Lepus europaeus • Zając brunatny
Lepus europaeus Zając europejski w Causse Méjean , Lozère , Francja .Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Subembr. | Kręgowce |
Klasa | Mammalia |
Podklasa | Theria |
Klasa infra | Eutheria |
Zamówienie | Lagomorpha |
Rodzina | Leporidae |
Uprzejmy | Ropa |
Gatunki | Lepus europaeus |
Rozkład geograficzny
LC : Najmniejsza troska
European Hare lub Brązowy Zając ( Lepus europaeus ) to gatunek zająca rodzimej Europie i zachodniej Azji . Został wprowadzony w Afryce , Ameryce Północnej , Ameryce Południowej i Oceanii . Jest ssakiem zaliczanym do zajęczaków z rodziny Leporidae . Jest to część „małej osiadłej fauny równiny” .
Zając europejski jest roślinożerny i żywi się głównie roślinami zielnymi , do których dodaje gałązki, pąki , korę i ziarna , zwłaszcza zimą. Jego naturalnymi drapieżnikami są duże ptaki drapieżne , psowate i kotowate . Jego długie i mocne kończyny pozwalają mu osiągnąć dużą prędkość ruchu, a tym samym uciec przed drapieżnikami. Samca nazywany jest „książką”, samica „hase”, a maluch „levraut”.
Zwykle nocny i nieśmiały, zając europejski zmienia swoje zachowanie na wiosnę , kiedy można go zobaczyć w biały dzień, goniącego się z towarzyszami po polach. To jest zachowanie godowe poprzedzające krycie. Podczas tego wiosennego szaleństwa zające czasami uderzają się przednimi łapami („czytanie”). Ale te „walki” są interpłciowe (między samcami a samicami), gdy samica nie jest dostępna do krycia. Samica gniazduje w zagłębieniu na powierzchni ziemi, a nie w norze . Mioty mogą składać się z trzech lub czterech młodych, a samica może mieć trzy mioty rocznie. Zając europejski może żyć do dwunastu lat. Sezon lęgowy trwa od stycznia do sierpnia .
Zając europejski jest umieszczony na liście najmniejszej troski przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, ponieważ jego populacja jest umiarkowanie liczna. Jednak populacje w Europie kontynentalnej zmniejszają się od lat sześćdziesiątych , przynajmniej częściowo z powodu modernizacji praktyk rolniczych . Na zająca poluje się w całej Europie od wieków i szacuje się, że każdego roku ubijanych jest ponad pięć milionów osobników. W Europie Zachodniej na zająca tradycyjnie poluje się przy użyciu watahy psów tropiących . Polowanie jest nielegalne w wielu krajach, ale mimo to jest nadal legalne we Francji. Zając od dawna jest symbolem płodności i reprodukcji w niektórych kulturach. W literaturze jego cechy fizyczne i zachowanie zainspirowały wielu autorów, takich jak Jean de la Fontaine , Lewis Caroll czy Arto Paasilinna .
Jest największym zajęczakiem w zachodniej Palearktyce. Mierzy 42-68 cm długości (głowa i tułów), z uszami od 8,5 do 12,9 cm i ogonem od 6,2 do 13,3 cm . Jego waga waha się od 2,5 kg do 6,4 kg . Sierść na grzbiecie jest ciemnopłowo-brązowa do ciemnoczerwono-brązowej z żółtawymi odcieniami, z zakrzywionymi włosami ochronnymi i białymi puszystymi włosami u nasady. Niższe boki, szyja i głowa są przeważnie jasnobrązowe z czerwonawymi lub winnymi refleksami. Brzuch kremowobiały. Uszy są jasnoszare z wyraźną trójkątną czarną plamą na czubku. Ogon jest czarny na górze i biały na dole. Zimą na głowie i nasadzie uszu jest więcej bieli, a biodra stają się szare.
Chociaż oba są spokrewnione z Leporidae, zając europejski jest bardzo charakterystycznym zwierzęciem i bardzo różni się od królika europejskiego, który może występować w jego środowisku. Wyróżnia się następującymi cechami:
Lokalnie można go pomylić z 5 innymi gatunkami zajęcy żyjących w zachodniej Palearktyce :
Nie ma dymorfizmu płciowego, a identyfikacja płci jest trudna nawet ze zwierzęciem w ręku. Ale zachowania umożliwiają rozróżnienie samców i samic w okresie lęgowym.
Młode rosną szybko, a od drugiego miesiąca życia trudno odróżnić roczne od dorosłych.
Średnia waga 2,5 kg osiągana jest w wieku 2,5 miesiąca, mniej więcej tyle, co drobna osoba dorosła.
W wieku 4 miesięcy młody zając zbliża się lub przekracza rozmiar i wagę przeciętnego dorosłego (do 4 kg ). Ani waga, ani rozmiar nie są zatem dobrymi kryteriami identyfikacji młodych roczników na wykresie łowieckim. Zając europejski żyje około 10 lat.
Żywi się głównie na zielonych częściach różnych roślin zielnych, a zwłaszcza na trawach, na naturalnych łąkach, terenach podmokłych, na polach (trawiaste zboża od jesieni do wiosny, np . pszenica ozima ) oraz w trawiastych ławeczkach na obrzeżach działek . Zjada również chwasty roślin uprawnych (te, które szybko rosną między ścierniskami po zbiorach w tym samym czasie, co odrost roślin uprawnych). Czasami zjada tylko najbardziej odżywcze części, takie jak młode pędy i pąki kwiatowe.
Zjada również owoce, nasiona i korzenie (zwłaszcza buraki) lub sadzonki drzew i krzewów, zwłaszcza w okresach opadów śniegu. Czasami zjada młode winorośle.
W porze suchej może opaść na rośliny uprawne bogate w wodę, takie jak pędy słonecznika czy szparagów . Poradzi sobie bez wody, wystarczą mu rosa i woda z roślin.
W grupie osoby dominujące mogą mieć uprzywilejowany dostęp do żywności.
Zające są bardzo towarzyskie, ale mają bardziej wyraźną hierarchię podczas karmienia i rozrodu.
Preferują pewne typy krajobrazów lub elementy krajobrazu, być może na terenach intensywnej gospodarki rolnej , i dlatego są tam raczej stadne , bez jakichkolwiek zachowań związanych z obroną terytorialną. Większość młodych ludzi nie rozchodzi się daleko, wybiera teren, który rzadko jest oddalony o więcej niż 2 km od miejsca urodzenia. Kilka „rozproszonych” osobników znajduje się do 9 km od miejsca ich urodzenia.
Ich zasięg domowy na ogół nie sięga 2 km 2 . Ale może różnić się od mniej niż 0,5 do ponad 4 km 2 w zależności od indywidualnych i zasobów żywności.
Zając jest raczej lucyfuge; to znaczy, że żyje głównie nocą, skąd odchodzi na żer, w grupach od 2 do 6 osobników (czasem do piętnastu). Dlatego może cierpieć z powodu ogólnej degradacji środowiska nocnego i zanieczyszczenia światłem , ale wydaje się, że nie zostało to jeszcze zbadane.
Zaloty jest zbiorowy. Samica w rui dąży do kojarzenia się z najbardziej wytrzymałymi i wytrwałymi samcami i dlatego rozpoczyna pościg na otwartym terenie, gdzie samce będą ją ścigać. Tylko mężczyzna (mężczyźni), którzy nie poddadzą się z powodu zmęczenia, szaleńczych pościgów będą mieli okazję do kopulacji.
Przyrodnicy mówią o „książkach”, aby opisać ówczesne walki między zajęcami. Wbrew powszechnemu przekonaniu w literaturze i świecie od wieków, czytanie nie jest zwykle praktykowane między mężczyznami, ale między kobietą a mężczyzną. To niezwykłe zachowanie jest przykładem walki międzypłciowej. Samiec w rui dąży do kojarzenia się z niewrażliwą samicą. W związku z tym ta ostatnia stara się odepchnąć samca do tyłu, wykonując silne pchnięcia przednimi łapami, zorientowanymi w kierunku głowy samca. Zwykle następuje seria pościgów, po których następują krótkie pojedynki, dopóki samiec nie zrezygnuje z pościgu.
Po rozmnożeniu i odchowie młodych drożdże szybko się rozpraszają.
Dojrzałości płciowej jest nabyty już jako 3 lub 4 miesiące. Rozmnażanie rozpoczyna się w grudniu, a narodziny mogą mieć miejsce od końca stycznia do początku października następnego roku.
Ciąża trwa tylko 41 dni. Dwa mioty mogą następować po sobie, a nawet nakładać się (w ciągu 37-38 dni), zjawisko znane jako superfotacja . Rzeczywiście, hase może ponownie zajść w ciążę, gdy jest już w ciąży i nadal nosi płód (płody) z poprzedniego zapłodnienia:
„Już w ciąży, samica zająca brunatnego (Lepus europaeus) może rozpocząć drugą ciążę. To „ powierzchowne ” zjawisko , podejrzewane od czasów Arystotelesa, zostało uwidocznione w Berlinie przez Kathleen Röllig dzięki ultrasonografii o wysokiej rozdzielczości: nowe zarodki rozwijają się w jajowodzie i migrują do macicy , już zajętej przez starsze płody . W ten sposób hase zwiększa swoje potomstwo [i jego szanse na sukces reprodukcyjny] o ponad 30% w każdym okresie lęgowym ”.
Dzięki temu samica może wydać 5 miotów rocznie w ciągu zaledwie 6 miesięcy (od ostatnich dni stycznia do początku października). Według danych ONCFS we Francji rocznie na jedną samicę hodowlaną rodzi się średnio 13 młodych, ale liczba ta może się znacznie różnić w pewnych kontekstach. Miot zawiera od 1 do 3 lewrautów i rzadko 4 lub 5 (średnio 2,6 na samicę we Francji). To mniej niż u królików lub innych porównywalnych zwierząt, ale te drożdże są wczesne. Urodzone pokryte gęstym futrem, są termoregulowane i dobrze zakamuflowane na ziemi. Odsadzone w 3 lub 5 tygodniu, szybko stają się w pełni autonomiczne.
Zając europejski pochodzi z zachodniej Eurazji , od zachodniej Francji po Ałtaj w Azji Środkowej i od północnego Bliskiego Wschodu po Finlandię. W Europie Zachodniej nie występuje na większości Półwyspu Iberyjskiego (gdzie zastępuje go zając iberyjski ). Pierwotnie był nieobecny na Wyspach Brytyjskich i Półwyspie Skandynawskim, ale został tam wprowadzony.
Został również wprowadzony do Ameryki Północnej w Stanach Zjednoczonych w stanie Nowy Jork w 1893 iw Kanadzie w prowincji Ontario w 1912 , ale także w Argentynie , Chile , Nowej Zelandii , Australii iw niektórych częściach Afryki .
Gatunek ten prawdopodobnie pochodzi z stepów euroazjatyckich . Rozprzestrzeniła się w Europie Zachodniej głównie dzięki wylesieniu dokonanemu przez człowieka od neolitu , co stworzyło sprzyjające mu środowiska otwarte (pola i pasterskie łąki). Lasy, które przed tym okresem pokrywały Europę, były dla niej niesprzyjające.
Jest specjalistą od otwartych i niezakłóconych środowisk z roślinnością zielną: zarówno suchych, jak i mokrych łąk oraz pól uprawnych. Jest jednak bardzo plastyczny i mało wymagający dla innych parametrów siedliska. Występuje na bagnach, rozległych suchych pastwiskach (causses), wrzosowiskach, zaroślach, polach uprawnych, sadach i winnicach, na stepach i na półpustynnych obszarach Azji Środkowej, ale także na polanach i obrzeżach lasów, a czasem w czystych lasach z trawiastą roślinnością na ziemi. Jednak stara się unikać obszarów w całości przeznaczonych na stały intensywny wypas, ponieważ bardzo niska struktura i jednolicie zielony kolor trawy na pastwiskach koszonych przez bydło lub owce przez cały rok nie są odpowiednie dla jej strategii mimetycznej (kolor sierści). ), zwłaszcza w okresie lęgowym (młode są bardzo podatne na drapieżniki), dlatego jest mniej liczna w rejonach bocage.
Jest to jeden z nielicznych gatunków, który potrafi przystosować się do obszarów intensywnego rolnictwa o całkowicie lub prawie otwartym krajobrazie, gdzie jest liczniejszy niż gdzie indziej (we Francji, we Flandrii, Artois, Pikardii, Szampanii, Beauce, Berry są m.in. regiony, w których występuje najliczniej). Występuje zwłaszcza tam, gdzie uprawia się zboża ozime, które zamiast gołej ziemi dostarczają jej wysokiej jakości zielnego pożywienia przez cały sezon, co sprzyja dużej gęstości zajęcy na km², ale także uprawom roślin. W przeciwnym razie jego bytowaniu sprzyja występowanie pasów trawiastych, trawiastych brzegów granic lub łąk pośrednich. Pomimo dużej tolerancji i wyraźnego preferowania dużych obszarów monokulturowych, nadmierna homogenizacja upraw na ogromnych obszarach oraz pewne zmiany w praktykach rolniczych mogą w niektórych przypadkach okazać się niekorzystne.
Zając jest gatunkiem bardzo pospolitym na europejskiej wsi i jednym z najbardziej poszukiwanych przez myśliwych drobnej zwierzyny. Od lat 60. do 80. doświadczył jednak gwałtownego spadku liczebności, następnie stabilizacji lub nawet dość silnego wzrostu w niektórych regionach, a miejscami dalszych spadków od lat 90. XX wieku. Istnieją jednak silne różnice regionalne w tych wahaniach, a przyczyny wydają się liczne i często słabo poznane, trudne do ustalenia priorytetów. Od czasu do czasu budzi to niepokój wśród ekologów, myśliwych i biologów. Ale obecnie nie możemy uznać tego gatunku za zagrożony, pozostaje lokalnie licznie, ale rzadki gdzie indziej i nadal pozostaje jedną z najczęściej upolowanych zwierzyny.
Drapieżnictwo , że pasożyty i choroby są czynniki kontroli populacji naturalne, z czasem niepokojące punktualny i lokalne oddziaływanie na ludzi, ale to nie wyjaśnia „silne” dodatkowej śmiertelności obserwowany od 1960 roku, a „n” prawdopodobnie nie mają wpływu na długo- termin trend populacji” . Podobnie złe zarządzanie polowaniami (zbyt dużo polowań) jest przyczyną regresji tylko lokalnie i tymczasowo, biorąc pod uwagę, że presja polowań jest lokalnie zróżnicowana.
Zając spadł w „spektakularny” sposób w wielu częściach Europy Zachodniej od lat 60., prawdopodobnie z wielu powodów. We Francji, według ONCFS , dynamika populacji tego gatunku jest niepokojąca. Obniża się od końca lat 90. „nie będąc w stanie zidentyfikować z całą pewnością przyczyn tego spadku” .
Wiele mówiono jako główne przyczyny scalania gruntów, cofania się łąk i terenów podmokłych, a także sztucznej i homogenizacji krajobrazów rolniczych, która pozbawiłaby zająca części swoich siedlisk. Jednak nic nie udowodniło, że takie czynniki miałyby wpływ na spadek populacji zajęcy. Wręcz przeciwnie, to w regionach o rozległych intensywnych monokulturach pozostaje znacznie liczniejszy niż gdzie indziej, na przykład w Beauce czy Artois. Ponieważ te krajobrazy intensywnego rolnictwa odpowiadają w rzeczywistości idealnym siedliskom dla tego bardzo wyspecjalizowanego gatunku o otwartym i jednorodnym środowisku i nadal udaje mu się tam znaleźć pożywienie. Dlatego naukowcy porzucają dziś ten trop. W zbyt dużych i jednorodnych monokulturach latem zielona żywność może przejściowo stać się niedoborem, ze względu na zniknięcie wielu chwastów z upraw i obrzeży przez stosowanie herbicydów, które zniszczyły część jej zasobów żywnościowych. Rzadko jednak zdarza się, aby monokultury osiągały tak ekstremalną jednorodność, że w tym sezonie nie mogą znaleźć pożywienia w pobliżu, ponieważ w razie potrzeby łatwo się poruszają. Ponadto wydaje się, że obecnie nie cierpi bezpośrednio z powodu pestycydów na tych obszarach (przynajmniej nie udało się tego wykazać, chociaż mogło to być istotną przyczyną w minionych dziesięcioleciach).
Jest to raczej specjalizacja w hodowli niektórych regionów, albo uogólnianie pastwisk, albo zastępowanie poletek zbożowych uprawami pastewnymi (zwłaszcza kukurydza, ale także sztuczne łąki koszone zbyt regularnie, co nie odpowiada temu. pas), co wyjaśnia spadek liczebności zajęcy w tych regionach (dotyczyłoby to na przykład Szwajcarii i Bretanii), podczas gdy krajobraz pozostaje tam bardziej zróżnicowany niż gdzie indziej. W innych regionach to porzucenie rolnictwa jest główną przyczyną jego zaniku, z powodu ponownego zalesiania (te regiony w rzeczywistości znów stają się bardziej naturalne) z obszarami rolniczymi, które stały się zbyt małe i odizolowane dla zająca.
W związku ze zmianami w krajobrazie rolniczym XX th Century, który widział wzmocnienie regionalnej specjalizacji w produkcji, dziś możemy powiedzieć, że najbardziej udanych ludzi w Europie zając teraz skupić się głównie na terenach, gdzie rolnictwo jest najbardziej intensywny, po prostu dlatego, że to to tam, gdzie utrzymują się otwarte krajobrazy z rozległymi, połączonymi ze sobą przestrzeniami uprawy zbóż, a nawet stają się powszechne, podczas gdy gdzie indziej jest to rzadsze. W tym siedlisku zająca można uznać za jeden z najbardziej tolerancyjnych gatunków na współczesne praktyki rolnicze, adaptację, którą udało się nabyć bardzo niewielu gatunkom (ekologia zająca sprawiła, że wcześniej przystosował się do tego medium). Dlatego właśnie na tych obszarach należy uwzględnić jego ochronę w praktykach rolniczych, od których jest uzależniona. Proste i niedrogie środki mogą go promować, zwłaszcza że nie jest uważany za potencjalnego szkodnika upraw w przeciwieństwie do królika europejskiego, a jego obecność jest, przeciwnie, wysoko ceniona jako zwierzyna łowna.
Dziś choroba jest główną przyczyną śmierci młodych jeleni, wyprzedzając drapieżniki, polowania, kłusownictwo i kolizje z pojazdami.
Choroby zająceZając europejski jest szczególnie zarażony:
Brak zróżnicowanych i wyspecjalizowanych drapieżników (często zależnych od zanikających struktur eko - krajobrazowych , takich jak obrzeża lasów , tereny podmokłe , żywopłoty , zagajniki , okonie , tereny o silnej naturalności ) mógłby sprzyjać rozprzestrzenianiu się i utrzymywaniu się jego chorób, drapieżnik naturalny, ogólnie spożywanie chorych zwierząt w pierwszej kolejności przy jednoczesnym ograniczeniu ryzyka epidemii.
Te gospodarstwa i warunki ich przeludnienie i brak naturalnej selekcji mogłoby być czasem dyspersyjne zmutowane wirusy. W 2010 r. na farmach wykryto wirusa krwotocznego wyraźnie różniącego się genetycznie od pozostałych, a następnie w niektórych populacjach dzikiego zająca, które zdziesiątkował na północy Francji. Zespoły oczne przypominające myksomatozę są również sporadycznie wykrywane u zajęcy (w 2010 r. nie było jeszcze wiadomo, czy jest to dokładnie ten sam wirus, który zaraża króliki).
Polowanie jest również przyczyną śmierci, zwłaszcza dla zwierząt w fazie tranzytowej do nowego terytorium.
Kłusownictwo jest również czasami (na przykład 60% stwierdzonych przypadków śmierci w sześćdziesięciu zajęcy następnie Radio-śledzenia przez 4 lata (od listopada 2005 do listopada 2009 roku), w centrum Polski, 13% zostało zabitych przez kłusowników, który jest dwa razy śmiertelność na drogach (7%).Liczba ta może być zaniżona, ponieważ kłusownicy niszczą nadajniki radiowe schwytanych przez nich zajęcy, a 40% przyczyn zgonów można zidentyfikować podczas tego badania).
Zając europejski został po raz pierwszy opisany w 1778 r. przez niemieckiego przyrodnika Petera Simona Pallasa . Dzieli rodzaj Lepus ("zając" po łacinie ) z 31 innymi gatunkami zająca i jackrabbit, nazwa nadana niektórym gatunkom zająca pochodzącym z Ameryki Północnej . Co więcej, jest klasyfikowany przez kilku autorów w podrodzaju Eulagus . Zając ten różni się od innych zającowatych (zajęcy i królików) dłuższymi nogami, szerszymi nozdrzami i wczesną aktywnością zieleniny. Korsykański zając The Kantabrii zając i Iberyjski zając po raz pierwszy zostały uznane za podgatunek europejskiego zająca. Jednak sekwencjonowanie DNA i analiza morfologiczna potwierdziły ich status jako odrębnego gatunku.
Istnieje teoria, która mówi, że zając europejski i zając szarak to w rzeczywistości ten sam gatunek. Badanie ich genów jądrowych z 2005 roku sugeruje, że tak. Jednak drugie badanie z 2006 r. dotyczące mitochondrialnego DNA tych samych zwierząt wykazało, że były one wystarczająco rozbieżne, aby można je było uznać za pełne gatunki. Wreszcie w badaniu z 2008 r. stwierdzono, że w przypadku gatunków z rodzaju Lepus oznaczenie gatunku może opierać się wyłącznie na DNA ze względu na ich szybką ewolucję . Badania genetyczne muszą zatem obejmować również badanie wszystkich genów jądrowych. Jest zatem możliwe, że różnice genetyczne między zającem europejskim a zającem szarakiem wynikają raczej z separacji geograficznej niż z faktycznej rozbieżności. Przypuszcza się, że na Bliskim Wschodzie populacje zajęcy interkalują i doświadczają przepływu genów. Inne badanie z 2008 roku sugeruje, że potrzebne są dalsze badania, zanim będzie można określić, czy istnieje kompleks gatunkowy. Zając europejski pozostaje zatem do dziś klasyfikowany jako jeden gatunek, dopóki inne dane nie przeczą tej hipotezie.
Cladogénétique analiza sugeruje, że zające europejskie przetrwał ostatnią epokę lodowcową w plejstocenie przez przyjęcie schronienia w południowej Europie ( półwyspu włoskiego i Bałkany ) i Azji Mniejszej . Wydaje się, że kolejne kolonizacje w Europie Środkowej zostały zapoczątkowane przez zmiany środowiskowe dokonane przez człowieka. Różnorodności genetycznej w obecnej populacji jest wysoka, bez oznak chowu wsobnego . Wydaje się, że przepływ genów jest ukierunkowany na mężczyzn, ale ogólna populacja ma strukturę matrylinearną . Szczególnie wysoki stopień różnorodności genetycznej występuje u zajęcy z kraju związkowego Nadrenia Północna-Westfalia w Niemczech . Możliwe jest jednak, że ograniczony przepływ genów może zmniejszyć różnorodność genetyczną w izolowanych populacjach.
Historycznie opisano do 30 podgatunków zajęcy europejskich, choć ich status jest kwestionowany. Podgatunki te wyróżniały się różnicami w ubarwieniu sierści, wielkości, wymiarach zewnętrznych, morfologii czaszki i kształcie zębów.
Szesnaście podgatunków znajduje się na Czerwonej Liście IUCN :
Biolodzy Joseph John Chapman i Flux zostały wymienione 29 podgatunek "wysoce zmiennym statusie" w swojej pracy na zajęczaków , w tym wyżej wymienionych podgatunków (z wyjątkiem L. e. Connori , L. e. Ceticus , L. e. Cyprius , L e. Judeae , L. e. Rhodius i L. e. Syriacus ) oraz dodatkowo:
W starożytności klasycznej , wśród Greków i Rzymian, zając europejski jest postrzegany jako ucieleśnienie upolowanego stworzenia, które nie może przetrwać tylko dzięki płodnemu rozmnażaniu. Dlatego autorzy tacy jak Arystoteles , Herodot i Klaudiusz Elien opisali zająca jako jedno z najbardziej płodnych zwierząt. Ponadto Pliniusz Starszy zalecał spożywanie mięsa zajęczego, które uważał za afrodyzjak , jako remedium na bezpłodność . Pardwa stanowi zatem symbol witalności, pożądania seksualnego i płodności . Ze względu na tę reputację staje się cenionym prezentem między kochankami.
W tym okresie zając europejski jest często przedstawiany w starożytnej sztuce i mitologii obok bóstw związanych z miłością i rozrywką, a mianowicie Dionizosa i Afrodyty . Ten ostatni, zgodnie z mitami i legendami, uważał zwierzę za święte, ponieważ posiadało „dar Afrodyty” w wielkiej obfitości, mianowicie płodność. Jest więc towarzyszem z wyboru dla satyrów i amorków . Zając europejski jest także symbolem polowania . Zgodnie z ówczesnymi wierzeniami Artemida chroniła i pod groźbą klątwy zabroniła zabijania charta .
W późnej starożytności był używany jako symbol szczęścia . Mówi się, że to przekonanie ma związek ze starożytnymi grecko-rzymskimi tradycjami pogrzebowymi. Rzeczywiście, zając europejski kojarzy się z cyklem życia. Wiele pochówków z tego okresu zawiera rzeźby zajęcy jedzących winogrona i figi, przedstawiające w ten sposób etapy życia, śmierci i odrodzenia.
ŚredniowieczeChristian Church następnie wiąże tę Zając z pożądaniem i homoseksualizmu , ale również wiąże się to z prześladowań Kościoła ze względu na sposób pierwsi chrześcijanie byli ścigani i prześladowani.
Okres współczesnyW Europie Północnej na obchodach Wielkanocy często występuje zając europejski lub królik domowy . W swoim badaniu zwyczajów i popularnej mitologii XIX th century , Charles J. Billsoncite advance że ludowe tradycje o Zajączek ma źródło z kultem ēostre , bogini anglosaskiej. Było to obchodzone podczas wiosennej równonocy, a towarzyszył mu europejski zając, co czyniło go de facto świętym zwierzęciem w starożytnej Wielkiej Brytanii . W swojej książce Alicja w Krainie Czarów , Lewis Carroll oferuje charakter marszu Hare , z którym Alicja będzie miała herbatę obok Szalonego Kapelusznika . Carroll czerpie inspirację z popularnego angielskiego wyrażenia „Crazy as a March hare” (po polsku: Mad as a March hare ), które jest analogią między szaleństwem a zachowaniem europejskich zajęcy w okresie rykowiska, czyli od lutego do września .
Jeśli zając znacznie się cofnął, a jego sytuacja jest niepokojąca w niektórych regionach, nadal jest mniej lub bardziej liczna w wielu regionach i pozostaje jedną z najczęściej upolowanych zwierzyny we Francji.
Czynniki regresji wydają się wielorakie (uogólnienie stosowania pestycydów i innych zmian w rolnictwie, presja łowiecka, degradacja (od okresu powojennego w Europie Zachodniej), niszczenie lub fragmentacja ekologiczna krajobrazów rolniczych, epidemie (a być może zanieczyszczenie światłem ?) Przyczyny są nadal słabo poznane i słabo potraktowane priorytetowo.
Status prawnyJest to gra gatunek , chociaż lokalnie wymarły lub zagrożone.
Może być przedmiotem środków regulacyjnych i planów zarządzania. Lokalnie został ponownie wprowadzony lub podjęto próbę ponownego zasiedlenia niektórych obszarów zwierzętami do polowań.
Środki zarządzaniaŁowiectwo przyrodnicze i/lub przyrodnik, zarządzanie populacjami zajęcy ma dwa cele, które mogą być sprzeczne;
Liczne badania koncentrowały się na tym gatunku, w szczególności próbując zrozumieć, dlaczego tak szybko uległ on regresji w całej Europie Zachodniej oraz dlaczego operacje reintrodukcji często kończyły się niepowodzeniem w perspektywie krótko- lub średnioterminowej (co nie jest charakterystyczne tylko dla tego gatunku).
Jeden z najlepszych sposobów śledzenia go w jego podróżach (lub norach ) i namierzaniu radiowym . Inną techniką monitorowania populacji i rozprzestrzeniania się osobników jest metoda Capture-mark-recapture . Można również stosować analizy genetyczne .
Według CNERA metody monitorowania zajęczaków dają dokładniejsze wskaźniki liczebności dla zajęcy niż dla królików, ale „nie ma dostępnej metody szacowania sukcesu reprodukcyjnego przed polowaniem, co komplikuje zarządzanie próbkami polowań i nadal wymaga faz badań lub testów. Badanie dynamiki przestrzenno-czasowej populacji tych gatunków jest głównym tematem pracy CNERA, w szczególności w odniesieniu do chorób wirusowych, które ich dotykają (myksomatoza, RHD i EBHS)” .
Ostatnio przetestowano również metodę pomiaru „ stosunku wieku ” zwierząt zabranych na polowanie za pomocą radiografii łap. Ta metoda pozwoliłaby również uniknąć konieczności zabijania zwierzęcia w celu określenia jego wieku i ewentualnie dać wskazówki na temat zatrucia ołowiem zwierzęcym zajęcy żyjących na obszarach zagrożonych zanieczyszczeniem ołowiem, gdzie wykazano, że zając ma nienormalnie wysoki poziom krwi poziomy ołowiu).
Gatunek ten od dawna jest przedmiotem hodowli, w wyniku której powstaje mięso i skóry / futra . Jest praktykowany w klatkach i/lub kojcach naziemnych. Na fermach drożdże zaczynają żerować już po dwóch tygodniach, podczas gdy laktacja u matki spada. Wycofanie jest do 3 do 4 tygodni (zająca podczas masie 600 g do 1 kg i waży około 1,5 kg w wieku dwóch miesięcy).
Od upadku zająca, zwierzęta gospodarskie są głównie wykorzystywane do ponownego wprowadzenia na grze dla myśliwych.
Hodowla we Francji: We Francji istnieje organizacja związkowa zrzeszająca profesjonalistów zajmujących się tą hodowlą, Federacja Hodowców Zajęcy Francji (FELF), sama będąca członkiem Krajowego Związku Producentów Dziczyzny , będąca integralną częścią Francuskiej Konfederacji Hodowla lotnicza . Według jego strony internetowej, w 2012 r. FELF zgromadził około 40 hodowców, produkując około 30 000 zajęcy rocznie z około 5 000 par zajęcy hodowlanych, przy obrocie około 15 milionów franków. Opublikowała arkusze porad na temat zarybiania przeznaczone dla towarzystw łowieckich (zaleca się w szczególności, aby zając przeszedł przez park przejściowy (lub park przed wypuszczeniem ), aby przyzwyczaić go do dzikiego życia, zanim da mu całkowitą wolność.
Debaty na temat sztucznego zarybiania (przez reintrodukcję)Ze względu na gwałtowny spadek tego gatunku (opłaty załamał się o połowę w ciągu 15 lat (od 1983 do 1998) w wielu regionach Francji), wiele zarybianie poczyniono od końca XX th wieku.
W świecie łowieckim , podobnie jak w hodowli ryb i rybołówstwie , po zaobserwowaniu licznych niepowodzeń zarybień w celu odtworzenia populacji „drobnej zwierzyny”, odnotowanych przez uprawiające je firmy łowieckie i ONCFS, istnieje fundamentalna debata na temat interesu zarybiania i zagrożeń, jakie stwarzają.
W obliczu uzupełniania zapasów pojawiają się dwie postawy:
: dokument używany jako źródło tego artykułu.