Kanun (w języku arabskim : قانون ; w perskim : قانون ; w ormiańskiej քանուն; także transkrypcji "Kanun", "Qanun", "qanoun" lub "quanoun", "Kanon"), zwany również "kanonaki" lub "Kalong" jest chordofony szarpane z tabeli cytrze rodziny , powszechnie stosowane w świecie arabskim, irański świecie, w Azji Południowo-Zachodniej , a także w Grecji i Turkiestanu , którego nie należy mylić z santur , której struny uderzył . Jej nazwa wywodzi się od greckiego „ κανών ” (co oznacza „miara”), która była również nazwą nadaną znanemu Pitagorasowi instrumentowi monochordowemu przeznaczonemu do badania interwałów w muzyce .
Starożytna historia Kanoun nie jest dobrze znana. Jest prawdopodobne, że pochodzi ze starej harfy . Ktoś Przypisuje mu pochodzenie greckie lub asyryjskie.
W bizantyjskiej muzyce instrumentalnej, to jest w świeckiej muzyce naukowej Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego (zwanego też Cesarstwem Bizantyjskim ), kanun istniał już w formie zwanej po grecku „psaltirio”.
Najwcześniejsze wzmianki o tym instrumencie w literaturze arabskiej jest w opowieści o Arabian Nights do X XX wieku.
Kanoun miał wtedy pudło rezonansowe o różnych kształtach (prostokąt, trójkąt lub trapez), na którym umieszczano struny jelitowe podparte po prawej stronie instrumentu, przez mostek stykający się z płytą rezonansową (drewnianą) i przymocowane po jego lewej stronie, aby kołki ( po arabsku Malawi ), aby umożliwić strojenie.
Nowoczesne daty Kanoun powrotem do końca XVIII th wieku i wynika z ewolucji instrumentu już w użytku w Bizancjum w krajach pod wpływem Ottoman , w Maroku , w Iranie , etc. Kanoun pozwalał wtedy tylko na grę monofoniczną prawą ręką. Lewa ręka musiała naciskać na struny, aby zmienić długość szarpanej części i w ten sposób umożliwić modulacje, jak azjatyckie cytry ( koto lub qin ).
Pod koniec XIX th wieku, twórcy dokumentu Imperium Osmańskiego (o nieznanym pochodzeniu etnicznym) wprowadzone na lewo od instrumentu, w pobliżu kostek, dźwignie ( mantalia w greckiej Mandal po turecku i " Orab w języku arabskim) pozwalający podczas opuszczania lub podniesiony, aby zmienić długość ciągu, a tym samym zmienić nutę. Kolejna modyfikacja polegała na nie pozostawianiu mostka w bezpośrednim kontakcie z pudłem rezonansowym, ale na umieszczeniu go na serii od 4 do 5 elementów z rybiej skóry , co znacznie poprawiło jakość ( barwę i głośność) dźwięku.
Dziś kanoun ma pudło rezonansowe w kształcie trapezu o grubości od 3 do 10 cm , dużej podstawie od 75 do 120 cm, a małej od 25 do 45 cm . Długość prostopadłego grzbietu waha się od 30 do 45 cm . Występuje w kilku rodzajach drewna (klon, mahoń, orzech). Płyta rezonansowa jest przebita 3 lub 4 rozetami i może być wyłożona mozaiką.
Sztaluga ( köpru w tureckiej i Faras w arabska) w świerkowego z wielu występów jest umieszczony „na koniach” na prostokątnych ryb skóry ( raqma w arabski) (4 do kanouns tureckiej i 5 arabskiej kanouns) służącego jako wzmacniaczy rezonansu. Jest prostopadły do podstawy instrumentu.
Most z wieloma stopami na 5 rezonujących skórach arabskiego kanouna.
Most na skórze rezonansowej tureckiego kanouna.
Skóra rezonansowa, która wspiera most.
Dźwignie to elementy metalowe (z miedzi w przypadku arabskiego kanouna oraz ze stopu miedzi, niklu i cynku w przypadku tureckiego kanouna) umożliwiające zmianę tonu struny o kilka stopni. Są one zawsze umieszczane szeregowo, po lewej stronie instrumentu, w pobliżu kołków, na stole podtrzymującym dźwignie i kołki. Muszą być wykonane z dużą precyzją, aby zachować prawidłowe interwały, ponieważ zastępują palce instrumentalisty, który modyfikuje długość struny szarpiąc ją (lutnia…).
Ich liczba jest główną cechą kanouna, ponieważ decyduje o muzyce, jaką można tam zagrać. Im więcej mamy dźwigni, tym więcej możemy osiągnąć małych mikroodstępów :
E natural: dźwignia 3 e jest podniesiona (struna jest nastrojona na E natural w tej pozycji).
Mi połowie Wadą: the 4 p dźwigni jest podnoszone.
E flat: żadna dźwignia nie jest podniesiona.
Dźwignie na tureckim kanounie.
Struny kanouna są pogrupowane w chóry dwu (na bas) lub trzy struny, nastrojone unisono tak, aby wibrowały jednocześnie. Bas jest u podstawy trapezu, a góra u jego szczytu. Ich liczba waha się od 63 do 84 i obejmują od 3 do 4 oktaw . Są one wykonane z metalu (na basie zrobić n o, 3) i nylonowe różnych kalibrów.
Przyrząd jest dostosowana do zakresu C dur z gruntu N O 2 i wybierając pozycję dźwigni każdego z nich. Ale aby zagrać pewne utwory, często zdarza się, że grający w kanoun obniża lub zwiększa pewne dźwięki (nie jesteśmy już w równym temperamencie ).
Biorąc pod uwagę liczbę strun, strojenie kanouna może być żmudnym zadaniem (zwłaszcza w deszczową pogodę ze względu na skórki). Doświadczony gracz kanoun może nastroić dobry instrument w kwadrans za pomocą klucza stroikowego, który umieszcza na odpowiednim kołku i obraca, wywierając nacisk w dół, tak aby kołek pozostał w otworze.
Tak nastrojone struny przyjmą nazwy nut. Mogą to być nazwy systemu zachodniego (do, re, mi… lub A, B, C) lub wschodniego (rast = do, doukah = re, sikah = mi…). W arabskim kanunie struny G i C są zazwyczaj identyfikowane przez dwa małe symbole.
Przyznaje nuty D, E, F, G (każda z 5 dźwigniami) z dźwignią 3 e od prawej do góry, możemy grać re, mi, fa, sol bez zmiany strun:
L1 | L2 | L3 | L4 | L5 | Notatka | Lina |
---|---|---|---|---|---|---|
O | O | x | O | O | D | D |
O | O | x | O | O | Środek | Środek |
O | O | x | O | O | Fa | Fa |
O | O | x | O | O | Grunt | Grunt |
Zmieniając struny E i F, opuszczając wszystkie dźwignie obu strun, możemy grać:
L1 | L2 | L3 | L4 | L5 | Notatka | Lina |
---|---|---|---|---|---|---|
O | O | x | O | O | D | D |
O | O | O | O | O | Środek | Środek |
O | O | O | O | O | Środek | Fa |
O | O | x | O | O | Grunt | Grunt |
Teraz przyznaje banknoty D, E, F, G (każda z 5 dźwigniami) z dźwignią 3 e w górę, z wyjątkiem sposobu, w jaki są one opuszczane.
L1 | L2 | L3 | L4 | L5 | Notatka | Lina |
---|---|---|---|---|---|---|
O | O | x | O | O | D | D |
O | O | x | O | O | Środek | Środek |
O | O | O | O | O | Fa | Fa |
O | O | x | O | O | Grunt | Grunt |
W tej konfiguracji nie można grać D, E b, E, G na czterech kolejnych strunach (D, E, F, G), ponieważ struny F nie można obniżyć do E. Z drugiej strony pozwala grać D, E, G, G b, ponieważ strunę F można zmienić w G.
L1 | L2 | L3 | L4 | L5 | Notatka | Lina |
---|---|---|---|---|---|---|
O | O | x | O | O | D | D |
O | O | x | O | O | Środek | Środek |
O | O | O | O | x | Grunt | Fa |
O | O | x | O | O | Grunt | Grunt |
Na tym trudnym instrumencie gra się zasadniczo wyuczoną muzykę arabsko-turecką, maqâms , choć używa się go również w muzyce współczesnej, w szczególności w filmach. Może być grana solo, z akompaniamentem perkusji ( riqq lub daf ) lub z akompaniamentem wokalisty lub zespołu.
W Kanoun gra się, kładąc się na podporze lub na kolanach siedzącego na krześle kanounji (gracza kanoun). Struny szarpie się palcem wskazującym każdej ręki lub za pomocą plektronów ( mezrab z rogu wołowego, pióra drapieżnika, metalu lub plastiku) przymocowanych do palca wskazującego za pomocą metalowego pierścienia, dzięki czemu kanoun jest bardzo bogatym instrumentem .
Aby szarpać strunę, kciuk prawej ręki musi być umieszczony z tyłu lub na strunie poprzedzającej uderzoną. Palec wskazujący unosi się, a następnie uderza w strunę tak, że plektron chwyta go prostopadle, jednocześnie dotykając trzech strun. Te ograniczenia są mylące i stanowią znaczną trudność dla początkujących.
Dłonie pełnią bardzo wyspecjalizowaną i nie zawsze symetryczną rolę:
Ozdoby: