Magia (nadprzyrodzona)

Magia jest praktyka opiera się na przekonaniu w istnienie istot, mocy i sił ukrytą i nadprzyrodzonego , że ustawa o świecie materialnym poprzez rytuały konkretnego.

W ewolucje wiedzy naukowej w chrześcijańskiej zachodnim świecie od czasu średniowiecza okres , dając wyjaśnień zjawisk naturalnych stopniowo przeciwstawiał się przekonanie w magię. Jednak według antropologów, takich jak Evans-Pritchard , który opisuje magię wśród Azandów jako naturalną filozofię związaną z społecznie odpowiednią i kulturowo istotną odpowiedzią na problem negatywnego nieznanego , wiara w magię lub czary nie jest sprzeczna z racjonalnym uznaniem. z natury . Można go również opisać jako zestaw działań i technologii mających na celu manipulowanie niewidzialnymi lub niematerialnymi czynnikami i energiami , nierozpoznanymi przez naukę .

Rozróżnienie między nieortodoksyjnymi praktykami magicznymi a legalnymi praktykami religijnymi jest problematyczne w przypadku tradycji religijnych, takich jak buddyzm , islam, które nie są oparte na wysoce skodyfikowanych doktrynach i liturgiach , a zatem nie zachęcają do rozróżnienia między modlitwą , inkantacją lub zaklęciami w tym samym stopniu jako chrześcijaństwo.

W dziedzinie magii pojawiły się elementy, które gdzie indziej należałyby do kategorii religii , takie jak kabała (tradycja mistycyzmu żydowskiego uważana za ezoteryczną i tajemną), joga (zestaw duchowych doktryn wywodzących się z indyjskich religii dharmicznych ) lub Yi Jing (księga wróżbiarstwa z kosmologii taoistycznej ); dlatego współczesne podejścia etnologiczne skłaniają się do używania terminu myśl magiczno-religijna .

Opis

Etymologia

Francuskie słowo „magia” pochodzi od łacińskiego magia , wywodzącego się z greckiego μαγεία ( mageia ), „religia magów perskich”, „czary”.

Aby wejść wyżej, musisz udać się do Persji . Słowo maguš , "mag" w języku staroperskim , jest widoczne po raz pierwszy na inskrypcji wyrytej w 515 rpne. BC do Behistun (starożytna Persja, obecnie Iran), o wyczynach Darius I er , króla perskiego, że obaliła w 522 pne. AD Gaumâta, mediański mag, który ogłosił się królem Imperium Perskiego. "Król Dariusz powiedział:" Potem był człowiek, mag o imieniu Gaumâta. „ W języku perskim mag oznacza „nauka, mądrość”. Heraklit (około 500 pne) jako pierwszy używa tego słowa, wymieniając „somnambulistów, magów (μάγοι), bachantki [wtajemniczeni w Dionizosa], maenady [wtajemniczeni w Dionizosa] i wtajemniczonych”. Herodot około 420 pne. AD określa znaczenie: „Plemiona Medów to: Gnój, Paretacen, Strouchates, Arizantes, Boudiens, Mędrcy (μάγοι)” . W rzeczywistości Mędrcy tworzą kapłańską kastę Medów, tak jak bramini są kapłańską kastą Hindusów. Niektórzy Magowie są kapłanami. Pełnią różne funkcje: interpretują sny, praktykują wróżbiarstwo, składają ofiary Słońcu, Księżycowi, Ziemi, Ogniu, Wodzie i Wiatrom, śpiewają teogonię, uczestniczą we władzy politycznej, składają królewskie ofiary, odprawiają obrzędy pogrzebowe. Jak pokazuje rzeźba Kizkapana, noszą czapkę, która zakrywa usta, pełnią służbę na ołtarzu ognia. Słowo „mag” Dlatego na Zachodzie od V -go  wieku  pne. J.-C.

Przez połowie IV -go  wieku  pne. AD słowo Mageia (po łacinie magia ) jest używane przez Greków jako doktryna z Persji, zwłaszcza z Zoroastra (około 590 pne?). Wśród perskich magów (a już nie Medów), czyli kapłanów Zoroastra najbardziej znani są: Mag Ostanès i Hystaspe, którzy przybyli na Zachód już w 480 rpne. BC One towarzyszą Kserkses I er , króla perskiego, w pełnym wojen perskich „” aż Abdery.

Mag łaciński pojawił się w 506 r. na soborze w Agde.

Słowo „magia” od dawna wywoływało negatywne skojarzenia związane z egzotycznymi obyczajami religijnymi groźnego Innego. W starożytnym znaczeniu słowo to kojarzyło się z praktykami, które były dziwne, ponieważ były obce. Z czasem jednak, częściowo pod wpływem chrześcijaństwa , idea magii została przywiązana do praktyk duchowych lub uzdrawiających, które choć wyłoniły się ze społeczeństw zachodnich, zostały sklasyfikowane jako ekscentryczne, nieuprawnione lub wątpliwe ze względu na ich zewnętrzne lub marginalny status w stosunku do ortodoksji religijnej i naukowej. We wczesnej nowożytnej Europie niejasna wiedza i praktyki były również kojarzone z grupami marginalnymi, takimi jak Żydzi czy chłopi . Pomimo tego przesunięcia punktu ciężkości, pojęcie magii zachowało swoje skojarzenia z pojęciami dziwności, tajemniczości i nieortodoksji.

Definicje

Słowo „magia” czasem oznacza technikę (sztuki magiczne), czasem procesy, operacje, czasem działanie, efekt, ale to nie jest takie denerwujące. Na przykład, magia Merlina dotyczy albo sztuki magicznej (sztuka okultystyczna: Merlin zna i praktykuje procesy okultystyczne, aby uzyskać wspaniałe efekty), albo procesów magicznych (techniki okultystyczne: Merlin używa tajemnych formuł) lub magicznych efektów (tajemnicze moce: Merlin czyni niewidzialnym).

Apulejusz  : „Magia jest nauką o pobożności i boskości […]. Moi przeciwnicy mogą jednak przyjąć wulgarny sens, zgodnie z którym mag, będąc we wspólnocie z nieśmiertelnymi bogami, ma moc czynienia wszystkiego tajemniczą cnotą zaklęć” .

Helena Blavatsky  : „Magia, uważana za naukę, jest wiedzą o zasadach i sposobie, w jaki wszechwiedza i wszechmoc Ducha oraz jego kontrola nad siłami natury może być zdobyta przez jednostkę, gdy jest jeszcze w ciele. Uznawana za sztukę, magia jest zastosowaniem tej wiedzy w praktyce” . „Magia jest nauką o komunikowaniu się i kierowaniu ponadświatowymi wiecznymi Mocami, jak również o dowodzeniu tymi z tych mocy należących do niższych sfer; praktyczna wiedza o ukrytych tajemnicach przyrody znana tylko nielicznym, bo bardzo trudno je zdobyć bez popadnięcia w nienaturalne grzechy” .

Aleister Crowley  : „Magia jest nauką i sztuką wprowadzania zmian zgodnie z wolą” .

Papus  : „Magia to nauka i praktyka obchodzenia się z tajemnymi siłami natury” .

Pierre A. Riffard  : „Magia jest skutecznym działaniem na rzeczywisty lub mentalny przedmiot, poprzez mowę, gest, obraz lub myśl, niezależnie od kategorii bytu (przestrzeń, czas, przyczynowość), ale zgodnie z odpowiednikami albo analogicznie [na przykład , czerwony = żelazo, wtorek] lub mechaniczny [czerwony → podniecenie, dojrzewanie] ”.

Definicja słownika Hachette  : „Nauka okultystyczna pozwalająca na uzyskanie cudownych efektów za pomocą środków nadprzyrodzonych”. " Pomysł magii muszą przyznać istnienie tajnych sił nadprzyrodzonych i ograniczyć moce niebios lub charakteru, uciec się do środków działania, które nie są ani religijnych, ani technicznych, ale okultystyczny.

Wyróżnia się tam Maga, Maga, Magistę.

  1. Mag to mędrzec, który zna tajemnice natury (trzech mędrców).
  2. Mag jest praktykującym, dokonuje cudów; w latach 60. XVIII wieku o hrabiowie de Saint-Germain mówiono, że jest magikiem, ponieważ podobno żył od czasów Jezusa, nie jadł, tworzył drogocenne kamienie, usuwał plamy z diamentów, przemieniał metale w złoto...
  3. Magist jest mądrym praktykującym, uczonym jak mag i zręcznym jak magik; XIX th  wieku, uznano, Helena Bławatska i Papusa jak magistes.
  4. Czarownik (po angielsku czarownik ) stara się wyrządzić krzywdę za pomocą różnych magicznych technik. „Moc maga jest cudowna, moc czarownika diabelska i piekielna” .
  5. Mroczny mag (w języku angielskim witch ) sam zaszkodziłby z powodu swojej obecności lub jego rzekomo złych mocy.

Inni ludzie robią „cuda”, ale inaczej. Magik i fakir użycie złudzenie; medium i cudowne dziecko mają dar; święty i mistyk polegają na Bogu.

Teoretyczne zasady magicznego działania

Magia Wschodu - mezopotamska, egipska, irańska - tłumaczy swoje działanie archetypem, modelem boskim lub kosmogonicznym. W jego oczach, aby działać magicznie, musisz postępować tak, jak robią to bogowie, lub jak to było pierwotnie. Bogowie są przykładami, twórcami, wszechmocnymi, początkiem są silne momenty, koncentrują idealne moce, możliwości. Więc to magia, przez identyfikację, analogię. Często czytamy na papirusach egipskich lub grecko-egipskich: „Jestem Izydą”, „Jestem Ozyrysem”.

Bôlos de Mendes , pierwszy z okultystów, wyjaśnia magię „sympatiami i antypatiami” oraz „cnotami okultystycznymi”. Według niego salamandra i ogień są w sympatii, kogut i lew w niechęci, w wrogości; skóra węża ma cudowną właściwość wywoływania miesiączki.

Pic de la Mirandole jako neoplatonista tłumaczy magię miłością. „Cuda sztuki magicznej dokonują się jedynie poprzez łączenie i aktualizowanie rzeczy, które mają charakter utajony lub odrębny. […] Czynienie magii to nic innego jak poślubienie świata ( Maggam operari non est aliud quam maritare mundum )”. Tak jak winiarz szczepi winorośl, mag łączy dolne z wyższym, materię z boskością, na poziomie ukrytym, utajonym, nasiennym. Aby stworzyć talizman, musisz połączyć znak wyryty lub wpisany z duchem planety z jednym z sefirot drzewa kabalistycznego.

Paracelsus tłumaczy magię astralną, zarówno duchem gwiezdnym, jak i ciałem astralnym ( corpus sidereum ), z drugiej strony wolą i wyobraźnią maga. „Duch Gwiezdny” jest światłem rzucanym w naszym umyśle tak samo jak uniwersalny Rozum. „Nawet nieczułe rzeczy, rośliny, nasiona, owoce, kamienie itp., wszystko ma ciało astralne”, ten jest „magnesem”, który przyciąga „bodźce syderyczne”, „silnikiem”, który daje życie i ducha w ciele elementarnym . Mag umie uchwycić i ukierunkować „siły niebieskie”, „moce astralne” w ziemskich obiektach, ale także potrafi posługiwać się obrazami, literami , cyframi , słowami, dźwiękami . Myśl Paracelsusa pozostaje jednak trudna do zrozumienia.

Agrippa de Nettesheim , Giambattista Della Porta , Swedenborg , większość autorów tłumaczy magię przez analogie i korespondencje dla strony abstrakcyjnej, przez linki lub rozwiązywanie dla strony konkretnej. Jest to słynne pojęcie „ligatura” (zaciskanie krawata, wiązanie węzła). Mamy tu magiczny pomysł na wszystkie czasy i na wszystkie miejsca. Przykład: według maga istnieje analogia, podobieństwo, metafora, pokrewieństwo między miłością a ogniwem, węzeł, sekwencja, zatem, aby stworzyć miłość w magiczny sposób, mag zawiąże węzeł. Analogia stworzy link. Receptą IV XX  wieku  : „Charming zaskakując powiązać ukochaną kobietę. Zrób 365 węzłów. „Przepis z 1997 roku:” Przyciągać miłość. Na czerwonej wstążce napiszesz swoje dwa imiona krwią jednego z nich. Zawiąż wstążkę tak, aby imiona były połączone ”. Magiczne działanie przekazuje dwóm ludziom moc węzła na dwóch linach, moc łączenia, łączenia. Mag z jednej strony przygląda się, z drugiej wie, z drugiej manipuluje, przenosi symboliczne ekwiwalencje.

Franz Anton Mesmer (1766) i wszystkie ruchy zwierzęcego magnetyzmu wyjaśniają "uniwersalny fluid magnetyczny", lub bardziej prozaicznie przez elektromagnetyzm.

Éliphas Lévi wyjaśnia w testamencie. „Wiedzieć, odważyć się, chcieć, milczeć, to cztery czasowniki maga […]. Chcieć, chcieć przez długi czas, chcieć zawsze, ale nigdy niczego nie pożądać, oto sekret siły; i to właśnie ta magiczna tajemna misja, którą Kielich uruchamia w osobach dwóch rycerzy, którzy przybywają, aby wyzwolić Renauda i zniszczyć zaklęcia Armide. […] Tym, co sprawiało, że Joanna d’Arc zawsze zwyciężała, był prestiż jej wiary. "

Frazer , angielski etnolog, tłumaczy skojarzeniami idei. „Ludzie mylą porządek swoich idei z porządkiem natury i dlatego wyobrażają sobie, że kontrola, jaką sprawują lub wydają się sprawować nad swoimi myślami, upoważnia ich do sprawowania odpowiedniej kontroli nad rzeczami. Frazer wyróżnia w swojej analizie magii trzy prawa, które działają przez skojarzenia (podobieństwo, przyległość, przeciwieństwo). Pierwsze prawo, podobieństwo, sympatia przez naśladowanie: „Wszystko podobne wzywa podobne, albo skutek jest podobny do swej przyczyny”; na przykład technika zaklęcia polega na przekłuciu igłą lalki imitującej ranną osobę. Drugie prawo, przyległość, sympatia przez kontakt, zarażanie: „Rzeczy, które były w kontakcie, nadal działają na siebie, chociaż ten kontakt ustał”; na przykład mag może zranić osobę, gryząc ślady pozostawione przez tę osobę. Trzecie prawo: „przeciwieństwo działa przeciwnie”; na przykład, aby zranić ranę, można wydobyć jej przeciwieństwo w postaci uzdrawiającego obrazu.

Mikhaël Aïvanhov , bułgarski mistrz duchowy, wyjaśnia aurą . „Być magiem to tworzyć. Prawdziwego maga otacza krąg światła, jego aura, ta niewidzialna aureola światła, która z niego emanuje i którą uformował poprzez swoją duchową pracę i praktykę cnót. Mag używa do tworzenia tych samych środków, co sam Bóg: rzutuje obraz lub wypowiada słowo, które przecina jego aurę i to właśnie aura dostarcza materii do manifestacji. Istnieją „trzy wielkie magiczne prawa: 1) prawo nagrywania, 2) prawo powinowactwa, 3) prawo odbicia.

Alexandra David-Neel podsumowuje tybetańskich mistycznych wierzeń , a jej książka magii i tajemnicy w Tybecie uważana za etnograficzne dochodzenie do paranormalnych . W przedmowie do wydania książki z 1965 roku David-Neel zwróciła uwagę na trudności w klasyfikowaniu zjawisk nadzwyczajnych w różnych kontekstach kulturowych, pisząc, że: „[...] Tybetańczycy nie wierzą w cuda , czyli w wydarzenia nadprzyrodzone . Uważają nadzwyczajne fakty, które nas zadziwiają, jako działanie naturalnych energii, które działają w wyjątkowych okolicznościach, lub umiejętności kogoś, kto wie, jak je uwolnić, lub czasami przez jednostkę. to. same w sobie elementy mogące wypierać pewne materialne lub mentalne mechanizmy, które wytwarzają niezwykłe zjawiska. "

Operacja

Każda tradycja czy kultura ma swoje własne definicje kategorii magicznych.

Intencja: czarna magia, biała magia

Już św. Augustyn wyróżnia w magii formę „bardziej obrzydliwą”, goetię (czarostwo), i formę „bardziej zaszczytną”, teurgię. Od końca średniowiecza, około 1450 roku, uczeni rozróżniali dwa rodzaje praktyk, w zależności od ich celów moralnych: czarną magię („  nigromancy  ”) i białą magię („  mageia  ”). Wcześniej widzieliśmy w każdej magii zła i dobra. Statuty Narbonne (1638) określają następującą kolejność, malejącą pod względem wartości: magowie, wróżbici, zaklinacze, czarodzieje.

Rozróżnienie między czarną magią / białą magią prawie pokrywa się z rozróżnieniem między złą magią a dobrą magią, między nielegalną magią ( ars protecteda ) a legalną magią, ale także rozróżnieniem między diaboliczną magią (która opiera się na pomocy złych demonów) a naturalną magią. magia (oparta na odpowiednim ułożeniu przyczyn fizycznych). J. Pic de la Mirandole mówi o tym ostatnim wyróżnieniu: „Istnieje podwójna magia. Jednym jest całkowicie działanie i autorytet demonów […]. Druga jest niczym innym jak absolutnym dopełnieniem filozofii przyrody ( dokładna et absoluta cognitio omnium rerum naturalium )”.

Według satanistycznej Biblii nie ma dwóch form magii: magia nie jest manichejska z dobrą, a druga nie. Według Antona Szandora LaVeya jest tylko jedna magia, ale kilka sposobów jej użycia: tak więc niektórzy będą używać jej do karania, a inni do leczenia.

Kościół katolicki nie rozróżnia różnych magii, wszystkie one są mniej lub bardziej wyraźnie związane z demonami.

W Tybecie religia bon i jej wyznawcy bon-po byli zaznajomieni z czarną i białą magią. Czarna magia jest jednym z tematów filmu Milarepa: Droga szczęścia ( Milarepa ). Obecnie bon-po praktykowali tylko białą magię.

Metoda: magia operacyjna, magia naturalna

Druga opozycja stawia twarzą w twarz dwie rodzaje magii, jedną rytualną, drugą fizyczną: magię operacyjną i magię naturalną. Agryppa nalega na to rozróżnienie.

Posługiwać się

Istnieją różne rodzaje magii:

Podpory zewnętrzne: rośliny, gwiazdki, cyfry, symbole...

Grecki tekst magiczny już wskazuje na ten temat: „To w roślinach, formułach i kamieniach tkwi cała sztuka, łaska i magiczna moc pożądanego efektu”. Marsilio Ficino sporządza listę siedmiu rzeczy, które mogą przyciągać wpływy niebieskie, według planet, zaczynając od zewnętrznych, fizycznych podpór: Księżyc (kamienie, metale itp.), Merkury (rośliny, owoce, zwierzęta), Wenus (proszki , opary, zapachy), Słońce (słowa, pieśni, dźwięki), Mars (emocja, wyobraźnia), Jowisz (rozum), wreszcie Saturn (intelektualna kontemplacja, boska intuicja). Zaleca „emocje, pieśń, zapach i światło”, aby uchwycić planetarne bóstwa.

Jean Pic de la Mirandole wymienia „słowa i słowa”, „cyfry”, „litery”, „postacie, postacie”, muzykę. Magowie często odwołują się do „świętych obrazów”, „boskich obrazów”. Są to symbole graficzne (jak pentagram), „znaki” (litery lub hieroglify, „pieczęcie planetarne”), symbole, „magiczne kwadraty”, talizmany lub amulety; dla magów działanie według tych figuracji sił jest równoznaczne z działaniem według samych figur. Na przykład mag z Mezopotamii lub Egiptu spływa wodą po posągu pokrytym magicznymi napisami: woda niesie znaki i będzie używana jako napój, jak lekarstwo lub eliksir. Stosowanie figur i rysunków jest dobrze znane. Każde przedstawienie maga przedstawia go z postacią pentagramu lub pieczęci Salomona . Szczyt magii obrazów jest „ sztuka notorycznie  ”, opracowała XII th i XIII th  stulecia: przedmiot, zwykle nieświadomi Monk „postu i modlitwy” długo rozważane figury geometryczne ( „Uwagi”) reprezentujących naukę i spodziewał się więc, że będzie w stanie go zdobyć dzięki magii zarażenia.

Media wewnętrzne: mowa, gest, wyobraźnia, wola

Mag może czerpać magiczną siłę z wnętrza na różne sposoby:

Wsparcie duchowe: angelologia, demonizm, szamanizm, teurgia

Gdy mag nie ma wystarczającej mocy lub magiczne przedmioty nie są wystarczająco silne, może wezwać duchy, aby pomogły mu w jego zadaniu, korzystne lub szkodliwe. W ten sposób może przywoływać demony, incubi i succubi (demony seksualne), duchy natury, dusze zmarłych, wróżki, anioły, a nawet bogów.

Magowie czasami uciekają się do magicznego asystenta, zwanego „parèdre”, który jest demonem, bogiem, geniuszem, duchem, duszą zmarłego. „Pozyskujemy demona jako asystenta: powie ci wszystko, będzie żył, jadł i spał z tobą”.

Magia, która wzywa złe diabły lub demony, nazywa się goetia, a ta, która wzywa dobroczynnych aniołów lub bogów, jest teurgią; oba tworzą „magię ceremonialną”.

Często zaangażowane są wszystkie podpory. Lub „rytuał wzywania siły”. „Najpierw musisz zdobyć arkusz zwierzęcego pergaminu [symbol], na którym możesz napisać swoją prośbę. Rytuał będzie odprawiany we wschodzącym księżycu [gwiazdzie], albo w oratorium, albo na wolnym powietrzu [warunki miejsca], ​​w nocy [warunki czasu]. Na ołtarzu ułożone są: pergamin owinięty jedwabiem, dwie świece liturgiczne [Żywioł Ognia], woda lustracyjna [Żywioł Wody], misa ziemi lub czaszka [Żywioł Ziemia], kadzidło w ogniu - perfumy [Żywioł Powietrza]. Narysujemy [wyrażenie gestem] krąg ochrony. Bierzemy nasz rytualny nóż z czarną rękojeścią [instrument] i mówimy [wyrażenie po słowie]: Introïbo ad ołtarze Demiurgi , a następnie czytamy Psalmy 2, 6, 101, 129 i 142. Wizualizujemy [wyrażenie przez wyobraźnię], a następnie jego prośbę: jeśli chcesz pieniędzy, widzisz stosy pięknych banknotów. Wybrany przez nas geniusz nazywamy [demonizmem]. Czekamy, aż poczujemy obecność istoty zwanej [wyrażanie przez wolę] i uwierz mi, czujemy to. Ponownie czytamy tekst pergaminu, potem recytujemy następującą formułę: Demiurgus Caeli…  ”

Teorie na temat magii

Magia według filozofów

Plotyn w swoim traktacie 28 wyjaśnia magię przez antypatie i sympatie (jak Bolos de Mendes ), przez kosmiczną Miłość i Nienawiść (jak Empedokles ), przez kosmiczną sympatię (jak stoicy ), przez demony (jak Pitagoras i Ksenokrates ). „Dla aktów czarów ( goetéia ), jak je wyjaśnić? przez współczucie, przez fakt, że z natury istnieje harmonia między podobieństwami i przeciwieństwami między przeciwieństwami, przez różnorodność wielu sił, które działają, aby osiągnąć jedność żywej istoty. Co więcej, bez niczyjej interwencji pojawia się wiele atrakcji i zaklęć; ponieważ prawdziwą magią jest miłość, która istnieje we wszechświecie i odwrotnie, nienawiść. „” Ci starożytni mędrcy, którzy starali się zapewnić obecność boskich istot poprzez wznoszenie świątyń i posągów (...) zrozumieli, że tę Duszę [świata], chociaż jest ona wszędzie obecna, można jeszcze łatwiej uchwycić, jeśli w tym celu przewidziano odpowiedni pojemnik, szczególnie odpowiednie miejsce do zebrania jakiejś jego części lub fazy, coś, co może ją odtworzyć lub uchwycić jej obraz jak lustro ”.

Renesansowi humaniści, m.in. Marsile Ficin , Henri-Corneille Agrippa de Nettesheim , Pic de la Mirandole, mają książkową wiedzę na ten temat.

Marsile Ficino dokonuje rewolucji w historii magii nadając jej subiektywną, całkowicie uduchowioną wersję. Ogranicza moc magii wyłącznie do umysłu maga. Podobnie jak stoicy i Plotyn uważa on, że Duch kosmiczny ( spiritus mundi ), pośredniczący między Duszą świata ( Anima mundi ) a Ciałem świata ( Corpus mundi ) o naturze eteru, który „ożywia wszystko”. ”, który jest„ bezpośrednią przyczyną całego pokolenia i wszelkiego ruchu ”, przecina Całość; mag może przyciągnąć tego Ducha, który może skierować wpływ gwiazd, „przyciągnąć życie niebiańskie”.

„Działanie magii polega na przyciąganiu jednej rzeczy do drugiej dzięki naturalnemu powinowactwu… W ten sposób magnes przyciąga żelazo… Dzieła magii są zatem dziełami natury… A cała natura nazywana jest magikiem na mocy tej wzajemnej miłości … Cała moc magii tkwi w Miłości, a dzieło Miłości dokonuje się przez fascynację, zaklęcie i zaklęcie”.

Według Pic de la Mirandole , który miał wtedy 24 lata, „żadna nauka nie potwierdza boskości Chrystusa bardziej niż magia i Kabała”. Dokłada jednak starań, aby oddzielić magię naturalną, która jest w rzeczywistości tradycyjnym słowem oznaczającym naukę lub filozofię, od magii demonicznej, która jest surowo potępiana. „Mówię i powtarzam, że ta nazwa »magia« jest terminem dwuznacznym i oznacza zarówno nekromancję, w której postępuje się na mocy paktu i bliskich umów z demonami, jak i praktyczną część nauki o przyrodzie, która nie uczy niczego innego, jak robić cuda. działa poprzez siły natury ”. W tym sensie i pod tym podstawowym ograniczeniem „Uprawianie magii to nic innego jak poślubienie świata”. Dla niego wiedza jest nie tylko spekulatywna: prowadzi do działania na świecie. Wierzy w kilka zasad: animizm (wszystko jest żywe i opatrznościowe), latencja (magik może „urzeczywistniać lub łączyć” każdą ukrytą siłę z drugą), Boga (wszelka praca musi być powiązana ze Stwórcą), analogie. Dla Pica magia polega na poleganiu na astrologii przy czytaniu Księgi Natury i na Kabale przy interpretacji Biblii .

Dla Agryppy rośliny i planety mają racjonalną duszę. Wpływy przechodzą od wyższego do niższego, pionowo, jak u Platona: Bóg, Idee, Dusza świata, Cyfry i liczby, promienie gwiazd, duchy i dusze ludzkie, rzeczy materialne.

Magia według antropologów

Od końca XIX -tego  wieku , magia jest uważana przez ludzkich naukowców. Edward Burnett Tylor wprowadza radykalną różnicę między magią a podejściem. Magia opiera się na "błędzie przyjmowania idealnej analogii do prawdziwego związku", na przykład rozumowanie maga wywodzi z faktu, że kogut pieje, gdy wschodzi słońce, pomysł, że jeśli kogut zaczerni się, wzejdzie słońce . W każdym razie magia wyjaśnia świat. W swojej książce Złota gałąź , James George Frazer theorizes hipotetyczny przejście ludzkości przez trzy etapy intelektualnych: magia, religia, nauka, a tym samym zawłaszcza do upraszczania „postęp = racjonalizację”. Frazer rozróżnia te trzy etapy i mentalności według intencji, racjonalności i autonomii agenta. Magia to najstarszy i najniższy etap. Magia i nauka chcą wspólnie autonomii sprawcy i zmieniania świata, ale magia, w przeciwieństwie do nauki, nie jest racjonalna, ma zupełnie inne zasady. Magia i religia razem przyznają istnienie nadprzyrodzonych mocy, ale magia ma praktyczny cel i chce wymusić nadprzyrodzone moce, podczas gdy religia nie ma praktycznego celu i dąży do pogodzenia nadprzyrodzonych mocy (Bóg, anioły, demony…).

Dla Huberta i Maussa religia ma za swoją skrajność poświęcenie, podczas gdy w magii za skrajność zło; religia poszukuje wielkiego dnia i publiczności, podczas gdy magia ich unika; religia ukazuje się jako „zorganizowany kult”, podczas gdy magia często ukazuje się w „nieregularnym, nienormalnym i niezbyt dającym się oszacować” aspekcie. Mag ma pozycję społeczną, przypisuje mu się specjalne moce, „to opinia tworzy maga i wpływy, które on uwalnia”. – A mag sam się oszukuje. W elementarnych form religii , Émile Durkheim oddziela magii i religii: indywidualista i antyspołeczne, magia nie nadaje się do manifestacji zbiorowych, i to instynktownie antyreligijnych. Mauss zatem koncentruje swoje podejście na pojęciu mana . „Mana to przede wszystkim duchowe działanie na odległość, które ma miejsce między sympatycznymi istotami. Jest też rodzajem eteru, nierozważalnego, komunikowalnego i rozprzestrzeniającego się samoistnie. Mana ponadto działa w medium, jakim jest „mana”.

Dla Luciena Lévy-Bruhla magia jest mentalnością prelogiczną, ponieważ ignoruje zasady niesprzeczności i tożsamości; skupia się na pojęciu uczestnictwa mistycznego , które chce, aby „przedmioty, byty, zjawiska mogły być jednocześnie sobą i czymś innym niż siebie”, na przykład człowiek pierwotny myśli, że jest sobą i swoim totemem.

Dla Bronisława Malinowskiego magia jest pragmatyczna , spełnia określone cele, zwłaszcza w czasach nieszczęść i niepowodzeń, jest indywidualna. Poszukuje się jej skuteczności, a cele odnajduje się w obrzędach . Religia jest bardziej abstrakcyjna, bezinteresowna niż magia, magia interweniuje tam, gdzie technika zawodzi. Zarówno magia, jak i religia mają jako wspólny mianownik ich kojącą funkcję w okresach psychologicznych zaburzeń lub wątpliwości; jeśli jednak postępy w nauce zmniejszą magię, religia będzie nadal zapewniać wsparcie.

Dla Claude'a Lévi-Straussa magia nie jest fałszywą nauką (jak mówi Frazer), myślą prelogiczną (jak utrzymuje Lévy-Bruhl), ale inną racjonalnością, sposobem nadawania znaczenia. Tworzy system klasyfikacji.

Czy magia może być skuteczna?

Podejście parapsychologiczne

Niektóre „magiczne moce” są badane przez parapsychologów , ale trudno je odtworzyć i mogą być różnie interpretowane. Mimo to psychokineza , wpływ magnetyzera na odległość, uzdrowienia paranormalne, terapeutyczna skuteczność modlitwy nigdy nie zostały naukowo udowodnione.

rozumienie epistemologiczne

Z epistemologicznego punktu widzenia magia nigdy nie jest weryfikowalna i zawsze znajduje uzasadnienie. Jeśli rytuał się nie powiedzie, mag powie, że warunki nie zostały spełnione.

Wizja socjologiczna

Socjolog Mauss wierzy w „zbiorowej sugestii”. Społeczeństwo ma wpływ na jednostkę. Firma lub grupa wierzy w magię, a efekt następuje dzięki insynuacjom. Na przykład obsesja na punkcie śmierci o czysto społecznym pochodzeniu może prowadzić do śmierci. Niektórzy australijscy aborygeni praktykują zaklęcie „szpiczastej kości”, które polega na celowaniu w tego, kto ma umrzeć, kością o długości 15-22  cm , pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego.

Magia w chrześcijaństwie

Stary Testament odrzuca praktyki magiczne: „Nie pozwolisz żyć wiedźmie” (Wj, XXII, 18). „Dlatego nie słuchajcie ani proroków, ani wróżbitów, ani snów, ani wróżb, ani magów” ​​(Jeremiasz XXVII, 9). Magia jest przyrównywana do ofiar z dzieci w ogniu, czarów, nekromancji i przypisywana cudzoziemcom, Egipcjanom, Mezopotamczykom, Persom, Kananejczykom.

W chrześcijaństwie magia ma złą reputację. Rządy, od 311 do 361, zakazywały magii, haruspicyny (przesłuchiwania wnętrzności ofiar w celu wróżenia), kultów syryjskich. Konstantyn w 321 r. karze prostą znajomość magii, nawet bez praktyki. Św. Justyna ( Dialog przeciwko Tryfonowi ), Ambroży, Św. Augustyn ( O doktrynie chrześcijańskiej ) potępiają teologowie, nie odróżniając magii od innych nauk okultystycznych i widząc w niej kult demonów lub herezję. Kościół też jest surowy. Dekret Gracjana , napisany około 1140 roku i zrzesza ponad 3800 tekstów zawiera wiele przekonań.

Według Apokalipsy magowie są de facto ekskomunikowani; nie mają dostępu do życia wiecznego i idą prosto do piekła.

Magia w satanizmie

Czarna magia jest powszechnie stosowany w satanizm . Czerpie z emocji, aby zyskać energię i być używany na różne sposoby. Najczęściej poprzez rytuały uważane za złe. Aby wykonać te rytuały, wyznawcy satanizmu używają pięciu składników:

Istnieją inne rodzaje czarnej magii, często są one wynikiem rytuału, czarnych mszy, zaklęć, spirytualizmu, a nawet inwokacji demonów, takich jak incubus i succubus.

Istnieje również magia używana przeciwko satanizmowi: egzorcyzm . Polega na wydobyciu demona z ludzkiego ciała po tym, jak go zawładnął.

Historia zachodniej magii

„Magia jest cały czas. Od początku ludzkości podąża śladami ludzi na wszystkich kontynentach. W cieniu religii, czasami w ich obrębie, częściej w silnej konkurencji z nimi, niesie część sacrum, transcendentnego, tego, co wykracza poza śmiertelną istotę, aby mówić mu o nadprzyrodzonym i pozostawić mu pewność …nadzieja lub iluzja możliwości skutecznego działania na niewidzialnym świecie”.

Prehistoria i starożytność

Zachodnia magia była inspirowana innymi kulturami. Grecy byli tego świadomi, zwłaszcza gdy mówili, że Apolloniusz z Tyany „odwiedził Mędrców Babilonu, braminów Indii i gimnozofów Egiptu”.

Średniowiecze i renesans

„Czarodzieje ( mędrcy ) to ci, których powszechnie nazywa się„ złoczyńcami ”( malefici ) z powodu ogromu ich występków. Zaburzają żywioły, zakłócają umysły ludzi i, bez wchłaniania jakiegokolwiek mikstury, zabijają jedynie gwałtownością swoich zaklęć. Odważają się dręczyć dzięki demonom, które przywołali, aby każdy mógł unicestwić swoich wrogów tymi złymi sztukami. Używają nawet krwi i ofiar i często dotykają ciał zmarłych. "

4 th  Rady Toledo, której przewodniczył Izydor z Sewilli w 633, jednak wyróżnia magów i wróżbitów (haruspices Arioli, wróżby, sortilegi). Dopiero w XVI th  century oddzielić nie tylko magię innych sztuk okultystycznych (jak wróżby), ale również o czary, herezję, pogaństwo, nekromancja.

Pomieszaniu słów towarzyszą straszliwe represje, cenzura i inkwizycja. W latach 343-381 Synod w Laodycei zażądał, aby „członkowie wysokiego i niskiego duchowieństwa nie byli magikami, zaklinaczami, horoskopami czy astrologami i aby nie fabrykowali tego, co jest wezwaniem do amuletów, które są ich własnymi kajdanami. dusza ”. Od 438 r. kodeks teodozjański zakazywał magii, wróżbiarstwa. W 506 Sobór Agde potępia zaklinaczy (magów), ale odróżnia magię od religii i wymienia to, co podpada pod magię: zaklęcia, filakterie, złe zaklęcia, cuda. Sobór Rzymski w 721 zakazał zaklęć ( incantationes ).

Pojęcie magii, izolowane, oddzielone od pogaństwa i czary, pojawia się na początku XIII th  wieku, w 1277 roku, biskup Tempier potępił traktatów Geomancy, nekromancja, zbiory zaklęć i inwokacji demonów. Jan z Genui (Jan Genua) wyróżnia Prestigium ( magię ), poddaną iluzji zmysłów, oraz maleficium , które polega na poddaniu demonów mocy magików ( Katolikon , 1286).

Rola tłumaczy jest ważna. Król Kastylii i Leon, Alfons X Mądry, kazał przetłumaczyć na łacinę Sefer Raziel , traktat kabalistyczny w języku hebrajskim, a następnie w 1256 roku Picatrix w języku arabskim.

Ważnymi tekstami w średniowieczu są : Sekret tajemnic pseudo-Arystotelesa * , Picatrix [3] arabskiego pseudo-al-Majrîtî, O promieniach gwiazd arabskiego al-Kindî, Le Grand Albert (1245 nast.), te wizje książka Jana Morigny (1323), święte magiczne Abramelina Mage (1450? lub sfałszować XVIII e s.?). Mówimy zwłaszcza o cnotach okultystycznych, duchach, talizmanach, astrologii. Od 1250 książki "magicznych Salomona" krążące The Klucz Salomona ( mały klucz Solomon , XV p  wieku ), [4] , a Lemegeton (później XVI p  wieku ). Zajmują się magicznymi postaciami, imionami duchów, aniołów lub demonów, aby przywołać to, czego chcesz. Księga anioła Raziela sprawia, że związek między magii i kabały, ponieważ zbiera fragmenty Eleazara z Wormacji z różnych obrazów i zdjęć. Kabalistyczny. [5]

Hugues de Saint-Victor w swoim Didascalicon (ok. 1135) wyróżnia pięć rodzajów magii: mantyk (wróżbiarstwo), matematykę, zaklęcia, zaklęcia i prestiż.

XVII th i XVIII th  stulecia

XIX th i XX th  stulecia

Bardzo zorganizowany i przemyślany wkład w magię pochodzi od organizacji inicjacyjnej, założonej w 1888 roku przez dwóch Anglików: Złoty Świt . Opracowała rytuały, wszelkiego rodzaju magiczne symbole i przyciągnęła do swoich szeregów wielkich magów i magów, w tym Samuela MacGregora Mathersa, Arthura Edwarda Waite'a , Aleistera Crowleya , Israela Regardie . Crowley to „  Najbardziej kontrowersyjna i niezrozumiana osobowość w nowej erze współczesnego czarostwa (najbardziej kontrowersyjna i najbardziej niezrozumiana osobowość w nowej erze nowoczesnego czarostwa)  ”.

Dwa ruchy pojawiają XIX th  wieku: Teozoficzne Society of Helena Bławatska i neo-okultyzm Eliphas Levi i Papusa . Teozofowie posługują się orientalnymi pojęciami, neookultyści chcą pogodzić magię z nauką.

Bardon jest wielkim nazwiskiem w magii XX XX  wieku w stylu okultysty.

Członek kilku organizacji inicjacyjnych, Gerald Gardner założył w 1939 roku tradycję czarodziejów i czarownic, która przekształciła się w Wicca  ; w Anglii kara śmierci dla czarownic została zniesiona dwukrotnie (ustawa o czarach z 1735 i 1951). Nacisk kładziony jest na magię, magię pogańską, pod wpływem książki Margaret Murray poświęconej czarownicom.

„  Magia Chaosu  ”, inspirowana ideami Austina O. Spare'a i punkową etyką Zrób to sam , to postmodernistyczna i pragmatyczna forma magii, która pojawiła się w Londynie w latach 80-tych.

New Age , urodzony w 1970 roku w Stanach Zjednoczonych, nie będąc magiczne, kąpała się w magicznej atmosferze. Jedną z wielkich idei New Age jest to, że można tworzyć własną rzeczywistość poprzez wizualizacje lub afirmacje, takie jak „Jestem Bogiem”. Magia polega na mistycznym uczestniczeniu w czarowaniu świata i duchowym zwiększaniu jego mocy czarowania.

Bibliografia

Traktaty o magii

Grymuary magii

zobacz grymuar

Studia magii

(w porządku chronologicznym)

Referencje: filmy, gry...

„Nie możemy przywoływać czarów tych wieków, nie mówiąc o ogromnym sukcesie literackim i artystycznym, jaki ten temat spotyka z całą publicznością, co zawsze jest kwestionowane przez wyobraźnię powieściopisarzy, muzyków, malarzy, nawet historyków i prawników. opowieści. Tak więc dzisiaj w kulturze popularnej istnieje cały świat fantasy związany z magią, taki jak seriale, filmy, książki, programy, gry i programy. Istnieje więc duży repertuar odniesień kulturowych, które podejmują temat magii i nieustannie go wymyślają.

Filmy i seriale

(w porządku chronologicznym)

Literatura

(w porządku chronologicznym)

Niektórzy sławni czarodzieje i czarownice

Gry oparte na magii

Wiele gier RPG zawiera magię, ale poniższe uczyniły z niej podstawę ich wszechświata:

Uwagi i referencje

  1. John Emery Murdoch i Edith Dudley Sylla, Kulturowy kontekst nauki średniowiecznej: materiały pierwszego międzynarodowego kolokwium z filozofii, nauki i teologii w średniowieczu – wrzesień 1973 , Dordrecht, Holandia; Bostonie, D. Reidel,1975( ISBN  94-010-1781-6 )
  2. (en) PL Lehmann i E. Evans-Pritchard , „  Witchcraft, Oracles and Magic Among the Azande  ” , The Journal of American Folklore ,1937( DOI  10.2307 / 536030 , przeczytany online , dostęp 2 marca 2021 )
  3. (en) Matteo Benussi , „  Magia  ” , Cambridge Encyclopedia of Anthropology ,25 października 2019 r.( Czytaj online , obejrzano 1 st marca 2021 )
  4. (w) Jack Hunter, „  Anthropology and Psi Research  ” w encyklopedii psilocybiny ,18 czerwca 2015
  5. (w) Amira El-Zein, Islam, Arabowie i inteligentny świat dżinów , Syracuse University Press,30 marca 2017 r.( ISBN  9780815635147 )
  6. (w) William Matthews , „  'Mądrość', 'Wiedza' i 'Model myśli I Ching': Dwie perspektywy na właściwe wykorzystanie klasyki we współczesnym Hangzhou  ” , Wspólna Konferencja Studiów Azji Wschodniej ,2016( przeczytaj online , skonsultowano 2 marca 2021 r. )
  7. Vandana Singh Kushwah , Rashmi Sisodia i Chhaya Bhatnagar , „  wiara magiczno-religijnych i społecznych tribals dzielnicy Udaipur, Rajasthan  ”, Journal of etnobiologia i etnomedycyny , vol.  13, n o  1,1 st grudzień 2017, s.  69 ( ISSN  1746-4269 , PMID  29191222 , PMCID  PMC5709986 , DOI  10.1186 / s13002-017-0195-2 , odczyt online , dostęp 2 marca 2021 )
  8. etymologiczny definicja z magią z National Center for tekstowy i leksykalnych Resources . http://elearning.unifr.ch/antiquitas/fiches.php?id_fiche=30 . Pierre Chantraine, Słownik etymologiczny języka greckiego , t. 3, 1974. Por. o słowie „mag” i reakcjach Kościoła: Jean-Baptiste Thiers, Traite des superstitions , 1741, 4 tom.
  9. staroperski meillet
  10. „Inskrypcja Béhistouna” (515 pne), pismem klinowym i w trzech językach (staroperski, babiloński, elamicki)
  11. Heraklit, fragment B 14: The Presocratic , Paryż, Gallimard, „Pléiade”, 1988, s.  149 .
  12. Herodot, Dochodzenie , Księga I, 101, przeł. z greckiego Gallimard, „Folio”, t. 1, s.  95 .
  13. O średniowiecznych magów: RC Zaehner, The Dawn and Twilight of Zoroastrianism (1961), Phoenix Press, 2002, s.  160 mkw. G. Widengren, Religie Iranu (1965), trad., Paryż, Payot, „Religie ludzkości”, 1968, s.  134 mkw. Pierre A. Riffard, Esotericisms other , Paryż, Robert Laffont, „Bouquins”, 1997, s.  503-511 .
  14. (w) A. de Jong, Zoroastrianizm w literaturze greckiej i rzymskiej , Leiden 1997.
  15. Surowiec Magisterium
  16. Diogenes Laërce, VII, 109; IX, 34. Joseph Bidez i Franz Cumont , Les mages hellénisé. Zoroastre, Ostanès i Hystaspe według tradycji greckich (1938), Paryż, Les Belles Lettres, 2  t ., 1973. Teksty po grecku wydane około 270 pne. AD, pod Ptolemeuszem II Filadelfem. Teksty w języku greckim w t. JA.
  17. Gian Mansi, Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio (31 tom, Folio, Florencja i Wenecja, 1758-1798), tom. VIII.
  18. Apulejusz, Apologia, czyli magia (w. 158), XXVI, 6, przeł. z łaciny, Classics Garnier, 1933, s.  47 . Przeczytaj Adam Abt, Die Apologie des Apuleius von Madaura un die antike Zauberei , Giessen, A. Töpelmann Verlag, 1908.
  19. Helena Bławatska, odsłonięcie Izydy (1877), t. 2: Teologia , przeł. roku., Adyar, 2000.
  20. Helena Blavatsky, Słownik teozoficzny (1892), przeł., Adyar, 1981, s.  226 .
  21. "  Magia to Nauka i Sztuka powodowania Zmiany zgodnie z Wolą.  », Aleister Crowley, Magick in Theory and Practice (1929-1930), Routledge i Kegan Paul, 1975, s.  125 .
  22. Papus, ABC Illustrated Occultism (1922, pośmiertnie), Saint-Jean-de-Braye, Dangles, 1984, s.  395 .
  23. Pierre A. Riffard, Słownik ezoteryzmu , Paryż, Payot, 1983, s.  198 .
  24. René Bailly, Słownik synonimów języka francuskiego , Larousse, 1971, s.  356 .
  25. Edward Evans-Pritchard rozróżnia w ten sposób czary i czary ( Witchcraft, Oracles and Magic wśród Azande , Oxford, Clarendon Press, 1937, tłum.: Sorcellerie, oracles et MAGIC chez les Azendés , Gallimard, 1972.
  26. Karl Preisendanz i Albert Henrichs, Papyri Graecae Magicae. Die Griechischen Zauberpapyri , 2 nd ed., 1974, 2 objętości. Stuttgart, Teubner. Tradycja. : Michaël Martin, Les papyrus grecs magiques , Manuscript-University Editions, „Histoire”, 2002, 284 s.
  27. W sprawie Bôlos de Mendes: A.-J. Festugière, Objawienie Hermesa Trismegistosa , t. 1: Astrologia i nauki okultystyczne (1944), Paryż, Les Belles Lettres, 1981, s.  193-238 .
  28. Jean Pic de la Mirandole, 900 wnioski (1486), n o  782 i 784, tłum., Paryż, Allia, 1999, s.  195 .
  29. Paracelsusowi Duża astronomia (1537, 1 st ed. 1571) Proc. Deall., Paryż, Dervy, 2000, s.  88 , 106, 179. O magii s.  166-175 .
  30. O analogiach i korespondencjach: Pierre A. Riffard, L'ésotérisme , Robert Laffont, „Bouquins”, 1990, s.  335-349  ; Wouter J. Hanegraaff (red.), Słownik gnozy i ezoteryki zachodniej , Leyden, Brill, 2005, t. 1, s.  275-279 .
  31. Duży magiczny papirus Biblioteki Narodowej w Paryżu (IV° s.), Trad. z greki: Podręcznik magii egipskiej , Paryż, Les Belles Lettres, „Aux sources de la Tradition”, 1995. Éric Pier Sperandio, Przewodnik po białej magii. Recettes de sorcières (1997), Paryż, czytam, „Aventure secrète”, 2004, s.  54 .
  32. Éliphas Lévi: Sekrety magii , s.  54 , 203-204, 824-826.
  33. James George Frazer, Złota gałązka , t. 1: Król magik w społeczeństwie pierwotnym (1890), rozdz. 3, tłum., Robert Laffont, „Książki”. Por. Marcel Mauss , Zarys ogólnej teorii magii (1902-1903), w: Sociologie et Anthropologie , PUF, 1950, s.  56-66 ). „Prawa kojarzenia idei” sięgają czasów filozofa Davida Hume'a .
  34. Omraam Mikhaël Aïvanhov, „Szukaj Królestwa Bożego i Jego Sprawiedliwości” , VI, 3: „Magia Boża”, Fréjus, Éditions Prosveta, „Synopsis”, 1998, s.  463-478 . Zobacz Księga boskiej magii , Fréjus, Prosveta, „Izvor”.
  35. OM Aïvanhov, Księga Boskiej Magii , Frejus, Prosveta, „Izvor”, rozdz. 11.
  36. Św. Augustyn, Miasto Boże (420-429), X, 29-32.
  37. Por. Jean-Baptiste Thiers, Traktat o przesądach, które dotyczą sakramentów według Pisma Świętego, dekretów soborów i uczuć Ojców Świętych i Teologów , Paryż, 1741, 4 tom. | data = 7.8.2009
  38. Grimuar odpędzający ducha miejsca itp.
  39. J. Pic de la Mirandole , Rozprawa o godności człowieka (1486). Podobnie w Apologii , 1489.
  40. Simon Blocquel, Czerwona magia, śmietanka naturalnych lub wróżbiarskich nauk okultystycznych, hellenista Aaron , 1843, 160 s.
  41. Agryppa, Paradoks niepewności, próżności i nadużycia nauki (1531), rozdz. 41-46, trad. z łaciny 1608.
  42. O magicznym kręgu: Teofrast , badania nad roślinami ( III e .. S BC), Księga IX, 8, przeł. z greckiego Les Belles Lettres , coll. "Budé", t. 3, 1989
  43. Pliniusz Starszy , Natural History [ szczegóły wydania ] [ przeczytaj online ] (ok. 70, księga XXX, 49 i 107) Przekład z łaciny, Les Belles Lettres, „Budé”, 1974.
  44. Guillaume d'Auvergne, Wiara i prawa (De fide et legibus) (ok. 1230).
  45. Roger Bacon, O godnej podziwu mocy (De secretis operibus artis et naturae) (ok. 1260), trad. z łaciny, Gutenberg Reprints, 2008. Tekst online
  46. Claudius Aelianus, Traktat o naturze zwierząt ( III e s.), II, 14, tłum. Grecki. Zob. Michaël Martin, Magic and Magicians in the Greco-Roman World , Paryż, Errance, 2005, s.  204 .
  47. Claude Postel, John Dee. Mag złotej alei , powieść, Les Belles Lettres, 1995, s.  106 . Według Johna Dee, wierną Wzajemne Co Przekazywana przez wiele lat między D r . John Dee i Niektóre Spirits , 1 st ed. Casaubon, 1659. [1] .
  48. Sofokles, Les trachiniennes (415 pne), 585.
  49. GCC Catalogus Codicum Astrologorum Graecorum , Bruksela, 12 tomów w 20 tomach, 1898-1953, VIII, 2, s.  143 , tłum. Festugière.
  50. Marsile Ficino, Trzy księgi życia (De triplici vita) (1489), III, 21: Opera omnia s.  562 . D.-P. Walker, duchowa i anielska magia. Od Ficina do Campanelli (1958), Dervy, 1988, s.  26-27 .
  51. Henri-Corneille Agrippa de Nettesheim, Filozofia okultystyczna , t. 1, s.  1 .
  52. Jacques de Voragine, Złota legenda (około 1250), tłum., Paryż, Gallimard, „Pléiade”, 2004, 1550 s.
  53. Według wież Grzegorza ( VI e s)
  54. Porfir, Życie Pitagorasa , § 48, Les Belles Lettres, s.  59 .
  55. (Pseudo-) Paracelsus, Liber secundus Archidoxis magicae , Bazylea, 1570. Trad. Claude Lecouteux, Księga grimuarów , Imago, 2002, s.  38 .
  56. Pic de la Mirandole, 900 konkluzji filozoficznych, kabalistycznych i teologicznych (1486), Konkluzja XXX, przeł. z łaciny, Paryż, Allia, 1999, s.  197-201 .
  57. O sztuce osławionej: studia Juliena Véronèse, m.in. Ars notoria w średniowieczu i w czasach nowożytnych. Studium theurgic magicznej tradycji ( XII th - XVII th  wieku) , praca, Paris X-Nanterre, 2004.
  58. Eurypides, Ifigenia w Taurydzie (414 pne), 1336.
  59. Marsilio Ficino, Teologia platońska , XIII, 1: Opera omnia s.  284 .
  60. Jacob Böhme, Sex puncta mystica , 1620.
  61. Papirus Berliński . Zob. Fritz Graf, Magia w grecko-rzymskiej starożytności , Paryż, Les Belles Lettres, 1994, s.  126-134 , 223-226.
  62. Johannes Reuchlin, De arte cabalistica (1517), trad. François Secret: La kabbale , Aubier-Montaigne, 1973.
  63. Magia Henocha, Hiramasz, edycje Bursztynowe
  64. Dion Cassius, Historia rzymska (III ° s.), Księga LXXII, 8, przeł. z greckiego, Paryż, Les Belles Lettres, „Budé”.
  65. Platon, Bankiet , 203 a
  66. Aleister Crowley, Księga Prawa. Liber Legis (1904).
  67. Roberte Hamayon, Polowanie na duszę. Zarys teorii szamanizmu syberyjskiego , Paryż, Société d'ethnologie, University of Paris X, s.  533 . Michel Perrin , Le chamanisme , Paryż, PUF, "Que sais-je?", 1995, s.  39 .
  68. Hérodote, L'inquête , IV, 15. Patrz M. Eliade, Le chamanisme et les technologies archaïques de l'ecstase (1968), Payot, s.  86 , 305.
  69. P. Riffard, Słownik ezoteryzmu , Payot, 1983, s.  340 .
  70. Św. Augustyn, O doktrynie chrześcijańskiej (397-427): sprzeciw wobec magii (II, 36-38), pojęcie „paktu z diabłem” (II, 24); Miasto Boże (420-429), księgi V, VIII i X.9. Agryppa de Nettesheim, Filozofia okultystyczna , t. III: Magia ceremonialna . P. Massé du Mans, De imposture et decomperie des diables, divins, enchanteurs, sorciers, knotteurs d'esguillettes, peppers, nekromanci, palmists… , 1579.
  71. RP Johannès, Praktyczny podręcznik czarnoksięstwa Berry , Paryż, Guy Trédaniel-Éditions de La Maisnie, 1986, s.  63-65 .
  72. Plotyn Enneads (III w.), Traktowane 28 (Ennéade IV.4), Proc. z greckiego, Traktaty 27-29 , Garnier-Flammarion, 2004.
  73. Plotyn, Enneady , IV, 3, 11.
  74. Marsilio Ficino, Trzy księgi życia (1489), księga III („Jak zorganizować swoje życie w sposób niebiański” De vita coelitus comparanda ), trad. z łac., Paryż, Fayard, „Korpus dzieł filozoficznych”, 2000, 276 s. Zobacz Daniela-P. Walker, Magia duchowa i anielska od Ficina do Campanelli (1958), przeł. roku, Paryż, Albin Michel, 1988.
  75. Marsilio Ficino, Komentarz do „Uczty” Platona (1469), VI, 10. Trad. R. Marcel, 1956, s.  219 .
  76. Jean Pic de la Mirandole, Apologia (1487), apud H. Crouzel, Une controverse sur Orygenes a la Renaissance , Vrin, 1977.
  77. Agryppa, Filozofia okultystyczna , ja, rozdz. 11. Zob. Platon, Timaeus , 29-50.
  78. Frédéric Keck , Teorie magii w angielskich i francuskich tradycjach antropologicznych” , Methodos , 2, 2002.
  79. Edward B. Tylor, prymityw cywilizacyjny La (1871), przeł. roku., Paryż, Reinwald, 1876, 2  t .
  80. James Frazer, Złota gałąź (1911-1915), przeł. roku, Robert Laffont, Kolekcja Bouquins, 1981-1984, 4 tom.
  81. Marcel Mauss, Zarys ogólnej teorii magii (1902-1903), w socjologii i antropologii (1902-1934, 1 st ed. 1950), Paryż, PUF, 2004, str.  1-141 .
  82. Émile Durkheim, Podstawowe formy życia religijnego (1912), PUF, 2007, 647 s.
  83. Bronisław Malinowski, Les jardins de corail (1935), przeł. de l'An., Paryż, La Découverte, 2007. Archipel des Trobriand, niedaleko Nowej Gwinei. Alfred R. Radcliffe-Brown , Struktura i funkcja w społeczeństwie pierwotnym (1952), przeł. roku, Próg, „Points Essais”, 1969; Czary, wyrocznie i magia wśród Azandé (1937), trad., Gallimard, 1972. W Nigrze.
  84. Claude Lévi-Strauss, Anthropologie Structurale , Plon, 1958; „Czarownik i jego magia”, „Symboliczna skuteczność”.
  85. Marcel Mauss, Fizyczny wpływ na jednostkę idei śmierci sugerowanej przez społeczność (Australia, Nowa Zelandia) (1926), w Sociology and Anthropology , PUF, s.  311 mkw.
  86. M. Berger, „L'ésotérisme spirituel”, 1998. [2] .
  87. Jules Bois i Joris-Karl Huysmans (  il . Henry de Malvost), Satanizm i magia , Paryż, Léon Chailley,1895.
  88. Robert Muchembled, Magia i czary w Europie od średniowiecza do współczesności , Paryż, Armand Colin ,1994
  89. Jean Clottes i David Lewis-Williams, Szamani prehistorii. Trans i magia w zdobionych jaskiniach (1996), Paryż, La maison des roches, 2001, 236 s.
  90. Sztuka mebli: paleolityczna Wenus
  91. Filostrate Ateńczyka, Życie Apoloniusza z Tyany , I, 2, w Rzymian grecs et latins , Gallimard, coll. „Pléiade”, 1958.
  92. Poranek boga-ludzi: studium greckiego szamanizmu
  93. Marcello Carastro, Miasto Trzech Króli: myślenie o magii w starożytnej Grecji , Jérôme Millon,2006, 271  s.
  94. Fritz Graf, Magia w grecko-rzymskiej starożytności , Les Belles Lettres ,1999, 322  s.
  95. Izydor z Sewilli, Etymologiae (630), księga VII, rozdz. 9: De Magis , Oksford, 1957.
  96. Gian Mansi, ok., tom. X, płk. 627.
  97. Helefe-Leclercq, Historia soborów według dokumentów oryginalnych , I, 2, s.  1018 .
  98. Sobór Agde (w 506): Gian Mansi, ok., t. VIII, płk. 336.
  99. Chartularium Universitatis Parisiensis , wyd. H. Denifle i A. Chatelain, 1891-1899, t. ja, s.  543 .
  100. Robert-Léon Wagner, „Sorcier” i „Magicien”. Przyczynek do historii słownictwa magicznego , Droz, 1939, s.  138 .
  101. Camerarius, Commentarius de generibus divinationum… , 1575, 151-11 s.
  102. Margaret Murray, Kult czarownic w Europie Zachodniej (1921), Filiquarian Publishing, 2007, 348 s.
  103. Gerald Gardner, Witchcraft Today (1954), Arrow Books, 1970, s. 192.
  104. Wouter J. Hanegraaff, New Age Religion and Western Culture SUNY (State University of New York) Press, 1998, s.  394 .
  105. Robert Muchembled ( reż. ) And Marie-Sylvie Dupont-Bouchat, Magia i czary w Europie od średniowiecza do współczesności , Paryż, Armand Colin ,1994, „Oswojony diabeł, Czary na nowo, Magia i czary w XIX wieku”

Załączniki

Powiązane artykuły

Autorski Galanteria Techniki / narzędzia Nauka / magiczne relacje

Linki zewnętrzne