Historia botaniki

Historia botaniki jest ekspozycja i narracja idei, badań i prac związanych z opisu, klasyfikacji, funkcjonowanie, dystrybucji i relacje z organizmów należących do królestwa Fungi , Chromists i roślin w różnych okresach historycznych .

Od starożytności do badania roślin podchodzono z dwóch zupełnie różnych podejść: teoretycznego i utylitarnego. Z pierwszego punktu widzenia, który nazywamy czystą botaniką , nauka o roślinach została zbudowana na własnych zaletach jako integralna część biologii . Zgodnie z koncepcją utylitarną, botanika stosowana była rozumiana jako dyscyplina związana z medycyną lub agronomią . W różnych okresach jego ewolucji jednego lub drugiego podejścia zwyciężył, choć jego początki - datowany na VIII th  wieku  przed naszą erą. BC - dominuje podejście botaniki stosowanej.

Botaniczne , podobnie jak wielu innych nauk, osiągnął pierwszy termin zdefiniowany swoje zasady i problemy w starożytnej Grecji , a następnie kontynuował swój rozwój w okresie cesarstwa rzymskiego . Teofrast , uczeń Arystotelesa i uważany za ojca botaniki, pozostawił nam w spadku dwa ważne dzieła, które zwykle przytacza się jako źródło tej nauki: De historia plantarum (Historia roślin) i De causis plantarum (Przyczyny roślin). Rzymianie niewiele wnieśli do podstaw botaniki, ale wnieśli wielki wkład w naszą wiedzę o botanice stosowanej w rolnictwie . Rzymski encyklopedysta Pliniusz Starszy omówił rośliny w księgach od 12 do 26 z 37 tomów swojej Historii Naturalis .

Szacuje się, że w czasach Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie notowano od 1300 do 1400 roślin. Po upadku cesarstwa w V -tego  wieku , wszystkie postępy dokonane w starożytności musiały być na nowo od XII th  century , aby zostały utracone lub ignorowane dla wielu z nich podczas niskich średniowiecza . Konserwatywna tradycja Kościoła i praca kilku osobistości pozwoliły, choć bardzo powoli, na postęp wiedzy o roślinach w tym okresie.

W XV i XVI -tego wieku, botanika opracowany jako odrębna dyscyplina naukowa o ziołolecznictwie i medycynie, ale w dalszym ciągu przyczyniać się do obu tych obszarach. Kilka czynników umożliwiło rozwój i postęp botaniki w ciągu tych wieków: wynalezienie druku , pojawienie się papieru do przygotowywania zielników , rozwój ogrodów botanicznych , wszystko to związane z rozwojem sztuki i nauki nawigacji, które uczyniły ją możliwość przeprowadzenia wypraw botanicznych. Wszystkie te czynniki razem umożliwiły znaczny wzrost liczby znanych gatunków oraz upowszechnienie wiedzy lokalnej lub regionalnej na skalę międzynarodową.

Napędzane przez dzieła Galileusza , Keplera , Bacona i Kartezjusza , nowoczesna nauka urodził się w XVII -tego  wieku . W związku z rosnącą potrzebą wymiany myśli i informacji europejskich przyrodników zaczęto tworzyć pierwsze akademie naukowe. Joachim Jungius był pierwszym naukowcem, który połączył umysł wyszkolony w filozofii z dokładną obserwacją roślin. Posiadał umiejętność precyzyjnego definiowania terminów, a tym samym ograniczania użycia terminów niejasnych lub arbitralnych w systematyce. Uważany jest za twórcę języka naukowego, rozwiniętego później przez Anglika Johna Raya i udoskonalonego przez Szweda Carla von Linné .

Linneuszowi przypisuje się kilka głównych innowacji w taksonomii . Przede wszystkim zastosowanie dwumianowej nomenklatury gatunków w odniesieniu do rygorystycznej ich charakterystyki morfologicznej. Po drugie, użycie precyzyjnej terminologii. Opierając się na pracy Jungiusza, Linneusz precyzyjnie zdefiniował różne terminy morfologiczne, które są używane w jego opisach każdego gatunku lub rodzaju , zwłaszcza terminy związane z morfologią kwiatów i morfologią owoców .

Jednak ten sam Linneusz zauważył wady swojego systemu i na próżno szukał nowych rozwiązań. Jego koncepcja stałości każdego gatunku była oczywistą przeszkodą w ustanowieniu systemu naturalnego, ponieważ ta koncepcja gatunku zaprzeczała istnieniu naturalnych zmian, które są niezbędne dla rozwoju systemu naturalnego. Ta sprzeczność trwała długo i została rozwiązana dopiero w 1859 roku dzięki pracy Karola Darwina . W ciągu XVII i XVIII -go stulecia, urodziły dwie dyscypliny naukowe dlatego mają głęboki wpływ na rozwój wszystkich dziedzin botaniki: z anatomii i fizjologii roślin .

Zasadnicze idee teorii ewolucji Darwina drogą doboru naturalnego wpłynęły znacząco na koncepcję klasyfikacji roślin. Pojawiły się więc klasyfikacje filogenetyczne , oparte głównie na związkach bliskości ewolucyjnej między różnymi gatunkami, odtwarzając historię ich zróżnicowania od powstania życia na Ziemi do dnia dzisiejszego. Pierwszym systemem uznanym za filogenetyczny jest system zaproponowany w Syllabus der Pflanzenfamilien (1892) przez Adolfa Englera, znany później jako system Englera , którego wiele późniejszych adaptacji stanowiło podstawę uniwersalnego układu odniesienia, który ustrukturyzował (i nadal to czyni). ) wiele traktatów o florze i zielniku na świecie, nawet jeśli niektóre z jego zasad interpretacji procesu ewolucyjnego w roślinach zostały porzucone przez współczesną naukę.

W xix TH and xx TH wieku były szczególnie owocne badań botanicznych, co prowadzi do powstania wielu dziedzinach, takich jak ekologii , w Geobotaniki , w cytogenetycznych i biologii molekularnej . Jeśli ten obszar badań jest nieco wyszło z użycia w trakcie XX th  wieku, to odzyskał witalność od końca tego stulecia, w tym dzieł filogenezy i analizy molekularnej DNA naznaczonym pierwszej publikacji genomu sekwencji z o okrytonasiennych , Arabidopsis thaliana , w 2000 r.

antyk

Wschodnia starożytność

Ze względu na ich zastosowanie w żywności, odzieży i jako lekarstwo na choroby, stosowanie roślin jest jedną z działalności człowieka, która pozostawiła najstarsze zapisy historyczne. Pierwszy z nich, datowany na VIII th  wieku  przed naszą erą. AD , są zapisane na asyryjskiej tabliczce przechowywanej w British Museum . Po obu stronach ma dwie kolumny nazw, które wymieniają nie mniej niż 61 akadyjskich nazw roślin uprawianych w ogrodach Merodach-Baladan II (biblijna nazwa Mardouk-Appa-Iddin II).

Kolumna I tabliczki rozpoczyna się od czosnku , następnie cebuli i pora , następnie wymienia sałatę , ogórka i rzodkiewkę , a następnie kontynuuje inne rośliny jadalne, pastewne, przyprawowe, lecznicze i ozdobne, które były wówczas uprawiane w Mezopotamii .

W starożytnych Chinach Shennong , znany również jako „Cesarz Pięciu Ziarn”, był cesarzem i bohaterem kulturowym, który żył około 5000 lat temu. Uważany jest za „ojca chińskiego rolnictwa”. Shennong nauczył swój lud, jak uprawiać zboże jako źródło pożywienia, aby uniknąć polowania na zwierzęta.

Niemniej jednak pierwszym tekstem związanym z botaniką, jaki kiedykolwiek zarejestrowano, jest Tzu-I Pên Tshao Ching ("Farmakopea Klasyczna Tzu-I") i wszystko wskazuje na to, że został napisany za życia Konfucjusza lub niedługo później (V wiek przed JC.).

Vriksá-Ayurveda do Parashara jest jednym z najważniejszych wkładów do botaniki z Indii starego. Z powodu jego stylu językowego, zakłada się, że ta książka została napisana między I st  wieku  pne. Pne a IV th  wieku . W tej książce omówiono różne dyscypliny botaniczne, w tym pochodzenie życia , ekologię , rozmieszczenie lasów, morfologię, klasyfikację, nazewnictwo, histologię i fizjologię roślin. Przypuszcza się, że został napisany przez Parashara, aby uczyć botaniki studentów ajurwedy (medycyny hinduskiej). Opisy morfologii rośliny były dość szczegółowe. Parashara wiedziała o komórce ( rasakosa ) i chlorofilu ( ranjakena pacyamanat ). Ponadto wymienia się dwa rodzaje roślin: dui-matrika ( dwuliścienne ) i eka-matrika ( jednoliścienne ). Rośliny są również klasyfikowane do „rodzin” ( gana vibhaga  : „podział na grupy”), które są obecnie uważane grupy naturalnych i są rozpoznawane przez współczesnej taksonomii , takich jak Sami Ganiya ( rośliny strączkowe ), puplika Ganiya ( Rutaceae ), Suastika Ganiya ( krzyżowych ) , Ganiya pushpa tri ( Cucurbitaceae ), Mallika Ganiya ( Apocynaceae ) i kurchá Ganiya pushpa ( Compositae ).

Klasyczny antyk

Nauka o roślinach, podobnie jak wiele innych, po raz pierwszy wyraźnie wyraziła swoje zasady i problemy w starożytnej Grecji , a następnie kontynuowało swój rozwój w Cesarstwie Rzymskim . Wśród wszystkich postaci tego okresu wyróżniają się Arystoteles , Teofrast , Pliniusz Starszy i Dioskorides .

Arystoteles (384-322 AC) zebrał cenne informacje na temat okazów roślin i zwierząt z większości znanego wówczas świata, dzieląc rośliny na dwie grupy: „rośliny kwitnące” i „rośliny bez kwiatów”, w tym paprocie , mchy , wątrobowce , grzyby i glony obserwowane do tego czasu.

Pierwsze naukowe, a raczej filozoficzne zainteresowanie roślinami znajdujemy w pracach greckiego Empedoklesa z Agrigento (490-430 o.P.), najbardziej znanego przedstawiciela szkoły pitagorejskiej . Wyjaśnił, że rośliny mają nie tylko duszę, ale i pewną formę zdrowego rozsądku, bo mimo wszystko, co im przeszkadza, upierają się przy swoim zamiarze i rosną w kierunku światła. Empedokles zauważył również, że organizm rośliny nie tworzy zintegrowanej całości, jak u zwierząt, ale wydaje się, że wszystkie jego części żyją i rozwijają się niezależnie. Obecnie ta sama idea wyrażana jest w kategoriach otwartego lub nieokreślonego rozwoju.

Théophraste (372-287 AC) był uczniem Arystotelesa, od którego odziedziczył kierunek liceum , oprócz swojej bibliotece. Teofrast przekazał nam dwa ważne dzieła, które są zwykle cytowane jako źródła botaniki jako nauki: De historia plantarum („O historii roślin”) i De causis plantarum („O przyczynach roślin”). Dzieło Teofrast jest najważniejsze na temat całej starożytności i średniowiecza . W pierwszej księdze, składającej się z 17 monografii, opisano 480 gatunków , z których wiele nazw (m.in. Crataegus , Daucus , Asparagus , Narcissus ) jest nadal używanych. Teofrast ustalił klasyfikację roślin na drzewa , krzewy , krzewy i trawy , które choć bardzo sztuczne , miały szeroki zasięg i są uważane za pierwszą sztuczną klasyfikację . W pracy wyróżniono rośliny jednoroczne , dwuletnie i wieloletnie .

W De causis plantarum Teofrast definiuje pojęcia hipogynia, perygynia i epigynia, to znaczy ideę, że kwiaty można klasyfikować według względnej pozycji jajnika w stosunku do innych kawałków kwiatów. Ponadto podkreślił różnice między roślinami jednoliściennymi i dwuliściennymi i sporządził opisową listę roślin leczniczych . Teofrast rozpoznał również różnice między różnymi tkankami roślinnymi i opracował podstawowe idee dotyczące różnych typów rozmnażania bezpłciowego i płciowego , których jednak nie uwzględnił w swojej klasyfikacji.

Rzymianie podeszli do tego wszystkiego z bardziej praktycznym zmysłem, mniej związanym z czystą nauką niż z inżynierią i naukami stosowanymi. Praktycznym przykładem jest encyklopedia Pliniusza Starszego (23-79), Naturalis Historia (Historia Naturalna), obszerne dzieło, z którego znanych jest 37 ksiąg, w tym tomy od 12 do 27 poświęcone są roślinom. Jest to kompletny zbiór faktów i fantazji o żywych istotach, w których rzeczywistość bywa mylona z fikcją.

Ta sama orientacja praktyczna ożywia pracę Dioscoridesa (ok. 40-90), greckiego lekarza w służbie cesarskiej armii rzymskiej. Jego praca De Materia Medica ("O sprawach medycznych"), poświęcona, jak wskazuje jej tytuł, ziołolecznictwie , miała duży wpływ na tę dziedzinę wiedzy aż do około 1600 roku . De Materia Medica w swoich książkach 3 i 4 szczegółowo opisuje obserwacje 600 roślin, które są sklasyfikowane według ich właściwości farmakologicznych, prowadząc do rozpoznania naturalnych grup roślin, takich jak wargi sromowe ( Lamiaceae ) i baldaszkowate ( Apiaceae ), chociaż ich opisy są bardzo zwięzłe. Jest to ważne dzieło, które skupia całą ówczesną wiedzę fitoterapeutyczną i której wpływ utrzymywał się aż do renesansu . Szacuje się, że w czasach Cesarstwa Rzymskiego znanych było od 1300 do 1400 gatunków roślin .

Średniowiecze

Wszystkie postępy dokonane w dawnych czasach , z których wiele zostało utracone lub ignorowane podczas niskich średniowiecza , musiały być na nowo od XII th  wieku , po upadku Cesarstwa Rzymskiego w V th  wieku . Dopiero konserwatywna tradycja Kościoła i praca kilku osobistości zapewniły, choć bardzo powoli, postęp wiedzy o roślinach.

W średniowieczu należy zwrócić uwagę na wielkie znaczenie Arabów , którzy w tamtym czasie zdominowali znaczną część Zachodu . W VIII -go  wieku, Al-Asma'i (ok. 740-828), językoznawca z Basry w Iraku , jest autorem książki botanicznego na rośliny i drzewa, w którym nazwał 276 roślin, z których wiele jest oznaczenia zbiorowe. Nadał też nazwę wszystkim roślinom, które rosną w różnych częściach Półwyspu Arabskiego . Kurdyjski myśliciel Ābu Ḥanīfah Āḥmad ibn Dawūd Dinawārī (828-896) jest uważany za twórcę arabskiej botaniki za swoją pracę Kitâb al-nabât („Księga roślin”), w której wymieniono co najmniej 637 gatunków roślin i która opisuje rozwój rośliny od kiełkowania do starzenia, opis etapów wzrostu i produkcji kwiatów i owoców .

Na początku XIII th  wieku , biolog andaluzyjski Abu al-Abbas al-Nabati opracował metodę naukową do botaniki, wprowadzając empirycznych i eksperymentalnych technik testowania i opisy ziół leczniczych , oddzielając niepotwierdzone informacje te obsługiwane przez obserwacji i eksperymentów.

Jego uczeń, Ibn al-Baitar (1197-1248), napisał encyklopedię farmaceutyczną ( Kitāb al-Jāmi 'li-mufradāt al-adwiya wa-l-aghdhiya , „kompilacja leków i prostych środków spożywczych”), w której są opisane 1400 gatunków roślin, pokarmów i leków, z czego 300 to prawdziwe odkrycia. Książka w języku łacińskim, miał wielki wpływ na rozwój europejskich biologów i zielarzy do XVIII i XIX th wieku. Pod kalifatu Kordoby , wyróżnia się pracę Abul-Qasim Khakaf ibn al Abbas al Zahravi, lepiej znany pod nazwą Albucasis (936-1013), który napisał jego Higiena , dzieło, które zawiera 166 rysunków roślin z komentarzami.

Albertus Magnus (1193-1206) miał w tym okresie centralne znaczenie. Jego praca De vegetabilis et plantis libri septem („Siedem ksiąg roślin i roślin”, 1250), składająca się z siedmiu ksiąg, stanowi esej inspiracji Arystotelesa, gdyż zajmuje się problematyką fizjologii roślin i klasyfikacją roślin, która je przekształca. Arystotelesa i Teofrast, rozróżniając rośliny „bezlistne” (w tym dużą część kryptogamów ) od roślin „liściastych” (rośliny wyższe). Te z kolei dzielą się na „rośliny cortiquees” (później nazywane „  jednoliściennymi ”) i „plants tuniquees” (znane później jako liściaste ).

Średniowieczny zielnik

Specjaliści od roślin z okresu rękopisów uznali za przydatne zilustrowanie ich pism, aby uczynić je bardziej zrozumiałymi; w tym celu włączyli do swoich tekstów kolorowe ilustracje. Ale kolejni kopiści na przestrzeni tysiąca lat wprowadzali progresywne zniekształcenia, tak że ilustracje, zamiast być pomocą, stały się przeszkodą dla jasności i precyzji opisów. Z drugiej strony autorzy, którzy powstrzymali się od umieszczania ilustracji w swoich tekstach, stwierdzili, że ich opisy tekstowe nie były w stanie opisać roślin z wystarczającą wiernością, aby były rozpoznawalne, ponieważ te same rośliny otrzymały różne nazwy w różnych miejscach, a ponadto język nie został opracowany. Tak więc w końcu wielu autorów zrezygnowało z opisywania roślin i zadowoliło się wymienieniem wszystkich znanych im nazw dla każdej rośliny, a także chorób ludzkich, na które uznano, że są korzystne. Ta lista zwyczajowych nazw roślin i ich zastosowań leczniczych stanowi średniowieczne zielnik .

renesans

Renaissance stanowiła rewolucję w świecie nauki, a szczegółowe badania materialnego wszechświata i natury ludzkiej zostało przeprowadzone za pomocą hipotez i doświadczeń , które Spodziewano doprowadziłoby do nowości. I zmiany. Kilka czynników przyczyniło się do rozwoju i postępu botaniki: wynalezienie druku , pojawienie się papieru do przygotowywania zielników oraz rozwój ogrodów botanicznych (pierwszy był ten w Padwie w 1545 r. ), które razem pozwoliły na znaczny wzrost liczby znanych roślin, wszystko to związane z rozwojem sztuki i nauki nawigacji, co umożliwiło realizację wypraw botanicznych

Tekst Dioscoridesa nigdy nie został zapomniany, ale kopiowany, a czasem komentowany i rozszerzany w średniowieczu i renesansie , nie tylko w Europie, ale także w świecie islamskim. Pierwsza drukowana wersja pochodzi z 1478 r. , ale od 1516 r. nastąpiło wiele wydań ilustrowanych i komentowanych, wśród których wyróżnia się ta włoskiego Andrea Mattioli , która prawdopodobnie najbardziej przyczyniła się do upowszechnienia dzieła Dioscoridesa, czyli hiszpańskie wydanie Andrés Laguna .

W XVI -tego  wieku pierwsze ogrody botaniczne są oparte na północy Włoch . Wznowiono badania empiryczne roślin z każdego kraju i roślin egzotycznych, przywiezionych przez europejskich odkrywców i uprawianych w ogrodach. Zaczynamy publikować traktaty i katalogi, które nie ograniczają się już do powielania lub po prostu komentowania pracy Starożytnych, ale które, gdy udowodnimy niewystarczalność starożytnych katalogów, dążą do uzyskania i zaprezentowania wyczerpującej wiedzy o różnorodności. Roślina. Zastosowany schemat klasyfikacji był w tym czasie zależny od systemu Teofrast . Na początku XVI E  wieku, grupa botaników Europy Środkowej byli szczególnie zainteresowani leczniczych cnót roślin i starał się rysować i opisać wiernie rośliny które dorastało w ich ojczyźnie; opublikowali swoje obserwacje w książkach „o ziołach” lub „herbaria”, dzięki czemu są znani jako „zielarze”.

Zielniki te, zawierające wykaz i opis wielu ziół, wraz z ich właściwościami i zaletami, w szczególności w odniesieniu do ich zastosowania jako roślin leczniczych, miały tę zaletę, że uzupełniały, a później zastępowały przekazywaną ustnie wiedzę. Pierwsze zielniki tego typu dostarczały jedynie informacji o właściwościach leczniczych, rzeczywistych lub wyimaginowanych, grupy roślin. Z biegiem czasu te zielniki obejmowały większą liczbę gatunków, z których wiele nie miało wartości leczniczych, ale posiadało pewne niezwykłe lub ozdobne cechy. Liczba kopii tych odręcznych zielników musiała być dość ograniczona. Wynalezienie prasy drukarskiej umożliwiło nie tylko zwielokrotnienie liczby tych prac, ale także odtworzenie rysunków z lepszą jakością niż ich poprzednicy.

Pierwszy z zielników pisemnej w Europie w tym okresie, w którym, nawet jeśli odwołanie o niepodważalnych organem naukowym pozostał De Materia Medica z Dioscorides , stopniowo zwiększana przez opis nowych roślin w regionach, w których autorzy mieszkali, był Herbarium vivae Eicones zielarza Otto Brunfelsa (1489-1535), opublikowane w Strasburgu w 1530 roku .

Nauka roślin (dosłownie badanie roślin, stary termin botaniki), który szwajcarski anatom Conrad Gessner nazywa Res Herbaria (dosłownie Rzecz zioła) w XVI -tego  wieku, zdjął między 1530 a 1560 z zielarzy niemieckich.
Wraz z Jérôme Bockiem i Leonhartem Fuchsem Otto Brunfels uważany jest za jednego z ojców niemieckiej botaniki. Dzieło (Nowe) Kreuter Buch („Nowa księga ziół”, 1539 ), autorstwa Jérôme'a Bocka (znanego również jako Hieronymus Tragus , 1498-1554) zostało uznane nie tylko ze względu na opis roślin, ale także jako źródło język niemiecki jak to było mówione w XVI -tego  wieku. W pierwszym wydaniu jego książki brakowało ilustracji, zwłaszcza że Tragusa nie było stać na koszty. Aby zrekompensować brak wizualnych przedstawień roślin, Bock opisał każdy egzemplarz jasno i dokładnie w języku potocznym, którym wtedy się posługiwano, zamiast w łacinie, której używa się zwykle w tego typu pracach. Podobnie, zamiast postępować zgodnie z tradycją Dioscoridesa, stworzył własny system klasyfikacji 700 roślin, które składają się na książkę.

Książka De historia stirpium commentarii insignes („Niezwykłe komentarze do historii roślin”, 1542) Leonharta Fuchsa (1501-1566) nigdy nie została ukończona, ale jej niemieckie tłumaczenie, Neu Krauterbuch („Nowa księga ziół”, 1543) w której kilka stron poświęcono leksykonowi botanicznemu i opisano 500 gatunków.

W tym okresie wyróżnia się także Matthias de L'Obel (lub Lobelius) (1538-1616), autor Stirpium adversaria nova (1570), wydanej później pod tytułem Plantarum seu stirpium historia (1576), która eksponuje klasyfikację opartą na charaktery liści , co choć prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków, bardzo z grubsza mówi o różnicy między jednoliściennymi a dwuliściennymi.

Euricius Cordus (1486-1535) napisał Botanologicon (1534), a jego syn, Valerius Cordus (1515-1544), jest autorem bardzo ważnych dzieł, takich jak wydana po jego śmierci Historia stirpium libri V (1561), z których 502 gatunki opisane są doskonałymi ilustracjami. Charles de L'Écluse (Carolus Clusius, 1525-1609), wybitny botanik i ogrodnik, jest autorem Rariorum plantarum historia , ilustrowanej księgi ponad tysiąca rycin, w której starał się pogrupować gatunki według powinowactwa, na podstawie niezwykle dokładne opisy morfologiczne. Pomógł stworzyć jeden z pierwszych formalnych ogrodów botanicznych w Europie, Ogród Botaniczny Uniwersytetu w Leiden . Wiadomo, że jako ogrodnik wprowadził tulipana do Holandii i rozpoczął jego uprawę oraz ulepszanie genetyczne , co kilka lat później dało początek jednej z pierwszych pamiętnych spekulacji finansowych , tulipomanii .

Inni „zielarze” to Rembert Dodoens ze Stirpium historiae pemtades (1583), Tabernaemontanus , autor Icones (1590), Adam Lonitzer , Jacques Daléchamps , Nicolás Monardes ( Historia medical de las cosas que se traen de nuestras Indias Occidentales history, rzeczy zaczerpniętych z naszych Indii Zachodnich”) oraz Conrada Gessnera .

W pracy Pinax theatri botanici ( 1623 ) szwajcarskiego Gasparda Bauhina (1560-1624) zebrano około 6000 gatunków roślin, które autor próbował sklasyfikować, zamiast używać listy alfabetycznej, jak jego poprzednicy. Zastosowane kryterium nie było jednak szczególnie nowatorskie: „drzewa, krzewy i trawy”. W innych przypadkach jego klasyfikacja była zdecydowanie sztuczna, na przykład gdy zebrał wszystkie rośliny używane jako przyprawy w grupie „Aromaty”. Praca ta jest jednak uważana za najpełniejszy wyraz europejskich zielarzy, ponieważ z jednej strony rozpoczyna opis rodzajów lub gatunków, a z drugiej podsumowuje opisy gatunków za pomocą kilku słów a w wielu przypadkach tylko jeden, co w pewnym sensie przypomina nomenklaturę dwumianową, którą Linneusz narzucił kilka lat później.

Konieczność ujednolicenia kryteriów klasyfikacji pobudziła badania nad częściami roślin i ich funkcjami. Andrea Cesalpino (1519-1603) w swoich De plantis libri XVI ( 1583 ) i dodatku ad libros de plantis ( 1603 ) wyjaśnił, że klasyfikacja powinna opierać się na obiektywnych cechach, cechach roślin, a nie na ich użyteczności. Jego sukces w osiągnięciu naturalnego systemu klasyfikacji był ograniczony, ale jako pierwszy uwzględnił badania grup roślin dotychczas wykluczonych, takich jak glony , mchy , paprocie , skrzypy , grzyby i koralowce , na długo zanim zrozumiano, że grzyby są nie rośliny i że koralowce są w rzeczywistości zwierzętami . Jego klasyfikacja opiera się na cechach odnoszących się do pokroju, owocu, nasienia i zarodka (z wyłączeniem kwiatu), wyróżnia czternaście rodzajów roślin kwitnących i piętnasty na rośliny bez kwiatów i owoców, a grupy naturalne uznaje za strączkowe złożone , baldaszkowatych , Fagaceae , krzyżowych i boraginacées . Ta klasyfikacja służyła jako podstawa do kolejnych klasyfikacji.

Epoka nowożytna

XVII th  wieku było to, że od narodzin nowoczesnej nauki, napędzanym przez dzieło Galileusza (1564-1642), Keplera (1571-1630), Bacon (1561-1626) i Kartezjusza (1596/50). Ponieważ rosła potrzeba wymiany poglądów i informacji między europejskimi przyrodnikami, zaczęliśmy zakładać pierwsze akademie naukowe, takie jak we Włoszech Accademia dei Lincei założona w 1603 roku , w Wielkiej Brytanii Royal Society w 1660 roku oraz Francja Akademia Nauk w 1666 roku .

Księga Theophrastus, de Historia plantarum , służył jako punkt odniesienia dla kilku stuleci i hodowano XVII th  wieku przez Giovanniego da Bodeo Stapelio (1602-1636), którzy dodali komentarze i rysunki w opublikowanym edycja Amsterdamie w 1644 roku pośmiertnie.

Jungius Joachim (1587-1657), filozof , matematyk i przyrodnik niemiecki , był jedną z głównych postaci nauki XVII -tego  wieku . Jego prace, Doxoscopia (1662) i Isagoge phytoscope (1679), zostały opublikowane po jego śmierci dzięki jego studentom. Jego teorie botaniczne, znacznie wyprzedzające jego czasy, nie miały wówczas żadnego wpływu. Dopiero John Ray (1627-1705) wykorzystał je później w swojej pracy nad klasyfikacją botaniczną i to dzięki niemu z kolei dowiedział się o nich Linneusz (1707-1778).

Jungius był pierwszym niemieckim naukowcem, który połączył filozoficznie wyszkolony umysł z dokładną obserwacją roślin. Posiadał umiejętność precyzyjnego definiowania terminów, a tym samym ograniczania użycia terminów niejasnych lub arbitralnych w systematyce. Uważany jest za twórcę języka naukowego, rozwiniętego później przez Johna Raya i udoskonalonego przez Linneusza . Jego poglądy na klasyfikację roślin i cechy użyteczne w rozróżnianiu gatunków można podsumować następującymi cytatami:

„Jeśli rośliny nie zostaną sklasyfikowane jako określone gatunki i jeśli rodzaje nie zostaną zorganizowane za pomocą precyzyjnej metody, ale według kaprysu jednego lub drugiego, wówczas badanie roślin będzie nieskończone. "

„Znaki, które są wybrane do rozróżnienia, takie jak ciernie, kolor, zapach, smak, wartość lecznicza, siedlisko, okres kwitnienia, a także liczba kwiatów i owoców, nie mają ciągłości i nie dostarczają argumentów do rozróżnienia między gatunki. "

Najważniejszym dziełem systematyki roślin w XVII -tego  wieku był Historia plantarum generalis ( "The General History of Plants") od John Ray (1627-1705), który był oparty Linneusza, który głosił "założyciel" z systematyki . Ray, po szczegółowym badaniu embrionów różnych roślin, nakreślił wyraźną granicę między jednoliściennymi i dwuliściennymi w klasyfikacji „roślin doskonałych”, jak je wówczas nazywano.

Ray przyjął terminologię stworzoną przez Jungiusa i był pierwszym naukowcem, który wykorzystał cechy reprodukcyjne roślin (te związane z morfologią kwiatów ) jako podstawę swojego systemu klasyfikacji. Ray podjął próbę pierwszej naturalnej klasyfikacji roślin i wyjaśnił swoją metodę w trzech pracach: Methodus plantarum nova (1682), pierwszym tomie Historia plantarum (1686) i Methodus emendata (1703). W tej ostatniej pracy Ray ustalił sześć zasad, które do dziś stanowią część fundamentalnych zasad systematyki roślin:

„● Nazwy (roślin) nie powinny być zmieniane, aby uniknąć zamieszania i błędów.

.

W oparciu o te reguły Ray próbował wywnioskować szersze relacje (rodziny i rodzaje), wprowadził definicje kilku rodzajów i opracował klucz do określania roślin.

W Historia Plantarum (1686-1704, 3 tomy) sklasyfikował 1800 roślin w 33 grupy, wielokrotnie używając systemu binarnego opracowanego przez Bauhina. Podał też pierwszą definicję gatunku i poprawił klasyfikację określoną w „  Metodus  ”, która jednak pozostała sztuczna, ponieważ jako pierwsze kryterium różnicowania zachował pokrój rośliny. Następnie założył dwie duże grupy roślin, zielnych ( Herbae ) i drzew ( Arborae ). Rośliny zielne podzielono dalej na niedoskonałe ( Imperfectae , rośliny bez kwiatów) i doskonałe ( Perfectae , rośliny kwitnące). Te ostatnie zostały ostatecznie podzielone – podobnie jak grupa „  Arborae  ” – na jednoliścienne i dwuliścienne.

Problem relacji między gatunkami, definicji rodzajów i rodzin podejmowali także inni botanicy. Lekarz i filozof Augustus Quirinus Rivinus z Lipska (1652-1725) (znany również jako August Bachmann) zaproponował nazewnictwo binarne, podobne do używanego obecnie, w którym każdemu gatunkowi przypisuje nazwę rodzaju, po której następuje określony przymiotnik specyficzne dla każdego. Wprowadza kategorię zakonu (odpowiadającą „wielkiemu gatunkowi” Johna Raya i Andrei Caesalpino). Jako pierwszy zniósł starożytny podział roślin na trawy i drzewa i twierdził, że najpewniejszą metodą różnicowania roślin są ich narządy rozrodcze.

Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708) wprowadził jeszcze bardziej wyrafinowaną hierarchię klas, sekcji, rodzajów i gatunków. Jako pierwszy systematycznie zastosował wielomianowy system nomenklatury , polegający na przypisaniu każdemu gatunkowi nazwy łacińskiej złożonej z nazwy gatunkowej i zdania składającego się z kilku słów opisujących jednoznacznie dany takson (zdanie diagnostyczne). Na przykład imię „kocimiętka” podano jako następujący wielomian składający się z pięciu wyrazów: Nepeta floribus interrupte spiculatus pedunculatis , co oznacza „Nepeta z kwiatami w przerywanym szypułce”. Obecna nazwa dwumianowa tego gatunku to Nepeta cataria . Twórcą tego dwumianowego systemu nomenklatury jest Linneusz .

Okres Linneusza

Dzieło Rudolfa Jakoba Camerariusa (1665-1721), De sexu plantarum epistola ( 1694 ), miało ogromne znaczenie, gdyż ukazywało płciowy charakter kwiatów , organów, które w konsekwencji nabrały wielkiego znaczenia dla botaników, np. kryterium klasyfikacji. Od idei seksualności kwiatów Camerariusa rozpoczyna się ostatni system sztucznej klasyfikacji i dzieło jednego z najbardziej wpływowych botaników w dalszym rozwoju nauk o roślinach: Carla von Linnaeusa.

Carl von Linnaeus (Carolus Linnæus, L. lub Linnaeus 1707-1778), opublikował w 1735 roku swoją Systema Naturae , w której układ płciowy (clavis systematis sexualis) dzieli rośliny na 24 klasy zgodnie z charakterystyką androecium  : 23 klasy kwitnienia rośliny i ostatnią, XXIV, zwaną „Cryptogamia” (zdefiniowaną jako klasa, która continet vegetabilia quorum fructificationes oculis nostris se subtrahunt, oraz struktura ab aliis diversa gaudent , to znaczy, która „zawiera rośliny, których owoce są ukryte z naszych oczu i cieszą się inną strukturą od pozostałych ”) i podzielone na 4 rzędy, które odpowiadają paprociom, mchom, algom i grzybom.

  • i Monandria, rośliny jednopręcikowe.
  • ii Diandria, rośliny z dwoma pręcikami.
  • iii Triandria, trzy pręciki.
  • iv Tetrandria, cztery pręciki.
  • v Pentandria, pięć pręcików.
  • vi Hexandria, sześć pręcików.
  • vii Heptandria, siedem pręcików.
  • viii Octandria, osiem pręcików.
  • ix Enneandria, dziewięć pręcików.
  • x Decandria, dziesięć pręcików.
  • xi Dodekandria, dwanaście pręcików.
  • xii Icosandria, rośliny z więcej niż dwunastoma pręcikami, zjednoczone z kielichem .
  • xiii Polyandria, ponad dwanaście pręcików, zjednoczone z pojemnikiem .
  • xiv Didynamia, pręciki dwudynamiczne.
  • xv Tetradynamia, pręciki tetradynamowe.
  • xvi Monadelfia, pręciki monadelficzne.
  • xvii Diadelfia, pręciki diadelfia.
  • xviii Poliadelfia, poliadelfia pręciki.
  • xix Syngenezja, pręciki ze stopionymi pylnikami .
  • xx Gynandria, pręciki połączone ze słupkiem .
  • xxi Monoecia, rośliny jednopienne .
  • xxii Dioecia, rośliny dwupienne .
  • xxii Poligamia, rośliny poligamiczne.
  • xxiv Cryptogamia, rośliny bez kwiatów.

W Classes plantarum (1738) Linneusz nakreśla klasyfikację naturalną , ustanawiając 28 „naturalnych” porządków odpowiadających w przybliżeniu obecnej rodzinie, ponieważ sam rozpoznał sztuczny charakter swojego poprzedniego systemu. Po publikacji jego prac, Genera Plantarum (1737 2 th ed. 1754) i Philosophia Botanica (1751), pojawił się w 1753 Gatunek Plantarum w którym konsekwentnie używa dwumianowego nomenklaturę (już wprowadzony w "  Oländska och Gothlänska Resa  ", 1745 ) opisać około 6000 gatunków (około 1000 rodzajów ), zachowując wcześniejszą terminologię wielomianową z nową terminologią dwumianową. Pierwsza edycja tej pracy została podjęta na Kongresie Botaniki w Wiedniu (1900), jako punkt wyjścia dla obecnej nomenklatury botanicznej.

Linneuszowi przypisuje się kilka głównych innowacji w taksonomii. Przede wszystkim zastosowanie dwumianowej nomenklatury gatunków w odniesieniu do rygorystycznej ich charakterystyki morfologicznej. Po drugie, użycie precyzyjnej terminologii. Opierając się na pracy Jungiusza, Linneusz precyzyjnie definiuje kilka terminów morfologicznych, które są używane w jego opisach każdego gatunku lub rodzaju, szczególnie tych związanych z morfologią kwiatów i morfologią owoców . Linneusz wierzył, że celem botaniki jest stworzenie naturalnego systemu. W jednej ze swoich prób próbował sformalizować system oparty na liczbie, rozmieszczeniu i stopniu zespolenia płatków i pręcików ("system klasyfikacji płci"). Jednak ten sam Linneusz zauważył wady swojego systemu i na próżno szukał nowych rozwiązań. Jego koncepcja stałości każdego gatunku była oczywistą przeszkodą w ustanowieniu systemu naturalnego, ponieważ ta koncepcja gatunku zaprzeczała istnieniu naturalnych zmian, które są niezbędne dla rozwoju systemu naturalnego. Ta sprzeczność utrzymywała się przez długi czas i została rozwiązana dopiero w 1859 roku dzięki pracy Karola Darwina .

Początki anatomii

Pod koniec XVII -tego  wieku , to jest początek pierwszych obserwacji roślin w mikroskopie i badań anatomii roślin idą w górę, które wywierają wielki wpływ na późniejszych klasyfikacji. Obserwując liście pod mikroskopem Włoch Giovanni Alfonso Borelli (1608-1679) wyróżnił plamy, żyły, proste i gwiaździste włosy. Te mikroskopijne rośliny osiągnęły wielkie zainteresowanie i uważamy angielski Robert Hooke (1635-1703) i Nehemiasza Grew (1628-1711), włoski Marcello Malpighi (1623/94) i Holender Antonie van Leeuwenhoek (1630/23), jak najbardziej ważnych przedstawicieli tej dyscypliny w ostatniej trzeciej części XVII -tego wieku.

Hooke jest uważany za wynalazcę mikroskopu , za pomocą którego obserwował tkanki i organy różnych roślin. Jego najważniejsza praca, Micrographia (1667), zawiera dużą liczbę obserwacji dokonanych za pomocą mikroskopu, wśród których najbardziej znanym jest opis korkowej tkanki, w której był w stanie zaobserwować małe struktury, które nazwał precyzyjnie”  komórki  ”. Oprócz badań opisowych zajmował się również procesami fizjologicznymi zachodzącymi w roślinach, takimi jak pozycja śpiąca i jawna liści Mimosa pudica . Hooke postulował, że ruch liści spowodowany był wydalaniem (wydychaniem) bardzo delikatnej cieczy. Wyjaśnił dalej, że oparzenie spowodowane przez pokrzywę było spowodowane wypływem „żrącego soku” z włosów rośliny.

W tym samym czasie Leeuwenhoek dokonał pierwszych obserwacji mikroskopijnych organizmów. Marcello Malpighi (1628-1694) zastosował mikroskop do badania anatomii wszelkiego rodzaju organizmów; jego praca, Anatomia Plantarum ( 1675 ), zawiera badania anatomii roślin i systematyczne opisy różnych części roślin, takich jak kora, łodyga, korzenie i nasiona, rzucające światło na takie procesy, jak kiełkowanie czy tworzenie galasów. Obserwuje i opisuje pęczki naczyniowe i aparaty szparkowe , ale nie podaje zadowalającego wyjaśnienia ich funkcji. Wiele figury Malpighi na anatomii roślin nie były rozumiane przez botaników swego czasu, aż te struktury są odkryte w XIX th  wieku . Grow metodycznie badał struktury różnych części roślin, zauważając, że wszystkie składają się z komórek. Uważany jest za jednego z założycieli badań anatomii roślin. Pierwszy z jego wielkich książek, Pomysł filozoficznej historii roślin , została opublikowana w 1672 roku , a następnie w 1682 roku przez anatomii roślin , która składała się z 4 części: Anatomia warzywami rozpoczętego , Anatomia Roots , Anatomia Pnie i Anatomia liści, kwiatów, owoców i nasion . Znany jest z rozpoznawania kwiatów jako narządów płciowych i opisu ich części składowych. Opisał też ziarna pyłku , zauważając, że nosiły je pszczoły, ale nie zrozumiał sensu tej obserwacji.

Początki fizjologii roślin

Bernard Palissy (1510-1590) wyjaśnił, dlaczego rośliny potrzebują nawozu. Stwierdził, że uprawiane rośliny czerpią pewną ilość „soli” z gleby (nie precyzując, co miał na myśli mówiąc o „solach”) i że tę stratę trzeba zrekompensować nawozem z obornika lub gleby. . Jego pomysły nie znalazły oddźwięku w jego czasach. John Woodward (1665-1728) wykazał w 1714 roku, że kiełkujące nasiona nie rozwijają się w czystej wodzie, ale zwykle tak się dzieje, gdy do wody dodaje się ekstrakt z gleby. Jan Van Helmont (1579-1644) poczynił pierwsze kroki w zrozumieniu roli wody w żywieniu roślin, ale to Edme Mariotte wykazał, że do uformowania masy rośliny oprócz wody, gleby i powietrza potrzebują materiałów.

Te początki fizjologii roślin nie powinny przesłaniać faktu, że botanika była w tym czasie dyscypliną wciąż owianą legendami. Naukowiec Sebastian Münster opowiada, że ​​w Szkocji są drzewa, których owoce zawinięte w liście zamieniają się w ryby, jeśli wpadną do rzeki, a gęsi, jeśli spadną na ziemię. Jezuicki uczony Filippo Bonanni uważa, że ​​niektóre lasy, gnijąc w morzu, wytwarzają robaki, z których powstają motyle, które w końcu zamieniają się w ptaki. Claude Duret opublikował w 1605 roku The Admirable History of Marvelous and Miraculous Plants and Herbs in Nature… , pracę, w której ilustruje tę bajkę o metamorfozie.

Stephen Hales (1677-1761) jako pierwszy naukowo opisał zjawisko transpiracji u roślin w swojej książce z 1727 r. Roślinne statyki .

Pod koniec XVIII -go  wieku , chemia miał wystarczająco zaawansowana, że Joseph Priestley (1733-1804), chemik i minister odkrył tlen w 1774 roku, wydarzenie, które doprowadziło do pięć lat później Jan Ingenhousz (1730-1790), kort lekarz austriackiej cesarzowej, aby odkryć jeden z najważniejszych procesów fizjologicznych zachodzących w roślinach: fotosyntezę . Prietsley odkrył, że kiedy w odwróconym naczyniu zostanie wyizolowana pewna ilość powietrza, a wewnątrz zostanie zapalona świeca, świeca zgaśnie w mgnieniu oka. Odkrył również, że mysz umieszczona w tych samych warunkach „psuje” powietrze i wykazał, że powietrze, które zostało „uszkodzone” przez płomień świecy lub przez mysz, może zostać odzyskane przez roślinę ( Eksperymenty i obserwacje na różnych rodzajach Powietrze , „Doświadczenia i obserwacje na różnych rodzajach powietrza”, 1774 do 1786). Ingenhousz powtórzył eksperymenty Priestleya i odkrył, że to światło słoneczne pozwoliło roślinie zbierać nieświeże powietrze ( Experiments on Vegetables , „Experiments on Vegetables ”, 1779). W 1796 r. Jean Senebier , szwajcarski botanik i przyrodnik, wykazał, że rośliny zużywają dwutlenek węgla i uwalniają tlen pod wpływem światła na swoją pracę ( Wspomnienia fizyko-chemiczne o wpływie światła słonecznego na modyfikację istot trzech królestw natury ) . Do tego odkrycia należy dodać odkrycie Nicolasa Théodore de Saussure (1767-1845) na temat wymiany gazowej i mineralnego odżywiania roślin, opublikowane w Rechercheschemiques sur la wegetacja , 1804), które można uznać za początek fizjologii roślin . Saussure wykazał w tej pracy, że wzrost masy roślin podczas ich wzrostu wynika nie tylko z wchłaniania wody, ale także z inkorporacji dwutlenku węgla. Tak więc po raz pierwszy opisana została podstawowa reakcja, za pomocą której fotosynteza jest wykorzystywana do produkcji węglowodanów z dwutlenku węgla (i wody, jak wówczas sądzono, co zostanie wyjaśnione później). Ponieważ środek XVII E  wieku to trwa przekonanie, że sama woda zapewnia wzrost roślin. Dzięki pracy Lavoisiera i innych naukowców pogląd ten został zastąpiony tym, że istnieją dwa elementy odżywiające rośliny: woda i powietrze. Przezwyciężenie tego przekonania umożliwiły dwie nowe metody: spalanie materii i ilościowa analiza chemiczna, która, zastosowana na roślinach, ujawnia obecność w tkankach pierwiastków mineralnych niemożliwych do wyjaśnienia przez przypuszczenie, że pochodzą one z kompleksu wodnego. powietrze.

Saussure potwierdził w ten sposób, że rośliny rozkładają wodę i przywłaszczają sobie jej pierwiastki, że wykorzystują dwutlenek węgla z powietrza, że ​​składniki mineralne gleby odgrywają kluczową rolę w odżywianiu i że ich przenikanie do rośliny odbywa się w formie roztworu w wodzie. Badał również czynniki, które mogą wpływać na tę penetrację. Dzięki pracy Saussure'a odżywianie roślin było bardzo oświecone, ponieważ od tego momentu wykazano, że rośliny zielone wytwarzają potrzebne im substancje z wody, atmosfery i minerałów obecnych w glebie, które są wchłaniane przez korzenie.

Kryptogamy

W 1675 roku , Johannes Franciscus Van Sterbeeck (1631/93) opublikował swoją pracę Theatrum fungorum , pierwszy tekst poświęcony grzyby, którego celem była pomoc w dokładnej identyfikacji grzybów jadalnych. Pierwsze prace, choć niekompletne, o scharakteryzowanie zarodnikowych zostały opublikowane na początku XVIII -go  wieku . Johann Jacob Dillenius (1687-1747) napisał Reprodukcję paproci i mchów („Reprodukcja paproci i mchów”, 1717 ) oraz Historia muscorum („Historia grzybów”, 1741 ), w których nadal zakładano, że zawierał on kurz. w strukturach rozrodczych grzybów był pyłek, który skorygował Tournefort.

W 1792 roku niemiecki botanik, Johannes Hedwig (1730/99), wyjaśnił układ rozrodczy z mchów i zrobił pierwszy projekt ich taksonomii w swojej pracy, Fundamentum Historiae Naturalis muscorum ( „Podstawowe zasady naturalnej historii mchów”), co wyznacza początek dyscypliny botanicznej poświęconej badaniu tych organizmów, briologii .

Okres współczesny

Naturalne systemy klasyfikacji

Wraz z francuskim botanikiem Michelem Adansonem (1727-1806) i jego dziełem „  Familles des Plantes  ” (1763-1764) rozpoczyna serię badań i propozycji naturalnych systemów klasyfikacji roślin opartych na podobieństwach morfologicznych. Dla Adamsona „wszystkie postacie muszą być brane pod uwagę w klasyfikacji i wszystkie mają takie samo znaczenie w rozwoju systemu” . Kierując się tym założeniem, posłużył się 65 postaciami i stworzył 65 różnych systemów klasyfikacji, ustalając, zgodnie z pojawiającymi się konkordancjami, 58 naturalnych grup kategorii rodzinnej, z których 38 jest nadal rozpoznawanych.

W swojej pracy Ordenes Naturales in Ludovici XV Horto Trianonensis dispositi , Bernard de Jussieu (1699-1777), odpowiedzialny za skatalogowanie roślin ogrodu botanicznego Trianon w Wersalu , pogrupował rośliny wyższe w 64 rzędy, na podstawie których dzieło jego bratanka, Antoine-Laurent de Jussieu (1748-1836). Antoine-Laurent ustanowił system klasyfikacji w swojej książce Genera plantarum secundum ordines naturales disposita, juxta methodum in horto Regio Parisiensi exaratum anno 1774 („Rodzaje roślin uporządkowane zgodnie z ich naturalnym porządkiem, według metody stosowanej w ogrodach królewskich w Paryżu od 1774 ”, 1789), w którym – w przeciwieństwie do postaci Adansona – niektóre postacie są uważane za stosunkowo ważniejsze od innych.

W ten sposób przywiązywał dużą wagę do obecności lub nieobecności liścieni i ich liczby oraz pozycji korony w stosunku do jajnika, odzyskując w ten sposób koncepcje epigynii i hipoginii od Teofrasta. W Genera plantarum zaproponował 100 „naturalnych” rzędów (dla około 7500 gatunków), które znajdują się w trzech grupach zwanych: „akotyledony” (dosłownie „bez liścieni”), równoważne klasie „kryptogamów” Linneusza, dwuliścienne i jednoliścienne. Te dwie ostatnie grupy są z kolei podzielone według cech okwiatu i położenia jajnika kwiatów.

Augustyn Pyrame de Candolle (1778-1841) uważał złożoność układu wegetatywnego za podstawowy charakter taksonomiczny, dzieląc rośliny na naczyniowe i komórkowe ( Elementary Theory of Botany , 1813). Klasyfikacja ta umieszcza paprocie wśród endogennych roślin naczyniowych (lub jednoliściennych) i dzieli rośliny komórkowe (lub bez liścieni) na „liściaste” (w tym mchy i wątrobowce) i „bezlistne” (w tym grzyby, porosty i glony). Jego syn, Alphonse Pyrame de Candolle (1806-1893), dokończył rozpoczętą przez siebie pracę Prodromus systematis naturalis regni vegetabilis ("Wprowadzenie do systematyczności królestwa roślinnego") (1816-1873), w której wszystkie znane rody w tym czasie są leczeni i których system kwalifikacji całkowicie wyparł system Linneusza.

Szkocki botanik Robert Brown (1773-1858), który odkrył jądro w 1831 r., opisuje w swojej książce Botanicarum Facile princeps (1827) różnice między roślinami okrytonasiennymi i nagonasiennymi i jako pierwszy wskazał na brak tych ostatnich koperty (stąd ich nazwa, która dosłownie oznacza „nagie nasiona”), rozwijając trwającą do dziś klasyfikację roślin:

„Cryptogams (rośliny bez kwiatów, w tym grzyby, wątrobowce, paprocie i mchy)

Stephan Ladislaus Endlicher (1804-1849), austriacki botanik, ustanawia w Genera Plantarum Secundum Ordines Naturales Disposita (1836-1840) klasyfikację, w której dwuliścienne są pogrupowane z drzewami iglastymi w sekcji zatytułowanej „Acramphibrya”. Z kolei dwuliścienne dzielą się na trzy grupy: „apetalous” (bez okwiatu), „gamopetal” (ze zrośniętymi częściami okwiatu) i „dialypetal” (wolne części okwiatu). W jego klasyfikacji, podobnie jak w klasyfikacji Candolle'a, tallofity i kormofity różnicuje nie tylko aparat wegetatywny, ale także narządy płciowe, wykluczając tym samym wątrobowce i mchy kormofitów. Wraz z odkryciem naprzemienności pokoleń w 1851 roku przez Wilhelma Hofmeistera (1824-1877) klasyfikacja kryptogam nabrała wielkiego rozmachu, potwierdzając i wzmacniając wcześniejsze koncepcje. W ten sposób Guillaume Philippe Schimper (1808-1880) ustanowił ważną klasyfikację grupy, w której mchy i wątrobowce są uznawane za kategorię taksonomiczną równą innym kryptogamom. W tym czasie dokonano wielkich odkryć w tej dziedzinie, takich jak wyjaśnienie symbiotycznego charakteru porostów przez Simona Schwendenera (1829-1919). Heinrich Anton de Bary (1831-1888), uważany za ojca mikologii i patologii roślin , intensywnie badał cykl życiowy wielu gatunków grzybów, określając ich rozmnażanie płciowe oraz etiologię wielu chorób roślin.

Duże wyprawy

Podczas XVIII -tego  wieku , liczba okazów w herbarium w Europie nadal rośnie dzięki wielu wypraw do Nowego Świata i innych nieznanych terytoriów, wśród których wyróżniają się hiszpańskich wypraw i angielskim. Rzeczywistym Expedición Botánica Nueva España (Royal Botanical Wyprawa do Nowej Hiszpanii), kierowana przez José Mariano Mociño (1757-1820) i Martin Sesse y LACASTA (1751/08), był jednym z najbardziej skomplikowane spośród tych wielu zorganizowany przez hiszpański korona podczas XVIII -tego  wieku , czasu jej trwania, zakres jego studiów ( Meksyku , Kalifornii , Ameryce Środkowej i Indii Zachodnich ) oraz niezwykła jakość i ilość zgromadzonych materiałów. Wyróżnia się również Real Expedición Botánica del Nuevo Reino de Granada (Królewska Ekspedycja Botaniczna Nowego Królestwa Granady) przeprowadzona w latach 1782-1808 przez José Celestino Mutis (1732-1808) oraz Expedición Botánica al Virreinato del Perú (Wyprawa Botaniczna). do Wicekrólestwa Peru) przeprowadzonej przez Hipolito Ruiza (1754-1816) i José Antonio Pavóna (1754-1840) w latach 1777-1786. Wśród wypraw angielskich należy wymienić tę podjętą przez Josepha Banksa (1743-1820) i Daniela Solander (1733-1782) na pokładzie Endeavoura dowodzonego przez Jamesa Cooka (1728-1779). Ta ekspedycja, prowadzona w latach 1768-1761, przemierzyła Maderę , Amerykę Południową , Tahiti , Nową Zelandię , Australię , Jawę i RPA , gdzie znaleziono setki nowych gatunków roślin.

Wszystkie te ekspedycje stymulowały rozwój traktatów o florze, takich jak traktat meksykański autorstwa Sessé i Mociñoqui cytowany powyżej ( Flora Mexicana z 1885 i Plantae Novae Hispaniae 1889), traktat z Chile i Peru z Ruiz i Pavon ( Flora peruviana i chilensis , z 1798 do 1802), Kolumbii Mutisa ( Flora de Nueva Granada , 1828), Senegalu Francuza M. Adansona ( Naturalna historia Senegalu , 1757), Egiptu Szweda Petera Forsskåla ( Flora Ægyptiaco-Arabica sive descriptiones plantarum). quas per Ægyptum Inferiorem i Arabiam felicem detexit, illustravit Petrus Forskål ) oraz R. Browna ( Prodromus Florae Novae Hollandiae i Insulae Van Diemen ) z Australii . Rezultatem tej globalnej wizji i podróży przyrodnika i geografa Aleksandra von Humboldta (1769-1859) są narodziny w 1805 roku nowej nauki: fitogeografii lub geobotaniki ( Esej o geografii roślin , 1807).

Rozwój edukacji botanicznej

Ze względu na swoje zastosowania farmaceutyczne i rolnicze, ale także ze względu na rosnące zainteresowanie naukami przyrodniczymi, nauczanie botaniki rozwija się szybko, wspierane przez konstytucję setek towarzystw naukowych , duże zielniki i zbiory referencyjne , rozpowszechnianie ilustracji przyrodniczych , prace taksonomiczne, ale także mikroskopy i modele trójwymiarowe (np. „  Model Brendla  ”).

Edukacja uniwersytecka opiera się również na ogrodach botanicznych .

Początek systemów klasyfikacji filogenetycznej

Na początku XIX th  wieku , francuski przyrodnik Jean-Baptiste Lamarck (1744-1829), znany ze swoich podstawowych składek do botaniki ( Flora francuskim , 1778 Wyciąg z francuskiego Flora , 1792 Synopsis plantarum w Flora Gallica descriptorum 1806), napisał swoją Philosophie zoologique (1809), która ustanowiła zasady jego teorii ewolucji, nazwanej później lamarcyzmem . Jej ewolucyjny model opiera się na trzech głównych osiach: używaniu i nieużywaniu, spontanicznym generowaniu i immanentnej tendencji do większej złożoności. Lamarck dążył do ujednolicenia całej nauki w ramach ogólnej filozofii opartej na kilku prawach. Termin „filozofia” został zastosowany do XVIII i XIX -tego wieku w sensie „teorii” i Lamarck wyraźnie myślał, że każda dyscyplina naukowa musi mieć jednoczącej podstawy teoretyczne nadaje spójność i umożliwić zrozumienie zjawisk:

„Wszyscy wiedzą, że każda nauka musi mieć swoją filozofię i tylko w ten sposób możemy osiągnąć prawdziwy postęp. Na próżno przyrodnicy spędzą cały swój czas na opisywaniu nowych gatunków […], ponieważ jeśli zapomnimy o filozofii, ich postęp będzie pozbawiony rzeczywistości, a cała praca pozostanie niedoskonała. "

Postulaty Lamarcka zostały później odrzucone przez Karola Darwina (1809-1882) w jego książce O powstawaniu gatunków (1859), która kładzie podwaliny pod teorię ewolucji . Darwin postulował, że wszystkie gatunki z żyjących rzeczy ewoluowały w czasie od wspólnego przodka poprzez proces zwany dobór naturalny . Ewolucja została przyjęta jako fakt przez społeczność naukową i przez większość społeczeństwa za życia Darwina, a jego teoria ewolucji drogą doboru naturalnego została przyjęta jedynie jako główne wytłumaczenie procesu ewolucyjnego. Od 1930 roku , obecnie tworzący podstawę syntetyczna teoria ewolucji . Wraz z ich modyfikacjami odkrycia naukowe Darwina pozostają aktem założycielskim biologii jako nauki , ponieważ stanowią logiczne wyjaśnienie, które jednoczy obserwacje dotyczące różnorodności życia .

Zasadnicze idee jego teorii miały uderzający wpływ na koncepcję klasyfikacji roślin. Pojawiają się więc klasyfikacje filogenetyczne , oparte przede wszystkim na ewolucyjnych relacjach bliskości między gatunkami, odtwarzające historię ich zróżnicowania od powstania życia na Ziemi po dzień dzisiejszy. Idee te otrzymały silny bodziec wraz z odkryciem przez Adolfa Eduarda Strasburgera (1844-1912) procesu podwójnego zapłodnienia u roślin okrytozalążkowych i zachowania chromosomów roślinnych podczas podziału komórkowego oraz samodzielnym ponownym odkryciem zasad odziedziczonych przez Ericha von Tschermaka (1871-1962), Carl Correns (1864-1933) i Hugo de Vries (1848-1935), bo niestety dzieło ojca genetyki, Gregora Mendla (1822-1884, Versuche über Pflanzenhybriden , „Eksperymenty na hybrydyzację Rośliny”, 1866) przeszły wówczas niezauważone.

Pierwszym przyjętym systemem filogenetycznym jest system Syllabus der Planzenfamilien (1892) autorstwa Adolfa Englera (1844-1930), znany później jako system Englera , który dostarcza ważnych pomysłów na temat pochodzenia kwiatu. Dla Engler, najbardziej prymitywny kwiatów będzie pochodzić z nagonasiennej kwiatostanów na tej Gnetée rodzaju , a zatem musi być apetal (bez kielicha i korony ) jednopłciowy i wiatropylnych (zapylane przez wiatr). Następnie za najbardziej prymitywne z roślin okrytozalążkowych uważał rośliny o jednopłciowych kwiatach i zapylaniu anemogamicznym ; perianth z dwiema spiralami, składa się z wolnych części, które zostały połączone w bardziej ewoluowały rośliny, by pojawiły się później. U dwuliściennych uważał więc m.in. rzędy Piperales , Salicales i Juglandales , za najbardziej prymitywne , gdyż gatunki należące do tych rzędów mają kwiaty jednopłciowe bez otoczki okwiatu lub otoczone kawałkami zredukowanymi do przylistków, typowo łączonych w kocięta. i anemofile. Następnie składał zamówienia z koroną dyalipetalową, jak m.in. Ranales , Rosales i Geraniales , i wreszcie z koroną gampetalową, jak np. Ericales i Cucurbitales . Łączy apetalous i dyalipétales z grupy Archiclamideae i grup gampetalous corolla w Metaclamideae , bardziej zaawansowaną grupę, ale oryginalną polifiletyczną . Warto zwrócić uwagę na poziom głębokości osiągnięty przez klasyfikację nagonasiennych, która została podzielona na siedem kategorii: Cycadofilicales, Cycadales, Bennettitales, Ginkgoales, Coniferales, Cordaitales i Gnetales.

W latach 1887-1915 Engler i Karl Anton Eugen Prantl (1849-1893) opublikowali znaczącą pracę Die Natürlichen Pflanzenfamilien , w której zrewidowali klasyfikację Jussieu i ustanowili w sumie 17 dywizji roślin, 15 kryptogamów i dwa nabożne. Najważniejszą modyfikacją w porównaniu z kryptogamami jest oddzielenie Pyrrophytes i Charophytes od reszty zielenic oraz ostateczne rozgraniczenie między glonami a grzybami. Kormofity zostały podzielone na dwie niezależne dywizje w zależności od tego, czy ich męskie gametofity mają łagiewkę pyłkową, czy nie: odpowiednio: embriofity sifonogamiczne i embriofity asyfonogamiczne.

Główną wadą tej klasyfikacji było uznanie prostego i prymitywnego za równoważne, ignorując w większości znaczenie redukcji. System ten nie jest całkowicie ekstrakcją filogenetyczną, dlatego spotkał się z dużą krytyką. Jednak system Englera i jego liczne późniejsze adaptacje stworzyły podstawę uniwersalnego układu odniesienia, dzięki któremu wiele flory i zielników zostało ustrukturyzowanych (i nadal jest ustrukturyzowanych) na całym świecie. Chociaż niektóre z jej zasad interpretacji procesu ewolucyjnego w roślinach zostały porzucone przez współczesną naukę, pozostaje jedną z najbardziej akceptowanych propozycji jako globalny układ odniesienia.

Narodziny różnych subdyscyplin

Szwedzki botanik Erik Acharius (1757-1819), członek pokolenia botaników, które kontynuowało dzieło Linneusza, poświęcił swoją pracę badaniu porostów , publikując kilka prac z tej dziedziny, m.in. Lichenographiæ suecicæ prodromus ( 1798 ), Methodus lichenum ( 1803 ), Lichenographia universalis ( 1810 ) oraz Synopsis methodica lichenum (1814), dlatego jest uważany za prekursora lichenologii .

Irlandczyk William Henry Harvey (1811-1866), autor A Manual of the British Algae ( 1841 ), Phycologia Britannica (4 tomy, 1846 - 1851), Nereis Boreali-Americana (3 części 1852 - 1885) i Phycologia Australica (5 tomów) , 1858 - 1863), jest uznawany za jednego z najwybitniejszych badaczy w dziedzinie fykologii , badania alg.

Odkrycie i identyfikacja skamieniałych szczątków roślin oraz ich wykorzystanie do rekonstrukcji dawnego środowiska i ewolucji roślin, dyscyplina zwana paleobotaniką , nabrała w tym czasie wielkiego rozmachu. Kaspar Maria von Sternberg (1761-1838), uważany za pioniera w tej dziedzinie, ustalił związek roślin kopalnych z pewnymi dawnymi środowiskami i wykazał ekologiczne i botaniczne podobieństwa między roślinami kopalnymi a dzisiejszymi roślinami rosnącymi w tym samym środowisku. Jego praca zrobił wiele, aby zmienić pomysły dopuszczone do XVIII th  century porównaniu do życia przedpotopowych . Jego największym dziełem naukowym, opublikowanych w latach 1820 i 1838 roku , liczyła 70 tytułów, z których Versuch einer geognostisch-botanischen Darstellung der Flora der Vorwelt ( Studium Geobotanicznej Stowarzyszenia Prehistoryczne Flora ), jest uważany za jeden z największy wpływ.

Termin ekologia został ukuty przez niemieckiego biologa Ernsta Haeckela w 1866 roku , który zdefiniował ją jako „naukę o związkach między organizmami a ich środowiskiem”. Jednak pierwsza praca poświęcona ekologii ( Plantesamfund - Grundtræk af den økologiske Plantegeografi ), wraz z pierwszym kursem uniwersyteckim na ten temat, została napisana w 1895 roku przez duńskiego botanika Eugeniusa Warminga (1841-1924), uważanego za m.in. z tego powodu jako twórca ekologii.

XX th century

Na początku wieku ukazały się dwa dzieła, które miały zrekonstruować idee szkoły Englera. Pierwsza to Morfologia roślin okrytozalążkowych („Morphologie des okrytozalążkowych”, 1904) Johna Merle Coultera (1851-1928) i Charlesa Josepha Chamberlaina (1863-1943), druga, O pochodzeniu okrytozalążkowych („O pochodzeniu okrytozalążkowych” , 1907), zaraz po nich nastąpiły Badania nad ewolucją roślin okrytozalążkowych: związek roślin okrytonasiennych z Gnetales ("Studia nad ewolucją roślin okrytonasiennych: relacja między roślinami okrytonasiennymi: relacja między roślinami okrytonasiennymi a genetykami", 1908) autorstwa EAN Arbera i Johna Parkina .

W pracy tej postulowano, że pochodzenia pierwszych roślin okrytonasiennych należy szukać w grupie nagonasiennych Bennettitales , w której fałdowanie makrosporofili rośliny jednopiennej utworzyłoby zamknięte słupki , a jałowe liście dolnej części stanowiłyby części okwiatu . W konsekwencji najbardziej prymitywne okrytozalążkowe byłyby hermafrodytami i przedstawiałyby części okwiatu ułożone spiralnie, wbrew idei Englera. Grupy, które obecnie posiadają te cechy u roślin okrytozalążkowych, to Ranales i Magnoliales  ; grupy kwiatostanów kociąt byłyby wtedy wyprowadzone. Idee te stały się zalążkiem nowej „szkoły ranalijskiej”, której najwybitniejszymi zwolennikami byli angielski botanik John Hutchinson (1884-1972), Węgier Rezső Soó (1903-1980), Ormianin Armen Tajtadzhián (1910-2009). Amerykanie Arthur John Cronquist (1919-1992) i Charles Bessey (1845-1915) oraz Austriak Friedrich Ehrendorfer (1927 -?).

Charles Bessey był pierwszym liderem szkoły Ranalian i ustanowił zasady nowej teorii, przeciwstawnej teorii pseudonimów Englera, która została nazwana „  teorią euanthe  ”. Według tego autora, pierwszy kwiat będzie hermafrodyta z okwiatu i zoogamous zapylania i znajdzie swój początek w Cycadophytins . Bessey postawił hipotezę o istnieniu dwóch linii filogenetycznych u dwuliściennych, jednej z jajnikiem górnym, a drugiej z jajnikiem gorszym lub pół-dolnym, dalej biorąc pod uwagę, że jajnik dolny pojawiał się wielokrotnie w jajnikach dwuliściennych. Podstawa jego klasyfikacji opiera się na zestawie cech, które uważał za prymitywne lub które pojawiły się jako pierwsze, pokazując, że różnica między prymitywnymi a rozwiniętymi nie jest równoznaczna z prostymi a złożonymi, ponieważ redukcje mogły wystąpić podczas proces zmiany ewolucyjnej. Ze względu na nacisk na gatunki północnoamerykańskiej flory taksonomia Besseya w swojej pierwotnej formie, która reprezentuje 23 lata pracy (1893-1915), miała ograniczone zastosowanie w centrum i na północy Stanów Zjednoczonych .

John Hutchinson w swojej książce The Families of Flowering Plants: Arranged Zgodnie z nowym systemem opartym na ich prawdopodobnej filogenezie podaje klasyfikację zgodną z teorią euantyczną, w której przypisuje szczególne znaczenie pokrojowi drzewiastemu lub zielnemu, ponieważ rozpoznaje w niektórych grupach pochodzenie polifiletyczne. Hutchinson sformułował 24 zasady dotyczące tego, które cechy należy uznać za najbardziej prymitywne lub najbardziej zaawansowane, zasady, które są obecnie powszechnie akceptowane.

Arthur John Cronquist opublikował w 1960 roku klasyfikację królestwa roślin opartą zasadniczo na rodzaju odżywiania, obecności lub braku chlorofilu i innych pigmentów, typach rzęsek lub wici , strukturze jądra , strukturze ściany komórkowej i inne cechy histologiczne. Dzieli królestwo roślin na dwa podkrólestwa: Embryophyta (Cormophyta) i Thallophyta. Cronquist opublikował w 1966 wraz z Armenem Tajtadzhiánem i Walterem Zimmermannem ( O wyższych taksonach Embryophyta , "O wyższych taksonach embriofitów") klasyfikację Embriofitów (z sporofitami, które rozpoczynają swój rozwój jako pasożyty na gametoficie lub na dorosłym sporoficie) w którym dzieli je na osiem działów, a dla roślin kwitnących kieruje się ideami Armena Tajtadzhiána. W 1968 Cronquist ustanowił dwie główne klasy okrytozalążkowych, Magnoliatae i Liliatae, dodatkowo uznając następujące podpodziały:

Klasyfikacja ta, ze zmianami wprowadzonymi w 1981 roku ( Zintegrowany system klasyfikacji roślin kwitnących , „Zintegrowany system klasyfikacji roślin kwiatowych”) uznano za najbardziej aktualizowany aż do XXI th wieku. Należy również wspomnieć o jego późniejszej pracy z 1988 roku ( Ewolucja i klasyfikacja roślin kwiatowych , "Ewolucja i klasyfikacja roślin kwiatowych"). System Cronquist został przyjęty w dużych projektach florystycznych, w tym w Jepson Manual for California Flora , Flora of North America , Flora of Australia i Flora of China .

Panuje żyjący i obecny okręg glonów, grzybów i roślin

Idea, że natura może być podzielony na trzy królestwa (mineralnych, roślinnych i zwierzęcych) zaproponował Nicolas Lemery (1675) i przez Linnaeus popularyzacji w XVIII- XX wieku.

Chociaż następnie oddzielne królestwa zostały zaproponowane dla grzybów (w 1783 roku), pierwotniaki (w 1858 roku) i bakterie (w 1925 roku), konstrukcja XVII th wieku, że istnieją tylko dwa królestwa on zdominowany przez organizmy biologię przez trzy wieki. Odkrycie pierwotniaków w 1675 r. i bakterii w 1683 r., oba dokonane przez Leeuwenhoeka, w końcu zaczęło podkopywać system dwóch królestw. Jednak powszechna zgoda wśród naukowców o tym, że świat żywych dzieli się na pięć królestw przynajmniej otrzymano po odkryciach dokonanych przez mikroskop elektronowy w drugiej połowie XX th wieku. Te wyniki potwierdziły, że istnieją zasadnicze różnice między bakteriami i eukariontów a także wykazały ogromną ultrastrukturalny różnorodność z pierwotniaki . Powszechna akceptacja potrzeby, aby wiele domen obejmowało wszystkie żywe istoty, wiele zawdzięcza także systematycznej syntezie Herberta Copelanda (1956) oraz wpływowym pracom Rogera Yate Staniera (1961-1962) i Roberta Hardinga Whittakera (1969). ).

W sześciu królestwa układu proponowanego przez Thomas Cavalier-Smith 1983 modyfikowanej 1998, bakterie są traktowane w jednym Brytanii ( bakterie ) i eukariontów są podzielone na pięć królestwach: pierwotniaki ( Protozoa ), zwierzęta ( Animalia ), grzyby ( Fungi ) , rośliny ( Plantae ) i Chromista (algi, których chloroplasty zawierają chlorofile a i d , a także inne blisko spokrewnione organizmy bez chlorofilu). Nomenklatura tych ostatnich trzech królestw, klasyczny przedmiot badań botaniki, podlega zasadom i zaleceniom Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Botanicznej, które są publikowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Taksonomii Roślin (znane pod akronimem IAPT, akronim: Międzynarodowe Stowarzyszenie Taksonomii Roślin ). To stowarzyszenie, założone w 1950 roku, ma misję promowania wszystkich aspektów systematyki botanicznej i jej znaczenia dla zrozumienia różnorodności biologicznej, w tym rozpoznawania, organizacji, ewolucji i oznaczania grzybów i roślin, zarówno żywych, jak i skamieniałych.

Biologia molekularna roślin

Arabidopsis thaliana , gatunek z rodziny gorczycowo - kapustakowatych ( Brassicaceae ), rosnący niemal na całej półkuli północnej, niewielkich rozmiarów (tylko 10 do 15 cm wysokości) o długości życia od 6 do 8 tygodni, bez znaczenia agronomicznego i estetycznego, odgrywa wiodącą rolę w biologii molekularnej roślin od lat 80-tych.

Badania koncentrowały się na dwóch ekotypach Arabidopsis . Pierwszym z nich jest dziki ekotyp, pierwotnie nazywany „Landsberg”, który został poddany mutagenezie rentgenowskiej i z którego wybrano linię zmutowaną znaną jako „Landsberg erecta ” lub po prostu Lan (lub nawet Ler ) . podstawa generowania wielu nowych mutantów. Drugi został wybrany z pierwotnej nienapromieniowanej populacji Landsberga. Jest to bardzo żywotny i żyzny ekotyp, znany jako „Columbia” (lub Col ). Stało się popularne w latach 1990, kiedy został wybrany do projektu sekwencjonowania genomu z Arabidopsis . Te dwa ekotypy są bardzo różne pod względem morfologicznym i genotypowym (różnią się 50 000  polimorfizmami ), dlatego są szeroko stosowane do stosunkowo łatwej izolacji zmutowanych alleli przy użyciu techniki klonowania pozycyjnego . Razem oba ekotypy utworzyły zadowalający model do badań biologii molekularnej roślin i rzeczywiście zaczęto je traktować jako materialny model genomu wszystkich roślin. W rzeczywistości genom tego gatunku był pierwszym genomem roślinnym, który został zsekwencjonowany, aż do końca XX wieku, a zgromadzone informacje na temat tego gatunku umożliwiły wyjaśnienie aspektów molekularnych niektórych głównych tematów botaniki, takich jak mechanizmy molekularne zaangażowane w proces kwitnienia , rozwój korzeni, odbiór światła oraz wzajemne powiązania roślin i patogenów .

Cytogenetyka klasyczna i molekularna

Cytogenetyka jest dyscypliną, która zajmuje się strukturą i zachowania chromosomów i implikacji genetycznych pochodzi od jego badania. Rzeczywiste klasyczne cytogenetyka urodził się na początku XX -tego wieku z badań dotyczących struktury i zachowania chromosomów kukurydzy , które zdominowały wiele nauk biologicznych czasie. Dzięki tym pierwszym wynikom już w 1930 roku mieliśmy szczegółowe mapy chromosomów kukurydzy obserwowanych w okresie mejozy zwanej „  pachytenem  ”, podczas której każdy chromosom można różnicować na podstawie jego wielkości, położenia kukurydza centromer , długość jego chromatyd i wzory barwienia chromatyny . Te mapy cytogenetyczne były szybko dostępne dla genetyków, coraz bardziej zainteresowanych szczegółowym badaniem genomu . Wśród wielu przeprowadzonych badań cytogenetycznych należy wymienić pionierski wkład Barbary McClintock w poznanie dynamiki „elementów ruchomych”, czyli transpozonów , w chromosomach kukurydzy. Po latach miał powstać pierwszy system cytogenetyczny dla pomidora , oparty na informacjach uzyskanych z badań chromosomów pachytenowych . To właśnie ten złożony system posłużył jako podstawa do sklonowania pierwszego genu odporności na choroby u gatunku rośliny. Po odkryciu w 1953 r. struktury DNA przez Jamesa Watsona i Francisa Cricka większość prac naukowych w dziedzinie cytogenetyki ukierunkowana była na szczegółowy opis kształtu i liczby chromosomów oraz szczegółową charakterystykę mutacji . Szybki rozwój nowych technik barwienia i manipulacji chromosomami umożliwił położenie podwalin pod wielki rozwój cytogenetyki w kolejnych latach.

Punktem wyjścia cytogenetyki molekularnej są pierwsze eksperymenty hybrydyzacyjne z sondami DNA i RNA znakowanymi radioaktywnie. Pomimo wagi tych wyników, w tamtym czasie technika per se nie osiągnęła oczekiwanego wzrostu. Rok później wykazano, że niektóre środki fluorescencyjne, takie jak chinakryna , umożliwiają uzyskanie określonych wzorów prążków , gdy wiążą się z regionami chromosomów bogatymi w guaninę .

Ten rodzaj barwienia różnicowego, znany jako „pasma Q”, posłużył jako podstawa do pełnej identyfikacji chromosomów u ludzi, a później u roślin.

Opracowania szybkich i precyzyjnych metod znakowania i detekcji sond, a także użycia specjalistycznych oprogramowania do przetwarzania obrazu, otrzymano wielką impuls nowoczesnych technik opartych na tak zwane fluorescencyjnej in situ hybrydyzacji lub FISH. (Akronim fluorescencyjnej in hybrydyzacja situ ) stosowana najpierw w badaniach medycznych, a później w botanice. W połowie lat 90. pierwsze badania FISH na różnych gatunkach roślin były zorientowane głównie na mapowanie sekwencji powtarzalnych i rodzin wielogenowych , a następnie wykorzystano je w badaniach porównawczych genomów i mapowaniu fizycznym różnych genów.

Filogeneza molekularna i początek nowego systemu klasyfikacji roślin okrytozalążkowych

W ciągu ostatniej dekady XX -go wieku, rekonstrukcja filogenezy okrytonasiennych zrobił duży krok naprzód. Z jednej strony szybko zgromadzono dużą ilość informacji o sekwencjach DNA wielu gatunków roślin, zwłaszcza o sekwencjach genów chloroplastów zwanych rbcL , co dostarczyło bardzo pouczającego zestawu danych. Z drugiej strony, analizy kladystyczne baz danych, takie jak wspomniana, są znacznie ulepszone, zwłaszcza poprzez rozwój teorii filogenetycznej i jej zastosowanie do analizy dużych baz danych oraz tworzenie różnych metod wnioskowania statystycznego dotyczącego grupowania gatunków w klady w drzewach filogenetycznych. Następnie naszkicowano drzewo filogenetyczne wszystkich roślin okrytonasiennych, identyfikując kilka ważnych kladów obejmujących wiele rodzin. Ta nowa wiedza na temat filogenezy wielokrotnie ujawniała związki sprzeczne z szeroko stosowanymi współczesnymi klasyfikacjami (takimi jak te opisane powyżej przez Cronquista, Thorne'a i Takhtajana), które opierały się na wybranych a priori podobieństwach i różnicach morfologicznych.

Widać było, przez krótki czas, gdy filogenetyczne systemy klasyfikacyjne opracowane przez większość XX th century nie odzwierciedlają więc odpowiednie relacje między filogenetycznych okrytonasiennych. Z tego powodu grupa taksonomów, nazywając siebie „Grupą dla filogenezy roślin okrytozalążkowych” (lepiej znanym pod akronimem APG , akronim od Angiosperm Phylogeny Group ) zaproponowała w 1998 roku nową klasyfikację dla tej grupy roślin w książce pt . klasyfikacja porządkowa dla rodzin roślin kwiatowych . System APG z 1998 roku składał się z 462 rodzin podzielonych na 40 rzędów i kilku wyższych grup, prawdopodobnie monofiletycznych . Te ostatnie zostały nieformalnie nazywany roślin jednoliściennych , commelinoids (zmieniono później na Commelinids ) dwuliścienne właściwe , dwuliścienne właściwe jądrowa, Rosids i Asterids . Pięć lat później, w 2003 r., postęp w badaniach filogenetycznych w wielu grupach roślin okrytozalążkowych doprowadził do opracowania i opublikowania drugiej pracy ( Aktualizacja klasyfikacji grup filogenetycznych okrytozalążkowych dla rzędów i rodzin roślin kwitnących: APG II ) znanej jako System klasyfikacji APG II , który pogłębia dotychczasowe analizy, dodając nowe porządki i opisując w nowy sposób kilka rodzin.

Aktualna sytuacja i perspektywy botaniki

W ciągu ostatnich dziesięcioleci niezliczone przykłady związków ewolucyjnych między grupami organizmów oraz specyficzne sekwencje zdarzeń, które dają początek tym organizmom, były przedmiotem badań i publikacji w czasopismach naukowych . To bulgoczące pole analizy filogenetycznej opiera się na istniejącej zdolności badania i porównywania sekwencji DNA i ma tendencję do zajmowania się jednym z głównych tematów biologii: ewolucją gatunku ludzkiego i milionów innych gatunków. Jako grupa ewolucyjna, rośliny zielone wyróżniają się nie tylko dużą liczbą trybów reprodukcji, które wykazują, ale także sposobem, w jaki wytwarzają własne składniki odżywcze poprzez fotosyntezę . Zrozumienie pochodzenia życia na Ziemi pozostanie niepełne, dopóki dokładnie nie odkryjemy procesów ewolucyjnych, które wytworzyły różnorodność istniejących gatunków roślin. „Obrzydliwa tajemnica” – tak Darwin opisuje nagłe pojawienie się roślin kwitnących w zapisie kopalnym . Od ponad 100 milionów lat są to najpowszechniejsze gatunki roślin na naszej planecie, a masa tylko jednego rodzaju rośliny kwitnącej, drzewa, przewyższa masę jakiegokolwiek innego organizmu. Zaczęto rozumieć tworzenie i późniejszą ewolucję struktury rozrodczej, kwiatu, odpowiedzialnego za promieniowanie adaptacyjne tej grupy organizmów, chociaż zagadka Darwina nie została jeszcze rozwiązana.

Chociaż wiedza na temat przodków roślin staje się coraz wyraźniejsza, zbadano tylko niewielką liczbę sekwencji genów. Obecnie staramy się tę liczbę zwiększyć i zintegrować historię ewolucyjną zawartą w tych sekwencjach. Co ważniejsze, jest to kwestia syntezy postępów naukowych w różnych dziedzinach wiedzy w botanice, które, z oczekiwaniem, pozostają bez związku między nimi.

Rośliny okrytozalążkowe to grupa roślin, która najbardziej przyciągnęła uwagę botaników, co nie miało miejsca w przypadku innych grup (ewolucyjnie starszych i znacznie prostszych w badaniu), takich jak mszaki, dlatego oczekujemy w najbliższych latach od ich badań pojawienie się nowych koncepcji i paradygmatów. Glony, kolejny przykład grupy, która nie została dogłębnie przeanalizowana, jest niezwykle zróżnicowana i stwierdzono, że obejmuje co najmniej siedem różnych linii ewolucyjnych, z których tylko jedna pochodzi z królestwa Plantae . Jako takie, glony stanowią niezliczoną ilość eksperymentów adaptacyjnych, które można poddać badaniom porównawczym ze względu na ich prostotę i względną różnorodność.

Wzrost roślin jest również procesem charakterystycznym ze względu na swoją plastyczność, zjawisko, które nie jest jeszcze do końca poznane. Ponieważ rośliny są nieruchome, zakotwiczone na podłożu, mają niezwykłą zdolność do modyfikowania swojego trybu wzrostu. Rośliny nie mogą uciec przed drapieżnikiem, konkurentem lub warunkami środowiskowymi, które zakłócają ich normalny rozwój. Z tego powodu mają odpowiedź adaptacyjną polegającą na modyfikowaniu swojego wzrostu i rozwoju, aby tworzyć struktury dość odległe od zwykłych. Te dramatyczne zmiany w wyglądzie tego samego osobnika w różnych warunkach środowiskowych dotyczą innego istotnego aspektu biologii: w jaki sposób geny oddziałują ze środowiskiem, aby określić kształt i rozmiar organizmu? plastyczność?

Oprócz postępów w czystej botanice, botanika stosowana ewoluowała od czasów starożytnych, aby znaleźć nowe odpowiedzi na rosnące potrzeby ludzi, zarówno w żywności, jak i w medycynie, tekstyliach, zastosowaniach przemysłowych oraz jako źródło energii odnawialnej. Obecnie wielu badaczy na całym świecie poświęca swoją pracę nowym źródłom energii, opartym na fermentacji kukurydzy lub innych gatunków do produkcji etanolu lub metanolu, a także na fotosyntezie alg i ich spalaniu. Bioremediacji za pomocą roślin, grzybów i glonów jest kolejnym centralnym aspektem prowadzonych badań w celu złagodzenia skutków zanieczyszczeń z odpadów toksycznych. Ponadto rola roślin w medycynie wykracza daleko poza ich tradycyjne i ciągłe zastosowanie w farmacji, próbując przekształcić różne gatunki roślin w fabryki przeciwciał monoklonalnych i innych produktów biofarmaceutycznych (por. kultura molekularna roślin ). Wzrosła również rola innych organizmów, takich jak grzyby, w poszukiwaniu nowych związków do leczenia różnych chorób. Inżynierii genetycznej stosowane do roślin usiadł obok hodowli standardzie jako sposób tworzenia nowych cech korzystnych dla upraw . W rzeczywistości większość roślin uprawianych do spożycia przez ludzi, do produkcji paszy, włókien tekstylnych i olejów jadalnych została genetycznie zmodyfikowana w celu zwiększenia ich tolerancji na choroby, suszę, niskie temperatury, różne herbicydy i szkodniki fitofagiczne.

Na przestrzeni dziejów losy gatunku ludzkiego były nierozerwalnie związane z roślinami, od rozwoju rolnictwa , poprzez wielkie podróże odkrywcze stymulowane poszukiwaniem egzotycznych przypraw , aż po zieloną rewolucję . Nie ma powodu przypuszczać, że nasze przeznaczenie byłoby teraz dalej od roślin niż kilka wieków czy tysiącleci temu. W rzeczywistości zależność ludzi od roślin wydaje się rosnąć, biorąc pod uwagę, że większość światowej żywności pochodzi z zaledwie około 20 gatunków roślin. Znajomość tych ostatnich, ich budowy, funkcjonowania i wzajemnych relacji, zachowania ich różnorodności oraz wykorzystania tych roślin do zaspokojenia potrzeb ludzkości pozostaje misją botaniki na kolejne stulecia.

Uwagi

  1. Nazwa i opis trzech królestw botanicznych jest taki, jaki zaproponował Thomas Cavalier-Smith .
  2. Terminy „roślina” i „warzywa” są często używane jako synonimy w nieformalnych rozmowach. Według Manuela Acosta-Echeverría i Juana Guerra „  Plantae  ” („rośliny”) jest używane do określenia królestwa organizmów, które obejmuje spermatofity , pteridofity , mszaki w ścisłym znaczeniu lub „mchy”, Hepaticophyta lub „wątrobowce” i Anthocerotophyta  ; „Rośliny” to glony, mszaki, paprocie, nagonasienne i okrytonasienne, które są „zasadzone”, to znaczy połączone z podłożem (nawet zanurzone).  Z drugiej strony „ Roślina ” jest szerszą nazwą, która zasadniczo obejmuje organizmy fotoautotroficzne, eukariotyczne i prokariotyczne (zielono-niebieskie algi lub cyjanofity). Czasami, bez żadnych wyraźnych kryteriów, niektóre Basidiomycetes i Ascomycetes grzyby są włączone . W sensie przenośnym termin ten może również odnosić się do organizmów o ograniczonej zdolności reagowania na bodźce środowiskowe.
  3. W przeciwieństwie do zwierząt, które przestają rosnąć po okresie młodzieńczym, rośliny rosną i rozwijają nowe organy aż do śmierci. W rzeczywistości na wierzchołkach gałęzi rośliny wykazują obszary merystematyczne, w których rozwój embrionalny nigdy nie ustaje. Dzięki tym strefom rozwój zakładu jest praktycznie nieograniczony. Ten rodzaj zabudowy, który stale się rozwija, nazywany jest „otwartym”. Wręcz przeciwnie, zwierzęta mają określony wzrost i „zamknięty” rozwój.
  4. szorstkie tłumaczenie.
  5. Sam Tournefort jest autorem historii botaniki, która zajmuje 3–54 strony jego Institutiones .
  6.  Bardziej nowoczesny termin „  geobotanika ” został stworzony przez E. Rübla (1876-1960) w 1922 r. w pracy Geobotanische Untersuchungsmethoden .
  7. „Ranales” to nazwa zamówienia w różnych systemach klasyfikacyjnych roślin , które obejmowały rodzinom nymphaeaceae , Ceratophyllaceae , winterowate , RANUNCULACEAE , Magnoliowate , Annonaceae , poleńcowate , Lauraceae , krępieniowate , Berberidaceae i Menispermaceae według systemu Engler .

Bibliografia

  1. (en) Thomas Cavalier-Smith , „  Zrewidowany system życia w sześciu królestwach  ” , Przeglądy biologiczne Towarzystwa Filozoficznego w Cambridge , tom.  73,1998, s.  203-266 ( podsumowanie ).
  2. (Es) Acosta-Echeverría, M. & Guerra, J., „  Plantae, plantas y vegetales: Ciencia, lingüística y diccionarios  ” , Anales de Biología , tom.  29,2007, s.  111-113 ( czytaj online ).
  3. (w) A. Arber, „Herbals. Ich pochodzenie i ewolucja” , w History of Botany 1470-1670 , New York., Cambridge University Press,1987, 358  s. ( ISBN  0-521-33879-4 ).
  4. (es) R. Tormo Molina, »Historia de la Botánica. La antiguedad clásica ” , w Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura ( czytaj online ).
  5. (w) V. Richman, "  Historia botaniki  " , Science Encyclopedia lotu. 1 (dostęp 5 maja 2015 r . ) .
  6. Morton 1981 , s.  69.
  7. Morton 1981 , s.  70-71.
  8. patrz Sengbusch.
  9. (es) JM Valderas Gallardo, „  Formación de la teoría botánica: del medioevo al renacimiento  ” , Convivium, revista de filosofia , tom.  8,1920, s.  24-52 ( czytaj online ).
  10. (w) BW Ogilvie ,, "  wielu książek z natury: renesansowych Przyrodników i Information Overload  " , Journal of historii idei , Vol.  64, n o  1, 2003, str.  29-40 ( czytaj online ).
  11. (es) Tormo Molina, R., „  Historia de la Botánica. El Renacimiento  ” , Universidad de Extremadura (dostęp 4 maja 2015 r. )
  12. (en) P. Sengbusch, „  Botany in the 17th and 18th Century or the Basis of Systematics  ” , Botany online , University of Hamburg (dostęp 9 maja 2015 r. ) .
  13. (es) Tormo Molina, R., „  Historia de la Botánica. La época de los sistemas filogenéticos  ” , na temat Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura (dostęp 6 maja 2015 ) .
  14. (w) Heidi Ledford, „  Zagubiona sztuka patrzenia na rośliny  ” , „ Nature” , tom.  553 n O  7689,25 stycznia 2018, s.  396-398 ( DOI  10.1038/d41586-018-01075-5 ).
  15. (es) R. Tormo Molina, „La Botánica. Partes de la Botánica ” , w Lecciones Hipertextuales de Botánica ( czytaj online ).
  16. (es) ER Scagel, RJ Bandoni, GE Rouse, WB Chofield, JR Stein i TMC Taylor, El Reino Vegetal , Barcelona, ​​​​Omega,1987, 778  s. ( ISBN  84-282-0774-7 ).
  17. (en) P. Sengbusch, „  Botany: The History of a Science  ” , na temat Botany online (dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  18. (en) DT Potts, Cywilizacja Mezopotamii. Fundamenty materialne , Athlone Publications in Egyptology i Ancient Near Eastern Studies,1997, 366  s. ( przeczytaj online ).
  19. (w) Anthony Christie, mitologia chińska , Feltham: Hamlyn Publishing,1968, 137  s. ( ISBN  978-0-600-00637-4 )
  20. (w) J. Needham, Nauka i cywilizacja w Chinach , t.  tom VI: I, Cambridge University Press ,1986, 186  pkt. ( przeczytaj online ).
  21. (w) GP Prasad, G. Neelima, GP Pratap, GK Swamy, „  Vŗkşăyurvĕda z Parasary: ​​starożytny traktat o naukach roślinnych  ” , Biuletyn Indyjskiego Instytutu Historii Medycyny , lot do Hyderabadu .  36, n o  1,2006, s.  63-74 ( czytaj online ).
  22. (w) Kotpal Tyagi i Bendre Pande, Concepts of Biology , Rastogi Publications, New Delhi , 2007, s.  I-25. ( ISBN  81-7133-881-X )
  23. (w) AK Ghose, „  Botany: the Vedic and post-Vedic Periods  ” w DM Bose, SN Sen i BV Subbaryappa, A Concise History of Science in India , New Delhi, Indian National Science Academy,1971, s.  375-392.
  24. (w) SS Rajan, „  Nauka o roślinach  ” w Subbarayappa, Medycyna i Nauki Przyrodnicze w Indiach , New Delhi, Wydawnictwo Munshiram Manoharlal2001, s.  242-270.
  25. (es) E. Strassburger, Tratado de Botánica , Barcelona, ​​​​Omega,1994, 8 th  ed. , 1088  s..
  26. (w) J. Grout, „  Encyclopaedia Romana De Materia Medica  ” , University of Chicago,2007(dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  27. (en) CM Piccolo, „  Oś czasu: Pedanius Dioscorides, c. 40-90 CE  ” , Oś czasu Famous People (dostęp 5 maja 2015 r. ) , doi =.
  28. (w) Toufic Fahd, „Botany and Agriculture”, w Roshdi Rasheed (red.), Encyklopedia historii nauki arabskiej , tom 3: Technologia, alchemia i nauki przyrodnicze , Routledge , Londyn , 1996, str. 814. ( ISBN  0-415-12412-3 )
  29. (w) Regis Morelon i Roshdi Rashed , „Botanika i Rolnictwo” , w Encyklopedii Historii Nauki Arabskiej , tom.  3, Routing ,1996, 815  pkt. ( ISBN  0415124107 ).
  30. (w) Toby Huff , The Rise of Early Modern Science: Islam, China and the West , Cambridge University Press ,2003, 813–852  s. ( ISBN  0-521-52994-8 , przeczytaj online ).
  31. (w) Diane Baker, Islamski wkład w naukę, matematykę i technologię, OISE Papers , w STSE Education (Vol. 3) ,2002.
  32. (w) Russell McNeil, Ibn al-Baitar , Malaspina University-College ( czytaj online ).
  33. (w) Regis Morelon i Rashed Roshid, Encyklopedia Historii Nauki Arabskiej , tom.  3, Routing ,1996( ISBN  0-415-12410-7 ).
  34. (es) Tormo Molina, R., Historia de la Botanica. El Medievo. w Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura ( czytaj online ).
  35. (es) A. Miguel Alonso, „  La imprenta renacentista y el nacimiento de la ciencia botánica  ” , Universidad Complutense de Madrid (dostęp 7 maja 2015 r . ) .
  36. (w) BW Ogilvie, Nauka opisywania: Historia naturalna w renesansowej Europie , Chicago; Londyn, University of Chicago Press ,2006( czytaj online ) , s.  134-135.
  37. Pierre Larousse , Wielka Uniwersalny Słownik XIX th  century , Administracji wielkiego Uniwersalnego słownika1867, s.  1031
  38. Hiltrud Gerner i Béatrice Stumpf, Naukowe i techniczne leksykony. Konstytucja i podejście historyczne , edycje École Polytechnique,2007, s.  140
  39. (w) Hieronymus 20Bock% ,% 201498-1554 „  Wybrane książki z kolekcji botanicznej Coneliusa Haucka  ” , Cincinnati Museum Center (dostęp 7 maja 2015 r . ) .
  40. (es) La primera edición española llevó el title Historia de yervas y plantas Leonarda Fuchsio con los numbers griegos, latinos y españoles. Traduzidos nuevamente en Español por Juan Jarava Medico y Philosopho con sus virtudes y propiedades, y uso dellas, y juntamente con sus figuras pintadas al vivo , Antwerp: Por los herederos de Arnaldo Byrcman za J. Lacio, 1557.
  41. (w) Wybrane książki z kolekcji botanicznej Conelius Hauck. Matthias de L'Obel, 1538-1616 . Centrum Muzeum Cincinnati. Consultado el 5 de agosto 2009.
  42. (w) W. Ogilvie, Brian, The Science of Describing: Natural History in Renaissance Europe , University of Chicago Press ,2006.
  43. (w) Charles Mackay, „  The Tulipomania – Memoirs of Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds  ” (dostęp 7 maja 2015 r . ) .
  44. (w) Duane Isely, Sto i jeden botaników , Purdue University Press,2002, 351  s. ( ISBN  978-1-55753-283-1 , czytaj online ) , s.  49-52.
  45. (ES) Robledo Ortega L. Amalia Enríquez Rodriguez Roberto Domech Valera "  EVOLUCION del Conocimiento Botánico y su vínculo con EL contexto filosófico durante Los períodos Primitivo Y descriptivo de Botánica sistemática  " na Bibliotias cienceca de wirtualnego Kuba) Universidad de Matanzas-Camilo Cienfuegos (dostęp 8 maja 2015 r . ) .
  46. (w) Ariew, R. & D. Garber. 1989. GW Leibniz: Eseje filozoficzne . Hacketa.
  47. (w) Ashworth Earline Jennifer, „  Joachim Jungius (1587-1657) i logika relacji  ” , Archiv für Geschichte der Philosophie , tom.  49,1967, s.  72-85.
  48. (w) Ch Raven John Ray Przyrodnik: His Life and Works , Cambridge, Cambridge University Press , coll.  "Cambridge Science Classica",1986, 506  s. ( ISBN  0-521-31083-0 ).
  49. (w) Huldrych Pan Koelbing , Bachmann, Augustus Quirinus , tom.  1, Nowy Jork, Synowie Charlesa Scribnera ,1970( ISBN  0-684-10114-9 ) , s.  368-370.
  50. (es) „  Nomenklatura taksonomiczna jest  ” na Cátedra of Farmacobotánica , Facultad de Ciencias Naturales, Universidad Nacional de La Plata (Argentyna) (dostęp w dniu 7 maja 2015 r . ) .
  51. (es) Tormo Molina, R., „  Historia de la Botánica. El período Linneano  ” , o Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura (dostęp 30 maja 2017 ) .
  52. (w) BA Rendell, Klasyfikacji kwitnienia rośliny. I. Nagonasienne i jednoliścienne , Cambridge University Press ,1930, 230  pkt. ( przeczytaj online ).
  53. (w) C. Gillespie, „  Słownik biografii naukowej  ” Linda Hall Library,1971(dostęp 8 maja 2015 r . ) .
  54. (w) Sengbusch, P., „  Botany Microscopy: the achievments of the 19th Century and Their 17th Century Roots  ” on Botany online , University of Hamburg (dostęp 8 maja 2015 )
  55. (w) "  NFR.  " ,2009(dostęp 8 maja 2015 r . ) .
  56. (es) Tormo Molina, R., „  Historia de la Botánica. El siglo XVII  ” , o Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura (dostęp 8 maja 2015 )
  57. (ca) P. Bernat, Agronomia i Agronoms a la Real Academia de Ciències naturals i Arts de Barcelona (1766-1808) , Centre d'Estudis d'Història de les Ciències, Universitat Autònoma de Barcelona,2000( przeczytaj online ).
  58. Mit oparty na przybliżonym podobieństwie gęsi do wąsonogów
  59. Angelo De Gubernatis , Mitologia roślin , Arno Press,1978, s.  67.
  60. (w) A. Johnsson Oscillations in Plant Sweating, w S. Mancuso i S. Shabala Rhythms in Plants (red.): Fenomenology, Mechanisms and Adaptive Significance , Berlin Heidelberg, Springer-Verlag ,2007.
  61. (w) Isaac Asimov, Photosynthesis , Nowy Jork, Londyn, Basic Books, Inc.,1968( ISBN  0-465-05703-9 )
  62. (w) I Bidlack, KR Stern, S. Jansky, Wstęp do biologii roślin , Nowy Jork, McGraw-Hill,2003( ISBN  0-07-290941-2 ).
  63. (w) Alan J. Brook, Żywa roślina. Wprowadzenie do botaniki, z ilustracjami autora , Edynburg, University Press, coll.  „Publikacje Uniwersytetu w Edynburgu: teksty naukowe i matematyczne”,1965, 2 II  wyd. , 529  s. ( ISBN  978-0-85224-061-8 ).
  64. (de) M. Becker, „  Eine kurze Geschichte der Bryologie . Moose (w języku niemieckim)  " ,2001(dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  65. (ES) Tormo Molina, R., „  Historia de la Botánica. La época de los sistemas naturales  ” , o Lecciones hipertextuales de Botánica , Universidad de Extremadura (dostęp 6 maja 2015 ) .
  66. (w) JG Horsfall i S Wilhelm, „  Heinrich Anton De Bary: Nach Jahren Einhundertfunfzig  ” , „ Roczny przegląd fitopatologii” , tom.  20,1982, s.  27-32.
  67. (w) RGW Anderson, „  Joseph Banks and the British Museum, The World of Collecting, 1770-1830  ” , Journal of the History of Collections , tom.  20,2000, s.  151-152 ( czytaj online ).
  68. (es) V. González Borredá, „  Expediciones.pdf Large expediciones científicas españolas  ” na Aula Abierta 108-132 (dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  69. L. Szyfman, Jean-Baptiste Lamarck i jego czasy , Paris, Masson, Fondation Singer-Polignac,1982, 447  s. ( ISBN  2-225-76087-X )
  70. Y. Delange , Lamarck: jego życie, jego praca , Arles, Actes Sud ,1984, 225  pkt. ( ISBN  2-903098-97-2 ).
  71. (w) "  The Complete Works of Darwin Online - Biography  " na Darwin-online.org.uk (dostęp 6 maja 2015 ) .
  72. (w) E. Schwarz-Weig, „  Życie i twórczość Eduarda Strasburgera  ” , Niemieckie Towarzystwo Botaniczne (dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  73. (w) SF Blake, "  Systemy Klasyfikacji Roślin  " , J. Hered , tom.  26 stron = 463-467,1935( przeczytaj online ).
  74. (Es) CB Villamil, „  Synopsis de la clasificación de las Plantas Vasculares  ” , Universidad Nacional del Sur, Departamento de Biología, Bioquímica y Farmacia. przewodniczący Diversidad de Plantas Vasculares,2008(dostęp 8 maja 2015 r . ) .
  75. (w) Dennis W. Woodland , Współczesna Systematyka Roślin , Andrews University Press,1997, 2 II  wyd. , 619  s. ( ISBN  1-883925-14-2 )
  76. (w) C. Stace, Plant Taxonomy and Biosystematics , Cambridge University Press ,1991, 241  s. ( przeczytaj online ).
  77. (sv) Monika Myrdal, „  Erik Acharius lichenologins fader  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Naturhistoriska riksmuseet,2009(dostęp 6 maja 2015 r . ) .
  78. (w) GF Papenfuss, „Miejsca w Pacific North American Marine phycology” w IA Abbott, GJ Hollenberg, Marine Algae of California , California, Stanford University Press,1976( ISBN  0-8047-0867-3 ) , s.  21–46.
  79. (w) TN EL Taylor i Taylor, Biologia i ewolucja roślin kopalnych , Englewood Cliffs (New Jersey, USA), Prentice-Hall, Inc.1993, 982  s. ( ISBN  0-13-651589-4 ).
  80. (w) DG Frodin , Guide to Standard Floras of the World: annotated, Geographically Arranged Systematic bibliografia głównych flor, wyliczeń, list kontrolnych i atlasów chorologicznych różnych obszarów , Cambridge, Cambridge University Press ,2001, 72  pkt. ( ISBN  0-521-79077-8 , czytaj online )
  81. (w) RJ Goodland, „  Pochodzenie ekologii tropikalnej Jubileusz Eugena Warminga  ” , Oikos , tom.  26,1975, s.  240-245 ( DOI  10.2307/3543715 , JSTOR  3543715 ).
  82. (w) EAN Arber, J. Parkin, „  O pochodzeniu roślin okrytonasiennych  ” , Botanical Journal of the Linnean Society , tom.  38,1907, s.  29–80 ( DOI  10.1111 / j.1095-8339.1907.tb01074.x ).
  83. (w) EAN Arber, J. Parkin, „  Badania nad ewolucją roślin okrytonasiennych: związek roślin okrytonasiennych z genitaliami  ” , Annals of Botany , tom.  22,1908, s.  489-515 ( DOI  10.1093 / oxfordjournals.aob.a089185 ).
  84. (w) Richard A. Overfield, Science with Practice: Charles E. Bessey i dojrzewanie amerykańskiej botaniki , Ames, Iowa State Press, coll.  „Historia Techniki i Nauki”,1993, 262  s. ( ISBN  0-8138-1822-2 ).
  85. (w) Arthur Cronquist , Armen Takhtajan i Walter Zimmermann , „  O wyższych taksonach embrionów  ” , Taxa , tom.  15,1966, s.  129-134 ( czytaj online ).
  86. (w) MJ Donoghue i JW Kadereit, „  Walter Zimmermann i rozwój teorii filogenetycznej  ” , Syst. Biol. , tom.  141 n o  1,1992, s.  74-85 ( czytaj online ).
  87. (w) JC Hickman ,, The Jepson Manual, Higher Plants of California ,1993.
  88. Nicolas Lemery , Cours de chymie zawierający sposób wykonywania operacji stosowanych w medycynie, w łatwy sposób. Z uzasadnieniem każdej operacji, dla pouczenia tych, którzy chcą zastosować do tej nauki , Paryż, Chez Jean-Thomas Hérissant,1756, 945  s..
  89. Natalis-Joseph de Necker , Traktat o micytologii: dyskurs historyczny na temat grzybów w ogóle, w którym pokazujemy ich prawdziwe pochodzenie i pochodzenie; od których zależą zgubne i zgubne skutki tych, których je się, aby ich uniknąć , Mannheim, Matthias Fontaine - Księgarz,1783, 133  pkt. ( przeczytaj online ).
  90. (w) Owen, R. (1858). Paleontologia . Encyklopedia Britannica (8 wyd.) (wyd. TS Traill), tom. 17, 91-176. Edynburg.
  91. (de) Enderlein G. (1925). Bakterien-Cyclogenie , Berlin.
  92. (w) Nick Lane, „  Niewidzialny świat: refleksje na temat Leeuwenhoek (1677) „W sprawie małych zwierząt  ” , Philosophical Transactions of the Royal Society of London , tom.  370 n O  1.6666 marca 2015( DOI  10.1098/rstb.2014.0344 , przeczytaj online ).
  93. (w) D. Bardell, „  Rola zmysłu smaku i czystych zębów w odkryciu bakterii przez Antoniego van Leeuwenhoeka.  ” , Przegląd Mikrobiologiczny , tom.  47, n o  1,1983, s.  121–126 ( czytaj online ).
  94. (w) L. Margulis & KV Schwartz, Five Kingdoms , San Francisco, WH Freeman and Company,1988, 2 II  wyd. , 376  s..
  95. (w) Cavalier-Smith, T. 1989. Systemy królestw . W Roczniku Nauki i Technologii McGraw Hill, s. 175-179.
  96. (w) E. Mayr , „  Naturalny system organizmów  ” , „ Nature” , tom.  348,1990, s.  491.
  97. (w) Herbert Faulkner Copeland , Klasyfikacja organizmów niższych , Palo Alto, Pacific Books1956, 334  s. ( DOI  10.5962 / bhl.title.4474 , przeczytaj online ).
  98. Roger Yate Stanier , „  Miejsce bakterii w żywym świecie  ”, Annales de Institut Pasteur , tom.  101,1961, s.  297-312.
  99. (w) Roger Yate Stanier & CB van Niel , „  Koncepcja bakterii  ” , Archiv fûr Mikrobiologie , tom.  42,1962, s.  17-35.
  100. (w) Robert Harding Whittaker , „  Nowe koncepcje królestw organizmów  ” , Science , tom.  163,1969, s.  150-160 ( PMID  5762760 ).
  101. (w) Cavalier-Smith, T. 1983. Klasyfikacja sześciu królestw i ujednolicona filogeneza. W Endocytobiology II (red. HEA Schenk i W. Schwemmler), s. 1027-1034. De Gruytera, Berlin.
  102. (w) F. McNeill, R. Barrie, HM Burdet, V. Demoulin, DL Hawksworth, K. Marhold, DH Nicolson, J. Prado, PC Silva, JE Skog, JH Wiersema & NJ Turland, „  Międzynarodowy Kodeks Botaniczny nomenklatura (Kod Wiedeń), przyjęty przez XVII Międzynarodowego Kongresu Botanicznego Wiedeń, Austria, lipiec 2005  ” , Regnum Vegetabile , Ruggell , ARG Gantner Verlag, Regnum Vegetabile n o  146,2006, duża in-octavo , twarda okładka, s.  I-XVIII + s.  1-568 ( ISBN  3-906166-48-1 , ISSN  0080-0694 , czytaj online )
  103. (w) „  Międzynarodowe Stowarzyszenie Taksonomii Roślin  ” (dostęp 8 maja 2015 r . ) .
  104. (w) MF Yanofsky, H. Ma, JL Bowman, GN Drews Feldmann KA & EM Meyerowitz, „  Białko kodowane przez homeotyczny gen Arabidopsis AGAMOUS Resembles czynniki transkrypcyjne  ” , Nature , tom.  346,1990, s.  35-39 ( PMID  1973265 , DOI  10.1038/346035a0 , czytaj online ).
  105. (es) Sabina Leonelli, „Cultivando hierba, produciendo conocimiento. Una historia epistemológica d ' Arabidopsis thaliana: un enfoque histórico y filosófico ” , w Edna Suárez Díaz, Variedad infinita. Ciencia ypresentación , Meksyk, Limusa,2007, 405  pkt. ( przeczytaj online ).
  106. (w) Arabidopsis Genome Initiative, „  Analiza sekwencji genomu rośliny kwitnącej Arabidopsis thaliana  ” , Nature , tom.  408,14 grudnia 2000 r., s.  796-815 ( DOI  10.1038 / 35048692 ).
  107. (w) BS Gill i B. Friebe, „  Cytogenetyka roślin na początku XXI wieku. Aktualn. Opinia.  » , Biol. , tom.  1,1998, s.  109-115.
  108. (en) Longley, AE, „  Supernumerary chromosomes in Zea mays  ” , J. Agric. Res. , tom.  35,1927, s.  769-784.
  109. (w) Randolph, LF, „  Charakterystyka genetyczna chromosomów B w kukurydzy  ” , Genetics , tom.  26,1941, s.  608-631.
  110. (w) RN Jones, „  Czynniki kontrolujące McClintocka, pełna historia  ” , Cytogenet. Genom Res. , tom.  109,2005, s.  90-103.
  111. (w) GB Martin, SH Brommonschenkel J. Chunwongse, A. Frary, Ganal MW, R. Spivey, T. Wu, Earle ED i SD Tanksley, „  Klonowanie oparte na mapie genu kinazy białkowej nadającego odporność na choroby u pomidora  » , Nauka , tom.  262,1993, s.  1432-1436.
  112. (w) HL Jhon, ML Birnstiel KW Jones, „  Hybrydy RNA-DNA na poziomie cytologicznym  ” , Nature , tom.  223,1969, s.  912-913.
  113. (w) ML Pardue i JP Gall, „  Molekularna hybrydyzacja radioaktywnego DNA do DNA preparatów cytologicznych  ” , Proc. Natl. Acad. Nauka. USA. , tom.  64,1969, s.  600-604.
  114. (w) T. Caspersson, L. Zech, C. Johansson i EJ Modest, „  Identyfikacja ludzkich chromosomów za pomocą fluorescencyjnych środków wiążących DNA  ” , Chromosoma , tom.  30,1970, s.  215-227.
  115. (en) CG Vosa, Cap.  3 „Wstęgi chromosomowe w roślinach” , w AK Sharma i A. Sharma, Advances in chromosome and cell genetics , Oxford & IBH Publishing Co., Londyn (Wielka Brytania),1985, s.  202-217.
  116. (w) J. Jiang, SH Hulbert, BS Gill i DC Ward, „  Mapowanie hybrydyzacji fluorescencji międzyfazowej in situ, strategia mapowania dla fizycznych gatunków roślin o szerokich i złożonych genomach  ” , „ Molecular Genetics and Genomics” , tom.  252,1996, s.  497-502 ( DOI  10.1007 / BF02172395 ).
  117. (w) XB Zhong, J. Bodeau, PF Fransz, VM Williamson, A. van Kammen, JH de Jong i P. Zabel, „  FISH to mejotyczne pachytenowe chromosomy pomidora Lokalizuje gen odporności na nicienie korzeniowe Mi-1 i gen kwaśnej fosfatazy Aps-1 w pobliżu połączenia euchromatyny i pericentromerowej heterochromatyny odpowiednio w ramionach chromosomów 6S i 6L  ” , Theoretical and Applied Genetics , tom.  98,1999, s.  365-370 ( DOI  10.1007/s001220051081 ).
  118. (w) MW Chase , DE Soltis, RG Olmstead, D. Morgan, DH The BD Mishler, MR Duvall, RA Price, HG Hills, YL Qiu, KA Kron, JH Rettig E. Conti, JD Palmer, JR Manhart, KJ Sytsma, HJ Michael, WJ Kress, KG Karol, WD Clark, M. Hedrén, BS Gaut, RK Jansen, KJ Kim, CF Wimpee, JF Smith, GR Furnier, SH Strauss, QY Xiang, GM Plunkett, PS Soltis, SM Swensen , SE Williams, PA Gadek, CJ Quinn, LE Eguiarte, E. Golenberg, GH Learn Jr, SW Graham, SCH Barrett, S. Dayanandan, VA Albert, „  Filogenetyka roślin nasiennych: analiza sekwencji nukleotydów z genu plastydu rbcL  ” , Annals of the Missouri Botanical Garden , tom.  80,1993, s.  528-580 ( DOI  10.2307/2399846 , JSTOR  2399846 , czytaj online ).
  119. (w) DM Hillis , "  Wnioskowanie kompleksu phylogenies  " , Nature , tom.  383,1996, s.  130-131 ( DOI  10.1038/383130a0 ).
  120. (w) JS Farris, VA Albert M. Källersjö, D. Lipscomb, AG. Kluge „  Prasimony scyzoryk przewyższa łączenie sąsiadów  ” , kladystyka , tom.  12,1996, s.  99–124 ( DOI  10.1111 / j.1096-0031.1996.tb00196.x ).
  121. (w) J. Felsenstein , „  Granice ufności to filogenezy: podejście wykorzystujące metodę bootstrap  ” , Evolution , tom.  39,1985, s.  783-791 ( DOI  10.1111 / j.1558-5646.1985.tb00420.x ).
  122. (w) The Angiosperm Phylogeny Group , "  aktualizację klasyfikacji Angiosperm Phylogeny Group dla zleceń i rodzin roślin kwiatowych: APG II  " , Botanical Journal of Linnean Society , vol.  141,2003, s.  399-436 ( DOI  10.1046/j.1095-8339.2003.t01-1-00158.x ).
  123. (w) Angiosperm Phylogeny Group , "  porządkowej klasyfikacji dla rodzin roślin kwiatowych  " , Annals of Missouri Botanical Garden , Vol.  85,1998, s.  531-553 ( DOI  10.2307 / 2992015 , JSTOR  2992015 , czytaj online ).
  124. (w) Amerykańskie Towarzystwo Botaniczne, „  Ewolucja i różnorodność biologiczna] Botany for the Next Millennium : I. Intelektual: ewolucja, rozwój, ekosystemy. Raport Amerykańskiego Towarzystwa Botanicznego  ” (dostęp 4 maja 2015 r . ) .
  125. (w) Botanical Society of America, „  Rozwój i organizm  ” (dostęp 9 maja 2015 r . ) .
  126. (w) Amerykańskie Towarzystwo Botaniczne, „  II. Praktyczne: spożywcze, błonnikowe, paszowe, paliwowe i farmaceutyczne – Botanika na następne tysiąclecie . Raport Amerykańskiego Towarzystwa Botanicznego  ” (dostęp 4 maja 2015 r . ) .
  127. (w) Botanical Society of America, „  Profesjonalny botanik – Botany for the Next Millenium”, A Report from the Botanical Society of America  ” (dostęp 4 maja 2015 r . ) .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne