Narodziny |
18 sierpnia 1761 Boulogne-sur-Mer |
---|---|
Śmierć |
20 czerwca 1840(78 lat) Paryż |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Pseudonim | Przewodniczący Konwentu Krajowego |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Polityk , archiwista , historyk , profesor |
Pracował dla | College of France (1819-1830) |
---|---|
Religia | Kościół katolicki |
Członkiem |
Conseil des Cinq-Cents Akademia Nauk Moralnych i Politycznych Akademia Napisów i Literatury pięknej |
Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Pierre Claude François Daunou jest francuskim politykiem , archiwistą i historykiem , wieczystym sekretarzem Académie des Inscriptions et Belles-Lettres , urodzonym w Boulogne-sur-Mer dnia18 sierpnia 1761i zmarł w Paryżu dnia20 czerwca 1840. Pełni również funkcję Prezesa Trybunału przy konsulacie.
Pochodzę z rodziny, który był protestantem w XVII th century , syn Pierre Daunou, chirurgiczne Boulogne-sur-Mer i Marie Antoinette-Peronne Sauzet Pierre Daunou był uczniem i nauczycielem w Oratorium . Święcenia kapłańskie przyjął w 1787 r., Uczył literatury pięknej, filozofii i teologii w kilku kolegiach oratoryjnych. Opublikował przemówienie o literackich wpływach Boileau (1787), które zostało zwieńczone przez Académie de Nîmes oraz Wspomnienie o pochodzeniu, zasięgu i granicach ojcowskiej władzy (1788), które wyróżniło Akademię Berlińską .
Podczas rewolucji francuskiej przyjął nowe idee i biorąc udział w tworzeniu cywilnej konstytucji duchowieństwa , został wielkim wikariuszem konstytucyjnego biskupa Pas-de-Calais (1791). W dniu 9 września 1792 r. Wydział ten wysłał go na Konwent , gdzie wyróżnił się umiarkowaniem. Sprzeciwiając się procesowi Ludwika XVI , opublikował Rozważania na temat procesu Ludwika XVI i, w duchu umiaru, zagłosował 20 stycznia 1793 r. Za uwięzieniem do czasu pokoju, po którym nastąpi deportacja. Opracował kompletny program edukacji publicznej i przedstawił stanowisko w sprawie prac nad projektem konstytucji (kwiecień 1793).
Jego protest przeciwko aresztowaniu Girondinów przyniósł mu więzienie - wraz z 72 innymi konwencjonalnymi członkami - 3 października 1793 r. Opuścił je 24 października 1794 r. Po 9-Thermidorze . Zwolniony, powrócił na swoje miejsce na Konwencji termidoriańskiej, gdzie znalazł się w gronie jedenastu posłów odpowiedzialnych za opracowanie Konstytucji Roku III (1795) . Przedstawił raport „o środkach nadania rządowi większej intensywności”, bronił raportu o prawie wyborczym, edukacji publicznej i organizacji Institut de France . Prawo III roku Brumaire IV dotyczące edukacji publicznej jest często określane jako prawo Daunou .
Sekretarz Konwencji o 1 st nivôse III rok (21 grudnia 1794), przewodniczący Zgromadzenia w dniu 18 Thermidor Rok III (5 sierpnia 1795), został mianowany członkiem Instytutu w dniu 29 Brumaire'a IV roku (20 listopada 1795) i wprowadzone 23 obok vendémiaire (14 października 1796), przy czym rada pięciuset , z którego został sekretarzem 1 st Germinal V rok (21 marca 1797) i prezydent na 3 fructidor roku VI (20 sierpnia 1798) był po re- wybrany przez departament Pas-de-Calais 23 Germinal VI roku (12 kwietnia 1798). Zajmował się kwestiami instrukcji publicznych, organizacją Sądu Kasacyjnego , represjonowaniem przestępstw prasowych, ordynacją wyborczą itp. Wysłany na misję do Rzymu w 1798 r. Po zabójstwie generała Duphota , przygotował projekt Konstytucji Republiki Rzymskiej . W tym samym czasie został mianowany administratorem biblioteki Sainte-Geneviève .
Wrócił do Francji w czasie zamachu stanu 18 Brumaire , w którym brał udział, był członkiem komisji pośredniczącej odpowiedzialnej za władzę ustawodawczą 19 roku Brumaire (10 listopada 1799) i brał udział w opracowaniu z Konstytucją roku VIII . Wydał na Bonapartego życzenie , a historyczny Esej na temat czasowego moc papieży (1799).
Powołany do Rady Stanu 3 Nivôse VIII roku (24 grudnia 1799), odmówił przyjęcia tego stanowiska i następnego dnia wstąpił do Trybunału , którego został prezesem. Jego postawa uważana za zbyt niezależną, jego przemówienia przeciwko nadmiernej władzy prefektów i organizacji sądów specjalnych sprawiły, że został uznany za „ideologa” pierwszej eliminacji w 1802 roku.
Po raz kolejny odmówił Radzie Stanu, a także kierownictwu instrukcji publicznych, a funkcje archiwisty organu ustawodawczego przyjął dopiero 24 lutego XIII (15 grudnia 1804 r.), Aby zastąpić Camusa i Krzyż Kawalerski Legionu Honor (1810).
Zbyt niezależny, by dalej zajmować się polityką, poświęcił się odtąd organizowaniu bibliotek i archiwów, aw 1804 r. Został Gwardią Generalną Archiwów Cesarstwa , a w 1810 r. Cesarskim cenzorem. To on przekazał oryginał rękopisy poety André Chéniera , wówczas nieznanego, wydawcy i pisarzowi Henri de Latouche, który opublikował je w 1819 roku.
Zagrożony w grudniu 1815 r. Przez hrabiego de Vaublanc pozbawieniem funkcji archiwalnych, napisał do ministra, że „przypisuje mu opinie, których nigdy nie miał”. Ostatecznie stracił urząd 23 lutego 1816 r. (Został mu zwrócony dopiero w 1830 r.), Ale w 1819 r. Został wybrany profesorem w College de France na katedrę historii i etyki. Jego lekcje, pełne rozsądnej erudycji i pomysłowej krytyki, były powszechnie przestrzegane. Został także redaktorem naczelnym Journal des Savants .
Wybrany zastępcą przez wydziałowe kolegium Finistère 25 marca 1819 r. W miejsce Manuela, który opowiedział się za Vendée , zasiadał w konstytucyjnej opozycji. Wyszedł z pokoju do odnowienia 1820 roku i nie wrócił aż do 21 kwietnia 1828 roku, wysłany przez wyborców o 1 st dzielnicy Finistere ( Brest ), aby zastąpić hrabiego Keratry , który wybrał Les Sables d'Olonne . Podpisał adres 221 przeciwko ministerstwu Polignac i został ponownie wybrany 23 czerwca 1830 roku.
Po Trzy wspaniałe dni The monarchii lipcowej wrócił mu w 1830 roku jego obowiązki jak General Straży Archiwów który trzymał aż do swojej śmierci w 1840 roku, w którym pozostawił odcisk, że wciąż mówić dzisiaj o „fotel”. De Daunou ”Na wyznaczenie stanowiska dyrektora archiwum.
Po nominacji do Archiwum Daunou uzyskał od swoich elektorów potwierdzenie mandatu posła 21 października 1830 r., A odnowienie mandatu otrzymał 5 lipca 1831 r. Zasiadał do wyborów w 1834 r. I przedstawił go w Izbie. Posłowie kilka raportów m.in. o szkolnictwie podstawowym (grudzień 1831).
Członek Akademii Nauk Moralnych i Politycznych podczas jej reorganizacji w 1832 roku, został wieczystym sekretarzem Académie des inscriptions et belles-lettres (1838) i wkrótce został wyniesiony do godności rówieśnika Francji (7 listopada 1839). przed jego śmiercią.
Został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise ( 28 th dział).
Wśród wielu publikacji Daunou możemy przytoczyć:
Opublikował także liczne wydania, opatrzone komentarzami, autorstwa różnych autorów, m.in .:
Opuścił Kurs Studiów Historycznych , opublikowany po jego śmierci przez Alphonse'a Honoré Taillandier (1842-1849, 20 vol. In-8): ta praca, owoc lekcji, które udzielił w Collège de France , dotyczy „sposobu pisania historia, źródła krytyki historycznej ”.