Claude Debussy

Po powrocie zapisał się na klasę kompozycji. Logika chciałaby, żeby poszedł do Masseneta , który miał bardzo dobrą reputację. Zwłaszcza, że ​​Debussy oświadczył Nadejdzie von Meck, że jest już uczniem Masseneta. Ale jest zorientowany na nowo mianowanego Ernesta Guirauda . Klasa tego ostatniego ma tylko trzech uczniów, w tym Debussy'ego. Był on również w tym roku 1880-1881, że Debussy wszedł do narządów klasę z Césara Francka , najwyraźniej jako wolny ucznia, klasy uczęszczał on tylko na kilka miesięcy. Rozpoczął również jako prywatny nauczyciel, udzielając lekcji 10-letniemu uczniowi, którego powierzył mu Albert Lavignac (nauczyciel teorii muzyki), Georges Cuignache. Potrzebując bardziej stabilnego dochodu, został zatrudniony jako akompaniator na lekcjach śpiewu Marie Moreau-Sainti, które to stanowisko będzie piastował przez 4 lata w każdy wtorek i piątek o godzinie 15:00 ( rue Taitbout , a następnie rue Royale w Międzynarodowej Szkole Muzycznej). Na zajęcia M me Moreau-Sainti uczęszczają głównie kobiety z całego świata i to właśnie tam Debussy poznał 32-letnią mężatkę, matkę dwójki dzieci Marie Vasnier.

W wieku 19 lat Debussy zakochał się w tej kobiecie i napisał dla niej wiele melodii, opartych na wierszach Théophile'a Gautier'a , Leconte'a de Lisle'a i Théodore'a de Banville'a . Tyle melodii, które są przede wszystkim dowodem miłości. Na jednej z partytur widnieje dedykacja: „Dla M me Vanier te melodie, poczęte niejako z pamięci, mogą należeć tylko do Ciebie, tak jak należy do Ciebie autor”. Ta kwitnąca miłość nie odebrała mu chęci spędzenia lata z dala od Paryża . Powierzając uczennicę Cuignache jednemu z towarzyszy i lekcje śpiewu będąc na urlopie, napisał do Nadejdy Von Meck, aby ponownie spędzić pobyt z nią i jej rodziną. Nie odmówiła i tym razem Debussy dołączył do nich bezpośrednio w Moskwie . Była to dla niego okazja, by po raz pierwszy odkryć Rosję . Spędził tam dwa miesiące przed podróżą z von Mecks do Florencji przez Wiedeń , Rzym , Triest i Wenecję , w tym podróżując luksusowymi salonikami .

Wrócił do Paryża w pierwszych dniach grudnia 1881 i spędził więcej czasu z Vasnierami niż w Konserwatorium. Kiedy matka Debussy'ego dowiedziała się, że Debussy skupiła się na zamężnej kobiecie, była przerażona. Większość jego towarzyszy już o tym wiedziała i podziwiała, co najmniej, odwagę ich przyjaciela. Ponadto, aby otrzymać wybaczenie późnego powrotu, Debussy zadedykował swoją uwerturę Diane na fortepian na cztery ręce swojemu nauczycielowi Émile'owi Durandowi. W tym samym czasie akompaniował na fortepianie Marie Vasnier (sam Debussy napisał jej „Vanier” bez „s” w dedykacjach) podczas licznych koncertów publicznych i wydał swoje pierwsze dzieło Nuit d'étoiles (skomponowane już od dwóch lat). i dedykowana M me Moreau-Sainti) w Émile Bulla, małym katalońskim wydawnictwie i krewnym ojca, któremu sprzedał partyturę za 50  franków .

Decydujące dla Debussy'ego były lata 1880-1882. Pomimo jego względnych niepowodzeń akademickich, jego liczne podróże z von Mecks napełniły go doświadczeniem i pewnością siebie. Ponadto komponował w tym czasie z łatwością i żywił poważne nadzieje na sukces. Dowodem tej pewności siebie był druk wizytówek ze swoim nazwiskiem „A. de Bussy”.

Zostań w Rzymie?

Nie zdał egzaminów kwalifikacyjnych do Prix ​​de Rome w 1882, gdzie uzyskał II nagrodę za kantatę Le Gladiateur w 1883. Nie łamiąc jeszcze standardów akademickich , młody muzyk zdobył pierwszą nagrodę w Rzymie w 1884 za kantatę L' Prodigal dziecko . Zgodnie z regulaminem uzyskał stypendium i trzyletni pobyt w Willi Medici . Wyjeżdża do „Wiecznego Miasta” wStyczeń 1885. Debussy odkrywa tam muzykę Palestriny i splendor Włoch, ale pozostaje hermetyczny w stosunku do bel canto . Spotkał kilku ważnych wówczas muzyków, m.in. Verdiego i Liszta . Zaprzyjaźnił się ze swoimi towarzyszami z Académie de France w Rzymie, architektem Gastonem Redonem (bratem Odilona ), malarzem Marcelem Baschetem (który z tej okazji wykonał portret Debussy'ego, jak to było w tradycji malarzy rezydentów) i rzeźbiarzem Lombardem.

Jednak artysta źle postrzegał to wygnanie i z trudem skomponował tylko cztery utwory: symfoniczną odę Zuleima (z tekstu Heinricha Heinego , do libretta Georgesa Boyera (1850-1931), utwór orkiestrowy Printemps i kantatę La Damoiselle Elue (1887/88, na poemacie Najświętszej Damozel (w) przez Dante Gabriel Rossetti , przetłumaczone przez G. Sarrazin). Te nadesłanych do Konserwatorium zostały osądzone, w szczególności Zuleima , jako "dziwaczne, niezrozumiałe i niemożliwe do „Wciąż pod wpływem Césara Francka , czwarty utwór to fantazja na fortepian i orkiestrę, która następnie została przez kompozytora wycofana z jego katalogu.  

Powrót do Francji

Po dwóch latach Debussy zrezygnował z Konserwatorium i wrócił do Francji. Przeprowadził się do dzielnicy Saint-Lazare i rozpoczął związek z Gabrielle Dupont , którą lubił nazywać „Gaby z zielonymi oczami”. Będą mieszkać razem przez prawie dziesięć lat przy 42 rue de Londres, Debussy wybiera życie bohemy w latach 1884-1892.Luty 1891jednak, w miarę trwania romansu z Gaby, kompozytor pisał do Roberta Godeta o bólu spowodowanym rozstaniem. Niektórzy proponują nazwisko Camille Claudel , ale główni biografowie przyznają, że nie potrafią nazwać osoby, o której pisze Debussy: „Ach! Naprawdę ją lubiłem, a z tym gorszym zapałem, że wyczuwałem oczywiste znaki, że nigdy nie podejmie pewnych kroków, które angażują całą duszę i że zachowała się nietykalna na pytania o solidność jego serca! "

Około 1887 roku Debussy bywał w słynnych wtorkach Mallarmé i salonie rodziny Léopolda Stevensa . W 1888 roku wyjechał do Bayreuth , gdzie uczęszczał kilka oper przez Richarda Wagnera  : Śpiewacy norymberscy ( The Singers Master of Nuremberg ), Tristan i Izolda , Parsifal . Jeśli te prace wywołają u niego mieszane uczucia, naznaczą go na zawsze.

To przede wszystkim Wystawa Powszechna z 1889 r. i odkrycie przez niego rytmów i skojarzeń dźwięków „egzotycznych”, a konkretniej tych z gamelanu jawajskiego , wywarło na nim silne wrażenie i wywarło głęboki wpływ na jego przyszłe kompozycje : zakres , „kolory” dźwięku, przerwy rytmiczne.

Trudne rozpoznanie

Bergamasque Suita na fortepian przybył w 1890 roku , swój pierwszy sukces prawdopodobnie ze względu na jego Verlainian inspiracji i jego Faurean wpływów, a następnie przez kwartet smyczkowy , stworzony na29 grudnia 1893 r.w Narodowym Towarzystwie Muzycznym przez Ysaÿe Quartet , następnie od Preludium do Popołudnia Fauna na orkiestrę, parafraza wiersza Stéphane'a Mallarmégo . Pierwszy w Paryżu,22 grudnia 1894, był kiepsko wykonany, a praca wzbudziła gniew znacznej części krytyków , robiąc jednocześnie dobre wrażenie na niektórych środowiskach artystycznych. Kompozycja ta odniosła wielki sukces w całej Europie.

Debussy rozpoczął pracę nad swoją jedyną kompletną operą w 1894 roku (pierwsza próba, Rodrigue et Chimène , została ukończona dopiero w 1993 roku przez rosyjskiego kompozytora Edisona Denisova , a jego dwie jednoaktowe opery po Edgarze Allanie Poe pozostają niedokończone do dziś). W ciąży przez dziesięć długich lat, Pelleas et Mélisande , mieszanka poezji (na libretto Maeterlincka ) i muzyki. Jego reputacja znacznie wzrosła w międzyczasie, stać go na wielką premierę w Opéra-Comique de Paris na30 kwietnia 1902 r.. Początkowo była to katastrofalna porażka, ponieważ niezwykła muzyka, prozodia i niezwykle powolny rytm opery wprawiały w zakłopotanie publiczność i część krytyków. Na szczęście, kilka występów później, był to triumf, który pozwolił mu przez chwilę nie martwić się problemami finansowymi, tak jak kilka lat wcześniej na Montmartrze.

A jednak w trakcie przygotowań do spektaklu dochodziło do incydentów, które mogły uczynić go gorzkim fiaskiem; Debussy uzyskał zgodę Maeterlincka na wykorzystanie jego libretta pod warunkiem, że jego towarzyszka Georgette Leblanc (siostra Maurice'a Leblanc , autorka przygód Arsène'a Lupina ) zaśpiewała partię Melizandy. Ale Opéra-comique i kompozytor powierzyli rolę Mary Garden , młodej szkocko-amerykańskiej sopranistce . Debussy nie mógł się mylić: obdarzona prerafaelicką , Mary Garden była niewątpliwie idealną interpretatorką, w pierwszym znaczeniu tego słowa, bohaterki Maeterlincka. Dopiero jego angielski akcent nie przyczynił się do nadania mu w tej roli, według ówczesnego krytyka, tak naprawdę „powietrza ptaka, którego tu nie było”, zgodnie z samymi słowami broszury. Niestety, librecista bardzo źle przyjął wyrzucenie Georgette Leblanc i, według kilku relacji, omal nie sprowokował Debussy'ego do pojedynku. A14 kwietnia 1902w przeddzień premiery Maeterlinck wyznał w wywiadzie dla Le Figaro  : „ Pelleas, o którym mowa, to utwór, który stał się mi obcy, prawie wróg; i w ten sposób pozbawiony wszelkiej kontroli nad moją pracą, sprowadzam się do pragnienia, aby jej upadek był szybki i głośny…” Octave Mirbeau , który założył Maeterlincka w 1890 roku, miał największe trudności z uspokojeniem swojego gniewu i musiał, bardzo dyplomatycznie. , aby podzielić się podziwem między poetą a kompozytorem. Następowały również próby sabotażu, takie jak degradacja partii orkiestrowych w partyturach podczas prób, uniemożliwiająca identyfikację bemoli czy krzyżyków .

Odbyły się inne imprezy zewnętrzne. Claude Debussy musiał więc na kilka dni przed premierą skomponować długie interludia orkiestrowe, gdyż okazało się, że czas potrzebny na zmiany scen i scenerii, jak zapisano w partyturze, nie jest wystarczający. Na domiar złego ulotki przeciwko księdze były nawet rozdawane przy wejściu przez krytyków. W dniu próby generalnej mogliśmy przeczytać książeczkę zatytułowaną Péderaste et Médisante . Niemniej jednak Peleas et Mélisande zdecydowanie ugruntował reputację Debussy'ego na poziomie międzynarodowym. Operę wystawiano m.in. w Londynie i Nowym Jorku .

Ostatnie lata

W międzyczasie Debussy rozstaje się z Gabrielle Dupont, by poślubić, 19 października 1899W Paryżu 17 th , Marie Rosalie powiedziała Lilly Texier, krawcową Bichain, osada z Villeneuve-la-Guyard ( Yonne ). Claude Debussy przebywał tam latem 1902-1904 i skomponował tam większość La Mer . Dom, w którym mieszkał, jest nadal widoczny wzdłuż krajowej 6, 80  km na południe od Paryża.

W 1901 Claude Debussy stworzył postać Monsieur Croche w ramach swojej pracy krytycznej, którą rozpoczął w kwietniu. W tym czasie, na prośbę założycieli La Revue blanche, która ukazuje się od 1891 roku i która przedstawia jego punkt widzenia na paryskie nowości muzyczne, Debussy przyjmuje ofertę. W swoich tekstach tłumaczy, że nie lubi ani Glucka , ani Berlioza , Saint-Saënsa , ani włoskich werystów, ale pozostaje bezwarunkowy wobec Rameau, Webera i Moussorgskiego.

Cztery lata później poznał Emmę Bardac , siostrzenicę Daniela Osirisa-Iffla i żonę bankiera Sigismonda Bardaca, wielkiego kolekcjonera sztuki, takiego jak jego brat Joseph (cy dwaj mężczyźni są cytowani przez René Gimpel w swoim Dzienniku w lutym 1918), który miał był muzą i kochanką Gabriela Fauré, z którym nawiązał nowy związek, pozostawiając żonę w tyle. W 1905 miał córkę Emmę. To pęknięcie popycha tę ostatnią do próby samobójczej z kulą w klatce piersiowej, którą przeżywa. Afera wywołała skandal, Debussy był mocno krytykowany za jego postawę w tej historii, nawet przez bliskich przyjaciół. Uzyskał jednak rozwód i poślubił Emmę 20 stycznia 1908 roku.

W swoim Dzienniku Literackim z dnia24 czerwca 1908, Paul Leautaud twierdzi, że La femme nue , gra przez Henry Bataille premierę 27 lutego 1908 roku w Teatrze renesansowym , byłaby inspirowana tej sprawie. Wskazane są tylko inicjały.

30 października 1905Emma i Claude Debussy mieć córkę, Claude-Emma Debussy, nazywany Chouchou , któremu poświęca swoje piano pakiet kącik dla dzieci , składający się między 1906 i 1908 roku album Claude Debussy poświęca mu nosi tę dedykację: „Do mojej bardzo droga Chouchou… z czułymi przeprosinami ojca za to, co nastąpi ” . Po śmierci Debussy'ego w jego obecności te utwory zagra pianista Alfred Cortot . Powiedziałaby wtedy: „Papa słuchał więcej” .

Na początku XX -tego  wieku, aby zapewnić łatwość jego domu, Debussy nieco dywersyfikacji swojej działalności. Poza działalnością krytyki muzycznej współpracuje z Diagilewem i Bakstem na pomysł Niżyńskiego przy tworzeniu baletu Jeux, który nie zna sukcesu. Wśród jego nowych spotkań można wyróżnić przyjaźń z Igorem Strawińskim , jeszcze młodym mężczyzną. Przypisuje muzyce pewne wiersze francuskiego pisarza Paula Bourgeta ( Romans, Krajobraz sentymentalny ). Budzi kontrowersje, podziwiany lub nienawidzony; w 1909 roku przeprowadza się ankietę, w której pyta się ludzi, czy myślą, że to będzie nauczać.

Związany z Louisem Laloyem , skomponował w 1907 roku w swoim domu w Rahon (Jura) i zadedykował mu drugi Obraz na fortepian, Les Cloches à travers les feuilles , dzieło inspirowane tymi z wiejskiej wieży, podczas gdy Laloy go napisał. „ Oda do Francji” .

Ten przyjaciel, Louis Laloy, był także jego pierwszym biografem: w 1909 opublikował w Éditions aux Armes de France; praca Debussy'ego .

Około 1910 r. Wydział Lekarski rozpoznał raka odbytnicy w Debussach . Jego zdrowie gwałtownie się pogarsza, a cierpienie jest coraz trudniejsze do zniesienia, zwłaszcza w ostatnim roku życia. Wtedy bardzo rzadko wychodzi i kończy swoje ostatnie prace.

Jednak w końcu zgadza się przed śmiercią wyjechać do Rosji . On koncertuje wListopad 1913w Petersburgu . Jak wielu muzyków i osobistości tamtych czasów, zatrzymał się w Hotelu Europa, na rogu Newskiego Prospektu i przed Zgromadzeniem Szlachty, gdzie odbywały się jego koncerty. Zły stan zdrowia kompozytora utrudniał tę podróż. Jest zmęczony próbami; na koncertach czasami płacze w przerwie. Jego występy uwieńczone są sukcesem, hołd oddaje mu całe kochające muzykę społeczeństwo stolicy. Jest zaproszony na wieczór hołdowy przez przegląd Apollon, gdzie Serge Prokofiew zasiada do fortepianu dla Debussy'ego, który mu dziękuje. Podczas tej podróży poznaje także swoją dawną miłość, córkę von Meck, Sonię, która została księżniczką Galitzine . „Wydaje mi się, że bardzo się zmieniliśmy”, powiedziała do niego, „O nie, proszę pani, nie zmieniliśmy się, czas się zmienić. Zostaliśmy jak poprzednio - odpowiedział.

Claude Debussy zmarł dnia 25 marca 1918 r.przy 24 placu du Bois de Boulogne . Pierwszy pochowany na cmentarzu Pere Lachaise , bez słowa i pod ostrzał w Paryżu Gun , Claude Debussy teraz spoczywa na cmentarzu Passy , w 16 th  dzielnicy. Chouchou zmarł na błonicę dnia14 lipca 1919, jest pochowana w grobie ojca w Passy , bez pomnika noszącego jakikolwiek charakterystyczny znak. Obok nich pochowana jest zmarła w 1934 roku Emma.

Charakterystyka pracy

Jeszcze bardziej niż romantycy , Debussy zaznacza zerwanie z klasyczną formą , choć formalna doskonałość i poczucie jedności, które budują jego kompozycje, czynią z niego w pewien sposób „klasyka”. Jego muzykę wyróżnia wprawdzie architektura tajemnicza, ale suwerenna: czasem inspirowana muzyką orientalną, czasem antycypująca jazz, czasem współczesna, ale często wyrażająca tylko własną tajemnicę. Tematy są rozproszone, rozproszone, śmiałe badania harmoniczne, nieskończone niuanse i złożone rytmy. Ogólnie rzecz biorąc, dyskurs muzyczny Debussyste'a sprawia wrażenie logicznego i nieprzewidywalnego, posłusznego niepowstrzymanej, ale nieznanej racjonalności, „okultystycznej arytmetyce”. Jego prace są na pierwszy rzut oka zmysłowe, mają na celu wzbudzenie w słuchaczu określonych doznań poprzez przełożenie precyzyjnych obrazów i wrażeń na muzykę. Sugestywne tytuły jego sztuk dość dobrze ilustrują tę ambicję, nawet jeśli mają charakter informacyjny i nie stanowią „programu”: Ślady po śniegu , Dziewczyna z lnianymi włosami , Co widział zachodni wiatr , Zatopiona katedra itp. ( Preludia ). W ten sposób zastępuje nuty kolorami (a tym samym zapowiada ten kalejdoskop barw, który II Szkoła wiedeńska nazwie klangfarbenmelodie ): wystarczy posłuchać Arturo Benedetti Michelangeli , Waltera Giesekinga czy Claudio Arrau, aby uzyskać dostęp do tej synestezji . Tak więc, nawet jeśli trudno go powiązać z ruchem artystycznym, ogólnie określa się go jako „  impresjonistę  ” , etykietę, której sam nigdy nie twierdził i którą dziś raczej porzuca.

Preludia te , „wieczna przedmowa tematu, który nigdy się nie zdarzy” ( Vladimir Jankélévitch ), ilustrują raczej nową koncepcję czasu i przestrzeni muzycznej, która wykracza poza znane dotąd kategorie estetyczne i przedwcześnie uwalnia zarówno postromantyzm, jak i ściśle dekoracyjny impresjonizm. Alberto Savinio będzie drwił z Debussy'ego „i jego miękkiego morskiego ucha” , ale jest to rzeczywiście mocna i precyzyjna konstrukcja, która informuje twórczość tego kompozytora, którego przedwczesna myśl muzyczna stanowi, by użyć określenia Friedricha Nietzschego, „wydarzenie europejskie” . Stała mobilność i nieprzewidywalność dyskursu muzycznego to zasadnicze cechy estetyki Debussyst, a nie oznaka jakiejś formalności: „w końcu wszystko jest przejściem” – pisze o tym Harry Halbreich . Moglibyśmy zatem powiązać tę artystyczną rewolucję z nową energią duchową: fragmentacją, rozpadem i rozproszeniem danych świadomości, wszystko to, co prowadziłoby nas w kierunku Bergsonowskiej idei heterogeniczności czasu i przestrzeni, której praca jest najbardziej uderzającym przykładem w literaturze (Richard Wagner już powiedział Parsifala: „Tu czas staje się przestrzenią” ). Nie posuwając się tak daleko, by ustalić paralele historyczne (nowoczesność i jej przyspieszony marsz), czy paralele naukowe (fizyka kwantowa i jej likwidacja linearnej czasowości), jest pewne, że siły nieważkości i wykorzenienia, które wyróżniają muzykę Debussy'ego, można by sądzić, że wytworzone przez odparowanie i relatywizację architektonicznych struktur partytury są w rzeczywistości integralną częścią ogólnej ekonomii jego twórczości i przyczyniają się do wyrażenia wizji świata, której zakres jest niezmiernie głęboki w estetyce. sama analiza. Do tego stopnia, że ​​muzyka Debussy'ego wcale nie jest nastrojowa i niesie ze sobą radykalnie nową i wyjątkowo potężną siłę wyrazu i formę piękna. Jak powiedział Nietzsche, że „Grecy byli w głębi powierzchowni” , dzieło Debussy'ego jest lekkie w grawitacji: można jej zarzucić impresjonizm, symbolizm, fowistę czy pointylistę, o ile nie mamy na myśli arbitralnej konfiguracji form, ale sposób dostępu do samego bytu rzeczy i jako możliwość otwarcia ciasnych drzwi na prawdę o świecie. Styl, powiedział również Marcel Proust, to nie kwestia techniki, ale wizji.

Od maverick i obrazoburczych charakterze twórczym, Debussy będzie zatem żadnych prawdziwych poprzedników lub następców ogłoszony, ale wiele zawdzięcza muzyce Wagnera , że stale urągałeś i całego przekroju muzyki z XX th  century to z kolei jest zadłużona. Jej główną innowacją jest odrzucenie rozwoju i formy sonatowej typu AB-A', która mimo wariacji i innowacji wniesionych do niej m.in. przez Beethovena , Brahmsa i Brucknera , zmusiła kompozytora do posuwania się naprzód według ustalony wzór i predefiniowany („Pomocy! On się rozwinie!”, to okrzyk niepokoju czasami przypisywany słuchaczowi koncertu Debussy'ego). Ale jednocześnie Debussy bardziej niż ktokolwiek inny staje w obliczu absolutnej wolności twórcy, który sam ustala reguły dzieła, które wymyśla. Dlatego jest niezaprzeczalnie należy do tej XX -tego  wieku, że zaczyna się z nim bardziej niż z Wagnera, którego Tristan i Izolda było w jego słowach „pięknym zachodem słońca, że pomylił się o świcie” . Zadziwiające jest, że Debussy, Baudelaire wiernym jako „przepływających chmur, wspaniałe chmury” ( Nokturny ), nigdy nie przyjmuje, ustalonych formuł lub dowolny układ kompozycji, jak również będzie miało miejsce w serializmu z Schönberg , przy jednoczesnym budowaniu dzieła niezwykłe wewnętrzne spójność ( Gry , jego najśmielsze dzieło jest zwieńczeniem tej formalnej rewolucji). Ta estetyka jest na tyle innowacyjna, że ​​budzi kontrowersje między Debussystami a anty-Debussystami.

Odnajdzie też w skrupulatnej dbałości o tysiące fizycznych i poetyckich ech brzmień oraz w przekraczaniu tradycyjnej muzycznej retoryki, niezwykłą ekspresyjność i formę zmysłowości, która nie prowadzi do hermetyzmu ani intelektualizmu ( Preludium do postu). - południe fauna ). Podczas gdy wcześniej melodia i „poziome” rozwijanie się muzyki miały pierwszeństwo przed wszystkimi innymi parametrami, Debussy nadaje barwie każdego instrumentu samą w sobie dramatyczną rolę: wraz z nią znaczenie nabiera sam dźwięk, a nie tylko ogólna architektura. z pracy. Ta modyfikacja stanowi rewolucję w europejskiej postawie mentalnej, która na ogół utożsamia piękno z rozsądnym opracowaniem skonstruowanego dzieła, z którego bezwzględnie zakazuje się wszelkiej improwizacji. A jeśli muzyka Debussy'ego wcale nie jest improwizowana, to jednak może przekazać to uczucie nawet w jego najbardziej uczonych utworach, takich jak Etiudy , w których systematyczne zgłębianie techniki fortepianowej jest jednak w magiczny sposób połączone z poczuciem całkowitej wolności. W jedynej ukończonej operze Pelleas i Melizanda , być może jego arcydziele, udaje mu się wyrazić niewyrażalne „tajemniczymi związkami między Naturą a Wyobraźnią” i stworzyć klimat „niepokojącej obcości” poprzez wymyślony na nowo liryzm (niekiedy oskarżany o antyliryzm). ) i czasowości opartej na wewnętrznym doświadczeniu świadomości, nie mogąc mówić o „dramie psychologicznym”: jak pisze Jerry Fodor , „c' jest operą, w której wszystko jest tajemnicze, ponieważ nic nie jest ukryte” .

Jego geniusz orkiestracji i niezwykła dbałość o barwy instrumentalne czynią Debussy'ego godnym spadkobiercą Berlioza i co najmniej równym współczesnemu Ravelowi . Ale przede wszystkim jego sztuka chwilowości, która „naprawia zawroty głowy” ( Obrazy na orkiestrę ) i uwalnia się od racjonalnej logiki na rzecz „zaburzenia wszystkich zmysłów” ( L'Isle joyeuse ), aż do przyjęcia punktu widzenia dziecka „zakochanego w mapach i rycinach” ( Estampes ), czynią z niego duchowego brata Baudelaire'a i Rimbauda , ale także Verlaine'a: „Muzyka ponad wszystko / A do tego woli Dziwne / Bardziej mgliste i bardziej rozpuszczalne w powietrzu, / Bez niczego, co waży lub pozuje. " Przerwa Debussy celowo ustanowione między klasycznym smaku, którego cechą melomanów i muzyków kody i nowej muzyki on broni, jest jednym z korzeni częściowego rozwodu pomiędzy publiczności i muzyki współczesnej. Z nieprzewidywalną śmiałością, ale absolutnie pewny gustu, niesklasyfikowany harmonijka i subtelny dramaturg, Debussy jest jak Rameau, któremu oddał hołd w swoich Obrazach na fortepian, kompozytor o bardzo francuskim nastawieniu (podpisał też niektóre ze swoich partytur Claude de France). Ale dzięki rewolucji, jaką dokonuje w historii muzyki, poprzez mosty, które wznosi w kierunku innych sztuk i rozbudzonych przez nie wielorakich doznań (dźwięki i zapachy, słowa i kolory), niewątpliwie lepiej nadaje muzyce francuskiej niż jakikolwiek inny dostęp do uniwersalności: ciała, natury i przestrzeni. W związku z tym dyrygent Sergiu Celibidache, który poprzez odwołanie się do fenomenologii muzyki był w stanie odtworzyć dźwięki orkiestry tak, jak do nas docierają, niezależnie od odziedziczonych ram analizy i wyuczonych formuł, przyczynił się być może lepiej niż ktokolwiek inny do odsłonić czystą moc emocjonalną zawartą w najlepszych stronicach Debussy'ego (w tym La Mer , według niego "Francuska Biblia muzyczna"). Messiaen , Takemitsu , Dutilleux i wiele czołowych postaci w muzyce XX th  century uznanej w Debussy'ego z wyjątkiem ich wspólnego mistrza, co najmniej jeden z którymi Zachodnia muzyka jako całość mogła zobaczyć nowe i mistrzowską renesansu.

Grafika

Claude Debussy pozostawia 227 utworów muzycznych.

Kompozycje

• 1888-1889: Petite Suite na fortepian na 4 ręce
• 1888-1891: Arabeski
• 1890: Marsz szkocki na popularny temat na fortepian na 4 ręce
• 1890-1905: Apartament Bergamaski
• 1903: Druki
• 1904: maski
• 1904: L'Isle joyeuse
• 1904: Obrazy - Księga I
• 1906-1908: Kącik dla dzieci
• 1907: Obrazy - Księga II
• 1909-1912: Preludia
• 1914-1915: Sześć starożytnych epigrafy , na fortepian 4 ręce
• 1915: W kolorze białym i czarnym na 2 fortepiany na 4 ręce
• 1915: Studia

• 1893: Kwartet smyczkowy g-moll
• 1904: Taniec sakralny i taniec świecki na harfę i orkiestrę smyczkową
• 1913: Syrinx na flet flu
• 1915: Sonata na wiolonczelę i fortepian
• 1915: Sonata na flet, altówkę i harfę
• 1916-1917: Sonata na skrzypce i fortepian

• 1892-1894: Preludium do popołudnia fauny
• 1897-1899: Nokturny
• 1903-1905: Morze
• 1905-1912: Obrazy na orkiestrę

• 1912: Igrzyska
• 1913: Pudełko z zabawkami