Wojna wenecko-bizantyjska z lat 1296 - 1302 to konflikt między Republiką Wenecką a Cesarstwem Bizantyjskim , który zakończył się wojną między Wenecją a Republiką Genui między 1294 a 1299 rokiem .
Podczas operacji przeciwko posiadłościom Genui na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym, Wenecjanin Ruggiero Morosini Malabranca schwytał i podpalił Lipiec 1296dystrykt genueński Pera w pobliżu Konstantynopola , a następnie próbował wyciągnąć pomocną dłoń przeciwko temu drugiemu, wbrew rozejmowi wenecko-greckiemuCzerwiec 1285. Cesarz Andronik II kazał aresztować Wenecjan z Konstantynopola w odwecie, którzy zostali następnie zmasakrowani przez Genueńczyków.
Wydaje się, że operacje zaczęły się tak naprawdę dopiero po bitwie pod Curzolą i podpisaniu pokoju mediolańskiego (1299) , który pozostawił wolną rękę Wenecjanom. ZKwiecień 1301Bizantyjscy ambasadorowie zostali wysłani, aby negocjować pokój, bez powodzenia. Podczas konfliktu wzmocniona wenecka flota prywatnych statków okupowała kilka wysp Morza Egejskiego, z których część została odbita przez Bizantyjczyków z rąk Łacinników dziesiątki lat wcześniej.
W Lipiec 1302flota wenecka wykonała pokaz siły przed Konstantynopolem; W ten sposób admirał Belletto Giustinian torturował więźniów na oczach populacji jeńców schwytanych na Wyspie Księcia . Ta akcja skłoniła Bizantyńczyków do zaproponowania pokoju, który został podpisany4 października 1302. Zgodnie z jego warunkami Wenecjanie zwrócili część swoich podbojów, z wyjątkiem wysp Kea , Santorini , Serifos i Amorgos, które pozostały w rękach jednostek, które je podbiły.