Baudouin VI z Hainaut
Baudouin VI z Hainaut
Konny posąg Baudouina w Mons ( Belgia )
| Cesarz łaciński Konstantynopola |
|---|
| Hrabia Flandrii | |
|---|---|
| 1194-1205 | |
| Poprzednik | Małgorzata z Alzacji |
| Następca | Joanna Konstantynopolitańska |
| Hrabia Hainaut | |
| 1195-1205 | |
| Poprzednik | Baudouin V z Hainaut |
| Następca | Joanna Konstantynopolitańska |
| Cesarz łaciński Konstantynopola | |
| 1204-1205 | |
| Następca | Henryk I |
| Narodziny |
Lipiec 1172 Walencja |
|---|---|
| Śmierć |
lipiec 1205 Wielkie Tyrnowo |
| Zajęcia | Monarcha , pisarz write |
| Rodzina | Dom Flandrii |
| Tata | Baudouin V z Hainaut |
| Matka | Małgorzata z Alzacji |
| Rodzeństwo |
Yolande de Hainaut Henri Ist Isabelle Hainaut Philippe Ier de Namur |
| Małżonka | Marie de Champagne (z1186 w 1204) |
| Dzieci |
Joanna Konstantynopolska Małgorzata z Konstantynopola |
| Religia | katolicyzm |
|---|---|
| Konflikty |
Oblężenie Arras ( d ) (1194) Siedziba Zara (1202) Oblężenie Konstantynopola (1203) Oblężenie Konstantynopola (1204) Bitwa pod Adrianopolem (1205) |
Baudouin de Flandre et de Hainaut , nazywane również Baudouin de Konstantynopol (urodzony w 1171 roku w Valenciennes , Francja i zmarł w 1205 lub 1206 roku w Tyrnowo , Bułgaria ), był hrabia Flandrii ( Baudouin IX ) od 1194 do 1205 roku , Władcy Hainaut ( Baudouin VI ) z 1195 do 1205 i cesarz Konstantynopola ( Baudouin I st ) z 1204 do 1205 . Jest synem Baudouina V , hrabiego Hainaut i Marguerite d'Alsace , hrabiny Flandrii.
Biografia
Hrabia Flandrii i Hainaut
Odziedziczył Flandrię (amputowaną od Artoisa od 1191 ) po śmierci matki w dniu15 listopada 1194i od Hainaut do jego ojca18 grudnia 1195, skupiając w swojej osobie dwie gałęzie Domu Flandrii , które rozdzieliły się po śmierci Baudouina VI .
Jeśli szybko płaci daninę do Compiègne do Philippe Auguste , pozostaje on w sposób ostrożny czekać w konflikcie francusko-angielskiej, ale jest zobowiązany przez króla Francji , aby dać dodatkowe gwarancje do swojej wiary: król odbiera przysięgę od flamandzkich baronów do pozostań mu wierny; groźba anatemy wisi nad hrabią w przypadku krzywoprzysięstwa; wreszcie łanów z Boulogne , Guînes i Oisy zostały scedowane na koronie: wCzerwiec 1196Baudouin zobowiązuje się wesprzeć francuskiego króla Filipa wbrew wszelkim przeciwnościom, z wyjątkiem cesarza ( Świętego Cesarstwa Rzymskiego ) i biskupa Liège ; pozostawił królowi wszelkie pretensje, jakie mógłby mieć do zwierzchnictwa hrabstw Boulogne, Guînes i ziemi Oisy. Obciążony słabością po powrocie przez Flamandów, Baudouin sprzymierzył się z Ryszardem Lwie Serce i poprosił króla Francji o zwrot Lens , Arras , Hesdin , Bapaume , Saint-Omer i Aire do Flandrii . W obliczu odmowy króla Baudouin wkroczył do Artois, podczas gdy książę Ryszard zajął siły francuskie w Normandii i rozpoczął oblężenie Arras . Philippe Auguste reaguje, popycha Baudouina z powrotem do Yser , ale hrabia otwiera zamki we francuskim obozie. Król Francji, otoczony wodami i armiami flamandzkimi, nie miał innego wyjścia, jak tylko poddać się żądaniom Baudouina, obietnicom, które kazał swojej radzie cofnąć, gdy tylko wrócił do Paryża . Baudouin znów chwyta za broń i zajmuje Aire i St-Omer.
Hrabina Marie następnie interweniuje i rozmawia między hrabią, jej mężem i królem Francji, jej wujem. Jego interwencja doprowadziła do konferencji w Péronne wstyczeń 1199, gdzie obie strony dochodzą do porozumienia: król trzyma ziemie za Fossé Neuf , a Baudouin IX trzyma lub obejmuje Douai , Ardres , Lillers , La Gorgue , Richebourg , Aire, Saint-Omer, avouerie de Béthune i hołd hrabstwa Guînes. Ten sukces wzmacnia popularność hrabiego wśród jego baronów i miast.
Krzyżowiec
Hrabia wtedy słyszy kazania na krucjatę z Erluin i Pierre de Roussy , wysłany do Flandrii przez papieża. Baudouin IX i jego żona Marie de Champagne uroczyście przyjmują krzyż23 lutego 1200w kościele św. Donata w Brugii , a za nim tłum rycerzy flamandzkich. Baudouin wraz z Thibaud de Champagne , Louis de Blois i Hugues IV de Campdavaine przejmuje szefa ekspedycji. Przed wyjazdem powierzył swojemu bratu Filipowi , hrabiemu Namur , regencję Flandrii, wspomaganą przez radę składającą się z kanclerza Gérarda, proboszcza Saint-Donat, jego wuja, Baudouin de Comines, panów Brugii , Gandawa i Lille .
Armie docierają do Wenecji, gdzie zawarto porozumienie z republiką morską w sprawie transportu krzyżowców na wschód: połowa podbojów będzie musiała trafić do miasta św . Marka . Krzyżowcy najpierw biorą Zarę jako zapłatę dla Wenecjan, a potem krucjata zostaje skierowana na ratunek jego szwagra Alexis Ange, którego ojciec Izaak II został obalony w Konstantynopolu przez jego brata, który został Aleksym III . Chalcedon w Bitynii zostaje szybko zainwestowany, potem Galata i krzyżowcy przybywają pod mury Konstantynopola. Aleksy III uciekł, Izaak II został uwolniony przez Greków i musiał poddać się warunkom, jakich domagali się krzyżowcy za pomoc udzieloną jego synowi, który został Aleksym IV .
Sytuacja szybko się pogarsza: obiecane odszkodowania nie są wypłacane. Pozycja Alexisa IV staje się nie do utrzymania i zostaje on obalony wstyczeń 1204przez Alexis Murzuphle który wzmacnia mechanizmy obronne miasta i odmawia jakichkolwiek negocjacji. W Poniedziałek Wielkanocny 1204 r. krzyżowcy zdobyli i złupili starożytne Bizancjum .
Cesarz Konstantynopola
Baudouin został wybrany cesarzem przy poparciu Wenecjan, a następnie koronowany 16 maja 1204 ; nowy władca szanuje umowy zawarte podczas oblężenia miasta z dożą Dandolo : Wenecjanie otrzymują trzy ósme miasta i Imperium.
Baudouin szybko spotkał się z niechęcią Greków i interwencją Bułgarów, wezwanych o pomoc. Oblega Adrianopol, który powstał, ale ma nadzieję na przybycie bułgarskiego cara Jeana Kalojana . Hrabia Blois, nieposłuszny cesarzowi, wyszedł im na spotkanie, co zmusiło Baudouina do pomocy. 15 kwietnia 1205, Frankowie zostają pobici przed Adrianopolem , hrabia Blois zostaje zabity. Baudouin zostaje wzięty do niewoli według Geoffroi de Villehardouin .
Według innego kronikarza, Nicétasa Khoniatèsa , Baudouin zostałby zatrzymany w Tarnowie (Bułgaria), a następnie porzucony w dolinie z odciętymi rękami i nogami i umarłby po trzydniowej agonii. Ta wersja jest kwestionowana i bardziej prawdopodobne jest, że cesarz flamandzki zmarł w więzieniu. Bizantyjski historyk George Acropolitan twierdzi, że Kaloyan zamienił jego czaszkę w kubek do picia .
Jego zniknięcie, a po nim sześć tygodni później Dandolo, doprowadziło do podziału podbitych ziem i kłótni, których jego następca, jego brat Henri, nie mógł uniknąć.
Człowiek liter
Baudouin wydał „tak zwane opowiadania Baudouina”. Sam uprawiał poezję prowansalską. W 1202 r. w Wenecji , w pałacu markiza de Montferrat , odpowiedział improwizowanymi wierszami trubadurowi Falquet de Romans, który w oczach Baudouina nie miał szacunku dla książąt i baronów.
Pochodzenie
Pochodzenie Baudouina VI z HainautMałżeństwo i potomkowie
Poślubił 6 stycznia 1186Marie de Champagne (1174 † 1204), córka Henryka I st Liberal , hrabiego Szampanii i Marie de France . Zostawił dwie małe dziewczynki na łasce ambitnego władcy:
-
Jeanne (1199-1200 † 1244), hrabina Flandrii i Hainaut, poślubiona:
- w 1212 Ferrand de Portugal (1188 † 1233)
- w 1237 Tomasz II Sabaudzki (1199 † 1259), książę Piemontu
-
Małgorzata II (ok. 1202 † 1280), hrabina Flandrii i Hainaut, żona:
- ok. 1212 (oddzielony w 1221) Bouchard d'Avesnes (1182 † 1244)
- w 1223 Wilhelm II z Dampierre (1196 † 1231)
Przygoda faux-Baudouin
Jego niepewna śmierć w 1225 r. pozwoliła oszustowi, Bertrandowi Cordelowi, udawać we Flandrii cesarza, który rzekomo uniknął śmierci w Bułgarii. Trudny kontekst flamandzki po Bouvines i niewoli hrabiego Ferrand pozwolił na przygodę.
Syn wasala Clarembaut de Capes, rodem z Rains, niedaleko Vitry-sur-Marne , Bertrand Cordel był czarownikiem i żonglerem. Po Bouvines, około 1220 roku, do Flandrii zaczęli przybywać franciszkanie , którym towarzyszył wielki prestiż. Umieszczona wśród nich pogłoska, że do kraju powrócili dawni krzyżowcy flamandzcy. W tym kontekście w 1225 roku baron uważał, że rozpoznał w Bertrandzie Baudouina IX , który żył z publicznego żebractwa i uchodził za pustelnika w lesie Glançon, niedaleko Valenciennes . Bertrand, zainstalowany w hotelu w tym mieście, kończy grę (27 marca 1225). Osobistości powiedziały, że go rozpoznały i prawdopodobnie nauczyły go podstaw życia cesarza oraz tego, jak dobrze się zachowywać. Łatwowierność ludzi została słusznie wykorzystana i ogromne emocje przeszły przez hrabstwa Flandrii i Hainaut. Doceniono go w Valenciennes, Tournai , Lille, jego wpisy w Brugii i Gandawie były wspaniałe. Tam był ubrany we wszystkie cesarskie atrybuty.
Hrabina Jeanne, córka Baudouina, musiała wtedy schronić się w Quesnoy z kilkoma wiernymi. Próbowali go nawet usunąć. Udało jej się jednak dotrzeć do Mons , podczas gdy w jej miejsce panował oszust (kwiecień-maj 1225), w otoczeniu baronów, których interesom służył. Joanna z Konstantynopola próbowała go zmylić, aby zmusić go do przyjazdu do Quesnoy, ale Bertrand odmówił zaproszenia. Jednak dzięki zeznaniom Josse de Materena, jednego z byłych franciszkanów krzyżowców, który towarzyszył wielkiemu hrabiemu aż do jego śmierci w Bułgarii, przekonała się o swoim prawie. Odwołała się do wyroku króla Ludwika VIII , który mógł być zaniepokojony tym, że król Anglii Henryk III zdążył już skontaktować się z fałszywym Baudouinem: król wezwał go do Péronne , podczas gdy Joanna zebrała wszystkich ludzi, którzy znali jego ojca, w tym wszystkich Franciszkanie, którzy musieli ponownie połączyć się ze światem, aby dawać świadectwo, wbrew ich życzeniom. Dochodzeniu przewodniczył biskup Guérin de Senlis. Bertrand nie mógł uniknąć wezwania suzerenów Kapetyngów: witano go jak hrabiego, ale niejasne odpowiedzi udzielone królowi i Guérinowi były decydujące. Wobec zdumionych baronów flamandzkich nie umiał powiedzieć, kiedy, gdzie i przez kogo zostanie pasowany na rycerza, ani kiedy iw jakim pokoju poślubi Marię de Champagne. Jako ostateczny dowód, następnej nocy uciekł z dworu jak złodziej, nie wątpiąc już w myśli króla (30-31 maja 1225).
Odnaleziony w Burgundii lub schroniony w Valenciennes, został sprowadzony z powrotem do Flandrii, gdzie pod koniec miesiąca został skazany na śmierć i uduszony w Lille. wrzesień 1225. Jego zwłoki zostały wystawione na szubienicy Loosa .
Uwagi i referencje
- Alphonse Wauters , Tabela chronologiczna drukowanych kart i dyplomów dotyczących historii Belgii , 10 tomów w 11 tomach , Bruksela, 1866-1904. Tom 3 , Rok 1196 .
- Gerard Sivery "Jeanne i Marguerite Konstantynopola, hrabina Flandrii i Hainaut w XIII -go wieku" w Nicolas DESSAUX (red.), Joan Konstantynopola, hrabina Flandrii i Hainaut , Somogy, 2009, s. 30 .
- „Podbój Konstantynopola”: Rozdział LXXXI : „Baudoins fu wzięte żywcem i li cuens Loeys fu ocis. "
- J.-J. Carlier, „Henri d'Oisy, fragment badań historycznych”, w Mémoire de la Société dunkerquoise pour l'encouragement des sciences, des lettres et des arts , 1857 opublikowanym w 1858, Dunkierka, s. 93 , czytaj online
Zobacz również
Bibliografia
- Edward Le Glay, Historia hrabiów Flandrii do nastania dynastii Burgundów , Comptoir des Imprimeurs-unis, Paryż, MDCCCXLIII .
- Alain Lottin ( reż. ) And Henri Platelle, Historia francuskich prowincji Północy , Dunkierka Północna, Westhoek wyd. Wyd. des Beffrois, kol. "Historia",1989, 279 s. ( ISBN 978-2-87789-004-5 , OCLC 769438427 , czytaj online ).
- Cécile Douxchamps i José Douxchamps, Nasi średniowieczni dynastowie: hrabiowie Flandrii, książęta Brabancji, hrabiowie Hainaut, hrabiowie Looz, hrabiowie Namur, książęta Limbourg, hrabiowie Chiny, książęta Luksemburga , Wépion, Douxchamps,1996, 200 pkt. ( ISBN 978-2-9600078-1-7 ).
- Genevieve Cant ( pref. Régine pernoud), Jeanne i Małgorzata II: hrabiny Flandrii i Hainaut w XIII th century , Bruksela, Editions Racine ,1995, 246 s. ( ISBN 978-2-87386-044-8 , OCLC 38764800 ).
- John Julius Norwich ( przekład Dominique Peters), Historia Bizancjum (330-1453) , Paryż, Librairie Académie Perrin,1998( 1 st ed. 1999) [ szczegółowo edycje ] ( ISBN 2-262-01333-0 ).
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach : Biografisch Portaal van Nederland • Biographisches Lexikon zur Geschichte Südosteuropas • Deutsche Biography • Dizionario di Storia • Encyclopædia Britannica • Gran Enciclopèdia Catalana • Larousse Encyclopedia