muzyka marokańska

Muzyka marokańska , bardzo bogata, charakteryzuje się różnorodnością regionów Maroka . Znajdziemy muzykę arabską, taką jak chaâbi i aita z równin atlantyckich ( Doukkala-Abda , Chaouia- Ouardigha , Rehamna ...), melhoune , andaloussi dużych miast ( Meknes , Fes , Salé , Tetouan , Oujda ...) Gnawa która rozciąga się na regiony Essaouira, El Jadida i Marrakesz lub hassani na marokańskiej Saharze. Mamy również znaleźć Amazigh muzyki takich jak Aarfa i Reggada du Rif ( Nador , Al Hoceima , Driouch , Berkane ...) w północno-wschodniej części Maroka i na całym Oriental w ogóle, ahidous od Atlasu Średniego i ahwash z Souss . Do tego dochodzi nowe pokolenie młodych ludzi, którzy tworzą muzykę będącą syntezą marokańskiego ducha z wpływami z całego świata (blues, rock, metal, reggae, marokański rap itp.). Każdy gatunek i grupa muzyczna składa się z podgrup regionalnych i dalej dzieli się na muzykę „nowoczesną” i „tradycyjną”.

Historyczny

W XX th  century pojawia się muzyka klasyczna pochodzący z muzyki arabskiej produkowanej przez artystów pochodzących głównie z Egiptu .

Piosenka marokańska sięga zarania dziejów. Każde wielkie wydarzenie w życiu jest okazją do spotkań i przedstawień poetycko-lirycznych. Główne trendy zostały natychmiast ujawnione w muzyce berberyjskiej , arabskiej i darija.

Rock i Jazz pojawiły się bardzo wcześnie w Casablance i Rabacie.

W latach 60. pojawia się Jauk i jego dakkajazz ze swoimi Jaguarami , Wariacje, a w latach 70. pojawiają się nowe formy marokańskiego popu z miejskimi grupami muzycznymi, takimi jak Nass El Ghiwane , Jil Jilala , Lemchaheb  ; oznacza odrodzenie w muzyce marokańskiej.

Początek lat 80-tych sprawił, że zjawisko pojawienia się world music stało się znane szerokiej publiczności . Ta muzyka (tzw. etniczna) obejmuje pop z Trzeciego Świata i/lub wpływy europejskie z tradycyjną muzyką z innych kontynentów. Ten nowy fenomen muzyczny (fusion) przybliży światu rytmy marokańskie, a zwłaszcza muzykę Gnawa, którą wielu marokańskich muzyków i wykonawców wprowadza do swojego repertuaru.

Od 1990 roku nowe pokolenie rozwija muzykę marokańską pod wpływem stylów z całego świata ( blues , rock , metal , reggae itp.). Ta nowa generacja śpiewa w kilku językach: darija, francuskim, angielskim i czasem hiszpańskim.

Niesamowita muzyka

Lokalizacja wariantów berberyjskich w Afryce Północnej

Lokalizacja wariantów
berberyjskich w Afryce Północnej .

Maroko, kraj arabsko-berberyjski, jest znacznie wzbogacone o różnorodne dziedzictwo muzyczne. Inspirowane pięknem wiejskiego i śródziemnomorskiego krajobrazu pieśni i tańce berberyjskie są spektaklem bogatym w poezję i kolory.

Muzyka arabska stanowi 70% muzycznej panoramy Maroka i dzieli się na kilka nurtów: klasyczny arabski, nowoczesny arabski, tak zwana młoda krótka piosenka, tradycyjny al melhoun, chaabi i klasyczny andaluzyjski. Media publiczne promują te rodzaje muzyki, a ich ciągłość zapewniają konserwatoria muzyczne królestwa. W latach 70. pojawiły się także zaangażowane piosenki arabskie w postaci grup takich jak Jil Jilala, Nass el ghiwane i Lemchaheb. W latach 80. pojawił się algierski styl Rai, wywodzący się z chaabi.

Muzyka Amazigh, która jest rozpowszechniona tylko w regionach Amazigh, dzieli się na trzy duże grupy według regionów (a zatem regionalnych dialektów języków berberyjskich ):

Te utwory Amazigh dzielą się również na „nowoczesną” i „tradycyjną”. Rytm pieśni, śpiewów i świątecznych tańców wyznacza czas i akty wspólnego życia.

Mężczyźni i kobiety należący do grup muzycznych noszą tradycyjne stroje przekazywane z pokolenia na pokolenie. Rytm jest fundamentalną podstawą tej muzyki. Pieśniom zawsze towarzyszy taniec.

Dakka roudania (lub marrakchia)

Dakka roudania to tradycyjna muzyka ludowa Amazigh, która, jak sama nazwa wskazuje, wywodzi się z miasta Taroudant w regionie Souss. W ubiegłym dzisiaj i parzysta, dakka obchodzono podczas festiwalu religijnego Aszura (The 10 th  Dzień muzułmański Nowy Rok).

To muzyka szczęśliwych wydarzeń, żniw, ślubów, obrzezania wszystkich warstw społecznych, radości, szczęścia i świętowania. Nie można go mieszać z voodoo ganta, ani z muzyką transu i egzorcyzmów, pomimo ich wspólnego afrykańskiego pochodzenia. Czy jest córką ahwach i innej muzyki Amazigh z akompaniamentem n'ffar?

Stopniowo schodziła w kierunku Marrakeszu, gdzie odnalazła swój pełny rozwój pochłaniający wszystkie instrumenty. Jego osobliwością jest zachowanie rytmicznego przyspieszenia, polirytmia, mieszanina onomatopei, zmiany klaśnięć, palców w wachlarzu.

Dziś dakka jest śpiewana w Amazigh lub Darija i charakteryzuje się strukturą muzyczną opartą wyłącznie na instrumentach perkusyjnych ( derbouka , bendir , taarija , qraqeb , neffar i notabene tabl ), śpiewem męskim i chórami (nikt nie śpiewa, pozostali powtórz refren jako chór).

Dakka jest obecna wszędzie w Maroku, a nawet za granicą, w Europie Zachodniej (zwłaszcza we Francji, Belgii, Holandii i Hiszpanii), ze względu na ruchy imigracyjne ludności marokańskiej, co tłumaczy się pragnieniem przywiązania kulturowego i nostalgia za tradycyjną marokańską atmosferą muzyczną, którą MRE (Marokańczycy mieszkający za granicą) starają się przeżywać na weselach i przyjęciach.

Istnieją różne regionalne adaptacje dakka marrakchia, a w Europie Zachodniej, zwłaszcza we Francji , Belgii i Holandii , dakka marrakchia to nie tylko styl tradycyjnej muzyki, którego słuchamy, aby wprowadzić nastrój na weselach, ale także stał się prawdziwym biznes. Na przykład we Francji istnieje kilka grup dakka marrakchia . Ale rzadkie są w Europie dobre zespoły dakka, o dobrej strukturze muzycznej, perfekcyjnym opanowaniu rytmu (mizane) i muzycznego repertuaru dakki oraz spójności krawieckiej z tradycyjnymi strojami, jakości i godnych prawdziwego profesjonalisty. ta muzyka ludowa.

Muzyka Rif: Aarfa i Reggada

Aarfa to tradycyjny taniec Zenete Amazigh i muzyki z Eastern Rif regionu . Tańczymy ją ruchami ramion, karabinu (lub ozdobnego kija), uderzając stopami o ziemię w rytm muzyki granej na bendir , gasba (typowy dla Rif flet trzcinowy), ghaita ( instrument pochodzenia perskiego) lub zamar (flet berberyjski z dwoma rogami) z akompaniamentem pieśni w języku berberyjskim lub darija . Kilka plemion Rif jest znanych ze swoich muzycznych produkcji, w szczególności Ait Iznassen, Ait Touzine, Ait Waryaghel i Igzennayen.

„Arabskojęzyczne” plemiona zamieszkujące region Wadżdy nazywają ten folklor „Allaoui”, a pieśni są recytowane po arabsku.

Z tego tańca wojennego w połowie lat 80. powstał nowy gatunek muzyczny, Reggada. Reggada pochodzi z tańca wojennego Rif , aarfa i została zmodernizowana przez dodanie bardziej nowoczesnych instrumentów muzycznych, takich jak syntezatory. Konieczne jest zatem rozróżnienie Aarfa i Reggada, chociaż oba style są bliskie, jeden to tradycyjny folklor berberyjski, a drugi nowoczesny styl muzyczny oparty na pierwszym. Nazwa „reggada” jest niedawna w porównaniu z narodzinami tego tańca/muzyki. Urodziłby się w 1980 roku i pochodził z wioski niedaleko Berkane noszącej nazwę Ain-Reggada (co znaczy „źródło, które śpi”, ze względu na jego kapryśny charakter), ponieważ z tej wioski pochodziło kilku wspaniałych śpiewaków.

Chociaż muzyka o wyrazie Amazigh w swej istocie, jest obecnie coraz częściej śpiewana po arabsku.

Możemy cytować jako śpiewaków mówiących w języku amazigh (zwanych Imedyazen w Rifain) Hafid El Guercifi (Guercif), Cheikh Mabrouk (gueznaya), Cheikh Mounchif (Nador), Ralla mimount n 'selouane (nador), Cheikh Najim (gueznaya A) Cheikh (Al Hoceima), Cheikh Moussa (gueznaya), Milouda Al Hoceimiya (Al Hoceima), Najmet Rif (Nador), Mudrus (Temsamane) czy nawet Tarwa n cheikh Mouhand (Ait Touzine). Te ostatnie to dzieci Cheikha Mohanda, wielkiego śpiewaka Rifaina znanego w latach 1950-60.

Muzyka z Souss

Muzyka souss jest tradycyjna, ale miasto Agadir szybko ją modernizuje.

Najpierw znajdujemy muzykę tachelhit ( chleuh du Souss) w południowym Maroku. Charakteryzuje się wielką poezją, która odegrała pionierską rolę w rozwiązywaniu wielu problemów społecznych w tym regionie. Na poziomie muzycznym jest bogaty w rytmy i melodie, które oferują badaczowi ogromne pole dociekań.

W 2021 roku „ Antologia o sztuce Rrways – Podróż w świat wędrownych poetów i śpiewaków Amazigh”, prezentująca broszurę i dziesięć płyt kompaktowych z aktualnymi nagraniami, otrzymała Akademię Coups de Cœur – Musiques du Monde de l’ Charles Cros .

Ahidouss jest mieszanką piosenek, rytmu i tańca z artystami takimi jak grupy Izenzaren , Amoury Mbarek , Yuba , Amarg połączenia , grupy francusko-marokańskie Rais Tijani (fuzja rapu i muzyki z Souss) lub piosenkarka Zahra hindi (fuzja Sus i muzyka Tuaregów).

Tsangif

Pojęcie pochodzenia berberyjskiego, które oznacza „  a cappella  ”. Zwykle jest to styl zdominowany przez kobiece głosy przy okazji ślubów, w którym kobiety śpiewają o bólu rozłąki między dziewczyną a matką.

muzyka arabska: châabi

Châabi (co oznacza popularny) to gatunek muzyczny śpiewany głównie w języku darija i berberyjskim .

W Marokańczyków używać tego samego terminu „Chaabi”, aby wyznaczyć dwa różne rodzaje muzyki popularnej: the Aita wiejskich, które zostaną przejęte i zmodernizowany przez muzyków miejskich i stylu (pochodzący z melhoun ) czysto miejskim.

Aïta wiejskie chaabi

Aaita to arabskie słowo oznaczające w języku francuskim „zadzwoń, płacz lub skarga”. Jest to specyficznie marokańska piosenka wiejska.

Jest śpiewany w Darija przez mieszane grupy złożone z muzyków i śpiewaków, a także śpiewaków i tancerzy. Te kobiety nazywane są szejkami . Dawni szejkaci byli czymś w rodzaju marokańskich gejsz, ale dziś, ponieważ mogą żyć ze swojej sztuki, sami stali się śpiewakami. W ten sposób we wszystkich miastach Królestwa rozmnożyli się nowi szejkaci, małe grupy sąsiedzkie i inni czarujący śpiewacy.

Tak zwana muzyka „aïta” dzieli się na kilka gatunków:

Do najpopularniejszych artystów tego stylu muzycznego należą Haja Hamounia, Haja El Hamdaouia , Khalid Bouazzaoui, Fatna Bent Houceine el Abdia, Ould Mbarak ( Khouribga ) i Abdellah el Bédaoui.

mieszkaniec miasta Chaâbi (czgouri)

Chaabi miasto jest miastem gatunek muzyczny, który ma swoje korzenie w Malhoun i ma swój początek w wiejskiej gatunku muzycznego, w Chaabi. Ten popularny styl muzyczny kojarzy się z imprezowaniem i wywodzi się z Casablanki. Użycie dialektycznego języka arabskiego (darija) oraz tworzenie nowych rytmów uczyniło ten styl niezbędnym uzupełnieniem tańca.

Czgouri wyróżnia się tym, że jest wspólne dla muzułmańskich i żydowskich mieszkańców miast. Wśród znanych śpiewaków z miasta chaâbi wymieniamy Houcine Slaoui , Pinhas Cohen , Haïm Botbol , Abdessadeq Cheqara , Émile'a Zrihana , Samy'ego Elmaghribiego , Maxime'a Karoutchi , Mike'a Karoutchi , Cheikha Mouijo , Nino El Maghrebi .

Chaâbi . miejskie w stylu Ghiwane

Styl ghiwane pochodzi od nazwy grupy urodzonej w połowie lat 60-tych, grupy Nass El Ghiwane , przez muzyka Laarbi Batma . Ten styl jest inspirowany muzyką Gnaoua i lokalnym folklorem zmieszanym z łaciną, korzeniami i stylem reggae, w którym arabskie piosenki są intonowane, a nie śpiewane solo.

Narodzi się pełnoprawny styl, wywodzący się z kultury karyjskiej, w której ilustrowane są takie grupy jak Jil Jilala , Larsad , a nawet Nass El Ghiwane i Lemchaheb .

Dziś, po 40 latach istnienia, ghiwane zaczyna się rozwijać i jest uważane za jedną z muzyczek świata, nawet jeśli gatunek ten pozostał dość undergroundowy na międzynarodowym poziomie, w przeciwieństwie do hip-hopu czy nawet reggae. Jednak w połowie lat 80. niemieckie grupy, takie jak Dissidenten, współpracowały w szczególności z Lemchahebem i Jil Jilala. Ten styl jednak stopniowo zanika na tle innych kultur miejskich.

Judeo-marokański Chaâbi

Podobnie jak muzułmanie w Maroku, społeczność żydowska zawsze była fanem i wielbicielem muzyki Chaâbi. Ta scena rozwinęła się szeroko i marokańscy Żydzi uważali muzykę chaabi za konieczność na każdą wielką okazję. Na tym polu zaczęli się wyróżniać artyści żydowscy. Maurice Elbaz, producent artystyczny, wyjaśnia, że ​​„judeo-marokańska muzyka chaabi rozkwitła bardzo wcześnie, w tym sensie, że w porównaniu z tradycją żydowską nie było zakazu. Tabu było mniej niż wśród ich muzułmańskich rodaków i pomagała im pewna tradycja śpiewu synagogalnego”.

Muzyka Sahary znana jako muzyka Hassanya

Muzyka Hassanya wywodzi się z marokańskiej Sahary i można ją znaleźć na południu Maroka. Sahrawi mają kastę griotów, ale, zwłaszcza z powodu nieustannych wojen od 1958 roku z Hiszpanią i Marokiem, wielu muzyków zdecydowało się wyrazić siebie, nie będąc członkami tej profesjonalnej kasty.

Muzyka Hassanya grana jest na lutni tidinit przy akompaniamencie bębnowego tabla , na którym grają kobiety. Tidinit jest dziś zastępowany przez gitarę akustyczną lub elektryczną w towarzystwie innych instrumentów. Kobiety wciąż ćwiczą wiele piosenek na tradycyjnych rytmach i strukturach, nawet jeśli grają na gitarze (ewolucja porównywalna z muzyką Maurów i Tuaregów).

Ta muzyka i jej wiersze ogólnie odnoszą się do problemów człowieka Saharawi, jego zwyczajów i tradycji. Wśród artystów tego gatunku muzycznego są w szczególności Rachida Talal, Saïda Charaf i Batoul Marouani.

Ponadto, w południowym Maroku, w szczególności w dolinie Drâa , tam jest muzyka ludowa składa się z grup mieszanych śpiewając i tańcząc w rytm bębna, youyous i rytmiczne klaskanie rąk. Tak jest na przykład w przypadku grupy Rogba w Zagorze.

Muzyka ta jest reprezentowana na różnych festiwalach, takich jak The Magic Drâa Festival czy Międzynarodowy Festiwal Muzyki Pustyni .

Muzyka judeo-marokańska

Muzyka arabsko-andaluzyjska

Historyczny

Maroko została pod silnym wpływem kultury i andaluzyjskiej muzyki zarówno ze względu na bliskość geograficzną do Hiszpanii , interwencji obecnej dynastii Maroka w Andaluzji , instalację wielu andaluzyjski Toledo , Cordoba , Sewilla , Walencja czy Granada następującego po wydaleniu Morysko z Hiszpanii do Maroka w 1609 roku.

Ze względu na swoje położenie geograficzne Maroko zawsze było naturalnym obszarem handlu pomiędzy Europą , Afryką i światem muzułmańskim . Andaluzyjskiej niechrześcijanie (muzułmanie i Żydzi) zaczęli opuszczać Andaluzji z XI -tego  wieku , podczas chwytania Toledo przez Alfonsa VI , króla Kastylii . Ostatnią grupą, która odeszła, byli Maurowie, którzy w zasadzie przeszli na chrześcijaństwo, aby uniknąć wygnania.

Ze względu na swoją pozycję stolicy (zwłaszcza duchowej), miasto Fez stało się ojczyzną wielu hiszpańskich muzułmańskich i żydowskich uchodźców. Dzielnica Fezu jest również dziś znana jako Dzielnica Andaluzyjska. Miasto takie jak Tetouan zostało całkowicie odbudowane i ponownie zaludnione przez uchodźców z Granady. W XVII -tego  wieku , gdy Maurowie rozliczane w Rabat i Salé utworzona z korsarzy republik żyjących udanych wyścigów handlowych, które miały je negocjować z wielu państw (Hiszpania, Portugalia, Francja, Anglia, Holandia, Islandia ...).

Dziś wiele społeczności marokańskich nadal identyfikuje się jako Andaluzyjczycy. Nazwiska takie jak Diaz, Andalouss, Torres, Toledano, Kortobi, Molina, Nigno… wciąż rezonują z takim dziedzictwem. Orkiestrami Meknes , Fez , Tanger i Tetuan nadal korzystać z instrumentów i muzyki andaluzyjskiej datowany na IX -go  wieku .

Gałęzie

Obecnie w Maroku istnieją dwa gatunki andaluzyjskiej muzyki arabskiej. Z jednej strony rodzaj Al-ala , reprezentowany przez trzy szkoły w Fezie , Meknes , Tetouan , az drugiej strony rodzaj Gharnati , reprezentowany przez szkoły Wadżda i Rabat . Trzeba też wspomnieć o muzyce judeo-marokańskiej w Meknes i melhoun Meknassi .

Ponadto Maroko rozwinęło kilka andaluzyjskich festiwali muzycznych, takich jak Andaloussyates i Casandalouse, na których spotykają się artyści z Hiszpanii, Maghrebu i Bliskiego Wschodu.

Muzyka andaluzyjska al-ala

Znana jako moussiqua al-âla lub Tarab Al Ala, jest to wyrafinowana muzyka grana i śpiewana w różnych dużych miastach Maroka, w których osiedlili się Andaluzyjczycy, takich jak Meknes , Fez , Tanger , Tetouan , Taza czy Safi . Wywodzi się z różnych prądów lub szkół, które istniały w andaluzyjskiej Hiszpanii.

Andaluzja to muzyka wyuczona, która odpowiada klasycznej muzyce Zachodu. Jest to muzyka skodyfikowana, przekazywana od mistrza do ucznia i wymagająca przestrzegania ustalonych reguł muzycznych. Jest to w tym przypadku muzyka modalna , to znaczy zorganizowana na podstawie zestawu trybów, z których każdy narzuca skalę, hierarchię nut.

Muzyka andaluzyjska marokańska znacznie różni się od muzyki orientalnej: generalnie nie ma ćwierćtonów , jest z zasady zgodna z systemem zachodniej skali umiarkowanej , skala jest często wykonywana jako pojedyncza melodyczna sukcesja, podczas gdy w muzyce orientalnej jest to polikord i , wreszcie linia melodyczna jest prosta i czytelna, modulacje są rzadkie. Kompozycja muzyczna jest zbudowana według nouba , czyli sposobu, w którym utwory instrumentalne i wokalne są ze sobą połączone w określonej kolejności i zgodnie z muzycznym progresją od niewymierzonego do wymierzonego. Swobodne preludium, pozostawiające dużo miejsca na improwizację otwiera suitę, w której następują po sobie różne utwory, w szczególności wiersze, których tematami są często miłość, natura, wino... Nouba kończy się fazą żywszą, bardziej rytmiczną.

Obecnie repertuar Al-âla Maroka obejmuje tylko 11 nouba z 24 teoretycznych. Są kompletne i długie, jak nakazuje tradycja, ponieważ każda nouba ma trwać godzinę, co odróżnia je od innych nouba Maghrebu liczniejszych, czasem niekompletnych, ale przede wszystkim krótszych; każda z nich podzielona jest na pięć części (mîzân) granych na pięciu podstawowych rytmach. Każda nouba jest bardzo długa, ale rzadko zdarza się, aby grana była w całości. Często zadowala nas granie jednego ruchu. Każdy pakiet zawiera wiersze śpiewane w dosłownym lub dialekcie arabskim.

Orkiestra składa się zazwyczaj z kilku instrumentów strunowych (skrzypce, rebab , oud , wiolonczela, altówka), perkusji i jednego lub więcej śpiewaków. Członkowie orkiestry wszyscy są ubrani w tradycyjny strój z marokańskim Fez , białych Djellabas i białe lub żółte pantofle .

Wśród artystów tego stylu muzycznego są zwłaszcza Omar Métiouni i Cheikh Ahmed Zitouni.

Arabskie gharnati

Gharnati lub muzyka Gharnatian ( arabski  : الطرب الغرناطي ) pochodzi z miasta hiszpańskiego z Granady , ostatniego bastionu Andaluzji pod muzułmańskim suwerenności . Grenadyni opuszczający region przed Rekonkwistą sprowadzają swoje muzyczne tradycje z powrotem do Maghrebu , osiedlając się w różnych miastach Maroka, takich jak Meknes , Fez , Oujda , Tetuan , Rabat i Salé . W rzeczywistości, Gharnati pojawia się późno w Maroku, głównie w Wadżda i Rabat za pośrednictwem szkoły w Tlemcen , Algieria .

Muzyk i muzykolog Omar Metioui pisze na ten temat: „  W Maroku ocaleni z Inkwizycji wzbogacają regiony, w których się osiedlają, wiedzą, którą niosą ze sobą. Na polu muzycznym w szczególności przenikają dwa miasta, Rabat i Salé, w stylu innym niż School of Fez.  "

Gharnati jest zazwyczaj wykonywane w małych grupach, składających się z muzyków będących zarówno instrumentalistami, jak i śpiewakami, z naciskiem na śpiew solowy. Pieśń jest wykonywana unisono przez ograniczony zespół, czasem wzbogacona ozdobnikami wokalnymi wykonywanymi przez mounchida , co odróżnia gharnati od innych stylów muzyki arabsko-andaluzyjskiej. Głównym instrumentem Gharnati jest Oud (gitara andaluzyjska), ale są też słynne derbuki i bendir , a także skrzypce Rabâb , skrzypce, altówki i lutnie. W repertuarze muzyki Gharnati znajdują się także utwory krótsze niż nouba.

Muzycy Amina Alaoui i Ahmed Thantaoui to dwaj wybitni artyści tego muzycznego stylu.

Muzyka andaluzyjska judeo-marokańska

O muzyce judeo-marokańskiej andaluzyjskiej francusko-marokański historyk Haïm Zafani napisał: „  W Maghrebie, a zwłaszcza w Maroku, ludność muzułmańska i żydowska pobożnie zachowała muzykę hiszpańsko-arabską… W Hiszpanii tak jak w Maroku Żydzi byli gorliwymi podwładnymi andaluzyjskiej muzyki i gorliwymi strażnikami jej starych tradycji . "

Muzyka andaluzyjska uprawiana przez Marokańczyków wyznania mojżeszowego , potomków judeo-andaluzyjczyków z mauretańskiej Hiszpanii , nazywana jest piûtim i trîq . Ten styl pochodzi głównie z Meknes Tafilalet . Następnie andaluzyjska muzyka judeo-marokańska była eksportowana do krajów, w których osiedlała się diaspora judeo-marokańska (Izrael, Francja, Kanada, Stany Zjednoczone itd.). Przed masowym odejściem z Maroka, judeo-marokańscy artyści byli również reprezentowani w różnych stylach muzycznych, takich jak Aïta, Chaabi , Gnaoui i Melhoun .

Wielkimi mistrzami tej muzyki są Houcine Touali, Sami El Maghribi , Zohra El Fassia , Haim Botbol i jego brat Marcel na skrzypcach, ale możemy też zacytować takich artystów jak Emile Zrihan z Andalusian Orchestra of Israel, Haïm Look czy Houssine Alaoui Chrifi . Ponadto festiwale marokańskie regularnie goszczą grupy i artystów andaluzyjskiej muzyki judeo-marokańskiej.

Arab melhoun

Melhoun jest popularnym miejskim gatunkiem muzycznym, czerpiącym swoje teksty z repertuaru poetów marokańskiego melhouna . Pochodzenie Malhoune lub Melhun lub Malhun arabski الملحون (dosłownie z muzyką ) jest naukowe muzyczna forma stosunkowo nowoczesny sięga XII th  wieku i pożycza swoje tryby do muzyki arabsko-andaluzyjskiej upraszcza swoje sposoby i rośnie w formie literackiej która nie respektuje klasycznej struktury gramatycznej ( Qasidah ).

Muzyka miejska, rozwija się głównie w ramach korporacji rzemieślniczych. Jest to poezja śpiewana w dialekcie arabskim, o tematyce religijnej, a nie świeckiej, charakteryzująca się wyrafinowanym językiem i melodią w stylu deklamacyjnym. Wiersz napisany w zéjal wzbogacony jest popularnymi melodiami, z tej kreacji narodzi się Melhoun. Poezja ta zachowuje podział tekstu na strofy jak w pieśni andaluzyjskiej: wers (ghson: gałąź lub gałąź) może zawierać od ośmiu do szesnastu wersów, krótki refren (harba: lanca) oferuje alternatywę, która umożliwia przełamanie monotonia muzycznego dyskursu pieśni melhoun.

Nie myl melhouna z oran wahrani .

W Marakeszu , pod Saadytów , następnie Meknes pod króla alawici Moulay Ismail ( XVII th  wieku), dwa style pochodziło z Afryki Subsaharyjskiej wzbogaci Melhun: Styl Hamdouchi i styl Tuat .

Najbardziej charakterystycznymi artystami tego stylu muzycznego są Saïd el Meftahi, Abdelali Briki, Smaïn Souli i Azzedine Benkirane (melhoun-andaluzyjska fuzja muzyki)

Muzyka wywodząca się z sufizmu

Aïssaoua (lub Aïssawa) (śpiewany w Darija)

Założony w XVI -tego  wieku przez Sidi Mohamed Ben Aissa, znany również jako Sheikh Kamel al, bractwo religijne Aïssawa dotyczy sufizmu . Jej główne centrum duchowe ( zaouia ) znajduje się w Meknes, gdzie pochowany jest jej założyciel.

To bractwo, które znajduje się głównie w regionie Meknes , ma własną podstawową praktykę:

  • Hadra , zbiorowy praktyka transie. Jest wykonywany podczas wielkich festiwali aissawas ( moussem ), które odbywają się w Meknes w pobliżu sanktuarium Szejka al Kamela, z okazji obchodów narodzin proroka. Hadra jest częścią rytuału, który jest również nazywany lila , ponieważ trwa całą noc. Lila Aissawa zaczyna się od pieśni, po której następuje hadra.

W hadrze , imieniu Boga, modlitwy są wywoływane niestrudzenie, dopóki nie zabiorą ciała, a potem ducha, z tego stanu wynika trans. Te religijne utwory są skandowali według trzech rytmów: dwu- rytm pięć-beat i 6/8 trójskładnikowego .

Muzyka Aïssawa jest głównie dziełem bractw sufickich z Meknes, Fezu, Salé Rabat i Marrakeszu.

Hamadcha

Muzyka Hamadcha z Bractwa sufi o tej samej nazwie założonego przez Sidi Ali Ben Hamdouch the XVII th  century , charakteryzuje się oryginalnością swojego repertuaru, jego tańców urzekających i transów. Muzycznie różni się od innych praktyk własnymi instrumentami i złożonymi rytmami. Repertuar Hamadcha w dużej mierze zainspirował repertuar Gnawa i Aïssawa .

Arabska samaa

Sama ' ("słyszenie" po arabsku) jest sztuką świętych pieśni polifonicznych a cappella poświęconych kultowi Mahometa i Boga . Termin ten oznacza również sesje muzyczne bractw sufickich . W rzeczywistości filozofia suficka, znacznie bardziej niż tolerowanie muzyki, wykorzystywała ją do poszukiwania zjednoczenia z Bogiem. Ta muzyczna mistyka stopniowo zostanie zrytualizowana i stanie się świętą sesją lub ceremonią obejmującą inne rytuały. Dhikr , na przykład, może być punktem kulminacyjnym sama „w większości braterskie wspólnoty kulminacyjnego, który w miejscach i przekonań, czasami nazywany również Hadra (pomoc) Imara (pełnia) lub Halqa (okrąg).

Wieczór samāa (lub lila ) jest rytuałem. Zaczyna się od sesji fumigacji z drzewa sandałowego i czytania Fatiha (pierwsza sura w Koranie ) pod znakiem spokoju i oczyszczenia. Praktyka ta sięga nastania islamu w roku 622, a prorok Mahomet został przyjęty podczas swojego exodusu z Mekki do Medyny pieśnią ku jego chwale, którą do dziś śpiewa się we wszystkich krajach arabskich - Muzułmanie ("Księżyc jest na tronie wśród nas” / „Talaâ el badrou aleyna” w języku arabskim).

Grupa Samâa składa się na ogół z 8 do 40 osób, które zostały inicjowane i przeszkolone w tych pieśniach w bractwach Aïssaoua lub hamadcha ...

Na samâa wpłynęło wiele prądów, na przykład:

  • bractwa sufickie, które również dążą do podążania ścieżkami religijnymi i ezoterycznymi, aby modlić się do Boga,
  • wpływy arabsko-andaluzyjskie po przybyciu Andaluzyjczyków wygnanych z Hiszpanii głównie po upadku Granady w 1492 roku.

Hadra kobiet Chefchaouen

Na północy kraju (zwłaszcza w Tangerze , Tetuanie i Chefchaouen ) istnieją grupy złożone wyłącznie z wokalistek i muzyków; ich muzyczne specjalności to muzyka suficka i muzyka arabsko-andaluzyjska.

Jeśli dziś grupy te są coraz bardziej widoczne w ogólnej dziedzinie muzycznej i w mediach, początkowo występowały głównie podczas imprez prywatnych, takich jak śluby czy ceremonie religijne zwane „Hadra”.

Biorąc pod uwagę wybitnie andaluzyjską i hiszpańską historię północnych miast kraju, pochodzenie tych grup jest najprawdopodobniej związane z arabsko-andaluzyjską przeszłością.

Muzyka Gnaoui: od sufizmu do fusion

Muzyka Gnaoui lub Tagnaouite (nazwa berberyjska) to muzyka praktykowana przez Gnaouas, którzy są potomkami byłych czarnych niewolników z populacji Afryki Subsaharyjskiej ( Senegal , Sudan , Ghana , Gwinea ...).

Ci byli niewolnicy następnie mieszali się z miejscową ludnością i połączyli się w braterstwie (z mistrzem i szczególnym stylem ubierania się), aby stworzyć muzykę i oryginalny kult mieszający wkład afrykański i arabsko-berberyjski. Te bractwa, zakorzenione w kulturze marokańskiej, tłumaczą kreatywność i żywotność stojącą za sukcesem marokańskich gnaouas z ich rodakami, turystami i muzykami z Zachodu.

Taniec i pieśń gnawa mają aspekt mistyczno-religijny, a muzyka ludowa w urzekającym stylu. Z ich qraqeb (metalowe grzechotniki) i perkusją śpiewacy i tancerze mogą czasami wejść w trans .

Początkowo muzyka Gnaoui opierała się więc na rytuałach religijnych praktykowanych w sposób poufny. Jednak ze względów finansowych niektórzy gnaoua (którzy nie wszyscy są mâalemami, czyli mistrzami muzyki i mistycznych ceremonii) z Maroka opuścili rytuał, aby zaprezentować swoją muzykę szerszej marokańskiej publiczności. Zainspirowani oddziałami akrobatów, które można zobaczyć do dziś, zwłaszcza na placu Dżemaa el-Fna w Marrakeszu lub w okresie Moussem , opracowali i wymyślili akrobatyki niebędące częścią rytuału oraz wzbogacili ich ubiór (błyszczące sukienki, czapki z daszkiem długi pompon, biały gris-gris naszyty na strój i czepek lub inkrustowany instrumentami muzycznymi), aby przyciągnąć, rozbawić i odwrócić uwagę publiczności. Poza Essaouira i przed ich sławą, gnaouas od dawna uważani są za publiczność.

Tylko w Maroku muzyka Gnaoui była ostatnio reprezentowana przez grupy kobiet z Essaouira (zwane mqadamate , żeńskie z maalem). Ich muzykę tworzą darbouki , metalowe półmiski i czasami qraqeb , ale bez lutni guembri . Ich strój przypomina strój mężczyzn, a ich taniec jest ukształtowany zgodnie z rytuałem.

Ten gatunek muzyczny istnieje również, z różnymi różnicami, w Tunezji, Algierii, Egipcie, a być może także w Libii, z nazwą specyficzną dla tego kraju. Jednak w przeciwieństwie do Maroka, gdzie istnieją stosunkowo dokładne informacje, rodzaj Gnawa w innych krajach przedstawia szare obszary i pozostaje stosunkowo tajemniczy.

W Maroku kolebka muzyki Gnaoui jest specyficzna dla regionu Essaouira, gdzie żyją również berberyjscy, muzułmańscy i żydowscy Gnaoua. Co więcej, to właśnie w tym mieście od 1998 roku marokańska muzyka Gnaoui ma swój coroczny festiwal, Gnaoua Festival i Essaouira World Music . Sukces tego międzynarodowego festiwalu odegrał ważną rolę w ekspansji muzyki Gnawy poza granicami kraju oraz w tworzeniu różnorodnych i różnorodnych fuzji poza granicami kraju.

Gnaoua z Maroka wykazali się niezwykłą inteligencją artystyczną, będąc pierwszymi, którzy zrozumieli zainteresowanie fuzją ich muzyki z muzyką innych krajów. Wiele krajowych i międzynarodowych grup i nurtów muzycznych zainspirowało się tym marokańskim gatunkiem muzycznym, aby wzbogacić swoje dzieła, łącząc muzykę Gnaoui z jazzem , bluesem , reggae , rapem , chaabi czy raï . Tak więc marokański standard Allah, Allah Moulana można znaleźć w wielu kompozycjach.

W Maroku do reprezentantów tego nurtu muzycznego należą Majid Bekass, rodzina Backbou, Hamid El kasri czy Maalem Abdelkrim Marchen. Ponadto muzyka Gnaoui pojawia się w wielu filmach (patrz poniżej ).

odmiany marokańskie

Pod pojęciem Różnorodność kryje się duża liczba gatunków muzycznych, które charakteryzują się tendencją do łączenia tradycyjnej muzyki marokańskiej z międzynarodowymi trendami muzycznymi, takimi jak jazz, blues, reggae, rap, ragga czy rock, co również zgrupowane jest pod pojęciem Fusion .

Przykładem może być tytułowa Dunia (je chante), wydana w 1990 roku , będąca owocem współpracy braci Bouchnak i Malek , która stanowiła ważny krok w początkach marokańskiej fuzji w tamtym czasie. Ta piosenka, będąca mieszanką raï, popu, gnaoua i rocka, śpiewana w języku derija i po francusku, odniosła spory sukces, który wpłynął na całe pokolenie muzyków.

Wielu artystów poświęciło się fuzji, np. marokańska piosenkarka Samira Saïd , francusko-judeo-marokańska piosenkarka Sapho , piosenkarka i autorka tekstów Malek , piosenkarka Tahour (mieszanka nowoczesnego i klasycznego chaâbi, muzyka orientalna), piosenkarka Nabyla Maan , Abdelali Raoui (fuzja chaabi, raï, gnaoui), ale także Nouamane Lahlou (pieśni realistyczne), Sofia Marikh (muzyka egipska Libano), francusko-marokańska Sofia Essaïdi (muzyka zachodnia), Sy Mehdi, Rani (fuzja muzyki latynoskiej i peruwiańskiej) ), Najat Aatabou (tłumacz różnych stylów marokańskich), El Miloudi (chaabi lub Raï), Mohamed Reda (fuzja z rapem), Leila Gouchi. Tak jest również w przypadku kilku grup, takich jak Amarg Fusion (mieszanka muzyki berberyjskiej z Sousse zrecenzowana z nowoczesnymi instrumentami zachodnimi), Darga (mieszanka rapu, reggae i jazzu), Zazz Band (mieszanka jazzu i brzmień Gnaoua) czy Haoussa ( początkowo z rapu, który wprowadził dźwięki jazz-rock-punk), a ostatnio Meteor Airlines (mieszanka Ahidouss z południowo-wschodniego Maroka i rocka).

Jednym z najważniejszych wydarzeń tej „podziemnej” sceny jest Boulevard des Jeunes Musiciens, który odbywa się co roku w Casablance i łączy różne marokańskie gatunki muzyczne w tym samym wydarzeniu kulturalnym.

Obok muzyki arabsko-andaluzyjskiej , latynoskiej przeżywa rozkwit w Maroku, gdzie po francuskim i dariji (marokańskim arabskim) hiszpański jest jednym z najczęściej używanych języków.

Od wielu lat różne grupy arabsko-andaluzyjskie lub odmiany współpracują z grupami flamenco i śpiewają po arabsku lub hiszpańsku. Coraz więcej śpiewaków marokańskich tworzy tytuły w różnej muzyce latynoskiej, w szczególności na rytmach flamenco czy salsy . Ponadto w ostatnich latach niektóre ścieżki dźwiękowe do filmów marokańskich zawierały kompozycje łacińskie.

Wśród artystów fusion łączących muzykę hiszpańską i marokańską możemy wymienić marokańsko-hiszpańskie grupy Akrami i Flamenco, grupę Alabina, francusko-marokańskiego gitarzystę Chico Bouchikhi, jednego z 2 założycieli Gipsy Kings , wokalistę Rani (fuzja Flamenco lub muzyki peruwiańskiej) oraz gitarzysta Nino Mekouar, znany na całym świecie ze swoich wybitnych umiejętności technicznych i melodycznych.

marokański rap, reggae i ragga

Początki hip-hopu i sztuki miejskiej w Maroku sięgają połowy lat 80. w Meknes . Stopniowo marokańscy raperzy przekształcili zachodni rap w marokański rap (połączenie tradycyjnej muzyki marokańskiej i zachodniego rapu) ogólnie deklamowany w mieszance marokańskiego arabskiego o nazwie darija , berberyjskiego , francuskiego i angielskiego .

W międzyczasie reggae weszło do Maroka na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych z bardzo dużym sukcesem wśród młodzieży miejskiej Maroka, szczególnie w Casablance. Od tego czasu możemy zobaczyć wielu młodych ludzi noszących stroje lub czapki w kolorach Jamajki lub z fryzurą rasta . Reggae w naturalny sposób wkroczyło do obecnych kompozycji fusion.

Co więcej, dziś ragga dokonuje takiego samego przełomu, jak reggae wśród młodych mieszkańców miast, a marokańska publiczność zdaje się upodobać muzykę o „afro” brzmieniu.

Muzyka elektroniczna

Maroko, podobnie jak wiele innych krajów, odkryło muzykę elektroniczną w latach 80. dzięki światowym sukcesom Jeana Michela Jarre'a, z którym współpracowała marokańska piosenkarka Saïda Charaf . Ta forma muzyczna z gramofonami i/lub komputerem ewoluowała i zaczyna docierać do Maroka. Artyści tego muzycznego ruchu wyrażają się zwłaszcza w czasie obecnego festiwalu muzycznego Casablanki, Festival du Boulevard des jeunes musics (lub L'Boulevard ).

Biorąc pod uwagę ambicje turystyczne władz kraju, rosnącą liczbę karnawałów oraz rozwój firm eventowych, w Maroku pojawią się wielkie pokazy muzyki elektronicznej typu Techno parade na wzór wielkich imprez elektronicznych organizowanych w Stanach Zjednoczonych. w Europie czy na Ibizie.

Wielu DJ-ów rozpoczęło ten gatunek muzyczny, takich jak DJ Abdel , DJ Karim Kherbachy, DJ Khalid, a nawet DJ Key, DJ Mehdiz i DJ Mednas.

Rock, hard rock, punk

Rock „n” roll , fuzji bluesa i country , wylądował w 1960 roku w Maroku, głównie z młodzieży muzułmańskiej i żydowskiej w Casablance . Ta muzyka była emitowana w wielu barach w Casablance wyposażonych w szafy grające, gdzie młodzi ludzie spotykają się, by tańczyć i śpiewać. Tym stylem muzycznym zajmie się grupa z Casablanki o nazwie „Złote Ręce”.

Jednak rock , hard rock i punk urodzone na Zachodzie w latach 1950-1970, z powodu brzmienia tej muzyki uwalniania i aspektu ubioru muzyków, zaszokowały konserwatystów i fundamentalistów marokańskich (także ich reakcyjnych zachodnich odpowiedniki), którzy widzieli w tej muzyce manifestację satanistyczną. Widząc niebezpieczeństwo dla jej początku wywalczonej drogo wolności, marokańska młodzież zdecydowanie wyraziła swoje poparcie dla tych artystów i tych muzycznych trendów.

Kwalifikując ją jako muzykę „satanistyczną”, marokańscy konserwatyści byli dalecy od przypuszczenia, że ​​oddali jej największą przysługę. Rzeczywiście, zwrócili uwagę na tę muzykę, a dla młodych Marokańczyków ten rodzaj muzyki był (podobnie jak dla ich europejskich odpowiedników z lat 70.) sposobem na pokazanie ich niezgody i odrzucenia stałego, pełnego społeczeństwa. gdzie słowo młodego człowieka ma niewielką wartość.

Następnie, wraz z tchnieniem demokratyzacji wywołanym przybyciem nowego monarchy, w latach 2000. artyści marokańscy rozpoczęli heavy metal i hard rock .

Mimo wszystko artyści ci odnieśli mniejsze sukcesy niż raperzy, pomimo obiecujących debiutów na corocznym festiwalu Casablanca, L'Boulevard , gdzie pojawiły się rockowo-metalowe grupy, takie jak Reborn, Nekros, Infernal Surfing, Overdose, Syncop, Glam.Insane czy Mystic. Nastroje. Ich rockowy wpływ na inne ruchy muzyczne kraju jest niepodważalny, ale pozostaje marginalny, niewątpliwie dlatego, że marokańscy artyści tego gatunku muzycznego nie znaleźli jeszcze dobrej fuzji rock-metal-marokańskiej muzyki, która może „przemówić” do publiczności. . Tylko grupie Haoussa udało się nadać stylowi Rock-Punk „marokański” kolor.

W Maroku krótkie programy, takie jak Génération Ajial na kanale 2M czy 100% Chabab na SNRT, dają głos wokalistom rockowym i metalowym. 1 st metalowy festiwal pojawił się w Marokuczerwiec 2008, festiwal Casa Gateway , na który zapraszane są zespoły ze świata arabskiego i Zachodu.

Marokańscy wokaliści i grupy rockowe to m.in. Jbara, Najib Slimani, Anarky, ZWM , Meteor Airlines, a w hard rocku i metalu możemy wymienić grupy Despotism, Anarchytect, Wanted, Tormentor of Souls, Holly Angel

Jazz, blues, soul, RnB, funk, disco

W Maroku istnieje wiele muzycznych przejawów jazzu, takich jak Tanjazz , Jazz au Chellah , Jazz in Ryiad czy Jazzablanca . Brzmienia jazzowe i bluesowe są coraz częściej obecne w niektórych utworach lub kompozycjach fusion, przede wszystkim w różnych fuzjach Jazz-Blues-Gnaoua.

Marokańczycy odkryli disco i funck w latach 80., w szczególności po audycjach ze stacji radiowej Medi 1 prowadzonej przez słynnego prezentera Casablanki z epoki Foueda oraz przez nocne kluby w dużych nadmorskich miejscowościach. Jednak warunki socjologiczne i medialne Maroka w latach 70. i 80. nie pozwoliły marokańskim muzykom i artystom przejąć tej muzyki.

Ostatnio marokańscy artyści z powodzeniem śpiewają w Dariji w przebojach muzyki Soul-RnB. Artyści ci używają metody, która była szeroko stosowana przez artystów francuskich i europejskich, którzy dużą część swojego sukcesu zawdzięczają coverom amerykańskich hitów lub międzynarodowym standardom twist , rock, disco, jazz, bossa nova outTango. Metoda ta pozwoliła europejskim artystom przywłaszczyć sobie hity ze Stanów Zjednoczonych zamiast im się podporządkować i ostatecznie po latach lepiej się od nich uwolnić. Młode pokolenie marokańskich artystów odkrywa tę muzykę na nowo, po części dzięki utworom Raî-RnB fusion

Wśród artystów pochodzenia marokańskiego jazzu, bluesa czy RnB, można w szczególności cytując Saida Fikri , Soukaina Boukries , Vigon lub tawfik ouldammar.

Muzyka z Bliskiego Wschodu

Marokańczycy nazywają Moussika Charkiyę muzyką pochodzącą z Bliskiego Wschodu , czyli muzyką arabską.

Ta muzyka nie jest zbyt rozpowszechniona w Maroku, ale wszyscy możemy cytować artystów takich jak piosenkarz Hatim (muzyka marokańska i libańsko-egipska), piosenkarz Hasna (muzyka marokańska, libańsko-egipska i indyjska) lub Cheb Abdelhafid Douzi ( muzyka libańsko-egipska). muzyka lub Raï).

Wschodnia lub europejska muzyka klasyczna

Marokańczycy określają terminem muzyka klasyczna (po arabsku: Moussika Classikiya ) wszelkie formy pieśni wyrażone w arabskim literackim (poetyckim, obrazowym, teatralnym) na wzór kompozycji produkowanych przez Oum Keltoum, Faïrouz, Riad sunbati, Mohammed Abdelwahab, m.in. . Muzyka jest jednak marokańska (a nie arabsko-osmańska jak w Egipcie, Libanie czy Syrii).

Orkiestra Filharmonii Maroka

Orchestre philharmonique du Maroc (OPM) powstała w 1996 roku z inicjatywy muzyków marokańskich pragnących zapewnić Maroku wysokiej jakości formację symfoniczną, na czele których stał prezes-założyciel i skrzypek solo Farid Bensaïd .

Soliści marokańscy

  • de oud  : Saïd Chraïbi , Amrou Tantaoui, Ahmed Al Bidaoui, Driss El Maloumi, Haj Younes-Az Eddin, Montaser-Azzouz El Houri, Youssef Al Madani, Abdal Allah Isami, Amed Soulaymane Chawqui, Arbi Tamsamani
  • od skrzypiec  Ahmed Regragui, Farid Bensaid , Mohamed Ahmed Smiras Chaji, Jilali Bel Mahdi Abd Wahab Jarmouni Ismail Ahmed Abd Arrahim Asamlali
  • od fortepianu  : Marwan Benabdallah Ragragui Mustafa Abd al Anabi Jirari
  • z perkusją  : Abdullah Hakam Abdal Aziz Al Madani Ghmizate Al-Bacha Zahidi
  • od nay  : Abdal Hamid ben Brahim, Abdasalam, Rachid Zarwal
  • przez quanoun  : Salah Acharqui, Asquali, Al Hadade
  • z saksofonu  : Chrif
  • od gitary  Moulay Ahmed Al Gandouse Nino Mekouar Akaf Belaid

Dyrygenci Maroka

  • Ahmed Awatif (dyrygent klasyczny)
  • Idris Acharadi ( 1 st szef marokańskiej orkiestra niezależności)
  • Abd Assalam Khchan (Królewski dyrygent)
  • Ahmed Alaoui (dyrygent muzyki klasycznej arabskiej w Chaîne 2M)
  • Rachid Regragui (dyrygent muzyki klasycznej i orientalnej)
  • Benouhoud Abdelatif (dyrygent Konserwatorium Casablanca)

Muzyka z filmów i musicali

Miejsce muzyki w utworach kinematograficznych jest fundamentalne: pozwala towarzyszyć lub wzmacniać grę aktorów, a wręcz przeciwnie, może służyć filmowi i szkodzić występom aktorów, gdy jest źle zrobione lub źle zaprogramowane. Ponadto pozwala publiczności zapamiętać, wiele lat po emisji, sceny czy aktorów filmu.

Kino marokańskie od dawna ma tendencję do używania różnych kompozycji muzycznych, które w jakiś sposób przyczepiały się do filmu, czasami tworząc nieadekwatność lub zniekształcenie między różnymi sekwencjami utworu i towarzyszącą mu muzyką. Ta stara praktyka coraz bardziej zanika wraz z produkcją filmów na międzynarodowe festiwale. Do niedawna najlepsze utwory muzyczne z filmów marokańskich składały się z solówek na oud lub flecie towarzyszących melodramatycznym fragmentom filmu lub fragmentów chaâbi lub gnaoui towarzyszących świątecznym fragmentom filmu. Muzyka Gnaoui została wykorzystana w wielu filmach marokańskich i europejskich, zwłaszcza francuskich, takich jak Bye Bye Suerte , Le Bal des genies , Les Fils de Bilal , Gnaoua dans le Bocage …

Kino marokańskie jest często nagradzane na największych arabskich festiwalach filmowych, co pokazuje, że dariję można również (z napisami lub bez) eksportować do innych krajów arabskich. W 2004 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes wybrano dwa filmy marokańskie  : Derb Moulay Cherif Hassana Benjellouna oraz W Casablance anioły nie latają Mohammeda Asli. Mimo wyraźnego i niedawnego postępu w produkcji i jakości marokańskich dzieł kinematograficznych, zwłaszcza pod wpływem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Marrakeszu i współpracy z zachodnimi artystami, miejsce muzyki filmowej wciąż pozostaje.

Obecnie najważniejszymi festiwalami filmów arabskich są festiwale w Marrakeszu, Aleksandrii i Dubaju. W Maroku, oprócz Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Marrakeszu , Maroko ma również Festiwal Filmów Afrykańskich Khouribga, Festiwal Filmowy w Tangerze, Festiwal Filmów Dokumentalnych w Agadirze , Narodowy Festiwal Filmowy i Narodowy Festiwal z filmów berberyjskich.

Co więcej, ogromny sukces indyjskich musicali „made in Bollywood” w Maroku skłonił niektórych reżyserów do stworzenia takich musicali marokańskich, jak Kamenja .

W tym zglobalizowanym świecie, w którym kultury konkurują, a niektóre z nich mogą zniknąć, władze kulturalne kraju, świadome niebezpieczeństwa, stworzyły niedawno przemysł filmowy. Ponadto niedawne utworzenie szkoły filmowej w Marrakeszu i odrodzenie nowej sceny marokańskiej z pewnością nada muzyce filmowej prawdziwe miejsce w marokańskich dziełach kinematograficznych, których przyszłość ma być emitowana w salach świata arabskiego i zachodniego.

Pokazy muzyczne i tradycyjne tańce marokańskie

Do chwili obecnej nie istnieją żadne pokazy muzyczne w Maroku jak Starmania (Quebec-France, 1970), Hair (USA, 1970), West Side Story (USA, 1960), Notre Dame de Paris (Francja, 2000s), Sun King (Francja, lata 2000)… W świecie arabskim dziś tylko Liban produkuje tego typu spektakle.

Te spektakle łączące muzykę i taniec są fikcją lub okładkami książek lub opowieści i odnoszą ogromny sukces na Zachodzie.

W Maroku istniejące spektakle muzyczne mają formę spektakli muzycznych.

Jeśli taniec brzucha , całkowicie obca Maroko (którego biblijne teksty są już państwo w czasach proroka Mojżesza , którego egipska filmowcy z XX -tego  wieku podjęły kosztem reszty świata arabskiego ), jest dobrze znana i cenione na całym świecie, marokańskie tańce i muzyka są stosunkowo dobrze znane w świecie arabskim, a mało na Zachodzie.

Tańce Maroka są liczne i różnorodne. Od kilku lat trupa marokańskiej tancerki i choreografa Nawala Benabdellah ( The Nawal Company ) z wielkim sukcesem prezentuje je publiczności w świecie arabskim (patrz linki zewnętrzne).

Niedawno powstał Folie's de Marrakech  : ten zakład oferuje pokazy taneczne i muzyczne na wzór Folies Bergère de Paris.

Publiczność arabska jest często mile zaskoczona różnorodnością strojów, tańca i muzyki, a także zamiataniem włosów i „derdigues” (kopnięciami w ziemię lub w pudła rezonansowe) podczas marokańskich występów.

Muzyka młodzieżowa w Maroku

W Maroku odbyły się ostatnio demonstracje dla dzieci w niektórych dużych miastach Królestwa. Są też programy telewizyjne i bardzo rzadkie produkcje książek czy komiksów dla dzieci. Z drugiej strony nie ma jeszcze krajowych produkcji płyt ani kreskówek.

Marokańska Federacja Kultur Miejskich jest organizowana, aby pomóc młodym twórcom artystycznym promować się poprzez krajową sieć wyartykułowaną przez kilka stowarzyszeń na terytorium Maroka. Federacja oferuje stronę poświęconą prawodawstwu kulturalnemu w Maroku, aby lepiej wspierać artystów.

Istnieje również kilka festiwali dla dzieci, takie jak Festiwal dla dziecka osieroconego w Laayoune The Krajowy Festiwal Teatru Dziecięcego lub Festiwal Dziecka w Rabacie .

Wydarzenia muzyczne

Marokańskie nagrody muzyczne

W 2006 roku, przy wsparciu różnych sponsorów, Mghrib Music Awards zostały stworzone w Maroku przez młodych wizjonerskich studentów (w dziedzinie komunikacji i dziennikarstwa)  ; nagradza różnych marokańskich artystów nowej marokańskiej sceny (Rap, Rock, Metal, DJ, MC  itp .). Nagrody przyznawane są na podstawie wyników głosowań internautów.

Nagrody, w kolejności dziewięciu, to: najlepszy album, najlepszy tytuł, najlepszy teledysk, najlepszy DJ w różnych stylach muzycznych, a także objawienie roku i ulubieniec publiczności.

Rozprzestrzenianie się wydarzeń tej rangi jest dobre dla różnorodności kulturowej i zachęca do wielości talentów, które kryje królestwo.

Mghrib Music Awards odbyły się dwukrotnie. Obecnie opracowywana jest trzecia edycja.

Festiwal muzyczny w Maroku

Zapoczątkowany we Francji w 1982 roku przez kompozytora Maurice'a Fleureta i spopularyzowany przez ministra Jacka Langa , na podstawie pomysłu amerykańskiego muzyka Joela Cohena (znanego w Maroku ze współpracy z muzykami marokańskimi), Fête de la musique odbywa się co21 czerwca w około 130 krajach i 400 miastach na pięciu kontynentach.

W Maroku niektóre duże miejscowości, takie jak Casablanca , Kénitra czy El Jadida , organizują ten międzynarodowy festiwal muzyczny, ale bez bronienia młodej twórczości artystycznej.

Pod koniec 2008 roku kolektyw stowarzyszeń i artystów postanowił połączyć siły, aby stworzyć marokańską koordynację Fête de la Musique (CMFM), aby uogólnić wydarzenie w całym Maroku, aby promować powstawanie młodej twórczości artystycznej. przyszłe wymiany z innymi miastami świata uczestniczącymi w tym święcie.

Festiwale i koncerty publiczne

Od kilku lat mnożą się władze kulturalne dostrzegające zalety pokazów i koncertów, najczęściej bezpłatnych, festiwali. Umożliwiają uświadomienie Marokańczykom wielu aspektów ich muzycznego dziedzictwa, a także tych pochodzących z całego świata, ale także promowanie marokańskich artystów, techników rozrywkowych i muzyków, jednocześnie ułatwiając wymianę między artystami z całego świata.

W Maroku odbywa się wiele festiwali, wśród których możemy wymienić:

Instrumenty muzyczne Maroka

Różnorodność muzyki marokańskiej wiąże się również z wielką różnorodnością tradycyjnych instrumentów, takich jak Kamanja , Nira , Bendir , qaraqebs , qanoun , tbïla , taarija , Darbouka , guedra i wiele innych.

Ponadto przez kilkadziesiąt lat wiele nowoczesnych lub klasycznych instrumentów muzycznych z Zachodu lub bardziej egzotycznych z różnych kontynentów (Oceania, Ameryka Łacińska, Afryka…) weszło do marokańskich kompozycji muzycznych i je wzbogaciło. Zjawisko to zostało wzmocnione wraz z fuzją.

Produkcja i dystrybucja muzyki marokańskiej

W 1972 r. uchwalono tak zwaną ustawę „marokańską”, która zobowiązywała do sprzedaży niemarokańskich marek mienia .

Podobnie cła na import winylu stały się zaporowe i nagle wstrzymano w tym czasie produkcję lokalnych artystów marokańskich.

Rynek rozwinął się wówczas zasadniczo dzięki wsparciu kasety audio , która dzięki swojej niskiej cenie i niskim kosztom kapitałowym produkcji pozwoliła na rozwój całego przemysłu pirackiego, najpierw artystów zagranicznych, a następnie lokalnych produktów kultury. Na początku XXI wieku demokratyzacja płyt CD doprowadziła do eksplozji piractwa, które również stało się łatwiejsze i bardziej rozpowszechnione.

BMDA (Marokańskie Biuro Praw Autorskich), które miało zbierać prawa autorskie, przez te wszystkie lata było strasznie luźne. Artyści byli uduszeni finansowo i mogli przetrwać tylko dzięki scenie lub adaptacji do muzyki przyjęć i wesel. Wiele wydawnictw przestało produkować nowe talenty z powodu braku zwrotu z inwestycji.

Była to również era FTG RECORDS Label, pierwszej niezależnej marokańskiej wytwórni muzycznej, która specjalizowała się w artystach nowej sceny znanej jako „Fusion”.

Wyprodukował wielu artystów, takich jak EL Khansaa Batma, SAID BEY, SY MEHDI, BARRY, ITAB, TARIK BATMA, SARAAB, SALIM LAHBIB, TAJBAKHAN, RAP TO TOP, po czym zaprzestał produkcji lokalnych talentów z powodu braku rynków zbytu.

Nawet jeśli internet , z nielegalnym pobieraniem i nielegalnym kopiowaniem płyt CD i DVD, zagraża cyfrowej twórczości artystycznej (muzyki i filmów), jest on również potężnym medium do bezpośredniej dystrybucji utworów muzycznych do odbiorców na całym świecie. Zainspirowani tym, co dzieje się na Zachodzie, artyści nowej marokańskiej sceny (a przede wszystkim marokańscy raperzy ) szybko zrozumieli zainteresowanie tego typu mediów rozpowszechnianiem i promocją ich twórczości. Niektórzy młodzi marokańscy artyści, zdając sobie sprawę z niskiej siły nabywczej Marokańczyków, oferują część swoich tytułów za darmo w Internecie, aby lepiej poznać się i zarabiać na życie dzięki prywatnym lub publicznym koncertom oraz produktom pochodnym, które oferują swoim fanom (woreczki, koszulka…).

Jeśli narzędzie internetowe jest dobrze wykorzystywane przez młode pokolenie, wszyscy marokańscy artyści poprzedniego pokolenia jeszcze tak naprawdę nie wykorzystali tego narzędzia promocyjnego. Jednak młodzi entuzjaści komputerów pochodzenia marokańskiego reklamują się pośrednio i za darmo na swoich stronach lub blogach.

Ponadto teledysk od dziesięcioleci jest niezbędnym narzędziem w promocji piosenkarza lub zespołu. Te krótkie filmy (czasami wykonane przez profesjonalistów filmowych lub amatorów z 7 th  sztuki) są nagradzani w wielu muzycznych cen światowych. W Maroku programy i strony internetowe z listy Top 50 wyspecjalizowały się w emisji teledysków. Ponadto wielu wykonawców oferuje swoje teledyski na swojej stronie internetowej lub w serwisie YouTube .

Ponadto należy wspomnieć o przypadku muzycznych transmisji telewizyjnych, a w szczególności Studia 2M, które podobnie jak jego odpowiedniki na Zachodzie ( Popstars , La nouvelle Star , Star Academy ) tworzy nową dynamikę w muzycznym wszechświecie i pozwala odkryć artyści tacy jak Sahar Seddiki, Hajar Bensouda, Rita Benjelloun, Amine Ringa, Marouane, Joudia…. Tak jest również w przypadku programu Star Academy Arab World libańskiego kanału LBC, który skupia młode talenty z całego świata arabskiego. Jest śledzony przez liczną publiczność ze świata arabsko-muzułmańskiego i pozwolił na odkrycie marokańskich śpiewaków, takich jak Sofia Marikh czy Hanaa El Idrissi.

Należy zauważyć, że w Maroku, podobnie jak w pozostałej części świata arabsko-muzułmańskiego, kobiety pragnące zrobić karierę muzyczną od dawna postrzegane są jako kobiety o lekkich manierach. W dzisiejszych czasach w Maroku, z nową sceną marokańską i tego typu programem, ta percepcja macho zanika, zwłaszcza w dużych miastach.

Ponadto od bardzo dawna artyści przywiązywali dużą wagę do bogactwa tekstów, co zaowocowało bardzo długimi utworami, które dziś są w całości niepodważalne w mediach (zwłaszcza na Zachodzie), gdzie tytuł nie powinien przekraczać 3 minuty. Nowe pokolenie zburzy ten nieprzystający do aktualnego muzycznego świata schemat i czasem zajmie się tekstami, unowocześniając je. Młodzi artyści z kraju nie zapominają o starym pokoleniu „muzyki marokańskiej z tekstami” reprezentowanej m.in. przez takich artystów jak Abdelhadi Belkhayat czy Abdelwahab Doukkali (SALIM HALLALI), czy (HOCINE SLAOUI).

Arabscy ​​autorzy tekstów

W Maroku przez większość czasu to artyści lub grupy sami piszą teksty do swoich piosenek; niemniej jednak, niektórzy śpiewacy lub grupy odwołują się do autorów tekstów, takich jak Cherkaoui, Haj Younès czy Malek .

Media muzyczne

Radia i radia internetowe

Liberalizacja sektora audiowizualnego umożliwia marokańskiej publiczności słuchanie nowych stacji marokańskich, a także innych stacji działających za granicą, które stały się dostępne wraz z pojawieniem się szybkich łączy internetowych.

Telewizja muzyczna i programy telewizji internetowej

Do tej pory w Maroku nie ma tematycznych kanałów muzycznych, ale pewna liczba programów jest poświęcona muzyce:

  • Al Mawahib (Abdanabi Al Jirari)
  • Al Fawkih
  • Podium 3000 (Mahoud Migri)
  • Program muzyczny Al Rhame na kanale 2M
  • Studio 2M  : Pokaz typu Star Academy
  • Ajial (pokolenie) na kanale 2: program poświęcony nowej scenie marokańskiej
  • Nerma or Athey  : program poświęcony piosenkarce na kanale 1
  • 100% Chebab na kanale 1: program poświęcony nowej scenie marokańskiej
  • Top 50 na Channel 2: teledyski różnych piosenkarzy
  • Marrakech Express  : ten program, z kanału 1, opowiada o muzyce, literaturze, malarstwie i kinie
  • Chadalhane  : 2M kanał programu o muzyce arabsko-andaluzyjskiej i klasycznej.

Organizacja strukturalna

Konserwatoria i szkoły muzyczne

  • Konserwatorium w Rabacie
  • Konserwatorium Dar Moulay Rachid Rabat
  • Konserwatorium Kenitra
  • Konserwatorium w Fezie
  • Dar Adyel Center w Fezie
  • Konserwatorium w Casablance
  • Konserwatorium Tetouan
  • Konserwatorium Tanger
  • Konserwatorium Larache
  • Konserwatorium w Chefchaouen
  • Konserwatorium Ksar El Kébir
  • Konserwatorium w Marrakeszu
  • Konserwatorium w Meknes
  • Konserwatorium Taza
  • Konserwatorium w Wadżdzie
  • Konserwatorium El Jadida
  • Konserwatorium Safi
  • Konserwatorium Laayoune
  • Wojskowe Konserwatorium Muzyczne Gwardii Królewskiej
  • Beethoven School of Music and Drama Arts of Agadir
  • Międzynarodowa Szkoła Muzyki i Tańca (EIMD) Casablanca
  • Międzynarodowa Szkoła Muzyki i Tańca (EIMD) Rabat

Związki zawodowe i organizacje zawodowe

  • Unia Zawodów Muzycznych Maroka
  • Narodowy Komitet Muzyczny Maroka

Uwagi i referencje

  1. Etymologicznie dakka oznacza „rytmiczne klaskanie” w marokańskim arabskim
  2. Neffar to rodzaj długiej trąbki, na której grają zwłaszcza bractwo Aïssawa . Jest to tradycyjny marokański instrument dęty , taki jak ghaita , który wygląda trochę jak wuwuzela  : "  wuwuzela jest marokańska  " ,15 czerwca 2010
  3. Al Bayane, „  Antologia o sztuce Rrways nagrodzona we Francji  ” , na www.msn.com ,11 marca 2021(dostęp 17 kwietnia 2021 )
  4. Izenzaren
  5. Zahra hindi
  6. Występują różne pisownie: haïta, rita lub gita
  7. Cheikha w żeńskiej liczbie pojedynczej
  8. Słowo Karyane pochodzi od słowa kamieniołom, od dawnych centralnych kamieniołomów Casablanki, w których w latach 60. miały powstawać slumsy.To kultura miejska, ale nie kultura getta, w przeciwieństwie do hip-hopu. Jest odzwierciedleniem postkolonialnej młodzieży wydziedziczonej przez represyjną monarchię byłego monarchy Hassana II.
  9. Reda Mouhsine, „  Te żydowskie śpiewaki chaabi  ”, Zamane ,11 kwietnia 2014( przeczytaj online , skonsultowano 8 grudnia 2016 r. )
  10. Strona internetowa Festiwalu Magic Draa
  11. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Pustyni Rawafid Azawane
  12. Wypędzenie Morysków w historii Maroka
  13. Kultura andaluzyjska zakorzeniona w Maghrebie
  14. W 1800 r. Tetouanese al-Hâ'ik strzegł poetyckiego i muzycznego dziedzictwa al-Âla, aw 1886 r. Al-Jâm'î opublikował pracę o repertuarze andaluzyjskim praktykowanym w Fezie: Précis du kunnâsh de al-Hâ'ik
  15. zwany także Tarab Al Andaloussi
  16. Jednak wszystkie marokańskie noby zostały zarejestrowane przez Maison des Cultures du Monde w Paryżu, we współpracy z Ministerstwem Kultury Maroka.
  17. Historia muzyki arabsko-andaluzyjskiej , Christian Poché, s.  17-21 ]
  18. „Kultura andaluzyjska pozostaje głęboko zakorzeniona w Maghrebie”, Magharebia , 3 lutego 2005
  19. Według historyka Tlemceńskiego Al-Makqari, ostatni król Granady i kilku członków jego rodziny osiedliło się w Fezie.
  20. Artykuł o Gharnati w Wadżdzie
  21. (w) Jerrilynn D. Dodds, „Przestrzenie” Literatura Al-Andalus , wyd. Cambridge University Press, Cambridge, 2000, s.  72-73
  22. Artykuł muzyka i muzykologa Omara Métiouni na temat historii i pochodzenia „Ala” i „Gharnati” w Maroku
  23. (en) Recenzja zestawu Antologia muzyki marokańskiej autorstwa Alessandry Ciucci (City University of New York)
  24. Haïm Zafani, Żydzi z Andaluzji i Maghrebu , Maisonneuve i Larose,2002
  25. Artykuł o andaluzyjskiej muzyce judeo-marokańskiej
  26. Sami El Maghribi
  27. Andaluzyjska muzyka judeo-marokańska na Atlantic Andalusia Festival
  28. „  Braterstwo Hamadchy  ” (dostęp 13 listopada 2013 )
  29. Gnaoui (liczba pojedyncza męska, Gnaouiya (liczba pojedyncza żeńska), Gnaoua lub Gnawa (liczba mnoga)
  30. Festiwal Essaouira Gnawa
  31. Komunikat o wydarzeniu: Pożądana nisza o atomowej strukturze , La Gazette du Maroc, 21.10.2002
  32. Jazz w Ryiadzie
  33. [Casablanca Jazz Festival]
  34. Tawfik ouldammar
  35. Orkiestra Filharmonii Marokańskiej (OPM)
  36. Strona internetowa Marouana Benabdallah
  37. Strona internetowa Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Marrakeszu
  38. Muzyczny Kamenja
  39. Narodziny przemysłu filmowego
  40. Przełom kina marokańskiego w świecie arabskim
  41. Marokańska Federacja Kultur Miejskich
  42. Festiwal dla dziecka sieroty Laâyoune
  43. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Dziecięcych
  44. Święto dziecka Rabatu
  45. Casablanca świętuje muzykę z rodziną
  46. Finalna strona internetowa Studio2M 2008 2008

Zobacz również

Bibliografia

Książki

  • Mohamed Ghali El Fassi , Starożytne pieśni kobiet Fezu , Paryż, Seghers, 1967
  • Abbas Al Jirari, Mouachahate Maghribya , Casablanca, Dar an-Nashr, 1973
  • Ahmed Aydoun, Musiques du Maroc , Casablanca, Eddif Editions, 1992
  • Abdelmajid Fennich, Le Malhoun Al youm („Malhoun dzisiaj”) , seria artykułów w gazecie Alittihad Al ichtiraki , 2002
  • Ahmed Aydoun, Azawân, Hassan Muzyka: Podróż do serca saharyjskiego Maroka , Rabat, Éditions DTG société nouvelle, coll.  "Pentagram",2011, 248  s. ( ISBN  9789954302354 i 9954302352 , OCLC  869887264 )
  • Mohamed El Haddaoui, Muzyka judeo-marokańska: wspólne dziedzictwo , Casablanca, The Crossroads,2014, 101  pkt. ( ISBN  9789954104606 i 9954104607 , OCLC  88219963 )

Czasopisma

Awal, nr 40-41 / 2009-2010: Tassadit Yacine-Titouh, Tworzenie i przekazywanie wśród Berberów, Les Editions de la MSH, 2011, 270 s. ( ISBN  2735115569 i 9782735115563 )

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne