Rodzaj | Muzeum Narodowe |
---|---|
Otwarcie | 20 czerwca 2006 |
Menedżer | Dział Muzeów Francji |
Lider |
Emmanuel Kasarhérou (Prezes) Jérôme Bastianelli (Dyrektor Zarządzający) Yves Le Fur (Dyrektor ds. zbiorów) |
Powierzchnia |
40 600 m 2 12 000 m 2 powierzchni wystawienniczej |
Odwiedzający rocznie | 1.261.817 ( 2018 ) |
Stronie internetowej | www.quaibranly.fr |
Kolekcje |
Sztuka afrykańska Sztuka azjatycka Sztuka oceaniczna Sztuka amerykańska |
---|---|
Uprzejmy | Etnologia |
Czas | Od starożytności do czasów współczesnych |
Liczba obiektów |
1 170 495 (2014) w tym 450 000 dzieł sztuki 3500 wystawionych |
Budowa | 2002-2006 |
---|---|
Architekt | Jean Nouvel |
Ochrona |
Kraj | Francja |
---|---|
Gmina | Paryż |
Adres | 37, Quai Branly |
Informacje kontaktowe | 48 ° 51 ′ 39 ″ N, 2 ° 17 ′ 51 ″ E |
Musée du Quai Branly - Jacques Chirac, czasami nazywane Muzeum Sztuki i Cywilizacji Afryki, Azji, Oceanii i obu Ameryk (cywilizacji pozaeuropejskich), znajduje się na 7 th arrondissement of Paris , wzdłuż Quai de la Seine , które nadaje jej nazwę i u podnóża Wieży Eiffla . Projekt, kierowany przez Jacquesa Chiraca i realizowany przez Jeana Nouvela , został zainaugurowany w dniu20 czerwca 2006. W 2014 roku frekwencja wyniosła prawie 1 500 000 odwiedzających, a w 2016 roku od otwarcia przekroczyła 10 milionów, co plasuje ją wśród najbardziej ruchliwych na świecie w swojej kategorii.
21 czerwca 2016Dziesięć lat po inauguracji muzeum z inicjatywy projektu przyjmuje imię byłego prezydenta Jacquesa Chiraca. Jej symbolem jest statuetka Chupicuaro .
W 1852 r. w tym miejscu działała Państwowa Straż Meblowa , a następnie Centrum Rzemieślnicze podczas Wystawy Powszechnej w 1937 r . Podczas gdy miał tam powstać park, Ministerstwo Sprzętu zainstalowało tymczasowe budynki na swoim rozległym terenie po II wojnie światowej , który jednak pozostał obciążony służebnością zieloną, przejętą na 7500 m 2 w paryskim punkcie sprzedaży . Mieszkańcy i ratusz Paryża sprzeciwiają się zatem Międzynarodowemu Centrum Konferencyjnemu, które ma zastąpić aleję Kléber , ostatni z wielkich projektów François Mitterranda , którego konkurs wygrał w 1990 roku Francis Soler , do tego stopnia, że rząd rozważy zastosowanie wyjątkowej procedury projektu użyteczności publicznej, aby narzucić gminie jego realizację. Jednak kryzys na rynku nieruchomości z 1993 roku i kohabitacja pomogły w realizacji projektu, który został porzucony przez rząd Édouarda Balladura wluty 1994.
Jacques Kerchache , marszand i specjalista od sztuki afrykańskiej, od początku lat 90. próbował przenieść „ sztuki pierwotne ” do Luwru . W 1990 roku napisał artykuł na ten temat w gazecie Liberation, a następnie spotkał się z Jacquesem Chiracem , ówczesnym burmistrzem Paryża . Ten ostatni, podobno pasjonat "sztuki prymitywnej", mający wielką pasję do muzeum Guimet , został wybrany Prezydentem Republiki w 1995 roku . Po przybyciu na stanowisko głowy państwa poprosił o otwarcie w Luwrze wydziału sztuk pierwotnych. Rok później ogłosił projekt utworzenia nowego muzeum, który szybko spotkał się z wewnętrznym sprzeciwem, po czym w 1999 roku strajk agentów Musée de l'Homme , kwestionując demontaż jego zbiorów i krytykując prymat wyboru estetycznego ze szkodą dla rozważań naukowych. Rzeczywiście, zbiory Narodowego Muzeum Sztuki Afryki i Oceanii (MAAO), zamkniętego w 2003 r., mają zostać tam również przeniesione z Palais de la Porte-Dorée .
W 1999 r. ogłoszono nowy międzynarodowy konkurs architektoniczny , którego zwycięzcą został Jean Nouvel , który w szczególności zdecydował się na ponad dwukrotne zwiększenie powierzchni pierwotnie planowanej powierzchni zieleni, zwiększając ją do 17 500 m 2 , za pomocą budynku - most zbudowany na palach. Wstępne pozwolenie na budowę wydawane jest w dniu25 stycznia 2001, na podstawie paryskiego POS zrewidowanego w Listopad 1994 i jego druga modyfikacja w listopad 2003natomiast budowę powierzono firmie Joseph Paris . Nieruchomość jest następnie z jego statutu przez dekret n o 2004-1350 z dnia 9 grudnia 2004 roku , dotyczącej statusu zakładu Publicznej Muzeum Quai Branly.
Muzeum zostaje otwarte w dniu 20 czerwca 2006Jacquesa Chiraca, w obecności Kofiego Annana , Rigoberty Menchú , Paula Okalika , Lionela Jospina , Jean-Pierre'a Raffarina , Dominique'a de Villepina i Claude'a Lévi-Straussa . Posiada status instytucji administracji publicznej , podlegającej podwójnemu nadzorowi Ministerstwa Kultury i Komunikacji oraz Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Nauki .
Otwiera się dla publiczności na 23 czerwca 2006z pierwszą wystawą poświęconą Mnong Gar , grupie etnicznej z gór południowego Wietnamu badanej przez Georgesa Condominasa , zatytułowaną „ Zjedliśmy las : Georges Condominas w Wietnamie”, która jest prezentowana z23 czerwca w 17 grudnia 2006, a następnie wznowione w 2007 roku w Hanoi ze specjalnym dwujęzycznym katalogiem.
W maj 2009Muzeum nawiązało współpracę z trzema innymi pobliskimi muzeami, tworząc Museum Hill .
Regularnie ustalany jest punkt obecności w muzeum, który umożliwia pomiar ewolucji liczby zwiedzających. Po pierwszym miesiącu otwarcia, który liczył 151 000 odwiedzających, średnia frekwencja od otwarcia wyniosła około 125 000 odwiedzających miesięcznie i 1 380 000 rocznie. W 2013 roku roczna frekwencja wyniosła około 1 350 000 odwiedzających, a w 2009 i 2014 aż 1 500 000.
Wystawa Tatoueurs, tatoués , która odbyła się w latach 2014-2015, w ciągu 18 miesięcy od otwarcia przyciągnęła 702.138 zwiedzających.
Z okazji obchodów 10-lecia istnienia muzeum odnotowało rekordową frekwencję – 34 586 zwiedzających latem 2016 roku.
Łączna frekwencja muzeum od momentu otwarcia:
Przestarzały | Łączna frekwencja |
---|---|
20 czerwca 2006 | Inauguracja |
23 czerwca 2006 | 8757 |
20 lipca 2006 r. | 151 000 |
20 września 2006 | 350 000 |
19 grudnia 2006 | 800 000 |
31 grudnia 2006 r. | 952,000 |
7 stycznia 2007 r. | 1 000 000 skrzyżowanych |
wrzesień 2007 | 2 000 000 skrzyżowanych |
31 października 2007 r. | 2175 000 |
31 grudnia 2007 r. | 2 404 000 |
31 grudnia 2008 r. | 3 801 873 |
Luty 2009 | 4 000 000 skrzyżowanych |
31 lipca 2009 | 4 654 642 |
31 grudnia 2009 | 5 301 873 |
31 marca 2010 | 5,693,002 |
31 grudnia 2010 | 6 671 723 |
31 grudnia 2011 | 8 128 751 |
31 grudnia 2012 | 9 438 899 |
31 grudnia 2013 r. | 10 746 225 |
31 grudnia 2014 r. | 12.242.042 |
31 grudnia 2015 r. | 13 543 319 |
31 grudnia 2016 | 14 695 241 |
31 grudnia 2017 r. | 15 868 953 |
31 grudnia 2018 r. | 17 130 770 |
Rok | Darmowe wpisy | Płatne wpisy | Całkowity |
---|---|---|---|
2006 | 366 759 | 585 311 | 952.070 |
2007 | 571 554 | 920 886 | 1,492,440 |
2008 | 622 360 | 767 130 | 1 389 490 |
2009 | 698 946 | 797,493 | 1 496 439 |
2010 | 690 504 | 635 650 | 1,326,154 |
2011 | 676,142 | 780 886 | 1 457 028 |
2012 | 673 309 | 607 313 | 1280,622 |
2013 | 735 042 | 334 417 | 1 069 459 |
2014 | 765 194 | 422 920 | 1,188,114 |
2015 | 716 938 | 317 688 | 1 034 626 |
2016 | 626 119 | 284,726 | 910 845 |
2017 | 627 296 | 546,416 | 1 173 712 |
2018 | Brak danych | 1 261,817 |
Muzeum Quai Branly, zaprojektowane przez Jeana Nouvela za blisko 233 mln euro, składa się z czterech budynków o łącznej powierzchni 40 600 m 2 .
Największy budynek muzeum, pokryty szklanymi fasadami z sitodruku i częściowo pokryty drewnem, mieści głównie wystawy stałe i czasowe. Architekt chcąc nawiązać częściowo do pobliskiej Wieży Eiffla , jej konstrukcja to metalowy most o wadze 3200 ton zamocowany na 500 000 śrub, który jest podtrzymywany na wysokości 10 m przez dwa filary wschodni i zachodni oraz 26 pali. , w celu poszanowania służebności terenów zielonych w paryskim punkcie sprzedaży. Na tym moście umieszczono trzydzieści jeden komórek multimedialnych lub technicznych, co wyraża się na północnej elewacji szeregiem kolorowych, wspornikowych „pudeł”.
Wewnątrz długa, łagodnie nachylona, kręta rampa, przez którą przebiega instalacja wideo autorstwa Charlesa Sandisona (fi) , Rzeka ruchomych słów, prowadzi zwiedzających z holu wejściowego na parterze do „na płaskowyżu zbiorów stałych, znajdującym się na pierwszym piętro budynku mostu, z którego roztacza się widok na pokoje poniżej. Galerię stałej ekspozycji o długości 200 metrów pogrążają w półmroku szklane fasady z sitodrukiem, dzięki czemu światło słoneczne nie atakuje pigmentów najbardziej delikatnych eksponatów, wykonanych z organicznych materiałów roślinnych lub zwierzęcych (włókien). , pióra itp.). Są one następnie rozświetlane plamami w scenografii o afirmowanej estetyce pożądanej przez architekta, czerpiącej z tonacji ochry, czerwieni i czerni, co ma na celu wywołanie u niektórych z nich ich duchowego ładunku. Galeria to ogromna otwarta przestrzeń o powierzchni 5300 m 2 , przecięta podłużnym korytarzem pokrytym skórą, gdzie małe komórki multimedialne pozwalają zapoznać się z niektórymi ze 150 programów wideo szlaku muzealnego i otwiera się na północ na blisko trzydzieści sal. odpowiadające kolorowym „pudełkom” widocznym na zewnątrz.
Galerię górują trzy antresole. Centralna antresola warsztatu Martine Aublet mieści 200 m 2 instalacji, aby zrozumieć badania antropologiczne. Pozostałe dwie antresole przeznaczone są na wystawy czasowe na platformie zbiorów. Zachodnia o powierzchni 750 m 2 gości przez 18 miesięcy duża wystawa tematyczna, wschodnia o powierzchni 700 m 2 , kilka wystaw rocznie.
Na parterze modułowa galeria o powierzchni 2000 m 2 przeznaczona na duże wystawy czasowe kontrastuje białymi ścianami i sufitami z galerią górną. W wejściu, który przedstawia niektóre monumentalne dzieła, zbieranie prawie 10.000 instrumentów muzycznych, sklasyfikowany przez rodziny , jest widoczny przez szklane ściany okrągłej wieży rezerwowej 700 m 2 i 16 m średnicy przekraczających wszystkie poziomy. Spiralne schody, które wiją się wokół niego, prowadzą na niższy poziom poziomu ogrodu, gdzie znajduje się audytorium na 490 miejsc wychodzące na zielony amfiteatr na świeżym powietrzu, sala kinowa na 100 miejsc, 6 sal lekcyjnych oraz bar przeszukujący i z przekąskami.
Restauracja „Les Ombres”, dostępna ze wschodniego filaru budynku mostu, znajduje się również na tarasie na dachu, największym w Paryżu, otwartym dla publiczności, z którego roztacza się wyraźny widok na Sekwanę, Trocadero i wieżę. Eiffla ; natomiast parter tego filaru zajmuje „Cafe Branly”.
Budynek mostu flankują trzy inne budynki:
Budynek uniwersytecki Swoją nazwę zawdzięcza rue de l'Université, która biegnie obok muzeum od strony południowej. Budynek ten ma swoje główne wejście i mieści księgarnię ozdobioną aborygeńskimi obrazami wykonanymi w ramach 1% artystycznego , biur i warsztatów. Budynek Branly Pięciopiętrowy budynek, w którym mieści się administracja muzeum, wychodzi na Quai Branly i Sekwanę. Jego główną fasadę pokrywa zielona ściana o powierzchni 800 m 2 , największa na świecie w momencie jej budowy. Ta ostatnia, zaprojektowana przez Patricka Blanca i dzięki której stanie się znana opinii publicznej, podtrzymuje 15 000 uprawianych roślin 150 różnych gatunków i zapewnia ciągłość pionową w ogrodzie Gillesa Clémenta, rozpościerając się na fasadach miasta. Projekt umożliwił w ten sposób połączenie w jednym miejscu uzupełniającej się pracy dwóch ważnych francuskich architektów krajobrazu , zapewniając jednocześnie zieloną scenerię dla budynku Jean Nouvel. markiza Pochylił się, podobnie jak trzech innych do przyjmowania przylegających budynków Haussmann, ten budynek, który znajduje się pomiędzy budynkami Pont-Musée i Branly, zawiera mediateka i rezerwy 6.000 m 2 ponad 11 km liniowych.Ogród, który zajmuje 17 500 m 2 z 27 700 m 2 gruntu, został zaprojektowany przez architekta krajobrazu Gillesa Clémenta , rozsławionego w 1992 r. przez stworzenie parku André-Citroën oraz innowacyjne i oryginalne wykorzystanie traw i paproci . Chroniony przed hałasem nabrzeży szklaną palisadą i obsadzony 169 drzewami, 900 krzewami oraz 70 200 paprociami i trawami, składa się z ścieżek, tarasów, małych pagórków, ścieżek wybrukowanych kamieniami potoku, basenów odpowiednich do medytacji i zadumy. i wysokie trawy lub wiechliny , schronienia dla drobnej fauny miejskiej i przelotowej. Praca artysty wizualnego Yanna Kersalé „L'Ô” zasypuje ogród lampami LED o zmiennym kolorze w zależności od pogody, które rzucają świetliste aureole na spód muzeum.
Na koniec 2020 roku kolekcja liczyła 1 375 385 sztuk, z czego 1 094 775 zostało zdigitalizowanych w katalogu internetowym:
Ponadto muzeum posiada 70 000 obiektów archiwalnych oraz bibliotekę multimedialną obejmującą 282 213 dzieł, z których 20 000 jest ogólnodostępnych i obejmuje:
Regularne i postępujące odnawianie przedmiotów prezentowanych na platformie kolekcji umożliwia promocję najnowszych nabytków, ostatnich upominków, jednocześnie ukazując bogactwo zbiorów. Odnowa ta ma również na celu ochronę dzieł, z których niektóre są bardzo delikatne, przed zużyciem spowodowanym w szczególności przez światło.
14 lutego 2018 r., Marc Ladreit de Lacharriere ogłasza że wygrałem 36 afrykańskich i Oceanii prace. Ta wyceniana na 52 miliony euro kolekcja jest największym darem dzieł sztuki afrykańskiej i oceanicznej od czasu jej powstania we Francji od 1945 roku. Kolekcja jest eksponowana od 2021 roku w nowej przestrzeni muzeum zaprojektowanej przez Jeana Nouvela .
Od 13 kwietnia 2000 r., wybór 120 dzieł ze zbiorów muzeum Quai Branly jest wystawiony w Pavillon des Sessions, w Luwrze . Wybrane przez Jacquesa Kerchache prace miały być ambasadą. Początkowo tymczasowe, stało się trwałe po otwarciu muzeum Quai Branly. Architektura wnętrz o powierzchni 1200 metrów kwadratowych, zaprojektowana przez Jean-Michela Wilmotte'a , oferuje pokaźną przestrzeń. Jacques Kerchache za ambicją było pokazanie odwiedzającym, że podobnie jak wielkiej klasycznej sztuki europejskiej, widz może zostać przeniesiony przez formalne piękno sztuki pozaeuropejskich, poza jakimkolwiek wyjaśnieniem etnograficznego. Dla Jacquesa Kerchache „najważniejsza jest plastyczna jakość dzieła, bez względu na jego pochodzenie i pochodzenie. To, co mnie najbardziej porusza, to postrzeganie poza formą, twórczy gest artysty” .
Od 2006 roku muzeum gromadzi stare etnologiczne zbiory Musée de l'Homme (mieści się w Palais de Chaillot ) i tych z Narodowego Muzeum Sztuki Afryki i Oceanii (zainstalowany w Porte-Dorée ). W ten sposób z Musée de l'Homme przeniesiono około 300 000 obiektów; 3500 eksponatów znajduje się na podłodze zbiorów stałych, ogromnej przestrzeni bez przegród. Prace podzielone są na duże „strefy” kontynentalne: Afrykę, Azję, Oceanię i obie Ameryki.
Oprócz platformy zbiorów stałych co roku organizowanych jest około dziesięciu wystaw czasowych, rozdzielonych między antresole platformy zbiorów a galerię Wielką na parterze, w której odbywają się najważniejsze wystawy o zasięgu międzynarodowym, co umożliwia prezentację tematów merytorycznych. , takich jak teczki wystaw, pokazując jednocześnie bogactwo zbiorów.
Biblioteka Musée de l'Homme została przekształcona w mediatekę, skupiającą w jednej strukturze trzy centra dokumentacyjne, oferujące 250 miejsc o łącznej powierzchni ponad 1350 m 2 i obejmującą całą dokumentację naukową udostępnioną studentom i badaczom oraz kuratorom muzeów.
Te trzy bieguny są zjednoczone nie tylko administracyjnie w dziale mediatek muzeum, ale intelektualnie dzięki możliwości przeprowadzenia sfederowanych badań nad różnymi katalogami. Wsparcie zbiorów obiektów przez dokumentujące je archiwa i zbiory biblioteki jest niezbędne dla spójności muzeum.
„Włączenie funkcji dokumentalnej […] potwierdza niezniszczalny związek między dziełem a jego historią, czyniąc przyszły zakład „kulturowym ulem”” .
Teatr Claude Lévi-Strauss, znajdujący się na niższym poziomie pod holem recepcyjnym i dostępny również z ogrodu, został zaprojektowany przez Jeana Nouvela we współpracy z dUCKS sceno dla scenografii i Jean-Paul Lamoureux dla akustyki. Przestrzeń umożliwia kilka konfiguracji dzięki kurtynom akustycznym zaprojektowanym przez Isseya Miyake . Teatr składa się z części o prostych kondygnacjach o pojemności 390 miejsc, sceny o szerokości 15 m i głębokości 10 m oraz zakrzywionej kondygnacji znajdującej się z tyłu sceny odtwarzającej kontury. W konfiguracji dwufrontowej teatr może pomieścić 483 widzów. Ogród jest przedłużeniem widowni, wpuszczającym naturalne światło w sprzęt sceniczny. Bar i foyer teatru można otwierać lub zamykać za pomocą kurtyn akustycznych.
Na dolnym poziomie znajduje się również 100-osobowa sala kinowa z bezpłatnym dostępem, która oferuje sezonowy program filmowy i może być również wykorzystywana na konferencje.
Para fibulae Berber w kolorze srebrnym (Maroko).
Kleszczyki do drzazg Tuaregów (Algieria).
Berberyjska kobieca tunika ślubna, detal (Egipt).
Bransoletka srebrna berberyjska ozdobiona koralowym kaboszonem (Egipt).
Para fibulae Berber w kolorze srebrnym (Maroko).
Statua androgyniczny ( "King-kobieta"), wstępnie Dogonów: Soninke / Djenenké, IX E - X th stulecia (Mali).
Maski Dogonów (Mali).
Herb społeczności inicjacyjnej Sennoufous (Wybrzeże Kości Słoniowej).
Maska inicjacyjna Kebul (Senegal).
Malowany kamień dogonów (Mali).
Metale starożytne (Gabon, Kongo).
Królowa niosąca kubek , detal, Bamileke (Kamerun).
Królewska maska kuk (Kamerun).
Antropomorficzna wystawa tykwa, Foto (Kamerun).
Antropomorficzna maska Okuyi, detal, Punu (Gabon).
Krzyż procesyjny (Etiopia).
Jeździec Świętego Jerzego. Kościół Abba Antonios (Etiopia).
Zagłówek, Jimma (Etiopia)
Talizman. Szczegół wałka ochronnego (Etiopia).
Tarcza, Ganda (Uganda).
Kociołek do piwa Ukhamba, Zulu (RPA).
Zagłówek, North Nguni (RPA).
Statuetka, Tsonga (RPA lub Mozambik).
Zagłówek, Zulu (RPA).
Container, Suazi (RPA lub Suazi).
Słup totemowy „Kaiget”, wet'suwet'en (Kanada).
Puzzle, region Wielkich Jezior (Kanada).
Słup heraldyczny wodza Kwarhsu znany jako biegun niedźwiedzia (Kanada).
Sukienka znana jako „do trzech wiosek”, Quapaw (Stany Zjednoczone, Arkansas).
Maska Kiiappaat, Ammassalimint (Grenlandia).
Kobiece bóstwo, Huastec (Meksyk).
Figurka kobieca znana jako La Chupicuaro , z kultury Chupícuaro , Chupicuaro (Meksyk).
Słoik z dekoracją panelową, Tonosi (Panama).
Gwizdek antropomorficzny, Maya (Gwatemala).
Chalchiuhtlicue , ziemska bogini wody, Aztec (Meksyk).
Wazon portretowy Mochica (Peru).
Maska, Tapirapé (Brazylia).
Figurka męska (Peru).
Naszyjnik, Urubu Ka'apor (Brazylia).
Maska „chuncho” (Boliwia).
Krajalnica do orzechów Areca reprezentująca pawia (Indie).
Skrzydło drzwi klasztoru buddyjskiego (Birma).
Wisząca świątynia: Kryszna i pasterki, detal (Indie).
Uroczyste siedzenie osa osa, Nias (Indonezja).
Sesako akta honorowej siedziby papadonów, Abung (Indonezja).
Zbroja Baru oroba, Nias (Indonezja).
Porte, Tetum (Indonezja).
Cavalier ja yeda, Nage (Indonezja).
Porte, Tetum (Indonezja).
Maska taneczna, Papua (Indonezja).
Czaszka przodka, Asmat, Papua (Indonezja).
Maska elewacyjna, Chambri (Papua Nowa Gwinea).
Pektorał (Papua Nowa Gwinea).
Opaska „Tamboo”, Iatmul (Papua Nowa Gwinea).
Maska żałobna (Australia).
Słupy pogrzebowe, Tiwi (Australia).
Muzeum zostało zaprojektowane tak, aby dać dużą przestrzeń wystawom czasowym, które korzystają z 40% jego dostępnej powierzchni i których liczba wzrosła do 97 w ciągu dziesięciu lat. Z mniejszymi ograniczeniami konserwatorskimi, obszerna modułowa galeria na parterze kontrastuje swoją przejrzystością i świetlistością z piętrem kolekcji stałych i pozwala na innowacyjną i wysokiej jakości odnowienie jej muzealnictwa.
2018-2019
2017-2018
2016-2017
2015-2016
2014-2015
2013-2014
2012-2013
2011-2012
2010-2011
2009-2010
2008-2009
2007-2008
2006-2007
2005-2006
Od 2005 roku muzeum wydaje czasopismo antropologiczno - muzeologiczne Gradhiva . Przegląd ten, założony przez Michela Leirisa i Jeana Jamina w 1986 roku , poświęcony jest współczesnym badaniom etnologicznym , historii antropologii, archiwom wielkich etnologów i estetyce niezachodniej. Ze względu na miejsce przeznaczenia Gradhiva jest regularnie zainteresowana zbiorami muzeum Quai Branly.
Stworzenie muzeum, największego tego typu projektu na świecie, przed otwarciem było przedmiotem kilku pytań:
Podczas gdy od 1992 roku Muzeum Narodowe Nowej Zelandii Te Papa Tongarewa domaga się zwrotu wszystkich szczątków Maorysów rozsianych po całym świecie, Stéphane Martin , dyrektor muzeum Quai Branly w Paryżu, z przyczyn naukowych sprzeciwił się ówczesnemu przewidywano zniszczenie głów maoryskich wojowników zachowanych we Francji, w tym 7 w jej muzeum. Według reżysera „czaszki są trzymane w bardzo specjalnym pomieszczeniu i nie będą pokazywane publiczności”. Rzeczywiście, dla zwolenników restytucji głowy te były uważane za fragmenty ciał ludzkich, które mają być zwrócone w imię ustawy o bioetyce z 1994 roku , co nie zostanie utrzymane przez orzecznictwo, natomiast dla Ministra Kultury czas, Christine Albanel , na podstawie artykułu 11 ustawy z4 stycznia 2002 r.w muzeach Francji były to, słusznie, eksponaty ze zbiorów publicznych (w tym przypadku antropologicznych), które jako takie były niezbywalne w przypadku braku uprzedniej procedury degradacji (lub specjalnego prawa) . W odpowiedzi na tę kontrowersję zainicjowaną przez prasę anglosaską, minister polecił Stéphane'owi Martinowi zorganizowanie „ międzynarodowej konferencji ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) Na pytanie, które się odbywa od 22 do23 lutego 2008 co spowodowało restytucję głów head 23 stycznia 2012Przez specjalną prawa n ° 2010-501 z dnia 18 maja 2010 roku , po weryfikacji genetycznej, minister nie mając w rzeczywistości przeciwieństwie sama zasada tej restytucji, ale tylko nielegalna procedura stosowana przez władze Rouen, przy współudziale rząd Nowej Zelandii o zwrot jednego z 21 głów zatrzymanych we Francji.
Innym przedmiotem kontrowersji są koszty muzeum, które bywają uważane za wysokie, zarówno pod względem budżetu budowy, jak i kosztów eksploatacji.
Ostatecznie w czerwcu 2020 r. podjęto próbę kradzieży miejsca pogrzebowego pochodzenia czadyjskiego, które uległo zniszczeniu. Pięciu sprawców zostało skazanych w październiku na grzywny od 250 do 1000 euro każdy.
14 kwietnia 2021 r. Rada Paryska przegłosowała zmianę nazwy większości quai Branly (część znajdująca się przed muzeum aż do Place des Martyrs-Juifs-du-Vélodrome-d'Hiver ) „quai Jacques-Chirac ”, W hołdzie byłemu prezydentowi Republiki Francuskiej , w szczególności za jego rolę w tworzeniu muzeum.