Księstwo Naksosu

Księstwo Naksosu

1205–1579

Herb
Herb Sanudi
Księstwo Naxos około 1450 Ogólne informacje
Stolica Naksos
Języki) wenecki i grecki
Historia i wydarzenia
1205-1207 lub 1213-1214 Fundacja Marco Sanudo
1383 Przejęcie przez Francesco I st Crispo
1537 Suwerenność Sulejmana Wspaniałego
1566 Księstwo powierzone Józefowi Nassi
1579 Koniec księstwa

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Księstwo Naxos jest jednym z Crusader Zjednoczonych powstała po czwartej krucjaty na bizantyńskich terytoriach . Rozprzestrzenił się na część Cyklad , wysp Morza Egejskiego w Grecji . Jej centrum było Naxos , po raz pierwszy podbite przez Marco Sanudo . Księstwo, założone przez Wenecjan, szybko znalazło się pod zwierzchnictwem łacińskiego cesarza Konstantynopola . Zachodni system feudalny został nałożony na system bizantyjski. W ten sposób współistniały dwa chrześcijaństwa, katolicki i prawosławny .

Księstwo pierwszy rządzi rodu z Sanudi ( XIII p i XIV p  wieku), a potem z Crispi ( XV -go i XVI p  wieku). W 1537 r. atak Chajra ad-Din Barbarossy podporządkował księstwo osmańskiemu zwierzchnictwu, czyniąc księcia dopływem sułtana. W 1566 roku ostatniego włoskiego księcia, osmańskiego urzędnika państwowego, zastąpił Selim II, który mianował Józefa Nassi . Ten zarządzał księstwem do 1579 roku; po okresie przejściowym, w którym tytuł przypisywano różnym postaciom, ok. 1617 r. księstwo zostało rozwiązane.

Podbój

W 1204 IV p Krucjaty zajęte Konstantynopol i zwycięzcy podzielił Bizancjum . Nominalna suwerenność nad Cykladami przypadła krzyżowcom, z wyjątkiem Androsa i Tinos, których (teoretycznie) przypisywano, najpierw Wenecji, drugich łacińskiemu cesarzowi Konstantynopola . Wyspy nie mogły jednak zostać szybko zajęte; po kilku latach osiągnięto wreszcie porozumienie między cesarzem łacińskim a Wenecją , pozwalające obywatelom weneckim działającym na własną rękę na ich podbicie, pod warunkiem złożenia hołdu cesarzowi. Ta wiadomość wzbudziła powołania. Wielu poszukiwaczy przygód uzbroiło floty na ich koszt, w tym bogaty Wenecjanin mieszkający w Konstantynopolu, Marco Sanudo , bratanek doży Enrico Dandolo . Zdobył Naxos bez wystrzału w 1205, a w 1207 kontrolował większość Cyklad, bezpośrednio lub poprzez wasali (z których jedynym wyraźnie poświadczonym jest Marino Dandolo dla Androsa). W tym samym okresie na Morzu Egejskim powstały inne lorda: bracia Andrea i Geremia Ghisi zostali w ten sposób panami Tinos, Mykonos i Sporad, ale nie zależeli od księstwa. Szczególna historia każdej wyspie nie jest znany do XIII -go  wieku, niektóre dynastie (Barozzi, Querini), które uważano zainstalowano od założenia Księstwa zdają się nabyły swoje posiadłości, które od XIV -tego  wieku.

Marco Sanudo założył Księstwo Naxos z głównymi wyspami, takimi jak Naxos, Paros, Antiparos, Milos, Siphnos, Kythnos i Syros. Książęta Naxos zostali wasalami cesarza łacińskiego Konstantynopola w 1210 roku. Łacinnicy narzucili zachodni system feudalny na zdominowanych przez siebie wyspach. Wenecja nie czerpała już bezpośrednich korzyści z tego podboju, jednak Republika znalazła przewagę: Archipelag pozbył się piratów, ale także Genueńczyków, a szlak handlowy do Konstantynopola był bezpieczny. Osady schodziły w kierunku wybrzeży i tam były ufortyfikowane przez panów łacińskich: Paroikia na Paros, port na Naxos czy Antiparos.

Zwyczaj Księstwa Morea , Assises de Romanie, szybko stał się podstawą ustawodawstwa na wyspach. Rzeczywiście, od 1248 roku, książę Naxos stał się wasalem Williama Villehardouin a więc od 1278 Charles I st Sycylii . System feudalny został zastosowany nawet w najmniejszych majątkach, co dało efekt stworzenia dużej „lokalnej elity”. „Frankowscy szlachcice” odtworzyli pozostawione przez siebie życie władców: zbudowali sobie „zamki”, w których utrzymywali dwór. Do więzów wasalskich dodano więzy małżeńskie. Lenna krążyły i dzieliły się na posagi i spadki. Tak więc w 1350 roku, piętnaście panowie w tym jedenastu Michieli wspólne Kea (120  km 2 i kilkadziesiąt rodzin wtedy).

System feudalny

Jednak ten „szczery” system feudalny (jak nazywano wówczas wszystko, co pochodziło z Zachodu) nałożył się na bizantyjski system administracyjny, zachowany przez nowych panów: feudalne podatki i harówkę nakładano na bizantyńskie podziały administracyjne i eksploatowano lenna kontynuowane zgodnie z technikami bizantyńskimi. Prawo bizantyjskie pozostawało również w mocy dla małżeństw i majątku dla miejscowej ludności pochodzenia greckiego. Tak samo było z religią: jeśli dominowała hierarchia katolicka, pozostała hierarchia prawosławna, a czasami, gdy księdza katolickiego nie było, Mszę św. odprawiał ksiądz prawosławny. Dwie kultury ściśle się ze sobą zmieszały. Widać to we wzorach haftu popularnego na Cykladach: bardzo obecne są tam wpływy włoskie i weneckie.

Zagrożenia zewnętrzne

W XIII -go  wieku, próba odbić Egejskim przez Aleksego Philanthropenos do Michał VIII Paleolog , cesarz bizantyjski zawiodły przed Paros i Naxos, ale niektóre wyspy zostały podbite i przechowywane przez Bizantyjczyków między 1263 i 1278 w 1292, Roger de Lauria spustoszyli Andros, Tinos, Mykonos i Kythnos, prawdopodobnie w wyniku wojny toczącej się między Wenecją a Genuą . Wczesnym XIV -tego  wieku, Katalończycy wykonane swój wygląd na wyspach krótko przed Turkami. Upadku Seldżuków w rzeczywistości opuścił otwartym polu w Azji Mniejszej do pewnej liczby turkmeƒskich księstw , te najbliżej morza z 1330 r naloty w archipelagu gdzie wyspy były regularnie splądrowany i ich mieszkańcy podjętych w niewolę.. Cyklady następnie doświadczyły niżu demograficznego. Nawet wtedy, gdy Turcy zaczęli wygrywać i unify Anatolia, transporty kontynuowane aż do połowy XV -go  wieku, częściowo z powodu konfliktu między Wenecją a Turkami.

Nowa dynastia

W 1383 roku dynastia Sanudo została obalona i ustąpiła miejsca dynastii Crispo. Podbój Grecji przez Turków uczynił z niej ostatnie państwo łacińskie na Wschodzie. W 1418 r. książę uznał suzerena Wenecji, która de facto władała księstwem.

Księstwo Naksos tymczasowo znalazło się pod ochroną Wenecji w latach 1499-1500 i 1511-1517.

W 1566 roku ostatni książę Giacomo IV Crispo został obalony przez sułtana Selima II, który zainstalował na jego miejsce portugalskiego marrana , Josepha Nassi . Kiedy ten ostatni zmarł w 1579 r., o jego sukcesję walczyli różni zalotnicy, w tym przedostatni książę Giacomo IV Crispo . Ostatecznie księstwo znalazło się pod panowaniem kapitana paszy , który mianował różnych „bej-książąt” mających pośredni status zarówno gubernatora osmańskiego, jak i rolnika podatkowego, ale nadal noszącego tytuł księcia i odgrywającego pewną rolę. w jurysdykcji księstwa, w którym nadal obowiązywały Assises de Romanie . Statut ten został zniesiony w 1617 roku.

Niektóre wyspy Księstwo pozostał na czele przez dziesięciolecia Łacińskiej panów, Tinos pozostał weneckie aż do początku XVIII -go  wieku.

Książęta Naksosu

Rodzina Sanudo

Rodzina Crispo

Pod suwerennością osmańską

Bej-książęta

Drzewa genealogiczne

drzewo genealogiczne Sanudi

                  Marco Sanudo
Constantinopolitani 		         
                             
           
  Enrico Dandolo
( Doża Wenecji ) 		  siostra Henryka   Pietro sanudo  
   
                                             
                             
  Bernardo Sanudo   Lunardo Sanudo   1. Nieznany   Książę Naksosu Marco Sanudo
1205? - 1227? 		  2. Siostra cesarza
( łac. czy z Nicei  ?)		  
       
                                             
              córka Macaire
de Sainte-Menehould		   Książę Naksosu Angelo Sanudo
1227? - 1262? 		  Giovanni Sanudo
(mieszkający w Evii) 		     
   
                                         
                     
          córka
∞ Paolo Navigaioso
(władca Lemnos) 		  Marino Sanudo
(przywilej Paros i Antiparos)
∞ Portia da Verona 		  Książę Naksosu Marco II Sanudo
1262? - 1303 		   
                                             
                     
                  Książę Naksosu Guglielmo Sanudo
1303 - 1323 		  Francesco Sanudo
(przywilej Milosa)
∞ Cassandra de Durnay 		  Marco Sanudo
(appanaże do Androsa i Eubei) 		 
                                               
                               
  Marco (Marcolino) Sanudo
(przywilej Milosa) 		  Książę Naksosu Niccolò Sanudo
∞ Jeanne de Brienne
1323 - 1341 		  Marino i Pietro Sanudo
   Książę Naksosu Giovanni Sanudo
1341 - 1362 		  Gugliemo Sanudo  
                                             
  Fiorenza Sanudo   Książę Naksosu Francesco I st Crispo
1383 - 1397 		  1. Płyta Giovanniego Carceri   Księżna Naksos Fiorenza Sanudo
1362 - 1371 		  Książę Naksosu2. Niccolo Sanudo Spezzabanda
1362 - 1371 		 
           
                                         
      Książę Naksosu Giacomo I st Crispo
1397 - 1418 		          Książę Naksosu Płyta Niccolo Carceri
1371 - 1383 		  Maria Sanudo
∞ Gaspard Sommaripa 		 
                                       
                                Fiorenza Sanudo-Sommaripa
                                       
                           
                  Książęta Naksosu Rodzina Crispo            

drzewo genealogiczne Crispi

            Książęta Naksosu Rodzina Sanudo        
                                 
                       
                                   
                        Fiorenza Sanuda   Książę Naksosu Francesco  I st
1383 - 1397 		 
   
                                                                               
                                                                       
  Fiorenza Sommaripa   Książę Naksosu Giacomo  I st
1397-1418 		  Książę Naksosu Giovanni II
1419-1437
∞ Francesca Morosini 		  Marco
(przywilej Ios
i Therasia) 		  Książę Naksosu Guigelmo II
1453-1463
∞ Elisabetha da Pesaro 		  Niccolo
(przywilej Syros i Santorini) 		  Pietro   Pétronille
∞ Pietro Zéno
( Andros w posagu) 		  Agnese
∞ Dragonetto Clavelli
(Władca Nissyros ) 		 
   
                                                                                   
                                   
  dwie dziewczyny   Książę Naksosu Giacomo II
1437-1447
∞ Ginevra Gattilusio 		  Adriana i Caterina   Franciszek   Fiorenza   Książę Naksosu Francesco II
1463
∞ Petronilla Bembo 		  trzech synów i siedem córek   Giovanni
  
                                                               
                   
          Książę Naksosu Gian Giacomo
1447-1453 		                  Książę Naksosu Giacomo III
1463-1480
∞ Caterina Gozzadini 		          Książę Naksosu Giovanni III
1480-1494
Morosini
                                                           
                                  dziewczynka
∞ Domenico Pisani
(Santorini w posagu) 		          Książę Naksosu Francesco III
1500-1510
∞ Taddea / Caterina Loredano
                                                                     
                   
                                          Książę Naksosu Giovanni IV
1510-1564
∞ Adriana Gozzadini 		          Katarzyna
∞ Gianluigi Pisani
(Władca Chios) 		 
                                                                       
                               
                                  Caterina
∞ Niccolo III Gozzadini
(władca Sifnos i Kythnos) 		  Francesco
∞ Fiorenza Gozzadini 		  Książę Naksosu Giacomo IV
1564-1566
∞ Cecilia Sommaripa 		  Thaddea Crispo
∞ Gianfrancesco Sommaripa
(władca Andros) 		 
                                                                 
                                                  trzech synów i trzy córki  

Uwagi i referencje

Bibliografia

Uwagi

  1. Jean Longnon, Problemy historii księstwa Morea. (Pierwszy artykuł) . W: Journal des sawants . kwiecień-czerwiec 1946. s. 81.
  2. RJ Loenertz, Marino Dandolo, Pan Andros i jego konflikt z biskupem Janem (1225-1238) w Bizantynie i Franco-Graeca s. 400
  3. Jean Longnon, Imperium Łacińskie Konstantynopola. , s.91
  4. D. Jacoby, Feudalizm w średniowiecznej Grecji. „Assises de Romanie”, źródła, zastosowanie i rozpowszechnianie (1971), s. 237
  5. Louise Buenger Robbert, Wenecja i wyprawy krzyżowe w Historii wypraw krzyżowych vol. V s. 432, na podstawie prac Silvano Borsari i Raymonda-Josepha Loenertza
  6. J. Slot, Archipelagus Turbatus.
  7. „Naxos” w Oxford Dictionary of Bizantium.
  8. Stéphane Yerasimos, „Wprowadzenie”, s.9-10.
  9. Louisa F. Pesel, „Hafty Morza Egejskiego”, The Burlington Magazine for Connoisseurs , tom. 10, nie. 46, styczeń 1907.
  10. „Paros” w Oksfordzkim słowniku Bizancjum.
  11. Jean Longnon, The Latin Cesarstwa Konstantynopola. , s. 319-320.
  12. Stéphane Yerasimos, „Wstęp”, s. 11-12
  13. J. Slot, Archipelagus turbatus. , p102-104