Podklasa | Kontrola ( en ) , kontrola ( d ) , koordynacja |
---|---|
Część | Zarządzanie biznesem |
Praktykowane przez | Pośrednie kierownictwo , koordynator ( d ) , dyrektor wyższego szczebla ( d ) , kierownik |
Zarządzanie jest realizacja zasobów ludzkich i materiałów o firmie , aby osiągnąć swoje cele . Odpowiada to idei zarządzania i pilotażu stosowanej w firmie lub jej jednostce. Gdy dotyczy całej firmy, można ją generalnie przyrównać do funkcji zarządzania („funkcja administracyjna” H. Fayola). Zarządzanie jest tutaj przedstawione w jego dominującej wersji, inne formy istnieją w szczególności w podejściach współzarządzania.
Zarządzanie składa się z:
Obejmuje wymiar techniczny (związany głównie z metodami rachunku kosztów i kontroli zarządczej ukierunkowanymi na optymalizację zasobów) oraz ludzki (związany z potrzebą pozyskania motywacji i współpracy członków organizacji ).
Kierownictwo wyznacza również kierowników funkcji kierowniczej (na różnych jej szczeblach w firmie).
Różne wymiary zarządzania zostały ujęte w teoriach organizacji .
Innymi słowy, wychodząc od pojęcia grupy, zarządzanie jest systematycznym stosowaniem do grupy zinstytucjonalizowanych przez jej przywódcę lub lidera zbioru uzupełniających się zasad lub wartości, które zapewniają z jednej strony jej sprawną koordynację. z drugiej strony i wspólnie motywacja i duch aktywnej i satysfakcjonującej współpracy ze strony każdego członka grupy.
Metody stosowania zarządzania są radykalnie różne w zależności od wielkości grupy, mniej niż 15 do 20 pracowników lub więcej niż 20:
W zależności od poziomu hierarchicznego i horyzontu czasowego stosowania można wyróżnić zarządzanie strategiczne , od poziomu zarządzania, którego decyzje obowiązują w długim okresie, oraz zarządzanie operacyjne , od poziomu zespołu wykonawczego, którego decyzje opierają się na krótkoterminowe.
Ale możemy też powiedzieć, że zarządzanie to prowadzenie zbiorowego działania wewnątrz organizacji , w celu zapewnienia jej efektywności lub skuteczności .
Zarządzanie jedną z funkcji firmy to podejście metodologiczne, które stosuje się do tej funkcji , takie jak:
Poprzez metonimię termin „ zarządzanie” oznacza również cały personel odpowiedzialny za firmę lub organizację, to znaczy osoby, których zadania należy konkretnie do kierownictwa, i które po francusku nazywane są „ kierownikami ”. ”,„ Liderami ” lub” menedżerowie ”.
„ Manus - agere (działający) jest nierozerwalnie związany z ręki i działania. Obecne użycie francuskiego terminu „zarządzanie” jest bezpośrednim zapożyczeniem z anglosaskiego terminu „zarządzanie”. Jednak Oxford English Dictionary stwierdza, że angielski czasownik „ zarządzanie ” i „zarządzanie” rzeczownik wynikająca się od francuskiego terminu XV th stulecia „ mesnager ”, czyli jazda w „trzymaj wodze„konia”. Ten ostatni termin sam w sobie pochodzi od włoskiego „ maneggiare ” i od łacińskiego „ manus ”: ręka. W języku francuskim jego użycie pozostało w słowie „manège” w jeździectwie.
Według Maurice'a Obadii „większość ludzi, z pomocą amerykańskiej wymowy, błędnie myśli, że termin „zarządzanie” zawiera radykalnego człowieka (człowieka), który byłby zatem w centrum zarządzania. Ale to raczej po stronie łacińskiego manusu radykalnego (ręka), musimy szukać.
Rama etymologiczna umożliwia odtworzenie koncepcji zarządzania: „Prowadzenie mistrzowską ręką”; „Weźcie w swoje ręce organizację”; „Przejmij kontrolę nad organizacją”; „Niska kontrola nad organizacją” z jej dwoma poziomami; i jego paternalistyczny i maternalizm; "Manipulacja"; „Połączone ręce”.
Słowo „zarządzanie” jest ponownie używane we Francji od lat 60. , podczas gdy francuscy autorzy usiłują znaleźć odpowiednik. W swojej pracy z 1916 r. Henri Fayol mówił o „Administracji Generalnej”, aby wyznaczyć funkcję i praktykę, które w jego oczach są niezbędne do zarządzania firmą. Tłumacząc w 1957 roku książkę Petera Druckera „ Praktyka zarządzania” na język francuski, tłumacz, borykając się z trudnością przetłumaczenia słowa „menedżer”, użył w tytule określenia „Direction des entreprises” lub „rząd” (w przypadku nawiązujące do świata bardzo dużego biznesu). Ponadto pierwszy przegląd zarządzania przyjął w 1965 r. tytuł Kierownictwo i zarządzanie przedsiębiorstwami .
Według Dziennika Urzędowego z14 maja 2005 r.termin zarządzanie jest akceptowany we Francji przez DGLFLF . Został również zaakceptowany przez Académie française od dekretu z12 stycznia 1973( Dziennik Urzędowy z18 stycznia 1973), które określa jednak, że musi być wymawiane po francusku ( manaãmã ), a nie po angielsku ( menedʒmənt ). Z drugiej strony Office québécois de la langue française nie zaleca jego stosowania w Kanadzie, gdzie zalecane są terminy administracja i zarządzanie .
Ponadto terminy zarządzanie i zarządzanie nie są we Francji idealnie synonimami, o czym zdają się wynikać tytuły powszechnie używanych podręczników:
Według pracy socjologa i historyka Johanna Chapoutota , w szczególności jego książki Libres to posłuszeństwa (2020), współczesne zarządzanie jest mocno zadłużone wobec ideologii nazistowskiej, a w szczególności ideału przekraczania siebie i konkurencji. Jego demonstracja opiera się na karierze Reinharda Höhna , wybitnego nazistowskiego prawnika, zatrudnionego po wojnie do szkolenia prawie 500 000 dyrektorów w Niemczech Zachodnich w latach 50. i 70. Zarządzanie jest zatem powiązane ze społecznym darwinizmem, który nie pozostawia miejsca dla tych, którzy ponoszą porażkę w ich misji.
Pojęcie zarządzania opisuje zestaw metod organizacyjnych i zarządzania. Zakwestionowanie natury tej dyscypliny skłania do rozważenia jej dwóch wymiarów: jednego zorientowanego na zarządzanie całością podmiotu (zarządzanie strategiczne i operacyjne) oraz drugiego nastawionego na zarządzanie zespołem ludzi, którzy muszą ze sobą współpracować (zarządzanie zespołem). .
Pojęcie zarządzania jest pojęciem dwuwymiarowym. Odkąd Elton Mayo , następnie Rensis Likert , Robert Blake i Jane Mouton podkreślili, a następnie sformalizowali w latach sześćdziesiątych dwa wymiary przywództwa i odpowiednio trzy wymiary zachowania w pracy, które mają być brane pod uwagę przez kierownictwo, musimy rozumieć zarządzanie jako pojęcie o dwóch wymiarach:
Ilustrację tego widzimy w podtytule podręcznika autorstwa Nicole Aubert i współautorów: Management. Aspekty ludzkie i organizacyjne .
Do tego samego wniosku dochodzi Christian Thuderoz, kierując się rozumowaniem etymologicznym à la Goropius , se non è vero, è bene trovato.
Inny przykład podaje nam Stephen Robbins i jego światowe bestsellery. Dwie książki: Zarządzanie i zachowanie organizacyjne . Zachodzą na siebie, ale każdy analizuje jeden z dwóch wymiarów zarządzania.
Powtórzmy radykalne rozróżnienie między zarządzaniem w organizacji i zarządzaniu zespołem z zespołem (nigdy ponad dwudziestu członków).
W zależności od poziomu hierarchii i horyzontu czasowego zastosowania możemy wyróżnić:
Podane definicje zarządzania ogólnie odnoszą się do długoterminowego zarządzania spółką przez ogólne kierownictwo.
W poświęconej mu literaturze naukowej i innej istnieje kilka definicji zarządzania przedsiębiorstwem, są one następujące:
„Zarządzanie jest czymś, co odnosi się do ludzi. Jej zadaniem, jej obowiązkiem, jest sprawienie, by ludzie byli zdolni do osiągnięcia wspólnego rezultatu, nadania wydajności ich zdolnościom i upewnienia się, że ich słabe punkty nie mają znaczenia. "
„Zarządzanie jest pojęciem globalizującym i rozmytym. Może wyznaczać funkcje zarządcze, być synonimem organizacji pracy, mobilizacji i zarządzania „zasobem ludzkim”, lub szerzej jeszcze obejmować w sposób synkretyczny prawie wszystkie działania firmy, które nie dotyczą bezpośrednio technika: codzienne zarządzanie wszelkiego rodzaju nieprzewidzianymi zdarzeniami występującymi w dziale lub warsztacie, nadzór i mobilizacja zespołu, relacje z innymi sektorami firmy, organizacja i zarządzanie czasem, nawet zarządzanie budżetem…”
według Jean-Luca Charrona i in. (2014) :
„Zarządzanie definiuje się jako zestaw technik organizacyjnych i zarządczych, które mają prowadzić i sterować działaniami jednostek.
Jego użycie […] w odniesieniu do terminu zarządzanie podkreśla sztukę przewodzenia, kierowania ludźmi w celu optymalizacji zasobów oraz poszukiwania skuteczności i efektywności wszystkich aspektów zarządzania zasobami ludzkimi. [On] stara się prowadzić [ich] jak najlepiej […] zarządzając wszystkimi wymiarami czynnika „pracy” i czynnika „wiedza”. [On] szuka skuteczności i wydajności w rekrutacji, karierze, mobilności, wynagradzaniu, zarządzaniu [tym] poprzez szkolenia, motywację i uczestnictwo, komunikację i relacje społeczne ”
Jest to nowa, pojawiająca się metoda zarządzania coraz częściej stosowana w firmach, w szczególności rozwijanych w modelu start-up , który rozbija kodeksy i hierarchiczną organizację piramidalną na podstawie opinii, punktów Pogląd i wiedza wszystkich członków zespołu jest interesujące. Ten rodzaj zarządzania umieszcza pracownika w centrum firmy, aby przejść w kierunku procesu komplementarności i wzrostu wydajności. Nazywa się to również zarządzaniem konsensusem. W szczególności umożliwia pracę nad spójnością zespołu, a tym samym nad optymalizacją wyników i efektywności.
Ta nowa horyzontalna metoda zarządzania, będąca efektem start-upów technologicznych w Dolinie Krzemowej , która całkowicie przekształca tradycyjne metody zarządzania, zaczyna być przyjmowana przez coraz większe grupy, takie jak Spotify . Często charakteryzuje się działaniem metodami zwinnymi .
Anthony J. Evans kreśli paralelę między funkcjonowaniem państw a funkcjonowaniem korporacji. Zauważa, że o ile czasy, w których struktura władzy państwa odzwierciedla i tworzy jego konstytucję, są stosunkowo rzadkie, to nie dotyczy to biznesu. Uważa, że należy rozważyć trzy poziomy podejmowania decyzji: decyzje operacyjne, decyzje instytucjonalne i decyzje konstytucyjne. Decyzje konstytucyjne to te, które określają sposób podejmowania decyzji. Stanowią więc podstawę dwóch pozostałych. W ujęciu antropologicznym interesują ją konstytucyjne momenty życia firm, czyli momenty, w których firma zawiesza się lub kwestionuje sposób, w jaki będą w niej podejmowane decyzje. „Konstytucja jest więc narzędziem, wokół którego koordynują się członkowie organizacji i w ramach którego przedsiębiorcy mogą prowadzić biznes. Określa ograniczenia, w ramach których dobrowolnie autoryzują zarządzanie swoimi zasobami. Ale przede wszystkim wykracza poza wyjaśnianie reguł rządzących ich działaniem, badanie reguł zmiany reguł. "
Znane są firmy gore-tex i Morningstar, które mają takie zarządzanie. W przypadku tej ostatniej jej zarządzanie opiera się na kluczowych zasadach i warunkach, sformalizowanych w dokumencie udostępnionym wszystkim pracownikom.
Bernard Marie Chiquet definiuje sformalizowane zarządzanie konstytucyjne: „Zarządzanie konstytucyjne to nic innego jak system zarządzania, w którym ci, którzy mają władzę, najczęściej przywódcy, przyjmują konstytucję organizacji, która reguluje sposób sprawowania władzy poprzez zasady i procesy, które mają zastosowanie do wszystkich, w tym do siebie. System ten umożliwia przejście od władzy hierarchicznej do władzy konstytucyjnej, która stanowi prawo, czyli ukształtowana i rozdzielona zgodnie z zasadami prawa określonymi w wybranej konstytucji. Każdy staje się posiadaczem pewnych uprawnień zgodnie ze swoimi rolami, które są ukształtowane i ograniczone przez polityki, które zobowiązują wszystkich ” .
Holacracy jest przykładem formalnego zarządzania konstytucyjnego.
To sposób na prowadzenie biznesu bez hierarchii. Ściśle mówiąc, to zarządzanie bez menedżerów. Wszyscy pracownicy są na równi. Rekrutacje odbywają się w sposób kooperacyjny, a jako referent wyznaczana jest osoba wybrana przez zespół. To nowe kierownictwo pozwoliłoby różnym pracownikom uzyskać większą odpowiedzialność i przejąć inicjatywę.
Terminy „zarządzanie” i „przywództwo” utrzymują relację enancjozemii , to znaczy dość osobliwej kategorii językowej słów, które w zależności od kontekstu są synonimami lub antonimami.
W wyrażeniach: „ style zarządzania ”, „style przywództwa”, „style dowodzenia” itp. są synonimami.
Zatrudnione „absolutnie”, to znaczy samotnie, czy też zatrudnione w formie „menedżera” i „lidera”, to antonimy, którym przeciwstawiają się praktycznie wszyscy autorzy ( Warren Bennis , Kenneth Blanchard , Craig Hickman itd.).
Podstawową przyczyną tej enancjozemii jest to, że koncepcja przywództwa jest dwojaka: jest to zarówno relacja władzy, jak i relacja zaufania; i że jednocześnie zarządzanie jest również pojęciem dwuwymiarowym, składającym się z dwóch wymiarów, podkreślonych przez Rensisa Likerta i sformalizowanych przez Roberta Blake'a i Jane Mouton w ich siatce menedżerskiej , a właściwie paradygmacie - interesującym dla mężczyzn - dla ich szczęścia , to z drugiej strony motywacja twarzy , entuzjazm - i zainteresowanie wynikami - dla skuteczności i wydajności. Dwa skrajne terminy: moc i wydajność to antonimy. Dwa środkowe terminy: zaufanie i szczęście (patrz na przykład Zappos ) są synonimami.
John Kotter porównuje więc zarządzanie do przywództwa:
Czynność | Zarządzanie | Przywództwo |
---|---|---|
1. Utwórz kalendarz | Planowanie i budżetowanie | Wskazuje kierunek |
2. Stworzenie ludzkiej sieci | Organizacja i rekrutacja | Współpraca i koalicja |
3. Wykonanie | Kontrola i rozwiązywanie problemów | Motywuje i inspiruje |
4. Wyniki | Produkcja oczekiwanych rezultatów | Produkt zmiany |
Sprzeciw między menedżerami a liderami formalizuje Warren Bennis.
Menedżer | Lider |
---|---|
Kierownik administruje | Lider wprowadza innowacje |
Kierownik jest kopią | Lider to oryginał |
Menedżer zarządza codzienną działalnością | Lider rozwija innowacje |
Menedżer skupia się na systemach i strukturach | Lider skupia się na mężczyznach |
Kierownik używa polecenia | Lider budzi zaufanie |
Menedżer ma krótkoterminowe spojrzenie | Lider ma perspektywę długoterminową |
Kierownik pyta, jak i kiedy | Lider pyta co i dlaczego |
Menedżer pilnuje wyników | Lider ma oko na horyzont |
Kierownik naśladuje | Lider tworzy |
Menedżer akceptuje status quo | Lider rzuca mu wyzwanie |
Menedżer to klasyczny wizerunek dobrego żołnierza | Lider jest sobą |
Menedżer robi to, co ma do zrobienia | Lider postępuje właściwie |
Nawet jeśli prowadzenie działań zbiorowych istnieje odkąd ludzie żyli w społeczeństwie, formalizacja zarządzania jest stosunkowo nowa.
Zaczęło się w latach 1880-1920, kiedy pojawiła się postać etatowego kierownika. Do tego czasu, od czasu rewolucji przemysłowej, liderami biznesu byli głównie przedsiębiorcy lub ich spadkobiercy. Jednak niektórzy z tych spadkobierców wolą delegować zarządzanie swoimi firmami na specjalnie przeszkolonych pracowników, co skłoniło do publikacji pierwszych specjalistycznych prac. Pod koniec XIX -go wieku, Frederick Taylor proponuje koncepcję naukowego zarządzania . Opiera się to na rozbiciu pracy na elementarne gesty czasowe, które są racjonalnie zorganizowane w celu utworzenia łańcucha produkcyjnego. Taylor chciał zastosować w firmie ogólne zasady poprawy produktywności poprzez podział pracy , które podkreślał Adam Smith (przed nim Platon na poziomie korporacyjnym). Podziela również z Henrym Fordem pomysł, że zwiększone plony można uzyskać za dobre zarobki.
Jednocześnie Henri Fayol oferuje podobne podejście, z taką samą troską o precyzję i racjonalność, do administracji i organizacji biurokratycznej. Rozumie, że cena dostaw, niezawodność narzędzi, rozplanowanie stanowisk pracy i jakość nadzoru są tak samo ważne jak ilość produkowana przez firmę. Mówimy wtedy o nowoczesnej administracji, która wtedy była i jest dziś podstawą każdego podręcznika zarządzania. Przynosi koncepcje usystematyzowania pracy menedżera, od prognozowania do kontroli poprzez decyzje. Rozpoznajemy wtedy zasady zarządzania: organizować, dowodzić, koordynować i kontrolować. Dzisiaj raczej uznajemy te terminy w ramach PODC: „Planuj, organizuj, kieruj i kontroluj” (patrz Koło Deminga ).
Od lat dwudziestych czynnik ludzki stał się tematem badawczym dla zarządzania. Mary Parker Follett wprowadza go w myślenie menedżerskie.
Po latach trzydziestych, zwłaszcza pracami Eltona Mayo , kierownictwo inspirowało się psychologią z uwzględnieniem efektu Hawthorne'a (psychologiczny efekt bycia obiektem szczególnej uwagi). W latach pięćdziesiątych prace Douglasa McGregora z psychologii społecznej, który zaproponował swoją teorię X i teorię Y na temat motywacji aktorów i organizacji, teorię Herberta Simona, który pogłębił procesy decyzyjne poprzez ograniczoną racjonalność , teorię Jamesa Marcha i Richarda Cyerta na temat teoria behawioralna uzupełnia te pierwsze podejścia.
Analiza władzy przez socjologów, takich jak Max Weber i Michel Crozierem , następnie z firmy strategii (zarządzanie strategiczne jest przeciwny, o porowatej granicy, do zarządzania operacyjnego ) w końcu stają się motywy zarządzania, które autorzy, jak Peter Drucker , Henry Mintzberg i Michaela Portera m.in. , uczestniczył w eksploracji. W tym samym okresie epistemologiczne podejścia do zarządzania w rzeczywistości bardzo się zróżnicowały.
Możliwe jest zatem pogłębienie tej historii zarządzania poprzez arbitralne rozróżnienie dwóch uzupełniających się podejść do zarządzania w następujących szczegółowych artykułach:
Gospodarka organizacji , która wywodzi się z ogólnej gospodarki. socjologia organizacji dla wszystkich metod, które są mniej łatwo modelować.Kierownictwo obejmujące te dwa obszary stara się poprzez tę mieszankę zbliżyć się nie zawsze do typowego modelu biznesowego, ale często ostatecznie do narzędzi zarządzania w celu usprawnienia organizacji. Zarządzanie nie może sprowadzać się do zarządzania zasobami ludzkimi, ale bardziej ogólnie do zarządzania organizacją .
Jest to również początek XX th wieku , które są tworzone większości szkół zawodowych przeszkolenie tych pracowników liderów, najpierw we Francji (nabycie w 1869 roku w ESCP , założony w 1819 roku przez Izbę Przemysłowo-Handlową w Paryżu, utworzenie szkoły Le Havre i Rouen w 1871, Marsylii i Lyonu w 1872, HEC w 1881, EDHEC w 1906 lub ESSEC w 1907, następnie w Stanach Zjednoczonych ( Tuck School of Business w 1900, Harvard Business School w 1908 r. i Kanadzie ( Wydział Biznesu Uniwersytetu McGill w 1906 r., HEC Montreal w 1907 r.).
W 1911 roku amerykański inżynier Frederick Taylor zaproponował koncepcję naukowej organizacji pracy w celu poprawy produktywności w fabrykach, zwłaszcza pracy na obrabiarkach. Chodzi o rozbicie pracy na elementarne, zaplanowane w czasie i racjonalnie zorganizowane działania. Po uzyskaniu optymalnej metody (którą Taylor nazywa najlepszą metodą ), można jej nauczyć wszystkich pracowników. Osiąga to wertykalny podział pracy, to znaczy rozdział między projektowaniem a realizacją zadań.
Tego pionowego podziału pracy nie należy mylić z poziomym podziałem pracy , który polega na specjalizacji jednostek w określonym zadaniu, jak postulował Adam Smith w 1776 r. (a przed nim Platon na poziomie społeczeństwa).
Taylor nie jest zatem wynalazcą pracy na linii montażowej, którą na dużą skalę wprowadzi od 1912 roku Henry Ford , łącząc wertykalny podział zadań tayloryzmu z poziomym podziałem pracy Smitha.
W 1912 roku, czerpiąc inspirację z organizacji pracy w chicagowskiej rzeźni, przedsiębiorca Henry Ford postanowił połączyć wynikający z tayloryzmu rozdział pomiędzy projektowaniem i realizacją zadań , z bardzo silną specjalizacją zadań., od Adama Smitha . Tak rodzi się praca na linii montażowej. Chociaż bracia Dodge już kilka lat temu eksperymentowali z tym podejściem, pierwszym samochodem masowo produkowanym na linii montażowej jest model T Ford .
Zubożenie umiejętności wynikające z tej nowej organizacji pracy zmusiło Forda do gwałtownego podniesienia płac w celu dalszego przyciągania pracowników. Jednocześnie wzrost ten pozwala pracownikom mieć większą siłę nabywczą i ostatecznie kupować produkowane przez nich samochody. Nazywa się to systemem fordystycznym .
André Citroën odwiedził fabryki Forda w Detroit w 1912 roku i sprowadził ten proces do Francji, najpierw do produkcji muszli podczas pierwszej wojny światowej, a następnie do produkcji samochodów. Wkrótce po nim poszedł Louis Renault .
W 1916 r. w pracy zatytułowanej Administracja przemysłowa i ogólna (1916) Henri Fayol , były dyrektor zarządzający huty stali i były konsultant, przedstawił zarządzanie (które nazwał „funkcją administracyjną” lub „administracją”) jako funkcję. razem pięć głównych zadań:
Według Fayola, „funkcję administracyjną” można podsumować jako pięć bezokoliczników „ POCCC ” :
Te zasady zarządzania zostały w szczególności przejęte i uproszczone przez analityków jakości (patrz Koło Deminga ) pod akronimem „ PODC ”: „Planifier”. Zorganizować. Prowadzić. Kontrola. ”.
Praca Fayola jest również pierwszą prezentacją podstawowych pojęć, takich jak:
Alfred Sloan , inżynier, absolwent Massachusetts Institute of Technology , został prezesem General Motors w 1923 roku, firmy, którą zarządzał do 1956 roku.
Aby konkurować ze swoim wielkim konkurentem Fordem , który w tamtym czasie był zorganizowany według struktury funkcjonalnej (kadra została podzielona na duże pionowe funkcje: projektowa, produkcyjna, marketingowa itp. ), Sloan opracował strukturę dywizyjną : zreorganizował generała Silniki wokół mniej lub bardziej autonomicznych podziałów poprzecznych.
Każda z marek General Motors ( Chevrolet , Pontiac , Oldsmobile , Buick i Cadillac ) staje się w ten sposób oddziałem posiadającym własny dział projektowy, własne fabryki i własną sieć dystrybucji. Podczas gdy Ford produkował wówczas w bardzo dużych seriach niemal unikalny model, Ford T , portfolio marek General Motors zostało zaprojektowane tak, aby wspierać klienta w jego awansie społecznym, od najpopularniejszych pojazdów ( Chevrolet ) po najbardziej luksusowe. ( Cadillac ), co pozwala uniknąć rywalizacji między dywizjami. Organizacja ta odnosi duże sukcesy i pozwala General Motors wyprzedzić Forda w latach 30., a nawet stać się przez dziesięciolecia największą firmą przemysłową na świecie. W latach czterdziestych i siedemdziesiątych, zwłaszcza pod kierownictwem firmy konsultingowej McKinsey , struktura pionów została przyjęta przez większość największych światowych firm.
W 1952 roku szkoła biznesu z Massachusetts Institute of Technology został przemianowany Sloan School of Management na cześć Alfreda Sloana .
W 1967 roku jego wspomnienia zostały przetłumaczone na język francuski.
Charles Bedaux, Francuz-samouk, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, opublikował w 1917 roku książkę na temat poprawy wydajności w pracy, The Bedaux Efficiency Course for Industrial Applications . Po sukcesie tej pracy Bedaux założył firmę inżynierów konsultantów. Jego metoda polega w szczególności na mierzeniu pracy w jednostkach elementarnych (jednostkach bedaux ), które są następnie przeliczane w celu ustalenia wynagrodzenia operatorów za pomocą systemu premii.
Ten system jest bardzo udany. Firma Bedaux pracuje w szczególności dla dużych amerykańskich firm, m.in. Forda i Standard Oil , gdzie konkuruje z naukową organizacją pracy Taylora . Jednocześnie Bedaux otwiera biura w wielu krajach Europy. W latach dwudziestych system Bedaux był stosowany w wielu firmach, w szczególności w przemyśle wydobywczym, gdzie był używany do obliczania wynagrodzenia za zadanie.
Jednak ze względu na kontrowersyjną postawę Charlesa Bedaux podczas II wojny światowej, jego system został porzucony podczas wyzwolenia.
Prezes New Jersey Bell Telephone Company od 1927 r., Chester Barnard opublikował w 1938 r. The Function of the Executive , w którym podkreślał potrzebę współpracy w ramach organizacji.
Według niego, aby ta współpraca była zapewniona, lider musi przede wszystkim zadbać o to, aby zdefiniował znane wszystkim cele i stworzył możliwie przejrzysty system komunikacji wewnętrznej. W tym dołącza do niektórych zasad określonych przez Henri Fayola .
Barnard interesował się również autorytetem i motywacją, zgodnie z pracą Mary Parker Follett .
W latach 40. i 50. Barnard przewodniczył kilku amerykańskim organizacjom badawczym (w tym Fundacji Rockefellera i Narodowej Fundacji Nauki ).
Zarządzanie partycypacyjne według celu
14 Zasady zarządzania w Out of Crisis , 1988.
Jego 45 recept w Le Chaos Management (1988).
Prace Instytutu Społeczno-Ekonomicznego Przedsiębiorstw i Organizacji, które założył na temat „zarządzania społeczno-gospodarczego”.
W prowadzeniu działań zbiorowych zarządzanie czerpie swoje źródła z kilku dziedzin wiedzy:
Ogólnie rzecz biorąc, badania nad zarządzaniem najbliższe psychologii są zgrupowane pod nazwą zachowania organizacyjne i są szczególnie poświęcone motywacji i autorytecie.
Od lat dwudziestych Mary Parker Follett wprowadziła czynnik ludzki do myślenia menedżerskiego.
W latach 30. XX wieku Elton Mayo zdefiniował efekt Hawthorne'a (bycie przedmiotem szczególnej uwagi znacząco wpływa na zachowanie jednostek w pracy). Mayo staje się w ten sposób prekursorem tego, co stało się znane jako szkoła relacji międzyludzkich , skoncentrowanej na relacjach między jednostkami w organizacjach.
W latach czterdziestych, w celu lepszego zbadania motywacji jednostek do pracy, Abraham Maslow ustanowił hierarchię ludzkich potrzeb. Według niego istnieje więc pięć poziomów potrzeb, z których każdy pojawia się, gdy ten poprzedzający został zaspokojony:
Ta hierarchia potrzeb została następnie przedstawiona w formie piramidy (mówimy więc o piramidzie Maslowa lub piramidzie potrzeb ), ale ta reprezentacja daje zbyt uproszczoną, a nawet błędną wizję modelu Maslowa: piramida jest zamknięta. co implikuje możliwość zaspokojenia wszystkich potrzeb), potrzeby wydają się być coraz mniej ważne (podczas gdy potrzeby fizjologiczne są najłatwiejsze do zaspokojenia), przejście od jednej potrzeby do drugiej jest zbyt gwałtowne i tylko jedna potrzeba może być motywujące czasami. Jednak to przedstawienie piramidy jest szeroko stosowane w biznesie, ponieważ sugeruje, że wystarczy określić kategorię potrzeb odczuwanych przez pracownika, aby mechanicznie wzbudzić jego motywację. Rzeczywistość (i sam model Maslowa) są oczywiście bardziej złożone.
W latach 60. Frederick Herzberg wykazał różnicę między tym, co nazwał czynnikami motywacyjnymi (zwiększającymi motywację: zainteresowanie zadaniem, namysłem) a czynnikami higienicznymi (które zmniejszają niezadowolenie: warunki pracy, wynagrodzenie). Te dwa zestawy czynników zostaną później przemianowane na motywację wewnętrzną i zewnętrzną i będą badane przez psychologów Edwarda Deciego.
Zjawiska władzy w organizacjach badali w szczególności socjologowie, tacy jak Max Weber i Michel Crozier .
max WeberW 1921 r. w swojej pośmiertnej pracy Ekonomia i społeczeństwo niemiecki ekonomista i socjolog Max Weber przedstawił biurokrację jako formę organizacji charakteryzującą się poszanowaniem racjonalnych procedur: rekrutacja na podstawie umiejętności, precyzyjne określenie sfer odpowiedzialności poszczególnych stanowisk, niezależnie od osoby, która ją zajmuje, podporządkowanie się władzy w ścisłych ramach funkcji, wynagrodzenie według stopnia zaszeregowania, zaawansowanie ze względu na staż pracy lub przez konkurencję, ścisła kontrola działalności. Ponieważ procedury te dotyczą wszystkich, także przywódców, biurokrację można postrzegać jako bastion przeciwko nadużyciom władzy, arbitralności czy nepotyzmowi. Jeśli jednak Weber podkreśla wyższość biurokracji nad tradycyjnymi sposobami organizacji, podkreśla również, że może ona hamować inicjatywę i ostatecznie zagrażać dynamice kapitalizmu.
Michel CrozierW wydanej w 1964 roku książce The Bureaucratic Phenomenon , francuski socjolog Michel Crozier pokazuje, że racjonalna biurokracja opisana przez Maxa Webera w rzeczywistości przedstawia dysfunkcje, ze względu na strategie zastosowane przez aktorów w celu zapewnienia sobie władzy. Crozier kontynuuje tę demonstrację w pracy, którą opublikował wraz z Erhardem Friedbergiem w 1977 roku, Aktor i system . Książka ta przedstawia teorię aktora strategicznego , zgodnie z którą członkowie organizacji odbiegają znacząco od swojej oficjalnej roli, aby stworzyć lub zachować obszary niepewności, które są jak najwięcej marginesów negocjacyjnych w stosunkach władzy. Technik może zatem starać się ukryć instrukcję obsługi maszyny, aby być jedyną osobą, która wie, jak ją obsługiwać. Podobnie, mniej lub bardziej rygorystyczne stosowanie zasad, a także wybór między kilkoma obowiązującymi zasadami, pozwala aktorom na posiadanie władzy, która nie jest formalnie przewidziana przez organizację. Wszystko to prowadzi do zakwestionowania racjonalnej legitymizacji biurokracji.
W 1947 r. w swojej książce Administrative Behaviour amerykański ekonomista i socjolog Herbert Simon wykazał, że absolutna racjonalność jednostek jest jednym z kluczowych założeń klasycznych teorii ekonomicznych (które postulują zdolność aktorów ekonomicznych do określania optymalnych rozwiązań w celu maksymalizacji ich użyteczność krańcowa) jest mitem. Oferuje bardziej realistyczną wizję, ograniczoną racjonalność , co wynika z szeregu uprzedzeń poznawczych i skutkuje uzyskaniem satysfakcjonujących rozwiązań.
Za swoją pracę Simon otrzymał w 1978 roku „Nagrodę Nobla” w dziedzinie ekonomii .
marsz JakubaW 1958 r. James March , profesor Uniwersytetu Stanforda , opublikował wraz z Herbertem Simonem pracę Organizacje , która definiuje organizację jako „zbiór jednostek lub grup jednostek wchodzących w interakcję, mających wspólny cel, ale których preferencje, informacje, zainteresowania i wiedza mogą się różnić ”.
Marzec następnie opublikował w 1963 wraz z Richardem Cyertem behawioralną teorię firmy , która opisuje granice racjonalności organizacji: zamiast funkcjonować w sposób harmonijny i oparty na współpracy, składają się one z podzbiorów, które najczęściej starają się zastosować wcześniej ustalone rutyny i ewakuować problemy wynikające z ich hierarchii. Jednak udaje im się działać, ponieważ mają nadwyżkę zasobów, zwaną luzem . W marcu dobrze funkcjonująca organizacja ma nadmiar zwykłych umiejętności, a liderzy mają zasadniczo rolę reprezentacyjną.
Wreszcie, w 1972 r., wraz z Johanem Olsenem i Michaelem Cohenem, March zdefiniował teorię kosza na śmieci, która pokazuje, że w organizacjach określanych jako zorganizowane anarchie decyzje są wynikiem przypadkowego spotkania czterech przepływów: możliwości wyboru, uczestników, twórców problemów i gotowych. dostawców rozwiązań. Kontynuując pracę Herberta Simona , model ten jest radykalnie przeciwny pojęciu absolutnej racjonalności, a wręcz przeciwnie, postuluje, że decyzje najczęściej wynikają z przypadku.
Piotr DruckerZ doktoratem prawa, Peter Drucker , Austriak naturalizowany Amerykanin, został doradcą Alfreda Sloana w General Motors podczas II wojny światowej.
Następnie rozpoczął długą karierę jako konsultant ds. zarządzania i organizacji największych amerykańskich firm, co doprowadziło go do napisania wielu książek, m.in. Concept of the Corporation , The Practice of Management w 1954 i The Effective Executive w 1966.
Dla Druckera pomyślność amerykańskiego społeczeństwa można wytłumaczyć rozwojem zarządzania, które uważa za humanizm i sztukę wyzwoloną . W młodości naznaczony nazizmem uważa też, że lepiej ufać inicjatywie liderów biznesu niż strukturom państwowym.
Henryk MintzbergInżynier z wykształcenia Kanadyjczyk Henry Mintzberg obronił pracę doktorską z zarządzania w Sloan School of Management w Massachusetts Institute of Technology w 1964 roku. W swojej pracy magisterskiej odmierza pracę menedżerów i liderów, aby opisać naturę ścisłość swoich zadań, nacechowana fragmentarycznością, nieprzewidzianym i nieciągłością.
Po objęciu stanowiska profesora na Uniwersytecie McGill w Montrealu, w 1979 roku, w swojej książce Struktura i dynamika organizacji zaproponował typologię organizacji rozwiniętą z mechanizmów koordynacji zadań (patrz rozdział Organizacja ).
Następnie zainteresował się władzą w organizacjach, a następnie strategią biznesową i szkoleniami z zarządzania, co skłoniło go do krytyki programów MBA głównych amerykańskich uniwersytetów, w szczególności Harvard Business School .
W 2014 roku opublikował książkę Manager - L'essentiel , w której swoją rozprawą doktorską podszedł do bacznej obserwacji zadań szeregu menedżerów.
Francois DupuyOrganizacje socjolog , François Dupuy (1947) przedstawia w swojej książce Między Zarządzania (2011), które firmy są na początku XXI th wieku, o utratę kontroli nad sobą, gdy zasilanie będzie rozpraszać poziom pośredników i wykonawców. Kierując się konkurencją, menedżerowie starają się następnie odzyskać kontrolę, wdrażając „procesy” i „raporty”, uzyskując wynik odwrotny do oczekiwanego: im więcej decyzji jest mnożonych, tym mniejsza kontrola jest wysoka. W ten sposób pokazuje w swojej ankiecie, że w wielu firmach problemem jest dziś odbudowanie minimalnej kontroli kierownictwa i jego menedżerów nad organizacją i jej pracownikami.
W sequelu Upadłość myśli menedżerskiej (2015) stara się zdemontować mechanizmy zubożenia myśli menedżerskiej i pokazać skalę konsekwencji dla firm, w szczególności z powodu uporczywej ignorancji dorobku nauk społecznych. .
W ekonomii organizacji stara się połączyć je z ogólnym gospodarki. W mikroekonomii z analizy rynku lub nawet z badań rynku , które to rozpoznaje funkcje matematyczne . Ma ona na celu określenie warunków równowagi podaży i popytu na rynku za pomocą narzędzia matematycznego, uwzględniając w jak największym stopniu ograniczoną racjonalność aktorów sytuacji rynkowej . Znajduje się głównie poza firmą, która jest tylko graczem rynkowym. Jak zauważył Henry Mintzberg , im bardziej realne stają się sytuacje, tym bardziej intensywna, długa i kosztowna musi stać się praca matematyczna. Co jest odwrotnością intencji kierownictwa. Znajduje się ona w firmie, którą trzeba optymalnie zarządzać, nawet jeśli Herbert Simon wykazał, że to poszukiwanie optymalizacji jest częścią ograniczonej racjonalności. Faktem jest, że mikroekonomia może pozostać narzędziem dla bardzo dużych firm, a zwłaszcza dla państwa dążącego do prowadzenia badań ad hoc w oparciu o badania rynkowe, a następnie umożliwiającej rozwinięcie pewnych funkcji wyjaśniających zmiany cen i ilości produkowanych i wymienianych.
To Fayol jako pierwszy podzielił funkcję administracyjną (zarządzanie) na „elementy”, które następnie nazwano „funkcjami” zarządzania (planowanie, organizowanie itp.), które należy wyraźnie odróżnić od funkcji przedsiębiorstwa (produkcji). , marketing, finanse, zasoby ludzkie itp.).
Wyróżnił po namyśle (dowództwo czy nie jest elementem administracji?) 5 elementów. Wielu autorów widzi tylko cztery. Jeden autor widzi siedem.
Ale dość wyjątkowy fakt wprowadził pewne zamieszanie w tej dziedzinie: jego książka - w wydaniu Dunoda z 1970 roku, z kolorowymi rozkładanymi tabelami, które są bardzo przydatne do zrozumienia względnego znaczenia różnych zdolności niezbędnych dla różnych kategorii agentów. : udziałowcy , zarząd , kierownictwo i jego pracownicy , szefowie działów, szefowie działów itp.; do pracowników, pracowników, pomocników i strażników dużej firmy - bardzo trudno jest się konsultować. Kolektyw Nicole Aubert i in., Management , PUF, 1991, odnosi się do wydania z 1979 roku.
Według Henri Fayola funkcjami zarządzania są przewidywanie , organizacja , dowodzenie, koordynacja i kontrola.
"Przewidujący"„Foresight” polega na wyznaczaniu celów i określaniu działań do ich osiągnięcia (w porównaniu z nowoczesnym pojęciem strategii biznesowej).
OrganizacjaDruga funkcja zarządzania, organizacja , polega na specjalizacji jednostek (według funkcji, produktów, klientów, obszarów geograficznych, czasu pracy, procesu itp. ) oraz koordynowaniu ich działań (według hierarchii, procedur, budżety, kwalifikacje, współpraca).
PrzykazanieMenedżer z definicji odpowiada za pracę swoich podwładnych. W ich oczach musi zatem mieć wystarczającą legitymację, aby zaakceptowali jego autorytet, zapewnili sobie motywację i byli w stanie ukierunkować swoją zbiorową pracę w kierunku wyznaczonych celów.
Władza (analizowana w szczególności przez socjologię organizacji ), motywacja (analizowana w szczególności przez zachowania organizacyjne ) i racjonalność (analizowana w szczególności przez teorię organizacji ) stanowią zatem istotne składniki zawodu menedżera.
Według Henri Fayola wielki przedsiębiorca powinien mieć następujące cechy:
Dla Henri Fayola : „Koordynacja oznacza zapewnienie harmonii między wszystkimi działaniami firmy, aby ułatwić jej działanie i sukces; to w skrócie dawać rzeczom i działać proporcje, które są właściwe, dostosowywać środki do celu ”. W tym celu określa szereg zasad koordynacji zadań:
Kontrola jest określona jako test, w którym zapewnione jest to, że wyniki są zgodne z celami i które mogą zapewnić, jeśli to konieczne, korekty niezbędne do reorientacji firmy w kierunku swoich celów.
Sterowanie składa się z szeregu kroków:
Podpułkownik w armii angielskiej podczas I wojny światowej. Książki: 1937, 1972.
Siedem podstawowych zasad administracji. Zob. Scheid, 1980, s. 85-89 .
1947. Widzi siedem. Akronim POSDCORB /
W 1977 Newman i Warren ignorują funkcję koordynacji.
W latach 90. Mintzberg pogłębił funkcję koordynacyjną.
Strategia biznesowa to wybór długoterminowej orientacji biznesu i opcji, które pozwalają mu wpasować się w jego otoczenie. Stanowi zatem sztukę kierowania organizacją i ludźmi firmy z długoterminowego i zewnętrznego punktu widzenia. Definiowanie strategii polega na określeniu celów i zadań do realizacji, wyborze działań do realizacji oraz zasobów do zmobilizowania. Podejmowanie decyzji poprzedza faza diagnostyczna, po której następuje faza wdrożeniowa. Strategię można rozpatrywać na dwóch poziomach: formułowanie strategiczne i zarządzanie strategiczne. Celem formułowania strategicznego jest ustrukturyzowanie procesu myślenia menedżerów w celu osiągnięcia strategicznych wyborów. Zarządzanie dotyczy warunków realizacji tych wyborów oraz organizacji wspólnych działań, które umożliwią uzyskanie oczekiwanej wydajności.
Problemy muszą być rozwiązane „trwale”, to znaczy umieścić firmę w warunkach, w których istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia zwiększonej wydajności. Stąd znaczenie strategii, która może zapewnić firmie zdolność do przewidywania. W praktyce strategia zazwyczaj polega na planowaniu działań w celu osiągnięcia określonych celów w określonym czasie. Wszystkie narzędzia codziennego zarządzania pozwolą menedżerowi osiągnąć cele określone w ramach strategicznej wizji firmy. Każda drobna decyzja podjęta w sprawie planu finansowego, ekonomicznego, marketingowego, klienta i innego jest częścią większej całości, którą nazwiemy zarządzaniem operacyjnym. Zarząd musi pozostać świadomy granicach mocy prognostycznej strategii odnoszącej się do każdej decyzyjnym (samorealizacji strategii, trudności w uzyskaniu zmiana przyjęta , itd. ) I jej kosztach.
Dział Strategii decyduje o ofertach długoterminowych, a tym samym o działaniach firmy, które będą generować satysfakcję klientów, przy najlepszej marży, największym potencjale i minimalnym ryzyku. Departament Strategii uczestniczy w decyzjach dotyczących polityki przemysłowej na poziomie kraju, regionu itp. Departament Strategii jest świadomy organizacji badawczych i polityki państwa w odniesieniu do tych organizacji oraz ich orientacji w zakresie badań.
Ład to zbiór mechanizmów, które pomogą wyrównać rzeczywistość pracującego organizacji na cele przypisane do niego. Oczekiwania interesariuszy i konflikty dotyczące celów, które mają być przypisane organizacji, mogą powstać poza tradycyjnymi strukturami zarządzania ( walne zgromadzenie , rada dyrektorów i dyrekcja generalna). W tym sensie konstruowanie struktur zarządzania przez kierownictwo jest szczególnie złożone.
Kierownictwo wzywa audyt wewnętrzny i kontrolę zarządczą do gromadzenia, przetwarzania, raportowania i weryfikowania informacji zarządczych. Informacje te, niezbędne do sterowania organizacją , przyczyniają się również do zmniejszenia asymetrii informacyjnej między interesariuszami. Dzięki tej redukcji można zatem wyobrazić sobie zmniejszenie konfliktów i relacji władzy w firmie, które czasami są źródłem nieefektywności. To dzięki połączeniu procesów z różnymi interesariuszami firma może zapewnić swoją spójność i spójność. Model Balanced Scorecard ( Balanced Scorecard ) jest przykładem sformalizowanego podejścia do jednoczesnej integracji i zarządzania różnymi aspektami procesu.
Firma ponosi odpowiedzialność poprzez podejmowane decyzje i realizowane działania. Ale ta odpowiedzialność musi być również widoczna poprzez informacje, które firma przekazuje różnym interesariuszom. Jak każda odpowiedzialność opiera się na uwzględnianiu etyki w relacjach z innymi.
Rzeczywiście, zachowanie menedżerów ma bezpośredni wpływ na ich podwładnych, a tym samym na wyniki firmy. Tak więc od początku XX wieku kierownictwo analizowało reperkusje płynące z typów przywództwa.
Aby rozwinąć ten rodzaj zarządzania, Fair Management obejmuje pewną liczbę praktyk zarządzania opartych na zasadzie sprawiedliwej równowagi między wynikami ekonomicznymi i operacyjnymi firmy a rozwojem osobistym w pracy. Umieszcza osobę ludzką w centrum zainteresowania firmy, oferując sprawiedliwe traktowanie, szanujące prawa każdego z nich i będąc nośnikiem dobrobytu społecznego.
Jednym z celów kierownictwa jest zarządzanie organizacją przedsiębiorstwa w celu generowania synergii poprzez określone strategiczne ukierunkowanie . Aby osiągnąć ten cel, konieczne jest skoordynowanie fizycznych i niematerialnych przepływów, które przechodzą przez firmę. Za przepływy fizyczne materiałów odpowiada zwykle dział logistyki . Dział zasobów ludzkich zarządza przepływem kapitału ludzkiego . Za przepływy informacji z natury niematerialnych odpowiada dział systemów informatycznych ( DSI ), który zarządza systemem informatycznym firmy i zapewnia urbanizację systemu informacyjnego . W zarządzaniu systemami informacyjnymi zarządzanie danymi dotyczy również w szczególności zasobów cyfrowych .
Wśród usług IT dużych firm, ERP (Enterprise Resource Planning) lub ERP ( Integrated Management Software ) pozwalają na całościowe zarządzanie firmą . Rzeczywiście, narzędzia te oferują zakres zarządzania obejmujący wszystkie usługi firmy. Są dostępne zarówno dla bardzo dużych firm, jak i dla MŚP/SMI ze względu na wzrost standaryzacji systemów, a co za tym idzie znaczne obniżenie ceny zakupu i utrzymania. Możliwe jest również, opierając się na architekturze zorientowanej na usługi, komunikować się w sposób elastyczny i osiągnąć połączenie systemów ERP (dedykowane dla MŚP / SMI lub spółek zależnych) z centralnym systemem ERP obejmującym całą sieć. W interesie tych systemów jest przede wszystkim standaryzacja poprzez integrację i dematerializację informacji. Rzeczywiście, celem tworzenia bazy danych jest przede wszystkim stworzenie unikatowości informacji pod względem formatu, a czasem centralizacja danych (w stosunku do poziomu bezpieczeństwa lub jakości wynegocjowanego między przedsiębiorstwami i oczekiwanego przez system: konieczne jest wówczas zwiększenie poziom redundancji informacji w celu ograniczenia ryzyka lub obniżenia jakości usług ). System wymaga również pomyślnego łączenia procesów biznesowych poprzez realizację oczekiwanej interoperacyjności . Wiąże się to jednak również z kosztami parku sprzętowego (zapotrzebowanie na moc obliczeniową, pojemność magazynów danych , średni wiek serwerów) oraz parku aplikacyjnego (liczba systemów technicznych i złożoność połączenia). Wybór zintegrowanego systemu informatycznego jest zatem sednem problemu outsourcingu . Czy tę funkcję należy zlecić na zewnątrz ze względu na jej koszt i oczekiwany poziom wiedzy? Wybór musi być postrzegany z perspektywy poziomu zależności i utraty poufności wynikającej z outsourcingu systemu informatycznego oraz utraty szansy na zwiększenie wartości firmy.
W ramach zarządzania finanse to dziedzina zarządzania, której przedmiotem na poziomie strategicznym jest dążenie do optymalizacji wartości przedsiębiorstwa, a więc w szczególności interesu dostarczycieli kapitału. Ta różnica, w porównaniu do innych obszarów zarządzania, umożliwia finansowanie poprzez zastosowanie konkretnych postulatów ( HEM na przykład ...), aby móc podejmować decyzje z wysoce mathematized modeli i dlatego stosowane na dużą skalę przy niższych kosztach. , Przy jednoczesnym zachowaniu wysoki poziom trafności. Finanse behawioralne w perspektywie tego punktu przez nutą istnienia błędów poznawczych. Tym, co naprawdę charakteryzuje finanse z innych narzędzi zarządzania, jest to, że dążą one do dostarczania informacji skierowanych nie w sposób systematyczny wewnętrznie, ale raczej do określonych interesariuszy w ramach ładu korporacyjnego . Skala analizy nie zawsze jest więc taka sama, nie bez powodu. Zagadnienie to nabiera pełnego znaczenia w firmach o złożonych strategiach lub organizacjach (podwykonawcy, struktury upolitycznione itp.) wymagających przede wszystkim podejścia pozafinansowego. Ponadto finanse charakteryzują się tradycyjnym wykorzystaniem analizy opartej na ryzyku i analizie przepływów pieniężnych w celu uniknięcia pewnych złudzeń finansowych i innych błędów pomiaru. W przypadku grupowej analizy finansowej konieczne będzie dokonanie znaczących przekształceń, które mogą w efekcie znacząco podnieść koszty kontroli interesariuszy.
We Francji istnieje nie mniej niż 230 tak zwanych szkół biznesu i zarządzania. Szkoły te są prywatne lub prowadzone przez izby handlowo-przemysłowe . Większość z nich skupia swój trening na praktyce. Oferują otwarcie na międzynarodowym, takim jak ESCP Europe lub ICS Paris, dzięki integracji zagranicznych studentów lub kursów poza granicami. Inne, takie jak HEC Paris, oferują programy kształcenia ustawicznego w systemie MOOC , podczas gdy niektóre z nich całkowicie polegają na przedsiębiorczości, aby pobudzić gospodarkę i wspierać liderów projektów w tworzeniu ich działalności.
Instytuty IAE lub Business Administration Institutes , obecnie nazywane University Management Schools , są podobnymi strukturami szkoleniowymi, ale zależą od uniwersytetów . 35 IAE istniało w 2015 roku, zgrupowane w sieci wymiany dobrych praktyk, a najstarsi członkowie tej sieci zostali założeni w latach 50 . Większość z nich prowadzi akcje międzynarodowe, niektóre IAE liczą nawet więcej studentów za granicą niż na terytorium kraju. Wreszcie, jako komponenty uniwersytetów, wszystkie mają w dużej mierze rozwinięty komponent badawczy.