Grzywa (Alpy Górnej Prowansji)

Przez Mane przebiega droga departamentalna 4100, dawna droga krajowa 100 łącząca Awinion i Apt z Forcalquier i La Brillanne . Autostrady A51 (Gap-Marseille) znajduje się 15 minut od Mane przez Forcalquier.

Mane obsługiwany jest przez trzy linie sieci Zou!  :

• 2 linie Zou! Regionalne linie ekspresowe  :

• 1 linia Zou ! Alpy Górnej Prowansji  :

Środowisko

Miasto posiada 1400  ha lasów i lasów, czyli jego powierzchnię.

Pogoda

Zagrożenia naturalne i technologiczne

Żadna z 200 gmin w departamencie nie znajduje się w strefie zerowego ryzyka sejsmicznego. Canton Forcalquier do których należy w Mane 1b strefy (niska sejsmicznymi), zgodnie z deterministyczną klasyfikacji 1991, na podstawie historycznych trzęsień ziemi , w strefie 4 (średniego ryzyka), zgodnie z prawdopodobieństwa klasyfikacji EC8 2011. gmina Mane jest również narażony na trzy inne naturalne zagrożenia:

• Pożar lasu,
• powódź (w dolinie Laye ),
• ruch lądowy: niektóre części miasta są dotknięte zagrożeniem od średniego do poważnego.

Gmina Mane jest również narażona na ryzyko pochodzenia technologicznego, jakim jest transport drogowy materiałów niebezpiecznych. Dotyczy to głównie transportu surowców do miejsca przeznaczenia lub gotowych produktów z fabryk Arkema w Saint-Auban. Departmental RD4100 (dawna droga krajowa 100 ) i RD13 mogą być używane w transporcie drogowym towarów niebezpiecznych.

Przewidywalny plan zapobiegania ryzyku naturalnemu gminy (PPR) został zatwierdzony w 2006 r. dla ryzyka przemieszczania gruntów, a Dicrim nie istnieje.

Miasto było przedmiotem kilku rozporządzeń dotyczących klęsk żywiołowych dotyczących powodzi i lawin błotnych: w 1986 , 1987 , 1990 , 1994 , 2011 oraz osuwisk w 1994 . Żadne trzęsienie ziemi nigdy nie było silnie odczuwalne w mieście. Tylko to z5 kwietnia 1959, którego epicentrum znajdowało się w Saint-Paul-sur-Ubaye , było odczuwalne z intensywnością makrosejsmiczną III w skali MSK (kołysanie zawieszonych obiektów).

Hamlety

• Châteauneuf
• La Laye

Toponimia

Nazwa wsi, jaka pojawia się po raz pierwszy w tekstach z 1103 roku ( castel de Manoa ), jest różnie interpretowana. Dla Charlesa Rostainga jest to oronim przedindoeuropejski (nazwa górska), * MaN-  ; a według Ernesta Nègre, nazwa wywodzi się z łacińskiego manua , z (ale bez pewności) znaczeniem prowansalskiego słowa magne , snop, wiązka słomy przygotowana na dach domu ( chata kryta strzechą ). Miasto jest nazywane Mana w klasycznym prowansalskim Occitan i Mano według Mistralian standardzie .

To miejsce nazywa Salagon , gdzie klasztor został zbudowany, jest utworzona na pre-Celtic korzenia * Sal- , wyznaczająca ulgę , według wspólnej formacji.

Historia

Prehistoria i starożytność

W kilku miejscach znaleziono ślady okupacji z czasów chalkolitu i neolitu  : Beauchamp, Roucas, Roussiers, Treilles.

W starożytności terytorium Mane było częścią terytorium Sogiontiques ( Sogiontii ), których terytorium rozciągało się od południa Baronów do Durance . W Sogiontiques są stowarzyszone z Voconces , a po podboju rzymskim, są połączone ze sobą do rzymskiej prowincji w Narbonnaise . W II XX  wieku , są one oddzielane od Voconces i tworzą civitas różne, z kapitału Segustero ( Sisteron ). Wieś istniała w czasach rzymskich , powstała na skrzyżowaniu drogi Domicjanów i drogi drugorzędnej. Odkryto tam posąg Neptuna .

Średniowiecze i czasy nowożytne

Podczas gdy południowy wschód Galii był krainą Burgundów , król Ostrogotów Teodoryk Wielki podbił region między Durance , Rodanem i Izerą w 510 roku . W związku z tym gmina ponownie na krótko zależy od Włoch, aż do 526 . Rzeczywiście, aby pogodzić się z królem Burgundii Godomarem III , ostrogocki regent Amalasonte zwraca mu to terytorium.

Miejscowość po raz pierwszy pojawia się w czarterach w 1103 ( Manoa ). Wcześniej biskup Sisteron przekazał w 1015 r . dziesięciny z klasztoru Salagona kanonikom z Forcalquier .

XI th do XII th  wieku, opactwo Saint-Andre Villeneuve-les-Avignon posiadał Priory w Salagon ale także czterech innych kościołów, parafii i trzy kościoły wiejskie, ze wszystkimi związanymi przychodów. Raynaud Rocheyo (? -Av. 1338), clavaire z Puget-Théniers (1312), racjonalista z Prowansji (1315), następnie Mistrz racjonalny (1315; 1324; 1331), skarbnik Prowansji (1321), był Lord of Mane, znał król . Był w 1315 r. panem La Turbie i wikariuszem arcybiskupa Kapui. Po jego śmierci król Robert dał swoim spadkobiercom rentę w wysokości 12 uncji złota za cesję na dwór zamku Mane .

Warownia była w Mane Forcalquier County XII th  century. Kiedy to hrabstwo traci niepodległość w 1209 roku , po śmierci Guillaume II , jednego z jego siostrzeńców, Guillaume de Sabran próbuje mu ulżyć. Po dziesięciu latach zmagań zawarł porozumienie w Meyrargues na29 czerwca 1220z Raimond Bérenger IV , hrabia Prowansji, a także spadkobierca hrabstwa Forcalquier. Na mocy tej umowy południowa połowa hrabstwa, w tym Mane, zostaje mu przekazana. Guillaume de Sabran zachował swoją połowę powiatu aż do swojej śmierci, około 1250 roku.

W 1303 r. Raymond de Pierrevert był współseigneurem Chateauneuf-lès-Mane; w 1304 został współautorem Reillanne. Twierdza Mane łączy się z wicehrabstwem Reillanne (1379). Należy do rodziny Agoult (The XIV th  wieku), a następnie przekazać liczydła ( XV th  century) i Forbin (z XVI -tego  wieku do rewolucji francuskiej).

Wieś Châteauneuf spotkał go w XV -go  wieku. Abbey z Benedyktynów ( XII p  wiek) został zniszczony w czasie wojen religijnych , a następnie odrestaurowany w 1578 . To de Vins zajął miasto, zanim uciekł, gdy przybył Lord Meyrargues .

W XVIII -tego  wieku, mały przemysł ceramiki opracowany w Mane.

rewolucja Francuska

To właśnie w Mane powstało pierwsze patriotyczne stowarzyszenie Basses-Alpes, wSierpień 1790. Jego przynależność do Klubu Jakobinów w Paryżu została opublikowana w dniu1 st maja 1791. Również podczas Rewolucji , zgodnie z dekretem Konwencji z 25 roku Vendémiaire II, zapraszającym gminy nazwami zdolnymi do przywołania wspomnień o rodzinie królewskiej, feudalizmie lub przesądach, aby zastąpić je innymi nazwami, gmina Châteauneuf zmienia nazwę na Sablon , a zamek jest częściowo zniszczony.

XIX th  century

Zamach stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku dokonanego przez Ludwika Napoleona Bonaparte wobec II Rzeczypospolitej wywołała zbrojne powstanie w Basses-Alpes, w obronie Konstytucji. Po klęsce powstania, tych, którzy powstali w obronie republiki, dotknęły surowe represje: 37 mieszkańców Mane zostało postawionych przed komisją mieszaną, większość skazana na deportację do Algierii .

Podobnie jak wiele gmin w departamencie, Mane posiadało szkołę na długo przed ustawami promowymi  : w 1863 r. miała już taką, która zapewniała podstawową edukację chłopcom w stolicy. Te same instrukcje są podane dziewczętom, prawo Falloux (1851) nakazuje otwarcie szkoły dla dziewcząt w gminach liczących ponad 800 mieszkańców.

Pod koniec XIX th  century, Mane do nowoczesności przemysłowej z nadejściem kolei . W 1881 roku w publicznej deklaracji linii kolejowej z Forcalquier do Volx określono, że jej przejazd musi odbywać się „przez lub w pobliżu Mane i Saint-Maime-Dauphin” . „Rock Mane” służy do budowy dzieł linii.

Okres współczesny

Aż do połowy XX th  wiecznym winorośl była uprawiana w Mane. Winnica z 153  hektarów produkowane wino przeznaczony na rynek Forcalquier i sprzedaży na rynkach lokalnych. Ta kultura jest teraz porzucona.

Grzywa jest, na początku 2002 roku , pierwsza wioska we Francji rozwijać sieć Wi-Fi (Prowansja bezprzewodowy), aby umożliwić dostęp do szybkiego Internetu w regionie, w którym nie jest więc możliwe uzyskanie Internetu. ' ADSL .

Heraldyka

Blazon  : błękit z literami M i A ze srebrnymi literami, oddzielonymi złotym punktem

Broń mówiąca  : Litery M i A to odpowiednio pierwsza i ostatnia litera łacińskiej nazwy miasta: Mana . Byłoby to imię rzymskiej damy, której grób został znaleziony na terenie gminy.

Polityka i administracja

Trendy i wyniki polityki

Administracja miejska

Międzywspólnotowość

Mane należał od 1992 do 2016 roku do wspólnoty gmin Górnej Prowansji  ; od1 st styczeń 2017, jest siedzibą wspólnoty gmin Haute-Provence Pays de Banon .

Planowanie miasta

Typologia

Mane to gmina miejska. W rzeczywistości jest to część gmin o gęstej lub średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej sieci gęstości INSEE . Należy do jednostki miejskiej Forcalquier, międzyresortowej aglomeracji skupiającej w 2017 r. 2 gminy i 6 367 mieszkańców, z czego jest gminą podmiejską .

Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Manosque , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 30 gmin, jest podzielony na obszary od 50 000 do mniej niż 200 000 mieszkańców.

Zagospodarowanie terenu

Podział gminy na strefy, co znajduje odzwierciedlenie w bazie danych europejskich zawodów biofizyczna gleba Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem półnaturalnych lasów i środowiska (65,4 % w 2018 r.), jednak spadek w porównaniu z 1990 r. (67,7% ). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: roślinność krzewiasta i/lub zielna (34,5%), lasy (29,3%), grunty orne (21,1%), niejednorodne tereny rolnicze (9,6%) , tereny zurbanizowane (2,9%), tereny otwarte , z niewielką lub bez roślinności (1,6%), wody śródlądowe (1%).

IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th  wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).

Budżet i podatki

Bliźniacze

Grzywa Chiaverano

•  Chiaverano  ( Włochy ) od 2001 r.

Demografia

W 2018 r. miasto liczyło 1354 mieszkańców. Z XXI th  wieku, spis powszechny mniej niż 10 000 mieszkańców są wykonywane co pięć lat (2007, 2012, 2017 Mane). Od 2004 r. inne dane są szacunkami.

Dzieje demograficzna Mane po odpowietrzania XIV y i XV th  wieków wzdłuż ruchu aż do początku wzrostu XIX p  wieku został oznaczony przez okres „luz”, w którym pozostaje względnie stabilne w populacji wysokiego poziomu. Okres ten trwa od 1831 do 1861 roku. Wyjazd ze wsi powoduje wówczas długotrwały ruch niżu demograficznego. W 1931 r. miasto straciło ponad połowę ludności w porównaniu z historycznym maksimum z 1846 r. Jednak ruch został odwrócony w latach 60., czyli na początku departamentu. Od tego czasu wzrost był silny i stabilny, a miasto ma prawie osiągnęły najwyższe poziomy XIX th  wieku.

Gospodarka

Przegląd

W 2009 r. ludność zawodowa liczyła 620 osób, w tym 93 bezrobotnych (79 na koniec 2011 r.). Pracownicy ci są w większości opłacani (77%) iw większości pracują poza gminą (70%).

Rolnictwo

Na koniec 2010 r. w sektorze podstawowym (rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo) działały 24 zakłady w rozumieniu INSEE (w tym podmioty nieprofesjonalne) i 6 etatów.

Liczba gospodarstw zawodowych, według badania Agreste Ministerstwa Rolnictwa, wyniosła w 2010 roku 11 . Było to 19 w 2000 r., 38 w 1988 r. (czyli utrata połowy gospodarstw w ciągu dwunastu lat). Obecnie rolnicy ci koncentrują się głównie na uprawach polowych (pięć gospodarstw) i hodowli owiec (trzy). Od 1988 do 2000 roku powierzchnia użytków rolnych (UR) spadła z 740 do 580  ha , następnie wzrosła w latach 2000, by w 2010 roku przekroczyć poziom z 1988 roku do 750  ha  : w ciągu dwudziestu lat średnia powierzchnia gospodarstw została zwielokrotniona o 3,5 (z 19,5 do 68  ha ).

Kilku producentów znajduje się w miejscowości Mane: fabryki serów , winnice , pszczelarz, rolnicy, pralki. Ich produkty, a także artykuły rzemieślników z miasta, są dostępne w Maison des produits de pays, który został oddany do użytku w Mane w 2000 roku .

Uprawa drzewa oliwnego była praktykowana w mieście od wieków, ale ograniczała się do niewielkich obszarów. Terroir Mane znajduje się w rzeczywistości na wysokościowej granicy drzewa, którą można eksploatować z trudem tylko powyżej 650 metrów. Spośród tych etykiet winorośl nie jest uprawiana w gminie do produkcji komercyjnej.

Przemysł

Sektor drugorzędny (przemysł i budownictwo) liczył na koniec 2010 roku 39 zakładów, zatrudniających 102 osoby .

Transformacja produktów rolnych umożliwiła rozwój dwóch firm:

• Oliviers & Co , produkuje oliwę i inne produkty z przetwórstwa oliwek. Jej siła robocza to 40 pracowników  ;
• Céréalpes, utworzona w 1992 roku, należy do grupy Nutrition et Nature. Jej produkcja rolno-spożywcza oparta jest na produktach pochodzących z upraw ekologicznych. Zatrudnia 18 pracowników .

Miejscowość jest także siedzibą regionalnego wydawnictwa Alpes de Lumière . Zbiornik Laye zasila elektrownię i zapewnia nawadnianie na równinie Mane.

Działalność usługowa

Pod koniec 2010 roku sektorze usługowym (sklepy, usługi) miał 94 placówek (125 etatowych miejsc pracy ), do którego dodawane są 24 zakłady sektora administracyjnego (zgrupowane ze zdrowiem i sektora społecznego i edukacji), zatrudniając 50 osób .

Według Departamentalnego Obserwatorium Turystyki funkcja turystyczna jest drugorzędna dla gminy, a na mieszkańca przypada mniej niż jeden turysta. W mieście istnieje kilka obiektów noclegowych dla turystów:

• dwa hotele (w tym hotel sklasyfikowany jako dwie gwiazdki w 2008 r., następnie trzygwiazdkowy w 2012 r. oraz hotel czterogwiazdkowy). Odpowiednia pojemność hotelu to 55 pokoi;
• kilka oznaczonych umeblowanych mieszkań;
• pokoje gościnne.

Drugie domy zapewniają dodatkowe zakwaterowanie: jest ich 158, stanowią one co piąty domy. Wśród drugich domów 16 ma więcej niż jedno mieszkanie.

Klasztor Salagona (patrz poniżej), z muzeum, księgarnią i średniowiecznym ogrodem oraz starym centrum, przyciągają turystykę.

Koncept Techno zatrudnia 12 osób  ; prowadzi studia w sektorze paramedycznym.

Miejsca i zabytki

Architektura wojskowa

Cytadela Mane jest jedynym kompletnym fortyfikacja Haute-Provence z wcześniejszych partie XVII th  century (data XII th / XVIII th  stulecia ). Jest broniony podwójną spiralną obudową.

Architektura cywilna

Hotel Miravail (fasada i dach sklasyfikowany zabytków ), rozpoczęła się w 1540 roku, pochodzi z 1572 roku Niektóre z frontowych okien są czasy XVII th lub XVIII th  century . Ognisko ozdobione tynk bardzo bogatym wystroju lub naładowany, ale bardzo precyzyjnie wykonane, datowany XVII th  wieku  : prowadzi ona w tym dwóch zwierząt kobiecej głowy, kobiety i żołnierz w strojach rzymskich, dwa enfançons. Zamek jest zarejestrowany, komin, za wyjątkowe, pochodzący z połowy XVI E  wieku , jest sklasyfikowany zabytek.

W romańskiego mostek dziobki XII p  wieku , sklasyfikowany zabytek (licząc od tego samego okresu przeoracie Salagon Raymond Collier). Nazywa się Mostem Rzymskim lub Mostem Trzech Łuków.

Do fasady szpitala zbudowano dużą fontannę, z niszą umieszczoną pod dwiema jońskimi kolumnami . Sam szpital, zbudowany w 1710 roku, jest oferowany przez kardynała de Forbin-Janson (którego malarstwo z końca XVII -tego  wieku , sklasyfikowany zabytek w tytule tematu, jest utrzymywana w szpitalu). Okna na obu kondygnacjach są łukowe.

• około stu spiczastych chat (lub borów ), w tym chaty Eyroussiers (37 m obwód  );
• akwarium zwane pesquier z 2 basenami i balustradami z 1634 roku;
• kilka domów pochodzący z XVI -tego  wieku , zbudowany w stylu gotyckim;
• Zamek Sauvan XVIII th  century , sklasyfikowany zabytek .

Sztuka religijna

The Priory Matki Bożej Salagon XII th  wieku , sklasyfikowany zabytkiem , znajduje się muzeum ze średniowiecznym ogrodzie .

• Przeorat Salagona.

• Fasada kościoła klasztornego.

• Klasztor Salagona.

• Zamknąć widok.

• Portal kościoła.

• Chór kościoła Notre-Dame de Salagon.

Kościół Matki Boskiej Wniebowziętej to dawny klasztor z opactwa Saint-André Villeneuve-les-Avignon pod koniec XI TH lub na początku XII -go  wieku w Chateauneuf-les-Manes, klasyfikowane zabytku . Jest to prawdopodobnie stara kaplica zamkowa Châteauneuf-lès-Mane (obecna osada Châteauneuf); istniała już w 1095 r., a jej obecny stan to rekonstrukcja. W absydy pochodzi z XII -tego  wieku , jako portal i kolumn chóru; dwu- zatoka nawy prowadzi do tego, ozdobiona z korynckimi stolicach, jest młodszym wieku; sklepienie chóru to zaułek czwarty. Drzwi południowe zostały zamknięte, a wejście przesunięto na zachód od budynku. Chapel dodano do niej XVI th  wieku .

Kościół parafialny św Andrzej, XVI th  century posiada fasadę barokową, towarzyszyło dwóch monumentalnych bram. Chór jest gotycki (przecinające się żebra), takie jak South przejścia. Dzwonnica, zbudowana na chór, trzy piętra, pochodzi z XVII -tego  wieku . Jest również sklasyfikowany.

Jej marmurowy ołtarz jest zwieńczony polichromowanym baldachimem , sklasyfikowanym. Te stragany zapewnić osiemnaście miejsc, ozdobione liśćmi akantu, wolut i korynckimi stolicach. Datowany XVII th i XVIII th stulecia, są one sklasyfikowane. Filar otoczony jest drewnianą ławką, z podobnie zdobionymi klęcznikami i plecami. Witraż w prezbiterium przedstawia ukrzyżowanie świętego Andrzeja. Jego szopka ( dla niektórych 25 figurek z tektury i wosku) pochodzi sprzed 1833 roku i jest sklasyfikowana. Jest szczególnie ozdobiony malowanie anioła stróża trzyma dziecko za rękę , z XIX th  wieku, sklasyfikowany jako wskazane przez katalog wystawy aniołów (2013).

Dawny klasztor minimalny ( XVII th  wieku) został zbudowany w stylu klasycznym, ozdobiony fryzy tryglifami (elewacji i wnętrz).

Kaplica Białych Pokutników, Notre-Dame-de-Pitié, zbudowana jest w stylu klasycystycznym. Jej nawa jest zwieńczona; zachodnia fasada w szczególności zapewnia portal fronton z XVII -tego  wieku. Jest zwieńczony murem z wieży. Wraz z pobliskim kościołem parafialnym, placem i oddzielającą je kaladą są zaliczane do zabytków historycznych.

Kaplica Świętego Wawrzyńca, dawny klasztor z opactwa Saint-André Villeneuve-les-Avignon , datowany XII th  century . Jest zamieniony na zakwaterowanie.

Udogodnienia i usługi

Transport miejski

Edukacja

W mieście działają dwie szkoły, przedszkole i szkoła podstawowa .

Sporty

Mane ma kilka stowarzyszeń sportowych: rugby, turystyka piesza, klub jeździecki, taniec towarzyski, tai chi, joga.

Zdrowie

Pracownicy służby zdrowia są zrzeszeni w ramach domu medyczno-socjalnego.

Życie lokalne

Kulty

Parafia należy do grupy międzyparafialnej, która oprócz Mane obejmuje Aubenas-les-Alpes , Céreste , Dauphin , Lincel , Montfuron , Montjustin , Oppedette , Reillanne , Sainte-Croix-à-Lauze , Saint-Maime , Saint-Martin-les-Eaux , Saint-Michel-l'Observatoire , Vachères i Villemus . Nabożeństwo sprawowane jest na przemian w kościołach tych piętnastu gmin.

Środowisko

Osobowości związane z gminą

• Jacques Gaffarel , urodzony w Mane (1601-1681), kapłana i doktora teologii, uważany za głównego przedstawiciela chrześcijańskiej kabały w XVII -tego  wieku.
• Toussaint de Forbin-Janson , biskup Marsylii, urodzony w Mane w 1625, zmarły w Paryżu24 marca 1713.
• Laurent Vallon (1652-1724), prowansalski architekt mieszkający w Aix-en-Provence .
• Ojciec Louis Éconches Feuillée Francuski odkrywca, botanik, geograf i astronom, urodzony15 sierpnia 1660 r do Grzywy.
• Ojciec Jan Paweł w Rzymie w Ardenach , botanik i agronom francuski , urodzony25 stycznia 1690 r do Grzywy.
• Louis François Peyre (1760-1828), członek Konwentu .
• Louis Marius Rouit , urodzony w Mane (1799-1878), doktor medycyny, były burmistrz Mane. Brał czynny udział w prowansalskim ruchu oporu przeciwko zamachowi stanu z 2 grudnia 1851 roku .
• Henri Laugier , francuski fizjolog , urodzony w Mane w 1888 roku.
• José Aboulker , jeden z głównych przywódców ruchu oporu w Algierii. Wraz z Henri d'Astier de La Vigerie , pułkownikiem Jousse i misją Murphy przygotowywał francuską pomoc dla lądowań alianckich .
• Pierre Martel (1923-2001) , założyciel Alpes de Lumière , proboszcz od 1955 do 1962
• Jacques Depieds , autor Praktycznego przewodnika dynamicznego zarządzania gminą wiejską – Radzenie sobie z wymaganiami administracji miejskiej , opublikowanego przez wydawnictwo Puits Fleuri. Burmistrz Mane, przewodniczy pierwszej wspólnocie gmin utworzonej w tym departamencie, wspólnocie gmin Górnej Prowansji .
• David Ballon , autor komiksów.
• Pierre Ricou, fotograf i wydawca pocztówek, ilustrator Cadrans du Soleil przez Jean-Marie Homet (1999) i Les Rzymian de Provence mA przez Pierre Magnan (1996).

Źródła

Bibliografia

• Christian Maurel, „André Ailhaud, znany jako de Volx, bohater powstania republikańskiego w Alpach Dolnych z 1851 r.”, s.  34-81 z Prowansji 1851: AN powstanie dla Rzeczypospolitej , od 1997 dni działa w Château-Arnoux i 1998 w Tulonie, Stowarzyszenie na 150 th  rocznica zamachu odporności na2 grudnia 1851, Les Mees, 2000
• Pod redakcją Édouarda Baratiera , Georgesa Duby i Ernesta Hildesheimera , Atlas historique. Prowansja, Comtat Venaissin, księstwo Orange, hrabstwo Nicei, księstwo Monako , Paryż, Librairie Armand Colin ,1969(zauważ BNF n O  FRBNF35450017 )
• Raymond Collier , Monumentalna i artystyczna Haute-Provence , Digne, Imprimerie Louis Jean,1986, 559  s.
• Charles-Laurent Salch , Słownik zamków i fortyfikacji Francji w średniowieczu , Strasburg, edycje Publitotal, 1978, przedruk 1991, 1287  s. ( ISBN  978-2-86535-070-4 i 2-86535-070-3 ) Przegląd architektury zamku. Strona 716: Grzywa
• Daniel Thièry, badania historyczne wiejskich kościołów i kaplic: Mane
• Helen Vésian we współpracy z Evelyne i Claude Falvard Gouron, zamki i dworki w Haute Provence XVI th  wieku XVII th i XVIII th  stulecia , Avignon, Aubanel1991, 167  s. ( ISBN  2-7006-0145-9 )Zamek Sauvan, s.  107 do 110 .
• Historia i filozofia Couvent des Minimes w Prowansji

Uwagi

1. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego opublikowanym w listopadzie 2020 r., zgodnie z nową definicją wsi zatwierdzoną w dniu14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.
2. Pojęcie obszaru przyciągania miast zostało zastąpione wpaździernik 2020że się z obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównań z innymi krajami Unii Europejskiej .
3. Wody kontynentalne odnoszą się do wszystkich wód powierzchniowych, zazwyczaj słodkiej wody deszczowej, która znajduje się w głębi lądu.

Bibliografia

1. Roger Brunet, „  Canton de Forcalquier  ” Le Trésor des regiony , konsultowane w dniu 10 czerwca 2013 r.
2. Michel de La Torre, Alpes-de-Haute-Provence: kompletny przewodnik po 200 gminach , Paryż, Deslogis-Lacoste, coll. "Miasta i wsie Francji", 1989, Relié, 72  s. (bez stronicowania) ( ISBN  2-7399-5004-7 ) .
3. Zou! Sieć transportowa Regionu Południe
4. Rozkłady jazdy i ceny LER Linia 22
5. "  Rozkłady i opłaty za LER Line 25  " ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
6. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, akta departamentu dotyczące głównych zagrożeń w Alpes-de-Haute-Provence (DDRM), 2008, s.  39 .
7. Ministerstwo Ekologii, Zrównoważonego Rozwoju, Transportu i Mieszkalnictwa, Obwieszczenie Gminy w sprawie bazy danych Gaspar, zaktualizowane 4 stycznia 2012 r., konsultacja 31 lipca 2012 r.
8. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, DDRM , s.  37 .
9. prefekturze Alpy Górnej Prowansji, DDRM , op. cyt. , s.  96 .
10. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, DDRM , op. cyt. , s.  74 .
11. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, DDRM , op. cyt. , s.  80 .
12. Formularz , baza danych Dicrim , dostęp 31 lipca 2011 r.
13. BRGM , "  epicentrów odległych trzęsień ziemi (ponad 40 km) filc Mane  " SisFrance , zaktualizowane na 1 st stycznia 2010 obejrzano 31 lipca 2012 r.
14. BRGM , „  fiche 40109  ”, Sisfrance , konsultacja 31 lipca 2012 r.
15. Charles Rostaing, Esej o Geographical Names Provence (od początków do barbarzyńskich najazdów) , Laffite Przedruki, Marsylia, 1973 ( 1 st  edycja 1950), s.  209 .
16. Ernest Nègre , Ogólne Toponimia Francji  : Etymologia 35 000 nazw miejsc , tom .  1: Formacje preceltyckie, celtyckie, romańskie , Genewa, Librairie Droz, coll.  „Romańskiego i publikacje francuski” ( N O  193)1990, 1869  s. ( ISBN  978-2-600-02884-4 , czytaj online ). § 1277, s.  63 .
17. Bénédicte i Jean-Jacques Fénié , Toponimy of Provence , Éditions Sud-Ouest, coll.  "Uniwersytet Południowo-Zachodni",2002, 128  pkt. ( ISBN  978-2-87901-442-5 ) , s.  24.
18. Raymond Collier , Monumentalna i artystyczna Haute-Provence , Digne, Imprimerie Louis Jean,1986, 559  s., s.  8 i 9.
19. Brigitte Beaujard, „Miasta południowej Galii III e do VII e s. », Gallia , 63, 2006, wydania CNRS, s.  18-19 .
20. Raymond Collier, op. cyt. , s.  455 .
21. Audrey Becker-Piriou, „  Od Galli Placydii do Amalasonthe, Kobiety w rzymsko-barbarzyńskiej dyplomacji na Zachodzie?  », Przegląd historyczny , dwa tysiące osiem trzecich, n o  647, str.  531 .
22. Redakcja Édouard Baratier , Georges Duby i Ernest Hildesheimer , Atlas Historique. Prowansja, Comtat Venaissin, księstwo Orange, hrabstwo Nicei, księstwo Monako , Paryż, Librairie Armand Colin ,1969(zauważ BNF n O  FRBNF35450017 ), s.  181 .
23. Daniel Thiery, „  Grzywa  ”, Początki wiejskich kościołów i kaplic w Alpes-de-Haute-Provence , opublikowane 22 grudnia 2010 r., uaktualnione 4 grudnia 2011 r., dostęp 31 lipca 2012 r.
24. Guy Barruol Michele Wood, Yann Codou Marie-Pierre Estienne, Elizabeth Sauze "Lista instytucji religijnych w obrębie opactwa Saint-André X TH do XIII th  wieku", w Guy Barruol, Roseline Bacon i Alain Gerard (redaktorzy), Opactwo Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, historia, archeologia, wpływy , Materiały konferencji międzyregionalnej, która odbyła się w 1999 r. z okazji tysiąclecia założenia opactwa Saint-André de Villeneuve-lès-Avignon, wyd. . Alpy Lumieres Cahiers de Salagon ( N °  4), Mane, 2001, 448  str. ( ISSN  1254-9371 ) , ( ISBN  2-906162-54-X ) , s.  221 .
25. Cortez, Wielcy oficerowie, s.  216 .
26. AD 13, seria B2f127
27. Perrat, Proceedings , s.  141
28. AD 13, seria B195f157
29. Mariacristina Varano przestrzeń religijną i przestrzeń polityczna w kraju, w prowansalskim średniowiecza ( IX TH  -  XIII th  stulecia). Przykład Forcalquier i jego regionu , praca dyplomowa obroniona na Uniwersytecie Aix-Marseille I, 2011, s.  486.
30. Mary Zephirin Isnard, dokumentalnych i państwo feudalne Haute-Provence nomenklatura wszystkich zwierzchnictwa tego regionu i ich właścicieli od czasu XII th  wieku do zniesienia feudalizmu; skrócony stan dokumentów archiwum miejskiego sprzed 1790 r.; bibliografia i herb , Digne, Vial, 1913, s.  101 i 304
31. Yvette Isnard "Szlachetne dynastie modlitwy," Kroniki Haute-Provence , 2012, n o  368, str.  38
32. Raymond Collier, op. cyt. , s.  510-511 .
33. Patrice Alphand, "Popularne Societies", Rewolucja w Basses-Alpes , Annales de Haute-Provence, Biuletyn naukowego i literackiego społeczeństwa Alpy Górnej Prowansji, n o  307, 1 st  kwartał 1989, 108 e  rok s.  291 .
34. Jean-Bernard Lacroix, "Narodziny działu", w The Revolution w Basses-Alpes , Annales de Haute-Provence, Biuletyn naukowego i literackiego społeczeństwa Alpy Górnej Prowansji, n o  307, 1 st  kwartał 1.989 108 th  roku, str.  113 .
35. Raymond Collier, op. cyt. , s.  243 .
36. Henri Joannet, Jean-Pierre Pinatel, „Arrestations-condemnations”, 1851-Dla przypomnienia , Les Mées: Les Amis des Mées, 2001, s.  69.
37. Jean-Christophe Labadie (reżyser), Les Maisons d'école , Digne-les-Bains, Archiwa Departamentu Alpes-de-Haute-Provence, 2013, ( ISBN  978-2-86-004-015-0 ) , s. .  9.
38. Labadie, op. cyt. , s.  16.
39. Republika Francuska, Bulletin des lois de la République française, Imprimerie nationale, 1881, s. 66 przeczytano (omówiono w dniu 08.10.2009).
40. Drire Paca, Plan wydziałowy kamieniołomów Alpes de Haute-Provence, 22235 Freestone - miękki wapień i półtwardy, BRGM, Badanie przeprowadzone w ramach działań użyteczności publicznej BRGM 97-G-027, s .  47 przeczytano (konsultowano 20.10.2009).
41. Andre Reparaz "  stracił Constant Terroirs Terroirs, podbite ziemie: winorośli i oliwek w Haute-Provence XIX th  -  XXI TH  wieków  " Morza Śródziemnego , 109 | 2007, s. 56 i 59
42. Louis de Bresc Herbarz komun Prowansji 1866. Wznowienie: Marcel Petit CPM, Raphèle-lès-Arles, 1994.
43. Henry Antiquites des Basses-Alpes, 2 nd  edition, s.  138 (cytowane Louis de Bresc, op. Cit. , P.  162 ).
44. Christian Maurel, André Ailhaud , s.  60 .
45. [Sébastien Thébault, Thérèse Dumont], „  La Liberation  ”, Basses-Alpes 39-45 , opublikowana 31 marca 2014, dostęp 3 kwietnia 2014.
46. Roberto Figaroli, „Dwa oddzielne projekty zgłoszone do miejskiego referendum”, La Provence , 21 lutego 2014, s.  9.
47. MB, „Ustępujący burmistrz w drodze na piątą kadencję”, La Provence , 18 marca 2014, s.  8.
48. „  Rada gminy  ” , na stronie mairiedemane.fr , Mairie de Mane (dostęp 24 października 2020 r . ) .
49. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, De Jausiers à Montfort (lista 4) , dostęp 8 marca 2013 r.
50. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, „  List of mayors  ”, 2014, konsultacja 20 października 2014 r.
51. François de Bouchony, „Partia Socjalistyczna musi wzmocnić swoje miejskie korzenie”, La Provence , 3 lutego 2014, s.  3.
52. "  Intercommunality  " , na mairiedemane.fr , Mairie de Mane (dostęp 24 października 2020 ) .
53. „  Zonage rural  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja 23 marca 2021 r . ) .
54. "  miejska gmina-definition  " , na tej stronie INSEE (konsultacje na 23 marca, 2021 ) .
55. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 23 marca 2021 r . ) .
56. "  Urban Unit 2020 of Forcalquier  " , na https://www.insee.fr/ ( dostęp 23 marca 2021 ) .
57. "  Baza jednostek miejskich 2020  " , na www.insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
58. Vianney Costemalle, „  Zawsze więcej mieszkańców w jednostkach miejskich  ” , na stronie Narodowego Instytutu Statystyki i Studiów Ekonomicznych ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
59. „  Baza obszarów atrakcyjności miast 2020 r.  ” , na stronie Narodowego Instytutu Statystyki i Studiów Ekonomicznych ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
60. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta  ” , na terenie Narodowy Instytut Statystyki i Studiów Ekonomicznych ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
61. „  CORINE Land Cover (CLC) – Podział obszarów na 15 stanowisk użytkowania gruntów (obszar metropolitalny).  » , W tym miejscu danych oraz badań statystycznych Ministerstwa Ekologicznej Transformacji. (dostęp 28 maja 2021 )
62. IGN , „  Ewolucja użytkowania gruntów w mieście na starych mapach i zdjęciach lotniczych.  » , Na remorerletemps.ign.fr (dostęp 28 maja 2021 r . ) . Aby porównać ewolucję między dwiema datami, kliknij na dole pionowej linii podziału i przesuń ją w prawo lub w lewo. Aby porównać dwie inne karty, wybierz karty w oknach w lewym górnym rogu ekranu.
63. „  Podatki lokalne w Mane  ” , tax.com
64. Wykaz gmin partnerskich .
65. Od wiosek Cassini po dzisiejsze miasta na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
66. Insee - Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
67. Christiane Vidal, "  Chronologia i wyludnienie rytmów w Alpes de Haute-Provence od początku XIX th  century  " historyczny Provence , tom 21, n o  85, 1971, s.  288.
68. Lokalny folder INSEE — Miasto: , str.  5 (aktualizacja 28 czerwca 2012 r.).
69. Insee, Plik lokalny , s.  8.
70. Insee, lokalnego pliku , op. cyt. , s.  7.
71. Insee, Plik lokalny , s.  16.
72. Ministerstwo Rolnictwa, „Orientacja techniczno-ekonomiczna gospodarstwa”, Spisy rolne 2010 i 2000 . ( link  : uwaga, plik ma 4,4 mln).
73. Insee, „  farmy w 1988 i 2000 roku  ” INSEE, 2012 (plik z 24,6 mln).
74. Reparaz, op. cyt. , s.  58
75. Izba Przemysłowo-Handlowa Alpes-de-Haute-Provence, Olivier & Co , konsultacja 20 września 2012 r.
76. Céréalpes , oficjalna strona, skonsultowano 20 września 2012 r.
77. Izba Przemysłowo-Handlowa Alpes-de-Haute-Provence, Céréalpes , konsultacja 20 września 2012 r.
78. Wydziałowe Obserwatorium Turystyki, Atlas bazy noclegowej , grudzień 2008, s.  6.
79. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  11.
80. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  16.
81. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  18.
82. Insee „  zakwaterowania turystycznego w gminach, 2008, 2009 i 2012  ” INSEE, 2012 (plik z 20,8 mln).
83. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  32.
84. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  38.
85. Zakwaterowanie Atlas ... , op. cyt. , s.  44.
86. Insee, Plik lokalny , op. cyt. , s.  17.
87. Izba Handlowo-Przemysłowa Alpes-de-Haute-Provence, [1] , dostęp 24 września 2012 r.
88. hrabina Chaffaut, tynk w kominkach Haute-Provence i klatki schodowe ( XVI th  -  XVII th  stulecia) , Turriers, Naturalia Publications,1995( ISBN  2-909717-22-4 ), s.  70 .
89. Raymond Collier, op. cyt. , s.  359 .
90. Raymond Collier, op. cyt. , s.  497 .
91. Comtesse du Chaffaut , Cyganie ... , op. cyt. , s.  70 .
92. dekrety z 20 lipca 1977 roku, zawiadomienia n o  PA00080415 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
93. Raymond Collier, op. cyt. , s.  421 .
94. Dekret z 28 stycznia 1970 roku zawiadomienia n o  PA00080416 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
95. Raymond Collier, op. cyt. , s.  428 .
96. Dekret z dnia 8 stycznia 1975 roku, zawiadomienia n o  PM04000201 , baza Palissy , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
97. Raymond Collier, op. cyt. , s.  435 .
98. Dekret z dnia 29 kwietnia 1957 roku, zawiadomienia n o  PA00080414 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 25 listopada 2010 r.
99. dekretu z dnia 6 lutego 1981 roku zawiadomienia n o  PA00080417 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
100. Raymond Collier, op. cyt. , s.  94 .
101. Serge Panarotto, Chapels of Provence: wiejskie kaplice i małe budynki religijne , Édisud, Aix-en-Provence, 2007, kolekcja „Patrimoines”, ( ISBN  978-2-7449-0817-0 ) , s.  56 .
102. Park Przyrodniczy Luberon, Około roku 1000 w kraju Forcalquier , katalog wystawy, 2007, s.  23 .
103. Raymond Collier, op. cyt. , s.  170 .
104. Raymond Collier, op. cyt. , s.  181 .
105. Wskazówka n o  PA04000017 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 25 listopada 2010 r.
106. Raymond Collier, op. cyt. , s.  473 .
107. Dekret z dnia 5 października 1989 roku zawiadomienia n o  PM04000581 , baza Palissy , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
108. Dekret z dnia 29 stycznia 1990 roku zawiadomienia n o  PM04000556 , baza Palissy , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
109. Raymond Collier, op. cyt. , s.  516 .
110. Raymond Collier, op. cyt. , s.  528 .
111. Raymond Collier, op. cyt. , s.  532 .
112. Postanowienie z dnia 23 września 1986 roku zawiadomienia n o  PM04000202 , baza Palissy , francuskiego Ministerstwa Kultury , konsultowany w dniu 12 listopada 2008 roku.
113. Jean-Christophe Labadie, Des Anges , Departamentalne Muzeum Sztuki Religijnej, katalog wystawy w katedrze Saint-Jérôme (5 lipca, 5 września 2013 r.), 2013, ( ISBN  978-2-86004014-3 ) , s .  17.
114. Raymond Collier, op. cyt. , s.  235-236 .
115. Raymond Collier, op. cyt. , s.  231-232 .
116. Inspekcja akademicka Alpes-de-Haute-Provence, Lista szkół w dystrykcie Sisteron-Sud , opublikowana 27 kwietnia 2010 r., skonsultowana 31 października 2010 r.
117. Avance Group w Largue .
118. "  John Paul in Rome Ardene - agronom i" herbalist "  " na mane-en-provence.com (dostęp 9 grudnia 2015 )

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Lista gmin w Alpes-de-Haute-Provence
• Lista dawnych gmin Alpes-de-Haute-Provence
• Herbarz gmin Alpes-de-Haute-Provence
• Oliwa z oliwek z Prowansji AOC

Linki zewnętrzne

• Strona Ratusza