Camille Saint-Saëns

Camille Saint-Saëns Opis obrazu Saintsaens.jpg. Kluczowe dane
Imię i nazwisko Charles Camille Saint-Saëns
Narodziny 9 października 1835
Paryż , Królestwo Francji 
Śmierć 16 grudnia 1921(w wieku 86 lat)
Algier , Algieria francuska
Główna działalność kompozytor od muzyki , organista , pianista i nauczyciel
Styl romantyczny
Szkolenie Konserwatorium Paryskie
Mistrzowie François Benoist , Jacques-Fromental Halévy
Edukacja Szkoła Niedermeyera
Studenci André Messager , Gabriel Fauré
Odznaczenia honorowe Akademia Sztuk Pięknych (1881)
Wielki Krzyż Legii Honorowej (1913)
Order Wiktorii (1902)
Doktor honoris causa z Cambridge (1893) i Oxford (1907)

Podstawowe prace

Charles Camille Saint-Saëns ( / s ɛ̃ . S ɑ̃ s / ), urodzony dnia9 października 1835w Paryżu i zmarł dnia16 grudnia 1921w Algierze , to pianista , organista i kompozytor francuski z epoki romantyzmu.

Napisał dwanaście oper, z których najbardziej znane to Samson i Dalila ( 1877 ), liczne oratoria, pięć symfonii, pięć koncertów fortepianowych, trzy na skrzypce i dwa na wiolonczelę, kompozycje chóralne, Requiem , Oratorium na Boże Narodzenie , muzykę kameralną i malowniczą. utwory, w tym Le Carnaval des Animaux ( 1886 ).

Ponadto zajmuje szczególne miejsce w historii kina, ponieważ w 1908 roku był pierwszym znanym kompozytorem, który skomponował muzykę specjalnie do filmu „Zabójstwo księcia Guise” .

Biografia

Cudowne dziecko

Camille Saint-Saëns urodził się przy rue du Jardinet 3 w Paryżu jako syn Jacques'a Josepha Victora Saint-Saënsa ( 1798 - 1835 ) i Françoise Clémence Collin (1809-1888). Został ochrzczony w dniu27 października 1835w kościele Saint-Sulpice w Paryżu .

Zaczął grać na pianinie z jego cioteczna babka, a następnie z kompozytorem i nauczycielem Camille-Marie Stamaty ( 1811 - 1870 ). Ten ostatni polecił go kompozytorowi Pierre Maledenowi , który nauczył go teorii i kompozycji. Camille okazuje się cudownym dzieckiem  : swój pierwszy koncert dał w wieku 10 lat6 maja 1846 r.i wrażenie z trzecim koncert z Beethovena oraz concerto n o  15 K.450 przez Mozarta . Pisze i gra nawet własną kadencję do koncertu Mozarta.

Równolegle do błyskotliwych studiów ogólnych wstąpił w 1848, w wieku 13 lat, do Konserwatorium , gdzie uczył się gry na organach u François Benoist (1794-1878), kompozycji u Jacquesa Fromentala Halévy'ego (1799-1862), a także korzystał z porad Charlesa. Gounoda (1818-1893). Opuścił Konserwatorium z nagrodą organową w 1851 roku . W tym samym roku przegrał konkurs o Prix ​​de Rome . W 1852 zdobył nagrodę kompozytorską na konkursie Sainte-Cécile w Bordeaux za kantatę Oda à Sainte-Cécile.

Początki jako organista

W 1853 roku , w wieku osiemnastu lat, został organistą kościoła Saint-Merri w Paryżu i jednocześnie stworzył swoją I Symfonię . Szybko zyskał bardzo dobrą reputację i wzbudził podziw takich muzyków jak Hector Berlioz i Franciszek Liszt .

W 1857 roku udało mu się Lefébure-Wely na Cavaille-Coll wielkich organów w kościele Madeleine w Paryżu i otrzymał wizytę kilku muzyków, w tym Liszta, który był pod wrażeniem jego improwizacji. Liszt określi więc Saint-Saënsa jako „pierwszego organistę na świecie”. Saint-Saëns miał wtedy dwadzieścia dwa lata. Pozostał na tym stanowisku przez dwadzieścia lat, które uważał za najszczęśliwsze w swoim życiu.

Przez te wszystkie lata działalność kompozytora była intensywna: przyczynił się do nowych wydań dzieł Glucka , Mozarta , Beethovena , ale także Liszta . Broni dzieł Schumanna i Wagnera, ale mało docenianych w Konserwatorium Paryskim . Komponował bardzo dużo: w 1858 wydawca Girod zapłacił mu 500 franków za dostarczenie partytury Sześciu duetów na fortepian i fisharmonię , za które kupił teleskop .

Lata 1860-1870

Od 1861 do 1865 roku uzyskał stanowisko profesora fortepianu w Ecole Niedermeyer , założona w 1853 roku w IX th dzielnicy Paryża . Tam uczył w szczególności Gabriela Fauré i André Messagera . W tym samym czasie ponownie spróbował szczęścia w konkursie Prix ​​de Rome i znów poniósł porażkę, co nie przeszkodziło mu w dalszej obfitości komponowania. I tak w 1867 r. podczas Wystawy Powszechnej w Paryżu jego kantata Les Noces de Prométhée otrzymała jednogłośnie i w pierwszym głosowaniu pierwszą nagrodę w konkursie, którego jury składało się z kompozytorów tak sławnych jak Rossini. , Auber , Berlioz , Verdiego i Gounoda . W następnym roku skomponował swój drugi koncert fortepianowy w zaledwie siedemnaście dni , ponieważ jego przyjaciel Anton Rubinstein przyjeżdżał do Paryża i potrzebował czegoś nowego do zagrania.

w maj 1870uczestniczył w wykonaniu swojej kantaty Les Noces de Prométhée w Weimarze podczas festiwalu Tonkünstler Versammlung, któremu przewodniczył Liszt z okazji stulecia urodzin Beethovena. Jeszcze przed powrotem do Francji Saint-Saëns rozmawiał z węgierskim kompozytorem o jego biblijnym projekcie operowym Samson et Dalila , prezentowanym wielokrotnie podczas paryskich wieczorów muzycznych, ale niezbyt udanym. Liszt mówi mu wtedy, że musi dokończyć swoją operę i że każe ją zagrać w Weimarze, mimo że nie słyszał nawet nuty utworu.

W czasie wojny francusko-pruskiej 1870-71 , Saint-Saëns angażuje się w 4 -go Batalionu Gwardii Narodowej . W tym okresie dowiedział się o śmierci jednego z jego przyjaciół, Henri Regnaulta , malarza i śpiewaka orientalisty, który zginął podczas bitwy pod Buzenval na19 stycznia 1871. Poświęcił mu Marsz Bohaterski op.34, skomponowany podczas wojny. Po powstaniu komunardów w marcu 1871 r. Saint-Saëns martwił się częściowo ze względu na stanowisko organisty w kościele Madeleine, ale także z powodu przywiązania do spraw republikańskich.

Wyjechał więc do Anglii, by dołączyć do przyjaciół Charlesa Gounoda i Pauline Viardot, i przybył na otwarcie Wystawy Powszechnej w Londynie w 1871 roku. Tam usłyszał kantatę Gounoda Gallia , skomponowaną w nawiązaniu do konfliktu francusko-pruskiego, zwłaszcza w siedzibie paryskiej , reprezentowany w tym samym programie co uwertura przez niemieckiego Ferdynanda Hillera . W liście do matki Saint-Saëns wyjaśnia, że ​​kantata odniosła duży sukces, podczas gdy uwertura „nie miała”. Następnie woła, że „Francja jest pomszczona!” "

Wykorzystał swoją podróż, aby studiować partytury Haendla w bibliotece w Pałacu Buckingham . Dopiero po zakończeniu niepokojów politycznych Saint-Saëns powrócił do Francji, a następnie założył wraz z Romainem Bussine,25 lutego 1871 r., Narodowe Towarzystwo Muzyczne . Ma to na celu upowszechnianie dzieł współczesnych kompozytorów francuskich, dotychczas znajdujących się w bardzo niekorzystnej sytuacji we francuskich towarzystwach koncertowych na rzecz dzieł kompozytorów niemieckich. Wśród założycieli tego stowarzyszenia są także César Franck , Édouard Lalo i Gabriel Fauré . Znajdujemy tutaj jedną z ważnych cech charakteru końca XIX wieku, która objawiła się w Saint-Saëns: patriotyzm .

Podobnie jak jego rówieśnicy, w tym wielu artystów i intelektualistów, patriotyzm Saint-Saënsa nie obywał się bez uczucia głębokiej nieufności wobec cudzoziemców, a zwłaszcza Niemców , co jednak nie przeszkodziło mu w powrocie do Niemiec, zwłaszcza do Bayreuth w 1876.

Rok 1872 był dla kompozytora mrocznym rokiem: niepowodzenie jego lirycznego dzieła Żółta księżniczka i śmierć jego ciotecznej ciotki, która nauczyła go gry na fortepianie. Po raz pierwszy wyjechał do Algieru ze względów zdrowotnych w 1873 roku. Wróci tam wiele razy.

Od lat 70. XIX wieku do końca życia w 1921 r. Saint-Saëns regularnie przemawiał na forach dziennikarskich, ujawniając w ten sposób swoje przemyślenia na temat muzyki i muzyków.

Ślub

Przebywający w celibacie Saint-Saëns ożenił się w 1875 w wieku czterdziestu lat z Marie-Laure Truffot (1855-1950), a następnie w wieku 19 lat. Jest córką przemysłowca Rodrigues Philippe Truffot, również burmistrza Cateau-Cambrésis . Życie domowe jest trudne: Marie-Laure jest obiektem wrogości teściowej, a Saint-Saëns poświęca się głównie muzyce (ze względu na koncerty nie było miesiąca miodowego) . On i Marie-Laure mieli dwoje dzieci, dwóch synów, z których najstarszy, André, zmarł w wieku dwóch i pół roku, gdy spadł z balkonu rodzinnego mieszkania wmaj 1878. Saint-Saëns obwinia o to swoją żonę, która nie mogąc już karmić drugiego, Jean-François, wyprowadza się na prowincję, by powierzyć go niani, z którą z kolei zmarł w lipcu tego samego roku, prawdopodobnie zapalenie płuc. Po trzech latach rosnącej separacji Saint-Saëns definitywnie rozstał się z żoną w 1881 roku, bez rozwodu.

Wielu autorów przywoływało lub sugerowało, najczęściej zwięźle, kwestię domniemanego homoseksualizmu Saint-Saënsa i jego reputacji w tym względzie, ale żadne fakty nie potwierdzają tych pytań.

Sława

w Listopad 1875, Saint-Saëns zostaje zaproszony przez Rosyjskie Towarzystwo Muzyczne na tournée w Sankt-Petersburgu . Prezentuje swoje prace i reżyseruje („z ogniem”, według krytyków) La Danse macabre . Z Antonem Rubinsteinem gra na dwóch fortepianach swoje wariacje na tematy Beethovena.

Artystycznie Saint-Saëns jest szczęśliwszy niż w życiu osobistym. W 1877 otrzymał 100 000 franków od patrona Alberta Libona, który zmarł w tym samym roku. Zatrzymał się w Devise nad Sommą, gdzie poznał burmistrza Georgesa Tattegraina , rzeźbiarza i jego brata, malarza Francisa Tattegraina , od którego kupił obraz Marine . Skomponował w tym miejscu The Silver Stamp oraz Samson and Delilah . Saint-Saëns następnie stworzył w 1878 r. w kościele Saint-Sulpice swoje Requiem , które poświęcił pamięci swego dobroczyńcy.

W tym samym roku kazał zagrać na własny koszt kilka utworów Liszta, w szczególności poematy symfoniczne , co również zainspirowało go, ponieważ był pierwszym kompozytorem francuskim, który je skomponował. W latach 70. XIX wieku Saint-Saëns stworzył nie mniej niż cztery poematy symfoniczne: Le Rouet d'Omphale ( 1871 ), Phaéton ( 1873 ), La Danse macabre ( 1874 ), La Jeunesse d'Hercule ( 1877 ).

Gra w Windsor dalej8 lipca 1880 rprzed królową Wiktorią , która notuje w swoim pamiętniku:

— Słyszałem pana Saint-Saënsa, który wspaniale gra na organach w Chapel i panią de Caters Lablache na wokalu. Niektóre ze swoich kompozycji grał również na fortepianie, pięknie gra i komponuje. "

Na początku lat 80. XIX wieku geniusz Saint-Saënsa został publicznie doceniony: został wybrany do Akademii Sztuk Pięknych w 1881 roku (w sumie uczestniczył w 625 sesjach) i awansowany na oficera Legii Honorowej w 1884 roku . W 1886 roku skomponował dwa główne działa: Symphony n o  3 z narządu i Karnawał zwierząt . Symfonia jest symbolem modnego wówczas gigantyzmu (przypomnijmy, że w 1889 r. wybudowano wieżę Eiffla ): wprowadzenie do symfonii organów , czego nigdy wcześniej nie robiono, nadaje utworowi bezprecedensowego wymiaru. Co do Karnawału Zwierząt , to jest to rozrywka: ta partytura została skomponowana na początku 1886 roku dla wiolonczelisty Leduca, który organizował koncerty dla Mardi-Gras w swoim domu. Ponieważ jest to lekki i satyryczny kawałek (to parodiuje w szczególności przejście z Potępienie Fausta przez Berlioza , w arii z Barbiere Rossiniego i własnej Danse Macabre , ale również popularne arie takie jak mam dobry tytoń lub ponownie Au Clair de la lune ), Saint-Saëns zabronił wykonywania dzieła za jego życia. Jedynie partia zatytułowana Le Cygne jest wyłączona z tego zakazu i stanie się „hitem” na wiolonczelę i fortepian.

Saint-Saëns powraca do Petersburga wListopad 1887. Komponuje i gra Capriccio na popularne tematy rosyjskie i duńskie , dedykowane carowi Aleksandrowi III i cesarzowej Marii Fiodorownie urodzonej księżnej Danii. Dał trzy koncerty, w tym jeden dla Czerwonego Krzyża i drugi dla miejskiej francuskiej organizacji charytatywnej.

Wyjazdy i sukcesy

Rok 1888 był punktem zwrotnym w życiu Saint-Saënsa: stracił matkę, z którą był bardzo blisko. To zniknięcie głęboko go dotyka. Od tego czasu jego życie się zmieniło: dużo podróżował, w 27 krajach, w których odbył w latach 1857-1921 około 179 pobytów. Algieria i Egipt są preferowane celów podróży (Travel istnieje odpowiednio 20 i 16 razy), które wpływają na jego muzycznych kierunkach: Piano Concerto No. 5 jest nazywany „egipski”. Występuje także w Europie, na Dalekim Wschodzie, Ameryce Południowej (Brazylia, Urugwaj i Argentyna) oraz w Afryce Północnej.

Następnie kompozytor wrócił do Francji i zamieszkał w Dieppe , gdzie za jego życia w 1890 r . utworzono na jego cześć muzeum . W tym samym roku wydał zbiór wierszy Rimes familières , w którym mieszają się strofy, sonety i różne wiersze. Próbował też swoich sił w dramatycznej formie pisemnej: skomponował La Crampe des Writers , trochę prozy komedia w jednym akcie, który poświęcony jego algierskich przyjaciół i którego prawykonanie odbyło się w Teatrze Miejskim w Algierze na1 st marzec 1892.

W latach 90. XIX wieku kompozytor nadal intensywnie podróżował , czasem używając fałszywych tożsamości, w tym pseudonimu „Charles Sanois” , być może dla spokoju: za kilka lat nie mniej niż piętnaście destynacji, w tym Europa, Afryka, Ameryka Południowa. Przy okazji jednej z jego podróży do Anglii w 1893 roku został mianowany doktora honoris causa na Uniwersytecie w Cambridge , wraz ze swoim przyjacielem Czajkowskiego . Przyjaciel Flammarion, będzie publikować w 1894 roku artykuł zatytułowany „problem” w przeglądzie Towarzystwa Astronomicznego Francji , L'Astronomie , tym samym roku publikuje w Durand & Fils muzyce Imaginary Malade przez Marc-Antoine Charpentier , „zrewidowany” przez niego. Jest więc pierwszym we Francji, który zainteresował się muzyką dawną, aw szczególności tym zapomnianym geniuszem. W swojej książce Au cours de la vie , pierwszy rozdział zatytułowany „Współczesny Lully  ” zawiera wiele surowych ocen, z wyjątkiem opery Medea, „której pisarstwo jest nienaganne”  : w ten sposób antycypuje on rehabilitację kompozytora sto lat później .

Od 1895 Camille Saint-Saëns podejmuje wraz z Charlesem Bordesem i Vincentem d'Indy edycję dzieł wszystkich Rameau w Durand. Publikacje trwały od 1895 do 1918 r. , ale przedsięwzięcie pozostało niedokończone i ukazało się tylko 18 tomów.

Rok 1896 był po raz kolejny rokiem uznania dla kompozytora: 2 czerwca zagrał w Salle Pleyel z okazji pięćdziesiątej rocznicy jego pierwszego koncertu w 1846 roku . W tym samym roku Fernand Castelbon de Beauxhostes , bogaty mecenas zakochany w swoim regionie, poprosił Saint-Saënsa o pomoc w zebraniu funduszy na remont aren w Béziers . I tak w 1898 roku kompozytor zorganizował koncert, aby zebrać fundusze: w niedzielę pod jego dyrekcją została wykonana jego kompozycja Déjanire na libretto Louisa Galleta .28 sierpniao 15.00 w Théâtre des Arènes przed 8000 osób: to triumf. Béziers ma stać się „francuskim Bayreuth” .

Poświęcenie

Koniec XIX th  wieku i początku XX th  century widział konsekracji kompozytora w 1900 roku jego kantata Niebiański Ogień , muzyczne metaforą nowej bajki energii elektrycznej odbywa się na otwarciu wystawy World Expo w Paryżu. Padają nagrody i wyróżnienia: w 1900 roku został Komendantem Legii Honorowej i otrzymał Krzyż Zasługi; w 1901 został wybrany rektorem Akademii Sztuk Pięknych; w 1902 został odznaczony Królewskim Orderem Wiktoriańskim .

W następnym roku, Sarah Bernhardt , wielki tragediopisarz czasu, na zlecenie muzyka etap z Saint-Saënsa do wykonywania Andromaque przez Racine'a . W tym samym czasie Saint-Saëns nadal pisał dla teatru: po Kurczu pisarza w sierpniu w teatrze miejskim w Béziers odbyła się premiera jego komedii Le Roi Apepi . W 1904 dla Théâtre des Arènes w tym samym mieście brał udział z Pellatanem i O. Thierry-Poux w orkiestracji Armide , dramatu w 5 aktach zaczerpniętego z wiersza Philippe'a Quinaulta , muzyka Glucka, którego pierwsze wykonanie przyciąga ponad 12.000 widzów. W 1906 r. z okazji przedstawień La Vestale w Béziers, pod jego patronatem, odbyła się wielka gala w Théâtre des Variétés i2 wrześniakoncert na arenie, aby świętować jego 70 th  anniversary: pracę na dwa fortepiany granych przez Louis Diemer i siebie, kantaty Corneille chwał , liryczna komedia tajemnica hymen Michaud z Huniac i Nussy-Verdier.

W 1906 , w wieku 70 lat, odbył swoje pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych , dając liczne koncerty w Filadelfii , Chicago i Waszyngtonie . W następnym roku został ponownie publicznie wynagrodzony stając się honorowy doktorat z University of Oxford .

W 1908 roku skomponował pierwszą muzykę skomponowaną specjalnie dla kina, do filmu Zabójstwo księcia Guise . Następnie wraca do teatru i pisze w jednym akcie i wierszem sztukę komiczną Botriocéphale , stworzoną w Paryżu.

W 1913 otrzymał Krzyż Wielki Legii Honorowej, najwyższe odznaczenie.

Kolejne lata były okazją do wielu podróży po świecie, zwłaszcza w 1915 roku w Stanach Zjednoczonych, a szczególnie w Kalifornii, gdzie wziął udział w Międzynarodowej Wystawie w San Francisco, gdzie zagrał Hail California! . Jednocześnie pisał liczne artykuły przeciw muzyce niemieckiej i oczywiście przeciw modzie wagnerowskiej (seria artykułów w L'Echo de Paris pod ironicznym tytułem Germanophilie ).

Ostatnie lata, minione dni

Ale we Francji smakuje zmieniły i Saint-Saëns nie jest doceniana, jak to było w XIX th  century . W obliczu bogactwa produkcji niemieckiej ( oczywiście z Richardem Wagnerem , ale także z Arnoldem Schönbergiem - lunaire Pierrot miał premierę w 1912 roku ), ale także w porównaniu z innymi kompozytorami francuskimi ( Maurice Ravel , Daphnis et Chloé , Claude Debussy , The Afternoon). Fauna ), klasyczny styl Saint-Saënsa wydaje się przestarzały, świadectwo minionej epoki. Z kolei w krajach anglosaskich uważany jest za jednego z najlepszych kompozytorów francuskich. Jego podróż w 1915 roku do Stanów Zjednoczonych była więc wielkim sukcesem. Miał wtedy 80 lat.

Rok śmierci, 1921 , w wieku 86 lat, dał koncert w kasynie Dieppe z okazji 75-lecia debiutu pianistycznego. Wrócił do Algieru, aby popracować nad kilkoma partyturami. 16 grudnia zmarł w Hôtel de l'Oasis, wypowiadając według legendy te słowa:

„Tym razem myślę, że to naprawdę koniec. "

Jego ciało zostaje przewiezione do Paryża . Jego pogrzeb jest obchodzony w dniu24 grudnia 1921przy kościele Madeleine . Jego szczątki są tego samego dnia pochowane w rodzinnym skarbcu na cmentarzu Montparnasse (oddział 13).

Dziedzictwo

W 1889 roku, niedługo po śmierci matki Clémence Saint-Saëns, kompozytor wyprowadził się z Paryża. Nie ma spadkobiercy i dlatego postanawia przekazać pierwszą darowiznę przedmiotów, głównie sztuk pięknych, miastu Dieppe . Rzeczywiście jest związany z miastem, w którym ma rodzinę ze strony ojca: wuja, ojca Camille Saint-Saënsa i kuzyna, Léona Letelliera, bibliotekarza miejskiego. Zaprzyjaźnił się także podczas wielu pobytów u Ambroise Millet, kustosza muzeum Dieppe .

Do śmierci wysyłano mu liczne transporty rzeczy osobistych, książek, mebli, fotografii, a nawet przedmiotów zakupionych podczas podróży.

Inne datki w końcu przekażą później jego krewni lub jego wielbiciele. Godne uwagi są dwa prezenty:

W wyniku tej mnogości darowizn miasto Dieppe pozyskało wyjątkową kolekcję dzieł, przedmiotów i dokumentów związanych z życiem kompozytora (ponad 15 000 listów). Bardzo bogata kolekcja stanowi unikalny dla historii muzyki depozyt historii Saint-Saëns.

Firma Camille Saint-Saëns

W 1924 roku powstało Towarzystwo Przyjaciół Camille'a Saint-Saënsa. Po różnych przygodach został ostatecznie odtworzony w 2017 roku, złożony z badaczy, muzykologów, historyków i organizacji posiadających archiwa związane z życiem kompozytora. Postawił sobie za cel „podkreślenie wszelkimi sposobami twórczości kompozytora, zarówno w kraju, jak i za granicą, udział w publikacji jego dzieł muzycznych i literackich, zachęcanie i federowanie prac związanych z badaniami i rozpowszechnianiem. "

Przygotowanie do obchodów stulecia śmierci kompozytora w 2021 roku jest jednym z celów doraźnych, jakie postawiło sobie Towarzystwo.

Narażenie

W 2021 roku w bibliotece-muzeum Opery Garnier (Paryż) dedykowana jest mu wystawa „Saint-Saëns, wolny duch” .

Praca

Camille Saint-Saëns pozostawia ponad 600 prac.

Prace orkiestrowe i koncertowe

Opery

Muzyka kameralna

Wiele prac, w tym:

Fortepian

Wiele sztuk, w tym:

Organ

Głównie :

Muzyka religijna

Czyje :

Muzyka świecka

Czyje :

Melodie

Wiele melodii, w tym:

Cytat

„Jeśli sztuka nie ma ojczyzny, mają ją artyści. "

- Camille Saint-Saëns, zgłoszony w 1914 r.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Muzyk chciał, aby jego nazwisko było wymawiane jak nazwa wsi , które wymawiano bez końcówek do 1940-1950 i pisano bez końcówek do 1840-1860, jak wyjaśnia Claude Fournier w swojej pracy Saint-Saëns, jak wspomniano w artykule Czy powinniśmy wymawiać ostatnie „s” Saint-Saënsa? z gazety Le Réveil .
  2. Jean Martinon jest jedynym znanym dyrygentem, który nagrał wszystkie te symfonie. .
  3. Przez cały Festiwal Filmowy w Cannes słyszymy ten sam fragment muzyczny przed pokazem każdego filmu w sali Palais des Festivals: to jest Aquarium , jeden z utworów muzycznych z Le Carnaval des animals .
  4. rejestr stanu cywilnego w dawnym jedenastej dzielnicy w Paryżu został zniszczony w ogniu na Komuny Paryskiej (1871), ale kopia z Camille Saint-Saëns „ aktu urodzenia można znaleźć w jego Legion d” cześć .
  5. Zob. w szczególności przegląd ustanowiony przez Rees 2008 [EPUB] lokalizacje 3513 i nast. na 13969 r. Oprócz autorów tu wyszczególnionych, szybciej wymieniane są również aluzje André Dandelota, Życie i dzieło Saint-Saënsa , Dandelot, Paryż, 1930 oraz Gérarda Gefena , Augusta Holmès l' outrancière , Paryż, Belfond ,1986, 276  s. ( ISBN  2-7144-2153-9 , OCLC  461971820 , informacja BNF n O  FRBNF34948779 ).
  6. Dla jego biografa Jeana Galloisa, niepowodzenie jego małżeństwa i przedwczesna śmierć dwójki dzieci, w połączeniu z wpływem matki, doprowadziły Saint-Saënsa do „bardzo negatywnej koncepcji kobiety [która] staje się antybohaterką człowieka, którego „oswaja” i zniewala, podsycając jego słabości, stając się w ten sposób przeszkodą w jego przezwyciężeniu, w jego duchowym lub estetycznym wzniesieniu” . Z drugiej strony, Jean Gallois stawia hipotezę, że to pospieszne małżeństwo, „zawarte z huzarem” można wyjaśnić ze strony Saint-Saënsa „przewidzeniem i obawą przed potępionymi wówczas impulsami, które mogłyby prowadzić prosto do więzienia […] i że ówcześni lekarze walczyli usilnie doradzając małżeństwo” , czyli utajony homoseksualizm . Zauważa jednak, że ten homoseksualizm „tak często potępiany, ale nigdy oficjalnie nie udowodniony, [wydaje się] odczuwany niechętnie ” i uważa za nieprzekonujące analizy Jeanine Huas, która ze swojej strony wnioskuje bardziej bezpośrednio, że istnieje skuteczny homoseksualizm, w szczególności z badanie spraw szantażu, których ofiarą jest Saint-Saëns.
    Ze swojej strony Brian Rees zwraca uwagę w szczególności na „silny pociąg do tematów o konotacji homoseksualnej” w swoich pracach: przebranie Herkulesa w Le Rouet d'Omphale , niespokojną zmysłowość Danse macabre , konflikt przyjemności i Obowiązek w Młodości Herkulesa , uwodzenie młodych mężczyzn w Proserpinie iw Ascanio . Zauważa jednak również, że nie ma żadnych faktów na poparcie podejrzeń o homoseksualizm, które pojawiły się w związku z jego podróżą na Wyspy Kanaryjskie, i że „nigdzie nie ma dowodów na obsesyjną potrzebę takich homoseksualnych spotkań” – tak jest w przypadku archiwów Czajkowskiego. " Co więcej, te motywy są bardzo obecne w literaturze i współczesnej opery.
    Podobnie James Harding konkluduje w odniesieniu do pogłosek o algierskich „orgiach” w sposób Gide'a, że nie można ich ani udowodnić, ani zaprzeczyć.
    Stephen Studd jest bardziej kategoryczny i uważa, że „wykształcenie prywatnego kompozytora jego ojca oraz jego silne oddanie matce i jej pamięci można postrzegać w czasach postfreudowskich jako silnie sugerujące skłonność homoseksualną. Ale nie ma wystarczających dowodów na poparcie takiego pomysłu. ” .

Bibliografia

  1. Steven Huebner, „  1877. Utworzenie Samson i Dalila: między opery i oratorium  ” Nowa historia muzyki we Francji (1870-1950) , pod kierunkiem zespołu Muzycznej we Francji w XIX TH i XX th  stulecia: przemówienia i ideologie,8 stycznia 2021( przeczytaj online ).
  2. Camille Saint-Saëns (1835-1921) , Musicologie.org .
  3. Akta Legii Honorowej Camille Saint-Saëns.
  4. Camille Saint-Saëns, „  Przez repertuar liryczny: Samson i Dalila, list do Camille Bellaigue  ”, La Revue Universelle ,1 st sierpień 1921.
  5. Jean Bonnerot, C. Saint-Saëns, jego życie i twórczość , Paryż, A. Durand et fils,1923, 241  s. , s.  59.
  6. Jean Gallois, Charles-Camille Saint-Saëns , Sprimont, Mardaga,2004, 382  s. ( ISBN  2-87009-851-0 , czytaj online ) , s.  134.
  7. Camille Saint-Saëns, „  Narodowe Towarzystwo Muzyczne  ”, Le Voltaire ,27 września 1880 r, s.  1.
  8. Jacques Marseille , Francja i Algieria, journal d'une passion , Paryż, Larousse, 2002, s. 147.
  9. Rees 2008 [EPUB] lokalizacja 3576 z 13969.
  10. walijski 2004 , s.  157-159 i 320 oraz Rees 2008 [EPUB] lokalizacja 4130 z 13969.
  11. Rees 2008 [EPUB] lokalizacja 3581, 4486 ff. z 13969.
  12. walijski 2004 , s.  320-321 i Jeanine Huas, L'Homosexualité au temps de Proust , Danclau, 1992, s.  154-169 .
  13. Zobacz także na ten temat Jane Pasler, „Przebieranie się w Le Rouet d' Omphale Saint-Saënsa ; Niejednoznaczności płci i polityki” , w Sophie Fuller, Lloyd Whitesell, Queer Episodes in Music and Modern Identity , University of Illinois Press, 2002, 324 s. ( ISBN  9780252027406 ) s.  191-215 .
  14. Rees 2008 [EPUB] lokalizacje 3563 i nast. z 13969.
  15. James Harding , Saint-Saëns i jego krąg , Chapman & Hall, 1965, s. 255, str. 202. Kwestię wyjazdów do Algierii porusza także Michel Faure, Muzyka i społeczeństwo od drugiego imperium do lat dwudziestych , Flammarion, 1985 , 424 s. ( ISBN  9782080646507 ) s.  45 . W tym artykule analizuje się presję wywieraną przez ówczesne społeczeństwo na kompozytorów i ich twórczość i stara się pokazać, że „Saint-Saëns nigdy nie napisałby Henryka VIII , Debussy nigdy nie napisałby później Preludium. - południe fauna lub Ravel L'Heure hiszpański, gdyby burżuazja nie musiała zmniejszać władzy Kościoła, aby zrujnować moralność seksualną z przeszłości” ( s.  311 ).
    Odnotowując ogólne znaczenie tego badania w historii francuskiej muzyce XIX th  wieku, Timothy Flynn wierzy, zwłaszcza w tej kwestii, że Faure przyniesie „żadnej realnej dowód niezbity” homoseksualizmu Saint-Saënsa i Ravela.
    Zobacz Flynn 2003 , s.  27.
  16. Studd 1999 , s.  253.
  17. Nabyty w 1921 r. przez zamek-muzeum w Dieppe , nr inw: 997.13.1.
  18. Stéphane Leteuré , Camille Saint-Saëns i polityk: flaga i lira , Paryż, Vrin,2014, 224  s..
  19. Gilles Thieblot , w broszurze poświęconej Saint-Saënsowi w Harmonia Mundi.
  20. Stéphane Leteuré , Camille Saint-Saëns krążący po świecie kompozytor (1857-1921) , Arles / Wenecja, Actes Sud / Palazzetto Bru Zane,2017.
  21. Camille Saint-Saëns i Algieria: Egipt, egiptologia, egiptomania: muzeum i jego kolekcjonerzy , edycje miasta Dieppe,2003( ISBN  2-901302-14-9 )Katalog wystawy w Zamku-muzeum Dieppe.
  22. Teatr , n o  9 września 1898, Artykuł Adolphe Aderer pp. 2-6; Archiwum Miejskie Béziers, 2 R 7: Oficjalna broszura. Deianira w Théâtre des Arènes: Zasoby ikonograficzne dotyczące Gallica .
  23. Le Temps , 6 września 1904, s.  4  : artykuł Pierre'a Lalo "La Musique, Aux Arènes de Béziers, prawykonanie Armide" czytany online na Gallicy .
  24. Ogłoszenie żałobne w bibliotece cyfrowej Gallica .
  25. A Master muzycznej Dieppe Camille Saint-Saëns (1835-1921) , Médiathèque Jean-Renoir Dieppe, [1997] ( ISBN  2-907420-47-X i 978-2-907420-47-1 , OCLC  38163322 , czytaj online )Stare i lokalne zbiory, biblioteka Jean-Renoir, Dieppe, muzeum-zamek Dieppe, narodowa szkoła muzyczna Dieppe: 20 września - 20 października 1997 r.
  26. " Firma  Camille Saint-Saëns | Strona poświęcona twórczości Camille Saint-Saënsa, kompozytora, wykonawcy i aktora w życiu muzycznym swoich czasów  ” (dostęp 8 stycznia 2021 r . ) .
  27. Thierry Hillériteau, „ Któremu Saint- Saënsowi  poświęcić się?  ", Le Figaro , zeszyt "  Le Figaro et vous  " , 26-27 czerwca 2021, s.  35 ( przeczytaj online ).

Zobacz również

Bibliografia

Katalog wystawy

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne