Montmagny (Val-d'Oise)

Zamek zajmował róg rue Pelletier i rue de la Jonction. W XVIII -tego  wieku, przeszedł w ręce kilku dużych burżuazyjnej. Główny budynek, do którego prowadziły schody, flankowany był od wschodu małym skrzydłem, a od zachodu większym, przy którym dobudowano budynki gospodarcze. Mieściły się w nim biura i pomieszczenia recepcyjne, dwanaście pokoi rozłożonych na trzech kondygnacjach z pięcioma szafami i szafami, kaplica z zakrystią, stajnie, kuźnia, foulerie, loża dla woźnego, podwórze, szczelnie, dom ogrodnika i warzywniak pawilon ogrodowy itp. Jej formalne ogrody zostały skąpane przez Ru des Haras . Ogłoszony własnością narodową w czasie rewolucji, mieścił szpital międzyCzerwiec 1794 i lipiec 1795. Zamek ten został następnie zniszczony podczas rewolucji . Pozostaje jednak ślad z planem Intendentu [4] . następnie został zburzony. Jedna z jego bram znajduje się dziś w ośrodku szpitalnym Carnelle w Saint-Martin-du-Tertre.

Centrum wsi zajmował zamek. Został zbudowany przez pana Huault (gubernator Nowej Francji i założyciela Montmagny w Quebec) w XVI -tego  wieku . Zamek kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Odnotowujemy imiona Toume de Richebourg, Arboulin ("dostawca ust króla", w winie Montmagny), Malebranche (brat filozofa) i wreszcie Chavaudon de Saint Maure.

Główną gospodarką miasta jest winiarstwo i ogrodnictwo.

Rewolucja Francuska i Imperium

14 kwietnia 1789, trzeci stan pisze swoją księgę skarg , składający się z 27 pozycji .

Okres współczesny

Prusowie złupili wieś w latach 1814-1815.

W XIX th  wieku, działania wina są nadal znaczące i obejmują znaczną część terytorium. Charles Lefeuve przywołuje „wino ugotowane z prasy, które ma atmosferę ratafii”. Winorośle posadzono w szczególności na zboczu Bois de Richebourg. Stopniowo będą odchodzić na korzyść sadów i ogrodnictwa towarowego.

Osiedlały się tam firmy, w szczególności kamieniołomy eksploatujące kamień gipsowy , ale także gorzelnia i fabryka fortepianów (pan Prilipp, który pozostał avenue des Tilleuls), które teraz zniknęły.

XIX th  century został oznaczony przez przybycie kolei z dwóch stacji obsługujących miasto, które od Deuil-la-Barre w granicach gminy, a od Epinay Villetaneuse.

W 1898 r. opaci Léon i Théodore Garnier kupili dawny obiekt łowiecki dla książąt Enghien za obecnym ratuszem, aby przekształcić go w dom spokojnej starości dla starszych księży. W 1908 r. zakład zmienił swoje przeznaczenie na seminarium późnopowołaniowe, które działało do 1970 r., a następnie zostało wykupione przez gminę.

W XX  wieku warto zwrócić uwagę na obecność wielu tawern na Butte Pinson położonych na granicy Montmagny i Pierrefitte-sur-Seine .

Przed I wojną światową przy rue Carnot powstała również fabryka produkująca „artykuły paryskie”, którą miał kierować Joseph Tassel. Zakład ten przyjmie nazwę LEVILLE. Po pożarze został odbudowany i obecnie służy jako garaż warsztatów miejskich. Weteran wojny 1914-1918, pacyfista, przyczynił się do rozpowszechniania esperanto, był także aktywnym członkiem Sillon. Został mianowany burmistrzem miasta przez Niemców w czasie II wojny światowej ze względu na znajomość języka niemieckiego. Nosił żółtą gwiazdę na znak solidarności z Żydami.

Od 20 do 30 września 1914, Montmagny chroniony i stanowi cantonment do 2 -go  batalionu 2 nd  pułku żołnierzy siedzibą w Lorient i kpt Varneya Admirale Ronarc'h jest liderem brygada marines . PoczątekPaździernik 1914Montmagny jest chroniony przez 1 st  pułku piechoty morskiej; Oficerowie przebywają w prezbiterium Montmagny, zajmowanym wówczas przez przełożonego seminarium.

• Jedna z tawern Butte-Pinson.

• Kamieniołom Montmagny.

• Skrzyżowanie drogi de Saint-Leu i rue d'Épinay, w XX wieku.

W latach 1926-1937 |27 kaplica Sainte-Thérèse, 242 rue d'Épinay (zaklasyfikowana jako zabytek na mocy dekretu 1 st wrzesień 1997) jest zbudowany przez architekta Auguste Perret na południu miasta, wówczas w pełnej urbanizacji, jest wykonany ze zbrojonego betonu jako głównego materiału na wzór Raincy'ego .

Działalność gospodarcza ukierunkowana jest w dużej mierze na zaopatrywanie stolicy w świeże owoce i warzywa, dzięki licznym ogrodnikom. W połowie XX th  century rozwija również sadów jabłoniowych, gruszki i wiśnie. Piwonie uprawiane są między drzewami wiśni. Pierwsze złote jabłka z regionu paryskiego zebrał w Montmagny na jabłoniach sprowadzonych z USA przez Jacquesa Ferté, który był wówczas związany z rodziną Tassel. Pozostałością tej tradycji ogrodniczej targowej jest np. kultywarowa odmiana mniszka znanego jako zielony mniszek z Montmagny , którego uprawę wprowadzono tam w 1857 roku.

Mieszkał w Montmagny, gdzie do końca mieszkała jego matka, nauczycielka, André Peytavin (1926-1964). Naukowiec wysokiego szczebla, działa również w studenckiej sekcji Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP) Marca Sangniera, założyciela Sillon. Zostaje sekretarzem generalnym Federacji Czarnej Afryki sekcji studenckiej MPR, a następnie udaje się do Dakaru, gdzie obejmie kierownictwo laboratorium biochemii fizjologicznej i medycznej w Federalnym Laboratorium Hodowli Zwierząt, ale wkrótce odchodzi od badań, by poświęcić się do działań politycznych i zaangażowania katolickiego. Został wybrany sekretarzem generalnym federacji MRP Francuskiej Afryki Zachodniej (AOF). Ten naukowiec pochodzenia rumuńskiego zostanie premierem gospodarki Senegalu w czasie niepodległości i jako taki będzie nazywany „białym Murzynem”. Zmarł w 1964 roku z niejasnych powodów (choroba czy morderstwo?). Prezydent LS Senghor urządził mu narodowy pogrzeb i nazwał jedną z głównych arterii Dakaru oraz pierwsze liceum w stolicy.

Polityka i administracja

Załączniki administracyjne i wyborcze

Przed prawem 10 lipca 1964 rmiasto było częścią departamentu Seine-et-Oise . Reorganizacja regionie paryskim w 1964 roku sprawiły, że miasto należy teraz do departamentu Val-d'Oise i jego Okręg Sarcelles po skutecznego przeniesienia administracyjnego1 st styczeń 1968.

Do wyboru deputowanych jest częścią szóstego okręgu wyborczego Val-d'Oise .

Była częścią kantonu Montmorency od 1793 do 1964 roku , kiedy to dołączyła do kantonu Enghien-les-Bains . W ramach redystrybucji kantonalnej 2014 we Francji , gmina integruje kanton Deuil-la-Barre .

Montmagny jest częścią sądu o przykład z Montmorency oraz Instancji , a także handel z Pontoise .

Międzywspólnotowość

Gmina Montmagny, która w 2000 roku dołączyła do wspólnoty aglomeracyjnej Val de France, dołączyła do1 st styczeń 2001, po wyborze nowego zespołu miejskiego, Wspólnoty Aglomeracyjnej Doliny Montmorency (CAVAM).

W ramach realizacji ustawy MAPAM z27 stycznia 2014, który przewiduje uogólnienie międzygminności na wszystkie gminy i utworzenie międzygminności na dużą skalę, ta międzygminna połączyła się ze wspólnotą gmin na zachód od Plaine de France, tworząc1 st styczeń 2016Aglomeracja Wspólnoty w Montmorency Valley, z których gmina jest teraz członkiem.

Trendy polityczne

Lista burmistrzów

Bliźniacze

•  Sprimont  ( Belgia ).
•  Montmagny  ( Quebec ).
•  Sever do Vouga  ( Portugalia ).

Ludność i społeczeństwo

Demografia

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin o liczbie mieszkańców powyżej 10 000 spisy ludności odbywają się co roku po przeprowadzeniu badania próby adresów reprezentujących 8% ich mieszkań, w przeciwieństwie do innych gmin, w których co roku przeprowadza się prawdziwy spis.

W 2018 r. miasto liczyło 14 145 mieszkańców, co stanowi wzrost o 2,03% w porównaniu do 2013 r. ( Val-d'Oise  : + 3,67%  , Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).

Wczesne dzieciństwo

Gmina zarządza czterema strukturami „wczesnego dzieciństwa”, odpowiedzialnymi za przyjmowanie bardzo małych dzieci w wieku od 3 miesięcy do 3 lat  : żłobek zbiorowy, żłobek rodzinny, świetlica , sztafeta opiekunek (RAM).

Do tego sprzętu wskazane jest ogłoszenie obecności struktury ochrony matek i niemowląt (PMI) zależnej od rady departamentu; to PMI wita głównie dzieci z Montmagny i Groslay .

Edukacja

Montmagny ma siedem przedszkoli i szkół podstawowych podzielonych na cztery grupy szkolne:

• grupa szkolna Les Lévriers - przedszkole i podstawówka - (położona na zachód od Montmagny);
• grupa szkolna Frères-Lumière - przedszkolna i podstawowa - (położona w centrum miasta);
• Szkoły Eugénie-Cotton (żłobek) i Jules-Ferry (podstawowe) - (położone na południe od miasta);
• Grupa szkolna Jean-Baptiste-Clément - podstawowa - (położona na północ od Montmagny).

W roku szkolnym 2008-2009 przedszkole i szkoły podstawowe Montmagny mają 1709 uczniów. Do czterech przedszkoli gminnych uczęszcza 662 dzieci, a pozostała część, tj. 1047 uczniów, jest rozdzielona między cztery szkoły podstawowe.

Analiza geograficznego rozmieszczenia zapisów do szkół pokazuje wagę grup szkolnych Frères Lumière i Greyhounds w organizacji miejskiej mapy szkolnej. Te dwie placówki stanowią blisko 65% wszystkich uczniów zapisanych do przedszkoli i zarejestrowanych do szkół podstawowych.

W mieście działają dwie uczelnie, położone wzdłuż strukturalnej osi północ-południe, gromadzące w latach 2008-2009 blisko 1131 studentów :

• gimnazjum im. Mikołaja Kopernika, mieszczące się przy alei Marianny na północ od miasta, w latach 2008/2009 zgromadziło blisko 652 uczniów w piętnastu klasach;
• Kolegium Maurice-Utrillo, nowsze, położone przy rue Jules-Ferry, ma 24 sale lekcyjne dla 479 studentów .

Międzygminne Liceum Camille-Saint-Saëns skupia uczniów szkół średnich z gmin Deuil-la-Barre, Groslay, Montmagny i Saint-Brice. Otwarty od początku roku szkolnego 1995-1996, w roku szkolnym 2008-2009 przyjmuje prawie 1270 uczniów , tj. nieco więcej niż jego teoretyczna łączna pojemność początkowo ustalona na 1200 miejsc. Dwadzieścia cztery klasy prowadzą lekcje ogólne od drugiego do ostatniego roku oraz studia wyższe w ramach BTS.

Położony w pobliżu stacji Deuil - Montmagny , korzysta również z dobrego dojazdu komunikacją miejską (autobus 256/337, linia H).

Sporty

Geografia obiektów sportowych w Magnymont wskazuje na dużą koncentrację obiektów śródmiejskich w kompleksie sportowym Charles-Grimaud położonym wzdłuż ulic Pelletier i Villetaneuse. Ośrodek ten łączy w sobie zarówno obiekty zewnętrzne, jak i wewnętrzne. O łącznej powierzchni 18.400  m 2 , stadion komunalnych zawiera pole trawy piłki nożnej dla konkursach i pole stabilizowanego (przekształcony syntetycznych latem 2009), an atletyka utworu, całkowicie odnowiony w 2001 roku, trzy na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń trzech korty tenisowe, pole Padel tenis (nowy w 2016 roku), hala multi-sportowy na dwóch poziomach podłogi w wysokości ok 3042 m 2 (trzy osobne hale pozwalają ćwiczyć wiele odkrytych  sportu). kryte), skatepark i platforma wielozadaniowa wybudowany w 2005 roku o powierzchni 1500  m 2 .

Wykonano obiekty sportowe obecne na stadionie miejskim:

• z jednej strony przez budowę w 1996 roku gimnazjum Utrillo przy rue Jules-Ferry. Sprzęt ten ma powierzchnię 1337  m 2 . Jest to związane z działalnością sportową uczelni Maurice-Utrillo;
• z drugiej strony, w bezpośrednim sąsiedztwie Kolegium Mikołaja Kopernika wskazane jest ogłoszenie obecności miejskiego gimnazjum i podstawy ewolucji Rouillon, które umożliwiają uprawianie sportów w połączeniu lub nie z zajęciami fizycznymi w college'u. i sport;
• Międzygminne Liceum im. Camille-Saint-Saënsa dysponuje sprzętem sportowym Alain-Mimoun (gimnazjum i boisko do piłki nożnej), którego podstawowym celem jest umożliwienie uczniom szkół średnich aktywności fizycznej i sportowej. Jednak między miastem Montmagny a międzygminnym konsorcjum, właścicielem infrastruktury, można zawrzeć doraźne umowy o ich świadczenie w ramach działalności gminy;
• basen międzygminny Montmorency, zarządzany przez związek międzygminnego centrum morskiego (zrzeszający siedem gmin, w tym Montmagny). Społeczność miejska doliny Montmorency (CAVAM) buduje nowe międzygminne centrum morskie.

Obiekty kulturalne

W centrum miasta, dawne seminarium, które stało się Pergamon Cultural Pole, skupia miejską szkołę muzyki i tańca oraz niektóre kursy i warsztaty zapewniane przez centrum kultury, a także miejską mediatekę, która od tego czasu zastąpiła czerwiec 2016 biblioteka asocjacyjna.

Istnieją trzy obiekty związane z wydarzeniami kulturalnymi: ratusz, kaplica dawnego seminarium duchownego, w której odbywają się imprezy jednorazowe (wystawy obrazów, zdjęć itp.) oraz kaplica Sainte-Thérèse i kościół św. organizuje koncerty muzyki klasycznej lub recitale organizowane przez służbę kulturalną Montmagny.

Wydarzenia kulturalne i festyny

• Średniowieczny festiwal w marcu.
• Wiosenne i jesienne pchle targi.
• Festiwal muzyczny włączony 21 czerwca z otwartą sceną i podsufitką w drugiej części.
• Dziedzictwo dni 3 th  września weekend.
• Ludofolies pod koniec września (festiwal gier).
• Najczęściej zadawane gruszki jesienią (więcej organizowane od 2008 lub 2009): the XX th  century , kultura dominująca była gruszka.
• Jarmark bożonarodzeniowy w grudniu.

Gospodarka

Dochód fiskalny na gospodarstwo domowe jest znacznie niższy w Montmagny niż w innych gminach aglomeracji doliny Montmorency (CAVAM) oraz w porównaniu ze średnią Val-d'Oise i Île-de.-Francja. I tak, według INSEE, średnia wartość dochodów z podatku od gospodarstw domowych w 2005 r. wyniosła 16 025 euro dla Montmagny wobec 21 687 euro dla całego CAVAM, 18 066 euro dla Val-d'Oise i 19 402 euro dla Île-de-France. Należy jednak dokonać rozróżnienia między północą a południem miasta, przy czym południe jest znacznie łatwiejsze.

Tkankę gospodarczą Montmagny tworzy 411 firm . Te jednostki gospodarcze to głównie małe przedsiębiorstwa przemysłowe lub usługowe (MŚP – SMI). Tylko 13 z nich zatrudnia powyżej dwudziestu pracowników, czyli 3,2% ogółu . Te ostatnie znajdują się głównie w południowej części terytorium gminy, wzdłuż głównych szlaków komunikacyjnych (rue Jules-Ferry i rue d'Épinay) lub w pobliżu stacji Épinay-Villetaneuse w Parku Technologicznym Montmagny . Zatrudniają około 600 osób.

Społeczność aglomeracji dolinie Montmorency (CAVAM), która połączyła się w 2016 roku w społeczności aglomeracji Plaine Vallée , którego jednym z głównym umiejętności jest „rozwój gospodarczy” zbudował „inkubatora przedsiębiorczości”, obejmujący czterdzieści biur i trzy wypożyczalni warsztaty . Nowa struktura o powierzchni około 1800  m 2 , działająca od 2012 roku, zachęca do tworzenia firm, korzystając z bliskości Uniwersytetu Paris Nord (Instytut Galilei z wieloma laboratoriami naukowo-badawczymi). Ogólnie rzecz biorąc, działalność gospodarcza przeżywa ożywienie na terenie Parku Technologicznego Montmagny , podczas gdy działalność rozproszona po pozostałej części terytorium ma tendencję do zmniejszania się.

Lokalna kultura i dziedzictwo

Miejsca i zabytki

Kaplica Sainte-Thérèse, znajdująca się pod adresem 242 rue d'Épinay, jest jedynym zabytkiem w mieście. Został sklasyfikowany jako zabytek historyczny na mocy dekretu1 st wrzesień 1997. Zbudowany przez Auguste'a Perreta w latach 1926-27 na południu miasta, wówczas w pełnej urbanizacji, jako główny materiał wykonany jest ze zbrojonego betonu . Dzięki zastosowaniu betonu i powtarzalności elementów wcześniej odlanych w ograniczonej liczbie form, kaplicę można zbudować stosunkowo niskim kosztem. Mierzy 36  m długości, 13  m szerokości i 11  m wysokości, a dzwonnica sięga 30  m . Powierzchnia kondygnacji to 470  m 2 , zajęte głównie przez nawę . Ma tylko niewielką liczbę punktów podparcia składających się z ośmiu kolumn połączonych belkami, które służą jako łańcuchy . Ściany nawy składają się z żelbetowej kratownicy o kwadratowych oczkach wypełnionych różnymi kształtami geometrycznymi: kołami, trójkątami, a przede wszystkim krzyżami. Całość tworzy prawdziwe szklane dachy, które dają wrażenie lekkości i nadają nawie jasne i kolorowe oświetlenie (niebieskie i żółte). Kaplica nakryta jest bardzo cienkim sklepieniem płaskim, które w 1927 roku było jedną z niezwykłych i nowatorskich cech tej konstrukcji. Wystająca z głównej fasady dzwonnica ma przekrój kwadratowy. Opiera się z przodu na dwóch filarach głównych, az tyłu na belce głównej, która przenosi obciążenie na boczne kolumny nawy. Górna część dzwonnicy składa się z żelbetowych listew żaluzjowych. Chrzcielnice, chrzcielnica, dawna brama chórowa (nieobecna) oraz balustrada trybuny zostały zbudowane ze zbrojonego cementu i mają ażurowe kształty wykorzystujące wzory okien. Wystrój wnętrz jest autorstwa Valentine'a Reyre'a . Fresk ścienny zdobiący tył chóru pierwotnie składał się z trzech malowanych paneli, entourage'u złożonego z dekorowanych kwadratów i niebieskiego tła z napisami na żółtych liściach. Dziś częściowo zamaskowany, przedstawia w swojej centralnej części Ukrzyżowanie Chrystusa i św. Teresę u stóp krzyża. Tylko w 1937 artysta zrealizował czternaście stacji drogi krzyżowej .

Możemy również wskazać:

• Kościół św. Tomasza  : zbudowany w 1737 roku na fundamentach prymitywnego średniowiecznego kościoła, grożącego ruiną, z którego pozostała tylko gotycka podstawa dzwonnicy, jest w dużej mierze finansowany przez księcia Condé . Jej herb zdobi boczny portal kościoła, obok herbu Lords of Montmagny. W latach 1875/76 podjęto prace mające na celu oczyszczenie budynku, zjedzonego przez wilgoć, ale nie wystarczyły one do zapewnienia jego trwałości. W ten sposób w kwietniu 1884 r. rozpoczęto poważną kampanię renowacyjną, obejmującą podniesienie wieży o 6  mi zakończoną instalacją 100 kg koguta  na jej dachu. - Na końcu nawy odsłonięte są trzy nagrobki znalezione podczas prac budowlanych w 1740 roku. Kościół był często malowany przez Maurice'a Utrillo .
• Reduta Butte-Pinson: Zaprojektowana po wojnie w 1870 roku przez Séré de Rivières na szczycie Butte-Pinson w celu uzupełnienia linii obrony twierdzy Paryża, między fortami Stains i Écouen , może zawierać 150 żołnierzy i 10  ton prochu. 24 sierpnia 1944 rStrach jest wyzwanie walki pomiędzy 105 th  pułku grenadierów i niemieckich czołgów z 2 -go  Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Massu , odbywających się po 3 godzinach walki. 28 sierpnia, generał Leclerc uczynił z niego swoje stanowisko dowodzenia. Reduta została zlikwidowana w 1965 roku.

• Byłe seminarium późnych powołań Notre-Dame-de-Lourdes: w 1898 r. opaci Léon i Théodore Garnier kupili dawny obiekt łowiecki dla książąt Enghien za obecnym ratuszem, aby uczynić go domem spokojnej starości dla starszych księży. W 1908 r. zakład zmienił swoje przeznaczenie na seminarium duchowne . Wymagana jest budowa nowych budynków, rozmieszczonych wokół prostokątnego dziedzińca otoczonego otwartą galerią przypominającą krużganek . W latach 1912/13 na jednym końcu wybudowano kaplicę. Obdarzone ołtarzem ofiarowanym przez braci ze szkół chrześcijańskich , otrzymuje relikwiarz zawierający całe ciało męczennika św. Teodora , zabrane z rzymskich katakumb w 1838 roku. z powołania późno w 1925 roku, a jego władze są przejmowane przez Unię księży katolickich diecezji Versailles . Budynki zostały powiększone w latach 1930/31, a służba Sacré-Cœur przyczyniła się do funkcjonowania zakładu. Wmaj 1945w seminarium bierze udział sześćdziesięciu studentów z kilku krajów (Niemcy, Austria, Belgia, Włochy, Wielka Brytania, Szwajcaria, Czechosłowacja, Jugosławia), ale także z Libanu. W latach 60. liczba powołań spadła, a w 1970 r. diecezja została zmuszona do zamknięcia siedziby. W sumie w seminarium w Montmagny kształciło się ponad 400 studentów. W 1974 r. wykupiła go gmina Montmagny, która utworzyła tam służbę komunalną i miejską szkołę muzyczną oraz udostępniła pomieszczenia stowarzyszeniom .
• Parc de la Mairie: Znajduje się za ratuszem, zajmuje część parku byłego seminarium duchownego. Jest przyjemnie umeblowane: kiosk, fontanna, boisko do gry w bule i place zabaw dla dzieci.
• Szkoła Jules-Ferry z typową ceglano-kamienną architekturą z odbudowy po I wojnie światowej.
• Miasto rycynowe: jedno z pierwszych „ miast rycynowych   ” zostało zbudowane w latach sześćdziesiątych za kaplicą Sainte-Thérèse. To innowacyjny system kooperacyjny, w którym właściciele pomagają sobie nawzajem w budowaniu swoich domów.

Montmagny w kinie i telewizji

Osobowości związane z Montmagny

• Charles Huault de Montmagny (około 1583-około 1653), rycerz Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego , pierwszy gubernator i generał porucznik Nowej Francji od 1636 do 1648.
• André Peytavin (1926-1964), premier gospodarki Republiki Senegalu. Regularnie odwiedzał matkę i przyjaciół mieszkających w Montmagny .

Heraldyka

	Ramiona Montmagny są ozdobione w następujący sposób: Albo lazur fessa naładowany trzema ostrogami pola w towarzystwie trzech karaluchów Gules, na granicy tego samego naładowany ośmioma piwoniami Argent . Motto: acta non verba (akty, a nie słowa).

Zobacz również

Bibliografia

• Robert Bethencourt, Montmagny, od swoich początków do 900 milionów Maurice-Utrillo-Valadon , 1969. Publikacja własna , wyczerpany.
• Maurice Gachelin, Historia Montmagny . Opublikowany przez Centre culturel de Montmagny w 1978 roku, wyczerpany.
• René Cochelin i Marie-France Lecuir, Montmagny w 1900 roku . Editions du Valhermeil. 1997.
• François Legallais, Montmagny ulicami. Katalog tematyczny i dziedzictwa ulic Montmagny , 2007. Opublikowane przez éditions du Valhermeil, ( ISBN  978-2-35467-005-4 )
• Jean Hamelin, „HUAULT DE MONTMAGNY, CHARLES”, w słowniku biografii kanadyjskiej , 2000
• Joseph-Edmond Roy, Zakon Maltański w Ameryce , Imp. A. Cote, 1888, 68 s. (online)
• Jean-Claude Dubé, Rycerz Montmagny. Pierwszy Gubernator Nowej Francji , Montreal, Fides, 1999,
• Hugues Neveux, Sady i winnice w regionie Montmorency w XVII wieku. : Montmagny vers 1680 , Annales de Normandie Rok 1996 Tom 46 Numer 3 s. 331-341
• Ogólna historia Montmagny , Stowarzyszenie Valmorency

Powiązane artykuły

• Lista gmin w Val-d'Oise

Linki zewnętrzne

• Strona Ratusza
• „  Pełny plik: Gmina Montmagny (95427)  ” , Powszechny Spis Ludności 2015 , INSEE ,25 września 2018 r.(dostęp 9 października 2018 r . ) .

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gmin wiejskich i miejskich opublikowanym w listopadzie 2020 r., w zastosowaniu nowej definicji wsi zwalidowanej na14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.
2. Pojęcie obszaru atrakcyjności miast zastąpiło m.inpaździernik 2020, obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównania z innymi krajami Unii Europejskiej .
3. Zgodnie z konwencją w Wikipedii zachowano zasadę wyświetlania w tabeli spisu i na wykresie, dla legalnych populacji po 1999 r., tylko populacji odpowiadających wyczerpującemu badaniu spisowemu dla gmin poniżej 10 000 mieszkańców oraz że populacje lata 2006, 2011, 2016 itd. dla gmin powyżej 10 000 mieszkańców, a także ostatnią legalną populację opublikowaną przez INSEE dla wszystkich gmin.
4. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.

Bibliografia

1. „  Gminy graniczące z Montmagny (Val-d'Oise)  ” na Géoportail ..
2. „  Typologia miejska/wiejska  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja: 6 kwietnia 2021 r . ) .
3. "  miejska gmina - definicja  " , na tej stronie INSEE (konsultacje na 6 kwietnia 2021 ) .
4. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
5. „  Paris Urban Unit 2020  ” , na https://www.insee.fr/ (dostęp 6 kwietnia 2021 ) .
6. "  Baza jednostek miejskich 2020  " , na www.insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
7. Vianney Costemalle, „  Zawsze więcej mieszkańców w jednostkach miejskich  ” , na stronie Narodowego Instytutu Statystyki i Studiów Ekonomicznych ,21 października 2020 r.(dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
8. „  Wykaz gmin wchodzących w skład zlewiska Paryża  ” , na stronie Narodowego Instytutu Statystyki i Studiów Ekonomicznych (zamieszczone w dniu 6 kwietnia 2021 r . ) .
9. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta  ” , na terenie Narodowy Instytut Statystyki i Studiów Ekonomicznych ,21 października 2020 r.(dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
10. Insee: [1] Gmina Montmagny (95427)
11. Hippolyte Cocheris, Stare nazwy gmin Seine-et-Oise , 1874, praca umieszczona w Internecie przez Corpus Etampois .
12. Mulon (M.), Nazwy miejscowości Ile-de-France. Wprowadzenie do toponimii, red. Bonneton, 1997, s. 15.
13. Jean-Claude Boulanger, Monique C. Cormier, Nazwa własna w ogólnej przestrzeni słownikowej: Studies of metalexicography , s. 38 .
14. „  Zapraszam do przeczytania i udostępnienia tego artykułu z #valdoise: Archéologie & histoire de Montmagny  ” , na www.valdoise.fr (dostęp 2 października 2015 ) .
15. Lefeuve Charles, Wycieczka po dolinie - Historia i opis... Montmagny (tom 1) , Montmorency,1867.
16. Ratusz Montmagny: Historia Montmagny
17. Hugues Neveux, Sady i winnice w regionie Montmorency w XVII wieku. : Montmagny ok. 1680 r. , Rouen, Annales de Normandie,1996.
18. LEFEUVE Charles, Tour of the Valley , Montmorency,1867.
19. Źródło: Atlas dziedzictwa kraju Roissy, wydany przez Stowarzyszenie Kraju Roissy-CDG, 2006 .
20. [PDF] http://cecile_meunier.club.fr/historiques/RM-002-2-270814-050615.pdf JMO od 2 e  czołgów 2 p  pułk żeglarzy
21. komunikatu n O  PA00125477 , podstawy Mérimée , francuskie Ministerstwo Kultury .
22. Éric Birlouez, Mała i wielka historia warzyw , Quæ , coll.  „Notatniki naukowe”,2020, 175  pkt. ( ISBN  978-2-7592-3196-6 , prezentacja internetowa ) , Bajeczna różnorodność, „Sałata i inne sałatki”, s.  59-65.
23. Prawo n O  64-707 z 10 lipca 1964 r reorganizacji obszaru Paryża , JORF n o  162 z 12 lipca 1964, str.  6204-6209, faksymile na temat Legifrance .
24. ze wsi Cassini do gmin dzisiaj na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
25. Siedziba Rady Generalnej - Administracja Val-d'Oise
26. Ministerstwo Sprawiedliwości – Departamentowa Rada Dostępu do Prawa Val-d'Oise
27. „  The Mayors of Montmagny  ” , na http://www.francegenweb.org (dostęp 18 grudnia 2014 ) .
28. „  Lewica chce obalić Montmagny  ”, Le Parisien, wydanie Val-d'Oise ,15 lutego 2008( przeczytaj online ).
29. Sarah Nafti, „  Niespodzianka rezygnacja burmistrza Montmagny  ”, Le Parisien, wydanie Val-d'Oise ,12 listopada 2012 r.( przeczytaj online ).
30. [PDF] „  Sprawozdanie Rady Miejskiej z dnia 15 listopada 2012 r.  ” [PDF] , http://www.ville-montmagny.fr/ , Mairie de Montmagny (konsultacja 28 grudnia 2012 r. ) , s.  2.
31. Daniel Pestel i Sarah Nafti, „  Patrick Floquet powinien zostać dziś wieczorem wybrany burmistrzem  ”, Le Parisien, wydanie z Val-d'Oise ,15 listopada 2012( przeczytaj online ).
32. Daniel Pestel, „  Miejski w Montmagny: Patrick Floquet (DVD) szeroko wybrany  ”, Le Parisien , wydanie Val-d'Oise ,31 marca 2014( przeczytaj online , konsultacja 9 października 2018 ).
33. Daniel Pestel, „  Patrick Floquet (UMP) pozostaje na stanowisku burmistrza: Sąd administracyjny w Pontoise potwierdził wczoraj rano wybór burmistrza UMP w Montmagny, Patricka Floquet. René Taieb, szef listy socjalistów, złożył apel po wyborach w marcu, podkreślając w szczególności antysemickie ślady znalezione na publicznej autostradzie rano przed wyborami.  », Le Parisien, wydanie Val-d'Oise ,28 października 2014( przeczytaj online , skonsultowano 18 grudnia 2014 r. ).
34. Organizacja spisu na insee.fr .
35. Insee - Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
36. Ratusz Montmagny: [2] Szkoły
37. Montmagny - Val-d'Oise (kod pocztowy - 95360)
38. Co poziom subgminny wnosi do mapy nierówności majątkowych w Île-de-France?
39. Technopole Val D'Oise: [3] Plaine Vallée
40. François Chairon , Michel Bourlet i Stéphane Gasser , „  Dziedzictwo komun Val-d'Oise: Montmagny  ”, Collection Le Patrimoine des Communes de France , Paris, Flohic Éditions, tom.  JA,Październik 1999, s.  259-261 ( ISBN  2-84234-056-6 ).
41. Mathieu Lours , „  Montmagny – Saint Thomas Becket  ”, kościoły Val-d'Oise: Pays de France, dolina Montmorency , Gonesse, Towarzystwo Historii i Archeologii Gonesse i Pays de France,2008, s.  194-195 ( ISBN  9782953155402 ).
42. „  Monmagny i odcisk czasu  ” na Montmagny (oficjalna strona) (dostęp 16 listopada 2012 r . ) .
43. „  Portret Charlesa Jacquesa Huault de Montmagny, gubernatora Nowej Francji od 1636 do 1648  ” , na images.recitus.qc.ca (dostęp 2 października 2015 r . ) .
44. Hervé Collet , „  Montmagny-Association Valmorency  ” , na stronie www.valmorency.fr (dostęp 2 października 2015 r . ) .