Teatr Gaîté-Montparnasse

Kluczowe dane

Rodzaj	teatr
Lokalizacja	Paryż , Francja
Informacje kontaktowe	48 ° 50 ′ 21,5 ″ północ, 2 ° 19 ′ 23 ″ wschód
Inauguracja	1868
Pojemność	399 miejsc
Stare nazwiska	Koncert Gaîté-Montparnasse
Status prawny	prywatny
Ochrona	Zarejestrowany MH ( 1984 )
Stronie internetowej	http://www.gaite.fr/

Geolokalizacja na mapie: Francja

Geolokalizacja na mapie: Paryż

Gaiety Theatre Montparnasse to teatr w Paryżu znajduje się w dzielnicy Montparnasse , przy 26, rue de la Gaite , w 14 th dzielnicy . Został zainaugurowany w 1868 roku.

Historia

Zakład został zbudowany przez lemoniadę François Jamin, z materiałów odzyskanych z rozbiórki teatru Powszechnej Wystawy w 1867 roku . Otwarte wwrzesień 1868, to przede wszystkim kawiarnio-koncert , zwany Concert de la Gaîté-Montparnasse. Wejście to wtedy Chaussée du Maine . Występowali tam najwięksi artyści tamtych czasów, tacy jak Polin , Yvette Guilbert , Fragson , Dorville , Dranem czy Mayol .

Następnie na rue de la Gaîté otwarto nowe wejście. Oświetlenie gazowe zostało zastąpione elektrycznością w 1896 roku. W szczególności możemy pochwalić Colette , Maurice Chevalier czy Georgius .

Ale w latach 30. moda na koncerty kawiarniane przeminęła, a Gaîté-Montparnasse stopniowo podupadało. Georgius przejął stery w 1933 roku, upiększył miejsce, które przemianował na Studio d'Art Comique i założył drogie czasopisma , które dwa lata później zostały zrujnowane. Podczas wojny The music hall wrócił do mody i było Chansonniers, w tym słynny Fréhel , który wykonywany przy Gaîté-Montparnasse.

W latach 1945-1949 obiekt wynajmowała Agnès Capri , która przekształciła go w teatr awangardowy i przemianowała na Agnès Capri Theater. Następnie przejęty przez Thanosa i Christine Tzingos z Rogerem Blinem , teatr zamknął swoje podwoje w latach 1955-1958. Następnie został kupiony i całkowicie odnowiony przez Michela Fagadau , który prowadził go do 1995 roku.

Z hali 401-siedzenia, Gaîté-Montparnasse został wymieniony jako zabytku Ponieważ3 kwietnia 1984.

W 2010 roku 50 teatrów prywatnych w Paryżu, zjednoczonych w ramach Association pour le Support du Théâtre Privé ( ASTP ) oraz Krajowego Związku Reżyserów i Turnerów Teatru Prywatnego ( SNDTP ), którego członkiem jest Gaîté-Montparnasse, postanowiło zjednoczyć swoje siła pod wspólnym sztandarem: zrzeszone Teatry Paryskie .

Teatr jest przystosowany dla wózków inwalidzkich. Pokój klimatyzowany.

Kierunek

Od 1945 do 1947: Agnès Capri
Od 1982 do 1998: Nicole Charmant
Od 1998 do dnia dzisiejszego Louis-Michel Colla

Wykonywane prace i główni aktorzy

1945: Zig-Zag 45 , pokazowe cięcie Agnès Capri
1946: Laisse Parler Jacob , pokazowe wycięcie Agnès Capri
1946: Orion zabójca przez Jean-Pierre Grenier i Maurice Fombeure reżyserii Jean-Pierre Grenier
1946: Hôtel des Neiges , sztuka Roberta Boissy, z Robertem Dhéry, Agnès Capri i Colette Brosset
1946: Victor lub dzieci w mocy z Rogerem Vitrac z Juliette Greco .
1958: Dwunastu gniewnych ludzi przez Reginald Rose , od scenariusza przez Sidneya Lumeta (utworzenie we Francji)
1959: Dobry weekend Monsieur Benett z Denise Gray i Henri Guisol

1960: Sugar Plum autorstwa Israela Horovitza z Laurentem Terzieff
1962: Porucznik Lokator następnie Przyszłość jest w jajach przez Eugène Ionesco w reżyserii Jean-Marie Serreau
1963: La Crécelle z Claude Rich i Jacqueline Gauthier
1965: The Taste of generałów przez Boris Vian
1966: Le Knack z Bernardem Fressonem i Monique Tarbès
1968: Rodzina Tottów z Michelem Galabru i Colette Castel
1969: Dzień śmierci Joe Egg przez Petera Nicholsa z Jean Rochefort i Marthe Keller

1971: Nauczyciel Jakob Lenz
1972: Papież w Nowym Jorku z Jean-Pierre Marielle i Nelly Borgeaud
1973: Butley autorstwa Simona Graya z Bernardem Fressonem i Gérardem Lartigau
1974: Pol przez Alaina Didiera Weilla
1976: Nie wolno śmiać się z opadającą kobiety , przez Henri Mitton reżyserii Marika Hodjis z Sylvie Joly
1977: Elles, Steffy, Pomme, Jeanne i Vivi z Anémone , Dominique Labourier i Viviane Elbaz

Od 1978 r. wprowadzono podwójny system pokazów o godz. 20.00 i 22.00, w którym na przemian przeplata się różnorodność i teatr.

Czcionka i Val
Kwartet Golden Gate
Leny Escudero
Jean-Roger Caussimon (1980)
Hubert-Félix Thiéfaine
Luis Rego
Święty Mikołaj to śmieci , przez zespół Splendid , z Gérardem Jugnot , Christian Clavier , Thierry Lhermitte , Anémone , Marie-Anne Chazel , Bruno Moynot .
Kość Serca z Francisem Husterem .
Wszędzie widzi krasnoludy z Claire Nadeau .
Najgłupsza dni od Philippe Bruneau .

1979: Możesz zabrać swoich rodziców z Les Z'Imbert i Moreau, Elfie Astier , Judith Henry

1982: Vive les femmes przez Reiser reżyseria Claude Confortès , z Maurice Risch , Pauline Lafont , Roland Giraud
1983: La Chienne maszynistka przez Gillesa Roignant reżyserii Daniela Benoin , z Jacques Dacqmine , Hélène Duc
1983 dni i nocy przez Harolda Pintera , skierowanych przez Francois Marthouret z Bernard Murata
1983: La Fausse Libertine po Crébillon fils , reżyseria Jacques Bachelier
1983: Jak stać się żydowską matką w dziesięć lekcji z Paulem Fucks reżyserii Tootie Masson , z Marthe Villalonga , André Valardy
1984: Każdy dla mnie , reż. CA Augereau, reżyseria Daniel Colas , z Yvesem Rénier
1984 dziadek z REMO Forlani kierowane przez Michel Fagadau z Victor Lanoux następnie Jean-Pierre Darras i Nadine Alari
1985: Miłość Murraya Schisgala, z André Dussollierem , Patrickiem Chesnais i Catherine Rich .
1986: La Gagne Michela Fermaud
1987: okładka Bonsoir Maman Marshy Norman w reżyserii Larsa Schmidta , z Françoise Christophe i Catherine Rich
1987: The Distance of Loleh Bellon z Pierre Arditi i Macha Meril
1988: Joe Egg , adaptacja Claude Roy z Patrickiem Chesnais i Sabine Haudepin
1988: Nokturny według Stefana Zweiga z Jacquesem Weberem .
1989: Frédéric Chopin z Ericiem Berchotem przy fortepianie i Philippe Ettesse
1989: Nie powinien zabić mamę przez Charlotte Keatley , adaptacja Marcel Bluwal i Michel Fagadau reżyserii Michela Fagadau, z Danièle Lebrun , Catherine Frot , Viviane Elbaz i Anouk Grinberg

1990: Jedno oko bardziej niebieskie od drugiego autorstwa Evelyne Grandjean z Jean-Pierre Cassel i Dominique Labourier
1990: fryzury dla kobiet przez Robert Harling , dostosowany przez Claire Nadeau i Michèle Laroque reżyserii Stéphane Hillela , z Marthe Villalonga , Françoise Christophe , Geneviève Fontanel , Claire Maurier , Michèle Laroque i Annie Gregorio
1991: okładka Callas Elizabeth Marocco, reżyseria Dominique Lardenois
1991: okładka Voltaire and Rousseau Jean-François Prévand z Jean-Paul Farré i Jean-Luc Moreau
1992: Pasażerowie Daniela Besneharda, reżyseria André Voustinas , z Michèle Simonnet, Valérie Kaprisky , Philippe Delplanche
1992: Nina przez André Roussin reżyserii Bernarda Murata z Jean Barney , Darry Cowl , Adriana Asti
1992: Confidences na klarnet Michela Christofera, reżyseria Jean-Luc Moreau z Pierre-François Roussillon , Paule Noelle , François Pacôme, Jean-Luc Moreau , François Perrot
1992: La contrebasse przez Patricka Süskinda , w reżyserii Philippe Ferran , współpracy artystycznej przez Jean Poiret , z Jacques Villeret
1993: Co się dzieje i czego oczekujemy od Jean-Marie Besset , reżyseria Patrice Kerbrat , z Christophe Malavoy , Marie-France Pisier , następnie Claire Nadeau , Sabine Haudepin , Samuel Labarthe
1994: Burza nad ziemią Egiptu autorstwa Pierre'a Laville'a z Brigitte Fossey i Manuelem Blanc
1994: Oleanna przez Davida Mameta , w reżyserii iz Maurice Bénichou z Charlotte Gainsbourg
1994 śpiew objazd od Regine .
1995: La Musica sekund przez Marguerite Duras z Fanny Ardant i Niels Arestrup , Les Eaux et Forêts przez Marguerite Duras reżyserii Tatiany Vialle z Elisabeth Depardieu , Aurore Clément i Jacques Spiesser
1996: Kto się boi Virginii Woolf? przez Edwarda Albee , w reżyserii Johna Berry
1996: Robin des Bois przez Alexandre Dumas przez Pierre-François Martin-Laval i Marina fois z Les Robins des Bois i Isabelle Nanty

2002: Klub tie przez Fabrice Roger-Lacan reżyserii Isabelle Nanty z Charles Berling , Édouard Baer
2009: Madame Butterlight przez, inscenizacja i z Véronique Genest

2010: Artur w la Gaîté , reżyseria Josée Fortier
2010: Sacha Wspaniała z Francisem Husterem , Lisą Masker i Elio Di Tanną
2010: Les Frères Taloche , reżyseria Emmanuel Vacca
2011: Jeden tydzień, nie więcej Clément Michel, reżyseria Arthur Jugnot i David Roussel
2012: Les Grands Moyens przez Stéphane Belaïsch i Thomas Perrier , z Cyril Garnier
2013: Człowiek zbyt łatwo przez Erica-Emmanuela Schmitta , z Roland Giraud reżyserii Christophe Lidon .
2014: Cowboy Mouth przez Sama Sheparda i Patti Smith , z Marie Barraud i Cali
2014: całe dni na drzewach przez Marguerite Duras w reżyserii Thierry Klifa , z Fanny Ardant , Nicolas Duvauchelle , Agathe Bonitzer , Jean-Baptiste Lafarge
2014: Powołanie klubu przez Marca Esposito , z Eric Berger , Atmen Kelif lub Nader Boussandel , Sandy Besse , Julie Bernard lub Jennifer Maria, Camille Bardery, Cindy Cayrasso
2014: Coups de théâtre (s) , Sébastien Azzopardi , Sacha Danino , reżyseria Sébastien Azzopardi z Benoît Cauden , Alyzée Costes , Alexandre Guilbaud , Nicolas Martinez, Laurent Maurel , Olivier Ruidavet , Salomé Talaboulma
2014 - 2017: Alain Choquette w zabawnej magii autorstwa Alaina Choquette i Ludovic-Alexandre Vidal z Alainem Choquette
2015: Tej zimy to Ferrier ah la Gaité , autor: Julie Ferrier , Anne Buffet, Katia Charmeaux, Bénédicte Guichardon, Véronic Joly, Brieuc Carpentier lub Régis Truchy
2015: The London Call of Philippe Lellouche , reżyseria Marion Sarraut z Vanessą Demouy , Philippe Lellouche , David Brecourt , Christian Vadim
2015 - 2017: Molier mimo mnie , reżyseria Francis Perrin
2015: La Folle évasion Angélique Thomas i Vincenta Variniera, reżyseria Eric Metayer z Jean-Paul Delvor, Lydie Muller, Vincent Varinier, Angélique Thomas
2015: Patrick Timsit. Nie możemy śmiać się ze wszystkiego o Patricku Timsicie , Jean-François Halin i Bruno Gaccio , reżyseria Ahmed Hamidi z Patrickiem Timsit
2015 - 2017: Violent kittens by Océanerosemarie , reżyseria Mikaël Chirinian z Océanerosemarie
2016 - 2017: Bracia Taloche . Les Caves Bruno i Vincenta Taloche, w reżyserii Alaina Sachsa , z Bruno i Vincentem Taloche.
2016: Wiktor Vincent. Przytrzymaj przez Wiktora Vincent reżyserii Nikola Karton z Wiktorem Vincent
2016: Alternatywny areszcie przez Edwige Antier i Louis Michel-Colla w reżyserii Hervé Van Der Meulen z naprzemiennie Patrick Poivre d'Arvor , Hervé Van Der Meulen, Alexandra Kazan , David Brecourt , Alexandra Sarramona Camille Aguilar Mathias Hugueno
2016: dodatek według Clément Michel , skierowanej David Roussel Guillaume Bouchède , Stéphan Guerin-tillie Klemens Michel
2016: Ivo Livi lub przeznaczenie Yves Montand przez Ali Bougheraba i Cristos Mitropoulos reżyserii Marca Pistolesi z Camille Favre-Bulle , Ali Bougheraba , Benjamin Falletto , Cristos Mitropoulos i Olivier Selac
2016: Miłość we wszystkich jej stanach , Guy Corneau , Danielle Proulx i Camille Bardery , reżyseria Victoire Theismann z Guy Corneau , Camille Bardery , Hervé Pauchon
2016 - 2019: Dzwonnik Notre Dame po Victor Hugo , kierowane przez Olivier Solivérès z Clara Hesse , Arnaud Perron , Augustin de Monts lub Pierre Khorsand , Adrien Biry-Vicente
2016: Flon-Flon, czyli prawdziwa historia ludzkości , Pierre Lericq, reżyseria Pierre Lericq i Manon Andersen
2017: Lucky , z Claudią Tagbo , reżyseria Marie Guibourt
2017: Płynie naturalnie , Louis Michel Colla , reżyseria Marion Sarraut , Xavier Simonin , Marie Montoya, Hervé Dipari , Ana Pievic , Leanna Chea
2017: Moje życie jeszcze bardziej wymarzone przez Michela Boujenaha i z nim
2017: Dziękujemy za hałas przez Charlotte Gábriš reżyserii Sarah Lelouch z Charlotte Gábriš , Vincent Desagnat
2017: Antoine Duléry przerabia nam swoje kino przez iz Antoine Duléry , reżyseria Pascal Serieis
2017-2018: Camille w prawdziwym życiu od iz Camille Lellouche
2017-2019: Pojedynek Opus 3 w reżyserii Gila Galliota , z Laurentem Cirade , Nathalie Miravette
2018: Bardzo delikatny przez i z Jérôme Commandeurem , w reżyserii Jérôme Commandeura i Xaviera Maingnona
2018: La tête dans les étoiles przez Axelle Marine Catherine Bauer reżyserii Axelle Marine, z Axelle Marine , Eric Blanc, Jérôme Benilouz, Valentine Kipp
2018: La Folle évasion Angélique Thomas i Vincenta Variniera, reżyseria Eric Metayer z Jean-Paul Delvor, Lydie Muller, Vincent Varinier, Angélique Thomas
2018: La Moustache przez Fabrice Donnio i Sacha Judaszko reżyserii Jean-Luc Moreau , asystent Anne Poirier-Busson, z Jean Benguigui , Fabrice Donnio, Sacha Judaszko , Pauline Lefèvre'a , Patrick Mille
2018: Jak zostać magikiem w mniej niż 57 minut? , reżyseria Eric Antoine z Calista Sinclairista
2019: Odwrotność. Wyobraź sobie autorstwa i z Anthonym Figueiredo , Indiaye Zami, reżyseria Régis Truchy
2019: Kredyt autorstwa Jordiego Galcerana , reżyseria Eric Civanyan w asyście Sylvie Paupardin , z Didierem Bénureau i Danielem Russo
2019: Fortepian Furioso. Opus 2 , wyreżyserowany przez Jérémy'ego Ferrari z Gillesem Ramade
2019: Marie-Thérèse Porchet , tekst i reżyseria Joseph Gorgoni i Pierre Naftule
Od 27 września 2019 r. : Dookoła świata w 80 dni po Jules Verne , komedii Sébastien Azzopardi i Sacha Danino , z Sébastien Azzopardi , Pierre Cachia , Erwan Creignou , Margaux Maillet , Benoit Tachoires .
Od 3 października 2019 r. : Kochankowie z Titoff i Amelia Borgese , współpraca artystyczna Patrick Timsit , z Titoff i Roxane Turmel.
Od 6 października 2019 r. : Ponownie przeczytaj Aragona z Florentem Marchetem i Patrickiem Mille
Październik 2019 : Ernest i Célestine, wszyscy na scenie, Caroline Magne, reżyseria Caroline Magne i Olivier Hibal
2020: Vive la Vie , tekst, choreografia, muzyka i inscenizacja firmy Interface Company
2020: Bérengère Krief in Amour, kierownictwo artystyczne Nicolas Vital. Nominacja Moliera za humor 2020. Wznowienie od 05listopad 2020.
Od 7 października 2020 r. : The Embarrass of Choice, dzieło Sébastiena Azzopardiego i Sachy Danino z Alyzée Costes, Margaux Maillet, Sébastienem Azzopardim , Erwanem Creignou , Benoit Tachoires .
Od 16 września 2021 : Arnaud Ducret w That's Life, spektaklu Arnauda Ducreta i Toma Villa .

Załączniki

Uwagi i referencje

Teatr na terenie Théâtre de la Gaîté-Montparnasse.
Wskazówka n o PA00086636 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
Théâtre de la Gaîté-Montparnasse na oficjalnej stronie zrzeszonych teatrów paryskich.

Powiązane artykuły

Teatr Gaîté

Linki zewnętrzne

[PDF] „ Historia teatru ” , na www.gaite.fr
Oficjalna strona Théâtre Gaîté-Montparnasse