Darbouka , derbakeh, darbuka, derbuka, derbouka, darbuqqa, darabuka lub Doumbek, doumbeg, tumbek, tumbeleki lub qypi lub tabla (nie mylić z indyjskiej tabli ) to instrument perkusyjny z określonym dźwięku, który jest częścią membranofony . Według jego wariantów jest to wazon uduszony pośrodku i przykryty na jednym końcu membraną, rozpowszechnioną w całej Afryce Północnej oraz na Bliskim Wschodzie i na Bałkanach .
Pochodziłaby z 1100 roku pne. AD i jest to jeden z głównych instrumentów perkusyjnych świata arabsko-muzułmańskiego. Jest ona związana z perskiego Zarb (zwany także tombak ), których wersje ceramiczne nadal istnieje. Z drugiej strony nie ma żadnego związku z djembe subsaharyjskim.
Gracze Darbouka nazywani są derboukeurs .
Darbouka jest jedną z perkusji wspomnianych w instrumentarium Les Troyens de Berlioz . Towarzyszy tańcu nubijskich niewolników w IV akcie tej opery.
Najsłynniejszym jak dotąd zawodnikiem derbouka jest Setrak Sarkissian .
Jest tradycyjnie wykonany z terakoty lub ceramiki, ale ze względu na jego kruchość pojawiły się wersje z metalu ( aluminium ) lub rzadziej w drewnie. Przy średniej wielkości od 30 do 60 cm wysokości i od 15 do 40 cm średnicy, występuje w bardzo różnych rozmiarach. Pokryta jest skórą zwierzęcą (kozią lub rybą) lub plastikiem. Te pierwsze należy podgrzać (przez tarcie ręczne lub przez ogień), aby uzyskać prawidłowe napięcie przed użyciem. W krajach afrykańskich niektórzy ludzie używają piasku (który pochłania wilgoć) do napinania skóry darbuków i bendirów .
Podczas gdy często uważa się, że korpusy ceramiczne zapewniają najlepszy dźwięk, korpusy metalowe i skóry syntetyczne są generalnie preferowane przez profesjonalistów ze względu na ich wytrzymałość (a tym samym długowieczność) i niezależność ich tonu od nich, ze względu na warunki klimatyczne (wilgotność). Ponadto darbuki z nowoczesnych materiałów wytwarzają mocniejszy i wyraźniejszy dźwięk, co czyni je bardziej atrakcyjnymi we współczesnej muzyce. Wreszcie można je łatwo przestrajać za pomocą śrub.
Darbouka z ceremonialnej Oryginalnej egipskiej ceramiki pokrytej „skórką” z tworzywa sztucznego
Terakota i skórzana darbouka ozdobiona kolorowymi pigmentami z Maroka ( Tropenmuseum , Amsterdam , Holandia )
Turecka darbouka z aluminium i skóry syntetycznej
Na darbuce gra się na ogół w pozycji stojącej, instrument jest umieszczony pod lewym ramieniem lub umieszczony na lewym ramieniu, ale pozycja siedząca jest wygodniejsza w przypadku bardziej złożonych technik. Instrument umieszcza się w pozycji poziomej okrakiem na lewej nodze, lewy łokieć blokuje tył tułowia darbuka przy nodze, krawędź dłoni lewej ręki podąża za krawędzią głowy instrumentu, pozostawiając palce swobodnie uderzać w skórę. Oś prawej ręki powinna być mniej więcej prostopadła do osi ramienia spoczywającego na instrumencie. Opierając się na tarczy zegara, w przypadku graczy praworęcznych prawą rękę należy umieścić na godzinie dziewiątej, a lewą na południe. Ramiona i nadgarstki muszą być elastyczne, lekkie lub nawet trochę luźne, aby uzyskać lepszą zręczność.
W praktyce derboukeurowie (gracze na darbouce) używają różnych instrumentów, czasem bardziej tradycyjnych, czasem nowocześniejszych, w zależności od kontekstu muzycznego i pożądanej barwy. Darbouka rzeczywiście towarzyszy najróżniejszej muzyce: sakralnej, uczonej, tradycyjnej, ludowej i współczesnej.
Jeśli chodzi o techniki uderzania, istnieją trzy podstawowe i wiele innych, w zależności od stylu regionalnego i pożądanego rodzaju dźwięku:
Istnieje kilka technik gry, które łączą się w pewnych punktach, ale które pozwalają odróżnić arabskie szkoły od tureckich. Istnieją również istotne różnice regionalne, jak w Egipcie (gdzie instrument nazywa się tabla ). Tak więc w technikach łożysk i ras , ważnych figur retorycznych, uderzenia muszą być bardzo szybkie, istnieje pewna technika, którą należy zastosować, aby uniknąć napięć ... Wszystko opiera się na sposobie podwojenia nut każdej ręki, co '' warto się uczyć, bo nie mając tego samego dźwięku, gra będzie tym bardziej „kolorowa”:
Każdy kraj ma swoje ulubione rytmy i własny sposób ich grania i komponowania z innymi perkusjami lub instrumentami melodycznymi. Widać też różnicę stylistyczną między muzykiem tureckim i egipskim, ale też popularnym i bardziej akademickim. Niektórzy bułgarscy muzycy również używają cienkiego patyczka.
Najbardziej znane rytmy to Masmoudi , Maksoum , Malfouf , Zindali , Karsilama , Saîdi , Goubahi , Mesaraf , Bourdjila , Mezdaoudj .
Na darbouce często grane są inne bardzo popularne orientalne instrumenty perkusyjne: bendir (bęben ramowy), riqq (mały tamburyn ), sagattes (cymbalety) i tbal.
| Nazwisko | Tempo |
|---|---|
| Alaoui (Allâwî) | 2/4 |
| Ayoub | 4/4 |
| Barouel lub Malfouf | 2/4 |
| Maksoume | 4/4 |
| Masmoudi saghir | 4/4 |
| Wahda kabira | 4/4 |
| Goubahi (Algieria) | 2/4 |
| Zendari | 12/8 |
| Kabyle | 4/4 |
| Chaoui | 12/8 |
| Tuareg | 4/4 |
| Berouali (Algieria) | 6/8 |
| chaâbi (Algieria) | 4/4 |
| chaâbi Maroko | 12/8 |