| Samochody Talbot | |
|
Logotyp Talbota . | |
| kreacja | 1903 |
|---|---|
| Kluczowe daty |
1935 : Talbot zostaje Talbot-Lago 1937 : Grand Prix Francji 1950 : Zwycięstwo w 24-godzinnym wyścigu Le Mans 1979 : Przejęcie przez PSA 1981 : Rajdowy mistrz świata |
| Zanik |
1987 ( Francja i Hiszpania ) 1995 ( Wielka Brytania ) |
| Forma prawna | JEJ |
| Hasło reklamowe | Duch motoryzacji |
| Siedziba firmy |
Paryż Francja |
| Czynność | Producent samochodów |
| Produkty | Automobilowy |
| Przedsiębiorstwo macierzyste | Grupa PSA |
| Firmy siostrzane |
Peugeot Citroen |
Talbot był francuskim producentem samochodów pochodzenia angielskiego. Francuski oddział, który usamodzielnił się dzięki Anthony'emu Lago , został sprzedany firmie Simca w 1958 roku . Kupiona przez Peugeot od Chrysler Europe w 1978 roku , marka od tego czasu należy do Grupy PSA .
W 1903 roku , Adolphe Clément ( Clément-Bayard ) i Charles Chetwynd-Talbot (przewodniczący brytyjskiego konsorcjum i silnikiem komercyjnym 20 -go hrabia Shrewsbury i Talbot ) w oparciu Clément-Talbot jeździć w Anglii samochodów Clément-Bayard francuskich.
W 1919 firma została kupiona przez angielską filię francuskiej firmy Darracq, tworząc Clément-Talbot-Darracq Ltd, a następnie, po wykupieniu Sunbeam, STD Motors Ltd ( Sunbeam -Talbot-Darracq, nazwa Clément została porzucona). Od 1920 roku samochody Darracq sprzedawane we Francji przyjęły markę Talbot-Darracq.
Od 1921 marka weszła do wyścigów samochodowych . W latach 1921 i 1923 roku, wygrał trzy ostatnie edycje Coupe Internationale des Voiturettes du Mans , z Talbot-Darracq 1500 z podwójnym wałkiem rozrządu w głowicy, która będzie także wygrać w Brooklands w Junior Car krąg 200 mil w 1921 roku (zdarzenie gdzie Talbot zdominuje konkurencję pięć razy). Henry Segrave był jednym z głównych architektów zwycięstw pierwszej połowy lat dwudziestych XX wieku ( 200 mil 1921, 1925, 1926, GP de Boulogne 1923, de Provence 1925 i 1926).
W 1922 roku samochody Talbot-Darracq otrzymały nazwę „Talbot”. Pochodzą one w 15 HP (cztero- cylindra ) i 24 KM ( V8 i cztery koła hamowania) wersjach , top-of-the-range samochody następujących po z zaworem mniej Darracqs . Od Salonu Paryskiego w 1921 roku popularna 10 KM do OHV została wyposażona w skrzynię biegów z czterema raportami w 1926 roku .
W salonie 1925 pojawił się silnik sześciocylindrowy, który w 1927 roku zastąpił blok czterocylindrowy . W tym samym roku marka oficjalnie zrezygnowała z rywalizacji po zwycięstwie Alberta Divo w Grand Prix ACF (Formula Libre , ACF Free For All Race ) z ośmiocylindrowym samochodem wyścigowym 1500 z dwoma wałkami rozrządu. Jednak to nadal świeciło we Włoszech w 1928 ( Coppa Montenero i Circuito stradale del Mugello z Emilio Materassi , a także Circuito di Cremona z Luigi Arcangeli ) i 1929 ( Grand Prix de Tripoli i Circuito stradale del Mugello z Gastone Brilli-Peri ) . W samochodach osobowych przednie koła stały się niezależne na wystawie w 1932 roku , co zostało uogólnione w 1933 roku .
Na początku 1934 roku bardzo zanglicyzowany włoski inżynier Anthony Lago przejął trudną wówczas firmę z chęcią jej modernizacji. W ten sposób wypuszczono samochody sportowe łączące brytyjski styl i francuską innowacyjność pod marką Talbot-Lago. W 1937 Gianfranco Comotti zwyciężył w RAC Tourist Trophy , a Louis Chiron w Grand Prix Francji Automobile (Talbot-Lago potroił się z T150C , który również umieścił cztery samochody w pierwszej piątce). Chiron powtórzy w 1947 i 1949 roku dla francuskiej marki.
Do 1939 roku , w ramach nowej szerokiej gamy łączącej silniki i nadwozia , Baby jest wyposażane w najbardziej sportowe podwozie . Charakterystyczny chłodnica ze ściętą osłoną chłodnicy powraca, a selektywna skrzynia biegów Wilson jest opcjonalna w większości Talbot-Lago.
Od 1936 roku wyjątkowym modelem był T150 C w wersjach Lago Special i Lago SS (Super Sport). Otrzymają one specjalną karoserię, taką jak słynna berlinetta „Goutte d'eau” Figoni & Falaschi .
W Wielkiej Brytanii Sunbeam-Talbot 2 Liters był sprzedawany w latach 1939-1948. Używał silnika Hillmana 14 .
W 1946 roku w zakładzie Suresnes rozpoczęto produkcję modeli silników z dwoma wałkami rozrządu .
W 1949 roku marka wygrała Grand Prix Belgii i Grand Prix Francji przeciwko Ferrari i Maserati dzięki jednomiejscowemu samochodowi T26 C 4.5 L, który jeździł do 1951 roku : byłaby tym samym pierwszym francuskim producentem, który wziął udział w zawodach. . W 1950 roku , Louis Rosier i syn wygrał przez 24h Le Mans z 230 KM T26 GS . W 1951 roku załoga Gunnar Bengtsson - S. Zetterberg zwyciężyła w słynnym szwedzkim historycznym wyścigu rajdowym Midnattssolsrallyt (The Midnight Sun Rally) na T26 GS. Ojciec Rosier i Yves Giraud-Cabantous zapewnili marce większość sukcesu w ciągu kilku lat po wojnie.
W 1950 roku Vincent Auriol , prezydent Republiki, zamówił czterodrzwiowy kabriolet Lago Record, który miał służyć jako samochód służbowy.
Dwa lata później na pokazie pojawiło się nowe nadwozie 4,5- litrowego 6-cylindrowego coupe Lago Grand Sport . Był to wtedy najszybszy model tamtych czasów. Ze względu na zaporową cenę sprzedaży sprzedaż pozostaje poufna.
Anthony Lago następnie wypuścił na pokaz w 1955 roku czterocylindrowe coupe Lago Sport 2500 o pojemności 2,5 l o mocy 120 KM z ramą rurową, zmniejszoną replikę coupe o pojemności 4,5 litra zaprojektowanej przez Carlo Delaisse, którego produkcja została wstrzymana.
Jesienią 1957 roku Talbot-Lago, przeżywające coraz większe trudności, zrezygnowało z produkcji swoich silników. Kupił 138- konny SAE V8 od monachijskiego producenta BMW do swojego coupe zwanego teraz „Lago America”, które korzystało z ruchu lewostronnego. Rynek pozostał jednak zbyt wąski i pod koniec grudnia 1958 roku Simca kupił markę Talbot, wówczas na skraju przepaści. W najnowszym wycięciu Ameryka otrzyma stary silnik Ford V8 bocznozaworowy 95 KM SAE firmy Simca Vedette . W 1960 roku marka została uśpiona.
W trakcie 1960 roku , Simca stopniowo wchłaniane przez amerykańskiego producenta Chrysler , by w końcu stać się integralną częścią w 1970 roku grupy Chrysler Europe, który obejmował kilka europejskich marek w tym niektóre w Wielkiej Brytanii ( Hillman , Humber i Sunbeam ).
W sierpniu 1978 Chrysler, w zamieszaniu, sprzedał swoje europejskie operacje firmie PSA Peugeot-Citroën , w szczególności fabryki w Poissy (Francja), Linwood, Ryton (Wielka Brytania) i Madrid Villaverde ( Hiszpania ). Aby zjednoczyć różne europejskie marki, które wówczas należały do Chrysler Europe, w tym Simca we Francji, grupa Peugeot przeszukała gamę marek z przejętego portfolio, nazwę, która byłaby znana zarówno we Francji, jak i w Wielkiej Brytanii, ponieważ zastąpiła Chryslera.
Dlatego też odkryła nazwę „Talbot” z lipca 1979 roku (w załączeniu do roku do Simca we Francji) jako nowego wspólnego mianownika wszystkich byłych spółek zależnych Chryslera i zaproponował aktualizację do wszystkich modeli w produkcji., Z widnokręgu w czołówce, która w tamtym czasie odnosiła duże sukcesy we Francji. Marka Talbot została ponownie wprowadzona na rynek wielkim kosztem w 1979 roku, ale ta destrukcyjna zmiana nazwy dla klientów, połączona z szokiem naftowym, kryzysem gospodarczym, masowymi strajkami i modelami starzenia się, będzie stopniowo ją karać, tym bardziej, że kierownictwo PSA decyduje 1981, aby połączyć sieci dystrybucyjne Talbot z sieciami Peugeota, które nie będą miały zbytniej motywacji do sprzedaży byłego Chryslera-Simca. Talbot-Matra Murena i Talbot Tagora , uruchomiony w 1980 roku, nie znajdzie swoich odbiorców, mimo modelu SX dla Tagora (który staje się najpotężniejszym samochód francuskiej produkcji z jego 2.6 L V6 PRV silnik rozwija 165 KM.). Rowerowa gałąź grupy Peugeot sprzedawała również rowery Talbot w latach 80-tych.
Pomimo połowicznego sukcesu Samby wypuszczonej pod koniec 1981 roku i jej kabrioletu rok później, wielkiego zwycięstwa jako rajdowy mistrz świata w tym samym roku i wejścia do Formuły 1 z Ligierem i kierowcą Jacquesem Laffite , wynik będzie nie trzeba długo czekać: zawrotny spadek sprzedaży i udziału w rynku dla marki. Tak więc, kiedy zamiennik Horizona miał zostać wprowadzony na rynek w 1985 roku pod nazwą Talbot Arizona , PSA w końcu wolało sprzedawać go pod nazwą Peugeot 309 , ponieważ wizerunek marki Talbot stał się tak zły. Następnie zostaje podpisany wyrok śmierci z literą „T” w kółku. Talbot stopniowo wymarł, najpierw we Francji w 1986 r., a następnie w Hiszpanii w 1987 r. wraz z zaprzestaniem produkcji Solary i Horizon . W Wielkiej Brytanii marka będzie nadal funkcjonować w zaskakujący sposób do połowy lat 90. , wprowadzając na rynek jeden model, Express , będący bratem bliźniakiem użytkowym Peugeota J5 i Citroëna C25 .
1903 do 1908.
1908 do 1919.
1919 do 1954.
1954 do 1958.
1962 do 1977.
1979 do 1995
Talbot-Lago Baby 3 litry ze specjalną karoserią (1936).
Talbot-Lago Record sedan (1946).
Rekordowy kabriolet Talbot Lago T26 (1947).
Talbot-Lago Sport 2500 Coupe (1955).
Talbot-Lago Grand Sport Coupe firmy Saoutchik (1948).
Rekord trenera Talbot-Lago (1947).
Dany Hindenoch jest sekretarzem komitetu Competition Europe w Talbot. Samochód został opracowany w 1978 roku w Anglii przez Tony'ego Pond'a ( kierowca testowego ), zaprezentowany na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie wKwiecień 1979I testowano po raz pierwszy w tym samym roku w imprezach krajowych przez Staw w Rajdzie Walii ( 5 th ). Chrysler Konkurencja Centrum około 20 osób, z siedzibą w Coventry i zarządzane przez Irlandczyk Des O'Dell. David Lapworth jest głównym inżynierem, Paul White odpowiada za logistykę, John Daniels za opony ( Dunlop , potem Michelin ), a Bernard Unett jest kierownikiem technicznym. Andrew Cowan jest obecnie pierwszym kierowcą i już ściga się w RACMSA BORC . We Francji Jean Todt najczęściej nadzoruje jednostkę na południu Birmingham (West Highlands ), Bernard Fiorentino jest dyrektorem serwisu zawodów Talbot- Simca od lata 1979 r., a Guy Fréquelin zostaje zatrudniony jako pilot w listopadzie tego samego roku. Międzynarodowe wyścigi odbywają się w 1980 roku wraz z Henri Toivonen , na nordyckich zimowych rajdach Arktyki i Hanki (w tym przypadku bez silnika Lotus). Pierwsze modele przeznaczone dla publiczności występują w czarno-srebrnej kolorystyce, kolejne dostępne są w odcieniach niebieskawo-srebrnego lub czarnego „ księżycowego kamienia ” . W ten sposób sprzedano 2298 egzemplarzy wyprodukowanych od 1979 do końca 1981 roku, a także dziesięć kolejnych przez Talbot wyłącznie do rajdów .
Simca Horyzont GL (1978).
Chryslera 160 .
Hillmana starcie (w) jest wprowadzony w 1970 i przemianowany Chrysler Avenger w 1976 Talbot Avenger w 1979 Samochód jest jednym z ostatnich produkowane w zakładzie Linwood w 1981 roku.
Hillman Avenger 1,6 l (1976).
Talbot Sunbeam w Merstham ( Wielka Brytania ).
Talbot Sunbeam Lotus (1981).
Talbot Samba kabriolet (1984).
Talbot Samba kabriolet (1982).
Talbot Horizon GL (1993).
Peugeot 309 XL (1988).
Bourges : Simca-Talbot 1510 (1,4 88 KM) z 1981 roku.
Talbot Solara SX z 1983 roku.
Talbot Tagora SX (1981).
2015: Matra-Simca Bagheera podczas francuskiego dnia samochodowego w Sydney ( Australia ).
Ranczo Matra-Simca (1978).
Talbot-Matra Murena (1982).
Talbot-Matra Murena (1980).
Simca 1100.
Simca 1100 Van (1979).
Mantes la Jolie : Simca 1100 kombi ze służb ratowniczych.
16 lipca 1985, furgonetka Talbot 1100 na stanowisku testowym .
Talbot Express (1991).
Talbot ekspresowe kamper (1984).
Talbot bardzo wcześnie zaangażował się w wyścigi samochodowe . Marka ma na swoim koncie wiele zwycięstw, z których najbardziej prestiżowe to:
Inne:
René Thomas zwycięzca Coupe des Voiturettes 1921 na Talbot-Darracq 56 (w Le Mans).
Kenelm Lee Guinness zwycięzca Carts Cup 1922 w Le Mans, na Talbot-Darracq 56.
Hrabia Gastone Brilli-Peri prowadzący Talbota (1925).
Emilio Materassi podczas GP Włoch 1928 na Talbot Darracq 700 (na krótko przed śmiercią w wyścigu).
Guy Mairesse na Grand Prix Francji w 1951 roku.
Talbot Lago T26C prowadzony przez Douga Whiteforda (w) podczas Grand Prix Australii w 1952 roku.
| Pora roku | Stabilny | Rama | Silnik | Opony | Piloci | Zakwestionowane Grand Prix | Punkty wpisane | Zaszeregowanie |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1950 |
Samochody Talbot-Darracq SA |
Talbot-Lago T26C-DA |
Talbot L6 | Dunlop |
Yves Giraud-Cabantous Eugène Martin Louis Rosier Philippe Étancelin Raymond Sommer |
4 | 11 | - |
Sześć głównych zwycięstw, w tym dwa w WRC (Wielka Brytania 1980 i Argentyna 1981) o jedenaście miejsc na podium świata i cztery w ERC (Arktyka 1980, Asturia 1982, Katalonia 1982 i Bułgaria 1983):
I Chris Daisy, Dan Margulies (1979); Gilbert Casanova (1979-1980); Georg Fischer (1980-1982); Kevin Stones, Ian Hughes (1980); Amedeo Gerbino (1981); Chris Lord (1981-1983); Paul Gardère (1983-1984, w WRC z Denisem Giraudetem ); Gunnar Fagerlind (1981-1982); Filip Kruger (1981); Alain Auvray, Michel Tirabassi (1982); Herbert Grünsteidl, Pascal Damiani (1983); Michel Civade (1985)…
Tony Pond Talbot Sunbeam-Lotus na Rajdzie Monte-Carlo Classic 2012 .
Tony stawu samochód na Isle of Man rajdu w 1979 roku.
Samochód Russella Brookesa , w latach 1980 i 1981 dla ERC .
Talbot Sunbeam Lotus autorstwa Stiga Blomqvista w 2008 roku.
Talbot Sunbeam Lotus autorstwa Guya Fréquelina .