Narodziny |
23 sierpnia 1769 Montbéliard ( Księstwo Montbéliard ) |
---|---|
Śmierć |
13 maja 1832 r. Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Obszary | Anatomia , paleontologia , zoologia |
Znany z | Promotor anatomii porównawczej |
Nagrody | Członek Royal Society , Akademii Nauk , jego nazwisko jest wpisane na Listę siedemdziesięciu dwóch nazwisk naukowców wpisanych na Wieżę Eiffla |
Jean Léopold Nicolas Frédéric Cuvier , znany jako Georges Cuvier , ur23 sierpnia 1769w Montbéliard i zmarł dnia13 maja 1832 r.w Paryżu , jest anatom francuski (ur o Montbéliard), deweloper anatomii porównawczej i paleontologii na XIX -tego wieku .
Urodzony w skromnej rodzinie luterańskiej w Montbéliard , jest synem Jean-Georges Cuvier (1715-1795) i Clémentine Chatel (1736-1792) oraz starszym bratem Frédérica Cuviera . On poślubia2 lutego 1804 rAnne Marie Sophie Loquet du Trazail (1768-1849), wdowa po byłym generale rolniku Ludwiku Filipie Aleksandrze Duvaucelu, markizie de Castelnau, zgilotynowanym w 1794 roku , z którym miała czworo dzieci. Z małżeństwa Georgesa Cuviera i Anne Marie Sophie Loquet du Trazail urodziło się jeszcze czworo dzieci: troje dzieci zmarło w dzieciństwie, a czwarte Clémentine Cuvier (1809-1827) zmarło w wieku 18 lat.
W momencie narodzin Cuvier, terytorium Montbéliard zostało przyłączone do Księstwa Wirtembergii, gdzie szkoła jest obowiązkowa. To właśnie czytanie Buffona podczas jego błyskotliwych studiów kieruje życiem Georgesa Cuviera. Po studiach w kolegium w Montbéliard zapisał się w 1784 r. do Akademii Karoliny w Stuttgarcie w Niemczech, która stanowiła kierownictwo Księstwa Wirtembergii i gdzie był uczniem botanika Johanna Simona von Kernera . Tam nabył znajomość języka i literatury niemieckiej , pobiera przedmioty ścisłe z pasji, ale także gospodarki, administracji czy gospodarki leśnej, co pomoże mu w przyszłych obowiązkach administratora.
W 1788 objął stanowisko nauczyciela współwyznawcy w rodzinie hrabiego d'Héricy , protestanckiej rodziny szlacheckiej z Caen w Normandii, prowadzącej salon . Praca pozostawiająca mu wolny czas, odkrył nauki przyrodnicze , przeprowadzając sekcję kota lub papugi hrabiny, ryb i mięczaków, zbierając skamieniałości i porównując żywe gatunki. Stanowi w tym czasie ważne zielnik . Niespokojne lata Rewolucji Francuskiej spędził w kraju Caux w Normandii w Fiquainville, gdzie osiadła rodzina Hériców . Nie przeszkodziło mu to w zostaniu sekretarzem gminy rewolucyjnej, gdzie nadal poświęcał swój wolny czas na naukę historii naturalnej . Z tych samotnych prac wyprowadził następnie prawo korelacji form, pozwalające na odtworzenie szkieletu z kilku fragmentów. Bardzo wcześnie wyczuł potrzebę nowej klasyfikacji królestwa zwierząt. Swoje notatki przekazuje Curé Tessier, który przekazuje je Étienne Geoffroy Saint-Hilaire , profesorowi z nowego Narodowego Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, który dostrzega cechy młodego człowieka.
Jego talent docenił agronom Henri Alexandre Tessier , został wezwany do Paryża w 1795 roku i wkrótce został zauważony, czy to na lekcjach, czy też w pismach (w szczególności jego Wspomnienia o gatunkach żyjących słoni i skamieniałościach ). Jego samoukiem wiedza i oryginalność jego metody doprowadziły go przyjąć go do ogrodu botanicznego , w bardzo młodym Narodowego Muzeum Historii Naturalnej , utworzonego w 1793 roku od instytucji, która była w Royal Garden Roślin Leczniczych. , Aż ścięcie Ludwika XVI . W Muzeum Jean-Claude Mertrud, a następnie Louis Jean-Marie Daubenton szukał jego współpracy i wprowadził go do Akademii Nauk .
W 1796 został mianowany profesorem historii naturalnej w centralnych szkołach Panteonu , obecnej Liceum Henryka IV . W tym samym roku pełnił funkcję zastępcy Mertrudy przy Katedrze Anatomii Zwierząt i z tej okazji opublikował swoje kursy prowadzone w szkole centralnej Panteonu w formie Tabeli Elementarnej Historii Naturalnej Zwierząt (1797 ), dzieło, które przegląda całą klasyfikację zwierząt i zapewnia jej rozgłos.
Również w 1796 został członkiem Institut de France w Akademii Nauk , gdzie w 1803 został wieczystym sekretarzem nauk fizycznych. W tym samym roku, w 1803 , poślubił wdowę po byłym rolniku generale Duvaucel, zgilotynowany w I roku. Żadne z ich czworga dzieci nie przeżyło, a ich śmierć jest bardzo bolesna.
W 1800 został mianowany profesorem dożywotnim w Collège de France (1800-1832).
Kiedy Mertrud zmarł w 1802 r., Cuvier zastąpił go na stanowisku profesora zwyczajnego w Katedrze Anatomii Zwierząt . Ta ostatnia przyjmuje wówczas nazwę „ Katedra Anatomii Porównawczej ” . Cuvier był jej profesorem zwyczajnym aż do śmierci w 1832 roku . W 1802 r., gdy tylko objął urząd, Cuvier otrzymał budynek znajdujący się w obecnej obudowie Jardin des Plantes, z widokiem na obecną rue Cuvier . Ten budynek, który należał do firmy taksówek z Paryża, był nabytkiem Muzeum z 1795 roku. Tak więc w 1802 roku, pewny swego autorytetu, na nowo usadowionym na zajętym właśnie krześle, Cuvier instaluje swoją anatomię porównawczą. szafka . W 1806 r. postanowił udostępnić ten gabinet do zwiedzania, który stał się pierwszą w Muzeum galerią anatomii porównawczej. Składający się z dwóch głównych skrzydeł oddzielonych wewnętrznym dziedzińcem, budynek stał się znany jako "galerie Cuvier" , nawet jeśli obecnie jest znany jako "budynek wieloryba" i do końca się nie zachował. tylko jedno z dwóch skrzydeł, które go wcześniej tworzyły.
Został członkiem zagranicznym Royal Society w dniu17 kwietnia 1806 r.
Został też wizytatorem studiów, współradcą i kanclerzem Uniwersytetu ( 1808 ), a kilkakrotnie pełnił funkcję wielkiego mistrza. Wykorzystuje tę pozycję do propagowania nauczania historii i nauki. Mianowany w 1814 r. radnym stanu, ówczesnym przewodniczącym Komisji Spraw Wewnętrznych, wyróżnił się w tej nowej karierze wysokim poziomem kompetencji, ale był zbyt zadowolony z władz i zgodził się przejąć wspieranie platformy środków. Jest krytykowany za ambitność, ma wielu przeciwników, bo nie waha się kwestionować tez uznanych uczonych (takich jak Buffon czy Étienne Geoffroy Saint-Hilaire ), ale nie waha się też pomagać potrzebującym finansowo kolegom.
W ramach II Restoration , Georges Cuvier otrzymał dziedziczny tytuł barona Pismami patentu od króla Karola X z29 grudnia 1829.
Zmarł w Paryżu dnia13 maja 1832 r.skutków cholery , w wieku 62 lat i jest pochowany na cmentarzu Père-Lachaise (rejon 8).
Kilka ulic miasta nosi jego imię w: Besançon, Montbéliard, Paryżu, Lyonie, Tuluzie, Narbonne, Nantes, Bourges, Montreuil, Niort, Vitry-sur-Seine ...
Cuvier należy do twórców nowoczesnej anatomii porównawczej . Wyznacza zasadę podporządkowania narządów i korelacji form . W ten sposób proponuje podział królestwa zwierzęcego na cztery „gałęzie” ( przegubowe , kręgowce, mięczaki, promieniste ), a to poprzez strukturyzację badania anatomii porównawczej zwierząt i kwestionowanie łańcucha bytów . Układ nerwowy i oddechowy oraz coraz bardziej podporządkowane narządy wskazują kolejno kolejność , rodzinę , rodzaj i wreszcie gatunek .
Dzięki temu prawu mógł stworzyć, że tak powiem, nowy świat: ustaliwszy licznymi obserwacjami, jak wielu innych przed nim, Leonardo da Vinci , Georges Buffon , Gottfried Leibniz , François-Xavier de Burtin, że musi Istniały na powierzchni globu zwierzęta i rośliny, które dziś zanikły, udało mu się zrekonstruować te istoty, z których bezkształtnych szczątków nie ma już prawie nic i metodycznie je sklasyfikować.
Wreszcie dało nowe podstawy geologii , dostarczając środków do określania wieku warstw Ziemi na podstawie charakteru zawartych w nich szczątków. To on, w szczególności, który ochrzcił Jurassic okres na wtórnym (lub mezozoicznej ) ery w odniesieniu do warstw osadowych w masywie Jura , który znał dobrze.
Sprzeciwia się aktualizmowi czy uniformitaryzmowi (termin użyty przez Williama Whewella w 1832 roku: „Obecne wstrząsy są takie same jak te z przeszłości” ) i zgadza się z ideami fiksystowskimi (odnoszącymi się w szczególności do boskiego stworzenia ) i katastrofistycznymi . Nie wywołuje masowych wymierań, ale wielkie wymierania (które nazywa „rewolucjami świata” ) przez katastrofy, takie jak powodzie lub trzęsienia ziemi, po czym Ziemia jest ponownie zaludniana przez nowe stworzenie lub przez migracje po tych katastrofach. Z ostrożności wobec władz religijnych wyklucza człowieka z tej historii geologicznej.
W swoim dziele Recherches sur les ossemens fossils de quadrupèdes (1812), w którym jego wstępne przemówienie zostało rozczłonkowane w 1825 roku i opublikowane pod tytułem Mowa o obrotach powierzchni globu , Cuvier broni poglądu, że zniknięcie i pojawienie się kilka gatunków jednocześnie jest wynikiem lokalnych kryzysów.
Cuvier uważany jest za twórcę pierwszego paradygmatu w dyscyplinie naukowej paleontologii . Jego prace paleontologiczne opierały się w dużej mierze na skamieniałościach z Basenu Paryskiego , w tym z Montmartre i Buttes Chaumont . Niektórzy także zobaczyć go jako założyciela nowego paradygmatu w naukach społecznych , co prowadzi bezpośrednio do pozytywizmu z Auguste Comte i do klasycznej socjologii . Wśród jego uczniów byli Alcide Dessalines d'Orbigny i Pierre-Joseph van Beneden .
Skamieliny Montmartre badane przez Georgesa Cuvier | |||||||||
|
Zwolennikiem stałości gatunków, jest gwałtownie sprzeciwiał się transmutacji z Lamarck . Lider nurtu sprzeciwiającego się transformizmowi, wykorzystał wszystkie uprawnienia, jakie daje mu stanowisko profesora w Muzeum Historii Naturalnej i wiecznego sekretarza Akademii Nauk, aby utrudniać rozpowszechnianie idei transformistycznych. Zablokował swoim sympatykom dostęp do kariery naukowej, odmówił im dostępu do zbiorów Muzeum i łamów czasopism naukowych, nad którymi miał kontrolę.
Środki te nie wystarczyły, aby zniechęcić przyrodników przeciwnych Cuvier. Pozostając „amatorami” – czyli nieuznawanymi przez oficjalną instytucję – z powodzeniem kontynuowali swoją pracę, wzbogacali swoje zbiory i publikowali swoje dzieła. Mieli własne czasopisma, które poza kręgiem paryskim były dobrze znane. O nieustępliwości Cuviera wobec teorii transformistycznych świadczy także próba utrudnienia publikacji Annales des sciences de obserwacja . François-Vincent Raspail zeznaje o metodach zastosowanych przy tej okazji:
„Cuvier i więcej niż jeden z jego znakomitych kolegów brał udział w tajnych machinacji, w której wydawca został zmuszony do upadku, aby odzyskać wolność, zagrożonych przez potępienie politycznej . ”
Ucisk Cuviera w systemie uniwersyteckim częściowo wyjaśnia, dlaczego rozwój miał wielkie trudności z zdobyciem przyczółka we Francji.
Po śmierci Lamarcka Cuvier skomponował „eulogię”, w której nie zawahał się ośmieszyć i wypaczyć transformistycznych idei Lamarcka. Ta pochwała, zakwalifikowana jako „wyczerpanie akademickie”, była czytana tylko w Académie des sciences on26 listopada 1832 r. Zostało również przetłumaczone na język angielski i najprawdopodobniej stąd wziął się błędny pogląd, że Lamarck przypisywał przemianę zwierząt ich „woli” i „pragnieniu” .
Na łożu śmierci Cuvier zadbał o mianowanie Pierre'a Flourensa następcą na stanowisko wieczystego sekretarza Akademii Nauk . Do czasu rezygnacji w 1864 r. ten ostatni był najzagorzalszym obrońcą doktryny Cuviera w dziedzinie nauk zoologicznych.
Cuvier reprezentował dominującą myśl naukową we Francji , zgodnie z rasistowskimi teoriami i uprzedzeniami tamtych czasów, a jego wpływ był ogromny.
W tym kontekście prowadził badania nad czarnymi Afrykanami, których uważał za „najbardziej zdegradowaną z ras ludzkich , których formy najbardziej przypominają zwierzęta i których inteligencja nie osiągnęła nigdzie . Niedługo po śmierci Saartjie Baartmana , w imię postępu ludzkiej wiedzy, postanowił ją przeanalizować. Najpierw wykonał kompletny odlew ciała (z którego wykonał posąg), a następnie pobrał szkielet oraz mózg i genitalia, które umieszczono w słoikach z formaliną . Szkielet, posąg i słoiki były narażone na galerii Anatomii Porównawczej tego czasu, aby zakończyć NIEMOŻLIWE XX th wieku do Muzeum Człowieka . W 1817 Cuvier wystawił wynik swojej pracy przed Akademią Medyczną . Publikacja jego Obserwacji na temat zwłok kobiety znanej w Paryżu i Londynie jako Hottentot Venus świadczy o rasistowskich teoriach ówczesnych naukowców. Nawiązuje w szczególności do klasyfikacji ras ludzkich według „szkieletu głowy” oraz do „okrutnego prawa, które wydaje się skazywać na wieczne rasy niższości z przygnębionymi i ściśniętymi głowami ” . Saartjie Baartmana bardziej opisują cechy małpopodobne niż przynależność do „ czarnej rasy ”: „Nasz Boschimane ma pysk jeszcze bardziej wystający niż murzyn, twarz bardziej powiększoną niż perkal, a kości nosa bardziej płaskie niż nos czarny człowiek „jeden i drugi. Przede wszystkim pod tym ostatnim względem nigdy nie widziałem ludzkiej głowy bardziej podobnej do małpy niż jego” . Cuvier jednak opisuje panią Baartman jako pogodną kobietę, dobrego muzyka, obdarzoną dobrą pamięcią, mówiącą „znośnie” po holendersku, trochę po angielsku i kilka słów po francusku.
Kilka gatunków zostało nazwanych w hołdzie dla Cuvier:
Stendhal bywa w salonie Cuvier podczas swojego związku z Sophie Duvaucel, synową Cuvier, którą nazywa panną Mamouth . W swojej powieści Lucien Leuwen (rozdział XII) odwołuje się także do „Monsieur Cuvier” .
Balzac , który z początku podziwiał Cuviera, czyniąc go bardziej poetą niż Lord Byron w La Peau de chagrin , niemniej jednak wyśmiewał się z niego przez przydomek „baron obręcz” w satyrycznej opowieści Osioł prowadzący do wykorzystania zwierząt, które chcą zdobywania zaszczytów i traktowania go jako „zręcznego twórcę nomenklatur” . Następnie w sporze między Cuvier i Étienne Geoffroy Saint-Hilaire z 1830 roku na temat jedności składu organicznego stanął po stronie Saint-Hilaire. „Błędem byłoby sądzić, że wielka kłótnia, która w ostatnich czasach powstała między Cuvier i Geoffroy Saint-Hilaire, była oparta na innowacjach naukowych […] Proklamowanie i wspieranie tego systemu, zgodnie z „gdzie indziej z idee, które mamy o boskiej mocy, będą wiecznym honorem Geoffroya Saint-Hilaire'a, zwycięzcy Cuviera w tej dziedzinie wysokiej nauki, a którego triumf został okrzyknięty ostatnim artykułem, w którym napisał wielki Goethe . "
Mimo to w 1844 roku Balzac umieścił Cuviera wśród ludzi, którzy mieli „nieskończone życie” , tak jak sam Napoleon i on sam.
Georges Cuvier przyczynił się także do powstania Słownika Nauk Przyrodniczych (61 tomów, 1816-1845) oraz Universal Biography (45 tomów, 1811-18 ??).
Kolejne odznaczenia poprowadziły go z Akademii Francuskiej w 1818 r. do parostwa francuskiego w 1831 r. , przechodząc przez Radę Stanu i Kancelarię Oświaty Publicznej , nie wspominając o wyróżnieniach akademickich z całego świata.
Miejsce urodzenia Georgesa Cuviera w Montbéliard (lub po niemiecku Mömpelgard ), rue sur l'Eau, dziś Cuvier. Émile Blazer wg rysunku G. Waltera z 1830 roku.
Anatomiczny porównanie się z indyjskiego słonia szczęki i kopalnych słoń szczęka przez Cuviera w 1796 roku .
Pomnik autorstwa Davida d'Angers w Montbéliard .
Statua, model wstępny autorstwa Davida d'Angers , w Angers (Maine-et-Loire).
Ostateczna wersja posągu Davida d'Angers, w Paryżu ( Galeria Mineralogii , w Jardin des Plantes ).
Fontaine Cuvier , upamiętniający Georgesa Cuviera obok Jardin des Plantes .
Biuro Georgesa Cuviera w muzeum Cuvier w Montbéliard .
Jego tożsamość jest wpisana na Listę 72 nazwisk uczonych wpisanych na Wieży Eiffla .
Miejsce pochówku Georgesa Cuviera, cmentarz Paris Père-Lachaise .
Cuvier to standardowy skrót botaniczny Georgesa Cuviera .
Zajrzyj do wykazu skrótów autorskich lub wykazu roślin przydzielonych temu autorowi przez IPNI
Cuvier to zwykły skrót od Georges Cuvier w zoologii.
Zapoznaj się z listą skrótów autorów w zoologii