Sztandar Włoskich Republik Morskich: * Lew św. Marka dla Wenecji * Krzyż Świętego Jerzego dla Genui * Krzyż Maltański dla Amalfi * Krzyż Koniczyny dla Pizy |
|
Status | Liczniki zamorskie i kolonie pod kontrolą republik włoskich |
---|---|
Języki) | Głównie włoski i grecki |
Religia | Przede wszystkim katolicyzm i prawosławie |
Zmiana | floren i dukat wenecki |
993 | Pierwsza umowa handlowa między Republiką Wenecką a Cesarstwem Bizantyńskim |
---|---|
1082 | Traktat bizantyjsko-wenecki między cesarzem bizantyjskim Aleksym I Komnenem a dożą Wenecji Domenico Selvo |
1096 - 1099 | Pierwsza krucjata i założenie łacińskich państw Wschodu , gdzie republiki włoskie otworzyły kilka placówek handlowych . |
1204 | Łup Konstantynopola , Wenecja obejmuje część miasta i kilka greckich wysp |
1261 | Traktat z Nymphaeon , zezwalający Republice Genui na rozszerzenie swoich wpływów na Morzu Czarnym |
1271 | Marco Polo rozpoczyna swoją podróż do Chin od weneckiej lady w Soudak |
1284 | Genua niszczy flotę pizańską podczas bitwy pod Melorią i przejmuje Korsykę oraz część Sardynii |
1347 | Nawę Genueńczyków Caffa nieumyślnie wprowadził Czarną Śmierć w Europie, powodując wielkie pandemii XIV th wieku |
1381 | Peace Turyn kładzie kres Chioggia wojny między Genui i Wenecji, zwycięski, który nakłada na jego dominacji morski Genua |
1453 | Wychwytywanie Konstantynopola przez Turków kładzie kres swobodnego przepływu Włochów między Morzem Czarnym a Morzem Śródziemnym, a do ich dominacji na morzu |
1669 | Kreta , Venetian licznika głównego granicą jest podejmowana przez Turków |
1768 | Korsyka , jeden z ostatnich terytoriów zamorskich włoskich, jest przypisana do Królestwa Francji przez Genui |
1797 | Podbój północnych Włoch przez Napoleona Bonaparte , upadek republik weneckich i Genui |
Te włoskie liczniki w Morza Czarnego i Morza Śródziemnego stanowią zbiór punktów handlowych , głównie weneckich i Genueńczyków, położony na kilku wyspach i regionach przybrzeżnych tych dwóch morzach w późnym średniowieczu . Między XII -go wieku i XV -go wieku , włoskie enklawy w obcych jurysdykcjach pozwalają republiki Wenecji i Genui w handlu sterowania między trzema kontynentami tej granicy dwóch mórz: Europa , Afryka i Azja .
Ustanowienie tych liczników jest początkowo ułatwione przez stosunki, jakie republiki włoskie utrzymują z Cesarstwem Bizantyńskim , w szczególności podczas pierwszej krucjaty, podczas której Wenecjanie, Genueńczycy i Bizantyjczycy walczyli w tym samym obozie przeciwko Seldżukom . Następnie sojusz między Bizancjum i Wenecją przeradza się w konfrontację, która osiąga punkt kulminacyjny podczas splądrowania Konstantynopola przez krzyżowców w 1204, pozwalając Serenissima przejąć część Cesarstwa Bizantyjskiego.
Sojusz w 1261 roku Bizancjum z Republiką Genui , rywalizującą z Wenecją, pozwala z kolei Genui na rozszerzenie swojego obszaru wpływów na wyspy greckie i na Krymie , strategiczne rozdroże pomiędzy Imperium Mongolskim , przez które przecinają się Jedwabne Szlaki oraz śródziemnomorskie miasta Europy i Afryki Północnej .
Konkurując o swoją dominację handlową między kontynentami, dwie włoskie talassokracje naprzemiennie występują na przemian w okresach współpracy i napięć, które przy kilku okazjach przeradzają się w starcia zbrojne, z których główne to wojny pod Saint-Sabas (1256-1270) i Chioggii (1378-1381). ).
Koniec XI XX wieku charakteryzuje się osłabieniem Bizancjum do inwazji Seldżuków (Turks), który podbił większość Anatolii po ich zwycięstwie w Manzikertem bitwy w sierpniu 1071. Dwa lata później, w obliczu presji tureckiej, bizantyjski cesarz Michał VII Dukas poprosił o pomoc papieża Grzegorza VII , ale nie udało mu się zebrać wystarczającej armii do interwencji.
W kwietniu 1081 roku nowy cesarz bizantyjski Aleksy I pierwszy Komnen , lepszy dyplomata niż jego poprzednicy, rozpoczął rundę rozmów z papiestwem w celu odzyskania utraconych terytoriów imperium. W następnym roku, w kontekście dyplomatycznego zbliżenia między Bizancjum a mocarstwami zachodnimi, Alexis I st Comnène udziela Wenecji zwolnienia z ceł i sąsiedniego Konstantynopola na założenie punktu handlowego w zamian za wsparcie żołnierza marynarki weneckiej przeciwko najeźdźcom normańskim pod dowództwem Roberta Guiscard i jego syn Bohémond de Tarente .
W listopadzie 1095, w odpowiedzi na żądania Aleksego I pierwszego Komnena, papież wybrany w 1088 Urban II wzywa do krucjaty na soborze w Clermont i udaje mu się, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, zmobilizować europejską szlachtę. Pierwsza krucjata (1096-1099) pozwala mocarstwa europejskie do odepchnąć Turks i znalazł kilka stanów „Latin” wokół Morza Śródziemnego . Książę Boemund Tarent, który walczył Alexis I st Comnène piętnaście lat wcześniej w czasie wojen bizantyjsko-Norman , dołącza sojusznikiem cesarza w 1098, to koalicja przechwyconego miasto Antiochii z pomocy z Republiki Genui . Po założeniu księstwa, którego został ogłoszony suwerenem, zawarł umowę handlową z Genueńczykami, dając im dostęp do odzyskanego miasta.
Te strefy wpływów weneckim i Genueńczyków uzyskać pod koniec XI -tego wieku jest pierwszym włoskim biurek terytoria zamorskie.
W następnych dziesięcioleciach republiki Genui i Wenecji uzupełniają swoje wpływy terytorialne w stosunku do tych nowych państw łacińskich , dla których stają się niezastąpione dzięki swoim flotom. Włoski dostaw drogą morską w wzmocnieniami i urządzeń okazała się decydująca dla zdobyciu Jerozolimy w 1099 roku, dzięki czemu wieku później miasto Tyru , aby oprzeć się w 1187 roku wojska Saladyna (który jednak odzyskał Jerozolimę w tym samym roku) oraz wychwytywanie Saint Jana z Akki przez krzyżowców w 1191 roku. W zamian kilku książąt państw łacińskich przyznało republikom włoskim tzw. okręgi „ fondouk ” (magazyny i mieszkania) oraz zwolnienie z opłat celnych.
W Konstantynopolu, Wenecjanie zdołała udowodnić swoją wyższość ekonomiczną, ale ich bogactwa budzi pragnienia i reakcje ksenofobiczne, powodując ich wydalenie i konfiskatę ich mienia przez cesarza Manuela I pierwszy Komnena w 1171 one jednak uzyskać w drodze negocjacji prawo do osiedlenia się tam ponownie w 1187. W 1198 Enrico Dandolo , doża Wenecji, uzyskał przywrócenie praw i przywilejów Wenecji w Cesarstwie Bizantyjskim, ale stosunki Veneto-Bizancjum pozostały bardzo złe.
W listopadzie 1202 r., po wyrażeniu zgody na oddanie dużej części swojej floty do dyspozycji IV krucjaty , Wenecjanie zażądali od krzyżowców, których nie było stać na opłacenie swoich usług, wsparcia militarnego w zajęciu miasta Zara na wschodzie. wybrzeża Morza Adriatyckiego , w zamian za odroczenie zadłużenia. Szybka kapitulacja Zary pozwala Republice Weneckiej na zaanektowanie konkurencyjnego miasta portowego, a także większości Dalmacji (obecnie Chorwacja ). Następnie czwarta krucjata, początkowo skierowana przeciwko Aleksandrii , została ponownie skierowana, tym razem do Konstantynopola, po tym, jak bizantyjski książę Aleksy IV Anioł wytargował o 200 000 marek za wsparcie krzyżowców, aby obalić swojego rywala Aleksego III od władzy .
W lipcu 1203, Wenecjanie uczestniczył z krzyżowców w pierwszym ataku na Konstantynopol, a drugi w kwietniu 1204 po obaleniu i zabójstwie swojego sojusznika Alexis IV anioła kilka miesięcy po objęciu władzy. Stolica bizantyjska została podbita przez krzyżowców 13 kwietnia 1204.
W ramach „ Partitio terrarum imperii Romaniae ” Wenecjanie przywłaszczyli sobie część dzielnicy Złoty Róg oraz kilka bizantyjskich portów i twierdz na drodze łączącej Adriatyk z Konstantynopolem. Przejęcie cieśniny Bosfor przecinającej Konstantynopol daje też weneckim kupcom swobodny dostęp do Morza Czarnego , gdzie założyli liczniki Soldaia i Tana .
W marcu 1261, cesarz Michał VIII Paleolog sprzymierzony z Republiki Genui , aby powrócić do Konstantynopola, i podpisał z kapitanem Guglielmo Boccanegry ten traktat Nymphaeon , udzielanie ważnych przywilejów handlowych w Genui w regionie Morza Czarnego i Morza Śródziemnego. Miasto zostało odebrane Wenecjanom przez bizantyjskiego generała Alexisa Strategopoulosa 25 lipca 1261 r., co pozwoliło Genui na osiedlenie się z kolei w stolicy Bizancjum i rozszerzenie jej wpływów na Morzu Czarnym na północną Anatolię i Krym .
Genueńskie i weneckie placówki Caffa i Soldaia założone na Krymie na terytoriach Złotej Ordy ( cesarstwa mongolskiego po Czyngis-chanie ) umożliwiają włoskim kupcom dostęp do Jedwabnych Szlaków . Ale niewielu kupców przemierza całą trasę między Morzem Czarnym a Chinami , jak to miało miejsce w 1271 roku weneckiego Marco Polo , jego ojca i wuja z lady Soldaia.
Inni badacze włoska podróż do Dalekiego Wschodu w XIII th wieku i XIV th wieku , jak Giovanni dal Piano dei Carpini , Giovanni di Marignolli i Odorico Pordenone , ale jest to w istocie misyjne, a nie przedsiębiorcy. Wenecki kupiec Nicolò de 'Conti bada Persję i Indie.
W 1284 Republika Genui przejęła Korsykę i część Sardynii po zwycięstwie nad Republiką Pizy w bitwie pod Melorią .
Tymczasem koniec XIII -go wieku jest naznaczona upadku ostatniego Crusader Zjednoczonych powstała podczas pierwszej krucjaty (w Trypolisie County w 1289, Saint-Jean d'Acre w 1291) podjęta przez Mameluków w Egipcie .
Podboje państw łacińskich przez muzułmanów powodują wypędzenie włoskich kupców, ale szybko wznawiają oni interesy w tym regionie. W XIV th wieku , włoskie republiki dostarczenie broni Mameluków sułtanów, drewno, żelazo i niewolników do tego stopnia, że papież, martwi postępy wojskowych muzułmanów, nawet grozi ekskomuniką tym, którzy nadal handlować z nimi.
Korzystając z sojuszu z Cesarstwem Bizantyjskim, Republika Genui zawładnęła z kolei kilkoma wyspami greckimi, aby zapewnić sobie swobodę komunikacji z muzułmańskim Bliskim Wschodem.
Tymczasem Włosi są zwiększając ich obecność w Morzu Czarnym, gdzie Wenecja opiera swój główny licznik, Tana , w 1332 roku na rzece Don , natomiast Gazarie (Genueńczyków na Krymie liczników) ma siedem portów w 1365 roku Pod koniec XIV th wieku , po zaanektowaniu weneckiego licznika Soldaia, Republika Genui panuje nad handlem Morza Czarnego, kontrolując terytoria na wszystkich okolicznych wybrzeżach: na Krymie, w greckim imperium Trebizondu , w Konstantynopolu i w Ujściach Dunaj . Handel śródziemnomorski jest bardziej zdominowany przez Wenecję, położoną nad brzegiem Adriatyku, w Konstantynopolu, na Peloponezie i na głównych wyspach greckich.
Od XV -go wieku , włoskie stoły granicą są zagrożone przez ekspansję nowego imperium osmańskiego w wyniku podbojów tureckich, które były wieków przed przyczynie pierwszej krucjaty, która pozwoliła włoskich kupców otwartych pierwszych fondouks . W 1453 r. zdobycie przez Turków Konstantynopola , dając im de facto kontrolę nad Bosforem łączącym Morze Czarne z Morzem Śródziemnym, znacznie utrudnia przemieszczanie się włoskich kupców między tymi dwoma morzami i rozpoczyna upadek ich morskiej dominacji. Z kolei Krym został zdobyty przez Turków w 1475 r., następnie Egipt, ważny wylot do Afryki przez port Aleksandrii w 1517 r.
Te drogi jedwab , cięte przez podbojów osmańskich w XV -tego wieku , są zastępowane przez nowe szlaków handlowych łączących Azję do Europy z pominięciem Afrykę od południa po przekroczeniu Przylądek Dobrej Nadziei przez portugalskich żeglarzy w 1488. W następnych latach, nowy szlaki morskie zostały ustanowione przez Ocean Atlantycki po odkryciu Ameryki w 1492 roku przez genueńskiego nawigatora Krzysztofa Kolumba , wielkiego wielbiciela Marco Polo.
Dlatego Morza Śródziemnego nie jest już w centrum światowego handlu, natomiast włoskie republiki nadal traci grunt do wszystkich Turków całym XVI th wieku oraz XVII -tego wieku .
Niemniej jednak, zwracając się na Zachód, kilku wielkich włoskich nawigatorów odegrało ważną rolę w wielkich odkryciach : Genueńczyk Krzysztof Kolumb i Giovanni da Verrazzano w służbie odpowiednio Hiszpanii i Francji, florencki Amerigo Vespucci w służbie Hiszpanii, jak również jako wenecki Giovanni Caboto w służbie Anglii .
Rozbudowa Republiki Weneckiej (697-1797)
Rozbudowa Księstwa Amalfi (839-1139)
Rozbudowa Republiki Pizy (1000-1406)
Rozbudowa Republiki Genui (1099-1797)
Rozbudowa Republiki Ankony (1198-1532)
Republiki Weneckiej kładzie pierwsze fundamenty przyszłego wpływu handlowej z pierwszej umowy handlowej zawartej z Bizancjum w 993, przez który Wenecja staje się „związek” między Europy Zachodniej i Wschodniej, przez które przechodzą wymiany. Przez Adriatyk .
Umowa podpisana między Wenecją a Bizancjum w 1082 umożliwia Republiki Włoskiej do ustabilizowania się w Konstantynopolu, a znajdując punktów handlowych w miastach Ateny , Saloniki , Teb , Antiochii , Efezu, jak również na wyspach Eubei. Oraz z Chios .
W 1204 r. Wenecja znacznie rozszerzyła swój obszar wpływów na Morzu Śródziemnym po zdobyciu Zary, umożliwiając aneksję Dalmacji, a następnie kontynuację złupiania Konstantynopola przez krzyżowców. W porozumieniu między krzyżowcami dotyczącym podziału podbitych terytoriów ( Partitio Terrarum lub Partitio Romaniae ) Wenecjanie otrzymują (teoretycznie) trzy ósme Cesarstwa Bizantyjskiego, w tym trzy ósme z samego Konstantynopola. Wenecja później zrzekła się części swoich roszczeń terytorialnych, uznając, że najważniejsze było kontrolowanie centrów handlowych i szlaków handlowych przecinających dawne Cesarstwo Bizantyjskie.
Oprócz swoich pozycji na kontynencie, Serenissima wykorzystała osłabienie podzielonego Cesarstwa Bizantyjskiego, by przejąć kontrolę nad kilkoma wyspami greckimi, z których najważniejsze to:
Kupcy weneccy zostali wypędzeni z Konstantynopola po przejęciu miasta w lipcu 1261 r., ale traktat podpisany w 1277 r. z cesarzem Michałem VIII Paleologem pozwolił im na przywrócenie ograniczonej obecności w Salonikach i stolicy Bizancjum.
W 1489 wyspa Cypr, znajdująca się pod dominacją genueńską od 1372 roku, była ostatnią wyspą grecką włączoną w obszar wpływów weneckich, dopóki nie została zajęta przez Turków w 1571 roku.
Piętnaście lat po utracie Candia pod koniec XVII -tego wieku , konflikt między Wenecją i Imperium Osmańskiego wznawia z wojny Morea , wygrał Wenecji który przybiera sterowania Peloponez w 1699 roku, a na wyspie Lefkas . Peloponez został jednak odbity przez Turków w 1715 roku.
W regionie Morza Czarnego, Republiki Wenecji instaluje kilka stanowisk handlowych między XIII th wieku i XV th wieku , główną istotą Soldaia w Krymie i Tana rzeki Don . Te terytoria położone na Jedwabnych Szlakach pozwalają Wenecji dotrzeć bezpośrednio do stolicy imperium mongolskiego, Sarai Berke .
W Morzu Adriatyckim , regiony Istria i północnej Dalmacji (obecnie Chorwacja ) są pod wpływem weneckim między XV th wieku i koniec XVIII -tego wieku , z wyjątkiem Dubrownika . Podobnie jak Korfu i Kythera, opuściły one strefę wpływów weneckich dopiero wraz z upadkiem Republiki Weneckiej podczas podboju północnych Włoch przez Napoleona Bonaparte w 1797 roku.
Republika Genui nakłada się jako potęgi morskiej po serii zwycięstw przeciwko Pizy pomiędzy 1118 i 1131. W 1174, Genua podpisały traktat z hrabstwa Tuluzy z myślą o podbiciu Marsylia , ale ten projekt nie powiodło się. Genua przejęła jednak Monako w 1191 roku. Genueńska rodzina Grimaldi nadal rządzi księstwem, które jest obecnie niezależne.
W marcu 1261 Genua podpisała umowę handlową z cesarzem bizantyjskim umożliwiającą jej dostęp do Morza Czarnego, gdzie Genua założyła kilka placówek handlowych na całym Krymie (tworząc Gazarie ), której główny port, Caffa , został założony około 1266 roku. Sto lat później , Gazarie ma siedem portów genueńskich; ostatnia wkomponowana w ten zestaw to miasto Soldaia w 1365 roku, do tej pory wenecki punkt handlowy 50 km na południowy wschód od Caffy.
Odzyskanie Konstantynopola przez Bizantyjczyków w lipcu 1261 roku, co pozwoliło Genui na osiedlenie się w dystrykcie Pera i znalazło kilka innych liczników w Anatolii: miasta Phocaea i Scalanova po stronie Morza Śródziemnego, Trebizond , Amastris i Sinope po stronie Morza Czarnego.
W 1284 Genua przejęła Korsykę i część Sardynii po zwycięstwie nad Pizą w bitwie pod Melorią . Sardynia została opuszczona przez Genuę do Królestwa Aragonii w 1323 roku, podczas gdy Korsyka pozostała genueńska przez ponad pięć wieków, co czyni ją najdłuższym terytorium zamorskim zdominowanym przez Republikę Włoską.
W XIV th century , korzystając ze swojego sojuszu z Bizancjum, Genueńczyków rozliczane w kilku greckich wysp:
Małe Genueńskie placówki handlowe powstają również w głównych miastach europejskich: Kadyksie , Sewilli , Lizbonie , Brugii , Antwerpii , Londynie i Southampton , w miejscowościach Licostomo i Maurocastrum u ujścia Dunaju oraz na tunezyjskiej wyspie Tabarka.
Jak Wenecja, Genua traci większość swoich placówek zagranicznych do Morza Czarnego i Morza Śródziemnego, podbitych przez Turków między XV th wieku i XVIII th wieku , w tym Cypr, tymczasem stać weneckie w 1489. W 1768, Korsyka, ostatniej wyspie pod zwierzchnictwem Genui została przekazana Francji przez Ludwika XV na mocy traktatu wersalskiego, gdy Genua nie miała już środków na utrzymanie wyspy pod swoją władzą.
Republiki Amalfi , Pizy , Ankony i Ragusy , podobnie jak Genua i Wenecja, są częścią włoskich republik morskich, które prosperowały dzięki swojemu handlowi w średniowieczu.
Jednak żadna inna włoska republika nie osiąga poziomu dominacji porównywalnego z Genuą i Wenecją:
Umowa podpisana między Wenecją a Bizancjum w 1082 umożliwia Republiki Włoskiej do ustabilizowania się w Konstantynopolu, gdzie mniej niż sto lat później, populacja weneckie osiągnął 12.000 osób. Obecność Wenecjan w Konstantynopolu trwała blisko 400 lat, przerwała ją jednak ich wypędzenie Manuela I er Komnena w 1171 r., a następnie w 1261 r. po odbiciu miasta przez Aleksisa Strategopoulosa . Ale za każdym razem Wenecjanie uzyskiwali w drodze negocjacji prawo do ponownego osiedlenia się w stolicy bizantyńskiej, chociaż ich stosunki z cesarzem znacznie się pogorszyły.
Tak więc w 1453 r. upadek Konstantynopola został przez Wenecjan odebrany jako grabież, zabranie dobra, które ich zdaniem powinno należeć do nich na wieczność.
Po zdobyciu miasta przez krzyżowców w 1204 r. zostało ono włączone do Cesarstwa Łacińskiego Konstantynopola , a część miasta otoczona murami Septymiusza Sewera została przekazana przez krzyżowców Wenecji. Wybór nowego cesarza został powierzony komisji składającej się z dwunastu członków, sześciu Wenecjan i sześciu franków, co zaowocowało wyborem Baldwina VI z Hainaut na Baudouina I st .
W ramach Imperium łacińskiego East Baldwin I st , Wenecja nie jest uznany za „wasalem” cesarza i dlatego jest wolna od wszelkich feudalnym obowiązku, co oznacza koniec składania Wenecję cesarza i na początku kolonizacji wschodniej części Morza Śródziemnego .
Ale rok później śmierć Baudouin I st po jego zdobyciu przez Bułgarów w bitwie pod Adrianopolem , kilka tygodni po tym doży weneckiego Enrico Dandolo , kołysze dominacji Wenecjan, którzy muszą walczyć dziesięciolecia zachować swoje przywileje.
Po przywróceniu bizantyńskiej władzy nad miastem w 1261 r. Wenecjanie zostali wypędzeni z miasta. Jednak traktat pokojowy między Bizancjum a Wenecją został podpisany w 1268 r., a Wenecjanie uzyskali prawo do ponownego osiedlenia się w 1277 r. na małym i słabo chronionym obszarze rozciągającym się wzdłuż Złotego Rogu między porta Paramae a niesionymi Drungarii . Wenecjanie są również upoważnieni do kupowania lub wynajmowania nieruchomości poza tym obszarem, podczas gdy niektórzy, poślubiając Greczynki (dzieci mieszanej rasy nazywane są „ gasmuli ”), otrzymują nieruchomości jako posag.
W 1297 roku Genueńczycy, którzy stali się oficjalnymi faworytami cesarza, zaatakowali i zmasakrowali wielu kupców weneckich, zmuszając większość do ponownego opuszczenia Konstantynopola na rok przed bitwą morską pod Curzolą między dwiema republikami łacińskimi. Jednocześnie, w odwecie za okupację miasta kilkadziesiąt lat wcześniej, Wenecjanie byli coraz bardziej dyskryminowani na korzyść Greków i innych łacinników, zwłaszcza w dostępie do zatrudnienia, transakcji handlowych, a nawet wyroków wydawanych sądom. .
W 1322 roku, chcąc powstrzymać niepowstrzymany wzrost władzy Genueńczyków, cesarz bizantyjski Andronik II Paleolog anulował większość środków dyskryminacyjnych nałożonych na Wenecjan, umożliwiając przywrócenie równowagi sił między dwoma mocarstwami łacińskimi. Decyzja ta pozwala na nowe bardzo szybkie wzbogacenie się Wenecjan, zdobywanie coraz większej części bizantyńskiego bogactwa i dochodów z morza.Wenecja korzysta również z prawa do ustanowienia w mieście własnych instytucji, takich jak doża, senat, a także jako ambasador cesarza wyznaczony jako „kaucja”, odpowiedzialny za administrację wewnętrzną kolonii i wymierzanie sprawiedliwości. Ten ma mandat i obecność na czas określony i otrzymuje ścisłe instrukcje od metropolii Wenecji, na które musi odpowiadać, w szczególności w zakresie zarządzania finansami.
Stosunki między Wenecjanami i Genueńczykami w Konstantynopolu pozostają dość mocno skorelowane ze stanem stosunków między obiema republikami. W ten sposób napięcia przerodziły się w konfrontacje zbrojne w latach 1350 i 1378, gdy floty miast-państw ścierały się na morzu, ale rozdzielenie stref wpływów i handlu między kupcami genueńskimi i weneckimi było niemożliwe nawet w okresie konfliktu. , kiedy statki z obu republik przybijały do tego samego portu i sprzedawały lub ładowały swoje towary na targu Péra.
W 1381 r. pokój turyński pozwala Wenecji ponownie odzyskać wszystkie swoje przywileje w Konstantynopolu, a nawet uzyskać uznanie prawa do swobodnego handlu na Morzu Czarnym.
Po upadku Konstantynopola w 1453 r. utrzymano stanowisko weneckiego „baile” jako ambasadora przy sułtanie, odpowiedzialnego za te same obowiązki.
Ragusa i Dalmacja Wenecka (Morze Adriatyckie)Republika Ragusa znajdowała się pod panowaniem Wenecji od 1205 do 1358 , w okresie naznaczonym znaczącym rozwojem gospodarczym.
Wenecja nie stara się zmiażdżyć swojego byłego rywala, ponieważ miasto nie konkuruje już w handlu i przyznaje mu te same patenty, co wcześniej Bizancjum: w ten sposób eksport miasta jest zwolniony z ceł w Wenecji .
Region jest chroniony przed zagrożeniami zewnętrznymi, a w zamian stanowi wenecką bazę morską i ważne źródło dochodów Wenecji dzięki zasobom i szlakom handlowym, które kontroluje. Ragusa zachowuje pewną autonomię, jednak ograniczoną restrykcyjnymi przepisami, które dotyczą głównie handlu morskiego. Ragusa znalazła się pod dominacją Węgier w 1358
Od 1410 roku większość gmin i wysp Dalmacji powróciła pod dominację Wenecji pod nazwą „Dalmacja Wenecka”, która łączy miasta Zara , Szybenik , Trogir i Split , a także wyspy Pag , Hvar , Brač i Korčula . Miasta Dalmacji leżą na przecięciu szlaków morskich, które łączą zachód (przez Włochy) z Lewantem , a także szlaków lądowych, które umożliwiają skrzyżowanie zaplecza Bałkanów z obszarem Adriatyku. Dysponując silnym potencjałem rolnym, w który Wenecja nie ingeruje, Dalmacja Wenecka może swobodnie rozwijać ten sektor głównie w zakresie zbóż i wina, a także hodowli bydła, koni, owiec, świń i osłów.
Jednocześnie gminy te wzbogacają fundamenty swoich gospodarek poprzez działania specyficzne dla obszarów morskich: warzelnie soli (z których Wenecja czerpie znaczną część korzyści), przemysł stoczniowy (korzystający ze znaczących lokalnych zasobów leśnych) i żeglugę. Sektory te stanowią zdecydowaną przewagę nad miastami w głębi kraju i pozwalają na integrację miast dalmatyńskich z europejskimi nurtami gospodarczymi, jednocześnie rozwijając się społecznie.
Pozostawiając pewną autonomię miastom i ludności weneckiej Dalmacji, Wenecja przywłaszczyła sobie jednak kilka nieruchomości, korzystając z wygnania zwolenników króla Zygmunta Luksemburczyka , którego ziemie zostały skonfiskowane przez Serenissimę.
Wenecja reguluje również handel żeglugą weneckiej Dalmacji, aby czerpać z niej maksymalne zyski. Kilkakrotnie Wenecja zabrania Dalmacji jakiegokolwiek handlu z innymi włoskimi miastami, które są jej rywalami, aby chronić jej dominującą pozycję. Ograniczenia te dotyczą głównie tekstyliów, produktów rolnych i metali i mogą zostać zniesione tylko wtedy, gdy towary te przejeżdżają przez Wenecję, gdzie pobierane są znaczne opłaty celne. Ograniczenia te są również czasami zawieszane w przypadku znacznych niedoborów w niektórych miastach Dalmacji.
W latach 1463-1573 trzy wojny między Wenecją a Imperium Osmańskim spowodowały liczne tureckie ataki na Dalmację, chociaż druga i trzecia wojna koncentrowały się głównie w południowej Grecji. Jeśli Wenecji uda się zachować większość kontrolowanych przez siebie terytoriów na Adriatyku (z wyjątkiem kilku małych wysp), znaczną część wysiłku wojennego ponosi wenecka Dalmacja, powodując kilka spowolnień i kryzysów gospodarczych. Część ludności dalmatyńskiej zostaje zaciągnięta do weneckich galer, które wyruszają do walki z Turkami, zapewniając jedną trzecią siły weneckiej floty . Tak więc w każdym konflikcie zbrojnym, nawet odległym, ale z udziałem Wenecji, populacje Dalmacji są mocno zaangażowane, a miasto Zara jest najbardziej poszukiwane.
Żądania i klęski głodu, jakich doświadczyła ludność Dalmacji podczas tych wojen, mają negatywny wpływ na demografię, ale są one częściowo niwelowane przez napływ chrześcijańskich uchodźców uciekających z podbitej przez Turków Bośni i Albanii. Grecy i Żydzi są wśród migrantów, którzy repopulate dalmatyńskich miast z drugiej połowy XVI -go wieku , podczas którego sytuacja militarna stabilizuje.
Dopiero pod koniec XVII -tego wieku , po pokój w karłowicach formalizujący klęskę Sublime Porte podczas austriacko-tureckiej wojny z 1683-1699) , Turcy opuszczony żadnych roszczeń terytorialnych w Dalmacji.
Dominacja Wenecji w północnej Dalmacji zakończyła się, gdy region ten został zaanektowany przez Austrię w 1797 roku, a następnie przez Francję w 1808 roku podczas kampanii Dalmacji .
Królestwo Candii (Kreta wenecka)Kreta, pod panowaniem Wenecji od 1209 do 1669, jest znacznie większa i bardziej zaludniona niż Wenecja. Między 1211 a 1310 zainstalowano 10 000 łacinników (co najwyżej) (w tym rodzina i służba), co stanowi znaczący wysiłek dla miasta-państwa liczącego około 60 000 mieszkańców, które wzywało nie-Wenecjan z Włoch. Powstaje piramida społeczna pomiędzy szlachcicami-feudatorami, Wenecjanami potomkami pierwszych osadników, szlachtą kreteńską (która może przewyższyć w hierarchii upadłą szlachtę łacińską), rzemieślnikami i kupcami, wolnymi chłopami i niewolnikami, głównie Grekami lub pochodzących z Bałkanów.
Metropolia przenosi tam swój system administracyjny, hierarchię społeczną, organizację miejską i język, instaluje weneckich kolonistów, którzy otrzymują lenna i organizują życie gospodarcze. Wyspą zarządza niewielka liczba (kilkudziesięciu) urzędników weneckich niezwiązanych z Kretą, pozostawiając tubylcom jedynie rolę doradców lub drugorzędnych stanowisk sędziów, notariuszy czy skrybów. Tubylcom udostępniany jest system ambasad, który informuje metropolię o wszelkich defraudacjach lub nadużyciach władzy przez weneckich urzędników.
Sprawy sądowe rozstrzygają sędziowie weneccy, ale gdy sprawy toczą się między tubylcami, stosują oni prawo lokalne, przy czym prawo weneckie jest stosowane tylko w sprawach karnych. Notariusze są również wysyłani przez Wenecję w celu rejestracji czynów. Państwo Weneckie, „najwyższy właściciel”, może powierzyć grunty na zawsze pełne prawa eksploatacji i przesyłu w zamian za usługi wojskowe, ale zachowuje grunty w miastach, w których może zakładać budynki publiczne.
Panowanie Wenecji na wyspie naznaczone było licznymi buntami miejscowej ludności, z których pierwsze wybuchło w 1211 roku, a główne, bunt św. Tytusa , miał miejsce w latach 1363-1368. Kilka buntów tubylców zakończyło się redystrybucja ziemi bardziej na korzyść Kreteńczyków, ale Latynowie zachowują wyłączność na zarządzanie sprawami wyspy, handel międzynarodowy i mianowanie lokalnych urzędników.
Rewolta z 1363 r. ma ten szczególny charakter, że została zapoczątkowana przez samych kolonistów włoskich, do których przyłączyła się lokalna szlachta grecka, aby zaprotestować przeciwko ważnym datkom, których żądało państwo-miasto za zaopatrzenie w żywność i utrzymanie floty. Republika Wenecka jest zmuszona szukać pomocy u królów Cypru i Węgier, papieża Urbana V , królowej Joanny Sycylii i Rycerzy Rodos, aby stłumić powstanie.
Zamek Frangokastello został zbudowany przez Wenecjan między 1371 i 1374 w celu zabezpieczenia obszaru Sphakia , następnie w szponach piractwa.
Od XV th century , wielu Greków uciekł po upadku Bizancjum, schronił się na Krecie. Podobnie jak wiele europejskich metropolii, przybycie tych migrantów tworzy okres wymiany wiedzy oraz wzbogacenia intelektualnego i artystycznego, znany jako „ renesans kreteński”. Okres ten charakteryzuje się silnym wzrostem alfabetyzacji ludności, której coraz większa część, w tym wśród Greków, kierowana jest na uniwersytety włoskie (głównie do Padwy ) na studia wyższe.
Przybycie na Kretę wielu rękopisów wywiezionych przez uchodźców z Konstantynopola sprawiło, że klasztory na wyspie stały się niezwykle owocnymi ośrodkami kopistów, którzy przyspieszyli rozpowszechnianie w Europie dzieł religijnych, filozoficznych i naukowych.
Cypr weneckiOkres wenecki na Cyprze trwa od 1489 do 1571 roku , następuje po łacińskim państwie Cypru i kończy się podbojem wyspy przez Turków . W tym okresie populacja Cypryjczyków wzrosła ze 100 000 do 200 000 mieszkańców, w szczególności z powodu migracji chrześcijan z Bałkanów podlegających Imperium Osmańskiemu, zachęcanej przez Wenecję.
Dynastia Lusignanów panuje tam od 1192 roku, kiedy to krzyżowcy pod wodzą Guy de Lusignan uczynili z Cypru państwo łacińskie, uciskając i konfiskując ziemie Greków uważanych i traktowanych jako „ poddani ” przez szlachtę, która zajęła wyspę.
W 1468 r. , podczas gdy ród Lusignanów nadal stoi na czele Cypru, Wenecja sprzyja małżeństwu weneckiej księżniczki Katarzyny Cornaro z Jacques II Lusignan , dzięki czemu ten ostatni został we wrześniu 1472 r . królową Cypru . Śmierć Jacques II de Lusignan pięć lat później pozostawia Catherine Cornaro de facto jedyną przedstawicielkę władzy politycznej na Cyprze. W 1489 roku Senat Wenecki zmusił go do abdykacji i powrotu do Wenecji, czyniąc Cypr bezpośrednio administrowanym przez republikę włoską.
Wenecjanie ustanowili następnie system Reggimento , który dawał weneckiemu gubernatorowi i jego dwóm doradcom władzę rządzenia wyspą, pobierania podatków, zarządzania sprawami wojskowymi i rozstrzygania sporów, łącząc władzę wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. Powstaje Wielka Rada, a w Famaguście zostaje wprowadzony wojskowy gubernator. Podobnie jak w przypadku innych żetonów Serenissimy, weneckiej dominacji na Cyprze zasadniczo kieruje jeden cel, jakim jest pomoc we wzbogaceniu miasta-państwa.
Według zeznań niemieckiego odkrywcy Martina von Baumgarten mieszkańcy Cypru są zmuszani przez Wenecjan do płacenia im jednej trzeciej dochodów (z wina, oliwy czy ze stad) i są zmuszani do pracy na ich rzecz przez dwa dni w tygodniu. .
Ta przymusowa eksploatacja wywołała bardzo silną niechęć wśród Cypryjczyków, którzy zostali również zmuszeni do odbycia służby wojskowej dla armii, której legitymacji nie uznawali.
Tak więc wielu Cypryjczyków decyduje się na emigrację do Imperium Osmańskiego, a niektórzy nawet szukają wsparcia sułtana, by wypędzić Wenecjan.
Rosnące zagrożenie ze strony Turków skłoniło Wenecję do założenia Ligi Świętych Chrześcijan, ale ta nie mogła zapobiec podbojowi Cypru przez Turków w 1571 roku, pomimo jej zwycięstwa w bitwie morskiej pod Lepanto w październiku tego samego roku.
Wyspy JońskieGrecka wyspa Kythera została zaanektowana przez Wenecję w 1363 roku w odwecie za jej poparcie dla buntu św. Tytusa na Krecie, podczas gdy wyspa Korfu znalazła się pod panowaniem Wenecji w 1386 roku. Podobnie jak wenecka Dalmacja, te dwa terytoria pozostały pod kontrolą Wenecji aż do zdobycia włoskiego miasta-państwa przez wojska Napoleona Bonaparte w 1797 roku.
Genueńczycy i mieszkańcy Zachodu zajmują centrum miasta, ufortyfikowaną część i jej obrzeża. To tutaj znajduje się pierwotny rdzeń urbanistyczny, główne budynki użyteczności publicznej, loggia i pałace administracji konsularnej lub podestarialnej oraz kościoły. Każda rdzenna społeczność ma wszędzie swoje sąsiedztwo, na obrzeżach przestrzeni miejskiej, wokół miejsc kultu, fontann i łaźni. Niemniej jednak stopień separacji między łacinnikami a ludnością lokalną różni się w zależności od liczników.
Dzielnica Pera w KonstantynopoluKupcy genueńscy osiedlili się w dzielnicy Péra w Konstantynopolu w 1267 roku, po traktacie Nimphaeon zawartym w 1261 z cesarzem Michałem VIII Palaiologos . Dzielnicę zamieszkiwali wówczas głównie Grecy i Żydzi.
W samym sercu działalności genueńskiej w Rumunii , Péra szybko się rozwinęła w ciągu dziesięcioleci po koncesji Michała VIII Paleologa. W 1281 r. zmiany demograficzne spowodowały wymazanie podziałów między ziemiami greckimi a ziemiami zajętymi przez Genueńczyków. Podczas XIV -tego wieku , licznik ma przez cesarskiego koncesji kolejnymi rozszerzeniami i wzmocnione.
W sierpniu 1348 r., korzystając z wewnętrznych trudności Cesarstwa Bizantyjskiego ( wojna domowa w latach 1341-1347 ), Genueńczycy zażądali rozbudowy swojej dzielnicy w strategicznych punktach miasta, napotkali jednak na odmowę cesarzowej Ireny. Prawdziwą ambicją Genui było wówczas zwiększenie kontroli nad Cieśniną Bosfor w celu ustanowienia prawdziwego monopolu na Morzu Czarnym ze szkodą dla Wenecji.
W odpowiedzi na tę odmowę Genueńczycy rozpoczęli otwartą walkę z Cesarstwem, atakując jego greckie statki, podpalając zakłady położone na południowym brzegu Złotego Rogu, bombardując bizantyjską stolicę, na którą nałożyli nawet blokadę morską. Ta trwająca kilka miesięcy blokada spowodowała poważne braki żywności w Konstantynopolu. W marcu 1349 cesarz Jan VI Kantakuzen , wracający z frontu, próbował forsować blokadę, ale jego statki zostały zatopione przez Genueńczyków u wejścia do Bosforu. Wreszcie interwencja Senatu Republiki Genui zmusiła kupców z Konstantynopola do zaprzestania działań wojennych z Janem VI Kantakuzem, który wezwał szlachtę genueńską i zażądał zapłaty grzywny oraz formalnego zobowiązania do nieprzestrzegania prawa. traktat w przyszłości, w celu przywrócenia pokoju.
Ale Genueńczycy utrzymali wzniesione umocnienia (w szczególności wieżę Galata , widoczną do dziś) w tym okresie działań wojennych, podczas gdy Wenecjanie regularnie atakowali ich od strony morza, nie zapewniając cesarzowi wsparcia, że „oczekiwał ich przeciwko Genueńczykom.
W rzeczywistości stosunki między Wenecjanami a Genueńczykami w Konstantynopolu pozostawały dość w dużym stopniu skorelowane ze stanem stosunków między obiema republikami, a te przerodziły się w starcia zbrojne w 1350 i 1378 r., kiedy to starły się floty miast-państw. Ale rozdzielenie stref wpływów i handlu między kupcami genueńskimi i weneckimi było niemożliwe nawet w czasach konfliktu, kiedy statki obu republik cumowały w tym samym porcie i sprzedawały lub ładowały swoje towary na rynku Pera.
Tak więc, jeśli Cesarstwo Bizantyjskie początkowo liczyło na sojusz z Republiką Genui w 1261 roku w celu odzyskania Konstantynopola, ta ostatnia, po odzyskaniu miasta przez Alexisa Strategopoulosa , w dużej mierze wykorzystała jego słabości, aby rozszerzyć swoją pozycję handlową, powodując: podobnie jak jego rywal Wenecja, jej upadek.
FamagustaOd początku XII -tego wieku , niewielka liczba kupców genueńskich osiadł na Cyprze następujące koncesje uzyskane z Lusignan . Pierwsze ślady stałej obecności Genueńczyków pochodzą z 1203 r., natomiast pierwszy przywilej przyznany Genueńczykom przez ród Lusignanów pochodzi z 1218 r. Potwierdza to traktat sojuszniczy zawarty w grudniu 1232 r. Pod koniec XIII w. W tym samym wieku społeczność genueńska na Cyprze silnie się rozrosła po upadku ostatnich wschodnich państw łacińskich założonych podczas pierwszej krucjaty, co spowodowało wypędzenie włoskich kupców mających siedzibę w tych punktach. Wycofanie się ocalałych z Ziemi Świętej na Cypr jest okazją do powstania pierwszej organizacji instytucjonalnej społeczności genueńskich na wyspie.
W XIV th century, wzrost Genueńczyków społeczności, że handel z Saracenów powoduje napięcie z Lusignan grożąc Genueńczyków wydalenia, a także anty-Genueńczycy wydarzeń greckich mieszkańców. Te ustępują w 1365 roku, kiedy Piotr I st z Lusignan , szukając pomocy Genueńczyków w krucjacie przeciwko Aleksandrii, podpisuje z nimi nowy traktat o współpracy, dający im swobodę żeglugi: nielicencjonowane przejścia i wolne od jakichkolwiek podatków. Jednak zabójstwo Piotra I cztery lata później powoduje nowy okres niestabilności, który Genueńczycy wykorzystują, aby zmusić jego niepopularnego następcę Piotra II do przekazania im miasta Famagusta w 1374 roku . W 1383 roku Genua narzuca królowi Jakubowi I Lusignan traktat potwierdzający ich kontrolę nad miastem.
O ile kontrola nad tym miastem daje strategiczną przewagę ze względu na bliskość Bliskiego Wschodu , to staje w obliczu znacznych ruchów emigracyjnych miejscowej ludności, której życie pogarsza się z powodu chciwości i malwersacji.
Tak więc Genueńczycy, stanowiący nieco mniej niż połowę ludności Famagusty, mieszają się z innymi społecznościami łacińskimi, które przybyły, aby robić interesy na Cyprze, handlowym centrum między Wschodem a Zachodem: Pizanami, Wenecjanami, Placentyńczykami, Florentyńczykami, Toskańczykami, Langwedocjami i Katalończycy.
Grecy skupiają się na południowym wschodzie miasta i dalej na wschód, wokół kościoła św. Jerzego Greków, podczas gdy Żydzi skupiają się w pobliżu Bramy Limassol . W sercu dzielnicy osiedlali się Żydzi z Cypru, ale także z Caffa, Candia, Ancone, Rodos, Jerozolimy i Portugalii.
W tym kontekście fatalne okazuje się zarządzanie Famagustą przez Genueńczyków. Monopol ustanowiony przez Genueńczyków, którzy przeciążają międzylądowania i grożą zatrzymaniem jakiegokolwiek statku dokującego na Cyprze w innym porcie niż Famagusta, przeraża kupców, w szczególności Wenecjan i Katalończyków, którzy szukają innych szlaków handlowych, aby ominąć wyspę, której położenie jest niemniej jednak strategiczne. Tak więc, ożywienie handlu z Syrią w drugiej połowie XIV th century korzysta Kreta, greckiej wyspie Rodos i Peloponez, ale nie na Cyprze.
Te spadki dochodów w połączeniu z niżem demograficznym sprawiły, że miasto było trudne do obrony, gdy doznało wielu ataków: ze strony króla cypryjskiego Janusa w 1404, 1406 i 1407, Mameluków w 1425, a następnie Katalończyków w 1441.
W 1447 roku kłopotliwa finansowo kolonia genueńska przekazała zarządzanie Famagustą Urzędowi Saint-Georges , instytucji finansowej byłej Republiki Genui. Urząd Saint-Georges naprawia sytuację finansową, sprząta administrację i zapewnia środki obrony, ale upadek miasta jest już zbyt zaawansowany, a miasto-państwo Genua stopniowo traci zainteresowanie tym licznikiem.
W 1464 roku Jacques II de Lusignan oblegał Famagustę i zmusił Genueńczyków do kapitulacji, a następnie wycofania się. Cztery lata później ożenił się z wenecką księżniczką Katarzyną Cornaro , stopniowo sprowadzając wyspę w obszar wpływów Wenecji.
Wyspa ChiosW Chio, w ciągu dziesięcioleci po instalacji wyspy przez Martina Zaccaria w 1304 r., różnice etniczne w środowisku zacierają się.
Traktat narzucony Grekom przez genueńskiego admirała Simone Vignoso we wrześniu 1346 r. kładzie podwaliny pod podział miasta Chios na dwie odrębne grupy: Grecy mieli przekazać cytadelę (castrum) Simone Vignoso i jego współpracownikom oraz ich dostarczyć dwieście domów, za cenę ustaloną przez komisję mieszaną, złożoną z łaciny i greki. Ułatwiło to instalację łacinników w cytadeli Chio, podczas gdy Grecy musieli zajmować głównie miasta. Mimo to Grecy nadal mieszkają w niektórych z tych dwustu domów.
Korsyka genueńskaWczesnym XIV -go wieku, po pokonaniu Republika Pizy, Genui konkuruje z Królestwa Aragonii tylko do ustalenia jego panowanie nad Sardynia, Korsyka kontroli. Antyfeudalna rewolta z 1358 roku, podczas której chłopi zabiegali o poparcie Genui przeciwko baronom wspieranym przez królestwo Aragonii, pozwoliła republice włoskiej przejąć kontrolę nad północą wyspy, której podział trwa do dziś 'hui. Rywalizacja między Genua i Królestwa Aragonii sojusznikiem w Wenecji za kontrolę Korsyce trwa aż do połowy XV th wieku , ale populacja korsykański jest bardziej korzystne dla Genua.
W 1453 Korsyka została przekazana Urzędowi Saint-Georges , podobnie jak kilka lat wcześniej Famagusta.
W 1553 r. koalicja francusko-ottomańska poparła rewolucję korsykańską przeciwko Republice Genui i zajęła wyspę przed zwróceniem jej do Genui w 1559 r. na mocy traktatu z Cateau-Cambrésis . W następnych latach Sampiero Corso , przywódca buntów z lat pięćdziesiątych XVI wieku, wznowił działania wojenne przeciwko Genui, które przywróciły porządek dopiero dziesięć lat później, w 1569 roku, po śmierci Sampiero Corso w 1567 roku .
Genueńczycy dominacja trwa na wyspie przez cały XVII -tego wieku , ale nowe zamieszki wybuchły w 1729 roku prowadząc do wojny o niepodległość Korsyki , w wyniku sprzedaży Korsyki do Królestwa Francji Genui w 1768 roku.
Liczniki genueńskie w Afryce PółnocnejPo zwycięstwie nad Pisa pod koniec XIII -go wieku , Republika Genui przejęła kontrolę nad częścią miasta Dżidżili (obecnie w Algierii), który dzieli z Królestwa Aragonii . Ustanawia się szlak handlowy między ladą „Djidjelli” a Konstantynopolem. W początkach XVI -tego wieku miasto zostało podbite przez braci Barbarossa w imieniu sułtana osmańskiego Sulejmana I st i konfrontacji teatru staje się Imperium Osmańskie i Święte Cesarstwo Rzymskie germański od Karola V .
Następnie, między XVI th wieku i XVIII -tego wieku , Genueńczyków ustanowiła nowy blat na wyspie Tabarka , 25 ha, znajduje się kilkaset metrów od brzegu na północny zachód od Tunezji , do połowów i handlu między Europą i Afryką Północną. Przez dwa wieki, od 1542 do 1742 roku, Tabarka była zamieszkana przez wielu kolonistów, zwanych Tabarquins , pochodzących z genueńskiej dzielnicy Pegli , zorganizowanej przez szlachecką genueńską rodzinę Lomellini. Na początku XVIII -tego wieku , z powodu spadku gospodarczego wyspy, członkowie kolonii zaczęli emigrować w 1738 roku na wyspie San Pietro , w pobliżu Sardynii , gdzie założył miasto Carloforte . Opuszczona przez Genueńczyków wyspa Tabarka została zajęta przez Turków w 1741 roku.
Włoskie lady z Morza Czarnego charakteryzują się przytłaczającą dominacją handlową Republiki Genui , w przeciwieństwie do wysp greckich zdominowanych głównie przez Wenecję. W połowie XIV th wieku , bizantyjski historyk Nikephoros Gregoras potępia ekscesy Genua który twierdził, że ma wyłączne prawo do kontrolowania fasadę przęsłem o Złotej Ordy .
Blaty Pera, Caffa i Trebizondy, który na początku XIII th wieku , koncentrując znaczną część ich działalności, były jednymi z pierwszych, że Genueńczyków zaproponował schronienie ich potencjalnych przeciwników w wyposażaniu umocnień.
W greckim imperium TrebizondyPo złupieniu Konstantynopola w 1204 r. Cesarstwo Bizantyjskie zostało podzielone między cesarstwo łacińskie w Konstantynopolu (kontrolowane przez krzyżowców, którzy zajęli miasto), cesarstwo nicejskie na zachód od Anatolii i cesarstwo od Trebizondu do regionu „ Pont ”. Dynastia Komnena , potomek Aleksego I po raz pierwszy panował na nim. W przeciwieństwie do Cesarstwa Nicejskiego, Cesarstwo Trebizondu nie zostało ponownie włączone do Cesarstwa Bizantyjskiego po odzyskaniu Konstantynopola w 1261 roku i trwało dwa i pół wieku do jego podboju przez Mehmeda II , osiem lat po zdobyciu Konstantynopola przez tego samego władcę .
Od drugiej połowy XIII -go wieku , będąc na skraju Morza Czarnego, Imperium Trebizondy jest dobrze przygotowana do skorzystania z Jedwabnego Szlaku i stać się ważnym krokiem komercyjnym, ale brak wystarczającej floty. W 1261 r., po traktacie z Nimfaeon umożliwiającym Genueńczykom dostęp do Morza Czarnego, Imperium Trebizondy skorzystało z okazji, aby nawiązać współpracę z Republiką Genui z potężną flotą i poszukując punktów handlowych.
Współpraca między Republiką Genui a Imperium Greckim, która trwa dwa wieki od 1261 roku, jest owocna i wzajemnie korzystna. Pozwala to Genui na posiadanie etapów idealnie położonych na południe od Morza Czarnego, przed Krymem, gdzie znajduje się Gazarie , a Trebizond na wzbogacanie się poprzez dotykanie części zysków z handlu genueńskiego. Genueńczycy osiedlają się w miastach Amastris i Sinope , aw Trebizondzie budują własną fortecę .
Niemniej jednak, podobnie jak Konstantynopol, stosunki między Grekami a Genueńczykami szybko uległy zachwianiu na korzyść kupców włoskich. Grecy, których śródlądowe terytorium jest zagrożone przez ludy turkmeńskie na południu i Gruzinów na wschodzie, są uzależnieni od morskiej potęgi Genueńczyków, którzy mają inne placówki handlowe na Morzu Czarnym, nie są uzależnieni od Greków.
Cesarze Trebizondy również zadłużyli się w stosunku do Genueńczyków z dóbr zatrzymanych lub zakupionych na kredyt lub odszkodowań żądanych przez Genueńczyków po konfliktach. W kontekście rywalizacji i ekspansjonistycznych ambicji Genueńczyków ich współpracę z Imperium Trebizontu przerwało kilka starć zbrojnych, z których główne miały miejsce w latach 1304, 1313-1314, 1348-1349 i 1415-1418. Z tego ostatniego zwycięsko wychodzi Republika Genui i domaga się nowej rekompensaty za poniesione szkody, przyczyniając się do zwiększenia włoskiego nadzoru nad Cesarstwem.
W 1429 r. Jan, syn cesarza Aleksego IV z Trebizondu , wysłany na wygnanie po próbie zamordowania swojego ojca, udał się do kasy Caffa i poprosił Genueńczyków o wsparcie militarne w przejęciu władzy. Mimo niechęci Genueńczyków, Jeanowi udało się wynająć statek i zatrudnić załogę i milicjantów, z którymi wylądował w Kordyle w październiku 1429 roku, obalił ojca, który zginął w zamachu stanu i zastąpił go pod imieniem Jana IV Trebizonda .
Jego trzydzieści lat panowania naznaczone jest całkowitą zależnością od Genueńczyków, podczas gdy handel z Gazarie jest teraz niezbędny dla Imperium całkowicie otoczonego przez Turków na suchym lądzie. Jan IV Trebizondy dokonał kilku sojuszy z Rzymu , do Królestwa Gruzji i białe owce z Ouzoun Hassan , ale nie mógł zapobiec zdobyciu Trebizondy przez Turków w 1461, z którego wypędzono Genueńczyków. Olbrzymie długi narosłe przez Imperium wobec Genui przepadają.
Na terytoriach Złotej OrdyW swoich kasach na północy Morza Czarnego (głównie na Krymie) włoscy kupcy podlegają władzy chanów mongolskich, którym płacą odszkodowanie w zamian za okupację terytoriów, a także cła za nich. produkty. Stosunki między kupcami włoskimi a chanami mongolskimi są bardziej zrównoważone i korzystne dla obu stron. Osiedlenie Włochów na terenach Złotej Ordy daje im dostęp do Jedwabnych Szlaków, podczas gdy Mongołowie, nie będąc nawigatorami, korzystają z włoskich szlaków morskich łączących drogą morską Azję i Europę.
Po traktacie z Nymphaeon zawartym w 1261 roku Genueńczycy byli najlepiej przygotowani do zdominowania handlu na Morzu Czarnym, ale Wenecjanie z kolei przystąpili do niego po porozumieniu zawartym z Bizancjum w 1268 roku. Konkurencja między dwoma włoskimi talassokracjami jest tam szczególnie zacięta. ale Genui na dłuższą metę udaje się utrzymać swoją dominującą pozycję. Konkurują pod koniec XIII -go wieku , po upadku Akki Saint John , głównej placówki handlu Venetian Wschodniej, która rośnie Wenecję patrzeć na Morzu Czarnym na innych trasach Azji. Zagrożenie weneckie wobec hegemonii genueńskiej na Morzu Czarnym jest więc główną przyczyną wojny w cieśninach (choć większość starć podczas tego konfliktu miała miejsce na Morzu Śródziemnym), która zakończyła się w 1299 r. klęską Wenecji i umocnieniem dominacji genueńskiej.
Oddalenie liczników Morza Czarnego od europejskich metropolii i nieprzyjazny klimat powoduje znacznie większą mieszankę etniczną między populacjami zachodnimi, których nie stać na oddzielne życie. Różne populacje łacińskie mieszają się z populacją żydowską, grecką, ormiańską i tatarską.
Na przykład, obserwowane w kasie Genua KAFFA na Krymie, że trasa muru wzniesionego w XIV -tego wieku , chce oddzielić trzy koncentryczne strefy: Castrum i CIVITAS, ochrony budynków publicznych i domów Genueńczyków, miasta, zastrzeżone do Orientu, a poza murami na przedmieścia. Ale w rzeczywistości populacje o różnym pochodzeniu mieszają się ze sobą. Wczesnym XIV th century , miasto Caffa około 11.000 domów i port może pomieścić ponad dwieście statków, zgodnie z opisami zgłoszone przez Berberów explorer Ibn Battuta
Wenecki punkt handlowy Tana, na skraju Morza Azowskiego , nie jest samodzielnym miastem, ale zintegrowanym z sąsiednim mongolskim miastem Azaq. Te dwa średniowieczne miasta tworzą obecne miasto Azow w Rosji, a kanał „ Rio della Tana ” w Wenecji bierze swoją nazwę od tego starożytnego weneckiego punktu handlowego. Większość średniowiecznego handlu niewolnikami odbywała się z tego punktu handlowego (chociaż Caffa pozostała ważniejsza w tym względzie), który dostarczał również duże ilości konopi wykorzystywanych do wyrobu lin. Podczas gdy weneckie i bizantyjskie żetony Soldaia (skąd Marco Polo rozpoczął swoją podróż do Chin) i Cembalo na Krymie zostały zaanektowane przez Genuę około 1365 roku, ta Tana była jedyną na Morzu Czarnym, która przez długi czas opierała się hegemonii genueńskiej. .
Jednocześnie, podobnie jak na ziemiach greckich, wzbogacenie tych liczników i ekspansjonistyczne ambicje republik włoskich wywołały kilka epizodów napięć i starć z miejscową ludnością, z których najistotniejszymi były oblężenia miasta Caffa. przez Mongołów między 1307 a 1308, a następnie między 1345 a 1347. Te dwie szczególnie śmiertelne konfrontacje zakończyły się ewakuacją Caffy przez Genueńczyków, druga była przyczyną wielkiej pandemii czarnej dżumy w 1347 roku w Europie, z powodu rozproszenie statków przewożących po bokach zarażone czarne szczury. Jednak za każdym razem negocjacje szybko wznawiają się między walczącymi stronami, z których każda wymaga kontynuowania handlu, ważnego źródła dochodu. Paradoksalnie Genueńczycy wychodzą nawet wzmocnieni z tych konfliktów, narzucając Mongołom znaczne ustępstwa w zamian za wznowienie początków, jednocześnie zwiększając swoją dominację ze szkodą dla Wenecji.
Kupcy genueńscy uzyskują w ten sposób od chanów pozwolenie na powiększenie i umocnienie swoich żetonów oraz nałożenie na wszystkie łodzie płynące w regionie (w tym Wenecjan) zatrzymywania się w Caffa, płacąc ustalony podatek za kotwiczenie. Stawka pobieranych podatków jest ustalana w zależności od ilości towaru i wartości ładunku, a towar wystawiony na sprzedaż na miejscu podlega lokalnej taryfie celnej.
Po zamachu w 1357 roku na chana Djanibeg (który oblegał Caffę w latach 1345-1347), włoscy kupcy korzystają z jeszcze korzystniejszej równowagi sił przeciwko Mongołom, których imperium się rozpada. Wydarzeniem tego trendu jest zabójstwo w 1380 roku Khan Mamai przez Genueńczyków w Caffa, gdzie schroniła po jego stracie wojsk rosyjskich Dimitri I st Donskoy w walce Kulikowo .
Rozwój tych liczników kontynuowane w pierwszej połowie XV -go wieku , aż do upadku Konstantynopola w 1453, co znacznie ogranicza dostęp włoskich kupców w Morzu Czarnym. Dwadzieścia dwa lata później Krym został z kolei zdobyty przez Mehmeda II w 1475 r. (port Caffa zajął wielki wezyr Gedik Ahmed Pasza ).
W ujściu DunajuOd początku XIV XX wieku ważną rolę Zakłada się przy drodze łączącej te usta Dunaju , zdominowany przez Genueńczyków, którego głównym Genua blaty są Licostomo i Maurocastrum .
Przez prawie pół wieku bułgarski „despota” Dobrotitsa, a za nim jego syn Ivanko, panowie despoty Dobroudja , stawiali zaciekły opór Genueńczykom, atakując ich statki na trasie między Licostomo a Konstantynopolem i przeprowadzając ataki na ich żetony w ustach Dunaju. W 1387 r. Ivanko skapitulował i uznał ważne przywileje dla kupców genueńskich, które pomogły zabezpieczyć ten szlak handlowy, na którym Genueńczycy przejęli kontrolę nad innymi miastami, w szczególności Kaliakrą , ważnym punktem na szlaku między Caffą a Konstantynopolem.
Idąc za przykładem Dalmacji weneckiej, miasta te, choć początkowo podporządkowane siłą Republice Genui, w następnych latach czerpią korzyści z ważnego rozwoju gospodarczego dzięki wymianie handlowej, która przebiega przez ich terytoria.
Pod koniec XV -go wieku , region Budziaku , w których znajdują się te liczniki, wyraża zgodę na poddanie się Imperium Osmańskiego, aby uniknąć zaatakowany przez Turków, po co Genueńczycy kupcy są wydalane.
Pomimo odległości dzielących miasta- państwa od ich posiadłości i powolności komunikacji, republiki włoskie narzucają ścisłą centralizację administracyjną.
Kreta zajmuje centralną pozycję w systemie weneckim, ponieważ odbiera i przekazuje instrukcje przeznaczone na Cyklady , a następnie na Cypr.
Jeśli chodzi o Wenecję, wszystkie pieniądze pobierane z zagranicznych kas, poprzez monopole i podatki konsumpcyjne, wracają do Włoch. Zatem, w drugiej połowie XV -go wieku , przychody Serenissima są równoważne do tych z królestwa Francji .
W przeciwieństwie do Wenecji, gdzie decyzje są scentralizowane na szczeblu stanowym, Republika Genui pozostawia inicjatywę pewnych podbojów osobom i grupom prywatnym. Rodzina Gattilusi jest kochanką greckiej wyspy Mitylena , a armatorzy, którzy dokonali podboju Chios, są zjednoczeni w „mahone” (stowarzyszeniu wierzycieli państwowych), co pozwala im cieszyć się wszystkimi dochodami z wyspy.
Historyk Fernand Braudel , a także ekonomista Jacques Attali uważają wpływy średniowiecznych miast Wenecji, Genui, Florencji, ale także Brugii i Amsterdamu za prekursorów kapitalizmu przemysłowego i handlowego.
Kilka innowacji technologicznych i organizacyjnych można przypisać włoskim kupcom w celu ułatwienia ich handlu:
Około 1560 roku Genua, która znalazła się pod panowaniem Karola V , stała się wiodącym rynkiem finansowym w Europie i „sercem” kapitalizmu w tamtym czasie.
W XIII TH i XIV -tego wieku, ustanowienie Jedwabnego Szlaku jest możliwe dzięki Pax mongolica stabilizacja stosunków między narodami Eurazji wynikających z ich integracji z Imperium Mongołów po podbojów Czyngis-chana i jego następców. Drogi te umożliwiają republikom włoskim import jedwabiu pochodzącego z Chin, przez długi czas w pozycji wirtualnego monopolu. Od początku XV -go wieku , miasto Florencja jest opracowanie krajowej produkcji jedwabiu.
Republiki włoskie importują również bawełnę z Sycylii, Egiptu i Syrii, zanim wyprodukują ją w swoich gospodarstwach zlokalizowanych na Krecie i na Cyprze. Wełna pochodząca z Flandrii i Florencji jest również kupowana i przechowywana w Wenecji, zanim zostanie odsprzedana na inne rynki.
Handel przyprawami , ogromny zbiór przypraw, farmaceutyków i produktów barwiących (barwników i farb) z Oceanu Indyjskiego i Dalekiego Wschodu, był przez następne stulecia jednym z głównych motorów gospodarki kraju. Imbir jest importowany z Chin przez mongolskiego Silk Road i przyprawy i pieprz do portu w Aleksandrii , a produkty te są sprzedawane na rynkach europejskich.
Handel cukremPod koniec XIV -tego wieku , Wenecjan i Genueńczyków zwiększenie importu cukru tyle, ile przypraw, produkcja pochodząca z Levant , Cypr i Kreta jest sprzedawany na rynku w Brugii, Londynie i włoskimi miastami Piza i Florencja. W XV -go wieku , Wenecja założył pierwszą rafinerię cukru w Europie.
Handel zbożemPod panowaniem Wenecji Kreta jest głównym dostawcą zbóż do Republiki Włoskiej, podobnie jak, ale w mniejszym stopniu, wyspa Chios i Korsyka dla Republiki Genui. Główne „spichlerze” republik włoskich to jednak Prowansja i Sycylia .
Produkty z łowiectwa i hodowliObdarzona dużym potencjałem rolniczym wenecka Dalmacja rozwija się w hodowli bydła, koni, owiec, świń i osłów.
Włoskie sklepy z Morza Czarnego odbierają wosk, miód, futra i skóry z kontynentu azjatyckiego i rozprowadzają je w całym basenie Morza Śródziemnego.
Inne produkty rolno-spożywcze" Pistacia lentiscus " produkuje mastyks na Chios , bardzo ceniony w tamtych czasach, ponieważ podobno ma właściwości lecznicze i oczyszczające żołądek i wątrobę.
Na obszarach wpływów śródziemnomorskich republiki włoskie produkują również drewno, szeroko stosowane w przemyśle stoczniowym, zwłaszcza w weneckiej Dalmacji, która posiada znaczne lokalne zasoby leśne.
Konopie, także używany w przemyśle stoczniowym do produkcji lin , został wysłany z liczników w Morzu Czarnym, ale jej uprawa w dużej mierze została następnie przeniesiona do Włoch, która stała się jednym z wiodących na świecie producentów od końca w XV -go wieku .
Republika Wenecka, uboga w surowce, historycznie budowała swoją potęgę gospodarczą na eksploatacji kopalni soli Comacchio 100 km na południe od miasta, które Wenecjanie przejęli siłą w 932 roku.
Eksploatacja tych zasobów prowadzona była przez osoby fizyczne, pod ścisłym nadzorem lokalnych agentów Office du Sel. Ten wynegocjował dziesięcioletnie kontrakty z producentami, a tym samym gwarantował dostawy w długim okresie.
W środku XIII e wieku korzystających z pozycji dominującej w produkcji po tym przejęciu, Serenissima jest jego monopol w dolinie Padu , w szczególności w miastach Rawennie , Cervia i Ferrarze . W tym samym czasie Wenecja kontroluje solniska weneckiej Dalmacji i przejmuje znaczną część zysków.
W latach 1482 do 1484 roku konkurs na produkcji i handlu solą w północnych Włoszech jest przyczyną wojny między Republiką Wenecji do Republiki Genui i Państwa Kościelnego , a Hercules I st Este księcia Ferrary w połączeniu z jego ojczymem Ferdinand I er Neapol . Wojna Ferrara , zwana także „wojną solną”, zakończyła się zwycięstwem Wenecji, które rozszerzyło kontrolę nad kontynentem, w tym nad Rovigo i dużymi połaciami żyznej delty Padu. To przejęcie oznacza kulminację weneckich posiadłości terytorialnych i ich wpływów.
W XVI -tego wieku , Wenecja dywersyfikacji dostaw poprzez rozszerzenie jej imperium morskiego, szczególnie w Dalmacji, Cypr i Korfu. Jednak gwałtowny wzrost spożycia soli w Wenecji ogranicza możliwości eksportowe Republiki Włoskiej, która szuka nowych dostawców poza swoimi obszarami wpływów, w szczególności na Balearach , Sardynii i Malcie , z miasta Trapani na Sycylii oraz Aleksandria .
Sól jest następnie zasadniczo sprzedawana na kontynencie do miast włoskich i europejskich, ze zmienną ceną w zależności od jakości; najdroższa była sól luzem pochodząca z Ibizy i Cypru. Ale monopol Wenecji nie wykroczył poza włoskie miasta, a cena soli gwałtownie spadła z powodu międzynarodowej konkurencji, kiedy była ona eksportowana do europejskich królestw.
W 1571 roku utrata Cypru miała znaczący wpływ na weneckie dochody z handlu solą.
Handel ałunemOprócz soli, włoscy kupcy mają praktycznie monopol na eksploatację i dystrybucję ałunu . Materiał ten jest następnie niezbędny dla przemysłu tekstylnego do stabilizacji materiałów barwiących na włóknach arkusza, które są pozbawione zanieczyszczeń. Do połowy XIII th wieku , jest importowany głównie z Egiptu przez Wenecjan i Amalfitan i mamy tylko pośrednie dowody swojej działalności w Azji Mniejszej . Dopiero po odbiciu Konstantynopola przez Greków pod wodzą Michała VIII Paleologa , w 1261 roku, jego sprzymierzeńcy genueńscy uzyskali koncesję regionu Focee , który stał się pierwszym ośrodkiem produkcji tego materiału.
Ten handel jest zmonopolizowany od końca XIII -go wieku przez rodzinę Genovese Zaccaria. W połowie XV -go wieku , Genueńczyków nadal kontrolować depozyty Wschodniej, przede wszystkim tych z Phocaea, dzięki szerokiemu konsorcjum utworzonego w 1449 przez Francesco Draperio.
Handel pieniędzmiOdkrycie w XIII -go wieku w kopalniach srebra w Czechach (obecnie Czechy ), w Saksonii , a także w Schwarzwaldzie , powoduje „gorączka pieniędzy ”, która buduje w Wenecji siebie jako głównego portu śródziemnomorskiego eksportu tego surowca, dla Święte Cesarstwo . Na weneckim rynku część pieniędzy wymieniana jest także na niewolników z Europy Środkowej, których sami są sprzedawani na wybrzeżu Morza Czarnego.
W XV -go wieku , Genua kupuje Arabscy kupcy z złota z kopalni w Sudanie, który eksportuje do Europy.
Pierwszy ślad handlu niewolnikami w Wenecji pochodzi z około 750 roku. Byli to wówczas głównie jeńcy wojenni i skazani. Handel niewolnikami rozwinął się do maksimum we włoskich miastach około 1300 roku; Ponad 10 000 niewolników było eksportowanych każdego roku przez Serenissima.
Handel niewolnikami w Europie jest zjawiskiem zasadniczo śródziemnomorskim, podczas gdy regiony północne są do niego nienawidzone i przyjmują zbiegłych niewolników.
Wschodnie wybrzeże Włoch od dawna zwraca się na rynek bałkański, aby zaspokoić swoje zapotrzebowanie na siłę roboczą, głównie krajową; herezja Bośniaków „ Patarin ” stanowi wygodny pretekst do pozbawienia ich wolności.
Od XIII -go wieku , niektóre są importowane z regionów imperium mongolskiego, przybrzeżnych Morza Czarnego, a przenoszona przez Genui do Egiptu i gdzie niewolnicy zostały sprzedane sułtana Mameluków służyć jako żołnierzy. W 1307, niezadowolony z tego handlu podsycanego porwaniami na stepie w celu zapewnienia obcej armii, chan Toqta kazał aresztować genueńskich mieszkańców Sarai Berke i oblegał genueńskie miasto Caffa na Krymie, zmuszając włoskich kupców do jego ewakuacji. Te jednak odzyskały własność po śmierci Tokta w 1312 roku, po tym, jak przekonał swojego następcę, chana Özbeg o wzajemnych interesach mongolskich i włoskich, do wznowienia handlu.
Inna część pochodzi z Hiszpanii , gdzie postępy rekonkwisty czynią ją jednym z głównych ośrodków eksportu niewolników, jeńców saraceńskich sprzedawanych przez Hiszpanów Republice Genui. W drugiej połowie XIII -go wieku , Valencia , Murcia , Minorka , Majorka , Malaga i Granada to główne miejsca pochodzenia Saracen niewolników sprzedawanych w Genui.
Nawet we Włoszech w XV -go wieku , zjawisko niewolnictwa na terenach morskich Adriatyku wnika głęboko śródlądowych (skromne miast weneckich niewolników zapleczu nabyć), natomiast w zachodniej okolicy Genui, ruch jest ograniczony do głównych portów.
Dysponując potężnymi flotami, dobrymi nawigatorami i dobrymi strategami, kilku włoskich admirałów oddało swoje umiejętności wojskowe na usługi obcych mocarstw.
W 1081, cesarz Alexis Komnena, którego imperium był zagrożony na Bałkanach przez Normana armii Robert Guiscard i jego syna Boemund Taranto (przyszłego bohatera pierwszej krucjaty i księcia Antiochii ), o wsparcie żołnierza doży z Wenecja Domenico Selvo w zamian za prawa handlowe w Imperium Greckim. W odpowiedzi ten ostatni objął dowództwo floty i poprowadził zwycięską ofensywę przeciwko flocie normańskiej, zadając ciężkie straty, ale nie mógł zapobiec zdobyciu Dyrrachium przez Normanów kilka miesięcy później. Sojusz gospodarczy i wojskowy między Aleksym Komnenem a Domenico Selvo został sformalizowany w następnym roku na mocy traktatu bizantyjsko-weneckiego z 1082 roku .
W marcu 1261 roku, w Traktacie z Nimphaeon zawartym między kapitanem Guglielmo Boccanegrą a cesarzem bizantyjskim Michałem VIII Paleologusem , Republika Genui zobowiązuje się do udostępnienia cesarzowi około pięćdziesięciu okrętów wojennych w celu odbicia Konstantynopola podbitego przez łacinników po zdobyciu w 1204 roku . Ale Genua nigdy nie miała okazji wywiązać się ze swoich zobowiązań, miasto zostało w końcu łatwo odzyskane przez niespodziewany atak bizantyjskiego generała Alexisa Strategopoulosa kilka miesięcy po podpisaniu traktatu.
W następnym stuleciu , gdy potomkowie Captain Guglielmo Boccanegry , Genueńczyków corsair Gilles Boccanegra i jego syn Ambrosio Boccanegra walczył w służbie królestwa Francji przeciwko angielskim podczas wojny stuletniej, a od Kastylii podczas rekonkwisty . Ojciec Gilles Boccanegra brał udział w pierwszej bitwie morskiej wojny stuletniej, bitwie pod L'Écluse w 1340 r. w ramach koalicji francusko-genueńskiej, przeciwnej koalicji angielsko-flamandzkiej. Pokonany, zdołał uciec z połową genueńskich najemników pod swoim dowództwem, a dwa lata później brał udział w oblężeniu Algeciras , kluczowym etapie rekonkwisty , skutecznie zapewniając morską blokadę tego portowego miasta zajmowanego przez Maurów.
W 1372 roku jego syn Ambrosio Boccanegra z powodzeniem poprowadził kastylijski atak morski na angielską flotę zakotwiczoną w La Rochelle , w wyniku czego Anglicy stracili kontrolę nad morzem zdobytą dzięki zwycięstwu w bitwie pod L'Écluse. Inny genueński admirał, Antonio Doria, walczył dla Francji podczas wojny stuletniej w bitwie pod Crécy w 1346 roku, ale armia francuska została pokonana, a ta ostatnia została zmasakrowana z kilkoma tysiącami kuszników genueńskich pod jego dowództwem.
Podczas zdobywania Konstantynopola przez Turków w 1453 roku, genueńscy i weneccy oficerowie Giovanni Giustiniani i Gabriele Trevisano odegrali ważną rolę w organizacji obrony miasta w służbie bizantyjskiego cesarza Konstantyna XI , ale nie mogli zapobiec jego upadkowi . Giovanni Giustiniani ginie w bitwie, a Gabriele Trevisano zostaje wzięty do niewoli przez Mehmeta II , a następnie zwolniony.
W następnym stuleciu Genueńczyków admirał wojska Andrea Doria , potomek z Antonio Doria , zaczyna się kolejno w służbie papieża Innocentego VIII , król Neapolu Ferdynand I er Aragonii , króla Francji Franciszka I i Karola V . Kolejno konfrontuje się z Hiszpanami na czele galer francuskich, potem z Francuzami na czele galer hiszpańskich i wreszcie z Turkami na czele Ligi Świętej z 1538 roku (nie mylić z Ligą Świętą utworzoną w 1571 roku dla Bitwy). Lepanto ), robiąc jednocześnie ważną karierę polityczną w Genui jako cenzor .
Usługi transportowePrzepływy handlowe zarządzane przez włoskich kupców w końcu dają im możliwość oferowania usług transportowych, w tym dostawy chrześcijańskich pielgrzymów do Ziemi Świętej , czy muzułmanów do Aleksandrii . W 1202 r. krzyżowcy zawarli porozumienie z Wenecją, aby przetransportować ich do Egiptu, co Wenecja wykorzystała, by skierować tę krucjatę na Zarę .
W 1365 Wenecja była również punktem wyjścia dla Krucjaty Aleksandryjskiej .
wyprawy morskieOd XV th century , oprócz genueńskich żeglarzy i weneckie podjąć jak admirał z królestw europejskich, jak Genueńczyków odkrywca Christopher Columbus , i Giovanni da Verrazzano usługi odpowiednio w Hiszpanii i Francji, a także w weneckim Giovanni Caboto w służbie z Anglii .
Po wyeliminowaniu konkurencji z innych włoskich miast, Genua i Wenecja angażują się w zaciekłą rywalizację, która przeplata okresy współpracy przeciwko Arabom, Turkom i Mongołom (zwłaszcza podczas oblężenia Caffy ) oraz okresy konfrontacji. Główne konfrontacje morskie między dwoma talasokracjami są następujące:
Od XV th century , Genua i Wenecja COALESCE obok Bizancjum spada i grozi inwazji tureckiej, ale nie może zapobiec zdobyciu Konstantynopola przez Turków w maju 1453, podczas gdy znacznie przyczyniając się do obrony miasta . Należy jednak zauważyć, że wielokrotne starcia między zamieszkującymi bizantyjską stolicę republikami włoskimi, ale także z cesarzem bizantyńskim skonfrontowanym z ich ekspansjonistycznymi ambicjami (najbardziej widocznym przykładem jest IV krucjata ), w dużej mierze przyczyniły się do jej osłabienia i jej spadek.
Po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego zagrożenie , jakim były najazdy tureckie w Europie, utrzymywało wspólny front między obiema republikami, w szczególności w ramach Ligi Świętej , która w 1571 roku odniosła wielkie zwycięstwo nad flotą osmańską podczas bitwy morskiej pod Lepanto .
Jednocześnie spadek udziału światowego handlu tranzytowego przez Morze Śródziemne w okresie wielkich odkryć sprawił, że ambicje komercyjnej dominacji republik włoskich zdezaktualizowały się i wynikające z tego napięcia.