. T. 1, Paryż, 1806-1810, s. 94.
  70. Guillaume Bigourdan , System metryczny miar i wag; jego ustanowienie i stopniowe rozprzestrzenianie się, wraz z historią operacji, które służyły do ​​wyznaczania metra i kilograma , Paryż: Gauthier-Villars,1901( czytaj online ) , s.  146-154
  71. “  Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero | Real Academia de la Historia  ” , na dbe.rah.es (dostęp 8 stycznia 2020 r. )
  72. Jean Brunner, „  Tygodniowe sprawozdania z sesji Akademii Nauk/wyd.… przez MM. wieczyste sekretarki  ” , o Gallicy ,Styczeń 1857(dostęp 8 stycznia 2020 r. ) ,s.  150-152
  73. Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero ( tłum.  Aimé Laussedat), Eksperymenty wykonane aparatem do pomiaru baz należących do Komisji Mapy Hiszpanii /: praca wydana na polecenie królowej , Paryż, J. Dumaine ,1860( przeczytaj online )
  74. ch-Ed Guillaume "  RAPID pomiaru zasad geodezyjnych  ", Journal of Applied Physics, a teoretyczna , obj.  5, n O  1,1906, s.  242–263 ( ISSN  0368-3893 , DOI  10.1051/jphystap: 019060050024200 , czytanie online , dostęp 8 stycznia 2020 )
  75. Louis Puissant, „  Tygodniowe sprawozdania z sesji Akademii Nauk/wyd.… przez MM. wieczyste sekretarki  ” , o Gallicy ,Styczeń 1836(dostęp 9 stycznia 2020 r. ) ,s.  428-433
  76. Ernest Lebon , Skrócona historia astronomii , Paryż, Gauthier-Villars ,1899( czytaj online ) , s.  168-169
  77. Alexander Ross Clarke i Henry James , „  X. Streszczenie wyników porównań wzorców długości Anglii, Francji, Belgii, Prus, Rosji, Indii, Australii, dokonanych w Urzędzie Pomiarów Uzbrojenia w Southampton  ”, „ Filozoficzne Transakcje” Royal Society of London , obj.  157,1 st styczeń 1867, s.  161-180 ( DOI  10,1098 / rstl.1867.0010 , czytać online , obejrzano 1 st marzec 2021 )
  78. (es) Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero, Discursos leidos ante la Real Academia de Ciencias Exactas Fisicas y Naturales en la recepcion pública de Don Joaquin Barraquer y Rovira , Madrid, Aguae de la Viuda ,1881, 80  pkt. ( czytaj online ) , s.  70-78
  79. (en-US) „  The Nobel Prize in Physics 1920  ” , na NobelPrize.org (dostęp 12 lipca 2020 ) , s.  445
  80. Mitteleuropäische Gradmessung, General-Bericht über die mitteleuropäische Gradmessung für das Jahr 1865 .: Oświadczenie o stanie prac geodezyjnych w Hiszpanii, przekazane Stałemu Komitetowi Konferencji Międzynarodowej przez pułkownika Ibáñeza, członka Królewskiej Akademii Nauk i delegata rządu hiszpańskiego. (Posiedzenie 9 kwietnia 1866) , Berlin, Reimer,1866, 70  pkt. ( czytaj online ) , s.  56-58
  81. Carlos Ibáñez e Ibáñez de Ibero ( tłumacz  Aimé Laussedat), Centralna baza triangulacji geodezyjnej Hiszpanii / D. Carlos Ibañez é Ibañez, ... D. Frutos Saavedra Meneses, ... D. Fernando Monet ,. . [i in.]; handel. z hiszpańskiego, A. Taussedat, ...: Porównanie egipskiej reguły geodezyjnej z hiszpańskim , Madryt,1865( czytaj online ) , załącznik nr 9 pkt . CXCIII-CCXII
  82. T. Soler i inżynier-geodesta-metrolog generał Carlos Ibáñez , Profil generała Carlosa Ibáñeza e Ibáñez de Ibero: pierwszego prezesa Międzynarodowego Stowarzyszenia Geodezyjnego ,1996( czytaj online ) , s.  178-179
  83. (de) Bericht über die Verhandlungen der vom 30. September bis 7. October 1867 zu BERLIN abgehaltenen allgemeinen Conferenz der Europäischen Gradmessung , Berlin, Central-Bureau der Europäischen Gradmessung,1868( czytaj online ) , s.  1, 14, 123-134
  84. (w) Hermann Drewes , Franz Kuglitsch József Adam i Szabolcs Rózsa , „  Podręcznik geodety 2016  ” , Journal of Geodesy , t.  90 N O  10,1 st październik 2016, s.  907-1205, 913 ( ISSN  1432-1394 , DOI  10.1007 / s00190-016-0948-z , przeczytane online , dostęp 21 stycznia 2020 )
  85. Adolphe Hirsch, Międzynarodowy Komitet Miar i Wag, Protokoły z posiedzeń z roku 1891 , Paryż, Gauthier-Villars et fils ,1892, 200  pkt. ( czytaj online ) , s.  8-9
  86. Międzynarodowa Komisja Metryczna (1870-1872), BIPM.
  87. Protokół z Międzynarodowej Konferencji Geodezyjnej Pomiaru Stopni w Europie, spotkanie w Berlinie od 30 września do 7 października 1867 r. , Neuchâtel, 1867. ( czytaj online )
  88. Protokoły: Międzynarodowa Komisja Licznikowa. Walne Zgromadzenia 1872 , Imprim. Naród,1872( czytaj online ) , s.  153-155
  89. MIĘDZYNARODOWY KOMITET WAG I MIAR, PROTOKÓŁ POSIEDZEŃ W LATACH 1875-1876. , Paryż, Gauthier-Villars ,1876, 134  s. ( czytaj online ) , s.  3
  90. Charles-Édouard Guillaume, „  Adolphe Hirsch  ”, La Nature ,11 maja 1901( przeczytaj online )
  91. Wilhelm Kösters, Wilhelm Foerster (1832-1821) , Paryż,1921, 6  pkt. ( przeczytaj online )
  92. MIĘDZYNARODOWY KOMITET WAG I MIAR., PROTOKÓŁ POSIEDZEŃ. DRUGA SERIA. : TOM II. SESJA 1903 r. , Paryż, GAUTHIER-VILLARS,1903, 172  pkt. ( czytaj online ) , s.  5-7
  93. „  Wild, Heinrich  ” , na stronie hls-dhs-dss.ch (dostęp 25 lutego 2020 r .).
  94. Konwencja licznikowa, BIPM.
  95. Międzynarodowy Układ Jednostek Miar (SI) , Sèvres, Międzynarodowe Biuro Miar i Wag ,2019, 9 th  ed. , 216  s. ( ISBN  978-92-822-2272-0 , przeczytaj online [PDF] ).
  96. „  BIPM – definicja miernika  ” , na www.bipm.org (dostęp 12.07.2020 )
  97. Albert Pérard, «  Notatki biograficzne | Notatki biograficzne | Historia Nauki | Zasoby edukacyjne | Promowanie edukacji naukowej: Carlos IBAÑEZ DE IBERO (14 kwietnia 1825 - 29 stycznia 1891), Albert Pérard (inauguracja pomnika wzniesionego ku jego pamięci)  ” , na stronie www.academie-sciences.fr (konsultacja: 12 lipca 2020 r. )
  98. „  Afnor FD X 02-003, § 6.3, maj 2013 – Podstawowe normy – Zasady pisania liczb, ilości, jednostek i symboli  ” , na stronie afnor.org , Afnor (dostęp 16 listopada 2013 ) .
  99. „  Międzynarodowy Układ Jednostek Miar 9 th  edition, 2019 - § 5.4.2 Symbole ilości i jednostek  ” na bipm.org , Międzynarodowe Biuro Miar i Wag (dostęp 16 marca 2020 ) , s.  37 [PDF] .
  100. Dekret n o  14608 z dnia 26 lipca 1919 ustanawiające w administracji publicznej na realizację ustawy z dnia 2 kwietnia 1919 w sprawie jednostek miar.
  101. Louis François Thomassin, Instrukcje dotyczące nowych środków , Latour, 1801.
  102. (w) "  Z8-GND-5296: najdalsza galaktyka jeszcze odkryta  " na Sci-News.com ,24 października 2013 r.(dostęp 7 kwietnia 2014 ) .

Załączniki

Powiązane artykuły


Bibliografia

  • Jean-Baptiste Delambre, Pierre Méchain, Podstawa dziesiętnego systemu metrycznego, czyli Pomiar łuku południka między równoleżnikami Dunkierki i Barcelony , Paryż, 1806-1810, T. 1 , T. 2 , T. 3 .
  • [Capderou 2011] Michel Capderou ( pref.  Spośród Hervé Le Treut ,) Satelity: od Keplera do GPS , Paryżu, Springer , poza Coll. ,paź 2011, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. Październik 2002), 1  obj. , XXII -844  s. , chory. i ryc. 15,5 x 24  cm ( ISBN  978-2-287-99049-6 , EAN  9782287990496 , OCLC  780308456 , informacja BNF n O  FRBNF42541514 , DOI  10.1007 / 978-2-287-99050-2 , SUDOC  156644711 , czytać online ).
  • [Marquet, Le Bouch i Roussel 1996] Louis Marquet , Albert Le Bouch i Yves Roussel ( pref.  Pierre Giacomo), System metryczny wczoraj i dziś , Amiens, Stowarzyszenie na rzecz rozwoju kultury naukowej,1996, 1 st  ed. , 1  tom. , 131- [8]  s. , chory. 15 x 21  cm ( ISBN  2-911590-02-3 , EAN  9782911590023 , OCLC  490158332 , zawiadomienie BNF n O  FRBNF36995466 , SUDOC  010605002 , prezentacja w Internecie , czytać online ).
  • [Ten i Castro 1993] Antonio E. Ten i Joaquín Castro , „Geodezyjne połączenie Balearów z lądem i system metryczny dziesiętny” , w Suzanne Débarbat i Antonio E. Ten ( red. i wstęp. ), Metr i system metryczny , Paryż i Walencja, Obserwatorium Paryskie oraz Instytut Studiów Historycznych i Dokumentalnych na Uniwersytecie w Walencji,1993, 1 st  ed. , 1  tom. , 194  s. , chory. i ryc. 21  cm ( ISBN  84-370-1174-4 , EAN  9788437011745 , OCLC  36565805 , informacja BNF n O  FRBNF40576966 , SUDOC  028699483 , czytać online ) , 2 nd  część. , rozdz.  4 , s.  147-160.
  • [Mavidal i Laurent 1883] Jérôme Mavidal i Émile Laurent ( red. ), Archiwum parlamentarne1787 w 1860, 1 ponownie  ser.  : od1787 w 1799, t.  XV  : Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze: od21 kwietnia w 30 maja 1790 r, Paryż, P. Dupont ,1883, 1 st  ed. , 1  tom. , 798  s. , 28  cm ( OCLC  492327210 , zawiadomienie BNF n O  FRBNF34057622 , SUDOC  093012802 , czytać online ) :
    • [Talleyrand 1790] Talleyrand , „Nieprzeczytany dyskurs o wagach i miarach” , w op. cyt. ,9 marca 1790, s.  104-108 ( czytaj online ) ;
    • [Bonnay 1790a] Bonnay , „Sprawozdanie o ujednoliceniu wag i miar” , w op. cyt. ,8 maja 1790 r, s.  438-439 ( czytaj online ) ;
    • [Bonnay 1790b] Bonnay , „Projekt dekretu” , w op. cyt. ,8 maja 1790 r, s.  439, kol.  2 ( przeczytaj online ).
  • [Mavidal i Laurent 1886] Jérôme Mavidal i Émile Laurent ( red. ), Archiwum parlamentarne1787 w 1860, 1 ponownie  ser.  : od1787 w 1799, t.  XXIV  : Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze: od 10Marsz w 12 kwietnia 1791, Paryż, P. Dupont ,1886, 1 st  ed. , 1  tom. , 769  pkt. , 28  cm ( OCLC  492332776 , zawiadomienie BNF n O  FRBNF34057622 , SUDOC  093014619 , czytać online ) :

Linki zewnętrzne