Ruch Oksfordzki ( Ruch Oksfordzki ) jest częstym teologiczny angielski z XIX th century , usytuowany zgodnie z teoriami bronionej przez Wysokiego Kościoła ( wysoka Church ) anglikańskiego .
Zwolennikami tego ruchu byli głównie członkowie Uniwersytetu Oksfordzkiego , który starał się przede wszystkim zademonstrować miejsce Kościoła anglikańskiego w sukcesji apostolskiej .
Ten nurt teologiczny znany jest również pod nazwą Tractarianism ( ruch Tractarianism ), w nawiązaniu do publikacji Traktatów na czasy z lat 1833-1841. ich przywódcy, Edward Bouverie Pusey , profesor języka hebrajskiego w Christ Church w Oksfordzie.
W ramach reformy rząd brytyjski podjął decyzję o usunięciu 10 miejsc w parlamencie, które przysługiwały Kościołowi anglikańskiemu i kilku diecezjom anglikańskim. Niektórzy rozważali także reformę liturgii.
W obliczu tej reformy John Keble w słynnym kazaniu14 lipca 1833, skrytykował „ apostazję narodową ”, uścisk państwa na życiu Kościoła anglikańskiego, a następnie wezwał Kościół anglikański do wypełnienia swojej misji i przebudzenia.
To kazanie Johna Keble'a skłoniło niektórych profesorów i członków Oksfordu do podjęcia działań na rzecz rozwoju ruchu na rzecz odnowy anglikanizmu. Plik25 lipca, zorganizowano konferencję na temat obrony Kościoła w obecności Williama Palmera, Froude'a i Percevala, ale spotkanie zakończyło się niepowodzeniem.
Kilka osobistości zaangażowało się następnie w obronę anglikanizmu, w tym Richard Whately, który opowiadał się za oddzieleniem kościoła anglikańskiego od państwa.
John Henry Newman , będąc pod silnym wpływem kazania wygłoszonego przez Johna Keble'a , zdecydował się następnie rozpowszechniać traktaty, w których bronił swojej koncepcji anglikanizmu. Skrytykował rosnącą sekularyzację Kościoła anglikańskiego. Innymi wybitnymi postaciami Ruchu Oksfordzkiego byli archidiakon Henry Edward Manning , Richard Hurrell Froude , Robert Wilberforce i William Palmer .
W 1836 roku Edward Bouverie Pusey podpisał traktat swoimi inicjałami, co doprowadziło do widocznego zaangażowania z jego strony w ruch. Niektórzy nadadzą ruchowi oksfordzkiemu nazwę „puzejizm”, widząc w Pusey przywódcę i inicjatora ruchu. To określenie miało coś pejoratywnego i odnosiło się do angielskiego wyrażenia „ Pussy cat ” . Przed 1845 rokiem członków nazywano czasem „Newmanites”.
W 1841 roku, w dziewięćdziesiątym Tract Newman stwierdził, że doktryny Kościoła rzymskokatolickiego , jak określono przez po Soborze Trydenckim , były zgodne z trzydziestu dziewięciu artykułów , założyciele Kościoła anglikańskiego w XVI -tego wieku . Dominique Barberi , włoski zakonnik pasjonista , wysłał list do Newmana i jego przyjaciół. Plik25 lipca 1841, Georges Spencer poinformował Barberi że jego list został starannie czytane przez członków grupy Oxford.
Stopniowo ruch oksfordzki stawał się coraz bardziej przychylny katolicyzmowi i coraz bardziej krytycznie odnosił się do protestantyzmu, krytykując reformy i coraz bardziej broniąc wartości katolicyzmu.
W końcu Ruch Oksfordzki opróżnił się ze swej istoty, kiedy Newman, przeciągnięty dalej, niż przewidywał jego własne argumenty, nawrócił się na katolicyzm w 1845 r., A następnie Manning w 1851 r. Newman wyznał, że wybrał P. Barberi na przyjęcie go w katolickim Kościół, ponieważ widział go jako katolickiego anglikana, który kochał i żył pobożnie.
Pojawienie się ruchu oksfordzkiego zostało początkowo dobrze przyjęte przez duchowieństwo w Anglii. Jednak bardzo szybko dwa nurty sprzeciwiają się i krytykują ruch oksfordzki: ewangelicy i liberałowie, którzy będą podejrzewać tę próbę ożywienia anglikańskiego katolicyzmu.
Ruch ten miał ważne reperkusje w Stanach Zjednoczonych w Kościele Episkopalnym . Wielu zakonników rozpoznało się w jego zasadach teologicznych, takich jak Samuel Seabury .
Do dnia dzisiejszego anglokatolicyzm , który swoje odrodzenie zawdzięcza Ruchowi Oksfordzkiemu, w dużej mierze wpływa na anglikanizm jako całość.
Główny bohater Ruchu Oksfordzkiego, John Henry Newman , po napisaniu traktatu 90 , był przekonany o nieadekwatności „teorii gałęzi” i przeszedł na katolicyzm w 1845 roku.
Jego nawrócenie było jednym z najbardziej znanych jednemu z członków Ruchu Oksfordzkiego. Ruch oksfordzki doprowadził do nawrócenia wielu zwolenników reformy anglikańskiej.
Główni członkowie, którzy się nawrócili: