Imię i nazwisko | Игорь Фёдорови Стравинский |
---|---|
Narodziny |
17 czerwca 1882 r. Oranienbaum , Imperium Rosyjskie |
Śmierć |
6 kwietnia 1971 Nowy Jork , Stany Zjednoczone |
Podstawowa działalność | Kompozytor , dyrygent |
Styl | Nowoczesna muzyka |
Mistrzowie | Nikołaj Rimski-Korsakow |
Ascendenty | Fiodor Strawiński |
Rodzina |
Rodzina Strawińskich Jurij Strawiński (ru) (brat) |
Podstawowe prace
Igor Fiodorowicz Strawiński (po rosyjsku : Игорь Фёдорович Стравинский ), ur.17 czerwca 1882 r.w Oranienbaum w Rosji i zmarł dnia6 kwietnia 1971w Nowym Jorku Stanów Zjednoczonych , to kompozytor , dyrygent i pianista rosyjski (naturalizowany francuski w 1934 roku , a następnie USA w 1945 ) z muzyką nowoczesną , uważany za jednego z najbardziej wpływowych kompozytorów XX th wieku .
Praca Strawińskiego obejmuje prawie siedemdziesiąt lat. Charakteryzuje się dużą różnorodnością stylów. Kompozytor przystąpić do sławy, tworząc trzy balety Skomponował muzykę do rosyjskich baletów o Diagilewa : Firebird (1910), Pietruszka (1911) i jego dzieło Święto wiosny (1913), który miał znaczący wpływ na podejście do rytmu w muzyka klasyczna. W latach 20. jego twórczość muzyczna przybrała zwrot neoklasyczny i powróciła do form tradycyjnych ( concerto grosso , fuga i symfonia ). Wreszcie w latach 50. Igor Strawiński zbadał możliwości muzyki serialnej .
Igor Strawiński urodził się dnia 17 czerwca 1882 r.w Oranienbaum w Rosji, gdzie jego rodzice byli na wakacjach, ale całe dzieciństwo spędził w 66 Krioukov Kanale w Petersburgu , gdzie mieszka rodzina Strawińskich . Jej ojciec, Fiodor Strawiński jest śpiew basowy w Teatrze Maryjskim .
Igor Strawiński jest trzecim w rodzinie czwórki dzieci. Rodzice Strawińskiego są surowi, a jego relacje z dwoma starszymi braćmi też są chłodne: „Okazał mi czułość tylko wtedy, gdy byłem chory”, pisze o swoim ojcu we Wspomnieniach i komentarzach .
Pomimo tego, że jego ojciec był znanym śpiewakiem, młody Strawiński w młodości miał bardzo mało kontaktu z muzyką klasyczną. W 1890 roku, osiem lat, Śpiąca królewna przez Czajkowskiego i później Życie za cara przez Glinka pozostają tylko dwa jego główne doświadczenia koncertowe swojego dzieciństwa. Igor zaczął lekcje gry na fortepianie w wieku dziewięciu lat i „nie wydaje się mieć szczególnej skłonności do muzyki”. To, co małe dziecko najbardziej lubiło na pianinie, to improwizacja, pomimo wielu krytyki pod jego adresem. „Ta ciągła praca improwizacji nie była całkowicie jałowa, bo z jednej strony przyczyniła się do lepszego poznania fortepianu, az drugiej zrodziła muzyczne idee” – pisze w swoich Kronikach mojego życia . Jego pierwszym nauczycielem będzie następcą M me Khachperova, uczeń Antona Rubinsteina , który ma Stravinsky pracę nad repertuarem klasycznej i romantycznej w bardzo autorytarny sposób, idąc nawet tak daleko, by całkowicie zakazać używania pedału.
Jego pierwsze próby kompozytorskie nie były wystarczająco satysfakcjonujące, ojciec zapisał go do szkoły prawniczej w Petersburgu w 1901 roku. W tym samym czasie pobierał lekcje harmonii i kontrapunktu. Chociaż studiowanie harmonii „nie daje mu satysfakcji”, sam dużo ćwiczy kontrapunkt. Jednak śmierć ojca21 listopada 1902odciąża to. Nawet jeśli pozostaje na uniwersytecie przez cztery lata, uczęszcza najwyżej na około pięćdziesiąt kursów. Obecnie spędza wieczory w Teatrze Maryjskim i na koncertach symfonicznych Imperial Society oraz wykonuje inne eseje kompozytorskie, w tym pieśń Burzowe chmury i Scherzo na fortepian.
Punktem zwrotnym w muzycznej edukacji Strawińskiego było jego spotkanie z Nikołajem Rimskim-Korsakowem latem 1902 roku . „Powiedziałem mu o moim pragnieniu zostania kompozytorem i zapytałem go o zdanie. ", On mówi. Słynny kompozytor, odradzając mu Konserwatorium , powiedział mu, że będzie gotów go uczyć, gdy przyswoi sobie elementarne pojęcia harmonii i kontrapunktu. Latem następnego roku Rimski-Korsakow zaczął udzielać mu lekcji po wysłuchaniu Sonaty fortepianowej fis-moll . Te nauki, które trwały aż do śmierci Rimskiego-Korsakowa, skupiały się głównie na sztuce orkiestracji i formach klasycznych.
„Dał mi strony z partyturą fortepianową nowej opery, którą właśnie ukończył, do zorkiestrowania. Kiedy zorkiestrowałem fragment, pokazywał mi swoją osobistą instrumentację tego samego utworu. Musiałem skonfrontować się z tymi dwoma i to znowu ja musiałem mu wytłumaczyć, dlaczego zaaranżował to inaczej. Jeśli nie mogłem, wyjaśnił mi to. "
Igor Strawiński poślubił w 1906 swoją kuzynkę Catherine Gavrilovna Nossenko, która dała mu czworo dzieci: Fiodora (znanego jako Theodore ) w 1907 roku, Lioudmillę w 1908 roku, Światosława (znanego jako Soulima) w 1910 i Milenę (znaną jako Milène) w 1914 roku.
Pierwszym utworem, który Strawiński skomponował podczas nauki u Rimskiego-Korsakowa, jest Symfonia Es z 1907 roku . Fantastic Scherzo i Fireworks będzie postępować , to ostatnie przerwane po ogłoszeniu śmierci kapitana21 czerwca 1908. Strawiński następnie skomponował pieśń żałobną ku jego pamięci, dzieło zagubione podczas rewolucji rosyjskiej i odnalezione w 2015 roku. Stworzenie fajerwerków ,6 lutego 1909, ma decydujące znaczenie dla kariery kompozytora, ponieważ Serge de Diagilev jest obecny.
Kiedy Diagilew odkrył Strawińskiego, był już bardzo popularny w Paryżu , nie baletami, ale koncertami muzyki rosyjskiej i oper, w tym francuskim dziełem Borysa Godunowa . Na początku 1909 zwrócił się do baletu. W przypadku Les Sylphides Diagilew prosi kilku kompozytorów o zorkiestrowanie utworów Chopina . Będąc pod wrażeniem obejrzanych właśnie fajerwerków , poprosił Strawińskiego o zorkiestrowanie Nokturnu As-dur i Genialnego Walca Es-dur na potrzeby swojego przyszłego wykonania.
Latem, kiedy Diagilew wyjechał do Paryża, gdzie odniósł niezwykły sukces w swoim pierwszym sezonie Baletów Rosyjskich , Strawiński wycofał się do Oustilug na Ukrainie , aby skomponować pierwszy akt swojej opery Le Rossignol . Przerywa jednak pracę na prośbę Diagilewa, który zamawia mu swój pierwszy balet. Na nowy sezon reżyser chce zaprezentować nowe dzieło, inspirowane legendą Ognistego Ptaka . Poprosił Anatolija Liadowa, aby napisał dla niego muzykę, ale ten ostatni był zbyt wolny, więc Diagilew postanowił poprosić o to Strawińskiego, wówczas dwudziestosiedmioletniego. Ogromny sukces L'Oiseau de feu , stworzył25 czerwca 1910, od razu czyni z kompozytora gwiazdę.
Kolejne dwa balety, które Strawiński skomponował dla trupy Diagilewa, po L'Oiseau de feu , wyznaczyły zmianę kierunku jego muzycznego podejścia. O ile Ognisty ptak jest nadal mocno zakotwiczony w tradycji postromantycznej odziedziczonej m.in. po Rimskim-Korsakowie , Pietruszka stworzyła13 czerwca 1911, oznacza ważną przerwę. Strawiński porzuca całą ciepłą i „magiczną” harmonię L'Oiseau de feu , charakteryzującą się między innymi obfitym wykorzystaniem chromatyki. Używa teraz „politonalności” i zestawienia sekwencji rytmicznych.
Przez następne dwa lata Strawiński skomponował bardzo niewiele utworów: dwa cykle pieśni i krótką kantatę mistyczną Le Roi des étoiles . Jednak zrobił to, co prawdopodobnie stanie się jego najsłynniejsze dzieło, które z pewnością zapewnić mu miejsce wśród najważniejszych kompozytorów XX th wieku, Święto wiosny . Jej powstanie , jedno z najbardziej kontrowersyjnych w historii muzyki, odbywa się w dniu29 maja 1913 r.w Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu w choreografii Wacława Niżyńskiego i pod kierownictwem muzycznym Pierre'a Monteux . Kompozytor tak opisuje to wykonanie w swoich Kronikach mojego życia : „[Opuściłem] salę z początkowych taktów preludium, co natychmiast wzbudziło śmiech i kpiny. Byłem oburzony. Demonstracje te, początkowo izolowane, szybko stały się powszechne, az drugiej strony, prowokując kontr-demonstracje, bardzo szybko przerodziły się w straszliwy wrzawę. W Le Sacre Strawiński eksploruje elementy, których doświadczył już w swoich pierwszych dwóch baletach, a mianowicie rytm i harmonię. Jeden składa się z bezprecedensowej dynamiki, podczas gdy drugi opiera się częściowo na wykorzystaniu agregatów dźwiękowych.
Kilka dni po premierze Święta wiosny Strawiński zapada na dur brzuszny co zobowiązuje go do spędzenia sześciu tygodni w domu opieki w Neuilly . Po odejściu skomponował trzy małe pieśni zwane Souvenirs de monfance , ale już postanowił wrócić do swojej opery Le Rossignol , której kompozycję przerwano w pierwszym akcie na zamówienie L'Oiseau de fire , w 1909 roku . Jednak jego styl, który od tamtej pory bardzo się zmienił, Strawiński uczyni z pierwszego aktu 1909 roku swego rodzaju prolog, uzasadniając tym samym różnice muzyczne między tym a resztą opery. Poemat symfoniczny Le Chant du rossignol , który zaczerpnął z niego w 1917 roku , przez wielu uważany jest za „ostateczne pożegnanie z Koronacją ”. "
W następnych latach Strawiński walczył z mniejszymi grupami, a działalność Diagilewa i Baletów Rosjan przerwała wojna . Podczas ostatniej podróży do Rosji , zaledwie miesiąc przed wybuchem I wojny światowej, kompozytor przywiózł dwa zbiory rosyjskich pieśni ludowych, które stanowiły podstawę większości jego utworów aż do Pulcinelli w 1920 roku . Dopiero w 1962 roku Strawiński ponownie postawił stopę w swoim rodzinnym kraju, tym razem jako obywatel amerykański.
W latach 1914 i 1917 , Strawiński składzie Les noces , opowiadając rosyjskiego chłopa ślubu. Nie mogąc jednak zdecydować się na instrumentację utworu, ukończył go dopiero sześć lat później, na głos, cztery fortepiany i perkusje. To było między 1915 i 1916 , które kompozytor skończył Renard (na cztery głosy i siedemnastu muzyków), opartej na popularnej rosyjskiej opowieści o lisa i koguta.
W 1917 roku, dzień po rewolucji lutowej , Strawiński spędził trochę czasu w Rzymie , w towarzystwie Diagilewa, Leonide Massine , Leona Baksta , Jeana Cocteau , Ernesta Ansermeta i przede wszystkim Pabla Picassa , z którym nawiązał wielką przyjaźń i który wykona trzy jego słynne portrety (jeden w 1917 i dwa w 1920). Po powrocie z Rzymu Strawiński jest zszokowany, gdy dowiaduje się, że jego niemiecka guwernantka, która wychowywała go od urodzenia i do której „był głęboko przywiązany i którą kochał jak drugą matkę”, zmarła. Kilka miesięcy później na froncie rumuńskim ginie jego brat Goury. Strawiński znajduje się w tym czasie w bardzo niepewnej sytuacji materialnej, mając trudności z wyżywieniem żony i czwórki dzieci. Dlatego wyobraża sobie, we współpracy z pisarzem Charlesem-Ferdinandem Ramuzem i dyrygentem Ernestem Ansermetem , wędrowny pokaz kieszonkowy. To The Soldier's Story , spektakl dla trzech recytatorów i siedmiu muzyków, stworzony w Lozannie w 1918 roku , ale którego planowana trasa koncertowa po szwajcarskich wioskach została przerwana z powodu epidemii hiszpańskiej grypy . Poniższy utwór wyznacza bardzo ważny punkt zwrotny w karierze kompozytora, gdyż jest to jego pierwsza kompozycja z tzw. okresu neoklasycznego .
W okresie wojny Strawiński mieszkał głównie w Szwajcarii (z podróżą do Włoch i drugą do Hiszpanii), potem powiedział „jak po pokoju, aktywne życie w całej Europie, a zwłaszcza we Francji, wznowiło się w najbardziej intensywny sposób, […] ] Postanowiłem przewieźć moje penaty do Francji, gdzie bił wówczas puls światowej aktywności”.
Od Pulcinelli ( 1920 ), według Pergolèse'a , rozpoczyna się tak zwany „neoklasyczny” okres Strawińskiego (droga, którą badali zresztą tuż przed nim kompozytorzy tacy jak Georges Enesco ze swoją Suitą orkiestrową op. 20 czy Maurice Ravel ze swoim Tombeau de Couperin ): trwa do momentu powstania opery The Rake's Progress w 1951 roku . Następnie czerpie z muzyki: Machauta , Bacha , Webera , Rossiniego , Czajkowskiego i innych, ale z humorem, zawodem i oryginalnością nie mającą nic epigońskiego.
Igor Strawiński i jego rodzina wyjechali na stałe ze Szwajcarii latem 1920, aby spędzić lato w Carantec w Finistère na zaproszenie Cipy i Idy Godebskich, następnie przeniósł się do willi Coco Chanel „Bel Respiro” w Garches jesienią 1920 do marca 1921 i wreszcie w Anglet . W tym okresie skomponował:
Od wiosny 1921 do jesieni 1924 Strawiński mieszkał w Biarritz na baskijskim wybrzeżu. Jego przyjaciele Ravel, Aleksander Benois , Artur Rubinstein , ale przede wszystkim Chanel i bogaty chilijskie , który stał się jego patronem, M mnie Errazuriz, zachęcał go w tym wyborze. Następnie wykonywane są następujące czynności:
Pod koniec 1924 roku rodzina przeniosła się do Nicei . W tym okresie narodziły się dwie nowe wielkoformatowe prace o surowej tematyce:
Jednak w przypadku Capriccio na fortepian ( 1929 ) pisarstwo staje się bardziej pogodne i zwiewne, a nawet żartobliwe, nie rezygnując z pewnego formalnego rygoru.
W latach 1931-1933 rodzina przeniosła się do Voreppe (Isère), willi de la Véronnière (dziś mediateka Strawińskiego). Składają się wtedy:
Następnie w Paryżu:
W 1940 roku Strawiński schronił się w Stanach Zjednoczonych wraz ze swoją drugą żoną Vérą de Bosset. W latach 40. jednym z jego uczniów w Stanach Zjednoczonych był kompozytor i pedagog Robert Strassburg (1915-2003).
W amerykańskim okresie Strawińskiego można wyróżnić dwa etapy, pierwszy od Symfonii C (1940) do opery The Rake's Progress (1951). Drugi zaczyna się około 1950 roku i trwa do Threni (1958).
Około 1950 roku , w obliczu rosnącego wpływu trzech wiedeńczyków ( Schönberg , Berg , a zwłaszcza Weberna ) oraz w mniejszym stopniu Varese -- który pracował bardziej z dźwiękami niż z koncepcjami i dziedzictwem z przeszłości -- Strawiński może wystąpić jako rzecznik za muzyczną „reakcję”. Następnie wykonuje swój pozornie najbardziej spektakularny zwrot , przyjmując bardzo osobisty serializm , bardziej w stylu Weberna niż Schönberga. Dowodem na to są nieśmiałe eseje w Kantacie z 1952 roku o średniowiecznych tekstach angielskich, Septet - w szczególności jig, ukłon w stronę Schönberga z Suity fortepianowej Opus 25 ( 1953 ) - Trzy pieśni Szekspira ( 1953) ), In memoriam Dylana Thomasa ( 1954 ), który jest jego pierwszym całkowicie seryjnym utworem, a potem przede wszystkim Canticum Sacrum , w którym gra13 września 1956premierę w Bazylice świętego Marka w Wenecji przed patriarchą Wenecji , M gr Angelo Giuseppe Roncalli, który został papieżem kilka lat później pod nazwą Jana XXIII , zaprosił go oddać do Kaplicy Sykstyńskiej i „Pod uszlachetnia w tym samym czasie. Balet Agon w 1957 roku zamknął ten okres.
Jego styl jest okrojony, z wielką surowością, a ważne miejsce zajmuje inspiracja religijna (Strawiński jest ortodoksyjny i fanatycznie wierzący, według Nadii Boulanger ), z Threnim ( 1958 ), arcydziełem Abrahamem i Izaakiem ( 1963 ) poświęconym narodowi Izraela i śpiewane po hebrajsku, posępne Introïtus ( 1965 ) czy ostatnie pieśni Requiem ( 1966 ), które wydają się być podsumowaniem całej jego twórczości. Miejmy również zacytować Movements na fortepian i orkiestrę ( 1959 ), bardzo Webernien w tempie i mało znane Wariacje (Aldous Huxley in memoriam) na orkiestrę ( 1963 ): kilka fragmentów zrobić jeden myśleć o Karlheinza Stockhausena w Gruppen .
Po kilku dniach spędzonych w szpitalu, lato 1970 roku spędził w Évian-les-Bains, gdzie przyjął rodzinę, był to jego ostatni pobyt w Europie odkąd zmarł z powodu obrzęku płuc na6 kwietnia 1971w Nowym Jorku po prezentacji The Rake's Progress . Zgodnie z jego ostatnim życzeniem został pochowany kilka dni później w prawosławnej części cmentarza San Michele w Wenecji , kilka kroków od grobu Diagilewa .
Dla Strawińskiego muzyka ma na celu „ustanowienie porządku w rzeczach, w tym i przede wszystkim porządku między człowiekiem a czasem […]. Budowa wykonana, porządek osiągnięty, wszystko jest powiedziane. "
Zwyczajowo ewolucję Strawińskiego dzieli się na trzy okresy: rosyjski , neoklasyczny i serialny . Ale w swoich początkach odtwarza więcej niż zapożycza materiał ludowy, a elementy jego języka nie są pochodzenia rosyjskiego, ale stanowią kulminację niektórych tradycji zachodnich. Jego neoklasycyzm nie jest ze swej strony pastiszem, ale punktem wyjścia do poszukiwań stylistycznej obiektywności w ramach uniwersalności formy i ducha, co tłumaczy uporczywe zainteresowanie tematami ponadczasowymi, niemal rytualistycznymi. Jego prace seryjne wreszcie rosnąć do jej skutków ekstremalnych dobra dyscypliny kosztem elementu subiektywnego i są obsługiwane tylko w zbiorowej zjawiska muzycznego XX th wieku . Jej przebieg mógł więc wydawać się już nie następstwem zrostów i rozłączeń, które z konieczności prowadzą do powątpiewania w jej głęboką autentyczność, ale jako świadectwo rzeczywistej jedności.
Strawiński napisał dwie książki, które są często wznawiane. Pierwsza, Chroniques de ma vie , to autobiografia opowiadająca o jego życiu do 1935 r. Następnie była wznawiana w 1962 r. i od tego czasu regularnie. Drugie dzieło, Poétique Musicale , napisane w 1945 roku, jest esejem o muzyce. Wykorzystuje teksty wykładów wygłoszonych na Harvardzie w latach 1939-1940 „wyznanie wiary na rzecz czystej muzyki”.
Robert Craft , jego przyjaciel i współpracownik przez ostatnie trzydzieści lat jego życia, również napisał wiele tomów z kompozytorem lub o nim. Wspomnijmy tutaj te, które powstały we współpracy z nim: Rozmowy z Igorem Strawińskim , Pamiątki i komentarze , Wystawy i opracowania , Dialogi i pamiętnik , Tematy i epizody oraz Retrospektywy i zakończenie .
O przyjaźni obu artystów świadczy książka Souvenirs sur Igor Stravinsky , napisana w 1929 roku przez Charlesa Ferdinanda Ramuza .
Jego najstarszy syn, Theodore Strawinsky , napisał książkę o muzyku The Message from Igor Strawinsky , opublikowaną w 1948 i wznowioną w 1980. Napisał także książkę wspomnień o swoich rodzicach Katarzynie i Igorze Strawińskich, album rodzinny , w 1973.
DyskografiaStrawiński został sprowadzony od lat 1910. do dyrygowania jego kompozycjami. To jest2 kwietnia 1914że po raz pierwszy dyryguje orkiestrą. Podczas próby Symfonii Es , prowadzonej koncertowo przez Ernesta Ansermeta , dyrygent zaprasza kompozytora do przejęcia pałki. Jednak dopiero w następnym roku miał okazję wystąpić przed publicznością na gali na rzecz Czerwonego Krzyża , wygłoszonej przez Diagilewa w Genewie . Kompozytor dyryguje następnie L'Oiseau de feu .
Mimo że przed II wojną światową dokonał kilku nagrań swojej muzyki dla RCA i Columbia , Strawiński nagrał prawie wszystkie swoje utwory w latach 50. i 60. pod kierownictwem producenta Goddarda Liebersona (en) dla wytwórni Columbia Records , która od tego czasu przekształciła się w Sony Klasyczny . Nagrywając kompozytor znalazł dobry sposób na zachowanie myśli muzycznej.
Robert Craft , przyjaciel i współpracownik Strawińskiego od lat pięćdziesiątych do jego śmierci, dokonał licznych nagrań prowadzących do kompletnego albumu dla Naxos .