Historia departamentach francuskich , ponieważ tworzeniu działów w 1790 roku , wynika głównie z kolejnych korekt na terytorium Francji .
Jeśli wiele departamentów zostało utworzonych podczas wojen rewolucji francuskiej i pierwszego cesarstwa, to podczas kolonizacji upadek cesarstwa w 1814 r. Na ogół doprowadził do ich upadku. Obecna mapa departamentów niewiele się zatem różni od tej z 1790 r., Z godnym uwagi wyjątkiem departamentów zamorskich, regionu paryskiego i obszarów przygranicznych z Niemcami i Włochami . Jednak przypisane numery działów zostały zmienione.
Pierwsze podejście do podziału terytorium narodowego na departamenty zostało przedstawione królowi Francji w 1665 r. Przez Marc-René d'Argensona , departament jest wówczas rozumiany jako dystrybucja fiskalna lub okręg terytorialny dla Mostów i Dróg . W 1787 roku niektóre sejmiki prowincjonalne zbierały się „według departamentów”. Podział na podobne podmioty terytorium wydaje się praktyczną zaletą dla administracji, więc znajdujemy tę prośbę w notatnikach skarg z 1788 r., Którzy chcą utworzyć jednolite okręgi wyborcze z dostępnym miastem głównym, notatnikiem Puy-en . -Velay mówi wyraźnie działu.
W 1734 roku pojawił się królewski zarządzenie dotyczące podziału i zakresu departamentów i kwater intendencji brzeskiej. Prowincja Bretania jest podzielona na cztery departamenty: Brest, Vannes, Saint-Malo i Nantes, składające się z dwudziestu okręgów, na czele których znajdują się główne miasta. Wykonanie tych dywizji jest powierzone hrabiemu Tuluzie , generałowi broni Bretanii.
W przededniu rewolucji francuskiej organizacja terytorialna królestwa była „niezwykle złożona”: okręgi administracyjne, wojskowe, kościelne, sądowe i skarbowe nie pokrywały się systematycznie. Dla współczesnych to niewątpliwie pojęcie prowincji najlepiej opisuje przestrzeń życiową; prowincje te niekoniecznie obejmują terytoria z precyzyjnymi granicami, ale odnoszą się do reprezentacji historycznych lub językowych.
Od początku XVIII -tego wieku, wielu głosy zostały podniesione do uproszczenia geografii administracyjnej i utworzyć regularną siatkę królestwa. Tak więc edykt z 1787 r. Ustanawiający zgromadzenia prowincjonalne zachęca je do podziału na „ departamenty ”: Pikardia będzie miała cztery ( Amiens , Doullens , Montdidier , Péronne ), jak Soissonnais , przeciwko dziesięciu w Górnej Normandii i nowym w inle -de- Francja . W 1788 Condorcet ustanawia zasadę, zgodnie z którą „pół dnia lub mały dzień na odległość powinno być największym promieniem dzielnicy; wreszcie wielki dzień powinien być dla prowincji, zabierając go z najdalszej stolicy powiatu ”.
Plik 30 lipca 1789, Duport złoży projekt reorganizacji administracyjnej królestwa, dzieląc Francję do siedemdziesięciu wydziałów równym stopniu podzielone na dzielnice, a następnie w gminach. Ale opracowanie deklaracji praw człowieka i obywatela uniemożliwia dyskusję nad projektem.
Plik 7 września 1789Ojciec Sieyès proponuje Zgromadzeniu Narodowemu opracowanie planu reorganizacji administracyjnej królestwa, którego projekt powierzono komitetowi, którego sprawozdawcą jest Thouret . Ten ostatni przedstawia swój projekt komisji ds19 września. Przewiduje podział królestwa na 81 departamentów, z których każdy tworzy, z wyjątkiem departamentu paryskiego, kwadrat po 18 ziemskich lig po każdej stronie. Każdy departament jest podzielony na 9 okręgów po 6 lig na stronę, które są podzielone na 9 kantonów po 2 ligi na stronę. Każdy kanton powinien mieć średnio 680 aktywnych mieszkańców, którzy stanowiliby główne zgromadzenie kantonów. Na czele każdego z tych departamentów zgromadzenie departamentów składałoby się z 81 członków. Każdy z tych członków musiałby zapłacić składkę w wysokości dziesięciu dni roboczych i byłby wybierany w zależności od terytorium, liczby ludności i podatków bezpośrednich. Główna rola zgromadzeń resortowych polegałaby na powoływaniu posłów do Zgromadzenia Narodowego w liczbie 9 posłów na departament lub 720 deputowanych krajowych.
Projekt ten jest ściśle inspirowany pracą Roberta de Hesselna , geografa króla, opublikowaną w 1780 roku.
Ponieważ 11 listopada 1789The Konstytuanta przyjmuje nowy projekt podziału na wydziały, których nazwy są wybierane zgodnie z geografii i hydrografii .
Departamenty zostały stworzone przez dekret z dnia 22 grudnia 1789 roku podjętej przez Konstytuanty w celu zastąpienia prowincje Francji uważane zarówno nadają się do kontroli dobrej terytorium krajowym przez centralnej władzy i głęboko nieuczciwe w stosunku do ich reprezentacji do tego samego . władza centralna, ponieważ mają zbyt nierówne znaczenie, ale także w celu zracjonalizowania organizacji terytorium w jedną jednostkę administracyjną zamiast różnych podziałów królestwa, skrajnie różnych wielkości, nakładających się i przeplatających się wieloma enklawami i krętymi projektami . Dokładną liczbę wydziałów i ich limity ustalono w dekretach z15 stycznia i 16 lutego 1790, ich istnienie zaczyna obowiązywać 4 marca następujący.
Plik 08 stycznia 1790, Jean-Xavier de Bureau Pusy przedstawia podsumowanie raportu w sprawie nowego podziału królestwa , w którym określa metodę zastosowaną oraz spisu działów, zgodnie z kolejnością prac określający propozycje.
Dyskusja rozpoczyna się następnego dnia.
Plik 12 styczniaZgromadzenie Ustawodawcze przyjmuje następujące cztery dekrety szczególne: Dauphiné zostanie podzielony na trzy departamenty; Aunis nie mogą tworzyć dział; Franche Comte zostanie podzielony na trzy wydziały; Soule i Labourd będzie spotkanie Béarn tworząc jeden dział.
13 grudnia Rada Konstytucyjna zadekretowała: spotkanie Clamecy w departamencie Nivernais ; że Forez , Beaujolais i Lyonnais utworzą tylko jeden wydział; że Trois-Évêchés , Lorraine i Barrois utworzą cztery departamenty. Tego samego dnia postanawia o podziale Alzacji na dwa departamenty, mając dla odpowiednich stolic Strasburg i Colmar , a następnie, że Paryż utworzy z jego przedmieściami jeden departament, o promieniu najwyżej trzech mil , od placu Notre-Dame .
Zgromadzenie Ustawodawcze zadecydowało piętnastego o podziale Guyenne na cztery departamenty. Przede wszystkim przyjmuje ostateczny projekt dekretu przedstawiony przez Gossina: liczbę wydziałów ustalono na 83. Lista wydziałów, ich granic i 555 okręgów jest ustalona dekretem z dnia16 lutego 1790, a ich istnienie zaczyna obowiązywać 4 marca następujący.
Ten nowy podział jest także odpowiedzią na niebezpieczeństwo powstańcze, o którym wspomina Wielki Strach Lipcowy .Sierpień 1789. Ze względów racjonalnych departamentom nadano podobną architekturę, działającą w obu kierunkach bez problemu nakładania się terytoriów, zarówno od obywatela do króla za pośrednictwem różnych organów wybieranych urzędników, jak i od szczytu piramidy do każdego obywatela .: część terytorium wystarczająco mała, ale równoważna, aby być łatwo zarządzanym przez kapitał skupiający główne służby administracyjne. Wielkość tych wydziałów została ustalona w taki sposób, że do stolicy każdego z nich z dowolnego miejsca na ich terytorium musiało być możliwe dotarcie konno w niecały dzień.
Utworzenie departamentów podczas rewolucji francuskiej (wciąż rządzonej przez króla) świadczy o jednym z trzech procesów toponimizacji zidentyfikowanych w 2008 roku przez geografów Frédéric Giraut, Myriam Houssay-Holzschuch i Sylvain Guyot, w tym przypadku o wykorzenieniu odniesień toponimicznych Ancien Régime (nazwy prowincji) motywowane zastosowaniem nowego projektu polityczno-ideologicznego o zasięgu ogólnokrajowym. Chodzi o to, aby poprzez ustanowienie nowej struktury administracyjnej, a tym samym nowych toponimów, wzmocnić przynależność do nowej grupy narodowej, przy jednoczesnym ustaleniu celu kontroli politycznej terytorium ze strony władzy centralnej.
W owym czasie każdy departament miał własne zgromadzenie, składające się z 36 członków wybranych przez aktywnych obywateli, którzy zapłacili podatek w wysokości co najmniej 10 dni roboczych, a ci ostatni z kolei powoływali prezesa i stały zarząd. Wydziały podzielone są na powiaty , kantony i gminy . W jednym departamencie może być do dziewięciu powiatów i dziewięć gmin w dystrykcie. Za administrację każdej z 41 000 gmin odpowiada rada generalna gminy, na którą składa się jedna trzecia rady miejskiej i dwie trzecie notabli wybieranych na okres dwóch lat tylko przez aktywnych obywateli.
Ta organizacja zaproponowana przez Jeana Cassiniego miała na celu ujednolicenie podziału terytorium francuskiego przy zachowaniu lokalnej administracji, ale zlikwidowaniu specyfiki prowincji, uważanych za wywodzące się głównie z przywilejów miejscowej arystokracji.
Instytucje resortowe zorganizowane w 1790 r. Zostały zreorganizowane w 1795 r. Poprzez zniesienie powiatów i utworzenie gmin kantonalnych. Administracje były wówczas skoncentrowane na poziomie stolic kantonów, a gminy utraciły wszelką autonomię.
Plik 17 lutego 1800( ustawa z 28 pluviôse VIII roku według obowiązującego kalendarza republikańskiego ), struktury te ulegały dalszym modyfikacjom. Departamenty podzielono na okręgi (które zastąpiły powiaty, ale mniej liczne, a przez to bardziej rozległe), kantony (także mniej liczne niż te z 1790 r.) I gminy. Z administracyjnego punktu widzenia utworzono prefektury i pod-prefektury , odpowiadające im stanowisko prefekta i rady prefektury oraz rady generalne . Monarchii lipcowej rozpozna także ich osobowość prawną.
Oprócz prawa 10 sierpnia 1871który utworzył komisję resortową i wprowadzi wybory do rady generalnej w wyborach powszechnych z kantonem jako okręgiem wyborczym , organizacja wydziałów pozostanie niezmieniona do 1982 roku. W tym roku uchwalenie ustawy o decentralizacji rozszerzyło kompetencje powiatu rad i nadał im większą wagę w życiu gospodarczym kraju.
Wreszcie prawo 2 marca 1982 r przekazał sprawowanie władzy wykonawczej - dotychczas sprawowanej przez prefekta departamentu - przewodniczącemu rady generalnej.
Liczba departamentów, początkowo 83, wzrosła do 130 (patrz Lista departamentów francuskich z 1811 r. ) W 1810 r. Wraz z terytorialnymi aneksjami Republiki i Cesarstwa , Niemiec , Holandii , Włoch , Hiszpanii , a następnie spadła do 86 po upadku Cesarstwo w 1815 r. ( Rodan-et-Loara podzielony na Rodan i Loarę , utworzenie departamentów Vaucluse w 1793 i Tarn-et-Garonne w 1808 ). Przyłączenie Nicei ( Alpes-Maritimes ) i Sabaudii ( Księstwo Sabaudii ) wspólnie przez departamenty Sabaudii i Haute-Savoie w 1860 roku doprowadziło w sumie do 89.
Po klęsce w 1871 roku Bas-Rhin , większość Haut-Rhin i Moselle , a także część Meurthe i Vosges zostały scedowane na Niemcy . Niewymuszone części Meurthe i Moselle zostały połączone w nowy departament Meurthe-et-Moselle , co daje łącznie 86. Te trzy departamenty zostały scedowane na Francję w 1919 r. , Zwiększając ich łączną liczbę do 89 (dawne departamenty Meurthe i Moselle zostały włączone do nowego departamentu Moselle). Część Haut-Rhin, która pozostała francuska w 1871 r. , Położona wokół Belfort , nie została przywrócona do swojego pierwotnego departamentu w 1919 r. I nie stanowiła departamentu Territoire de Belfort do 1922 r., Zwiększając całkowitą liczbę do 90. W tym celu konieczne było liczę na departamenty w Algierii , od trzech wydziałów w 1848 r. , czterech w 1902 r. , pięciu w 1955 r. , do 17 w 1958 r. , a następnie 15 wydziałów od 1959 r. do ich ostatecznego zniesienia w 1962 r .
Reorganizacja regionu paryskiego w 1964 r. , Wprowadzona w życie w 1968 r., Przekształciła dwa departamenty Seine i Seine-et-Oise w siedem departamentów: Paris , Yvelines , Essonne , Hauts-de-Seine , Seine-Saint-Denis , Val-de -Marne i Val-d'Oise . Dział Korsyki został podzielony w 1976 roku w Korsyka Południowa i Haute-Corse . Dzięki czterem departamentom zamorskim utworzonym w 1946 roku , ich łączna liczba wzrosła do 100. Saint-Pierre-et-Miquelon miał status departamentu zamorskiego od 1976 do 1985 roku, zanim stał się zbiorowością zamorską .
Plik 31 marca 2011 r, Data pierwszego posiedzenia Rady Generalnej w następstwie wyborów lokalnych , Majotta , o społeczność za granicą , stał się 101 th francuskim departamencie.
Plik 6 lipca 2003Korsyki odrzucili towarzyszący wskazówek prawu n o 2003-486 z dnia10 czerwca 2003który przewidywał zastąpienie jednego organu lokalnego obecnego organu lokalnego Korsyki oraz dwóch departamentów Haute-Corse i Corse-du-Sud. Projekt ten został jednak przyjęty w ustawie o nowej organizacji terytorialnej Republiki 2015, która wejdzie w życie z dniem1 st styczeń 2018.
Plik 7 kwietnia 2013wyborcy z Alzacji odrzucili projekt stworzenia jednej zbiorowości terytorialnej poprzez połączenie regionu Alzacji i dwóch departamentów Bas-Rhin i Haut-Rhin. Jednak nowa władza lokalna - w europejskiej wspólnocie Alzacji - połączenie dwóch wydziałów i mają specjalne umiejętności, zostanie uruchomiona na 1 st stycznia 2021 r .
Lista departamentów z 1790 r. Znajduje się w artykule: Lista 83 departamentów francuskich z 1790 r .
Od 1792 roku z kolejnych wojen I st Republiki i Imperium Napoleon I er The Francja została wniesiona do znacznie poszerzyć swoje terytorium. W większości przypadków anektowane regiony były zorganizowane w departamenty. Dotyczyło to terenów dzisiejszej Belgii , Holandii , części Niemiec (całość lewego brzegu Renu i wybrzeża Morza Północnego ) oraz Szwajcarii , północy i centrum Włoch .
Okres rewolucyjnyW przeddzień konsulacie , Francja miał 113 oddziałów .
Podboje napoleońskie130 departamentów Cesarstwa Francuskiego w 1811 roku
Mapa Pierwszego Cesarstwa w 1812 roku, zawierająca cztery francuskie departamenty Hiszpanii
Oprócz następujących zmian na terytorium Francji:
Kolejne podboje Napoleona I er doprowadziły do dalszej ekspansji terytorium francuskiego poza pierwotne pole z 1789 roku.
W rezultacie Cesarstwo miało w szczytowym okresie 130 departamentów, a nawet 134, jeśli uwzględnimy francuskie departamenty Hiszpanii o niepełnym statusie prawnym. W ten sposób miasta takie jak: Rzym , Hamburg , Amsterdam , Turyn , Bruksela czy Aix-la-Chapelle stały się prefekturami, podobnie jak Bordeaux , Orlean , Rennes , Périgueux czy Marsylia . W Prowincje Iliryjskie załączone przez Francję podzielono na 10 intendancies a nie w działach.
Listę 130 departamentów z 1811 r. Można znaleźć w artykule: Lista francuskich departamentów z 1811 r .
Wreszcie, w następstwie postępów terytorialnych Cesarstwa w Hiszpanii , w 1812 roku w Katalonii utworzono kilka francuskich departamentów Hiszpanii :
W 1813 r. Dwie pierwsze zostały przegrupowane w departamencie Bouches-de-l'Ebre-Montserrat , ostatnie dwie w departamencie Sègre-Ter . Terytoria, którymi zarządzali, zostały utracone przez Imperium w 1814 r., A żaden z tych kolejnych departamentów nie został oficjalnie w pełni zatwierdzony.
Pierwsza restauracja i sto dni (1814-1815)Podczas Pierwszy Odnawianie i Sto dni , o 87 th dział (który zachowuje swoją nazwę od Mont-Blanc i jego stolicy Chambéry ) pracował w zachodniej części Savoy lewej do Francji przez pierwszy Traktatu Paryskiego (1814) i dopóki nie było odebrany mu drugim traktatem paryskim (1815) .
Koniec imperium (1815)Wraz z ostatecznym upadkiem Cesarstwa (1815) Francja zostaje zredukowana do 86 departamentów; trzy dodatkowe działy w porównaniu do początkowych 83 z 1790 to:
Jest naznaczony departamentalizacją Algierii.
W 1848 roku Algieria , następnie przyłączona do Francji, została podzielona na trzy departamenty:
Drugie Cesarstwo doświadczony dwa okresy modyfikacji terytorium, a więc z działów:
Terytorium metropolitalne obejmuje od 89 do 90 departamentów.
Czwarta Republika i Piąta Republika (1946-1962)Francja przeszła następnie z 94 do 99 działów.
Od 2015 r. Pozycja departamentów jako jedynych władz lokalnych na swoim poziomie we Francji metropolitalnej zaczyna być poddawana przeglądowi:
Od momentu powstania kilka wydziałów zmieniło nazwy, najczęściej w celu zmiany nazwy uznanej za pejoratywną (np. Określenia „niższy” lub „niższy”).
Rok | Liczba oddziałów | w tym w Europie Zachodniej | Komentarze |
---|---|---|---|
18 th century | |||
1790 | 83 | 83 | Utworzenie 83 francuskich departamentów . |
1791 | Departament Mayenne-et-Loire staje się Maine-et-Loire . | ||
1792 | 84 | 84 | Aneksja Sabaudii : utworzenie departamentu Mont-Blanc . |
1793 | 89 | 89 |
|
1795 | 98 | 98 |
|
1797 | 110 | 102 |
|
1798 | 111 | 103 | Aneksja Republiki Genewskiej : utworzenie departamentu Léman . |
1800 | 110 | 102 | Włączenie Mont-Terrible do Haut-Rhin . |
XIX th century | |||
1802 | 113 | 108 |
|
1804 | 108 | Niepodległość Santo Domingo . | |
1805 | 110 | 110 |
|
1808 | 115 | 115 |
|
1809 | 117 | 117 | Aneksja Państwa Kościelnego : utworzenie departamentów Tybru i Trasimeno |
1810 | 119 | 119 |
|
1811 | 130 | 130 |
|
1812 | 134 | 134 | Aneksja Katalonii : utworzenie francuskich departamentów Hiszpanii , z niekompletnym stanie : Bouches-de-l'Ebre , Montserrat , SEGRE i Ter . |
1813 | 132 | 132 | Reorganizacja departamentów Hiszpanii: Bouches-de-l'Ebre-Montserrat i Sègre-Ter . |
1814 | 87 | 87 | Pierwsza abdykacja Napoleona : Francja odzyskuje granice w 1792 roku. |
1815 | 86 | 86 | Druga abdykacja i utrata Mont-Blanc . |
1848 | 89 | Kolonia Algierii jest podzielona na departamenty : Oran , Algier i Konstantyn . | |
1860 | 92 | 89 | Cesja dokonana przez Królestwo Sardynii , Sabaudii i hrabstwa Nicei : utworzenie departamentów Savoy , Haute-Savoie i Alpes-Maritimes . |
1871 | 89 | 86 |
|
XX th century | |||
1902 | 90 | 86 | Utworzenie Terytoriów Południowych , terytorialnej jednostki wojskowej obejmującej Saharę Algierską . |
1919 | 93 | 89 | Ponowna integracja Mozeli (nowy departament utworzony na bazie Okręgu Lotaryngii ), Bas-Rhin i Haut-Rhin . |
1922 | 94 | 90 | Territoire de Belfort oficjalnie staje się dział. |
1940 | 91 | 87 | Aneksja de facto z Alsace-Moselle w Rzeszy Niemieckiej . |
1941 | Departament Charente-Inférieure zmienia się w Charente-Maritime . | ||
1945 | 94 | 90 | Ponowna integracja trzech departamentów Alzacji i Mozeli . |
1946 | 98 | Departamentizacja Gwadelupy , Martyniki , Gujany i Reunion . | |
1955 | 99 |
|
|
1957 | 108 |
|
|
1958 | 111 | Utworzenie trzech nowych oddziałów w Algierii: Aumale , Bougie i Saïda . | |
1959 | 109 | Zniesienie departamentów Aumale i Bougie . | |
1962 | 94 | Niepodległość Algierii . | |
1964 | 99 | 95 |
Reorganizacja regionu paryskiego :
|
1969 | Departament Basses-Pyrénées zmienia się w Pyrénées-Atlantiques . | ||
1970 | Departament Basses-Alpes staje się Alpes-de-Haute-Provence . | ||
1976 | 101 | 96 |
|
1985 | 100 | Saint-Pierre-et-Miquelon przechodzi ze statusu departamentu zamorskiego do statusu zbiorowości zamorskiej . | |
1990 | Departament Côtes-du-Nord zmienia się na Côtes-d'Armor . | ||
XXI th century | |||
2007 | 100 | 96 | Gminy wyspiarskie Saint-Barthélemy i Saint-Martin są odłączone od departamentu Gwadelupy i przekształcone w oddzielne wspólnoty zamorskie (COM). |
2011 | 101 | Departamentalizacja Majotty . | |
2015 | Utworzenie metropolii Lyon , organu regionalnego o specjalnym statusie , na części terytorium departamentu Rhône . | ||
2018 | Utworzenie jednego organu lokalnego dla Korsyki na terytorium Haute-Corse i Corse-du-Sud . Te dwa wydziały stają się okręgami wyborczymi departamentów. | ||
2019 | Utworzenie Miasta Paryża , z połączenia departamentu i gminy o tej samej nazwie. | ||
2021 | Utworzenie Europejskiej Zbiorowości Alzacji na terytorium Bas-Rhin i Haut-Rhin . Te dwa departamenty pozostają okręgami administracyjnymi stanu. |