Zespół promieniowanie ostre lub zespół promieniowanie ostra (AIS) (lub gorączka promieniowanie , lub wcześniej, choroba popromienna ) odnosi się do zestawu potencjalnie śmiertelnych objawów , które są wynikiem ekspozycji jednorazowej tkanek biologicznych danego pacjenta. Ważną częścią ciała w wysokiej dawce od promieniowania jonizującego ( promieni rentgenowskich , alfa , beta lub gamma lub neutronów strumienia ).
Naturalne źródła promieniowania nie są wystarczająco silne, aby wywołać syndrom, więc najczęściej wynika on z działalności człowieka: poważnej awarii jądrowej w laboratorium lub elektrowni jądrowej ( na przykład awarii krytycznej ), narażenia na silne źródło promieniotwórcze (medyczne lub źródło oprzyrządowania), wybuch atomowy (bombardowanie, próby jądrowe) lub inne zanieczyszczenie jądrowe.
Zwykle objawia się nie śmiertelną fazą prodromalną w ciągu kilku minut lub godzin po napromieniowaniu. Trwa od kilku godzin do kilku dni i najczęściej objawia się następującymi objawami: biegunka , nudności , wymioty , anoreksja (brak apetytu), rumień (zaczerwienienie skóry ). Następuje okres utajenia, znany jako faza kroczącego ducha , pozornego powrotu do zdrowia, tym krótszy, im napromieniowanie było silne; trwa od kilku godzin do kilku tygodni. Wreszcie, ostrej fazie potencjalnie śmiertelne występuje, objawia się szerokim spektrum możliwych objawami, z których najczęściej połączonych z układu krwiotwórczego ( krwi komórek produkcji ), przewodu pokarmowego , skóry , układu oddechowego i / lub zaburzeń naczyniowo-mózgowych..
Jeśli skutki chronicznego napromieniania zaczęły być znane wśród pionierów radioaktywności ( np. Marie Curie ) i niektórych pracowników nuklearnych (sowiecki program jądrowy), to dopiero podczas bombardowań atomowych w Hiroszimie i Nagasaki skutki ostrego napromieniowania były widoczne odkryto: ostry zespół napromieniowania był bezpośrednio odpowiedzialny za 5 do 15% zgonów, tj. około 7 000 zgonów z łącznej liczby około 70 000 (głównie z powodu oparzeń i wstrząsów spowodowanych wybuchem). Tragedia hibakuszy („ofiar zamachów bombowych”) szybko stała się znana opinii publicznej i była przedmiotem badań medycznych.
Następnie kilka wypadków jądrowych i radiologicznych spowodowało ofiary: wypadek krytyczny podczas eksperymentów ( najbardziej znany przypadek Louisa Slotina ) lub w reaktorach jądrowych ( katastrofa w Czarnobylu ); opad z próby jądrowej Castle Bravo z programu amerykańskiego; przypadkowe narażenie na promieniotwórcze źródła sterylizacji , radioterapii lub wytwarzania ciepła .
W przypadku Czarnobyla , według dokumentów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, liczba zgonów z powodu ostrego zespołu popromiennego wyniosłaby około 28.
Obrona w obliczu poważnego zagrożenia nuklearnego skłoniła do badań nad zapobieganiem i leczeniem chorób.
Później opracowano do bomby neutronów przeznaczonych do renderowania personel natychmiast nadaje się do zwalczania przez napromieniowanie ostrego i bomby soli (o dużym opad ) do lądowania zanieczyścić jako obszar zaprzeczenia techniki (strefa ban).
Pomiar wpływu narażenia na promieniowanie uwzględnia trzy główne czynniki: energię zdeponowaną w tkance przez promieniowanie, względny wpływ rodzaju promieniowania, względną wrażliwość tkanki na promieniowanie jonizujące.
Stosowane są trzy główne wielkości:
Wielkości fizyczne mierzące wpływ narażenia (ekwiwalent dawki i ekwiwalent dawki skutecznej) są tradycyjnie definiowane w celu opisania skutków stochastycznych przewlekłego napromieniania, to znaczy w celu przewidzenia prawdopodobieństwa wystąpienia chorób wywołanych, takich jak białaczka , rak lub powikłania sercowo-naczyniowe .
Czynniki korygujące w , określone przez Międzynarodową Komisję Ochrony Radiologicznej, nie zostały jednak doprecyzowane w celu opisania skutków ostrego napromieniowania, które jest przedmiotem tego artykułu. W szczególności, względne wydajności biologiczne różnych rodzajów promieniowania mają tendencję do zbliżania się do wysokich dawek: jeśli ryzyko stochastyczne słabego napromieniowania (<0,1 Gy) przez neutrony wymaga współczynnika korekcji w R = 5–20, współczynnik ten wynosi 1,5 dla pojedyncza dawka większa niż 5 Gy – więcej jednak dla dawek podzielonych. Rysunek obok pokazuje stopień zniszczenia komórek, główną przyczynę zespołu (patrz sekcja poniżej), jako funkcję dawki promieniowania dla neutronów i promieni rentgenowskich . Przy wysokich dawkach różnica wynosi tylko 1,5 do 2,6 między dwoma rodzajami promieniowania w porównaniu z ponad 5 w przypadku niskich dawek; na rysunku obok odpowiada różnicy między krzywymi dla X i neutronów. W praktyce istnieje duża niepewność co do względnej skuteczności biologicznej, dlatego w różnych badaniach zespołu ostrego narażenia na promieniowanie wykorzystuje się dawkę promieniowania , określając, w stosownych przypadkach, charakter promieniowania.
Gdy dawka jest podawana powoli lub w sposób ułamkowy, jej efekt jest słabszy: komórkowe mechanizmy samonaprawcze mają czas na działanie. Na przykład podczas wypadku jądrowego w Goiânia w Brazylii ( 1987 ) osoba, która zgłosiła źródło cezu w swoim domu, przeżyła dawkę 7 Gy, podczas gdy jego żona zmarła z powodu narażenia na 5,7 Gy: jednym z czynników jest to, że kobieta, który pozostał w domu, był napromieniany w sposób ciągły, podczas gdy mężczyzna otrzymał podzieloną dawkę.
DNA jest jednym z najbardziej wrażliwych cząsteczkami komórki na promieniowanie jonizujące . Mechanizmy naprawcze naprawiają większość uszkodzeń ( pęknięcia chromosomów ), gdy dawka jest podawana powoli lub w porcjach, ale dawka 2 Gy lub więcej otrzymana szybko wystarcza do zabicia dzielącej się komórki ; z drugiej strony dojrzałe komórki są mniej wrażliwe. Drugim zauważalnym efektem jest zahamowanie mitozy (patrz rysunek obok), której czas trwania zależy od intensywności napromieniania.
Wpływ na tkanki objawia się w kolejnych dniach lub tygodniach: depopulacja komórek, atrofia i degradacja funkcji tkanek. Poprzez ingerencję w mitozę najszybciej regenerują się tkanki: skóra (podstawowa warstwa naskórka , próg: ~6 Gy), szpik kostny i narządy limfatyczne (próg: ~2 Gy), jelita (wyściółka nabłonkowa , próg: 10 Gy ), gonady ( spermatogonia , próg: ~ 0,15 Gy , oocyty , próg: ~ 1,5–2 Gy ), soczewka ( nabłonek przedni , próg: ~ 1–3 Sv ), drogi oddechowe (próg: ~ 6– 10 Gy). Te zarodki są szczególnie promieniowrażliwych.
Uwaga: Inne skutki promieniowania jonizującego - mutacje genetyczne i zmiany chromosomowe - są długotrwałymi efektami stochastycznymi, które mogą wystąpić również przy niskich dawkach podczas przewlekłego napromieniania (zwłaszcza po spożyciu radionuklidów, które osiadłyby w organizmie); nie są przedmiotem tego artykułu.
Zespół jest deterministyczne i ma wpływ progowej : jest on systematycznie obserwowane powyżej pewnej dawki (więcej niż 2 Gy na całe ciało) i nie znajdują się poniżej pewnego poziomu (mniej niż 0, 5 Gy ). Napromienianie jest tym poważniejsze, gdy dana dawka jest podana szybko, ponieważ tkanki nie mają czasu na uruchomienie mechanizmów naprawy komórek.
Do wystąpienia zespołu dochodzi albo duża część ciała, albo jeden z następujących narządów : jelito , szpik kostny , płuca , mózg lub skóra . Z wyjątkiem chorób skóry i układu oddechowego, napromienianie musi być wewnętrzne, to znaczy dostarczane przez promieniowanie przenikliwe, takie jak promieniowanie rentgenowskie lub neutrony .
Uwaga: przewlekła ekspozycja na słabą lub umiarkowaną radioaktywność nie powoduje objawów krótko- lub średnioterminowych, ale zwiększa ryzyko powikłań długoterminowych, takich jak białaczka i nowotwory; te efekty stochastyczne ( probabilistyczne ) należy odróżnić od ostrego zespołu napromieniowania, który pojawia się szybko i pewnie powyżej pewnej dawki promieniowania (efekt deterministyczny). Ostra ekspozycja na niewielką część ciała (z wyjątkiem mózgu, płuc i rdzenia kręgowego) również nie powoduje ostrego zespołu popromiennego, ale potencjalnie śmiertelną dysfunkcję dotkniętych narządów w ciągu kilku tygodni lub miesięcy po incydencie. Te dwa efekty nie są tematem tego artykułu.
Przy bardzo wysokich dawkach (> 20–50 Gy) dochodzi do zajęcia układu nerwowego ; dezorientacja, ataksja (brak koordynacji ruchów dowolnych), majaczenie , śpiączka , drgawki , a następnie śmierć następuje kilka minut do kilku godzin po ekspozycji. Można zaobserwować kilkugodzinny okres częściowej regeneracji pojemności.
Przy niższych dawkach (1-20 Gy) zespół występuje w trzech fazach:
Występowanie fazy prodromalnej jest tym szybsze, im napromienianie jest silne; długość okresu utajenia zmniejsza się wraz z wielkością ekspozycji na promieniowanie.
dawka | 0,2 Gy/h | 1 Gy/h | 10 Gy/h | 100 Gy/h |
---|---|---|---|---|
minimalna opieka | 4,5 | 3,7 | 3,3 | 3,3 |
intensywna opieka | 6,4 | 5,8 | 5,3 | 5.2 |
+ czynniki wzrostu | 7,8 | 7,3 | 6,5 | 6,1 |
Na wewnętrznej napromieniowania Śmierć zazwyczaj następuje w ciągu dwóch miesięcy napromieniania od wewnętrznej zakażenia lub krwawieniem (1,5-10 Gy) lub z dysenteric- typu biegunki . Jest potwierdzona od 1,5 Gy (szybka ekspozycja, bez leczenia) i jest prawie pewna powyżej 10 Gy. W przypadku dawek pośrednich przeżycie zależy od intensywnej opieki. W przypadku napromieniania zewnętrznego, przez lekko penetrujące promieniowanie, skóra i drogi oddechowe mogą być szczególnie dotknięte; śmierć może następnie nastąpić po podaniu dużych dawek (> 8–10 Gy) w ciągu kilku tygodni lub miesięcy od narażenia.
W przypadku przeżycia często dochodzi do chorób układu krążenia , przewodu pokarmowego i układu oddechowego w kolejnych latach. Ostateczna bezpłodność samicy jest możliwa już od 2 Gy. Powszechna jest przejściowa niepłodność męska, także przy dawkach nie wywołujących objawów (od 0,15 Gy).
Osoby starsze i dzieci są szczególnie podatne na ostrą ekspozycję na promieniowanie.
Istnieje pięć głównych postaci tego zespołu:
Te różne formy mogą występować jednocześnie. W przypadku narażenia na eksplozję atomową lub w razie wypadku w elektrowni jądrowej ciało jest zwykle napromieniane w sposób jednolity, tak że rzadko obserwuje się postać płucną: we wspomnianych dawkach postacie krwiotwórcze i przyczyny żołądkowo-jelitowe śmierć przed rozwojem zaburzeń płucnych. Podczas incydentów laboratoryjnych (praca nad pobliskimi źródłami) lub podczas napromieniania promieniowaniem o niskiej penetracji (alfa lub beta, działająca na skórę i płuca w przypadku wdychania), ciało może być napromieniane niekonsekwentnie, faworyzując taką lub inną formę choroba popromienna.
dawka | 1 st - 2 nd dni | 1 st tydzień | 2 th tydzień | 3 th tydzień | 2 II - 3 rd miesięcy | 4 th - 8 th miesięcy | poza |
---|---|---|---|---|---|---|---|
> 20–50 Gy |
forma mózgowo- naczyniowa nudności , wymioty , biegunka , ból głowy , majaczenie , ataksja , śpiączka , drgawki nieunikniona śmierć |
||||||
> 6–10 Gy |
faza prodromalna nudności , wymioty , ból głowy , zmęczenie , rumień , anoreksja |
forma żołądkowo-jelitowa nudności , wymioty , biegunka , gorączka , rumień , wyczerpanie nieunikniona śmierć |
|||||
> 6–9 Gy | okres utajenia |
postać płucna kaszel , duszność , gorączka , ból w klatce piersiowej , niewydolność oddechowa możliwa śmierć |
|||||
> 4–7 Gy |
postać skórna rumień , łysienie , łuszczenie , martwica , owrzodzenie możliwe śmierć |
owrzodzenie (> 10–20 Sv) | |||||
> 1–2 Gy |
postać krwiotwórcza astenia , anoreksja , gorączka , krwotoki możliwa śmierć |
sercowo-naczyniowego, zaburzeń żołądkowo-jelitowych zaburzeń układu oddechowego sterylności (> 2-5 Sv) zaćmy (> 2 sv) nowotwory ? białaczka ? choroby dziedziczne ? |
|||||
<1–2 Gy |
brak objawów przemijające zmniejszenie liczby krwinek czerwonych , zwiększone prawdopodobieństwo infekcji , przejściowa oligospermia lub azoospermia |
Zespół krwiotwórczy jest związany z częściowym lub całkowitym zniszczeniem komórek krwiotwórczych w szpiku kostnym oraz limfocytów obwodowych.
W ciągu kilku godzin od ekspozycji spadek liczby limfocytów zwiększa ryzyko infekcji. Szybkość i zakres spadku zliczania wskazują na otrzymaną dawkę i umożliwiają diagnozę ciężkości napromieniowania przy braku pomiaru dozymetrycznego , tak jak w przypadku ludności cywilnej.
Niedobór układu krwiotwórczego skutkuje spadkiem poziomu granulocytów ( immunosupresja ) i płytek krwi (wada krzepnięcia ) w ciągu kilku tygodni . Może to prowadzić do śmiertelnej infekcji lub wewnętrznego krwawienia.
Hematopoetyczna postać ostrego zespołu popromiennego to taka, która powoduje śmierć przy najniższych dawkach, zwykle od 1,5 do 10 Gy (napromienianie szybkie). Śmierć zwykle następuje, jeśli nastąpi, w ciągu dwóch miesięcy od napromieniowania. W przypadku silnego napromieniowania (około 5 Gy na całe ciało) szpik ulega całkowitemu zniszczeniu; przeżycie jest wtedy możliwe tylko po przeszczepie. W przypadku nierównomiernego napromieniania przeżywające komórki krwiotwórcze umożliwiają ponowne zasiedlenie szpiku; przeżycie jest wtedy możliwe bez przeszczepu.
W zależności od szybkości narażenia i rodzaju leczenia osiąga się śmiertelność 50% dla dawki od 3 do 6 Gy (patrz rysunki powyżej).
Forma mózgowo-naczyniowa na ogół objawia się przy dawkach powyżej 50 Gy, ale objawy mogą pojawić się już od 20 Gy. Charakteryzuje się następującymi objawami w fazie prodromalnej (najwyżej kilka minut po napromieniowaniu): skrajne pobudzenie, apatia , ataksja , dezorientacja, zaburzenia równowagi, wymioty , biegunka , utrata przytomności . W okresie utajenia trwającym co najwyżej kilka godzin lub nawet nieobecnym pacjent częściowo odzyskuje swoje zdolności. Faza objawowa objawia się drgawkami , po których następuje śpiączka . Tabela ciężką pokarmowego aktualizującego biegunki często wiąże.
Śmierć, zwykle w ciągu trzech dni, jest najczęściej spowodowana załamaniem mózgowego przepływu krwi połączonego ze zwiększonym ciśnieniem w czaszce (obraz ostrego nadciśnienia śródczaszkowego) ( obrzęk mózgu , zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych , zapalenie mózgu ).
dawka | 0,2 Gy/h | 1 Gy/h | 10 Gy/h | 100 Gy/h |
---|---|---|---|---|
minimalna opieka | 18,7 | 15,4 | 11.2 | 9,7 |
intensywna opieka | 17,5 | 15,0 | 12,1 | 11,3 |
+ czynnik wzrostu | 25,3 | 22,2 | 15,1 | 12,0 |
Zespół żołądkowo-jelitowy występuje przy dużych dawkach, zwykle powyżej 8 Gy, i zwykle kończy się śmiercią w ciągu dwóch tygodni. Objawia się w ciągu jednego do dwóch tygodni po ekspozycji z objawami podobnymi do objawów piorunującej czerwonki : ciężką biegunką i odwodnieniem .
Spowodowane jest to degeneracją nabłonka części jelita cienkiego związanej z niszczeniem komórek macierzystych, na jego powierzchni. 50% śmiertelność występuje dla dawek od 9 do 12 Gy (szybkie napromienianie w ciągu kilku minut) w zależności od jakości opieki medycznej.
przepływ (Gy/h) | dawka (Gy) |
---|---|
100,0 | 9,6 |
10,0 | 12.2 |
1,0 | 23,4 |
0,2 | 38,1 |
Postać płucna występuje w dużych dawkach, rzędu 6–10 Gy (napromienianie szybkie) lub więcej (napromienianie powolne lub frakcyjne), przy czym równomierne napromienianie organizmu promieniowaniem penetrującym zwykle powoduje śmierć (hematopoetyczną i żołądkowo-jelitową) przed wystąpieniem objawów ze strony płuc rozwijać. Może jednak wystąpić przy braku zespołów krwiotwórczych i żołądkowo-jelitowych w przypadku napromieniania promieniowaniem o niskiej penetracji ( alfa lub beta ).
Dawka 9,6 Gy podana w ciągu kilku minut jest śmiertelna w 50% przypadków; przy powolnym napromienianiu w ciągu dnia dawka śmiertelna wzrasta do 23 Gy .
Faza ostra pojawia się w ciągu kilku miesięcy od narażenia, a nawet w kolejnych dniach w przypadku masowego napromieniania. W kolejnych latach obserwuje się znaczną zachorowalność u ocalałych.
występowanie | 10% | 50% | 90% |
---|---|---|---|
rumień | 4.0 | 14,0 | 20,0 |
łuszczenie | 14,0 | 20,0 | 26,0 |
martwica | 20,0 | 25,0 | 35,0 |
Forma skórna ma miejsce w obecności wysokich dawek, zazwyczaj > 4 Gy w czasie krótszym niż 24 godziny. Przejawia się głównie w fazie prodromalnej, kilka godzin po ekspozycji, przez przejściowy rumień (zaczerwienienie) i swędzenie, a podczas intensywnego naświetlania złuszczanie . Dotyczy to podstawowej warstwy naskórka. Po okresie utajenia te objawy pojawiają się ponownie dwa do czterech tygodni później dodatkowej łysienia i złuszczanie się , w przypadku dużej dawki (10-20 Sv) owrzodzenia i martwicy następnie zwłóknienia ze skóry i układu. Spodem naczynia.
Zespół skórny może wystąpić w przypadku braku innych form ostrego promieniowania w wyniku narażenia na promieniowanie o niskiej penetracji, takie jak promienie beta. Tak więc klasyfikacja postaci skórnej w zespole ostrej ekspozycji na promieniowanie jest kontrowersyjna; niektórzy postrzegają to jako wyraźną sympatię. Jednak doświadczenie wskazuje, że zmiany skórne komplikują leczenie ostrego zespołu popromiennego, w szczególności prawdopodobne jest, że utrata życia w czarnobylskich „ likwidatorach ” byłaby mniejsza w przypadku braku objawów skórnych.
Inne powikłania po ostrym napromienianiu nie są formalnie częścią zespołu ostrego popromiennego, ale są bezpośrednią konsekwencją narażenia na promieniowanie. Efekty te są deterministyczne lub pojawiają się z dużym prawdopodobieństwem.
SterylnośćSterylność stały dotyk kobiecy 60% pacjentów narażonych na 2,5-5 Gy (w tym 100% w ciągu 40 lat) i 100% od 8 Gy. Efekty u niektórych kobiet ponad 40 lat znajdują się wkrótce 1,5 Gy.
Przejściową azoospermię (stąd bezpłodność) mężczyzn zaobserwowano u 100% mężczyzn poddanych działaniu 0,3-0,5 Gy w okresie od 4 do 12 miesięcy po napromienianiu z całkowitym wyzdrowieniem w ciągu dwóch lat; Oligozoospermia można zaobserwować 0,1 Gy. za 2-3 Gy azoospermia zaobserwowano z pierwszych dwóch miesięcy, po ekspozycji i trwa co najmniej 3 lat. Poświadczona jest trwała sterylność dla dawek od 5 do 15 Gy na gonadach.
ZaćmaZaćma dotyka 10% pacjentów narażonych na 2 Gy, 50% do 5 Gy i 90% do 10 Gy.
Wpływ na zarodekPłody są szczególnie wrażliwe na promieniowanie; związane z tym ryzyko to poronienie oraz teratogeneza : małogłowie , upośledzenie umysłowe , wady rozwojowe , opóźnienie wzrostu. Efekty te były badane w hibakusha . Ekspozycja na 1,4 Gy - dawkę powodującą łagodny zespół u dorosłych - od 8 do 15 tygodnia zarodka powoduje następnie 75 ± 20% (przedział ufności: 90%) ciężkiego upośledzenia umysłowego ; odsetek ten spada do 37 ± 15% dla płodu w wieku od 16 do 25 tygodni. Nie obserwuje się znaczącego wpływu na iloraz inteligencji dla wieku ciążowego powyżej 26 tygodni lub poniżej 8, a także dla dawek mniejszych niż 0,1 Gy; dla dawki od 0,1 do 0,5 Gy średnie upośledzenie, łącznie dla wszystkich grup wiekowych, wynosi 8 ± 6 (przedział ufności: 95%) punktów IQ. Opóźnienie wzrostu obserwuje się u osobników narażonych na więcej niż 1 Gy, jest ono rzędu 10 cm .
Obserwuje się również długoterminowe efekty stochastyczne : choroby serca, układu oddechowego i trawiennego. Ryzyko śmiertelności wzrasta do 14% na siwert w ciągu 30 lat po ekspozycji na promieniowanie z progiem 0,5 Sv.
Zapobieganie objawom obejmuje środki ochrony przed promieniowaniem .
W eksperymentach i manipulacjach materiałem rozszczepialnym ścisłe przestrzeganie protokołu pozwala uniknąć mimowolnego zgromadzenia masy krytycznej prowadzącej do wypadku krytycznego , jak miało to miejsce w przypadku zaniedbania w Tokaimura w Japonii ( 1999 ).
W przypadku incydentu należy unikać napromieniania lub zminimalizować czas ekspozycji, a tym samym otrzymaną dawkę; monitorowanie mocy dawki promieniotwórczej w wrażliwych instalacjach jest niezbędne, aby personel unikał udania się na miejsce zdarzenia i/lub jak najszybciej szukał schronienia. Niezastosowanie się do takiego środka bezpieczeństwa spowodowało śmierć operatora w Soreq w Izraelu ( 1986 ), który chciał wizualnie zweryfikować sprzeczny sygnał wyzwolonego alarmu i systemu bezpieczeństwa wskazującego na źródło prawidłowo zawartego radioaktywnego źródła.
Wreszcie źródła promieniotwórcze muszą być ściśle monitorowane i ograniczane poza okresami użytkowania. Kilka śmiertelnych przypadków napromieniowania miało miejsce z powodu wadliwego systemu ochrony źródła w sterylizatorniach, wśród ostatnich w Soreq w Izraelu (1986) iw Niasvij na Białorusi ( 1991 ). Należy również zadbać o to, aby nie trafiły one w ręce niedoinformowanej opinii publicznej, jak miało to miejsce w wielu przypadkach podczas kradzieży lub utraty radioaktywnych izotopów w instalacjach cywilnych lub wojskowych. . Najnowszy przypadek w Gruzji ( +2.001 - 2002 ) jest kradzież Radioizotopowy generator termoelektryczny źródeł przez pracownika: siedem osób zostało napromieniowane.
Międzynarodowa Komisja Ochrony Radiologicznej wydaje zalecenia dotyczące ochrony przed promieniowaniem. Są one na ogół uwzględniane w ustawodawstwie krajowym.
Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej jest stowarzyszeniem związany z ONZ , która ma na celu promowanie pokojowego wykorzystania energii jądrowej oraz ograniczyć rozwój jej zastosowań wojskowych. Wydaje raporty o każdym wypadku jądrowym lub radiologicznym, aby wyciągnąć konsekwencje w zakresie bezpieczeństwa i ochrony ludności .
częstotliwość | czas trwania przed wymiotami | |
---|---|---|
<4 godz | > 4 godz | |
25% | 2,5 | 0,5 |
50% | 3,6 | 0,9 |
75% | 6,0 | 1,7 |
Oszacowanie otrzymanej dawki jest konieczne, aby poznać niezbędną opiekę; personel wrażliwych instalacji musi nosić w tym celu dozymetr . W przypadku braku pomiaru obecność, szybkość wystąpienia i nasilenie objawów prodromalnych, a także liczba limfocytów w ciągu dwóch dni od napromieniania pozwalają na ilościowe określenie nasilenia ekspozycji.
Pomiar ekspozycji na promienie gammaNa potrzeby bezpieczeństwa cywilnego opracowano narzędzia szybkiej diagnostyki , aby móc szybko sortować ludzi. Przeznaczone są do wypadków o dużej skali, na wypadek gdyby niemożliwe okazało się szybkie dokładne zbadanie wszystkich dotkniętych nimi osób. Średni czas t (w godzinach) między jednorazową ekspozycją na promieniowanie gamma a pierwszymi wymiotami jest związany z dawką otrzymaną D (w szarościach ) przez prawo potęgowe :
t = (4,47 ± 0,16) D (−0,57 ± 0,04)Uproszczonym kryterium jest obecność wymiotów w ciągu czterech godzin od narażenia: trzy czwarte osób „dodatnich” otrzymało więcej niż 2,5 Gy, co oznacza umiarkowane do wysokiego ryzyko życia; muszą być niezwłocznie sprawdzane i sprawdzane. Pacjenci „ujemni” otrzymywali dawkę mniejszą niż 1,7 Gy (co oznacza niskie ryzyko życia) w 75% przypadków i mogą czekać kilka dni na ponowne badanie (patrz tabela obok).
stężenie limfocytów (mm- 3 ) | dawka (Gy) |
---|---|
2500 | <1 |
1700–2500 | 1–5 |
1200–1700 | 5–9 |
<1000 | > 10 |
Badanie krwi wykonane w ciągu 8 do 48 godzin po ekspozycji umożliwia ustalenie odstępu między otrzymaną dawką: liczba limfocytów zmniejsza się zgodnie z prawem wykładniczym , którego czas pół-atenuacji jest skorelowany z nasileniem napromieniowania. Limfopenia 1500 mm -3 lub mniej w ciągu 48 godzin po narażeniu wskazujący ekspozycji średniej dawce 3,1 Gy. Tacy pacjenci wymagają pomocy medycznej. Liczba limfocytów w ciągu 8 do 12 godzin pozwala na dokładniejszą diagnozę (patrz tabela obok).
Istnieją różne sposoby określania dawki za pomocą badań biologicznych, jednak metody te są albo drogie i pracochłonne, albo badane. Pomiar anomalii chromosomowych jest kosztowny w pieniądzach i pracy; dozymetria poprzez pomiar apoptozy limfocytów jest nadal eksperymentalna. Przewiduje się pomiar poziomu wolnych rodników lub specyficznych markerów biochemicznych .
Pomiar ekspozycji na neutronyPomiar radioaktywności indukowanej u ofiar napromieniania umożliwia oszacowanie otrzymanej dawki. Jeśli M jest masą osobnika w kilogramach , K jest liczbą uderzeń na minutę licznika Geigera przyłożonego do żołądka badanego, dawka promieniowania D w kolorze szarym jest wyrażona wzorem:
D = 100 × 1,1 K / MZależność jest kalibrowana dla promieniowania neutronów i/lub fotonów gamma.
Pomiar poziomu fosforu 32 we włosach lub sodu 24 we krwi pozwala oszacować dawkę otrzymanych neutronów.
Nie ma udowodnionego leczenia skutków napromieniania (przyczyn objawów), ale leczenie objawowe może zmniejszyć śmiertelność podczas regeneracji tkanki lub przeszczepu.
W ostatnich latach znacznie poprawiła się wiedza na temat patofizjologii przypadkowego napromieniania. W ten sposób przeszliśmy od klasycznego paradygmatu niewydolności wywołanej promieniowaniem pojedynczego narządu docelowego (szpiku kostnego, układu pokarmowego lub ośrodkowego układu nerwowego) do koncepcji niewydolności wielonarządowej obejmującej 3 poprzednie układy, a także skórę, płuca. , wątroba i nerki. Ta zmiana paradygmatu ma bardzo poważne konsekwencje. Postępowanie medyczne staje się bardziej złożone, napromieniany pacjent nie musi już być pod opieką tylko hematologów, ale multidyscyplinarnego zespołu skupiającego główne specjalizacje medycyny, od pierwszego zdarzenia. W efekcie zmienia się cała strategia terapeutyczna, która ma zostać wdrożona.
Międzynarodowe porozumienie w sprawie traktowania przypadkowego napromieniowania jest wydany na początku XXI -go wieku, przynajmniej na poziomie europejskim. Nowa koncepcja patofizjologiczna niewydolności wielonarządowej zakłada, że przeszczep szpiku nie powinien być wykonywany w trybie pilnym, jak to często bywało w przeszłości, ale systematycznie odkładany na 2–3 tygodnie po wypadku, w oczekiwaniu na weryfikację ostatecznego i nieodwracalny charakter wywołanego promieniowaniem uszkodzenia szpiku kostnego oraz przy braku klinicznych objawów pojawienia się niewydolności wielonarządowej. Jeśli ekspozycja jest niejednorodna, przeszczep szpiku jest z natury przeciwwskazany i konieczne jest uciekanie się do stymulacji czynnikami wzrostu szpiku obecnymi w mniej napromieniowanych obszarach.
UtrzymanyLeczenie urazów (oparzeń, urazów) ma pierwszeństwo przed napromienianiem. W przypadku kontaktu, spożycie pierwiastków promieniotwórczych należy odkazić .
W razie wypadku z udziałem ludności cywilnej, psychologicznej obserwacji jest konieczne, a niektórzy ludzie się objawy charakterystyczne dla zespołu promieniowania ostre bez uprzedniej ekspozycji, wykorzystując efekt nocebo które zaobserwowano w prawie 5000 ludzi w czasie wypadku. Studium Goiânia w Brazylia , 1987 .
Wymioty można leczyć lekami przeciwwymiotnymi, takimi jak blokery receptora serotoninowego .
Hospitalizacja jest na ogół konieczna tylko w przypadku dawki większej niż 2 Gy, ryzyko infekcji wymaga umieszczenia w sterylnym środowisku. W innych przypadkach opiekę można zapewnić w domu. Leczenie zespołu krwiotwórczego obejmuje profilaktykę i leczenie zakażeń antybiotykami , lekami przeciwwirusowymi i przeciwgrzybiczymi . Krwi i płytek krwi zmniejsza ryzyko krwawienia i do walki limfopenii .
Stymulacja hematopoezy za pomocą czynników wzrostu zwiększa szanse na przeżycie, cytokiny nie uzyskały aprobaty Agencji ds. Żywności i Leków dla przypadków napromieniania. Przeszczep od szpiku kostnego , ze swej strony, jest efektywność i ograniczone zastosowanie: do umiarkowanych dawkach komórki krwiotwórcze nie są zniszczone całkowicie i spontanicznie repopulate szpik w przypadku przeżycia, a pozytywny wpływ przeszczepów jest tylko jasno ustalone z monozygous bliźniaka .
Badany lek przeznaczony do leczenia skutków ostrego napromieniowania, Neumune , jest wspólnie opracowywany przez przemysł farmaceutyczny i wojsko USA . Testowany na małpach uważa się, że zmniejsza małopłytkowość i anemię powstałą w wyniku narażenia na umiarkowane dawki i zwiększa szanse przeżycia po silnym napromieniowaniu.
Zespoły żołądkowo-jelitowe i mózgowo-naczynioweTe formy ostrego zespołu popromiennego prowadzą do pewnej śmierci. Pacjenci wymagają leczenia paliatywnego . Opieka objawowa może przedłużyć życie. Siły zbrojne skoncentrowały się na leczeniu objawowym w pierwszych godzinach wysokiego napromieniowania (20-50 Gy), aby umożliwić poszkodowanym oddziałom zdolność bojową przez ograniczony czas .
Ilość zgonów potwierdzone przez zespół ostrego promieniowania 180 w okresie od 1945 do 2004 out 600 zarejestrowanych wypadków radiologicznych HIBAKUSHA z Hiroshima i Nagasaki wykluczone.
Cztery główne udokumentowane przyczyny tego syndromu to narażenie na eksplozję jądrową lub jej opad , wypadek w reaktorze jądrowym , wypadek krytyczny podczas obchodzenia się z materiałem rozszczepialnym i narażenie na silne źródło promieniotwórcze .
Wybuch nuklearny jest niewątpliwie najbardziej znaną i popularyzowaną przyczyną syndromu ostrego napromieniowania, w szczególności za sprawą filmu Czarny deszcz, który opowiada o nieszczęściach hibakuszy po bombardowaniach atomowych Hiroszimy i Nagasaki ; amerykański atmosferyczne testy jądrowe spowodowane również przez przypadek syndromu:
Katastrofa w Czarnobylu w 1986 roku spopularyzował ryzyka reprezentowanego przez wypadki na reaktorach jądrowych . Wypadek na pokładzie sowieckiej łodzi podwodnej zyskał także sławę dzięki filmowi K-19: Pułapka głębinowa .
Dziewięć udokumentowanych wypadków skutkujących co najmniej jednym ostrym zespołem popromiennym to:
Przypadek fizyka Louisa Slotina , śmiertelnie napromieniowanego w 1946 roku podczas demonstracji naukowej w Los Alamos National Laboratory, zwrócił uwagę na ryzyko związane z obchodzeniem się z materiałem rozszczepialnym; jego historia jest fabularyzowana w The Masters of the Shadows . Tak jest również w przypadku wypadku Tokaimura ( Japonia ) w 1999 roku w cywilnej instalacji nuklearnej.
Żaden z krytycznych wypadków podczas obchodzenia się z produktami rozszczepialnymi nie spowodował ostrego zespołu popromiennego w społeczeństwie; tylko w jednym przypadku - Tokaimura w 1999 r. - ludność cywilna została poddana ponadstandardowej ekspozycji.
Lista krytycznych wypadków podczas obchodzenia się z materiałem, które spowodowały ostre napromieniowanie:
Mniej znana jest możliwość rozwoju syndromu po ekspozycji na silne źródło promieniotwórcze, dla którego liczne są zastosowania wojskowe, ale także cywilne: stabilna, zrównoważona i przenośna produkcja energii ( radioizotopowy generator termoelektryczny ), sterylizacja , opieka nad pacjentem nowotwory ( radioterapia ). W ciągu ostatnich dwudziestu lat, wraz ze wzrostem środków bezpieczeństwa cywilnego w obiektach jądrowych, jest główną przyczyną zespołu ostrego narażenia na promieniowanie.
Przypadkowe narażenie może wynikać z błędu ludzkiego lub nieprawidłowego działania w miejscu wykorzystującym radioźródło. Może to być również przypadkowe narażenie ludności cywilnej podczas utraty lub kradzieży takiego źródła: dziesięć z tych „strat” źródeł doprowadziło do ostrego zespołu popromiennego wśród ludności, z łącznie 23 zgonami w latach 1945 - 2000 .
Oto chronologiczna lista przypadków ostrego napromieniowania związanego ze źródłami promieniowania:
Dramat hibakuszy po bombardowaniach atomowych Hiroszimy i Nagasaki oraz groźba apokalipsy w czasie zimnej wojny były źródłem inspiracji dla powieściopisarzy i filmowców. Tak wiele dzieł literackich dotyczy ostrego napromieniowania, czy to w realistycznym, czy mocno fabularyzowanym świetle.
Najbardziej godne uwagi prace to: