W zachodniej muzyki , o niuans jest znakiem zauważyć na wynik , który wskazuje względną intensywność o nuty , frazy , a nawet całego przejścia w dzieła muzycznego . Niuanse pozwalają muzykowi przywrócić dynamikę utworu podczas jego interpretacji.
Jednym z pierwszych znanych przykładów jest w Sonacie fortepianowej przez Giovanni Gabrieli w początkach XVII -tego wieku , ale oznaczenia dynamiczne są rzadkością aż do początku XVIII -go wieku .
Od XVIII -tego wieku , gdy kompozytorzy są wykorzystywane, aby pamiętać niuanse poprzez różne włoskie warunki - przez większość czasu, tylko służą ich skróty - oraz niektórych innych znaków umieszczonych powyżej lub poniżej zakresu .
Johann Sebastian Bach używa pewnych niuansów piano , forte , piu piano , piu forte, ale jak większość kompozytorów barokowych, dynamika jest najczęściej integrowana z fakturą jego utworów za pomocą instrumentacji lub akordów plus lub mniej (4 nuty brzmią głośniej niż 2), co zwalnia go z podania tych danych. Kompozytorzy klasyczni, Haydn , Mozart , ograniczają się do 6 poziomów intensywności od pp do ff . Ci z epoki romantyzmu z Beethovena rozszerzają wskazania do 10 poziomów, w tym ppp i fff i używają innych terminów, takich jak quasi niente dla pianissimo graniczące z niesłyszalnym.
Niektórzy kompozytorzy nie wahają się stosować bardziej skrajnych niuansów wskazujących na poczwórne, a czasem nawet pięciokrotne piano lub forte. W Arlesienne , Georges Bizet kończy swój finał pierwszego fortississimo ( ), a następnie fortissississimo ( ), gdy zachodzą dwa tematy. Ale z pewnością to Isaac Albéniz używa tych ograniczających intensywności najbardziej, jak w swojej suity fortepianowej Iberia, gdzie spektrum niuansów jest wykorzystywane jako prawdziwy materiał muzyczny utworu, grając nieustannie od pięciokrotnego fortepianu do pięciokrotnego forte .
Wskazania niuansów są względne i nie ustalają dokładnego poziomu natężenia dźwięku. Instrumenty mają bardzo różne moce dźwiękowe, różniące się dla wielu z nich w zależności od części ich tessitury (niska, średnia, wysoka). Piano grał przez piccolo w zakresie średniej będzie głośniejszy niż skrzypce fortissimo dla tej samej nucie. W przypadku braku jakichkolwiek wskazówek interpretacja zawiera naturalnie dynamiczne fleksje. Tak więc środek frazy muzycznej jest na ogół głośniejszy niż jej początek i koniec, każdy głos w fudze jest głośniejszy, gdy wchodzi w temat, a częściowo znika, gdy temat podejmuje inny głos.
Termin lub znak | Skrót | Znaczenie |
---|---|---|
decrescendo | zm. | Redukując dźwięk. |
diminuendo | Słońce. | Redukując dźwięk. |
smorzando | smórz. | Pozwalając dźwiękowi umrzeć bez spowalniania. |
meno forte | Mniej silny. | |
morendo | więcej | Pozwalając dźwiękowi umrzeć przez spowolnienie. |
calando | cal. | Spowalniając i redukując dźwięk. |
ralentendo | zebrać. | Spowalniając. |
Stopniowo redukując dźwięk. Nie mylić z symbolem podkreślającym nutę. |
Dynamika instrumentu to różnica między najgłośniejszą i najniższą głośnością , jaką może wytworzyć muzyk, która różni się w zależności od instrumentu. Ta klawesyn jest bardzo słaba (lub ogranicza się do dwóch instrumentów klawiszowych), w przeciwieństwie do fortepianu forte wynalezionego w celu umożliwienia ekspresji niuansów na instrumencie klawiszowym, co ważniejsze we współczesnym fortepianie koncertowym. ̇Na tym samym instrumencie może się różnić w zależności od rejestru, szczególnie w przypadku niektórych instrumentów dętych, więc bardzo trudno jest wytworzyć silne niuanse na najniższych dźwiękach fletu poprzecznego , podobnie jak fortepianowe niuanse w sopranach, nawet prawie niemożliwe w wysoka góra, natomiast średnia tego instrumentu pozwala na szerszy zakres niuansów. Dynamika zależy również po części od umiejętności instrumentalisty.