Termin welocyped obejmuje wszystkie cykle napędzane przez człowieka, niezależnie od liczby kół.
Była to francuska nazwa podana przez Karl Drais do swojego roweru bilansowego , na jego przywóz do Francji w 1818 roku , zanim stał się nazwą rodzajową . Jest to pochodzenie terminu rower , używanego w mowie potocznej w odniesieniu do roweru .
W 1818 roku prawnik Louis-Joseph Dineur użył terminu „velocipede”, kiedy złożył wniosek o pięcioletni patent importowy w imieniu swojego klienta Karla Draisa, który chciał wprowadzić na rynek swój rowerek biegowy , zaprezentowany rok wcześniej w Mannheim . Wcześniej wahał się przed użyciem „bieżącej maszyny”, tłumaczenia z niemieckiego „ Laufmaschine ”. 5 kwietnia 1818 r. Journal de Paris potwierdził tę nazwę, używając jej, powiązanej z „draisienne”, aby ogłosić wyścig w Ogrodach Luksemburskich . Rowerek biegowy składał się z dwóch głównych części, ramy wystarczająco niskiej, aby stopy dotykały podłoża, oraz przekładni kierowniczej połączonej z ramą za pomocą sworznia sterowanego za pomocą dyszla sterującego (nazwa kierownicy). Welocyped, który popadł w względny zapomnienie, został ulepszony przez ślusarza Pierre'a Michaux, który wraz ze swoim synem Ernestem wynalazł pedał w 1861 roku, maszynę zwaną „velocipede-Michaux” lub michaudine , sprzedawaną za minimum 250 franków. (tj. roczne wynagrodzenie pracownika fizycznego). Maszyna odniosła wielki sukces w wyższych sferach: syn Napoleona III wpadł na pomysł przekształcenia całego dworu w „velocipede”, do tego stopnia, że zyskał przydomek „Vélocipède IV”. Francuz Pierre Lallement złożył 20 listopada 1866 r . patent nr 59 915 na welocyped. Ponieważ nie posiadał sprężyny w siedzisku, nazywano go także „tapecul”. Udoskonalono ją w latach 1869-1870 w szczególności przez opony z pełnej gumy (pierwszy patent zgłoszony 24 listopada 1869 przez Clémenta Adera ) zastępując żelazne opaski oraz koła z metalowymi szprychami w stanie naprężenia (patent nr 86705 zgłoszony 4 sierpnia, 1869 przez E. Meyera). Wśród tych wynalazków, napędzany na tylne koła welocyped parowy zbudowany przez Louis-Guillaume Perreaux wraz z zakładami Michaux, którego model znajduje się w muzeum Île-de-France w Sceaux, zapowiada motocykl : jest to pierwszy motorower.
Organizowane są wyścigi torowe i szosowe, pierwszy wyścig przełajowy (drogowy) łączący Paryż z Rouen 7 listopada 1869 roku z inicjatywy dwutygodnika Le Vélocipède Illustré kierowanego przez Richarda Lesclide'a i producenta Compagnie parisienne des velocipedes . O tym entuzjazmie świadczy pojawienie się prasy specjalistycznej, zwłaszcza Le Vélocipède Illustré .
Wojna z 1870 roku położył kres tej euforii, która przekroczyła Kanał z korzyścią dla przemysłu brytyjskiego.
W 1886 roku Thomas Stevens opublikował historię pierwszej podróży po świecie na welocypie: w rzeczywistości chodzi o grand-bi . W 1892 r. Frank Lenz z kolei rozpoczął przygodę jako korespondent magazynu „ Outing ” z nowocześniejszą maszyną napędzaną łańcuchem i kołami wyposażonymi w opony, ale po przejechaniu Stanów Zjednoczonych, Japonii i Azji zniknął na początku 1893 roku we wschodniej Turcji .
Następnie ulepszenia są mnożone:
Tak wyposażony rower wyrusza z potrzebującą mocnych wrażeń burżuazją, szkoloną przez niektórych znanych pasjonatów, takich jak Alfred Jarry czy Émile Zola . W maju 1892 roku, La Bicyclette: Journal vélocipédiques informacji powstało w Paryżu, a następnie w grudniu, Le Vélo , codzienne, jego wygląd, wkrótce pośród dziesięciu innych czasopism na ten sam temat, którego przodek jest Veloce-sport , uruchomiony w Bordeaux w marcu 1885 r., pod wpływem mody z Anglii.
Na pierwszym Międzynarodowym Kongresie Samochodowym w 1900 roku Georges Forestier przypomniał rolę kolarstwa w przygotowaniu i ułatwianiu narodzin samochodu .
Stopniowo „rower”, produkowany w coraz większych seriach, opuścił status eleganckiego wypoczynku, by stać się maszyną do uprawiania turystyki pieszej, sportu, a nawet transportu: w 1914 r. adoptowało go kilka milionów Francuzów, korzystając z ostatniego wielkiego wynalazku welocypedy, przerzutka promować i zwiększać w 1900 przez wielkiego turysta z Saint- Etienne, promotor cyklu turystyki Paul de Vivie z sugestywnym pseudonimem: „ Vélocio ”. W czasie Wielkiej Wojny rower zna zastosowania użytkowe.
Rower Michaux z 1861 roku.
Velocipede – Ludwik Napoleon Bonaparte , znany jako Velocipede IV (syn Napoleona III ); około 1869 roku.
Welocyped trójkołowy z 1880 roku.
Ewolucja velocipede lub rowerem , z bilansu roweru do dnia dzisiejszego.