Unia na rzecz ruchu ludowego

Koniec wrzesień 2014, Nicolas Sarkozy ogłasza swoją kandydaturę na przewodniczącego UMP. Oficjalna kampania stawia go przeciwko Hervé Maritonowi i Bruno Le Maire'owi . ten29 listopada 2014, został wybrany na prezydenta z 64,50% głosów, wobec 29,18% dla Bruno Le Maire i 6,32% dla Hervé Maritona.

2014-2015: powrót Nicolasa Sarkozy'ego i zmiana nazwiska

Nicolas Sarkozy obejmuje urząd 2 grudniaNastępny. W dniu 4 grudnia, Nathalie Kosciusko-Morizet staje się numerem dwa w partii, Wiceprezesa i Laurent Wauquiez n o  3, jako sekretarz generalny. Christian Estrosi zostaje przewodniczącym Krajowej Komisji Inwestycyjnej, Valérie Pécresse , koordynatorem wyborów regionalnych , Éric Doligé , koordynatorem wyborów departamentalnych , Luc Chatel i Brice Hortefeux , doradcami politycznymi, Éric Ciotti , zastępcą sekretarza generalnego federacji , Gérald Darmanin , zastępcą sekretarza generalnego ds. wyborów, Sophie Primas , zastępca sekretarza generalnego ds. członkostwa, Édouard Courtial , zastępca sekretarza generalnego ds. szkoleń oraz Isabelle Le Callennec i Sébastien Huyghe , rzecznicy.

Nicolas Sarkozy zwraca 3 grudniana rzecz UMP sumę 363 615 euro, odpowiadającą grzywnie nałożonej przez Komisję ds. Rachunków Kampanii, która została wypłacona przez skarb państwa. Mimo to były prezes UMP Jean-François Copé, a także była skarbnik Catherine Vautrin, zostają oskarżeni na początkuluty 2015 za „naruszenie zaufania” po wpłaceniu tej grzywny przez UMP.

Nicolas Sarkozy zadeklarował podczas kampanii na prezydenta UMP chęć zmiany nazwy i statutu partii. Proponuje się denominację „  Republikanie  ” . Nazwa ta została po raz pierwszy skrytykowana przez konkurujące partie za szacunkowe koszty, za odniesienia, nawet przypadkowe, do Amerykańskiej Partii Republikańskiej i niemieckiej partii Les Républicains , lub za potencjalne przywłaszczenie wartości „Republiki”, do której dochodzą również inne partie. Pomimo krytyki wyrażonej także w UMP, proponowana nazwa została jednogłośnie przyjęta minus jeden głos wstrzymujący się na posiedzeniu biura politycznego5 maja 2015 r..

Na wniosek urzędników partyjnych Nicolas Sarkozy wyraża zgodę na poddanie nowego statutu pod głosowanie elektroniczne członków na 28 maja 2015. Statut ten wskazuje w art. 1: „pomiędzy osobami fizycznymi stosującymi się do niniejszego statutu powstaje partia polityczna zwana „Republikanami”, zwana dalej Ruchem”. ten29 maja 2015, Nicolas Sarkozy ogłasza, że ​​UMP oficjalnie staje się „Republikanami”. Jednak prawnie jest to zmiana nazwy, a nie tworzenie nowej partii.

Historia liderów

Prezydenci

n O	Zdjęcie	Nazwisko	Początek	Koniec	Uwagi
1		Alain Juppe	17 listopada 2002 r.	16 lipca 2004 r.	Wybrany na Kongresie w 2002 roku jako pierwszy lider partii. Konfrontuje się ze słabymi wynikami uzyskanymi przez UMP w wyborach regionalnych (prawica zachowała tylko dwa regiony z dwudziestu sześciu) oraz w wyborach europejskich w 2004 roku. Oświadczenie o niekwalifikowalności w 2004 roku skłoniło go do rezygnacji z urzędu. Jean-Claude Gaudin działa jako16 lipca 2004 r. do 28 listopada 2004.
2		Nicolas Sarkozy	28 listopada 2004	14 maja 2007 r.	ten 1 st wrzesień 2004, Nicolas Sarkozy oficjalnie deklaruje swoją kandydaturę na prezydenta UMP po rezygnacji Alaina Juppé. Mimo to Jacques Chirac zawiadomił Nicolasa Sarkozy'ego, aby wybrał między tym ostatnim stanowiskiem a ministerstwem. Po wyborze na szefa UMP Nicolas Sarkozy powróci do rządu w 2005 roku, zachowując jednocześnie przewodnictwo w partii. On wychodzi z biura na14 maja 2007 r., na dzień przed obłożeniem prezydenta Rzeczypospolitej . Jean-Claude Gaudin po raz drugi przejmuje obowiązki, aż7 lipca 2007. Nie dowie się o bezpośrednim następcy Nicolasa Sarkozy'ego, który chciałby "zamrożenia" funkcji prezydenta w czasie swojej kadencji prezydenckiej.
Wakat na stanowisku prezydenta UMP w latach 2007-2012 (na czele partii stoi sekretarz generalny)
3		Jean-Francois Cope	19 listopada 2012 r.	15 czerwca 2014	Po przegranej Nicolasa Sarkozy'ego w wyborach prezydenckich 2012 roku , trwają wybory nowego prezesa UMP.18 listopada 2012 r. ; członkowie mogą w ten sposób wybrać swojego prezydenta, ostatnie wybory na tę funkcję miały miejsce w 2004 roku. Jean-François Cope został wybrany wąsko przeciwko byłemu premierowi François Fillon . Ten ostatni i jego zwolennicy kwestionują wyniki głosowania i tworzą odrębną od grupy UMP w Zgromadzeniu Narodowym grupę parlamentarną. Porozumienie osiągnięto w końcu w następnym miesiącu, a Jean-François Copé pozostał na czele partii. Zrezygnował wczerwiec 2014po skandalu dotyczącym finansowania UMP z okazji wyborów prezydenckich w 2012 roku .
Kierownictwo kolegialne UMP czerwiec W celu listopad 2014 ( Alain Juppé , Jean-Pierre Raffarin , François Fillon )
4		Nicolas Sarkozy	2 grudnia 2014	30 maja 2015 r.	Nicolas Sarkozy zostaje wybrany na przewodniczącego UMP przez 64,50% członków, przeciwko Bruno Le Maire (29,18%) i Hervé Maritonowi (6,32%).

Wiceprezydenci

Zdjęcie	Nazwisko	Początek	Koniec	Uwagi
	Jean-Claude Gaudin	17 listopada 2002 r.	14 maja 2007 r.	Wybrany na wiceprzewodniczącego Kongresu w 2002 r., Alaina Juppé , pozostaje na swoim stanowisku, gdy jego następcą zostaje Nicolas Sarkozy . Pełnił funkcję Prezydenta w 2004 r., następnie w 2007 r., aż do zawieszenia Prezydencji.
Wakat wiceprezesa wykonawczego od 2007 do 2012 r. ( Jean-Pierre Raffarin , Jean-Claude Gaudin i Pierre Méhaignerie są wiceprzewodniczącymi Rady Narodowej partii)
	Luc Chatel	19 listopada 2012 r.	15 czerwca 2014	Wybrany na kongresie w 2012 roku na tym samym bilecie co Jean-François Copé i Michèle Tabarot . W wyniku porozumienia zawartego pomiędzy François Fillon i Jean-Francois Cope , stał zastępca wiceprzewodniczącego na15 stycznia 2013 r.. Następnie mianowani są „wiceprzewodniczący”.
Wiceprezesi powołani w Styczeń 2013 : Laurent Wauquiez , Jean-Claude Gaudin , Christian Estrosi , Brice Hortefeux , Roger Karoutchi , Gérard Longuet i Henri de Raincourt .
Wiceprezesi powołani w luty 2013 : Hubert Falco , Rachida Dati , Hervé Gaymard , Christian Kert , Jean-François Lamour , Jean-Paul Fournier , Jean-Pierre Audy , Guillaume Peltier , Jean Leonetti , Thierry Mariani , Patrick Ollier i Bernard Perrut .
	Nathalie Kosciusko-Morizet	4 grudnia 2014	30 maja 2015 r.	Mianowany przez Nicolasa Sarkozy'ego po wyborze na szefa UMP.

Sekretarze Generalni

	Nazwisko	Daty mandatów		Uwagi
	Philippe Douste-Blazy	17 listopada 2002 r.	28 listopada 2004	Wybrany wraz z Alainem Juppé na kongresie w 2002 r. , został zastąpiony, gdy przewodniczącym partii został Nicolas Sarkozy .
	Pierre Méhaignerie	28 listopada 2004	25 września 2007	ten 7 lipca 2007, po zamrożeniu funkcji przewodniczącego UMP, nowym liderem partii zostaje sekretarz generalny.
	Patrick Devedjian	25 września 2007	5 grudnia 2008	Pierwszy zastępca sekretarza generalnego, Patrick Devedjian został sekretarzem generalnym UMP w 2007 roku do czasu jego nominacji w dniu 5 grudnia 2008do ministerstwa odpowiedzialnego za realizację planu naprawczego .
	Xavier Bertrand	8 grudnia 2008	17 listopada 2010	Po wejściu do rządu Patricka Devedjiana został mianowany tymczasowym sekretarzem generalnym UMP, 8 grudnia 2008. Opuścił rząd Fillona podczas przetasowań w15 stycznia 2009, przejmuje szefa UMP 24 styczniaNastępny. Podczas formowania się rządu Fillona III14 listopada 2010zostaje ministrem pracy, zatrudnienia i zdrowia, a trzy dni później rezygnuje z funkcji sekretariatu generalnego UMP.
	Jean-Francois Cope	17 listopada 2010	19 listopada 2012 r.	ten 17 listopada 2010, Jean-François Copé zostaje sekretarzem generalnym UMP zastępując mianowanego w rządzie Xaviera Bertranda.
	Michele Tabarot	19 listopada 2012 r.	15 czerwca 2014	Wybrany na kongresie w 2012 roku na tym samym bilecie co Jean-François Copé i Luc Chatel . ten15 stycznia 2013 r., Valérie Pécresse zostaje mianowana zastępcą sekretarza generalnego, a Marc-Philippe Daubresse zastępcą sekretarza generalnego.
	Luc Chatel	15 czerwca 2014	4 grudnia 2014	Wyznaczony na 10 czerwca 2014, na wniosek Alaina Juppé , François Fillon i Jean-Pierre Raffarin .
	Laurent Wauquiez	5 grudnia 2014	30 maja 2015 r.	Nazwij to 5 grudnia 2014autorstwa Nicolasa Sarkozy'ego .

Fundamenty ideologiczne

W swojej „Karcie wartości” UMP dąży do nadania francuskiej polityce „nowego oddechu” i powstrzymania „wzrostu nieufności w stosunku do polityki”. Jej hasło przewodnie: „słuchaj obywateli, działaj z nimi i dla nich”.

UMP doktryna stwierdza, że konieczne jest, aby dać wolną rękę do „  indywidualnego przeznaczenia osoby”, która wykracza poza „  społecznego determinizmu ”. UMP „[odrzuca] systemy, które tłumią (gospodarczą) wolność poprzez dążenie do uregulowania wszystkiego”. Należy zachęcać do pracy, zasług i innowacji, aby poprowadzić Francję do ponownego wzrostu i obniżenia bezrobocia. Ta wolność nie powinna być jednak rozumiana jako egoizm: „Wolność otwiera drogę do hojności”. Aby zapewnić poszanowanie tej wolności, konieczne jest ścisłe poszanowanie prawa: „Władza i sprawiedliwość państwowa muszą zapewnić, że każdy odpowiada za swoje czyny”.

UMP deklaruje, że jest bardzo przywiązana do solidarności: „Państwo jest po to, by zagwarantować ochronę socjalną, do której Francuzi są słusznie przywiązani”. Solidarność musi jednak „szanować jednostkę” i „nie (…) zamieniać się w asystenturę  ”. Ogranicza się ona zasadniczo do sfery usług publicznych , równości terytoriów, wspierania rodzin i szkoły Rzeczypospolitej, która musi „umożliwić tym, których zasługi wyróżniają, wykonywanie najwyższych obowiązków”.

Wreszcie UMP potwierdza swoją dumę z narodu francuskiego, jednocześnie definiując swój horyzont w konstrukcji europejskiej , co jest synonimem „pokoju”, ale także „poszerzania perspektyw”. Europa nie może być zredukowana do zwykłej współpracy gospodarczej: musi „Enable [swych członków], aby mieć większą wagę” w kontekście globalizacji, zapewniając jednocześnie, że „każdy kraj zachowuje swoją tożsamość".

Wewnętrzne prądy myślowe

Powstanie UMP chciało być wielkim zgromadzeniem sił politycznych prawicy i centrum . Aby umożliwić wyrażanie się w nim różnych rodzin, które go tworzą, statuty UMP przewidują możliwość tworzenia wewnętrznych prądów zwanych „ruchami”. Jednym z celów tych ruchów było promowanie powstania bogatej debaty wewnętrznej i zapobieżenie przekształceniu się UMP, podobnie jak RPR Jacques'a Chiraca , w partię zorganizowaną przede wszystkim w celu promowania politycznego zwycięstwa jej przywódcy.

Jednak ta kreacja nie trwa długo. Początkowo Alain Juppé został zmuszony do odepchnięcia go, m.in. Jacques Chirac , widząc w tym ryzyko odtworzenia w UMP „wojny przywódców”, jaką UDF zna od ponad 30 lat między liberałami a chadekami i wiele kaplic, które narodziły się w tych dwóch rodzinach. Ponadto pojawiające się wówczas trendy niemal identycznie pokrywały kontury starych partii, co mogło stanowić argument dla tych, którzy potępiali (zwłaszcza w ramach UDF, które pozostało niezależne) sztuczny charakter nowej formacji. To odroczenie bardzo szybko stało się definitywne, strach Chiraków szybko opierał się na konsekwencjach, jakie mogło mieć powstanie nurtu Sarkozysta z powołaniem większościowym. Podczas wyboru na prezydenta UMP Nicolas Sarkozy zobowiązał się do promowania pojawienia się tych nurtów, wielu działaczy uważało się za nieco „oszukanych” w stosunku do zobowiązań, które zapanowały podczas tworzenia UMP. Ale w obliczu bardzo dużej liczby wieców wokół jego nazwiska (stając się bardzo dużą większością, on sam nie miał już potrzeby skupiania swoich zwolenników w nurcie, który, przeciwnie, stałby się wyłącznym dla pozostałych) i trudności dla niektórych rodzin, takich jak centryści czy gaullistowie, w ustrukturyzowaniu się bez wykazania w ten sposób pewnego rozkładu, projekt ten się nie urzeczywistni.

Nie mniej jest wyrazem różnych wewnętrznych tendencji w UMP. Znajduje to odzwierciedlenie w kilku klubach , stowarzyszeniach , a nawet stowarzyszonych partiach politycznych , które skupiają wybieranych urzędników i/lub działaczy. Z wyjątkiem partii stowarzyszonych ( PCD , CNI , a do 2011 r. Partia Radykalna ), te różne struktury nie mają uznania w zakresie demokracji wewnętrznej, chociaż UMP w większości je dotuje. Należy również zauważyć, że niektóre rodziny wielodzietne, takie jak neogaulliści („chiracovillepinistes”), nie opierają się na żadnej formalnej strukturze, ale mimo to mają bardzo silne wpływy dzięki swoim przywódcom.

Po przybyciu do Sekretariatu Generalnego UMP w 2010 r. Jean-François Copé postanawia zastosować statut i zezwolić na składanie oświadczeń dotyczących zasad przez prądy. Te, których deklaracja zasad, poparta przez co najmniej dziesięciu parlamentarzystów należących do co najmniej dziesięciu federacji resortowych, uzyska co najmniej 10% głosów oddanych na zjeździe, są w rzeczywistości oficjalnie uznawane i mogą mieć większy wpływ na władze „UMP. Posiadają również autonomię finansową dzięki stałej rocznej alokacji oraz rocznej alokacji proporcjonalnej do uzyskanych głosów. Wszystkie kwoty wpłacane na prądy są ograniczone do 30% kwoty rocznej pomocy publicznej wypłacanej przez państwo na rzecz UMP. Część finansowania szkolenia politycznego trafia więc bezpośrednio do prądów, które będą z niego swobodnie korzystać. Pierwszym kongresem, który stosuje tę obecną organizację, jest ten z 18 listopada 2012 roku . Niektóre nurty ukształtowały się i ukształtowały już podczas pięcioletniej kadencji Nicolasa Sarkozy'ego , jak na przykład Prawica Ludowa czy Prawica Społeczna w 2010 roku. Inne starsze grupy, do tej pory stowarzyszenia lub partie związane z UMP, takie jak Le Chêne czy Reformatorzy , pojawiają się bardzo szybko jako mające powołanie, aby stać się rozpoznawanymi nurtami. Jak zjazdlistopad 2012pojawia się wiele innych nurtów, których celem jest złożenie deklaracji zasad lub poparcie kandydata na prezydenta partii.

Wyniki wyborów

Wybory prezydenckie

Wybory ustawodawcze

Wybory regionalne

Wybory kantonalne, a następnie resortowe

Wybory samorządowe

Wybory europejskie

 Lista wspólnie zNC(trzy miejsca) iGM(dwa miejsca).

Wewnętrzna organizacja

Przywództwo krajowe

grudzień 2014 - maj 2015 :

• Prezes UMP: Nicolas Sarkozy
• Wiceprzewodnicząca: Nathalie Kosciusko-Morizet
• Sekretarz Generalny: Laurent Wauquiez
  • Zastępca Sekretarza Generalnego Federacji: Éric Ciotti
  • Zastępca Sekretarza Generalnego ds. Wyborów: Gérald Darmanin
  • Zastępca Sekretarza Generalnego ds. Członkostwa: Sophie Primas
  • Zastępca Sekretarza Generalnego ds. Szkoleń: Édouard Courtial
• Rzecznicy: Isabelle Le Callennec i Sébastien Huyghe
• Doradcy polityczni: Luc Chatel i Brice Hortefeux
• Przewodniczący Krajowej Komisji Inwestycyjnej: Christian Estrosi
• Koordynatorka wyborów regionalnych  : Valérie Pécresse
• Koordynator ds. wyborów resortowych  : Éric Doligé
• Skarbnik: Daniel Fasquelle
• Przewodniczący Państwowej Komisji Inwestycyjnej: Christian Estrosi
  • Wiceprzewodniczący Narodowej Komisji Inwestycyjnej: Roger Karoutchi
• Przewodniczący Komitetu Burmistrzów: Hubert Falco
• Delegat Generalny ds. Budownictwa i Mieszkalnictwa: Marc-Philippe Daubresse
• Delegat Generalny ds. nowych członków: David Douillet
• Delegat Generalny ds. Stosunków Międzynarodowych: Pierre Lellouche
• Delegat Generalny ds. Gospodarki i Finansów: Éric Woerth
• Delegat krajowy ds. kontroli wydatków publicznych: Maël de Calan
• Delegat Krajowy Łowiectwa: Pierre Charon
• Przedstawiciel krajowy ds. pracy i zatrudnienia: Gérard Cherpion
• Delegat krajowy na zjazdy tematyczne: Grégoire de Lasteyrie
• Delegat krajowy ds. relacji z przedsiębiorcami: Sébastien Pilard

• Krajowa sekretarz tematyczna ds. wartości Republiki i sekularyzmu: Lydia Guirous
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. sportu: Laurence Arribagé
• Krajowa sekretarz tematyczna ds. wolnych zawodów: Nora Berra
• Sekretarz ds. Bezpieczeństwa Narodowego: Bruno Beschizza
• Krajowa sekretarz tematyczna dla miasta: Natacha Bouchart
• Krajowa sekretarz tematyczna ds. równości kobiet i mężczyzn: Valérie Boyer
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. imigracji: François-Noël Buffet
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. rolnictwa: Michel Dantin
• Krajowa Sekretarz Tematyczna ds. Rodziny: Valérie Debord
• Krajowa sekretarz tematyczna ds. planowania regionalnego i górskiego: Sophie Dion
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. ochrony socjalnej: Jean-Pierre Door
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. sprawiedliwości: Georges Fenech
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. turystyki: Yves Foulon
• Krajowy Sekretarz Tematyczny ds. Frankofonii: Joëlle Garriaud-Maylam
• Krajowy sekretarz tematyczny w Grand Paris: Claude Goasguen
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. solidarności: Claude Greff
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. środowiska i transportu: Fabienne Keller
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. reformy instytucjonalnej: Guillaume Larrivé
• Krajowa sekretarz tematyczna ds. wczesnego dzieciństwa: Catherine Lécuyer
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. Europy: Pierre Lequiller
• Narodowy Sekretarz Obrony Tematycznej: Philippe Meunier
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. wsi: Jérôme Peyrat
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. zdrowia: Arnaud Robinet
• Krajowy sekretarz tematyczny ds. przemysłu i MŚP: Martial Saddier
• Krajowa Sekretarz Tematyczna ds. Edukacji: Catherine Troendlé
• Funkcjonalny sekretarz krajowy dla Francuzów za granicą: Thierry Mariani
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. młodzieży i młodych pracowników: Mathieu Darnaud
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. animacji wewnętrznej: Geoffroy Didier
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. parytetu w ruchu: Virginie Duby-Muller
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. animacji federacji: Annie Genevard
• Funkcjonalny sekretarz krajowy dla kierownictwa ruchu: Françoise Guégot
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. programów szkoleniowych: Madeleine de Jessey
• Funkcjonalny sekretarz krajowy urzędników wybieranych lokalnie: Jean Rottner
• Funkcjonalny Sekretarz Krajowy ds. Nowych Talentów: Véronique Louwagie
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. stosunków z partiami zagranicznymi: Jean-Didier Berthault
• Funkcjonalny sekretarz krajowy ds. stosunków z partiami zagranicznymi: Constance Le Grip

Powołani przez Prezydium Polityczne na wniosek przewodniczącego UMP „sekretarze krajowi odpowiadają za działalność i refleksję Związku” (art. 22 statutu UMP) w swoich dziedzinach. Muszą składać sprawozdania ze swojej pracy do biura politycznego i przynajmniej raz w roku do rady narodowej. Ich pełną listę można znaleźć na oficjalnej stronie UMP.

Kolegialne organy zarządzające

Trzy główne kolegialne organy zarządzające UMP to kongres, rada narodowa i biuro polityczne. Kongres jest walnym zgromadzeniem UMP, złożonym ze wszystkich członków partii. To on w każdych wyborach prezydenckich desygnuje kandydata popieranego przez UMP. Rada Narodowa, której przewodniczy przewodniczący UMP, składa się z radnych krajowych wybranych przez członków. Biuro polityczne jest odpowiedzialne za zapewnienie kierunku UMP między sesjami rady narodowej. Prezydent lub jedna czwarta jego członków może zebrać go razem i ustalić porządek obrad. Decyzje podejmowane są większością głosów, pod warunkiem obecności co najmniej połowy członków. W jego skład wchodzą główni przywódcy ruchów (prezydent, wiceprzewodniczący, sekretarz generalny, skarbnik, doradcy polityczni, sekretarze narodowi, członkowie wybierani przez radę narodową).

Oprócz rady narodowej i biura politycznego istnieje sześć innych organów krajowych UMP:

• Komisję Starszych, w skład której wchodzą „byli prezydenci i sekretarze generalni Związku, przewodniczący dawnych partii politycznych reprezentowanych w Związku, osiem osobistości wybranych przez grupy parlamentarne ze względu na ich staż” (art. 36 statutu);
• komisja inwestycyjna państwowa, odpowiedzialna za przygotowanie inwestytur kandydatów UMP do wyborów parlamentarnych, senatorskich, europejskich, terytorialnych i samorządowych (w miejscowościach powyżej 30 tys. mieszkańców), które następnie przedkłada radzie narodowej;
• krajowa komisja odwoławcza (CNR lub CoNaRe) „składająca się z dziewięciu członków wybranych przez radę krajową” (art. 30–35 statutu);
• komisja ds. organizacji i kontroli operacji wyborczych (COCOE), odpowiedzialna za przygotowanie i organizację wszystkich wyborów wewnętrznych w UMP, czuwanie nad prawidłowością głosowań, walidacją kandydatur oraz czuwanie nad „równością kandydatów w prowadzeniu propagandy i głosowania działalność (art. 29 statutu);
• komisja kontroli zarządzania finansowego;
• stała komisja ds. statutów.

Lokalne federacje

Federacje departamentalne UMP są zorganizowane w każdym departamencie wokół przewodniczącego rady departamentu, sekretarza departamentu i kierownika departamentu ds. młodzieży.

Konstrukcje specjalistyczne

UMP posiada oddział dla młodzieży od 16 do 30 lat, z młodymi ludźmi i młodości UMP.

Les Jeunes Populaires skupia wszystkich członków UMP w wieku od 16 do 29 lat. Na czele ruchu stoi prezydent wybierany na dwa lata. Wszyscy członkowie UMP poniżej 30 roku życia są automatycznie zarejestrowani w Jeunes Populaires. Po osiągnięciu 30-lecia członkowie są usuwani z ruchu młodzieżowego.

Jej działanie opiera się na zdecentralizowanej organizacji. Funkcjonowanie to zostało potwierdzone w 2004 r. ustanowieniem statutu gwarantującego wybór przewodniczącego Młodzieży przez radnych narodowych Młodzieży (CNJP), wybieranych przez wszystkich członków.

Jednak na poziomie lokalnym młodzieżowych liderów departamentalnych (RDJ) powołuje prezes Jeunes Populaires w porozumieniu z sekretarzem departamentalnym federacji UMP. Urzędnik wydziałowy nie może być zatem powołany, jeśli partia tego nie chce. Odwrotnie, RDJ nie może być powołany na polecenie sekretarza departamentu. W rzeczywistości jest to najczęściej umowa między stronami.

Młodzi ludzie nie roszczą sobie autonomii wobec partii. Fabien de Sans Nicolas oświadczył: „Zawsze walczyłem, aby pokusa autonomii nie zwyciężyła. Wszyscy aspirujecie do odpowiedzialności w UMP. "

Młodzi Aktywni to kolejna gałąź UMP, dla której przynależność nie jest związana z konkretną grupą wiekową, ale z faktem wykonywania aktywności zawodowej. Stowarzyszenie zostało założone przez François Guéant w 2005 roku, a w latach 2008-2010 przewodniczy mu Gilles Laborde.

Siedziba partii

Siedziba UMP znajduje się w Paryżu . W latach 2002 i 2011 roku ma siedzibę w 55 rue La Boétie ( 8 th  arrondissement ). Poruszał się w 2011 roku do 238 rue de Vaugirard ( 15 th  arrondissement ). To przejęcie, pozwalające na oszczędności w kosztach operacyjnych, wynosi 40 mln euro (19 mln euro na zakup budynku, 21 na jego renowację) i jest finansowane głównie z kredytu w wysokości 32 mln euro. lat.

• Siedziba UMP od 2002 do 2011, pod numerem 55 rue La Boétie .

• Siedziba UMP od 2011 do 2015 roku przy 238 rue de Vaugirard .

Liczba członków

• Na 5 stycznia 2007 r. : do tej pory około 335 000 członków (odkąd Nicolas Sarkozy został jej prezesem, partia odnotowała ponad 200 000 nowych członków).
• Na 31 grudnia 2007 r. : około 370 000 członków
• Na 7 listopada 2008 : około 256 000 członków
• Na 20 listopada 2010 : 236 341 członków
• Na 18 listopada 2012 r. : 324 945 członków
• Na 29 sierpnia 2014 : 268 341 członków (aktualnie ze składkami do 31 grudnia 2013 r. lub 30 czerwca 2014)

Postacie polityczne

UMP liczyła w swoich szeregach kilka osobistości francuskiej polityki, które czasami były w stanie zajmować najwyższe stanowiska Republiki pod szyldem UMP:

• dwóch prezydentów republiki: Jacques Chirac , który stworzył UMP wraz z Alainem Juppé po jego reelekcji wmaj 2002, oraz Nicolas Sarkozy , wybrany na prezydenta republiki wmaj 2007, podczas gdy jest prezesem UMP.
• trzech premierów: Jean-Pierre Raffarin (2002-2005), Dominique de Villepin (2005-2007) i François Fillon (2007-2012).
• trzech przewodniczących Rady Konstytucyjnej: Yves Guéna (2000-2004), Pierre Mazeaud (2004-2007) i Jean-Louis Debré (2007-2016).
• dwóch przewodniczących Senatu: Christian Poncelet (1998-2008) i Gérard Larcher (2008-2011 i od 2014).
• trzech przewodniczących Zgromadzenia Narodowego: Jean-Louis Debré (2002-2007), Patrick Ollier (2007) i Bernard Accoyer (2007-2012).
• dziewięciu przewodniczących grup parlamentarnych oznaczonych jako UMP:
  • w Senacie Josselin de Rohan (2002-2008), Henri de Raincourt (2008-2009), Gérard Longuet (2009-2011), Jean-Claude Gaudin (2011-2014) i Bruno Retailleau (od 2014);
  • w Zgromadzeniu, Jacques Barrot (2002-2004), Bernard Accoyer (2004-2007), Jean-François Copé (2007-2010) i Christian Jacob (2010-2019).
• przewodniczący grupy EPL w Parlamencie Europejskim: Joseph Daul (2007-2014);
• wielu ministrów, wiceministrów, sekretarzy stanu, parlamentarzystów.

Valéry Giscard d'Estaing , Prezydent Republiki w latach 1974-1981, odszedł z UDF, by w 2002 roku dołączyć do UMP.

Oprócz tych postaci z klasy politycznej, kilka osobistości ze świata kultury , społeczeństwa obywatelskiego lub showbiznesu jest uważanych za bliskich UMP lub sformalizowało swoje poparcie dla partii:

• Filip de Gaulle
• Laeticia Hallyday , David Hallyday
• Panna Dominik
• Gerard Depardieu
• Didier Barbelivien
• Christian Clavier
• Gilbert Montagné
• Szaleństwo Charlotte
• Pierre Palmade
• Mireille Mathieu
• Jean Reno
• Artur
• Bruno Beausir, alias Doc Gynéco
• Bazylia Boli
• Élodie Gossuin ,
• Christophe Dominici

Sytuacja budżetowa i finansowa financial

UMP przejęła dług RPR.

Skarbnicy Partii Narodowej

• Eric Woerth
  2002-2010

• Dominika Dord
  2010-2012

• Katarzyna Vautrin
  2012-2014

• Jacques Laisné
  2014

• Daniel Fasquelle
  2014-2015

Przychody i gotówka

W 2004 roku powstał Premier Cercle , koło skupiające największych darczyńców UMP.

W ramach finansowania partii politycznych UMP otrzyma w 2010 roku środki publiczne w wysokości 33 mln euro (13 mln w ramach pierwszej części pomocy publicznej i 20 mln w ramach drugiej). Pod koniec roku prezydenckiego w 2007 roku partia miała deficyt ponad 30 mln euro i spodziewała się powrotu do równowagi w 2011 roku. Po kampanii prezydenckiej i ustawodawczej z 2012 roku sytuacja finansowa partii jest trudna. Powodem jest w szczególności mniejsza liczba uzyskanych głosów oraz kara za nieprzestrzeganie parytetu. Zpaździernik 2012, personel krajowej centrali zwiększa się ze 140 pracowników (ekwiwalent pełnego czasu pracy) do 90 w wyniku nieprzedłużania umów na czas określony. UMP ma dług w wysokości 43,9 mln euro. Deficyt zbliża się do 50 mln, gdy skarbnik Dominique Dord zrezygnował po kongresielistopad 2012. Po ostatecznym zamknięciu rachunków zadłużenie partii sięgnęło na koniec roku podatkowego 2012 nieco ponad 108 mln euro. Aby zrealizować swój plan powrotu do równowagi w 2017 r., UMP musi poczynić roczne oszczędności w wysokości 10 mln euro.

w czerwiec 2013, po zebraniu 21 mln z darowizn publicznych, dług szacowany jest na 35 mln euro, co odpowiada jednemu rokowi przychodu. Odrzucenie relacji z kampanii Nicolasa Sarkozy'ego,4 lipca 2013 r., pozbawia UMP 10,7 mln euro zwrotów, które zostały włączone do budżetu tymczasowego. Jean-François Cope ogłasza następnie, że uruchamia „dużą ogólnokrajową subskrypcję”. ten8 wrześniaPrzewodniczący partii powiedział, że suma 11 mln EUR w formie dotacji została zjednoczona, twierdząc w szczególności, że „w ciągu ośmiu tygodni, UMP zakończyła się największa kolekcja kiedykolwiek przez partię polityczną z V -go Rzeczypospolitej” .

w czerwiec 2014, François Fillon ogłasza dług „blisko 80 milionów euro”. ten8 lipca 2014, za biurem politycznym UMP, Le Monde ogłasza, że ​​kwota długu wynosi 74,5 mln euro.

Przejrzystość konta

w marzec 2014, Jean-François Copé zapowiada złożenie projektu ustawy zobowiązującej wszystkie strony korzystające z pomocy publicznej, w tym UMP, do publikowania swoich dokumentów księgowych od 2007 roku, a także kolejny projekt ustawy nakładający na „głównych menedżerów i pracowników mediów” udzielenie odpowiedzi do tych samych kontroli co parlamentarzyści. Do czasu przegłosowania tych dwóch propozycji, cała księgowość UMP, a także archiwa dwóch ostatnich kampanii prezydenckich są zamknięte w pomieszczeniu zapieczętowanym przez komornika. W końcu to zrobi23 czerwca tego samego roku, porzucając na tę okazję zaproponowaną przez siebie ustawę dotyczącą mediów.

Według informacji Journal du dimanche , grupa UMP w Senacie zorganizowała w latach 2002-2014 tajną księgowość, która pozwalała niektórym wybranym urzędnikom na defraudację pieniędzy, które normalnie przeznaczone były na opłacenie ich asystentom parlamentarnym.

Powiązane strony

Partie polityczne związane z UMP są zgodnie ze statutem ruchu:

• Sojusz Dominique'a Paillé na rzecz Różnorodności Republikańskiej
• Myślistwo, rybołówstwo, przyroda i tradycje (CPNT) od 2012 roku.
• Partia Radykalna (RAD) Jean-Louis Borloo od 2002 do 2011.
• Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDP) dla Christine Boutin .
• Progressives Erica Bessona .
• Zgromadzenie na rzecz Francji i niezależność Europy (RPF-IE) przez Charles Pasqua .
• Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów (CNI) od Annick du Roscoät od 2002 do 2008 roku.

Dotyczy to również partii politycznych o ściśle lokalnym zasięgu:

• Caledonian Ruchu Ludowego ( Nowa Kaledonia ) z25 stycznia 2014.
• The Gathering of Pierre Frogier ( Nowa Kaledonia ).
• O Porinetia do tatou ai'a autorstwa Gastona Tong Sang ( Polinezja Francuska ) z18 czerwca 2009.
• Objectif Réunion, autorstwa Didiera Roberta ( Reunion ), senatora i przewodniczącego rady regionalnej Reunion .

Inne powiązane ruchy

• The Ideas Box, think tank reprezentowany przez Maëla de Calana, Enguerranda Delannoya i Matthieu Schlesingera.
• Komitet łącznikowy większości prezydenckiej .
• Warsztat Reform Professionals w Tuluzie.
• Wolne prawo Rachida Kaci .
• Reformatorzy z Hervé Novelli .
• Klub Nowego Wieku (społeczni i lewicowi gaulliści).
• Unia Młodzież dla postępu Rudolph Granier.
• Demokraci i popularni (centryści).
• La Diagonale Brice Hortefeux.
• Konwencja Demokratyczna (dawny PPDF) Hervé de Charette , od 2002 do 2011.
• Naród i postęp , skupiające wybraną RPF-IE wokół posłanki Isabelle Caullery .
• Reforma i nowoczesność Hervé Maritona .
• Republikańskie Koło Różnorodności.
• Dialog i inicjatywa, klub założony przez Jean-Pierre'a Raffarina , Michela Barniera i Dominique'a Perbena .
• Club 89 , think tank założony przez Michela Aurillaca , Nicole Catalę i Alaina Juppé i kierowany przez Benoist Apparu .
• Génération France.fr , klub założony przez Jean-François Copé .
• Z prezydentem Chiracem, klubem założonym przez Henri Cuqa, któremu przewodniczy Bertrand Landrieu .
• Stowarzyszenie GayLib opuszcza UMP wStyczeń 2013, aby zaprotestować przeciwko udziałowi UMP w demonstracji 13 styczniaprzeciwko ustawie ustanawiającej małżeństwa osób tej samej płci .

Partie byłej większości prezydenckiej niezależne, ale sprzymierzone z UMP

• Centrum Le Nouveau , autorstwa Hervé Morina , który dołączył do UDI inwrzesień 2012.
• CNIP , były stroną związaną z UMP, które przystąpiły do UDI wwrzesień 2012.
• MPF z Philippe de Villiers , sojusznikiem UMP w większości wyborach lokalnych, ale nie w wyborach krajowych lub dla Europejczyków.
• CPNT autorstwa Frédérica Nihousa , tak samo jak MPF.
• Nowoczesna lewica (LGM) Jean-Marie Bockel .

Międzynarodowe organizacje polityczne, z którymi afiliowana jest UMP

• Międzynarodowa Unia Demokratyczna
• Międzynarodówka Centrów Demokratów
• Europejska Partia Ludowa (PPE)
• Młodzież Europejskiej Partii Ludowej (lub Młodzież Europejskiej Partii Ludowej , Yepp)

francuski za granicą

Istnieje kilka delegacji UMP za granicą, w Niemczech, Belgii, Stanach Zjednoczonych, Quebecu i Maroku.

Umowy międzynarodowe

w październik 2009, Xavier Bertrand podpisał protokół między UMP i Komunistycznej Partii Chin . Celem tego protokołu jest zbliżenie do siebie obu stron u władzy w ich krajach, a tym samym poprawa stosunków między Francją a Chinami . wlistopad 2010Xavier Bertrand zaproponował Gillesowi Duceppe'owi , ówczesnemu pierwszemu sekretarzowi Bloku Québécois , sformalizowanie stosunków między UMP a Blokiem, quebecką partią, która broni specyficznych interesów frankofonów na kanadyjskiej scenie politycznej.

Uwagi i referencje

• Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu zatytułowanego „  Les Républicains  ” (patrz lista autorów ) .

• Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu zatytułowanego „  Ruch idei  ” (patrz lista autorów ) .

1. (w) Vít Hloušek i Lubomír Kopeček , Geneza, ideologia i transformacja partii politycznych: Porównanie Europy Środkowo-Wschodniej i Zachodniej , Ashgate,2010( czytaj online ) , s.  157.
2. (w) Hans Slomp , Europa, profil polityczny: amerykański towarzysz polityki europejskiej , tom.  2, ABC-CLIO ,2011( czytaj online ) , s.  385.
3. (en) Wolfram Nordsieck, „  Francja  ” , na Parties-and-elections.eu (dostęp 21 kwietnia 2011 ) .
4. "  Liberalna linia UMP dzieli partię  " , na jdd.fr ,24 stycznia 2015.
5. "  UMP nakreśliła zarys bardzo liberalnego programu " wyprostowania " Francji  " , na lavoixdunord.fr ,19 grudnia 2013 r..
6. „  Konwencja społeczna UMP: liberalizm to fundamentalizm  ” , na leplus.nouvelobs.com ,8 lipca 2007.
7. "  UMP: liberałowie (także) spotykają się  " , na lepoint.fr ,5 maja 2012 r..
8. „  Republikanie”: 60 prelegentów i 5 godzin przemówień, aby pogrzebać UMP  ” , na Lefigaro.fr ,29 maja 2015(dostęp 30 maja 2015 r . ) .
9. „  Zwolennicy Jacquesa Chiraca ogłaszają utworzenie Unii na rzecz większości prezydenckiej (UMP)  ” , na stronie Le Monde.fr (konsultacja 18 września 2018 r . ) .
10. "  Koronacja Sarkozy  " , na LCI ,26 listopada 2004(dostęp 22 maja 2015 r . ) .
11. „  Wyniki wyborów parlamentarnych 2007  ” , na interieur.gouv.fr ( oglądanie 23 czerwca 2016 ) .
12. "  Dvedjian-Raffarin: dwugłowy kierunek dla UMP  " , na LExpress.fr ,26 czerwca 2007(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
13. „  Miejskie 2008: Whole France Tours 1 i 2  ” [xls] , na interieur.gouv.fr (dostęp 23 czerwca 2016 ) .
14. "  Xavier Bertrand wybrany sekretarzem generalnym UMP  " , na lalibre.be ,8 grudnia 2008(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
15. „  http://www.jeunesump.fr/2009/04/23/les-jeunes-pops-lancent-la-campagne-europeenne/  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .
16. "  Wielkie zwycięstwo lewicy, ale bez Wielkiego Szlema  " , na Le Figaro ,21 marca 2010(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
17. "  Primary UMP: Fillon i Bertrand zmieniają nogi  " , na L'Obs ,3 listopada 2011(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
18. „  Pierwszy zyskuje na popularności w UMP, na tle ambicji na okres po 2012 roku  ” , na LExpress.fr ,6 października 2011(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
19. „  Cope:” Zaproponuję tworzenie ruchów w UMP  ” , na Le Figaro ,2 maja 2012(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
20. "  UMP przewraca stronę sarkozysme  " , na fressoz.blog.lemonde.fr ,2 maja 2012(dostęp 23 czerwca 2016 r . ) .
21. "  Podstawowy 2017:" Dowód "(Copé)  " , o Le Figaro ,4 maja 2012.
22. „  Podział potencjalnych sponsorów według federacji  ” na ump.org (dostęp 9 września 2012 r . ) .
23. AFP, „  Cnil autoryzuje dostęp do plików UMP: Wauquiez zadowolony  ” , na L'Express ,8 sierpnia 2012.
24. Skarbnik UMP wspiera François Fillon Le Figaro , 22.08.2012
25. Prezydencja UMP: „niesprawiedliwe” wybory dla Le Maire France TV Info, 06.09.2012
26. Duel Fillon-Copé: Juppé, Le Maire i NKM dzielą „dyskomfort” Accoyer Le Point , 05.09.2012
27. Patronaty: Fillon pyta Cope'a odprężenie systemu JDD , 9.5.2012
28. Prezydencja UMP: szok Cope-Fillon France Info, 18.09.2012
29. Sukcesja po UMP: Copé zgłasza 46.103 sponsorów, Fillon 47.000 France TV Info , 22.09.2012
30. Prezydencja UMP: ci, którzy nie pójdą France Info, 18.09.2012
31. Xavier Bertrand dąży do wyborów prezydenckich w 2017 r. , 16.09.2012 r.
32. Fillon / Copé: mecz prezydentury UMP w liczbach The Huffington Post 02/10/2012
33. Jean-François Copé pozuje na obrońcę działaczy UMP L'Express , 09.09.2012
34. Cope potępia istnienie „antybiałego rasizmu” Le Figaro , 26.09.2012
35. François Baroin potępia „toksyczne” uwagi Cope Le Figaro , 08/10/2012
36. UMP: „nieskrępowany” projekt gospodarczy Cope Les Echos , 10.03.2012
37. Prezydencja UMP: głosowanie zamknięte, ale w lokalach wyborczych wciąż kolejki Najnowsze wieści z Alzacji , opublikowane 18.11.2012 o godz. 18:16
38. Radzić sobie czy Fillon? Trzy lekcje wszechobecnego wieczoru w UMP France TV Info , 18.11.2012
39. François Fillon otwiera w czwartek inwentarz pięcioletniej kadencji Nicolasa Sarkozy'ego , L'Opinion ,11 lipca 2013.
40. Cope jest uzasadnione po prawej stronie inwentarza z lat Sarkozy'ego Le Figaro , aktualizacja 20.08.2013
41. Prawo inwentarza: kto jest za czy przeciw UMP? , Le Point.fr - Opublikowane 21.08.2013
42. UMP zakopuje inwentarz Le Parisien , opublikowany 17.10.2013
43. „Prezydencki 2017: Anne Levade będzie czuwać nad prawyborami UMP” , w lesechos.fr,25 stycznia 2014.
44. Miejski: PS pokonany, UMP trzyma swoją „błękitną falę” , BFMTV, 30.03.2014
45. Guaino, zaatakowany przez Juppé na Europę, nie opuści UMP , Le Monde.fr i AFP , 12.05.2014
46. Alain Auffray, „ UMP: 70 podejrzanych” konwencji „zostało rozliczonych ”, Liberation ,24 maja 2014.
47. Marc de Boni, „ Bygmalion: kierownictwo UMP zaciska pętlę wokół Cope , Le Figaro,21 maja 2014.
48. Wybory europejskie: wyniki w każdym kraju , Le Monde ,26 maja 2014.
49. Bygmalion: Lavrilleux przyznaje, że spotkania Sarkozy'ego były niesłusznie rozliczane przez UMP Le Point.fr , Opublikowano 26.05.2014 o 19:44
50. „  Sprawa Bygmalion: w poniedziałek, kiedy zatonął UMP  ” , na bfmtv.com ,26 maja 2014(dostęp 23 lipca 2016 r . ) .
51. „UMP: triumwirat przejmuje tymczasowe kierownictwo z Chatel” , lejdd.fr,10 czerwca 2014.
52. Nowym skarbnikiem UMP jest były prefekt przeniesiony przez Sarkozy'ego , Le Figaro , 18.06.2014
53. Były dyrektor generalny prawicowej partii, bliski Nicolasowi Sarkozy'emu, jest cytowany w aferze Bygmalion , Wyzwolenie ,16 czerwca 2014.
54. Wysoka Władza Związku: Kalendarz wyborów Przewodniczącego Związku Oficjalna strona internetowa UMP,2 lipca 2014.
55. Bliski Wschód: list otwarty do François Hollande'a Oficjalna strona internetowa UMP , Opublikowany dnia14 sierpnia 2014 r..
56. Dyplomacja francuska na Bliskim Wschodzie: Fabius odpowiada na krytykę UMP Le Parisien , 13.08.2014
57. "  ° 2-de-lump.1953885.html" NKM nazwie n o  2 UMP "  " ( Archiwum • wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Var-Matin ,4 grudnia 2014.
58. „  Relacje z kampanii 2012: Nicolas Sarkozy zwraca UMP nałożoną grzywnę  ”, Le Figaro ,3 grudnia 2014( ISSN  0182-5852 , przeczytany online , skonsultowany 15 grudnia 2016 r. ).
59. Julien Licourt, „  Jean-François Cope oskarżony w śledztwie w sprawie kar nałożonych na Nicolasa Sarkozy’ego  ” , w sprawie Le Figaro ,3 lutego 2015 r.(dostęp 3 grudnia 2015 r . ) .
60. SA, "  Republikanie", przyszła nazwa UMP wybrana przez Nicolasa Sarkozy'ego  " , na BFMTV.com ,12 marca 2015.
61. Ellen Salvi, „Les Républicains”: koszt semantycznego kaprysu Sarkozy'ego , Mediapart ,16 kwietnia 2015 r..
62. Michaël Darmon, Cambadélis: Sarkozy, „to amerykańska prawica” , Europa 1,12 kwietnia 2015.
63. AFP , „Republikanie”, to daleko prawica! Punkt ,16 kwietnia 2015 r..
64. (de) UMP heißt łysy "Die Republikaner" , Die Zeit ,6 maja 2015.
65. Czy UMP będzie się nazywać „Republikanie”? Niemożliwe, według prawnika , LCI .
66. Geoffroy Clavel, „  Pomimo Juppé, Sarkozy nie ustępuje i podpisuje się pod „The Republicans”  ” , w The Huffington Post ,23 kwietnia 2015(dostęp 2 grudnia 2015 r . ) .
67. "  Republikanie: tenorzy UMP chcą głosowania obiecanego przez Sarkozy'ego  " , BFM TV ,27 kwietnia 2015 r..
68. AFP , „  Sarkozy ogłasza, że ​​UMP nazywa się teraz „Republikanie  ” , na 20minutes.fr ,29 maja 2015(dostęp 5 marca 2016 r . ) .
69. „  Publikacja świadka zmiany nazwy stowarzyszenia  ” (dostęp 2 maja 2021 r . ) .
70. Karta Wartości UMP przyjęta na Kongresie18 listopada 2012 r.
71. „  Artykuły od 15 do 18 statutu UMP  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 19 lutego 2015 ) [PDF] .
72. „Ruchy” UMP , Le Figaro ,8 października 2012.
73. Z jego sojusznikami
74. Z sojusznikami Większości Prezydenckiej
75. Wyniki w całej Francji na stronie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
76. Lista sekretarzy krajowych na oficjalnej stronie UMP
77. Oficjalna strona internetowa UMP - konsultowana9 lutego 2009
78. „  Gilles Laborde jest radnym krajowym UMP  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) Na stronie populaires.fr – konsultowane18 czerwca 2012.
79. UMP: Unia na rzecz biednego ruchu Le Point , 13.06.2013
80. Według danych COCOE w czasie kongresu UMP
81. „  Wysoka Władza Unii: przewodnik wyborczy, Związek na rzecz Ruchu Ludowego  ” , na stronie ump.org ,29 sierpnia 2014(dostęp 31 października 2014 ) .
82. Mathias Bernard , Valéry Giscard d'Estaing: zawiedzione ambicje , Armand Collin, 2014.
83. http://www.france-politique.fr/chronologie-ump.htm
84. Klan Hallyday dołączył do UMP , Le Nouvel Observateur ,2 września 2006, skonsultował się z 4 lutego 2014.
85. Samuel Laurent , „  UMP: dziesięć lat złych kont  ”, Le Monde.fr ,8 lipca 2013 r.( ISSN  1950-6244 , czytaj online , konsultacja 5 lipca 2016 r. ).
86. Pierre Jaxel-Truer i Sophie Landrin, „De si generaux donors”, Le Mensuel. Najlepsze artykuły Świata N O  7, sierpień 2010, s.  34-35 .
87. "  CNCCFP - Bezpośrednia pomoc publiczna przyznawana partiom i grupom politycznym.  » , na stronie www.cnccfp.fr (konsultacja 23 lipca 2016 r . ) .
88. "  UMP / deficyt: powrót do równowagi w 2011 roku?  " , Le Figaro,1 st grudzień 2010(dostęp 15 kwietnia 2011 ) .
89. UMP skonfrontowana z budżetowym rygorem Le Figaro , 1.10.2012
90. „Imprezowe pieniądze: śmiech PS, płacz UMP” , Mecz ,21 listopada 2012 r..
91. UMP: oskarżenia Dominique Dord przeciwko Jean-François Copé Le Point 26.11.2012
92. „UMP bierze pełny dług”, Le Canard enchaîné ,6 listopada 2013 r., s.  2 .
93. Alexandre Lemarié, „  UMP obciążona rachunkami na czerwono  ” , na lemonde.fr , Le Monde ,10 maja 2013 r.(dostęp 10 maja 2013 r . ) .
94. Unieważnienie konta wyborczego Sarkozy'ego: kolejny cios w finanse UMP Le Figaro , 07.04.2013
95. Copé uruchamia dużą ogólnokrajową subskrypcję BFM.TV , 07.04.2013
96. Albert Zennou, „Subskrypcja: UMP osiągnęła swój cel 11 milionów euro”, w Le Figaro , poniedziałek9 września 2013 r., strona 6.
97. zadłużony w wysokości 80 milionów euro , Le Figaro ,30 czerwca 2014.
98. Alexandre Lemarié [link zewnętrzny został usunięty] , „  Dług UMP wynosi 74,5 mln euro  ” , na lemonde.fr , Le Monde ,8 lipca 2014(konsultacja 8 lipca 2014 r. )  :„Wyniki audytu zleconego przez tymczasowe kierownictwo partii - trio Juppé-Fillon-Raffarin i sekretarza generalnego Luca Chatela - wykazują koniec długu w wysokości 79,1 mln euroGrudzień 2013. Według informacji uzyskanych przez Le Monde zadłużenie spadło jednak do 74,5 mln euro na dzień 30 czerwca 2014 r . ” .
99. „Cope otwiera konta UMP na warunkach” , na lefigaro.fr ,3 marca 2014.
100. "  Gdy Cope składa rachunki w sprawie przejrzystości w polityce  " , na liberation.fr ,23 czerwca 2014(dostęp na 1 st września 2015 ) .
101. „  Aktualizacja systemu fikcyjnych miejsc pracy w grupie senackiej UMP  ”, RT po francusku ,12 marca 2017 r.( przeczytaj online , skonsultowano 13 marca 2017 r. ).
102. Kim jesteśmy? na oficjalnej stronie ruchu Des Progressistes
103. [1]
104. CNI
105. "  RPP dubbing UMP  " , na www.lnc.nc ,28 stycznia 2014(dostęp 23 lipca 2016 r . ) .
106. „ ATP ”  , „Oficjalny sojusz między Gastonem Tong Sangiem a UMP”, Tahiti Presse , 18.06.2019  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 19 lutego 2015 ) .
107. DN, „Gaylib opuszcza UMP, z powodu braku „słyszalnej przestrzeni”” , w bfmtv.com ,13 stycznia 2013 r..
108. „  Dzisiaj Chiny: UMP ma nowego przyjaciela w Chinach: Partię Komunistyczną  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 19 lutego 2015 ) Na stronie aujourdhuilachine.com
109. Quebec: sojusz UMP i Bloc Québécois Na stronie lefigaro.fr

Bibliografia

• Prawa we Francji od 1815 do dnia dzisiejszego. Ciągłość i różnorodność tradycji politycznej , Rene REMOND , Éditions Aubier-Montaigne , Paryż, 1954, edycje w 1963 roku ( w prawo Francji pierwszego Catering do V th Rzeczypospolitej ), 1968 i 1982 ( ISBN  2-7007- 0260-3 )
• Les Droites Today , René Rémond, Éditions Louis Audibert , Paryż, 2005, ( ISBN  978-2-84749-050-3 )
• UMP, twój bezlitosny wszechświat , Neila Latrous i Jean-Baptiste Marteau, Flammarion18 stycznia 2012
• Stunt , Carole Barjon i Bruno Jeudy , Plon,28 marca 2013 r., 216 str, ( ISBN  2-259-22129-7 )