anglikanizm

Anglikanizm jest wyznanie chrześcijańskie jest gotów zarówno katolickich i Reformatów , obecny głównie w kraju, kultury języka angielskiego , w tym wszystkich byłych kolonii brytyjskich , ale także brytyjskich ziem Polonii na całym świecie. Słowo „anglikański” został użyty po raz pierwszy w XIX -tego  wieku . Poza Anglią anglikanie są czasami nazywani „episkopalami”, dotyczy to szczególnie Stanów Zjednoczonych . Pochodzenie tej nazwy wraca do decyzji angielskiego króla Henryka VIII w XVI -tego  wieku , do zerwania z papieżem ze względów politycznych i teologicznych poprzez akt supremacji ( 1534 ). Oryginalnie doktryna anglikańska jest określona w trzydziestu dziewięciu artykułach ( Bill of XXXIX Article ), które od dawna mają imperatywną wartość. Zakres pomiędzy pozycjami doktrynalnych następnie rozszerzyły się i powoduje powstanie licznych klasyfikacjach ( Wysokiego Kościoła , dolnym kościele , Broadchurch , anglokatolicyzm , Ewangelizacja, etc.).

Nazywamy „Komunią anglikańską” grupę kilku autokefalicznych kościołów teologii anglikańskiej, które w ten sposób twierdzą, że są w pełnej komunii (doktrynalnej, duchowej, biskupiej, sakramentalnej ). Światowa Komunia Anglikańska reprezentuje około 85 milionów wiernych. Zarządzanie jej kościołami powierza się synodom, w których uczestniczą wybrani biskupi, duchowni i świeccy.

Czasami przedstawiane jako via media (środkowa droga) między katolicyzmem a protestantyzmem , Kościoły Wspólnoty Anglikańskiej twierdzą, że są zarówno katolickie, jak i reformowane  : katolickie (nie będąc rzymskim), ponieważ uważają się za ciągłość z sukcesją apostolską i zreformowane ponieważ trzymają się zasad teologicznych wynikających z reformacji protestanckiej , w szczególności centralnego miejsca Pisma Świętego i celebracji liturgicznych w języku narodowym .

Dopóki współistnienie między uspokajała takich stanowisk rozbieżnych uznano swoistość anglikanizmu, anglikański Komunia ma od końca XX th  wieku poddana szczelność silny w niektórych kwestiach, w tym ordynacji kobiet i pozycji w stosunku do homoseksualizmu .

Etymologia

Słowo „anglikański” pochodzi od średniowiecznego łacińskiego wyrażenia ecclesia anglicana , poświadczonego w 1246 roku, co oznacza „kościół angielski”. Przymiotnik „anglikański” w ten sposób podane do Kościoła Anglii nie była zatem wymyślone przez króla Henryka VIII. Ponadto, jest tylko mało używany w XVI E  wieku do wyznaczenia tego kościoła: w tekstach prawnych odnoszących się do kościoła z siedzibą w Anglii, jeden nie przeszkadza to opisać; Kościół anglikański jest wystarczający, chociaż termin „protestancki” jest również używany w dokumentach dotyczących sukcesji królów angielskich i kwalifikacji wymaganych dla tej godności. W akcie unii z Irlandią z 1800 roku , który utworzył „Zjednoczony Kościół Anglii i Irlandii”, określono, że jest to „Protestancki Kościół Episkopalny”, podkreślając tym samym różnicę w stosunku do konstytucji prezbiteriańsko-synodalnej, która obowiązywała w Kościele. Szkocji .

Słowo „anglikański” rozpoczyna się w międzyczasie używać XIX th  century.

Historia

Fundacja: rola monarchii brytyjskiej

W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w Europie kontynentalnej, rozdział między Kościołem anglikańskim a papiestwem jest mniej teologicznymi kłótniami niż względami politycznymi.

Król Anglii Henryk VIII , który do tej pory cieszył się niesłabnącym poparciem papiestwa, poślubił Katarzynę Aragońską w 1509 roku . Bez męskiego dziedzica, a ponadto zakochany w swojej kochanki Annie Boleyn , wysłał do papieża w 1527 r. prośbę o unieważnienie małżeństwa. Doznawszy w 1530 r. definitywnej odmowy Klemensa VII z powodów politycznych, w następnym roku ogłosił się „  Najwyższą Głową Kościoła i Duchowieństwa Anglii  ” i zerwał wszelkie stosunki dyplomatyczne z Rzymem.

Niemniej jednak względy polityczne wiążą się z tymi osobistymi sprawami: duchowa moc papieża wpływa na poddanych Henryka VIII. Henryk VIII widział w swoim małżeństwie z wdową po swoim bracie, nieżyjącym już księciu Arturze, boski zły omen, omen wzmocniony brakiem męskich potomków. To nie tylko kłótnia polityczna, ale także złożone rozważania teologiczne skłoniły Henryka VIII do unieważnienia małżeństwa: w tamtych czasach nieojcowanie męskiego dziedzica było postrzegane jako kara boska, co oznacza reakcję nie tylko polityczną, ale i polityczną. także teologicznie . Można wtedy ogłosić „królewski rozwód”: gdy tylko jego związek z Katarzyną Aragońską zostanie unieważniony przez nowego arcybiskupa Canterbury , Thomasa Cranmera , Henryk VIII poślubia swoją ulubioną23 maja 1533.

Jednak dopiero w 1559 roku, wraz z osadą elżbietańską , sytuacja religijna w Anglii zaczęła się stabilizować, a anglikanizm naprawdę ukształtował się, zwłaszcza wraz z całkowitym wprowadzeniem Modlitewnika Powszechnego . Od tego czasu w Szkocji i Irlandii powstawały kościoły siostrzane.

Pojawienie się różnych prądów duchowych

Od 1633 do 1640 arcybiskup Canterbury William Laud będzie próbował wprowadzić politykę standaryzacji religijnej. Jest odrzucany przez nonkonformistów , w szczególności przez purytan, którzy chcą dokończyć reformację w Anglii. Jest to jedna z przyczyn Pierwszej Rewolucji Angielskiej . Od przywrócenia monarchii w anglikanizmie mierzą się ze sobą dwie grupy: ruch Haute Église , który broni wznowienia polityki standaryzacji oraz ruch równoleżnikowy , znany jako Basse Église , który chce szerszego otwarcia, zwłaszcza w kierunku -konformiści. Od 1643 do 1648 roku angielski parlament odbył serię spotkań w Opactwie Westminsterskim w celu wyjaśnienia kwestii kultu, doktryny, rządu i dyscypliny w Kościele Anglii. Wśród owoców tego zgromadzenia w Westminster , Westminsterskie Wyznanie Wiary , zreformowane wyznanie wiary zgodne z kalwińską tradycją teologiczną , zostało napisane w 1646 r. i szeroko przyjęte przez Kościół Anglii , a także Kościół Szkocji . Będzie to miało duży wpływ na kościoły prezbiteriańskie na całym świecie. Kalwiński wyznanie wiary zostało jednak unieważnione przez parlament po restauracji, za panowania Karola II w 1660 r.

Podczas XVIII th  wieku i pierwszej połowie XIX th  wieku, anglikanizm przeżywa fazę intensywnego ożywienia religijnego , które pojawiło się ewangelicki anglikański, ale także fundament metodyzmu . W przeciwieństwie do tego, przy przepływie Oxford, część anglikanów Wysokiego Kościoła zwrócił się do ożywienia tradycji apostolskiej i utworzył nowy ruch, Tractarianism który następnie stał anglokatolicyzm .

Wreszcie, w tradycji rodzącego się liberalnego protestantyzmu , wyłania się ruch, który nazywa się Broad Church .

Formacja Wspólnoty Anglikańskiej

Od XVII th  century XIX th  century anglikańskie kościoły wdrożyć działalność misjonarza coraz ważniejszą. Powstające w koloniach wspólnoty stopniowo uzyskują niezależność i tworzą autonomiczne kościoły. Władca brytyjski sprawuje oficjalny urząd tylko w Kościele Anglii (ma także, w mniejszym stopniu, Kościół Szkocji , który jest kościołem prezbiteriańskim, a nie anglikańskim).

Stopniowo pojawiają się struktury konsultacji między różnymi kościołami anglikańskimi: pierwsza konferencja w Lambeth miała miejsce w 1867 r. za namową arcybiskupa Canterbury Charlesa Thomasa Longleya . Dwadzieścia lat później kościoły zgadzają się co do czterech podstawowych punktów, które tworzą rodzaj definicji tożsamości anglikańskiej. Porozumienia te, które pozostaną jako Chicago-Lambeth Quadrangle , stanowią również podstawę anglikańskich doktryn ekumenizmu .

Pierwsza anglikańska katedra poza Wyspami Brytyjskimi

To właśnie w Kanadzie, a dokładniej w Quebec City, zbudowano pierwszą anglikańską katedrę poza Wyspami Brytyjskimi. Poświęcony w 1804 r. jest pierwszym budynkiem, który został zbudowany poza Wyspami Brytyjskimi i służył jako katedra anglikańska. Dwóch brytyjskich oficerów opracowało plany budynku.

Organizacja Kościołów i Komunia Anglikańska

Funkcjonowanie synodalne

Różne Kościoły tworzące Wspólnotę Anglikańską noszą nazwę prowincji kościelnych i każdy z nich ma swoje własne zasady działania. Istnieje jednak wiele wspólnych cech.

Jednostką odniesienia jest diecezja , na czele której stoi biskup mianowany i kontrolowany przez synod generalny.

Obejmuje różne parafie zorganizowane w dekanatach . Każda parafia jest utrzymywana przez księdza (w języku angielskim księdza ), pod kierownictwem biskupa.

Ważną różnicą w stosunku do Kościoła rzymskokatolickiego jest to, że na wszystkich poziomach, począwszy od dekanatu, zarządzanie Kościołem powierzone jest synodom, w których uczestniczą wybrani duchowni i świeccy: synod dekanatowy, synod diecezjalny i wreszcie synod generalny, który dotyczy cała woj. Ta ostatnia jest trójizbowa, z izbą biskupów, izbą duchownych i izbą świeckich (z wyjątkiem Kościoła Episkopalnego Stanów Zjednoczonych , posiadającego dwie izby: izbę biskupów i izbę zastępców – diakonów, księży, świeckich ). W zależności od charakteru poruszanych spraw, wymagane są różne typy większości, a nawet zgoda biskupa odpowiedzialnego za diecezję.

Komunia Anglikańska

Wspólnota Anglikańska to zbiór Kościołów anglikańskich i episkopalnych (mówimy „prowincje”) w komunii z arcybiskupem Canterbury , obecny w 170 krajach i liczący 85 milionów członków. Komunia anglikańska, podobnie jak Kościół prawosławny, jest komunią autokefalicznych , ale współzależnych kościołów . Chociaż na całym świecie istnieje kilka kościołów anglikańskich, jak ma to miejsce w przypadku Kościoła rzymskokatolickiego (obecnego we Francji, Hiszpanii itp.) lub Kościoła prawosławnego (obecnego w Rosji, Serbii itp.), jest to tylko jeden Kościół. Zrzeszają się we wspólnocie anglikańskiej, w której Kościół anglikański i jego prymas, arcybiskup Canterbury , cieszą się jedynie prymatem honorowym. Kościoły te są w pełnej komunii (doktrynalnej, duchowej, biskupiej, sakramentalnej ).

Wpływy geograficzne i różnorodność statusów

Wspólnota Anglikańska ma 40 prowincji kościelnych, z których wszystkie są współzależnymi kościołami. Znajdziemy tam :

  • historyczne kościoły Wysp Brytyjskich ( Anglia , Walia , Szkocja i Irlandia , ta ostatnia odpowiada całej wyspie);
  • kościoły pokrywające się z terytorium państwa (jak w Kanadzie czy w Ugandzie);
  • ale także kościoły obejmujące terytorium kilku narodów (takie jak Kościół Prowincji Oceanu Indyjskiego lub Prowincji Afryki Środkowej).

Istnieje również pięć małych kościołów zakwalifikowanych jako pozaprowincjalne, które są bezpośrednio połączone z siedzibą metropolitalną Canterbury .

Ze wszystkich tych kościołów tylko Kościół anglikański nadal ma status religii państwowej .

Arcybiskup Canterbury

Arcybiskup Canterbury jest mianowany przez komisję królewską, a wyniki są przedstawiane premierowi Wielkiej Brytanii działającemu w imieniu suwerena, który z urzędu jest gubernatorem Kościoła anglikańskiego .

Ze względów historycznych arcybiskup Canterbury ma formę prymatu honorowego nad innymi biskupami anglikańskimi ( Primus inter pares ). Nie sprawuje jednak żadnej władzy nad siostrzanymi kościołami Wspólnoty Anglikańskiej. Uważany jest za duchowego przywódcę komunii anglikańskiej i gwaranta jej jedności (podkreślając jednak, że w praktyce, zarówno dla anglikanów, jak i dla prawosławnych, żaden mężczyzna/kobieta nie może pełnić roli „gwaranta” jedności”; Duch Święty jest gwarantem widzialnej i duchowej jedności Ciała Chrystusa, którym jest Kościół). Od21 marca 2013urząd ten sprawuje były biskup Durham, Justin Welby .

Aż do XX -go  wieku, Arcybiskupi Canterbury posiadaniu urzędu aż do ich śmierci. Od tego czasu stało się zwyczajem, że przechodzą na emeryturę, czasami po przekroczeniu granicy wieku 72 lat, wspólnej dla biskupów anglikańskich, czasami nawet wcześniej. Interwencje byłych arcybiskupów Canterbury, takich jak George Carey od 2003 roku, często mają pewien wpływ na świat anglikański. Bywają też krytykowani za to, że kłócą się z obecnym piastującym urząd.

Instrumenty jedności

Wspólnota Anglikańska nie posiada organu zarządzającego, ponieważ kościoły, które ją tworzą, są autonomiczne. Współpracuje z kilkoma instancjami, które umożliwiają spotkanie przedstawicieli kościołów członkowskich komunii:

Władze te zapewniają formę konsultacji i współpracy, aby zapewnić zachowanie pewnej jedności w sprawach doktryny i dyscypliny sakramentów . Razem z arcybiskupem Canterbury te trzy przypadki są znane jako instrumenty jedności lub narzędzia komunii . Mogą głosować nad rezolucjami, ale nie mają one mocy kanonicznej dla kościołów członkowskich.

Równowaga sił między trzema „instrumentami komunii” ewoluowała od czasu ich powstania: coraz większego znaczenia nabiera anglikańska rada konsultacyjna, której forma jest najbardziej zbliżona do funkcjonowania synodalnego. Ten rozwój jest krytykowany przez niektórych naczelnych, którzy postrzegają go jako narzędzie promowania liberalnego programu.

Konferencja Lambeth

Konferencja Lambeth zrzesza wszystkich biskupów komunii pod przewodnictwem arcybiskupa Canterbury, który daje jej istotną wagę symboliczną. Odbywa się dziesięć lat od 1867 roku. Konferencja podejmuje uchwały, które nie mają charakteru kanonicznego, ale na ogół mają silny wpływ na rozwój komunii. W ten sposób konferencje w 1978 i 1988 roku zatwierdziły możliwość wyświęcania kobiet na kapłanów, a następnie biskupów przez niektóre kościoły wspólnoty . W 1998 roku stwierdzono, że „praktyka homoseksualna jest niezgodna z Pismem Świętym”, podczas gdy konferencja w 2008 roku pokazała, że ​​kościoły wspólnoty są bardzo podzielone, ponownie w kwestii homoseksualizmu .

Anglikańska Rada Doradcza

Od 1968 r. rada ta spotyka się w odstępach dwu- lub trzyletnich przedstawicieli biskupów, duchowieństwa i świeckich całej Wspólnoty. Ma tendencję do odgrywania coraz większej roli.

Anglikańska Konferencja Prymasów

Konferencja Prymasów spotyka się mniej więcej co dwa do trzech lat od 1978 roku.

W lutym i kwiecień 2010dwóch prymasów anglikańskich ujawniło publicznie swój sprzeciw wobec ewolucji układu sił między instrumentami komunii: rzeczywiście oskarżają „Stały Komitet” Wspólnoty Anglikańskiej, wywodzący się z rady doradczej, o dążenie do zastąpienia drugiego instrumenty komunii w celu promowania programu liberalnego wbrew decyzjom konferencji naczelnych.

Niezdolność władz komunistycznych do powstrzymania liberalnej ewolucji Kościoła episkopalnego w Stanach Zjednoczonych generuje znaczne napięcia. Pojawia się linia podziału, w ramach której prymasy Globalnego Południa bojkotują konferencję prymasów w Dublinie w 2011 roku. W sumie ponad jedna trzecia prowincji Wspólnoty nie wysyła swojego przedstawiciela.

Anglikańskie Towarzystwo Użytkowe

Rolą tej organizacji jest wspieranie Ordynariatu Anglikańskiego, ewangelizacja i promocja anglikanizmu.

Doktryna

Status i rola duchowieństwa

Kościoły anglikańskie zachowały trzy posługi wczesnego Kościoła, a mianowicie: diakonatu , kapłaństwa i episkopatu . Nawiązując do zwyczajów innych kościołów protestanckich i prawosławnych, anglikanizm nie uznaje celibatu kapłańskiego  : w przeciwieństwie do zasady obowiązującej w Kościele rzymskokatolickim , wszyscy duchowni mają prawo do zawarcia małżeństwa i zawarcia małżeństwa, posiadania dzieci, zarówno przed, jak i po święceniach . Niektórzy, zwłaszcza ci o skłonnościach anglo-katolickich , decydują się jednak żyć swoją posługą, zobowiązując się do celibatu.

W większości kościołów anglikańskich możliwe jest również wyświęcenie kobiet na kapłanów, a nawet biskupów w piętnastu kościołach Wspólnoty Anglikańskiej – zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Szkocji, Kanadzie czy Nowej Zelandii. Synod Generalny w Yorku w lipcu 2008 roku głosowali na przedłużenie tego zdolność do Anglii. Ale ta propozycja została ostatecznie odrzucona w głosowaniu20 listopada 2012 r.. Został ostatecznie przyjęty na Synodzie Generalnym Kościoła Anglikańskiego w dniu13 lipca 2014, otwierając teraz posługę biskupią dla kobiet. Ten środek synodu został ratyfikowany przez parlament, podpisany przez królową i ponownie zatwierdzony przez synod generalny, zebrany w dniu17 listopada 2014. Tak więc 26 stycznia 2015 r. zostaje konsekrowana biskup Libby Lane, pierwsza kobieta (która od tego czasu została biskupem Derby).

Sakramenty

Zgodnie z doktryną założycielską z trzydziestu dziewięciu artykułów , kościoły anglikańskie sprawują dwa sakramenty  : chrzest i Eucharystię , a także pięć innych obrzędów sakramentalnych: bierzmowanie , małżeństwo , namaszczenie chorych , spowiedź i święcenia . Tylko te pierwsze są faktycznie uważane za ustanowione przez samego Chrystusa i świadczące o pełnym przywiązaniu do religii. Z czasem poszerzył się zakres stanowisk doktrynalnych w sprawie sakramentów. Od XIX th  wieku, niektóre Anglo-katolicy wierzą, że istnieje wiele oryginalnych siedem sakramentów.

To dlatego współistnieje wielka różnorodność stanowisk doktrynalnych dotyczących Eucharystii. Niektórzy anglikanie uważają Eucharystię za zwykłą pamiątkę, inni trzymają się mniej lub bardziej mocnej formy rzeczywistej obecności Chrystusa w chlebie i winie, wiedząc, że trzydzieści dziewięć artykułów wyraźnie odrzuca doktrynę przeistoczenia , ale większość podpisuje się pod duchowym obecność - bardzo realna obecność sama w sobie, jak łatwo wskazują teologowie kalwińscy.

W niedziele (a nawet w dni powszednie) sprawowana jest Eucharystia według tej samej struktury, co w innych tradycyjnych Kościołach. Zgodnie z tradycją pierwotnego Kościoła wierni przyjmują komunię pod dwoma rodzajami .

Liturgia

Wspólnota anglikańska nie ma jednolitej liturgii, jednak wspólnym odniesieniem jest Modlitewnik Powszechny. Od czasu pierwszego wydania w 1549 r. (pierwsza wersja z 1544 r. była mniej nacechowana przez reformację), pod przewodnictwem arcybiskupa Canterbury Thomasa Cranmera , przeszła liczne korekty (zwłaszcza w 1559 i 1662 r.), tłumaczenia i lokalne adaptacje. kościoły siostrzane.

Co ciekawe dla francuskojęzycznych członków Rzeczypospolitej lub przedstawicieli byłych kolonii angielskich, Modlitewnik Powszechny został przetłumaczony na język francuski w 1662 r. przez Jersiaisa Jeana Le Vavasseura.

Rewizje Modlitewnika Powszechnego mogą mieć istotny wpływ na liturgię, ale także na doktrynę. W ten sposób rewizja z 1976 roku była jedną z przyczyn ciągłego ruchu anglikańskiego , schizmy w Kościele Episkopalnym w Stanach Zjednoczonych .

Pod wpływem ruchu liturgicznego Kościół anglikański wprowadził w 1980 roku konkurenta dla Book of Common Prayer , Alternatywną Księgę Służby , której stosowanie szybko rozprzestrzeniło się w parafiach, zanim stało się nią – nawet od 2000 roku zastąpione serią książek o nazwie Common Worship .

Zamiast tego organizacje anglikańskie, takie jak The Prayer Book Society, promują utrzymanie tradycyjnych ksiąg liturgicznych, a także opowiadają się za utrzymaniem oryginalnej doktryny anglikańskiej. Ubolewają nad marginalizacją Modlitewnika Powszechnego z 1662 r. i starają się zapewnić dostęp jak największej liczbie osób.

Jednocześnie niektóre parafie anglo-katolickie posługują się odpowiednio dostosowanymi tłumaczeniami mszału rzymskiego : są to mszał angielski i mszał anglikański. Niektóre liturgie anglo-katolickie są bardzo zbliżone do obecnej formy rytu rzymskiego lub jego formy trydenckiej ), a nawet do rytu Sarum przed reformacją.

Wreszcie anglikanizm może przybrać formę kulturową bardziej dostosowaną do języka angielskiego w krajach członkowskich Wspólnoty Narodów, a nawet w Kanadzie, gdzie jest zabarwiony francuskim, między innymi w anglikańskiej diecezji Quebec, a nawet w Kanadzie. język jest wyświetlany na stronach internetowych diecezji.

Anglikańska tradycja muzyczna

Historia anglikańskiej muzyki kościelnej
  • W latach 30. XVI wieku, po odłączeniu się od Kościoła katolickiego, liturgię łacińską zastąpiły teksty i modlitwy w języku angielskim. Thomas Cranmer wprowadził Modlitewnik Powszechny w 1549 roku. Zmiany te wpłynęły na muzykę religijną, a tradycyjne pieśni łacińskie po raz pierwszy śpiewano po angielsku. Nastąpił okres wielkiej kreatywności, a okres Tudorów wytworzył obfitość muzyki na anglikańskie nabożeństwa.
  • Za panowania Elżbiety I re , muzycy z Kaplicy Królewskiej zostali poproszeni o wykazanie, że nowa religia, protestantyzm, nie mogła zazdrościć staremu katolicyzmowi pod względem wspaniałości i wielkości; wśród nich zachowaliśmy nazwiska Thomasa Tallisa , Roberta Parsonsa i Williama Byrda .
  • Podczas angielskiej wojny domowej wpływy purytanów stały się dominujące w Kościele Anglii. Muzyka kościelna przyjęła wówczas prostszy styl. W ramach restauracji (od 1660 r.) do nabożeństw wprowadzono angielską muzykę barokową, przy akompaniamencie instrumentów smyczkowych i dętych. Koniec XVII th  century kompozytora Henry'ego Purcella , który był organistą w momencie Kaplicy Królewskiej i Westminster Abbey , napisał wiele pieśni i muzyki towarzyszących nabożeństwa.
  • Podczas okresu gruziński , Haendel był kompozytorem wielkie znaczenie, za repertuarze pieśni i piosenek, choć nigdy nie zajmował stanowiska w Kościele.
  • Około 1839 roku w Anglii nastąpiło odrodzenie muzyki chóralnej, częściowo napędzane przez Ruch Oksfordzki , który chciał, aby Kościół Anglikański powrócił do praktyk liturgicznych wywodzących się z katolicyzmu (patrz akapit poniżej). Wśród kompozytorów działających w tym czasie znajdziemy Samuela Sebastiana Wesleya , Charlesa Villiersa Stanforda . Bieżący katalog anglikański utrzymuje wielu wspaniałych utworów na chór i organy powodu muzyków pod koniec XIX -go  wieku i na początku XX -go  wieku, takich jak Thomas Attwood Walmisley , Charles Wood , Thomas Tercjusz Noble, bazylia Harwood i George Dyson .
Tradycyjny śpiew gregoriański
  • Pierwszy odnotowany anglikański śpiewnik The Book of Common Praier , wydany w 1550 roku, jest dziełem ważnego wówczas kompozytora, Johna Merbecke, który miksował pieśni z repertuaru gregoriańskiego z własnymi utworami. Przyjął sylabiczne śpiewy, takie jak te autorstwa Marcina Lutra , ale notacja muzyczna pozostała w neumie . Melodie chorału gregoriańskiego są rozpoznawalne, ale zniekształcone, na przykład ta Sursum corda (wersja anglikańska, po angielsku, 1550) [ posłuchaj online ]
  • W wyniku kolejnych rewizji Modlitewnika Powszechnego śpiewnik Merbeckego został przerwany. Następnie, w XVII -tego  wieku, korzystanie z chorału zniknęły całkowicie pod wpływem anglikański trendu kalwiński .
  • W latach 40. XIX wieku stara zapomniana tradycja została na nowo odkryta przez ruch oksfordzki, a książka Merbeckego i jego pieśni z chorału gregoriańskiego zostały ponownie wprowadzone do liturgii anglikańskiej. Jednak większość diecezji śpiewała te hymny z akompaniamentem jednoorganowym lub czterogłosową harmonizacją zamiast pieśni jednogłosowej . Ta ostatnia była zbyt uproszczona, aby wierni ją zaakceptowali.
  • W drugiej połowie XIX th  wieku, przywrócenie chorału gregoriańskiego z autentycznego przez mnichów z opactwa Saint-Pierre de Solesmes pomógł poprawić katalogu liturgiczny śpiew anglikański. W Anglii w 1888 r. założono „Stowarzyszenie muzyki chorałowej i średniowiecznej”, aby promować studia i publikacje w tej dziedzinie. W Stanach Zjednoczonych pastor Charles Winfred Douglas († 1944) kontynuował, aż do śmierci, publikowanie dużej liczby utworów choraograficznych inspirowanych reformą Solesmesa, tak że praktyka śpiewu chorwackiego w Ameryce stała się częstsza niż w Anglii.
  • Ostatnie wydarzenia: Ekumenizm otworzył nowe drzwi. Tak więc chór Christ Church St Laurence w Sydney wykonuje podczas niedzielnych nabożeństw śpiewy gregoriańskie, a także polifonie po łacinie pod kierunkiem Neila McEwana ( Uniwersytet Sydney ), specjalisty od chorału gregoriańskiego.

Umowy ekumeniczne i międzykomuniowe

W Komunii Anglikańskiej jest zobowiązana do ekumenizmu , którego jest głównym graczem od początku XX -go  wieku. Jego pozycja doktrynalna rzeczywiście pozwala mu odgrywać rolę „pomostu” między katolikami a protestantami. Kościoły anglikańskie są w szczególności częścią Światowej Rady Kościołów .

Stosunki z Kościołem katolickim

Po rozmowach w Mechelen w latach 20., które pozostały bez kontynuacji, od 1967 r. wznowiono dialog z Kościołem rzymskokatolickim w ramach Międzynarodowej Komisji Anglikańsko-Rzymskokatolickiej . Dialogowi temu sprzyjały pierwsze kontakty między papieżami i arcybiskupami Canterbury oraz publikacja Dekretu o ekumenizmie Unitatis redintegratio na Soborze Watykańskim II . W rzeczywistości stwierdza się, że „Wśród tych, które częściowo zachowują tradycje i struktury katolickie, Wspólnota Anglikańska zajmuje szczególne miejsce”.

Kościoły anglikańskie twierdzą, że są zarówno katolickie, jak i reformowane , a anglikanizm jest często przedstawiany jako pośrednik między katolicyzmem a protestantyzmem. Przedstawiają się jako Kościoły nierzymskokatolickie, ponieważ chcą być w ciągłości z Tradycją (a więc patrystyka jest bardzo rozwinięta w świecie anglikańskim) i twierdzą, że zachowały sukcesję apostolską . Kościół Prawosławny Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola uznał ważność sukcesji apostolskiej w 1922 r.; jednak inne patriarchaty, takie jak rosyjski, nie mogły uznać żadnej sukcesji apostolskiej, co więcej przez fakt święceń biskupich kobiet, ponieważstyczeń 2015. Kościół rzymskokatolicki nie uznaje im tej cechy : dlatego w liście apostolskim apostolicae curae papież Leon XIII ogłasza w 1896 r. „nieważne i bezwartościowe ” święcenia anglikańskie (doktryna potwierdzona motu proprio Ad Tuendam Fidem w 1998 r.). Arcybiskupi Canterbury i Yorku udzielili odpowiedzi w Saepius officio . Jednak podczas Soboru Watykańskiego II przyznano „szczególne miejsce” anglikanom, „którzy częściowo zachowują tradycje i struktury katolickie” .

Relacje z luteranizmem

Niedawno, w 1992 r., powstała Wspólnota Porvoo , skupiająca dwanaście kościołów anglikańskich i luterańskich (o strukturze biskupiej) w Europie. Pomimo głębokiej więzi interkomunii i możliwości uczestniczenia i głosowania na konferencjach w Lambeth, kościoły objęte tymi porozumieniami pozostają odrębnymi podmiotami od Wspólnoty Anglikańskiej.

Relacje z innymi kościołami

W przypadku niektórych Kościołów porozumienia osiągnęły etap pełnej komunii doktrynalnej i sakramentalnej. Tak było z Kościołem Anglii i Kościołem Starokatolickim od czasu Porozumienia bońskiego z 1931 roku, które stopniowo rozszerzano na całą Wspólnotę Anglikańską. Kościół Malankare Mar Thoma o tradycji syryjskiej jest również w pełnej komunii z komunią anglikańską.

Ostatnie zmiany

Ostatnie wydarzenia w kościołach Wspólnoty Anglikańskiej miały negatywny wpływ na stosunki ekumeniczne. W ten sposób praca komisji anglikańsko-rzymskokatolickiej została zatrzymana po wprowadzeniu w 1993 r. przez Kościół anglikański święceń dla kobiet, a następnie wyborze biskupa homoseksualnego na szefa diecezji episkopalnej New Hampshire w 2003. Wwrzesień 2010, Rosyjski Kościół Prawosławny, który wcześniej zerwał kontakty z kościołami anglikańskimi w Stanach Zjednoczonych i Szwecji, zagroził zakończeniem dialogu z Wspólnotą Anglikańską, potępiając „liberalizm i relatywizm” panujący w niektórych kościołach oraz wprowadzenie święceń kobiet .

Symbole anglikanizmu

Flaga Wspólnoty Anglikańskiej

Przyjęta w 1954 roku flaga Wspólnoty Anglikańskiej jest symbolem anglikanizmu.

Krzyż Canterbury

Canterbury Krzyż jest symbolem anglikańskiego Korzystanie Society.

Różnorodność i ryzyko zakłóceń

Współczesne rozłamy, związane ze wzrostem władzy nurtu liberalnego, po raz pierwszy wybuchły kwestią święceń kobiet  : pierwsze święcenia miały miejsce w 1974 r. w niektórych prowincjach. Grupy wiernych zakładały wówczas własne kościoły dysydenckie, które wycofały się ze wspólnoty anglikańskiej. Zjawisko to, opisane jako ciągły ruch anglikański, ponieważ kościoły te chcą być wiernymi kontynuatorami tradycji anglikańskiej, spowodowało stopniową fragmentację tych kościołów, a następnie próby ponownego zjednoczenia, w szczególności z federacją większości z nich w tradycyjnym anglikańskim Komunia w 1991 roku.

W Kościele anglikańskim znaleziono oryginalne rozwiązanie polegające na tym , że parafie odrzucające święcenia kobiet korzystały z gwarancji i zwracały się o pomoc duszpasterską lub sakramentalną do prowincjalnego wizytatora biskupiego (często nazywanego biskupem latającym ), biskupa, który nie przyjmuje udział w takich święceniach. Wraz z przyjęciem zasady mianowania biskupów płci żeńskiej od czasu konferencji w Lambeth wlipiec 2008przewidywane jest wygaśnięcie tego wyjątkowego reżimu na synodzie generalnym w 2010 roku.

Nową przyczyną podziału jest akceptacja błogosławieństwa par homoseksualnych lub wyświęcania homoseksualistów . W tej kwestii kryzys jest otwarty od czasu wyświęcenia pastora, który otwarcie żyjący w stabilnym związku homoseksualnym, Gene Robinson , został biskupem New Hampshire w 2003 roku przez Kościół Episkopalny Stanów Zjednoczonych . Doprowadziło to do wielu zmian w posłuszeństwie parafii i diecezji, które chcąc pozostać we wspólnocie anglikańskiej, oddały się pod jurysdykcję bardziej konserwatywnych prowincji.

Kulminacją tego ruchu na rzecz wyrównania jest rok 2008, kiedy w ramach Wspólnoty pojawiły się na wpół dysydenckie struktury. Rzeczywiście, w reakcji na osłabienie moralnej wypowiedziana przez konserwatywnych anglikanów (i ich biskupi głównie z Afryki, Oceanii i Ameryce Południowej), około 150 spośród 800 biskupi zdecydowali się zbojkotować konferencję Lambeth w 2008 Licznik-synod odbył się w Jerozolimie , Konferencja GAFCON skupia 300 biskupów. Z czasem ruch ten ustabilizował się wraz z utworzeniem Bractwa Wyznawania Anglikanów ( Fellowship of Confessing Anglicans ), które posiada własną Radę Naczelnych. Podobnie na konferencji prymasów w Dublinie w 2011 r. ponad jedna trzecia prowincji wspólnotowych nie wysłała swojego przedstawiciela.

Atrakcyjność katolicyzmu

W XIX -tego  wieku, doktrynalny bliskość niektórych zwolenników anglikańskiego Ruch Oksfordzki i Kościoła katolickiego doprowadziło do liczby konwersji do obrazu Johna Henry'ego Newmana i Henry Edward Manning .

Z doktrynalnego ewolucji anglikanizmu do końca XX th  wieku i początku XXI -go  wieku, nowe konwersje zdarzyć. Spektakularne nawrócenie byłego premiera Tony'ego Blaira lub anglikańskich biskupów Londynu, Chichester i pomocniczego Newcastle, lub ponownie, pod koniec 2019 r., Gavina Ashendena, biskupa anglikańskiego i byłego kapelana, na królową Elżbietę spowiedź, w przeważającej mierze następująca po podziałach dotyczących małżeństw osób tej samej płci, wyświęcanie kobiet i homoseksualistów na kapłanów w Kościele anglikańskim.

9 listopada 2009Watykan opublikował Konstytucję Apostolską, podpisaną przez Benedykta XVI dnia 4 listopadapowyżej, zatytułowany Anglicanorum Coetibus („Grupy anglikanów”). Przewiduje, że księża anglikańscy, którzy gromadzą się do Rzymu, skorzystają z osobistego ordynariatu, który pozwoli im zachować ich tradycje, szczególnie liturgiczne, w Kościele katolickim.

Święta, obrzędy i inne elementy chrześcijańskie zachowane przez anglikanizm

Główne elementy chrześcijaństwa zachowane przez anglikanizm to:

Główne uroczystości

Główne święta

Zobacz również

Bibliografia

  • Buchanan, Kolorado (2006). Słownik historyczny anglikanizmu . Słowniki historyczne religii, filozofii i ruchów, nie. 62. Lanham, MD: Scarecrow Press ( OCLC 60971744 )
  • Ward, K. (2006). Historia globalnego anglikanizmu . Cambridge, Wielka Brytania: Cambridge University Press ( OCLC 70764829 )
  • (en) Peter F. Anson , Wezwanie do klauzury: wspólnoty religijne i ciała pokrewne we wspólnocie anglikańskiej , SPCK,1955
  • Stephen Neill , anglikanizm
  • (en) Edward Norman , Trudności anglikańskie: nowy program błędów , Morehouse,2004
  • (en) William L. Sachs , The Transformation of Anglicanism: From State Church to Global Community , Cambridge University Press ,1993
  • (en) Sykes, Stephen, John Booty i Jonathan Knight, (red.), The Study of Anglicanism , Minneapolis, Fortress Press
  • William Temple (arcybiskup) , Doktryna w Kościele Anglii
  • (en) William Henry Griffith Thomas , The Principles of Theology: An Introduction to the Thirty-Nine Articles , London, Longmans, Green & Co,1930
  • (en) Remy Bethmont, anglikanizm. Wzór dla przyszłego chrześcijaństwa? , Pracy i Fides, 2010, 253 s.
  • (fr) Jean-Paul Moreau, Anglikanizm: jego początki, jego konflikty: od schizmy Henryka VIII do bitwy pod Boyne , L'Harmattan, Paryż, Budapeszt, Kinszasa, 2006, 257 s. ( ISBN  2-296-01652-9 )
  • (fr) Hervé Picton, Historia Kościoła Anglii , Ellipses, 2006, s. 158. ( ISBN  2-7298-2746-3 )
  • (en) Louis-J. Rataboul, anglikanizm , Presses Universitaires de France, coll. Que sais-Je?, 1982, 127 s. ( ISBN  2-13-037488-3 )
  • (en) Stephen Neill, Anglikanizm i komunia anglikańska , Seuil, 1961, 421 s.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. „  Kościoły członkowskie  ” na stronie www.anglicancommunion.org (dostęp 18 stycznia 2016 r. )
  2. Słowniczek, strona internetowa Wirtualnego Muzeum Protestantyzmu, konsultacja 11.10.2017 [1]
  3. „  TRZYDZIEŚCI DZIEWIĘĆ ARTYKUŁÓW  ” , na Encyclopædia Universalis , https://plus.google.com/108843606711422050602 (dostęp 20 stycznia 2016 )
  4. „  Trzech biskupów anglikańskich przyłącza się do Kościoła katolickiego  ” , na La Croix (dostęp 20 stycznia 2016 r. )
  5. James Moyes, „Anglicanism”, artykuł w Encyklopedii Katolickiej, wydawca: Robert Appleton Company, Nowy Jork, 1907, s. 499–500.
  6. Tekst Unii z ustawą Irlandii (1800), sekcja 5. [2]
  7. Oxford Dictionary of the Christian Church, pod redakcją FL Cross i EA Livingstone , Oxford University Press, USA; Wydanie III, 1997, s.65.
  8. (w) Kelvin Randall, Ewangelikalni Etcetera: Konflikt i wiara w strony Kościoła Anglii , Ashgate Publishing, czerwiec 2005, s.  6-7
  9. (w) Kelvin Randall, Ewangelikalni Etcetera: Konflikt i wiara w strony Kościoła Anglii , Ashgate Publishing, czerwiec 2005, s.  10
  10. (w) Zobacz oficjalną stronę brytyjskiej monarchii, artykuł Queen and the Church
  11. „  Anglican Communion: Lambeth Conference  ” na stronie internetowej Anglican Communion (dostęp 21 stycznia 2016 r. )
  12. (en) Colin Buchanan, Historyczny słownik anglikanizmu ,2015, 760  s. ( ISBN  978-1-4422-5016-1 , czytaj online ) , s.  120.
  13. „  Święta Trójca AN-Editions Sylvain Harvey  ” , z Éditions Sylvain Harvey (dostęp 27 lipca 2020 r . ) .
  14. „  Kościoły członkowskie  ” na stronie www.anglicancommunion.org (dostęp 21 stycznia 2016 r. )
  15. (w) Patrz na przykład opis organizacji Kościoła Anglii .
  16. Biuro ds. Komunii Anglikańskiej , „  Czym jest Komunia Anglikańska?  » , Na stronie internetowej Komunii Anglikańskiej (dostęp 5 października 2015 r. )
  17. „  Anglican Communion Home Page  ” pod adresem www.anglicancommunion.org (dostęp 18 stycznia 2016 r. )
  18. (w) "  https://churchofengland.org  " w Kościele Anglii
  19. „  The Arcybiskup Canterbury  ” na www.archbishopofcanterbury.org (dostęp 18 stycznia 2016 )
  20. (w) List otwarty do Lorda Carey z Clifton .
  21. (w) Instrumenty Komunii na oficjalnej stronie internetowej Wspólnoty Anglikańskiej.
  22. Wspólnoty Anglikańskiej oraz jej 38 Kościołów , w La Croix .
  23. „  Kościoły członkowskie  ” na stronie www.anglicancommunion.org (dostęp 21 stycznia 2016 r. )
  24. (w) anglikanie „wkraczają w ciemność”, mówi Orombi , Church Times .
  25. (w) Zobacz artykuły z Church Times  : Prymas rezygnuje z komitetu ACC, a anglikanie „wkraczają w ciemność”, mówi Orombi
  26. (en) Naczelne wyczerpane, gdy rozpoczyna się szczyt w Dublinie , Church Times
  27. „  O nas  ” , na ACSociety (dostęp 27 lipca 2020 r . ) .
  28. (w) Konferencja David Hope (wówczas anglikański biskup Londynu): Komunia anglikańska i celibat kapłański .
  29. Przyszłe angielskie biskupki sieją kłopoty w Kościele , w Top Chrétien według Belgi, 7.09.2008
  30. Kościół anglikański [z Anglii] aprobuje zasadę wyświęcania żeńskich biskupów , w Le Monde według agencji AFP i AP, 08.07.2008, artykuł online
  31. Thierry Portes, No anglikańskich świeckich biskupów , Le Figaro, 20 listopada 2012
  32. „  THIRTY-NINE ARTICLES  ” , na Encyclopædia Universalis , https://plus.google.com/108843606711422050602 (dostęp 21 stycznia 2016 )
  33. Édouard Pache, Ostatnia Wieczerza według Calvina, artykuł w Revue de théologie et de philosophie, 24 rok (1936), cahier 101 [3] .
  34. (en) Oficjalna strona internetowa The Prayer Book Society , Wielka Brytania
  35. „  Anglikańska diecezja Quebec  ” , z anglikańskiej diecezji Quebec (dostęp 27 lipca 2020 r . ) .
  36. „ 香港 聖公會 東 九龍 教區 ” , na dek.hkskh.org (dostęp 21 stycznia 2016 )
  37. F Proctor i WH Frere , A New History of the Book of Common Prayer , Macmillan,1905, s.  31
  38. (en) Matthew Hoch , Welcome to Church Music & The Hymnal 1982 , Church Publishing, Inc.,2015, 2–11  s. ( ISBN  978-0-8192-2942-7 , czytaj online )
  39. (w) Melvin P. Unger , Historyczny słownik muzyki chóralnej , Lanham, MD, Scarecrow Press,2010, 584  s. ( ISBN  978-0-8108-7392-6 , czytaj online ) , s.  116
  40. Magnus Williamson , Komentarz: Robert Parsons (zm.1572), Pierwsza służba: Magnificat i Nunc dimittis , Oxford, Oxford University Press, dla Towarzystwa Muzyki Kościelnej,2003( ISBN  978-0-19-395380-2 , czytaj online )
  41. Ten akapit został przeniesiony z artykułu Chorał gregoriański .
  42. (en) https://books.google.fr/books?id=ezVH2h6PKUcC&pg=PA39 s. 39 - 43
  43. (en) Raymond F. Glover, The Hymnal 1982 Companion ,1990, 2949  s. ( ISBN  978-0-89869-143-6 , czytaj online ) , s.  177.
  44. (en) http://www.plainsong.org.uk
  45. (w) Zawsze wydaje się, że półroczny przegląd stowarzyszenia, opublikowany przez Cambridge University Press [4]
  46. (en) http://anglicanhistory.org/music/douglas/list.html
  47. jego kompetencjach świadczą jego publikacje, w zapisie współczesnym, ale także w neumie, a zwłaszcza przedmowa do graduału wydanego w 1933 roku [5] . (en) http://www.cyberhymnal.org/bio/d/o/douglas_cw.htm
  48. (en) http://www.ccsl.org.au/music-calendar/
  49. Neil McEwan, Znaki i litery interpretacyjne w chorału gregoriańskim w studiach gregoriańskich , tom XXXIII, s. 107 - 147, Opactwo Saint-Pierre de Solesmes , Solesmes 2005
  50. (fr) (en) „  Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio  ” , Stolica Apostolska ,25 stycznia 2002 r.(dostęp 4 września 2011 )
  51. Kościół Prawosławny i koncepcja episkopatu , M gr Jean (Eugraph Kowalewski), biskup Saint-Denis, obecność orthodoxe n o  4-2001
  52. (w) W pełnej komunii  : należy zauważyć, że Komunia Porvoo jest wymieniona oddzielnie, ponieważ jak dotąd nie jest to umowa obejmująca całą komunię anglikańską.
  53. Wspólnota Anglikańska i Kościół Rzymski , miejsce Konferencji Biskupów Francuskich .
  54. Rosjanie grożą zakończeniem dialogu z anglikanami , artykuł w The Church Times .
  55. (w) Artykuł z Times  : „  Tradycje pozostawione na lodzie przez planowanie dla kobiet biskupów, Biskup do ujawnienia.  » ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) ( Konsultowane w 20130318 )
  56. Zobacz tutaj
  57. http://www.cosmovisions.com/%24FetesChretiennes.htm
  58. https://broom02.revolvy.com/topic/Commemoration%20(Anglikanizm)