Gatunki niższej rangi
Diplodocus stanowi wymarły rodzaj bardzo dużychroślinożernych zauropodów dinozaury z Diplodocidae rodziny, który żył w późnej jurze (Górna kimerydu ), w przybliżeniu między 154 i 152 Ma (mln lat temu), w Ameryce Północnej, gdzie została odkryta w środkowej i górnej części formacji Morrison w zachodnich stanach Stanów Zjednoczonych .
Pierwsze skamieniałości zostały odkryte w 1877 roku przez Samuela Wendella Willistona w płytkich aluwialnych lub morskich osadach formacji Morrison. Diplodok jest jedną z najczęstszych skamieniałości dinozaurów tej formacji; żył w tym samym czasie co inne gigantyczne zauropody, takie jak kamarazaur , barozaur , apatozaur i brachiozaur .
Diplodok jest jednym z najłatwiejszych do zidentyfikowania dinozaurów; jest najbardziej znanym z zauropodów , z długą szyją i długim ogonem w kształcie bicza, czterema mocnymi nogami i płaską głową. Jego duże rozmiary mogły stanowić system odstraszający przed atakami drapieżników, takich jak allozaur i ceratozaur , których szczątki znaleziono w tej samej warstwie, co wskazuje na ich współistnienie z diplodokiem .
Ogólna nazwa, wymyślona przez Othniela Charlesa Marsha w 1878 roku, jest łacińskim neologizmem wywodzącym się z greckiego διπλόος (diploos) „podwójny” i δοκός (dokos) „belka”, ze względu na obecność kości zwanych łukami rąbka lub szewronami posiadającymi podwójne struktury belkowej i które tworzą długą sekwencję kostną w dolnej części ogona. Początkowo uważano, że kości te są charakterystyczne dla diplodoka , ale od tego czasu znaleziono je u innych rodzajów tej rodziny oraz u zauropodów innych niż diplodoki, takich jak Mamenchisaurus .
Jest to bardzo duży czworonog z długą szyją, z długim ogonem w kształcie bata. Jego przednie kończyny są nieco krótsze niż tylne, co nadaje mu postawę poziomą. Długa szyja, długi ogon i cztery solidne nogi sprawiają, że mechanicznie wygląda jak most wiszący.
W Diplodocus carnegii gatunki opisano z pełnego szkieletu. Jego całkowita długość została oszacowana przez Gregory Paul w 2010 roku na 25 metrów ; według niego szacunkowa jego masa waha się od 10 do 16 ton.
Drugi ważny gatunek, Diplodocus hallorum , znany z częściowych szczątków kopalnych, był większy, ale oszacowanie jego wielkości jest bardziej delikatne. Jego całkowita długość została historycznie zawyżona o wartość 54 metrów ekstrapolowaną z częściowych szczątków Seismosaurus hallorum , dawnej nazwy D. hallorum , wynalazcy tego gatunku, Davida Gillette'a w 1991 roku. dinozaur znany z wyłączeniem rodzaju Amphicoelias , jednak oceniany z jeszcze bardziej fragmentarycznych szczątków.
Thomas Holtz w 2011 roku oszacował rozmiar D. hallorum na 30 metrów, po tym jak Kenneth Carpenter odkrył w 2006 roku, że D. Gillette umieścił niektóre kręgi ogonowe zbyt daleko do tyłu i że trzynasty kręg ogona D. carnegii , który służył modelowi ocenić długość D. hallorum , faktycznie należącego do innego osobnika . Masa D. hallorum mogła sięgać 24 ton.
Nie zidentyfikowano żadnej pełnej czaszki, którą można by jednoznacznie przypisać diplodokowi , chociaż uważa się, że jest płaska i wydłużona. Głowa diplodoka jest bardzo mała w porównaniu do wielkości zwierzęcia, co jest cechą charakterystyczną zauropodów. Diplodocus miał małe, ostre, przypominające szczypce, skierowane do przodu zęby, które były obecne tylko w przedniej części jamy ustnej.
NozdrzaGłowa diplodoka była historycznie przedstawiana z nozdrzami bardzo wysoko na głowie, ze względu na położenie otworów nosowych na szczycie czaszki. Robert T. Baker zastanawiał się w 1986 roku, czy Diplodocus ma trąbkę. Badanie przeprowadzone w 2006 roku przez P. Knolla i współpracowników wykazało, że nie ma dowodów paleoneuroanatomicznych na takie istnienie. Należy zauważyć, że nerw twarzowy jest duży u zwierzęcia z trąbą, takiego jak słoń, ponieważ musi unerwiać cały pień. Jednak dane paleontologiczne sugerują, że nerw twarzowy był u Diplodoka bardzo mały . Badania Lawrence'a Witmera (2001) wskazują, że podczas gdy otwory nosowe znajdują się wysoko na głowie, nozdrza znajdowały się znacznie niżej na kufie i że pomiędzy nimi może znajdować się komora rezonansowa.
SzyjaJego szyja składała się z co najmniej piętnastu kręgów. Jej długość mogła przekraczać 6 metrów, co stanowi niezaprzeczalną przewagę konkurencyjną w dostępie do większej ilości pokarmu, zarówno w rzucie wysokości, jak i w rzucie poziomym, zwłaszcza roślin wodnych bagien, takich jak kępy skrzypu.
Postawa szyi, czy może wyprostować się do pionu, czy przeciwnie, jeśli nie może wznieść się wyżej niż poziomo, jest tematem wciąż dyskutowanym wśród paleontologów. Badanie przeprowadzone przez Matthew J. Cobleya i współpracowników z 2013 r. dotyczące diplodocydów wykazało, że ich elastyczność nie może opierać się wyłącznie na osteologii . Wobec braku informacji na temat tkanki mięśniowej, wyniki należy traktować z ostrożnością, chociaż zauważają, że szyje zauropodów były prawdopodobnie mniej elastyczne niż wcześniej sądzono.
Mike P. Taylor w 2014 roku kwestionuje te wyniki po badaniu szyjek diplodoka i apatozaura . Uważa on, że chrząstki międzykręgowe zapewniały elastyczność ich szyi, która mogła wyprostować się poza pion, nawet jeśli naturalna postawa oparta na morfologii kręgów, neutralna postawa osteologiczna, była pozioma z głową uniesioną w tej pozycji. .
U zauropodów rozważano skrajnie różne postawy szyi, od szyi pochylonej do przodu w pozycji, w której pasła się tylko roślinność na ziemi, po szyje, które mogą sięgać, a nawet przekraczać pion, aby uzyskać dostęp do wysokich listowia, jak w rodzajach Brachiosaurus , Euhelopus i Kaatedocus .
W przypadku Diplodoka , nawet przy założeniu niezbyt giętkiej i poziomej szyi, dostęp do wysokich liści korony drzew był jednak możliwy poprzez stanie na tylnych łapach i oparcie się na ogonie.
OgonDiplodok ma wyjątkowo długi ogon, składający się z około 80 kręgów ogonowych , prawie dwukrotnie więcej niż kręgi ogonowe niektórych zauropodów, takich jak Shunosaurus (43) czy Camarasaurus (53). Ogon prawdopodobnie służył jako przeciwwaga dla szyi.
Spód przedniej części ogona charakteryzuje się obecnością kości zwanych łukami nerkowymi lub szewronami, które tworzą w środkowej części ogona podwójną wiązkę narośli, od której pochodzi nazwa rodzaju . Mogły zapewnić wsparcie dla kręgów, a może chronić naczynia krwionośne przed zmiażdżeniem, gdy ciężki ogon zwierzęcia spoczywał na ziemi. Te kości znajdują się również u niektórych spokrewnionych dinozaurów.
Tylna część ogona jest pozbawiona tych kości; staje się bardzo cienki i przybiera kształt bicza. Postawiono różne hipotezy na temat roli tego ogona, czy to obronnego, czy używanego podczas walk międzygatunkowych lub pokazów miłosnych . Mówi się, że Diplodocus trzasnął ogonem jak batem stangreta w samoobronie lub tylko po to, by wydać ostry, charakterystyczny dźwięk rozpoznania lub parowania. W 1997 roku obliczono, że taki bicz może spowodować naddźwiękowy huk o wartości ponad 200 decybeli.
Odkrycie w 1990 r. odcisków skóry diplodocydów wykazało, że niektóre gatunki mają wąskie, spiczaste kolce rogowaciejące, jak u legwanów . Te kolce mogą osiągnąć 18 centymetrów długości, są umieszczane na tylnej części (biczu) ogona i być może na całym grzbiecie i szyi zwierzęcia. Te odciski skóry, odkryte w miejscu Howe kamieniołomu niedaleko miejscowości Shell w Wyoming , zostały znalezione w pobliżu kopalnych szczątków grupa żyła przypominających Dipolodocus i Barosaurus . Jednak okazy znalezione w tym miejscu zostały od tego czasu zrewidowane i przypisane Kaatedocus siberi i Barosaurus sp., a nie Diplodocus .
CzłonkowiePodobnie jak u innych zauropodów, odpowiednik ręki został znacznie zmodyfikowany, kości palców i dłoni ułożono w pionową kolumnę o przekroju w kształcie podkowy. Diplodok nie miał pazurów na końcach pięciu palców, ale opuszki, z wyjątkiem na poziomie jednego palca, który niósł niezwykle długi pazur w porównaniu do pazurów innych zauropodów, spłaszczony bocznie i oddzielony od kości dłoni. Funkcja tej szczególnie wyspecjalizowanej marki pozostaje nieznana.
Odkrycie w Montanie skamieniałych fragmentów skóry przypisywanych rodzajowi Diplodocus sugeruje, że wykazywały one łuski i guzki o różnej wielkości w zależności od ich umiejscowienia na ciele.
Po pierwszym odkryciu przez Benjamina Mudge i Samuela Wendella Willistona w 1877 r. w Canon City w Kolorado szkieletu o nazwie Diplodocus longus przez Othniela Charlesa Marsha w 1878 r. opisano kilka gatunków Diplodocus w latach 1878-1924.
D. carnegii , opisany w 1901 roku, jest najbardziej znanym gatunkiem, przez wiele szkieletów pozaczaszkowych, chociaż nie jest to gatunek typowy i żadna czaszka tego gatunku nie została wyraźnie połączona z resztą szkieletu. Gatunek jest szczególnie znany z dużej liczby odlewów istniejących w muzeach na całym świecie.
D. hayi , odkryty w 1902 roku w Wyoming przez Williama H. Utterbacka, znany jest z czaszki i częściowego szkieletu pozaczaszkowego. Został opisany w 1924 roku przez WJ Hollanda. W 2015 roku został przemianowany i przypisać do nowego rodzaju, Galeamopus , jak to ma miejsce w przypadku wielu okazów „ Diplodok ”, tak że nie jest przypisana czaszka z całą pewnością do Diplodok .
Dwa rodzaje zauropodów z formacji Morrison, diplodok i barozaur , mają bardzo podobne kości kończyn tylnych. W przeszłości wiele izolowanych kości kończyn było automatycznie przypisywanych diplodokowi , ale w rzeczywistości mogły należeć do barozaura .
Tylko dwa gatunki z Diplodok są uważane za ważne, D. carnegii i D. hallorum . Status pierwotnego gatunku typowego D. longus jest niepewny, uważany za nomen dubium .
Diplodocus carnegii (pisany również jako D. carnegiei ), nazwany na cześć amerykańskiego przemysłowca i filantropa Andrew Carnegie , jest najbardziej znany, głównie dzięki odkryciu prawie kompletnego szkieletu zebranego przez Jacoba Wortmana z Carnegie Museum of Natural History w Pittsburghu w Pensylwanii i opisanego i nazwany przez John Bell Hatcher w 1901 roku w 2016 roku Emanuel Tschopp Octavio Mateus złożył wniosek o Międzynarodowej Komisji Nomenklatury Zoologicznej dla D. carnegii aby zostać zachowane jako nowy gatunek typu z rodzaju Diplodok zastępujących D. longus , skamieniałości z których większość paleontologów uważa za nomen dubia , czyli należące do innego gatunku.
Diplodocus hallorum , został odkryty w 1979 roku w postaci częściowego szkieletu (oznaczonego jako NMMNH P-3690) składającego się z kręgów, żeber i miednicy . Został opisany w 1991 roku przez D. Gillette'a pod nazwą Seismosaurus halli . George Olshevsky zaproponował następnie zmianę nazwy na S. hallorum , powołując się na błąd gramatyczny wynalazcy, który D. Gillette uniewinnił w 1994 roku i który następnie podjął większość paleontologów, w tym K. Carpenter .
W 2004 roku, podczas prezentacji na dorocznym spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Geologicznego , S. Lucas i współpracownicy wyjaśnił, że Seismosaurus należy uznać młodszy synonim z rodzaju Diplodok . Następnie w 2006 roku ukazała się bardziej szczegółowa publikacja, w której nie tylko zmieniono nazwę gatunku Diplodocus hallorum , ale także wysunięto hipotezę, że może to być ten sam gatunek co D. longus . Przypuszczenie, że D. hallorum należy uznać za okaz D. longus, podjęli również autorzy ponownego opisu Supersaurus , obalając wcześniejszą hipotezę, według której Seismosaurus i Supersaurus są tym samym rodzajem.
W 2015 r. analiza filogenetyczna diplodocydów przeprowadzona przez E. Tschoppa i jego współpracowników wykazała , że najbardziej kompletne okazy D. longus rzeczywiście należały do tego samego gatunku co D. hallorum , a pozostałe przypisywane D. longus należy uznać za być nomen dubia .
Dzięki mnogości szczątków szkieletowych Diplodocus jest jednym z najbardziej znanych dinozaurów. Wiele aspektów jego stylu życia było przez lata przedmiotem różnych teorii.
Aż do połowy XX -tego wieku , założono, że Diplodocus żyli w wodzie, ze względu na położenie nozdrzy w górnej części czaszki. Inne duże zauropody, takie jak Brachiosaurus i Apatosaurus , często przedstawiane są w podobnym stylu życia.
W 1951 roku badania przeprowadzone przez Kennetha A. Kermacka wykazały, że te zauropody prawdopodobnie nie byłyby w stanie oddychać przez nozdrza, gdy reszta ciała byłaby zanurzona, ponieważ ciśnienie wody na ścianę klatki piersiowej byłoby zbyt duże. Od lat 70. panuje ogólna zgoda, że zauropody dobrze pasują do zwierząt lądowych, pasących się na drzewach, paprociach i krzewach.
Przedstawienie postawy Diplodoka zmieniło się znacznie w czasie. Na przykład klasyczny rysunek rekonstrukcyjny z 1910 roku autorstwa Olivera P. Hay'a przedstawia dwóch Diplodoków z kończynami rozłożonymi na boki ciała jak jaszczurki na brzegu rzeki. Hay twierdził, że Diplodocus chodził jak jaszczurka z szeroko rozstawionymi nogami, a jego projekt został poparty przez słynnego niemieckiego paleontologa Gustava Torniera . Jednak ta hipoteza została zakwestionowana już w 1910 roku przez WJ Hollanda, który wykazał, że chodzący w ten sposób Diplodocus potrzebowałby rowu, aby wysunąć brzuch. Ślady zauropodów znalezione w latach 30. ostatecznie obaliły teorię Haya.
Diplodocus miał bardzo nietypowe uzębienie w porównaniu z innymi zauropodami. Korony dentystyczne są długie i cienkie, o przekroju eliptycznym, a wierzchołek tworzy tępy wierzchołek o trójkątnym kształcie. Najbardziej znaczący obszar zużycia znajduje się na wierzchołku, w przeciwieństwie do obszarów zużycia obserwowanych u innych zauropodów, gdzie są one zlokalizowane po stronie wargowej (policzkowej) zarówno zębów górnych, jak i dolnych.
Diplodocydy miały zatem radykalnie inny mechanizm żerowania niż inne zauropody. Wydaje się, że obgryzał gałęzie drzew, a ich zęby służyły jako grabie lub szczypce, a liście odrywał odciągając głowę do tyłu, co tłumaczyłoby oznaki nietypowego zużycia (wynikającego z kontaktu zębów z pokarmem) . Aby usunąć liście z gałęzi, jeden rząd zębów służyłby do oddzielenia liści od łodygi, podczas gdy drugi służyłby jako prowadnica i stabilizator. Upchurch w 2000 roku podkreśla, że wydłużony obszar przedoczodołowy (przed oczami) jego czaszki powinien umożliwiać mu usuwanie liści w jednym ruchu z dużych długości gałęzi. Ponadto ruch żuchwy do tyłu („ruch podniebienny”) mógł odgrywać dwie ważne role w jego zachowaniu podczas karmienia: 1) zwiększenie otwarcia ust i 2) precyzyjna regulacja względnej pozycji tych dwóch rzędy zębów, co pozwala na lepsze zdzieranie. Jak w przypadku większości zauropodów, gastrolity znaleziono w pobliżu kości diplodoka . Te połknięte kamienie ułatwiały miażdżenie najbardziej odpornych włókien roślinnych, a tym samym wspomagały trawienie.
W 2012 roku Mark Young i jego współpracownicy wykonali biomechaniczne modele czaszki diplodokin . Dochodzą do wniosku, że 1) hipoteza, że zęby służyły do rozrywania kory ( wikt: okorowanie ) drzew jest niemożliwa, ponieważ narażałoby to zęby i czaszkę na zbyt silne ograniczenia, 2) z drugiej strony założenia obieranie liści z gałęzi za zęby i/lub precyzyjne dopasowanie zębów było możliwe z biomechanicznego punktu widzenia .
Zęby diplodokin były nieustannie wymieniane przez całe ich życie. Michael D'Emic i jego koledzy w 2013 roku zaobserwowali, że w każdej jamie zęba może powstać do pięciu zębów zastępczych, które zastąpią aktywny ząb. Szacują, że wymiana zwykle trwała mniej niż 35 dni. Badania zębów diplodocyn ujawniają również, że preferowały one roślinność inną niż u innych zauropodów występujących w ich towarzystwie w formacji Morrison, takich jak Camarasaurus . Ta adaptacja do różnych typów roślinności mogła umożliwić współistnienie różnych gatunków zauropodów bez konkurowania o dostęp do pożywienia.
Diplodok , z szyją mniej lub bardziej elastyczną bocznie i od góry do dołu, ale także z możliwością wykorzystania ogona jako punktu podparcia i stania na tylnych łapach (podparcie trójnogu), miał możliwość jedzenia w kilku roślinnościach poziomy, od ziemi do około 10 metrów wysokości. Zakres ruchu szyi również pozwoliłby mu się paść, co skłoniło niektórych naukowców do spekulacji, że Diplodocus może wypasać pływające lub zanurzone łąki z brzegów. Ta koncepcja diety jest wspierana przez względną długość kończyn przednich i tylnych. Ponadto jego ostre zęby można wykorzystać do spożywania roślin słodkowodnych.
W 2010 roku Jeffrey Whitlock i jego współpracownicy opisali czaszkę młodocianego diplodoka (oznaczenie CM 11255), która znacznie różni się od czaszek dorosłych tego samego rodzaju. Jest to jedyna znana czaszka młodocianej diplodokinei . Jego pysk jest zaokrąglony niż u dorosłych, zęby znajdują się dalej z tyłu szczęk, a oczodoły są nieco większe. Różnice te sugerują, że dorośli i młodociani jedli inaczej. Takiej dysproporcji ekologicznej między osobnikami dorosłymi a osobnikami młodocianymi wcześniej nie obserwowano u zauropodomorfów .
Do chwili obecnej nie znaleziono skamieniałych gniazd przypisywanych diplodokowi . Z kolei inne zauropody, takie jak Titanosaurus i Saltasaurus , zostały powiązane ze skamieniałymi miejscami gniazdowania. Miejsca lęgowe tytanozaurów wskazują, że zwierzęta te musiały składać jaja w grupach na dużym obszarze w wielu płytkich otworach wykopanych w ziemi, z których każdy był pokryty roślinnością. Możliwe, że tak samo zachowywał się Diplodocus . Dokument „W krainie dinozaurów” przedstawia samicę Diplodoka składającą jaja za pomocą świdra (ovipositor), ale to czysta spekulacja ze strony reżysera.
Po wielu badaniach histologicznych kości , wiadomo , że Diplodocus , wraz z innymi zauropodami, rośnie w bardzo szybkim tempie, osiągając dojrzałość płciową w ciągu nieco ponad dziesięciu lat, jednocześnie kontynuując wzrost przez całe życie. Wcześniej uważano, że zauropody rozwijają się powoli przez całe życie, a ich dojrzałość płciowa trwa dziesiątki lat.
W przypadku diplodoka i innych zauropodów rozmiary pojedynczych lęgów i jaj były zaskakująco małe jak na takie zwierzęta. Wydaje się, że była to adaptacja do presji drapieżników, ponieważ duże jaja wymagałyby dłuższego czasu inkubacji, zwiększając tym samym ryzyko drapieżnictwa.
Diplodocus to rodzaj typowy z rodziny Diplodocidae . Członkowie tej rodziny, choć byli dość masywnymi zwierzętami, byli znacznie smuklejsi niż inne zauropody, takie jak tytanozaury i brachiozaury . Charakteryzują się długą szyją i długim ogonem trzymanym w pozycji poziomej, przy czym przednie kończyny są krótsze niż tylne. Diplodocydy rozkwitły w późnej jurze, w Ameryce Północnej, gdzie są znane z bardzo wielu okazów i wielu gatunków, oraz w Afryce. Od 2010 roku nowe rodzaje diplodocydów zostały opisane lub przeniesione w Europie ( Supersaurus ), Ameryce Północnej ( Kaatedocus i Galeamopus ) i Ameryce Południowej ( Leinkupal ), przy czym ten ostatni był pierwszym diplodokciem żyjącym w kredzie .
Podrodzina Diplodocinae obejmuje rodzaj Diplodocus i jego najbliższych krewnych, Barosaurus , Galeamopus , Leinkupal , Supersaurus , Tornieria i Kaatedocus .
Nieco bardziej odległe, ale współczesne, słynne rodzaje Apatosaurus i Brontosaurus należą do drugiej podrodziny diplodocidae, Apatosaurinae .
Diplodocidae są dołączone do tej diplodokowatych kladu z dwoma innymi rodzinami , w dicraeosaurids Z rebbachisaurids . Ten klad jest grupa siostra z macronaria w neozauropody , największy, najbardziej zróżnicowane i najbogatszego kladu z Zauropodomorfy .
Kladogramu poniżej, założona w 2017 roku przez Emmanuela Tschopp i Octavio Mateus i nieznacznie modyfikując że od Tschopp i współpracowników z 2015 roku, pokazuje położenie dwóch gatunków z Diplodok jako najbardziej zaawansowany diplodocinés :
Diplodocidae |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Diplodok to słynny dinozaur i bardzo często przedstawiany, ponieważ jest najbardziej eksponowanym zauropodem w miejscach publicznych. Wynika to prawdopodobnie w dużej mierze z obfitości szczątków kopalnych i starożytnego statusu najdłuższego dinozaura. Dar szkielet odlewów montowane przez przemysłowca i filantropa Andrew Carnegie w wielu muzeach na całym świecie na początku XX th century zrobił wiele do zapoznania zwierzęcia.
Odlewy szkieletu diplodoka są nadal wystawiane w wielu muzeach na całym świecie, w tym wyjątkowy D. hayi w Houston Museum of Natural Sciences .
Muzea, które mają szkielet D. carnegii to:
Inny D. carnegii jest wystawiony w Muzeum Historii Naturalnej w Chicago . Ponadto D. longus jest wystawiany w Muzeum Senckenberga we Frankfurcie (szkielet złożony z kilku okazów, ofiarowany w 1907 r. przez Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej ), w Niemczech. Zmontowany i pełniejszy szkielet D. longus znajduje się w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie , podczas gdy zmontowany szkielet D. hallorum (dawniej Seismosaurus ), prawdopodobnie D. longus, można zobaczyć w Muzeum Przyrody w Nowym Meksyku Historia i nauka .
Diplodocus była częstym przedmiotem w filmach dinozaurów, zarówno dokumentalnych i fabularnych, począwszy Gertie the Dinosaur przez Winsor McCay w 1914. Został on wprowadzony w drugim odcinku serialu Na tropie dinozaurów . Odcinek Czas tytanów śledzi życie diplodoka 152 miliony lat temu. Książka Jamesa A. Michenera , saga Kolorado , zawiera rozdział poświęcony diplodokowi, opowiadającemu o życiu i śmierci jednostki.
Diplodok to postać często spotykana w zabawkach i modelach dinozaurów. Diplodok z kolekcji Carnegie ukazały się w dwóch edycjach obrazkowych.
Oblubienicą Diplodok jest płyta ( N O 662) z obrazów Pellerin Epinal . Opowiada okrutną farsę graną przez dwie lustyki na dzielnym prowincjuszku, który przyjechał do Paryża, by skonsultować się z agencją małżeńską.
W komiksie Le Scepter d'Ottokar z serii The Adventures of Tintin , stworzonym przez belgijskiego projektanta Hergé , Snowy kradnie kość ze szkieletu fikcyjnego Diplodocus gigantibus wystawionego w Muzeum Historii Naturalnej w Klow.
Diplodocus to nazwa powszechnie podane, prawdopodobnie ze względu na jego ogólny wygląd, EPTVF (zatok silnik instalatora Kanał Ferree) dawniej eksploatowane przez 5 th Inżynierii pułku, obecnie notowanej we Francji.
Odlew czaszki nieokreślonej diplodocyny (CM 11161), wcześniej przypisywanej D. longusowi w Smithsonian Museum of Natural History w Waszyngtonie