W taksonomii ( botanicznych , zoologicznych , mykologii , etc. ), to nazwa dwumianowego , binomial nomenklatura , Binom lub pary jest połączeniem dwóch słów dla wyznaczania gatunków . Pierwsze słowo, nazwa rodzajowa, określa gatunek ; drugi, specyficzny epitet , nierozerwalnie związany z nazwą rodzajową, jest używany do oznaczenia gatunku w ramach tego rodzaju .
Użyty po raz pierwszy przez Guillaume Rondelet i Pierre Belon w XVI -tego wieku, jego stosowanie jest usystematyzowane przez Karola Linneusza w XVIII -tego wieku. Nomenklatura dwumianowa, wraz z innymi formalnymi aspektami nomenklatury biologicznej , tworzy „system linnejski”. Nazwa dwumianowy jest „uważane łaciny” i musi być złożony w kursywą jeśli tekst publikacji jest w rzymskiej typografii , i vice versa, na przykład: „ Homo sapiens dla gatunku ludzkiego” ( lub " Homo sapiens , dla gatunku ludzkiego ” ).
W popularnych pracach w języku francuskim nazwa dwumianowa jest często zastępowana lub podwajana nazwą wulgarną (tłumaczenie nazwy wyuczonej), czasami nazwą ustandaryzowaną, nazwą ustandaryzowaną w lingua franca , w przeciwieństwie do różnych nazw wernakularnych używanych lokalnie w języku potocznym, a także w językach regionalnych (kataloński, prowansalski, pikardyjski, bretoński itp.)
Nazwa „nazwa dwumianowa” bez drugiego „n” jest często uważana za niewłaściwą, niesłusznie. W języku francuskim spotykamy przymiotniki „dwumianowy” lub „dwumianowy”, zarówno w botanice, jak i zoologii, a także rzeczownik „ dwumianowy” , zgodnie z przybliżoną etymologią, co dziwnie przyznał Émile Littré . Już w 1994 r. Aline Raynal-Roques przypomniała, że forma dwumianowa (od klasycznej łaciny bi - „dwa” i nomen „nazwa”) byłaby lepsza od formy dwumianowej, która pochodziłaby spekulatywnie z niezgodnej mieszanki łaciny ( bi -) i grecki ( nomos „prawo”).
Okazuje się jednak, że pomimo ortograficznej osobliwości, jaką stanowi późne dodanie akcentu okalającego, termin dwumianowy wywodzi się dobrze z łaciny i tylko z łaciny, w dość regularny sposób. Rzeczownik „dwumianowy” i przymiotnik „dwumianowy” nie są zatem niewłaściwe z powodu wątpliwej etymologii. Z drugiej strony dopasowywanie dwumianu do dwumianu lub dwumianu do dwumianu jest semantycznie i etymologicznie niepoprawne, konieczne jest użycie tych par słów w logiczny sposób. Słowo dwumian jest w szerszym znaczeniu, oznacza zbiór dwóch rzeczy, natomiast znaczenie słowa dwumian jest bardziej precyzyjne, oznacza zbiór dwóch słów.
Zanim Linneusz ustalił zasady dwuwyrazowego systemu nazewnictwa, gatunki opisywano krótkimi łacińskimi zdaniami, składającymi się z kilku słów, zwanych wielomianami łacińskimi, które były niespójne i niewygodne dla naukowców w komunikacji między sobą, a nawet ze społeczeństwem. Ponadto były pisane bardzo różnie w zależności od autora i szybko stały się skomplikowane i mylące z encyklopedycznymi kompilacjami autorów renesansowych. Linneusz jednak zachował te łacińskie zwroty, już nie jako nazwy, ale raczej jako krótkie diagnozy najistotniejszych cech gatunku. Jean Bauhin jest pierwszym, który na początku renesansu pomyślał o nomenklaturze przegrupowującej rodzaje i gatunki. Mimo genialnego pomysłu nie udało mu się narzucić w ówczesnym świecie naukowym tej zasady wciąż aktualnej wśród współczesnych zoologów.
Dopiero ponad stulecie Carl von Linné , wpływowy szwedzki przyrodnik, narzucił tę tak zwaną binarną , a następnie dwumianową nomenklaturę . To Joseph Pitton de Tournefort w swoich Institutiones rei herbariae (1700) spopularyzował użycie rodzaju i nazwy rodzajowej, a także gatunku i nazwy tego ostatniego. Wtedy to Karl Niklaus Lang w 1722 roku jako pierwszy zastosował tę metodę w zoologii, formalizując zbiór reguł, które sprzyjały jej przyjęciu przez środowiska naukowe.
Pierwszym francuskim dziełem, w którym zastosowano tę nomenklaturę dwumianową, jest katalog gatunków uprawianych w ogrodzie botanicznym w Montpellier , Hortus regius monspeliensis autorstwa botanika Antoine Gouana, opublikowany w 1762 roku.
Zasady nomenklatury są modulowane zgodnie z dyscyplinami; te mające zastosowanie do taksonów królestw roślin i grzybów są uchwalone przez Międzynarodowy Kodeks Nomenklatury Botanicznej (CINB); te z królestwa zwierząt przez Międzynarodową Komisję Nomenklatury Zoologicznej (CINZ). Zasady te nie pozostają niezmienne. Są one okresowo korygowane podczas kongresów międzynarodowych (co sześć lat).
Główną zaletą tej terminologii jest, od czasów Linneusza, oferowanie wspólnego języka. Oprócz nazw wernakularnych właściwych dla każdego języka, oznaczających gatunek ludzki lub jego członków (Człowiek, Mensch, Ser humano...), a czasem wielokrotnych w tym samym języku (gatunek ludzki, człowiek, człowiek...), Homo sapiens jest przedstawiany jako termin odniesienia, z pewnością o charakterze naukowym, ale który również zyskał rozgłos przekraczający żargon.
Poniżej rangi rodzajowej wszystkie nazwy taksonów nazywane są „kombinacjami”.
Pomiędzy rodzajem a gatunkiem ( podrodzaj , sekcja, podsekcja, seria, podseria itp. ) kombinacje są infrageniczne i dwumianowe: nazwa rodzaju, a następnie po wskazaniu rangi epitet infrageniczny. Na przykład borowiki należą do sekcji „ Sekta borowików ” . Edule ”. Edules odpowiada nazwie infragennej (gorszej od rodzaju), randze sekcji skupiającej kilka gatunków o tym samym powinowactwie;
W randze gatunku kombinacje stają się „specyficzne” i „dwumianowe”. To jest główny temat poruszany na tej stronie.
Poniżej gatunku (odmiana, forma itp. ) kombinacje są „infraspecyficzne” i „ trinominalne ”.
Szczegółowe informacje na temat każdej dyscypliny biologicznej o wyraźnie odmiennych zasadach nomenklaturalnych można znaleźć w artykułach: Ranga (bakteryjna) , Ranga (botaniczna i mikologiczna) , Ranga (zoologiczna) .
Pozostają najważniejsze, ponieważ każdy gatunek żyjącego świata jest określany w społeczności naukowej nazwą dwumianową. Ta specyficzna nazwa dwumianowa składa się z nazwy rodzaju i specyficznego epitetu, zwykle podąża za autorem (lub autorami), który jako pierwszy opisał i nazwał gatunek oraz datę publikacji tej pracy. Całość stanowi międzynarodową nazwę naukową.
Specyficznym epitetem może być przymiotnik, rzeczownik w dopełniaczu lub dołączony wyraz.
Przykład: Homo sapiens Linneusz, 1758.
Nazwy dwumianowe ustalane są według precyzyjnych reguł, ustalonych przez naukowe nomenklaturę nazw żyjących gatunków.
Są one uważane za łacińskie , bez względu na ich pochodzenie: jedną z dwóch nazw, a nawet obie, można przepisać ze starożytnej greki, jak Abramis , z chińskiego jak Agrocybe chaxingu , z japońskiego jak Lentinula shiitake , lub z polskiego jak Capsaspora owczarzaki . Rzeczywiście, są one pisane w trybie rozkazującym alfabetem łacińskim (bez znaków diakrytycznych i akcentów, ligatury Æ, æ, Œ, œ, ß są pisane bez ligatur: Ae, ae, Oe, oe, ss) i otrzymują końcówkę łacińską lub są odmieniane po łacinie, ilekroć jest to morfologicznie możliwe. Łącznik jest dopuszczony w botanice, ale jego użycie jest skodyfikowane.
Od określonej daty publikacji, która różni się w zależności od dyscypliny, nazwom dwumianowym musi towarzyszyć diagnoza łacińska , z opisem i typizacją , w tej samej publikacji (lub później, patrz poniżej ":" lub "ex" ).
Są one uważane zawierać wartość opisową , w tym kwalifikacji lub dopełniaczu epitet jakości. Jest to tylko zalecenie Kodeksu dla autorów, ale największą swobodę daje wybór imienia chrzcielnego. Może to być nazwisko ( rouxii ), imię ( mariae ), pseudonim ( otaksa ), toponim ( brasiliensis , japonica ...), tubylcze imię niezależnie od języka pochodzenia lub wyuczone słowo złożone (patrz poniżej ).-po).
Od 2012 r. zaleca się również doprecyzowanie jego etymologii (por. art. 60, zalecenie 60 H.1., Of the Melbourne International Code of Nomenclature), zwłaszcza gdy nie wydaje się to oczywiste. Na przykład określenie „ Clitocybe acromelalga Ichimura” zawiera wyuczone słowo składające się z greckiego acro- „kończyna”, - mel – „staw lub kończyna” i alga „ból”, ten grzyb powodujący rozdzierający ból w kończynach (palcach i palcach rąk). ) . Jest on jednak słabo odrzucony ( akromelalie byłyby poprawne), ale korekta, o którą trzeba się ubiegać , jest decyzją oficjalną.
Kilka przykładów nazw dwumianowych, a następnie nazwiska ich autorów:
Należy przestrzegać pewnych zasad składu (pisownia i gramatyka łacińska) oraz typografii .
Nazwa rodzaju pisana jest wielką literą . Zalecenie 60 F.1. stwierdza: „Początkowa litera każdego specyficznego lub infraspecyficznego epitetu powinna być mała; jednak autorzy, którzy chcą używać wielkiej litery, mogą to zrobić w przypadku epitetów wywodzących się bezpośrednio z imion osobistych, prawdziwych lub mitycznych, nazw wernakularnych (lub niełacińskich) lub starożytnych nazw płci ” . Jak dwumianowy jest napisany w języku łacińskim , jest kursywą w rzymskim piśmie i odwrotnie, co wizualnie odróżnia go od reszty tekstu. W piśmie kursywą zwyczaje typograficzne wymagają podkreślenia.
Nazwa podrodzaju lub inne rzędy interkalarne są czasami umieszczane w nawiasach między nazwą rodzaju a konkretnym epitetem. Na przykład Hylobius (Callirus) abietis ( Linnaeus , 1758 ). Są tolerowane w celu wskazania filogenezy , ale ta podrodzajowa nazwa nie jest w żaden sposób częścią dwumianu.
Poniżej rangi gatunku (odmiana lub rasa, podgatunek, forma) nazwa taksonu staje się trójmianowa , z nazwą rodzaju, specyficznym epitetem, po którym następuje pojedynczy epitet podgatunkowy: Panthera leo persica . W przypadku botaniki i mikologii odbywa się to po oznaczeniu rzędu: Tricholoma saponaceum var. fagetorum .
Ilekroć rygor staje się konieczny, po nazwie dwumianowej należy podać „cytat autora” i datę publikacji (wystarczy rok) – w zoologii jest to data pierwotnego opisu, w botanice data nowej kombinacji - ewentualnie uzupełniony o odniesienie bibliograficzne.
Na przykład :
Istnieją cztery kategorie autorów:
Kiedy takson jest publikowany po raz pierwszy, cytowanie jest zawsze proste: po nazwisku następuje nazwisko autora, który go publikuje. Ta osobista nazwa może być obszerna, ale bardzo często używa się skrótu, który jest mniej lub bardziej akceptowany w użyciu. Autor może zastąpić kolektyw autorów (wszyscy autorzy wspólnie publikujący nazwę i ponoszący za nią odpowiedzialność).
Gdy systematyk uzna, że wybrany rodzaj nie jest najlepszy dla tego gatunku, zwłaszcza po utworzeniu nowego rodzaju, może zdecydować się na przeniesienie gatunku do innego rodzaju. W tym przypadku nazwisko autora kombinacji autora pozostaje, ale jest umieszczone w nawiasach.
Za każdym razem, gdy gatunek jest przenoszony do innego rodzaju, nazwisko osoby, która jako pierwsza opublikowała tę nową kombinację, musi być wymienione po nawiasie zamykającym (w skrócie „grzebień. Listopad”).
Innymi słowy, za każdym razem, gdy takson, do którego początkowo odnosi się nazwa (przyjęta ważnie opublikowana), zmieniono rodzaj i zachowano epitet (co nie zawsze jest możliwe), postępujemy w następujący sposób:
Zasada obowiązuje nawet wtedy, gdy zamiast jednego autora przeniesienia dokonuje kilku autorów łącznie w tej samej publikacji (publikacje podpisane przez kilku autorów).
Ta data określa rok efektywnej publikacji książki lub czasopisma, w którym gatunek został po raz pierwszy opisany pod tym dwumianem. Data ta jest niezbędna do odnalezienia, zwłaszcza przy konsultowaniu starych dzieł (w niektórych dyscyplinach wystarcza ponad pięć lat), gatunku cytowanego, nawet jeśli zmienił on rodzaj. Wzmianka o roku jest jednak opcjonalna, podobnie jak pełny cytat bibliograficzny.
Zlatynizowane nazwy dwumianowe wprowadzone przez Linneusza zastąpiły „ nazwy wulgarne ” (lub „wernakularne”), z których niektóre pozostają jednak używane przez naukowców, jeśli nie są mylące i są dobrze znane ( lew , niedźwiedź polarny itp.) lub są znormalizowane przez instytucję naukową (nazywa się to „ znormalizowaną nazwą ”), co ma miejsce na przykład w przypadku ptaków w języku francuskim przez Międzynarodową Komisję Francuskich Nazw dla Ptaków .
W niektórych krajach stosunkowo precyzyjne tradycje nazewnictwa istniały jeszcze przed Systema Naturae , na przykład w Japonii , i przez kilka stuleci pozostawały bogatsze i bardziej precyzyjne niż klasyfikacja naukowa, a niektóre gatunki zostały tam opisane na długo przed ich odkryciem. „oficjalna” klasyfikacja.
Cytat autora:
O innych aspektach nomenklatury: