Las Fontainebleau

Las Fontainebleau
Obraz poglądowy artykułu Las Fontainebleau
Las widziany z wąwozów Franchard
Lokalizacja
Informacje kontaktowe 48 ° 23 ′ 49 ″ północ, 2 ° 41 ′ 32 ″ wschód
Kraj Francja
Region Ile-de-France
Departament Seine-et-Marne , Essonne
Geografia
Powierzchnia 25 000 ha
Wysokość
 Maksymalna
 Minimalna
144 m
42 m²
Uzupełnienia
Ochrona Ochrona lasów , Natura 2000 , rezerwat biosfery , Rezerwat Biologiczny , w rankingu strony internetowej
Status Lasy państwowe i prywatne
Administracja Państwowy Urząd Leśnictwa
Esencje dąb , sosna zwyczajna , buk
Geolokalizacja na mapie: Île-de-France
(Zobacz sytuację na mapie: Île-de-France) Las Fontainebleau
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Las Fontainebleau

Las Fontainebleau , dawniej nazywane Las Bière (pochodzący z wrzosu ), jest ważnym zalesiony obszar 25.000  ha , z czego 21600  ha dziś podawana jako krajowych lasów . Masyw ten, w centrum którego znajduje się miasto Fontainebleau i sąsiadujący z nim Avon , znajduje się w Seine-et-Marne . Sam las państwowy zajmuje 17 072  ha  ; ma wysokość wahającą się od 42  m ( Sekwana w Bois-le-Roi ) do 144  m (Carrefour du Banc du Roi, 2  km na północ od Fontainebleau ).

Jest rozczłonkowany i przecina go autostrada A6 ( 1964 ), krajowa 6 i 7 , a także linia z Paryża-Lyon do Marsylii-Saint-Charles . Każdego roku odwiedzają ją miliony odwiedzających (13 milionów w 2006 roku).

Las Fontainebleau jest znana na całym świecie za to, że zainspirowała artystów z XIX -tego  wieku impresjonistycznych malarzy i Szkoły Barbizon , a także fotografów , az pisarzy i poetów . Pierwszy masyw otrzymywać Wyjątkowa Las wytwórnię w 2013 roku, obejmuje 2350  ha z rezerw biologicznych , którego pochodzenie ochrony w postaci „rezerwy artystycznych” sięga 1853 roku, a niektóre części, które nie zostały wyczyszczone od. 1372.

Historia

40 000 lat temu koczownicze populacje osiedliły się w pobliżu lasu. Odkryliśmy różne świadectwa: cięte narzędzia z kamienia, kości zwierząt: niedźwiedzie, słonie, nosorożce, jelenie olbrzymie. W tym okresie las był dziki i wrogi. Człowiek więc rzadko w nią wchodził. Ponad 200 rycin naskalnych jest rozsianych po całym lesie. Przypisuje się je wszystkim okresom od górnego paleolitu (około - 12000 pne) do ery nowożytnej, ale większość z nich przypisuje się mezolitu (między - 9000 a - 5500 pne). Wraz z neolitem człowiek rozwinął kulturę i hodowlę. Wokół lasu powstawały wsie, których centrum pozbawione wody nie było zamieszkane. Przytaczamy m.in. stanowiska Środkowego Brązu z na południowym wschodzie w pobliżu Montigny jaskinią Croc Marin a zwłaszcza siedliskiem Marion des Roches, schronieniem Gorge aux Loups, schronieniem Wielkiej Doliny, Touche aux Mulets schron (znany jako Schronisko dla Orchidei)...

W okresie galijskim Ligurowie i Celtowie założyli inne wioski, ale zawsze wokół lasu: w Avon , w Larchant .

Las Królewski

Około roku 1000 las składał się z szeregu enklaw wspólnych dla małych panów i zamożnych właścicieli ziemskich.

W 1067 The Capétien Philippe I er nabył hrabstwa Gâtinais , który pozwala władzę królewską kontrolować całe terytorium obecnej lasu. W 1137 za Ludwika VII poświadcza się istnienie rezydencji królewskiej . Dla królów Francji las miał rzeczywiście kilka zastosowań, w tym polowanie, ale także interes wojskowy. W ten sposób dostarczyła drewno, które zostało użyte do budowy i ogrzewania. Fontainebleau było również strategicznym miejscem na drodze do Sens i Burgundii .

W 1400 r. Karol VI zarządził pierwszą reformację lasu, to znaczy całkowite zamknięcie obszaru leśnego na kilka miesięcy, aby zweryfikować prawa i zastosowania każdego z nich na zwierzynę łowną i drewno. Ta wyjątkowa procedura będzie wielokrotnie powtarzana w ramach Ancien Regime. Zamek został przebudowany od 1527 przez François I er , więc polować „czerwone i czarne bestie”, które obfitują w lesie, który zawarty jedynie 13 365  ha , ale królowie będą następnie rozszerzyć poprzez akwizycje i konfiskat. Nadal pod François I er , został stworzony urząd Wielkiego Forestier, odpowiedzialnych oficerów i strażników każdy o monitorowanie i zarządzanie dzielnicy lasu zamontowany. To właśnie w tym czasie, w tym XVI -tego  wieku, administracja odpowiedzialna za zarządzanie lesie nabiera kształtu i utrzymać się na rewolucję .

W czasach Ludwika XIV mniej niż 20% obszaru było zalesione. Colbert rozpoczął nową reformę od czerwca do września 1664 r., a także plantacje. Król co roku wędruje po lesie na polowanie. W 1716 r. , po straszliwej zimie 1709 r. , ogłoszono nowy układ lasu: obsadzono 6000 ha drzewami liściastymi, ale okazało się to niemal całkowitym niepowodzeniem. W 1750 r. przywrócono nową zabudowę, a 90- kilometrowy obwód  lasu został wytyczony przez 1050 znaków widocznych do dziś. W 1786 r. podjęto nieśmiałą próbę wprowadzenia sosny zwyczajnej. Po rewolucji, po wielu brutalnych cięciach i szerzeniu się polowań na zwierzynę łowną, Napoleon I dokonał w 1807 roku pierwszej reformy administracji leśnej i zamku. W 1830 r. posadzenie kolejnych 6000 ha sosny wywołało gniew artystów szukających inspiracji w lesie. Ponadto staw Evées został osuszony i przebudowany w 1837 roku .

Rezerwat artystyczny

Malarze Szkoły Barbizon , kierowanej przez Théodore'a Rousseau, krytykują plantacje drzew iglastych, oskarżając je o zniekształcanie krajobrazu i sprzeciwiają się cięciom rewitalizacyjnym w starych gajach w 1837 r. oraz plantacjom drzew iglastych, które zasadziły 3000 hektarów lasu. Lata temu. Założyli Towarzystwo Przyjaciół Lasu Fontainebleau, aby chronić las.

W 1839 roku Claude-François Denecourt opublikował swój pierwszy przewodnik po lesie i wytyczył pierwsze szlaki w 1842 roku . Od 1849 r. do Fontainebleau przyjechała kolej , która pozwoli paryżanom odwiedzać Fontainebleau podczas jednodniowych wycieczek.

Na prośbę malarzy Szkoły Barbizon, w niektórych kantonach, cenionych przez artystów, zawieszone są kawałki drewna liściastego. W 1853 r. „rezerwaty przyrody” zostały wycofane z działań leśników na 624  ha starych lasów i obszarów skalistych (Bas Bréau, Cuvier Châtillon, Franchard, Apremont, la Solle, Mont Chauvet), w drodze odstępstwa od przepisów. zasady, odwołujące się do wyjątkowego artystycznego charakteru miejsca. Po raz pierwszy we Francji troska o „ochronę przyrody” pod względem estetycznym i krajobrazowym będzie kojarzona z gospodarką leśną. Następnie przez cesarskiego dekretu z dnia 13 kwietnia 1861 roku , w „rezerwa artystyczny” ( 21 st serii) została zwiększona do 1.094  ha , a ostatecznie do 1,693  ha od 1892 do 1904 roku dyrektor generalny lasów, Henri taryfy, wyjaśnił, że neutralizacji 1600 hektarów było równoznaczne z utratą dochodu w wysokości 300 000 franków w złocie. Jest to jednak pierwszy rezerwat przyrody na świecie, jeszcze przed utworzeniem Parku Narodowego Yellowstone w Stanach Zjednoczonych .

W 1872 r. powołano pierwszy komitet ochrony artystycznej lasu Fontainebleau, do którego przystąpił m.in. Victor Hugo . Zastąpił w 1907 r. Stowarzyszenie Przyjaciół Lasu Fontainebleau. Następnie na mocy dekretu z 23 lipca 1945 r. utworzona została Komisja Doradcza ds. rezerw artystycznych i biologicznych.

Burze marcowe i majowe 1967 roku, pozostające nienaruszone przez sto lat, zniszczyły rezerwat, który trzeba było zregenerować poprzez obsadzenie setkami hektarów.

teren wojskowy

Dekret z 1875 r. przydzielony Departamentowi Wojny grunty położone w lasach państwowych. Szkoła Artylerii i Inżynierii, usytuowany w Metz, został przeniesiony do Fontainebleau po Traktatu we Frankfurcie w 1871 roku . W lesie ustawiono dwie strzelnice , jedną na północy, a drugą na południowy zachód od miasta. Ten ostatni znajduje się na mapie topograficznej Denecourt z 1895 roku.

Rezerwaty biologiczne

W 1953 r. utworzono pierwsze ukierunkowane rezerwaty biologiczne ( 411  ha ) i integralne ( 141  ha ), które zastąpiły 552  ha rezerwatów artystycznych, z których utrzymywano 1070  ha . Te ostatnie były zniesione przez zarządzeń 7 sierpnia, 1967 i 11 stycznia 1972 roku, przez pierwsze ograniczenie rezerw biologicznych 416  ha , w tym stanu integralną złóż biologicznych (RBDI) z Tillaie Gros Fouteau i Hauteurs de Solle. Całkowitej 136  ha . Że z lasu Tillaie od 34.37  ha nie została clearcut od 1372 roku . Rezerwaty Chêne Brûlé i Gorge aux Lops są również kompletne, a zarządzane rezerwaty to Haute Borne, Cuvier Chatillon, Petit Mont Chauvet, Mont Merle, Boissière, Bellecroix, Gorge aux Merisiers, Mare aux Pigeons, Mare aux Fées, Plaine de Chanfroy, Coquibus i Talking Laris. Następnie państwowe rezerwaty biologiczne odzyskały i przekroczyły swoją powierzchnię sprzed 1967 roku, zwiększając w 2011 roku do 1050  ha dla rezerw integralnych (RBDI) i do 1300  ha dla rezerwatów zarządzanych (RBDD), czyli łącznie 2350  ha . 7 integralnych rezerwatów to Tillaie , Gros Fouteau - Hauteurs de la Solle , Burnt Oak , Gorge aux Loups (stare), Vallée Jauberton , Béorlots , Rocher de la Combe (nowe), a 14 zarządzanych rezerwatów znajduje się w Fontainebleau: Belle Croix, la Boissière, Camp de Chailly - Cuvier Châtillon, Champ Minette, Gorge aux Merisiers, Haute Borne, Mare aux Fées, Mont Merle, Petit Mont Chauvet, Plaine de Macherin oraz na Trois Pignons: Baudelut, Chanfroy, Coquibus i Mare aux Joncs.

Ograniczenia

W 1937 roku senator Seine-et-Marne i burmistrz Fontainebleau , Jacques-Louis Dumesnil , przyjęli zasady ubioru dla lasu, zaprzestając „noszenia szortów, kostiumów kąpielowych i innych przyborów nieskromności i libido” . Ten ostatni będzie również przygotowany dekret zakazujący rewolucyjne pieśni, m.in. Międzynarodowy .

Geologia

Istnieje 35 milionów lat , morze zajmowało miejsce lasu. Złożyła tam osady o grubości około pięćdziesięciu metrów. Ten biały piasek jest jednym z najczystszych na świecie i jest używany do wyrobów szklanych ( Murano w Wenecji ) oraz do światłowodów. Piasek ten utworzył ławice skalne, które charakteryzują krajobraz leśny.

W piaskowce Fontainebleau dlatego są wykonane z piasków skonsolidowanym: ziaren kwarcu spiekanych przez krzemionkowym żelu . Piaski te zostały zdeponowane podczas odcinka Morza Piasków Etampes . Są więc w wieku stemplowym ( oligocen ). Słyną ze swoich skał. Rzeczywiście, tworzą one chaos na piaszczystych zboczach; mają często zaskakujące kształty, przypominające zwierzęta lub przedmioty i są pożądane przez miłośników boulderingu .

Skały zajmują powierzchnię blisko 4000  ha i tworzą długie łańcuchy, prawie równolegle zorientowane wschód-południe-wschód, zachód-północ-zachód i oddzielone otwartymi na obu końcach dolinami.

Dno lasu zawiera do 98% piasku. Dlatego jest bardzo przepuszczalny. W rezultacie nigdzie poza wschodnim zboczem, między Veneux-Nadon i Samois-sur-Seine , nie widać najmniejszego źródła. Stawy pochodzą z zalegania wody deszczowej w zagłębieniach skalistych płaskowyżów, z wyjątkiem okolic stawu w Evées, gdzie dominuje glina .

Flora

Najliczniej reprezentowane drzewa to: dąb (45%), sosna (40%), buk (10%). Charakterystycznymi „wiązami królewskimi” lasu są dęby, których gałęzie oddzielają się od podstawy. Początkowo rzadki gatunek, sosna zwyczajna , rozwijała się od 1830 r. W 1786 r. Le Monnier , lekarz Ludwika XVI i Marii Antoniny , wprowadził ten gatunek do Fontainebleau.

Sosna morska została po raz pierwszy zasadzone w 1515 na terenie Ogrodu Angielskiego, a "  Garden of the Pines  ". Następnie od 1590 r. założył go w lesie.

Kasztanowiec posadzone w średniowieczu przez mnichów z dużych opactw jest nadal obecny.

Głównymi gatunkami masywu o powierzchni 20 272  ha są:

Wymieniono prawie 800 niezwykłych drzew, w tym dąb Rocher Canon, umieszczony na skale, który w marcu 2006 roku otrzymał etykietę Remarkable Trees of France .

Flora obejmuje:

Różnorodność geologiczna, kwasy i wapienie, suche i mokre, różnorodność rzeźby terenu są źródłem ogromnej różnorodności gatunków, a także obecność bardzo starych lasów, środowiska, które stało się dziś bardzo rzadkie i schronienie wielu gatunki zależne od starego drewna, zarówno zwierzęce (zwłaszcza owady), jak i roślinne (porosty) czy makromycety (grzyby).

Dzikiej przyrody

Ssaki

Las jest domem dla 54 gatunków ssaków .

Wśród dużych ssaków są dziki i jelenie . W XVI -tego  wieku, można było przejechać w lesie rysie i wilki , które zniknęły w połowie XIX th  wieku. Obecnie można spotkać borsuki , lisy , dziki, sarny i jelenie. Ostatnia wydra zniknęła w 1970 roku.

Zagęszczenie jeleni (0,76 szt./100 ha) jest bardzo niskie. Istnieje wiele czynników wyjaśniających tę niską gęstość: zbyt duża presja łowiecka, zakłócenia ze strony niektórych fotografów dzikiej przyrody podczas płyty .

Gryzonie reprezentowane są przez:

Małe ssaki mięsożerne:

Małe ssaki owadożerne:

Ptaki

Las jest domem dla ponad 200 gatunków ptaków, w tym 102 ptaków lęgowych (Lustrat).

Wśród najbardziej interesujących gatunków: Żołna , dzięcioł , dzięcioł czarny , którego pojawienie się w terminach leśnych z 1914 roku, Dartford Lasówka , lelek , Wood Warbler , Bonelli za jarzębatki , Woodlark i krętogłowa .

Gady

Las jest domem dla jedenastu gatunków gadów (lustrat) .

Węże, które są mało cenione przez wędrowców i spacerowiczów w lesie, odgrywają jednak ważną i zasadniczą rolę w równowadze fauny.

Znajdujemy następujące gatunki:

Płazy

Las jest domem dla 12 gatunków płazów (lustrat) .

W rzadkich stawach lasu Fontainebleau możemy spotkać kilka gatunków płazów:

Owady

Las jest rajem dla ponad 370 gatunków Heteroptera (Royer 1948, uzupełniony przez Doignon 1978), około 3500 gatunków Coleoptera (Cantonnet, Casset, Toda, 1997), 1640 gatunków Lepidoptera (Gibeaux, 2000), 57 gatunków Orthoptera (Luquet, 1994 i Luquet, Meriguet i Bruneau de Miré, 2001), 46 gatunków Odonata (Dommanget, 2002). Liczbę gatunków muchówek szacuje się na 10 000.

Mięczaki

98 gatunków mięczaków (Viette i Parisot, 2001) znalazło schronienie w lesie Fontainebleau.

Środki ochronne

Współistnieją i nakładają się na siebie różne statusy, z których każdy ma swoją specyfikę. Statuty te nie obejmują całej puszczy, a jedynie różne mniej lub bardziej interesujące pod względem ekologicznym i gospodarczym działki.

Zalety  : obrona przed budową nowej infrastruktury i rozrastaniem się miast. Granice  : utrzymywany jest tylko obszar początkowy, brak zaleceń mających na celu zachowanie jego bioróżnorodności . Zalety  : kontraktowa ochrona siedlisk, poszerzenie o sąsiednie zadrzewienia prywatne. Ograniczenia  : ochrona siedlisk odbywa się na podstawie dobrowolnej umowy.

oznaczenie przyznane przez UNESCO w ramach Programu Człowiek i Biosfera . Jego celem jest pogodzenie bioróżnorodności i zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych. Jego strukturą koordynacyjną jest Stowarzyszenie Rezerwatów Biosfery Fontainebleau i Gâtinais.

Zalety  : zwiększa możliwości partnerstwa pomiędzy różnymi menedżerami w ramach zrównoważonego rozwoju. Granice  : brak krajowej wartości prawnej, funkcja doradcza dla podmiotów działających w terenie. Zalety  : wiedza władz lokalnych o ich dziedzictwie przyrodniczym. Limity  : brak statusu prawnego. Zalety  : utrzymuje dziedzictwo takie, jakie jest. Granice  : mało przestrzegane. Limity  : mogą zostać obniżone przy każdej modyfikacji układu. Bardziej prawdziwe dzisiaj, klasyfikacja dokonywana na mocy dekretu ministerialnego niezależnie od rozwoju sytuacji.

Badany jest również projekt parku narodowego w celu racjonalizacji tych różnych służebności ochronnych. Już w 1914 r. życzenie utworzenia parku narodowego w lesie Fontainebleau wystosowała Commission des sites de Seine-et-Marne oraz kilka towarzystw naukowych i artystycznych, rok po utworzeniu „  Parc de la”. Bérarde  ” w górnej dolinie Vénéon przy Zarządzie Gospodarki Wodnej i Leśnej, która miała być zapowiedzią pierwszego francuskiego parku narodowego. Ale wojna 1914-1918 przerwała te inicjatywy. W 1948 r. przy okazji międzynarodowej konferencji w Fontainebleau, która utworzyła Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (obecnie IUCN), wyrażono nowe życzenie utworzenia parku narodowego w Fontainebleau, do którego nie jest śledzony w górę.

Francja zobowiązała się w ramach Grenelle de l'Environnement , w szczególności poprzez Narodową Strategię Tworzenia Obszarów Chronionych i wspieraną przez IUCN , do zwiększenia liczby swoich obszarów chronionych . Las ten uważany jest za jeden z najpiękniejszych „lasów równinnych” we Francji, a możliwość utworzenia Parku Narodowego w Fontainebleau jest przedmiotem dyskusji od dawna. W 1999 r. Raport Dorsta (wtedy w latach 2007-2009 „Grenelle de l'Environnement”, który był nim zainspirowany) po raz pierwszy ocenił, że lokalna opozycja wybieranych urzędników, silne ekologiczne rozdrobnienie masywu (drogi, tory i inne ponad 1400  km ścieżek, co czyni go najbardziej rozdrobnionym lasem we Francji) oraz presja człowieka, jaką podlega (ponad 15 milionów odwiedzających rocznie) nie były zgodne z celami parku narodowego. Ustawa o parkach narodowych z 2006 r. nadała większą wagę samorządowi lokalnemu i wydaje się, że wzrosła wrażliwość wybieranych urzędników i gości na ochronę lasów oraz na ekonomiczny interes tworzenia parku. „Etykieta byłaby dziś nagrodą dla lokalnych urzędników wybieranych, ale przede wszystkim pozwoliłaby uporać się z przyszłymi trudnościami, na jakie las będzie narażony w związku ze wzrostem liczby odwiedzających. Obecne zarządzanie masywem nakłada statuty ochronne; park narodowy byłby obietnicą spójności, aby zapewnić jego ochronę w dłuższej perspektywie” – ocenił w 2010 r. Frédéric Valletoux, burmistrz Fontainebleau. Jednak niektórzy mieszkańcy obawiają się ochrony, która za bardzo ograniczałaby niektóre działania lub która według nich mogłaby pomóc aby otoczyć miasto. Ta klasyfikacja spotyka się również ze sprzeciwem Stowarzyszenia Przyjaciół Lasu Fontainebleau. Po roku konsultacji 200-stronicowy raport został przekazany Ministrowi Środowiska pod koniec stycznia 2011 roku.

Gospodarka

Piaskowiec jest działającą od 1330 roku Od XVI -tego  wieku, jest ona wykorzystywana do utwardzenia ulic Paryża . W 1831 roku nadal produkowano trzy miliony kostki brukowej. Pod koniec XIX -go  wieku, pod presją artystów, działalności zawodowej, które następnie mieli 2.000 mężczyzn, jest ograniczony.

W 1907 roku ostatnia eksploatacja została zamknięta po zakazie eksploatacji piaskowców na posesji. Ale operacja pozostała poza tymi granicami. Ostatni w Trois-Pignons zamknięto w 1983 roku.

W całym masywie Fontainebleau wiele miejsc było więc przedmiotem tej intensywnej aktywności: Canon Rock, wąwozy Franchard i Houx, Hautes-Plaines, Long Boyau itp. Wraz z zakończeniem wydobycia w 1907 roku know-how i pamięć stopniowo zniknęły z Fontainebleau. Jednak nadal istnieje wiele śladów tego przemysłowego dziedzictwa. W tym celu w 2012 roku utworzono szlak odkrywczy.

Bardzo drobny i czysty piasek z Fontainebleau był eksploatowany w hutach szkła od 1640 roku. Był używany do porcelany z „Vieux Sèvres”, do produkcji Vincennes , do szkła i ceramiki z Paryża, Montereau , Nevers , Gien itp. . Dawniej Aby otworzyć warsztat operacyjny, kamieniołom poprosił kapitana podwozi o upoważnienie i uiścił opłatę wiertniczą. Ponadto musiał zrehabilitować drogi, które umożliwiły przewóz materiałów. Robotnicy, cierpiący na gruźlicę płuc , umierali młodo.

Piasek jest nadal eksploatowany na skraju lasu (przez grupę Sibelco w Bourron-Marlotte ).

Sztuka naskalna

Masywy z piaskowca, jaskinie i schronienia skalne lasu Fontainebleau od niedawnego paleolitu były ostoją rzeźbionych w kamieniu dzieł sztuki naskalnej. Chociaż wiadomo, że specjaliści od końca XIX th  wieku, pozostaje nieznany dla ogółu społeczeństwa. Z ponad 2000 rzeźbionymi schronami las Fontainebleau jest domem dla jednego z największych kompleksów skalnych w Europie. W większości przedstawienia są geometryczne i pochodzą z mezolitu (-11 500 do -7 000 lat), co w niektórych przypadkach zostało potwierdzone przez wykopaliska archeologiczne. Jednak poza figurami magdalenki , niektóre ryciny datowane są na neolit , epokę brązu lub średniowiecze. Wreszcie, niektóre są nowoczesne, pisma lub rysunki z wygrawerowanym XIX th  wieku, wojna 1870 lub 1914-1918 lub 1939-1945.

Spacery

Spacery drogi istnieć w lesie, prawdopodobnie od XVI -tego  wieku. Są wtedy wykorzystywane głównie do polowań z psami. Obecna trasa okrężna została zatem wytyczona pod przewodnictwem Henryka IV . W 1725 roku , Louis XV nakazał układ sześćdziesięciu dróg w lesie, w celu ułatwienia jego ruchy, zawsze do polowania.

Ponadto las poprzecina ciasna sieć ścieżek. Każda trasa ma swoją nazwę, która widnieje na tablicy zawieszonej na wysokości około trzech metrów na drzewie. Wyposażony w mapę podobną do tej wydanej przez IGN (na przykład mapa M2417OT Forêt de Fontainebleau), piechur może bez problemu wędrować po lesie, nie gubiąc się.

Ponadto kilka GR, oznaczonych na czerwono i biało, przecina las. Wśród nich GR 1 i GR 11 objeżdżają region paryski przez las; GR 13 liści z Fontainebleau.

Wreszcie na niebiesko zaznaczono konkretne spacery. Pierwsza randka z XIX -tego  wieku:

Dziś wytyczonych jest 365  km spacerów.

Obwody Denecourta-Colineta

Są ponumerowane od 1 do 16:

  1. Obwód Denecourt-Colinet nr 1 o długości 7  km przebiega przez górę Ussy.
  2. 8- kilometrowy tor Denecourt-Colinet nr 2  przebiega obok wieży Denecourt i w pobliżu kilku fontann .
  3. Obwód Denecourt-Colinet nr 3 przechodzi w pobliżu esplanady Cassepot.
  4. Obwód Denecourt-Colinet nr 4 o długości 7  km prowadzi do skały Saint Germain.
  5. Tor Denecourt-Colinet nr 5 o długości 8  km znajduje się w pobliżu Rocher du Cuvier.
  6. Tor Denecourt-Colinet nr 6 z 7  km .
  7. 8- kilometrowy tor Denecourt-Colinet nr 7  zlokalizowany na terenie Franchard.
  8. Obwód Denecourt-Colinet nr 8 o długości 6  km prowadzi do Mont Aigu.
  9. Circuit Denecourt-Colinet nr 9 o długości 6  km został niedawno podzielony na zachód-wschód, aby uniknąć przekraczania N7 .
  10. Obwód Denecourt-Colinet nr 10 z 6  km do skały Avon.
  11. Obwód Denecourt-Colinet nr 11 z 9-  kilometrowej skały.
  12. 13 km tor Denecourt-Colinet nr 12  .
  13. Circuit Denecourt-Colinet nr 16 o długości 9  km znajduje się w masywie Trois Pignons i jest również nazywany obwodem Belvédères .
  14. Tor Denecourt-Colinet nr 17 o długości 9  km w Rocher des Princes.
Obwód nr 7

Ten kurs ma parking dojazdowy do Carrefour de la Croix de Franchard . Obwód ten przebiega w pobliżu miejsca zwanego „kryjówką druida”, składającego się ze skalistej formacji, umożliwiającej schronienie kilku osobom. Ma długość 8  km i zwykle pokonuje się ją w 2 godziny.

Obwód nr 11

To pole ma parking dojazdowy w pobliżu leśnego domu Grande Vallée. W tej lokalizacji znajduje się miejsce, w którym biwaki są dozwolone i podlegają pewnym zasadom. Punkt poboru wody dostępny wiosną i latem oraz toalety publiczne znajdują się na początku tego obwodu.
Ten obwód przebiega w pobliżu miejsca zwanego „ stawem bajki  ” oraz „ jaskinią Beatrix  ”. Przedstawia kilka belwederów oferujących tyle samo panoram. Ma długość 9  km i zwykle zajmuje 3 godziny 30 minut.

Obwód nr 16

Ten tor ma dwa parkingi dojazdowe: jeden znajduje się w pobliżu miejscowości La Croix St Jérôme , na południowy zachód od trasy, a drugi znajduje się przy La canche aux Merciers , na wschód od trasy. Ma 9  km długości i około 300  m pionowego spadku. Pozwala to większości wędrowców na ukończenie go w około 3 godziny i 30 minut.

Jego północna część przecina równinę Charm i oferuje krajobraz złożony z wielu wrzosów. Ze względu na stosunkowo płaski profil i wystarczająco szerokie ścieżki jest łatwo dostępny dla rowerów górskich . Tworzy owalną pętlę zorientowaną na zachód-wschód z dwoma skrótami umożliwiającymi różne kombinacje.

Ta wycieczka oferuje kilka interesujących miejsc, w tym:

  • punkt widzenia na krzyż lotaryński bossów Circuit des 25,
  • szczątki Telegraph of Noisy ,
  • ślady dawnych kamieniołomów,
  • dolmen.

Obwód 25 muld w masywie Trois Pignons

Ten tor biegnie wokół szczytów masywu Trois Pignons, dzikiego obszaru bez dróg i domów, który służył jako makia podczas ostatniej wojny, stąd obecność krzyża lotaryńskiego na wzgórzu. Masyw ten łączy w sobie różnorodne krajobrazy: piaszczyste połacie przypominające pewne nadmorskie, bardzo strome szlaki górskie, słynne na całym świecie skałki wspinaczkowe, niemal śródziemnomorską roślinność (sosny, wrzosy), faunę z południowych regionów (jaszczurki, węże), prawie całkowite brak wody, ogromne panoramy. Masyw ten jest najbardziej oryginalnym obszarem naturalnym w dorzeczu paryskim.

Obwód jest częścią oznakowanych obwodów Fontainebleau. Uważa się, że zawiera 25 guzków, chociaż opinie mogą się różnić w tej kwestii. Znaczniki są bardzo ważne; jego czerwony kolor i wysoka częstotliwość (jeden znak co około 15 metrów) sprawiają, że stosunkowo łatwo jest podążać ścieżką. Historycznie, ten tor był używany do treningu alpejskich spacerów podejściowych. Wynika to w dużej mierze z jego skumulowanego przewyższenia wynoszącego około 800 metrów. Ponadto obwód został stworzony przez pokonywanie najbardziej skomplikowanych ścieżek. Wreszcie, kolejne podjazdy i zjazdy uwydatniają trudność, w szczególności dla osób początkujących w turystyce.

Jego całkowita odległość wynosi około 15  km . Zwykle odjeżdża z parkingu Roche aux Sabots. Całkowity dystans i trudność można zmniejszyć, korzystając ze skrótów, takich jak miejsce wspinaczkowe „Le diplodocus”. Najtrudniejsze wyboje znajdują się na zachód od toru (na Mont Pivot i na Roche de Jean de Vignes), ludzie preferują tor zgodnie z ruchem wskazówek zegara, aby zakończyć na mniej zaakcentowanych wybojach.

Biegacze mogą ukończyć okrążenie w mniej niż dwie godziny, podczas gdy inni wolą poświęcić cały dzień na jego ukończenie.

Oprócz zainteresowań sportowych, pozwala odkryć różnorodne krajobrazy: paprocie , wrzosy , sosny przerywają tor.

Sporty

Wspinaczka

Las Fontainebleau to znane na całym świecie miejsce do uprawiania boulderingu . Ta dyscyplina jest uprawiana na głazach o małej wysokości, które nie wymagają lin. Wyściełane maty służą raczej do amortyzacji upadków , pof, aby zwiększyć przyczepność chwytów, a także do ręcznego parowania partnera, aby zapewnić bezpieczeństwo i zmniejszyć ryzyko. Uprawia się ją na charakterystycznych blokach piaskowca tego lasu.

Jedną z osobliwości wspinaczki w Bleau (przydomek nadawany przez wspinaczy lasowi Fontainebleau) jest istnienie dróg. Te kursy na różnych poziomach są oznaczone strzałkami w różnych kolorach. Kompletny kurs został pierwotnie miał odpowiadać na trudności z górskiej rasy górskiej. Pierwszy kurs został stworzony w 1947 roku przez Freda Bernicka. Każdy kolor reprezentuje poziom trudności: gruby biały (bardzo łatwy), żółty (łatwy lub lekko trudny), pomarańczowy (dość trudny), niebieski (trudny), czerwony (bardzo trudny), czarny lub delikatny biały (bardzo trudny).

Sektory wspinaczkowe są rozsiane po całym lesie. Wśród najbardziej znanych: Bas-Cuvier, Les Gorges d'Apremont ( Barbizon ), Franchard Isatis (w wąwozach Franchard między Fontainebleau i Milly-la-Forêt ), 95,2 (Milly-la-Forêt), Le Cul de Dog ( Noisy-sur-École ), Diplodocus ( Le Vaudoué ). Niektóre sektory znajdują się nawet poza lasem narodowym, takie jak skała Dame Jouanne ( Larchant ), masyw Canard i masyw I ( Buthiers ).

Kurs na orientację

W tym lesie zorganizowano kilka mistrzostw, w szczególności Mistrzostwa Francji 2012.

Wybitne budynki i miejsca

Wieża obserwacyjna

  • Wieża Denecourt , zbudowany przez Claude-François Denecourt w 1851 roku na wschodnim szczycie łańcucha Cassepot, zainaugurowana23 listopada 1853przez Napoleona III i cesarzową Eugenię został zniszczony w 1878 r. przez trzęsienie ziemi. Odbudowany przez Colinet, wielokrotnie odnawiany, oferuje piękne widoki na okolicę. Wysokość u podstawy: 136  m . Wieża ta początkowo nazywała się Fort Empereur, a swoją obecną nazwę przyjęła w 1882 r. na życzenie Rady Miejskiej Fontainebleau.
  • Samois wieża , była wieża widokowa zbudowana w 1880 roku na skale Samois. Do dziś pozostaje opuszczony, choć jest jednym z symboli Samois-sur-Seine .

Pomniki pamiątkowe

Belweder

  • Widzenia z druidów  : jest to punkt widzenia na wąwozy Franchard.
  • Belweder Marie-Thérèse: to punkt widzenia na wąwozy Francharda. Ludwik XIV wybudował w tym miejscu kwadratowy pawilon, po którym do dziś widać ślady jego założenia. Pawilon rozebrano w tym samym czasie co klasztor Franciszka. Alfred de Musset i George Sand odwiedzili te miejsca we wrześniu 1833 roku.

Średniowieczne pozostałości

  • Priory Matki Bożej Franchard  : jego daty fundamentowe z powrotem do XII th  century, co czyni go najstarszym obiektem sakralnym w lesie. Philippe-Auguste w 1197 zainstalował tam dwóch cenobitów, którzy byli zobowiązani modlić się za króla i jego rodzinę. Osiedlił się tam Guillaume, kanonik Saint-Euverte d'Orléans, choć wcześniej znaleziono tam zamordowanych dwóch pustelników . Było z nim, że pustelnia zaczął przekształcać się w bogatej klasztorze w Augustianie . W XVII th  century można jeszcze zobaczyć dużą kaplicę , różne budynki i mury, że zespół był już w ruinie. Klasztor zniknął, zastąpiony został klasztorem poświęconym królowi. Budynki zostały opuszczone dla pustelników już w czasie rewolucji . Dziś pozostał tylko fragment muru dawnej pustelni, przy którym wzniesiono dom leśniczego.
  • Średniowieczna pustelnia Butte Saint-Louis: pozostałości małego kościoła z XI wieku i sklepiona piwnica należąca do domu pustelnika. Nowa kampania wykopaliskowa miała miejsce w lipcu 2017 roku.

Formacje naturalne

  • Kryształ grota (Monts Saint-Germain) sklepienie wyłożone jest kryształów . Powstałe początkowo z kalcytu powstałego w wyniku infiltracji wody kryształy te zostały częściowo zastąpione kryształami w krzemionce . Zostały odkryte w 1771 roku, wtedy jaskinia została zapomniana. Odnaleziony na nowo w 1850 r. został szybko zwolniony. Aby ją chronić, obsypaliśmy ją. W 1891 Collinet był w stanie go znaleźć. Aby odstraszyć wandali, otoczył go solidną siatką.
  • Klacz aux Evées jest ogromna przestrzeń stawach przekształconych przez prace prowadzone w okresie panowania Ludwika Filipa między 1833 a 1842 r . Wykopano 29  km upustów, rowów i rowów oraz nieckę środkową o powierzchni 12 000  m 3 , aby oczyścić bagno ze stojącej wody o powierzchni 15  ha . Dziś jest to piękne miejsce, w którym spotyka się cyprys łysy. Słowo „Evées” wywodzi się ze starofrancuskiego i oznacza teren podmokły.
  • W sektorze Mont Aiveu (na południowy wschód od lasu) można zobaczyć sosny laricio szczepione na sosnach szkockich. Średnice drzew są różne po obu stronach przeszczepu.

Folklor rolniczy

Dodatkowe masywy

  • Las Trois-Pignons na zachodzie,
  • Las Barbeau na północnym wschodzie,
  • Las Champagne-sur-Seine na wschodzie,
  • Las Larchant-La Commanderie na południu.

Pożary

  • 22 lipca 1911, 5  hektarów lasów płonie na górze Ussy, w pobliżu kaplicy Notre-Dame-de-Bon-Secours . Niedługo potem w pobliżu skał Salamandry wybuchł drugi pożar, powodując znaczne szkody.
  • 4 czerwca 1960, wybucha pożar w pobliżu prochowni.
  • 16 października 2018 r.pożar dotknął zalesiony obszar o powierzchni od 3,5 do 5  ha na działce 374, w pobliżu wieży Denecourt . Płomienie miały zostać powstrzymane na krótko przed południem.
  • 7 sierpnia 2020 r.Pożar zaczyna się na działkach 617 i 618 do 13  godzin , ostatecznie ograniczony do 20  godzin .  Dotyczy to 5 ha roślinności niskiej i krzewiastej.

Wystawy

Las Fontainebleau był wielokrotnie przedmiotem wystaw.

Wystawy uniwersalne

W ramach zwiększania różnorodności francuskich obszarów leśnych las jest wystawiany na Wystawie Powszechnej w 1867 roku . Podczas Wystawy Powszechnej w 1878 r. został wystawiony w pawilonie leśnym w parku Trocadéro .

Wystawy dzieł sztuki

  • Las Fontainebleau. Warsztat naturalnej wielkości. Od Corota do Picassa. , z6 marca w 13 marca 2007 r.w Musée d'Orsay

Głoska bezdźwięczna

Dzięki bliskości Paryża i różnorodności krajobrazów las Fontainebleau zainspirował wielu artystów i odnowił koncepcję krajobrazu w malarstwie, zwłaszcza z malarzami ze szkoły Barbizon .

Malarze

Pierwszymi znanymi artystami byli Adam François van der Meulen , a przede wszystkim Jean-Baptiste Oudry , głównie malarze królewskich scen łowieckich w scenerii lasu. Camille Corot jest jedną z pierwszych osób, które za główny temat wybrały sam las.

Od połowy XIX -tego  wieku , wielu artystów przyjść do malowania lasu, korzystających z obiektów, które oferują one Auberge Ganne . Najbardziej znane noszą imiona Théodore Rousseau i Jean-François Millet , tworząc to, co później nazwano (w 1880 w Anglii i 1905 we Francji) szkołą Barbizon .

W impresjoniści również zainspirowany Claude Monet , Auguste Renoir i Alfred Sisley . Podobnie Félix Ziem , Paul Cézanne , Adrien Rousseau , Georges Seurat , Charles Wislin , Henri Sauvard , Émile Bouneau i Jehan Berjonneau namalowali kilka obrazów w lesie.

Niektóre miejsca zostały specjalnie namalowane, takie jak Le Pavé de Chailly , na skraju lasu.



Fotografowie

Charles Marville (1816-1879) był pierwszym fotografem, który zapuścił się do lasu 28 sierpnia 1848 roku . Gustave Le Gray , najsłynniejszy fotograf tamtych czasów, szybko podążył za nim w 1849 roku , uciekając przed epidemią cholery w Paryżu. Las Fontainebleau jest więc prawdopodobnie jedną z pierwszych naturalnych przestrzeni sfotografowanych na świecie. Po Le Gray pojawią się Georges Balagny , Charles Famin, William Harrison i Eugène Cuvelier . Ale ci fotografowie nigdy nie osiągną rozgłosu malarzy tego samego okresu.

Pisarze i poeci

Tradycyjnie to Étienne Pivert de Senancour po raz pierwszy umieszcza w lesie swoją powieść Obermann , wydaną w 1804 roku. Ale romantycy są pierwszymi pisarzami, którzy znajdują inspirację w lesie.

Kino

Las, ze względu na bliskość Paryża i specyficzne krajobrazy, jest miejscem wielu zdjęć filmowych:

Uwagi i referencje

  1. Współrzędne na skrzyżowaniu Obelisków w Mapach Google.
  2. Jean Loiseau, Le masyw Fontainebleau , 4 th ed., 1970, tom 1, s.  26 .
  3. Turystyka we Francji - ranking najczęściej odwiedzanych stron w 2006 r. według ONT .
  4. Specjalne działania mające na celu ochronę lasu Fontainebleau , strona onf.fr.
  5. Pamięć w kamieniu, restauracja i konserwacja rytów naskalnych , wideo na stronie onf.fr.
  6. „  Long Rocher, z Croc Marin po zachodniej stronie i Marion des Roches na wschód od Long Rocher i D 148; interaktywna mapa  ”na Géoportail . Aktywowane warstwy „Klasyczne mapy IGN”, „Granice administracyjne” i „Hydrografia”. Możesz przesuwać mapę (kliknij i przytrzymaj, przesuń), powiększać (kółko myszy lub skala ekranu), modulować przezroczystość, dezaktywować lub usuwać warstwy (= mapy) z ich skalami intensywności w zakładce „Wybór warstwy” w prawym górnym rogu, i dodaj więcej z karty „Mapy” w lewym górnym rogu. Odległości i powierzchnie są mierzone za pomocą narzędzi znajdujących się w zakładce „Dostęp do narzędzi kartograficznych” (mały klucz) pod zakładką „Wybór warstwy”.
  7. [Bailloud 1961] Gérard Bailloud, „  Środowisko z brązu środkowego w lesie Fontainebleau: Marion des Roches  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , tom.  58, n kości  1-2,1961, s.  99-102 ( czytaj online [na persee ]), s.  100 .
  8. [Bénard 2014] Alain Bénard ( pref.  Denis Vialou, fotograf  Hervé Paitier), Symbole i tajemnice – sztuka naskalna z południa Île-de-France , wyd. Wędrówki,2014, 224  s. ( ISBN  2877725685 , prezentacja online ).
  9. Las, który był eksploatowany przez długi czas , strona onf.fr.
  10. „  Historia: wspólny las  ” , (Stowarzyszenie Przyjaciół Lasu Fontainebleau), na aaff.fr (dostęp 18 września 2020 r. )
  11. Louis Badré, Historia lasu francuskiego , Paryż, Arthaud,1983, 312  pkt. , s.  168-169
  12. „  Krótka historia gospodarki leśnej w Fontainebleau  ” , (Uwaga 2 str.), onf.fr ,maj 2013(dostęp 18 września 2020 r. )
  13. Site lasu Fontainebleau , na onf.fr.
  14. Utworzenie rezerwatu Hot Springs w 1832 r. w Stanach Zjednoczonych początkowo miało na celu, do 1880 r., jedynie ochronę gorących źródeł w celu stworzenia spa do rekreacji publicznej.
  15. „  Biuletyn Ustaw  ”, Biuletyn Praw i Rozporządzenia z adnotacjami ,1876, s.  146 ( przeczytaj online )
  16. Pierre REGNAULT, „  Militarna przeszłość Fontainebleau  ”, Głos lasu ,2004, s.  3 ( przeczytaj online ).
  17. Utworzenie leśnych „rezerwatów biologicznych”, które dziś podlegają art. L. 212-2-1 i nast. Kodeksu leśnego, poprzedza zatem ustawę nr 57-740 z 1 lipca 1957 r., która zezwala na klasyfikację miejscu, tym razem w „rezerwacie przyrody”, poprzez dodanie artykułu 8 bis do ustawy z dnia 2 maja 1930 r., który został następnie zastąpiony artykułem 16 ustawy nr 76-629 z dnia 10 lipca 1976 r. dotyczącej ochrony charakter, obecnie skodyfikowany w art. L. 332-2 kodeksu ochrony środowiska.
  18. Ewolucja krajobrazu lasu Fontainebleau, La Tribune Libre 2 Bleau et Cie , strona tl2b.com.
  19. Sylvain Gaudin, Kilka refleksji i syntez o lasach naturalnych , 1993-1995, s.  8 .
  20. Instytut planowania i rozwoju regionu Île-de-France, drewna stary, zasadniczej części różnorodności biologicznej lasów , krótka notatka na środowisko, n o  396, październik 2005 , str.  2 .
  21. Stowarzyszenie przyrodników doliny Loing i masywu Fontainebleau , Fontainebleau .
  22. Fauna, flora i bioróżnorodność lasu Fontainebleau , strona onf.fr.
  23. JN, „  Noszenie brody obowiązkowe w lesie Fontainebleau?”  ” L'OEUVRE , n O  7955,12 lipca 1937, s.  1 ( przeczytaj online Darmowy dostęp , dostęp 16 lipca 2021 r. )
  24. Historyczna pochwała Lemmoniera autorstwa Georgesa Cuviera.
  25. Katarzyna Bourgeois, Kasztan: drzewo, las , s.  16
  26. Charles Baltet , Traktat o sadownictwie komercyjnym i burżuazyjnym , s.  67 .
  27. Działania na rzecz dziedzictwa w lesie Fontainebleau , strona onf.fr.
  28. Gaume, R. (1936), Notatki briologiczne o lesie Fontainebleau IV. Revue bryologique et lichénologique, 9, 123–126. ( czytaj online )
  29. Lustrat P, Dzikie zwierzęta lasu Fontainebleau , 1998, Les Éditions du Puits Fleuri.
  30. https://inpn.mnhn.fr/site/natura2000/FR1110795 FR1110795 - Masyw Fontainebleau na stronie INPN
  31. https://inpn.mnhn.fr/site/natura2000/FR1100795 FR1100795 - Masyw Fontainebleau na stronie INPN.
  32. Długa i fascynująca historia francuskich parków narodowych , Henri Jaffeux, Stowarzyszenie na rzecz Historii Ochrony Przyrody i Środowiska, opublikowane w czasopiśmie komisji historycznej Ministerstwa Ekologii „Ku pamięci” nr 9, 2010, s. 147 i 157, strona ahpne.fr.
  33. Office de Tourisme du Pays de Fontainebleau , skonsultowano się z 27.01.2011.
  34. Wiadomości z magazynu Environment, 25 stycznia 2011, Nature. Projekt Parku Narodowego Fontainebleau w rękach NKM .
  35. „  Wywiady z parku narodowego - 23 stycznia 2010 - Wkład Przyjaciele lasu  ” , na Przyjaciół Las Fontainebleau (konsultowany 11 czerwca 2010 ) .
  36. „  Kamieniołom Bourron-Marlotte  ” na Sibelco .
  37. Louise Mussat, „  Las Fontainebleau, królestwo sztuki naskalnej  ” , CNRS ,28 czerwca 2021(dostęp 10 lipca 2021 r . ) .
  38. Breteau, E., Rouaud, J. i Muzeum Prehistorii Île-de-France, Pamięć jaskiniowa: wyryte skały masywu Fontainebleau , Paryż i Nemours, Éditions Xavier Barral; Departamentalne Muzeum Prehistorii Île-de-France,2016, 171  s. ( ISBN  978-2-36511-109-6 )
  39. Przyjaciół Las Fontainebleau, „  Les szlaków des AFF  ” , na aaff.fr (dostęp 11 listopada, 2019 )
  40. Sophie David, „  Fontainebleau (Seine-et-Marne). Ermitage Saint-Louis "[nota archeologiczna]  ", Archeologia średniowieczna, 48 ,2018, s.  257-258 ( czytaj online , dostęp 6 maja 2019 )
  41. "  Fontainebleau: wykopaliska w celu złamania tajemnic Butte Saint-Louis  " , na leparisien.fr ,18 lipca 2017.
  42. "  Małe wieści z nocy  ", Le Gaulois ,23 lipca 1911, s.  3 ( przeczytaj online ) :

    „Wczoraj wybuchł pożar w jednym z najpiękniejszych miejsc w lesie Fontainebleau, na Mont Ussy, w pobliżu kaplicy Bon-Secours. Spłonęło pięć hektarów lasów. Nieco później w pobliżu skał Salamandry wybuchł drugi pożar, który również spowodował znaczne szkody. "
  43. „  Pożar w lesie Fontainebleau w pobliżu prochowni  ”, Le Monde ,4 czerwca 1960( przeczytaj online , skonsultowano 8 kwietnia 2021 r. )
  44. Julien Van Caeyseele, „  Seine-et-Marne – prawie 70 strażaków zmobilizowanych w lesie Fontainebleau do pożaru w pobliżu wieży Denecourt  ” , na actu.fr , La République de Seine-et-Marne ,16 października 2018 r.(dostęp 9 kwietnia 2021 )
  45. Thomas Martin, „  Sekwana i Marna. Obrazy pożaru w lesie Fontainebleau  ” , na actu.fr , La République de Seine-et-Marne ,16 października 2018 r.(dostęp 9 kwietnia 2021 )
  46. Alexandre Métivier, „  Seine-et-Marne: pożar zniszczył co najmniej 5 hektarów lasu Fontainebleau  ” , na leparisien.fr , Le Parisien ,7 sierpnia 2020 r.(dostęp 8 kwietnia 2021 )
  47. JO, "  Po pożarze dostęp do działki lasu Fontainebleau zakazany przez miesiąc  " , na leparisien.fr , Le Parisien ,13.08.2020(dostęp 8 kwietnia 2021 )
  48. Daniel Rouault „  Uniwersalne Wystawy XIX th wieku i Las Fontainebleau  ” Fontainebleau, czasopiśmie historii miasta i jego regionu ,2020, s.  34-36 ( ISSN  2119-6710 )
  49. “  Musée d'Orsay: Las Fontainebleau. Warsztat naturalnej wielkości. Od Corota do Picassa.  » , Na musee-orsay.fr (konsultacja 22 grudnia 2020 )
  50. Musée d'Orsay: Las Fontainebleau. Warsztat naturalnej wielkości. Od Corota do Picassa .
  51. Musée d'Orsay: Las Fontainebleau. Warsztat naturalnej wielkości .
  52. Daniel Challes i Bernard Marbot, Les Photographers de Barbizon, la forêt de Fontainebleau , wyd. Hoëbeke / Biblioteka Narodowa, 1991, 92 s.
  53. Patrick Daguenet, Fontainebleau i jego artystyczne wioski (1850-1950): cały Paryż w lesie , wyd. Presses du village, 2002, 493 s.
  54. Wydanie Furne'a , 1852 , t. III s.  61
  55. Furne , t. VIII, część czwarta, s.  80
  56. Furne , tom V, s.  16 .
  57. Robert Louis Stevenson , Las skarbów: Fontainebleau: Las skarbów , Barbizon, wyd. słupy obrazu,2003, 96  pkt. ( ISBN  978-2-9516100-5-7 , czytaj online ).
  58. Filmowanie w Fontainebleau na stronie L2TC.com

Załączniki

Powiązane artykuły

Bibliografia

Historia lasu
  • Paul Domet, Historia lasu Fontainebleau , wyd. Hachette, 1873, 404 s.Stare dzieło, ale nadal niezbędne do zrozumienia historii osiedla leśnego
  • Jean Loiseau, Le Massif de Fontainebleau , 2 tomy, wyd. Vigot Frères, 1970, 207 i 297 s.
  • Jean Loiseau, Le Massif de Fontainebleau , Vigot, 5 th  edition, 2005, 215 str. ( ISBN  271141745X )
Bardzo bogata książka naukowo-literacka: geografia, geologia, prehistoria, historia lasu, fauna, flora, legendy
  • Jean-Claude Polton, turystyki i przyrody w XIX -tego  wieku. Przewodnicy i trasy w lesie Fontainebleau (ok. 1820-ok. 1880), wyd. z CTHS, 1994, 300 s.
  • Chantal Georgel (reż.), La Forêt de Fontainebleau, warsztat naturalnej wielkości , katalog wystawy 2007 w Musée d'Orsay , współedycja Musée d'orsay / RMN.
  • Annick Notter (reż.), Fontainebleau, jego zamek, jego las, wynalazek turystyki (1820-1939) , katalog wystawy 2007 w Château de Fontainebleau , wyd. NMR, 2007, 128 s.
  • Las Fontainebleau, od domeny królewskiej do zielonego muzeum , Archiwa Departamentu Seine-et-Marne, coll. „Mémoire et Documents”, 2007 [ w sprzedaży w Archiwum Wydziałowym ]
Inne zajęcia
  • Przewodnicy Joanne , Fontainebleau i las , Paryż, Hachette ,1914, 72  pkt. ( przeczytaj online )
  • Przewodnik po szlakach turystycznych w lesie Fontainebleau , zaprojektowany i wydany przez Association des Amis de la Forêt de Fontainebleau, 2004.
  • Dzikie zwierzęta lasu Fontainebleau , Philippe Lustrat, 1998, Les Éditions du Puits Fleuri. 253 strony. [ przeczytaj online ]
  • Jean-Pierre Hervet i Patrick Mérienne, La Forêt de Fontainebleau , 1997, Éditions Ouest-France, we współpracy z ONF , Francuską Federacją Turystyczną i Association des Amis de la Forêt de Fontainebleau.
  • Jo i Françoise Montchhaussé , Jacky Godoffe , Escalade à Fontainebleau , Przewodniki Arthaud , 1999, ( ISBN  2-7003-11-90-6 )
  • La Voix de la forêt , pod redakcją Przyjaciół lasu Fontainebleau.
  • Jean Borie, Las na niedziele. Romantycy w Fontainebleau , Paryż, Grasset, 2003 ( ISBN  2-246-61061-3 )
  • Boris Penot i Sylvain Boursier, Fontainebleau sauvage , wyd. Bokeh-Natura, 2010, ( ISBN  978-2-9538113-0-8 )
  • Fabrice Milochau, Fontainebleau Foret Fantastyczny , wyd. Renesans Księgi, 2000, ( ISBN  2-8046-0352-0 )
  • Bernard Kalaora , Zielona radiografia muzeum miejskiego wypoczynku w lesie Fontainebleau , 1993, L'Harmattan, 302 s.
  • Laurent Tillon, Bycie dębem: pod korą Quercus , 2021, Actes Sud, 315 s.

Linki zewnętrzne