Księstwo Amalfi

Księstwo Amalfi
( it ) Ducato di Amalti

1 st września 839 - lipiec 1139


Sztandar Republiki Amalfi. 		Herb
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Mapa księstw lombardzkich w południowych Włoszech. Ogólne informacje
Stolica Amalfi
Język Grecki , neapolitański
Demografia
Ludność ( 1131 ) 70 000
Książęta
966 - 1004 Manson I st

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Republiki Amalfi (839-954), a następnie Księstwa Amalfi , jest około tysiąc autonomiczny handlowy oligarchia . Urodzony w pobliżu małego miasteczka portowego o tej samej nazwie, w południowych Włoszech, pierwotnie był dominium Księstwa Neapolu ( ducatus Neapolitanus ), zanim uwolnił się z Bizancjum, stając się republiką arystokratyczną - pierwszą w regionie - następnie wybrała książę w 958. okazało się jako potęgi morskiej, który zdominowany kupcy z XI -tego  wieku , handlu w rejonie Morza Śródziemnego i we Włoszech, przed wypierane przez północnych republik miast takich jak Piza i Genua. W 1073 roku Amalfi dostał się pod władzę Normanów i nie mógł już odzyskać wolności.

„… [Amalfi jest] najbogatszym miastem w Lombardii , najszlachetniejszym, najbardziej znamienitym pod względem stanu, najbardziej żywym i najbogatszym. Terytorium Amalfi jest zbliżone do Neapolu, również pięknego miasta, ale mniejszego niż Amalfi. "

-  Ibn Hawqal , napisane od 977 .

Fundacja

Według Chronicon Amalphitanum , wioska Amalfi została założona przez grupę Rzymian, którzy wyjechali do Konstantynopola i rozbili się na wybrzeżu Apulii  ; po założeniu miasta „ Melphi ”  udali się na  południe, aby osiedlić się na Wybrzeżu Amalfitańskim . Tak narodził się Amalfi jako mała wioska rybacka , pomiędzy górami Lattari a Morzem Tyrreńskim .

Bizantyjczycy bronić inwazji Longobardów z Alboin , wykonane wieś fort ( castrum ). Amalfitańczycy, opierając się o góry, które izolowały ich od miast Kampania wokół Zatoki Salerno , nie mieli innego wyjścia, jak tylko rozwinąć swoją działalność wokół handlu morskiego. Strategiczne położenie zajmowane przez Amalfi, między górami a morzem, sprawiło, że ta skromna wioska stała się znaczącym udziałem w wojnach między Bizantyjczykami a Longobardami .

Wpływy grecko-neapolitańskie nie przeszkodziły mieszkańcom Amalfi cieszyć się znaczną „autonomią peryferyjną”, która zawsze miała zostać wzmocniona. Sprzyjało to znacznemu rozwojowi ruchu między ludnością Wybrzeża Amalfitańskiego. Było to zresztą znacznie ułatwione dzięki dobrym stosunkom z Neapolem i Bizancjum. Od 836 r . Liczniki założone przez Amalfi były w pełnej ekspansji: wędrowały z terytoriów południowych Włoch na Sycylię i Afrykę Północną, jakkolwiek długo pod panowaniem arabskim.

Od niezależności na szczyt

W 839 roku , wciąż w kontekście walki między Longobardami a Bizantyjczykami, Amalfi Filobizantyjczyk został zaatakowany i oblężony przez Longobardów, a następnie książę Sicard z Benevento zginął zamordowany w zamachu pałacowym. W konsekwencji tego morderstwa i wynikającej z niego wojny o sukcesję księstwa Benevento, Amalfitanie powstali przeciwko jarzmowi lombardzkiemu. W dniu 1 września 839 roku uzyskali autonomię administracyjną, nawet jeśli utrzymywano formalną opiekę nad Bizancjum poprzez Księstwo Neapolu  ; niemniej jednak był to pierwszy krok w kierunku niepodległości.

Przy wznowieniu polityki ekspansywnej z Arabów z Maghrebu , książę Neapolu Serge został zmuszony do utworzenia kampańska liga , do której Gaeta , Sorrento i Amalfi dołączył . Podczas gdy muzułmanie próbowali wkroczyć do Rzymu , przekraczając Tyber , Liga Kampańska na wezwanie papieża Leona II zmobilizowała swoją flotę i pokonała najeźdźców u ujścia rzeki. Amalfi, choć zaangażowany w konflikt zbrojny przeciwko muzułmanom, nadal utrzymywał stosunki handlowe, nawet na niewielką skalę, z arabskimi kupcami na Sycylii, w Hiszpanii i Afryce.

Życie mieszkańców Amalfi, ze względu na szczególne położenie geograficzne ich miasta między wybrzeżem a górami, skierowane było w zasadzie w stronę morza, a działalność handlowa zajmowała się wszystkim mieszkańcom, w tym szlachcie tradycyjnie bardziej zorientowanej na własność ziemską. Praktykę handlową regulował swego rodzaju kodeks morski, tablice Amalfi , które pozostają jednym z fundamentów współczesnego prawa spółek. Rozwój handlu logicznie sprzyjał ekspansji Amalfitan na terytoriach środkowej i wschodniej części Morza Śródziemnego, gdzie powstały pierwsze punkty handlowe, które stały się koloniami. W 996 roku jest pewne, że istniało już wiele kolonii, w tym być może jedna w Kairze .

Nadużywany przez błędną interpretację łacińskiego tekstu, który wskazywał, że historyk Flavio Biondo przypisał wynalezienie kompasu Amalfitańczykom, filolog Giambattista Pio utrzymywał, że kompas został wynaleziony przez Amalfitan Flavio Gioia . Jednak w omawianym tekście ( Amalphi in Campaniaeteri magnetis usus Inventus a Flavio traditur ) nie jest powiedziane, że Flavio jest wynalazcą kompasu, a jedynie tym, który go ujawnił. Wydaje się jednak, że nawigatorzy z Amalfi jako pierwsi używali tego instrumentu na Morzu Śródziemnym i że prawidłowa nazwa prawdopodobnego wynalazcy kompasu to Giovanni Gioia. Rzeczywiście, kompas był już od jakiegoś czasu importowany ze Wschodu i używali go żeglarze Morza Śródziemnego; Gioia udoskonali instrument tylko poprzez uczynienie go bardziej stabilnym.

Dekadencja Amalfi

W drugiej połowie XI XX  wieku , małe księstwo Amalfi doświadczony szereg problemów w kontekście której walka przemiennego piła między liderami Norman , rzymskich cesarzy Wschodu i Zachodu i Kościołem Rzymu, z ciągłych buntów w księstw Kampanii . Społeczność Amalfi postanowiła zrezygnować ze swojej niezależności i oddać się pod opiekę Roberta Guiscarda . W październiku 1126 roku , za panowania Wilhelma , trzeciego księcia Apulii , większość Amalfitańczyków, którzy cieszyli się szeroką autonomią administracyjną, zawarła umowę handlową z Republiką Pizie . Traktat ten usankcjonował przyjazne stosunki, które istniały od kilkudziesięciu lat między dwoma miastami morskimi poprzez komplementarność ich interesów handlowych.

Suwerenny papież Innocenty II (nawet jeśli był szczególnie zaniepokojony schizmą, która zagrażała antypapieżowi Anakletowi II ) i nowy cesarz Lothaire II wypowiedzieli wojnę Rogerowi II z Sycylii . Zgromadziło się do niego kilka księstw, w tym republiki Pizy i Genui . Gdy wojna wygrała aż do Kampanii, Pizańczycy, którzy utrzymywali stosunki handlowe z Neapolem i innymi miastami regionu (w tym Amalfi), skorzystali z zaproszenia Papieża do bezpośredniej interwencji. Plik4 sierpnia 1135zaatakowali miasto Amalfi, twierdząc, że skoro to miasto było teraz pod jarzmem normańskich wrogów, umowy z 1126 roku straciły ważność. Podczas gdy plądrowali statki na dnie portu i atakowali budynki, Pizańczycy zostali zaatakowani przez armię Rogera II, wyłaniającą się z Aversa przy drogach przełęczy. Wzdłuż wybrzeża Amalfi doszło do kilku bitew, w których wyróżniły się milicje pizańskie, ale wojna zakończyła się pomyślnie dla Rogera II, który w lipcu 1139 r. Uzyskał od Kościoła i Świętego Cesarstwa zrzeczenie się pełnej jurysdykcji nad całymi południowymi Włochami: Amalfi teraz znalazł się pod jego kontrolą.

Skończyła się wolność. Polityczny upadek Amalfi nie oznaczał końca zamorskich kolonii ani handlu, który wciąż istniał w następnym stuleciu, pomimo ciągłych agresji. Punktem końcowym kryzysu była niszczycielska fala przypływu, która ostatecznie zrujnowała księstwo w 1343 roku: nie tyle, że została tam zmieciona duża część miasta, ale arsenały (gdzie zbudowano wichury, które uczyniły Amalfi panią mórz) zostały nieodwracalnie zniszczone.

Aby zobaczyć także

Link zewnętrzny

Uwagi i odniesienia

  1. Chiara Frugoni Medioevo sul Naso
  2. Prof. Giuseppe Gargano - Pochodzenie i historia Amalfi: morska (na stronie internetowej gminy Amalfi)
  3. T. PEPIN, SJ, „  The origins of the marine compass  ” , na Gallica ,Lipiec 1897(dostęp 16 stycznia 2021 )

Bibliografia