Persac

Ten artykuł jest projekt dotycząca gminy z Vienne .

Możesz dzielić się swoją wiedzą, doskonaląc ją ( jak? ). Baner {{draft}} można usunąć, a artykuł ocenić jako znajdujący się na etapie „Dobrego Startu”, gdy ma wystarczającą ilość encyklopedycznych informacji o gminie.
Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, warsztaty czytelnicze w ramach projektu Communes de France są do Twojej dyspozycji, aby Ci pomóc. Zajrzyj również na stronę pomocy, aby napisać artykuł o gminie Francja .

Persac
Persac
Wieś w kwietniu 2010 r.
Administracja
Kraj Francja
Region Nowa Akwitania
dział Wiedeń
Dzielnica Montmorillon
Międzywspólnotowość Wspólnota gmin Vienne i Gartempe
Mandat burmistrza
 Régis Sirot
2020 -2026
Kod pocztowy 86320
Wspólny kod 86190
Demografia
Ludność
miejska 		753  mieszk. (2018 spadek o 8,62% w porównaniu do 2013 r.)
Gęstość 13  mieszkańców/km 2
Geografia
Szczegóły kontaktu 46°20′42″ północ, 0°42′23″ wschód
Wysokość Min. 72  m
Maks. 196  m²
Obszar 59,41  km 2
Rodzaj gmina wiejska
Obszar atrakcji Montmorillon
(gmina korony)
Wybory
Oddziałowy Kanton Lussac-les-Châteaux
Ustawodawczy Trzeci okręg wyborczy
Lokalizacja
Geolokalizacja na mapie: Nouvelle-Aquitaine
Zobacz na mapie administracyjnej Nouvelle-Aquitaine Lokalizator miasta 14.svg Persac
Geolokalizacja na mapie: Wiedeń
Zobacz na mapie topograficznej Wiednia Lokalizator miasta 14.svg Persac
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie administracyjnej Francji Lokalizator miasta 14.svg Persac
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie topograficznej Francji Lokalizator miasta 14.svg Persac

Persac to miasto w środkowo-zachodniej Francji , położony w tej Vienne działu w tym regionie Nouvelle-Aquitaine .

Geografia

gentilé: Mieszkańcy wioski nazywani są Persacois i Persacois.

Lokalizacja

Miasto znajduje się w pobliżu regionalnego parku przyrodniczego Brenne .

Gminy przygraniczne

Gminy graniczące z Persac
Gouex Lussac-les-Chateaux Silary

Saulge

Persac Listwy
Queaux Moussac

Nerignac

Adriery

Geologia i ulga

Terroir składa się z:

Na terenie gminy znajduje się kamieniołom prowadzony przez firmę IRIBARREN CARRIERES SA.

Hydrografia

Miasto przecina 34,2  km dróg wodnych, z których główne to

Pogoda

Klimat, który charakteryzuje miasto, został w 2010 roku zakwalifikowany jako „zmieniony klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów Francji, która następnie ma osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wyłania się z tego samego typu klimatu w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatu we Francji kontynentalnej. Jest to strefa przejściowa między klimatem oceanicznym, klimatem górskim i klimatem półkontynentalnym. Różnice temperatur między zimą a latem zwiększają się wraz z odległością od morza, opady deszczu są mniejsze niż nad morzem, z wyjątkiem obrzeży płaskorzeźb.

Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.

Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
  • Średnia roczna temperatura: 11,8  ° C
  • Liczba dni z temperaturą poniżej -5  ° C  : 2,7 d
  • Liczba dni z temperaturą powyżej 30  °C  : 6,3 dni
  • Roczna amplituda termiczna: 14,8  ° C
  • Roczna akumulacja opadów: 823  mm
  • Liczba dni opadów w styczniu: 11,7 dni
  • Liczba dni opadów w lipcu: 6,9 d

Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, faktycznie przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średnie opady powinny spaść, jednak przy silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższego „Le Vigeant” w gminie Vigeant , oddana do użytku w 1991 roku i znajduje się 14  km w linii prostej , gdzie temperatura Średni roczny wynosi 12,2  ° C i wytrącanie wysokość 776,9  mm na lata 1981-2010. Na najbliższej stacji meteorologicznej, historycznego „Poitiers-Biard”, w miejscowości Biard , która została oddana do użytku w 1921 roku i 40  km , średnia roczna zmiany temperatury od 11,5  ° C na okres 1971-2000 do 11, 7  ° C dla 1981-2010, następnie 12,2  ° C dla 1991-2020.

Trasy komunikacyjne i transport

Najbliższe stacje i przystanki kolejowe to:

Najbliższe lotniska do miasta to:

Planowanie miasta

Typologia

Persac jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE .

Ponadto miasto jest częścią obszaru atrakcji Montmorillon , którego jest miastem w koronie. Obszar ten, obejmujący 18 gmin, jest podzielony na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.

Zagospodarowanie terenu

Zagospodarowanie przestrzenne gminy, odzwierciedlone w bazie danych europejskich zawodów biofizyczna gleba Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem gruntów rolnych (80,5% w 2018 r.), co odpowiada mniej więcej tej z 1990 r. (81,7%). . Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: niejednorodne użytki rolne (34,2%), grunty orne (23,2%), użytki zielone (23,1%), lasy (17,2%), wody śródlądowe (1,3%), tereny zurbanizowane (0,7%), kopalnie, składowiska i place budowy (0,4%).

IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th  wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).

Toponimia

Ewolucja nazwy Persac po Huguette Chevaux przebiegała następująco:

Jednym z początków "ac" Persac jest przyrostek własności "acum" po Huguette Chevaux, latynizacja celtyckiego przyrostka "aco" po Eric-Vial Generally z galijskiego -acum , który oznacza starożytną lokalizację willi gallo-rzymskiej. Te toponimy są bardzo często konstruowane z antroponimu i powinny być interpretowane jako domena powiązana z wyznaczoną osobą. Są one szczególnie liczne na zachodzie domeny oksytańskiej (wpływ języka Oc).

Fabuła

Początki Persac: odnajdujemy w Persac ślady osadnictwa ludzkiego pochodzące z początków ery chrześcijańskiej :

Ciężkie walki toczyły się między FFI a Wehrmachtem latem 1944 roku .

4 lipca 1944 r. w Persac rozbił się amerykański B17.

W październiku 1945 roku , z okazji wyzwolenia i powrotu do Rzeczypospolitej, o drzewo wolności zostało zasiane, a drzewo , które nadal istniały w 1988 roku.

Władcy Persac

Archiwa Persac mówić o trzech rodów, licząc od końca XIII -tego  wieku; liczba ta wzrasta do pięciu środku XIV -tego  wieku:

Polityka i administracja

Międzywspólnotowość

Od roku 2015 Persac w miasteczka Lussac-les-Châteaux ( N °  10), z działu Wiedeń. Przed reform oddziałach Persac był kantonu N O  14 Lussac- les-Châteaux w 3 p  okręgu.

lista burmistrzów

Lista kolejnych burmistrzów
Okres Tożsamość Etykieta Jakość
Czerwiec 1995 2001 Franciszek Vaudez    
Marzec 2001 2008 Joel moreau    
Marzec 2008 2014 Thierry mesmin PS Radca Prawny
marzec 2014   Regis Sirot    

Organy sądowe i administracyjne

Miasto podlega sądowi okręgowemu w Poitiers, sądowi okręgowemu w Poitiers, sądowi apelacyjnemu w Poitiers, sądowi dziecięcemu w Poitiers, trybunałowi przemysłowemu w Poitiers, sądowi handlowemu w Poitiers, sądowi administracyjnemu w Poitiers i administracyjnemu sądowi apelacyjnemu w Bordeaux, funduszom emerytalnym w Poitiers Trybunał, Sąd Gospodarczy ds. Ubezpieczeń Społecznych w Vienne, Sąd Przysięgłych w Vienne.

Usługi publiczne

Kolejne reformy La Poste doprowadziły do ​​zamknięcia wielu urzędów pocztowych lub przekształcenia ich w proste przekaźniki. Nie ma już poczty

Ludność i społeczeństwo

Demografia

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis jest obecnie oparty na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów gminy przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2005 roku.

W 2018 r. miasto miało 753 mieszkańców, co oznacza spadek o 8,62% w porównaniu do 2013 r. ( Vienne  : + 1,47%, Francja z wyłączeniem Majotty  : + 2,36%).

Ewolucja populacji   [  edytuj  ]
1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
1,323 1300 1,356 1,368 1508 1596 1620 1826 1827
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (1)
1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
1,844 1,744 1848 1,862 1827 1851 1,891 1958 1 910
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (2)
1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
1868 1,771 1,744 1520 1512 1528 1465 1,323 1296
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (3)
1962 1968 1975 1982 1990 1999 2005 2010 2015
1230 1,086 1,064 933 826 881 853 860 772
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (4)
2018 - - - - - - - -
753 - - - - - - - -
Od 1962 do 1999: ludność bez podwójnego liczenia  ; dla następujących dat: ludność gminna .
(Źródła: Ldh / EHESS / Cassini do 1999 r., następnie Insee od 2006 r.) Histogram rozwoju demograficznego

W 2008 roku, według INSEE , gęstość zaludnienia miasta wynosiła 14 osób / km 2 , 61 osób / km 2 do działu, 68 osób / km 2 dla regionu Poitou-Charentes i 115 mieszkańców. / Km 2 we Francji.

Najnowsze statystyki demograficzne dla gminy Persac zostały opracowane w 2009 r. i opublikowane w 2012 r. Wydaje się, że ratusz administruje łącznie 894 osobami. Od tego musimy odjąć drugie domy (40 osób), aby zobaczyć, że stała populacja na terenie gminy wynosi 854 mieszkańców.

Rozkład płci w populacji przedstawiał się następująco:

W 2005 :

Edukacja

Gmina podlega Akademii Poitiers ( Rektorat Poitiers), a jej publiczna szkoła podstawowa podlega Inspektoratowi Akademickiemu w Vienne.

SIVOS (miejscy stowarzyszenie służąc szkół) obejmuje miast Persac, Queaux i Gouex . Persac opiekuje się małymi i średnimi sekcjami przedszkoli, dużą sekcją przedszkolną oraz Kursem Przygotowawczym i CE1 .

Gospodarka

Rolnictwo

Według Regionalnej Dyrekcji ds. Żywności, Rolnictwa i Leśnictwa w Poitou-Charentes, w 2010 roku było tylko 25 gospodarstw, wobec 41 w 2000 roku.

33% gruntów rolnych wykorzystuje się pod uprawę zbóż ( głównie pszenicę miękką, ale także jęczmień i kukurydzę ), 12% pod rośliny oleiste ( rzepak i słonecznik ), 1% pod rośliny wysokobiałkowe , 34% na pasze, a 15% na zioła. W 2000 r  . pod uprawę winorośli przeznaczono 5 hektarów (0 w 2010 r.).

W 2010 r. 8 gospodarstw (w porównaniu z 16 w 2000 r.) prowadziło hodowlę bydła (1896 sztuk w 2010 r. wobec 1795 sztuk w 2000 r.). Jest to jedno z najważniejszych stad bydła w Vienne, liczące w 2011 roku 48 000 sztuk.

W 12 gospodarstwach w 2010 r. (wobec 25 w 2000 r.) znajduje się duża hodowla owiec (4591 sztuk w 2010 r. wobec 8057 sztuk w 2000 r.). Ten rozwój jest zgodny z ogólnym trendem departamentu Vienne. Rzeczywiście, stado owiec, przeznaczone wyłącznie do produkcji mięsa, zmniejszyło się o 43,7% od 1990 do 2007 roku. W 2011 roku liczba pogłowia w departamencie Vienne wynosiła 214 300 sztuk.

Na terenie gminy prowadzona jest hodowla ważnych świń licząca około 500 sztuk.

Przekształcenie produkcji rolnej charakteryzuje się wysoką jakością i pozwala rolnikom, pod pewnymi warunkami, uzyskać następujące nazwy i etykiety:

Handel

W 2019 roku sklepy: piekarnia , tytoń/prasa i żywność, apteka, fryzjer, kawiarnia/bar restauracja

Turystyka

Na terenie gminy wybudowano zbiornik wodny. Znajduje się wzdłuż Petite Blourde poniżej wioski, przy trasie de Bagneux au lit-dit "Le Petit Moulin". Ta strona zawiera:

Aktywność i zatrudnienie

Wskaźnik uczestnictwa wyniósł 63,9% w 2005 r. i 62,3% w 1999 r.

Stopa bezrobocia w 2005 r. wyniosła 11%, aw 1999 r. 14,2%.

Emeryci i osoby w wieku przedemerytalnym stanowili 35,2% ludności w 2005 r. i 30,5% w 1999 r.

Lokalna kultura i dziedzictwo

Miejsca i zabytki

Dziedzictwo obywatelskie Zamek de la Mothe

Budynków dla sięgają XIII -go , XV TH i XIX th  stulecia. Portal jest XV th  century. Portiernia, kryte przejście, portal, elewacja, dach pozwoliły w 1984 roku na wpisanie zamku do rejestru zabytków .

Château de la Brûlonnière

Pierwsi właściciele, Brulonowie, pojawili się w Persac w 1291 roku :

  • Ithier Brulon: lokaj, zmarł w 1330 r .
  • Guillaume Brulon: kamerdyner, zmarł w 1356 . W tym czasie La Brûlonnière nie posiadała żadnych szczególnych praw.
  • Strefa niepokojów trwająca około trzydziestu lat, odpowiadająca w 1346 r . wkroczeniu Henryka de Lancastre (porucznika Edwarda III) do Poitiers , aw 1372 r. poddaniu baronów Poitiers Jeanowi de Berry .
  • Aimery Brulon: lokaj w 1374 , dziedzic w 1391 , pan Brûlonnière w 1413 .
  • Huguet Brulon: dziedzic, zmarł w 1444 r . W 1417 kupił Château de la Brousse wraz ze wszystkimi jego prawami. Ten zakup pozwala mu na posiadanie, oprócz ziemskiego wymiaru sprawiedliwości Brûlonnière, wysokiego , średniego i niskiego wymiaru sprawiedliwości w posiadaniu Busha.
  • Guichard Brulon: dziedzic, zmarł przed 1503 . Zmienił miejsce de la Brûlonnière na miejsce feudalne Basse-Marche. 21 marca 1462 kupił wszystkie prawa, które miał pan z Tour-aux-Cognons w parafiach Persac i Moussac . 26 listopada 1465 hrabia de la Marche zezwolił mu na przeniesienie wszystkich tych praw do twierdzy La Brûlonnière (potwierdzenie królewskie od Ludwika XI , które dotarło dopiero siedem lat później).
  • Na początku XIX wieku zamek wraz z gruntami kupiła rodzina Laurens de la Besge. Wicehrabia Émile de la Besge był jednym z największych łowców wilków i stworzył słynną rasę psów gończych „les poitevins”. Zamek jest nadal własnością jego potomków ( Bonnin de la Bonninière de Beaumont ).
Arkady Villars

Arkady Villars to most. Budowa około 1880 roku w Saint-Saviol au linii kolejowej Blanc przechodzącej przez Lussac-les-Chateaux oraz L'Isle-Jourdain wymagane budowę mostu biec obok Vienne . Ta konstrukcja ma 313 metrów długości. Wsparta jest na 44 łukach o szerokości 5 metrów, stąd jej obecna nazwa.

Dziedzictwo religijne Kościół romański Saint Gervais-Saint Protais

Zbudowany w XII th  wieku w stylu romańskim , otrzymała w 1315 na dzwonnicę Gothic pięknie wykonane, i jest wymieniony jako zabytku od 1935. W 1860 roku, praca doprowadziła do odwrócenia kierunku chóru, teraz zwrócił się do zachodu , z nowoczesną fasadą ( XIX th  century).

Wewnątrz znajduje się figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem przedstawiająca Matkę karmiącą Jezusa piersią, scena bardzo rzadko przedstawiana.

Kaplica Saint-Honorat

Ta kaplica jest w absydzie z bardzo starym odnowionym kościele w XII -tego  wieku. Został podpalony w 1569 roku przez wojska protestanckie. Odrestaurowany został w końcu XIX -tego  wieku. W kaplicy znajduje się ołtarz, nakrycie sarkofagu Merowingów .

Dziedzictwo naturalne

Sześć obszarów przyrodniczych gminy ma uznane znaczenie ekologiczne, a zatem są sklasyfikowane jako obszary przyrodnicze o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym ( ZNIEFF ). Zajmują 2% powierzchni gminy:

  • Coteau des Rosieres,
  • Bois de L'Hospice,
  • Coteaux De Bagneux,
  • Dolina Dolnej Blurde,
  • Coteau de Torfou,
  • staw Beaufour i jego otoczenie.

Bois de l'Hospice i staw Beaufour są sklasyfikowane jako ważny obszar ochrony ptaków (ZICO).

Coteau des Rosieres jest również klasyfikowany jako wrażliwe obszary naturalne (ENS).

Następujące obszary są również klasyfikowane przez Dyrektywę Ptasią, która zapewnia ochronę dzikiego ptactwa i ich biotopów:

  • Las Hospicyjny,
  • staw Beaufour i jego otoczenie.
Niezwykłe drzewa

Według Inwentarza niezwykłych drzew w Poitou-Charentes, w mieście znajduje się siedem niezwykłych drzew, które są:

Coteau de Rosières

Znajduje się kilka kilometrów w górę rzeki od Lussac-les-Châteaux . Jest to zalesione zbocze wzgórza z widokiem na dolinę Petite Blourde, która jest skromnym dopływem Vienne, z którą łączy się niecały kilometr na północ, w wiosce Gouex . W tym sektorze rzeka płynie między stromymi zboczami.

Dąb szypułkowy i dom będzie dominować, wraz z kilkoma wiśniowym i klonowym kraju . W warstwie krzewów dominuje bukszpan . Warstwa zielna jest skolonizowana przez hiacynt leśny , Lamier i czosnek niedźwiedzi .

Ta roślinność nie zasługują na szczególną ochronę wyjątkiem tego, że schrony dwa zakłady z powinowactwem podgórskich: the lilia złotogłów , a 2-liść Scilla . Te dwa liliaceae są dość rozpowszechnione w średnich górach, do 2000  m dla lilii złotogłów (w Alpach , Pirenejach i Masywie Centralnym ). Z drugiej strony, stają się one bardzo rzadkie na równinach poniżej 300  m, a w Poitou-Charentes departament Vienne jest jedynym - z kilkoma wyjątkami - który obejmuje te rośliny w około dziesięciu rozproszonych stanowiskach, wszystkie położone na południu -wschód wydziału.

Teren lasu Hospicjum, staw Beaufour i okolice

Ten sklasyfikowany obszar obejmuje duży sektor należący do naturalnego regionu Brandes du Montmorillonais. Koncentruje się na obszarze leśnym o powierzchni 400  hektarów: lasem Hospicjum (patrz poprzedni artykuł). Ale obejmuje również stary staw otoczony trzcinowym łożem . Te dwa miejsca są otoczone otwartym bocage, gdzie chude łąki są historycznie poświęcone wypasowi owiec. Strefa ta obejmuje terytorium czterech gmin: Moulismes , Persac, Saulgé i Sillars .

Miejsce to jest szczególnie godne uwagi ze względu na swoją awifaunę : 55 gatunków jest chronionych w całej Francji. Ponadto z tych 55 gatunków 31 jest zagrożonych w całej Europie Zachodniej. W ptaków drapieżnych i ptactwo wodne - kaczki, ptaki brodzikiem dużych i małych - najlepiej reprezentują. Staw i jego okolice stanowią uprzywilejowane miejsce odpoczynku, postoju wędrówek i zimowania wielu ptaków wodnych, a na żywopłotach otaczającego zagajnika żyje kilka gatunków gąsiorów .

Oprócz aspektu ornitologicznego obiekt pełni również funkcję oranżerii dla innych zwierząt. W ten sposób została zidentyfikowana kuna , rzadki żywiciel w lasach regionu, a płazy reprezentowane są przez rzadki gatunek żaby trawnej .

Gleby są przeważnie gliniasto-piaszczyste i lokalnie hydromorficzne . Stopniowo stają się wapienne i wysychają w północno-zachodniej części. Miejsce to jest domem dla kilku mikrosiedlisk, które nie zajmują już niewielkiego obszaru, ale nadal kryją w sobie ważne dziedzictwo roślinne, jeśli chodzi o źródła torfu. I tak na tym terenie zidentyfikowano 36 rzadkich gatunków roślin:

Coteau de Bagneux

Znajduje się kilka kilometrów na południe od Lussac-les-Châteaux . Jest to częściowo zalesione zbocze wzgórza, które dominuje z około dwudziestu metrów nad doliną Małej Blur . Z geologicznego i krajobrazowego punktu widzenia miejsce to znajduje się na skrzyżowaniu dwóch dużych jednostek: na północnym zachodzie „ziemi Brandes ” płaskowyżu Haut-Poitou , a na południowym wschodzie „ zimnej ziemie „Basse Marche z Limousin. Tak więc na zboczu wzgórza Bagneux gleby są powierzchowne, ubogie i wyjątkowo suche. Roślinność charakteryzuje Lawn xerophilic które stopniowo przekształca się w Moor do BOXWOOD i jałowca , wówczas dębu termofilnych do Downy dębu .

Zbocze, które dawniej było przedmiotem ekstensywnego wypasu owiec, jest bardzo odizolowane i trudno dostępne, a teraz jest opuszczone bez lasu, który wydaje się, że musi odzyskać ziemię, gleba jest tak niegościnna.

Zatem, nachylenie Bagneux stał się schronieniem wyspa, cętkowany z XIX -tego  wieku przez biologów przez ciepłolubnych roślin pod z klimatu oceanicznego . To uzasadnia jego klasyfikację. Zidentyfikował kilka rzadkich roślin, takich jak Stonecrop Nice (zasadniczo roślina śródziemnomorska występująca tylko w Poitou na tym wzgórzu i na zboczach pobliskiego Torfou), żywą sałatę , Cardoncelle soft.

Dolna dolina Grande Bluurde

Zaledwie 5  km na południe od jej ujścia do Vienne , Grande Blourde przepływa przez zalesioną dolinę pogrążoną w granitach Masywu Centralnego . W tym granitowym wąwozie rzeka ma wartki bieg na ponad kilometr. Dolna dolina pozostała bardzo dzika i już przypomina niskie góry pobliskiego Limousin .

Na stromych zboczach dominującym zalesieniem jest dąbrowa, która jest typową formacją tych dolin ze świeżą, ale zdrową glebą, głęboką i zasobną w składniki odżywcze. Na dnie doliny, wśród głazów graniczących z Blourde, tym olcha - Ash Grove tworzy wąski galeria las.

Dolna dolina rzeki Blourde ma duże znaczenie botaniczne, co uzasadnia jej klasyfikację obecnością flory o wyraźnych powinowactwach do gór, sprzyjającej dużej wilgotności powietrza, leśnej atmosferze i geograficznemu położeniu stanowiska na obrzeżach "zimne ziemie" w pobliżu niskich gór Limousin. Zidentyfikowano tam następujące rośliny:

  • Wilk Tojad  : jest wytrzymała Ranunculacea którego trzon, do wysokiego m nosi duże mocno podzielonych liści i tworzy z czerwca bardziej lub mniej rozgałęzienia klaster blado żółte kwiaty wydłużony kształt kasku bardzo charakterystyczne. Jest szeroko rozpowszechniony w Pirenejach , Alpach i Masywie Centralnym, ale niezwykle rzadko na równinach atlantyckich. W Poitou-Charentes akonit występuje na bardzo rozproszonych stanowiskach, prawie wszystkie zlokalizowane w granitowej części departamentu Vienne (znanych jest kilka bardzo rzadkich przypadków na wapieniu, jednak jak w Ligugé ), zawsze w chłodnej sytuacji, ogólnie na dnie zacienionych dolin lub wzdłuż strumieni lub małych rzek. Tak jest w tym przypadku, gdzie gatunek tworzy piękne populacje wzdłuż Blourde.
  • drewno Balsam  : to jest również nazywany Niecierpliwy z powodu jej owoców, które wybuchają przy najlżejszym dotyku, gdy dojrzałe. Jest prawie tak rzadki jak Akonit Slayera . Ma również silne powinowactwo górskie. Często towarzyszy tojadowi wilczemu .
  • góra Orme .
  • Królewski Osmonde  : jest to największa z paproci we Francji. Może przekroczyć 2  m . Swoimi ogromnymi kępkami zdobi podstawę skał zanurzonych w wodach Blourde.
  • Petite Ciguë .
  • podniesiony Primrose , nie będąc tak rzadkie jak Aconite-Loup, okupuje bardzo rozproszonych miejsc w regionie, którego warunki klimatyczne nie dostosować go.
  • język Serapias .
  • Mountain Przetacznik , nie będąc tak rzadkie, jak Wilk Aconite zajmuje bardzo rozproszone miejsc w regionie, którego warunki klimatyczne nie dostosować go.
Coteau de Torfou

Znajduje się na północ od Persac. Jest to zbocze skierowane na południe, którego zbocza o około czterdzieści metrów dominują nad przebiegiem Petite Blourde . Grunt jest powierzchowny i bardzo suchy, usiany głazami. W rezultacie powstał tylko cienki trawnik, dawniej pasący się owce, dziś opuszczony i coraz bardziej porośnięty krzewami.

Ten wapienny trawnik jest domem dla bardzo zróżnicowanej flory, która przystosowała się do takich warunków glebowych i oszczędzania wody: zmniejszona wegetacja roślin jednorocznych, nitkowate liście, wiosenne kwitnienie przed letnim deficytem opadów i skrócony cykl przez wiele jednorocznych, które przechodzą złą porę roku. lato - w postaci nasion zakopanych w ziemi, ścisłe powiązanie niektórych storczyków, takich jak ophrys, z określonymi zapylaczami w celu zapewnienia zapłodnienia itp.

Trawniki te stanowią zatem wyspy schronienia dla całej ciepłolubnej flory i fauny, niezdolnej do przetrwania w nadmiernie umiarkowanym atlantyckim klimacie regionalnym Poitou . To uzasadniało klasyfikację skoczni.

Coteau de Torfou jest domem dla rzadkich gatunków roślin, takich jak Nicea Stonecrop Z Echinaire à tête (jest to roślina Morza Śródziemnego, które znajduje się tylko w dwóch miejscach w departamencie Vienne ), przy czym wyprostowany Micrope The Buplèvre wąsaty The Willow liściach Helianthemum .

Staw Beaufour

Staw Beaufour jest obszarem sklasyfikowanym jako krajowa strefa o znaczeniu ekologicznym, faunistycznym i florystycznym. Staw znajduje się w pobliżu pierwszych wychodni granitowej podstawy, która wyznacza Limousin i Masyw Centralny . Zajmuje niewielkie zagłębienie na północnym skraju ważnego zalesionego masywu Bois de l'Hospice.

Staw Beaufour został stworzony przez człowieka. Jednak jego wiek umożliwił rozwój różnych siedlisk wodnych charakterystycznych dla tych stawów w południowo-wschodniej części Vienne, które powstały na trzeciorzędowych glebach gliniasto-piaszczystych, znanych jako „ziemie brandes ”. Wody są kwaśne i niezbyt bogate w składniki odżywcze. Ponadto podlegają znacznym wahaniom poziomu, które w zależności od pory roku odsłaniają i zakrywają duże plaże na dnie. W ten sposób osiedliła się pływająca roślinność wodna i zatopiona oraz przystosowana do zmian poziomu wody w jeziorze ziemnowodna: szuwar trzcinowy, turzyca pospolita, turzyca wielkoturzycowa i peryferyjnie wierzby wierzbowe czerwone. Pomimo niedawnej degradacji (założenie wybiegu dla danieli , wprowadzenie karpia, rozmnażanie nutrii ) i prowadzenie działań, które trudno pogodzić z zachowaniem maksymalnej bioróżnorodności, miejsce to nadal ma duże znaczenie biologiczne, w szczególności w odniesieniu do awifauny i flora. W ten sposób można znaleźć:

  • Krwawnik jarzmowy .
  • Szorstka rzeżucha wodna .
  • Turzyca nitkowata : Jest to najbardziej niezwykły element botaniczny tego obszaru. Zwykle jest to gatunek z północnej Europy i górskich jezior, który znajduje się w stawie Beaufour, w szuwarach trzcinowych , jednym z dwóch jego regionalnych lokalizacji.
  • Szczaw morski .
  • Rdzennica, heterofilna.
  • Wierzba uszata .
  • Owalny sitowie .
  • Utricular cytryn: jest roślin mięsożernych, który ma małe pułapki na swoich zanurzonych liści - The utricles - zdolny do przechwytywania wodnych bezkręgowców mikro przez zasysanie, które stanowią istotny dodatek do żywności w tych wodach ubogich w rozpuszczonych soli.

Pod względem ornitologicznym położenie stawu na skrzyżowaniu dużego obszaru, na który składają się z jednej strony lasy i wrzosowiska , a z drugiej rolnicza równina, która jest wykorzystywana do hodowli i upraw, czyni to miejsce bardzo atrakcyjny dla wielu ptaków wodnych. Znajdują bowiem zadowalające warunki pokarmowe podczas wędrówki lub zimowania. Ponadto trzcinowisko nadbrzeżne służy jako miejsce lęgowe kilku rzadkich gatunków bagiennych, takich jak błotniak stawowy czy szarańcza pospolita. Niewielki lasek sosnowy w pobliżu stawu jest domem dla kolonii czapli siwych.

Dzięki temu miłośnik ornitologów będzie mógł obserwować 13 chronionych gatunków ptaków:

Będzie mógł również zaobserwować bardziej pospolite gatunki, takie jak:

Coteau de la Barlottière

Wzgórze Barlottière graniczy z Grande Blourde na obszarze geograficznym położonym zaledwie pięć kilometrów na południe od jej ujścia do Vienne , na terenie gmin Moussac i Persac. W tym miejscu Grande Blourde płynie bystrzami o długości ponad kilometra, w głębokiej, zalesionej dolinie.

Na stromych zboczach dominują zalesienia, korzystające ze świeżej i zdrowej gleby, głębokiej i bogatej w składniki pokarmowe, zbudowane z dębów i grabów. U stóp wzgórza, wśród głazów graniczących Grande Blourde, tym olcha - Ash Grove tworzy wąski łęg galeria .

Niższa część stoku Barlottière ma przede wszystkim niezwykłe zainteresowanie botaniczne, co uzasadnia jego klasyfikację obecnością flory o wyraźnym powinowactwie do gór, sprzyjającej wysokiej wilgotności i leśnej atmosferze. W związku z tym siedem roślin cieszy się dużym zainteresowaniem dziedzictwa:

Osobowości związane z gminą

  • Philippe Prevost, Lord of Beaulieu-Persac, kapitana, który na początku XVII -tego  wieku, zniszczonego tunezyjskiej floty Goulette następnie uczestniczył w 1627 roku do klęski Anglików w Saint-Martin-de-Ré .
  • W 1603 r. w Château de la Brulonnière urodził się przyszły admirał de Nucheze, który wraz z Colbertem zbudował port Rochefort.
  • Antoinette de Mauvise de Villars, wicehrabina Besge, która napisała w 1835 i 1840 2 tomy poezji.
  • Baron d'Huart, autor opracowania historycznego Persac et la chatellenie de Calais opublikowanego w 1887 roku.
  • Jean Baptiste Chauvin, proboszcz parafii Persac i Poitevin bard.
  • Wicehrabia Emile de la Besge (1812-1905), wielki łowca wilków i założyciel rasy psów rasy Haut-Poitou, Poitevin.
  • Pisarz, autor wielu książek o zwierzętach, pan Robert Wolff (pseudonim: Roby).
  • Alexandre de Mauvise de Villars. Ochrzczony w Orches 4 września 1748 był synem Ludwika Aleksandra de Mauvise de Villars, sieur de Villars (Persac) de Chatillon (La bussière) i de la Journaudière oraz Marie Marguerite Orré. Podporucznik pułku Soissonnais walczącego u boku Amerykanów podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, 18 października 1781 r. brał udział w bitwie pod Yorktown (Stany Zjednoczone – stan Wirginia) u boku La Fayette , de Rochambeau i admirała de Grasse . Zmarł w Yorktown 7 września 1782 r.

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Notatki i karty

  • Uwagi
  1. Roczna amplituda termiczna mierzy różnicę między średnią temperaturą lipca i stycznia. Ta zmienna jest powszechnie uznawana za kryterium rozróżniania między klimatem oceanicznym a kontynentalnym.
  2. Opady atmosferyczne, w meteorologii, to zorganizowany zestaw ciekłych lub stałych cząstek wody opadających swobodnie w atmosferze. Ilość opadów docierających do danej części powierzchni ziemi w określonym przedziale czasu jest oceniana na podstawie ilości opadów, którą mierzą deszczomierze.
  3. Odległość obliczana jest w linii prostej między samą stacją meteorologiczną a stolicą gminy.
  4. Przez historyczną stację meteorologiczną należy rozumieć stację meteorologiczną, która została oddana do użytku przed 1970 r. i która znajduje się najbliżej gminy. Dane obejmują zatem co najmniej trzy okresy trzydziestoletnie (1971-2000, 1981-2010 i 1991-2020).
  5. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gmin wiejskich i miejskich opublikowanym w listopadzie 2020 r., w zastosowaniu nowej definicji wsi, zatwierdzonej na14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.
  6. Pojęcie zlewni miast zastąpiono w październiku 2020 r. starym pojęciem obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównanie z innymi krajami Unii Europejskiej .
  7. Wody kontynentalne odnoszą się do wszystkich wód powierzchniowych, zazwyczaj słodkiej wody deszczowej, która znajduje się w głębi lądu.
  8. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.
  • Karty
  1. IGN , „  Ewolucja użytkowania gruntów w mieście na starych mapach i zdjęciach lotniczych.  » , Na remorerletemps.ign.fr (konsultacja 20 kwietnia 2021 r . ) . Aby porównać ewolucję między dwiema datami, kliknij na dole pionowej linii podziału i przesuń ją w prawo lub w lewo. Aby porównać dwie inne karty, wybierz karty w oknach w lewym górnym rogu ekranu.

Bibliografia

  1. Regionalna Izba Rolnicza Poitou-Charentes - 2007
  2. .BRGM, Obserwatorium Materiałowe, maj 2013
  3. Daniel Joly, Thierry Brossard, Hervé Cardot Jean Cavailhes, Mohamed Hilal i Pierre Wavresky "  typów klimatów we Francji, konstrukcji przestrzennych  ", Cybergéo, European Journal of geografii - European Journal of Geography , n o  501 ,18 czerwca 2010( DOI  https://doi.org/10.4000/cybergeo.23155 , przeczytaj online , dostęp 24 lipca 2021 )
  4. „  Klimat we Francji metropolitalnej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ ,4 lutego 2020 r.(dostęp 24 lipca 2021 )
  5. „  Definicja normy klimatycznej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ (dostęp 24 lipca 2021 )
  6. Słowniczek - Opady , Météo-France
  7. „  Klimat Francji w XXI wieku – Tom 4 – Scenariusze regionalne: wydanie 2014 dla metropolii i regionów zamorskich  ” , https://www.ecologie.gouv.fr/ (dostęp 12 czerwca 2021 ) .
  8. [PDF] „  Regionalne Obserwatorium Rolnictwa i Zmian Klimatu (Oracle) - Nouvelle-Aquitaine  ” , na nouvelle-aquitaine.chambres-agriculture.fr ,2018(dostęp 24 lipca 2021 )
  9. „  Station Météo-France Le-Vigeant - metadata  ” , na Donneespubliques.meteofrance.fr (dostęp 24 lipca 2021 )
  10. „  Orthodromy between Persac and Le Vigeant  ” , fr.distance.to (dostęp 24 lipca 2021 ) .
  11. „  Station Météo-France Le-Vigeant – karta klimatologiczna – 1981-2010 statystyki i zapisy  ” , na publicznych data.meteofrance.fr (dostęp 24 lipca 2021 r . ) .
  12. „  Orthodromy between Persac and Biard  ” , fr.distance.to (dostęp 24 lipca 2021 ) .
  13. "  Stacja meteorologiczna Poitiers-Biard - Normy za okres 1971-2000  " , https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 24 lipca 2021 )
  14. "  Stacja meteorologiczna Poitiers-Biard - Normy za okres 1981-2010  " , https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 24.07.2021 )
  15. "  stacja meteorologiczna Poitiers-Biard - Normalne na lata 1991-2020  " , na https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 24 lipca 2021 )
  16. „  Typologia miast / wsi  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja: 5 kwietnia 2021 r . ) .
  17. "  gmina wiejska - definicja  " , na tej stronie INSEE (konsultacje na 5 kwietnia, 2021 ) .
  18. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja 5 kwietnia 2021 r . ) .
  19. „  Lista gmin tworzących obszar atrakcji Montmorillon  ” , na stronie insee.fr (konsultacja 5 kwietnia 2021 r . ) .
  20. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta  ” , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 5 kwietnia 2021 r . ) .
  21. „  CORINE Land Cover (CLC) – Podział obszarów na 15 stanowisk użytkowania gruntów (obszar metropolitalny).  » , W tym miejscu danych oraz badań statystycznych Ministerstwa Ekologicznej Transformacji. (dostęp 20 kwietnia 2021 )
  22. Jean-Henri Calmon i Jean-Clément Martin ( reż. ), Okupacja, opór i wyzwolenie w Vienne w 30 pytaniach , La Crèche , Geste éditions, coll.  "30 pytań",2000( ISBN  2-910919-98-6 ) , s.  63, s.  53 .
  23. Robert Petit, Drzewa wolności w Poitiers i Vienne , Poitiers: Éditions CLEF 89 / Fédération des travaux laïques, 1989, s.  224 .
  24. Organizacja spisu na insee.fr .
  25. Departamentalny kalendarz spisu ludności , na stronie insee.fr .
  26. Od wiosek Cassini po dzisiejsze miasta na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
  27. Insee - Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
  28. Akta miejskie 2000 - 2010 Vienne
  29. Agreste - Bulletin n O  12 maja 2013 roku
  30. Panorama Rolnictwa w Wiedniu - czerwiec 2012 - Wiedeńska Izba Rolnicza
  31. Sekretariat Naukowy inwentarza ZNIEFF, DREAL Poitou-Charentes, 2011
  32. MNHN, DREAL Poitou-Charentes, 2011
  33. DREAL Poitou-Charentes / MNHN, 2013
  34. Przyroda Poitou-Charentes, 2000 r.