Alkanna tinctoria
Alkanna tinctoria Ilustracja botaniczna ( Plantarum indigenarum i Exoticarum icones ad vivum coloratae , Lukas Hochenleitter, 1779).Królować | Plantae |
---|---|
Klad | Okrytozalążkowe |
Klad | Prawdziwe dwuliścienne |
Klad | Rdzeń True Dicotyledons |
Klad | Asterids |
Klad | Lamiidy |
Rodzina | Boraginaceae |
Uprzejmy | Alkanna |
Alkanna barwierska , orcanette Dyers, barwnik orcanette, alcanette lub buglosse Dyer, jest gatunek z rośliny szerokolistne do rodziny z Boraginaceae , podrodzina z Boraginoideae , pochodząca z basenu Morza Śródziemnego . W języku francuskim termin „orcanette” oznacza także metonimię korzenia tej rośliny używanej jako substancja barwiąca. Gatunek ten jest jednym z nielicznych przedstawicieli (obok Alkanna lutea ) rodzaju Alkanna we Francji . Jest to roślina pokrzywiona, bardzo niska i bardzo owłosiona, która rośnie najczęściej na piaskach wybrzeża, w mniej lub bardziej okrągłych kępkach. Jest używany od czasów starożytnych ze względu na swoje właściwości lecznicze , a takżeczerwoną nalewkę wyekstrahowaną z korzeni, co uzasadnia jego specyficzny epitet . Jednak roślina ta zawiera alkaloidy pirolizydynowe , substancje niebezpieczne dla wątroby , co skłoniło wiele krajów do wprowadzenia zakazu jej stosowania w żywności.
Alkanna tinctoria to wieloletnia roślina zielna , zdrewniała poniżej, wielokulkowa, włochato-hispidowa, o wysokości do 10-40 cm , generalnie leżąca, tworząca liście rozety na poziomie gruntu. Te korzenie mają łuszczącą się korę, która jest fioletowo-czerwony kolor. Wszystkie nadziemne części rośliny są gęsto owłosione, z włosami guzowatymi, długimi i sztywnymi, bardzo obficie w kwiatostanie, którym towarzyszą krótkie włoski gruczołowe. Łodyg , prosty, rzadko nieco rozgałęzione, rozkładając następnie rosnąco ponoszą liczne liści . Liście podstawy (rozeta), długo szypułkowe, do 6,5 cm długości i 0,6 cm szerokości, są oblancetowate, podrzędnie rozwarte. Liście łodygi, naprzemiennie, o wymiarach 1,5-4,5 cm × 0,4-0,8 cm , są wąsko podłużne lub jajowato-podłużne, rozwidlone, podskrzydłe, siedzące i zstępujące, obejmujące łodygę u podstawy.
Te kwiaty są zgrupowane w klastrach , krótkich i zwartych na początku kwitnienia, które następnie wydłużają. Kielicha , otoczona liściastych wypustkami, jest głęboko podzielony na pięć płatów, a rośnie i trwałe całego owocu. Lejkowaty korony , 5 do 9 mm średnicy, czerwonawy kolor niebieskie zabarwienie lub jaskrawych niebiesko-fioletowy, gładka na powierzchni zewnętrznej puberulent-gruczołowego na wewnętrznej powierzchni tarczy, jest połączony w prostą rurę koloru żółtawego, 3,5 -4 mm długości, krótszy lub prawie tak długi jak kielich. Korona rozszerza się na wierzchołku, tworząc pięć rozpostartych płatów o długości od 2,5 do 4 mm i szerokości od 2 do 4 mm , podłużnych do podokorowych, rozwartych. W pręcików , 5 liczby są włączone, przyrośnięte jest umieszczany w górnej 1/4 rury korony (1 lub 2), lub w pobliżu wagi gardła (3 lub 4, lub czasami po 5). Włókna, wąskie, nagie, bez wyrostków, są znacznie krótsze niż pylniki . Te, koloru brązowego, krótko nakrapiane, są wolne i zawarte. Jajnika , ma krótszy styl rura korony, od 1,8 do 2,5 długości od 2 do 3 mm szerokości, silnie umownej do podstawy tworząc stopy od 0,15 do 0,3 mm długiej cylindrycznej i naga, nieregularne i wyraźnie tuberculate. Owoców , utworzony z czterech wolnych gruźliczych słupków jest tetra nutlet (indehiscent suchych owoców) o szarawym kolorze.
Alkanna tinctoria to gatunek diploidalny z 30 chromosomami (2n = 2x = 30).
Nazwa rodzajowa „ Alkanna ” pochodzi od arabskiego al-ḥinnā, które odnosi się do henny .
Specyficzne epithet „ tinctoria ” (które jest wykorzystywane do barwienia barwiarski) jest łacińska przymiotnik , który wynika z tinctura (barwnik), w odniesieniu do zastosowania w instalacji.
Potoczna nazwa „orcanette”, poświadczona od 1546 r. Przez Rabelais'a , pochodzi od „arquenet” (około 1393 r.), Odmiany starego francuskiego „alchane”, od średniowiecznej łacińskiej alchanna , która sama w sobie pochodzi od arabskiego al-ḥinnā .
Gatunek odpowiadający Dyer Orcanette został po raz pierwszy opisany przez Linneusza pod nazwą " Lithospermum tinctorium " i opublikowany w 1753 r. W jego Species plantarum 1: 132. Jednak w 1762 r., W nowym wydaniu Species plantarum , Linnaeus przeniósł ten gatunek do rodzaju Anchusa , pod nazwą " Anchusa tinctoria ", modyfikująca rozpoznanie w języku łacińskim. Nowy opis podany przez Linneusza w rzeczywistości odpowiada innemu gatunkowi zidentyfikowanemu jako Cynoglossum cheirifolium . Jednak z nomenklaturalnego punktu widzenia, nie przeszkadza to Anchusa tinctoria (L.) L. być po prostu nową kombinacją binonalną posiadającą bazonim Lithospermum tinctorium L.
Następnie, w 1824 roku, Ignaz Friedrich Tausch przeniósł gatunek do rodzaju Alkanna , ale podzielił go na dwa odrębne gatunki: Alkanna matthioli zasymilowany z Lithospermum tinctorium L. i Alkanna tinctoria , zupełnie inny takson, zasymilowany z Anchusa tinctoria L., Sp. Pl. Ed. 2: 192 (1762). Postępując w ten sposób, Tausch zapobiegł używaniu dwumianu Lithospermum tinctorium jako bazonimu łacińskiej nazwy orcanette z rodzaju Alkanna . Rzeczywiście, rodzaj Anchusa tinctoria nie odpowiada orcanette, ale Cynoglossum cheirifolium [Linn. 182,4; por. RD Meikle w Kew Bull. 34: 821-824 (1980)]. Tożsamość Lithospermum tinctorium została jasno ustalona poprzez wybór ikonotypu i epitypu [por. F. Selvi i in. w Taxon 53: 802 (2004)].
Zgodnie z międzynarodowym kodem nomenklatury botanicznej (kod wiedeński): „Tausch obejmował dwa gatunki w swoim nowym rodzaju Alkanna : Alkanna tinctoria Tausch (1824), nowy gatunek oparty na Anchusa tinctoria w znaczeniu Linnaeus (1762) i Alkanna mathioli Tausch (1824), nomen novum (en) na podstawie Lithospermum tinctorium L. (1753). Te dwie nazwy są prawomocne i stają się priorytetowe od 1824 r. W praktyce wielu autorów, a także wiele baz danych nadal używa nazwy Alkanna tinctoria w znaczeniu Lithospermum tinctorium L. (1753).
Według The Plant List (19 grudnia 2019) :
Alkanna tinctoria jest gatunkiem bardzo polimorficznym, z 5 rozpoznanymi podgatunkami :
Według BioLib (19 grudnia 2019) :
Zasięg Alkanna tinctoria obejmuje cały basen Morza Śródziemnego , w tym Europę Południową i Wschodnią, od Francji i Hiszpanii po Ukrainę i Bułgarię, Azję Mniejszą i Bliski Wschód (Syria, Liban, Izrael, Jordania) i Afrykę Północną , od Maroka po Egipt).
Gatunek preferuje gleby piaszczyste lub wapienne, nieużytki i stanowiska słoneczne.
Alkanna tinctoria zawiera rozpuszczalne w tłuszczach pigmenty naftochinonowe w korze korzeni na poziomie do 5-6%, z których głównym jest alkanina i jej estry . Te czerwone pigmenty są rozpuszczalne w olejach tłuszczowych, co czyni je przydatnymi do wykrywania substancji oleistych w mikroskopijnych proszkach podczas badań histologicznych. Alkanina została po raz pierwszy wyizolowana w 1818 roku przez francuskiego chemika Josepha Pelletiera, który nadał jej nazwę anchusine lub anchusic acid, a jej strukturę chemiczną (dihydroksynaftochinon z nienasyconym i hydroksylowanym łańcuchem bocznym) ustalił niemiecki chemik Hans Brockmann (de) w 1935 roku. Ta substancja jest nierozpuszczalna w wodzie i rozpuszczalna w alkoholu , eterze , benzenie i olejach tłuszczowych.
Wśród innych barwników obecnych w roślinie jest 3-metylo-3-acetoxybutanoic ester alkannine samodzielnie w 1977 roku przez greckiego chemika Vassilios P. Papageorgiou i estry kwasu β-dimetylo-akrylowym, kwasem p-acetoksy-izowalerianowy, z kwas izowalerianowy The kwas angelikowy .
Roślina, podobnie jak inne gatunki z rodziny Boraginaceae , zawiera również alkaloidy pirolizydynowe , substancje syntetyzowane jako środki obronne przed roślinożercami i patogenami. Niektóre z tych cząsteczek, z których niektóre są toksyczne, które wyizolowano z korzeni tej rośliny: 7-angéloylrétronécine , 7-tigloylrétronécine , 9-tigloylrétronécine , triangularine , dihydroxytriangularine , triangularicine , dihydroxytriangularicine , 7-acetylo-9-sarracinoylrétronécine , 7 -angeloilo-9- (hydroksypropenoil) . Wiadomo, że te alkaloidy powodują nieodwracalne uszkodzenie wątroby .
Korzeń orkanety barwiącej wytwarza również olejek eteryczny , którego analiza zidentyfikowała 27 składników, z których głównymi są pulegon (22,7%), 1,8-cyneol (13%) i octan l ' α-terpinylu 6,9%) i izofitol (en) (6,8%).
Ponadto ten korzeń zawiera inne składniki, takie jak garbniki , woski , żywice .
Barwnik Orcanette jest stosowany jako barwnik w histochemii do charakteryzowania olejów , esencji lub żywic roślinnych.
Alkanna tinctoria to źródło czerwonych pigmentów stosowanych w kosmetykach . Był używany już w starożytności do koloryzacji różów przeznaczonych dla kobiet.
Zastosowanie orcanette jako barwienia żywności (o nazwie E 103 Chrysoine S) jest zakazane we Francji od 23 października 1965. Zakaz ten ma zastosowanie od 1 st października 1977 na poziomie Unii Europejskiej na mocy dyrektywy 76/399 / EWG z dnia z dnia 6 kwietnia 1976 r. zmieniająca piątą dyrektywę Rady z dnia 23 października 1962 r. w sprawie zbliżenia przepisów Państw Członkowskich odnoszących się do barwników, które mogą być używane w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Orcanette został również zakazany jako barwnik spożywczy w Stanach Zjednoczonych od 1988 roku.
W Indiach i Pakistanie suszony korzeń orcanette jest przyprawą tradycyjnie używaną pod nazwą ratan jot do barwienia żywności, w szczególności w celu nadania charakterystycznego czerwonego koloru rogan josh , potrawce z baraniny pochodzącej z Kaszmiru lub kurczakowi tandoori .
Alkanna tinctoria ma działanie ściągające. Roślina była tradycyjnie stosowana miejscowo w leczeniu ran i chorób skóry . Doustnie korzeń orcanette został użyty przeciwko biegunce i wrzodom żołądka . Korzeń alkanny wykazuje radykalne działanie regeneracyjne, co sugeruje potencjalne działanie przeciwstarzeniowe .
W Indiach , gdzie uprawia się tę roślinę, stosuje się ją w medycynie ajurwedyjskiej . Wiadomo, że ma właściwości ściągające i przeciwdrobnoustrojowe i jest stosowany w leczeniu powolnych wrzodów i róży .
Alkanna tinctoria może być toksyczna dla wątroby lub płuc, gdy jest stosowana w żywności lub medycynie, ze względu na obecność alkaloidów pirolizydynowych w korzeniach. Działania niepożądane mogą obejmować ostrą niewydolność wątroby , marskość wątroby , zapalenie płuc , nadciśnienie płucne lub niewydolność serca .
W niektórych krajach europejskich, w szczególności w Wielkiej Brytanii, oraz w ramach zapewniania jakości żywności, dopuszczalny dzienny limit spożycia tych alkaloidów ustalono na 0,1 μg. Ze swojej strony Wspólny Komitet Ekspertów FAO-WHO ds. Dodatków do Żywności (JEFCA ) nie ustalił żadnego dopuszczalnego dziennego spożycia orkanety i alkaniny podczas swojej ostatniej oceny.
Istnieje ryzyko interakcji między orcanette lub jego fragmentów oraz substancji, które są induktorami izoenzymu od cytochromu P450 3A4 i prawdopodobnie do przyśpieszenia przekształcenia alkaloidów pirolizydynowych w głównym orcanette toksycznych metabolitów. Jest to szczególnie w przypadku ryfampicyny i fenobarbital , jak również preparatów ziołowych zawierających czosnek , St. John „s brzeczki , Schisandra lub Echinacea , których należy unikać osób otrzymujących barwiarską orcanette. Lub produktów pochodnych.
Zastosowanie orcanette jako barwnik dla tkanek prawie na pewno sięga kilku wieków BC.The Pierwsze pisemne dowody używania tej rośliny jest chyba, że znajdują się w dziełach greckiego lekarza i filozofa, Hipokrates (460 pne - 377 pne) , który opisuje jego zastosowanie w leczeniu owrzodzeń skóry. Botanik i uczony Theophrastus (371 pne - ok. 288 pne) również nawiązał do jego zastosowania jako barwnika i leku. Dioscorides (ok. 25 r. - ok. 90 r.), Często uważany za twórcę farmakognozji , opisał bardziej szczegółowo właściwości korzeni Alkanna tinctoria w swojej pracy De Materia Medica , ok. 77 r. wydaje się, że właściwości rośliny zeszły do folkloru i zostały zapomniane.
Barwnik orcanette wspomniano w dwóch papirusy Graeco-egipskiego III p wieku , prawdopodobnie z grobu kapłanem Teb (Egipcie). Są one znane jako „ Leyden papyrus X ” i „ papyrus graecus holmiensis ”. Według niektórych autorów orcanette by wymienić tylko w tych papirusów jako jeden z głównych podróbkami (z orseille ) z fioletowym , czerwonym barwnikiem pochodzenia zwierzęcego (Murex). Jednak ostatnie badanie (2013) wydaje się wykazać, że orcanette jako barwnik roślinny umożliwił uzyskanie różnych odcieni fioletu, postępując zgodnie z procedurami wskazanymi w papirusach.
Farbująca orkaneta, używana od starożytności do barwienia tkanin, jest również cytowana w pracy o sztuce barwienia „ Plictho de arte de tentori che insegna tenger pani, tel, banbasi et sede si per arthe magiore come per la comune ” (napisany o sztuce farbiarzy która uczy barwienie odzieży wełnianej, pościel, bawełny i jedwabiu zarówno sztuką wysoką a zwykłym sztuki), opublikowanej w Wenecji przez Giovanventura Rosetti w 1548 roku Tylko jedna recepta na Plictho (strona 72) wykorzystuje tę roślinę, zwaną alchenda, aby „farbować skóry psów, koni i czegokolwiek innego”.
W Republikańskiej kalendarzowego języku francuskim, 24 th dzień messidor nazywa dniową Orcanette.