Daoulas | |||||
Daoulas i jego port w trakcie przypływu. | |||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Bretania | ||||
Departament | Finistere | ||||
Miasto | Brześć | ||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota gmin Landerneau-Daoulas | ||||
Mandat burmistrza |
Jean-Luc Le Saux 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 29460 | ||||
Wspólny kod | 29043 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Daoulasians | ||||
Ludność miejska |
1802 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 332 mieszk./km 2 | ||||
Populacja aglomeracji |
44 395 mieszk . | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 48°21′42″ północ, 4°15′29″ zachód′ | ||||
Wysokość | Min. 0 m Maks. 97 m² |
||||
Powierzchnia | 5,42 km 2 | ||||
Rodzaj | Gmina wiejska i nadmorska | ||||
Obszar atrakcji |
Brześć (gmina Korony) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Pont-de-Buis-lès-Quimerch | ||||
Ustawodawczy | Szósty okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Bretania
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | oficjalna strona | ||||
Daoulas [daulas] to gmina w departamencie z Finistère , w regionie Bretanii z Francji , najlepiej znany z opactwa Notre-Dame de Daoulas .
Populacja wynosiła 1767 według spisu z 2012 roku.
To miasto znajduje się u zbiegu dwóch rzek, Mignonne i Lézuzan . Dalej w górę rzeki dominuje dwór Kerdaoulas.
Miejscowość ta położona jest na końcu Zatoki Brzeskiej , na skraju ujścia rzeki Daoulas, w typowej sytuacji na dnie ujścia , na granicy żeglowności i wzrostu wpływu przypływu. Parafia była częścią biskupstwa Cornouaille, a Bretonnanci tradycyjnie mówią tam dialektem kornwalijskim (w przeciwieństwie do Plougastel-Daoulas, gdzie mówi się Leonardo). Region przechodzi między Cornouaille , którego oficjalnie jest częścią, a Leonem : „ Etre ar Faou ha Landerne, n'emaoc'h ket nag e Leon, nag e Kerne. Między Le Faou a Landerneau nie jesteś ani w Léon, ani w Cornouaille ”, mówi przysłowie bretońskie.
W 1889 roku Benjamin Girard opisał Daoulas w następujący sposób:
„Miasto Daoulas, stolica kantonu […], liczy 700 mieszkańców; przecina go droga krajowa nr 170 i obsługuje linię kolejową z Savenay do Landerneau , która ma stację na terenie Irvillac , około 1 km od wsi Daoulas . [...] Rzeka Daoulas kończy się przy wiosce i porcie o tej samej nazwie, położonym 7,5 km od cypla Bindy ; rzeka jest szeroka i głęboka do punktu Rosmlecka, gdzie robi ostry zakręt; dalej zwęża się i zmniejsza głębokość do Daoulas, gdzie ma tylko 50 metrów szerokości i 4,4 metra głębokości poniżej najwyższych pływów i 1,5 metra poniżej. również ten port, którego jedyną pracą jest nabrzeże o długości 67 metrów, z ładownią 19 metrów, jest odwiedzane tylko przez łodzie o małym tonażu, dające się mniej więcej żegludze łodzi, co daje początek do dość znacznego ruchu, który szacowany jest rocznie na około 6000 ton. Niedawno powstała fabryka porcelany w Daoulas, która zatrudnia około pięćdziesięciu pracowników. To właśnie w okolicach Daoulas na obrzeżach małego ujścia rzeki zwanego Szpitalem znajdują się słynne kamieniołomy Kersanton . "
Geologicznie Daoulas znajduje się w niewielkiej synkliny z okresu dewonu znanej jako Daoulas-Sizun, gdzie dominuje porfir (ale występuje tam również kersantytu ), w przeciwieństwie do sąsiednich synklin Logonna-Daoulas, gdzie dominują skały i skały erupcyjne. dominuje kersantytu. Niektóre porfiry, rozkładając się pod wpływem wilgoci, dawały kaolin , co pozwoliło na pewien czas na powstanie przemysłu porcelanowego, który zniknął około 1890 r .; inne porfiry, mniej zmienione, dają słynny kamień Logonny .
Czasopismo Annales de Géographie opublikowało w 1893 roku następujący opis kraju Daoulas:
„Kraj Daoulas tworzy trójkątną płaszczyznę nachyloną z północnego zachodu na południowy wschód. Opiera się na północy na długim skalistym grzbiecie, zbudowanym z kwarcytów [...], które wznoszą się nagimi, chudymi blokami, dominując jak mur nad doliną Elorn , natomiast z drugiej strony schodzą niepostrzeżenie na płaskowyż Plougastel. Na wschodzie kraj Daoulas jest oznaczony ostatnimi wybrzuszeniami Arrée . Na południowym zachodzie kończy się w porcie Brześć z wysokimi klifami [...] zasypanymi u ich stóp kamykami i gruzem; liczne łzy, równoległe, wąskie i wydłużone jak norweskie fiordy , przecinają tę morską stronę półwyspu w urwiste cypele, które wystają jak szczęki gryzące zatokę: wygląda to tak, jakby całe to wybrzeże zostało przecięte na pięcie.
Płaskorzeźba półwyspu Daoulas zdradza intensywną akcję geologiczną. Warstwy łupkowe , uniesione pionowo, ominięte, pofałdowane, dają wrażenie gwałtownych przemieszczeń. Widzimy na przemian fałdy i łzy, kończące się cyplami i wlotami wybrzeża, i niezmiennie zorientowane N-NE. w płd.-zach., to znaczy skierowane jak góry Arrée . Najprawdopodobniej są oni rówieśnikami ruchu, który wywołał ten łańcuch i który był wystarczająco energiczny, aby rozerwać warstwy łupków pokrywających piaskowiec syluru i wydobyć je na światło dzienne przez łzy łupków. "
Pol de Courcy pisał w 1869 r .: „Nie ma nic bardziej urozmaiconego, żyzniejszego, pogodniejszego niż droga, która omijając lewy brzeg rzeki prowadzi do wsi Logonna. [...] Przechadza się nieustannie pośród gajów i sadów, obsadzonych drzewami owocowymi najżywotniejszej roślinności, przez które od czasu do czasu widać liczne jagody, które przecinają ten zakątek ziemi i czynią go wyglądać jak ogród ”. Émile Souvestre podał również sielankowy opis regionu Daoulas około 1840 roku : „Jesteś w Arkadii , w środku ćwierkających strumieni, sadów zacieniających fontanny, cieni, w których odbija się echo starszego pasterza”. Louis Gallouédec precyzuje, że opis ten odnosi się zwłaszcza do części południowej, utworzonej z łupków ilastych i położonej niżej, w kierunku Le Faou i L'Hôpital-Camfrout, dodając: „Od Faou do Daoulas cała okolica jest […] porośnięty wspaniałymi sadami, a gałęzie obciążone owocami pochylają się w stronę wód stojących. To tutaj Brześć zaopatruje się w wiśnie, śliwki i jabłka. Wioski znikają w zieleni; Igły wież, które gdzie indziej tak dumnie stoją nad rozwalonym krajobrazem, tu z wielkim trudem wyłaniają się z plątaniny drzew”.
Dirinon | Dirinon | Saint-Urbain |
Reda Brzeska | Irvillac | |
Logonna-Daoulas | Logonna-Daoulas | Irvillac |
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „szczelny klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Ten typ klimatu skutkuje łagodnymi temperaturami i stosunkowo obfitymi opadami (w połączeniu z zakłóceniami z Atlantyku), rozłożonymi przez cały rok z niewielkim maksimum od października do lutego.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższego „PENCRAN” miasta PENCRAN zlecenie w 1992 roku i położony jest 8 km w linii prostej , gdzie średnia roczna temperatura wynosi 11,6 ° C , a ilość opadów wynosi 1465 mm dla okresu 1981-2010. Na najbliższej historycznej stacji meteorologicznej „Brest-Guipavas”, w miejscowości Guipavas , oddanej do użytku w 1945 roku i oddalonej o 13 km , średnia roczna temperatura zmienia się od 11,2 °C w latach 1971-2000 do 11,5 °C w latach 1981- 2010, następnie w , 7 °C w latach 1991-2020.
Daoulas jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE .
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcyjności Brześcia , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 68 gmin, jest podzielony na obszary od 200 000 do mniej niż 700 000 mieszkańców.
Miasteczko, graniczące z Morzem Iroise , jest również miastem nadmorskim w rozumieniu prawa z3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . Odtąd szczególne przepisy urbanistyczne zastosować w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej na wybrzeżu , takich jak na przykład zasady inconstructibility, poza zurbanizowanych obszarów, na pasie. Brzegowej 100 metrów, lub więcej, jeśli przewiduje to miejscowy plan urbanistyczny .
Podział na strefy gminy, co znalazło odzwierciedlenie w bazie danych European okupacyjnej biofizycznych gleby Corine Land Cover (CLC), jest naznaczona znaczenia użytków rolnych (72,4% w 2018 roku), niemniej jednak w dół w porównaniu do 1990 roku (76,7%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: niejednorodne tereny rolnicze (39,9%), tereny zurbanizowane (22,7%), grunty orne (19,9%), łąki (12,6%), lasy (4,5%), nadmorskie tereny podmokłe (0,3%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
W 2013 r. łączna liczba mieszkań w gminie wynosiła 815.
Spośród tych mieszkań 88,1% stanowiły mieszkania podstawowe, 7,4% mieszkania drugorzędne, a 4,4% niezamieszkałe.
Odsetek gospodarstw domowych posiadających główne miejsce zamieszkania wyniósł 84,3%.
Następujące starych form zostały potwierdzone: Doulas ( XI p wiek) i Daougloas ( XVII p wieku) . Miasto przecinają rzeki Mignonne i Lézuzan . W średniowiecznych tekstach Daoulas jest na ogół transkrybowany w postaci łacińskiej Daoulasium lub Douglasium .
Niektórzy uczeni twierdzą, że imię Daoulasa przypomina Daoulas, który istnieje w Walii , podobnie jak mówi się, że nazwisko Landerneau przypomina Llandyrnog , duża wieś na północnym wybrzeżu Walii, i to jest Dirinon Ziemia święty zakonnica , widząc Toponimicznej ślady starożytnego Welsh imigracji (w szczególności kambru ) w Armoryka wokół VI th century .
Popularna etymologia podaje dla swojej nazwy następujące wyjaśnienie: Daoulas pochodziłoby od bretońskiego daou oznaczającego dwa i od słowa laz oznaczającego morderstwo, ku pamięci dwóch opatów, Tadeca i Judulusa , zamordowanych w kościele Daoulas przez pana Faou, około roku 502 . Tudek . Według legendy Bóg mści się, a morderca zostaje nawrócony mocą św. Pola , biskupa Leona . W ramach rekompensaty za swoje zbrodnie założył klasztor Daoulas, w bretońskim daou laz „dwie rany, dwa bóle”. W rzeczywistości, w Tréguier, wokół biskupa Martina , można wykryć istnienie prawdziwego warsztatu produkcji hagiograficznej, w którym podejrzewamy, że Guillaume le Breton skomponował Vitae świętych miejscowych w imieniu sądu biskupiego w Leon i przeprowadził etymologię naprawa Daoulas składająca się ze starego bretońskiego dou i glaz ( lenifikowane w (h) laz) „dwa strumienie, dwie rzeki”. Jest to również oryginalna nazwa jednej z dwóch rzek, nazwa Mignonne będąc wytworem XX XX wieku; rzeka Côtes-d'Armor nosi tę samą nazwę.
Legenda, przytoczona przez Alberta Le Granda w Żywocie św. Jaoua, a następnie podjęta przez kilku autorów, mówi, że władca Faou, wciąż pogański, popełnił podwójną zbrodnię w kościele w Daoulas:
„Dowiedziawszy się, że przełożeni klasztorów Kornwalii , w tym św. Jaoua , zebrali się niedaleko jego ziem, by się naradzać, ten pan […] w towarzystwie bandy żołnierzy wyłamał drzwi kościoła, w którym byli wrogami starej religii. Św. Tadec (lub Św. Tudec) został zmasakrowany przy ołtarzu; Św. Judulusowi odcięto głowę, gdy uciekał do Landévennec . Jaoua był na tyle szczęśliwy, że mógł bezpiecznie wrócić do Brasparts . Jednak Bóg pomścił swoje sługi. Straszliwy smok spustoszył wioskę Faou i jej okolice, władca padł ofiarą złego ducha i trzeba było całej mocy świętego Pola , biskupa Leona , by pokonać potwora i uleczyć mordercę. Ten ostatni, stając się chrześcijaninem, jako zadośćuczynienie za swoją zbrodnię, założył klasztor Daoulas, czyli dwóch plag , dwóch boleści , w tym samym miejscu, w którym został zamordowany przez niego św. Judulus. "
Św. Jaoua był odpowiedzialny za budowę klasztoru i udowodnił, że jest bardzo dobrym architektem.
Pomiędzy Le Faou i Landerneau starożytna trasa, potocznie nazywana drogą rzymską , prowadząca z Quimper do Landerneau, dzieli się na dwie trasy: jedną, bezpośrednią, biegnącą przez Irvillac i Saint-Urbain, drugą, po łuku, przez L'Hôpital -Camfrout, Daoulas i Dirinon.
Region Daoulas - Le Faou - Châteauneuf-du-Faou utworzony w wczesnym średniowieczu PAGUS pl Fou , w historycznym kraju , to powiedzieć Pagus ; był to pododdział administracyjny Kornwalii .
Początkowo proste Motte ( VI th century) później przekształcony castrum (twierdzy), miasto zyskuje na znaczeniu wraz z utworzeniem w opactwie do XII th wieku. Miasto rozwinęło się wówczas wokół portu i młyna. Ona jest znana kule eksport kersantite następnie handlowych płótno daoulas ( XV th century). W Henryka IV , Szekspir wywołuje płócien Dowlas , ale oczernia je jako słabej jakości tkaniny.
W viscounts Leon rozliczane z XII th wieku jaśnie pan w Daoulas (the castrum świadczy od 1173 i został zniszczony przez Anglików w 1472 roku ).
W 1163 r. wicehrabia Faou Ruelen, który po zasadzce kazał go zamknąć w twierdzy zamku Hervé II de Léon , wicehrabia de Léon i jego syn Guyomarch IV de Léon ; Hamon, biskup Leon i drugi syn Hervé II de Léon, wspomagany przez księcia Bretanii Conan IV, poddał go prawu odwetu : został z kolei uwięziony w zamku Daoulas (podobnie jak jego syn i jego brat), gdzie zginął marnie, zagłodzony na śmierć.
Młyn wodny dowódca (lub Most Mill), który zależy od opactwa Daoulas, pochodzi z XII -go wieku i jest jednym z najstarszych znanych w Wielkiej Brytanii po tych Lupin Rotheneuf i Pen Castel w Arzon . Jego dolna część pochodzi z XV th century, młyn następnie o trzy pary kół.
Daoulas spełniał w średniowieczu wszystkie warunki niezbędne do ukonstytuowania się tego, co nazywano miastem: wtedy miasto zawdzięczało tę nazwę nie tyle liczbie swoich ulic, domów i liczbie ludności, ile znaczeniem obywatelskie i polityczne. [...] Częsty, jeśli nie stały pobyt, niektórych członków rodu Rohanów i licznego personelu związanego z potężną rodziną feudalną, siedziba sądu obsługiwanego przez sędziów, urzędników, komorników, prokuratorów, notariuszy, itp. […] Daoulas szybko stało się ośrodkiem wybranej społeczności, która osiedlała się tam na stałe lub spędzała tam co roku kilka miesięcy na wakacjach.
Dwa dokumenty datowane 16 sierpnia 1441 i 3 lipca 1443 każdy z nich przedłuża na cztery lata prawa ustanowione na towarach wchodzących do portu Daoulas, z rozkazem dla odbiorców, aby oddać połowę wicehrabiemu Daoulas.
Komenda z François I er dnia14 maja 1451umożliwiły instalację w jurysdykcji Chatellenie z Daoulas ośmiu notariuszy lub tabellions wyznaczonych przez viscounts Leon , który wywołał rozwoju „ użytku z Daoulas” różnej od tej obowiązującej w pozostałej części Cornouaille i który jest wariant z Rohan nosić . Z tego powodu, leaveable domen i convenants były przedmiotem specjalnych zastosowań w jurysdykcji Daoulas, które różniły się od tych, które były w użyciu w pozostałej części Kornwalii .
W 1543 r. Ambroise Pare , który towarzyszy René I st Rohan, przybył w obronie prowincji „zbrojnej ludności, toksyna rozbrzmiewa wszędzie” ze względu na groźbę desantu Anglików, ostatecznie odrzucony. Skorzystał z okazji, aby opisać uprawianą już wówczas grę w zapasy bretońskie .
Piękne płótna sprzedawane na przykład w Morlaix w 1565 roku nazywano daoulas „linceulx [ubrania] en toile dicte daoulas”).
W drugiej połowie 1596 roku Guy Éder de La Fontenelle , żołnierski lichter i rozbójnik, przebywa przez pewien czas w Daoulas. The Lords of Leon i książęta Rohan , ich następców, miał w Daoulas Trybunału Sprawiedliwości, z prawem wysokiej sprawiedliwości . Voyer , który również strzeżone ludzi i przetrzymywane, pracował również tam (był również odpowiedzialny za lokalną pieca ), który dla swoich poborów, miał wiele praw, z których niektóre są dość ciekawy, jak „kufel za beczka wina wpływająca do Daoulas drogą morską, jeden buszel za muid soli”. Zauważył także „denara za ładunek konia przechodzący przez trzy mosty miasta” i obowiązki również podczas jarmarków Saint-Pierre, Wszystkich Świętych i Bożego Narodzenia, które odbywały się w La Roche-Maurice, a także od Saint-Gilles do Daule itp. Funkcję voyera przez pewien czas sprawowała rodzina Guirault z Penhoat w Ploudiry, której przedstawiciel był także opatem opactwa Notre-Dame de Daoulas.
Tradycja Daoulas (ale podobne tradycje istniały w wielu gminach Léon ) wymagała, aby voyer w Nowy Rok posadził kwintainę przed domem zwanym La maison du voyer położonym przy rue du Guermeur i zapewnił nowożeńcom z poprzedniego roku konie i kawałek drewna do jej prowadzenia; w zamian nowożeńcy musieli zapłacić podróżnikowi, jego służącym i koniom za posiłek , czyli za posiłek.
W roku 1644 i ponownie w 1660 roku , Julien Maunoir , sławny kaznodzieja głosił misję w Daoulas. Podczas jednej z nich podobno dokonał cudu: „Podczas misji w Daoulas, która była bardzo żarliwa, ojciec Maunoir skomponował hymn bretoński na cześć św. Corentina, pierwszego biskupa Quimper, aby spadł deszcz. Po dwóch latach bezpłodności wydawało się, że trzeci spowodowałby głód w całej prowincji, gdyby Bóg nie dał się pokłonić modlitwom ojca Maunoira. Susza spustoszyła cały kraj i potrzebna była szybka pomoc, aby ulżyć ludziom: Ojciec, który nauczał katechizmu, po błaganiu o pomoc Ducha Świętego , kazał dzieciom śpiewać swój nowy hymn: Ledwie skończyły pierwszy werset, kiedy niebo było całkowicie zasłonięte i natychmiast spadł delikatny deszcz, który trwał kilka dni i który rozprzestrzenił płodność w całej prowincji. "
To miasto znane jest z faktów związanych z Rewoltą Czerwonych Czapek, która dotarła do regionu Daoulas i Landerneau 3 i4 lipca 1675 r.
Ze względu na niewielką terytorium parafii, działalność w zakresie bielizna jest niska w Daoulas: środek XVIII th tylko wieku 18 krosna są zidentyfikowane i niektórzy kupcy takie Hacbec John, który zmarł w 1730 roku, a których on inwentarz po śmierci ukazuje giełdowych różnych obrazów, których nie można zazdrościć kupcom Landerneau.
Joseph Hervé Coat, sieur de Kerveguen, ur. 1728, zm 17 lutego 1781był seneszalem Daoulas i subdelegatem szafarstwa Bretanii. Jest przodkiem rodziny Le Coat de Kerveguen .
Jean-Baptiste Ogée tak opisuje Daoulas w 1778 roku:
„Daoulowie; parafia i opactwo w Augustianie , znajduje się w tle, na ramieniu na morze; 9 mil na północny zachód od Quimper , jego biskupstwa ; 41 i pół liga od Rennes i dwie i pół liga od Landerneau , jego subdelegacji . To wyszło na Presidial siedzibą Quimper, podobnie jak Abbey, który ma tylko pięć religijnych, w tym jeden, który jest rektorem od Loperhet . Jest tam 400 komunikantów: ma szpital, a kuracja jest zwyczajna . (...) Terytorium to jest pełne dolin i wzgórz, w pobliżu morza; ziemia jest doskonała, ale w kilku miejscach niedbale uprawiana. "
Parafia Daoulas, która następnie obejmowała 103 pożary , wybrała czterech delegatów (Autret, Jean Liorzou, Joseph Bodénès, Yves Le Bris), aby reprezentować ją na zgromadzeniu trzeciego stanu senechaussee Quimper wiosną 1789 roku.
Mieszkańcy Daoulas napisał w 1789 roku do księgi skarg , które zostały zachowane. Znajduje się tam nietypowa prośba: „Aby dobra zależne od opactw i zarządzane przez komisarza były sprzedawane lub poddane domenie zbywalnej ”. Chłopi z Daoulas sądzili zatem, że chłopów poddanych systemowi domeny opuszczalnej spotkał godny pozazdroszczenia los w porównaniu z tymi, którzy zależeli bezpośrednio od opactwa w Daoulas.
Autret, Jean Liorzou, Joseph Bodénès i Yves Le Bris to 4 delegatów reprezentujących 103 pożary Daoulas podczas wyboru deputowanych trzeciego stanu senekhaussee Quimper do stanu generalnego w 1789 roku .
Według Albert Wielki , port Daoulas był tak pomyślny jak w Brześciu w pierwszej połowie XVII -go wieku. Połączenie opactwa z seminarium brzeskim na rzecz jezuitów w 1692 r. doprowadziło do rozproszenia kanoników; był to początek dekadencji Daoulas, którą uwydatniło stłumienie sędziowskiej sprawiedliwości w 1790 r., co dało kredyt „legendy o Siedmiu Świętych” (patrz poniżej). P. Levot napisał w 1875 r.: „Dzisiaj Daoulas jest prawie samotnością. Jej rodzajowa i oficjalna nazwa gminy pozwala zachować kwalifikację miasta, którą prości realiści zastępują nazwą gminy. Jeśli został stolicą kantonu, to ze względu na jego centralne położenie między dziesięcioma gminami, z których sześć ma większą powierzchnię i liczbę ludności ”.
Spadek ten był ostry w drugiej połowie XVIII XX wieku:
„Ten upadek [jurysdykcji Daoulas] pochodzi z trzech przyczyn, które są równie trudne do zaradzenia, a mianowicie spadku biznesu, nieprzejezdności dróg w ciągu trzech kwartałów roku i oddalenia wszystkich funkcjonariuszy miasta. z Daoulas; co więcej, z dnia na dzień wyludnia się z braku handlu i jest niczym innym jak stosem ruin lub niezamieszkanych domów. "
Daoulas opisany w połowie XIX th wiekuA. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , opisali Daoulasa w 1843 roku:
„Daoulas (pod wezwaniem Dziewicy ; Matki Bożej z Daoulas). (...) Obiekty niezwykłe: opactwo , kaplica św. Mikołaja, Notre-Dame des Fontaines. Powierzchnia całkowita: 167 ha w tym (...) grunty orne 100 ha, łąki i pastwiska 25 ha, sady i ogrody 3 ha, lasy 1 ha, wrzosowiska i nieuprawiane 23 ha (...). Młyny: 4 (des Sales, du Pont, woda). Daoulas to duże miasto, położone u ujścia rzeczki o tej nazwie, która wpada do portu w Brześciu . (...). Jest sprawiedliwy na pierwszych środy w styczniu, marcu, maju, lipcu, wrześniu i listopadzie. (...) Geologia: na północy i wschodzie ziemie łupkowo-gliniaste ; piękny, tak zwany granit Kersanton, ma drobne osady w południowej części, które zwykle znajdują się na schistose grauwacke . Mówimy po bretońsku . "
W 1875 r. na powierzchni 170 ha użytkowanie gruntów było następujące: 100 ha gruntów ornych, 25 ha łąk i pastwisk, 5 ha winorośli i ogrodów, 1 ha drewna, 4 ha torfowisk i nieuprawianych. W tym czasie w całym mieście Daoulas było tylko 5 gospodarstw i 122 domy mieszkalne. Istnieją wtedy trzy młyny wodne. P. Levot pisze: „Jedynym uprawianym tam przemysłem jest produkcja porcelany kaolinowej , której złoża odkryto kilka lat temu w różnych punktach miasta”. Dodaje: „Od dwóch miesięcy do dwóch miesięcy w Daoulas odbywają się uczciwe dni, w pierwszą środę stycznia, marca, maja, lipca, września i listopada, dni, w których miasto wychodzi ze zwykłego odrętwienia”.
Benjamin Girard tak opisuje port i rzekę Daoulas w 1889 roku:
„Rzeka Daoulas (...) kończy się w mieście i porcie o tej nazwie, 7500 metrów od Pointe du Bindy; rzeka jest szeroka i głęboka do punktu Rosmlecka, gdzie robi ostry zakręt; dalej zwęża się i zmniejsza głębokość do Daoulas, gdzie ma tylko 50 metrów szerokości i 4,40 metra głębokości poniżej najwyższych pływów i 1,50 metra poniżej martwej wody ; również ten port, którego jedyną pracą jest nabrzeże o długości 67 metrów, z ładownią 19 metrów, jest odwiedzane tylko przez statki o małym tonażu, oddające się mniej więcej żegludze łodzi, co daje początek do dość znacznego ruchu, który szacowany jest rocznie na około 6000 ton. W Daoulas znajduje się niedawno utworzona fabryka porcelany , która zatrudnia około pięćdziesięciu pracowników. "
Wielki strach w 1869 rokuLe Petit Journal du20 maja 1869 przywołuje następującą smaczną anegdotę:
„Trzech chłopów, którzy byli na jarmarku Landerneau, wracało po cichu, każdy swoim samochodem. Przybywając w pobliże Daoulas (Finistère), gdzie droga wznosi się dość stromo, nagle ujrzeli obiekt, który gwałtownie zjeżdżał z drogi i zbliżał się do nich.
Było bardzo wietrznie, a toczący się obiekt otaczała chmura kurzu; chłopi nie potrafili dokładnie rozpoznać tej tajemniczej istoty i bystrej jak wiatr; bali się i smagali konie, które ruszyły z pełną prędkością.
Nadjeżdżał za nimi samochód młynarza; wytresowane na przykład konie dały się ponieść emocjom i niemal rzuciły się w przepaść.
Wreszcie przybył strach na wróble; można go było odróżnić: był to welocyped ze swoim jeźdźcem.
Chłopi byli przerażeni. Nigdy nie widzieli tak dziwnej maszyny. "
Krótko przed 1820 r. w Daoulas otwarto szkołę.
Cesarz Napoleon III i cesarzowa Eugenia de Montijo przechodzą przez Daoulas the12 sierpnia 1858.
W 1861 r. Rada Generalna Finistère zatwierdziła ponowne ustanowienie cotygodniowego targu w Daoulas w każdą środę, który wcześniej istniał.
Epidemia cholery z lat 1865-1866 spowodowała śmierć dwóch osób w Daoulas.
Gustave Flaubert tak opisuje swój postój w Daoulas w 1886 roku :
„Pod naszymi schodami zadźwięczała kostka brukowa z ostrymi końcami, przed nami dźwięczała ulica; byliśmy w Daoulas. Było jeszcze wystarczająco jasno, by odróżnić od jednego z domów kwadratowy znak zwisający z żelaznego pręta zapieczętowanego w ścianie. Poza tym bez znaku rozpoznalibyśmy gospodę, domy i mężczyzn z wypisanym na twarzach rzemiosłem. [...]
Po naszym posiłku, który oprócz nieuniknionego omletu i fatalnej cielęciny składał się głównie z truskawek [...], poszliśmy do naszych mieszkań.
Spiralne schody, z wyżartymi przez robaki drewnianymi stopniami, jęczały i skrzypiały pod naszymi stopami [...]. Na piętrze znajdowało się pomieszczenie, którego drzwi, podobnie jak w stodołach, były zamknięte na hak wstawiony z zewnątrz. Tutaj się zakwaterowaliśmy. Tynk ścian, niegdyś pomalowany na żółto, rozpadał się; belki stropu uginały się pod ciężarem dachówek, a na szybach okna szara powłoka zmiękczała światło jak przez matowe szkło. Łóżka, zrobione z czterech źle połączonych desek z orzecha włoskiego, miały duże, okrągłe stopy wysadzane ćmami i popękane od suchości. Na każdym z nich leżał słomiany materac i materac przykryty zielonym kocem przeszytym ukąszeniami myszy, którego frędzle wykonano z zwężających się nici. Kawałek lustra rozbitego w wyblakłej ramie: na gwoździu, wisząca torba na zwierzynę, a obok stary jedwabny krawat z fałdami węzłów, wskazywał, że w tym łóżku ktoś mieszkał i bez wątpienia spaliśmy tam każdej nocy.
Pod jedną z czerwonych bawełnianych poduszek odsłoniła się ohydna rzecz, a mianowicie czapka w tym samym kolorze co narzuta na łóżka, ale której tłusta glazura uniemożliwiała rozpoznanie wątku, zdarty, poszerzony, opadły, tłusty, sztywny dotyk . "
W XIX th wieku, lokalna gospodarka zmienia się wraz z utworzeniem fabryki porcelany (aresztowany w 1897 roku ) i konserw, a także stworzenia szlaku Brest - Quimper (1858) z Company of Orleans . W Daoulas wiadukt zbudowany na Mignonne jest wykonany z granitu, aber Ildut transportowane barkami do Daoulas przeciwieństwie do innych wiaduktów na tej samej linii kolejowej między Châteaulin i Landerneau które są wykonane z kersantite . Wiadukt ten, oddany do użytku w 1871 roku, o długości 357 metrów i wysokości 38 metrów, został zbudowany przez pana Leturca. Na budowie wiaduktu ucierpiało kilka śmiertelnych wypadków: o jednym z nich donosi Journal des debats :19 marca 1867, 14-letnie dziecko, zatrudnione na budowie jako zwrotny, było ofiarą, wagon przejeżdżający nad ciałem i całym pociągiem, konwój budowlany załadowany materiałami budowlanymi, przewracający się w pustce.
1 st August 1891doszło do wykolejenia między Dirinon i Daoulas. „Pociąg przejechał 150 metrów na podsypce, potem lokomotywa potoczyła się po torze. Kilka samochodów jest tak zepsutych, że nie można ich już używać. Mechanik miał zmiażdżone obie nogi [...] i zmarł wkrótce po [...]; kierowca został poważnie ranny ”. W 1904 r. przy wyjściu z wiaduktu doszło do poważnego wykolejenia.
W 1903 r. burmistrz Daoulas ocenił, że „używając najczęściej w naszych gminach języka bretońskiego , MM księża i duchowni (...) nie tylko posługują się prawem absolutnym, ale także spełniają nadrzędny obowiązek”.
Niewielkie złoża kaolinu były eksploatowane przed I wojną światową w Tréflévénez , Irvillac i Daoulas na zlecenie fabryki siarczanu glinu zlokalizowanej w Landerneau do produkcji porcelany .
Tradycyjne zbiory wodorostów prowadzą czasem do tragedii na morzu: na przykład w marcu 1902 r. statek Anna-Eugénie z Daoulas zatonął z ładunkiem wodorostów naprzeciwko portu Squiffiec (mały port na półwyspie Plougastel ): dwóch marynarzy utonęło, dwóch innych zostało uratowanych.
7 marca 1907, pożar na farmie we wsi Guilliec-Nevez en Daoulas zginął troje dzieci, trójka dzieci małżeństwa chłopskiego, w wieku 5, 3 i 2 lata, została sama w domu, chora na odrę, rodzice poszli do pracy , po zamknięciu drzwi.
W 1914 roku „sprawa Cadiou” trafiła na pierwsze strony gazet: 31 grudnia 1913 r., żona Louisa Cadiou, byłego adwokata w Morlaix, który stworzył bielarnię bawełny do produkcji proszku bawełnianego przeznaczonego do pudrowania , w młynie Grande-Palud w Landerneau, składa skargę z powodu zniknięcia męża. Po długich poszukiwaniach ciało tego ostatniego zostaje znalezione 400 metrów od fabryki, a autopsja wykazała, że został zabity przez kulę z rewolweru. Inżynier Pierre, były student École Centrale i dyrektor fabryki, mieszkający w La Forest-Landerneau , jest oskarżony o zbrodnię, ponieważ kupił w maju 1913 roku rewolwer identycznego kalibru jak kula znaleziona w zwłokach i że było powszechnie wiadomo, że stosunki między dwoma mężczyznami są napięte i że Pierre zamierza przejść do konkursu, planując zostać kierownikiem kolejnej bielarni bawełny, która powstaje w Daoulas. Proces przed Finistère Assize Court odbył się dopiero w październiku 1919 r.
Pierwsza Wojna SwiatowaNa pomniku wojennym w Daoulas widnieje 77 nazwisk osób, które zginęły za Francję , w tym 60 podczas I wojny światowej (co stanowi 7,1% całej populacji w 1911), 16 podczas II wojny światowej i jedno w AFN .
Między dwiema wojnamiW 1922 roku nauczyciel z Daoulas w Cornec, określany jako „rewolucjonista”, został oskarżony o rozpoczęcie kampanii bratania się z Rifanami podniesionymi następnie przeciwko Francji w kontekście wojny Rif .
Dekretem z 27 listopada 1931, sprawiedliwość pokoju w Daoulas jest połączona z sprawiedliwością pokoju w Ploudiry i Landerneau, pod jurysdykcją sprawiedliwości pokoju tego ostatniego kantonu. Daoulas traci wtedy ostatnią funkcję sądowniczą, która jeszcze istniała w mieście.
Druga wojna Światowa27 maja 1943 r., gospodynie domowe z Daoulas protestują przeciwko niedostarczeniu miesięcznej racji masła.
Na początku sierpnia 1944 , odcinek 3 th Parachute Regiment myśliwych ( 3 e RCP), dowodzony przez porucznika Edgard tupet Thome , spadochronach Runaher lokalizację w miejscowości Saint-Urbain (operacja Derry 3 ). Sekcja złożona z trzynastu spadochroniarzy z Wolnej Francji została przyjęta przez admirała Pierre Bréart de Boisanger , burmistrza, w zamku Kerdaoulas w Saint-Urbain, który powitał ich i ostrzegł bojowników ruchu oporu w okolicy.
Atak na zamek KérisitCi spadochroniarze Special Air Service atakują5 sierpnia 1944po południu lokalnego Kommandantur od Daoulas, zainstalowany w zamku Kerisit, 60 mężczyzn silnych. W upalne popołudnie 12 spadochroniarzy (jeden z nich został ranny podczas skoku spadochronowego) w towarzystwie i prowadzonych przez bojowników ruchu oporu schodzi około 4 km w kierunku Daoulas , podążając lewym brzegiem Mignonne. O godzinie 18:00 zaskoczyli stacjonujących na zamku Niemców, którzy szykowali się do obiadu: zginęło 12 Niemców, a 36 dostało się do niewoli. Podczas starcia zginął 20 - letni spadochroniarz z Seine-Inférieure , André Briguet.
Zaalarmowana odgłosem strzelaniny niemiecka kolumna patrolująca okolicę inwestuje na ulicach Daoulas. Spadochroniarze wdają się następnie w walkę, niszcząc dwie ciężarówki i samochód pancerny, który powoduje śmierć i obrażenia w szeregach wroga, a następnie muszą szybko się wycofać, porzucając więźniów. Dwóch mężczyzn z Daoulas ginie, gdy przybywają Niemcy. Grupa spadochroniarzy skierowała się następnie do Sizun. Oporny Paul Le Hir prowadzi ich do rodzinnej farmy Bouguennec (Le Trehou), gdzie będą przetrzymywani przez około 48 godzin (do wyzwolenia Landerneau).
Daoulas kontroli przewidzianych doskonałe pozycje artyleryjskie wschód od Brześcia dla US General Troy Middleton , który wysłał grupę artylerii 8 th ciało, że kontrola US army, aby pokryć wszystkie obronne Brześciu i pozycje wroga na półwyspie Crozon . W tych walkach zginęły cztery FFI z tej sekcji: Jean Cornec, Louis Le Quinquis, Guy Guichard i Louis Briguet. Po zdobyciu Daoulas nastąpiło wyzwolenie Landerneau
Pamiątkowe stelePrzy wejściu do wsi znajduje się stela, na której widnieje napis: „Tu zginął odważnie za Francję podczas walk o wyzwolenie Daoulas”; ta stela przywołuje pamięć Louisa Le Bota, 22 lata i François Rouzic, 23 lat, nakręconych na5 sierpnia 1944. Dwie młode osoby z Daoulas, Anne Corre (20 lat, zm. w kwietniu 1945 r. w Genshagen w Niemczech) i Jean Kernéis (25 lat, urodzony19 sierpnia 1927 w Daoulas, zmarł dnia 6 kwietnia 1945w Lüneburgu koło Wilhelmshaven w Niemczech) byli częścią ruchu oporu, zostali deportowani i zginęli w deportacji. Anne Corre, urodzona w dniu27 maja 1925w Plougastel-Daoulas, ale mieszkając w Daoulas, przyłączył się do ruchu oporu Liberation-Nord w październiku 1943 r. i musiał udać się do maquis po tym, jak jego grupa oporu, grupa Marceau, dokonała egzekucji25 kwietnia 1944w Quimper milicjant Bernard Massotte, ale została donoszona i aresztowana w Brześciu, a po uwięzieniu w Kérinou , Quimper następnie w Rennes, była częścią ostatniego konwoju deportowanych, którzy wyjechali z Francji w sierpniu 1944 r. do obozu koncentracyjnego z Ravensbrück , skąd został przeniesiony do Orianenburga ; została zmuszona do pójścia do pracy w fabryce samolotów; cierpienie i niedostatek polepszyły jego zdrowie. Jean Kernéis został deportowany w lipcu 1944 r. z Compiègne do obozu koncentracyjnego Neuengamme , a następnie przeniesiony do Wilhelmshaven, a następnie do Lüneburga. Ratuszowi nadano imię Jean Kernéis („Espace Jean-Kernéis”).
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Burmistrzowie przed 1965 r.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1965 | 1969 | Édouard Danguy z Pustyni | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1971 | 1987 | Józef Bihan | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1987 | 1989 | Lucien Corre | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1989 | 1995 | Christian Maguet | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1995 | 2019 | Jean-Claude Le Tyrant | PS potem LREM | Emeryt z lotnictwa cywilnego | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
2019 | W toku (stan na 26 maja 2020 r.) |
Jean-Luc Le Saux ponownie wybrany na kadencję 2020-2026 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Brakujące dane należy uzupełnić. |
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2005 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 1802 mieszkańców, co stanowi wzrost o 1,92% w porównaniu do 2013 r. ( Finisère : + 0,86%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
573 | 448 | 487 | 494 | 459 | 462 | 501 | 555 | 601 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
618 | 684 | 1315 | 743 | 786 | 837 | 904 | 823 | 760 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
765 | 800 | 816 | 795 | 995 | 970 | 987 | 1,097 | 1,012 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2005 | 2010 | 2015 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1117 | 1,022 | 1,046 | 1401 | 1640 | 1794 | 1768 | 1782 | 1,771 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1,802 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Komentarz : Populacja Daoulas potroiła się w ciągu nieco ponad dwóch stuleci, od 1793 do 2008 roku. Niewielki rozmiar obszaru miejskiego częściowo tłumaczy zmniejszenie liczby mieszkańców w 1793 roku, pomimo funkcji miejskich, które miasto pełniło w przeszłości. Liczba mieszkańców stagnacji w pierwszej tercji XIX -tego wieku minimum demograficzna jest osiągnięty w roku 1800 z 448 mieszkańców. Populacja rosła powoli (zyskując 324 mieszkańców w ciągu 50 lat, tj. +72% w porównaniu do 1836 r.) między 1836 a 1886 r., datą pierwszego szczytu demograficznego z 904 mieszkańcami. Niż demograficzny występuje między 1886 a I wojną światową, po czym powoli narasta w okresie międzywojennym i bezpośrednio powojennym. Od 1975 r. peryurbanizacja związana z bliskością Brześcia spowodowała spektakularny boom demograficzny, Daoulas stała się miastem akademickim z mnożeniem się osiedli mieszkaniowych dla dojeżdżających migrantów . W latach 1968-1999 miasto zyskało 772 mieszkańców (+75,5% w ciągu 31 lat), najszybszy przyrost w latach 1975-1982 (średni roczny wzrost +4,2% rocznie). Pierwsza dekada XXI -go wieku, jednak charakteryzuje się niewielkim spadku liczby ludności.
Szczegółowa analiza ostatnich trendów demograficznych pokazuje, że Daoulas wzrosła głównie dzięki znacznej imigracji netto , zawsze dodatniej w latach 1968-1999 (z rekordem +4,6% rocznie w latach 1968-1975), że naturalna równowaga była niska, a nawet często ujemny (-0,4% rocznie, na przykład w latach 1968-1975). Pierwsza dekada XXI XX pokazy wiecznych pewne pogorszenie wyników: przyrostu naturalnego i migracji netto jest zarówno nieznacznie ujemna między 1999 i 2008, -0,2% i -0,1% odpowiednio w roku. Sytuacja wydaje się nawet pogarszać: w 2009 roku Daoulas zarejestrował 18 urodzeń, ale 31 zgonów. Analiza struktury wieku wskazuje na umiarkowanie młodą populację (26,4% w wieku 0-19 lat; 18,4% w wieku 65 lat i więcej) i starzejącą się z powodu niedawnego spowolnienia imigracji netto .
Zasoby mieszkaniowe Daoulas są głównie nowe: w 2008 r. 54,6% mieszkań zostało wybudowanych po 1974 r. z powodu proliferacji osiedli mieszkaniowych głównie w latach 1975-1989 (228 nowych mieszkań), nawet jeśli ruch trwa, ale w spowolnionym ( 133 nowe mieszkania w latach 1990-2005). Są to prawie wyłącznie domów jednorodzinnych (93% ogółu zasobów mieszkaniowych w 2008 roku), a przede wszystkim główne rezydencje (89,1% ogółu zasobów mieszkaniowych w 2008 roku), nawet jeśli nadbrzeżne położenie miasta wyjaśnia obecność kilku sekundę domów (44 w 2008 r. na łączną liczbę 786 domów).
Na początku roku szkolnego 2017 do publicznego dwujęzycznego strumienia uczęszczało 23 uczniów (tj. 9,9% dzieci w gminie zapisanych do szkoły podstawowej).
Liczba gospodarstw domowych objętych podatkiem w 2013 r. wynosiła 711, a średni dochód do dyspozycji na jednostkę konsumpcji wyniósł 22 824 EUR.
W 2014 roku łączna liczba miejsc pracy w miejscu pracy wyniosła 701.
Współczynnik aktywności zawodowej ludności w wieku od 15 do 64 lat wyniósł 75,9% przy stopie bezrobocia 8,4% .
W 2015 roku liczba aktywnych zakładów wynosiła sto sześćdziesiąt, w tym dwanaście w rolnictwie-leśnictwie-rybnictwie, dziewięć w przemyśle, trzynaście w budownictwie, osiemdziesiąt siedem w usługach handlowo-transportowych i trzydzieści dziewięć związanych z sektorem administracyjnym. .
W tym samym roku powstało czternaście firm, z których dziesięć było samozatrudnionych .
„Woda z tej fontanny służy do zapewnienia płodności kobietom, które, aby ją uzyskać, muszą jedynie naprawić krzyż. Przepowiada również młodym mężczyznom, czy w ciągu roku wezmą ślub; wkładają szpilkę w dłoń, którą zanurzają w głównej fontannie. Jeśli szpilka unosi się i wpada do jednego z niższych basenów, ślub odbędzie się; w przeciwnym razie musisz poczekać. Małe źródło, które wynurza się spod samej fontanny, działa leczniczo na oczy, a Dziewica na dzieci cierpiące na czapkę. "
Ołtarz Matki Boskiej.
Wniebowzięcie Maryi.
Szczegół panelu centralnego.
Adoracja Trzech Króli.
Ta legenda ma wiele odmian. W jednym z nich to matka, bardzo biedna i mająca już wiele dzieci, odpędziłaby swoje septuplety, przestraszona siedmioma dodatkowymi ustami do wykarmienia. Mieszkańcy Daoulas wypędziliby dzieci, a ich matka musiałaby schronić się w Brześciu. Skutkiem jego klątwy byłby potępienie Daoulasa: „Brześć wzrośnie, Daoulas upadnie; kiedy zbudujesz dom, upadną trzy ”.
Daoulas otrzymał w 2012 roku etykietę poetycką Village przyznawaną przez Le Printemps des Poètes .