Dom mycia jest basen zasilany wodą generalnie pochodzenia naturalnego, głównym celem jest umożliwienie prania przeznaczonego do płukania po praniu. Najczęściej jest publiczna, bezpłatna lub płatna w zależności od gminy, ale może być prywatna, przyłączona do jednego domu lub pojedynczego gospodarstwa i może być udostępniana sąsiadom za opłatą.
W przeciwieństwie do bardzo rozpowszechnionej reprezentacji, praczki chodziły tam najczęściej nie po to, żeby wyprać bieliznę, ale tam ją wypłukać. Pójście do pralni było rzeczywiście ostatnim krokiem przed suszeniem. Ponieważ pranie zużywało tylko kilka wiader wody, mogło odbywać się w domach lub pralniach, gdzie pranie gromadziłoby się przed „wielkim praniem”, ale płukanie wymagało dużych ilości czystej wody, dostępnej tylko w pralni. przechwycone źródło. Istnieją jednak pralnie z kilkoma umywalkami, górna umywalka służąca jako płuczka, te znajdujące się poniżej jako pralnia (właściwe pranie) lub nawet jako poidło .
Pierwotnie umywalnia była z płaskiego kamienia lub prostej deski umieszczonej na brzegu strumienia, stawu lub źródła, bez schronienia. Zanieczyszczenia z rewolucją przemysłową , epidemie i hygienism prowadzić do rozwoju struktur określonych w późnym XVIII e wieku , który widzi wspólne baseny obniżyć łąkę poniżej źródła lub fontanny , wzdłuż strumienia, kanał, rzeki lub rzeka, na której można zacumować łódkę do mycia .
We Francji epidemie cholery, ospy i tyfusu skłoniły parlament do głosowania nad ustawą3 lutego 1851która udziela specjalnego kredytu na dofinansowanie do 30% budowy myjni krytych i przewiduje, że „właśnie we wspólnej myjni myjnia znajdzie dogodne rozprowadzenie ciepłej i zimnej wody, suszarki które są dostępne dla niej oszczędzaj czas, a to ratuje go przed robieniem (praniem) w domu ” . Prace ogłaszane w przetargu na rabaty na świece wyjaśniają pewne podobieństwo w projekcie i materiałach wśród wykonawców. Pranie pozostaje w użyciu aż do połowy XX -tego wieku w miastach, w których woda nie jest zanieczyszczona lub nie ma do prania , ale ich stosowanie jest stopniowo wycofywane w tym stuleciu. Mimo oporu wobec postępów praczek, pralnię zastąpiły pralki , pralnie mechaniczne, pralki około 1950 roku, a następnie automatyczne pralnie . Jednak nadal istnieje wiele świadectw tych malowniczych miejsc o szerokiej gamie stylów architektonicznych w zależności od regionu i okresu historycznego.
Myjnia może składać się z:
Pralnia otoczona po prawej stronie Ouanne i kanałem po lewej stronie.
Umywalnia i jej umywalka.
Przelew przed myjnią.
Same pranie w domu stwarza wiele problemów (para nawilżająca ściany, przepływ wody), pranie jest wtedy prane tylko dwa razy w roku (pranie staje się comiesięczne w 1900 i cotygodniowe w 1930), tym mniej szczęścia mają ubrania do pełne wykorzystanie. Te „duże pranie”, zwane „zamgławianiem”, trwają zazwyczaj trzy dni: najpierw pranie zanurza się w ogromnych drewnianych wanienkach do pierwszego szorowania; po drugie, pranie jest w tych samych lub innych wanienkach, przykryte płótnem, na którym ćwiczymy polewanie, czyli polewanie wrzątkiem za pomocą pojemnika z długim uchwytem na grubą warstwę popiołu, którego węglan potasu jest doskonałym środkiem czyszczącym; po trzecie, pranie jest płukane i wykręcane w praniu.
Krawędź umywalni zwykle zawierała pochyły kamień. Kobiety klęczące w czymś w rodzaju drewnianej balii „nakolanniki” wrzucały pranie do wody, skręcały je kilkakrotnie składając i uderzały drewnianą trzepaczką o kamień w celu wyprania. tak dużo jak to możliwe. Ogólnie rzecz biorąc, solidny poziomy drewniany drążek umożliwiał przechowywanie wykręconego prania przed bolesnym powrotem w kapturze, taczce, wózku lub wózku na miejsce suszenia.
Niektóre wyposażone były w kominki do produkcji popiołu potrzebnego do bielenia. Kiedy kobiety również prały tam swoje pranie, wycierały je mydłem domowej roboty lub popiołem drzewnym, a następnie spłukiwały, dodając kilka kulek niebieskiego (proszku na bazie indygo ) dla nabłyszczenia i korzeni mydlnicy dla zmiękczenia; w końcu perfumowali ją kłączami irysa .
Umywalnie pełniły ważną funkcję społeczną. Były rzeczywiście jednym z nielicznych miejsc, gdzie kobiety mogły się spotykać i dyskutować. Zabronione mężczyznom, martwili się o zwierzenia i plotki, które można tam wymieniać. Czynność czyszczenia prania była fizycznie bardzo trudna. Również fakt wspólnego jej uprawiania czynił ją łatwiejszą do zniesienia: kobiety mogły dyskutować między sobą (słysza się tam „mówioną gazetę parafialną”, jak pisze Pierre-Jakez Hélias w Koń dumy ), żartować, śpiewać. .. Niekiedy też powstawały konflikty, stąd określenie „pranie brudnej bielizny jako rodzina” , pralnia skupiająca dalszą rodzinę, powiatową lub wioskową.
Z tych różnych powodów, wiele legend (historie bajecznych zwierząt opowiadane przez rodziców, aby uniemożliwić małym dzieciom zbliżanie się do tego miejsca, w którym mogłyby utonąć, od praczek w nocy po białe panie ) i „kody »Rozwinęły się wokół pralni: oficjalne zasady dotyczących ich obecności, zakazów religijnych, tradycji do przestrzegania, hierarchii ( zamglenie wiadomości, najpopularniejsze miejsce przy fontannie jest automatycznie zarezerwowane dla najstarszej praczki) itp. .
Kultura popularna zachowuje więc wiele śladów społecznej roli pralni , od wizerunku praczek w Épinal po pospolite wyrażenia, pieśni czy dzieła artystyczne.
Często odwiedzane pralnie były wyłącznie kobiety (mogły jednak zabrać tam swoje dzieci, gdy nie miały nad nimi nadzoru), policyjne przepisy pralni karzące sprawcę. Niektóre kobiety chodziły tam osobiście, inne pracowały jako praczki , praczki lub praczki.
Niektóre pralnie są uważane za niezwykłe, w szczególności:
Zobacz także kategorię pralni sklasyfikowanych lub zarejestrowanych
Umywalnie były przedmiotem kilku publikacji z dziedziny historii i etnologii:
Zainspirowali także znaczną liczbę dzieł literackich: