Anglikanizm jest wyznanie chrześcijańskie jest gotów zarówno katolickich i Reformatów , obecny głównie w kraju, kultury języka angielskiego , w tym wszystkich byłych kolonii brytyjskich , ale także brytyjskich ziem Polonii na całym świecie. Słowo „anglikański” został użyty po raz pierwszy w XIX -tego wieku . Poza Anglią anglikanie są czasami nazywani „episkopalami”, dotyczy to szczególnie Stanów Zjednoczonych . Pochodzenie tej nazwy wraca do decyzji angielskiego króla Henryka VIII w XVI -tego wieku , do zerwania z papieżem ze względów politycznych i teologicznych poprzez akt supremacji ( 1534 ). Oryginalnie doktryna anglikańska jest określona w trzydziestu dziewięciu artykułach ( Bill of XXXIX Article ), które od dawna mają imperatywną wartość. Zakres pomiędzy pozycjami doktrynalnych następnie rozszerzyły się i powoduje powstanie licznych klasyfikacjach ( Wysokiego Kościoła , dolnym kościele , Broadchurch , anglokatolicyzm , Ewangelizacja, etc.).
Nazywamy „Komunią anglikańską” grupę kilku autokefalicznych kościołów teologii anglikańskiej, które w ten sposób twierdzą, że są w pełnej komunii (doktrynalnej, duchowej, biskupiej, sakramentalnej ). Światowa Komunia Anglikańska reprezentuje około 85 milionów wiernych. Zarządzanie jej kościołami powierza się synodom, w których uczestniczą wybrani biskupi, duchowni i świeccy.
Czasami przedstawiane jako via media (środkowa droga) między katolicyzmem a protestantyzmem , Kościoły Wspólnoty Anglikańskiej twierdzą, że są zarówno katolickie, jak i reformowane : katolickie (nie będąc rzymskim), ponieważ uważają się za ciągłość z sukcesją apostolską i zreformowane ponieważ trzymają się zasad teologicznych wynikających z reformacji protestanckiej , w szczególności centralnego miejsca Pisma Świętego i celebracji liturgicznych w języku narodowym .
Dopóki współistnienie między uspokajała takich stanowisk rozbieżnych uznano swoistość anglikanizmu, anglikański Komunia ma od końca XX th wieku poddana szczelność silny w niektórych kwestiach, w tym ordynacji kobiet i pozycji w stosunku do homoseksualizmu .
Słowo „anglikański” pochodzi od średniowiecznego łacińskiego wyrażenia ecclesia anglicana , poświadczonego w 1246 roku, co oznacza „kościół angielski”. Przymiotnik „anglikański” w ten sposób podane do Kościoła Anglii nie była zatem wymyślone przez króla Henryka VIII. Ponadto, jest tylko mało używany w XVI E wieku do wyznaczenia tego kościoła: w tekstach prawnych odnoszących się do kościoła z siedzibą w Anglii, jeden nie przeszkadza to opisać; Kościół anglikański jest wystarczający, chociaż termin „protestancki” jest również używany w dokumentach dotyczących sukcesji królów angielskich i kwalifikacji wymaganych dla tej godności. W akcie unii z Irlandią z 1800 roku , który utworzył „Zjednoczony Kościół Anglii i Irlandii”, określono, że jest to „Protestancki Kościół Episkopalny”, podkreślając tym samym różnicę w stosunku do konstytucji prezbiteriańsko-synodalnej, która obowiązywała w Kościele. Szkocji .
Słowo „anglikański” rozpoczyna się w międzyczasie używać XIX th century.
W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w Europie kontynentalnej, rozdział między Kościołem anglikańskim a papiestwem jest mniej teologicznymi kłótniami niż względami politycznymi.
Król Anglii Henryk VIII , który do tej pory cieszył się niesłabnącym poparciem papiestwa, poślubił Katarzynę Aragońską w 1509 roku . Bez męskiego dziedzica, a ponadto zakochany w swojej kochanki Annie Boleyn , wysłał do papieża w 1527 r. prośbę o unieważnienie małżeństwa. Doznawszy w 1530 r. definitywnej odmowy Klemensa VII z powodów politycznych, w następnym roku ogłosił się „ Najwyższą Głową Kościoła i Duchowieństwa Anglii ” i zerwał wszelkie stosunki dyplomatyczne z Rzymem.
Niemniej jednak względy polityczne wiążą się z tymi osobistymi sprawami: duchowa moc papieża wpływa na poddanych Henryka VIII. Henryk VIII widział w swoim małżeństwie z wdową po swoim bracie, nieżyjącym już księciu Arturze, boski zły omen, omen wzmocniony brakiem męskich potomków. To nie tylko kłótnia polityczna, ale także złożone rozważania teologiczne skłoniły Henryka VIII do unieważnienia małżeństwa: w tamtych czasach nieojcowanie męskiego dziedzica było postrzegane jako kara boska, co oznacza reakcję nie tylko polityczną, ale i polityczną. także teologicznie . Można wtedy ogłosić „królewski rozwód”: gdy tylko jego związek z Katarzyną Aragońską zostanie unieważniony przez nowego arcybiskupa Canterbury , Thomasa Cranmera , Henryk VIII poślubia swoją ulubioną23 maja 1533.
Jednak dopiero w 1559 roku, wraz z osadą elżbietańską , sytuacja religijna w Anglii zaczęła się stabilizować, a anglikanizm naprawdę ukształtował się, zwłaszcza wraz z całkowitym wprowadzeniem Modlitewnika Powszechnego . Od tego czasu w Szkocji i Irlandii powstawały kościoły siostrzane.
Od 1633 do 1640 arcybiskup Canterbury William Laud będzie próbował wprowadzić politykę standaryzacji religijnej. Jest odrzucany przez nonkonformistów , w szczególności przez purytan, którzy chcą dokończyć reformację w Anglii. Jest to jedna z przyczyn Pierwszej Rewolucji Angielskiej . Od przywrócenia monarchii w anglikanizmie mierzą się ze sobą dwie grupy: ruch Haute Église , który broni wznowienia polityki standaryzacji oraz ruch równoleżnikowy , znany jako Basse Église , który chce szerszego otwarcia, zwłaszcza w kierunku -konformiści. Od 1643 do 1648 roku angielski parlament odbył serię spotkań w Opactwie Westminsterskim w celu wyjaśnienia kwestii kultu, doktryny, rządu i dyscypliny w Kościele Anglii. Wśród owoców tego zgromadzenia w Westminster , Westminsterskie Wyznanie Wiary , zreformowane wyznanie wiary zgodne z kalwińską tradycją teologiczną , zostało napisane w 1646 r. i szeroko przyjęte przez Kościół Anglii , a także Kościół Szkocji . Będzie to miało duży wpływ na kościoły prezbiteriańskie na całym świecie. Kalwiński wyznanie wiary zostało jednak unieważnione przez parlament po restauracji, za panowania Karola II w 1660 r.
Podczas XVIII th wieku i pierwszej połowie XIX th wieku, anglikanizm przeżywa fazę intensywnego ożywienia religijnego , które pojawiło się ewangelicki anglikański, ale także fundament metodyzmu . W przeciwieństwie do tego, przy przepływie Oxford, część anglikanów Wysokiego Kościoła zwrócił się do ożywienia tradycji apostolskiej i utworzył nowy ruch, Tractarianism który następnie stał anglokatolicyzm .
Wreszcie, w tradycji rodzącego się liberalnego protestantyzmu , wyłania się ruch, który nazywa się Broad Church .
Od XVII th century XIX th century anglikańskie kościoły wdrożyć działalność misjonarza coraz ważniejszą. Powstające w koloniach wspólnoty stopniowo uzyskują niezależność i tworzą autonomiczne kościoły. Władca brytyjski sprawuje oficjalny urząd tylko w Kościele Anglii (ma także, w mniejszym stopniu, Kościół Szkocji , który jest kościołem prezbiteriańskim, a nie anglikańskim).
Stopniowo pojawiają się struktury konsultacji między różnymi kościołami anglikańskimi: pierwsza konferencja w Lambeth miała miejsce w 1867 r. za namową arcybiskupa Canterbury Charlesa Thomasa Longleya . Dwadzieścia lat później kościoły zgadzają się co do czterech podstawowych punktów, które tworzą rodzaj definicji tożsamości anglikańskiej. Porozumienia te, które pozostaną jako Chicago-Lambeth Quadrangle , stanowią również podstawę anglikańskich doktryn ekumenizmu .
To właśnie w Kanadzie, a dokładniej w Quebec City, zbudowano pierwszą anglikańską katedrę poza Wyspami Brytyjskimi. Poświęcony w 1804 r. jest pierwszym budynkiem, który został zbudowany poza Wyspami Brytyjskimi i służył jako katedra anglikańska. Dwóch brytyjskich oficerów opracowało plany budynku.
Różne Kościoły tworzące Wspólnotę Anglikańską noszą nazwę prowincji kościelnych i każdy z nich ma swoje własne zasady działania. Istnieje jednak wiele wspólnych cech.
Jednostką odniesienia jest diecezja , na czele której stoi biskup mianowany i kontrolowany przez synod generalny.
Obejmuje różne parafie zorganizowane w dekanatach . Każda parafia jest utrzymywana przez księdza (w języku angielskim księdza ), pod kierownictwem biskupa.
Ważną różnicą w stosunku do Kościoła rzymskokatolickiego jest to, że na wszystkich poziomach, począwszy od dekanatu, zarządzanie Kościołem powierzone jest synodom, w których uczestniczą wybrani duchowni i świeccy: synod dekanatowy, synod diecezjalny i wreszcie synod generalny, który dotyczy cała woj. Ta ostatnia jest trójizbowa, z izbą biskupów, izbą duchownych i izbą świeckich (z wyjątkiem Kościoła Episkopalnego Stanów Zjednoczonych , posiadającego dwie izby: izbę biskupów i izbę zastępców – diakonów, księży, świeckich ). W zależności od charakteru poruszanych spraw, wymagane są różne typy większości, a nawet zgoda biskupa odpowiedzialnego za diecezję.
Wspólnota Anglikańska to zbiór Kościołów anglikańskich i episkopalnych (mówimy „prowincje”) w komunii z arcybiskupem Canterbury , obecny w 170 krajach i liczący 85 milionów członków. Komunia anglikańska, podobnie jak Kościół prawosławny, jest komunią autokefalicznych , ale współzależnych kościołów . Chociaż na całym świecie istnieje kilka kościołów anglikańskich, jak ma to miejsce w przypadku Kościoła rzymskokatolickiego (obecnego we Francji, Hiszpanii itp.) lub Kościoła prawosławnego (obecnego w Rosji, Serbii itp.), jest to tylko jeden Kościół. Zrzeszają się we wspólnocie anglikańskiej, w której Kościół anglikański i jego prymas, arcybiskup Canterbury , cieszą się jedynie prymatem honorowym. Kościoły te są w pełnej komunii (doktrynalnej, duchowej, biskupiej, sakramentalnej ).
Wpływy geograficzne i różnorodność statusówWspólnota Anglikańska ma 40 prowincji kościelnych, z których wszystkie są współzależnymi kościołami. Znajdziemy tam :
Istnieje również pięć małych kościołów zakwalifikowanych jako pozaprowincjalne, które są bezpośrednio połączone z siedzibą metropolitalną Canterbury .
Ze wszystkich tych kościołów tylko Kościół anglikański nadal ma status religii państwowej .
Arcybiskup CanterburyArcybiskup Canterbury jest mianowany przez komisję królewską, a wyniki są przedstawiane premierowi Wielkiej Brytanii działającemu w imieniu suwerena, który z urzędu jest gubernatorem Kościoła anglikańskiego .
Ze względów historycznych arcybiskup Canterbury ma formę prymatu honorowego nad innymi biskupami anglikańskimi ( Primus inter pares ). Nie sprawuje jednak żadnej władzy nad siostrzanymi kościołami Wspólnoty Anglikańskiej. Uważany jest za duchowego przywódcę komunii anglikańskiej i gwaranta jej jedności (podkreślając jednak, że w praktyce, zarówno dla anglikanów, jak i dla prawosławnych, żaden mężczyzna/kobieta nie może pełnić roli „gwaranta” jedności”; Duch Święty jest gwarantem widzialnej i duchowej jedności Ciała Chrystusa, którym jest Kościół). Od21 marca 2013urząd ten sprawuje były biskup Durham, Justin Welby .
Aż do XX -go wieku, Arcybiskupi Canterbury posiadaniu urzędu aż do ich śmierci. Od tego czasu stało się zwyczajem, że przechodzą na emeryturę, czasami po przekroczeniu granicy wieku 72 lat, wspólnej dla biskupów anglikańskich, czasami nawet wcześniej. Interwencje byłych arcybiskupów Canterbury, takich jak George Carey od 2003 roku, często mają pewien wpływ na świat anglikański. Bywają też krytykowani za to, że kłócą się z obecnym piastującym urząd.
Wspólnota Anglikańska nie posiada organu zarządzającego, ponieważ kościoły, które ją tworzą, są autonomiczne. Współpracuje z kilkoma instancjami, które umożliwiają spotkanie przedstawicieli kościołów członkowskich komunii:
Władze te zapewniają formę konsultacji i współpracy, aby zapewnić zachowanie pewnej jedności w sprawach doktryny i dyscypliny sakramentów . Razem z arcybiskupem Canterbury te trzy przypadki są znane jako instrumenty jedności lub narzędzia komunii . Mogą głosować nad rezolucjami, ale nie mają one mocy kanonicznej dla kościołów członkowskich.
Równowaga sił między trzema „instrumentami komunii” ewoluowała od czasu ich powstania: coraz większego znaczenia nabiera anglikańska rada konsultacyjna, której forma jest najbardziej zbliżona do funkcjonowania synodalnego. Ten rozwój jest krytykowany przez niektórych naczelnych, którzy postrzegają go jako narzędzie promowania liberalnego programu.
Konferencja LambethKonferencja Lambeth zrzesza wszystkich biskupów komunii pod przewodnictwem arcybiskupa Canterbury, który daje jej istotną wagę symboliczną. Odbywa się dziesięć lat od 1867 roku. Konferencja podejmuje uchwały, które nie mają charakteru kanonicznego, ale na ogół mają silny wpływ na rozwój komunii. W ten sposób konferencje w 1978 i 1988 roku zatwierdziły możliwość wyświęcania kobiet na kapłanów, a następnie biskupów przez niektóre kościoły wspólnoty . W 1998 roku stwierdzono, że „praktyka homoseksualna jest niezgodna z Pismem Świętym”, podczas gdy konferencja w 2008 roku pokazała, że kościoły wspólnoty są bardzo podzielone, ponownie w kwestii homoseksualizmu .
Anglikańska Rada DoradczaOd 1968 r. rada ta spotyka się w odstępach dwu- lub trzyletnich przedstawicieli biskupów, duchowieństwa i świeckich całej Wspólnoty. Ma tendencję do odgrywania coraz większej roli.
Anglikańska Konferencja PrymasówKonferencja Prymasów spotyka się mniej więcej co dwa do trzech lat od 1978 roku.
W lutym i kwiecień 2010dwóch prymasów anglikańskich ujawniło publicznie swój sprzeciw wobec ewolucji układu sił między instrumentami komunii: rzeczywiście oskarżają „Stały Komitet” Wspólnoty Anglikańskiej, wywodzący się z rady doradczej, o dążenie do zastąpienia drugiego instrumenty komunii w celu promowania programu liberalnego wbrew decyzjom konferencji naczelnych.
Niezdolność władz komunistycznych do powstrzymania liberalnej ewolucji Kościoła episkopalnego w Stanach Zjednoczonych generuje znaczne napięcia. Pojawia się linia podziału, w ramach której prymasy Globalnego Południa bojkotują konferencję prymasów w Dublinie w 2011 roku. W sumie ponad jedna trzecia prowincji Wspólnoty nie wysyła swojego przedstawiciela.
Rolą tej organizacji jest wspieranie Ordynariatu Anglikańskiego, ewangelizacja i promocja anglikanizmu.
Kościoły anglikańskie zachowały trzy posługi wczesnego Kościoła, a mianowicie: diakonatu , kapłaństwa i episkopatu . Nawiązując do zwyczajów innych kościołów protestanckich i prawosławnych, anglikanizm nie uznaje celibatu kapłańskiego : w przeciwieństwie do zasady obowiązującej w Kościele rzymskokatolickim , wszyscy duchowni mają prawo do zawarcia małżeństwa i zawarcia małżeństwa, posiadania dzieci, zarówno przed, jak i po święceniach . Niektórzy, zwłaszcza ci o skłonnościach anglo-katolickich , decydują się jednak żyć swoją posługą, zobowiązując się do celibatu.
W większości kościołów anglikańskich możliwe jest również wyświęcenie kobiet na kapłanów, a nawet biskupów w piętnastu kościołach Wspólnoty Anglikańskiej – zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Szkocji, Kanadzie czy Nowej Zelandii. Synod Generalny w Yorku w lipcu 2008 roku głosowali na przedłużenie tego zdolność do Anglii. Ale ta propozycja została ostatecznie odrzucona w głosowaniu20 listopada 2012 r.. Został ostatecznie przyjęty na Synodzie Generalnym Kościoła Anglikańskiego w dniu13 lipca 2014, otwierając teraz posługę biskupią dla kobiet. Ten środek synodu został ratyfikowany przez parlament, podpisany przez królową i ponownie zatwierdzony przez synod generalny, zebrany w dniu17 listopada 2014. Tak więc 26 stycznia 2015 r. zostaje konsekrowana biskup Libby Lane, pierwsza kobieta (która od tego czasu została biskupem Derby).
Zgodnie z doktryną założycielską z trzydziestu dziewięciu artykułów , kościoły anglikańskie sprawują dwa sakramenty : chrzest i Eucharystię , a także pięć innych obrzędów sakramentalnych: bierzmowanie , małżeństwo , namaszczenie chorych , spowiedź i święcenia . Tylko te pierwsze są faktycznie uważane za ustanowione przez samego Chrystusa i świadczące o pełnym przywiązaniu do religii. Z czasem poszerzył się zakres stanowisk doktrynalnych w sprawie sakramentów. Od XIX th wieku, niektóre Anglo-katolicy wierzą, że istnieje wiele oryginalnych siedem sakramentów.
To dlatego współistnieje wielka różnorodność stanowisk doktrynalnych dotyczących Eucharystii. Niektórzy anglikanie uważają Eucharystię za zwykłą pamiątkę, inni trzymają się mniej lub bardziej mocnej formy rzeczywistej obecności Chrystusa w chlebie i winie, wiedząc, że trzydzieści dziewięć artykułów wyraźnie odrzuca doktrynę przeistoczenia , ale większość podpisuje się pod duchowym obecność - bardzo realna obecność sama w sobie, jak łatwo wskazują teologowie kalwińscy.
W niedziele (a nawet w dni powszednie) sprawowana jest Eucharystia według tej samej struktury, co w innych tradycyjnych Kościołach. Zgodnie z tradycją pierwotnego Kościoła wierni przyjmują komunię pod dwoma rodzajami .
Wspólnota anglikańska nie ma jednolitej liturgii, jednak wspólnym odniesieniem jest Modlitewnik Powszechny. Od czasu pierwszego wydania w 1549 r. (pierwsza wersja z 1544 r. była mniej nacechowana przez reformację), pod przewodnictwem arcybiskupa Canterbury Thomasa Cranmera , przeszła liczne korekty (zwłaszcza w 1559 i 1662 r.), tłumaczenia i lokalne adaptacje. kościoły siostrzane.
Co ciekawe dla francuskojęzycznych członków Rzeczypospolitej lub przedstawicieli byłych kolonii angielskich, Modlitewnik Powszechny został przetłumaczony na język francuski w 1662 r. przez Jersiaisa Jeana Le Vavasseura.
Rewizje Modlitewnika Powszechnego mogą mieć istotny wpływ na liturgię, ale także na doktrynę. W ten sposób rewizja z 1976 roku była jedną z przyczyn ciągłego ruchu anglikańskiego , schizmy w Kościele Episkopalnym w Stanach Zjednoczonych .
Pod wpływem ruchu liturgicznego Kościół anglikański wprowadził w 1980 roku konkurenta dla Book of Common Prayer , Alternatywną Księgę Służby , której stosowanie szybko rozprzestrzeniło się w parafiach, zanim stało się nią – nawet od 2000 roku zastąpione serią książek o nazwie Common Worship .
Zamiast tego organizacje anglikańskie, takie jak The Prayer Book Society, promują utrzymanie tradycyjnych ksiąg liturgicznych, a także opowiadają się za utrzymaniem oryginalnej doktryny anglikańskiej. Ubolewają nad marginalizacją Modlitewnika Powszechnego z 1662 r. i starają się zapewnić dostęp jak największej liczbie osób.
Jednocześnie niektóre parafie anglo-katolickie posługują się odpowiednio dostosowanymi tłumaczeniami mszału rzymskiego : są to mszał angielski i mszał anglikański. Niektóre liturgie anglo-katolickie są bardzo zbliżone do obecnej formy rytu rzymskiego lub jego formy trydenckiej ), a nawet do rytu Sarum przed reformacją.
Wreszcie anglikanizm może przybrać formę kulturową bardziej dostosowaną do języka angielskiego w krajach członkowskich Wspólnoty Narodów, a nawet w Kanadzie, gdzie jest zabarwiony francuskim, między innymi w anglikańskiej diecezji Quebec, a nawet w Kanadzie. język jest wyświetlany na stronach internetowych diecezji.
W Komunii Anglikańskiej jest zobowiązana do ekumenizmu , którego jest głównym graczem od początku XX -go wieku. Jego pozycja doktrynalna rzeczywiście pozwala mu odgrywać rolę „pomostu” między katolikami a protestantami. Kościoły anglikańskie są w szczególności częścią Światowej Rady Kościołów .
Stosunki z Kościołem katolickimPo rozmowach w Mechelen w latach 20., które pozostały bez kontynuacji, od 1967 r. wznowiono dialog z Kościołem rzymskokatolickim w ramach Międzynarodowej Komisji Anglikańsko-Rzymskokatolickiej . Dialogowi temu sprzyjały pierwsze kontakty między papieżami i arcybiskupami Canterbury oraz publikacja Dekretu o ekumenizmie Unitatis redintegratio na Soborze Watykańskim II . W rzeczywistości stwierdza się, że „Wśród tych, które częściowo zachowują tradycje i struktury katolickie, Wspólnota Anglikańska zajmuje szczególne miejsce”.
Kościoły anglikańskie twierdzą, że są zarówno katolickie, jak i reformowane , a anglikanizm jest często przedstawiany jako pośrednik między katolicyzmem a protestantyzmem. Przedstawiają się jako Kościoły nierzymskokatolickie, ponieważ chcą być w ciągłości z Tradycją (a więc patrystyka jest bardzo rozwinięta w świecie anglikańskim) i twierdzą, że zachowały sukcesję apostolską . Kościół Prawosławny Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola uznał ważność sukcesji apostolskiej w 1922 r.; jednak inne patriarchaty, takie jak rosyjski, nie mogły uznać żadnej sukcesji apostolskiej, co więcej przez fakt święceń biskupich kobiet, ponieważstyczeń 2015. Kościół rzymskokatolicki nie uznaje im tej cechy : dlatego w liście apostolskim apostolicae curae papież Leon XIII ogłasza w 1896 r. „nieważne i bezwartościowe ” święcenia anglikańskie (doktryna potwierdzona motu proprio Ad Tuendam Fidem w 1998 r.). Arcybiskupi Canterbury i Yorku udzielili odpowiedzi w Saepius officio . Jednak podczas Soboru Watykańskiego II przyznano „szczególne miejsce” anglikanom, „którzy częściowo zachowują tradycje i struktury katolickie” .
Relacje z luteranizmemNiedawno, w 1992 r., powstała Wspólnota Porvoo , skupiająca dwanaście kościołów anglikańskich i luterańskich (o strukturze biskupiej) w Europie. Pomimo głębokiej więzi interkomunii i możliwości uczestniczenia i głosowania na konferencjach w Lambeth, kościoły objęte tymi porozumieniami pozostają odrębnymi podmiotami od Wspólnoty Anglikańskiej.
Relacje z innymi kościołamiW przypadku niektórych Kościołów porozumienia osiągnęły etap pełnej komunii doktrynalnej i sakramentalnej. Tak było z Kościołem Anglii i Kościołem Starokatolickim od czasu Porozumienia bońskiego z 1931 roku, które stopniowo rozszerzano na całą Wspólnotę Anglikańską. Kościół Malankare Mar Thoma o tradycji syryjskiej jest również w pełnej komunii z komunią anglikańską.
Ostatnie zmianyOstatnie wydarzenia w kościołach Wspólnoty Anglikańskiej miały negatywny wpływ na stosunki ekumeniczne. W ten sposób praca komisji anglikańsko-rzymskokatolickiej została zatrzymana po wprowadzeniu w 1993 r. przez Kościół anglikański święceń dla kobiet, a następnie wyborze biskupa homoseksualnego na szefa diecezji episkopalnej New Hampshire w 2003. Wwrzesień 2010, Rosyjski Kościół Prawosławny, który wcześniej zerwał kontakty z kościołami anglikańskimi w Stanach Zjednoczonych i Szwecji, zagroził zakończeniem dialogu z Wspólnotą Anglikańską, potępiając „liberalizm i relatywizm” panujący w niektórych kościołach oraz wprowadzenie święceń kobiet .
Przyjęta w 1954 roku flaga Wspólnoty Anglikańskiej jest symbolem anglikanizmu.
Canterbury Krzyż jest symbolem anglikańskiego Korzystanie Society.
Współczesne rozłamy, związane ze wzrostem władzy nurtu liberalnego, po raz pierwszy wybuchły kwestią święceń kobiet : pierwsze święcenia miały miejsce w 1974 r. w niektórych prowincjach. Grupy wiernych zakładały wówczas własne kościoły dysydenckie, które wycofały się ze wspólnoty anglikańskiej. Zjawisko to, opisane jako ciągły ruch anglikański, ponieważ kościoły te chcą być wiernymi kontynuatorami tradycji anglikańskiej, spowodowało stopniową fragmentację tych kościołów, a następnie próby ponownego zjednoczenia, w szczególności z federacją większości z nich w tradycyjnym anglikańskim Komunia w 1991 roku.
W Kościele anglikańskim znaleziono oryginalne rozwiązanie polegające na tym , że parafie odrzucające święcenia kobiet korzystały z gwarancji i zwracały się o pomoc duszpasterską lub sakramentalną do prowincjalnego wizytatora biskupiego (często nazywanego biskupem latającym ), biskupa, który nie przyjmuje udział w takich święceniach. Wraz z przyjęciem zasady mianowania biskupów płci żeńskiej od czasu konferencji w Lambeth wlipiec 2008przewidywane jest wygaśnięcie tego wyjątkowego reżimu na synodzie generalnym w 2010 roku.
Nową przyczyną podziału jest akceptacja błogosławieństwa par homoseksualnych lub wyświęcania homoseksualistów . W tej kwestii kryzys jest otwarty od czasu wyświęcenia pastora, który otwarcie żyjący w stabilnym związku homoseksualnym, Gene Robinson , został biskupem New Hampshire w 2003 roku przez Kościół Episkopalny Stanów Zjednoczonych . Doprowadziło to do wielu zmian w posłuszeństwie parafii i diecezji, które chcąc pozostać we wspólnocie anglikańskiej, oddały się pod jurysdykcję bardziej konserwatywnych prowincji.
Kulminacją tego ruchu na rzecz wyrównania jest rok 2008, kiedy w ramach Wspólnoty pojawiły się na wpół dysydenckie struktury. Rzeczywiście, w reakcji na osłabienie moralnej wypowiedziana przez konserwatywnych anglikanów (i ich biskupi głównie z Afryki, Oceanii i Ameryce Południowej), około 150 spośród 800 biskupi zdecydowali się zbojkotować konferencję Lambeth w 2008 Licznik-synod odbył się w Jerozolimie , Konferencja GAFCON skupia 300 biskupów. Z czasem ruch ten ustabilizował się wraz z utworzeniem Bractwa Wyznawania Anglikanów ( Fellowship of Confessing Anglicans ), które posiada własną Radę Naczelnych. Podobnie na konferencji prymasów w Dublinie w 2011 r. ponad jedna trzecia prowincji wspólnotowych nie wysłała swojego przedstawiciela.
W XIX -tego wieku, doktrynalny bliskość niektórych zwolenników anglikańskiego Ruch Oksfordzki i Kościoła katolickiego doprowadziło do liczby konwersji do obrazu Johna Henry'ego Newmana i Henry Edward Manning .
Z doktrynalnego ewolucji anglikanizmu do końca XX th wieku i początku XXI -go wieku, nowe konwersje zdarzyć. Spektakularne nawrócenie byłego premiera Tony'ego Blaira lub anglikańskich biskupów Londynu, Chichester i pomocniczego Newcastle, lub ponownie, pod koniec 2019 r., Gavina Ashendena, biskupa anglikańskiego i byłego kapelana, na królową Elżbietę spowiedź, w przeważającej mierze następująca po podziałach dotyczących małżeństw osób tej samej płci, wyświęcanie kobiet i homoseksualistów na kapłanów w Kościele anglikańskim.
9 listopada 2009Watykan opublikował Konstytucję Apostolską, podpisaną przez Benedykta XVI dnia 4 listopadapowyżej, zatytułowany Anglicanorum Coetibus („Grupy anglikanów”). Przewiduje, że księża anglikańscy, którzy gromadzą się do Rzymu, skorzystają z osobistego ordynariatu, który pozwoli im zachować ich tradycje, szczególnie liturgiczne, w Kościele katolickim.
Główne elementy chrześcijaństwa zachowane przez anglikanizm to: