Louis Laloy

Louis Laloy ( Szary ,18 lutego 1874- zasiłek ,4 marca 1944) jest francuskim muzykologiem , pisarzem i sinologiem .

Biografia

Syn Léona Laloya (1842-1925), kontrolera finansowego i Aline Veith (1843-1931), jest wnukiem bł. Anne-Marie Javouhey (1779-1851) i kuzynem prawnika Georgesa Ponsota (1876- 1937), członek Jury od 1906 do 1919, który w 1914 odmówił przyjęcia Sekretarza Stanu ds. Sztuk Pięknych.

W 1906 ożenił się z pianistką koncertową Susanik Babaïan (1879-1952), „której uważał bardzo trudny Claude Debussy”. Ma troje dzieci: Nicolette (1908-1995), żona Fu-Yun Hsu (1905-2005), chińską dyplomatę; Ninette (1910-1996), żona André Léculier (1908-2004), inżynier rolnictwa, od początku członek ruchu oporu w Jurze, syn dr Henri Léculier , zastępca ówczesnego senatora z Jury; Jean (1912-1994), ambasador i członek Instytutu. Od Andrée Guérin (1916-2012), pianisty, jest ojcem Isabelle, urodzonej w 1941 roku, ożenionej z Jacquesem Fonfreyde.

Skąpany w środowisku muzycznym przez matkę, pochodzącą z Wissembourg (Bas-Rhin), związaną z inspiracją Franciszka Liszta , kompozytora Marie Jaëll (1846-1925), który zadedykował mu Voix du Printemps , był studentem Lycée Henri IV , przez Henri Bergsona , którego jedyna córka Jeanne (1893-1961) będzie matką chrzestną jego wnuczka Catherine Laloy (1946-2016) i ma za kolegami z klasy filozofia Élie Faure , Leon Blum i Gustave Hervé . Otrzymał egzamin konkursowy Ecole normale supérieure w 1893 r., agrégé des lettres w 1896 r. i doktorat z listów w 1904 r. na podstawie pracy zatytułowanej Aristoxène de Tarente et la musique de l'Antiquité . Jego kolega z klasy, Julien Luchaire, zauważa, że ​​„nawet w tym wybranym środowisku inteligencja tego zaciekłego arystokraty była bezkonkurencyjna”. W tym samym czasie uczęszczał na lekcje kompozycji muzycznej w Schola Cantorum pod kierunkiem Vincenta d'Indy , gdzie interesował się chorałem gregoriańskim , co zbliżyło go do Dom André Mocquereau , który kierował Paleografią Muzyczną w Saint Abbey . -Pierre de Solesmes .

W 1906 zastąpił Romaina Rollanda na katedrze historii muzyki na Sorbonie, a od 1913 do 1940 był sekretarzem generalnym Opery pod kierownictwem Jacquesa Rouché .

W 1902 zaprzyjaźnił się z Claudem Debussym , który poświęcił go w 1907, A księżyc zstępuje na świątynię, która była i dla której Louis Laloy napisał Odę à la France , dzieło pośmiertne opublikowane w 1928. W 1909 jest jego pierwszym biografa, za co kompozytor dziękuje mu w ten sposób: „Minęło dużo czasu, odkąd byłeś prawie jedynym, który zrozumiał Pelleasa. (...) Uczucie bycia tak blisko rozumianym jest absolutne”.

Razem z Romainem Rollandem założył musical Le Mercure i został redaktorem naczelnym La Revue Musicale . Jego artykuł „Muzyka przyszłości”, opublikowany w Mercure de France of1 st grudzień 1908, jak przewiduje, zauważa krytyk Jarociński, "z zadziwiającą dokładnością podążać drogami, którymi będzie podążał rozwój muzyki elektronicznej". Jacques Maritain uważa, że ​​„Louis Laloy jest z pewnością najbardziej uczonym i najrozsądniejszym z naszych krytyków muzycznych. To niezwykle młody, otwarty i przenikliwy umysł”. Od 1936 do 1941 był kierownikiem katedry historii muzyki w Conservatoire National de Paris .

Oprócz muzyki istnieje duże zainteresowanie cywilizacją chińską. Od 1925 był profesorem estetyki w Instytucie Zaawansowanych Studiów Chińskich . W 1931 roku Ministerstwo Oświaty Publicznej i Sztuk Pięknych powierzyło mu oficjalną misję do Chin, gdzie biegle władał językiem, będąc również blisko Sun Yat-sena (1866-1925), pierwszego prezydenta Republiki Chińskiej. . Wziął z niej swoją pracę Miroir de la Chine , opublikowaną w 1933 roku. Dwadzieścia lat wcześniej podzielił się swoimi doświadczeniami z opium, podzielił się ze swoim przyjacielem Victorem Segalenem w książce zatytułowanej Księga dymu . Wprowadził w nią Jeana Cocteau po śmierci Raymonda Radigueta .

Jego przywiązanie do rodzinnej prowincji jest głębokie: „Ten wybitny paryski osobistość chce przede wszystkim być burmistrzem Rahon i to go honoruje”; będzie od 1935 do 1940 roku, kiedy przeniósł się na emeryturę do rodzinnego domu, wpisanej do inwentarza zabytków w 1995 roku. Na początku wojny prowadził „Pamiętnik sołtysa”. Dzwony kościoła w Rahonie zainspirowały utwór Debussy'ego na fortepian Cloches à travers les feuilles (1907), po tym, jak Louis Laloy opisał mu „wzruszające korzystanie z bicia myta, od nieszporów w dzień Wszystkich Świętych do mszy św. martwy, przechodząc od wsi do wsi żółknące lasy w ciszy wieczoru”.

Salon jego domu przy rue des Capucins, w Meudon-Bellevue (Seine-et-Oise, potem Hauts-de-Seine), dominujący nad całym Paryżem, rzut kamieniem od królestwa królewskiego, skupiał osobowości tak różne jak Jean Cocteau , Georges Auric , Francis Poulenc , Manuel de Falla , Henri Bergson , André Gide , Romain Rolland , Gabriele d'Annunzio , André Breton , Serge Lifar , Jean Hugo , Reynaldo Hahn , księżniczki Cystrii i Armande de Polignac oraz którzy przybyli jako sąsiedzi, Auguste Rodin i Jacques Maritain . 2 czerwca 1912 rDebussy i Strawiński zagrali tam razem redukcję na fortepian na cztery ręce Święta Wiosny  ; 7 listopadaNastępnie Debussy pisał do tego ostatniego: „Wciąż mam w pamięci wykonanie Waszej Koronacji u Laloya. Prześladuje mnie jak piękny koszmar i na próżno próbuję na nowo odkryć straszne wrażenie ”. Wydarzenie to upamiętnia tablica.

Krytyk muzyczny lub literacki w Excelsior , Comoedia , la Revue des deux mondes , l'Ere nouvelle , la Grande revue , le Pays , le Temps , le Figaro , itd. , jest autorem baletu Dolly z muzyką Gabriela Fauré , Sous le Masque i Les enchantements d'Alcine przez Georges aury , a opera-balet przez Albert Roussel , Padmavati .

Académie française przyznano mu Nagrodę Montyon w 1933 i Nagroda ogólnego Muteau w 1941 roku.

Zmarł nagle w wieku 70 lat, w Dole , krótko po wydaniu swojej drugiej córki, aresztowany przez gestapo w miejscu jej męża, założyciela w Jurze z ruchu walki z Henri Frenay . Po śmierci Romain Rolland składa hołd temu „wysokiej klasy uczonemu, artyście, pisarzowi, muzykologowi i sinologowi, który był blisko z Debussym i Sun Yat-senem. (...) Mógł wyrobić sobie głośne nazwisko i zdobyć wszystkie zaszczyty. Nie szukał go. Dążył do osiągnięcia złożonej i wyrafinowanej harmonii swojej wyjątkowej natury ”.

Pracuje

• Aristoxène de Tarente, uczeń Arystotelesa, a muzyka starożytności, praca doktorska, przedstawiona na Wydziale Literatury Uniwersytetu Paryskiego, Paryż, Francuskie Towarzystwo Drukarsko-Księgarskie, 1904, IV-371 s. i Leksykon Aristoxene , XLII s. Tamże, Reprint, Genewa, Minkoff, 1973, s. 372.
• Rameau, Paryż, Feliks. Alcan, 1908, 248 s. (3 th ed. 1919)
• Claude Debussy, Paryż, starszy Dorbon, les Bibliophiles fantaisistes, 1909, s. 113, Portret Claude Debussy, Paryż, Aux Armes de France, 1944, s. 145.
• Muzyka chińska, Paryż, Henri Laurens, 1910, 128 s. Chinese Music , Hollywood, wydawnictwa Hawley, 1993, 96 s.
• Księga dymu, przedmowa Claude Farrère, il. de Dalny, Paryż, starszy Dorbon, 1913, s. 185.
• Le Chagrin dans le palais de Han, chiński dramat, udekorowany przez René Piota i wydany przez Towarzystwo Literackie Francji, Durand, 1921, 77 s.
• Legendy nieśmiertelnych według chińskich autorów, Paryż, Albert Messein, 1922, 110 s.
• Teatr Serge de Diaghilew, Les Fâcheux, [I], Georges Braque, Jean Cocteau, Louis Laloy… [Portret Georgesa Aurica autorstwa J. Cocteau. - II. Realizacja sceniczna. Balet w 1 akcie Borisa Kochno na podstawie komedio-baletu Moliera. Monte-Carlo, teatr Monte-Carlo,19 stycznia 1924, red. Boris Kochno]. Paryż, Editions des Quatre Chemins, 1924, 2 tom. w -4 °, IX (bez stronicowania)
• Magiczne opowieści ze starożytnego chińskiego tekstu P'ou Soung-Ling (Nieśmiertelnego na wygnaniu), Paryż, H. Piazza, 1925, XII-218 s. P'ou Soung-Ling, Contes strangeres du Cabinet Leao, Paryż, Le Calligraphe, 1985, 176 s. Tamże, Paryż, red. Philippe Picquier, 1994, s. 175.
• „Opera” Louisa Laloya, s. 1-117, w Pięćdziesiąt lat muzyki francuskiej od 1874 do 1925 pod dyrekcją L. Rohozińskiego. T. 1, LL, Henry Malherbe, Jacques Brindejont-Offenbach i Emile Vuillermoz, Paryż, Editions musicales de la Librairie de France, 1925, XVI-395 s.
• La danse à l'Opéra, Paryż, Théo Brugière, [1927], bez paginacji, w języku francuskim i angielskim
• La Musique odkryta na nowo, 1902-1927, Paryż, Plon, le Roseau d'or, 1928, 297 s. Tamże, Przedmowa Georgesa Aurica, przedruk, Paryż, Desclée de Brouwer, 1974, II-298 s.
• Godzina muzyki z Beethovenem, przedmowa Louis Laloy, Paryż, francuska drukarnia, 1930, s. 62.
• Mirror of China, Paryż, Desclée de Brouwer, 1933, s. 340. Miror of China, Nowy Jork, Alfred A Knopf, 1936, s. 308.
• Jak słuchać muzyki, Paryż, Presses Universitaires de France, Biblioteka Ludowa, 1942, s. 64.
• Trzy dramaty z Azji, Neuchâtel, Editions de la Baconnière, Les Cahiers du Rhône, seria biała, nr 21, [1943], s. 143.

Tłumaczenia

• Théocrite , wydanie klasyczne, ze wstępem literackim, studium gramatycznym i notatkami, Louis Laloy i Julien Luchaire, Paryż, Delagrave, [1899], 214 s.
• Guido Adler, Richard Wagner, przekład Louisa Laloya, Lipsk, Breitkopf & Hartel, 1909, VIII-386 s.
• Heinrich Heine, Pisma żydowskie, przekład z niemieckiego ze wstępem i notatkami LL, Paryż, F. Rieder et cie, 1926, s. 235. Tamże, Reprint, Paryż, red. Du Sambre, 2006, 217 s.
• Herondas, Mimes, tekst zredagowany przez J. Arbuthnota Nairna i przetłumaczony przez Louisa Laloya, Paryż, Les Belles lettres, 1928 następnie 1960, str. 116. a greckie podwaja tłumaczenie francuskie
• Le Rêve du millet jaune, dramat taoistyczny XIII wieku, Paryż, Desclée de Brouwer, 1935, 139 s.
• Oscar von Riesemann, Moussorgski, przekład z niemieckiego i przedmowa Louis Laloy, Paryż, Gallimard, 1940, 317 s.
• Wiersze chińskie w przekładzie na język francuski ze wstępem i notatkami Louisa Laloya, Fryburg, Egloff, 1944, 105 s.
• Wybór wierszy chińskich, Paryż, Sorlot, [1944], s. 63.
• Hain-Jou Kia, Republika Chińska i Pokój Powszechny, fragment tekstu chińskiego w tłumaczeniu Louisa Laloya, Paryż, wyw. Ponroy, sd [1912], 24 s.

Muzyka

• Modeste Pietrowicz Moussorgskii, Borys Godounow, dramat muzyczny w 4 aktach i 9 obrazach z prologiem, wersja francuska MM. Michel Delines i Louis Laloy, Paryż, W. Bessel, 1911, 293 s. ; 1924, 284 s. ; 1926, 72 s. ; 1937, 72 s. ; dramat muzyczny, wiersz Puszkina, Paryż, Mercure, 1953, 36 s. (tekst rosyjski z francuskim tłumaczeniem Michela Delines i Louisa Laloya, w języku angielskim Edward Agate, broszura wydana do nagrania na płytach La Voix de son maître)
• Padmâvâti, opera-balet w 2 aktach, poemat Louisa Laloya, muzyka Alberta Roussela (op. 18), partytura na głos i fortepian, Paryż, Durand, 1919, V-219 s. Tamże, Paryż, Durand, 1922, s. 33. Tamże, Amery wyodrębnione z towarzyszeniem fortepianu, Paryż, Durand, 1923, 4 fasc. w fol.
• Modeste Petrovitch Moussorgskii, La foire de Sorotchintzy, opéra-comique, francuska wersja Louisa Laloya, Paryż, W. Bessel, 1923, 190 s. ; 1924, 57 s.
• M. Moussorgsky, Zbiór melodii, korekta tekstu nutowego i wersji francuskiej Louisa Laloya, Paryż, W. Bessel, sd, 88 s.
• Claude Debussy, Oda à la France, na solo, chór i orkiestrę, Paryż, Choudens, 1928, 19 s.
• Georges Auric, Les enchantements d'Alcine, balet w jednym akcie i trzech obrazach, wywód Louisa Laloya, Paryż, Au Menestrel, [1928], s. 54.
• N. Rimski-Korsakow, Opowieść o carze Saltanie, opera w czterech aktach i siedmiu obrazach z prologiem, wersja francuska Louisa Laloya, Paryż, W. Bessel, 1929, s. 62.
• Henri Tomasi, Chants laotiens, wiersze Louisa Laloya i Josepha Trillata, Paryż, Henry Lemoine, 1934, 15 s.

Bibliografia

• Słownik biografii francuskiej, fas. 110, Letouzey i Ané, 1997, kol. 449-450
• Deborah Priest, Debussy, Ravel i Strawiński: teksty Louisa Laloya (1874-1944), L'Harmattan, 2007, 394 s., przekład francuski Louisa Laloya (1874-1944), o Debussy'm, Ravelu i Strawińskim, Ashgate, 1999 , 350 pkt.
• Hui-chen Liao, Louis Laloy (1874-1944), jego działalność i wpływ na kompozytorów francuskich inspirowany cywilizacją chińską w latach 1900-1940, rozprawa doktorska, Paris-Sorbonne, dec. 2012, 482 s.
• Damien Top, „Utrapienia francuskiego Chińczyka: portret Louisa Laloya”, Padmâvatî, program, Mairie de Paris, 14-24 marca 2008, s. 102-107.
• Maurice Ravel , Całka: Korespondencja (1895-1937), pisma i wywiady: wydanie ustalone, przedstawione i opatrzone adnotacjami przez Manuela Cornejo , Paryż, Le Passeur Éditeur,2018, 1769  s. ( ISBN  978-2-36890-577-7 i 2-36890-577-4 , informacja BNF n O  FRBNF45607052 )Zawiera 5 korespondencji od Ravela do Laloya (1906-1922) i 1 deklarację od Ravela do Laloya dla prasy (1909)

Uwagi i referencje

1. Kto był kim, kto jest kim XX wieku, Paryż, Dictionnaire Laffitte, 2005, s. 1131
2. Maurice Brillant, L'Aube, 9-10 lipca 1939. Jego siostra, Marguerite Babaïan (1874-1968), śpiewaczka, jest dedykowana melodii Tripatos Maurice'a Ravela i jej drugiej siostry, Arminii (1876-1970) , malarz, był uczniem Eugène Carrière (Bénézit, Słownik malarzy, rzeźbiarzy, rysowników i rytowników, t. 1, s. 319).
3. „  Znika postać ruchu oporu: André Léculier  ”, La Voix du Jura ,22 lipca 2004 r.
4. Berlin, Raabe i Plothow, 1886, 41 s.
5. Julien Luchaire, Spowiedź przeciętnego Francuza , Florencja, Olschki ,1965, s.  45-46
6. Claude Debussy, Korespondencja (1872-1918) , Gallimard ,2005, s.  1213
7. Louis Laloy i Deborah Priest, Debussy, Ravel i Stravinsky: teksty Louisa LaLoya (1874-1944) ,2007, 387  s. ( ISBN  978-2-296-03562-1 , czytaj online ).
8. Stefan Jarociński, Debussy , Le Seuil ,1970, s.  71
9. Jacques Maritain-Emmanuel Mounier, Korespondencja (1929-1939) , Desclée de Brouwer ,1973, s.  51
10. Muriel Détrie "  Louis Laloy Victor Segalen  " Cahiers Victor Segalen , Librairie Honore Champion n O  2,2015, s.  230-239
11. Francis Steegmuller, Cocteau , Buchet-Chastel ,1973, s.  238-240
12. "  -  " Franche Comté Mont-jura , N O  195Październik 1935
13. "  -  ", Nowa Era , 13 września do 17 października 1939 r.
14. Louis Laloy, Claude Debussy , Aux Armes de France, 2 th  ed. , s.  95
15. Marcel Dietschy "  Louis Laloy  " Biuletyn Towarzystwa znajomych z Meudon , N O  142wiosna 1977, s.  2276-2286
16. Claude Debussy, op. cit., s. 1554-1555
17. "  Hołd Louis Laloy (1874-1944)  " L'informacji Musicale , N O  151,31 marca 1944 r
18. Książka o Rameau w Google Books.
19. Biografia Debussy'ego w Książkach Google.
20. Szczegóły książki na stronie Uniwersytetu Quebec; książka dostępna online.
21. Książka.
22. Książka w Książkach Google.
23. Szczegóły książki na stronie Uniwersytetu Quebec; książka dostępna online.
24. Szczegóły książki na stronie Uniwersytetu Quebec; książka dostępna online.
25. Szczegóły książki, w katalogu SUDOC.
26. Książka w Książkach Google.

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Katalonii
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Portugalii
  • Biblioteka Narodowa Grecji
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Zasoby związane z muzyką  :
  • Dyskoteki
  • (pl)  Międzynarodowy Projekt Biblioteki Muzyki Muzycznej
  • (pl)  MusicBrainz
• Zasoby badawcze  :
  • Nauczona Francja
  • Prace doktorskie w listach bronionych we Francji w latach 1808-1940
• Zasób związany z przedstawieniem  :
  • (w)  Internet Broadway Database
• Zasoby dotyczące sztuk pięknych  :
  • AGORHA
• Uwaga w słowniku lub encyklopedii ogólnej  : Deutsche Biographie