Wspólna polityka rolna | |
Opis | Polityka Unii Europejskiej |
---|---|
Administracja | |
Traktat |
Artykuł 4 (2) (d) z TFUE pozycji 38 do 44 z TFUE |
Wspólna polityka rolna ( WPR ) jest polityka realizowana na szczeblu Unii Europejskiej . Pierwotnie opierał się głównie na kontroli cen i środkach dotacyjnych mających na celu modernizację i rozwój rolnictwa . Zarządza nim Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Komisji Europejskiej . Na poziomie francuskim odbywa się to głównie za pośrednictwem dwóch urzędów rolniczych pod nadzorem Ministerstwa Rolnictwa ( Agencja Usług i Płatności oraz France AgriMer ).
Przewidziane w Traktacie Rzymskim z25 marca 1957 i weszła w życie w dniu 30 lipca 1962 rod tego czasu WPR bardzo się rozwinęła. Obecnie składa się z dwóch filarów: pierwszego filaru, czyli wsparcia rynku, cen i dochodów rolniczych, oraz drugiego filaru, czyli rozwoju obszarów wiejskich , tak nazwanego w 1999 roku.
Wspólna Polityka Rolna (WPR) jest jedną z najstarszych i do niedawna najważniejszych wspólnych polityk UE (ok. 35% budżetu europejskiego, 45% jeśli uwzględnimy rozwój obszarów wiejskich ) pod względem budżetowym , ale obecnie spada. Utworzony na mocy traktatu rzymskiego w 1957 r. jego główne linie zostały określone na konferencji w Stresie (od 3 do ).12 lipca 1958 r). Została założona w 1962 roku. Jej cele to:
Oprócz celów, WPR jest również ukształtowana przez własne zasady ( wyjątkowość rynku, solidarność finansowa i preferencje wspólnotowe ).
Rada Unii Europejskiej przyjęła podstawowe akty WPR oraz sekcji Gwarancji Orientacji i Gwarancji Europejskiego Funduszu Rolnego (EFOGR) finansowanego wsparcia rynkowego. Ta sekcja gwarancji została zastąpiona przez Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG).
Rolnicy korzystają z:
Ponadto preferencja wspólnotowa umożliwiła odizolowanie rolnictwa europejskiego od wahań cen światowych poprzez przyznanie mu przewagi cenowej nad produktami importowanymi.
WPR jest krytykowana ze względu na trudności w ustabilizowaniu budżetu, problemy operacyjne związane z rozszerzeniem do dwudziestu ośmiu oraz nierówność pomocy, z której korzystają kraje produkujące i właściciele dużych gospodarstw, ponieważ pomoc jest proporcjonalna do powierzchni gospodarstwa. Od 2003 r. wysokość budżetu jest stabilna, ponieważ nie jest indeksowana inflacją i spada w stosunku do całkowitego budżetu UE.
Reformy z 1992 i 1999 r. miały na celu zbliżenie go do rynku poprzez obniżenie cen gwarantowanych i zastąpienie ich pomocą bezpośrednią. Reforma z 2003 r. kontynuowała je, stanowiąc odpowiedź na trudności finansowe związane z rozszerzeniem. Od tej chwili pomoc nie jest już powiązana z produkcją. Rolnicy otrzymują jednorazową płatność na hektar, pod warunkiem przestrzegania europejskich norm w zakresie ochrony środowiska i bezpieczeństwa żywności. Przejściowa reforma z 2009 r. (ocena funkcjonowania) potwierdziła ten kierunek.
Nowa rewizja systemu wyznaczyła WPR na lata 2014-2019. Dyskusje zostały zapoczątkowane przez Komisję Europejską wiosną 2010 r. debatą publiczną. Zakończyli wczerwiec 2013do nowej reformy. Dotyczy to w szczególności bardziej zrównoważonego podziału pomocy między państwa członkowskie, regiony i rolników; wdraża środki zazieleniania; oraz narzędzia wzmacniające organizację sektora.
Traktat Rzymski , podpisanego w dniu25 marca 1957przez członków założycieli Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), nadała WPR orientację zdecydowanie produktywistyczną , bo trzeba było zwiększyć produkcję rolną, i protekcjonistyczną , bo budowa unii celnej wymagała „granicy”. Wspólnota jest samowystarczalna, bardziej zjednoczona i unowocześnia sektor rolny, wciąż bardzo różni się w zależności od kraju.
WPR była jednym z fundamentów europejskiego budownictwa. To było niezaprzeczalnym sukcesem w niektórych aspektach: modernizacja rolnictwa, rozwoju produkcji, ogromne zyski wydajności, które zostały wprowadzone do Unii w dniu 2 th największym eksporterem, samowystarczalności żywnościowej, ale spotkała się z poważnych trudności kryzysów związanych z nadprodukcją wielu produktów, zmianom w wymianie walut , przystąpieniu nowych członków, sprzeciwianiu się innym eksporterom w ramach ogólnego porozumienia w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), a następnie WTO oraz eksplozji kosztów ponoszonych przez budżet Wspólnoty, a głównie przez Niemcy .
Wyjątek stanowią kraje bez polityki rolnej, co tłumaczy się zapotrzebowaniem na żywność, niestabilnością rynków podstawowych produktów żywnościowych oraz, do niedawna, politycznym znaczeniem ludności żyjącej w rolnictwie. Jednak traktat rzymski ustanowił zasadę swobodnego przepływu towarów , co z definicji było niezgodne z polityką na szczeblu krajowym, ponieważ zakłóciłoby to normalną grę konkurencji . Możliwe były zatem tylko dwa główne wybory polityczne: aktywna, ale z konieczności wspólna polityka lub polityka dobrowolnego wyrzeczenia się interwencji.
To pierwszy dokonany wybór, który można wytłumaczyć:
Jednak rolnictwo europejskie potrzebowało rozwoju, ponieważ, z wyjątkiem Francji, kraje założycielskie nie zapewniły w różnym stopniu samowystarczalności (gwarantowane 80% Tylko średnio) w przypadku większości głównych produktów spożywczych, a zatem zależał od rynku światowego. I ten niedosyt nie był spowodowany techniczną niemożliwością. Od zakończenia wojny poczyniono ogromne postępy, a produkcja rolna nadal rosła. Jednak sprzęt, który przemysł mógł zapewnić (nowoczesne ciągniki, nawozy syntetyczne, pestycydy itp. ) oraz dostępna wiedza nie były jeszcze szeroko rozpowszechnione. Ponadto wiedzieliśmy, że wraz z ogólnym wzbogaceniem wzrośnie zapotrzebowanie na żywność. Co więcej, rząd chciał, aby exodus ze wsi był kontynuowany w celu uwolnienia siły roboczej dla sektora przemysłowego.
Ustanowienie WPR z dużym budżetem dla producentów oznaczało również, że kraje o znaczącym potencjale rolnym korzystają z transferów netto z krajów, które nie są w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb. Po stronie francuskiej było to czasami przedstawiane jako sposób na zrównoważenie rzekomej przewagi niemieckiego przemysłu, a po stronie niemieckiej jako ogólnie neutralny sposób płacenia za dostawę, którą i tak musiałaby pozyskać. Ta prezentacja została jednak zakwestionowana przez duńską historyczkę Ann-Christinę Lauring Knudsen, która wykazała, że za mitem „umowy francusko-niemieckiej” kryje się w rzeczywistości silna presja ze strony głównego niemieckiego związku rolniczego (DBV) na ambitną politykę i przede wszystkim wysokie ceny, wobec których Francuzi obawiający się o swoją międzynarodową konkurencyjność byli bardziej ostrożni.
Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej określa podstawy WPR w tytule III, który dotyczy rolnictwa, a w szczególności w art. 39 przypisuje mu pięć szczegółowych celów:
Artykuł 40 Traktatu przewiduje ustanowienie wspólnej organizacji rynków rolnych, która może przybierać trzy formy:
Konferencja Stresa odbyła się od 3 do 311 lipca 1958 r.(nie mylić z konferencją Stresa z14 kwietnia 1935), określiła główne zasady WPR:
Kolejne reformy zostały podjęte, nie bez trudności, z powodu trudności ze znalezieniem konsensusu (pogrubioną czcionką główne rewizje WPR):
W WPR stosowano szeroki zakres technik interwencyjnych (równowaga między tymi działaniami była zróżnicowana, patrz rozdział „Reformy WPR”).
Do tego dochodzą elementy unifikujące wspólnego rynku, obecne zarówno w rolnictwie, jak iw innych sektorach. Wspólny rynek zakłada harmonizację norm odnoszących się do produktów, które mogą być tam produkowane, importowane lub sprzedawane. Może to być na przykład zawartość tłuszczu w maśle lub margarynie lub składniki użyte w kompozycji czekolady. Normy te mogą mieć charakter zdrowotny lub odnosić się do nazw handlowych, co może wymagać, aby produkt był wytwarzany na określonym obszarze geograficznym i zgodnie z określonymi technikami.
Od 2007 r. EFRG finansuje działania pierwszego filaru (w tym w szczególności pomoc bezpośrednią niezwiązaną z wielkością produkcji, interwencje i refundacje), a Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) finansuje działania drugiego filaru. Zgodnie z zasadą pomocniczości środki przechodzą przez krajowe agencje płatnicze. Tak więc we Francji pomoc EFRG wypłacana jest głównie przez Agencję Usług i Płatności , FranceAgriMer i ODEADOM , a EFRROW przez Agencję Usług i Płatności .
WPR nie posiada własnych zasobów, budżet Unii Europejskiej jest jednolity.
Rada Europejska w Berlinie z 24 i . roku 25 marca 1999 r.postanowił zakończyć wymiar WPR dotyczącego wspierania rynków i cen produktów rolnych (dalej „ 1 st filaru” WPR) z „ 2 -go filara” poświęconego rozwoju obszarów wiejskich , i skoncentrowanej na:
Produkty te, wymienione w załączniku I do Traktatu, stanowiły pierwotnie tylko połowę produkcji rolnej. Lista ta została następnie rozszerzona.
Niektóre produkty rolne Unii Europejskiej, takie jak ziemniaki , nie podlegają wspólnej organizacji rynków.
Traktat z Maastricht chce Europę, aby nie finansować działania, które degradują środowisko , jeżeli nie są one uzasadnione i towarzyszy naprawczych lub kompensacyjnych środków . „Pełna wypłata pomocy bezpośredniej powinna być powiązana z przestrzeganiem przepisów dotyczących gruntów, produkcji rolnej i działalności. Zasady te muszą mieć na celu zintegrowanie podstawowych norm w zakresie ochrony środowiska , bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz dobrych warunków rolniczych i środowiskowych we wspólnych organizacjach rynków” – stwierdza paragraf 2 motywów rozporządzeń. Od 2003 r. wypłata pomocy wyrównawczej w ramach WPR jest wyraźniej uzależniona od spełnienia kryteriów środowiskowych: jest to warunek pomocy wyrównawczej w ramach WPR , zwany również „ uwarunkowaniem ekologicznym ”, oparty na:
System jest jednak stosowany subsydiarnie i bardzo różnie w poszczególnych państwach członkowskich. W rzeczywistości pod koniec 2008 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy zauważył, że państwa członkowskie nie przestrzegały warunków środowiskowych ustalonych od 2003 r., oceniając, że ta ostatnia nadal nie jest wystarczająco skuteczna. Sąd zauważył na przykład, że po 11 633 kontrolach dyrektywy ptasiej i 14 896 kontrolach dyrektywy siedliskowej przeprowadzonych w czterech państwach członkowskich nie stwierdzono naruszenia warunkowości pomocy. Dane te prowadzą do wniosku, że państwa członkowskie prawdopodobnie przesyłają Komisji niewiarygodne dane i przeceniają zgodność z przepisami europejskimi.
Źródło: Strona internetowa Komisji (tabela Excel, wiersz 2.0.10)
2000s2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Niemcy | 3687 | 4108 | 5041 | 4024 | 4574 | 5014 | 5082 | 5495 | 5491 | 5536 |
Austria | 432 | 526 | 577 | 606 | 603 | 651 | 665 | 709 | 709 | 712 |
Belgia | 265 | 321 | 374 | 419 | 414 | 457 | 470 | 551 | 560 | 109 |
Bułgaria | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 166 | 210 |
Cypr | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 8 | 14 | 17 | 19 | 25 |
Chorwacja | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 |
Dania | 705 | 755 | 825 | 842 | 851 | 918 | 923 | 980 | 970 | 909 |
Hiszpania | 3761 | 4305 | 3835 | 4529 | 4356 | 4667 | 4616 | 4869 | 4817 | 5115 |
Estonia | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 21 | 28 | 35 | 41 | 51 |
Finlandia | 272 | 399 | 438 | 446 | 443 | 483 | 502 | 548 | 543 | 545 |
Francja | 6102 | 6785 | 7109 | 7641 | 7200 | 7708 | 7732 | 8073 | 8072 | 8167 |
Grecja | 1749 | 1846 | 1789 | 1882 | 1891 | 1820 | 1925 | 2472 | 2390 | 2490 |
Węgry | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 316 | 373 | 472 | 543 | 683 |
Irlandia | 776 | 870 | 891 | 1102 | 1107 | 1209 | 1203 | 1276 | 1271 | 692 |
Włochy | 3373 | 3583 | 3785 | 3467 | 3606 | 4015 | 3749 | 3820 | 3493 | 3939 |
Łotwa | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 25 | 38 | 53 | 62 | 76 |
Litwa | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 82 | 102 | 135 | 158 | 196 |
Luksemburg | 16 | 19 | 23 | 26 | 23 | 28 | 32 | 35 | 34 | 34 |
Malta | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 1 | 0 | 2 |
Holandia | 224 | 299 | 353 | 410 | 403 | 554 | 659 | 801 | 768 | 820 |
Polska | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 702 | 807 | 1076 | 1248 | 1562 |
Portugalia | 413 | 514 | 390 | 528 | 477 | 554 | 551 | 562 | 539 | 602 |
Republika Czeska | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 212 | 256 | 329 | 380 | 474 |
Rumunia | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 422 | 533 |
Wielka Brytania | 3212 | 3165 | 2819 | 3150 | 3264 | 3479 | 3521 | 3832 | 3161 | 3314 |
Słowacja | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 83 | 102 | 134 | 156 | 201 |
Słowenia | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 25 | 30 | 43 | 41 | 67 |
Szwecja | 513 | 534 | 587 | 625 | 615 | 669 | 669 | 726 | 717 | 713 |
2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Niemcy | 5445 | 5342 | 5291 | 5241 | 5101 | 5135 | 4875 | 4845 | 4813 | 4794 |
Austria | 708 | 714 | 715 | 706 | 695 | 693 | 686 | 692 | 689 | 691 |
Belgia | 435 | 517 | 546 | 567 | 552 | 457 | 418 | 354 | 448 | 435 |
Bułgaria | 273 | 300 | 388 | 494 | 579 | 644 | 705 | 774 | 784 | 785 |
Cypr | 33 | 34 | 39 | 44 | 52 | 51 | 50 | 50 | 49 | 49 |
Chorwacja | 0 | 0 | 0 | 0 | 93 | 151 | 131 | 145 | 240 | 278 |
Dania | 956 | 943 | 939 | 924 | 917 | 913 | 852 | 844 | 827 | 822 |
Hiszpania | 5148 | 5208 | 4988 | 4971 | 4915 | 5010 | 4795 | 4604 | 4899 | 4991 |
Estonia | 62 | 72 | 82 | 92 | 99 | 111 | 113 | 114 | 123 | 133 |
Finlandia | 540 | 539 | 534 | 530 | 519 | 525 | 522 | 523 | 523 | 523 |
Francja | 8062 | 8008 | 7681 | 7955 | 7139 | 7589 | 6088 | 6709 | 7190 | 6933 |
Grecja | 2418 | 2354 | 2313 | 2281 | 2246 | 2134 | 2070 | 2020 | 2043 | 1982 |
Węgry | 817 | 954 | 1078 | 1203 | 1285 | 1283 | 1266 | 1258 | 1280 | 1265 |
Irlandia | 1268 | 828 | 1263 | 1241 | 1227 | 1219 | 1208 | 1206 | 1194 | 1198 |
Włochy | 4111 | 4038 | 3925 | 3515 | 3702 | 3525 | 3482 | 3464 | 3308 | 3248 |
Łotwa | 91 | 105 | 119 | 133 | 144 | 157 | 178 | 204 | 228 | 253 |
Litwa | 237 | 271 | 308 | 346 | 374 | 394 | 410 | 437 | 463 | 469 |
Luksemburg | 35 | 34 | 17 | 34 | 33 | 33 | 33 | 17 | 33 | 33 |
Malta | 3 | 4 | 4 | 3 | 5 | 4 | 5 | 5 | 5 | 5 |
Holandia | 807 | 817 | 819 | 776 | 806 | 786 | 703 | 733 | 719 | 678 |
Polska | 1847 | 2177 | 2458 | 2770 | 2982 | 3353 | 3340 | 3355 | 3365 | 3387 |
Portugalia | 631 | 655 | 645 | 647 | 634 | 630 | 646 | 607 | 664 | 671 |
Republika Czeska | 563 | 657 | 743 | 824 | 879 | 882 | 834 | 838 | 834 | 854 |
Rumunia | 617 | 729 | 906 | 1087 | 1260 | 1419 | 1521 | 1691 | 1775 | 1847 |
Wielka Brytania | 3292 | 3297 | 3282 | 3084 | 3160 | 3069 | 3011 | 2998 | 2906 | 3034 |
Słowacja | 246 | 283 | 319 | 354 | 372 | 431 | 425 | 432 | 438 | 445 |
Słowenia | 83 | 102 | 115 | 52 | 131 | 131 | 138 | 136 | 135 | 135 |
Szwecja | 702 | 694 | 689 | 682 | 679 | 687 | 666 | 612 | 685 | 687 |
Komisja ustala ramy prawne dla WPR, ale to państwa członkowskie stosują tę politykę (zasada pomocniczości ). Komisja Europejska regularnie kwestionuje sposób stosowania niektórych polityk, często chodzi o dotacje nieautoryzowane w ramach WPR lub metodę kalkulacji, która prowadzi do wypłat wyższych niż powinny.
W 2014 r. Komisja powiadomiła Francję, że kontrole obszarów mających wpływ na JPG były niewystarczające w latach 2008–2012, a płatności były zbyt wysokie. Francja zgodziła się już nie kwestionować odmowy zatwierdzenia wspólnotowego (zwrotu nienależnych dotacji) w wysokości 406 mln euro za okres 2007-2009. Odnośne kwoty są bardzo znaczące, od 1,4 do 3,6 miliarda euro. Ostatecznie osiągnięto porozumienie w sprawie zwrotu nieco ponad miliarda euro, pobranego ze środków, które miały otrzymać w latach 2015, 2016 i 2017. Francuski minister rolnictwa Stéphane Le Foll mówi o „błędach”, a nie „oszustwach”. Dwie trzecie „błędów” dotyczy Haute-Corse, ale prefekt zaprzecza tej informacji.
Bardzo rzadko dopłaty są refundowane przez rolników, najczęściej dotyczy to budżetu państwa. Znowu na spłatę za 2015 r., zdaniem ministra rolnictwa, „rolnicy nie zostaną naruszeni” . Za zwroty kosztów odpowiada zatem państwo, czyli wszyscy podatnicy francuscy.
Krytyka WPR dotyczy w szczególności wspieranych produkcji (zboża, nasiona oleiste, mleko, mięso) w porównaniu z innymi, które są bardzo niewielkie (uprawa winorośli). Wsparcie, jeśli istnieje, ma zmienną amplitudę w zależności od regionu.
W przypadku tej samej produkcji technika wybrana do jej obsługi nie daje takich samych efektów w zależności od sposobu produkcji. Na przykład między pomocą „na hektar” a pomocą „na kwintal” lub „sztukę bydła” pierwszy tryb daje pierwszeństwo słabym producentom nad wydajnymi producentami (lub „produktywistami”), podczas gdy drugi tryb działa odwrotnie; Te dwie metody łączy to, że w pierwszym przybliżeniu są proporcjonalne do wielkości gospodarstwa, a więc korzystne dla „dużych” producentów w porównaniu do „małych”; itp. Ustalenie to musi być powiązane z pochodzeniem pomocy. W rzeczywistości są one po to, aby zrekompensować częściowy spadek cen gwarantowanych UE w 1992 r. Są one proporcjonalne do spadku odnotowanego przez operatora podczas tej reformy.
Reżim gwarantowanej ceny jest korzystny dla producentów, ale nie odpowiada użytkownikom tego produktu, którymi mogą być również rolnicy (np. producenci wieprzowiny i kurczaka narzekali na poziom cen zbóż) . Jednak tylko cena wysokiej jakości pszenicy przemiałowej nadal korzysta z gwarantowanej ceny.
Jest więc wiele elementów, między którymi trzeba się porozumieć, a walka polityczna jest ostra, by przechylić szalę w kierunku korzystnym dla mówcy. Poświęcona masa finansowa jest wystarczająco duża, aby wzniecić rywalizację między każdym sektorem, każdym krajem (wspierając sektory o silnej obecności) i oczywiście uzupełniać budżet rolny w ogóle lub przeciwnie, odprowadzić go na korzyść lub ze szkodą dla inne zasady.
Unia Europejska opiera się na zasadzie przejrzystości, aby zachęcić państwa członkowskie do danych publicznych, które okazuje się być bardzo czuły, ale władze krajowe i większość organizacji rolniczych mają tendencję do odmowy rozpowszechniania informacji. Niektóre organizacje pozarządowe, takie jak Oxfam , również przeprowadziły kampanie mające na celu większą przejrzystość, ujawniając na przykład, że książę Albert z Monako lub królowa Anglii otrzymywali odpowiednio ponad 250 000 euro i 500 000 euro.
W 2004 roku francuskie Ministerstwo Rolnictwa ujawniło po raz pierwszy pewne dane dotyczące głównych beneficjentów dotacji WPR z łącznej kwoty 9,5 mld euro przyznanej Francji, która jest pierwszym pod względem wielkości krajem beneficjentem.
W kwiecień 2009udało nam się poznać kwoty otrzymane w ramach pierwszego filaru dla wszystkich beneficjentów WPR we Francji, jednak wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE, idąc za podejściem luksemburskim, unieważnił w 2010 r. rozporządzenie Unii w sprawie publikacji informacji o beneficjentach europejskich funduszy rolnych. Wiele państw członkowskich (w tym Francja) wycofało następnie publiczny dostęp do danych osobowych, przy czym informacje statystyczne pozostały dostępne. We Francji w 2011 r. przywrócono informacje według holdingu, wyłącznie dla firm/osób prawnych (GAEC itp .). Serwis FarmSubsidy.org próbuje rzucić światło na dotacje za pomocą otwartej bazy danych, natomiast portal Data.gouv.fr udostępnia te dane osobom prawnym od kilku lat.
Średnio w latach 2008-2009 na pomoc z pierwszego filaru 400 365 gospodarstw rolnych otrzymało 8,5 miliarda pomocy, czyli średnio 21 218 euro na gospodarstwo. W 2010 roku 380 000 gospodarstw otrzymało 8,08 miliarda. Pomoc rozkłada się dość nierównomiernie, 60% gospodarstw otrzymuje mniej niż 20 000 euro, czyli około 20% całkowitej pomocy, według najnowszych danych komisji za rok budżetowy 2010. Pozostali beneficjenci pierwszego filaru to głównie firmy spożywcze, zwłaszcza w przypadku refundacji interwencyjnych i wywozowych, na kwotę jednego miliarda.
W 2019 r. France Stratégie proponuje dokonanie przeglądu metod dystrybucji pomocy z pierwszego filaru. W raporcie napisanym przez Juliena Fosse i upublicznionym wpaździernik 2019, think-tank proponuje klucz podziału oparty na liczbie pracowników rolnych w gospodarstwie, a nie na ich powierzchni, tym samym podejmując od dawna postulat Confédération paysanne i Young Farmers .
Zarzuca się, że WPR wiąże się ze znacznymi kosztami środowiskowymi i społecznymi przez przedkładanie ilości nad jakość, promowanie wydajności rolnictwa nad zatrudnienie w rolnictwie, co sprzyja koncentracji gospodarstw i zmniejszaniu liczby rolników. Wypowiedzenie to jednak maleje od czasu oddzielenia pomocy w 2003 r. (zastosowanego w 2006 r. we Francji).
W szczególności aspekt środowiskowy jest przedmiotem ostrej krytyki, co więcej uważanej przez władze za uzasadnione, ponieważ kolejne reformy do tej pory modyfikowały WPR tak, że zawierała ona coraz więcej aspektów środowiskowych (często w gestii państw członkowskich). Modyfikacje te są nadal dalekie od satysfakcji organizacji ekologicznych, a także budzą krytykę organizacji rolniczych.
W związku z tym organizacja pozarządowa Greenpeace zaleca przebudowę WPR, tak jak została ona zaprojektowana pod koniec II wojny światowej. Opowiada się za bardziej egalitarnym systemem żywnościowym i rolniczym, umożliwiającym reagowanie na zmiany klimatu, ochronę środowiska oraz zapobieganie pandemii i chorobom zakaźnym.
Niektóre kraje UE mają większe sektory rolne niż inne, zwłaszcza Francja , Hiszpania i Portugalia , i dlatego otrzymują więcej pieniędzy z WPR. Inne państwa otrzymują więcej środków z innych sektorów budżetu Unii. Największymi odbiorcami per capita są Grecja i Irlandia .
Francja ma nieco niższy PKB niż Wielka Brytania, a jej większa populacja oznacza, że jej dochód na mieszkańca jest niższy niż w Wielkiej Brytanii. Niemcy mają PKB o około 25% wyższy niż Francji czy Wielkiej Brytanii, ale dochód per capita jest porównywalny z dwoma pozostałymi krajami. Jednak Francja pozostaje głównym beneficjentem WPR, podczas gdy nowe państwa członkowskie otrzymują jedynie – do 2013 r. – część pomocy finansowej.
Rabat brytyjski został wynegocjowany w 1984 roku przez Margaret Thatcher . Jej pochodzenie wynika z faktu, że ówczesny budżet europejski przeznaczany był głównie na WPR, z której Wielka Brytania otrzymywała tylko niewielkie dotacje.
Od 2003 r. mechanizm modulacji organizuje transfer środków z pomocy bezpośredniej na produkcję rolną na rozwój obszarów wiejskich („ filar 2 e ” WPR).
Początkowo obejmująca 5% pomocy produkcyjnej, modulacja została zwiększona do 20% na okres 2007-2013 (tj. 96,3 mld euro na siedem lat). Mechanizm ten powinien umożliwić wzmocnienie programów rozwoju obszarów wiejskich.
Organizacje pozarządowe, takie jak Oxfam, oskarżają europejski system pomocy o nieuczciwe konkurowanie z producentami w krajach rozwijających się .
WPR została już zreformowana z myślą o rundzie dauhańskiej, na przykład poprzez oddzielenie pomocy od produkcji, ale pozostaje przedmiotem negocjacji w zakresie międzynarodowego handlu produktami rolnymi w trzech punktach: dostęp do rynku (cła i bariery pozataryfowe), eksport dotacje (refundacje) i wsparcie krajowe.
Terminologia WTO odnosi przenośni dopłaty przez „skrzynek” w kolorach: świateł zielonych (dopuszczalny); pomarańczowy lub bursztynowy ”(„ zwolnij ”- czyli zmniejsz), czerwony (zabroniony dla WTO). Ale korzyści rolnictwo ze szczególnej sytuacji, bez prawdziwego „czerwone pole” oraz z obecności „blue box” (subwencje związane z programami ograniczenia produkcji), a także zwolnień dla rozwijających się krajów. , Czasami powiedzieć „pole S & D ”.
Subsydiowanie eksportu jest postrzegane jako największe źródło zakłóceń w handlu międzynarodowym, a UE jednostronnie zobowiązała się do zniesienia „refundacji”. Porozumienie WTO, jeśli zostanie osiągnięte, może ograniczyć „niebieskie skrzynki” i „pomarańczowe skrzynki” oraz wpłynąć na ukierunkowane redukcje ceł na niektóre produkty rolne.
Dostępne badania perspektywiczne nie przewidują, czy rolnictwo UE przegra, czy wygra, jeśli dojdzie do takiego porozumienia.
W odniesieniu do Wspólnej Polityki Rolnej (WPR) socjaliści w Parlamencie Europejskim proponują wprowadzenie narzędzi „zaangażowania rolnictwa w bardziej zrównoważony rozwój”, zdolnych do dostosowania się do nowych wyzwań stulecia: globalnego ocieplenia i ochrony zasobów naturalnych lub spekulacji cen żywności w kontekście napięć na rynkach rolnych. Krótko mówiąc, prowadzą kampanię na rzecz bardziej ekologicznej WPR, w której „ekologizacja pomocy z pierwszego filaru […] zachęci rolników do przyjęcia dobrych praktyk rolniczych oraz do efektywności ekonomicznej i ekologicznej”.
Według Stéphane Le Foll , Ministra Rolnictwa z dnia16 maja 2012 w 16 maja 2017 r., były socjalistyczny eurodeputowany i członek Komisji Rolnictwa Parlamentu Europejskiego , „zniesienie odniesień historycznych, pomoc dla małych gospodarstw, przywrócenie równowagi na rzecz hodowli zwierząt, a przede wszystkim przyjęcie zasady degresji pomocy bezpośredniej w zależności od zatrudnienia i środowisko” będzie uczestniczyć w bardziej sprawiedliwym podziale pomocy rolnej. W ten sposób pomoc nabiera wymiaru społecznego i środowiskowego, ponieważ będzie powiązana z tworzeniem miejsc pracy w gospodarstwach i praktykami rolniczymi. W kontekście dużej zmienności cen żywności kwestia spekulacji na rynkach rolnych wydaje się coraz bardziej zasadnicza. Socjaliści wzywają do ustanowienia narzędzi regulacyjnych, takich jak „zapasy bezpieczeństwa żywnościowego” w odpowiedzi na niestabilność rynków rolnych, ale także do zagwarantowania dochodów rolnikom i walki z głodem na świecie.
Catherine Trautmann , przewodnicząca francuskiej socjalistycznej delegacji do Parlamentu Europejskiego , dla której WPR jest „zasadniczą polityką dla naszych terytoriów”, życzy sobie rozwoju obszarów wiejskich „w oparciu o pomoc na rzecz innowacji, modernizacji i rozwoju sektorów wysokiej jakości i krótkich spięć”. .
Państwa członkowskie uzgodniły ramy budżetowe (wydatki i dochody) do 2013 r. Od 2011 r. rozpoczęto dyskusje dotyczące programowania budżetowego na lata 2014-2020. Pierwszy komunikat Komisji Europejskiej został opublikowany w dniu29 czerwca 2011zaproponowanie budżetu dla Wieloletnich Ram Finansowych 2014-2020: na tym etapie proponuje się, aby budżet przeznaczony na WPR na kolejne programowanie budżetowe pozostał nominalnie równoważny budżetowi z okresu 2007-2013. Propozycja ta będzie przedmiotem negocjacji między Parlamentem a Radą Europejską w celu osiągnięcia kompromisu do lata 2013 r.
Reforma WPR z 2013 r. jest częścią tych ram. Wytyczne WPR na 2020 r. zostały zaproponowane przez Komisję w dniu18 listopada 2010 i pojawiły się propozycje legislacyjne 12 października 2011. Zgodnie z zasadami współdecyzji zawartymi w Traktacie Lizbońskim, WPR musi zostać poddana pod głosowanie przez Parlament i Radę Ministrów Rolnictwa, co oznacza więcej wymiany i konsultacji z parlamentarzystami europejskimi. Komisja parlamentarna ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich pod przewodnictwem Paolo De Castro (S&D, IT) również pracuje od 2009 r. i głosowała nad kilkoma ważnymi sprawozdaniami z własnej inicjatywy, które kierowały debatami z Komisją, takimi jak sprawozdanie z Lyonu i sprawozdanie Raport Dess. Reforma WPR z 2013 r. budowana jest w skomplikowanym kontekście, w którym kwestionuje się zarówno wsparcie rolnictwa, jak i sposób jego dystrybucji:
Parlamentu Europejskiego przyjętelipiec 2010 propozycja eurodeputowanego George'a Lyona (ALDE, Wielka Brytania) w sprawie przyszłości polityki rolnej po 2013 roku. Ten raport z własnej inicjatywy proponuje „sprawiedliwszą, bardziej ekologiczną i bardziej zrównoważoną” WPR i oczekuje wspólnych ram, które są jasne, proste i elastyczne.
Państwa członkowskieW skali europejskiej wyróżniają się „liberałowie” (Szwecja, Dania, Wielka Brytania, Holandia, Estonia), opowiadający się za mniej interwencjonistyczną i bardziej prorynkową polityką z innych państw członkowskich. Jednak wśród tych ostatnich „nowe” państwa członkowskie (na czele z Polską) domagają się bardziej sprawiedliwej WPR poprzez zrównanie poziomu pomocy bezpośredniej ze „starymi” państwami członkowskimi. Stanowisko, które dwaj główni płatnicy i beneficjenci WPR, Niemcy i Francja, mają trudności z zaakceptowaniem.
W wrzesień 2011, francuskie Ministerstwo Żywności, Rolnictwa i Rybołówstwa przyjęło, wraz ze swoim niemieckim odpowiednikiem, wspólne stanowisko: silna WPR po 2013 r. Celem obu krajów poprzez tę propozycję jest zmobilizowanie większości państw członkowskich do ich wizji, nawet jeśli umowa ta nie została narzucona spontanicznie.
Europejski komisarz rolnictwa , Dacian Ciolos , przedstawił18 listopada 2010 oficjalny komunikat Komisji w sprawie WPR do 2020 r.: reagowanie na wyzwania związane z ochroną żywności, zasobów terytorialnych i zasobów naturalnych.
Potwierdza trzy główne cele: zachowanie potencjału rolnego UE w celu zagwarantowania Europejczykom bezpieczeństwa żywnościowego i zaspokojenia rosnącego globalnego popytu, zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi oraz umożliwienie rolnictwu zapewnienia sprawiedliwego rozwoju terytoriów. W tej pierwszej prezentacji proponuje 3 możliwe scenariusze:
Rozważana jest druga opcja.
Głosowanie nad sprawozdaniem Deßa w Parlamencie Europejskim w czerwcu 2011 r.Komisja Rolnictwa Parlamentu Europejskiego głosowała (czerwiec 2011) za sprawozdaniem posła Alberta Deßa . Raport opowiada się za dotacjami bezpośrednimi oderwanymi od jakiegokolwiek pojęcia produktywności. Wszyscy rolnicy powinni otrzymać minimalną pomoc, zgodnie z „kryteriami obiektywnymi”, poprzez modyfikację obecnej metody obliczania, ale pomoc ta nie byłaby jednolita. Raport opowiada się za wprowadzeniem pewnej degresji wypłacanych kwot w zależności od poziomu zatrudnienia w każdym gospodarstwie i jego poszanowania dla środowiska. Parlament popiera również zasadę „zazieleniania” WPR. Obecny budżet zostałby utrzymany w obecnej wysokości, w stałych euro.
Wniosek ustawodawczy Komisji z dnia 12 października 2011 r.Komisarz ds. rolnictwa Dacian Cioloș przedstawił wniosek Komisji w sprawie12 października 2011. W niniejszym wniosku przedstawiono trzy główne cele. Komisja Europejska (KE) pragnie zwiększyć konkurencyjność sektora rolnego, rolno-spożywczego i leśnego, promować zrównoważone gospodarowanie zasobami oraz zwiększyć skuteczność Wspólnej Polityki Rolnej. Nawet jeśli utrzymana zostanie obecna struktura WPR w dwóch filarach, to KE opracowała nowe instrumenty, aby spełnić te trzy główne cele.
Instrumenty zwiększające konkurencyjność rolnictwa europejskiegoKomisja Europejska proponuje osiągnięcie tego celu przede wszystkim poprzez promowanie innowacji i transferu wiedzy. Chce podwoić budżet przeznaczony na badania i innowacje agronomiczne oraz zapewnić przełożenie wyników badań na praktykę poprzez nowe partnerstwo na rzecz innowacji: EIP „Europejskie partnerstwo na rzecz innowacji” . Instrumenty te mogą być również wykorzystane w drugim głównym celu WPR, którym będzie poprawa zrównoważonego gospodarowania zasobami.
Po drugie, KE proponuje poprawę sytuacji rolników w łańcuchu żywnościowym poprzez wzmocnienie ich zdolności do organizowania produkcji. Planuje się zatem, że uznawanie organizacji producentów i zawodów międzybranżowych zostanie rozszerzone na wszystkie produkty i sektory jednolitej wspólnej organizacji rynku w celu poprawy ich zdolności do organizowania dostaw.
Wreszcie, aby osiągnąć ten cel, KE oferuje trzy główne narzędzia zarządzania kryzysowego: rezerwę kryzysową na środki rynkowe w przypadku kryzysu na rynku lub utraty zaufania konsumentów na dużą skalę; klauzula wyjątkowego zakłócenia w celu radzenia sobie z najpoważniejszymi nieprzewidzianymi zdarzeniami – uruchomienie siatek bezpieczeństwa, interwencja, prywatne przechowywanie lub środki wyjątkowe – oraz wsparcie zapisów na ubezpieczenia i zbiorowe fundusze wspólnego inwestowania, w ramach drugiego filaru.
Instrumenty promujące zrównoważone gospodarowanie zasobamiWe wniosku dotyczącym pakietu legislacyjnego Komisja proponuje nową strukturę płatności bezpośrednich. Będą one odtąd składać się z podstawowej płatności na hektar (jednolitej we wszystkich państwach członkowskich lub mniejszych, jednorodnych strefach glebowo-klimatycznych), powiązanej m.in. z tzw. płatnością „zieloną”. Ten ostatni ma na celu wzmocnienie legitymacji WPR poprzez zaproponowanie finansowania produkcji środowiskowych dóbr publicznych przez rolników. Komisja Europejska zidentyfikowała trzy rodzaje łatwo mierzalnych praktyk, płatnych w zamian za tę płatność:
Oprócz tej „płatności z tytułu zazieleniania” Komisja proponuje, aby płatności bezpośrednie nadal podlegały zasadzie współzależności , która skupi się bardziej na ochronie terenów podmokłych i gleb bogatych w węgiel. Rada Europejska zapowiada również, że Ramowa Dyrektywa Wodna będzie podlegać warunkowi, gdy wszystkie państwa członkowskie w pełni ją wdrożą.
Wreszcie, w drugim filarze ważne miejsce pozostaje zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi i walka ze zmianami klimatycznymi : państwa członkowskie będą musiały utrzymać wagę budżetową tej kwestii na obecnym poziomie.
Instrumenty usprawniające WPRAby być bardziej skutecznym, Komisja proponuje przede wszystkim lepsze ukierunkowanie płatności bezpośrednich. W tym celu proponuje położyć kres historycznym odniesieniom eksploatacji rolniczej. Każde państwo członkowskie określi podstawową płatność na hektar (regionalną lub nie). To wsparcie dochodu będzie przyznawane wyłącznie rolnikom czynnym zawodowo. Jako kryterium wybrano stawkę, jaką stanowi pomoc bezpośrednia otrzymywana w dochodach pozarolniczych: musi ona wynosić co najmniej 5%. Następnie proponuje się redystrybucję pomocy między państwami członkowskimi iw ich obrębie. W państwach członkowskich KE proponuje podporządkowanie płatności bezpośrednich dwóm zasadom: pomoc będzie malała ze 150 tys. euro i będzie ograniczona do ponad 300 tys. euro na gospodarstwo i rocznie. Aby nie karać gospodarstw, które tworzą miejsca pracy, planuje się odejmowanie od degresji i górnego limitu kosztów wynagrodzeń i płatności ekologicznych.
Jeżeli chodzi o rozdział pomocy pomiędzy państwa członkowskie, proponuje się, aby we wszystkich państwach członkowskich, dla których średnie płatności bezpośrednie na hektar były mniejsze niż 90% średniej UE, stopniowo uzupełniano jedną trzecią tej luki. Planuje się, że konwergencja pomocy między państwami członkowskimi będzie stopniowo wdrażana do 2029 r. Poprawa efektywności WPR wiąże się również z jej uproszczeniem. Komisja starała się w swoim pakiecie legislacyjnym zaproponować narzędzia, które nie powodują przeciążenia administracyjnego. Płatności ekologiczne będą monitorowane i wypłacane w tym samym czasie i przy użyciu tych samych urządzeń, co podstawowe wsparcie dochodu. Płatności bezpośrednie można by zastąpić, w przypadku małych gospodarstw, płatnościami ryczałtowymi, co ograniczyłoby obciążenie administracyjne. Wreszcie, ciężar kontroli zostanie odciążony w przypadku państw członkowskich, które przez kilka lat z rzędu uzyskiwały poziom błędu poniżej 2%. Komisja proponuje również większą skuteczność między różnymi funduszami europejskimi (Funduszem Spójności, Europejskim Funduszem Rozwoju Regionalnego, Europejskim Funduszem Społecznym, Europejskim Funduszem Morskim i Rybackim oraz Europejskim Funduszem Rolnym na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich) poprzez ustanowienie wspólnych ram strategicznych dla tych funduszy promujących synergię .
Pierwszym krokiem było porozumienie w sprawie budżetu europejskiego na lata 2014-2020, a pewne zasady WPR zostały już ustalone na szczycie głów państw 7- i 8 lutego 2013(w szczególności koperty budżetowe na płatności bezpośrednie). Porozumienie to przewiduje, że budżet WPR zostanie zmniejszony o 11% lub 13% w zależności od wyliczeń. Kwoty zatrzymane przez Radę Europejską dla ogólnego budżetu WPR 2014-2020 to 362 940000000 euro, w tym 277 851 mln euro na płatności bezpośrednie i wydatki związane z rynkiem ( 1 st filar) i 84 940 mln euro na rzecz rozwoju obszarów wiejskich ( 2 -go filaru ). W tym okresie roczne budżety WPR stopniowo maleją, z 55,9 mld euro w 2014 r. do 50,5 mld w 2019 r.
Reforma musi być teraz częścią tego budżetu.
Biorąc pod uwagę terminy wdrożenia nowych środków, Komisja zdecydowała, że uprawnienia do płatności jednolitych (SPJ) zostaną odnowione w 2014 r. na tych samych kryteriach, co w 2013 r., ale z nowymi pułapami, przy czym całkowita kwota zostanie zmniejszona o 5 %. Datą wejścia w życie nowej WPR jest zatem rok 2015, a nowego budżetu 2014 rok.
Ostatni trójstronny szczyt negocjacyjny odbył się w godz 26 czerwca 2013 r. i zaowocowało porozumieniem.
Zapowiedziane cele reformy (zazielenianie i konwergencja) osiągnięto dzięki wielu przepisom, które z pewnością nie czynią WPR bardziej czytelną, oraz elastyczności we wnioskach krajowych zbliżającej się do „renacjonalizacji” oraz pewnym postanowieniom wynikającym z negocjacji typu „daj i bierz” (utrzymanie rabatu brytyjskiego, zmienne ponowne sprzęganie, wyłączenie niektórych obszarów z zazieleniania, późne zastosowanie zazieleniania itp.). W przypadku Francji wiemy już, że imperatywy konwergencji wewnętrznej (której warunki wymagają jeszcze dopracowania) oraz konwergencji względnej na poziomie 28 państw członkowskich doprowadzą do zmniejszenia dopłat bezpośrednich do roślin uprawnych od 2015 roku.
W pierwszych reakcjach większość stowarzyszeń ekologicznych twierdzi, że jest rozczarowana wynikiem. Badanie opublikowane w czasopiśmie Science wskazuje, że zazielenianie nie będzie miało namacalnego wpływu na bioróżnorodność.
W WPR wprowadzono wiele opcji – czasami na wniosek jednego państwa członkowskiego - które łamią jednolitość stosowania WPR. Na przykład państwa członkowskie będą miały różne definicje pojęcia aktywnego rolnika (który może otrzymać pomoc) . Budżet WPR został również redystrybuowany do budżetów krajowych WPR w trakcie porozumienia 7 i8 lutego 2015 . Główne środki obowiązujące w całej Unii Europejskiej to zbieżność średnich wartości pomocy bezpośredniej między państwami członkowskimi, zazielenianie i regulacja rynku. Kwoty mleczne zostają zniesione od 2015 roku, a kwoty cukrowe od 2017 roku. Utrzymane zostają prawa do sadzenia winorośli.
Dotacje bezpośredniePrawa do płatności jednolitych (pomoc niezwiązana z wielkością produkcji), które obecnie różnią się w zależności od departamentu i gospodarstwa we Francji, muszą być zbieżne, to znaczy należy zawęzić zakres SFP, aby osiągnąć pomoc na hektar co stanowi 60 do 100% średniej krajowej pomocy w 2019 r. Obecnie średnie DPU wynoszą od 52 (Alpes-Maritimes) do 403 euro na hektar (Val-d 'Oise), docelowy zakres wyniesie 161 do 268 euro na hektar, co oznacza utratę pomocy dla frakcji dotkniętych konwergencją (płatność za zazielenienie i OPP) nieprzekraczającą 30% w latach 2015-2019. Głównymi przegranymi są hodowcy bydła mlecznego i gospodarstwa specjalizujące się w uprawach polowych (zboża i nasiona oleiste). Z systemu płatności bezpośrednich wyłączone są ostatecznie hektary winorośli. Trwają dyskusje nad ustaleniem tempa konwergencji, ale prawdopodobnie zostanie ono ustalone na poziomie 70%, wzrastając o pięć kroków po 14%. Oznacza to, że w 2019 r. płatności ekologiczne i OPP wyniosą 70% średniej krajowej i 30% wartości referencyjnej z 2014 r.
Od 2015 r. DPU zostaną zniesione i zastąpione podstawowymi uprawnieniami do płatności (DPB). Pomoc niezwiązana z wielkością produkcji składa się wówczas z OPP, do których dodaje się płatność z tytułu zazieleniania, płatność redystrybucyjną i dodatkową płatność dla młodych rolników.
Płatność redystrybucyjna zapewni większe wsparcie dla pierwszych 52 ha gospodarstw, kwota wzrośnie do 103 euro/ha w 2018 r., czyli 20% koperty I filaru (7,5 mld euro w 2018 r.). Tylko Francja zastosuje to urządzenie. Zastosowanie płatności redystrybucyjnej mogłoby doprowadzić do silniejszego zaostrzenia prawa do płatności podstawowej i do strat pomocowych przekraczających 30%, w szczególności w przypadku dużych gospodarstw rolnych w północnej połowie.
Obszary objęte nową pomocą niezwiązaną z wielkością produkcji to 26,2 mln ha, płatność redystrybucyjna dotyczy 14,6 mln ha (ta druga liczba różni się w zależności od źródeł).
Inne przepisy dotyczą określonych odbiorców: pomoc dla młodych rolników (2% pomocy) i obszarów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji (5% pomocy) poprzez połączenie i rozszerzenie obecnych mechanizmów: ICHN (Odszkodowania odszkodowawcze Naturalne Utrudnienia) i PHAE (Prime Herbagère agrośrodowiskowe).
Sprzęganie lub „przesprzęganie”, czyli ułamek płatności bezpośredniej proporcjonalny do produkcji, spadłby z 10% (plus środki obecnie redystrybuowane na mocy artykułu 68, czyli od 1 do 2%) do 15% (dotyczy głównie inwentarza żywego: bydło mięsne przez PMTVA i PAB obecnie, owce, mleko górskie, pszenica durum na tradycyjnych obszarach dla sumy cząstkowej 13% i białka roślinne - które powinny bezpośrednio lub pośrednio przynieść korzyści dla zwierząt gospodarskich - w tym niektóre pasze, dla 2% ).
Budżet pomocy bezpośredniej na 2014 r. wynosi 7,7 mld euro dla Francji, co oznacza spadek o 3%. Nowe przepisy obowiązują w 2015 r. Od pierwszego roku obowiązywania (2014-2015) pomoc z I filaru spadnie średnio o ok. 8%, ze względu na 4,5% redukcję budżetu europejskiego i konwergencję europejską relatywną progresywną w tym okresie specjalny budżet dla młodych rolników ( doładowanie młodych ludzi) oraz przywrócenie krajowej części PMTVA. W rzeczywistości DPU z 2014 r. zmniejszy się średnio o 9,5% w porównaniu z DPU faktycznie wypłaconymi w 2013 r. – ale pomoc bezpośrednia dla sektora hodowlanego będzie wyższa. Spadek jest bardziej znaczący dla drobnych rolników, mechanizm podwojenia pomocy na pierwszych 52 hektarach obowiązuje dopiero w 2015 roku.
PapierówkaWarunkiem „zielonej płatności” jest lepsze uwzględnienie dobra wspólnego poprzez przestrzeganie trzech działań środowiskowych:
Rewizja cen referencyjnych, utrzymanie możliwości interwencji. Zachowanie możliwości refundacji (dopłat eksportowych) w wyjątkowych warunkach rynkowych. Fundusz rezerwowy. Wydłużenie okresu interwencji dla produktów mlecznych. Uznawanie organizacji producentów. Utrzymanie organizacji specyficznej dla sektora wina i załączonego budżetu.
Inne decyzje: rezygnacja z kwot mlecznych, liberalizacja rynku cukruInne decyzje niezwiązane z dotacjami będą miały istotny wpływ na rolnictwo: rezygnacja z kwot mlecznych w 2015 r. prawdopodobnie doprowadzi do wzrostu produkcji w krótkim okresie, z ryzykiem nadprodukcji w perspektywie średnioterminowej i rezygnacji z kwot mlecznych. kontyngenty w 2017 r. (przy utrzymaniu ceł importowych, z wyjątkiem cukru z obszarów geograficznych korzystających z umów preferencyjnych, takich jak AKP itp.) powinny zbliżyć ceny europejskie do cen światowych, które obecnie są o 20% niższe. Zniesione zostaną kwoty produkcyjne syropu glukozowego (HFCS), co prawdopodobnie spowoduje gwałtowny wzrost wielkości tego rynku, który jest obecnie ograniczany, aby nie konkurować z cukrem europejskim.
Drugi filarSposoby korzystania z drugiego filaru nie zostały jeszcze w pełni określone. Drugi filar zapewni wsparcie dla działań związanych ze zmianą klimatu , rolnośrodowiskiem , rolnictwem ekologicznym , obszarami objętymi Natura 2000 i Ramową Dyrektywą Wodną , systemami jakości, środkami zalesiania i nawadniania , a także możliwością ubezpieczenia upraw. Drugi filar będzie nadal współfinansowany zgodnie z warunkami porozumienia budżetowego, ale przy różnych stawkach współfinansowania.
Należy zauważyć, że umowa finansowa przewiduje możliwość przeniesienia 15% z filaru I do filaru II i odwrotnie, według wyboru państwa członkowskiego.
W kierunku WPR po 2020 r.Luty do marzec 2017Komisja Europejska przeprowadziła europejskie konsultacje społeczne na temat przyszłości WPR. Podczas tych konsultacji obywatele europejscy uznali, że WPR powinna być nadal zarządzana na szczeblu UE, a jej dwoma głównymi celami powinno być wsparcie dla rolników i ochrona środowiska.
Po tym, w czerwiec 2018Komisja Europejska skierowała do Rady Europejskich Ministrów Rolnictwa i Parlamentu Europejskiego propozycję reformy ram i treści WPR, która wprowadza dwie zmiany: pierwsza dotyczy podniesienia ambicji środowiskowych WPR, a druga warunków wdrażania WPR z obowiązkiem nałożenia na państwa członkowskie krajowego planu strategicznego (KPS).
W ramach przygotowań do WPR 2021-2027 każde państwo członkowskie przygotuje strategiczną diagnozę swojego rolnictwa wraz ze zidentyfikowanymi potrzebami w zakresie wsparcia WPR. We Francji ten Narodowy Plan Strategiczny musi być przedmiotem strategicznej oceny oddziaływania na środowisko przez Urząd Ochrony Środowiska, a Krajowa Komisja ds. Debaty Publicznej została poproszona o zorganizowanie debaty publicznej na temat działań, które zasługują na wsparcie przede wszystkim PAC, m.in. wykorzystywane do wspierania dochodów rolników, do wspierania transformacji agroekologicznej systemów produkcyjnych, odnowy pokoleń itp.
Wyniki WPR 2020W raporcie WPR z 2020 r. oszacowano, że WPR nie zdołała zmniejszyć populacji pospolitych ptaków o 34% od 1990 r. na polach, podczas gdy populacja ta wzrosła o 0,1% w lasach oraz w kontrolowaniu spadku różnorodności genetycznej upraw i inwentarza żywego