Przewodniczący jury festiwalu w Cannes | |
---|---|
1953 | |
Maurice Genevoix Marcel Pagnol | |
Fotel 31 Akademii Francuskiej |
Narodziny |
5 lipca 1889 r. Maisons-Laffitte ( Seine-et-Oise ) |
---|---|
Śmierć |
11 października 1963 r.(w wieku 74 lat) Maison Jean Cocteau , Milly-la-Forêt ( Seine-et-Oise ) |
Pogrzeb | Kaplica Saint-Blaise-des-Simples w Milly-la-Forêt (od1964) |
Imię i nazwisko | Klemens Eugene Jean Maurice Cocteau |
Narodowość | Francuski |
Szkolenie | Liceum kondorcetów |
Działalność | Powieściopisarz , dramaturg , poeta , filmowiec , malarz , projektant , litograf , ceramik , tapicer |
Okres działalności | 1908-1963 |
Matka | Eugenie Cocteau ( d ) |
Członkiem |
Niemiecka Akademia Języka i Literatury Królewska Akademia Języka i Literatury Francuskiej Belgii (1955-1963) Akademia Francuska (1955) |
---|---|
Ruch | Teatr absurdu , modernizm |
Reprezentowane przez | Stowarzyszenie Praw Artystów , Light Cone |
Gatunki artystyczne | Dramatyczna forma , tragedia |
Wpływem | Marcel Proust , Victor Hugo , Jules Verne |
Nagrody |
Dowódca Legii Honorowej Jules Davaine Price (1913) Nagroda im. Louisa-Delluca (1946) |
Archiwum prowadzone przez |
Zbiory specjalne i archiwa uniwersyteckie Uniwersytetu Wiktorii ( d ) (SC150) Biblioteka Historyczna Miasta Paryża (MS-FS-05) |
Les Enfants Terribles (1929) Krew poety (1930) Piekielna maszyna (1934) Piękna i bestia (1946) |
Jean Cocteau urodził się5 lipca 1889 r.w Maisons-Laffitte i zmarł dnia11 października 1963 r.à Milly-la-Forêt to francuska poetka , malarka , projektantka , dramaturg i filmowiec .
Wybrany do Akademii Francuskiej w 1955 roku i są wśród artystów, którzy oznaczał NIEMOŻLIWE XX th century, to przetarł większość tych, którzy prowadził życia artystycznego swego czasu. Był impresariom swoich czasów, trendsetterem, dobrym geniuszem niezliczonych artystów. Mimo swojej twórczości literackiej i talentów artystycznych Jean Cocteau zawsze podkreślał, że jest przede wszystkim poetą i że każda praca jest poetycka.
Jean Cocteau, pod swoim pełnym imieniem Clément Eugène Jean Maurice Cocteau, urodził się dnia 5 lipca 1889 r., w domu jego dziadka ze strony matki , umieść Sully w Maisons-Laffitte w rodzinie mieszczańskiej w Paryżu . Jego ojciec, Georges Alfred Cocteau, urodzony w dniu8 lipca 1842 rdo Meluna , prawnika i malarza amatora, oraz jego matki, Marie Junia Émilie Eugénie Lecomte, urodzonej21 września 1855w Maisons-Laffitte , pobrali się dnia7 lipca 1875 rw 9 th dzielnicy Paryża . Jego dziadek ze strony ojca, Athanase Cocteau (1798-1865) był notariuszem i burmistrzem Melun ; dziadek ze strony matki, Eugène Lecomte (1828-1906), makler giełdowy i kolekcjoner sztuki ; jego wuj ze strony matki, Raymond Lecomte, dyplomata.
Jego ojciec, który żył z renty, popełnił samobójstwo dnia suicide 5 kwietnia 1898 r.w Paryżu Jean Cocteau długo będzie nosił tę ranę. Ma starszą siostrę Marthe (1877-1958) i starszego brata Paula (1881-1961). Odkrył teatr i kino w wieku sześciu lat.
W wieku piętnastu lat Cocteau opuścił rodzinny kokon, aby studiować w Liceum Condorcet w Paryżu, zwłaszcza z jadowitym Pierre'em Dargelosem jako jego towarzyszem, który wywarł na nim prawdziwą fascynację. Wykazując niewielkie zainteresowanie studiami, został wyrzucony ze szkoły średniej za brak dyscypliny w 1904 roku i dwukrotnie nie zdał matury.
To tragik Édouard de Max jako pierwszy zwrócił na niego uwagę i zafascynowany swoim stylem rozsławił go w całym Paryżu podczas poetyckiego poranka , który zorganizował w teatrze Femina z pierwszym recitalem wierszy młodego Cocteau ...
Miał krótki romans z Christiane Mancini , studentką konserwatorium , w 1908 roku .
Opublikował swój pierwszy tomik wierszy ze względu na autora , Lampę Alladyna inspirowaną nocami arabskimi w 1909 roku, a następnie dał się poznać w kręgach artystycznych bohemy jako "frywolny książę". Pod tym tytułem w 1910 roku opublikował swój drugi zbiór wierszy. Edith Wharton opisuje go jako człowieka, dla którego „każdy wielki wiersz poezji był wschodem słońca, każdy zachód słońca podstawą cudownego miasta…” Był też zafascynowany przez mistrza rosyjskich baletów Serge de Diaghilev i jego głównych artystów, malarza Léona Baksta i tancerza Wacława Niżyńskiego . Spotkanie z Diagilewem, którego chciał zaskoczyć, było pierwszym kryzysem w twórczości Koktalijczyków: zrezygnował ze zbiorów wierszy, raczej pompatycznych pastiszów i zbliżył się do awangardy kubistycznej i futurystycznej .
Z jego współpracy z rosyjskimi artystami, Le Dieu bleu narodził się w 1912 roku, z kostiumami i scenografią Léona Baksta do muzyki skomponowanej przez Reynaldo Hahna , a następnie Parade , balet wyprodukowany w 1917 roku z kostiumami i scenografią Pabla Picassa oraz muzyką skomponowaną przez Erika Satie . Praca ta zainspirowała Guillaume'a Apollinaire'a neologizmem surrealizmu , podjętym następnie przez André Bretona i Philippe'a Soupaulta dla stworzenia tego ruchu artystycznego, którego członkowie szybko wykluczyli Cocteau . Współpracuje z ruchem dadaistycznym i ma ogromny wpływ na pracę innych, w samej grupie swoich muzycznych przyjaciół, The Six , której staje się rzecznikiem.
Po zreformowaniu służby wojskowej Cocteau zdecydował się jednak wziąć udział w I wojnie światowej jako kierowca karetki z cywilnym konwojem medycznym. Przyjęty przez pułk marines, mieszka w Dixmude , lata z Rolandem Garrosem, ale szybko zostaje zdemobilizowany z powodów zdrowotnych. Wrócił do Paryża i wznowił działalność artystyczną. Ponadto napisze o tej wojnie powieść Tomasz Oszust . W latach dwudziestych Cocteau połączył siły z Marcelem Proustem , André Gide i Maurice Barresem .
W 1924 roku napisał adaptację Romea i Julii , miał premierę w Paryżu, w La Cigale Theatre w dniu 2 czerwca 1924, ze zbiorów i kostiumów przez Jean Hugo i muzyka adaptacją popularnych arii angielskich ułożone i oprzyrządowanie przez Roger Désormière ,
Federico de Madrazo y Ochoa (en) , Portret Jeana Cocteau (z lat 1910-1912), miejsce nieznane.
Wacław Niżyński i Serge de Diagilev w 1911 r.
Amedeo Modigliani , Jean Cocteau (1916), Muzeum Sztuki Uniwersytetu Princeton .
Kostiumy na balet Parade (1917) wg Pabla Picassa , Paryż , biblioteka-muzeum Opery .
W 1918 roku Max Jacob przedstawił go młodemu poecie Raymondowi Radiguetowi (1903-1923). Będzie miał decydujący wpływ na jego krótką karierę: Jean Cocteau od razu domyśla się: „Do czego? Zastanawiam się” Później napisał w The Difficulty of Being – ukryty talent . Zachwycony wierszami, które czytał mu Radiguet, Cocteau doradza mu, zachęca go i zmusza do pracy; następnie pomaga mu publikować jego wiersze w awangardowych czasopismach , zwłaszcza w SIC i Literature .
Oboje odbywają wiele wspólnych podróży i tworzą romantyczny związek. Wciąż zachwycony talentem literackim Radigueta, Cocteau promuje w swoim kręgu artystycznym twórczość swojego przyjaciela i udaje mu się zlecić Grassetowi opublikowanie Le Diable au corps – w dużej mierze autobiograficznej opowieści o cudzołożnym związku między kobietą, której mąż jest na czele, a młodszym. człowiek - wywieranie wpływu na odebranie nagrody literackiej Nowego Świata dla powieści.
W 1921 roku współpracował z grupą Sześciu przy dyskusyjnej broszurze Żonaty z wieży Eiffla , kolektywnej pracy, która zapoczątkowała nowe pokolenie muzyczne we Francji w ślad za Erika Satie, który był jej mentorem. Również w 1921 roku Cocteau zorganizował spotkanie Radigueta z jednym z jego przyjaciół, sekretarzem generalnym Quai d'Orsay , Philippem Berthelotem .
Reakcja Cocteau na nagłą śmierć Radigueta w 1923 roku powoduje nieporozumienie z niektórymi krewnymi, którzy twierdzą, że zostawił go zdesperowanego, zniechęconego i nękanego opium . Cocteau nawet nie uczestniczyłby w pogrzebie. Ale Cocteau na ogół nie uczestniczy w pogrzebach. Następnie autor natychmiast opuścił Paryż z Diagilewa do wykonywania Les noces przez Baletów Rosyjskich w Monte-Carlo . Sam Cocteau znacznie później kwalifikuje swoją postawę jako „reakcję zdumienia i obrzydzenia” .
Jego zamiłowanie do opium w tamtym czasie, Cocteau wyjaśnia Prostym zbiegiem okoliczności związanym z jego przypadkowym romansem z Louisem Laloyem , dyrektorem opery w Monte-Carlo . Uzależnienie Cocteau od opium i jego starania o odstawienie go będą miały decydujący wpływ na jego model literacki. ten31 sierpnia 1927, podczas jego aktu oskarżenia o „naruszenie przepisów dotyczących substancji trujących” , policja odkryje w jego domu przy rue de Surène 6 komplet palaczy opium . W wyniku interwencji wpływowych polityków sprawa ta nie miała skutków prawnych.
Jego najbardziej znana książka Les Enfants Terribles (1929) została napisana w ciągu tygodnia, podczas trudnego wycofania.
To właśnie w hotelu Welcome w Villefranche-sur-Mer , gdzie mieszka, Jean Cocteau poznaje rodzinę Bourgoint; poznali się dzięki wspólnemu przyjacielowi, Christianowi Bérardowi , malarzowi, który projektował scenografię do sztuk Cocteau. Bourgointowie mieli troje dzieci, bliźniaków Maxime i Jeanne oraz młodszą Jean.
Jeanne i Jean Bourgoint ponownie zobaczyli Cocteau w 1925 roku. Jean Cocteau spotkał się w Meudon ,15 czerwca 1925Wśród Maritains , Charles Henrion . Ten uczeń Karola de Foucauld , ubrany w biały burnus ozdobiony czerwonym Najświętszym Sercem , wywarł wielkie wrażenie na Cocteau, który nawrócił się – czasowo – na katolicyzm. ten19 października, gmina Jean Cocteau, otoczona przez Jeana Bourgoint i Maurice Sachs . Spotykają się do 1929 roku, kiedy Jeanne popełnia samobójstwo, pozostawiając brata w nędzy. Życie Jeanne i Jeana Bourgointów zrobiło na Cocteau tak wielkie wrażenie, że niemal natychmiast zaczął pisać ich historię, która stała się Les Enfants Terribles (1929).
W latach 30. Cocteau miał romans z księżniczką Nathalie Paley , morganatyczną córką Wielkiego Księcia Rosji , która sama była modyszką, aktorką lub modelką i byłą żoną projektanta mody Luciena Lelonga . Ciąża z Cocteau nie mogła zostać doprowadzona do końca, co pogrążyło poetę i młodą kobietę w głębokim nieładzie. Cocteau przywołuje poronienie Nathalie w Określonej przeszłości i mówi, że ta aborcja byłaby konsekwencją gwałtownej sceny z Marie-Laure de Noailles : „Ona jest odpowiedzialna za aborcję Nathalie” . Jednak po tym, jak Cocteau wprowadził księżniczkę do opium, mogły mieć wpływ na ciążę ze względu na ten lek.
W latach 30. XX wieku , kiedy mieszkał przy rue Vignon 9, Jean Cocteau eksperymentował z malarzem Jeanem Crotti , który był mężem Suzanne Duchamp , gemmail i prawdopodobnie z tego okresu jego związek z Marcelem Duchampem datuje się mimo sprzeciwu od André Bretona .
Około 1933 Cocteau poznał Marcela Khilla, który stał się jego towarzyszem, a gdy powstał, wcielił się w rolę posłańca Koryntu w infernale La Machine . Razem, w 1936 roku, w 80 dni wyruszą w trasę po świecie, o czym opowiadał Jean Cocteau w Tour du monde en 80 jours. Moja pierwsza podróż (1936).
Cocteau następnie utrzymuje długoterminową relację z dwoma francuskimi aktorami, Jean Marais, a następnie Édouardem Dermitem , ten ostatni został oficjalnie przyjęty przez Cocteau. Utrzymywałby związek z Panamą Al Brownem , bokserem, którego karierę wspierał w latach 1935-1939.
W 1940 roku wielkim sukcesem odniosła sztuka Cocteau Le Bel Indifférent napisana dla Edith Piaf . Pracował również z Pablo Picasso i Coco Chanel przy kilku projektach, przyjaźnił się z większością europejskiej społeczności artystów i zmagał się z uzależnieniem od opium przez większość swojego dorosłego życia. Chociaż jest otwarcie gejem , ma krótkie i skomplikowane romanse z kobietami. Jego twórczość jest usiana krytyką homofobii .
Jean Cocteau odgrywa niejednoznaczną rolę podczas II wojny światowej , bojownicy ruchu oporu oskarżają go o kolaborację z Niemcami, część jego przeszłości (1939-1944) pozostaje tajemnicza. Jean Cocteau będzie pisał od początku okupacji w kolaboracyjnym tygodniku La Gerbe stworzonym przez bretońskiego pisarza Alphonse'a de Châteaubriant .
Cocteau jest zwykle dość powściągliwy, jeśli chodzi o potwierdzenie swojego politycznego zaangażowania. W czasie okupacji wykazał pewien pacyfizm – „Honor Francji” , pisze w swoim Journal du5 maja 1942, „Być może pewnego dnia odmówił walki” -, ale przede wszystkim, że nie waha się powitalnym Arno Brekera , oficjalnego rzeźbiarza w Trzeciej Rzeszy , kiedy wykazuje w Paryżu latem 1942 Leni Riefenstahl otrzymuje ochronę Po wojnie przez siedem lat.
„Nazistowskie Niemcy nie były pozbawione uroku, zwłaszcza ich przywódca, który złożył reprezentację, która musi być umieszczona w muzeum, jakie Hitler wyobrażał sobie. […] Fascynowała go idea naczelnego artysty, wszechmocnego polityka zarazem mecenasa i protektora sztuki, zarówno Napoleona , jak i poety („Chez Hitler, to poeta uciekł tym duszom pionków” – pisał, odnosząc się do francuskich przywódców okresu przedwojennego). "
- Philippe Burrin , Francja w czasie niemieckim , Seuil, 1995, s. 352 .
W 1941 r. decyzja prefekta policji o zakazie używania jego maszyny do pisania została unieważniona przez Propaganda Abteilung , chcąc nie nakładać zbytnio francuskiej muzy na kaganiec. Jednak na Wyzwoleniu został szybko uniewinniony przez Krajowy Komitet Kina i Krajowy Komitet Pisarzy, przed którymi się nie pojawił, komitety oczyszczenia, przed którymi występował do współpracy.
Podczas reportażu o pisarzach Palais-Royal Jean Cocteau poznaje fotografa Pierre'a Jahana . W 1946 r. Éditions du Compas opublikowało La mort et les statues , dzieło, do którego Cocteau napisał wiersze, które można porównać do potajemnie wykonanych zdjęć, wgrudzień 1941, autorstwa Pierre'a Jahana na posągach z brązu zarekwirowanych przez reżim Vichy, a następnie wysłanych do żeliwa w celu mobilizacji metali nieżelaznych w celu wsparcia niemieckiego wysiłku wojennego.
Ogromne sukcesy sprawiły, że Cocteau przeszedł na potomnych: powieść Les Enfants terribles , sztuka Les Parents terribles z 1938 roku, film Piękna i bestia . Stając się odniesienie kinematograficzne, przewodniczył jury w 1953 roku na festiwalu w Cannes , a następnie , że od 1954 roku do wiosny 1950 roku, Jean Cocteau został zaproszony przez Francine Weisweiller , żony Alec Weisweiller, bogatego dziedzica Shell Company , aby przyjedź i spędź tygodniowy urlop w ich willi Santo Sospir , na czubku Saint-Jean-Cap-Ferrat , do której udaje się ze swoim kochankiem chwili, poetą Gabrielem Arnaud . Artysta wkrótce zaczyna od narysowania na białych ścianach Apolla nad kominkiem w salonie; zachęcony przez Henri Matisse'a , podjął się udekorowania całej reszty domu, do którego tak mu się podobało, że powróci na jedenaście lat; a obok, on urządzone iw pełni freski willa w tempera , mozaiki i gobelin na tematy z mitologii greckiej i Biblii, z wykorzystaniem koloru po raz pierwszy. Następnie przywiózł tam wielu celebrytów, w tym Pabla Picassa , Charliego Chaplina i Jeana Maraisa, który został wprowadzony do malarstwa olejnego. To z przyjaźni z Jeanem Cocteau Francine Weisweiller chrzci swój jacht Orphée II .
W 1960 roku artysta nakręcił Le Testament d'Orphée przy wsparciu finansowym François Truffauta .
Jednocześnie angażuje się w obronę prawa do sprzeciwu sumienia , m.in. sponsorując komitet stworzony przez Louisa Lecoina , obok André Bretona , Alberta Camusa , Jeana Giono i Abbé Pierre'a . Komitet ten uzyskuje ograniczony status w statusgrudzień 1963 dla sprzeciwiających się.
Odegrał ważną rolę w genezie malarza Raymonda Morettiego w latach 60., co doprowadziło go do zmierzenia się z Pablo Picasso.
Cocteau nie będzie na miejscu, aby sobie pogratulować: in Październik 1963, dowiadując się o śmierci swojej przyjaciółki Edith Piaf , cierpi na atak zadławienia i kilka godzin później ulega zawałowi serca w swoim domu w Milly-la-Forêt ,11 października 1963 r.. Jednak Jean Marais deklaruje w wywiadzie telewizyjnym, że12 października 1963 : „Zmarł z powodu obrzęku płuc , serce mu się załamało. Bardzo lubił Edith, ale nie sądzę, żeby śmierć Edith spowodowała śmierć Johna. ” .
Jean Cocteau przez długi czas mieszkał w Paryżu w Palais-Royal przy rue de Montpensier 36 , gdzie hołd składa mu tablica pamiątkowa. Jego dom w Milly-la-Forêt , Maison Cocteau, stał się muzeum, zainaugurowany w dniu22 czerwca 2010.
Został pochowany w kaplicy Saint-Blaise-des-Simples w Milly-la-Forêt ( Essonne ). Na jego grobie epitafium : „Zostaję z tobą. "
W 1989 r. miasto Villefranche-sur-Mer złożyło mu hołd z okazji setnej rocznicy jego urodzin, inaugurując popiersie z brązu należne Cyrylowi de La Patellière i umieszczone naprzeciwko kaplicy Saint-Pierre, w której udekorował 1957.
W 2013 roku, w pięćdziesiątą rocznicę jego śmierci, miasto Metz złożyło mu hołd za jego ostatnie arcydzieło wyprodukowane w kościele Saint-Maximin w Metz (witraże), miejsce, w którym Jean Cocteau został zainaugurowany z tej okazji w pobliżu tego miejsce kultu.
Biblioteka Historyczne miasta Paryża posiada kolekcję Jean Cocteau składa się z rękopisów, korespondencji i fotografii uzyskanych w trzech etapach: zakup części rękopisów między rokiem 1990 a 2002, zakup biblioteki Cocteau z 1995 i Pierre Bergé darowizna w 2006 roku Pierre Bergé był moralnym beneficjentem dziełach pisarza i prezes Fundacji Cocteau. Biblioteka Literatury i Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Montpellier posiada zbiór studiów i badań dotyczących Jeana Cocteau i jego czasów, urodzonych w 1989 roku z darowizny Édouarda Dermita na rzecz Uniwersytetu Paul-Valéry-Montpellier .
.
Dyrektor FotografiiW pracowni Madeleine Jolly i Philippe Madeline w Villefranche-sur-Mer tworzy ponad 300 ceramiki i biżuterii. W tym samym okresie rysuje wiersze-obiekty .
Pracował na poślizgu i wynalazł ołówek tlenkowy, aby nadać swoim dekoracjom pastelowy charakter.
Katalog raisonné Annie Guédras prezentuje kolorowe i czarno-białe fotografie ceramiki stworzonej przez Jeana Cocteau.
W tym samym okresie projektował biżuterię, ozdoby i rzeźby.
Jean Cocteau deklaruje: „Nie ma nic szlachetniejszego niż gobelin. To nasz język przetłumaczony na inny, bogatszy, dokładnie iz miłością. To melodyjne dzieło harfisty. Powinniśmy ich zobaczyć, naszych harfistów, grających na nitkach na pełnych obrotach, odwracających się plecami do modela, idących do niego po radę, powracających, by grać swoją muzykę ciszy. Dziwimy się, że taki luksus istnieje w naszych czasach, gdy zastępuje go komfort. Pewnego dnia z Picassem, w Operze, zauważyliśmy, że przeciętne dzieła nabierają wdzięku i stylu, przetłumaczone na ten język. Ale kiedy oryginalny tekst i tłumaczenie są zrównoważone, zachwycamy się naszym kunsztem we Francji ” .
„Wełniane wiersze Jeana Cocteau” , tak nazwano jego gobeliny, a tytuł ten świadczy o jego uwielbieniu dla sztuki tkackiej. Raymond Picaud utka pierwsze gobeliny, zaczynając od kreskówek zaprojektowanych przez Cocteau w fabryce Aubusson, w prowadzonym przez siebie warsztacie. Obecnie gobeliny są widoczne w niektórych muzeach i galeriach, takich jak galeria Boccara specjalizująca się w artystycznych dywanach i gobelinach.
Witraż wykonany przez Jeana Cocteau dla kościoła Saint-Maximin w Metz jest jego ostatnim wielkim arcydziełem, które w zasadzie zostało ukończone pośmiertnie. Edouard Dermit , jego adoptowany syn, zapewni pełną realizację projektu zaprojektowanego przez Jeana Cocteau. Pomoże mu w tym zadaniu Jean Dedieu, który był wytwórcą tektury i jako taki wyprodukował różne modele z rysunków Cocteau, aby zaoferować je mistrzom szkła.
Trzy główne idee scharakteryzować oryginalność jego pracy na oknach: praca świadek sztuce XX th century, innowacyjna praca i proroczy i wreszcie praca obchodzi nieśmiertelność i poza nią. Po raz pierwszy w centralnym witrażu absydy (witraż mężczyzny z podniesionymi rękami) rozwinął także postać androgyne.
Jego związek z alchemią również wydaje się ugruntowany, podobnie jak jego upodobanie do biomorfizmu i totemizmu w reprezentacji afrykańskiego wszechświata transeptu południowego (zatoki transeptu południowego).
Na temat nieśmiertelności, który rozwinął się w 24 zatokach tego małego kościoła parafialnego, nigdy nie przestał posługiwać się mitologią, a zwłaszcza postacią Orfeusza, aby przywrócić do życia bliskich, a nawet uczynić ich nieśmiertelnymi.
Pozostaje wierny filmowi Orfeusz z 1950 roku, w którym głosi: „człowiek zostaje zbawiony, śmierć umiera, to mit nieśmiertelności”. "
Pod koniec 1959 roku, na trzy lata przed śmiercią, Jean Cocteau, na zaproszenie ambasadora Francji, wykonał w kościele Notre-Dame-de-France w Londynie , w dzielnicy Soho , niedaleko Leicester Square , fresk w kaplicy NMP, w dniach 3-11 listopada 1959. Składa się z trzech tablic: Zwiastowania, Ukrzyżowania i Wniebowzięcia.
W 1955 Cocteau był członkiem Académie française i Królewskiej Akademii Języka i Literatury Francuskiej w Belgii .
W swoim życiu, Cocteau był dowódca Legii Honorowej , członek Akademii Mallarme Akademia niemiecki The American Academy The Mark Twain Academy , honorowy prezes festiwalu w Cannes , Honorowy Prezes Francja-Węgry Stowarzyszenia, prezes Akademii Jazzu i Akademii Dyskowej.
Muzeum Carnavalet w Paryżu ma portret pełnej długości Jean Cocteau przez Jacques-Emile Blanche , z datą 1913. To płótno zostało podarowane muzeum przez Georges Mevil-Blanche w 1949 roku.
W 1963 roku Arno Breker rzeźbi popiersie Cocteau z brązu, które zdobi jego grób w Milly-la-Forêt . W tym samym czasie wymodelował też posąg i oddał ręce poety.
W 1989 roku, z okazji stulecia jego urodzin, hotel Welcome w Villefranche-sur-Mer , w którym przebywał Cocteau, a konserwatorzy zamówili u rzeźbiarza Cyryla de La Patellière popiersie Jeana Cocteau z brązu . Ustawione naprzeciw hotelu, obok kaplicy Saint-Pierre w porcie, na szczycie starego ociosanego kamienia jako cokołu i pochodzącego z cytadeli Villefranche, popiersie to zostało zainaugurowane w dniu5 lipca 1989w obecności rzeźbiarza Édouarda Dermita , Jeana Maraisa , Charlesa Minetti (sponsora projektu), kierownika hotelu Welcome. Na jej podstawie napisane jest zdanie poety: „Kiedy widzę Villefranche, znów widzę moją młodość, uczyń ludzi, których ona nigdy nie zmienia” . Reprodukcja tego popiersia autorstwa tego samego rzeźbiarza znajduje się w muzeum Cocteau w Menton (Bastion), na zlecenie Hugues de La Touche, byłego kustosza muzeów w Menton .
Przewodniczy mu Dominique Marny , wnuczka Paula Cocteau (1881-1961), starszego brata Jeana.