Rodzaj | Muzeum Historii Naturalnej |
---|---|
Otwarcie | 10 czerwca 1793 r. |
Odwiedzający rocznie |
ponad 3,2 mln w 2018 r. (wszystkie lokalizacje łącznie) |
Stronie internetowej | Oficjalna strona Muzeum |
Kolekcje | Żywe lub wypchane zwierzęta, żywe rośliny lub w zielnikach, nasiona, skamieniałości, minerały, skały, meteoryty, obiekty etnograficzne, obiekty naukowe i dokumenty |
---|---|
Liczba obiektów | 66 785 288 do 10 października 2014 r. |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Ile-de-France |
Gmina | Paryż |
Adres |
Jardin des Plantes 57, rue Cuvier 75005 Paryż |
Informacje kontaktowe | 48 ° 50 ′ 32 ″ N, 2° 21 ′ 23 ″ E |
National Museum of Natural History ( MNHN ) jest instytucją francuski z wykształcenia , od badań i rozpowszechniania naukowej kultury przyrodnika ( nauk przyrodniczych , nauk o ziemi , antropologii i dziedzin pochodnych).
Założony w 1793 roku jako kontynuacja Królewskiego Ogrodu Roślin Leczniczych powstałego w 1626 roku, jest jednym z najstarszych tego typu zakładów na świecie. Ma status dużego zakładu i podlega podwójnemu nadzorowi administracyjnemu Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych oraz Ministerstwa Środowiska .
Jej siedziba to Jardin des Plantes w Paryżu, ale ma też inne siedziby, w Paryżu iw różnych miejscach we Francji. Muzeum zatrudnia około 2200 członków, w tym pięciuset badaczy. Od reformy z 2014 r. przewodniczy jej przewodniczący, wspomagany przez zastępców dyrektorów generalnych.
Narodowe Muzeum Historii Naturalnej, w przeciwieństwie do swoich odpowiedników w innych krajach , nie składa się z jednego obiektu, ale obejmuje czternaście, z których większość jest wielofunkcyjna. W ten sposób jej paryska siedziba nie jest budynkiem, ale ogrodem botanicznym , ekologicznym i zoologicznym oraz zespołem kilku galerii naukowych (otwartych dla publiczności, są to tyleż wyspecjalizowanych muzeów), laboratoriów i szklarni . Do obsługi, konserwacji, renowacji i doprowadzenia tych obiektów do standardu potrzebne są duże budżety (głównie ze względu na bezpieczeństwo i dostępność). Płatne przyjęcia nie wystarczają na pokrycie tych wydatków, a niektóre obiekty otwarte dla publiczności nie mogły zostać zrehabilitowane. W ten sposób akwarium-muzeum morskie w Dinard zostało definitywnie zamknięte w 1996 roku, podobnie jak galerie Entomologii i Paleobotaniki w Paryżu, odpowiednio zamknięte w 1996 i 1998 roku.
W Paryżu są cztery tereny o łącznej powierzchni 41,2 hektara:
Poza Paryżem znajduje się dziesięć obiektów muzealnych:
Statuty założycielskie obecnego Muzeum z 1793 r. określają jego pięć głównych misji:
Specjalności te dotyczą dyscyplin charakterystycznych dla historii naturalnej , a mianowicie:
W wyrażeniu „ historia naturalna ” termin „historia” odnosi się do jego znaczenia etymologicznego: „historia” pochodzi od starożytnej greckiej historii , oznaczającej „śledztwo”, „wiedza zdobyta w drodze dochodzenia”, która sama ma zakorzeniony termin ἵστωρ , hístōr oznacza „mądrość”, „świadek” lub „sędzia”. „Historia naturalna” jest zatem dogłębnym badaniem przyrody, zbiorem wyników, ale także nabytych w danym momencie wątpliwości, które, jak w każdym podejściu naukowym, będą kwestionowane przez nowe odkrycia, niemniej jednak gromadzić „mądrość” o sprawach naturalnych. W nowo nabytym znaczeniu termin „historia” w „historii naturalnej” może być również interpretowany, w świetle obecnego podejścia do tej dyscypliny, jako przybliżona historia naszej planety, życia ( paleontologia ) i rodowodu ludzkiego ( antropologia ). Zgodnie z tą niedawną wizją tego, czym byłaby „historia naturalna” , termin „naturalny” odnosiłby się do obecnej różnorodności biologicznej naszej planety. W XXI -go wieku, „Historia naturalna” jest więc bardziej niż kiedykolwiek, jak podchodzimy multidyscyplinarnych systemowego, nie obejmując sprzeciwiają się zarówno człowieka przyroda, środowisko , że rozwój , zachowanie, że wyceny. „Przyrodnicza kultura naukowa” jest integralną częścią kultury w Muzeum (patrz Edukacja dla środowiska i zrównoważonego rozwoju ).
Narodowe Muzeum Historii Naturalnej zostało założone w dniu 10 czerwca 1793dekretem Konwencji. To jest metamorfoza o „ ogrodzie Utopii ” najstarszym The Royal Garden roślin leczniczych , które już dozowanych wiedzy o uczonych, którzy go podawać, a które zostały stworzone w XVII th century na ziemi ależ gdzie w XVI TH wieku , aptekarz filantrop Nicolas Houël prowadził kursy zielarstwa . Tradycja nauczania historii naturalnej na tej stronie sięga zatem prawie pięciu wieków.
W 1626 r. jeden z lekarzy królewskich, Guy de La Brosse , wspierany przez pierwszego lekarza Jeana Héroarda i Richelieu , przekonał Ludwika XIII do stworzenia w Paryżu „ ogrodu roślin leczniczych ”. Nowy edykt królewski został ogłoszony w 1635 r., a ogród ten, Królewski Ogród Roślin Leczniczych , ostatecznie otworzył swoje podwoje w 1640 r., aby służyć z jednej strony do uprawy, konserwacji, badania i użytkowania roślin użytkowych. , a z drugiej strony dla przyszłych lekarzy i aptekarzy do nauczania botaniki, chemii i anatomii. Kursy te, prowadzone w języku francuskim (jest to pierwsze, ponieważ wszędzie indziej jest po łacinie), są również dostępne dla szerokiej publiczności. Uczą ich „demonstranci” i odnoszą sukcesy: na lekcje w Ogrodzie uczęszczają słuchacze w każdym wieku, francuscy i zagraniczni.
Pierwotnie przeznaczony do zbiorów botanicznych i na potrzeby dworu królewskiego (stąd nazwa „ Królewski Ogród Roślin Leczniczych”), wzbudzał wrogość ze strony Wydziału Lekarskiego , który jako jedyny w Paryżu mógł nadać stopień doktora medycyny. Co więcej, wszyscy demonstranci są lekarzami, ale kształcą się na prowincji, a zwłaszcza w Montpellier, rywalizującym i znienawidzonym wydziale. Kolejny temat niechęci: nowe dyscypliny nauczane w Ogrodzie, takie jak medycyna chemiczna czy krążenie krwi, które są herezją dla paryskich uczonych, strażników tradycji hipokratycznej i galenicznej . Aż do końca XVII -tego wieku Paryża do szkoły medycznej zrobi wszystko, aby przeciwstawić się przed Parlamentem , że decyzje podjęte przez kuratora lub kuratora Ogrodu.
W 1693 roku Guy-Crescent Fagon objął tę ostatnią funkcję, stając się pierwszym lekarzem króla Ludwika XIV . Mały bratanek założyciela Guy de la Brosse, jego administracja jest niezwykła: łagodzi konflikt, który zaostrzył się z wydziałem paryskim poprzez kompromis, rekrutuje kompetentnych pracowników (takich jak Tournefort , jeden z ojców francuskiej botaniki, Vaillant , ale także Antoine de Jussieu , założyciel dynastii botaników) i wreszcie zachęca do wyjazdów studyjnych do odległych krajów. Z tego okresu pochodzą pierwsze kolekcje Ogrodu, tworzone przede wszystkim przez misjonarzy ( Charles Plumier w latach 1689-1697 w Indiach Zachodnich, Louis Feuillée w latach 1703-1711 w Andach itd.), a następnie przez lekarzy ( Augustin Lippi w 1704 w Sudanie, a zwłaszcza Tournefort we wschodniej części Morza Śródziemnego i Anatolii od 1700 do 1702). Fagon promuje import i aklimatyzację roślin tropikalnych, w szczególności kawy , będącej do tej pory monopolem Imperium Osmańskiego , które Jussieu wprowadził do Indii Zachodnich .
W XVIII -tego wieku, działalność ta jest zróżnicowana: sztuka uzdrawiania z roślinami, stopniowo przechodzimy do historii naturalnej . Dzień po śmierci Louisa Poiriera , pierwszego lekarza króla , królewski dekret z31 marca 1718oddziela ten urząd od urzędu nadinspektora Królewskiego Ogrodu Roślin , aw 1729 r. były „narkotyk”, który stopniowo tracił wygląd aptekarza , oficjalnie przyjął tytuł „ gabinet d'Histoire naturelle ”.
Dziesięć lat później, w 1739 roku, w " King of the Garden ", jak to nazywa się teraz, nowy wymiar, dzięki jednej z najwybitniejszych uczonych z XVIII -tego wieku: Buffon (1707-1788). Ten zupełny przyrodnik (opublikował przez cały swój mandat monumentalną Historię Przyrodniczą w 36 tomach, ówczesny prawdziwy bestseller ), członek Akademii Francuskiej i wieczysty skarbnik tej nauki , będzie kierował placówką przez prawie pół wieku, aż do jego śmierć w 1788 r. Dzięki niemu w ciągu 50 lat Ogród podwoił swoją powierzchnię, powiększono szkołę botaniczną i gabinet przyrodniczy, a przed jego śmiercią budowany jest rozległy amfiteatr i nowa szklarnia.
Jak Fagon Buffon rekrutuje nowych i prestiżowych naturalistów: André Thouin , Antoine Laurent de Jussieu , bracia Rouelle ( Guillaume-François "starszy", który uda Hilaire-Marin "młodsza"), Fourcroy , Mertrud , ale również Daubenton , Lamarck lub Dolomieu . Podróże odkrywcze i badawcze z celami naturalistycznymi następują po sobie: Jean-André Peyssonnel odkrywa zwierzęcą naturę żyjących koralowców na wybrzeżach „Barbarie” (1725); Joseph de Jussieu spędził 35 lat w hiszpańskim Peru (1735-1770) i znacznie przyczynił się do poznania cinchony , odkrytej przez La Condamine ; Jean Baptiste Christian Fusée-Aublet bada Gujanę (1762-1764), podobnie jak Louis Claude Richard (1781-1789). Na Oceanie Indyjskim, Pierre Poivre aklimatyzować przyprawy Mauritius (1770), podczas gdy jego kuzyn Pierre Sonnerat realizuje liczne podróże do Indii Wschodnich w późnym XVIII -tego wieku. Inni, jak botanik Philibert Commerson czy ogrodnicy Jean Nicolas Collignon (towarzyszący nawigatorom Bougainville i Lapérouse ) oraz Joseph Martin , wzbogacają z kolei żywe kolekcje Ogrodu. W pół wieku, energii i ciężkiej pracy Buffon dokonać jednego ogrodzie naukowców prowadzących do XVIII th century, międzynarodowej sławy.
Po jego śmierci w 1788 roku, król wyznaczył żołnierza na czele ogrodzie, Auguste de Flahaut , którzy nie rozumieją dużo o nauce, a nawet ogrodnictwie , a także o których przyrodnik narzekali na próżno do króla. Louis Jean-Marie Daubenton i personel Ogrodu, w szczególności demonstranci.
Rewolucja głęboko zmienia sposób działa ogrodzie. 20 sierpnia 1790 r, dekret Zgromadzenia Narodowego wzywa demonstrantów do opracowania projektu jego reorganizacji. Pierwsze zgromadzenie głosuje odejście Auguste de Flahaut i jednogłośnie wybiera dyrektora Daubenton. Ten ostatni zleca komisji składającej się z Antoine-François Fourcroy , Bernarda Lacépède i Antoine Portal opracowanie regulaminu nowej instytucji oraz wyznaczenie funkcjonowania i misji Muzeum: edukowanie społeczeństwa, budowanie zbiorów i aktywne uczestnictwo w badaniach naukowiec. Gwarantami niezależności badań miały być wybierane i odnawiane corocznie grono profesorów i ich dyrektor.
Jednak, biorąc pod uwagę burzliwe wówczas wiadomości polityczne, Zgromadzenie Narodowe odkłada ten projekt na bok. W 1791 r. zrezygnował de Flahaut, zastąpiony w 1792 r. przez Jacques-Henri Bernardina de Saint-Pierre . Dopiero w 1793 r. Joseph Lakanal (1762-1845), przynosząc zbiory księcia Condé, spotkał się z Daubentonem i odkrył projekt z 1790 r. Lakanal przyniósł go na Zgromadzenie i następnego dnia10 czerwca 1793, uzyskuje głos dekretu powołującego Muzeum, dając tym samym Ogrodowi własny byt prawny.
Stanowisko stewarda zostaje następnie zastąpione stanowiskiem dyrektora. Zniesiona zostaje stara hierarchia oficerów Ogrodu, szczególnie wśród demonstrantów i pod-demonstratorów. Dwanaście profesur zapewnia, na równych i kolegialnych zasadach, administrację Muzeum. Kursy są podzielone na dwanaście katedr profesorskich .
Z dwóch prestiżowych uczonych, Étienne Geoffroy Saint Hilaire i Georges Cuvier , studium życia zwierząt odbywa się na początku XIX th wieku , przewagę nad tym roślin, które panowały do tej pory. Geoffroy Saint-Hilaire , bliski transformistycznym ideom Lamarcka , stworzył menażerię w 1793 roku, aw pierwszej połowie wieku przeciwstawił się Cuvierowi, zagorzałemu zwolennikowi teorii katastrofizmu i fiksizmu. Twierdząc, na długo przed Karolem Darwinem , stopniowe i kolejne przeobrażenia gatunków na przestrzeni pokoleń i w czasie, Lamarck i Geoffroy Saint-Hilaire poprzedzili publikację O powstawaniu gatunków o pół wieku w 1859 roku. Różne teorie i odkrycia widzą światło dzień w Muzeum: zasada korelacji form, na których Cuvier opiera anatomię porównawczą i paleontologię , cykl prac Chevreula o ciałach tłuszczowych, badania Charlesa Naudina , który około 1860 roku, w tym samym czasie co Gregor Mendel , sformułował zasadniczy prawa genetyki czy odkrycie promieniotwórczości w 1896 r., które przyniosło Henri Becquerelowi , kilka lat później, w 1903 r., Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki .
Inni naukowcy będą podkreślać życia Muzeum w XIX th century, zwłaszcza Lacepede , Gay-Lussac , Milne Edwards ojca i syna , Chevreul, Alcide d'Orbigny , linia Becquerela lub Claude Bernard . Większość z nich to członkowie Akademii Nauk lub Akademii Medycznej . Kilku naucza w Collège de France lub w École centrale Paris .
Mnożenie przez cały XIX TH podróże wiecznych poszukiwań znacznie zwiększa zbiory: the Egyptian wyprawę z Napoleona Bonaparte od 1798 do 1801 roku, z udziałem prawie 170 naukowców, których Geoffroy krótko przed of Alexander von Humboldt w Ameryce Południowej (1799-1804), albo że od Nicolas Baudin na ziemiach południowych (1800-1803). Kolejne dzieła Auguste de Saint-Hilaire w Brazylii (1816-1822), Claude Gay w Chile (1828-1842), Jean-Baptiste Bory de Saint-Vincent w Grecji (1829), a następnie w Algierii (1840-1842). Abbe David w Chinach (w latach 1862-1874) lub Alfred Grandidier na Madagaskarze (1865-1870). I nie zapominajmy o jednej z pierwszych ekspedycji konkretnie zorientowanych na paleontologię , którą przeprowadził Albert Gaudry w miejscu Pikermi w Grecji (1855-1860). A lista wypraw, w których biorą udział naukowcy z Muzeum, nie jest wyczerpująca.
Aby zachować zbiory i wzbogacony zamek stary kupiony przez Ludwika XIII w 1633 roku , kiedy stworzenie królewskim ogrodzie roślin leczniczych, została przebudowana i rozszerzany w XVIII th wieku do chwili obecnej w Imperium fasadę 120 metrów wzdłuż rue Geoffroy-Saint-Hilaire . Ale te rozszerzenia okazują się niewystarczające, buduje się i porusza się ze wszystkich sił : Charles Rohault de Fleury buduje nową galerię mineralogii w latach 1833-1837, pierwszy budynek specjalnie przeznaczony na muzeum we Francji. Na jego końcu sporą przestrzeń zarezerwowano na zielniki, których też jest coraz więcej. Ten sam architekt zbudował również dwie eleganckie bliźniacze szklarnie w latach 1833-1836, odrestaurowane w latach 1980-1981, a następnie w latach 2005-2010 i nadal używane. Wreszcie, w latach 1877-1889, Jules André zbudował galerię zoologii, a pod koniec wieku (1898) zainaugurowano galerię paleontologii i anatomii porównawczej .
Wraz z mianowaniem w 1836 r. chemika Eugène'a Chevreula (1786-1889) Muzeum zainteresowało się, jako jego „rywalem” wydziałem nauk ścisłych Paryża , naukami fizycznymi, chemicznymi i wszechświatem , gdzie powstał w 1837 r. dla Antoine'a Becquerela z katedry fizyki stosowanej. Okres ten zakończył się wraz z Alphonse Milne-Edwards w 1890 r. i promulgacją dekretu12 grudnia 1891 rco oznacza powrót w życie biologicznej historii naturalnej opartej na badaniach zbiorów (polityka ta będzie obowiązywać do przedednia II wojny światowej ). W międzyczasie rząd Napoleona III przyjął w 1863 roku dekret podnoszący mandat dyrektora do 5 lat bez ograniczenia odnowienia: Chevreul pozostanie 28 lat. Liczba krzeseł również rośnie, a niektóre są podzielone na dwie części, w miarę jak dyscypliny stają się bardziej wyspecjalizowane.
Aby promować swoją działalność badawczą związaną z morzem, Muzeum otworzyło w 1882 roku laboratorium badań morskich na wyspie Tatihou, które od 1887 roku stało się jego pierwszą stacją morską. Będzie działał na wyspie do 1923 r. i zostanie przeniesiony do Saint-Servan w 1924 r., a następnie do Dinard w 1935 r., kiedy to stał się obecną stacją biologii morskiej w Dinard z dodatkiem w 2008 r. Cresco (badania i nauczanie systemów przybrzeżnych centrum, zarządzane wspólnie z Ifremer ). Druga stacja morska Muzeum, stacja biologii morskiej Concarneau , została założona przez Victora Coste w 1859 r., ale dopiero od 1996 r. Muzeum zarządza nią wspólnie z Collège de France .
Aby wzbogacić zbiory podczas rozbudowy i eksploracji francuskiego imperium kolonialnego , w 1889 r. utworzono „szkołę kolonialną”, a w 1893 r. stworzono specjalną edukację dla podróżników, jeszcze przed ministerstwem kolonii (który pochodzi z 1894 r.).
Zbiory Muzeum są zbyt duże, by można je było zaprezentować w całości, są tematem wystaw czasowych, które cieszą się dużym powodzeniem. Jednym z pierwszych jest w 1884 roku, poświęcony oceanograficznych kampanii na Pracownika i Talisman ; zwiedzający mogli zobaczyć urządzenia (pogłębiarki, sondy, termometry) wykorzystywane przez badaczy pokładowych oraz liczne próbki słojów zwierząt ( ryb , skorupiaków , mięczaków , szkarłupni , zoofitów ) zebranych do 5000 metrów głębokości (przedstawienie na czas ). Prace przyrodnicze na Antarktydzie i prace etnograficzne na Ziemi Ognistej nad Selknams autorstwa Emila Racovitza z ekspedycji Belgica oraz laboratorium statku były również wystawione w dawnej galerii księcia Orleanu , rue Buffon .
Prawo finansowe 31 grudnia 1907przyznaje Muzeum autonomię finansową i własny budżet w wysokości 1 mln franków (czyli tyle, ile wynosi budżet wydziału nauki). W tym samym roku Edmond Perrier , dyrektor Muzeum, postanowił założyć Towarzystwo Przyjaciół Muzeum, którego celem jest moralne i finansowe wsparcie Muzeum. Na początku XX wieku zbiory Muzeum znacznie się powiększyły. Podróże mnożą się: od Alfreda Lacroix na Martynice po erupcji Mount Pelée w 1902, do Roberta Gessaina pod koniec lat 70. na Grenlandii, przez Henri Humberta na Madagaskarze (w latach 1912-1960), Marcela Griaule’a między Dakarem a Dżibuti (1931- 1933) lub Henri Lehmann (1901-1991) w Gwatemali (1954-1969).
Po I wojnie światowej Muzeum pozyskało nowe placówki w stolicy i poza nią. W 1922 roku odziedziczył majątek po entomologu Jean-Henri Fabre w Sérignan-du-Comtat , niedaleko Orange . Muzeum Duc d'Orléans , 45 rue Buffon, zostaje otwarte w dniu22 grudnia 1928. Prezentacja wypchanych zwierząt w dioramach odtwarzających ich naturalne środowisko była wówczas częścią nowatorskiej i spektakularnej jak na tamte czasy (przynajmniej we Francji) muzeografii . Muzeum to zostało zamknięte dla publiczności w 1959 roku.
Nie zaprzeczono działalności botanicznej Muzeum, które w 1934 r. staje się właścicielem posiadłości Chèvreloup . W tym samym roku przewodniczący Rady inauguruje park zoologiczny w Vincennes , a kilka lat później muzeum „Mężczyzna , zainstalowany w nowym Trocadéro (1937).
W przededniu II wojny światowej Muzeum posiadało 19 mistrzowskich krzeseł dla tylu profesorów-administratorów. W ciągu czterech lat okupacji , energii i żywności niedobory spowodowało utratę części zbiorów dzienny ( szklarnie , menażeria i Vincennes zoo ). W zakładzie znajdują się sieci bojowników ruchu oporu : jeden w Jardin des Plantes wokół profesorów Rogera Heima , Jean-Pierre'a Lehmana i Jeana Orcela , drugi w Musée de l'Homme wokół ks. Paweł Nit . Pod koniec wojny to Roger Heim kierował Muzeum w latach 1950-1965, odnosząc sukces w rehabilitacji establishmentu w trudnym kontekście ( historia naturalna będąca w pełnym wzroście gospodarczym , często uważana za „drobną dyscyplinę” i. przestarzałą) . Świadom nierównowagi i nadmiernej eksploatacji zasobów przez ekspansję człowieka, Heim przyczynił się w 1948 r. do utworzenia Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN). W 1962 r. powołał w Muzeum „służbę ochrony przyrody”, która w 1979 r. przekształciła się w „sekretariat fauny i flory”, a w 1992 r. w „stałą delegację ds. środowiska”. W tym okresie Muzeum nabyło schronisko Pataud w Dordogne (1957), rezerwat zoologiczny Haute-Touche w Indre (1958) oraz ogród botaniczny Val Rahmeh w Menton (1966).
Przez cały XX th century, nowe obszary dotychczas niewiele lub zbadane zostały odkryte: jeden wnika coraz bardziej w głąb lasów pierwotnych środków technicznych możliwych do zbadania dna oceanu i odkryć, że tam przebywa życiowych. Odkrywamy również, że życie tkwi w jaskiniach, które badają René Jeannel i Norbert Casteret . Naukowcy przesuwają granice geograficzne swoich badań, aby objąć całą biosferę . Muzeum interesuje się także kosmosem, gdyż wśród jego zbiorów można znaleźć materiały pozaziemskie, takie jak meteoryty i niektóre kamienie z Marsa .
W Muzeum człowiek jest rozumiane jako część i aktora naturalnej historii: życia rdzennej ludności tych jest badany przez etnografii , który rozwija się w drugiej połowie XIX th wieku, prowadząc do powstania w 1880 roku, od Muzeum Etnograficzne Trocadéro , przyłączone do Muzeum w 1928 roku, a dziesięć lat później przekształcone w Muzeum Człowieka . Muzeum to gromadzi również coraz więcej skamieniałości hominidów : wśród jego bogatych kolekcji możemy zobaczyć czaszkę człowieka z Tautavel , pitekantropa z Jawy, odlew słynnego australopiteka zwanego „ Lucy ” (w tym skamielinę). oryginał, zachowany w Etiopii ma ponad trzy miliony lat) lub grób La Chapelle-aux-Saints lub Pani z Cavillon , datowany na 26 000 lat. Skamieliny innych zwierząt są nie do przebicia. Zainstalowany w galerii Paleontologii na rue Buffon , znajduje się tam m.in. słynny Mozazaur z Maastricht, duży okaz Megatherium , co najmniej dwa kompletne szkielety mamutów , szkielet Aepyornis ofiarowany przez Amerykanina Andrew Carnegie w 1908 roku, skamieniałości z wykopalisk Var w Canjuers w 1985 roku , w tym kopia Compsognathus dla dorosłych lub niedojrzałych , odlew tego, który był pierwszą kompletną czaszką Tyrannosaurusa w 1908 roku , czy autentyczną skamieniałą czaszkę Triceratopsa, którą Muzeum nabyło w 1912 roku. Ale to przede wszystkim kompletne szkielety dinozaurów cieszą się największym powodzeniem w tej galerii ( diplodok , allozaur , iguanodon , karnotaur , unenlagia , dromeozaur , bambiraptor …).
Podczas XX th century wystawy czasowe mnożyć. Trzysetna rocznica Królewskiego Ogrodu Roślin Leczniczych w 1935 roku przedstawia całą tęczę różnych dziedzin historii naturalnej i śledzi historię Muzeum. ZLuty 2008 w styczeń 2017, ta historia została wystawiona w „gabinecie historycznym Jardin des Plantes” (w pokojach Hôtel de Magny , ale ten „gabinet historii” jest teraz rozwiązany). Z biegiem lat muzealnictwo wystaw ewoluuje i towarzyszą mu piękne katalogi. Wśród najczęściej odwiedzanych wymieńmy Orchids i epifityczne roślin w 1966 roku, Meteoryty , posłańcami kosmos w 1968 roku, przyroda pod mikroskopem elektronowym w 1971 Sahara przed pustyni w 1974 roku najpiękniejszą muszle na świecie w 1975 roku naturalne Historia seksualności w 1977 roku André Langaney , La Bionique , nauki des wynalazki de la przyrody w 1985 roku i olbrzymich kryształów w Brazylii w 1987 roku, które razem przyciąga ponad milion odwiedzających. Liczna publiczność śledzi również wykłady-debaty i sesje instruktażowe.
W 1975 roku plan rehabilitacji pomieszczeń i przegrupowanie laboratoriów utworzonych: remontuje stare galerie z XIX th century, dodaje skrzydeł, ale również wykonuje spektakularne osiągnięcia, o czym świadczy podziemnym zoothèque otwarty w 1986 roku i przeznaczony do umieszczenia zbiorów galerii zoologii, zamkniętej dla publiczności od 1965 roku. Galeria ta zostanie ponownie otwarta trzydzieści lat później, w 1994 roku, w formie „ wielkiej galerii ewolucji ” zainaugurowanej przez prezydenta Republiki François Mitterranda . Dla dzieci w 1970 roku zorganizowano warsztaty edukacyjne pod egidą m.in. Geneviève Meurgues , ale nabrały nowego wymiaru dzięki „Galerie des Enfants”, stałej sali zajęć otwartej w wielkiej galerii Evolution.
Prawie dwa miliony ludzi każdego roku odwiedza różne paryskie miejsca Jardin des Plantes , w tym studentów, którzy uczęszczają do Muzeum, ponieważ jest to również kampus i ośrodek szkoleniowy dla przyszłych badaczy: od 1989 r. zapewnia tylko nowy system doktorancki i , od 1995 roku posiada zezwolenie ministerialne na siedem nowych DEA .
Administracyjnie w 1968 r. walne zgromadzenie pracowników (wówczas ponad 2200 osób) zaproponowało zastąpienie zgromadzenia profesorów (utworzonego w 1793 r. jako jedyny organ zarządzający, zarówno naukowo, jak i administracyjnie) przez radę, która byłaby reprezentowana w równych proporcjach dla profesorowie, badacze i technicy. Propozycja ta nie powiodła się, ale z biegiem lat zgromadzenie profesorów straciło swoje prerogatywy na rzecz sekretarzy generalnych mianowanych przez resorty nadzorujące. Tak więc dekret z4 lutego 1985czyni z Narodowego Muzeum Historii Naturalnej placówkę publiczną o charakterze naukowym, kulturalnym i zawodowym. Dekret ten kładzie kres roli administratorów profesorów i zastępuje zgromadzenie profesorów przez dwie rady złożone z członków wybieranych (w większości) lub powoływanych na cztery lata, wśród których mogą być również osoby spoza zakładu: jedna 28- członek rady dyrektorów i 12-osobowej rady naukowej podzielonej na trzy sekcje (zbieranie, badania, upowszechnianie wiedzy), przy czym każda sekcja ma prawo spotykać się odrębnie od pozostałych. W 1994 roku nowy okólnik dodał trzeci zarząd, zarząd laboratoriów.
Ewolucja statutów instytucji w sensie zwiększania złożoności (ale niekoniecznie bardziej funkcjonalne) nadal XXI th century oraz rozporządzenia7 października 2001rozwiązuje katedry dydaktyczno-naukowe. Kolekcje i osoby, które składały stare krzesła, są następnie dystrybuowane w siedmiu „działach badawczych” (od 2017 również rozwiązanych):
Dekretem tym tworzone są również pośrednie poziomy hierarchiczne między kierownictwem a badaczami, a także struktury przekrojowe określające główne misje Muzeum i nadzorujące tam badania. Funkcje byłego dyrektora są dzielone między prezesa, który przewodniczy radzie dyrektorów, a dyrektora generalnego, który skutecznie zarządza zakładem. Obaj są teraz mianowani na 4 lata bezpośrednio przez Prezydenta RP . Laboratoria są utrzymywane i podporządkowane nowopowstałym wydziałom w celu koordynowania działań naukowców. Placówka znajduje się obecnie pod nadzorem trzech resortów: Edukacji Narodowej, Badań Naukowych i Ekologii. System ten jest tak skomplikowany, że w 2017 roku siedem działów z 2001 roku zostało zredukowanych do trzech, przy czym trzy działy nadal obowiązują w Muzeum:
Dziś Muzeum jest odpowiedzialne za konserwację dziedzictwa liczącego 67 milionów okazów, w tym kilka milionów „ typów ” wszelkiego rodzaju (patrz poniżej), okazy obejmujące setki tysięcy żywych roślin i około 3500 żywych zwierząt. Z 1800 osobami we Francji (nie wszyscy w Paryżu), z których większość to badacze i technicy, Muzeum odgrywa ważną rolę krajową i międzynarodową w rozwoju badań z zakresu historii naturalnej i upowszechnianiu kultury naukowej .
Plac Decaisne: jedna z żywych kolekcji roślin.
Oznakowanie muzeum.
Laboratorium geologiczne na wysepce Poliveau.
Malakologia , mineralogii, mammalogia i ornitologia laboratoria .
Laboratorium anatomii porównawczej, główna kolekcja kości różnych gatunków kręgowców we Francji.
Po prawej stronie wiwarium Menagerie , kolekcja stawonogów i małych, rzadkich, żyjących kręgowców.
Muzeum kieruje rada dyrektorów pod przewodnictwem prezesa muzeum, wspomagana przez radę naukową. Przewodniczący jest wspomagany przez zastępców dyrektorów zarządzających. Oprócz prezydenta w skład rady dyrektorów wchodzi pięciu przedstawicieli państwa, powoływanych odpowiednio przez ministrów właściwych do spraw szkolnictwa wyższego, środowiska, nauki, kultury i budżetu; sześć osobistości kwalifikowanych, nie należących do Muzeum, powołanych wspólnie przez ministrów nadzorujących oraz jedenastu członków wybranych spośród nauczycieli. Rada naukowa podejmuje decyzje i przedstawia wnioski w każdej kwestii naukowej związanej z misją Muzeum, składa się z 30 członków, piętnastu wykwalifikowanych osobistości oraz piętnastu wybieranych spośród pracowników.
Narodowe Muzeum Historii Naturalnej ma cztery delegowane dyrekcje generalne:
oraz trzy wydziały naukowe poprzeczne do trzech delegowanych „technicznych” dyrekcji generalnych:
Przed uzyskaniem obecnej struktury Narodowe Muzeum Historii Naturalnej przez długi czas funkcjonowało przy krzesłach , które z czasem ewoluowały:
Przed reorganizacją w 2016 r. posiadał pięć dyrekcji przekrojowych i dziesięć wydziałów naukowych.
Z wyjątkiem żywych gatunków kolekcje okazów Muzeum są prawie w całości przechowywane na jego paryskich stanowiskach, a także w Eyzies i Sérignan . Z ponad 67 milionami okazów, w tym bardzo wysokim odsetkiem „ typów ”, są one jednymi z najważniejszych na świecie, wraz z okazami Narodowego Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie i Muzeum Historii Naturalnej w Londynie : to dziedzictwo ludzkość jest niezbędna do zrozumienia bioróżnorodności :
Typ kolekcji | Ilość |
---|---|
Minerały | +00135 000, okazy. |
Skały | +00600 000, próbki (wartość szacunkowa, prace nad zbiorami wciąż trwają). |
Meteoryty | +0.0004000,Próbki (około 1500 inviduelles meteoryty), 3 th na świecie pod względem liczby upadków obserwowano (za Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i Smithsonian Institution of Washington ). |
Skamieniałości | +02 700 000, okazy. |
Grzyby | +00500 000, okazy (zielniki). |
Glony i mikroalgi | +00570 000, okazy (zielniki). |
Mchy i porosty | +00900 000, i 500 000 okazów. |
Rośliny kwitnące i paprocie | +08 000 000, okazy ilustrujące 320 000 gatunków naczyniowych, 30 000 próbek nasion. |
Meduza , koralowce , ukwiały | +0.0002000, - odpowiednio 35 000 - 2000 okazów. |
Mięczaki | +05 000 000, okazy. |
Owady | +40 000 000, okazy. |
Ryby | +00400 000, okazy. |
Gady | +00130 000, okazy. |
Płazy | +00170 000, okazy. |
Ptaki | +00130 000, okazy oskórowane. |
Ssaki | +00130 000, okazy. |
Ludzkie czaszki | +00035 000, okazy. |
Prehistoryczne kawałki | +02 000 000, pokoje. |
Obiekty etnograficzne | +00300 000,okazy . |
Żywe rośliny | +00025 000,okazy . |
Żywe zwierzęta | +0.0005000,okazy . |
Kolekcja alg w Galerii Botanicznej składa się z zielnika liczącego około 570 000 okazów i algotek około 1000 zarejestrowanych szczepów żywych glonów słodkowodnych.
Kolekcja grzybów składa się z zielnika liczącego 500 000 okazów, mikoteki składającej się z 4000 żywych szczepów i 420 kolorowych woskowych modeli przedstawiających grzyby z regionu paryskiego, wyprodukowanych przez André-Pierre'a Pinsona , głównego chirurga za Ludwika XVI .
Kolekcja skamieniałości jest rozłożona na kilka stanowisk i obejmuje ponad 2,7 miliona okazów, w tym:
Narodowe Muzeum Historii Naturalnej posiada Bibliotekę i Dział Dokumentacji, który skupia centralną bibliotekę Muzeum i 22 specjalistyczne biblioteki, niektóre w Jardin des Plantes, inne w niektórych innych witrynach Muzeum.
Król szafie już uwzględnione w czasie rewolucji kilkadziesiąt książek. Jednak dekret z10 czerwca 1793stworzy warunki do jego rozwoju. Z jednej strony biblioteka otrzymuje oficjalną egzystencję i przeznacza się na nią pierwsze piętro. Z drugiej strony dekret stwierdza przypisanie do Muzeum kolekcji „Królewskich Welinów”, nadal przechowywanej przez zakład, a obecnie zdigitalizowanej, a także duplikatów dzieł przyrodniczych znajdujących się w Bibliotece Królewskiej . Przede wszystkim upoważnia Muzeum do udostępniania swoich zbiorów w literackich depozytach stolicy.
W ten sposób biblioteka szybko się rozrasta, stanowiąc zbiór encyklopedyczny z wyraźnym zainteresowaniem naukami ścisłymi, w szczególności biologią, i technikami. Biblioteka otrzymuje również znaczące darowizny i zapisy , w szczególności od Georgesa Cuviera i Michela-Eugène'a Chevreula .
W 1823 roku zbiory osiągnęły już 15 000 woluminów. W 1837 roku inauguracja budynku Galerii Mineralogii i Geologii przez architekta Charlesa Rohault de Fleury dała możliwość zainstalowania biblioteki w większych pomieszczeniach. Ta nowa biblioteka będzie używana przez ponad sto lat, mimo że zbiory będą się powiększać (około 1950 r. 300 000 woluminów). Architekt Henri Delaage (1900-1992) zaprojektował zatem obecny budynek, zainaugurowany w dniu26 czerwca 1963, który obejmuje dwie czytelnie i siedem poziomów sklepowych.
Aktualne zbiory Biblioteki Centralnej można szacować na około 200 000 woluminów książek współczesnych, ponad 13 000 tytułów czasopism (około 3 000 żywych), około 105 000 starodruków, blisko 8 000 rękopisów , map, druków oraz tysiąc dzieł sztuki.
Od 1992 r. biblioteka centralna jest kustoszem „funduszu polarnego” utworzonego przez Jeana Malaurie . Obecnie zapewnia również dostęp do około dziesięciu baz danych i blisko 5000 tytułów czasopism elektronicznych.
Biblioteka mediów, otwarta dla szerokiej publiczności, obejmuje około 8000 książek, około 100 czasopism i plików dokumentalnych.
Budżet własny biblioteki wynosi około 1,3 miliona euro. Biblioteka Muzeum jest centrum pozyskiwania i rozpowszechniania informacji naukowej i technicznej (CADIST) oraz „ośrodkiem stowarzyszonym” Biblioteki Narodowej Francji.
Spośród 22 powiązanych bibliotek, biblioteka Musée de l'Homme została w dużej mierze przeniesiona do Musée du quai Branly , ale względy praktyczne i naukowe skłoniły osoby odpowiedzialne za to drugie muzeum do zwrócenia dużej części do Musée de l 'Człowiek. Dzięki tej bibliotece Muzeum jest KADISTEM z innego powodu.
Źródło: Philippe Jaussaud i Édouard-Raoul Brygoo , Du Jardin au Muséum: en 516 biographies , Publikacje naukowe Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, Paryż 2004, 264 strony, ( ISBN 2-85653-565-8 ) .
Dyrektor wybierany na rok.
Dyrektor wybierany na dwa lata.
Dyrektor mianowany na pięć lat.
Przewodniczący mianowany na pięć lat.
W)
B)
VS)
RE)
MI)
FA)
SOL)
H)
JA)
JOT)
K)
Tytuł Zdjęcia:
A) Waleniem (waleni podium), w galerii Anatomii Porównawczej
B) Statua Bernardin de Saint-Pierre , a Paul i Virginie
C) alpinarium
D) hotelu od Magny
E) The Gallery Paleontologii i Porównawczego anatomia , z figurą pierwszym artystą przez Pawła Richer
F) Gallery Mineralogii i Geologii
G) The szklarni New Caledonian zbudowany w latach 1834 i 1836 (w czasie „oriental pawilon” ) według projektu Karola Rohault de Fleury
H ) Cuviera dom
I) bekerel aleja, północnej stronie prowadzi do domu Cuviera gdzie Henri Becquerel odkrył radioaktywność w 1896
J) The galerię Paleontology , na pierwszym piętrze, z antresolą. Pierwsze piętro wykazuje kopalnych kręgowców i Mezzanine kopalnych bezkręgowców K) Jednym z zoologicznych schronów w menazeria .
Narodowe Muzeum Historii Naturalnej, które ma kilka wejść, ulice Cuvier , Buffon i Geoffroy Saint-Hilaire , Quai Saint-Bernard i Place Valhubert , obsługiwane jest przez linie autobusowe (24 57 61 63 67 89 91), przy metrze paryskim ( Gare d'Austerlitz , Jussieu , Monge i Censier-Daubenton , gdzie przejeżdża również autobus47) i mówić ( stacja Austerlitz ).