Szalone lata

Lat dwudziestych to retrospektywne chrononym oznaczający okres intensywnego społecznego, kulturalnego i artystycznego początku działalności w 1920 roku i kończący się w Stanach Zjednoczonych w 1929 roku wraz z nadejściem Wielkiego Kryzysu , który dotarł do Francji w 1931 roku to samo zjawisko - patrząc od perspektywa ekonomiczna lub kulturowa - występuje w Stanach Zjednoczonych , gdzie nazywana jest Ryczącymi Latami Dwudziestymi , a także w reszcie świata zachodniego: Goldenen Zwanziger w Niemczech , Ruggenti anni we Włoszech , Felices anos veinte w Hiszpanii .

Kontekst

W Paryżu podczas I wojny światowej ludność nie straciła sztuki zabawy. Na początku świętujemy, by wyśmiać wroga i dodać sobie odwagi: „zamierzał przyjąć dobre bicie, które zmyje afront z 1870 roku i sprawi, że ludzie zapomnieli o hańbie afery Dreyfusa dla armii francuskiej  ” – powiedział – my. Następnie kontynuujemy imprezę, aby odwrócić uwagę osób na urlopie. Potem, gdy zbyt wiele okropności odbiera „  włochatej  ” chęć do śmiechu, impreza nadal się pociesza.

Po zakończeniu konfliktu nowe pokolenie marzy o nowym świecie i głosi „Nigdy więcej! ”. Śpieszymy zaproponować mu nową, odurzającą muzykę na tle muzyki. Jazz przybył ze Stanów Zjednoczonych wraz z aliantami, ale także taniec , radio i sport , branże z AGD itp., na tle bardzo silnego wzrostu gospodarczego ...

Utopia pozytywistyczna z XIX th  dać wiek i wyznanie progresywny sposób indywidualizmu rozpętanej i ekstrawagancki. André Gide i Marcel Proust ustawić dźwięk literacką dla tego trendu, co pogarsza i rosnącej z dada ruch z którego Tristan Tzara publikuje manifest. Surrealizm od André Bretona nie jest daleko. Obfity Art Nouveau , koszone przez wojnie ustępuje cennych szkiców Art Deco .

Montmartre i Montparnasse: zaczątki wielkiej odnowy kulturalnej i artystycznej

Podczas szalonych lat dwudziestych Montparnasse i Montmartre były najbardziej znanymi i najczęściej odwiedzanymi miejscami w Paryżu, mieszczącymi prestiżowe kawiarnie, takie jak Coupole , Dôme , Rotonde i Closerie des Lilas lub salony takie jak Gertrude Stein , rue de Fleurus .

Montmartre jest przede wszystkim jednym z głównych ośrodków spotkań tych intelektualistów. Dzielnica prezentuje aspekt nowoczesności z istnieniem trębaczy, takich jak Arthur Briggs, który występuje w opactwie. Ale dla amerykańskiego pisarza Henry'ego Millera, podobnie jak wielu innych obcokrajowców, skrzyżowanie dróg Vavin - Raspail - Montparnasse jest, jego własnymi słowami, "pępkiem świata". Przyjechał tam również, aby napisać swoją serię Tropics .

W Paryżu to właśnie lewy brzeg Sekwany zajmuje się głównie sztuką i liternictwem, a wszystko to zostało potwierdzone w latach 20. w stolicy Francji i które zajmują miejsca kabaretu Le Bœuf na dachu lub duże brasserie Montparnasse. Amerykańscy pisarze „  Straconego Pokolenia  ”, a mianowicie Scott Fitzgerald , Henry Miller i Ernest Hemingway , ścierają się z wygnańcami, którzy uciekli z dyktatur Morza Śródziemnego i Bałkanów. Są wreszcie malarze, którzy tworzą to, co później zostanie nazwane „ Szkołą Paryską  ”, do których należą m.in. litewska Soutine , włoski Modigliani i rosyjski Chagall .

Ruch surrealistyczny

Pionierski surrealistyczna zajmuje ciągu 1920 roku na scenie kulturalnej poprzez wprowadzenie nowych form wyrazu w poezji z autorów takich jak André Breton , Louis Aragon , Paul Eluard lub Robert Desnos ale także do malowania przez artystów takich jak Max Ernst , Joan Miró , Salvador Dalí , Francis Picabia , rzeźba z Jean Arp , Germaine Richier , a nawet zdjęcia z Luisem Buñuelem i jego słynnym dziełem Pies andaluzyjski , René Clair i Jean Cocteau . Teraz zwrócony w stronę niewypowiedzianego, ruch awangardowy widzi, jak jego członkowie w znacznej większości popierają francuską partię komunistyczną, z którą dzielą wolę zerwania z burżuazją .

Świat rozrywki i wpływy zewnętrzne

Wpływ Stanów Zjednoczonych na Francję podsycają także rozmaite praktyki kulturowe pochodzące z zagranicy, a wojna uwydatniła ten wkład nowych kultur. Jednym z tych najbardziej znaczących wpływów jest szmata, którą szybko nazywa się jazzem i która cieszy się spektakularnym wzrostem i popularnością w Paryżu . Ten rodzaj muzyki została wniesiona przez armię amerykańską i był bardzo udany w 1925 roku na Champs-Elysees z tej Revue Nègre gospodarzem kolejno przez Florence Mills , znane jako „Flossie Mills” i Josephine Baker . Ubrany w prostą przepaskę na biodrach z banana, ten ostatni tańczy z sugestywną furią w rytm Charleston – muzyki wówczas jeszcze nieznanej w Europie – interpretacji obrazu zatytułowanego The Wild Dance . Skandal szybko ustąpił miejsca powszechnemu entuzjazmowi. Josephine szybko wzbudza entuzjazm paryżan dla jazzu i czarnej muzyki . Charleston jest tańczony solo, w parach lub w grupach, w rytmach jazzu. Polega na przenoszeniu ciężaru ciała z jednej nogi na drugą, ze stopami zwróconymi do wewnątrz i lekko ugiętymi kolanami.

Spośród wszystkich modnych kabaretów najsłynniejszy jest „Le Bœuf sur le toit”, w którym gra francuskiego pianistę i kompozytora Jeana Wienera . Świat paryski uczestniczący w tych rozrywkach to tylko niewielka część ludności francuskiej, a mianowicie elity .

Rola odgrywana przez Stany Zjednoczone

Amerykański wpływ na Paryż Ryczących Lat dwudziestych jest spory: charleston , shimmy i jazz wypełniły kabarety i sale taneczne, zaludnione po wojnie przez amerykańskich i angielskich żołnierzy, ale także przez modną publiczność poszukującą wszelkich możliwych nowości. Na dachu jest więc Beef, ale też Bricktop, w którym wprowadzamy innowacje, serwując whisky w jadalni, nowość na tamte czasy. Kabarety te otwierają się na amerykańskie rytmy „  Roaring Twenties  ”, angielski odpowiednik terminu „Roaring Twenties”. Jeśli chodzi o fonografy , to głównie nadają jazz grany przez białych Amerykanów, czarnych muzyków, którzy w czasie konfliktu stali się bardziej sławni w mniejszych kręgach.

Nagła pasja i pewien zamiłowanie do Stanów Zjednoczonych , ich wartości i kultury, charakteryzowały wtedy Paryż lat 20., recenzje i gwiazdy Broadwayu były kupowane po wysokiej cenie, a następnie naśladowane. Ale Francja nie jest zadowolona z odradzających się programów zza Atlantyku; dostosowuje je i tworzy swoje usługi i reprezentacje. Tak jest w przypadku słynnej Revue Nègre, która po raz pierwszy zaprezentowała się w Paryżu w 1925 roku w Théâtre des Champs-Élysées , Joséphine Baker , tancerka prezentująca się nago i oskubana, tańcząca Charleston i mnożąca prowokacyjne gesty, do muzyki autorstwa Sidney Bechet . Zainspirowany i wpływem francuskiego imperium kolonialnego , ona wystawił La Folie du jour w 1926 Zakryła także przeboje z kawiarni-koncerty takich jak La Petite Tonkinoise przez Vincent Scotto . Piosenka J'ai deux amours z 1930 roku uświęciła ją jako gwiazdę paryskiego życia, pełną gwiazdę, która, podobnie jak chansonniers, nie tylko tańczy, ale komentuje melodie i daje komedie.

Nowe tańce

Kierując się nowymi technikami (płyty, radio, kino), rozwijają się tańce, które wyrażają się w nowych miejscach, salach tanecznych . Smoking i smak dla „Negro muzyki”, jak go nazywano w tym czasie, odrzucił rozbieżne opinie. Paul Guillaume zorganizował Fête nègre w Théâtre des Champs-Élysées w 1919 roku . Sześć lat później ten sam teatr oferuje paryżankom rewię nègre . Rue Blomet , murzyńska kula przyciąga estetów i ciekawskich. W ten sposób we Francji panuje fenomen „dansomania” , porzucając społeczne tańce tradycji europejskiej na rzecz różnych tańców egzotycznych ( charleston , tango , fokstrot , meringue itp.).

balety szwedzkie

Szalejące lata dwudzieste to także odrodzenie baletów . Tak, to było w 1921 roku, że Balet Szwedzki przedstawiony L'Homme et son Désir przez Paula Claudela z muzyką Darius Milhaud . Następnie przedstawiają Pannę Młodą z Wieży Eiffla, do której scenariusz napisał Jean Cocteau. Niestety, nie przekonuje opinii publicznej. W 1923 narodził się kolejny balet, a mianowicie La Création du monde, do którego muzykę napisał Darius Milhaud, a scenariusz Blaise Cendrars . Fernand Léger , który wykonał kostiumy, wydobywa na scenie gigantyczne zwierzęta, ptaki, owady i totemicznych bogów. Przygodę Baletów Szwedzkich zakończył w 1924 roku balet Relâche, który połączył Erika Satie i Francisa Picabię. Pod koniec lat 20. skończyła się cała epoka, podczas której balety były okazją do wspaniałych przedstawień. Nie wolno nam zapominać również o znaczeniu salonów księżnej Polignac , pani de Noailles i hrabiego de Beaumont, które były tak wieloma miejscami spotkań i inspiracji.

Hala muzyczna

To także okres, kiedy sala muzyczna zdecydowanie zastępuje kawiarnio-koncert . Idziemy do Casino de Paris , koncert paryski i koncert Mayol, idąc do teatru  : widzowie, atrakcje i piosenki podążają za sobą w szybkim tempie. Fantazyjne zestawy i kostiumy dla dziewcząt są projektowane zarówno przez modnych malarzy, jak Zinoview, jak i przez projektantów kostiumów, którzy stają się celebrytami, takimi jak Erté czy Charles Gesmar . Produkcje artystyczne przeżywają błyskawiczny wzrost: Paryż, który tańczy , Cach'ton piano , Paryż, który jazzuje , Mój człowiek i W fotelu, które dają Maurice'owi Chevalierowi i Mistinguettowi międzynarodową sławę. Walentynkowe „stopeczki” krążą po całym świecie. Wpływy amerykańskie, wielkie show, musicale to sukces Folies Bergère , słynnego „Fol Berge”. Zainaugurowali swój cykl filmem Les Folies en furie w 1922 roku.

Operetka

Operetka trwa również na nowy początek12 listopada 1918z premierą Phi Phi przez Henri Christine i Albert Willemetz . Jest hitem na tle starożytnej Grecji z wieloma fantazyjnymi kreacjami. Rzeczywiście, w ciągu zaledwie dwóch lat przeprowadzono do tysiąca prezentacji. Kolejnym wielkim sukcesem jest tytuł Dans la vie n'est pas faire , najpopularniejsza piosenka Dédé , której premiera odbyła się ponownie w 1921 roku w Bouffes-Parisiens z Maurice Chevalierem. Kompozytorzy okazują się tak utalentowani jak Marsylia Vincent Scotto, ale także Maurice Yvain (kompozytor Mon homme ), a także autorzy tacy jak Sacha Guitry, który pisze libretto do Masked Love . W Olympia , Bobino czy Théâtre de la Gaîté-Montparnasse spotykamy Marie Dubas i Georgiusa, którzy inaugurują Théâtre Chantant, wystawiając różne popularne piosenki. Jest też Damia, nazywana „tragedynią pieśni”, czy nawet Yvonne George i jej głos wibrato, który przejmuje tradycyjne pieśni. Jednak od 1926 roku amerykańska operetka zaczęła konkurować z Francuzami z tytułami takimi jak Nie, Nie, Nanette , Rose Mary i Show Boat . Ryczące lata dwudzieste to zatem czas gwiazd i różnych repertuarów działających w różnych świątecznych miejscach.

Pokaz sportowy i sportowy

Podobny szał przeżywała w latach dwudziestych inna forma rozrywki, a mianowicie rozrywka sportowa. W rzeczywistości frekwencja na obiektach sportowych znacznie wzrosła w latach powojennych, a prasa zapewniła imprezie sportowej rosnącą publiczność i popularność. Prasa faktycznie odgrywa ważną rolę w promocji sportu, poświęcając na przykład rozgłos na stronach sportowych Tour de France . Jest to również prasa, która zapoznaje publiczność z wielkimi nazwiskami w piłce nożnej i rugby . Co więcej, uprawianie tego sportu, ograniczonego przed wojną tylko do kręgów zamożnych, obejmuje teraz także klasę robotniczą. Sukces Igrzysk Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. jest w dużej mierze zasługą promocji francuskich gazet. Tak więc 3092 sportowców z 44 krajów wzięło udział w tym wydarzeniu sportowym i uczestniczyło nie mniej niż 625 000 widzów.

W połowie lat dwudziestych francuski tenis zdominował świat, a następnie przeżył swój złoty wiek. Zwycięstwo „  Czterech Muszkieterów  ” w Pucharze Davisa doprowadzi do budowy stadionu Roland-Garros, który będzie gościł coraz liczniejszą publiczność.

Odnowa kultury popularnej

Wraz z tą elitarną kulturą, która charakteryzowała ryczące lata dwudzieste, w tym samym czasie w Paryżu widzimy odrodzenie kultury popularnej . Rzeczywiście, I wojna światowa zburzyła wiele rzeczy, nawet w dziedzinie śpiewu. Po czterech latach nostalgii za „  Belle Époque  ” w modnych miejscach pojawiają się nowi artyści. Na przykład Music Hall, przyciągając artystów i intelektualistów poszukujących nowości, tworzy również środowisko popularne. Z pewnością istnieje egzotyka recenzji kosztem Moulin Rouge, ale trzeba przy tym przywołać początki Maurice'a Chevaliera , ilustrującego par excellence francuskiego dobrego humoru jedną z jego piosenek, Valentin . Jest też lider magazynu Mistinguett o pseudonimie La Miss , który z powodzeniem pokrywa popularne utwory, takie jak Zawsze z turbiną , Moi, mam dość . Jednak wszystkie pokazy nie ograniczają się do przeglądu .

Silny wzrost gospodarczy

Szalone lata dwudzieste to okres bardzo silnego wzrostu gospodarczego. Nowe produkty i usługi w bardzo silnej ekspansji pobudzają gospodarkę: radio, samochody, samoloty, ropa naftowa, energia elektryczna. Produkcja francuskiej energii wodnej wzrosła w ciągu dekady ośmiokrotnie. Tańsza energia elektryczna sprzyja przedsiębiorstwom przemysłowym, które w 1928 r. reprezentowały 3 z 5 największych kapitalizacji francuskich na paryskiej giełdzie papierów wartościowych , gdzie ceny wzrosły 4,4-krotnie w ciągu dekady i 5 z pierwszej dziesiątki. 6 th jest młodą firmą innowacyjną, która ma zaledwie piętnaście lat, Air Liquide , już obdarzony globalnego wzrostu. Wskaźnik produkcji przemysłowej osiągnął w 1928 r . poziom 139, dla podstawy 100 w 1914 r., przy bardzo silnych zróżnicowaniach sektorowych: wynosi 44 tylko dla wskaźnika stoczniowego , 100 dla hutnictwa i 422 dla samochodowego . Ogólny wskaźnik francuski spadła do 57 w 1919 i 50 w 1921 roku, a następnie wzrasta do 104 w 1924. 6 lat należy wyczyścić brak z energii spowodowanego przez odbudowę północnych kopalń, Niemcy utonęło w czasie pierwszej wojny światowej .

Wielka Brytania przeszła poważny kryzys społeczny w latach 1925 i 1926. Winston Churchill , minister finansów, zamierzał symbolizować przywrócenie brytyjskiej władzy poprzez ustalenie wartości funta szterlinga w stosunku do dolara na jego przedwojennym poziomie. Doprowadziło to do wzrostu kosztów eksportu i wzrostu bezrobocia wśród pracowników. Rząd reaguje na kryzys ogólną obniżką płac i zwiększeniem liczby dni roboczych. Nastąpił dziewięciodniowy strajk generalny.

Radio

Radiowej grał główną rolę, stając się uprzywilejowany wektor nowej kultury masowej . Istotnie, dzięki pierwszym krążkom 78 obr./min. , pozwala na przybliżenie większej liczbie osób, zwłaszcza z niższych klas, gwiazd kabaretu i sali muzycznej . W ten sposób radio szybko wyniosło Mistinguetta i Maurice'a Chevaliera do rangi gwiazd krajowych, a potem międzynarodowych; oba szybko stają się emblematami paryskiego stylu życia.

Kino

Niemy film jest mocny i przekonujące wyrazem pierwszych trzech dekadach XX -go  wieku. Ta wizualna ciekawostka, ochrzczony kinematograf, któremu ówcześni naukowcy przewidzieli małą przyszłość, a która uważa ją za ciekawostkę lub atrakcję wesołego miasteczka, stanie się zarówno jednym z aspektów, jak i jednym z kamieni milowych 7 e Art. Cichy film jest uważany przez niektórych za lata niewinności lub lekkomyślności z 7 th Art. Elegancki Max Linder , po odkryciu przez Charlesa Pathé , króluje na ekranach do wczesnych godzin wojny.

Ale w 1914 roku na starym kontynencie wybuchła wojna i, podobnie jak wielu innych mężczyzn, zmobilizowano wielu aktorów. Europejska produkcja filmowa została wówczas prawie całkowicie przerwana. Kiedy publiczność schroni się w ciemnych pokojach, próbując zapomnieć o okropnościach frontu, odkrywa pechową postać, łatwo rozpoznawalną z wąsami i melonikiem: Charlot, graną przez Charliego Chaplina ( Życie psa ). W Los Angeles przemysł filmowy kwitł w tym czasie, a dzięki nagłemu spowolnieniu produkcji na starym kontynencie eksportował swoje filmy w coraz większych ilościach. To właśnie w 1914 roku, że 7 th American Art dotychczas zastrzeżeniem Europejskiej supremacji, stał się największym i prawdopodobnie najbardziej wpływowy, globalny kinematografia. W 1919 roku filmy ze Stanów Zjednoczonych stanowiły około 90% projekcji zrealizowanych w europejskich kinach.

Paryż, miejsce spotkań literackich i artystycznych

W latach dwudziestych Paryż stał się w ten sposób stolicą sztuki i uprzywilejowanym miejscem spotkań artystów i intelektualistów ze Starego i Nowego Świata . W ten sposób Gertrude Stein przedstawia Picasso , Braque'owi i Matisse'owi prace Scotta Fitzgeralda i Ernesta Hemingwaya . To w Paryżu publikujemy pierwsze wydanie irlandzkiego pisarza Jamesa Joyce'a . Jest to również w tym mieście, że Natalie Clifford Barney zdecyduje się żyć, który zainspirował charakter Valérie Seymour w The Well of Solitude of Radclyffe Hall . Wielu zagranicznych artystów i pisarzy zadowala się krótszymi lub dłuższymi pobytami we francuskiej stolicy: Sonia Stern , Elsa Schiaparelli , Edith Wharton i Jean Rhys , nie wspominając o Francuzkach, takich jak na przykład Nathalie Sarraute . A pisarze znani już jako F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos czy Sinclair Lewis szukają nowości, nowych inspiracji.

Odnowa teatralna

Paryż lat 20. to także teatr reprezentowany głównie przez czterech reżyserów i głównych aktorów: Louisa Jouveta , Georgesa Pitoeffa , Charlesa Dullina i Gastona Baty'ego . Ci ostatni postanowili w 1927 roku połączyć swoje wysiłki, tworząc „Kartel Czterech”. Odnieśli jednak znacznie mniejsze sukcesy niż Sacha Guitry, która triumfowała w Théâtre des Variétés . Są też sztuki Alfreda Savoira , komedie Édouarda Bourdeta i Marcela Pagnola, które odnoszą pewien sukces.

Przedstawienie teatralne odniosło wielki sukces wśród publiczności i niezaprzeczalne ożywienie w latach 20., przede wszystkim na scenie. Wokół kartelu rozwija się twórczy wysiłek, którego celem jest przełożenie trosk i aspiracji tamtych czasów na inscenizację. Zmianę widać także w doborze poruszanych tematów i atmosferze, jaka wyłania się z prezentowanych prac. Jednocześnie kulturalna, elitarna publiczność coraz bardziej interesuje się autorami i dziełami, które łączą klasycyzm w formie z opozycją realności/senów w teatralnej atmosferze. Również teatr Cocteau , pierwsze sztuki Giraudoux (takie jak Zygfryd w 1928 r.) i dzieła włoskiego Pirandello są najznamienitszymi przedstawicielami i znają sukces. Wszystko to jednak pozostaje klasyczne w wybranych środkach wyrazu i wpisuje się w gusta elit.

Glazura ryczących lat dwudziestych

Po ucieczce giełdy podczas szalonych lat dwudziestych , krach na Wall Street z 1929 roku zapowiada koniec tego okresu lekkomyślności. Od 1928 r. zamknięto paryską salę widowiskową La Cigale ; w 1929 r. ten sam los spotkał Olympia i Moulin Rouge , potem przyszła kolej na zniszczony w 1932 r . teatr El Dorado . Nawet jeśli produkcja była skierowana do dużej publiczności, widzimy, że frekwencja sal muzycznych i innych sal tanecznych jest stopniowo redukowana do robotników i pracowników miast. Ich świat piosenki to świat ulicy, javas i tanga na popularnych balach , weselach, a nawet bankietach, a nie świat paryskich wyższych sfer. W rzeczywistości w tym samym czasie, gdy ta elitarna kultura umocniła się w Paryżu, kultura popularna, która cieszyła się rosnącym sukcesem i ostatecznie ugruntowała się na przełomie lat 20. i 30. XX wieku dzięki artystom, takim jak Maurice Chevalier czy lider magazynu Mistinguett .

Ryczące lata dwudzieste charakteryzują się pragnieniem wewnętrznego spokoju i społeczeństwem, które chce czerpać jak najwięcej z życia tak długo, jak to możliwe, a nadchodzące lata są niepewne. To właśnie to społeczeństwo raduje się odnalezionym spokojem i jednocześnie odkrywa konsumpcję, starając się w końcu maksymalnie przedłużyć tę sytuację wewnętrznej stabilności.

W kulturze

ObrazLiteraturaMuzykaPokazaćKobietyModaMiejscaPrzybory

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. W rzeczywistości kryzys dotarł do Europy w 1931 roku i trwał w latach 30. XX wieku .

Bibliografia

  1. Emmanuelle Retaillaud, „  Szalone”, „ryczące” czy „złote” lata? Naming the Twenties  ”, Nazwy czasów. Od „Renowacji” do „Lata ołowiu”, reż. Dominik Kalifa ,2020, s.  231-256
  2. Sophie Jacotot, Taniec w Paryżu w okresie międzywojennym. Miejsca, praktyki i wyobrażenia tańców społecznych w obu Amerykach (1919-1939) , Nowy Świat,2013, 418  s.
  3. Ekonomia wojny i jej konsekwencje (1914-1929) , autorstwa Belisaire'a .
  4. "History of the XX th  century: 1 i koniec rolne" przez Florence Cattiau Maryse Chabrillat Annie Konstantyna, Christian Peltier Gwen Lepage w Educagri 2001 Editions
  5. Marsylia 2001 , s.  438
  6. Chris Harman, Popularna historia ludzkości, Odkrycie, 2015, s. 507.

Bibliografia

Generał

Książki specjalistyczne

Kultura

Powiązane artykuły