Ekumenizm jest interdenominational ruch, który dąży do wspierania wspólnych działań między różnymi nurtami chrześcijaństwa , pomimo różnic doktrynalnych, z celem „widzialnej jedności chrześcijan.”
Rozwijanie od końca XIX -tego wieku ekumenizmu dzisiaj odbija się istnieniem różnych umów, wiele wystąpień dialogu, ale także szereg konkretnych osiągnięć, takich jak wspólne przedsiębiorstwa tłumaczeń tekstów świętych lub tygodniowych wspólnej modlitwy o jedność chrześcijan .
Do pionierów ekumenizmu należą grecko-prawosławny patriarcha Konstantynopola Germain V , anglikański amerykański biskup Charles Brent, holenderski pastor reformowany Willem Visser 't Hooft , francuski kardynał katolicki Yves Congar i szwedzki arcybiskup luterański, Nathan Söderblom i amerykański świecki John Mott , obaj otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla za tę działalność.
Słowo „ekumenizm” pochodzi od greckiego imiesłowu „ οἰκουμένη ” („ oikouménê ”), od czasownika „οἰκέω” („ oikéô ” lub „żyję”), co oznacza słowo „ γῆ ” („ gễ ” lub „ ziemia ”) i oznacza„ [ziemia] zamieszkana ”. Odzwierciedla uniwersalny charakter, który zanim termin ten został użyty w jego współczesnym znaczeniu, był używany w pierwszych wiekach chrześcijaństwa na określenie tak zwanych soborów „ekumenicznych”. Ale to było w XIX -tego wieku, że ruch chrześcijan mających na własnej jednostce, znany jako „ruchu ekumenicznego”. To właśnie podczas spotkania Sojuszu Ewangelickiego w Londynie w 1846 r. Adolphe Monod po raz pierwszy użył tego terminu w obecnym znaczeniu . „Ekumenizmu” nie należy mylić z „ dialogiem międzyreligijnym ”, którego celem jest wymiana między różnymi religiami , nawet jeśli czasami znajdujemy na jego określenie wyrażenie „ekumenizm między religiami”.
Celem współczesnego ruchu ekumenicznego jest skupienie się na rozwiązaniu historycznych różnic doktrynalnych, które są źródłem świeckich podziałów między różnymi kościołami katolickimi, prawosławnymi, protestanckimi i anglikańskimi. W historii chrześcijaństwa można zidentyfikować cztery ważne punkty przełomowe, z których każdy jest motywowany różnicami teologicznymi, często pogarszanymi przez szereg czynników politycznych i kulturowych, które uniemożliwiały ich rozwiązanie i często uwydatniały różnice.
antykPierwszy spór toczy się wokół soboru w Efezie ( 431 ), który widzi, że szkoły teologiczne Aleksandrii i Antiochii przeciwstawiają się sobie w kwestii rozumienia osoby Chrystusa i słownictwa odpowiedniego do opisania relacji między ludzkością a jej boskością. „Kościół Wschodni” czy „ Kościoły Dwóch Soborów ” nie uznają konkluzji tego soboru - ani tych, które nastąpią po nim - i rozwija się po jego stronie, w imperium perskim i dalej na wschód.
Drugi kryzys toczy się wokół soboru chalcedońskiego ( 451 ), który próbuje pogodzić tradycje aleksandryjską i antiocheńską, potwierdzając pełne człowieczeństwo i pełną boskość Chrystusa. Jeśli zostanie przyjęty przez patriarchów Konstantynopola i Rzymu, sobór zostanie odrzucony przez bardziej radykalne elementy: część Kościołów Egiptu, wschodniej Syrii, Armenii, Etiopii i Malankaru, odrzuca wnioski soboru tłumacząc - oprócz sporów chrystologicznych - podziały kulturowe i polityczne, które dzielą chrześcijaństwo z imperium grecko-rzymskiego i poza nim. Była to pierwsza poważna i trwała schizma w chrześcijaństwie, podczas której narodziły się prawosławne lub „niechalcedońskie” kościoły, znane również jako „ Kościoły Trzech Soborów ”.
ŚredniowieczeTrzeci kryzys wiąże się z bizantyjskiego Wschodu i Kościół rzymski i znaki powolny separacji , która leży pomiędzy IX TH i XV th wieku, w szczególności z IX -go wieku, dystrybucja nowych kościołów w słowiańskim jurysdykcja Bizancjum lub Rzym . Rok 1054 był często używany jako znak cezury między dwoma Kościołami, ale współcześni historycy podkreślają złożoność długotrwałego procesu separacji i bardziej pamiętamy rok 1204, kiedy z okazji czwartej krucjaty Latynosi złupili Konstantynopol. , co powoduje głębokie pęknięcie, ożywione urazą, wśród wierzących nawet z dwóch Kościołów. Oprócz różnic w regionalnej organizacji kościelnej, spory teologiczne między dwoma Kościołami, takie jak słynna kłótnia Filioque , zmiana wyznania nicejsko-konstantynopolskiego narzuconego na Zachodzie przez Karola Wielkiego, odrzucone przez mieszkańców Wschodu, a nawet twierdzenie z Piotrowej prymat z biskupem Rzymu . Pojawią się pewne próby zbliżenia - drugi sobór w Lyonie w 1274 r. Lub we Florencji w 1434 r. - ale bez zapewnienia trwałego rozwiązania tego, co jest raczej zerwaniem motywowanym konfrontacją zasad i kontrowersjami niż ścisłą schizmą . Separacja została formalnie zaakcentowana, gdy Kościół rzymski w 1729 roku formalnie uznał Kościół prawosławny za schizmatycki, zakazując communio in sacris („ pełnej komunii ”) z nim. W zamian, Patriarchat Konstantynopola wymaga ponownego chrztu katolików łączącego Cerkiew w 1758. Od XIII th century „zjawisko rozwija unicki” lub „ UNIA ”, który odzwierciedla wolę zachodniego katolicyzmu dołączyć kanonicznie - ale nie liturgically - Kościołowi rzymskiemu wspólnot należących do Kościołów Wschodnich, który przez Kościoły prawosławne uważany jest za prozelityzm rzymski i stanowi dodatkowe źródło podziału między obiema tradycjami. Dopiero w latach 60. prawosławni i katolicy powrócili na ścieżki dialogu.
ReformaNajnowszym zjawiskiem poważnych przerw w chrześcijaństwie rozpuszcza się pod nazwą „ reformacji ”, wyrażenie, które oznacza ruch reform i zmian zachodniego chrześcijaństwa, który wyłania się na początku XVI E wieku. Pod koniec tego ostatniego, w szczególnie złożonym kontekście religijnym, ale także politycznym, chrześcijaństwo zachodnie uległo głębokiej przemianie, widząc z jednej strony narodziny wielu różnych wyznań protestanckich, często podzielonych między nimi, az drugiej rzymskiego katolicyzmu. - nawet zreformowany. Idąc za początkową postacią tego ruchu protestacyjnego - Marcinem Lutrem , niemieckim zakonnikiem augustianem, który w 1517 r. Krytykował odpusty i wyłożył 95 tez - narodziły się wyznania luterańskie . Ruch przybierze inne formy ze Szwajcarem Ulrichem Zwinglim i francuskim Jeanem Calvinem , którzy są u źródła Kościołów Reformowanych , ze szczególnym ruchem na tematy korony Anglii, anglikanizm , wynikający z oddzielenia Henryka VIII i papiestwo lub anabrztyzm podążający za Thomasem Munzerem , oferujący jeszcze bardziej radykalną wizję niż inne wyznania kontestujące Kościół rzymski. Ta ostatnia, w reakcji na te zmiany, sama rozwinęła za panowania papieża Pawła III ważny wysiłek odnowy i adaptacji znany pod nazwą „ kontrreformacji ” i „ reformacji katolickiej ”, który zakłada potwierdzenie katolicyzmu trydenckiego .
W chrześcijańskich średniowieczni Zachód znalazł się podzielone między Corpus Catholicorum i Corpus evangelicorum którego głębokie podziały prowadzą do licznych konfliktów między państwami lub regionami z różnych wyznań, jak również Inter-chrześcijańskich prześladowań, które rozciągają się przez prawie dwieście lat.
Te historyczne podziały chrześcijańskich kościołach zaczęły być uważane normatywna przed poszukuje widzialnej jedności zostać przywrócone do porządku obrad podczas XX th Century przez najwyższe władze religijne chrześcijaństwa, te podziały są uważane za czynniki, które uprzywilejowanych podziały między ludźmi i narodami. Dążenie do tego pojednania chrześcijańskiego i do tej widzialnej jedności Kościołów jest procesem długotrwałym. Przed utworzeniem struktur nadających się do realizacji woli ekumenizmu, jak np . Sobór Powszechny Kościołów utworzony w 1948 r., Po Soborze Watykańskim II w 1962 r . Zaangażowanie rzymskiego ruchu Kościoła katolickiego w ten ruch, które wcześniej potępił. krzyżują się z nim dwie kolejne postawy: związkowiec, a następnie nowoczesny ekumenizm.
Idea jedności Kościoła, która leży u podstaw ruchu ekumenicznego, wiele zawdzięcza ruchom misyjnym : misja Kościoła opiera się z teologicznego punktu widzenia na jedności, a na poziomie praktycznym na braku jedności osłabia przekazywanie chrześcijańskie przesłanie dla niechrześcijan. Postępy w kierunku jedności Kościoła pierwotnie były zaangażowane w wyznań protestanckich (luterańskich, kalwińskich, baptystów, metodystów ...) zainteresowanych, głównie z końca XIX th wieku, osiągając lepszą koordynację ich misyjnego przedsiębiorstwie. Tak więc „unionizm” w kwestii łączenia kościołów chrześcijańskich może być postrzegany jako „etap przejściowy między misją a ekumenizmem”.
UnionizmyPierwszy Zjednoczony Kościół powstał w 1817 roku w Nassau (11 sierpnia 1817 ; Kościół państwowy w Nassau), a następnie Prusy (17 września 1817; Kościół ewangelicki Związku Pruskiego ), związek między kalwińskim kościołem kalwińsko-reformowanym a większościowym kościołem luterańskim na rozkaz Fryderyka Wilhelma III , a następnie w Bawarskim Dystrykcie Palatynatu (Sierpień 1818według plebiscytu; Ewangelicko-protestancki Kościół Palatynatu ). W Belgii , przy wsparciu suwerennej Leopold I st , małej protestanckiej wspólnoty krajów jednoczy w 1839 szesnaście plebaniach w Synodu „Związku Ewangelicznych Kościołów protestanckich w Belgii” prekursora dzisiejszych Stanów protestanckim Kościele Belgii .
Debaty, dyskusje, propozycjePod koniec XIX -go wieku, świat zreformowany, a zwłaszcza anglosaskiej „podejść” związkowcy zapowiadają więcej ekumenizmu i międzywyznaniowe inicjatywy są liderem.
W 1846 roku w Londynie utworzono Evangelical Alliance z inicjatywy Szkocji i Szwajcarii, który ma na celu zgromadzenie na wspólnej podstawie doktrynalnej osób - a nie Kościołów - które przyjmują doktrynę ewangeliczną, promując w ten sposób zbliżenie Kościołów od reformy.
W 1857 roku , w Wielkiej Brytanii, prywatna inicjatywa zainicjowana przez katolicki Ambrose Phillipps de Lisle i Rytualista kapłana , Frederick George Lee urodziła Stowarzyszenia Popierania Jedności chrześcijaństwie. Chrześcijaństwie) zrzesza anglikanie, katolicy, prawosławni i niektórzy protestanci, którzy szukają wspólnej modlitwy w celu „przywrócenia jedności Kościołów”. Stowarzyszenie, które będzie liczyło ponad sześć tysięcy członków, przygotowało dokument dotyczący kwestii, którymi mają się zająć osoby poszukujące pojednania między prawosławnymi i anglikanami, a władze katolickie zakazały jego członkom w 1864 r. Dalszego uczestnictwa. W tym samym roku, pod przewodnictwem anglikanina Johna Masona Neale'a , Stowarzyszenie Kościołów Wschodnich (Stowarzyszenie Kościołów Wschodnich), pracowało nad zbliżeniem Wschodniego Kościoła Prawosławnego do anglikanizmu . Wkrótce potem, w bardzo nowatorski sposób, od 1870 r. Nawiązano dialog teologiczny między prawosławnymi a anglikanami w Ely przy okazji wizyty w Anglii greckiego teologa prawosławnego Alexandre Lykourgosa , systematycznie analizując punkty zgadzają się i nie zgadzają, skupiając się na szczególnie w kwestii Filioque i sakramentów . Istnieją również pojednania między prawosławnymi i starokatolikami, którzy odłączyli się od Rzymu w 1870 r. Po ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieża i odrzucają, podobnie jak prawosławni, roszczenie o uniwersalną jurysdykcję biskupa Rzymu: odbywały się formalne spotkania, także witające anglikanów. miejsce w 1871 r. w Monachium, a następnie w 1875 r. w Bonn, co zaowocowało pewnymi porozumieniami.
W 1873 r. Synod Kościołów reformowanych we Francji zadał szereg ekumenicznych pytań i wywarł pewien wpływ w tamtym czasie. W 1886 r. Konwencja Generalna Kościoła Episkopalnego Stanów Zjednoczonych sformułowała w Chicago nowatorski tekst na rzecz jedności chrześcijan, w dużej mierze przejęty w 1888 r. Od strony kościołów anglikańskich przez „ czworobok Lambeth ”. Te teksty - które są częścią liberalnej tradycji „ szerokiego kościoła” - zachęcają oddzielone kościoły chrześcijańskie do spotkania się na czterech podstawowych zasadach, aby dążyć do jedności:
Ten „czworokąt Lambeth” określa następnie podstawy Kościołów anglikańskich i ich Komunii oraz rozszerza swoje ambicje ekumeniczne na cały anglojęzyczny świat, próbując odłożyć na bok różnice dogmatyczne i eklezjologiczne. Z zadowoleniem przyjmuje postęp dokonany w świecie prawosławnym, nie ukrywając trudności, które nadal stanowią w oczach świata protestanckiego kult Matki Boskiej , świętych i ikon .
Jednocześnie czyniono próby scentralizowania katolickiego „unionizmu”, jak przy okazji Kongresu Eucharystycznego w Jerozolimie w 1893 r., Który miał na celu dokonanie ponownej oceny chrześcijaństwa wschodniego, a tym samym sprzyjać powrotowi „dysydentów” na łonie Kościoła Rzymu, bez wielkich rezultatów. Ale cały dialog teologiczny Kościół rzymski unika jednak z przedstawicielami innych kościołów w kwestii pojednania, a jeśli liczba encyklikach rozwiązania problemu jedności chrześcijan w końcu XIX th wieku, ich zalecenia są jednostronne, różna zawartość papieże wezwać do „powrotu” prawosławnych, anglikanów, starokatolików i protestantów „do Rzymu”. Ten „katolicki unionizm” charakteryzuje się wówczas silnym sprzeciwem wobec protestantyzmu, odrzucającym proponowany przez niego model zbliżenia, który nie zwalnia osób wiernych Kościołowi rzymskiemu od podejmowania osobistych inicjatyw w tym kierunku.
Generalnie na Międzynarodowej Konferencji Misyjnej, która odbyła się w Edynburgu w 1910 r. , Której przewodniczył amerykański świecki John Mott , prześledziliśmy odejście współczesnego ekumenizmu.
Konferencja w Edynburgu (1910)Na konferencji w Edynburgu w 1910 r. Delegaci z Nowych Kościołów w Afryce i Azji poruszyli pilną kwestię jedności chrześcijan. W ten sposób współczesny ekumenizm rodzi się z misyjnego problemu: jak głosić Ewangelię w oddzielnych Kościołach, podzielonych na temat samej doktryny Ewangelii, o ile ją oferuje? Ale od razu stało się jasne, że problem oddzielenia chrześcijan ma dwa aspekty: rywalizacja w praktyce; rozbieżności w interpretacji.
To właśnie po pierwszej wojnie światowej ekumenizm przyjął znaczenie poszukiwania konwergencji między chrześcijanami różnych wyznań, a inicjatywy mnożyły się. Jeśli „ Międzynarodowa Rada Misji ” spotkała się na swoim pierwszym kongresie w Jeziorze Mohonk w 1921 r. , Dwa protestanckie ruchy ekumeniczne witające prawosławnych rozwinęły się szczególnie po Edynburgu: ruch praktycznego chrześcijaństwa (po angielsku „ Życie i praca ”), inspiracji luterańskiej , Pierwsza światowa konferencja w 1925 r. w Sztokholmie oraz wiara i porządek (po angielsku „ Faith and Order ”), inspirowana anglikańską inspiracją , która po raz pierwszy spotkała się w Lozannie w 1927 r . Pierwsza, prowadzona przez luterańskiego arcybiskupa Uppsali , Nathana Söderbloma ( 1866 - 1931 ), ma na celu zademonstrowanie jedności chrześcijan poprzez konkretne działania i walkę o bardziej sprawiedliwe społeczeństwo, podczas gdy druga, która skupia 108 Kościołów pod przewodnictwem anglikańskiego amerykańskiego biskupa Charlesa Brenta ( 1862 - 1929 ) zajmuje się kwestiami doktrynalnymi, strukturalnymi i kościelnymi.
Te dwa ruchy zdecydowały się połączyć pod koniec lat 30. XX wieku, a Komitet Przygotowawczy zebrał się w Utrechcie od 9 do 1922 sierpnia 1938Który powołuje Światową Radę Kościołów (angielska Światowa Rada Kościołów ).
Utworzenie Światowej Rady Kościołów (1948)Podstawa Konstytucji WCC (od 1961 r.) | |
„Światowa Rada Kościołów jest wspólnotą kościołów, które wyznają Pana Jezusa Chrystusa jako Boga i Zbawiciela zgodnie z Pismem Świętym i wspólnie starają się odpowiedzieć na wspólne powołanie do chwały jednego Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego”. |
Pierwotnie planowany na 1941 , utworzenie Rady Ekumenicznej Kościołów (WCC) był opóźniony o wojnie 1939 - 1945 i opozycji Kościoła katolickiego, który odmawia wysłania obserwatorów i zakazuje przez monitum . Do katolików, aby uczestniczyć w montaż. Zgromadzenie założycielskie WCC odbyło się w 1948 r. W Amsterdamie i było świadkiem połączenia organizacji Życia i Działalności oraz Wiara i Porządek , przy czym ta ostatnia zachowała własne życie w ramach WCC. W swojej pierwszej wspólnej deklaracji - sporządzonej w Utrechcie i przyjętej w Amsterdamie - WCC przedstawia się przede wszystkim jako „ wspólnota (sic)] Kościołów, które akceptują naszego Pana Jezusa Chrystusa jako Boga i Zbawiciela”. Rada ma prawo wydawać opinie i zwoływać konferencje, a jej pierwszy Sekretarz Generalny, holenderski pastor Willem Visser 't Hooft, określa, że jest to „Rada Kościołów, a nie Rada Kościołów. Jedyny niepodzielony Kościół”.
Zgromadzenie plenarne w New Delhi w 1961 r. Zwieńczyło wysiłki ekumeniczne, w szczególności poprzez zjednoczenie wschodnich Kościołów prawosławnych i integrację Międzynarodowej Rady Misji. WCC wyraźnie odnosi się do Biblii w swoim podstawowym dokumencie: stwierdza to, że WCC jest „braterskim stowarzyszeniem kościołów, które wyznają Jezusa Chrystusa jako Boga i Zbawiciela zgodnie z Pismem i starają się wspólnie odpowiedzieć na swoją wspólnotę. Powołanie do chwały jedyny Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty ”. Ta wspólna deklaracja - Baza , która nie jest wyznaniem wiary - naznaczona nieobecnym dotąd trynitaryzmem , zwiększa liczbę członków ruchu, ale powoduje odejście unitarian i powstanie unitarnych uniwersalistów. Mimochodem wznowiła chrystologiczną kłótnię ukrytą w 1948 roku.
Po drugiej wojnie światowej i zimnej wojnie WCC doświadczyło masowego przybycia niezależnych kościołów chrześcijańskich z Trzeciego Świata i nowych pytań, które zadawały, co stopniowo oznaczało deeuropeizację ruchu.
Prawosławie i ruch ekumenicznyPodczas XIX e wieku, prawosławie więc wie odcinków uzgodnień z różne wyznania oddzielone lub niezależne od Kościoła rzymskiego. Pewne prozelityzowanie tych ostatnich, które przejawia się zwłaszcza w misjach na ziemiach tradycyjnie prawosławnych oraz w rozwoju katolickich Kościołów wschodnich, nie jest pozbawione napięć między tymi dwoma wyznaniami.
Na początku XX th Century, encyklikę patriarchy Joachima III , z dnia 1902 i piśmie w wyniku gratulacje otrzymane od świata prawosławnego jego intronizacji jako Patriarcha Konstantynopola , w adresach reagowania na temat jedności chrześcijańskiej i tęsknoty do jedności z wszyscy, którzy mają wiarę w Chrystusa. Chociaż podkreśla trudność, jaką przedstawia doktrynalne stanowisko różnych Kościołów zachodnich na drodze do nadziei na ponowne odkrycie jedności, to pragnienie jedności silnie zaznacza postawę wyznań prawosławnych w procesie ekumenicznym. Aby przezwyciężyć tę trudność, musimy następnie starać się rozpoznać, kto jest częścią „różnicy” ( diaphora ) natury praktycznej, „podziałów” ( diairesis ), które są jej wypaczeniem.
W 1920 r. Kolejna encyklika stanowi fundamentalny kamień milowy dla ruchu ekumenicznego w ogóle: wywodząc się od patriarchy Germaina V z Konstantynopola , przywołuje pojęcie „komunii kościołów” (od Koinonia do Ekklesion ), która ma zostać utworzona, „błogosławiony związek” Kościoły, dla których zachęca on różne tradycje, aby wniosły swój wkład, angażując się we wspólne badanie zasadniczych kwestii związanych z pojęciem zjednoczenia. Dla Patriarchy popieranie kontaktów między Kościołami jest pierwszym istotnym krokiem, po którym musi nastąpić „zniesienie wszelkiej nieufności, wzajemności i zgorzknienia”, aby „ożyła i umocniła się miłość między Kościołami”. Następnie wymienia jedenaście fundamentalnych punktów jako propozycję pracy dla przyszłej współpracy między Kościołami, listę, która staje się podstawą programowej pracy WCC w czasie jej tworzenia, co zmusi Visser't Hooft do powiedzenia, że „encyklika 1920 r. zadzwonił na nasz wiec ”.
Katolicyzm i ruch ekumenicznyKatolickie-protestancki ekumenizm wystartował w drugiej połowie XX th wieku, zwłaszcza po Sobór Watykański II (1962-1965), który instytucjonalizuje ekumenizm przez Dekret o ekumenizmie ( Unitatis redintegratio ) 1964, która uznaje chrześcijańską stronę protestantyzmu i przysług kontynuacja dialogu. Aby się tam dostać, trzeba było przezwyciężyć wiele niechęci władz rzymskich i ekumenizm, zrodzony w Kościołach Reformacji, będzie współistniał z oficjalnymi katolickimi formami pragnienia jedności przełożonymi na katolicyzm i „ Unię ” .
Jednak pod koniec XIX th wieku i choć ścigany w Kościele rzymskich, modernizm wspomaga odnowę egzegezy biblijnej w jego ramach, jak co pól golfowych na świecie protestanckim Od kilku dekad, pogłębiając jego filozoficzny i teologiczny wymiar zawrzeć z to rzeczywistość jedności wierzących poza kościelnymi podziałami. Zjawisko to prowadzi do głębokiej odnowy biblijnej w ramach katolicyzmu, a zacieśnienie współpracy między katolickimi i protestanckimi egzegetami generuje prawdziwy „biblijny ekumenizm”. Ponadto eksperymenty takie jak „ Conversations of Malines ” (1921-1925), z inicjatywy kardynała Merciera - z sugestii Lazarist Fernand Portal i anglikańskiego Lorda Halifaxa - ujrzały światło dzienne, ale pozostają bez dalszych działań. mniej natychmiast.
Ze swej strony Rzym - uznając, że „jedność mieszka w Rzymie” - odrzuca wszelkie zaproszenia na konferencje organizowane zarówno przez Wiarę i Porządek, jak i przez praktyczne chrześcijaństwo, odrzuca jakikolwiek udział w przygotowaniu pierwszych konferencji ekumenicznych. Dalej, w 1928 roku , po konferencji w Lozannie zorganizowanej przez Wiarę i Porządek, Pius XI zakazał nawet encykliką Mortalium Animos jakiegokolwiek udziału katolików w ruchu ekumenicznym.
Jednak jeśli chodzi o indywidualność, teologowie, tacy jak Otto Karrer w Szwajcarii, Henri de Lubac i Yves Congar we Francji, Lambert Beauduin i Gustave Thils w Belgii, a nawet Karl Adam i Romano Guardini w Niemczech, na nowo zastanawiają się nad tradycyjnym stanowiskiem katolickim wobec protestantów. Kościoły. Congar - który będzie jednym z wielkich architektów Soboru Watykańskiego II - jest szczególnie pionierskim dziełem w swoim wyznaniu, badając zarówno naturę ekumenizmu, jak i warunki dojścia do zasad ekumenizmu katolickiego, które analizuje w tytułowej pracy opublikowanej w 1937.
Po II wojnie światowej Kościół katolicki odmówił wysyłania obserwatorów na różne konferencje ekumeniczne, a kardynał Stritch nadal zakazał udziału katolików w Evanston w 1954 roku . Ogłoszenie katolickiego dogmatu Wniebowzięcia w 1950 r. , A zwłaszcza jego ekskluzywne sformułowanie oparte na kwestionowanej nieomylności papieża , wywołało dalsze silne negatywne reakcje w kościołach nierzymskich. Jednak wraz z przystąpieniem Papieża Jana XXIII do pontyfikatu w 1958 r. Sytuacja ewoluuje: wyraźnie kieruje on współczesny katolicyzm w stronę ekumenizmu, a Watykan wysyła teraz oficjalnych obserwatorów na konferencje WCC (1961) lub Faith and Constitution (1963). W 1960 roku, Sekretariat Papieska Popierania Jedności Chrześcijan został stworzony, który początkowo miał za zadanie zapewnienie ekumeniczny orientację tekstów Vaticanum II, zanim zostaną wprowadzone na stałe przez papieża Pawła VI .
Światowa Rada Kościołów jest największym i najbardziej wszechstronnym z różnych przejawów ruchu ekumenicznego. Ruch ten pragnie odpowiedzieć na modlitwę, którą Ewangelia według Jana ( J 17, 21 ) przypisuje Jezusowi Chrystusowi : „Niech wszyscy będą jedno, jak Ty, Ojcze, Ty jesteś we Mnie, a Ja w Tobie, aby `` oni też mogą być jednym w nas, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś.
Kościoły zjednoczone w ŚKK są powołane, aby mieć na celu „widzialną jedność” Kościoła lub chrześcijan, główny cel ruchu ekumenicznego, który zakłada relacje i dialog między różnymi Kościołami. Ruch ekumeniczny opowiada się za wspólną pracą Kościołów, które sobie tego życzą, przy wzajemnym poszanowaniu różnych instytucji. Deklaracja intencji WCC jasno pokazuje, że nie jest to „super-kościół” - i nie zamierza nim stać się - ale „instrument” promowania jedności.
StrukturyKiedy została założona w 1948 roku, WCC zrzeszała 147 kościołów z 44 krajów. W 2013 r. Zgromadził 345 Kościołów , wyznań i wspólnot kościołów ze 120 krajów, reprezentujących ponad 500 milionów chrześcijan na całym świecie, biorąc pod uwagę fakt, że nie mają one takich samych metod identyfikacji swoich wiernych. Siedziba Rady Europy znajduje się w Genewie .
Większość zrzeszonych kościołów pochodzi z Afryki, Azji, Karaibów i regionu Pacyfiku, Ameryki Łacińskiej i Bliskiego Wschodu. Reprezentowane są tam prawie wszystkie Kościoły prawosławne , różne wyznania wynikające z reformacji , kościoły adwentystów i zielonoświątkowców, a także wiele zjednoczonych i niezależnych Kościołów . Kościół rzymski nie jest członkiem, ale ma siedzibę obserwatora tam i przyczynia się ściśle z WCC w mieszanej grupie, która spotyka się raz w roku. Członkowie pełnoprawni katolicy zasiadają także w komitetach ds. Wiary i porządku oraz misji i ewangelizacji.
Życie ŚKK jest przerywane przez Zgromadzenia Ogólne, które spotykają się co siedem lat i określają główne kierunki ruchu. Zgromadzenie plenarne wybiera komitet centralny liczący 150 członków, który zbiera się corocznie w celu nadzorowania prac, podczas gdy sekretariat generalny znajduje się w Genewie.
Prace WCC prowadzone są głównie w czterech głównych obszarach:
Utworzona oficjalnie w sierpniu 1948 r. W Amsterdamie , Rada Europy została zatem przygotowana przez główne konferencje w Edynburgu w 1910 r., Sztokholmie w 1925 r. I Lozannie w 1927 r., Zanim w 1938 r. Utworzono Komitet Przygotowawczy. od lat 60. stopniowo przyłączane do Kościołów prawosławnych i Autonomicznych z krajów Południa.
Ewolucja WCC i jego programów jest często przerywane przez głównych zagadnień XX -go wieku. Zgromadzenie inauguracyjne w Amsterdamie w 1948 r. Było naznaczone podziałem między koncepcjami kapitalistycznymi i marksistowskimi i podjęło temat pokoju. W 1951 r. Decyzja WCC o wsparciu ONZ w jej interwencji w Korei spowodowała trwałe zerwanie z Kościołem chińskim i znaczne napięcia między Kościołami krajów komunistycznych. Zgromadzenie w Evanston z 1954 r. , W kontekście zimnej wojny , WCC jest miejscem dialogu między Zachodem a Wschodem, inicjującym dialog z Kościołami prawosławnymi, a ponadto zachęcającym duszpasterstwo Kościołów do rozwoju i kontynuacji współpracy z Kościołami prawosławnymi. biedni, migranci i uchodźcy.
Wysiłki zmierzające do zbliżenia ekumenicznego zostały nagrodzone na zgromadzeniu w 1961 r., Na którym pojawiły się wielkie prawosławne Kościoły wschodnie, zaznaczające wyznaniowe, geograficzne i kulturowe zróżnicowanie ruchu. Ponadto misja i działania ewangelizacyjne są wzmacniane przez włączenie Międzynarodowej Rady Misji do ŚKK. Ruch kontynuuje swój rozwój w „pewnej ekumenicznej euforii” wywołanej w szczególności przez Sobór Watykański II. Ponadto wydarzenia, takie jak wojna w Biafrze lub zabójstwo Martina Luthera Kinga, zmuszają WCC do pracy nad kwestiami podziału bogactwa Północ / Południe, walką z rasizmem i, bardziej ogólnie, kwestiami polityki międzynarodowej.
Prace, które rozpoczęły się na zgromadzeniu w Nairobi w 1975 r., Doprowadziły do dokumentu Chrzest, Eucharystia, posługa na zgromadzeniu w Limie w 1982 r., W którym ustanowiono liturgię eucharystyczną, która po raz pierwszy wyraziła się w „namiocie kultów” w Vancouver w 1983 r . Lima jest również świadoma powstania projektu „Sprawiedliwość, pokój i ochrona stworzenia”.
Ale w latach 90. - Canberra w 1991 i Harare w 1998 - ponownie pojawiają się napięcia i spory: Kościoły prawosławne czują, że nie są wystarczająco słyszane do tego stopnia, że niektóre z nich - prawosławne Kościoły Rumunii i Gruzji - opuszczają WCC. Jednak specjalna komisja znajduje konsensus, który ostatecznie zadowala prawosławnych.
W 2006 roku w Porto Alegre WCC skupiło się ponownie na swoim głównym powołaniu, wznawiając refleksję teologiczną na temat jedności, w szczególności z ruchami zielonoświątkowców. Oprócz kładzenia nacisku na swoją rolę proroczego rzecznika na świecie, WCC zachowuje trzy osie: poszukiwanie jedności, formację ekumeniczną i globalną koncepcję sprawiedliwości, owoc w szczególności debat na temat ubóstwa i niesprawiedliwości. W 2013 w Busan , Republika Korei ), pod Sekretariatem Generalnym pastora Olav Fykse Tveit , WCC wybiera Komitet Centralny, któremu po raz pierwszy przewodniczy kobieta Agnes Abuom, członkini Kościoła Anglikańskiego w Kenii . pierwsza osoba pochodzenia afrykańskiego, która przejmie tę funkcję.
Zamiast skupiać się na zbliżaniu doktryn, ekumenizm zajmuje się najpierw kwestiami eklezjologii, na co wskazują pozytywne wyniki pracy nad sakramentami i posługami. Wciąż jednak czekają różne kwestie: sakramenty, wzajemne uznawanie posług i posługi kobiet czy charakter misji.
Ponadto możemy zauważyć napięcia w ŚKK między protestantami, którzy uwzględniają sekularyzację i opowiadają się za dostosowaniem chrześcijańskiego świadectwa do obecnego społeczeństwa obywatelskiego, a prawosławnymi, którzy mogą mieć mniejsze zapotrzebowanie na ciało niż w czasach komunizmu. , zakwestionował liberalną tendencję niektórych orientacji Światowej Rady Współpracy. Ponadto WCC, którego struktura jest obciążona przez ważną biurokrację, staje w obliczu problemów finansowych, które ograniczają zakres powołania, które chce być „prorocze”.
Kościół katolicki Sobór Watykański IIPodczas Soboru Watykańskiego II , obserwatorzy niekatolickie są zaproszeni i Sekretariat Jedności Chrześcijan jest tworzony, które staną się Papieską Radę Jedności Chrześcijan pod Jana Pawła II .
Rada ogłosiła najważniejsze dokumenty dotyczące ekumenizmu: Unitatis redintegratio (dekret o ekumenizmie); Nostra Ætate (o religiach niechrześcijańskich); Dignitatis humanae (o wolności religijnej). Ale cała jego praca miała wyraźnie ekumeniczny cel: reformę liturgiczną, definicję Kościoła jako ludu Bożego i koinonii , komunii.
Następcy Jana XXIII , czy to w Rzymie, czy podczas swoich licznych podróży po świecie, zintensyfikowali kontakty z przywódcami innych Kościołów. Konferencje Episkopatów są członkami Rad Kościołów, które powstały w większości krajów. Sami wierni katolicy w pełni uczestniczą w pracy, a także w modlitwach kongresów międzywyznaniowych i spotkań ekumenicznych.
Papieskie wizytyZobacz poniżej: porozumienia katolicko-anglikańskie
W encyklice Ut unum sint Papież Jan Paweł II potwierdza nieodwracalne zaangażowanie ekumeniczne Kościoła katolickiego: „Podczas Soboru Watykańskiego II Kościół katolicki zobowiązał się nieodwracalnie iść drogą badań ekumenicznych, słuchając w ten sposób Ducha Świętego. Pan, który uczy się uważnego odczytywania „ znaków czasu ”. Doświadczenia, które przeżyła przez te lata i że nadal żyje, jeszcze głębiej wyjaśniają jej tożsamość i misję w historii. Kościół katolicki uznaje i wyznaje słabości swoich synów, świadomy, że ich grzechy stanowią tak wiele zdrad i przeszkód w realizacji planu Zbawiciela. "
Jeśli mnożyły się oznaki dobrej woli, pontyfikat Jana Pawła II pozostaje w tym temacie przeciwstawiony, w szczególności praktyka podkreślania funkcji papieża - jednej z głównych przeszkód w ekumenizmie - oraz wznowienia dyscyplinarnego, moralnego i doktrynalna kontrola władz Watykanu.
W ten sposób, zdaniem niektórych obserwatorów, świt trzeciego tysiąclecia oznacza wyczerpywanie się ekumenicznego rozmachu, a niektórzy są zawiedzeni powolnym postępem na drodze jedności chrześcijan, która poszukuje trzeciego tchnienia .
Ruch starokatolicki to federacja kilku kościołów, które zostały zorganizowane na mocy Deklaracji Utrechckiej z 1889 roku . Odrzucenie dogmat ogłoszony XIX th i XX th stulecia, w tym papieskiej nieomylności , jest główną przyczyną braku porozumienia z Kościołem rzymskokatolickim.
Umowa bońska , podpisana w 1931 r. , Ustanawia interkomunię między Kościołami wspólnoty anglikańskiej a Kościołami Deklaracji z Utrechtu : oznacza wzajemne uznanie katolickości oraz organicznej i duchowej niezależności każdej ze wspólnot, a tym samym sprzyja temu podejściu z interkomunii do formalnego związku. Porozumienie zwraca uwagę na zgodność obu wspólnot w zasadniczych punktach doktryny i instytucji Kościoła, która pozwala na uznanie wspólnej rzeczywistości oraz woli katolickiej i apostolskiej, jednocześnie uniemożliwiając pełne dostosowanie doktrynalne, pewne rozbieżności wciąż istniejące w tych dziedzinach. interpretacji i praktyki.
Porozumienia katolicko-anglikańskieMiędzynarodowa Komisja Anglikańsko-Rzymskokatolicka (często znana pod angielskim akronimem ARCIC) została utworzona w 1967 roku po historycznym spotkaniu arcybiskupa Canterbury Michaela Ramseya i papieża Pawła VI . Jego celem jest ułatwienie eklezjologicznego zjednoczenia całej Wspólnoty anglikańskiej i Kościoła katolickiego oraz zajęcie wspólnego stanowiska w debatach społecznych i etycznych.
To odbywa się w kilku etapach zawartych przez wspólnych deklaracji: i tak ARCIC-I opublikuje swoje wnioski na „doktrynę eucharystyczną”, „posługi i święcenia”, „Władza w Kościele”, od 1971 do 1981 roku . Całość została ratyfikowana przez wspólnotę anglikańską na konferencji w Lambeth w 1988 r., Ale Kościół katolicki podkreślił niekompletność uzyskanych punktów porozumienia i zażądał usunięcia pewnych niejasności. Niektórzy konserwatywni komentatorzy postrzegają to jako zaprzeczenie pracy ARCIC.
Niemniej jednak następuje druga faza dyskusji, przywołujących „Zbawienie i Kościół”, „Kościół jako komunia”, „Życie w Chrystusie: moralność, komunia, Kościół”, „Dar autorytetu. Autorytet w Kościele III ”i„ Maryja: łaska i nadzieja w Chrystusie ”. Postęp jest zagrożony, a praca spowolniona przez szereg innowacji w niektórych kościołach anglikańskich, które trwale dzielą tę komunię i są doświadczane przez stronę katolicką jako jednostronne modyfikacje: wyświęcanie kobiet , otwarcie homoseksualni biskupi, błogosławieństwo par homoseksualnych .
W 2009 roku została opublikowana konstytucja apostolska Anglicanorum Coetibus, zezwalająca na integrację grup anglikanów, którzy o to poprosili, w ramach Kościoła katolickiego; jest postrzegany przez wielu anglikańskich biskupów jako akt nieprzyjazny. Papież Benedykt XVI wyraża chęć podjęcia tej konkretnej inicjatywy zjednoczenia i rozpoczęcia nowej fazy rozmów dwustronnych (ARCIC-III).
Porozumienia między Kościołem katolickim a Kościołami niechalcedońskimiIstnieje wiele wspólnych deklaracji między Kościołem katolickim a niektórymi Kościołami prawosławnymi, w szczególności Ormiańskim Kościołem Apostolskim od 1970 r., Syro-Prawosławnym Kościołem Antiochii od 1971 r. Czy Koptyjskim Kościołem Prawosławnym Egiptu od 1973 r.
Ponadto dialog zapoczątkowany od 1994 r. Między Kościołem katolickim a Asyryjskim Apostolskim Kościołem Wschodu zaowocował:
Porozumienie w sprawie przywrócenia „komunii ambony i ołtarza” w 1973 roku między wieloma kościołami protestanckimi w Europie, zwłaszcza luterańskim i reformowanym, a od tego czasu metodystami. Wspólnota kościelna w Leuenberg, obecnie „Wspólnota Kościołów Protestanckich w Europie” (CEPE), zrzeszająca około 105 kościołów członkowskich, ma na celu „wzmocnienie głosu protestantyzmu w Europie” .
Wspólne oświadczenie PorvooWspólne twierdzenie Porvoo między skandynawskimi luteranami i anglikanami w Wielkiej Brytanii (9-13 października 1992).
Porozumienie luterańsko-episkopalneW Stanach Zjednoczonych i Kanadzie w 1999 r .; gościnność liturgiczna, gościnność eucharystyczna, uznanie posług: biskupi uważają, że luteranie mają sukcesję apostolską. Międzykościelna wymiana krzeseł.
Akordy luterańsko-katolickieW 1999 roku Kościół Katolicki i Światowa Federacja Luterańska podpisały w Augsburgu „ Wspólną deklarację w sprawie nauki o usprawiedliwieniu ”, będącą wynikiem ponad trzydziestoletniego dialogu i która zdawała się położyć kres kontrowersji trwającej od czasów reformacji. .
Wniosek luteran nie usatysfakcjonował, gdy kilka miesięcy po jego podpisaniu Jan Paweł II udzielił odpustów podczas Jubileuszu Roku 2000.
W 2013 roku został opublikowany przez Komisję katolickiego luterański-rzymskiego dla Jedności, dokument „Od konfliktu do komunii wspólnego luterański-katolickiego upamiętnienie reformacji w 2017 roku”, w ramach przygotowań do obchodów 500 th rocznica reformacji i 50 th rocznica dialogu między luteranami i katolikami. Plik31 października 2016 rNa zaproszenie Światowej Federacji Luterańskiej (ŚFL), papież Francisa Uczęszcza osobiście Lund w uruchomieniu pamiątkowej roku 500 th rocznicy Reformacji, w ruch, że papież nazywa „ważną podróż«i»specjalne” z kościelnego punktu widzenia. Prezydent ŚFL, Munib Younan i papież podpisać wspólną deklarację, której celem jest awans katolików i luteran ku jedności, ubolewając, że postępy poczynione w tym kierunku nadal nie pozwala członkowie obu wyznań do obcowania ze sobą, ale stwierdzając, że " to, co jednoczy [katolików i luteran], jest większe niż to, co dzieli [i to, co oni starają się] usunąć uporczywe przeszkody, które uniemożliwiają [im] osiągnięcie pełnej jedności ”.
Inne bilateralne dialogi między Kościołem katolickim a Kościołami protestanckimiIstnieją także dialogi dwustronne między Kościołem katolickim i innych Kościołach protestanckich, zwłaszcza ze Światowej Rady Metodystów , w Reformowanego World Alliance i Baptist World Alliance .
Porozumienie Luterańsko-ReformowaneW Skandynawii i Wielkiej Brytanii w 2000 roku; gościnność liturgiczna, gościnność eucharystyczna, uznanie posług: biskupi uważają, że luteranie mają sukcesję apostolską. Międzykościelna wymiana krzeseł.
Wspólne oświadczenie ReuillyW 2001 r. Zawarto porozumienie o wzajemnym uznawaniu ministerstw między Kościołami anglikańskimi w Anglii, Szkocji, Irlandii i Walii a głównymi Kościołami luterańskimi i reformowanymi we Francji.
W 1982 roku było w inicjatywy Faith and Order Komisji z Rady Ekumenicznej Kościołów , ważnego dokumentu „Chrzest, Eucharystia, Ministry” (znany jako Lima), w której teologowie katoliccy uczestniczyły i które miały istotny wpływ. Szerokie echa w różnych Kościołach. „Ten słynny tekst, przyjęty przez plenarną komisję ds. Wiary i porządku na posiedzeniu w Limie (Peru) 15 stycznia 1982 r. , Podsumowuje coraz większe porozumienie - i istniejące różnice - w podstawowych obszarach wiary i życia. Kościołów. BEM, najpowszechniej rozpowszechniany i badany dokument Wiary i Porządku, posłużył jako podstawa wielu porozumień między Kościołami o „wzajemnym uznawaniu” i do dziś pozostaje punktem odniesienia. "
Europejska karta ekumenicznaKarta została podpisana przez Konferencję Kościołów Europejskich (KEK), która skupia dużą część Kościołów protestanckich, starokatolickich i prawosławnych w Europie oraz Radę Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) dla biskupów katolickich. „Kościoły ożywiają swoje zaangażowanie we wspólną misję w Europie” (Kwiecień 2001).
Natura i cel Kościoła: ku wspólnej deklaracjiPiąta Światowa Konferencja na temat Wiary i Porządku (Światowa Rada Kościołów ), która odbyła się w Santiago de Compostela w Hiszpanii (1993), wezwała do zbadania natury i celu Kościoła. Proponowany Faith i porządku (dokument badania n O 181Listopad 1998), która podlega opiniom i reakcjom Kościołów, jest krokiem w kierunku ewentualnej wspólnej deklaracji.
Dla Komisji Wiary i Porządku ważne dokumenty opracowane przez to ciało „przyczyniają się w taki czy inny sposób do lepszego zrozumienia natury i celu Kościoła”. „Ponadto dokumenty„ Chrzest, Eucharystia, posługa ”,„ Wyznanie wspólnej wiary ”oraz„ Kościół i świat ”, przesłane Kościołom w celu skomentowania i przyjęcia, są sposobami przypomnienia im o imperatywnym charakterze powołania Pana Chrystusa do widzialnej jedności i zasadnicze cechy tej jedności. W ostatnim dziesięcioleciu praca nad eklezjologią i etyką, która była na przykład poszerzeniem studiów nad rasizmem i wspólnotą kobiet i mężczyzn w Kościele, pomogła w promowaniu zrozumienia powołaniowej wspólnoty chrześcijan w służbie ludzkości i stworzenia . Ze swej strony Wiara i Porządek nieustannie otrzymuje nowe światło na jedność, do której wzywa nas Bóg, a która pochodzi z reakcji Kościołów na jego studia, z wyników dialogów dwustronnych, z prac wykonywanych w innych miejscach w ramach Światowej Rady Kościołów … i jego refleksja na temat doświadczenia zjednoczonych i jednoczących się Kościołów. "
Wspólna deklaracja jedności w JerozolimiePlik 25 maja 2014, U Grobu Świętego , Franciszek i patriarchy Konstantynopola Bartłomieja złożyć wspólną deklarację, która kontynuuje „nieustanne dążenie do jedności”, ustanowiony przez Pawła VI i patriarchy Atenagorasa w 1964 roku . Deklaracja ta kładzie nacisk na „wspólne świadectwo miłości Boga do wszystkich, współpracujące w służbie ludzkości”, podczas gdy głowa Kościoła katolickiego przywołuje „ekumenizm cierpienia (...) krwi” wynikający z prześladowania, których przedmiotem są chrześcijanie.
Założona w Amay-sur-Meuse (Belgia) w 1925 r. Przez Dom Lamberta Beauduina , przeniesiona do Chevetogne w 1939 r., Jest w całości poświęcona działaniom ekumenicznym (studium, modlitwa - liturgia w obrządku łacińskim iw obrządku bizantyjskim - relacje z chrześcijanami różne wyznania.
Tydzień Modlitw o Jedność ChrześcijanTen tydzień przypada co roku, w drugiej połowie stycznia, od 1908 r. Daty te zostały zaproponowane w 1908 r. Przez Paula Wattsona, tak aby obejmowały okres między uroczystością ambony św. Piotra w Rzymie, 18 styczniai święto nawrócenia Pawła ,25 stycznia. Dlatego wybór ten ma znaczenie symboliczne. Na półkuli południowej, gdzie styczeń jest okresem letnich wakacji, wolimy przyjąć inną datę, na przykład około Pięćdziesiątnicy (co zostało zasugerowane przez ruch Wiara i Porządek w 1926 r.), Co stanowi również inną symboliczną datę jedności Kościoła.
Różne kościoły już modliły się o jedność, ale oddzielnie. Na przykład już około 1740 roku ruch zielonoświątkowy w Szkocji wezwał do modlitwy za wszystkie kościoły i razem z nimi. W 1867 r. Pierwsze zgromadzenie biskupów anglikańskich w Lambeth nalegało na modlitwę o jedność. W 1894 roku papież Leon XIII zachęcał Oktawę do modlitwy o jedność w ramach Pięćdziesiątnicy .
Dzisiaj jest wspólna modlitwa o tę samą jedność. Powołany pod imieniem Oktawiana na rzecz Jedności Kościoła, z inicjatywy amerykańskiego pastora episkopalnego Paula Wattsona , odbył się po raz pierwszy w godz.25 stycznia 1908. W obecnym kształcie istnieje od stycznia 1939 roku z inicjatywy księdza Paula Couturiera . Wzywa chrześcijan różnych wyznań, aby modlili się z tym samym sercem, prosząc o łaskę „jedności, której chce Bóg, za pomocą środków, które On chce”.
Minął tydzień modlitw o jedność chrześcijan Styczeń 1968opracowane wspólnie przez Światową Radę Kościołów i Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan , które wspólnie wydają broszurę przygotowawczą. W tym tygodniu chrześcijanie są zaproszeni do modlitwy o jedność, zwłaszcza podczas mszy lub niedzielnych nabożeństw, ale także podczas wspólnych czuwania modlitewnego organizowanych lokalnie w porozumieniu między Kościołami różnych wyznań.
Grupa DombesOd 1937 roku istnieje nieoficjalny dialog między francuskojęzycznymi teologami katolickimi i protestanckimi, założony przez Paula Couturiera ( 1881 - 1953 ) i niektórych szwajcarskich pastorów reformowanych. W 1942 roku grupa ta przyjęła nazwę grupy Dombes . Od tamtej pory opublikował szereg wartościowych raportów, takich jak „One Master” - Doctrinal Authority in the Church w 2006 roku . Metodą jest „zróżnicowany konsensus”, w którym każdy eksponuje swoją wiarę z troską o specyfikę, aby „wejść w punkt widzenia swojego brata, aby lepiej go zrozumieć w jego spójności i wzbogacić się”.
Wspólna grupa robocza między Światową Radą Kościołów a Kościołem katolickimW 1964 r. Ustanowiono proces mający na celu utworzenie „Wspólnej Grupy Roboczej” między Kościołem rzymskokatolickim a Ekumeniczną Radą Kościołów (której Kościół katolicki nie jest częścią). Grupa ta, między innymi, opublikowała w 2005 r. Studium dotyczące istoty i przedmiotu dialogu ekumenicznego .
Ponadto od 1968 roku Kościół katolicki jest pełnoprawnym członkiem Komisji Wiary i Porządku Światowej Rady Kościołów .
Ochrona stworzeniaW 1983 roku Światowa Rada Kościołów na swoim zgromadzeniu w Vancouver uruchomiła program „Sprawiedliwość, pokój i troska o stworzenie” i wezwała kościoły chrześcijańskie na całym świecie do działania na rzecz planety i sprawiedliwości społecznej.
W 1997 r. Drugie spotkanie ekumeniczne w Grazu zaleciło, aby kościoły poświęciły dzień na święto stworzenia .
Plik 31 października 1999Europejski Christian Environmental Network (ECEN) podjęło uchwałę na posiedzeniu Akademii Ewangelickiej w Loccum, Niemczech, na okres od 1 st września do drugiej niedzieli października jest uważany w kościołach chrześcijan jako „Czas na tworzenie”:
„Proponujemy, że okres od 1 st września do drugiej niedzieli października obserwuje się jako czas świętowania Stwórcy i stworzenia. Z zainteresowaniem zauważyliśmy, że niektóre kościoły już zaczęły wykorzystywać ten okres do wzmacniania w kościołach świadomości ich odpowiedzialności za stworzenie. Sugerujemy, aby wszystkie kościoły uwzględniły ten okres w swoim kalendarzu. "Plik 22 kwietnia 2001, Rada Kościołów Europejskich (KEK) i Rada Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) podpisały w Strasburgu Kartę Ekumeniczną, w której § 9 jest poświęcony ochronie stworzenia:
„Zalecamy ustanowienie ekumenicznego dnia modlitwy w celu ochrony stworzenia w Kościołach europejskich.Plik 10 czerwca 2002Papież Jan Paweł II i Patriarcha Ekumeniczny Bartłomiej I Konstantynopola podpisali Deklarację Wenecką „dla dobra wszystkich ludzi i dla ochrony stworzenia”, jedną z pierwszych wspólnych deklaracji katolików i prawosławnych od czasu schizmy w 1054 r. wyznacza sześć celów etycznych dla mężczyzn i kobiet dobrej woli:
W 2007 roku , III Europejskie Zgromadzenie Ekumeniczne w Sibiu, Rumunia, zaproponowano, aby świętować „ Creation Czas ” od pięciu tygodni między 1 st września (pamięć prawosławnego Bożego stworzenia) i4 października(pamięć Franciszka z Asyżu w Kościele katolickim i niektórych innych tradycjach zachodnich).
W 2015 roku Kościół katolicki przyjął jako dzień modlitwy o ochronę stworzenia , do 1 st września, kiedy już zaakceptowany przez prawosławnych, ponieważ wniosek Patriarchy Dimitriosa I w Konstantynopolu w 1989 roku.
W 2017 roku , z okazji trzeciego Światowego Dnia Modlitw o Ochronę Stworzenia, Papież Franciszek i Patriarcha Bartłomiej opublikowali wspólne przesłanie i wystosowali „pilny apel do tych, którzy mają odpowiedzialność społeczną i gospodarczą. kulturalne, aby słyszeć wołanie ziemi i zaspokajały potrzeby marginalizowanych, ale przede wszystkim, aby odpowiadały na zapotrzebowanie milionów ludzi i wspierały światowy konsensus co do uzdrowienia naszego zranionego stworzenia ”.
Od końca 2000 roku różne Kościoły chrześcijańskie oferują w ramach ekumenicznych i w kilku krajach (Niemcy, Wielka Brytania, Włochy, Szwajcaria, Norwegia, Kanada, Francja) etykiety ekologiczne dla parafii i kościołów lokalnych, takich jak Etykieta Green Church we Francji.
„Chrześcijanie zjednoczeni dla Ziemi” to ruch zrodzony po pierwszej Konferencji Ekologii Chrześcijańskiej (Saint-Étienne, listopad 2011 ), Dniu Natury św. Lamberta (Maj 2011), kolokwium poświęconego ekologii i duchowości w Sainte-Croix (lipiec 2011) oraz wezwanie do biskupów na rzecz ekologii (wrzesień 2011). Ten ruch tworzą ludzie, którzy chcą dać świadectwo o swoim chrześcijańskim i ekologicznym zaangażowaniu.
Światowa Rada Kościołów zapoczątkowała również inicjatywę „Post dla klimatu”, która ma wymiar międzywyznaniowy. Składa się z postu pierwszego dnia każdego miesiąca.
W 1966 roku ukazał się wspólny francuskojęzyczny tekst modlitwy Ojcze nasz , przyjęty przez Kościół rzymskokatolicki i Ekumeniczną Radę Kościołów ( Tekst modlitwy ).
Ekumeniczne tłumaczenie BibliiEkumeniczny Bible Translation (TOB) jest efektem dziesięcioleci refleksji i wspólnej pracy, i po raz pierwszy opublikowana w 1975 roku . Nie jest przyjmowana liturgicznie przez wszystkie Kościoły, ale stanowi ważny, konkretny krok w kierunku jedności, a także dzieło wzorcowe. Nie jest to „działająca biblia”, jak Jerozolima czy Segond 2000. Różne wydania zawierają lub nie książki Deuterocanonical (nieuznane przez protestantów jako „inspirowane przez Boga”: Wisdom, Tobie…). Od początku pracy została odrzucona przez Kościoły prawosławne.
Jedynym tekstem Nowego Testamentu uznawanym przez wszystkie kościoły chrześcijańskie jest wydanie krytyczne Novum Testamentum Graece : Bibelausgaben, autorstwa Eberharda Nestle , Erwina Nestle i Kurta Alanda . Dla Starego Testamentu jest to Bibelausgaben, Biblia Hebraica Stuttgartensia , wydanie krytyczne Karla Elligera, Rudolfa Kittela i Wilhelma Rudolpha
Ekumeniczne lekcjonarzeW 1983 r. Z inicjatywy North American Consultation on the Use of Common Texts (CTC) „ lekcjonarz ekumeniczny”, zaadaptowany z katolickiego Ordo Lectionum Missae , został przyjęty przez różne kościoły w Ameryce Północnej na niedziele i święta. To przyciągnęło uwagę wielu reformowanych kościołów na całym świecie, aw 1992 roku , po sześciu latach ekumenicznych konsultacji z kościołów zaangażowanych poprawionej wspólnej Lekcjonarz (LOR) została zaproponowana przez CTC który stał międzynarodowych konsultacji na liturgii w języku angielskim (CILA). Ta wersja, która obejmuje plan trzech czytań i trzech lat, a także kalendarz, jest uważana za najbardziej obiecującego lekcjonarza i najlepiej pomyślaną z ekumenicznego punktu widzenia.
Inny eksperyment został zainicjowany przez Joint Liturgical Group (JLG) dla kościołów anglikańskich, metodystycznych, baptystycznych i reformowanych w Anglii i Irlandii, proponując w 1990 roku poprawioną edycję, która przyjmuje czteroletni cykl czytań niedzielnych, wykorzystując synoptyki z pierwszych trzech lat i według Jana czwartego - i nie oferuje „kontrolowanego” czytania w przeciwieństwie do Ordo Lectionum i LOR.
Trudno mówić o wyjątkowej pozycji Kościoła prawosławnego , biorąc pod uwagę, że każdy Kościół prawosławny zajmuje inne stanowisko wobec ekumenizmu. Różnorodność stanowisk nie jest bez związku z z natury kolegialną i soborową strukturą prawosławia, ponieważ składa się z pięciu patriarchatów , czternastu autokefalicznych kościołów.
Jeśli chodzi o Kościoły greckie są zainteresowane, a do wspólnej deklaracji z Bartłomieja Konstantynopola w 2000 roku, te Kościoły generalnie rozważyć Kościół rzymskokatolicki Apostolskiego być herezja (lub, co najmniej z innowierstwo wynikające ze schizmy w 1054 roku , a nawet od czasu Soboru Chalcedońskiego , którego zawarcia odmówiła w sprawie kolegialnego prymatu Patriarchatu Konstantynopola.
To twierdzenie eklezjologiczne jest właśnie głównym przedmiotem konfliktu z Kościołem katolickim. Jeśli wszystko prawosławny zgadzają się uznać prymat cześć Patriarchy Zachodu (do papieża z Rzymu ) kolegialnie z Patriarchą Konstantynopola (bo Rady 451), nie rozumieją tego prymatu jako pojedynczy prymatu. I jurysdykcja nad innymi biskupami. Ponadto w sprawach doktrynalnych zasadą w Kościele prawosławnym nie jest decydowanie w pojedynkę, ale zawsze kierowanie się radą rówieśników i decydowanie z nimi: „Duchu Święty i my zdecydowaliśmy, że…”.
Rozbieżności doktrynalneW przypadku Kościołów prawosławnych różnice teologiczne z Kościołem katolickim wynikają z następstwa pierwszych siedmiu soborów. 3 th , 4 th i 8 th rady ekumeniczne byli obserwowani przez schizmy i założenia dysydent kościoła. Kościoły prawosławne nie mogą uznać soborów, które zwołał papież bez odwołania się do innych patriarchów (a zatem, według Kościoła prawosławnego, w przypadku braku soborowości, która zachęca Ducha Świętego do inspirowania ich decyzji).
Stosując tę samą zasadę, epoka, jakkolwiek może wierzyć oświecona, nie może działać i decydować, nie będąc w harmonii z poprzednimi epokami: jest to zasada tradycji, która rządzi całym życiem Kościołów prawosławnych.
Prawosławni uważają w tym temacie za nieważny i nieważny Sobór Watykański I, na którym podtrzymywany jest dogmat o nieomylności papieża , którego argumentację kwestionują. Zgodnie ze stanowiskiem prawosławia to Kościół jako całość w swej soborowości jest nieomylny i nie jest jedyną osobą Papieża. Wręcz przeciwnie, prawosławni uważają, że izolacja Papieża poza kolegium innych patriarchów (po schizmie, ale także upadku Cesarstwa Rzymskiego) jest przyczyną dogmatycznych zmian (takich jak czyściec, niepokalane poczęcie, papieski nieomylność), którą Kościół prawosławny uważa za heretyków.
Kościoły prawosławne, zaniepokojone swoją kolegialnością i autonomią, wycofały się z przedsięwzięcia Ekumenicznego Przekładu Biblii (TOB) z obawy przed żądaniami doktrynalnymi. Udział prawosławnych był skuteczny, ale niezbyt ważny ze względu na to, że była wśród nich niewielka liczba egzegetów francuskojęzycznych, a tekstem podstawowym był tekst hebrajski, a nie grecki tekst Septuaginty (który stanowi odniesienie wersja dla wszystkich prawosławnych) oraz z powodu nieporozumień dotyczących niektórych wyborów tłumaczeniowych i pewnych komentarzy dotyczących Nowego Testamentu. Jednak w 1961 roku weszli do WCC pod warunkiem potwierdzenia trynitarnej . To twierdzenie początkowo ograniczało unitarian, którzy byli założycielami WCC .
Rosyjski teolog prawosławny Władimir Sołowiew ( 1853 - 1900 ) zbadał kwestię jedności chrześcijan. Miał nadzieję na pojednanie eschatologiczne , w obliczu zagrożenia ze strony Antychrysta , Kościołów Jana (prawosławnego), Piotra (katolickiego) i Pawła (protestanckiego), w którym widział trzy uzupełniające się przejawy jednej wiary i doświadczenia. ubóstwianie, drogie teologii Grégoire Palamas . Jednak ten teolog jest mało rozpoznawany, a nawet bardzo krytykowany w Kościele prawosławnym (z jednej strony ze względu na jego sofiologię , z drugiej strony z uwagi na Kościół katolicki).
Kwestia terytoriówKońcu komunizmu towarzyszyła duchowa odnowa Kościoła prawosławnego w krajach Wschodu, podobnie jak w Rosji, oraz okazja do nowych konfliktów z Kościołem katolickim. Główna współczesna podstawa do sporów wywodzi się z ortodoksyjnego rozumienia rozmieszczenia diecezji . Rzeczywiście, niektórzy prawosławni postrzegają ewangelizację katolicką w Rosji jako formę prozelityzmu, która nie respektuje podziału diecezji. Ten konflikt między Kościołem prawosławnym a Kościołem katolickim wiąże się z krytyką roszczenia Kościoła rzymskokatolickiego do jurysdykcji powszechnej, co jest sprzeczne z prawosławną eklezjologią, która widzi w niej byłego patriarchatu Rzymu, to znaczy jako mającego jurysdykcja tylko w Europie Zachodniej. Rzeczywiście, prawosławni krytykują to rozumienie, które papiestwo ma samo w sobie, już nie tylko jako patriarchat Rzymu, ale jako super-diecezja, która obejmowałaby inne diecezje.
Kościoły prawosławne były często kręgosłupem nacjonalistycznych roszczeń w czasach centralnych imperiów, a także Związku Radzieckiego . W krajach takich jak Rumunia i Ukraina Cerkiew rywalizowała z Kościołami unickimi - obrządkiem wschodnim, ale rzymskokatolickimi - głównie dlatego, że były ideologicznym instrumentem podziału narodowości między różnymi krajami. Podział miejsc kultu między unitów i prawosławnych stanowił problem po upadku komunizmu; te w rzeczywistości były czasami konfiskowane przez Kościoły prawosławne w związku z szansą podziału Polski , Ukrainy lub ustanowienia komunizmu . Kościoły unickie szczególnie ucierpiały z powodu prześladowań chrześcijaństwa w krajach komunistycznych, podejrzewanych o szpiegostwo z powodu ich związków z Zachodem i Rzymem.
Duża część prawosławnych osiadłych na Zachodzie, a zwłaszcza we Francji, w Paryżu, w Sainte-Geneviève-des-Bois i na Riwierze, przybyła z „białą” emigracją rosyjską (zwolennicy ostatniego cara i wrogo nastawieni ustanowienie komunizmu). Trzeba też wziąć pod uwagę społeczność rumuńską, która zawsze miała uprzywilejowane stosunki z Francją. Ponadto wielu wschodnich chrześcijan z krajów arabskich i kościołów niechalcedońskich osiedliło się we Francji, na przykład wielu Chaldejczyków osiedliło się w Sarcelles pod Paryżem lub w Brukseli w Belgii, uchodźcy od wojny w Iraku w 2003 r. Ta ortodoksyjna diaspora w Europa Zachodnia ma niewątpliwie wartość dla ekumenizmu, ponieważ dzieli wspólny świat z Kościołem katolickim i protestanckim.
Czasami to spory jurysdykcyjne między patriarchatami prawosławnymi odbijają się na dobrym funkcjonowaniu dialogu ekumenicznego, dlatego Moskwa w 2008 roku wycofała się z Konferencji Kościołów Europejskich z powodu sporu o wpływy z Konstantynopolem na temat Estonii .
Zmiana postrzegania dialogu ekumenicznegoSzybki rozwój doktrynalny, jakiego doświadczyły niektóre Kościoły w sferze protestanckiej, w szczególności w kwestii wyświęcania kobiet na kapłaństwo lub biskupstwo, a nawet w kwestii homoseksualizmu, został bardzo źle przyjęty przez Kościoły prawosławne. w szczególności najważniejszy, Patriarchat Moskiewski. W ten sposób9 września 2010Metropolita Hilarion z Wołokołamska , przewodniczący departamentu stosunków zewnętrznych patriarchatu moskiewskiego, w przemówieniu bardzo zauważonym, a czasem bardzo źle przyjętym, wygłasza przed arcybiskupem Canterbury Rowana Williamsem bardzo krytyczne przemówienie na temat ewolucji Komunii św. Anglikanie , mówiąc o tworzeniu się poszerzającej się przepaści między „liberałami” a „tradycyjnymi”, mówił w 2010 roku o realnych zagrożeniach dla całego dialogu między prawosławnymi a anglikanami.
Faktycznie, Rosyjski Kościół Prawosławny zerwał kontakty z Kościołem Episkopalnym Stanów Zjednoczonych w 2003 r., A Kościołem Szwecji w 2005 r. Kościoły prawosławne również potępiają ryzyko, że Światowa Rada Kościołów stanie się zwykłym forum. idei bez specyficznie chrześcijańskiej podstawy teologicznej i gdzie „wspólna modlitwa stawałaby się coraz trudniejsza i ostatecznie niemożliwa”.
Pojawienie się Benedykta XVI jest często wymieniane jako bodziec do ocieplenia stosunków między prawosławnymi a katolikami, nawet jeśli rzeczywisty postęp następuje bardzo powoli. Metropolita Hilarion z Wołokołamska przewiduje zatem formy wspólnego działania, które określa jako „sojusz strategiczny”, zwłaszcza w dziedzinie walki z sekularyzacją i nową ewangelizacją .
Niektórzy katolicy będą kwestionować Sobór Watykański II , albo z powodów doktrynalnych (uznanie wolności religijnej przez Sobór, ekumenizm, gdzie znajdujemy również, zgodnie ze świadectwem Yves Congara, pewne implikacje polityczne, które od dawna wyznawali niektórzy z podzielonych, niektóre Ultramontaninem , maurassiennes ), albo z powodu ich zaangażowania w obchody Łacińskiej i według Mszału rzymskiego św Piusa V . Jednym z ich związków ołowiu, M gr Marcel Lefebvre , założyciel Towarzystwa Świętego Piusa X zerwał z Rzymu w 1988 roku przez czterech biskupów zamawiania pomimo zakazu, który został złożony do niego, a zatem jest ekskomunikowany latae sententiae . Jeśli ekskomunika czterech biskupów FSSPX została zniesiona w 2009 r., Negocjacje w sprawie zbliżenia zostały przerwane przez prefekta Kongregacji Nauki Wiary w 2012 r. W obliczu uporczywego odmawiania uznania Soboru przez Bractwo.