Ecouen | |||||
Zamku Écouen ze wschodu. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Ile-de-France | ||||
Departament | Val d'Oise | ||||
Miasto | Cyraneczka | ||||
Międzywspólnotowość | CA Roissy Kraj Francji | ||||
Mandat burmistrza |
Katarzyna Delprat 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 95440 | ||||
Wspólny kod | 95205 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Ecouennais | ||||
Ludność miejska |
7145 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 941 mieszkańców/km 2 | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 49°01′00″ północ, 2°23′00″ wschód | ||||
Wysokość | Min. Maks. 61 m 167 m² |
||||
Powierzchnia | 7,59 km 2 | ||||
Rodzaj | Społeczność miejska | ||||
Jednostka miejska |
Paryż ( przedmieście ) |
||||
Obszar atrakcji |
Paryż (gmina głównego bieguna) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Foss | ||||
Ustawodawczy | 7 th dzielnicy Val-d'Oise | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Île-de-France
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | http://www.ecouen.fr/ | ||||
Écouen jest francuski gmina znajduje się w dziale z Val-d'Oise w regionie Île-de-France .
Ma około 7400 mieszkańców, znajduje się około 19 km na północ od Paryża i 15 km od lotniska Roissy-Charles-de-Gaulle .
Miasto słynie z zamku, w którym mieści się Narodowe Muzeum Renesansu.
Jej mieszkańcy są nazywane Écouennais .
Miasto położone jest we wschodniej części departamentu Val-d'Oise, na północ od aglomeracji paryskiej . Écouen znajduje się na północnym zboczu wzgórza świadków zwieńczonego lasem Écouen i z widokiem na równinę Francji , dziewiętnaście kilometrów na północ od Paryża i dziesięć kilometrów od lotniska Roissy-Charles-de-Gaulle. Tarasy zamku, na szczycie kopca, stanowią jeden z najlepszych punktów widokowych na równinie Francji.
Graniczące z Sarcelles i Villiers-le-Bel miasteczko Écouen (które pozostało „dużą wioską”) świadczy o tym, jak te dwa miasta wyglądały przed budową dużych kompleksów .
Ézanville | Le Mesnil-Aubry | Le Plessis-Gassot |
Piscop | ||
Saint-Brice-sous-Forêt | Cyraneczka | Villiers-le-Bel |
Większa część miasta jest objęta planem ekspozycji na hałas dla lotniska Roissy, co sprawia, że pola i tereny otaczające miasto nie nadają się do zabudowy.
Écouen jest obsługiwane przez stację Écouen - Ézanville , w sieci Transilien Paris-Nord , oddziały Paris-Nord - Persan-Beaumont / Luzarches . Stacja obsługiwana jest przez pociąg omnibusowy co kwadrans poza godzinami szczytu i z tą samą częstotliwością w godzinach szczytu. Przejazd sprowadza się do powolnego pociągu do pół godziny w godzinach wieczornych (po 20 h 30 ). Dojazd z dworca Gare du Nord zajmuje od 16 do 22 minut .
Jest również obsługiwany przez autobus RATP linii 269, łączący stację Garges - Sarcelles z ratuszem Attainville .
Écouen jest gminą miejską, ponieważ jest częścią gmin gęstych lub średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do miejskiej jednostki w Paryżu , a między resortowych aglomeracji obejmującej 411 gmin i 10,785,092 mieszkańców w 2017 roku, z którego jest podmiejska gmina .
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Paryża , którego jest gminą głównego bieguna. Obszar ten obejmuje 1929 gmin.
Iticiascoa w 637, Esconium , Escouaeum , Escuem .
Nazwa miasta pochodzi od galijskiego antroponimu Szkot i galijskiego słowa magos , targ.
Wzgórze Écouen jest wzgórzem świadków z widokiem na równinę Francji . Umieszczony pomiędzy synkliną Saint-Denis i antykliną kraju Bray , rozciąga się na południowy wschód doliną Montmorency, od której oddziela ją dolina Petit Rosne .
W 632 : „Dobry król Dagobert złożył w darze ziemię i panowanie Écouen bazylice Saint-Denis . Ta oferowana wioska nazywa się wtedy: Iticiniscoam . Połączyła obecne gminy Écouen i Ézanville. Iticinus tłumaczy się na łacinę jako „miasto”, co dało Ézanville . Iticiniscoam zakontraktował w Iscoam, który z czasem dał Écouen . ”. W Saint-Denis przechowywany jest królewski akt darowizny dla opactwa . Po tym archiwum od dawna nie ma już śladu po Écouen.
Wydaje się, że późniejsza część terytorium Écouen należała do templariuszy, ponieważ w 1269 roku znajdujemy ślady wymiany między Zakonem a Domem Montmorency : podczas gdy Mathieu III de Montmorency oddał templariuszom 62 arpenty ziemi wokół Bondy, a oni w zamian 20 arpentów znajdujących się w Écouen.
Écouen to kolebka słynnej rodziny Montmorency, pochodzącej z Bouchard de Montmorency , która musiała się tam utrzymywać. Od XII th wieku, nie ma wzmianki o zamku należącego do Montmorency Écouen, ale nie dociera do nas opis budynku teraz zniknął.
W baronów Montmorency mają prawie wszystkie równinie Francji w XVI -tego wieku, który jest częścią Écouen. Była to wówczas jedna z najpotężniejszych rodów magnackich w Królestwie, której poszczególni członkowie byli bardzo związani z kolejnymi królami Francji. Anne de Montmorency (kto jest człowiekiem, chrześniak z Anne Bretanii daje to jego nazwa), Constable Francji, przeradzała się w początkach XVI -tego wieku zamek w rezydencji naznaczonym monumentalnej architekturze i sztuce renesansu . Od tego momentu historia wioski jest ściśle związana z losem mieszkańców Montmorency i ich ogromnym zamkiem zbudowanym na szczycie wzgórza. Do jego budowy Anna de Montmorency, która po samym królu stała się najpotężniejszym człowiekiem w Królestwie, wezwała największych artystów (malarzy, architektów, rzeźbiarzy itp.). Zamku Écouen staje się jednym z klejnotów architektury renesansowej. Był tam w 1527 roku przez François I er , a następnie w 1547 roku przez Henryka II , który w 1559 roku , nakazał okrutny Edykt couen potępiającą do śmierci luteran . Écouen staje się nawet ulubionym miejscem wypoczynku Henryka II . Po śmierci tego ostatniego Królestwo pogrąża się w wojnach religijnych, podczas których ginie Anne de Montmorency. Jego majątek wrócił do potomków, ale rodzina wymarła nieco później.
Kościół św Acceul również pochodzi z XVI -tego wieku, jest wysoki, i kilka innych budynków (stajnie zamku, dziesięcina stodoła ...) tuż poniżej zamku, który jest obecnie w centrum miasta „Écouen. Jego witraże zachowały się ze wszystkich wojen i dlatego są bardzo dobrze znane. Jest to jedyny kościół we Francji, który nosi to imię.
W 1632 r. wymarła starsza gałąź Montmorency. Domena Écouen zostaje powierzona księżnej Charlotte d'Angoulême. Jego potomkowie z kolei przekazali zamek rodzinie Condé , która zachowała monumentalną spuściznę niemal w nienaruszonym stanie.
Condés zniszczyli skrzydło zamku, które zastąpiono niskim budynkiem. Ich intencją było usunięcie z zamku widoku na Plaine de France. To imponujące skrzydło zostało częściowo znalezione podczas wykopalisk poniżej, w mieście Écouen. Dzieła są eksponowane w zamku.
Ogólnie rzecz biorąc, Condés niewiele robią, aby utrzymać zamek i dlatego będą mieć niewielki wpływ na rozwój miasta.
Kościół Saint-Acceul d'Écouen został powiększony w 1737 roku .
W czasie Rewolucji Francuskiej zamek został skonfiskowany. Sam budynek ucierpiał niewiele, ale większość mebli została zmyta. W 1793 roku w Écouen przeprowadzono pierwszy eksperyment z telegrafią optyczną.
W 1805 roku Napoleon I po raz pierwszy stworzył pierwszy dom edukacji dla dziewcząt legionistów (Legię Honorową) w zamku Ecouen , który pozostał tam do 1962 roku. Odwiedził Écouen w 1809 roku . Zamek wita w ten sposób córki osobistości, które widziały się udekorowane. Królewskie zarządzenie z 1814 r. do Restauracji tymczasowo zniosło dom Écouen, który został połączony z Saint-Denis, a zamek zwrócono księciu Condé, który prawie się nim nie zajmował. W 1844 r. Pierre-Joseph Charrin przeniósł się do Écouen w domu wybudowanym w 1784 r. dla Adeline z włoskiej komedii i pozostał tam aż do śmierci25 kwietnia 1863 r.. Był znanym autorem tekstów , dramatopisarzem i goguettier . Urodzony w Lyonie dnia2 lutego 1784był honorowym prezesem słynnej paryskiej goguette du Caveau . Dziś jest całkowicie zapomniany przez opinię publiczną. W 1852 roku Napoleon III ponownie założył w Château d'Écouen ośrodek edukacyjny dla córek odznaczonych oficerów, aż do stopnia kapitana. W tym czasie w parku zamkowym zbudowano Fontaine Hortense. Dziesięć lat później Château des Montmorency jest klasyfikowany jako zabytek historyczny.
Kolonia malarzaW połowie XIX th wieku , Ecouen zadowoleniem przyjmuje inicjatywę artysty Pierre Édouard Frère kolonia malarzy, którzy przybyli z całej Europy, m.in. Davida Osipovich Widhopff (Rosja), Mary Cassatt (Zjednoczone United) i wielu innych , zwłaszcza z Anglii. Zachęcał je krytyk John Ruskin, który doceniał sztukę malarzy tej szkoły. Ich obrazy sprzedawano wówczas bardzo drogo na amerykańskich rynkach sztuki. Wpływ na miasto był zauważalny. Malarze zbudowali więc piękne domy z dużymi wykuszami dla swojej pracowni. Większość z nich jest nadal w stanie, a niektóre ulice miasta noszą imiona tych malarzy.
SilnyPo klęsce w 1871 r. rozpoczęto budowę szeregu fortów otaczających stolicę w celu poprawy jej obrony. W tym czasie zbudowano Fort d'Écouen. Nie należy go w żaden sposób mylić z zamkiem. Fort jest wielokątną budowlą obronną, znajdującą się w lesie, zaprojektowaną tak, aby na wypadek wojny pomieścić ponad 300 ludzi i 22 dział artylerii. Część Fortu d'Écouen zniknęła, ale wciąż jest po nim wiele śladów.
Pod koniec XVIII -go wieku, Claude Chappe wynajduje pierwszy system telekomunikacyjny w świecie. Jest to mechaniczny, lotniczy telegraf optyczny.
Podczas rewolucyjnego terroru 12 lipca 1793Écouen było częścią pierwszego oficjalnego eksperymentu pomyślnego optycznego przesyłania wiadomości na odległość 25 km . Wiadomość została dostarczona między Ménilmontant (w Paryżu) a Saint-Martin-du-Tertre via Écouen. Miasto zostało wybrane na stację przekaźnikową ze względu na wzgórze. Podczas gdy Claude Chappe i Pierre Daunou wysyłają wiadomość do Ménilmontant, Abraham Chappe , jego brat i Joseph Lakanal czekają na niego w Saint-Martin-du-Tertre. Po jedenastu minutach wysłano wiadomość: „Daunou przybył tutaj. Zapowiada, że Konwent Narodowy właśnie upoważnił Komitet Bezpieczeństwa Ogólnego do umieszczania pieczęci na dokumentach przedstawicieli narodu. Odpowiedź brzmiała: „Mieszkańcy tego pięknego kraju zasługują na wolność swoją miłością do niego i poszanowaniem Konwencji Narodowej i jej praw. Odpowiedź została przekazana w ciągu dziewięciu minut.
Doświadczenia, które okazały się sukcesem, kilka tygodni później Komitet Bezpieczeństwa Publicznego pod wpływem Lakanala zlecił budowę pierwszej w historii linii telegraficznej. Łączy Paryż i Lille, a następnie strefę walki. To właśnie Claude Chappe zrealizował budowę, ponad 230 km , 23 stacji przekaźnikowych z Luwru do kościoła św. Katarzyny w Lille, via Écouen. To groźba inwazji na granice skłoniła do szybkiego zainstalowania telegrafu. W tym czasie pozwalał na przesyłanie krótkich wiadomości w ciągu pół godziny z Paryża do Lille, tylko w biały dzień.
Inne linie zostały opracowane w XIX -tego wieku . Potem elektryczność i kolej sprawiły, że ten optyczny system telegraficzny stał się przestarzały.
W biurze turystycznym Écouen można oglądać wystawę poświęconą telegrafowi Chappe. Zniknął sztafeta, która pierwotnie znajdowała się na wzgórzu, w lesie. Jednak ostatnie prace zdołały znaleźć jego lokalizację.
Dwie wojny światowe sieją spustoszenie w mieście, ale główne zabytki pozostają nienaruszone. Witraże kościoła zostały zabezpieczone przez mieszkańców. W 1940 roku w Écouen podpisano kapitulację Paryża.
W 1962 r. z zamku wyszedł ośrodek edukacyjny, który następnie został przekazany Ministerstwu Kultury. André Malraux postanawia założyć tam Narodowe Muzeum Renesansu, aby wystawiać francuskie kolekcje z tego okresu. Po poważnych pracach muzeum otworzyło swoje podwoje w 1977 r., torując drogę dla turystyki. Jest to obecnie jedyne muzeum we Francji w całości poświęcone temu okresowi, choć bogate we wspaniałe dzieła sztuki. Musée d'Écouen prezentuje zatem niezwykłą kolekcję, odwiedzaną przez badaczy, historyków i pasjonatów z całego świata.
W swojej historii miasto odziedziczył zamek godny tych z Doliny Loary , kościół z XVI -tego wieku z niezwykłą witrażami, w stodole dziesięciny , plus szkoły malarstwa XIX th century, stanowią bardzo bogate dziedzictwo. W 2000 roku większość dziedzictwa Écouen została przywrócona za namową burmistrza Bernarda Angels , aby miasto stało się ważnym miejscem turystycznym.
Szerzej miasto zostało przekształcone za kadencji Bernarda Aniołów (burmistrza gminy od 1977 r.). Écouen stopniowo ewoluowało od rolniczej wioski do prawdziwego miasta. Wiele opuszczonych budynków zostało odnowionych i powstały nowe dzielnice (od lat 80-tych: kilka remontów kościoła, utworzenie dzielnicy Poczty, renowacja dworu Tourelles, renowacja stodoły dziesięciny następnie stajni, otwarcie biblioteki, otwarcie ośrodek społeczno-kulturalny, utworzenie nowej szkoły…). Nowe dzielnice uwzględniły jednak wielki wymóg architektoniczny, aby wtopić się w krajobraz i nie szpecić otoczenia zabytków Écouen. Tak więc budynki powyżej 5 pięter są rzadkie, a liczne parki (park Charles-de-Gaulle, park Lemaire itp.) czynią to miasto przyjemnym miejscem do życia, co stanowi bardzo wyraźny kontrast z sąsiednimi miastami Sarcelles lub Villiers-le-Bel.
Przed prawem 10 lipca 1964 rmiasto było częścią departamentu Seine-et-Oise . Reorganizacja regionie paryskim w 1964 roku sprawiły, że miasto należy teraz do departamentu Val-d'Oise i jego Okręg Sarcelles po skutecznego przeniesienia administracyjnego1 st styczeń 1968.
Écouen było od 1793 roku stolicą kantonu Écouen . W ramach redystrybucji kantonów we Francji w 2014 r. miasto jest teraz częścią kantonu Fosses .
Écouen była siedziba sądu na przykład zniesione przez reformy francuskiego systemu sądowego w 2008. Miasto jest częścią jurysdykcji Sądu Najwyższego , a także handel z Pontoise . Obecnie jest przy Sądzie Okręgowym w Gonesse . Budynek sądu, w centrum miasta, należy teraz do gminy, która go przebuduje. Ponadto miasto Écouen posiada na swoim terenie brygadę żandarmerii.
Usługi miejskie obejmują kilka struktur, w tym ratusz, warsztaty obsługi technicznej, bibliotekę miejską André-Malraux i centrum kulturalne Simone-Signoret. W ratuszu znajduje się kolekcja obrazów malarzy Écouen (w izbie rady miejskiej), którą można zwiedzać.
Miasto Écouen było częścią grudzień 2009z Roissy Porte de France miejskiej społeczności (CCRPF).
W ramach realizacji ustawy MAPAM z27 stycznia 2014, który przewiduje uogólnienie wspólnoty międzygminnej na wszystkie gminy i utworzenie wspólnot międzygminnych na dużą skalę, prefekt regionu Île-de-France zatwierdza 4 marca 2015regionalny między gminami współpraca planu, który przewiduje w szczególności za „połączeniem społeczności Val de France aglomeracji (95) i społeczności aglomeracji Roissy Porte de France (95), a rozszerzenie obwodzie nowej grupy do gmin Seine-et-Marne (77): Claye-Souilly, Compans, Dammartin-en-Goële, Gressy, Juilly, Le Mesnil-Amelot, Longperrier, Mauregard, Mitry-Mory, Moussy-le-Neuf, Moussy-le-Vieux, Othis, Rouvres, Saint-Mard, Thieux, Villeneuve-sous-Dammartin, Villeparisis”, która wcześniej należała do wspólnoty gmin Plaines et Monts de France .
W ten sposób 1 st styczeń 2016Roissy Pays de France społeczności aglomeracji, z których Ecouen jest teraz częścią.
Politycznie Écouen wydaje się przedstawiać jako bastion lewicy. Burmistrz Bernard Angels ( Partia Socjalistyczna ) był w rzeczywistości wybierany sześć razy bez przerwy od 1977 roku do swojej rezygnacji w 2018 roku.
W wyborach regionalnych w 2010 r. lewicowa lista związkowa kierowana przez Jeana-Paula Huchona zdobyła 62,35% głosów, wobec 37,65% dla Valérie Pécresse , UMP . W poprzednich wyborach regionalnych w 2004 r . lista Jean-Paula Huchona zajęła już pierwsze miejsce w drugiej turze, zdobywając 52,58% głosów.
W wyborach kantonalnych w 2004 r. w drugiej turze zwyciężył Philippe Démaret ( PS ), zdobywając 51,48% głosów.
Zwycięstwo wyborcze lewicy nie jest jednak systematyczne, więc w wyborach krajowych, takich jak wybory prezydenckie i parlamentarne w 2007 r., kandydaci UMP zwyciężyli . W pierwszej turze wyborów prezydenckich w 2002 roku to Lionel Jospin stanął przed Jacquesem Chiracem , podczas gdy na szczeblu krajowym stało się odwrotnie.
W pierwszej turze wyborów samorządowych w 2020 r . lista kierowana przez ustępującą burmistrz Catherine Delprat – która zastąpiła Bernarda Angelsa w 2018 r. po jego rezygnacji – (DVG) uzyskała absolutną większość oddanych głosów (53,07%), znacznie wyprzedzając głosy Benoît Huet (Div, 18,93%), Dominique Joly (DVG, 18,38%) i Philippe Donon (DVG, 9,61%), podczas głosowania z 57,62% wstrzymujących się.
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
Brakujące dane należy uzupełnić. | ||||
1895 | 1917 | Zapytanie Artura | ||
1917 | 1919 | Jules Catoir | ||
1919 | 1931 | Jules Tifaine | ||
1931 | 1935 | Jules Catoir | ||
1935 | 1944 | Skrzep Georgesa | ||
1944 | 1945 | André Debessac | ||
1945 | 1947 | Charles Moiroud | PCF | |
1947 | 1948 | Charles Rousset | ||
1948 | 1958 | Raoul Riet | ||
1958 | 1965 | Edmond Lavigne | ||
1965 | 1977 | Michel Micheri | UDR | Radny Generalny Écouen (1967 → 1973) |
1977 | październik 2018 | Anioły Bernarda | PS | Zastępca Senior College w Val-d'Oise ( 8 e circ. ) (1991 → 1993) Senator Val-d'Oise (1995 → 2011) Wiceprezydent CA Roissy we Francji (2016 →?) Zrezygnowany |
październik 2018 | W toku (stan na 26 maja 2020 r.) |
Katarzyna Delprat | PS | Dyrektor bankowy, a następnie nauczyciel tańca ponownie wybrany do głosowania 2020-2026 |
Gmina rozpoczęła politykę zrównoważonego rozwoju , uruchamiając w 2010 r. inicjatywę Agendy 21 .
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis jest obecnie oparty na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów gminy przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis ludności objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2007 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 7145 mieszkańców, co oznacza spadek o 1,62% w porównaniu do 2013 r. ( Val-d'Oise : + 3,67% , Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
997 | 992 | 1,040 | 1060 | 1,042 | 957 | 958 | 910 | 1203 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1200 | 1,282 | 1296 | 1259 | 1524 | 1360 | 1550 | 1,262 | 1,444 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1648 | 481 | 732 | 1,054 | 1,718 | 2471 | 2446 | 2 454 | 2769 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2007 | 2012 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3024 | 3 887 | 4494 | 4 338 | 4846 | 7 084 | 7 347 | 7 383 | 7 253 |
2017 | 2018 | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
7 188 | 7145 | - | - | - | - | - | - | - |
Od 2009 roku miasto Écouen organizuje dużą imprezę wiosenną, będącą następstwem dawnego „festiwalu miejskiego”: Constable Festival, wokół postaci Anne de Montmorency (konstable króla), która w okresie renesansu zbudowała renesans. zamek z widokiem na miasto. Trzecia edycjamaj 2011 przyciągnął ponad 7000 odwiedzających, a edycja 2012 nieco ponad 8600 bywalców festiwalu, co czyni ją jedną z głównych atrakcji sezonu kulturalnego Val-d'Oise.
Wydarzenie to łączy miasto, biuro turystyczne Écouen, Narodowe Muzeum Renesansu i wiele lokalnych stowarzyszeń. Jego tematem jest renesans, a kilka sztuk jest obecnych: muzyka, taniec, teatr, kaligrafia, malarstwo ...
Z wyjątkiem zamku, położonego w lesie nad miastem, większość dziedzictwa Écouen znajduje się w centrum miasta, wokół ratusza.
Écouen posiada na swoim terenie cztery zabytki :
Zamek Écouen.
Główna fasada z widokiem na Plaine de France.
Kościół św.
Stodoła dziesięciny.
Fort Écouen.
Możemy również wskazać:.
Memoriał.
Dom Félixa-Justina Gardona.
Dom Jeana Le Vachera.
Manoir des Tourelles.
Schody do zamku.
Dawny sąd rejonowy.
Myjnia miejska.
Krzyż misji.
Dawna mleczarnia.
Biblioteka Publiczna.
Podczas drugiej połowy XIX -go wieku kolonia zagranicznych artystów francuskich i osiadł w Écouen, przyciąga niepowtarzalnym krajobrazie miasta. Od 1830 r. wielu artystów, zwłaszcza malarzy, opuściło Paryż i tereny miejskie, aby osiedlić się na pobliskich wsiach. W ten sposób grupa artystów wybrała Écouen, wówczas wioskę tysiąca mieszkańców, na założenie swojego warsztatu. Wśród tych malarzy możemy wymienić Pierre-Édouarda Frère'a , Guillaume'a Seignaca , Pancrace'a Bessę , Auguste'a Schencka , Paulina Lorillona , Louisa Théophile'a Hingre'a (również rzeźbiarza i plakacistę) czy nawet Paula Soyera . Nazwiska te, w większości dziś nieznane, były znane w swoim czasie, wspierane przez najwybitniejszych krytyków sztuki, takich jak Anglik John Ruskin . Ich szczególny styl i wielki rozgłos dały początek Szkole Écouen .
W ciągu XIX th wieku , gdy ewoluuje grupie od 10 do 20 artystów na stałe zainstalowane w Écouen. W sumie od 1856 roku do końca stulecia miasto gościło ponad stu malarzy. Niektórzy zajmowali się nauczaniem technik artystycznych i przyjmowali zagranicznych studentów, takich jak Henry Bacon czy George Boughton . Kolonia zaczęła spadać pod koniec XIX -go wieku po śmierci Pierre Édouard Frère w 1886 roku.
Istnieje wiele świadectw obecności tych malarzy, w szczególności domy z dużymi oknami, charakterystyczne dla warsztatów malarskich. Kilka ulic Écouen nosi nazwiska tych artystów. Od lat 90. gmina Écouen podjęła znaczące prace badawcze nad tą kolonią i pozyskaniem obrazów z tego okresu. Są one stale eksponowane na pierwszym piętrze ratusza. Wystawa, składająca się z około trzydziestu obrazów, jest ogólnodostępna w godzinach otwarcia ratusza. Wreszcie stała wystawa poświęcona Louisowi Théophile Hingre (malarzowi, rzeźbiarzowi i plakaciście ) jest swobodnie dostępna w biurze turystycznym Écouen.
Zostały nakręcone w Écouen:
Czasami błędnie mówi się, że Ecouen był gospodarzem zdjęć do Tchao Pantina w 1983 roku; błąd ten wynika z pomylenia baru, który znajdował się na rogu rue Desargues i rue de l'Orillon w Paryżu i rue Lorillon w Ecouen.
Kilka narodowych lub lokalnych osobistości Partii Socjalistycznej pochodzi lub zrobiło karierę polityczną w Écouen:
Ramiona Écouen są ozdobione w następujący sposób: Albo z krzyżem Gules poćwiartowanym z szesnastu alerionów Azure zamówił 2 i 2, we franc-kantonie Azure obciążony orłem rzymskim Lub
|
Herb Écouen w rzeczywistości pochodzi od herbu rodu Montmorency , którzy byli budowniczymi zamku w okresie renesansu. Jest również bardzo podobny do herbu miast Montmorency , Eaubonne , Saint-Brice-sous-Forêt , które znajdowały się pod dominacją tego domu. Alériony symbolizują bitwy wygrane przez rodzinę Montmorency u boku królów Francji.
Do 2010 roku miasto Écouen zawsze używało herbu jako logo, jako znaku uznania bogatego dziedzictwa i historii związanej z Maison de Montmorency . Jednak ponieważ2 września 2010Miasto Écouen używa nowego, bardziej nowoczesnego logo (typografia pogrubiona i przyklejona), ale nadal używa herbu. Zielona krzywa symbolizuje zarówno naturalne przestrzenie Écouen (parki, lasy, pola), jak i wzgórze, na którym stoi miasto. Mieszanka nowoczesności i tradycji symbolizuje zarówno miejski, jak i wiejski aspekt miasta. Został stworzony przez służby miejskie.