Format | Płaskowyż |
---|---|
Mechanizm | abstrakcyjna strategia kombinatoryczna |
Gracze) | 2 |
fizyczna zdolność Nie |
decyzja o refleksji tak |
generator szans Nie |
informacje. kpl. i doskonałe tak |
Gry szachy lub awarii (wyraźny [ e ʃ ɛ k ] ) jest plansza udziałem dwóch graczy, z każdej strony pokładu zwanego szachownicę złożoną z sześćdziesiąt cztery kwadraty, 32 i 32 jasno ciemne zwane białe pola i czarnych skrzynek . Gracze na zmianę przesuwają jeden ze swoich szesnastu pionów (lub dwa w przypadku roszady ), jasny dla obozu białego, ciemny dla obozu czarnego. Każdy gracz początkowo ma króla , hetmana , dwie wieże , dwóch gońców , dwóch skoczków i osiem pionków . Celem gry jest mat własnego przeciwnika , sytuację, w której król gracza jest zaangażowany i nie może być usunięta.
Gra została wprowadzona w południowej Europie od X XX wieku przez Arabów , ale nie jest jasne, gdzie dokładnie został wynaleziony. Wywodzi się z shatranj lub chatrang która sama jest perski wersja z klasycznym indyjskim Chaturanga . Zasady dzisiaj są ustalane z końcem XV -go wieku. Gra w szachy to jedna z najpopularniejszych gier logicznych na świecie. Jest praktykowana przez miliony ludzi w wielu formach: z rodziną, między przyjaciółmi, w miejscach publicznych, w klubach, na turniejach, korespondencyjnie, przeciwko specjalistycznym maszynom, między komputerami, między programami, w Internecie, na poziomie amatorskim. profesjonalny. Od momentu wprowadzenia do Europy gra w szachy cieszy się prestiżem i szczególną aurą, która z „gry królów” sprawiła, że stopniowo stała się „królem gier”, a nawet „szlachetną grą”, w odniesieniu do jej taktyki wymiar i jego światowa reputacja. W dużej mierze inspiruje kulturę, w szczególności malarstwo , literaturę i kino .
Konkurs szachowy istnieje od początku. Pojawiają się one na dworze Harun ar-Raszid w VIII th wieku. Pierwszy turniej z ery nowożytnej odbyła się w Londynie na marginesie Wystawy Światowej 1851 . Konkurs jest zarządzany przez Międzynarodową Federację Szachową (FIDE). Jednocześnie Stowarzyszenie Profesjonalistów Szachowych broni interesów zawodowych graczy. Pierwszym mistrzem świata w szachach był Wilhelm Steinitz w 1886 roku ; panującym mistrzem jest Norweg Magnus Carlsen od 2013 roku.
Teoria gry, rozwijana od momentu jej wynalezienia i intensywnie przez czołowych współczesnych graczy, jest przekazywana w bogatej literaturze szachowej. Teoria gier ( matematyczny ) opisano dla swoich niepowodzeń jako kombinatorycznej abstrakcyjnej gry strategicznej z czystej refleksji , wykończone, bez cyklu i pełnej i doskonałej informacji . Brak cyklu gwarantują zasady remisu : powtórzenie pozycji, zasada pięćdziesięciu ruchów i niemożność zamatowania.
Jednym z celów pierwszych informatyków było opracowanie maszyn zdolnych do gry w szachy. Obecnie na grę duży wpływ mają możliwości programów szachowych, a także możliwość gry w Internecie. Pierwszym programem szachowym stworzonym dla gracza komputerowego był Turochamp . W 1997 roku Deep Blue został pierwszym komputerem, który pokonał panującego mistrza świata w meczu pomiędzy nim a Garrym Kasparowem . Obecne programy są znacznie wyższe niż najlepszych ludzi ( ranking Elo mistrza świata wynosi około 2850, ranking najlepszych programów około 3500) i mają ogromny wpływ na grę w szachy, z encyklopedycznym rozwojem otwarć.
Skład szachy , forma sztuki gry, wyprodukowała setki tysięcy problemów w wielu gatunkach. Dyscyplina ta jest również pod egidą FIDE, która organizuje specjalne konkursy dla kompozytorów problemowych i rozwiązań . Wydaje Album FIDE , trzyletni zbiór najlepszych kompozycji.
Istnieje wiele mitów i teorii dotyczących pochodzenia gry.
Najsłynniejsza legenda o pochodzeniu gry w szachy wywodzi się z Persów. Opowiada historię legendarnego króla Indii (w zależności od wersji król nazywa się Balhait / Balhit lub Shahram / Shirham), który za wszelką cenę starał się przezwyciężyć nudę. Dlatego obiecał wyjątkową nagrodę każdemu, kto zaoferował mu rozrywkę, która by go zadowoliła. Kiedy mędrzec Sissa, syn bramińskiego Dahira, przedstawił mu partię szachów, władca entuzjastycznie zapytał Sissę, czego chce w zamian za ten niezwykły dar. Sissa pokornie poprosiła księcia, aby umieścił ziarno ryżu na pierwszym kwadracie, dwa na drugim, cztery na trzecim i tak dalej, aby wypełnić szachownicę, podwajając ilość zboża na każdym kwadracie. Książę natychmiast przyznał tę pozornie skromną nagrodę, ale jego doradca wyjaśnił mu, że właśnie podpisał śmierć królestwa, ponieważ żniwa roku nie wystarczyłyby na zapłacenie ceny gry. szachownicy należałoby złożyć 2,63 nasion, czyli ponad dziewięć miliardów miliardów ziaren (dokładnie 9 223 372 036 854 776 000 ziaren) i zsumować sumę ziaren złożonych na poprzednich skrzynkach , co daje łącznie 2 64 -1 lub 18 446 744 073 709 552 000 ziaren lub około 4,10 11 ton ryżu łuskanego.
Istnieją warianty tej legendy, jeden sugeruje, że król zgodził się pod warunkiem, że mędrzec sam policzy nasiona, inny twierdzi, że Sissa miała odciętą głowę za taką bezczelność. Niektóre wersje mówią, że Sissa nie prosiła o nic w zamian, ale że król nalegał, Sissa postanowiła wtedy wyśmiać króla, prosząc go o nagrodę, której nie mógł dać.
Grecka legendaInna legenda, pochodząca ze średniowiecza, umiejscawia wynalezienie gry podczas wojny trojańskiej . Mówi się, że Palamedes , jeden z greckich bohaterów, wynalazł grę, aby podnieść morale żołnierzy podczas oblężenia Troi, a także inne gry: „Grecy przypisali mu [Palamedesowi] wynalezienie kilku liter ich alfabet., monety, kości do gry, kostki i „szachy” (sic!)” . Stąd wzięła się nazwa pierwszej recenzji szachowej, Le Palamède . Legenda ta zrodziła się z błędnego tłumaczenia greckiego słowa πεττεία (petteia), terminu oznaczającego grę planszową inną od szachów, odpowiednika egipskiego senetu i prawdopodobnego przodka Tablut lub „Gry w pięć linijek”, czasami tłumaczonego, źle, przez "warcaby" lub "szachy".
Legenda łacińskaWedług innej legendy, wymyślonej przez angielskiego poetę Williama Jonesa w 1763 r. w wierszu po łacinie, Euphron (brat Wenus i bóg sportu) stworzył szachy, aby pomóc Marsowi uwieść piękną Caisę . Ta ostatnia jest czasami uważana za boginię szachów.
Arabowie zapoznają się z grą, poświęcają się jej z pasją i rozszerzają jej praktykę w miarę podbojów. Na zachód, biegnie gry przez Afryki Północnej i basenu Morza Śródziemnego, aby dotrzeć w hiszpańskiej muzułmanina i chrześcijańskiego Zachodu, aby dotrzeć do końca X XX wieku. Istnieją różne zestawy szachowe, perskie ( chatrang ), indyjskie ( chaturanga ), arabskie ( shatranj ), mongolskie ( shatar ), europejskie, birmańskie ( sit-tu-yin ), tajskie lub kambodżańskie ( makruk ), malajskie (catur ), chińskie lub wietnamski ( xiangqi ), koreański ( Janggi ), japoński ( shogi ) itp. Wszystkie te gry mają zestaw cech, które odnoszą się do prawdziwej prehistorii, ponieważ nie ma bezpośredniego i jednoznacznego świadectwa domniemanego wspólnego przodka.
Jeśli samo narodziny gry są nadal niejasne i kontrowersyjne, możemy przynajmniej powiedzieć, że szachy to gra azjatycka. O tytuł kolebki króla igrzysk ubiegają się trzy grupy geograficzne:
Najpopularniejszą hipotezą są generalnie Indie. Ma dla niej tradycję, ponieważ już pierwsze teksty perskie i arabskie potwierdzały, że szachy pochodzą z Indii. Brakuje jednak historycznych śladów świadczących o tym pochodzeniu. Wręcz przeciwnie, Irańska Azja Środkowa pozostaje krainą pierwszych świadectw i najstarszych znalezisk archeologicznych. Wreszcie, Chiny również rości sobie tytuł kolebki tej gry i jeśli prawdą jest, że pierwsze potwierdzone zeznania pochodzą z Chin późno, to z pewnością istnieją źródła rozmyte, ale starsze niż najstarsze źródła perskie lub sanskryckie (które pochodzą z I okresu 600 do 650 rne ).
W obecnym stanie wiedzy trudno się zdecydować.
Innym szeroko rozpowszechnionym przekonaniem jest idea, że pierwsze szachy zostały wymyślone (w tym przypadku nadal są to Indie) jako gra rozgrywana przez czterech graczy i przy pomocy kości. Około roku 600, Indianie lub Persowie wyeliminowaliby kości i przegrupowali obozy, by zrobić tylko dwa. To założenie jest z pewnością błędne. Najstarsza znana wzmianka o grze w cztery pochodzi z 1030 roku, cztery wieki po wzmiance o grze w dwie. Zgadza się wszystko, aby myśleć, że to cztery-man chaturanga , zwany chaturaji, stanowi wariant Chaturanga two-man lub chatrang a nie na odwrót.
Sanskryckie słowo chaturanga, które dało chatrang w pehlevi (środkowy perski), oznacza czterech członków i pierwotnie odnosiło się do epickiej armii indyjskiej z piechotą, kawalerią, słoniami i czołgami. Te pionki, z królem i jego doradcą (ministra lub generała) tworzyły zestaw pionków, bardzo podobny do dzisiejszego. Każdy z graczy władał 16 figurami na fartuchu 64 kwadratów, o niepowtarzalnym kolorze.
Kiedy Arabowie najeżdżają Persję, przyjmują ją pod nazwą shatranj . W swoim Kuzari (po arabsku) Juda Halevi mówi o tym pod arabskim terminem shtaranj . W swoim hebrajskim tłumaczeniu Kuzari , Judah ibn Tibbon tłumaczy się jako „gra w szachy” i dodaje „ po arabsku zwany shtaranj ”. Szachy przeżyły wówczas niezwykły rozwój, rozprzestrzeniając się dzięki podbojom islamu . Było to w czasie IX th i X th stulecia pojawiają się pierwsze mistrzów i pierwsze traktaty. Znajdujemy wtedy:
Roukh był czasem przedstawiany jako rydwanu wojennego. Arabowie zobaczyli tam generała dowodzącego armią. Ale jego dosłowne znaczenie pozostaje niejasne. Wydaje się, że dla Arabów to słowo nie miało innego znaczenia niż odniesienie się do tej sztuki w Shatranj, podobnie jak słowo wieża dla współczesnych Anglików. Związek etymologiczny z sanskryckim ratha : char nie jest zbyt oczywisty.
Niepowodzenia prawdopodobnie dotarły do Europy na krótko przed rokiem 1000 przez muzułmańską Hiszpanię lub południowe Włochy ( Sycylia ).
Legenda od dawna przypisuje się szachy do Karola , który otrzymałby od kalifa Harun ar-Raszid , ale uważa się, że w dniu dzisiejszym został złożony po prawie Salerno pod koniec XI th wieku.
Najstarsza wzmianka o grze w szachy na Zachodzie znajduje się w Versus Scachisa , łacińskim wierszu skomponowanym prawdopodobnie między 900 a 950 rokiem w północnych Włoszech . W roku 1010 wspomina o tym testament hrabiego Urgel w Katalonii . Wiele figur szachowych znaleziono podczas wykopalisk na miejscu rycerzy-chłopów nad jeziorem Paladru (Isère), które zostało opuszczone najpóźniej w 1040 roku . Libro de los Juegos napisany w Hiszpanii między 1251 i 1283 i zilustrowane licznymi miniaturami, określa zasady gry XIII th wieku.
Gdy tylko przybył do chrześcijaństwa, szachownica i pionki stopniowo uległy westernizacji:
W niektórych częściach Europy stosuje się początkowy podwójny skok pionków. Niektóre zasady pozwalają królowi lub hetmanowi (lub hetmanowi) na wykonanie skoku o dwa pola (bez trzymania) w pierwszym ruchu. To jest główna różnica w stosunku do zasad Shatranj w krajach muzułmańskich. Ale najważniejszy rozwój ma miejsce pod koniec średniowiecza , po 1470 roku, w Hiszpanii lub we Włoszech, kiedy ograniczone ruchy królowej (lub damy) i szaleńca zostają zastąpione przez te, które znamy dzisiaj.
Gracze tego czasu nazywają te nowe zasady: "eschés of the lady" lub "gra o rozwścieczonej damy".
Najstarsze zachowane rękopisy odnoszące się do tych wydarzeń to rękopis z Getyngi i Scachs d'amor . Pierwszy drukowany traktat odzwierciedlający te innowacje przypisywany jest generalnie Francescowi Vicentowi , opublikowanym w 1495 roku w Walencji, ale obecnie zaginął. Drugi, przypisywany Lucenie , sprowadził się do nas.
Aby przeciwdziałać Niszczące efekty monet z większych uprawnień, roszada wynaleziono około 1560 i stopniowo zastąpiła początkowej skoku króla i królowej (pani,), które stały się przestarzałe. Można uznać, że reguły współczesnej gry zostały z grubsza ustalone około 1650 roku . Jeżeli pierwsze książki do czynienia z datą szachy z okresu arabskiego (w Kitab-al-Fihrist of Ibn al-Nadim ), stabilizacji zasad w Europie urodziła bardzo bogatej literatury teoretycznej i możemy obserwować w szczególności opracowanie pierwszych systemów otwierania .
Najpopularniejszy obecnie wygląd fizyczny monet, styl „ Staunton ”, pochodzi z 1850 roku . Był on również w drugiej połowie XIX th century wyłonić nowoczesne szachy. Odbywają się pierwsze międzynarodowe konkursy, teoretyczny postęp sztuki obronnej położył kres epoce romantyzmu .
W XX th wieku, ZSRR zapewnia bardzo aktywnej promocji, biorąc pod uwagę, jak wielkim narzędziem szkoleniowym intelektualnej. Jest ponadto wizytówką sowieckiego wyszkolenia intelektualnego, które pozwala im w dużej mierze zdominować prestiżową dyscyplinę.
W okresie zimnej wojny pojawienie się Bobby'ego Fischera , pierwszego z Zachodu, który rzucił wyzwanie Sowietom na najwyższym poziomie, a następnie Viktora Kortchnoï , sowieckiego dysydenta, który dwukrotnie dotarł do finału mistrzostw świata, nadaje tej rywalizacji realny wymiar polityczny. Później wokół starcia między Anatolijem Karpowem i Garrym Kasparowem skrystalizują się napięcia między rosyjskimi konserwatystami a zwolennikami pierestrojki .
Pod koniec XX th wieku, zamieszanie o tytuł mistrza świata przynosi uwagę mediów skupić się na opozycji między człowiekiem i maszyn , o czym świadczy mediach meczów między Kasparowa i Deep Blue . Kobiety prezentują się również na najwyższym poziomie w dziedzinie od dawna zarezerwowanej dla mężczyzn. Tym samym od kwietnia 2003 roku Judit Polgár jest jedną z najlepszych zawodniczek na świecie w rankingu Międzynarodowej Federacji Szachowej .
Od stycznia 2000 roku szachy stały się we Francji sportem uznanym przez Ministerstwo Młodzieży i Sportu. Na całym świecie organizowanych jest wiele zawodów sportowych. Od początku 2008 roku dyskutowano o wejściu tego sportu na igrzyska olimpijskie .
Obecnym mistrzem świata jest Norweg Magnus Carlsen, który zastąpił indyjskiego Viswanathana Ananda w 2013 roku.
Wobec coraz szybszego postępu technologicznego, nasze obecne społeczeństwo wymaga coraz większej liczby inżynierów do prawidłowego funkcjonowania, co w naturalny sposób prowadzi do wzrostu badań mających na celu doskonalenie systemu szkolnego, w szczególności umiejętności technicznych i wiedzy. Szachy to możliwość, która jest badana. Rozważane są również inne gry lub zajęcia, ale koncentrujemy się głównie na szachach, ponieważ jest to bardzo przystępna gra, która stymuluje różne umiejętności związane z aktualnymi potrzebami świata pracy.
Dokładny efekt nauczania szachów w szkołach nie jest jeszcze znany, ale różne artykuły wykazują generalnie pozytywny wpływ na wyniki uzyskiwane w szkołach z programem nauczania integrującym naukę gry w szachy, w porównaniu z tymi samymi kursami bez tego dodatku. Patrick JM Costello próbował przeanalizować kilka badań i choć żadne z nich nie zostało wykonane w idealnych warunkach (trudnych do uzyskania, zwłaszcza, że uczestnicy nie powinni być świadomi celu badań), jego wniosek jest taki, że wprowadzenie szachów do szkolnego programu nauczania jest dobre. pomysł.
Ta pozytywna mentalność wobec tej zmiany jest coraz częściej przyjmowana przez różne kraje: w istocie od… styczeń 2011we Francji przeprowadzono w tym celu badania naukowe i technologiczne, a praktyka ta będzie skuteczna dla uczniów szkół, kolegiów i liceów. Celem nie jest kształcenie uczniów, aby stali się wielkimi szachistami, ale raczej praca nad logiką, rygorem wdrażania strategii i opracowaniem globalnej wizji rozwiązywania problemów. Wszystko to prowadzi uczniów do respektowania reguł gry i gry przeciwnika. Uczniom stawia się kilka celów edukacyjnych:
Ta praktyka będzie skuteczna dla uczniów szkół, kolegiów i liceów. Dzięki temu uczniowie mają świetny sposób na zdobywanie nowych umiejętności.
Inne kraje wyprzedziły Francję w tworzeniu tego programu. Armenia jest pierwszym krajem na świecie, który w 2011 roku wprowadził obowiązek gry w szachy w szkole. W 2014 roku przyszła kolej na Meksyk, a następnie Chiny, Indie i Niemcy. Po tym sukcesie Hiszpania, po przyjęciu ustawy o wprowadzeniu szachów jako narzędzia edukacyjnego, ma tysiąc placówek, które wdrożyły ją na zasadzie obowiązkowej lub fakultatywnej.
Partia szachów rozpoczyna się w pozycji przeciwnej, pierwszy ruch grają białe, a następnie gracze na zmianę przesuwają za każdym razem jedną figurę (dwie w przypadku roszady). Każdy pion porusza się w określony sposób , nie można grać na polu zajmowanym przez pion z własnego obozu. Kiedy bierka przeciwnika znajduje się na polu przybycia bierki, która jest rozgrywana, zostaje zbita i usunięta z szachownicy. Zdobywanie materiałów (monet) to jeden ze sposobów na wygraną w grze, ale nie zawsze wystarczający do jej osiągnięcia.
Istnieją specjalne zasady związane z ruchem niektórych figur: roszada , która pozwala na jednoczesny ruch króla i jednej z wież; mimochodem , co pozwala na szczególne chwytania trzpieni; i awans pionków , który zamienia je w wybrany przez nas pionek (z wyjątkiem króla), gdy dotrą do ostatniego rzędu szachownicy.
Kiedy królowi grozi bicie, mówi się, że jest szachowany . Jeśli ta groźba jest nie do powstrzymania (możemy spróbować skontrować ją przesuwając króla, wstawiając bierkę lub zbijając atakującą bierkę) mówimy, że jest mat i gra kończy się zwycięstwem gracza, który mat . Zabronione jest szachowanie własnego króla lub omijanie go przez linię szachową podczas roszady. Zabroniona jest również roszada, gdy król jest szachowany na swoim polu startowym. Jeśli tak się stanie (nieumyślnie między początkującymi), musimy wziąć to ponownie.
Jeśli strona nie może już zagrać żadnego legalnego ruchu (tak dzieje się na przykład z jednym królem i wszystkimi jego pionkami zablokowanymi) i jeśli jego król nie jest szachowany, wtedy mówimy, że jest to kwestia klepnięcia . Bez względu na to, jaki sprzęt posiada przeciwny obóz, gra zostaje unieważniona, to znaczy bez zwycięzcy.
Celem gry jest więc zadanie mata przeciwnikowi. Termin mat pochodzi z SAH Mata (w perskim lub AS-SAH Mata الشاه مات w języku arabskim ), „król jest martwy”, aby wskazać klęskę króla. Słowo šāh ("król" w języku perskim) jest pochodzeniem słowa szachy i nazwy szachów w wielu językach.
Każdy pion może poruszać się według wyboru gracza na jedno z pól oznaczonych krzyżykiem. Oprócz pionka, chwytają przeciwną figurę, która jest na ich drodze, nie mogąc wyjść poza nią. Z wyjątkiem bicia w przelocie, bicie bicia zajmuje miejsce zbitej bierki, która jest trwale usunięta z szachownicy.
Pat to szczególna sytuacja, w której strona draftu nie może zagrać żadnego legalnego ruchu bez szachowania króla. Gra kończy się natychmiast i zostaje ogłoszona remisem , czyli bez zwycięzcy.
Na rysunku obok biały w linii nie ma żadnego legalnego ruchu, ponieważ nie ma prawa dobrowolnie szachować, a biały pionek jest zablokowany. Ponieważ nie ma szachu, jest to klepnięcie i gra jest remisowana.
AwansAwans pionka polega na przekształceniu go, wedle uznania gracza i niezależnie od utraconych wcześniej bierek, w hetmana, wieżę, gońca lub skoczka tego samego koloru, gdy dotrze do ostatniego rzędu szachownicy ( ósmy dla graczy) białych i pierwszy dla czarnych). Na diagramie obok białe mogą zagrać pionkiem na f8 i przekształcić go w hetmana, wieżę, gońca lub skoczka. Gdy pionek dotrze do ostatniego rzędu, należy go natychmiast awansować, nie można go pozostawić bez zmian ani odłożyć awansu na później.
Niedostateczna promocja polega na wybraniu w trakcie awansu innego bierki niż hetman, który zwykle jest faworyzowany, ponieważ jest najpotężniejszą bierką w grze.Czasami jest to przydatne, jak na rysunku obok, w rzeczywistości zdajemy sobie sprawę, że po zagraniu f8 = D, czarny król nie ma legalnego ruchu. Czarny, nie mający żadnej innej figury do gry, jest martwy i gra kończy się remisem, chociaż biały ma dodatkową damę.
W rezultacie biały decyduje się na słabszą promocję w rundzie: f8 = T , czarny nie jest klepany, ponieważ może grać Kg7 i biały wygrywa ten łatwy teoretyczny finał. Gdyby białe zdecydowały się na słabszą promocję swojego pionka na gońca lub skoczka, gra byłaby remisem, ponieważ nie jest możliwe zamatowanie R + F przeciwko samemu R lub R + C przeciwko samemu R.
Rozgrywki mogą zakończyć się zwycięstwem jednej strony, połączonym z porażką drugiej strony. Może wystąpić kilka przypadków:
Gry mogą zakończyć się remisem , czyli bez zwycięzcy. Może wystąpić kilka przypadków:
W zawodach obowiązkowe jest odnotowywanie zagranych uderzeń, aby umożliwić kontrolę gry przez sędziego, jej archiwizację przez organizatora oraz publikację w książkach, czasopismach, witrynach internetowych lub bazach danych. W tym celu zaproponowano i zastosowano różne systemy ratingowe , w tym notację opisową , która jest bardzo popularna w krajach anglosaskich i latynoskich . Obecnie na całym świecie używana jest skrócona notacja algebraiczna , która jest oficjalnym systemem FIDE .
W notacji algebraicznej każda kolumna szachownicy jest oznaczona literą od a do h, a każdy rząd liczbą od 1 do 8 , przy czym ramka a1 jest umieszczona na lewo od pustych miejsc. Pola szachownicy można zatem wyznaczyć kombinacją litery i cyfry (patrz kwadrat g5 na diagramie obok).
Do rejestracji gry zwykle używamy formularza ad hoc , zwanego arkuszem gry , którego format może się różnić (patrz przykład obok).
Dla każdego ruchu notujemy:
Przykłady:
Czarny ruch następuje bez powtarzania numeru ruchu.
Przykłady:
Nie wskazujemy kwadratu początkowego kloca, generalnie nie jest to konieczne, ponieważ tylko jedna kostka wspomnianego typu może dotrzeć do kwadratu końcowego. W przypadku niejasności przed polem dostawy dodaje się literę lub numer, aby zidentyfikować początkową kolumnę lub wiersz danej części.
Przykład :
Kiedy grany pion zbija pion przeciwnika, jest to wspomniane poprzez dodanie krzyżyka pomiędzy inicjałem bierki a polem przybycia.
Przykład :
Gdy po pisemnym komentarzu wskazane jest czarne trafienie, jest ono poprzedzone wielokropkiem .
Przykład :
Roszady zauważyć 0-0 dla królewskim roszady i 0-0-0 za hetmanskiej roszady.
Odbioru na marginesie należy zauważyć, jak normalny odbiorze, wymienić kwadrat przylotu pionkiem. Możemy dodać wzmiankę ep później, opcjonalnie, aby ułatwić czytanie.
Promowanie z pionem do fragmentu zauważyć, wskazując typ elementu, w którym jest pion pobudza się przy końcu ruchu (np E8D również zauważyć, e8 = D ).
Kiedy przeciwny król jest szachowany , zwykle po wykonaniu ruchu dodajemy „+”, na przykład: Gh4 + .
Jeśli król jest matem , tradycyjnie używamy symbolu „≠” (ewentualnie poprzedzonego spacją), a ostatnio symbolu „#”, albo piszemy mat . Przykład: Hxf7 ≠ , Hxf7 # lub Hxf7 mat .
Znak „++” jest również używany do wskazania mata zgodnie z zasadami FIDE. Jednak niektórzy autorzy używają go do zaznaczenia podwójnego sprawdzenia .
W wielu międzynarodowych czasopismach inicjały monet są zastępowane przez figurki schematyczne każdej monety, omijając w ten sposób barierę językową. Z drugiej strony, notacja jest czasami dalej skracana przez pominięcie znaku brania (x) i numeru wiersza dla uchwytów pionka (w ten sposób exd4 staje się exd , lub ed , o ile nie ma dwuznaczności).
Podczas analizy gry komentator często musi wyrazić swoją opinię na temat wykonanego ruchu. Symbole zostały zatem zintegrowane z systemem oceny, wstawiane tuż po oddaniu strzału, co ułatwia wydawanie opinii w ruchu.
Najczęściej używane przez graczy to:
Możliwe są inne symbole:
Podobnie, często jest to przydatne, na końcu analizy z wariantem , w celu uzyskania opinii na temat pozycji wynikającej z tej serii ruchów. Ponownie symbole zostały włączone do notacji, aby ułatwić to zadanie:
Format PGN ma na celu ujednolicenie formatu używanego do opisu partii szachów przeznaczonej dla programów komputerowych . Składa się z części nagłówków, które zawierają informacje o zawodnikach, dacie i miejscu gry, tempie itp.
Po tych nagłówkach następują zagrane ruchy opisane w formacie SAN ( Standard Algebraic Notation ). Format SAN, który jest częścią specyfikacji PGN, jest bardzo podobny do skróconej notacji algebraicznej języka angielskiego (K = King, Q = Queen, B = Fou, N = Cavalier, R = Tour), ale nieco się od niego różni. np. w przypadku promocji znak = jest obowiązkowy: e8 = Q natomiast w skróconej notacji algebraicznej pomija się ten znak: e8Q ).
Do opisu pozycji używany jest standard FEN ( Forsyth-Edwards Notation ).
Chess Query Language (CQL) to język zapytań, który pozwala wyodrębnić partie lub pozycje z bazy danych gier w szachy.
Strategia polega na ogólną ocenę położenia oraz ustanowienia planów długoterminowych, takich jak pozycjonowanie części oraz ich koordynacji, lub ataku w jednej części płyty, podczas gdy taktyczne problemy realizacyjne natychmiastowe manewry wynikające ze strategicznych elementów połóż na miejsce. Wielki mistrz Xavier Tartakover , powiedział kiedyś o nim: „To taktyka polega na wiedząc, co zrobić, gdy jest coś do zrobienia. Strategia jest wiedzieć, co zrobić, gdy nie ma nic do zrobienia! "
W grze w szachy występują zazwyczaj trzy fazy: otwarcie, które trwa od 10 do 25 ruchów i podczas którego gracze rozwijają swoje figury w oczekiwaniu na nadchodzącą bitwę; środku gry , która jest generalnie najbardziej wojowniczy okres z możliwie bezpośrednich ataków na królów; i wreszcie finał , kiedy materiał jest zmniejszony, królowie biorą bardziej aktywny udział, a promocja pionków jest często decydującym celem. Każda z tych faz zawiera w różnym stopniu elementy taktyczne , strategiczne i psychologiczne .
Najbardziej podstawowym krokiem w ocenie pozycji jest policzenie materiału dla każdej strony. Doświadczenie pozwala na przypisanie każdemu typowi bierek określonej liczby punktów, 1 punkt za każdy pionek, 3 punkty za skoczka lub gońca, 5 punktów za wieżę i 9 punktów za hetmana. Skoczki są warte trochę więcej niż gońce na zamkniętych (zatłoczonych) pozycjach, zazwyczaj na początku gry i odwrotnie, gońce są warte więcej niż skoczki na otwartych pozycjach lub na końcu gry. Z drugiej strony, dwie lewy (10 punktów) są generalnie warte więcej niż jedna hetman (9 punktów). Ta liczba jest dobrą ilustracją względnej wartości monet, ale doświadczeni gracze nie muszą sobie na to pozwolić, zawsze wiedzą, na czym stoją. Dla dokładnej oceny brane są pod uwagę względy pozycyjne, np. wysunięte pionki są atutem lub odwrotnie słabością, jeśli trudno je utrzymać, para gońców (przeciwko goniec + skoczek) jest ceniona za łatwość kontroli. białe kwadraty i czarne kwadraty szachownicy.
Innym ważnym czynnikiem przy ocenie pozycji jest uwzględnienie struktury pionka, zwanej również szkieletem pionka , czyli asymetrycznego rozmieszczenia pionków na każdym skrzydle planszy. Pionki są mało mobilne, a ich konfiguracja w dużej mierze determinuje strategię gry. Słabości powstałe w ich strukturze ( pionki izolowane , zdwojone , do tyłu , dziury w łańcuchu pionków) są często trwałe, dlatego należy je ostrożnie unikać lub dobrze skompensować np. możliwością ataku.
Poniższy diagram, zaczerpnięty z gry Siegbert Tarrasch - Max Euwe z 1922 roku , pokazuje, jak trudna może być ocena niektórych pozycji. Rzeczywiście, intuicja wielu graczy jest tutaj błędna: czarny goniec jest blokowany przez własnego pionka w e5, a białe mogą wykorzystać dziurę w d6, jednak doświadczenie pokazuje, że słabość białych w d4 jest jeszcze poważniejsza. mieć lepsze perspektywy.
Taktyka to zazwyczaj działania bardzo krótkoterminowe, do tego stopnia, że gracz może je całkowicie obliczyć. Głębokość obliczeń, czyli liczba ruchów najdłuższego wariantu, zależy od umiejętności gracza lub, jeśli to możliwe, mocy komputera. Na cichych pozycjach, z wieloma alternatywami po obu stronach, istnieje niewielka szansa, że możliwe będzie głębokie obliczenie, podczas gdy na pozycjach z ograniczoną liczbą wymuszonych uderzeń silni gracze są na przegranej, nawet przy obliczaniu bardzo długich sekwencji uderzeń.
Wymuszone pakiety jednego lub dwóch trafień, groźby, wymiana monet, podwójne ataki itp. można łączyć w kombinacje: sekwencje manewrów często wymuszone dla jednego lub drugiego z dwóch obozów. Teoretycy opisali dużą liczbę elementarnych metod i charakterystycznych manewrów takich jak: gwoździe , widelec , amfilada , pobicie , atak otwarty a w szczególności nieumiejętność wykrycia, cios pośredni (lub zwischenzug ), ugięcie, zwabienie, poświęcenie , wydobycie, przeciążenie, przechwycenie.
W zadaniu nr 1 kontynuacją jest 1.Kg4 gxh5 2. Sxh6 + król nie chcący dostać się przed gwoździem po Wh7 HxH5 gra 2 ... Kg7 3. Hxh5 Th8 4. Hxf7 + Wxh6 5. f5 + Gg5 jest wymuszony 6. Hg6 # .
Problem 2: Przykład ofiary z monety, która ujawnia Czarnego Króla. Po 1. Gh5 + czarne się poddają , ponieważ mat jest nieunikniony, na przykład 1… Wxh5 2. Cg3 + Wh4 3. De4 + Zf4 4. Hxf4 ≠ , lub 1… Wh7 2. Sf6 + Wh8 3. Hh7 ≠ lub 1… Kf5 2. Cg3 + Kf6 3. Hg6 ≠ .
Otwarcie to nazwa nadana do pierwszych posunięć stadionie. Znanym otworom nadajemy nazwy jak część hiszpańska czy obrona sycylijska, ale także część czterech jeźdźców . Wymienia je wiele specjalistycznych książek, takich jak Encyclopedia of Chess Openings .
Istnieją dziesiątki otwarć o bardzo różnych stylach, niektóre są ciche jak angielskie otwarcie, podczas gdy inne, jak łotewski gambit , są bardzo agresywne. Warianty mają zazwyczaj od 10 do 15 ruchów, ale niektóre warianty, w których szacuje się, że grane są tylko najlepsze ruchy po obu stronach, mogą mieć do 30 lub 35 ruchów. Profesjonalni gracze spędzają lata na badaniu debiutów i rozwijają je przez całą swoją karierę, sami uczestnicząc w systematycznych badaniach. Rzeczywiście, na najwyższym poziomie rozgrywki, początek gry przedstawiany jest jako pojedynek wiedzy pomiędzy dwoma konkurentami oraz stałe laboratorium pozwalające testować nowe pomysły.
Wszystkie otwarcia mają podobne cele strategiczne:
Większość graczy i teoretyków uważa, że granie jako pierwsze daje białym niewielką przewagę . W otwarciu celem czarnych jest zneutralizowanie tej przewagi lub znalezienie kompensacji w niezrównoważonej pozycji.
Mid-game lub w połowie gry zaczyna się, gdy większość kawałków zostały opracowane. Gdy odwoływanie się do teorii otwarć nie jest już potrzebne, gracze muszą ocenić swoją pozycję, zaprojektować plany w oparciu o jej charakterystykę, a jednocześnie wziąć pod uwagę możliwości taktyczne.
Niektóre plany strategiczne lub tematy związane ze strukturami pionków płyną bezpośrednio z otwarcia, na przykład atak mniejszości , który polega na natarciu pionów na jedno skrzydło, gdy przeciwnik ma na tym skrzydle więcej pionków. Badanie otwarć musi zatem odbywać się równolegle z przygotowaniem ewentualnych planów w trakcie gry.
Bliski gry jest faza gry, w której atak na króla przybiera największe znaczenie, choć temat ten nie powinien być pomijany w innych fazach gry. Klasycznym przykładem jest podwójna ofiara króla. Lasker część - Bauer 1889 .
Kolejnym ważnym strategicznym pytaniem w środku gry jest to, kiedy przejść do finału, czyli uprościć pozycję poprzez wymianę materiałów. Na przykład nawet niewielka przewaga materialna często skutkuje zyskiem, ale tylko w finale. Silniejsza strona musi więc znaleźć sposób na zmuszenie przeciwnika do rozegrania korzystnego finału. Aby to zrobić, musi unikać przypadków, o których wiadomo, że dają remis pomimo różnicy w materiale, na przykład większość pozycji z królem, gońcem i pionkiem przeciwko królowi i gońcowi z gońcami przeciwnych kolorów (jeden na białych polach, a drugi na czarnych polach). lub król, wieża i skoczek przeciwko królowi i wieży.
Koniec gry lub finał to faza gry, która ma miejsce, gdy na planszy pozostaje tylko kilka pionków. Istnieją trzy strategiczne różnice w stosunku do poprzednich kroków:
Finały są uszeregowane według rodzaju bierek pozostałych na planszy. Maty bazowe to pozycje, w których jedna strona ma jednego króla, a druga strona ma jeden lub dwa pionki, które można oswoić, łącząc wysiłki tych pionów i króla. Na przykład w finałach pionków występują tylko króle i pionki po obu stronach, a zadaniem silniejszej strony jest wypromowanie pionka. Bardziej złożone finały są uszeregowane według figur na planszy innych niż króle, na przykład tura i pionek kontra tura. Wszystkie finały składające się z sześciu lub mniej utworów, w tym Kings, zostały w pełni przeanalizowane komputerowo. Wyniki tych analiz tworzą tabele końcowe .
Figurka jest ogólnie definiowana jako gra w szachy, która kończy się mniej niż 20 ruchami. Może to być gra między początkującymi, jak w przedstawionym poniżej Shepherd's Stroke , lub gra szybko zakończona między silnymi graczami.
Ta część zmierzyła się z Adolfem Anderssenem przeciwko Lionelowi Kieseritzky'emu w Londynie w 1851 roku .
1.e4 e5 2.f4
Zasada tego otwarcia, gambit królewski , polega na poświęceniu piona w drugim ruchu, aby zaatakować i uzyskać centralną większość.
2… exf4 3. Bc4 Hh4 + 4. Kf1 b5
To Kieseritzky odkrył ten strzał. Celem jest usunięcie królewskiego gońca z przekątnej a2-g8, przygotowując kolejny atak pionkiem.
5. Gxb5 Sf6 6. Sf3 Gh6
Tutaj czarni się mylą. Mieszkanie pani jest o godzinie 5. Ten cios jest sprzeczny z logiczną kontynuacją piątego uderzenia.
7. d3 Ch5 8. Ch4! Hg5 9. Sf5! c6 10. g4 Sf6
Czarne są teraz osaczone w defensywie.
11. Tg1!
Poświęcenie tego szaleńca pozbawia czarnych nadziei na kontratak. Rozwinięte czarne piony muszą wrócić do swojej bazy.
11… cxb5 12. h4 Hg6 13. h5 Hg5 14. Hf3 Hg8
Z powodu 15. Gxf4, czarne są zmuszone do zapewnienia sobie miejsca na emeryturę dla swojej hetmana.
15. Gxf4 Hf6 16. Sc3
Prawie wszystkie czarne figury wróciły do swojej bazy.
16… Gc5 17. Sd5! Hxb2 18. Gd6! Bxg1
Czarne nie mogą wziąć Gd6, ponieważ kontynuacja jest wymuszona: 18…Gxd6 19.Sxd6 + Wd8 20.Sxf7 + We8 21.Sd6 + Wd8 22.Hf8 mat. Biali mają taką przewagę w rozwoju, że na decyzję nie trzeba będzie długo czekać.
19. e5!
Czarna dama pozbawiona jest dużej przekątnej. W powietrzu wisi również groźba mat, zaczynająca się od 20. Sxg7 +.
19… Hxa1 + 20. We2 Q6
Kieseritzky wyobraża sobie, że groźba mata jest wyeliminowana, ponieważ pole c7 jest chronione. To teraz Anderssen go zaskakuje.
21. Sxg7 + Wd8 22. Hf6 + !! Sxf6 23. Fe7 mat
Koordynacja trzech białych pionów, jak również położenie czarnych pionów, wszystkie obecne na szachownicy, ale słabo skoordynowane, przyniosły tej grze kwalifikację „Nieśmiertelny” przez komentatora Falkbeera, który opublikował szczegółową analizę tej partii w 1855 r. Magazyn Wiener Schachzeitung . Zwrócił uwagę, że ostateczna pozycja to modelowy kolega , na który z pewnością był wrażliwy Anderssen, który był również kompozytorem problemowym z szachami .
Ponieważ gra w szachy może trwać kilka godzin, konieczne jest ograniczenie i odliczanie czasu myślenia każdego gracza.
Na początku każdy ruch musiał być wykonany w określonym czasie (np. 5 minut na ruch). Następnie zastosowanie wahadła ad hoc umożliwiło przydzielenie całkowitego czasu odbicia na czas trwania gry lub na określoną liczbę ruchów, na przykład 40 ruchów w ciągu dwóch godzin.
WahadłoChess zegar to przypadku zestawienia dwóch identycznych zegary, mechaniczne lub elektroniczne, dwa przyciski sterujące połączone z wahaczem. Jest nadal używany w zawodach zatwierdzonych przez FIDE. Po wykonaniu ruchu gracz z linią naciska (ręką, która przesunęła figurę) na znajdujący się po jego stronie przycisk zegara. To zatrzymuje jego zegar, podnosi przycisk przeciwnika i ponownie uruchamia zegar przeciwnika.
W przypadku wahadła mechanicznego, tarcza każdego zegara wyposażona jest w chorągiewkę , mały kawałek plastiku lub wolnego metalu poruszający się wokół osi umieszczonej na lewo od liczby 12. Chorągiewka ta jest stopniowo podnoszona, gdy wskazówka minutowa zbliża się do 12 na zegarze, a następnie gwałtownie spada, gdy dokładnie do niego dociera. Jeżeli flaga upadnie zanim gracz wykona liczbę uderzeń wymaganą przez aktualną kadencję, natychmiast przegrywa partię, chyba że przeciwnik nie ma wystarczającej ilości materiału do zamatowania, w którym to przypadku gra kończy się remisem.
Zegary elektroniczne pozwalają na większą precyzję podczas faz Zeitnot i pozwalają na inne szybkości odtwarzania, w szczególności te z przyrostami (szybkości „ Fischera ” lub „ Bronsteina ”). Uniwersalność zegarów elektronicznych pozwala również na wykorzystanie ich w innych grach, takich jak shōgi , gra w go czy scrabble .
Arbiter decyduje się umieścić zegar z boku szachownicy, który mu odpowiada. Często gracz z czarnymi może wybrać, po której stronie stołu usiąść. Jednak ostateczna decyzja należy do sędziego.
Odtwórz cenyKadencji składa się z jednego lub większej ilości okresów. Okres jest określona przez minimalną liczbę ruchów, które mają być odtwarzane w określonym czasie. Koniec okresu nazywany jest kontrolą czasu .
Normalne tempo w grach konkurencyjnych to jedna godzina i trzydzieści minut na czterdzieści ruchów, a następnie trzydzieści minut na koniec gry, z przyrostem trzydziestu sekund od pierwszego ruchu. Przed uogólnieniem zegarów elektronicznych zwykła stawka wynosiła dwie godziny za czterdzieści ruchów, a następnie godzinę KO .
Czas przydzielony każdemu graczowi pozwala podzielić gry na kilka klas. Każdy z nich ma swoje specyficzne zasady:
Szachowy Świat ustala reguły gry, publikuje Elo Ranking międzynarodowych nagród na międzynarodowych tytuł z Międzynarodowego Mistrza , Międzynarodowego Mistrza , fide mistrz i ich odpowiednikami żeńskich i sędziego tytuły FIDE i sędzia międzynarodowy. Organizuje również Olimpiadę Szachową i Mistrzostwa Świata w Szachach . Członkami FIDE są federacje narodowe, takie jak Francuska Federacja Szachowa .
FIDE posiada stałą komisję do kompozycji szachowych, która zarządza obszarem problemów szachowych, aw szczególności konkursami związanymi z problemami szachowymi .
Gracze korespondencyjni zależą od Międzynarodowej Federacji Szachów Korespondencyjnych (ICCF), która stosuje zasady FIDE, ale której ranking Elo jest niezależny.
Rozgrywki konkursowe nadzorowane są przez sędziów gwarantujących przestrzeganie zasad gry.
Możemy podzielić sędziów na dwie główne kategorie:
We Francji istnieją trzy tytuły sędziów: federalny sędzia klubowy (AFC), federalny sędzia otwarty (AFO) i elitarny sędzia federalny (AFE), przy czym ten ostatni jest najwyższym stopniem. Tytuły AFO i AFE są podzielone na pierwszy i drugi poziom. Istnieje również tytuł Federalnego Sędziego Młodzieżowego dla dzieci w wieku 12-18 lat .
W szachach można oszukiwać na kilka sposobów. Najczęstsze to nieprzestrzeganie reguły gry w nadziei, że nie zostanie ona usankcjonowana przez sędziego, dyskretne użycie programu szachowego , komunikacja ze wspólnikiem. Zdarzają się również przypadki nadużywania systemu rankingowego Elo i uzyskiwania międzynarodowych tytułów arcymistrza lub innych tytułów. Oszust jest zwykle wykluczony z rozgrywek, w których oszukiwał; może również zostać wykluczony z wszelkich zawodów na czas określony.
Większość amatorskich turniejów szachowych rozgrywana jest w systemie szwajcarskim . System ten pozwala wszystkim graczom na rozegranie wszystkich rund, a na koniec turnieju podaje klasyfikację generalną, która wyraźnie wskazuje zwycięzcę. Zawody na wysokim poziomie są zwykle rozgrywane z niewielką liczbą graczy w formacie all round (każdy uczestnik spotyka wszystkich pozostałych) przy użyciu stołu Bergera . Cięcia nokautowe są rzadkie; ta formuła znajduje się głównie w kontekście Pucharu Świata w Szachach .
Po zwycięstwie nad Johannesem Zukertortem w 1886 roku Wilhelm Steinitz był pierwszym oficjalnym mistrzem świata. Następnie tytuł przyznano tym, którzy pokonali mistrza świata w meczu. Broniący tytułu mistrz wybrał rywala spośród najlepszych graczy lub spośród tych, którzy przyjdą z największym wkładem finansowym.
W latach 1946-1948 nie było mistrza świata. 1948 Mistrzostwa Świata , organizowany przez FIDE , był turniej od pięciu graczy, a nastąpiło, co trzy lata, począwszy od 1951 roku, przez best-of-dwudziestu czterech gier. Zalotnik został zwycięzcą turnieju kandydatów organizowanego przez FIDE. W przypadku porażki upadły mistrz miał prawo od 1956 roku do rewanżu rozgrywanego w następnym roku. W przypadku remisu mistrz zachował swój tytuł.
Prawo do rewanżu zostało zniesione w 1963 roku.
W 1975 roku Bobby Fischer odmówił gry w mistrzostwach świata 1975 przeciwko Anatolijowi Karpowowi . Kolejne trzy mistrzostwa (1978, 1981 i 1984) były rozgrywane bez liczenia remisów, przy czym tytuł trafił do pierwszego gracza, który wygrał sześć meczów.
w Luty 1985, Mistrzostwa Świata , rozpoczęte wwrzesień 1984, został przerwany po 48 meczach " w trosce o zdrowie zawodników ". Mecz został powtórzony w październiku-listopad 1985 w 24 meczach i przywrócono prawo do rewanżu.
W 1993 roku Garry Kasparow rozstał się z FIDE i stworzył własną federację PCA ( Profesjonalne Stowarzyszenie Szachowe ). Było wtedy dwóch mistrzów świata, jeden zwany „klasycznym”, twierdzący, że pochodzi z linii meczów rozpoczętych przez Steinitza, drugi powiedział „FIDE” zwycięzca „Mistrzostw Świata FIDE”.
Mistrzowie świata „Classic” od 1993 do 2006 roku :
Mistrzowie Świata „FIDE” od 1993 do 2006 roku:
Od 1999 roku, wbrew tradycji, Mistrzostwa Świata „FIDE” były turniejami pucharowymi. Aktualny mistrz świata wszedł do rywalizacji z rund otwarcia, czego Karpov nie zaakceptował w 1999 roku.
Mistrzostwa Świata 2005 i 2007 były wszechstronnymi turniejami pomiędzy ośmioma graczami. W 2006 roku odbył się mecz zjednoczenia obu tytułów . Władimir Kramnik pokonał Weselina Topałowa.
Od 2008 roku „zunifikowane” mistrzostwa świata rozgrywane są ponownie w formie meczu między broniącym tytułu mistrzem a jego pretendentem.
Są też mistrzostwa świata w szachach w dwóch innych kadencjach, ale mniej prestiżowych i znanych niż mistrzostwa świata w szachach klasycznych.
Te dwa mistrzostwa organizowane przez FIDE odbywają się co roku od 2012 roku w tym samym miejscu, a od 2016 roku między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem.
Organizowane przez FIDE Mistrzostwa Świata Kobiet w Szachach istnieją od 1927 roku. Od edycji 2010 mistrzostwa świata odbywają się co roku albo w formie meczu pomiędzy dwoma graczami, albo w formie turnieju bezpośredniej eliminacji (ewentualnie z szybkie rozgrywki tie-breakowe) z 64 zawodnikami na starcie.
Od lat 90. mistrzostwa często wygrywały Chinki . Aktualnym mistrzem świata (2020) jest Chińczyk Ju Wenjun, który zachował swój tytuł w styczniu 2020 roku po zdobyciu pierwszego tytułu w 2018 roku i zwycięskiej obronie niedawno przeciwko Goryachkinie.
Zauważ, że niektórzy gracze zdecydowali się uczestniczyć wyłącznie w zawodach mieszanych i dlatego nigdy nie rywalizowali o tytuł mistrza świata kobiet, jak Węgierka Judit Polgár , najlepsza zawodniczka wszechczasów z rankingiem Elo 2735 punktów i ósma w rankingu światowym mieszanym w 2004 roku.
Od sezonu 2004-2005 w ramach ACP Tour , utworzonego przez stowarzyszenie profesjonalnych szachistów ACP , zgrupowano ponad 70 najważniejszych światowych imprez .
Turnieje we FrancjiOlimpiada Szachowa to zawody drużynowe organizowane przez Międzynarodową Federację Szachową (FIDE) od 1927 r. Przerwane przez II wojnę światową w 1939 r., wznowione w 1950 r. i odbywające się co roku. Przeciwstawiają się czteroosobowym drużynom narodowym (i rezerwowym). Pierwsza edycja odbyła się w 1927 roku w Londynie.
Psychologia szachy jest przedmiotem licznych badań, badania te można podzielić na dwa rodzaje: „te wykonane przez psychologów do zbadania, jak psychika ludzka i wykorzystanie szachów jako narzędzia [...] oraz, z drugiej strony , analizy dokonywane przez szachistów […] w celu poprawy ich poziomu…”
W pierwszej kategorii Alfred Binet opublikował w 1894 roku Psychologię wielkich kalkulatorów i szachistów , pracę, w której bada procesy poznawcze niezbędne dla szachisty, w szczególności reprezentacje umysłowe, które pozwalają graczom na abstrakcję szachownicy i jej pionów. aby zastanowić się bez konieczności ich przesuwania lub gry w ciemno . W 1946 roku holenderski psycholog (i szachista) Adriaan de Groot opublikował ważne studium mechanizmów wyboru ruchów. Arcymistrz i psycholog Reuben Fine w swojej książce Psychology of the Chess Player pokazuje, że główna różnica między hobbystą a mistrzem polega na umiejętności zapamiętywania, a następnie rozpoznawania różnych schematów lub motywów pojawiających się podczas gry. Porównuje tę umiejętność do opanowania języka.
W ciągu ostatnich dwóch dekad zainteresowanie szachami i ich możliwymi korzyściami poznawczymi dramatycznie wzrosło. Możliwe wyjaśnienie tego zjawiska podają Giovanni Sala i Fernand Gobet , dwóch profesorów i doktorów psychologii: byłoby to spowodowane zmianami w obecnym zapotrzebowaniu na pracę w naszym społeczeństwie, w rzeczywistości coraz więcej miejsc pracy wymaga pewnych zdolności poznawczych. rozumowania, ze względu na szybki postęp w dziedzinie STEM (nauka, technologia, inżynieria, matematyka) . Dlatego logiczne jest, że na rozwój działalności, która może poprawić umiejętności przyszłych pracowników w tych sektorach, wykorzystuje się więcej zasobów. Przeprowadzono w tym celu badania, głównie w szkołach, w celu monitorowania zalet i/lub wad, jakie mogą przynieść niepowodzenia w porównaniu z obecnym nauczaniem. W 2011 roku Ayperi Dikici Sigirtmac, profesor Uniwersytetu Cukurova, opublikował badanie z sześcioletnimi dziećmi w Turcji, pokazując, że w teście koncepcyjnym uczniowie, których uczono gry w szachy, radzili sobie lepiej w porównaniu ze studentami ze standardowymi instrukcjami. Nie stwierdzono różnic między obiema płciami. Inna publikacja z 2015 r. autorstwa Giovanniego Sali, Alessandry Gorini i Gabrielli Pravettoni, dotycząca eksperymentu przeprowadzonego we włoskiej szkole z młodzieżą w wieku od 8 do 10 lat, stwierdza podobną korelację ze zrozumieniem matematyki wśród uczniów, którzy mieli program nauczania z lekcjami szachów lub bez. Inne studia w placówkach edukacyjnych, w których uczono szachów, przynoszą wyniki wskazujące na pozytywny wpływ. Ale jak przeanalizowali Giovanni Sala i Fernand Gobet w 2016 roku, trudno jest przeprowadzić te eksperymenty w idealnych warunkach. Warunki te umożliwiłyby wyeliminowanie ewentualnego efektu „placebo”, który może być spowodowany różnymi czynnikami, takimi jak motywacja nauczycieli szachów lub efekt, jaki może mieć uczenie się nowej czynności. Nie ma jeszcze żadnych badań, które zdołałyby w pełni spełnić te warunki i dlatego nie ma jeszcze ogólnego konsensusu w środowisku naukowym. Potrzeba więc więcej badań, aby udowodnić korzyści, jakie naprawdę przynoszą niepowodzenia.
Druga kategoria studiów to głównie prace wielkich mistrzów sowieckich, w szczególności Benjamina Blumenfelda i Nikołaja Kroguiousa . Analizują genezę błędów popełnionych przez zawodników i proponują różne środki zaradcze.
Kompozycja Chess , który tworzy świat siebie w świecie szachów stanowi jego artystycznego stronie. Problemem szachy (w szerokim znaczeniu) jest zgodny gra reguły tak rygorystyczne jak w szachach (nawet jeśli są one czasem przekształcona jak w problemach bajki ), ale przedstawia sytuacje bardzo daleko od gry w szachy. „Realne awarie . Względy estetyczne , często geometryczne, mają pierwszeństwo przed realiami walki dwóch graczy. Na ten świat składa się pewna liczba konwencji: wymaga się np. (poza stwierdzeniem przeciwstawnym), że rozwiązanie problemu jest pojedyncze, gdy chodzi o zysk (badanie) przedstawia się problem nadając cechę odstępom, unika się że pierwszy strzał rozwiązania to złapanie lub porażka itp. Skład szachy to nowa dyscyplina, przynajmniej w sensie współczesnym ( XIX th wieku).
Podobnie jak na polu gry, organizowane są konkursy, są one dwojakiego rodzaju:
Niewielu silnych szachistów interesuje się szachowymi problemami, te dwa światy są bardzo różne. Należy jednak zauważyć, że wielcy angielscy mistrzowie John Nunn i Jonathan Mestel wygrali Mistrzostwa Świata Rozwiązań Świata , a Richard Réti , Vassily Smysłov i Pal Benko są znanymi kompozytorami studyjnymi.
Chociaż najczęstszymi problemami są dwustrzałowe mata, istnieje wiele różnych typów wypowiedzi. Są kwestie ortodoksyjne , heterodoksyjne (matowy i matowy wspomagany), czarujące kwestie (gdzie zasady i elementy gry mogą się różnić od zwykłej gry), problemy analizy wstecznej itp.
Na przeciwnej stronie, problem Thomasa Tavernera opublikowany w 1889 roku w Dubuque Chess Journal . Jest to bezpośredni mat w dwóch uderzeniach.
Kluczem do problemu jest 1.Th1 . Trudno go znaleźć, ponieważ nie wprowadza żadnego zagrożenia. Zamiast tego czyści pole h2, które staje się użyteczne do mata; to właśnie uczeni nazywają tematem Bristolu , nawiązując do problemu Franka Healeya opublikowanego w 1861 roku na turnieju w tym mieście. Czarni zostają wprawieni w zugzwang , sytuację, w której każdy ich ruch pogarsza ich pozycję (problemiści mówią bardziej o blokadzie ). Ale zasady gry wymagają od nich gry, a każdy ruch czarnych skutkuje matowym ruchem białym. Na przykład, jeśli czarny gra 1…Gxh7, pole d5 nie jest już kontrolowane, a biały gra 2.Sd5 #. Lub jeśli czarne zagrają 1…Te5, blokują przestrzeń ucieczki króla, co pozwala na 2.Hg4 #. Na 1…Gg5 białe grają 2.Dh2 #, wykorzystując efekt Bristolu. Gdyby czarne nie mogły zagrać w odpowiedzi na klawisz, białe nie byłyby w stanie zamatować w jednym ruchu.
Tematem tego problemu są piszczałki organowe ; charakteryzuje się pozycją wież i czarnych gońców. Jeśli każdy z tych czterech pionów przesunie się o jedno lub dwa pola, przechwytuje inny pion i pozwala na mata. Na przykład, jeśli czarny zagra 1…Fe7 , pole e3 nie jest już kontrolowane, a to pozwala na 2.e3 ≠ . Jeśli czarny gra 1…Te7 , to jest pole h4, które nie jest już kontrolowane, a biały szachuje 2.Th4 ≠ . Temat wzajemnego przenikania się dwóch utworów w dwóch wariacjach nosi nazwę Grimshaw , tak więc na piszczałkach organowych występują dwa Grimshaw.
Te badania są kompozycje, które wykazują nadzwyczajne zyski lub zerową endgame. Jeśli problem szachowy jest domeną zarezerwowaną dla mniejszości entuzjastów w świecie szachów, to samo badanie jest światem innym w szachowej kompozycji.
Na przeciwnej stronie, opracowanie Alekseï Troïtsky z 1898 roku . Pozycja jest a priori łatwa do zdobycia dla czarnych, którzy mają znaczną przewagę materialną. Jednak dokładna sekwencja ruchów (i trudna do znalezienia dla początkującego) pozwala białym uzyskać remis, niezależnie od ruchów czarnych. Zauważamy, że pozycja, chociaż legalna, nie jest realistyczna i nie miałaby szans na zaistnienie w prawdziwej grze.
Rozwiązaniem jest: 1.We1 blokuje czarnego króla i grozi matem 2.Gb6. (1.We2? Zawodzi, ponieważ 1…Hh5 +! 2.We1 Hd1 + 3.Wxd1 Kf2 i czarne zwalniają całą presję i wygrywają) 1…D7 aby zapobiec Gb6 , ale nadal: 2.Gb6 + Hxb6 3. Sxb6 pozycja jest uproszczona, ale białe nie mogą sprzeciwić się promocji piona f5, więc: 3… f4 jedyną szansą białych jest próba podporządkowania uwięzionego czarnego króla swoim skoczkiem: 4.Sd5 f3 5. Sf4 f2 + 6.Wd2! Rf1! (po 6… f1 = D? Białe wygrywają matem 7.Ch3, natomiast po 6… f1 = C +? 7.We1 i czarne nie mogą zapobiec matowi 8.Ch3) 7.Sd5! (jeśli czarne zrobi hetmana z 7…g1 = D? białe wygrywa z matą 8.Se3) 7…Kg1 8.Sf4 Kf1 9.Sd5 i gra jest remisowana przez powtórzenie pozycji (remis pozycyjny). Elementami artystycznymi tego studium jest wykorzystanie uwięzienia czarnego króla, obrona poprzez słabą promocję jeźdźca, dwie różne pozycje mata przez białego jeźdźca oraz remis pozycyjny.
Ogromna popularność gry zachęciła do pojawienia się wielu odmian gry, spontanicznie w klubach lub dobrowolnie przez pomysłowych graczy. Warianty te czasami nieco modyfikują sposób gry, jak w blitzu lub szybkiej grze, w której odbicia tła są wymazane na korzyść intuicji i refleksu graczy; lub jeszcze bardziej szczególnie w czteroosobowym blitzu, w którym pionki zbite na pierwszej szachownicy mogą być użyte przez partnera na drugiej szachownicy, pierwsza wygrana partia daje jego drużynie zwycięstwo. Gra konsultacja jest inny sposób grania w zespole: obozie, albo jedno i drugie, jest prowadzony przez kilku graczy, którzy wspólnie decydują o ruchu mają być odtwarzane. Wspomnimy również o wariancie szachów zwanym King of the Hill, w którym partię można wygrać, ustawiając króla na jednym z centralnych pól.
Inne warianty wymyślili sobie gracze tacy jak José Raúl Capablanca czy Bobby Fischer , polegają one na modyfikowaniu cech szachownicy lub dodawaniu nowych pionków, aby według ich autorów odnowić zainteresowanie grą poprzez ograniczenie znaczenia wiedza o otwarciach, na rzecz kreatywności: porażki Capablanca i losowe porażki Fischera . Nie traktujemy jednak żadnego wynalazku, wieczoru czy reklamy, jako wariantu gry, wolimy zarezerwować ten termin (w szczególności w kontekście tego artykułu) dla form gry, które znalazły swoich odbiorców poprzez ćwiczyć u graczy. Tak więc szachy Messigny czy szachy futbolowe były rzeczywiście rozgrywane podczas spotkań problematycznych w Messigny , a także Kriegspiel, w tym przez szachowych mistrzów, którzy przegrywają, będąc sławnymi w klubie.
W tym samym czasie kompozytorzy problemów szachowych poszerzyli możliwości swojej sztuki, tworząc zadania oparte na znanych odmianach gry, a sami stworzyli ogromną liczbę nowych utworów i dodatkowych warunków, które tworzą domenę zwaną szachami bajkowymi . Odróżniamy więc warianty szachów od szachów bajkowych, wiedząc, że korespondencja często je łączy.
Gry takie jak kuzyn Chaturanga , chatrang , Xiangqi , makruk , shatar, i Shogi nie są warianty gry w szachy, ale oryginalne gry, wszystkie starsze niż nowoczesnej szachy.
Słoń, wróżka szachowa
Kilka bajkowych szachów w stylu Staunton
Szachy były jednym z pierwszych wyzwań sztucznej inteligencji.
Pierwsze Mistrzostwa Świata w Szachach Komputerowych odbyły się w 1974 roku. Wygrał je sowiecki program Kaissa .
W 1995 roku IBM nie zawahał się zainwestować w projekt Deep Blue , którego druga wersja w 1997 roku miała być pierwszą maszyną, która pokona mistrza świata w normalnych warunkach gry (w tamtych czasach komputery były już potężne, częściowo szybkie ). Kasparow będzie jednak kwestionował wartość tego zwycięstwa, wskazując, że w przeciwieństwie do warunków meczu o mistrzostwo świata z człowiekiem, nie miał on wcześniej dostępu do gier rozgrywanych przez komputer w celu przygotowania się (odwrotność jest fałszywa). Zaznaczył też, że podczas meczu konieczna była interwencja człowieka, aby maszyna nie powielała pewnych błędów z pierwszych gier. Kasparow zażądał zemsty, której IBM odmówił. Od tego czasu starcia między najlepszymi światowymi graczami a maszynami (Kasparow z Deep Junior , Kramnik z Deep Fritz , Kasparow z X3D Fritz ) przejęły w mediach miejsce po nieudanym mistrzostwie świata. Możemy zauważyć w tym względzie, że w przeciwieństwie do Deep Blue , oprogramowanie przeciwstawiające się ludziom to komercyjne programy działające na standardowych mikrokomputerach (podczas gdy Deep Blue działał na mocniejszej maszynie).
Od zwycięstwa Deep Blue status szachów jako wyzwania obliczeniowego zmalał, a uwaga programistów przesunęła się ku odejściu . Rzeczywiście, w tym przypadku moc obliczeniowa, będąca siłą maszyn, odgrywa mniejszą rolę w porównaniu ze strategią i zdolnością oceny pozycji, które są bardziej złożone do modelowania.
Jednak oprócz Hydra ma mówimy o superkomputerach poświęconych szachy w czerwcu 2005 roku , pokonując wielkiego międzynarodowego mistrza i 7 th światowej Michael Adams , na końcowy wynik 5,5 pkt wobec 0,5.
W grudniu 2006 mistrz świata Kramnik został pokonany przez nowe oprogramowanie Deep fritz 2006 4 do 2 (2 porażki, 4 remisy).
Swobodnie dostępne programy szachowe, takie jak Crafty , Stockfish , mają ocenę ELO powyżej 3000 w porównaniu z najlepszymi ludźmi, nawet jeśli są używane na smartfonach .
Powstało również wiele programów weryfikujących poprawność szachowego problemu . Gdy problem został zweryfikowany komputerowo, jest to oznaczone na schemacie symbolem „C +”.
Bardzo szybko po przybyciu do Europy szachy uzyskały specjalny status. Rozrywka z elitą , stanowią one szlachetną działalność w których umysły uczestników starciu. Niemal nieskończone możliwości oferowane przez grę fascynują i dają początek wielu ezoterycznym interpretacjom . Niektórzy uważają ją w szczególności za przedstawienie świata, w którym każdą sytuację można modelować w pozycji, która może znaleźć rozwiązanie na szachownicy.
Szachy są nazywane „królami gier”, a ten szczególny status sprawia, że każda próba mechanizacji jest wyjątkowa. Jeśli pierwsze automaty szachistów, podobnie jak mechaniczne tureckie , są mistyfikacjami, to umiejętność gry w szachy będzie jednym z pierwszych celów konstruktorów komputerów i jednym z pierwszych świadectw pojawienia się tego, co wówczas uważane jest za sztuczne inteligencja . To właśnie takie postrzeganie gry w szachy jako wyrazu ludzkiej inteligencji dramatyzuje starcia między Garym Kasparowem a maszyną Deep Blue . Klęska mistrza gatunku ludzkiego mocno naznacza duchy.
Gra w szachy często symbolizuje konfrontację dwóch psychiki, dwóch zdolności intelektualnych. Ten wymiar zachęca Związek Radziecki do wyposażenia się w szkołę szachową, w której od pół wieku kształcą się wszyscy mistrzowie świata. Jest to również aspekt często używany w sztuce popularnej do reprezentowania opozycji, a czasem uwodzenia, między dwoma postaciami.
Wiele obrazów, rzeźb, filmów i fotografii przedstawia grę w szachy.
Najstarszy poemat szachowy napisał po hebrajsku Hiszpan Abraham Ibn Ezra (ok. 1092 - ok. 1167 ). W tym wierszu Ibn Ezra wyjaśnia zasady gry, a po łacinie są dwa wiersze:
Kilka książek beletrystycznych wykorzystuje grę w szachy jako ważną część historii. Wśród nich wyróżniają się dwa umieszczając grę na środku działki: The szachisty , przez Stefan Zweig i La Défense Loujine , przez Vladimira Nabokova .
Szachista , opowiadanie Stefana Zweiga, opowiada o konfrontacji szczególnie utalentowanego gracza, który sam nauczył się grać w szachy, co jest dla niego jedynym sposobem, aby zachować czujność w więzieniu w odosobnieniu. reżim i ówczesny fikcyjny mistrz świata, człowiek szczególnie wulgarny i niewykształcony. Główny bohater porzuca mecz, by nie popaść w szaleństwo.
La Défense Loujine opowiada historię Loujine, fikcyjnego rosyjskiego szachisty, który osiąga najwyższy poziom i którego nadmiar szachów prowadzi do szaleństwa. Powieść jest szczególnie chwalona przez krytyków za sposób, w jaki przedstawia wewnętrzny świat szachisty, który przechodzi przez jego umysł, gdy się zastanawia.
Niektóre powieści wykorzystują szachy jako część fabuły. Tak więc, intrygi tabeli Mistrza flamandzkim przez Arturo Pérez-Reverte , wyjaśnione przez analizy wstecznej , a od miasta jest szachownica , przez Johna Brunnera , przez listę ruchów o Steinitz gry - Chigorin . W Carrion Comfort , Dana Simmonsa , postacie zdolne do "dominacji" innych postaci używają do grania w ludzką grę w szachy. Opowiadanie Un combat , autorstwa Patricka Süskinda , kronikuje grę, w której zwycięzcą nie jest ten, kogo myślisz, ilustrując znaczenie psychologii w grze.W grze The Chess Player , autorstwa Bertiny Henrichs , skromna grecka właścicielka odkrywa moc gra w szachy.
Inne książki również należą do tej kategorii, takich jak 5150, rue des Ormes przez Patricka Senécal , Le Huit przez Katherine Neville , Le Gambit des étoiles przez Gérard Klein , Fous d'Échecs przez Serge Rezvani , Le pojedynku przez arnaldur indriðason .
Gra w szachy jest również wspomniana ze względu na jej sugestywną moc w wielu książkach, takich jak Po drugiej stronie lustra , gdzie Alicja bierze udział w grze „naturalnej wielkości”; Le Neveu de Rameau przez Denisa Diderota , gdzie w incipitu, Diderot odnosi się do Café de la Régence i jego szachistów czasu, zwłaszcza Kermur de prawne i François Philidor . Isaac Asimov przedstawił szachy w kilku swoich powieściach i opowiadaniach, zwłaszcza Pebbles in the Sky, gdzie ta gra jest przedstawiana jako jedna z niewielu rzeczy, które nie zmieniły się przez tysiąclecia. Balzac w Le Bal de Sceaux opisuje szachowe umiejętności jako godną pochwały cechę dżentelmena.
Georges Perec w swojej powieści La Vie mode emploi rozdziela rozdziały swojej książki zgodnie z kursem jeźdźca Eulera .
W książce skarbca hiszpańskiej wojny domowej , Serge Pey opisuje grę w szachy grał ślepo przez członków tajnego stowarzyszenia i gra w kodzie Morse'a wykonywane w chilijskim więzieniu pod Pinocheta dyktatury .
W nowym Strange Eden („Eden Strange”) Philipa K. Dicka młoda kobieta spotyka kosmitę Brent oferuje mu grę w szachy; potem mówi mu, że to jego ludzie przedstawili go braminom.
W kolekcji nowych Duchów i Farfafouilles o Fredric Brown , nowa herezja szalonych jest rzeczywiście gra w szachy na szaloną szachy ( biskup angielskim). W całej narracji z wewnętrznego punktu widzenia, w umyśle czytelnika narzuca się atmosfera średniowiecznej wojny.
W powieści The Ultimate Tajne przez Bernard Werber Izydora i Lukrecji zbadać dziwne śmierci Samuela Finchera, szachy geniusza, który pokonał najlepszy komputer na bieżąco.
W nowych Zabójstwa przy Rue Morgue przez Edgara Allana Poe , pojawia się także gra w szachy, ale w porównaniu negatywnie na grze pań angielskim.
Szachy są także tematem powieści Waltera Tevisa Le Jeu de la Dame ((( Gambit królowej ) wydanej przez Albina Michela w 1990 roku).
Kawałki teatrze 19 th wieku są dociskane do szachów jako szachisty, aby Benoît-Joseph Marsollier i René Chazet lub The Chess Game, z Paulem Ferrier ; lub używają partii szachów w swoim tytule, takich jak Checkmate, autorstwa Octave Feuillet .
Również wzorowa Endgame (w tytule Endgame ), sztuka napisana przez Samuela Becketta , amatorskie szachy. Tytuł utworu nawiązuje do gry w szachy, a poprzez akty, role i pozycje bohaterów nawiązuje się do niej wiele subtelnych nawiązań: ruchy Clova w scenie otwierającej; centralna pozycja Hamma (postać tyrańska, której wózek inwalidzki szybko pojawia się jak tron), ponownie przywołująca pozycję króla szachowego.
W komiksie The French manga Zeitnot przez Eda Tourriol i Eckyo, odbywa się w środku szkolnych klubów szachowych.
Manga Szturm Króla opowiada o inicjacji i progresji młodego chłopca do gry w szachy.
Ponadto, istnieją dwa różne komiksowe adaptacje book of Stefan Zweig w szachisty : jeden w 2015 roku przez Thomasa Humeau i jeden w 2017 roku przez Davida Sala.
Pierwszy film zrealizowany wokół tematu Chess to szachy Fever , przez Wsiewołod Poudovkin , nakręcony podczas turnieju w Moskwie 1925 roku . Inne filmy są ustawione w świecie konkurencyjnej szachy, takich jak La diagonale du Fou , przez Richarda Dembo , zainspirowany meczów mistrzostw świata między Karpow i Kortchnoï ; W poszukiwaniu Bobby Fischer , przez Steven Zaillian , zainspirowany życiem Josh Waitzkin ; Szachowy Party , przez Yves Hanczar .
Najnowszy film, The Prodigy (2015), to film biograficzny, którego bohaterem jest Bobby Fischer, grany przez Tobeya Maguire'a . Film wyreżyserowany przez Edwarda Zwicka koncentruje się na starciu amerykańskiego mistrza z radzieckim Borysem Spasskim (w tej roli Liev Schreiber) i narastaniu jego szaleństwa.
Inne filmy użyć partię szachów w przenośni, jak Siódma pieczęć , przez Ingmara Bergmana , gdzie rycerz oferuje partię szachów na śmierć, chcąc opóźnić fatalny termin; Szachiści — Satyajit Ray ; czy jako wsparcie dla fabuły, jak thriller Twarzą w Twarz Carla Shenkla. W 2013 roku krótkometrażowy film „ Witamy w doświadczeniu Alaina Deneuville” przedstawia dwie młode kobiety grające w szachy, które powtarzają, cios za cios, słynną nieśmiertelną partię graną przez Adolfa Andersena i Lionela Kieseritzky'ego na21 czerwca 1851.
Niektóre powieści cytowany powyżej zostały również dostosowane do filmów, takich jak La Défense Loujine , przez Marleen Gorris i Joueuse , przez Caroline BOTTARO , którego scenariusz został zainspirowany The szachisty , transponowane na Korsyce z Sandrine Bonnaire .
Są też filmy animowane z udziałem szachów, takie jak Geri's Game , animowany film krótkometrażowy wyprodukowany i wyreżyserowany przez studio Pixar .
Inne filmy są związane z szachami, na przykład The Legend of Zatoichi: Podróż do piekła przez Kenji Misumi , The Chess Board męki przez Wolfganga Petersena , odtwarzanie jego życie przez Gilles Carle .
W filmach możemy też zauważyć wiele wystąpień partii szachów, gdzie jej obecność nie jest dramatyczną sprężyną, ale raczej porządkiem symbolu. Tak więc w From Russia with love złoczyńca jest geniuszem szachowym i strategicznym i pracuje dla SPECTERA przeciwko Jamesowi Bondowi . W K autorstwa Alexandre'a Arcady dwóch głównych bohaterów łączy zamiłowanie do szachów.
Grę w szachy jako symbol ludzkiej inteligencji powtórzono w Blade Runner , autorstwa Ridleya Scotta , gdzie replikator stawia swojego twórcę szach-mata, a w 2001 roku w Odysei Kosmicznej , autorstwa Stanleya Kubricka , wielkiego fana szachów, gdzie superkomputer CARL ( HAL 9000 ) pokonuje astronautę Davida Bowmana.
W Harry Potter i kamień filozoficzny , przez Chrisa Columbusa , Ronald Weasley gra czarodziejów szachy z Harrym , z magicznie animowanych kawałki, następnie musi prowadzić grę w szachy z kawałków naturalnej wielkości, jednej z prób. Do twarzy przed uzyskaniem dostępu do Filozoficzny Kamień .
Magneto i profesor Charles-Xavier , główni antagoniści sagi X-Men , regularnie mierzą się ze sobą w szachy. Dzieje się tak zwłaszcza w X-Men 2 , gdzie dwie postacie bawią się w celi Magneto. Film X-Men: The Final Stand kończy się partią szachów, w którą Magneto gra samotnie.
W Afera Thomasa Crowna , przez Norman Jewison , podejrzany i kto go zmierzyć i łodygi uwieść siebie podczas gry. Postać grana przez Faye Dunaway sprawia, że postać grana przez Steve'a McQueena traci środki, prowokując go różnymi ospałymi gestami i pozami.
Na koniec należy wspomnieć o wieczorze dla gości Marcela Carne'a ; Rewolwer , przez Guy Ritchie ; Co działa przez Woody Allena , gdzie główny bohater, obdarzony i mizantropijny intelektualnej , porzuca pracę jako nauczyciel fizyki uczyć szachów.
W Sherlock Holmes: The Game of Shadows Guya Ritchiego kilkakrotnie znajdujemy motyw czarno-białej szachownicy, ilustrujący intelektualną walkę Sherlocka Holmesa z profesorem Moriarty. Co więcej, punkt kulminacyjny prowadzi do gry w szachy między dwoma postaciami.
W październiku 2020, mini-seria dostosowany od Walter Tevis' powieści , gra pani jest wydany na Netflix . Kilka tygodni później staje się najchętniej oglądaną serią platformy, dając świetną widoczność partii szachów na świecie. Specjaliści z branży zauważają eksplozję sprzedaży szachownic po emisji serialu.
Balet Checkmate ( mat ) został napisany przez brytyjskiego kompozytora Arthura Blissa w 1937 roku i kierował figurami szachowymi aż do ostatecznego ataku czarnego króla.
Swoim obrazem Chess Piece (1944) Amerykanin John Cage łączy malarstwo, muzykę i szachy, ponieważ jest to partytura namalowana na przedstawieniu szachownicy.
Album E2-E4 (1984) niemieckiego muzyka Manuela Göttschinga zapożycza swój tytuł od otwarcia pionka króla.
Musical Chess ( 1986 ), do muzyki Björn Ulvaeus i Benny Andersson (dawne ABBA members ) i tekstami Tim Rice , znajduje się trójkąt miłosny pomiędzy dwoma uczestnikami w świecie szachowym mistrzostwach i kobiety, która próbuje uwieść jednego i zakochuje z drugim.
Niektóre szachownice i niektóre figury to prawdziwe dzieła sztuki. Wśród najbardziej znanych należą: szachownicy Karola (który pochodzi z końca XI -tego wieku), przy czym dane Lewisa (datowany na XII th wieku ), to Exchequer Saint Louis (z końca XV th century) czy Salvador Dali Szachownica (stworzona w hołdzie jego przyjacielowi Marcelowi Duchampowi , wielkiemu miłośnikowi szachów).
Inne prace starają się reinterpretować szachownice, aby nadać im nowe znaczenie, takie jak Horses Running Endless autorstwa Gabriela Orozco , szachownica 16x16, na której umieszcza się tylko jeźdźców.
Miasto Marostica , Włoszech , organizuje gry w szachy na placu publicznym, z żywymi kostiumach znaków działające jak kawałki. Ten zwyczaj datuje się na 1454 rok . Dwaj panowie, Rinaldo d'Angarano i Vieri da Vallonara, zakochali się w Lionorze, córce Pana Marostiki. Chcieli zmierzyć się w pojedynku. Ale spokojny władca zaproponował im, aby zamiast tego zmierzyli się ze sobą w grze w szachy. Za szachownicę służył publiczny plac wyłożony na przemian czarnymi i bistrowymi kamieniami. Zwycięzca poślubi piękną Lionorę; przegrany, jego młodsza siostra. Spektakl odbywa się we wrześniu w latach parzystych z 550 statystami . Z tej okazji szachownicę pokrywamy kwadratami materiału.
Książka, z której zaczerpnięto te odniesienia: Nicolas Giffard i Alain Biénabe , The Chess Guide: Complete Treaty , Books ,30 marca 1993, 1591 s. ( ISBN 978-2-221-05913-5 ).