Guimiliau

Guimiliau
Guimiliau
Obudowa parafia .
Herb Guimiliau
Herb
Administracja
Kraj Francja
Region Bretania
Departament Finistere
Miasto Morlaix
Międzywspólnotowość Wspólnota gmin regionu Landivisiau
Mandat burmistrza
 Elżbieta Guillerm
2020 -2026
Kod pocztowy 29400
Wspólny kod 29074
Demografia
Miły Gumilianie
Ludność
miejska 		1007  mieszk. (2018 spadek o 3,08% w porównaniu do 2013 r.spadek o 3,08% w porównaniu do 2013)
Gęstość 90  mieszk./km 2
Geografia
Informacje kontaktowe 48 ° 29 ′ 19 ″ północ, 3 ° 59 ′ 45 ″ zachód
Wysokość 96  m
min. 63  m
Maks. 159  mln
Powierzchnia 11,22  km 2
Rodzaj gmina wiejska
Obszar atrakcji Landivisiau
(gmina koronna)
Wybory
Oddziałowy Kanton Landivisiau
Ustawodawczy piąty okręg wyborczy
Lokalizacja
Geolokalizacja na mapie: Bretania
Zobacz na mapie administracyjnej Bretanii Lokalizator miasta 14.svg Guimiliau
Geolokalizacja na mapie: Finistère
Zobacz na mapie topograficznej Finistère Lokalizator miasta 14.svg Guimiliau
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie administracyjnej Francji Lokalizator miasta 14.svg Guimiliau
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie topograficznej Francji Lokalizator miasta 14.svg Guimiliau
Znajomości
Stronie internetowej www.guimiliau.fr

Guimiliau [gimiljo] (w Bretona  : Gwimilio ) to gmina w departamencie z Finistère w Bretanii regionu , w Francji .

Toponimia

Jego nazwa to ukryty hagiotoponim wywodzący się od bretońskiego miasta parafialnego Gwic , wywodzący się z łacińskiego słowa vicus oraz od hagionyme Saint Miliau . W 1330 nosiła nazwę Ploemilau , następnie w 1459 Ploemiliau, potem Ploumiliau , w 1793 ( rok II ) Guimilian aw 1801 Guimiliau .

Geografia

Gminy graniczące z Guimiliau
Landivisiau Guiclan Saint-Thégonnec
Lampaul-Guimiliau Guimiliau Saint-Thégonnec , Penzé
Locmelar Św. Zbawiciel Loc-Eguiner-Saint-Thégonnec

Penzé , którego źródło znajduje się w pobliżu miasta plounéour-ménez , płynie na wschód od miasta Guimiliau a linia kolejowa Paryż-Brest przecina go przez 32-metrowy wiadukt. Ta przybrzeżna rzeka ma swój główny dopływ, Coatoulzac'h, tuż poniżej Guimiliau. Dopiero w 1900 r. (kiedy ukończono w 1865 r. linię Paryż-Montparnasse-Brest) na koszt miejscowych podatników wybudowano przystanek kolejowy w Guimiliau. Stacja Guimiliau jest nadal w użyciu.

Wioska Guimiliau znajduje się około 120 metrów nad poziomem morza. Miasto znajduje się w pobliżu Regionalnego Parku Przyrody Armorique położonego 9 kilometrów dalej na południe.

Przy głównej ulicy domy z zamkniętymi okiennicami zdobią napisy „na sprzedaż”. Jednak populacja powoli się powiększa i odmładza.

Hamlety

Geologia

Gnejsowym granit ( orthogneiss ) od Sainte-Brigitte, również o nazwie „od Guimiliau-Plougonven”, datowany na prekambrze , geologicznie tworzy Horst podczas gór Arrée się dalej na południe odpowiadać rowu .

Pogoda

Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „szczelny klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Ten typ klimatu skutkuje łagodnymi temperaturami i stosunkowo obfitymi opadami (w połączeniu z zakłóceniami z Atlantyku), rozłożonymi przez cały rok z niewielkim maksimum od października do lutego.

Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.

Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
  • Średnia roczna temperatura: 11,2  ° C
  • Liczba dni z temperaturą poniżej -5  ° C  : 0,8 d
  • Liczba dni z temperaturą powyżej 30  °C  : 0,7 d
  • Roczna amplituda termiczna: 10,5  ° C
  • Roczna akumulacja opadów: 1048  mm
  • Liczba dni opadów w styczniu: 16,3 d
  • Liczba dni opadów w lipcu: 8,2 d

Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższego „Jego Pleyber Chrystusa” miasta Pleyber Chrystusa do służby w 1994 roku i znajduje się 9  km na południowy w linii prostej , gdzie średnia roczna temperatura wynosi 11,5  ° C , a kwota opadów w latach 1981-2010 wynosi 1126,8  mm . Na najbliższej historycznej stacji meteorologicznej „Landivisiau”, w miejscowości Saint-Servais , która została oddana do użytku w 1966 roku i na 12  km , średnia roczna temperatura zmienia się z 11  °C w latach 1971-2000 do 11, 2  °C w latach 1981-2010, następnie 11,5  °C w latach 1991-2020.

Planowanie miasta

Typologia

Guimiliau jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE .

Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Landivisiau, którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 12 gmin, jest podzielony na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.

Zagospodarowanie terenu

Zagospodarowanie przestrzenne gminy, co znajduje odzwierciedlenie w bazie danych europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem gruntów rolnych (88,1% w 2018 r.), niemniej jednak niższym w porównaniu z 1990 r. (89,7%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: grunty orne (50,7%), heterogeniczne użytki rolne (26,7%), użytki zielone (10,7%), tereny zurbanizowane (6%), lasy (5,9%) .

IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th  wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).

Historia

Prehistoria i starożytność

Obecność człowieka w Guimiliau datuje się na okres paleolitu (7 do 8000 lat pne ), o czym świadczy schronienie skalne Roc'h Toull („Przebita skała”), położone z pewnością na terenie gminy Guiclan , ale w pobliżu granicę gminną z Guimiliau. Odkryto również podziemne komory z epoki żelaza .

Pod ziemią, zawierający siekierę w polerowanym kamieniu w diorycie i popiele odkryto w 1932 roku w Kerouaré w Guimiliau. To podziemie zorientowane na wschód-zachód składa się z trzech pomieszczeń wydrążonych w tufie piasku: dużego pomieszczenia o długości 3,5 metra na 2 metry szerokości i 1,30 metra wysokości, drugiego pomieszczenia o długości 2,90 metra na 2 metry szerokości i 1,30 metra wysokości oraz trzeciego o wymiarach 4 metry o 3 metry.

Roman drogowego począwszy od Vorgium ( Carhaix ) do Aber-Wrac'h przepuszcza Poullaouen , locmaria-berrien , Berrien , następnie przeszedł gminy plounéour-ménez , Guimiliau oraz Lampaul-Guimiliau, a następnie przechodząc na południowy zachód od Landivisiau. Monety rzymskie znaleziono w Creac'h-ar-Bleiz.

Średniowiecze

Parafia Guimiliau była częścią archidiakona Leona pod biskupstwem Leona i nosiła imię św . Miliau . Miała Lampaul-Guimiliau jako rozejm .

Yvon Le Gall, „parafianin Guimiliau” był jednym z pierwszych trzech poruczników kaper Jean Coatanlem w pierwszej połowie XV -go  wieku .

Trzy rezydencje są poświadczone Guimiliau Średniowieczny Dwór Kerbalanec (rodziny Maucazre, które Golven Maucazre w 1500, a następnie Guengat), Coetquelfen (lub Coëtquelven: w 1443, książę Bretanii François I er ustanawia Guyona Coëteuquelvena dworu w jego jurysdykcji Lesneven ) i Penhoat-Huon (rodzina Kergoanec).

Aktywność płócienna i rywalizacja między miastami podczas budowy klauzury parafialnej

Od XV -go  wieku , stał się centrum Guimiliau geograficzny działalności toilière ( len , konopie ), co spowoduje bogactwo regionu. Rodzina Bourlès jest najbardziej znaną z rodzin Guimilian, która zaangażowała się w handel płótnem, stając się julodem , posiadając raz sześć pralni (lub kanndi ) na Penzé i mając do 140 krosien w regionie. Hervé Bourlès zaczął nawet produkować krosna, a także młocarnie.

Florian Le Roy wyjaśnia jedną przyczynę budowę parafialnych zamyka na koniec XVI -tego  wieku  :

„Rywalizacja między miastami nabiera tempa. Przez ćwierć wieku będziemy walczyć z fontannami, kalwariami, ambonami, krzyżami procesyjnymi. W tym samym czasie, producentom z Saint-Thegonnec i Guimiliau złożyć zamówienie, pierwszy na łuku triumfalnego , drugi dla próby 150 dobrze zliczonych znaków z całego rozmieszczenia reîtres i lansquenets , takich jak oni przestrzegać ich podczas te wojny Ligi . Saint-Thégonnec natychmiast, aby nie dać się wyprzedzić, zarządził krzyże dwóch Larronów . Pleyben płaci za monumentalny ganek i kończy się męką. Guimiliau chce więc baptysterium , szafy na organy, ambony do głoszenia, ponieważ nikt nie żyje! To jest dobre ! Saint-Thégonnec odpowiada mu amboną godną Saint-Pierre de Rome i złożeniem grobu przez rzeźbiarza z Morlais, Lespaignol. Wszystkie parafie samotnej góry płoną naśladownictwem: Sizun będzie miał swój łuk triumfalny, Commana wspaniały ganek, a Bodilis też! "

Kalwaria, a także posągi i obrazy kościoła służyły ówczesnym kapłanom jako swego rodzaju karykatura do nauczania dzieci katechizmu i głoszenia kazań dorosłym.

Od XVII th  wieku do XVIII th  wieku

W XVII -tego  wieku panowanie od Daoudour jest podzielona na dwie jurysdykcjach  : że „Daoudour-Landivisiau”, zwany także „Daoudour-Coëtmeur”, który miał swoją siedzibę w Landivisiau i zawarte Plouvorn i próbnika z Mespaul i St. Catherine, Plougourvest i jego rozejm w Landivisiau, Guiclan , Saint-Thégonnec , Guimiliau, Lampaul-Bodénès , Pleyber-Christ , Commana oraz jego rozejm w Saint-Sauveur , Plounéour-Ménez i częściowo Plouénan  ; oraz „Daoudour-Penzé”, która miała swoją siedzibę w Penzé i obejmowała Taulé i jej trèves Callot , Carantec , Henvic i Penzé , Locquénolé , Saint-Martin-des-Champs i jej rozejm w Sainte-Sève .

Złodziej z Guimiliau: Jean Mével, znany jako „Lebreton”

Jean Mével urodził się dnia 5 października 1730 rw wiosce Guimiliau, syna Allaina Mévela, tkacza i Françoise Guyot. Miał przynajmniej jednego starszego brata i siostrę. W wieku czterech lat stracił ojca, ale dzieciństwo spędził w Guimiliau. Został zatrudniony na trzy lata jako „sługa bydła” u dzierżawcy w pobliżu Tréguier , a następnie kupując za to, co zarobił z pasmanterii w Guingamp , został handlarzem; w 1750 r. był zaskoczony, gdy Tréguier „zmusił sklep kupiecki”, zabierając „za około tysiąc pięćset funtów towarów, zarówno w koronkach, pończochach i chusteczkach”, aby odsprzedać je na jarmarkach i targach, w szczególności w towarzystwie Oliviera Guilherma , pochodzący z Guiclan , główny bohater słynnego złodzieja i przywódcy gangu Marion du Faouët . Następnie znajdujemy jego ślad w Nantes , gdzie obcuje z innymi „włóczęgami, przemytnikami i bandytami” i popełnia różne wykroczenia, kradnąc handlarzy i zaczynając plądrować pnie kościelne „za pomocą śluzu, którego użył. na końcu kuli”. Po aresztowaniu uciekł do Angers. W 1752 r. przebywał w Folgoët, gdzie wszedł do sanktuarium z trzema wspólnikami wpychając „jedną z szyb” żelaznym prętem, łamiąc drzwi zakrystii, łamiąc skrzynię i zagarniając 1109 ecu. W 1753 ożenił się z Julienne Pomars, wdową po jednym ze swoich wspólników Guillaume Riou, a jego ślad znajdujemy w Angers, a następnie w Saumur , przechodząc jako handlarz z jednej wioski do drugiej i kontynuując, teraz głównie związany z pewnym Pierre Ouvrard, jego wykroczenia, kradzież tkanin m.in. w opactwie Fontevraud , a następnie konie w pobliżu Nantes. Jeden z tych koni należał do prokuratora królewskiego w prezydium Nantes, którego konia przeszukała policja w całym regionie. W towarzystwie żony i wspólników kontynuował swoją wędrówkę, głównie po Touraine w Cinq-Mars , Bléré itd., sprzedając pasmanterię wątpliwego pochodzenia i organizując grę w blanque wbrew zakazom rozporządzeń, czasami podrabiając boeteux, czasami pingwin ”itp. W końcu został aresztowany wraz z kilkoma swoimi wspólnikami przez Marca Béguina, seneszala z Réaux w Chouzé i przewieziony do Saumur, gdzie został uwięziony, a następnie30 czerwca 1753 r. odesłany z dwoma wspólnikami do prezydium Nantes i zdołał uciec przed królewskim zdobyciem tego miasta w nocy 27-go na 28 lutego 1754, ale postępowanie toczyło się dalej i został skazany zaocznie 29 maja 1754być „powieszonym i uduszonym aż do śmierci”, 10 funtów grzywny i konfiskata całego jego mienia, jego wspólnik Ouvrard zostaje skazany na dożywocie. Jego wizerunek jest symbolicznie zawieszony na Place du Bouffay w Nantes. Bez wątpienia w towarzystwie żony schronił się w Bretanii; jego ślad znajdujemy w Rennes, gdzie kradnie w starym kościele Saint-Jean, w towarzystwie wspólników, w tym Oliviera Guilherma, skrzynię zawierającą 700 książek, a następnie dokonuje kolejnej kradzieży w zakrystii Trois-Maries, w Corps-Nuds . Wracając do Dolnej Bretanii, sforsowali zakrystię kościoła w Guiclan i ukradli  tam 8100 liwrów , w towarzystwie Josepha Le Bihana, brata Marie du Faouet i człowieka o imieniu Goulierne, pochodzącego z Guiclan. 3 kwietnia 1755został aresztowany pod pseudonimem Joseph Lebreton, a także jego żona Julienne Pomars i inni wspólnicy w kabarecie w Rennes. Podżegając do buntu w więzieniu, ponownie udało mu się uciec w towarzystwie jedenastu innych więźniów.21 kwietnia 1755, ale podczas ucieczki został ranny w głowę. Jego żona, która pozostała w więzieniu, urodziła córkę dnia15 sierpnia 1755. Jean Mével następnie wrócił do Nantes, gdzie został ponownie aresztowany w nocy z 23 do24 września 1755i uwięziony w więzieniu Bouffay. 13 marca 1756, jest ponownie skazany „na powieszenie i uduszenie, aż śmierć nastąpi na szubienicy Bouffay tego miasta przez wykonawcę wysokiej sprawiedliwości, po uprzednim zastosowaniu go do zwykłego i nadzwyczajnego pytania o objawienie jego wspólników ”. „Pytanie” zostaje mu zadane tego samego dnia, a o zmroku zostaje stracony. Jego żona i inni wspólnicy, zarówno Jean Mével, jak i Marion du Faouet, zostali wysłani do Quimper, a następnie do Nantes, gdzie przebywali w więzieniu przez sześć lat, inni zostali straceni, jak sama Marion du Faouet.

Surowość sprawiedliwości w tamtym czasie

W 1773 roku 23- letni Christophe Castel z Lesneven , który ukradł 273 funty w parafii Sizun i ukradł konia z pastwiska w parafii Guimiliau, został skazany „na powieszenie i uduszenie, aż do śmierci, przez wykonawca wysokiej sprawiedliwości , na szubienicę, która zostanie w tym celu posadzona w publicznym i złowrogim miejscu miasta [Lesneven] ”, a ponadto do konfiskaty jego mebli i na koszt .

Znaczenie kultu zmarłych

Według A. Delorme „W Guimiliau, podobnie jak w Saint-Thégonnec, jesteśmy w centrum kraju Karneli („ossuarium ”lub„ masowy grób ”w Bretonie). Nigdzie kult zmarłych i pamięć o przodkach nie została tak pobożnie zachowana. Także, jeśli znajdujące się tam pomniki sakralne celebrują przede wszystkim chwałę i moc Boga, to przede wszystkim odwołują się do Jego miłosierdzia (...), przywołują zwłaszcza pamięć o zaginionych, proszą ocalonych o modlitwę i ukazują kruchość ludzkiego życia. (…) Dlatego (…) wokół kościoła Guimiliau stoją wokół grobów, które pokrywają cmentarz, Kalwarię, Ossuarium i Kaplicę Zmarłych. To sakralna klauzura, do której wchodzi się przez konsekrowany łuk triumfalny Guimiliau, oferuje nawet wyjątkową cechę: kaplica zmarłych ma zewnętrzną ambonę. Często na tej ambonie, w dzień zmarłych, wygłasza kazanie rektor, który właśnie prowadził procesję wiernych przez pole pogrzebowe”.

Ubóstwo i żebranie

Rektor Guimiliau pisze: 13 stycznia 1775 : „Liczba żebraków zamieszkałych w parafii i rozejmie Lampaul wzrasta do 240, proporcjonalnie od 1 na 12 do 13. Źródłem żebractwa jest dla niektórych brak pracy (…), niewystarczająca pensja na utrzymanie ich rodziny, zwłaszcza gdy zachoruje mąż rzemieślnika. Pijaństwo, które niestety nęka parafię, a zwłaszcza lenistwo, jest główną przyczyną większości żebraków”.

Guimiliau w 1778 r.

Jean-Baptiste Ogée tak opisuje Guimiliau w 1778 roku:

„Guimilliau; 5 mil na ćwierć na południe od Saint-Pol-de-Leon , jego biskupstwa  ; 37 lig od Rennes  ; i 4 ligi na kwartał od Landerneau , jego subdelegacji . Parafia ta, której parafię reprezentuje biskup, podlega królowi i należy do Lesneven . Jest tam, w tym Lambola [ Lampaul-Guimiliau ], 3800 komunikantów. Jej szlacheckie rody to Coëtquelven i Kerbalanec. (...) Terytorium to tworzy kraj płaski, gdzie nieuprawiane grunty są równie rozległe jak pola po orce . "

Rewolucja francuska i XIX th  century

Rewolucja Francuska

Poseł reprezentował parafię Guimiliau podczas opracowywania notebooka krzywd z senechaussee z Lesneven na1 st April 1.789, był to Bernard Maguet.

Kerbalanec tan młyn , pokryte miotła, zostało sprzedane jako majątku narodowego w 1801 roku.

Targi i jarmarki

W roku 1840 , 12 targi, specjalizuje się w handlu bydła i świń, odbywały się corocznie w Guimiliau: trzy z nich zostały oficjalnie uznane, na 2 th  środę marca, lipca i września, ale dziewięć inni nie oficjalnie uznane zostały organizowane od czasu od niepamiętnych czasów w trzeci poniedziałek miesiąca stycznia, lutego, kwietnia, czerwca, sierpnia, września, października i grudnia, wszystkie zostały uznane przez podprefekta Morlaix za „bardzo przydatne i bardzo ważne”.

Guimiliau w 1843 r.

W 1825 r. biskup Quimper i Leon zniósł ułaskawienie Guimiliau „w związku ze skandalami i zamieszkami, które się tam popełniają”.

A. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , opisali Guimiliau w 1843 r.:

„Guimilliau (pod wezwaniem św Milliau , brytyjskiego księcia żyjącego w IX th  wiek): Wspólne utworzonego przez byłego parafii o tej samej nazwie, pomniejszoną o rozejmie Lampaul; dziś oddział . (...). Główne wsie: Kerforn, Kerdu, Creac'h-ar-Bleis, Kerrun, Keroual, Penhoat-Huon, Treillic. Niezwykły dom: dwór Kervern. Powierzchnia całkowita: 1122 ha, w tym (...) grunty orne 864 ha, łąki i pastwiska 21 ha, sady i ogrody 1 ha, lasy 22 ha, wrzosowiska i nieuprawiane 75 ha (...). Młyny: 5 (z Kerdu, Kerhallanec, Penhoat-Huon, woda. (...) Jest tylko jedno ułaskawienie w tej gminie , która trwa jeden dzień i przyciąga niewielki ruch. Nie, jak mówi Ogée, najeżdżane przez nieuprawiane ziemie. Z tego, co mówi Cambry , wydaje się, że kiedyś w tej parafii były garbarnie, dziś już ich nie ma.Le Gall, autor kilku cieszących się pewną sławą małych bretońskich wierszyków, był proboszczem Guimilliau [Guimiliau]. jarmark w drugi wtorek marca, lipca i listopada Geologia: większość miasta opiera się na gnejsie  ; granit wznosi się na wschodzie, a łupki i gliny lądowe na zachodzie i północy. mówi po bretońsku .

Życie rolnicze

Guimiliau od dawna jest także krajem garbarni , hodowli koni i pszczelarstwa. Według statystyki rolniczej opublikowanej w 1849 r., a odnoszącej się do produkcji za lata 1836-1846, ogólna ludność rolnicza w 1831 r. wynosiła 1464 osoby, czyli cała ludność gminna. Rozkład użytkowania gruntów w 1836 roku przedstawia się następująco: 864  ha z gruntów ornych , 75 ha wrzosowisk i Heather, 23 ha lasu, zagajnikami i plantacji, 22 ha łąk naturalnych; w mieście działało wówczas 5 młynów. Chłopi z Guimiliau uprawiali w tym czasie 273 ha pszenicy , 147 ha owsa , 130 ha jęczmienia , 4 ha żyta , 69 ha gryki , 14 ha lnu , 3 ha konopi , 26 ha rzepy, buraków, marchew i kapusta (w tym 17 ha rzepa), 130 ha koniczyna , 43 ha ziemniaki, 71 ha kolcolist pospolity , 60 ha pozostały ugór oraz odchowano 172 konie (69 samców, 24 wałachy , 40 klaczy, 39 źrebiąt), 223 sztuk bydła (w tym 170 krów), 120 świń, 18 owiec (1 baran, 10 owiec, 4 owce, 3 jagnięta), 100 kur i 40 kogutów, 20 kaczek, posiadał 144 ule przy miodzie.

Parafianie Guimilau widziani przez swoich proboszczów: Jean Sévézen i Louis Keraudren

Jean Sévézen (1817-1890) był rektorem Guimiliau w latach 1861-1872; pisał o „  juloded  ” (chłopach wzbogaconych przez handel suknem lub garbarniami) z Guimiliau:

„Mieszkańcy Guimiliau i sąsiednich parafii są zasadniczo dumni. Dzięki temu są ignorantami iw swojej ignorancji wierzą w siebie bardziej niż inni, nawet bardziej niż ich księża. (...) Oprócz dumy i dumy tym, co najbardziej charakteryzuje mieszkańców Guimiliau, jest chciwość, a nawet najgorsza chciwość dla ich kościoła i dla ich księży. Są w parafii tacy ludzie, którzy nigdy nie oddali ani grosza kustoszom i chwalą się tym. Radzą nawet innym, aby nie dawali niczego świętemu, który, jak mówią, jest od nich bogatszy, lub kapłanom, którzy ich zdaniem zawsze mają dość, ponieważ są opłacani przez rząd. Są zachwyceni, gdy widzą, jak ich kościół upiększa, ale odmawiają udziału. To sprawa księży, bo to księża korzystają z niej najwięcej. Czy uwierzymy w to? Byli w parafii ludzie, którzy mieli dochód w wysokości tysiąca osiemnastu lub dwóch tysięcy franków i którzy odważyli się dać księżom trzy su za ich misję. Jest tak mało, że nie sądziłem, że warto było szukać kaznodziei po Pesach  : zostawiłem to wszystko mojemu wikariuszowi. "

Jeden z następców Jeana Sévézena, Louis Keraudren, który w latach 1897-1912 był rektorem Guimiliau, napisał w 1905 r., że „julodowani” członkowie rady fabrycznej „zaskarżyli mu kilka centów na zakup prześcieradła pogrzebowego”. Zarzucał nawet pewnym „julodiom” grabież pieniędzy rady fabrycznej, które zamiast zamykać się w skarbcu na trzy klucze plebanii, deponowano we własnym domu skarbnika. Jean Sévézen pisał już w 1861 r., że „rektor potrzebuje największej czujności (…), aby fabryka nie została splądrowana przez gminę”. Na Quasimodo niedzielę w roku 1904 , Rada fabryka zdecydowała się znieść pensję wypłacaną organistów, którzy następnie dwa pojedyncze siostry, demoiselles Floc'h, który również ich matki w ich opłat, mimo ich protestów..

Odsetek niepiśmiennych poborowych w Guimiliau w latach 1858-1867 wynosi 52%.

Guimiliau Station

W 1878 r. Brzeska Izba Handlowa zażądała, aby połączenie linii kolejowej obsługującej Roscoff z linią Paryż-Brześć wykonać w Guimiliau, a nie w Morlaix , ale nie była usatysfakcjonowana opiniami wyrażanymi przez większość innych osób i organizacji zaangażowany. Podjęto jednak decyzję o budowie przystanku kolejowego obsługującego Guimiliau, pomimo sprzeciwu „juloded” wobec utworzenia tego przystanku, o czym świadczy list Louisa Keraudrena, rektora Guimiliau, napisany we wrześniu 1899 roku:

"Tak, mój drogi przyjacielu, będzie postój w Guimiliau, pomimo" julotów "! Gdyby monsieur de Mun , którego tak drażniłem i nękałem, aby uzyskać ten postój, znał egoistyczne intencje moich „julotów”! Ale będę uważał, żeby mu ich nie ujawnić. "

Zapewne „juloded” z Guimiliau, który marzył o społecznej bezruchu, obawiał się, że postęp techniczny przyniesie ze sobą nowe idee.

W 1896 roku , dokument wskazuje, że Sióstr Niepokalanego Poczęcia Saint-Méen wspierana i opieką nad chorymi z Guimiliau , nieodpłatnie w domu.

XX th  wieku

Opis Guimiliau około 1900

Albert Clouard w 1892 roku w Tro-Breiz podaje długi i interesujący opis Guimiliau. Rozpoczyna od opisania klauzury parafialnej  :

„Guimiliau to prawdziwe muzeum. (...) do Sanktuarium św Milliau (..) terminach głównie z XVI -tego  wieku . Z wieży, zwieńczonej ekstrawagancką galerią i otoczonej okrągłą wieżyczką, wystrzeliwuje strzała i iglice. Szczyty ząbkowane są hakami, a przypory zakończone są kwadratowymi sterczynami , wydrążonymi do dziś. W rogu bocznej kieszeni pochylony jest masowy grób wsparty na sześciu kolumnach i ozdobiony płaskorzeźbami, zawierający czaszki zamknięte w pudłach. Ganek w najczystszym stylu renesansowym jest bardzo piękny. Zdobią go różnorodne i pełne wdzięku ozdoby (...) wśród których widzimy Ewę karmiącą piersią małego Abla i potrząsającą nogą kołyskę Kaina , potem płynący w pełni wyposażonym statku Noe , jego synowie Sem , Cham i Jafet odkrywają rzuconego przez nich ojca . sok z kiści w rozwiązłym upojeniu i różne inne tematy (...). Wewnątrz kościoła można zobaczyć piękne witraże.(…) Na cmentarzu można podziwiać inne cuda. To najpierw wrota triumfalne, potem kaplica pogrzebowa pod wezwaniem św. Rocha , uczyniły podobieństwo imienia patrona wzniesionych kamieni ( skały ). Budynek ten zdobią wieże, chrzcielnice ze święconą wodą i zewnętrzna ambona, na której w święto zmarłych proboszcz wygłasza kazania do wiernych klęczących wśród kości swoich bliskich i przyjaciół. Ale pomnikiem, który przyciąga najwięcej uwagi, jest Kalwaria pośrodku grobowców. (...) Wokół promieniuje pięć przypór przeprutych arkadami. Ukryte schody prowadzą na platformę, na której wznosi się krzyż, którego gałęzie niosą figurki. Poniżej, na granicy belkowania, rozwija się długa teoria postaci grających główne role w tej tragedii zwanej „życiem Chrystusa”, od Adoracji Trzech Króli do Zmartwychwstania . Wszyscy są ubrani w trybie XVI th  wieku  : kobiety noszą rozszerzoną szyjką i fryzury Medici żołnierze ubrania Henryka III , gdy wysokie ubrania luźne ciął, duże truskawki gadrooned The toquets pióro, cabassets i rondaches . Diabeł ubrany w szatę mnicha, Piłat z danej biskupiej mitry , Święty Piotr trzyma Malchos za ucho w ręku . Jednym z najciekawszych epizodów jest transport krzyża, w którym widzimy Chrystusa poprzedzonego przez gromadę ludzi bijących w bębny i dmuchających olifant . Szczególnie godna uwagi jest inna scena, nie mająca nic wspólnego z pozostałymi: przedstawia Catella Colleta strąconego przez groteskowe demony do piekła, naiwnie reprezentowanego przez paszczę smoka . Według popularnego gwerza , Catel Collet , czyli „Katarzyna Zagubiona”, ukrywszy winy przed spowiednikiem, została skazana na wieczne męki, ale kilka lat później wróciła na ziemię, by dokonać tego objawienia swoim bliskim i przyjaciołom. : "

Chetu idzie dorn quiriec d'am c'heuz
Ha chetu sa zeol argarzuz
Va dorn en deuz gret ar pec'het
Hara zeot en deuz he nec'het .
Oto moja ręka, przyczyna mojego nieszczęścia
A oto mój nienawistny język
Moja ręka, która uczyniła grzech
I mój język, który temu zaprzeczył.

Albert Clouard w tej samej książce opisuje również stroje noszone w tym czasie przez mieszkańców Guimiliau:

„Mężczyźni (…) noszą szeroki płaszcz, rozcięty na cztery baski, ozdobiony kieszeniami z patkami, rzędami ciasnych guzików i artystycznie wyszytymi sztucznymi dziurkami na guziki, a pod spodem jeszcze rozpiętą kamizelkę, opadającą bardzo nisko. uda i przepasana w pasie niebieskim turbanem. Kilku nielicznych starych ludzi zachowało jeszcze obfite, unoszące się na wodzie bragou , zatrzymane poniżej kolan, białą lnianą opaskę nakrytą dużym filcowym kapeluszem . A w surowym, całkowicie czarnym stroju wydają się dumnymi dżentelmenami z czasów Ludwika XIII, wywodzącymi się ze starych, pogardzanych sylwetek. Niewiele radośniej ubiera się kobiety; natomiast ciemny materiał jest wzbogacony czerwonym lub fioletowym warkoczem, okalającym licówki, kołnierz i klapę justyna. Ponadto kołnierz z lamówką zakrywa ramiona, ale ma tendencję do zanikania i jest zastępowany długim niebieskim lub szarym szalem. Coffe zwanej tintammant towarzyszy z każdej strony wąskie brody, uniesione na głowie i rozkwitające na karku niczym wachlarz. "

Doktor Chevrey zauważył po swojej podróży do Bretanii w 1924 r.: „Co ciekawe, te architektoniczne skarby stoją pośrodku maleńkich wiosek, nędznych miasteczek. Był to jednak niegdyś bogaty region, teraz znacznie stracił swoją świetność. (…) Cały ten dobrobyt zniknął. Wszystko, co pozostaje w kościołach, jako świadkowie tej martwej przeszłości, to na wpół wymazane inskrypcje z grobów tych bogatych kupców, ich czaszki umieszczone w wąskich ażurowych pudłach, ułożone jedna na drugiej wokół głównego ołtarza. gzyms belkowania, jak bibeloty pogrzebowe na pobożnej półce”.

Gustave Geffroy w 1902 opisał „mężczyzn ubranych w czarny materiał, marynarkę lub krótki płaszcz z czterema małymi kwadratowymi baskami, długą kamizelkę obszytą ciasnymi guzikami, obwisłe spodnie, aksamitne wykończenia, szeroki niebieski pasek, okrągły kapelusz ze wstążkami, buty ze sprzączkami” i zauważa „bardzo silne podobieństwo do stroju hiszpańskiego”.

W 1892 roku Constant de Tours napisał w Vingt jours en Bretagne, że „zimą przyjeżdżają tam z Hiszpanii ludzie, aby kupić doskonałe bidety do wspinaczek na sierras  ”.

Guimiliau hale istniał na początku XX th  wieku , namalowany przez Joseph-Félix Bouchor .

Dobre czasy

W odpowiedzi na biskupiego śledztwa zorganizowanego w 1902 roku przez M gr Dubillard , biskupa Quimper i Leon z powodu polityki następnie kierowany przez rząd Émile Combes przeciwko wykorzystaniu Bretona przez członków duchowieństwa, rektor z Guimiliau, ks Keraudren, pisze: „ Katechizm i instrukcje [religijne] są i mogą być wykonywane tylko w języku bretońskim”.

Pierwsza Wojna Swiatowa

Guimiliau war memorial nosi nazwiska 62 żołnierzy z miasta, który umarł dla Francji podczas pierwszej wojny światowej .

Druga wojna Światowa

Pomnik wojenny Guimiliau nosi nazwiska 7 osób, które zginęły za Francję podczas II wojny światowej .

Wiadukt kolejowy Guimiliau został zbombardowany przez samoloty alianckie w dniu 24 lipca 1944 r. W Guimiliau powstaje makia FFI ; Claude Kerléo z Lampaul-Guimiliau zaświadcza o dniu5 sierpnia 1944 : „Naszą misją jest obrona wiaduktu linii kolejowej Brest-Morlaix, który będzie wykorzystywany do logistyki aliantów po ich przybyciu. Tego wieczoru otrzymaliśmy imponujący zrzut sprzętu spadochronowego: karabiny maszynowe, karabiny maszynowe, wyrzutnie rakiet, materiały wybuchowe… ale przede wszystkim 12 amerykańskich spadochroniarzy z OSS, którzy są po to, by nas szkolić i koordynować nasze działania. Ponieważ od początku wojny wszystkiego brakowało, spadochrony z kontenerów są szybko ponownie wykorzystywane. Tak zrobiłem [koszulkę]”.

Po II wojnie światowej

Pomnik wojenny Guimiliau nosi nazwiska 4 żołnierzy, którzy zginęli za Francję podczas wojny algierskiej .

Nowoczesna działalność rolnicza

Rolnicy z Guimiliau uprawiają ważny bezglebowy chów drobiu i świń.

Polityka i administracja

Lista kolejnych burmistrzów (Źródło Geneweb)
Kropka Tożsamość Etykieta Jakość
Burmistrzowie przed 1948 r.
Kropka Tożsamość Etykieta Jakość
         
1830 1832 Tomasz maguet - -
1832 1835 Guillaume Hamon - -
1835 1837 Tomasz maguet - -
1837 1848 Charles Caroff - -
1848 1852 Yves Hamon - -
1852 1865 Landour - -
1865 1867 Jean-Marie Bourles - -
1867 1869 Olivier Caroff - -
1869 1878 Bernard Guillou - -
1878 1883 Jan Papież - -
1885 1908 Yves-marie guillou - -
1908 1912 Guillaume Bodros - -
1912 1914 Yves guillou - -
1914 1919 Herve Bourles - -
- - - - -
 
1948 1961 Marie Le Rouge autorstwa Rusunan - -
19 ?? 19 ?? Franciszek Guillou - -
19 ?? 1983 Jean-Pi Peron - -
1983 1989 Annie Way - -
1989 1995 Jean Caroff - -
1995 27 maja 2020 r. Louis pedał płyta DVD Emerytowany rolnik
27 maja 2020 r. W trakcie Elisabeth Guillerm   Opiekunka

Demografia

W 1772 r. na mocy rozejmu w Lampaul-Bodénès (Lampaul-Guimiliau) parafia miała 3000 „komunikantów”.

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2006 roku.

W 2018 r. miasto liczyło 1007 mieszkańców, co oznacza spadek o 3,08% w porównaniu do 2013 r. ( Finisère  : + 0,86%, Francja z wyłączeniem Majotty  : + 2,36%).

Ewolucja populacji   [  edytuj  ]
1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
1,841 1557 1,328 1397 1464 1495 1590 1596 1530
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (1)
1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
1497 1625 1625 1521 1523 1526 1511 1,584 1,562
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (2)
1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
1516 1453 1461 1275 1,156 1,043 949 988 817
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (3)
1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2011 2016
786 756 700 760 791 814 921 1007 1,016
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (4)
2018 - - - - - - - -
1007 - - - - - - - -
Od 1962 do 1999: ludność bez podwójnego liczenia  ; dla następujących dat: ludność gminna .
(Źródła: Ldh / EHESS / Cassini do 1999 r., następnie Insee od 2006 r.) Histogram rozwoju demograficznego

Komentarz  : populacja pozostaje stabilny aż do początku XX th  wieku i w dół o ponad 50% w ciągu pierwszych dwóch trzecich XX th  wieku ze względu na znaczną wiejskich exodus ), minimum demograficzna jest osiągnięty w 1975 roku z zaledwie 700 mieszkańców, ale od tego czasu ponownie wzrosła, osiągając 243 mieszkańców w latach 1975-2008. Saldo migracji ponownie stało się dodatnie od 1975 r., a przyrost naturalny od 1982 r.; od 1999 do 2008 r. włącznie w mieście odnotowano 142 urodzenia na 76 zgonów, w tym przyrost naturalny o 66 osób w ciągu 10 lat. Populacja stała się młodsza: w 2007 r. w Guimiliau mieszkało 27,5% młodych ludzi w wieku od 0 do 19 lat w porównaniu z 15,6% osób w wieku 65 lat i starszych. W pobliżu Landivisiau, Guimiliau jest dotknięte peryurbanizacją, która ma tendencję do przekształcania miasta w akademik . W latach 1999-2007 liczba mieszkań wzrosła z 397 do 457, czyli o 60 jednostek, zwiększając się o +15% w ciągu 8 lat. Wzrost był identyczny w przypadku jedynych głównych rezydencji , które w tym samym okresie wzrosły z 326 do 386. Mieszkania są zasadniczo podmiejskie (434 domy, czyli 94,9% wszystkich mieszkań w 2007 r.).

Ewolucja rangi demograficznej

Ewolucja rangi gminy
według ludności gminy lat: 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2009 2013
Pozycja gminy w wydziale 214 215 207 196 193 187 186 179
Liczba gmin w departamencie 286 283 283 283 283 283 283 283

W 2017 r. Guimiliau była 182. gminą departamentu pod względem liczby ludności liczącą 1009 mieszkańców (obszar obowiązujący przy 1 st styczeń 2020), za Sainte-Sève (181. z 1016 mieszkańcami) i przed Beuzec-Cap-Sizun (183. z 1001 mieszkańcami).

Struktura wiekowa

Piramida wieku w procentach:

Piramida wieku w Guimiliau w 1990 roku.
Mężczyźni Klasa wiekowa Kobiety
0  przed 1895 r 0 
10,7  1896-1915 18,8 
16  1916-1930 19,1 
11.2  1931-1945 10,6 
23,6  1946-1960 20,9 
18,3  1961-1975 19,1 
20,3  1976-1990 19,4 
Piramida wieku w Guimiliau w 1999 roku.
Mężczyźni Klasa wiekowa Kobiety
0  Przed 1904 0 
8,5  1905-1924 10 
11,8  1925-1939 16,2 
14,8  1940-1954 14,8 
27,3  1955-1969 21,2 
17,3  1970-1984 19 
20,3  1985-1999 18,8 

Zabytki i miejsca

„Żadna [gmina wiejska w Finistère] nie oferuje tylu architektonicznych piękności (...): łuk triumfalny wchodzący na cmentarz, dzwonnica, kruchta , kostnica , Kalwaria , zakrystia , a w środku bogactwo mebli. (...) Niezrównane: ołtarze , ambona kaznodziejska , chór i prospekt organowy , baptysterium . Sztuka Breton, tak wyrafinowany i tak owocne w końcu XVI -tego  wieku , a w trakcie XVII -tego  wieku, nie został zasypany jego dzieła. "

  • Łuk Triumfalny parafii obudowy.

  • Kościół Saint-Miliau: widok częściowy.

  • Dzwonnica kościoła Saint-Miliau.

  • Ossuarium przylegające do kościoła Saint-Miliau.

  • Wejście do kościoła Saint-Miliau.

  • Fontanna Saint-Miliau.


  • Ołtarz św . Józefa .

  • Rzeźby świętego Miliau niosącego głowę.

  • Ołtarz przedstawiający
    św .

  • Sztandar św. Anny.

  • Ołtarz Różańca.

  • Kalwaria klauzury.

  • Kruchta kościoła,
    lewa strona (sześciu apostołów).

  • Kruchta kościoła,
    prawa strona (sześciu apostołów).

  • Nawa i chór.

  • Baptysterium z rzeźbionego dębu.

  • Organy Thomasa Dallama .

  • Fontanna Saint-Miliau.

  • Myjnia przy fontannie Saint-Miliau.

  • jaskinia Roc'h Toul („skalna dziura”), znajdująca się na terenie miasta Guiclan  : według legendy jaskinia rozciąga się pod ołtarzem głównym kościoła parafialnego w Guimiliau i „słyszeliśmy pianie koguta pod chórem.

Inaczej :

Popularne tradycje i powiedzenie

  • W Guimiliau posąg u podnóża Kalwarii przedstawiający kobietę, której głowa jest odcięta, przedstawia św. Barbarę. Kiedy chcesz wziąć ślub w ciągu roku, wbijasz szpilkę w szyję, a następnie wkładasz głowę z powrotem na swoje miejsce.
  • Poniżej tej samej męki znajduje się chrzcielnica ze święconą wodą, w której mieszkańcy regionu składają swoje zęby, które gubią lub są wyrywane; mają nadzieję, że to na pewno pozbędzie się bólu zęba.
  • Oto francuskie tłumaczenie tradycyjnego powiedzenia w języku bretońskim dotyczącego Guimiliau  :

Do Lampaula rogi
W Saint-Thégonnec bombances
W Guimiliau złe języki
Plounéour biednych
Commana nieszczęśliwego
Dla Pleybera-Chrystusa jest mądrość.

Napisy

  • Święty Pol i smok Guimiliau .

Obrazy

Osobowości związane z gminą

  • Marie-Amice Picard , słynna mistyczka , urodzona w dniu2 lutego 1599w Guiclan , został ochrzczony w Guimiliau.
  • Thomas Dallam , organmistrz pochodzenia angielskiego i budowniczy organów Guimiliau zmarł w tej parafii dnia14 lipca 1705.
  • Dynastia organistów w Guimiliau:
    • François-Yves Le Roux, organista, urodzony w byłym folwarku Kernaou w Ergué-Gabéric na17 lutego 1788, ożenił się w 1821 r. z Marią Hélène Maguet z Guimiliau, zmarł dnia30 lipca 1838 rw Guimiliau. W młodości studiował muzykę w Quimper, zanim zaokrętował się w Brześć na prywatnym statku; wzięty do niewoli podczas bójki w Nowej Fundlandii , spędził cztery lata na pontonie w Portsmouth, z którego uciekł; „To muzyka utrzymywała go w dobrym zdrowiu, ponieważ udzielał lekcji muzyki więźniom na angielskich pontonach”; następnie wylądował w Roscoff , został nauczycielem w Lampaul-Guimiliau, a następnie organistą w Guimiliau.
      • Jego syn Jean-Louis Le Roux był organistą Pleyber-Christ .
      • Jego córka Maryvonne Le Roux, urodzona w Guimiliau w 1823 roku, została następczynią ojca jako organistka w Guimiliau około 1840 roku.
      • Jego drugi syn Allain Marie, urodzony w dniu 9 sierpnia 1832 r. do Guimiliau, ożenił się dnia 8 listopada 1868 r. w Guimiliau z Marie Françoise Poliquen, zastąpił swoją siostrę Maryvonne organistkę w Guimiliau od 1860 roku.
        • Marie-Hélène i Marie-Jacquette Le Roux, córki Allaina Marie, były na przemian organistkami w Guimiliau w latach 1880-1907, kiedy organy stały się bezużyteczne do czasu ich przywrócenia w 1989 roku.

Heraldyka

Herb Guimiliau Herb Lazur do niskiego miecza Argent zaczepiony o dwie takie same gronostaje i zwieńczony koroną hrabiego naturalną; z krenelażową obwódką ze złota. Motto Beza e peoc'h (Aby być w pokoju)
Detale Korona i miecz dla świętego Miliau , hrabiego, wojownika i patrona miejscowej parafii, gronostajowe dla Bretanii , granica dla klauzury parafialnej, której budowa była możliwa dzięki kulturze lnu, czyli przywołany przez pole lazurowego koloru kwiatu lnu.
Kreacja Jean-François Binon, przyjęta w 2021 r.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Roczna amplituda termiczna mierzy różnicę między średnią temperaturą lipca i stycznia. Ta zmienna jest powszechnie uznawana za kryterium rozróżniania między klimatem oceanicznym a kontynentalnym.
  2. Opady atmosferyczne, w meteorologii, to zorganizowany zestaw ciekłych lub stałych cząstek wody opadających swobodnie w atmosferze. Ilość opadów docierających do danej części powierzchni ziemi w określonym przedziale czasu jest oceniana na podstawie ilości opadów, którą mierzą deszczomierze.
  3. Odległość jest obliczana w linii prostej między samą stacją meteorologiczną a siedzibą miasta.
  4. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gmin wiejskich i miejskich opublikowanym w listopadzie 2020 r., w zastosowaniu nowej definicji wsi zwalidowanej na14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.
  5. Pojęcie zlewni miast zastąpiono w październiku 2020 r. starym pojęciem obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównanie z innymi krajami Unii Europejskiej .
  6. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.

Bibliografia

  1. Hervé Abalain , „  Breton place names - Page 71, Editions Jean-paul Gisserot  ” ( ISBN 2877474828 , dostęp 18 stycznia 2017 ) .  
  2. Etymologia i historia Guimiliau na Info Bretagne
  3. ze wsi Cassini do gmin dzisiaj na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
  4. Dz kolei i postępu przemysłowego 13 kwietnia 1901, n o  6341, dostępny https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k122408g/f248.image.r=Guimiliau.langFR
  5. Louis Chauris, Tektoniczna ewolucja granitów prekambryjskich w regionie Morlaix , Raporty tygodniowe z sesji Akademii Nauk. Seria D, Nauki przyrodnicze, luty 1972, https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5748432m/f1183.image.r=Guimiliau.langFR
  6. Daniel Joly, Thierry Brossard, Hervé Cardot Jean Cavailhes, Mohamed Hilal i Pierre Wavresky "  typów klimatów we Francji, konstrukcji przestrzennych  ", Cybergéo, European Journal of geografii - European Journal of Geography , n o  501 ,18 czerwca 2010( DOI  https://doi.org/10.4000/cybergeo.23155 , przeczytany online , dostęp 16 lipca 2021 )
  7. „  Klimat we Francji metropolitalnej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ ,4 lutego 2020 r.(dostęp 16 lipca 2021 )
  8. „  Definicja normy klimatycznej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ (dostęp 16 lipca 2021 )
  9. Słowniczek - Opady , Météo-France
  10. „  Klimat Francji w XXI wieku – Tom 4 – Scenariusze regionalne: wydanie 2014 dla metropolii i regionów zamorskich  ” , https://www.ecologie.gouv.fr/ (dostęp 12 czerwca 2021 ) .
  11. „  Regionalne Obserwatorium Rolnictwa i Zmian Klimatu (Oracle) – Bretania  ” , na stronie www.chambres-agriculture-bretagne.fr ,2019(dostęp 16 lipca 2021 )
  12. „  Station Météo-France Pleyber-Christ Sa - metadata  ” , na Donneespubliques.meteofrance.fr (dostęp 16 lipca 2021 r. )
  13. „  Orthodromy between Guimiliau and Pleyber-Christ  ” , fr.distance.to (dostęp 16 lipca 2021 ) .
  14. „  Station Météo-France Pleyber-Christ Sa-climatological sheet – 1981-2010 statistics and records  ” , na ogólnodostępnych datach.meteofrance.fr (dostęp 16 lipca 2021 r . ) .
  15. „  Orthodromy between Guimiliau and Saint-Servais  ” , fr.distance.to (dostęp 16 lipca 2021 ) .
  16. "  Stacja meteorologiczna Landivisiau - Normy za okres 1971-2000  " , https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 16 lipca 2021 )
  17. „  Stacja meteorologiczna Landivisiau – Normy za okres 1981-2010  ” , https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 16 lipca 2021 )
  18. „  Stacja meteorologiczna Landivisiau – Normy za okres 1991-2020  ” , na stronie https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 16 lipca 2021 )
  19. „  Typologia miejska/wiejska  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja 26 marca 2021 r . ) .
  20. "  gmina wiejska - definicja  " , na tej stronie INSEE (konsultowany 26 marca 2021 ) .
  21. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 26 marca 2021 r . ) .
  22. "  Baza obszarów atrakcyjności miast 2020 r.  " , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 26 marca 2021 r . ) .
  23. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w obszarze miejskim  ” , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 26 marca 2021 r . ) .
  24. „  CORINE Land Cover (CLC) – Podział obszarów na 15 stanowisk użytkowania gruntów (obszar metropolitalny).  » , W tym miejscu danych oraz badań statystycznych Ministerstwa Ekologicznej Transformacji. (dostępny 1 st maja 2021 )
  25. IGN , „  Ewolucja użytkowania gruntów w mieście na starych mapach i zdjęciach lotniczych.  " Na remonterletemps.ign.fr (obejrzano 1 st maja 2021 ) . Aby porównać ewolucję między dwiema datami, kliknij na dole pionowej linii podziału i przesuń ją w prawo lub w lewo. Aby porównać dwie inne karty, wybierz karty w oknach w lewym górnym rogu ekranu.
  26. Biuletyn Prehistoryczne Towarzystwa Francji n °  5, rok 1932, dostępny na https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k56917709/f8.image.r=Guimiliau.langFR
  27. Pamiętniki Akademii Nauk, Literatury i Sztuki w Arras, rok 1908, dostępne do wglądu https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5533348t/f262.image.r=Guimiliau.langFR
  28. http://www.infobretagne.com/guimiliau.htm
  29. http://www.saint-thegonnec.fr/fr/les-kanndi.php
  30. Léon Le Berre, „Konferencja Floriana Le Roy na temat sztuki bretońskiej w Upper and Lower Cornouaille”, artykuł opublikowany przez gazetę Ouest-Éclair nr 15558 z 17 czerwca 1939 r., dostępny pod adresem https://gallica.bnf.fr/ arka: /12148/bpt6k6616541/f7.image.r=Guimiliau.langFR
  31. Arthur de La Borderie , Wielkie zwierzchnictwo Bretanii. Wicehrabia lub księstwo Leona , „Revue de Bretagne et de Vendée”, 1889, dostępny do konsultacji https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k207871k/f108.image.r=Daoudour?rk=21459; 2
  32. Jean Loredan, wielka nędza i złodziei w XVIII -tego  wieku. Marion du Faouet i jej współpracownicy 1740-1770
  33. Jean Loredan, złodzieje kościołów w XVIII th  wieku , Nowy magazyn nr z dnia 15 grudnia 1910, dostępny https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k360915/f459
  34. Rodzaj loterii, gra losowa
  35. króla z 7 lutego 1708 r. zabraniający wszelkich gier losowych na jarmarkach i jarmarkach
  36. Jean Loredan, złodzieje kościołów w XVIII th  century , Nowy Dziennik, No. 1 st stycznia, 15 stycznia, 1 st lutego i 15 lutego 1911, dostępny https://gallica.bnf.fr/ark:/ 12148 / bpt6k36092h / f54.tableDesMatieres
  37. Armand Corre i Paweł Aubry, retrospektywne Kryminologia Dokumenty (Bretania, XVII th i XVIII th  stulecia) , A. Storck, Lyon, 1895, dostępny https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5824885k/f155. Obraz .r = Guimiliau.langFR
  38. A.De Lorme, Guimiliau i jego zabytki , Biuletyn Towarzystwa Akademickiego Brześcia , 1901-1902, dostępny pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k2076607/f84.r=Guimiliau.langFR
  39. Archiwum biskupstwa Quimper, pełny tekst cytowany przez http://www.infobretagne.com/guimiliau.htm
  40. Ludzie w wieku komunii
  41. Jean-Baptiste Ogée , „Słownik historyczno-geograficzny prowincji Bretanii”, tom 2, 1778, dostępny pod adresem https://archive.org/details/dictionaryhist02og
  42. J. Madival i E. Laurent, Archiwum parlamentarne od 1787 do 1860  : kompletny zbiór debat legislacyjnych i politycznych w Izbach Francuskich , wydrukowany na zlecenie Ciała Ustawodawczego. 1 st seria, 1787/99, dostępne na https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k480097g/f495.image.r=Locquenole.langFR
  43. Jean-Pierre Henri Azéma, Mills skóra i skóra: tan młyny i polerowanie we Francji ( XII th  -  XX th  century) , Business and Economics, 2004( przeczytaj online ).
  44. Jean-Marie Éléouet, Ogólne statystyki rolnicze dystryktu Morlaix , drukarnia J.-B. Lefourniera starszego (Brześć), 1849, dostępna pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k1257176/ f285 .image.r = Przecinek.langFR
  45. Jean Rohou , „Katolicy i Bretoni nadal? (Esej o historii chrześcijaństwa w Bretanii)”, edycje Dialogu, Brest, 2012, ( ISBN  978-2-918135-37-1 ) .
  46. A. Marteville i P. Varin, Słownik historyczno-geograficzny Prowincji Bretanii , t.  1,1843( przeczytaj online ).
  47. Jean-Marie Éléouet, Ogólne statystyki rolnicze dystryktu Morlaix , drukarnia starszego J.-B. Lefourniera (Brześć), 1849, dostępna pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k1257176/ f2 .image.r = bovins.langFR
  48. Do św. Milliau, patrona Guimiliau
  49. Tak było w tym czasie w ramach konkordatu z 1801 r.
  50. List Jeana Sévézena do Mgr Sergenta, Archiwa diecezjalne Quimper, cytowany przez Yvesa Le Gallo, Une caste paysanne du Haut-Léon: les „juloded” , Kongres Towarzystwa Historii i Archeologii Bretanii, 1981, dostępny do konsultacji http ://bgv.free.fr/genealogie/docs/juloded.pdf
  51. Yves Le Gallo, Une caste paysanne du Haut-Léon: les „juloded” , Kongres Towarzystwa Historii i Archeologii Bretanii, 1981, dostępny pod adresem http://bgv.free.fr/genealogie/docs/juloded.pdf
  52. Jean Rohou , „Fils de ploucs”, tom 2, 2007, edycje Ouest-France, ( ISBN  978-27373-3908-0 ) .
  53. Sprawozdania i obrady Rady Generalnej Finistère , sierpień 1878, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5562132s/f234.image.r=Guimiliau.langFR
  54. Sprawozdania i obrady Rady Generalnej Finistère , sierpień 1878, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5562132s/f316.image.r=Guimiliau.langFR
  55. Yves Le Gallo, źródła antyklerykalizm w Dolnej Bretanii: rektor w III e  Rzeczypospolitej , BSAFs, XCIV tom 1972, strona 823
  56. Dobroczynna i dalekowzroczna Francja: tablice prac i instytucji w wydziałach, nr 1, 1896, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5802221d/f627.image.r=Bourg-Blanc .langFR
  57. Albert Clouard , Tro-Breiz, 1892, Fischbacher, Paryż, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5784310j/f349.image.r=Guimiliau.langFR
  58. Albert Clouard , Tro-Breiz, 1892, Fischbacher, Paryż, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5784310j/f351.image.r=Guimiliau.langFR
  59. Doktor Chevrey, Impressions de voyage en Bretagne , wspomnienia Towarzystwa Rolnictwa, Nauki, Belles-Lettres et Arts d'Orléans, 1925, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5419025v/f37 .image.r = Guimiliau.langFR
  60. Gustave Geffroy, Dookoła świata , 1902, dostępny pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k344448/f303
  61. Constant de Tours (Chmielenski), Dwadzieścia dni w Bretanii: od Saint-Malo do Brześcia , Księgarnie-Drukarnie, Paryż, 1892, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k1027879/f118. tabelaDesMatieres
  62. Les Annales politiques et littéraires , nr 1491 z 29 stycznia 1912 r., dostępny pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k57918022/f15.image.r=Guimiliau.langFR
  63. Fanch Broudic , Zakaz bretoński w 1902 r.: III Republika przeciwko językom regionalnym , Spézet, Coop Breizh,1997, 182  pkt. ( ISBN  2-909924-78-5 ).
  64. „  Guimiliau: pomnik zmarłych  ” , na memorialgenweb.org .
  65. Éric Rondel, La Bretagne bombardée, 1940-1944 , Éditions Ouest et Cie, 2011, ( ISBN  9-782364-28007-6 ) .
  66. Zeznanie Claude Kerléo, maquisard FFI, „Musée Memoires 39-45” w Plougonvelin .
  67. Geneweb: spis burmistrzów Francji
  68. "  Guimiliau. Élisabeth Guillerm zostaje wybrana na burmistrza  ”, Ouest-France ,30 maja 2020 r.( przeczytaj online ).
  69. „  Narodowy Spis urzędniczki (RNE) - wersja z 24 lipca 2020  ” , na to portal danych publicznych państwa (konsultacje na 10 września 2020 )
  70. Organizacja spisu na insee.fr .
  71. Departamentalny kalendarz spisu ludności , na stronie insee.fr .
  72. Insee - Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
  73. http://www.recensus.insee.fr/chiffresCles.action?zoneSearchField=GUIMILIAU&codeZone=29074-COM&idTheme=3&rechercher=Rechercher
  74. http://www.recensus.insee.fr/chiffresCles.action?zoneSearchField=GUIMILIAU&codeZone=29074-COM&idTheme=6&rechercher=Rechercher
  75. INSEE , „  Populacja według płci i wieku pięciu lat od 1968 do 2012 r. (od 1990 do 2012 r. dla departamentów zamorskich)  ” , na stronie insee.fr ,15 października 2015 r.(dostęp 10 stycznia 2016 r . ) .
  76. INSEE , „  Populacje prawne 2006 zamorskich departamentów i społeczności  ” , na stronie insee.fr ,1 st styczeń 2009(dostęp 8 stycznia 2016 r . ) .
  77. INSEE , "  Legalne populacje 2009 departamentów i społeczności zamorskich  " , na insee.fr ,1 st styczeń 2012(dostęp 8 stycznia 2016 r . ) .
  78. INSEE , „  Populacje prawne 2013 departamentów i społeczności zamorskich  ” , na stronie insee.fr ,1 st styczeń 2016(dostęp 8 stycznia 2016 r . ) .
  79. Częściowe źródło: INSEE i Linternaute
  80. Peyron i Abgrall , Guimiliau, Zawiadomienia o parafiach diecezji Quimper i Léon , Biuletyn historii i archeologii diecezji , 1912, dostępny pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k109991x/f18
  81. http://www.croix-finistere.com/commune_p/slides/index.php?commune=guimiliau
  82. http://monumentshistoriques.free.fr/calvaires/guimiliau/guimiliau.html
  83. Te „zaraza krzyż” został podniesiony do XVII p  wieku w ujęciu ustania epidemii dżumy
  84. Alexandre Nicolaï, W Bretanii , G. Gounoulhiou, Bordeaux, 1893, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k1028265/f289.image.r=Guimiliau.langFR
  85. Édouard Charton, Le Baptistère de Guimiliau , Le Magasin Pittoresque, rok 1878, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k314614/f264.image.r=Guimiliau.langFR
  86. Jean Pierre Le Bihan, „  Guimiliau, gmina Finistère. Brak witrażu.  » , na blog.com , historia witraży i szkice pamięciowe ,28 grudnia 2007 r.(dostęp 3 sierpnia 2020 r . ) .
  87. Gustave Geffroy, Le Tour du monde , 1902, dostępne na https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k344448/f303
  88. Sophie Duheim "bezwstyd i effronteries w Breton sztuki religijnej ( XV th  wiek - XVIII th  century)" edycje Telegram, 2012 ( ISBN  978-2-84833-288-8 ) .
  89. Paul Sébillot , Le Folklore de la France. Niebo i Ziemia , 1904-1907, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k123017g/f442.image.r=Guimiliau.langFR
  90. Guy-Claude Sarsfield, wnuk Patricka Sarsfielda, wicehrabiego Kilmallock, na czele Will Geese („Wild Geese”), irlandzkiej brygady w służbie Ludwika XIV
  91. F. Duine, Revue des traditions populaire , październik 1905, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k58363724/f10.image.r=Guimiliau.langFR
  92. Zebrane i przetłumaczone przez FL Sauvé, Lavarou Koz a Vreiz Izel , Revue celtique, 1876-1878, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k6205534r/f239.image.r=Clohars%20Fouesnant. langFR
  93. "  The Picturesque Store / opublikowany ... pod kierownictwem pana Édouarda Chartona  " , na Gallica ,1878(dostęp 3 sierpnia 2020 r . ) .
  94. http://www.culture.gouv.fr/Wave/image/joconde/0327/m109601_d29-361_p.jpg
  95. http://www.culture.gouv.fr/Wave/image/joconde/0340/m109604_hc-049_p.jpg
  96. Wyciąg z zeznań potomka François-Yves Le Roux, dostępny pod adresem http://www.grandterrier.net/wiki/index.php?title=Fran%C3%A7ois-Yves_Le_Roux_(1788-1838)%2C_corsaire_et_organiste
  97. Michel Cocheril, budowniczowie Les Organ w Bretanii (1600-1900) , praca dyplomowa, University of Rennes-2, 1992
  98. http://www.grandterrier.net/wiki/index.php?title=Fran%C3%A7ois-Yves_Le_Roux_(1788-1838)%2C_corsaire_et_organiste
  99. „  29074 Guimiliau (Finistère)  ” , na stronie armorialdefrance.fr (dostęp 6 marca 2021 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

  • Dziedzictwo religijne Bretanii pod kierownictwem Maurice'a Dilassera, Éditions Le Télégramme

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne